© Juni 2007, by patty.

‘Ga naar boven!’ zei hij zodra haar gezichtsuitdrukking verraadde dat ze wist dat hij er was.

‘Waarom?’, haar hart sloeg een slag over en ze voelde de paniek in zich opkomen terwijl ze hem aankeek en alles kwam samen – zijn gezichtsuitdrukking, zijn stem, de spiertrekkingen in zijn kaak en het belangrijkste, zijn strenge uitstraling – ze wist dat hij het wist.

‘Niet doen!”, waarschuwde hij.

‘Ik doe toch niks’, ze kon er niets aan doen. Ze moest proberen eronder uit te komen.

‘De hemel sta me bij als ik je dat uit moet leggen, dan zul je week lang niet kunnen zitten!’

Koortsachtig probeerde ze een excuus te bedenken, haar hart ging als een bezetene te keer, in gedachten zocht ze naar de redding, maar haar hele wezen begon langzaam de onafwendbaarheid van de consequenties te accepteren.

‘Alsjeblieft?’, ze boog haar hoofd en met knikkende knieën strekte ze haar armen naar hem uit. ‘Ik was van plan het je te vertellen’.

‘Daar heb je drie weken de tijd voor gehad. Ga naar boven!’

‘Het spijt me!, fluisterde ze en ze draaide zich om, om hem te gehoorzamen. Ze voelde zich wanhopig, ze walgde van de ongemeendheid van haar woorden en durfde hem niet aan te kijken. Want als ze hetzelfde in zijn ogen zou zien, als wat zij in haar hart voelde, dan zou ze haar eigen mening daargelaten hebben en dat was niet de bedoeling.

‘Leg de badborstel en de mattenklopper op het bed en denk maar eens na wat je me straks hebt te vertellen. Ik moet eerst even afkoelen voordat ik bij je kom’.

Ze hoorde en voelde bij hem een conflicterende mengeling van strenge vastberadenheid, teleurgestelde boosheid en bezorgdheid die ervoor zorgde dat hij uit zijn evenwicht was. Diep in haar hart wou ze hem het liefst gerust stellen maar haar trots belette haar om haar mond open te doen. Het was een van de meest oneerlijke en moeilijke kanten aan de levensstijl van de huiselijke discipline en het werd in geassocieerd met beloftes en afspraken die ze gemaakt hadden. Met het vervagen van de verantwoordelijkheden, werden beiden getroffen door een kolkende hoeveelheid aan emoties.

Ze liet hem achter in de keuken en ging naar boven naar de slaapkamer. Ze deed de deur achter zich dicht en leunde er tegen aan terwijl ze haar tranen de vrije loop liet. ‘Waarom accepteer in al die onzin?’, snikte ze.

Ze wist dat ze hem had moeten bellen en hem had moeten vertellen dat ze op het punt stond 1277 euro uit te geven, voordat ze het uitgaf. Hij zou er misschien de discussie over aangegaan zijn, maar ze was ervan overtuigd dat hij uiteindelijk akkoord gegaan was als hij haar argumenten voor de aanschaf gehoord had. Als ze dat nu gewoon gedaan had, dan zou DIT nu niet gebeuren. Het was een feit dat ze een eenzijdig besluit genomen had om een grote uitgave te doen in een periode dat ze versneld hun schulden aan het aflossen waren en waarin iedere euro welkom was. Ze was vergeten dat er nog een heleboel automatische machtigingen van hun rekening afgeschreven moesten worden.  Verder besloot ze er niets van te zeggen, in de hoop dat ze het voor het eind van de maand weer zou kunnen aanzuiveren.

De kwestie van het geld leverde weliswaar de nodige stress op, maar was niet het grootste probleem.  Het draaide vooral om vertrouwen – vertrouwen dat hij haar bevraagd zou hebben of ze de aankoop echt hard nodig hadden, en zelfs als ze niet met hem overlegd zou hebben, het vertrouwen dat hij rechtvaardig geweest zou zijn als ze het hem eerlijk verteld had in plaats van dat hij het zelf moest uitvinden. Alle uitvluchten ten spijt, haar bedrog sneed door haar ziel, en ze dacht er liever niet aan wat het bij hem teweeg bracht.

***********

Het duurde bijna een uur voor hij de deur opendeed en zijn geliefde aantrof met opgetrokken benen in de schommelstoel zittend. Haar betraande gezicht keek naar de badborstel en de mattenklopper die ze zoals haar opgedragen was, plichtgetrouw op het bed gelegd had. Hij zag en voelde haar spanning toen hij de deur opendeed. Zijn boosheid was gezakt, hoewel hij nog even vastbesloten was. En ondanks dat deed haar gewillige houding en haar gezichtsuitdrukking de vastberadenheid bijna smelten.

Ze maakte dit onbewust weer ongedaan.

‘Het spijt me’, haar gefluister drukte alles uit wat ze beiden voelden.

‘Broek naar beneden’, hij pakte de badborstel en ging op het midden van het bed zitten.

‘Alsjeblieft schatje, laat het me uitleggen?’, smeekte ze.

‘Dat komt nog wel. Maak je billen bloot en kom over mijn schoot liggen. Nu!’

‘Ik wilde het je vertellen, echt waar’, ze aarzelde en deed een stap achteruit en leunde achterover tegen de slaapkamerdeur en hoopte dat ze er nog aan zou ontkomen.

‘Maar dat heb je niet gedaan, of wel! En daarom zijn we hier nu. Als we het geld op tafel moeten leggen en daarmee om moeten gaan, dan doen we dat later wel. Eerst zijn er belangrijkere zaken. Of niet?’, zijn mimiek was ontspannen maar streng. Hij zat op de rand van het bed en had de gevreesde badborstel in zijn hand. Erger nog, hij zat aan haar kant van het bed, wat betekende dat haar voeten onder het dressoir terecht zouden komen. Erger nog, hij zou zijn benen uit elkaar doen en van haar willen dat ze alleen over zijn linkerbeen ging liggen, waardoor hij zijn rechterbeen over haar benen zou kunnen zetten.

‘Alsjeblieft!’, ze schudde hulpeloos van nee en smeekte om vergeving, maar liep toch naar hem toe. Op zoek naar zijn liefde keek ze hem in zijn ogen en toen ze deze vond deed ze haar broek en onderbroekje naar beneden. Ze maakte haar bips bloot en ging over zijn been liggen. Ze pakte zijn enkel en het dekbed dat over de rand van het bed hing.

Hij sloeg haar hard en snel achter elkaar, waardoor ze binnen enkele ogenblikken begon te smeken en te beloven. Hij gaf hier echter geen gehoor aan, maar deed het wel even wat rustiger aan zodat ze even de kans kreeg om op adem te komen.

Op alle smeekbedes en beloftes had hij maar één antwoord,…’Waarom vertrouw je me niet?’

‘Dat doe ik wel!’, huilde ze wanhopig. ‘Het spijt me! Ik had deze uitgave met je moeten overleggen. Ik heb veel te impulsief gehandeld. Toen ik tot de ontdekking kwam, dat het allemaal doorgegeven werd aan het bureau kredietregistratie had ik je het moeten vertellen’, snikte ze. Haar billen brandden, het vuur was bijna meer dan ze kon verdragen.

‘Dat klinkt een stuk beter’, gaf hij aan en sloeg haar nog een keer of tien hard op haar bips. ‘Zijn we hier mee klaar?’

Ze voerde een innerlijke strijd over het antwoord. Als je ‘ja’ zou zeggen, dan zou hij ophouden. Lichamelijk wilde ze ook dat het over zou zijn. Maar emotioneel had ze het gevoel, dat nog geen van tweeën er aan toe was om er een streep onder te zetten en hoewel dit ook niet altijd noodzakelijk was, zeker niet als een pak slaag de consequentie was, was het in dit geval noodzakelijk, omdat het een kwestie van vertrouwen was.

Hij wachtte geduldig tot ze tot een beslissing gekomen was.

‘Nee’, fluisterde ze uiteindelijk.

‘Zeg het maar, liefje, hij wreef haar over haar rug en tussen haar schouders. Zijn stem klonk geruststellend.

‘Gebruik de mattenklopper tot jij vindt dat ik genoeg gehad heb, alsjeblieft’.

‘Goed, ga maar voorover over het bed staan, dan’, zei hij terwijl hij de badborstel aan de kant legde en de mattenklopper van het bed pakte. Vervolgens liet hij haar voor hem staan. Toen ze recht voor hem stond, ontmoetten hun ogen elkaar. Zijn gezichtsuitdrukking stelde haar verder gerust dat wat zou volgen, hoewel niet gemakkelijk, precies datgene zou zijn wat ze beiden nodig hadden om hun gekwetstheid, als gevolg van haar verraad, aan de kant te kunnen zetten. Hij trok haar tegen zich aan en knuffelde haar zachtjes. Ze kusten elkaar voordat ze verder gingen met de dingen die moesten gebeuren.

‘Leg de kussens maar neer en ga erover heen liggen’, hij klopte op de plek op het bed waar hij haar billen wilde.

Ze rilde, maar deed wat haar gevraagd werd. Ze verzamelde de kussens midden op het bed en ging er op haar buik over heen liggen, zodat haar reeds donkerrode bips goed omhoog stak voor de zwaai met de mattenklopper. Ze pakte de sprei in haar vuisten en bereidde zich voor op wat ze wist wat een hele uitdaging zou worden. Hij zou haar tot de grens van haar commitment aan deze straf brengen.

‘Vertel maar eens waarom je daar zo ligt?’, vroeg hij.

‘Omdat ik het vertrouwen tussen ons geschaad heb’. Haar stem klonk krachtig toen ze dit antwoord gaf. ‘Door je het vertouwen te geven dit nu te doen, wil ik je laten zien dat ik jouw vertrouwen ook weer verdien’.

‘Goed zo, meisje’, klonk zijn stem zacht een feit dat in schril contrast stond met de kracht waarmee de mattenklopper voor het eerst op haar billen terecht kwam.

