De bladeren krijgen weer kleur. Gina ruimt goed gehumeurd de boodschappen in die ze zojuist met haar schoonmoeder ingekocht heeft. Het liefst had ze nog even met haar schoonmoeder gekletst, maar zij moest helaas meteen door. Terwijl ze de boodschappen inruimt belt ze Adeleine. Het is alweer een tijdje geleden dat ze elkaar hebben gesproken. 

Het is fijn om even met haar te praten. Het gaat goed met haar en ze heeft het naar haar zin bij het gezin waar ze nu werkt. ‘Adeleine ik moet ophangen. Ik hoor een auto op het erf. Tot snel!’

NIeuwsgierig loopt ze naar de deur. Het is de auto van meneer Clarckx. Meteen doet ze de deur open. Hij kijkt nors als altijd als hij uitstapt. Meestal ontdooit hij als hij haar ziet, maar deze keer niet. ‘Is er iets met Jonas?’ Vraagt ze verschrikt.

Hij kijkt haar doordringend aan, maar laat dan een kleine glimlach zien. Boos gooit ze hem een doek toe. ‘Gemenerik! Ik schrik me dood ja!’

Nu begint hij echt hard te lachen. ‘Heethoofd. Ga je me nog verwelkomen of hoe zit dat?’

Hij legt zijn arm om haar schouder en loopt met haar mee naar binnen. ‘Je weet toch dat ik het leuk vind om je te plagen.’

Gemaakt boos draait ze zich van hem weg. ‘Nou en! Ik ben nog steeds pissig. Ik dacht minstens dat er iemand in het ziekenhuis moest liggen.’

Meneer Clarckx schudt van het lachen. ‘Koffie graag. Lief dat je het zo spontaan aanbiedt.’

Nu moet Gina ook lachen. ‘Goed dan.’ Ze schenkt een kop koffie voor hem in. ‘Wat brengt u hier?’

Hij klinkt zijn aktetas open en haalt er een brochure uit. ‘Kijk hier eens naar.’

NIeuwsgierig pakt ze het aan. Het is een informatiedocument met bouwtekeningen van nieuwe woonwijken. ‘Is het gelukt? Hebben jullie de grond verkregen?’

Meneer Clarckx knikt. ‘Dankzij jouw tip.’

Gina glundert van trots. ‘En om je te bedanken heb ik twee verrassingen voor je.’

Verschrikt kijkt ze op. ‘Nee toch!’

‘Blader eens naar de laatste pagina.’

Met trillende handen bladert ze door. ‘Hebben jullie het project naar mij vernoemd? Wat een enorme eer.’  Fluistert ze zacht. 

‘Dat vond ik wel een mooi idee. Aangezien er nog geen kleinkinderen zijn.’

Gina gooit weer een doek naar zijn hoofd. ‘Die komen er voorlopig zeker niet.’

Er verschijnt een twinkeling in zijn ogen. ‘Als jij het zegt.’

Gina krijgt geen kans om na te denken over wat dat moet betekenen, want haar schoonvader duwt een pakje onder haar neus. ‘Dit krijg je zodat je altijd eraan wordt herinnerd dat je waardevol bent en dat ik graag vaker jouw hulp wil gebruiken.’

Voorzichtig haalt ze het papier eraf. Voor haar ligt een doos van de juwelier, dat ziet ze meteen. ‘Maak maar open.’ 

Ze klikt de doos open en dat ziet ze een prachtige armband liggen. Heel fijntjes en met een mooi werkje erin. ‘Ik ben sprakeloos. Dank u wel.’

Er springen tranen in haar ogen. ‘Ik ben er heel blij mee, begrijp me niet verkeerd, maar dit is toch niet nodig.’

HIj pakt haar hand en drukt er een kus op. ‘Je bent een geweldige vrouw voor mijn zoon en een fantastische schoondochter voor ons. Ik ben blij dat ik je een geschenk kan geven voor je hulp. Ik weet dat je jouw toekomst anders had ingedeeld. Ik kan je geen baan aanbieden, want dat hoort gewoon niet in onze manier van leven, maar ik hoop dat wij allemaal je toch een gelukkig leven kunnen bieden.’

Gina doet niet eens haar best meer om beschaafd te huilen. ‘Dat is echt het liefste en meest dierbare wat iemand ooit tegen mij heeft gezegd.’

