Als de wekker gaat staat Gina moeizaam op. Het rauwe gevoel tussen haar benen laat haar glimlachen. Zachtjes loopt ze naar beneden om het ontbijt klaar te zetten. Als ze zijn voetstappen hoort haast ze zich meteen weer naar boven. Het is gewoonte geworden om bij hem onder de douche te stappen. Zonder veel te zeggen genieten ze van de douche. ‘Het was fijn gisteravond.’ Fluistert Jonas zacht. Gina knikt en kijkt hem met een grote glimlach aan.

‘We moeten opschieten anders kom je te laat. We staan weer veel te lang onder de douche.’

Terwijl Jonas zich aankleedt rommelt Gina wat aan in de keuken. Gek eigenlijk hoe snel ze heeft kunnen wennen aan dit leven. Gina gaat aan tafel zitten. Jonas lacht als hij bij haar komt zitten. ‘Het ziet er weer fantastisch uit. Ik zal nooit honger hebben als jij zulke heerlijke dingen voor me blijft maken.’

Gina kijkt blij toe hoe hij genietend zijn uitsmijter opeet. ‘Wil jij niet?’

Gina roert door haar yoghurt. ‘Nee hoor. Ik heb liever yoghurt en fruit op de vroege ochtend.’

Jonas werpt een blik op de klok. Snel slaat hij zijn koffie achterover en pakt dan zijn tas. ‘Ik moet gaan lieverd. Ik ga je missen.’

Gina bloost. ‘Fijne werkdag schat.’

Op haar gemak ruimt Gina op. Adeleine komt met veel lawaai de keuken binnen. ‘Goedemorgen! Zo wat ruikt het hier lekker. Je zou een restaurant moeten beginnen. Over restaurant gesproken, we hebben zo lekker gegeten gister. Mijn vrouw was door dolle heen dat we uit eten gingen. Fantastisch! We zijn jullie zo dankbaar. Hoe gaat het nou met jou? Beetje bijgekomen van gister? Nee zeker, het is ook niet niks toch. Heb je nog plannen voor vandaag of is er nog iets wat je wil leren nu ik er nog ben?’

Gina schiet in de lach van de stortvloed aan woorden. 

‘Ook goedemorgen. Laten we beginnen met koffie. Waar zijn jullie geweest?’

Adeleine krijgt een kleur. ‘Sorry ik praat veel. Ik voel me op mijn gemak bij jou dus ja dan ga ik dus ratelen.’

Gina geeft haar een kop koffie en knikt naar de bank. ‘Vertel me alles.’

‘We hebben bij Lounge 4 gegeten. Zo lekker. We hebben kaasfondue besteld. Mara had een hele mooie jurk aangetrokken. Ze heeft me helemaal betoverd.’

‘Heerlijk zo’n avond! Fijn dat jullie genoten hebben. We moeten echt contact houden hoor als je straks weg bent.’

Adeleine kijkt haar aan. ‘Dat hoort niet.’

‘Dat bepaal ik zelf wel wat hoort en wat niet hoort. Maar als je er geen behoefte aan hebt is dat ook prima.’

Adeleine schiet vol. ‘Ik zou graag nog contact met je houden. Heel graag!’

‘Je vroeg nog of ik plannen heb vandaag. Nou ik heb nog niks bedacht. Gisteravond stond mijn zwager ineens op de stoep en dat was geen soepel gesprek wat er volgde. Eigenlijk heb ik nergens zin in vandaag.’

‘Groot gelijk. Beter kwijt dan rijk die rijke krentenkakker. Mis je niks aan.’

Adeleine steekt dwars haar neus in de lucht. Gina lacht. ‘Nou ja het is familie dus ik heb het er mee te doen. Ik ga even een rondje bij de dieren doen. Wil jij de was vouwen alsjeblieft?’

Gina draait haar haar in een slordige knot en trekt haar laarzen aan. Het is nog erg koud buiten, maar het ergste winterweer is nu wel geweest. Het wollen vest is voldoende voor de oversteek naar de schuur. Ze besluit de tijd te nemen om alle dieren even goed de aandacht te geven. Snel schiet ze in een overall en ze begint te vegen. In mum van tijd heeft ze het warm van het harde werk. Ze geniet van de geiten die om haar heen lopen. Een voor een worden ze geborsteld. Ondertussen kletst Gina tegen ze. Ze gaat er zo in op dat ze niet hoort dat er een auto het terrein op rijdt. ‘Ah hier ben je.’

Verschrikt springt ze op. Haar schoonvader staat achter haar. ‘Meneer Clarckx! Mijnheer Eh pa bedoel ik. Wat doet u hier!’