Ze kon het niet helpen dat een schreeuw aan haar ontsnapte en de velen die erop volgden toen de mattenklopper in hoog tempo op haar bips neerdaalde. Het duurde niet lang voor eerst haar ene en vervolgens haar andere hand naar achteren vlogen in een zwakke poging haar brandende billen te beschermen. Ze verdwenen vervolgens even snel als ze gekomen waren, toen hij waarschuwend zei, ‘doe je hand weg, of ik begin weer van voor af aan’.

Na wat een eeuwigheid leek, maar in werkelijkheid maar een paar minuten geduurd had, voelde ze uiteindelijk hoe de frequentie langzaam afnam, ten teken dat ze het ergste gehad had. De intensiteit zorgde ervoor dat ze haar gezicht in het beddengoed drukte om haar gillen te smoren.

En toen het voorbij was en haar lichaam alle spanning losliet, snikte ze hartverscheurend in de lakens. In een oogwenk was hij naast haar komen liggen en nam haar in zijn armen. Met zijn ene hand streelde hij haar haren en haar gezicht en met de ander drukte hij haar stevig tegen zich aan. Ze bleven een minuut of twintig zwijgend en liefdevol tegen elkaar aan liggen tot hun behoefte om het op een andere, intieme manier, goed te maken het over nam.

Ze lieten elkaar net lang genoeg los om hun kleren uit te kunnen doen en gingen vervolgens met een naakte lichamen tegen elkaar liggen. Ze kreunde toen hij een eindje bij haar binnendrong, dankbaar voor het gevoel door hem gevuld te worden en weer veilig door hem bezeten te worden. Beiden spraken hun laatste krachten aan, nadat ze eerder al veel energie waren kwijt geraakt door het pak slaag. Niet veel later kwamen ze tegelijkertijd klaar.

‘Ik houd van jou’, fluisterden ze tegen elkaar, voordat ze in slap vielen.

Een paar uur later werden ze wakker met een nieuwe en dringende behoefte om te elkaar te laten weten dat ze voor elkaar geschapen waren, om vervolgens weer in slaap te vallen en door te slapen tot het ochtendgloren van een nieuwe dag die stilletjes aangebroken was.

Ingrid zat achter de computer en had zich zojuist door een hele rij mails heen geworsteld en had de nota’s voor die week betaald. Ziezo, dacht ze, Gerard kon tevreden zijn dat alles gedaan was. Er was nog één dingetje wat ze wilde doen en dan zou ze klaar zijn. Ze zoog in gedachten op haar onderlip terwijl ze uitlogde uit haar emailaccount en Gerards naam invulde in het change-user schermpje. Ingrid voerde zijn wachtwoord in. Ze wist dat het helemaal niet de bedoeling was dat ze dit deed. Gerard had er geen idee van dat ze zijn wachtwoord wist. Maar het was zo voor de handliggend, hij had hun huwelijksdatum gebruikt. Haar gezicht begon te branden, maar ze was vastbesloten zijn privé-domein te betreden. Ze ademde zwaar toen ze op de button klikte en Gerards email zich opende. Ze liet haar ogen over de lijst glijden en zag dat er zowel zakelijke als privé berichten waren. Haar oog viel op eentje van een juwelierszaak, die ze nieuwsgierig opende. Het betrof een bestelling van een armband. Ze begon te blozen en sloot het programma snel af. Ze sloot de computer af en verliet het bureau om het avondeten klaar te maken.

Ze voelde zich schuldig over wat ze gedaan had. In het begin van hun relatie hadden ze al eens gediscussieerd over het thema ‘privacy’, die ze vervolgens altijd gerespecteerd hadden. Voor Gerard was dit een belangrijk item. Hij had haar privacy nog nooit geschonden. Zijn ouders keken daar vroeger heel anders tegen aan. Privacy bestond niet. Zijn moeder runde de huishouding en nam de meeste beslissingen.

Ingrid kookte het eten en toen het bijna klaar was kwam Gerard binnen. Ze aten en voerden een gesprek. Na het eten ging Gerard naar de studeerkamer en Ingrid ruimde de tafel af en deed de afwas. Ze was net klaar, toen Gerard haar riep vanuit de studeerkamer en haar vroeg bij hem te komen omdat ze iets te bespreken hadden. Ze hing de theedoek op en liep op kousenvoeten door de hal naar de studeerkamer om te zien wat hij wilde. Ze stapte de studeerkamer binnen en schrok van de boze blik die hij haar toewierp.

‘Is er iets dat je me wilt vertellen, jongedame?’ Hij zat erbij met samengeknepen ogen. Hij had zijn armen over elkaar en fronste zijn wenkbrauwen.

“Nee hoor, schatje. Ik heb geen idee waar je het over hebt. Ik heb alle rekeningen vandaag betaald en het kasboek helemaal bijgewerkt, dus nee, ik weet niet wat je bedoeld’. Ze keek hem aan.

Gerard wenkte haar met zijn wijsvinger en gebaarde dat ze naar zijn kant van het bureau moest komen. Hij wees op het scherm , waar de bewuste email stond. Hij zei alleen maar, ‘Ik stel voor dat je me onmiddellijk vertelt wat je hebt gedaan, liefje!’

Ingrid bloosde tot in haar haarwortels en zei dat ze zich niets kon bedenken. Hij antwoordde dat het allemaal geen zin had, omdat hij wist dat ze in zijn emailaccount geweest was. Haar hersenen maakte overuren en ze raakte langzaam in paniek.

‘Je hebt zo’n groot probleem, meisje, dat je beter kunt gaan zitten nu je dat nog kunt’, snauwde hij. ‘Je hebt mijn vertrouwen geschonden en bent in mijn email geweest en hebt mijn berichten geopend! Wat heeft je in godsnaam bezield?’ Gerard was woedend en zijn gezicht vertrokken.

Ingrid opende haar mond om te roepen dat ze onschuldig was, omdat ze zich schaamde voor wat ze gedaan had en liever niet wilde toegeven. Ze opende haar mond, maar een handgebaar van Gerard legde haar het zwijgen op. ‘Eerst schend je mijn privacy en vervolgens lieg je erover. Wil je het nu nog erger maken voor jezelf? Jij verdiend een ongenadig pak op je blote bips, jongedame. Ga naar de kast en haal de paddel, nu!’

Ingrid liep naar de kast, terwijl de tranen over haar wangen liepen. Ze hoopte dat haar tranen ervoor zouden zorgen dat hij medelijden met haar zou krijgen. Ze opende de kast, pakte de paddel en nam deze met een schuldbewust gezicht mee naar Gerard, die met opgetrokken wenkbrauwen en een uitgestoken hand op haar wachtte. Ze realiseerde zich dat hij haar billen niet zou sparen omdat ze hem bedrogen had en er daarna over gelogen had. Ze liep treuzelend op hem af en reikte hem die verschrikkelijke paddel aan. Het was eentje met een kort handvat, met een 25 centimeter lang, ovaalvormig deel. Ze kende de pijn en het brandende gevoel dat het ding kon veroorzaken.  

Gerard zat op een stoel zonder armleuningen en liet Ingrid vlak voor zich staan. Hij begon haar een standje te geven omdat ze zijn privacy geschonden had en het vervolgens nog erger gemaakt had door erover te liegen. Ingrid vond het moeilijk Gerard aan te kijken, maar een hand onder haar kin dwong haar dit wel te doen. Ingrid had zich nog nooit zo klein gevoeld als op dat moment. Zijn blik hield de hare gevangen. Ze schaamde zich dood dat ze Gerard zo teleurgesteld had. Hij ging maar door. En dit mentale pak slaag was minstens even erg als het werkelijke pak op haar bips wat zou volgen. Gerard wist precies hoe hij haar met zijn woorden moest raken, zonder dat hij zijn stem hoefde te verheffen. Oh, wat had ze hier een hekel aan! En toen kwam het moment van de waarheid.

‘Jij gaat een pak voor je billen krijgen zoals je nog nooit eerder gehad hebt, jongedame!’, vervolgde Gerard terwijl hij ondertussen haar spijkerbroek open knoopte en deze tot haar knieën naar beneden deed, om vervolgens zijn vingers achter het elastiek van haar onderbroek haakte en deze dezelfde weg liet volgen als haar jeans. Hij trok haar over zijn knie zodat haar bips omhoog stak en begon haar hard met zijn hand op haar blote billen te slaan, terwijl hij haar ondertussen duidelijk maakte dat snuffelen en liegen verachtelijk en onacceptabele gedragingen zijn.

KLETS! De eerste klap kwam neer op het midden van beide billen. Geen aankondiging, geen waarschuwing. KLETS! Aan de rechterkant en vlak daarna KLETS! op de linkerkant van haar billen. KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! Zonder enige genade kwam zijn hand van links naar rechts neer en vervolgens op de plaats waar haar billen en benen elkaar ontmoeten. KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! Zijn prekende stem bleef de klappen vergezellen. Op het moment dat Ingrid dacht dat ze het niet langer kon verdragen, stopte hij en trok haar overeind.

Hij droeg haar op de paddle te pakken en in de hoek van de kamer te gaan staan en na te denken over wat haar nog te wachten stond en waarom ze in hemelsnaam bezielde zijn vertrouwen te beschamen.

Ingrid luisterde snikkend en snotterend naar hem. Gerard gaf haar een papieren zakdoekje zodat ze haar neus kon snuiten. Hij boog voorover en trok haar broek en onderbroek helemaal tot haar voeten omlaag en hielp haar eruit te stappen.

Ingrid stond snikkend in de hoek en veegde haar tranen weg met het zakdoekje. Ze wist dat ze fout was geweest en hoopte dat Gerard het niet te zwaar zou opvatten omdat het de eerste keer was dat ze dit gedaan had. Ze hoopte van ganser harte dat het hierbij zou blijven.