Meneer Clarckx zucht diep. ‘Dank je wel meisje. Je bent echt een schat, vergeet dat nooit. Ik ga terug naar kantoor. Deze week hakken we knopen door over materialen, kleuren, indeling en dergelijke. Ik zou het fijn vinden als je er dan bij bent.’

Gina straalt. ‘Graag pap.’

Ze blijft haar schoonvader uitzwaaien tot hij uit zicht is. Het voelt allemaal zo onwerkelijk. Gina loopt door de gang en kijkt naar de foto’s die er hangen. Bij de foto van haar met haar ouders blijft ze even staan. Ze hebben haar opgevoed naar hoe zij dachten dat het beste was. Wie weet kan ze zich er ooit toe zetten om hun er voor te bedanken. Ooit, wanneer ze het leven echt volledig omarmt heeft. 

De dag vliegt voorbij. Dromerig staat ze de groente te snijden. Haar gedachten gaan terug naar de periode dat ze nog verloofd waren. Jonas had haar gevraagd mee te gaan naar een zakendiner, maar daar had ze geen zin in. In plaats daarvan is ze met Shirley uitgebreid gaan borrelen op het terras. Toen Jonas voor de deur stond wist haar vader van niks. Jonas heeft hem op het hart gedrukt om haar flink te straffen, omdat zij hem zo voor schut zet bij zijn zakenrelaties. Wat haar vader ongetwijfeld toch al van plan was. Haar billen trekken weer samen bij de herinnering aan die avond. Zonder er verder bij na te denken gooit ze de groente in de pan. Haar gedachte gaan verder. Ze zal nooit vergeten dat hij haar samen met een interieurstyliste en aannemer door het huis heeft laten gaan om haar woonwensen kenbaar te maken. Het was een echt mannenhuis. Strak, kleurloos en onpersoonlijk. Het is zo knus en gezellig geworden. Ze wordt ruw uit haar dagdromen gehaald door het alarm van de rookmelder. Snel zet ze het fornuis uit. De inhoud van de pannen is onherkenbaar en er hangt een dikke blauwe rook. Zo snel als ze kan zet ze alle ramen en deuren open. Als ze om zich heen kijkt staat het huilen haar nader dan het lachen. Het alarm blijft loeien. 

‘Gina? Alles goed schatje? Waar ben je?’ Jonas komt de keuken in stormen. Dan begint Gina te huilen. ‘Ik heb het eten aan laten branden.’

Jonas pakt een bezem om het knopje van de rookmelder in te drukken. ‘Zo nu kan ik je weer verstaan. Niet huilen lieverd, dat kan toch gebeuren.’

Gina vouwt boos haar armen over elkaar. ‘Nee ik was aan het dagdromen en toen lette ik helemaal niet meer op. Ik ben een slechte huisvrouw.’

Jonas lacht. ‘Ben je gek. Je bent een fantastische huisvrouw. Als je maar tenminste wel aan mij stond te denken, want anders ben ik genoodzaakt je over de knie te leggen.’ 

Het lukt Gina niet om boos te blijven kijken. ‘Ik moest denken aan die keer dat ik je heb laten zitten voor je zakendiner. En dat ik je dankbaar ben voor het feit dat ik hier ook mijn thuis van hem mogen maken.’

Hij neemt haar in zijn armen. ‘Ja dat weet ik nog. Wat baalde ik er toen van dat we nog niet getrouwd waren, want ik had last van jeukende handen.’

Gina grijnst. ‘Nu nog steeds?’

Er verschijnt een glinstering in zijn ogen. ‘Vraag je me nu om een pak slaag moppie?’

Heupwiegend loopt ze van hem weg. Binnen mum van tijd heeft hij haar ingehaald en pakt hij haar pols beet. Hij kijkt naar de armband. ‘Mijn vader heeft een goede smaak.’

Gina knikt. Hij kust haar en kijkt haar dan doordringend aan. ‘Ik neem je mee uit eten, maar voordat we weggaan geef ik je een pak slaag zodat je vast kan verlangen naar een intiem samenzijn voor als we weer thuis komen.’

Gina’s hart slaat op hol van zijn woorden. Hij gaat op een stoel zitten en zij vlijt zich onmiddellijk over zijn schoot. Hij vouwt haar rok omhoog en trekt moeiteloos haar slipje naar beneden. ‘Je hebt prachtige billen.’