Door alle verwarring verliest ze haar evenwicht en valt ze achterover in het hooi. Meneer Clarckx lacht en reikt zijn hand uit naar haar. ‘Een meisje uit duizenden. Ik kom je halen. Althans, als je bent omgekleed.’

Schaapachtig staart ze hem aan. ‘Ja we lopen vast in onze meeting. Tunnelvisie vindt Jonas. Jij moet er een blik op werpen volgens hem dus ik kom je halen. Dus kleedt je om en dan gaan we.’

Van blijdschap klapt Gina in haar handen. ‘Oké, geef me een half uur.’

‘Vijf minuten!’

Gina rolt met haar ogen. ‘Een kwartier dan.’

Er verschijnt een strenge blik op zijn gezicht, maar zijn ogen verraden dat hij zijn lachen inhoudt. ‘Tien minuten dan. Wel een beetje netjes wil je?’

‘Deal!’

Gina rent vooruit en laat hem in de schuur achter. Vertwijfeld kijkt hij om zich heen. Dan sluit hij maar de deur en laat hij de boel de boel. ‘Adeleine, misschien moet je even in de schuur kijken straks. Ik wist niet of ik nog iets speciaal dicht moest doen.’

‘Heeft ze u gewoon laten staan?’

Meneer Clarckx grinnikt. ‘Ja daar lijkt het wel op.’

Adeleine schudt lachend haar hoofd. ‘Wat een wereldvrouw!’

Meneer Clarckx knipoogt naar Adeleine. ‘Daar ben ik het mee eens.’

Meneer Clarckx staat, in tegenstelling tot zijn vrouw, vaak open voor een praatje. Zo valt het ook niet op dat Gina toch meer de tijd neemt. 

Het valt stil als ze de keuken inloopt. ‘Gaan we?’

Adeleine en meneer Clarckx staren haar beide met open mond aan. ‘Wie ben jij en wat heb je met Gina gedaan?’ Verbreekt Adeleine de ongemakkelijke stilte. 

Gina heeft een zwarte pantalon, een lichtroze blouse aan en een bijpassend colbert aan. Om haar hals prijkt een mooie ketting. Haar haren heeft ze netjes opgestoken en de lichte make-up maakt het helemaal af. In haar hand heeft ze haar aktetas die ze voorheen gebruikte voor school. Zenuwachtig draait ze aan de parel die aan haar oorsteker zit. ‘Dit is echt een slecht idee.’ Besluit ze dan. 

Meneer Clarckx springt op en pakt haar hand. ‘Niks! Je ziet er gewoon prachtig uit. Gewoon een heel andere vrouw. Nu meekomen want die mannen bakken er niks van.’

Gina zwaait naar Adeleine. ‘Bel me als er wat is!’

Adeleine blijft lachend achter. Zoveel plezier heeft ze nog nooit op haar werk gehad.

De rit verloopt zwijgzaam. Gina wordt er zenuwachtig van. ‘Waar loopt het op vast?’ Vraagt ze uiteindelijk. 

Meneer Clarckx zucht. ‘Kort gezegd groeien we niet meer. We willen een nieuw project starten, maar we kunnen niet tot een goede locatie komen. Die lijkt er niet te zijn. Ik riep dat ik hun maar beter kon ontslaan en met jou in zee kon gaan en toen riep Jonas dat ik je moest gaan halen. Mij werd tunnelvisie voor de voeten geworpen dus toen ben ik boos weggelopen en ben ik jou gaan halen.’

Gina knikt alleen maar. Kan ze het wel aan om haar ideeën op te dringen aan zoveel testosteron? Veel tijd om na te denken heeft ze niet, want ze zijn er. Met open mond staart ze naar het imposante gebouw. Vaak genoeg heeft ze langs dit gebouw gelopen en weggedroomd van een toekomst in een gelijkwaardig kantoor. 

De zenuwen gieren door haar lichaam als ze door de hal achter meneer Clarckx aanloopt. 

Bij een deur houdt hij halt. Er klinkt een verhit gesprek. Het geluid verstomt als de deur openzwaait en ze binnen lopen. Vier mannen staren haar aan. Het zweet breekt haar uit. ‘Goedemorgen.’ Stamelt ze zacht. Het blijft stil. Meneer Clarckx kucht overdreven. ‘Mijn hemel, Gina, wat een metamorfose.’ Jonas kijkt haar gevaarlijk aan. Met trots bekijkt hij haar van top tot teen. ‘Zeg dat wel, want kort geleden liep ze met haar haar in een rommelige toestand in een boeren overall geitenpoep te scheppen.’

Gina begint te lachen. ‘Ja dat is wel een zeer complete beschrijving.’

Jonas staat op en neemt haar mee naar de andere mannen. ‘Dit zijn David en Onno, twee van onze architecten.’

‘Aangenaam.’ Gina schudt hun de hand. ‘Aangenaam mevrouw Clarckx.’