‘Kom hier, jongedame en neem de paddel mee. Je krijgt nu als een stout klein meisje een pak op je blote bips. Eerst stiekem gedrag vertonen en er vervolgens nog over liegen, is volstrekt onacceptabel. Ben je klaar voor het pak slaag dat je gaat krijgen, jongedame?’ Gerard trok zijn wenkbrauw op. Ingrid knikte en fluisterde, ’Ja meneer’. Hij zat op de bank en trok haar over zijn schoot, deed haar benen uit elkaar en sloot één van haar benen op tussen de zijne. Ingrids bovenlichaam lag op de bank en ze kneep met al haar kracht met beide handen in één van de kussens, om het mogelijk te maken de klappen die zouden volgen, op te kunnen vangen. Gerard schikte haar zo dat haar bips hoog in de lucht stak en deelde haar mee dat ze 20 kletsen met de paddel zou krijgen en dat ze ze één voor één mee moest tellen en haar excuses na iedere klap moest aanbieden.  

Toen begon de verschrikkelijke aanval op haar toch al zere en gloeiende billen. KLETS! De eerste klap viel op het midden van haar bips neer. Ingrid gilde en riep ‘Eén, dank u meneer, het spijt me!’ De pijn trok over haar billen. KLETS! Na KLETS! viel en Ingrids huilen en verontschuldigingen klonken door de kamer.

Gerard voelde medelijden in zich opkomen toen hij haar huiverende en donkerrode billen zag, maar hij bleef de paddle neerregenen op haar bips. Het gillen, smeken en tellen was aan dovenmansoren gericht. Hij voelde dat als hij nu niet op zijn strepen zou gaan staan, dat hij de controle zou verliezen en dat het zou leiden tot nog meer snuffelen en liegen. Voor hem was het een kwestie van beschaamd vertrouwen. Punt uit.

KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! De paddel knalde links en recht op haar bips neer en Ingrid brulde en gilde en telde door en dacht dat ze dit ongenadige pak slaag niet langer kon verdragen. KLETS! Veertien meneer, Het spijt me. Ik zal niet weer snuffelen of liegen. Eerlijk waar! Ik beloof het! Ze jammerde en telde de nog resterende klappen. KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! En tot kwam de laatste echoënde KLETS! neer. Ingrid gilde ’20 meneer, het spijt me. Alsjeblieft vergeef me. Ze bleef stijf en huilend over de knie van Gerard liggen.

Gerard wierp de paddel op de bank en hielp Ingrid overeind. Hij liet haar op zijn schoot zitten en streelde haar gloeiende bips en drukte haar trillende lichaam dicht tegen zich aan. Hij streek door haar haren. Ingrid huilde en beloofde hem het nooit weer te zullen doen. Ze hoopte dat hij haar na verloop van tijd weer zou gaan vertrouwen. Gerard luisterde naar haar en wiegde haar lichaam zachtjes heen en weer en zei haar dat het vergeven was en dat hij haar weer vertrouwde omdat iedereen fouten maakt. Fouten dienen gecorrigeerd en daarna vergeten te worden.

Ingrid voelde troost en liefde in deze woorden en terwijl hij haar tegen zich aandrukte beloofde ze hem nog een keer dat ze het nooooit weer zou doen. Ze kon er niet tegen teleurstelling in zijn ogen te zien en zou alles doen wat in haar vermogen lag om te voorkomen dat ze dat nog een keer zou zien.

© 2007 Patty

‘Er is niet veel te halen vanmorgen’, mompelde Femke wat afwezig. De versleten jutezak die een spoor naliet in het zand kon gemakkelijk getild worden. De eerste keren dat ze het strand afgestruind had, had de zak een diep spoor in het zand achtergelaten.

Ze was vier dagen geleden gestrand op een klein eilandje voor de Waddenkust. Door te gaan jutten verstreek de tijd en had ze tegelijk de gelegenheid de zee af te turen in de hoop iets te zien.

Hoewel het zeer waarschijnlijk was dat haar vrienden en familie haar inmiddels zouden missen, was de kans dat ze zouden weten waar ze zich zou bevinden zodat ze haar konden komen redden, nihil. Met een geluk zou Rick binnen een paar dagen ontdekken dat de boot weg was en er achter komen waar ze was. Als dit niet het geval was, kon het wel een maand of nog langer duren.

‘Verdomme! Als God hem de helft van de hersens van een slak had gegeven, dan zou hij er inmiddels wel achter zijn!’, schold ze terwijl ze tegen een stuk wrakhout schopte.

‘Nee, stommeling!’, mopperde zich tegen zichzelf. ‘Je hebt geen briefje achtergelaten en hem ook niet laten weten dat je boos op hem was. Hoe zou hij in vredesnaam moeten weten dat je op het onzalige idee gekomen bent hiernaar toe te gaan om hem een poosje in zijn sop gaar te laten koken?’

‘Nou ja, waar zou ik anders naar toe zijn?’

‘Naar je ouders in Amsterdam? Naar je vriendin in Groningen? Uitwaaien op een van de Waddeneilanden? Er zijn duizenden plaatsen waar je zou kunnen zijn’.

‘Ach nee! Hij weet heus wel dat ik niet naar de grote stad ben. Houd toch eens op met dat gezeur!’

‘Nee natuurlijk ben je niet naar de stad gegaan, daar zijn telefoon en stromend water en elektriciteit, daar ben je te dom voor. Je gaat liever naar de jachthaven om een boot te pakken die al een jaar geen onderhoud gehad heeft om naar een eiland te trekken waar in deze tijd van het jaar geen sterveling te bekennen is.

‘Ik heb genoeg conserven en brandstof bij me om het een hele winter vol te houden, dus dat valt wel mee. En ik zei dat je op moest houden met zeuren!’

Het begon te vervelen om de hele dag tegen zichzelf te praten. In het begin vroeg ze zich alleen maar af hoelang ze daar vast zou zitten en beklaagde zich over het feit dat de accu het opgaf nadat ze nog maar net op het eiland was. Maar sinds vandaag lag ze echt met zichzelf overhoop.

‘In ben nog veel erger dan Rick!’

‘Hoewel, misschien ook wel niet. Ik laat het tenminste bij verbaal geweld’. Die gedachte zorgde voor een nerveuze kriebel in haar buik.

‘He verdomme! Waarom moet je daar nu over beginnen?’ Femke voelde de huid van haar billen prikkelen. ‘Misschien dat het wel meevalt als ik hier een paar weken vast kom te zitten. Hij zal dan erg opgelucht zijn dat ik weer terecht ben dat zijn gedachten dáár niet naar staan!’

Haar bezorgdheid nam toe. Ze had er nooit bij stil gestaan wat haar vermissing bij de anderen in haar leven, behalve Rick teweeg zou brengen, totdat ze zich realiseerde dat ze gestrand was. Een nachtje zonder taal of teken onder water zijn, was één ding, maar vier dagen achtereen was heel andere koek.

‘Mijn God! Ik hoop niet dat hij de politie ingeschakeld heeft!’

‘Jezus, doe niet zo verschrikkelijk naïef! Natuurlijk heeft hij de politie ingeschakeld, en waarschijnlijk ook je ouders en je zusters en je vriendenkring. Als je echt vermist zou zijn, zou je ook willen dat hij dat zou doen, of niet?’

‘Hè, verdomme! Ja, natuurlijk. Maar ik ben niet echt vermist, toch?’

‘Nee! Je bent niet vermist. Maar niemand weet waar je uithangt! Dus het is logisch dat iedereen wel zal denken dat je vermist bent, jij idioot!’

‘Ja, dat klopt! Je hebt je ongelofelijk in de nesten gewerkt. Verdomme, wat ben je een ongelofelijke domoor!’

Halverwege de weg terug naar het rustieke zomerhuisje, waar haar familie altijd de vakantie doorbracht, ging Femke op een groot basaltblok midden op het strand zitten. Ze had veel afval verzameld wat in het afgelopen seizoen allemaal aangespoeld was.

‘Dat hoeven de kinderen niet te doen als ze hier weer zijn’, knikte ze tevreden.

Terwijl ze uitrustte keek ze naar de zeemeeuwen die luid krijsend overvlogen. Vanuit westelijke richting kwam een watervliegtuig aangevlogen. Femke sprong op en deed verwoedde pogingen om de aandacht van de piloot te trekken. Maar het vliegtuig vloog langs de kust om aan het eind van het eiland een bocht te maken en koers te zetten in de richting van het vasteland. Ze liet zich weer op de steen zakken en bleef in diepe gedachten verzonken een half uur roerloos zitten. Toen stond ze verveeld en rusteloos op. Ze liet de jutezak bij het basaltblok staan en besloot naar de boot te ploeteren. Tegen alle hoop in wilde ze de motor en de radio nog eens gaan proberen.

Maar er gebeurde geen wonder. De motor gaf niet het minste geluid toen de sleutel in het contact omdraaide.

‘Weet je, er zou meer aandacht moeten zijn voor techniek op de middelbare school. Ook voor meisjes. Dan zou ik in ieder geval kunnen inschatten wat er aan de hand was en hoe ernstig dat was.’

‘Ga jij maar kijken wat er aan de hand is, domoor! Wat maakt het allemaal uit? Je kunt immers geen kant uit?’

‘Als ik iets beschadig, dan zal Rick mee levend villen!’

‘Ja hoor, net alsof hij dat sowieso niet zal doen gezien de huidige omstandigheden’.

Femke schudde haar hoofd. Ze had geen idee waar ze naar moest kijken en of hetgeen ze zag zo hoorde te zijn of niet.

‘Je hebt je behoorlijk in de nesten gewerkt, jongedame! Ik hoop dat hij je billen bont en blauw slaat!’

‘Argghhhh! Het zijn ook jouw billen, naarling! Laat me met rust!’

Femke schoot in de lach. ‘Dit gebeurt ook met gevangenen in eenzame opsluiting! Tegen de tijd dat ze me gevonden hebben, ben ik compleet gek geworden!’

***********

Toen Rick die maandag naar zijn werk ging, wist hij dat er iets aan de hand was. Alle tekenen wezen erop dat Femke er vandoor gegaan was, compleet met een koppige radiostilte. Toen hij haar de avond ervoor had laten weten dat ze hun weekendje uit moesten stellen en dat hij de komende twee weken iedere avond over moest werken omdat hij een groot project neer moest zetten, had ze alleen maar geknikt. Geen geklaag, geen gezeur, zelfs niet de vraag wanneer ze er dan op uit gingen. Dus toen hij ’s avonds laat thuisgekomen was, was hij niet verbaasd in een leeg huis te komen.