In rustig tempo slaat hij haar links en rechts op haar billen. Het is niet hard. Een warme gloed trekt over haar huid. Hij wisselt de klappen af met zachte strelingen. Gina kreunt zachtjes. ‘Ik hou van jou.’ zegt ze zachtjes. 

Jonas zucht diep. ‘En ik van jou lieve schat.’

Hij trekt haar bij zich op schoot en slaat zijn armen om haar heen. Het voelt heerlijk om zo tegen hem aan te zitten. 

‘Ga je met me mee, mooie vrouw?’

Gina glimlacht. ‘Graag echtgenoot.’

Het is druk in het restaurant. Gina ziet een paar bekende gezichten die haar ietwat minachtend aankijken. ‘Waarom kijken ze op die manier naar mij?’ 

Jonas probeert zijn frustratie te verbergen. ‘Vanwege de verhalen.’

‘Oh.’ Gina denkt terug aan de botsing met Oscar. De omgang tussen hun is nog niet optimaal en Gina is ook niet van plan het hem makkelijk te maken. Nu merkt ze pas dat er meer mensen een slecht beeld van haar hebben. Ze wil niet dat het hun avond laat verpesten dus ze zet een glimlach op. 

‘Wat wil je voor je verjaardag?’ Vraagt ze hem verwachtingsvol. 

Jonas lacht. ‘Niks. Ik heb alles al. Een lieve vrouw, een mooi huis, een goede baan en een fijne familie. Wat wil ik nog meer?’

Gina fronst. ‘Ik wil je graag iets geven.’

Jonas lacht. ‘Nou dan verzin jij vast wel wat. Je bent creatief genoeg. Het is niet voor niks dat pa zoveel waarde hecht aan jouw inbreng binnen de projecten.’

Meteen krijgt ze een warm gevoel van binnen. 

‘Ik heb het zo getroffen met de familie. Maar het allermeest met jou.’

Als het eten op tafel staat probeert Gina het opnieuw. ‘Maar er is toch wel iets wat je graag zou willen voor je verjaardag?’

Jonas kauwt rustig verder, maar blijft haar aankijken. ‘Nee echt niet.’

Gina zucht, maar besluit het er maar bij te laten. ‘Wat vind jij inhoudelijk van jullie nieuwe project?’

Jonas neemt een slok van zijn wijn en denkt zichtbaar na. ‘Waar ik voornamelijk trots op ben is dat jij hebt gezorgd voor de verbindende factor. Jij hebt een locatie geopperd waarbij Oscars, papa’s en mijn ideeën gerealiseerd kunnen worden. De ligging is uniek.’

Niet begrijpend kijkt ze hem aan. Het liefst wil ze enthousiast knikken, maar ze snapt niet waar hij op doelt.’

‘Sorry ik begrijp het niet.’ Zegt ze voorzichtig.

Jonas legt zijn hand op die van haar. ‘Wij wilden allemaal wat anders. Oscar wil luxe woningen neerzetten. Een beetje zoals hij nu heeft. Pa wil gezinshuizen. Gewoon doorsnee en basis. Ik wil iets neerzetten wat wij nu hebben. Woningen om te kunnen blijven in elke fase van je leven.’

Gina speelt wat met haar armband. ‘Dat hebben we nu niet. Als ik zwanger zou raken wil je er weg.’

Jonas kijkt weg. ‘Dat komt door die rivier, niet door het huis.’

Gina schrikt van zijn heftige toon. ‘Ik begrijp het. Ik wil je niet op andere gedachte brengen Jonas.’

‘Maar?’ Vraagt hij bot.

Gina zucht diep. Er springen tranen in haar ogen die ze vlug probeert weg te knippen. 

‘Ik ben dol op dit huis. Ik vind het geen prettig idee dat we het ooit moeten verlaten. Maar voorlopig ben ik er nog niet aan toe om moeder te worden. Dus we hebben nog even om mooie herinneringen te maken in dit huis.’

De blik in zijn ogen verzacht. ‘Ik wist niet dat je zo gehecht bent aan ons huis. Ik zal er voor zorgen dat ons volgende huis precies wordt zoals jij het wil.’

Gina lacht zachtjes. ‘Zoals wij het willen Jonas. Wij!’