Gina loopt naar Oscar en schudt ook hem de hand. Onhandig buigt hij voorover om haar een kus op de wang te geven, maar Gina draait zich alweer om en gaat zitten.  

‘Vertel, wat kan ik voor jullie betekenen?’

Ondertussen haalt ze haar schrijfblok en pen uit de tas. 

Weer valt er een stilte. Gina kijkt haar schoonvader vragend aan. ‘We zoeken een locatie. Grote huizen voor gezinnen.’

Gina bekijkt de papieren die op de vergadertafel liggen. Het valt haar op dat er gezocht wordt in de stad. Ze trekt de computer naar zich toe en tikt het een en ander in. Verwachtingsvol staren ze haar aan. Uiteindelijk draait Gina het scherm. ‘Dit gebied al bekeken?’

‘Dat is geen optie.’ Ketst Oscar af. 

Gina haalt diep adem en wendt zich tot haar schoonvader. ‘Gezinnen met jonge kinderen willen juist de stad uit. Die willen de rust en veiligheid van een dorp. Echter willen ze wel faciliteiten in de buurt zoals scholen, een supermarkt en verenigingen. Dit gebied heeft dat allemaal en een middelbare school op maximaal een half uur fietsafstand.’

Meneer Clarckx buigt zich voorover om de kaart op het scherm eens beter te bekijken. 

‘Geen gek idee.’

Triomfantelijk kijkt ze naar Oscar. Ze kan het niet laten. Jonas werpt haar een waarschuwende blik toe. Van binnen gloeit hij van trots. Dat is mooi wel zijn vrouw. 

‘Jullie zijn echt slechte gastheren zeg. Ik heb wel zin in thee onderhand.’

Meneer Clarckx proest het uit. Hij wijst naar de deur. ‘Gaan jullie dat gebied maar verkennen. Ik ga graag even verder in gesprek met mevrouw Clarckx.’

De mannen staan op en lopen vlug de ruimte uit. Jonas blijft nog even hangen. ‘Ik ben onder de indruk lieverd.’

‘Van hoe ik eruit zie of van mijn inbreng?’ 

Jonas laat zijn hand hard op haar pantalon neerkomen. ‘Pas op jij.’ Zegt hij met een knipoog. 

‘Tot later meisje.’

Haar schoonvader steekt zijn hand uit. ‘Kom, wij gaan zorgen dat jij thee krijgt.’

Op loopafstand van het kantoor zit het leukste theehuis van de omgeving. Gina heeft daar menig uren met Shirley doorgebracht. Ze zoeken een plekje uit en meneer Clarckx haalt meteen een schrijfblok tevoorschijn. 

‘Vertel, als jij een gezin zou stichten welke eisen stel je dan aan jouw woonomgeving?’

 Die vraag overvalt haar. Een gezin. Zou ze dat al op korte termijn willen? Enerzijds wel, maar ze merkt dat ze zich toch nog niet helemaal berust heeft in het huisvrouwen leven. De korte, maar interessante bespreking van zojuist heeft haar hernieuwde energie gegeven. Het kan toch niet zo zijn dat dat niet voor haar weggelegd is? Toch smelt haar hart bij het idee dat er ooit een kleine baby bij hun geboren zou kunnen worden als het hun gegund is. 

‘Wat ik net al noemde en wat ik eigenlijk nu heb. Een mooie, rustige omgeving maar met allerlei voorzieningen in de buurt. Binnen een paar minuten ben ik bij de dorpskern waar ik voor de primaire voorzieningen terecht kan en binnen twintig minuten ben ik in de grote stad. Het dorp heeft een basisschool en het volgende dorp heeft een middelbare school.’

‘Je zei dat gezinnen juist uit de stad wegtrekken. Waarom doen ze dat denk je? Het is toch juist ideaal om alles in de buurt te hebben?’

Gina schudt haar hoofd en neemt een slok van haar thee. ‘Kinderen moeten kunnen buiten spelen zonder dat er verkeer voorbij raast. De drukte van de stad brengt iets gehaast met zich mee. De huizen in de stad zijn vaak ook kleiner met name de tuin. Dorpen zijn gemoedelijker, er heerst saamhorigheid en het geeft rust.’

Meneer Clarckx kijkt haar even doordringend aan. ‘Je zegt dat kinderen moeten kunnen buitenspelen. Is dat mogelijk als je aan een rivier woont?’

Gina krijgt het warm. ‘Gaat dit nog over een locatie voor het nieuwe project? Wat is er toch met die rivier?’

‘Ik ben blij met jouw inbreng. Moeten we vaker doen.’

Gina straalt. Ze vergeet de rivier, ze vergeet het idee van het gezin. Ze doet er toe in de mannenwereld, dat is alles wat nu telt.