Haar auto stond niet op de oprit en een kleine zoektocht leerde dat ze wat kleren meegenomen had en haar rubber laarzen.

Hij verwachtte niet een briefje aan te treffen gezien haar gemoedstoestand.

Dinsdagavond was er nog steeds geen teken van leven en toen er berichtjes van zowel haar ouders als haar zus op het antwoordapparaat stonden, begon hij zich zorgen te maken. Normaal gesproken liet ze haar zus altijd weten wat ze van plan was en waar ze uit hing. Die twee waren twee handen op een buik als een van de twee het even moeilijk had.

Een telefoontje naar Femke’s zus Linda bevestigde dat deze geen idee had waar ze uithing. Ze had er zelfs geen weet van dat Femke de smoor in had door de plotselinge drukte op Rick’s werk. Dit wierp een heel ander licht op de zaak en Rick begon zich ernstig zorgen te maken. Hij vroeg Linda hem te helpen door zoveel mogelijk vrienden en kennissen af te bellen.

Dinsdagmiddag was er nog steeds geen teken van leven van haar en toen ze wisten dat niemand die ze kende een idee had waar ze zou kunnen zijn, waarschuwde Rick de politie. Er werd een opsporingsbericht uitgedaan en een periode van tweeënzeventig uur zonder slaap diende zich aan voor Rick en zijn familie.

Woensdagmiddag werd de auto van Femke gevonden in de jachthaven. De havenmeester bevestigde dat deze er al sinds maandag stond. Hij had nachtdienst, dus kon niet precies aangeven sinds wanneer de auto er precies stond, maar hij wist zeker dat hij sinds maandag niet van zijn plaats was geweest. Rick begon een en een bij elkaar op te tellen.

‘Ze heeft de boot naar het eiland genomen!’ Ze was niet dom. Als ze in deze tijd van het jaar spoorloos wou verdwijnen, dan was het eiland een goede keuze. Het was ver weg, er woonden geen mensen en het was betrekkelijk veilig. Het was er geriefelijk, het ontbrak haar daar aan niets en ze kon daar lekker koppig zitten zijn. Rick kon zichzelf wel voor zijn kop slaan dat hij daar niet eerder aan gedacht had.

‘Wat een misselijkmakende streek!’ Als het een dagje was, om hem te laten voelen hoe ze erover dacht… maar al deze tijd? Ze moest toch weten dat hij alle registers open zou trekken zodra hij er achter kwam dat ook haar zus niet wist waar ze was. Hij voelde de boosheid opborrelen, maar deze werd weggedrukt door bezorgdheid. ‘Wat als ze het eiland niet gehaald had?’

De paniek begon toe te slaan.

Pogingen om de boot per radio te bereiken bleven succesloos, maar er kon ook geen signaal van het noodbaken worden opgevangen. Of de boot was nog in tact en bevond zich ergens in een jachthaven of ze was te ver weggevaren om het signaal op te kunnen vangen.

Steeds dezelfde hartenwens ging door Rick’s gedachte, ‘Laat haar alsjeblieft veilig op het eiland zijn’.

Donderdagochtend stuurde Rijkswaterstaat een reddingsvliegtuigje en om tien uur wist Rick dat ze veilig was. De boot lag in de kleine jachthaven en zijn vrouw zat op een basaltblok op het strand over het water te kijken. Ze probeerde de aandacht van de piloot te trekken.

Rick instrueerde de piloot niet te laten merken dat hij haar gezien had. De piloot had zich netjes aan de instructies gehouden, ook al had hij er niets van begrepen. Hij dacht dat als de vrouw zijn aandacht probeerde te trekken, ze graag gevonden wilde worden. Maar Rick gaf er de voorkeur aan dat hij degene zou zijn die haar zou vinden en zodra het vliegtuigje geland was maakte hij plannen om de daad bij het woord te voegen.

Hij deed genoeg kleren voor hen beiden in een plunjezak om tot zondag weg te kunnen blijven, een mobiele acculader, zaklampen en een oude scheerriem en de badborstel die hij vlak na hun trouwen gekocht had. Vervolgens belde hij zijn schoonvader met de vraag hem naar het eilandje te brengen.

Na een vaartocht van twee uur kwamen ze daar aan. Het begon al te schemeren. Het ontschepen was binnen een minuut gebeurd, maar voor dat hij vertrok zodat zijn zoon zich met Femke kon verenigen, raadde zijn schoonvader hem aan te kijken of met de boot alles in orde was.

Er verscheen een glimlach op het gezicht van Rick toen hij ontdekte dat de accu leeg was en de motor zo dood als een pier. ‘Domme, domme Femke. Voor het zelfde was je dit midden op zee gebeurd!’, mompelde hij hoofdschuddend tegen zichzelf. ‘Maar het verklaard tenminste waarom we al die tijd niets van haar gehoord hebben, pap’.

‘Dat is geen enkel excuus, jongen’. De oudere man schudde zijn hoofd. Hij kende de koppigheid van zijn dochter en kon geen enkel begrip opbrengen voor hetgeen ze uitgehaald had. Hoewel hij zielsgelukkig was dat ze terecht was en niets mankeerde, was hij woest op haar. ‘Je weet wat ik zou doen als ik jou was, jongen’.

Rick trok een rimpel in zijn voorhoofd en knikte. Hij was niet van plan te vertellen dat hij haar een pak op haar billen zou geven zoals ze nog nooit eerder gehad had, ook al wist hij maar al te goed dat dat precies was waar zijn schoonvader op doelde.

‘Ik moet er vandoor. Zondagmiddag zijn we weer terug. Mochten we nog iets nodig hebben, dan laat ik je dat weten’. Zijn vader knikte en haalde een zender tevoorschijn en gebaarde dat Rick deze mee moest nemen.

Nog voor Rick het jachthaventje uitliep op weg naar het zomerhuisje was zijn schoonvader uit het zicht verdwenen. Er stond Femke een verrassing te wachten.

‘Het lijkt erop dat je alsnog je weekendje uit voor elkaar gekregen hebt, jongedame. Je hoeft je alleen niet te verheugen op wat ik voor je in petto heb, dat beloof ik je’.

Femke zat in het schemer van de namiddag verdiept in een romannetje wat ze in een van de slaapkamers van het huisje gevonden had.

De dagen gingen snel voorbij als ze op het strand was. Nadat de piloot haar niet gezien had en de motor van de boot nog steeds dienst weigerde, was ze teruggegaan naar het zomerhuisje. Ze had een blikje kippensoep opgewarmd en had een paar afbakbroodjes uit de vriezer in de oven gedaan. Nadat ze gegeten had, nestelde ze zich met een stapeltje boeken en tijdschriften die ze gevonden had op de bank.

Femke was verbaasd wat ze allemaal in het huisje had aangetroffen. Onder de matrassen van de slaapkamers had ze een Penthouse en een Playboy van 1972 gevonden, twee Candy’s uit 1978, een paar romans van Konsalik en een beduimeld exemplaar van ‘Vrouwengeheimen’ van Nancy Friday.

Met die laatste was de hele woensdagmiddag en –avond onder de pannen geweest. Door de zeeën van tijd had ze alle gelegenheid zich mee te laten slepen door de spannende fantasieën die daar beschreven stonden. Het hoofdstuk met fantasieën over billenkoek en discipline deed haar hart sneller slaan. Eentje daarvan was erg extreem en ging over een vrouw die haar fantasie probeerde te beleven met een man die veel te ver ging. Hij toverde haar fantasie om een pak op haar blote billen te krijgen om in een parodie op zichzelf, doordrenkt met lichamelijke en emotionele brutaliteiten en veranderingen. Anderen waren weer te soft, maar een paar kwamen precies in haar straatje.

‘Wat zou Rick wel niet zeggen als hij wist dat het me opwindt als ik denk aan de keren dat hij me een pak op mijn bips heeft gegeven?’, vroeg ze zichzelf hardop af.

‘Jeetje, meid! Heb je momenteel niets anders om aan te denken? Er staat je vast een flink pak slaag te wachten voor de stunt die je nu uitgehaald hebt, en jij zit er doodleuk over te fantaseren’, diende ze zichzelf van repliek.

‘Ik weet het! Maar ik kan er niets aan doen. Ik ben bang en ik wil het pak slaag wat hij me zal geven helemaal niet, maar tegelijkertijd zou ik hevig gefrustreerd zijn als hij me geen pak op mijn billen zou geven’.

‘Je bent een schizofrene gek, dat ben je’.

Het kleine rollenspelletje wat ze met zichzelf speelde en het effect wat het boek op haar had liet zich niet onbetuigd. Femke was de tel kwijtgeraakt van het aantal keren dat ze het boek neergelegd had om haar vingers aan het werk te zetten tot ze een orgasme beleefde. Ze vond het heerlijk om zich alle fantasieën die ze in het boek las, zich eigen te maken.

Toen de voetstappen van Rick op de trap klonken, was Femke weggedoezeld en droomde over de hoofdfiguur van de roman die ze aan het lezen was en de sexy billenkoek fantasieën van een dag eerder. Het gerommel op de trap maakte haar wakker. Ze voelde een angstige spanning in haar buik.

‘Femke!’

De stem van Rick aan de andere kant van de deur joeg de spanning nog verder op. Opluchting, schuld, boosheid, liefde, opwinding, verrassing en nog veel meer emoties balden samen en kwamen met een luide gil naar buiten. Tenminste, Rick nam maar aan dat het daar vandaan kwam toen hij de deur opengooide.

‘Hee! Hee! Hee! Ik ben het maar’, hij liep snel naar haar toe, terwijl zij haar best deed haar evenwicht te bewaren toen ze uit haar stoel opgesprongen was. Een van haar voeten was blijven haken achter een band die de veren bedekte die de voetensteun aan de luie stoel verbond. Als Rick wat later bij haar was geweest, had ze waarschijnlijk haar enkel gebroken.

Femke klampte zich stevig aan hem vast en veranderde zijn greep om haar te redden in een wanhopige omhelzing. ‘Het spijt me heel erg, Rick! Ik heb je heel erg gemist!’

‘Ik heb jou ook gemist’. Rick haalde diep adem en genoot van haar geur en het gevoel van haar lichaam dicht tegen het zijne. Niets anders deed ertoe, dan dat Femke veilig was, tenminste niet in de volgende minuut. Toen keerden de angst en stress van de afgelopen dagen in zijn lichaam terug. Hij maakte zich los uit hun omhelzing en duwde haar een eindje van zich af. Hij hield haar zo beet dat ze haar best moest doen om geen oogcontact te maken.

‘Waar denk jij dat je mee bezig bent, Femke?’, vroeg hij.

Femke haalde haar schouders op. Ze was nog steeds overdonderd door de situatie. Haar eigen domheid, de akelige situatie van de boot die kapot ging, de wetenschap dat ze hem heel veel pijn gedaan had, dat ze hem miste en de opluchting dat alles voorbij was, maar ook het besef dat haar nog wat te wachten stond. Zou hij haar vergeven, zouden haar ouders en haar vrienden nu een hekel aan haar hebben, hoe hard zou hij haar slaan, hoelang zou het duren voor alles weer vergeven en vergeten zou zijn, zou het ooit weer goed komen, had ze het nu voor altijd verbruid? Alles spookte tegelijkertijd door haar hoofd en zorgde ervoor dat ze geen woord kon uitbrengen. Het enige antwoord wat er kwam, waren tranen.

‘Weet je wel wat je teweeg gebracht hebt? Dat je iedereen ongerust gemaakt hebt? Verdomme, Femke, ik heb de politie gewaarschuwd!’ Rick klonk eerder wanhopig dan boos, en dat deed Femke nog het meeste pijn.

Ze knikte, deed haar ogen dicht en liet haar hoofd voorover zakken. ‘Het spijt me’.

Rick voelde hoe haar spieren zich ontspanden ten teken van overgave. Hierdoor werd een appel gedaan op zijn instinct tot beschermen. Het lichaam van Femke liet hem precies het gene merken wat hij al vermoedde. Het was haar allemaal boven haar hoofd gegroeid. Ze was alleen maar van plan om hem iets duidelijk te maken.

‘Zie je nu wat er van komt als je zulke dingen uithaalt, Femke?’, zuchtte Rick en trok haar weer tegen zich aan.

‘Ja’, zei ze met een klein stemmetje wat gesmoord werd tegen zijn borst. ‘Ik zal het weer goedmaken met je, dat beloof ik. Ik zal het met iedereen goedmaken! Het was niet de bedoeling dat het zo uit de hand zou lopen.’ Toen ze de geruststellende armen van Rick om zich heen voelde, was Femke in staat haar angst los te laten.

‘Maar dat deed het wel, Femke’, Rick keek omlaag in haar ogen die op het zelfde moment omhoog keken. Zijn gezichtsuitdrukking stond streng en ernstig.

Femke voelde een welbekende spanning door haar lijf trekken. ‘Ik weet het?’, ze liet haar hoofd zakken, haalde haar schouders op en verstevigde haar omhelzing.

Rick pakte haar bij haar kin en dwong haar hoofd omhoog. Ze keek hem aan met een pruillip van een meisje wat veel spijt had van wat ze gedaan had. Er blonken tranen in haar ogen. De enorme opluchting die hij voelde omdat hij haar veilig in zijn armen hield, speelde hem bijna parten. Hij kuste haar en trok haar bij de stoel vandaan waar ze gezeten had.

‘Tja, jongedame, dan heb je toch je weekendje uit wat je zo graag wilde. Maar ik verzeker je dat je weinig plezier zult ontlenen aan het programma wat ik voor je in petto heb. Ga in de hoek staan en doe je broek en je onderbroekje omlaag. Ik ga je een pak op je blote bips geven wat je in je stoutste dromen nog niet beleefd hebt’.

‘Nu meteen? Maar Rick, kunnen we eerst niet…’, probeerde Femke, maar Rick stak zijn hand op om haar het zwijgen op te leggen.

‘Niks te maren. Ga als de wiedeweerga in de hoek staan en doe je broek naar beneden. Of nog beter, doe hem maar helemaal uit.

‘Kunnen we niet gewoon….’ Femke haar hele lichaam spande zich. Ze moest proberen wat tijd te winnen.

‘Als ik het je nog een keer moet zeggen, ga je daar heel veel spijt van krijgen’. Rick had zijn vastberadenheid weer helemaal teruggevonden.

Femke keek hem nog een keer met een smekende blik aan en staakte vervolgens haar verzet. Ze draaide zich om en liep naar de hoek van de kamer waar geen meubilair stond. Toen ze haar broek en onderbroekje van haar billen schoof en van het ene been op het andere stapte om de broekspijpen van haar benen te laten glijden, wierp Femke een blik naar buiten, over het strand. Ze prees zich gelukkig dat het geen hoogseizoen was. De hoek waar ze stond bestond uit twee grote, haaks op elkaar staande, ramen. Eentje daarvan keek richting het noorden naar de grote naaldbomen, de ander richting het oosten naar het strand en de zee.

‘Til je trui omhoog zodat ik je blote billen kan zien’, verstoorde Rick haar overpeinzingen.

Femke kreeg een kleur als vuur. De borstwering reikte tot net onder haar knieën en achter haar brandden de petroleumlampen. Buiten was het donker en als er nu mensen over het strand liepen, dan konden ze haar zien staan.

Venus en Mars waren zichtbaar. Nog even en het zou aardedonker zijn en de lucht een adembenemend schouwspel wat de melkweg bood. Tientallen kilometers scheidden hen van de rest van de bewoonde wereld. Femke glimlachte onzichtbaar. Rick had gelijk. Ze had toch nog haar zin gekregen. En heel misschien zou het pak op haar billen ervoor zorgen dat het een veel beter weekend zou worden dan wanneer ze aan de vaste wal waren gebleven.

De spanning over wat ging komen was niet helemaal verdwenen, maar werd vergezeld door een gevoel van veiligheid. De scherpe kantjes waren er vanaf.

Een andere man zou nooit in staat geweest zijn haar gevoel zo snel om te laten slaan. Femke wist dat ze het enorm getroffen had met Rick. Hij bleef nooit erg lang boos en zolang zij netjes het pak slaag in ontvangst nam wat hij voor haar in petto had als ze er weer eens een puinhoop van had gemaakt, dan nam hij haar voor wie ze was. Er was veel te zeggen voor de eenvoudige manier waarop ze hun zaken oplosten. Vanaf de allereerste keer dat hij haar over de knie legde en haar broek naar beneden deed, had het goed gevoeld. Het was ontegenzeggelijk een plus dat het al een van haar meest sexy fantasieën was sinds ze zich voor mannen begon te interesseren, ook al was een pak op haar blote billen niet echt sexy tot het achter de rug was.

Op zijn beurt was Rick in zijn nopjes met het gemak waarmee Femke akkoord ging met zijn manier van probleem oplossen. Soms probeerde ze zich er onderuit te kletsen, maar meestal wilde ze net zo graag als hij het probleem oplossen en de draad weer oppakken.

‘Ze moest eens weten hoe sexy ze is als ze zo in de hoek staat en hoe compleet ze me laat voelen’, zei hij in zichzelf.

Rick ging op de bank zitten en zag hoe de lucht achter zijn vrouw kleurde van grijsblauw, naar donkerblauw en ten slotte naar zwart. Femke kon Rick zien zitten in de weerspiegeling van het raam aan haar rechterkant. Nu het donker was, waren de ramen veranderd in spiegels. Nu het donker was, werd het ook killer en ze huiverde toen haar blote bovenbeen langs het glas streek. Rick voelde ook dat het kouder werd en stond op om nieuw hout in de haard te leggen. Toen hij zich ervan overtuigd had dat het vuur goed brandde, ging hij weer op de bank zitten en verlegde zijn aandacht weer naar zijn vrouw.

Femke stond inmiddels al bijna een uur in de hoek.

‘Ok Femke, het is tijd. Kom maar hier’, zei Rick. Hij ging er goed voor zitten en keek Femke streng en vastberaden aan toen ze zich gehoorzaam omdraaide.

‘Zo erg als deze keer ben je nog nooit de fout in gegaan, Femke’, zei hij waarschuwend.

‘Het was niet mijn bedoeling om het zo uit de hand te laten lopen, Rick, ik hoop dat je dat van me aan wilt nemen’, zei ze smekend. Haar hart ging tekeer bij de wetenschap dat hij gelijk had. Hoe erg zou het pak slaag worden om dit weer weg te poetsen?

‘Er zou helemaal niets gebeurd zijn als je gewoon gezegd had wat je dwars zat, denk je ook niet?’, vroeg hij.

‘Nee, maar?’ Femke zocht naar de juiste woorden.

‘Geen gemaar, Femke. Wat als de motor uitgevallen was toen je nog midden op zee zat? Wat als het nog weken geduurd had voor iemand je auto gevonden had. Heb je enig idee hoe ongerust iedereen was en hoeveel verdriet je iedereen gedaan hebt bij de gedachte dat je iets overkomen was?’

Daar konden inderdaad geen woorden tegen op. ‘Ik weet het Rick. Ik zal het nooit weer doen. Dat beloof ik met de hand op mijn hart’.

‘Dat klopt, Femke. Het zal inderdaad nooit weer gebeuren. Daar ben ik me wel van bewust. Je mag je handjes dichtknijpen dat een flink pak op je blote bips de enige consequentie is die je avontuur je oplevert’. De toon in de stem van Rick was bloedserieus en deed Femke huiveren. ‘Kom nu maar hier voor het eerste deel’.

Femke ging over de schoot van Rick liggen. ‘Het eerste deel?’, vroeg ze toen ze zich de betekenis van zijn woorden realiseerde.

‘Dat heb je goed gehoord, Femke. Ik heb drie dagen doodsangsten uitgestaan. Daarvoor zal ik je drie avonden achtereen hard en langdurig straffen. Dat lijkt me niet meer dan redelijk’.

‘Auw! Oh Rick!’, hijgde Femke toen Rick tijdens het laatste woord zijn hand hard op haar rechterbil liet neerdalen.

‘Ik hoop dat je hier aan terug zult denken als je weer de neiging hebt het koppige, kleine meisje uit te hangen, ok?’. Terwijl hij die woorden sprak, sloeg hij haar hard op haar blote bips.

‘Auw, ja!’, knikte Femke. Ze trappelde met haar voeten op de bank in een poging de pijn op te kunnen vangen. Tegen de tijd dat Rick zijn hand twee volle minuten neer had laten dalen, gaf ze haar pogingen om het op te vangen op en gaf ze toe aan de behoefte om weg te komen. ‘Oh alsjeblieft Rick. Het doet zo’n zeer. Laat me alsjeblieft gaan. Alsjeblieft!’

‘Denk je dat de pijn genoeg is, Femke? Staat deze in verhouding met de pijn die je veroorzaakt heb?’

‘Oh, auw! Alsjeblieft!’ Femke kon het niet opbrengen de harde waarheid onder ogen te zien.

‘Geef antwoord Femke, anders geef ik je net zolang op je billen tot je het wel doet, om vervolgens weer helemaal opnieuw te beginnen’, zei Rick streng.

‘Het doet er niet toe wat ik ervan vindt, Rick’, jammerde Femke terwijl ze in de kussens schopte. ‘Je zult toch niet ophouden. Dat weet ik heus wel!’

‘Je hebt helemaal gelijk. Ik houd ook helemaal niet op. Maar geef toch maar antwoord’. Hij sloeg haar een paar keer hard op haar brandende billen om zijn woorden kracht bij te zetten.

‘Ai! Auw!’, gilde Femke. ‘Nee! De pijn staat niet in verhouding met wat ik veroorzaakt heb!’

‘Dat ben ik helemaal met je eens’. Rick ging in het zelfde ritme door met slaan. Toen kwamen bij Femke de tranen.

Hij leek wel een eeuwigheid door te gaan met slaan. Ze had nog nooit zo’n lange sessie achtereen over zijn knie meegemaakt en toen het tempo uiteindelijk zakte, gaf hij nog 20 kletsen op de bovenkant van haar dijen. Femke had het gevoel dat haar billen zouden bloeden, zo’n pijn deed het.

Ze bleef nog een paar minuten over zijn schoot liggen en huilde in het kussen, dat ze tijdens het pak slaag vastgeklemd had of haar leven er vanaf hing.

‘Sta op, Femke en ga weer in de hoek staan. Kom even op adem voor we opnieuw beginnen. Rick gaf haar een knipoogje.

‘Oh Rick, alsjeblieft, niet meer, niet nog meer’, bracht Femke kreunend uit.

‘Dit voelt wel even anders, als de pijn niet ophoudt, hè liefje?’, zei Rick troostend, maar hij bleef bij zijn woorden.

‘Oh alsjeblieft Rick’, Femke schudde haar hoofd draaide haar hoofd om hem aan te kijken. Toen ze zijn gezicht zag wist ze dat hij onverbiddelijk was, maar ze putte moed toen ze tegelijkertijd de liefde en ongerustheid in zijn blik zag.

‘Heb je enig idee hoe vaak ik de afgelopen dagen ‘Oh alsjeblieft’ gezegd heb, Femke? ‘Oh alsjeblieft’, laat haar veilig zijn, ‘oh alsjeblieft’, laat haar nog in leven zijn?’ Hij wenkte haar om overeind te komen en hielp haar met opstaan.

Een paar tellen later stond Femke weer in de hoek; haar bips stond in brand en haar gezicht was verhit en nat van de tranen. Terwijl Femke tegen het koude glas leunde en op adem kwam, liep Rick naar de keuken om iets te eten te maken.

Hij vond een blik ragout en zag een paar afbakbroodjes liggen, die Femke overgehouden had van haar lunch. Hij deed de ragout in een pannetje en zette het op het vuur. Ook zette hij water op om chocolademelk te kunnen maken.

Er was niet genoeg tijd om het pak slaag af te ronden voor het eten klaar zou zijn. Hij zou meer tijd nodig hebben dan tien minuten of een kwartiertje.

‘Femke?’, zei hij zachtjes.

‘Ja?’, klonk haar antwoord uit de hoek van de kamer.

‘Ik hou van je’, hij spreidde zijn armen uitnodigend. Ze liep onmiddellijk naar hem toe en beantwoordde zijn uitnodiging met een dikke kus.

‘Ik hou zo ontzettend veel van je, Rick! Ik was bang dat je me voor altijd zou haten om wat ik gedaan heb’, snikte ze. Rick kuste haar en proefde haar zoute tranen. Met zijn lippen veegde hij de laatste tranen weg.

‘God, wat heb ik je gemist! Ik zou me geen raad weten als ik je kwijt zou zijn geraakt. Hij kuste haar hongerig op haar mond. Alsof hij haar in wou slikken zodat hij haar altijd bij zich zou hebben.

Minder dan een paar seconden later had hij haar trui en bh uitgedaan evenals zijn bovenkleding. Zijn verlangen om hard bij haar binnen te dringen, was bijna beangstigend. Femke voelde zijn verlangen en deelde het op hetzelfde moment.

‘Nu alsjeblieft, liefje’, fluisterde ze. Rick tilde haar op en liep naar de keukentafel. Femke boog voorover over de tafel en haalde diep adem toen ze hoorde hoe hij zijn broek openmaakte en bij haar naar binnen drong. Haar kruis trok samen toen hij met zijn eerste stoot helemaal naar binnen gleed. De stugge haartjes van zijn schaamstreek raspten over haar gestrafte billen, maar door de opwinding voelde ze de pijn niet meer.

Rick kuste haar schouders en nek. Zijn heupen bewogen nu langzaam naar voren en achteren. ‘Ahhhhh, oh, liefje’, kreunde hij.

Femke strekte haar armen uit en streek langzaam over het koude oppervlak van het tafelblad en gaf zich over aan de aangename sensatie. Ze probeerde haar orgasme in te houden om zolang mogelijk te genieten, tot ze de explosie niet langer tegen kon houden. Rick stuwde haar verder op door zijn handen onder haar buik en tussen haar benen te laten glijden. Zijn vingers gleden over haar glibberige knopje.

‘Oh God! Niet doen! Niet doen’, smeekte ze. Ze verlangde hevig naar het aankomende moment en wilde het tegelijkertijd zo lang mogelijk uitstellen. Maar net zoals tijdens een pak slaag, deed hij het op zijn manier en binnen enkele seconden liet hij haar ontploffen. De samentrekking van haar spieren was heftig en haar orgasme een van de heftigste die ze ooit beleefd had. Rick verhoogde het tempo van zijn stoten en voelde de spanning in zijn onderbuik opbouwen. Na nog twee of drie minuten hard stoten kwam hij ook klaar.

‘Je bent onvoorstelbaar’, fluisterde hij, terwijl hij naar de zijkant boog en met zijn bovenlichaam naast haar over het tafelblad ging liggen. Hun heupen nog steeds tegen elkaar, zachtjes bewegend van de laatste stuiptrekkingen.

‘Mmmm, jij ook’. Femke glimlachte zachtjes terwijl ze hem aankeek. Rick trok zich terug en trok haar overeind om haar te kussen.

‘En nu weer terug in je hoek, jongedame. We gaan zo eerst eten en dan leg ik je weer over de knie’.

Femke knikte en deed wat er van haar gevraagd werd. Ze was nu helemaal naakt, maar was zich er niet meer van bewust dat ze te kijk stond en dat mensen haar misschien konden zien.

Rick was uitgehongerd en Femke voelde zich voldaan. De na effecten van de vrijpartij overdekte de angst van het pak slaag wat nog ging volgen, maar toen Rick het laatste beetje ragout uit zijn kom opveegde met een stuk brood, liep de spanning weer behoorlijk op.

‘Eet je dat laatste beetje nog op?’, vroeg hij haar.

‘Straks misschien’. Femke haalde haar schouders op en bloosde toen hij knikte en glimlachte.

‘Haal dan maar even de badborstel en mijn scheerriem uit mijn plunjezak’, bromde hij.

‘Ohhhhhh!’ Femke trok een pijnlijk gezicht.

‘Niet zeuren, Femke. Je hebt tot nu toe netjes in ontvangst genomen wat ik voor je in petto had’, probeerde Rick haar gerust te stellen. ‘De rest zal niet meevallen, maar je weet dat je het verdiend hebt’.

De tranen brandden weer in haar ogen. Hij had gelijk. Ze had het verdiend. Dit was veel beter dan wanneer hij haar afwees. Bovendien had ze het nodig om het zelf af te kunnen sluiten. Dit besef was voor Femke voldoende om zich op te laden voor wat komen ging. Ze gehoorzaamde, en trof de gevraagde instrumenten bovenop de rest van zijn bagage in de plunjezak.

‘Over de knie’, gebood hij, toen ze hem de spullen bracht bij de bank waar hij weer was gaan zitten.

De koude achterkant van de badborstel wreef over haar warme en pijnlijke billen om even daarna een bijtende pijn achter te laten. De eerste klappen waren hard en zorgde voor kreten van pijn toen ze neer kwamen. Daarna ging hij over op rustige klappen die vanuit de pols gegeven werden. Na een minuut was de pijn zo heftig dat Femke verwoede pogingen deed om weg te komen. Rick reageerde hierop door even te pauzeren om haar benen vast te klemmen tussen de zijne. Toen hij daarmee klaar was, vervolgde hij het pak slaag.

Hij maakte zijn belofte dat hij niet mild zou zijn helemaal waar. Toen hij uiteindelijk stopte, huilde Femke hartverscheurend en schokte haar lichaam mee op de uithalen.

‘Je weet dat je dit goed doet, liefje, deze huilbui. Dat alle spanningen eruit komen?’. Rick trok haar overeind en drukte haar stevig tegen zich aan.

Femke keek naar hem op en knikte.

‘Je moeder, je zus en ik waren doodongerust de afgelopen dagen’. Hij drukte haar nog steviger tegen zich aan.

‘Het spijt me zo, Rick’, Femke duwde haar gezicht tegen zijn borst. ‘Dat was helemaal mijn bedoeling niet’.

‘Dat weet ik, liefje. Dat weten we allemaal. En we gaan er dit weekend voor eens en voor altijd voor zorgen dat je voortaan anders met je frustraties omgaat. Je zult nooit weer zulke stunts uithalen vanwege je koppigheid, toch?’ Rick streek door haar haren en hielp haar zo te gaan zitten dat ze op haar bovenbenen zat in plaats van dat haar gewicht op de zere plekken leunde.

‘Dat beloof ik’, ze schudde nee als antwoord op zijn vraag.

Het vuur was bezig langzaam uit te gaan en Femke begon het koud te krijgen. Ook al was het al begin april, toch kon het ’s nachts nog vriezen. Toen hij haar voelde rillen, besloot Rick dat het tijd was om er een eind aan te maken.

‘Femke?’, fluisterde hij.

‘Hmmm?’

‘Laten het afmaken, liefje. Nog dertig met de scheerriem, dan kunnen we daarna bij de haard gaan zitten’.

‘OK’, knikte Femke. Haar stem klonk zwakjes. Alles in haar verzette zich tegen de gedachte aan meer straf, maar haar verzet was gebroken. Ze stond op en liet zich naar het eind van de bank leiden. Daar aangekomen boog ze zich voorover over de armleuning.

De riem beet in haar bips. Rick diende de eerste tien hard en onverbiddelijk toe en de volgende 20 zo snel als zijn arm op en neer kon gaan.

‘Trek een sweater aan, liefje’, zei hij toen hij zag dat de spanning uit haar spieren verdwenen was en ze zich realiseerde dat het voorbij was.

Toen ze ging staan en stijfjes in de richting van de slaapkamer liep waar haar kleren lagen, pakte Rick haar bij haar kin en keek haar aan.

‘Alles OK?’ Hij klonk bezorgd.

‘Ja’, knikte ze. Hij kon aan haar zien dat ze moe was, maar dat verder alles in orde was.

‘Ik hou van je’, voegde hij eraan toe toen hij haar naar de slaapkamer liet gaan.

‘Ik hou ook van jou’.

Femke at haar restantje ragout terwijl ze op de vloer voor de haard tegen Rick aan zat. Haar billen branden zoals ze nog nooit eerder gedaan hadden, maar ze voelde tegelijkertijd een soort kalmte die ze nog nooit eerder gevoeld had.

Toen ze uiteindelijk in bed kropen, bedreven ze opnieuw de liefde en vielen vervolgens in een diepe slaap, die tot ver in de volgende ochtend duurde. Het was al bijna middag toen Femke hem wakker maakte met een kus en zacht geknabbel aan zijn tepels, terwijl haar andere hand hem lager op zijn lichaam streelde.

‘Goedemorgen’, glimlachte ze toen hij zijn ogen open deed.

‘Hey’, glimlachte hij terug.

Femke liet er geen gras over groeien, maar ging op zijn erectie zitten en begon hem langzaam te berijden. Zijn handen gingen omhoog en begonnen haar borsten te kneden. Femke trok haar gezicht samen toen hij zachtjes in haar tepels kneep en er voorzichtig aan trok.

‘Doe je wel een beetje voorzichtig?’, hijgde ze.

‘Natuurlijk, liefje’, grijnsde Rick. Hij deed zijn ogen dicht en liet het initiatief aan haar. Hij hield er wel van wanneer zij het deed op een manier die ze zelf lekker vond.. Het gevoel van haar lichaam en de bewegingen van haar heupen waren al even sexy als haar gelaatsuitdrukking wanneer ze haar orgasme naderde.

Femke haar ritje ging de eerste minuten langzaam en sensueel, maar begon al snel te versnellen. Haar schaambeen wreef over het zijne met agressieve bewegingen van haar heupen. Ze hield haar orgasme zo lang mogelijk tegen totdat dit uiteindelijk niet langer ging. Toen ze klaar kwam, hijgde ze en wreef zichzelf tegen hem aan, terwijl de stuiptrekkingen kwamen en weer verdwenen. Maar het was nog niet voorbij. Toen Rick hen om wilde draaien om zelf klaar te komen, begon ze opnieuw zwaar te ademen.

‘Nee, wacht, ik wil nog een keer komen’. Rick keek in haar glimmende ogen en keek toe hoe ze hem hard begon te berijden totdat ze opnieuw klaar kwam. Toen ze dat deed, gaf hij haar geen gelegenheid hem nog eens tegen te houden. In een snelle beweging, lag ze op haar rug en was het de beurt aan Rick om naar een hoogtepunt toe te werken.

‘Het is verdomd lang geleden dat we dit gedaan hebben’, hijgde hij toen ze uitgeput naast elkaar op de matras lagen.

‘Wat?’

‘Drie keer seks hebben in minder dan een dag tijd’, glimlachte hij.

‘Zullen we dan maar proberen een nieuw record te zetten’, giechelde Femke.

‘Daar ben ik wel voor te porren’, lachte Rick en draaide Femke op haar buik. Hij gaf haar twee kletsen op haar billen. ‘Maar je gaat vanmiddag en morgen ook nog een pak op je bips krijgen’.

‘Ik weet het’, bloosde Femke. Ze kroop dicht tegen hem aan.

‘Zal ik je eens wat vertellen?’, vroeg ze nadat ze een comfortabel plekje op zijn borst gevonden had.

‘Hm hm’, antwoordde hij. Ze voelde hoe hij met zijn hoofd knikte.

‘Als ik je eens vertel dat ik ervan houd om een pak op mijn bips te krijgen, vind je me dan gek?, zei ze terwijl ze haar vingers door zijn borsthaar liet glijden.

‘Nee dat niet, maar ik geloof dat ik wel verbaasd zou zijn’.

‘Begrijp me niet verkeerd, het doet hartstikke zeer en ik wil helemaal niet dat het gebeurt, maar wil het tegelijkertijd ook weer wel’, probeerde ze uit te leggen.

‘Vertel’. Rick wilde dat zij het hem uit zou leggen.

‘Het voelt gewoon goed en ik voel me achteraf een stuk beter. Het is net alsof je niet boos op me kunt zijn, omdat je alle slechte dingen uit me wegneemt met dat pak slaag. Klinkt dat stom?’

‘Nee, het klinkt eigenlijk wel logisch’.

‘Wind het je op als je me een pak op mijn blote bips geeft?’ Femke draaide haar hoofd zodat ze hem aan kon kijken.

‘Nog veel meer dan jij je voor kunt stellen’, glimlachte Rick.

‘Mooi zo’, lachte ze terug en legde haar hoofd weer neer.

De volgende minuten verstreken zonder dat er iets gezegd werd.

‘Was dat het?’, vroeg Rick.

‘Ik vinger me wanneer ik er aan denk, wist je dat?’, biechtte Femke op.

‘Aan een pak op je billen?’

‘Ja. Dat jij me een pak op mijn blote billen geeft. Ik denk eraan dat je heel streng bent. En als ik dan nat ben, dan ga ik liggen en denk eraan hoe bang ik ben en hoe streng jij bent en hoeveel pijn het zal doen en dat je niet zult stoppen. Denken aan de keren dat het echt gebeurde werkt nog het best’.

‘Wel heb ik ooit’, grinnikte Rick. ‘En wat als ik je nu eens een pak op je billen zou geven alleen maar om je op te winden? Hoe zou je dat vinden?’

‘Zou je dat willen doen?’, glimlachte Femke en deed haar ogen dicht.

‘Reken maar’. Rick liet zijn vingers door haar haren glijden.

‘Mooi zo’.

‘Maar niet dit weekend’. Dit weekend zul je zo vaak seks hebben als je maar wilt, maar de billenkoek zal echt zeer doen. Ze zullen echt voor straf zijn.

‘Dat is goed. Ik heb het verdiend’.

Rick heeft zijn woord gehouden. Tegen de tijd dat het zondagmiddag was, waren Femke’s billen gezwollen en bont en blauw van de bovenkant van haar bilspleet tot halverwege haar bovenbenen. En in de drie weken daarna was Femke al bezig met hun volgende weekendje samen. Deze keer gingen ze terug naar het vakantiehuisje en kreeg ze zo vaak op haar billen als ze maar kon verdragen. Deze keer wilde Rick ontdekken of hij Femke ook op haar billen kon geven tot ze klaar kwam.

© by Reesa

Het was een gezellige zaterdagochtend. We hadden samen in de tuin gewerkt. Mijn echtgenoot Job had het gras gemaaid en ik had de kantjes bijgeknipt. Toen we klaar waren hadden we gezwommen en had ik drankjes klaargemaakt. Hij dreef op zijn luchtbed in het water en ik zat aan de terrastafel, toen onze hond Bello kwispelend het terras op kwam lopen.

De hond had de post bij zich die de postbode iedere dag zo rond het middaguur in de brievenbus deed. Er zat iets zwaars tussen; iedere paar meter moest hij even stoppen om het opnieuw in zijn bek te herschikken om een betere grip te krijgen. Het zag er altijd zo schattig uit wanneer hij met de enveloppen tussen zijn tanden aan kwam lopen om ze aan mijn  voeten neer te leggen. Vervolgens ging hij zitten en keek me verwachtingsvol aan. Ik gaf hem een biscuitje en vervolgens drentelde hij weer naar het huis.

Ik legde de post terzijde en dook het water in om een paar baantjes te zwemmen. Ik spatte een paar keer water in de richting van Job tot hij begon te dreigen dat hij me terug zou pakken. Ik klom het water uit en ging op een stretcher in de zon liggen. Een beetje verveeld begon ik de post door te bladeren. De rekening van de mobiele telefoon zat er tussen, een dikke envelop met extra postzegels erop geplakt. Alarmbellen begonnen in mijn hoofd te rinkelen.

Job heeft er een verschrikkelijke hekel aan als ik geld over de balk smijt. Het is een onderwerp waar we regelmatig over in de clinch liggen. Ik vind het prettig om te bellen als ik in de auto zit en ik zit veel in de auto omdat ik elke dag een uur naar mijn werk moet rijden. Helaas kost ons dit wel tweehonderd euro in de maand, hoe goed we ook op de aanbiedingen in de abonnementen letten. Uiteindelijk hebben we afgesproken dat de rekening beneden de honderd euro moet blijven.

Toe ik de envelop dus opende, rekende ik op een lager bedrag. Maar nee, het was maar liefst tweehonderdtwintig euro! Mijn hart sloeg een paar slagen over en ik keek er vol ongeloof naar. Ik was er deze maand in geslaagd om tweeduizend en vierenzestig minuten met mijn vriendinnen vol te kletsen! Dat was vijfhonderd en vierenzestig minuten meer dan de bedoeling was. Hoe had het zover kunnen komen? Hoe moest ik dit uitleggen?

‘Zit er nog wat bijzonders bij de post?’, hoorde ik Job vragen. Het liefst wilde ik er vandoor gaan om me te verstoppen. Misschien was dit ook maar het beste wat ik kon doen. Misschien dat hij er de grap wel van in zou zien en zou hij me er mee weg laten komen. Maar nee, ik wist dekselsgoed dat hij me hier nooit mee weg zou laten komen.

‘De nodige reclame, de rekening van het water, de rekening van de mobiele telefoon en wat afschriften’, zei ik en probeerde krampachtig de angst niet in mijn stem te laten doorklinken. Wat een manier om een prachtige dag te vergallen!

‘Hoe hoog zijn de rekeningen?’

Ik keek in de envelop van de watermaatschappij en haalde diep adem. ‘De rekening van het water is zesentwintig, de mobile telefoon twee-twintig en er is een tegoedbon bij voor één gratis diner bij Humphries als je er met z’n tweeën gaat eten’. Ik hield mijn adem in. De stilte die volgende leek een eeuwigheid te duren. Toen hoorde ik dat hij zich van het luchtbed liet glijden en naar de zijkant van het bad waadde.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Ik drukte de post stevig tegen me aan. ‘Laten we een hapje gaan eten’, zei ik nonchalant. Job liep naar de stoel naast me en pakte een handdoek om zich af te drogen.

‘Wat bedoel je met twee-twintig?’ Verdomme! Ik was er niet in geslaagd de aandacht af te leiden. Zonder wat te zeggen ging ik rechtop zitten en overhandigde hem de post. Hij bladerde er doorheen op zoek naar de telefoonnota en ging zitten. Heel lang bleef hij de nota bestuderen, terwijl ik naast hem lag, mijn ogen naar de grond gericht, terwijl mijn billen tintelden. Ik verbaasde me er steeds weer over hoe mijn lichaam reageerde als de spanning van een pak op mijn billen in de lucht hing. Mijn borsten voelden gevoelig aan in de natte stof van mijn bikini. Het zou niet echt een plezierige ervaring worden en toch reageerde mijn lichaam met groot plezier op de straf die boven mijn hoofd hing. Dat wil zeggen, tot de eerste klets neerdaalde…

‘Wow!’, zei hij uiteindelijk. ‘Dit is niet te geloven! Waar heb je het in vredesnaam al die minuten over gehad?’

‘Tja….dat weet ik niet meer, ik wist zelf ook niet dat ik zolang gebeld heb. Ik dacht juist dat ik het er heel goed vanaf gebracht had! Ik heb echt mijn best gedaan!’ Ik kon het niet opbrengen om hem aan te kijken. ‘Misschien hebben ze wel een fout gemaakt’.

‘Dat dacht ik niet. Ieder telefoontje staat hier gespecificeerd weergegeven. Je hebt maar een paar minuten per dag met mij gesproken. Jeetje mina! Al die telefoontjes heb je gevoerd terwijl je van huis op weg was naar je werk en andersom! Het is een wonder dat je geen ongeluk gehad hebt! Luister je nooit naar de radio?’

‘Ik gebruik altijd mijn oortje! En nee, ik luister nooit naar de radio. Dat is saai. Het spijt me. Ik geloof dat ik mijn mobiele telefoon maar beter kan afschaffen’. Ik hoopte dat ik hem met een offer mild zou kunnen stemmen, maar uit zijn volgende woorden bleek dat dit in het geheel niet het geval was.

‘Ik denk dat je maar beter naar binnen kunt gaan en daar in de hoek gaan staan’. Jobs stem was veranderd van vol ongeloof naar erg streng. Mijn borsten begonnen zichtbaar te trillen en ik keek hier geïrriteerd naar. Verraders. In de hoek moeten staan kon maar één ding betekenen. Ik moest met mijn neus tegen de muur gaan staan, mijn billen bloot maken en nadenken over wat ik gedaan had. Ondertussen zou hij zich beraden op mijn straf.

‘Ja, Job’, mompelde ik. Ik stond op en sloeg een badhanddoek om me heen. Ik bleef even naast hem staan. ‘Job, mag ik asjeblieft de rekening bekijken? Ik denk echt dat er iets mis gegaan is omdat Femke en Annie overgestapt zijn naar mijn provider en we dus nagenoeg voor niets zouden moeten kunnen bellen. Met hen heb ik verreweg het meest gebeld’.

Hij keek me even geïrriteerd aan en hield vervolgens een pagina van de rekening omhoog en begon de telefoonnummers hardop voor te lezen. ‘Zeggen deze nummer je wat?’

Ik schudde van nee, en deed een stap opzij en liep op mijn badslippers in de richting van de schuifpui. Verdomme. Hoe heb ik zoveel kunnen bellen? Waarom kon hij zich daar niet wat begrijpender in opstellen? Met een paar uurtjes overwerk had ik die nota weer betaald. Ik schoof de pui achter me dicht en liep langzaam in de richting van de hoek van de huiskamer naast de fauteuil van Job. Ik deed mijn bikinibroekje tot mijn knieën naar beneden en sloeg de badhanddoek om mijn schouders. Ik had het koud, de airconditioning stond aan en mijn huid was nog klam van het water van het zwembad. Ik huiverde terwijl ik stond te wachten tot hij naar binnen zou komen. Dit was helemaal niet leuk. Normaal gesproken was ik lekker warm en zat hij in de luie stoel. Af en toe merkte ik dan dat hij naar me keek en merkte ik dat hij opgewonden was. Daar werd ik op mijn beurt dan weer opgewonden van. Maar deze keer niet. Vanaf het moment dat ik naar binnen gelopen was, was mijn lichaam het voor de verandering eens met mijn lichaam eens geweest. Job had hier behoorlijk de ziekte over in.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Verdomme, wat was het koud. Ik begon te klappertanden en ik keek stiekem over mijn schouder in de richting van de klok op de schoorsteenmantel. Er waren nog maar zeven minuten voorbij. Uiteindelijk, hoorde ik hoe de deur openging. Ik was het liefst naar hem toe gerend om me in zijn armen te warmen, maar ik bleef netjes in de hoek staan. Tranen brandden in mijn ogen en ik veegde ze af met de badhanddoek. Toen voelde ik hoe hij achter me ging staan. Hij legde zijn hand op mijn billen, waarschijnlijk met de intentie om er overheen te wrijven, zoals hij gewend was te doen voor hij ze van een rode kleur voorzag.

‘Je bent hartstikke koud!’, merkte hij op. Zijn stem klonk boos. ‘Ga naar boven en neem een warme douche. Je hebt tien minuten’.

Verschrikkelijk opgelucht deed ik mijn bikinibroekje uit en rende naar boven. Ik deed mijn bikinitopje uit en zette de warme kraan van de douche uit en wachtte, bibberend en met voeten op de koude badkamervloer stampend. Al snel was het water warm. Het warme water voelde weldadig over mijn lichaam, dat langzaam weer warm werd. Ik bleef zolang ik durfde onder de warme waterstraal staan, om me vervolgens te wassen, af te spoelen, er onder vandaan te komen en me af te drogen. Nadat ik een korte broek en een T-shirt aangetrokken had liep ik weer langzaam naar beneden, naar de huiskamer.

In de kamer was het een stuk warmer en ik realiseerde me dat Job de airconditioning uitgedaan had en een paar ramen opgezet had. Hij was in zijn fauteuil gaan zitten en las de krant. Ik zei niets, ik wist uit ervaring dat het op dit moment geen enkele zin had te proberen hem van gedachten te laten veranderen. Ik ging weer in de hoek staan, deed mijn broek naar beneden en duwde mijn neus weer tegen de muur. Jullie zouden kunnen denken dat dit beschamend of vernederend is, maar ik was er in de loop van de tijd helemaal aan gewend geraakt. Inwendig genoot ik er wel van dat ik hier helemaal tot zijn beschikking stond. Ofschoon de bedoeling was dat ik na zou denken over wat ik uitgefratst had, drukte ik deze gedachte over het algemeen weg en fantaseerde hoe Job opgewonden raakte van mijn aanwezigheid in de hoek. Maar deze keer niet. De tweehonderdtwintig euro flitste als een neonreclame door mijn hoofd. Ik had het deze keer wel heel erg bont gemaakt.

‘Waar is je onderbroek?’ Het scheen Job opgevallen te zijn dat ik weer in de hoek stond.

‘Die ben ik vergeten, mompelde ik. Stom van me. Ik wist hoe hij gehecht was aan bepaalde rituelen. ‘Wil je dat ik er een ga halen?’

‘Natuurlijk. Je weet hoe ik wil dat je in de hoek staat’.

Ik rende naar boven, pakte een wit katoenen onderbroekje, deed deze aan en rende weer naar beneden. Ik liep rechtstreeks door naar de hoek en deed mijn broek en onderbroekje tot mijn knieën omlaag. Ik tilde mijn T-shirt omhoog zodat datgene wat bloot behoorde te zijn, niet bedekt was, namelijk mijn blote bips. Ondertussen bedacht ik me wat het in vredesnaam voor verschil maakte dat er een onderbroek tussen mijn knieën bungelde – ze zouden straks toch weer uit moeten en waarschijnlijk al heel snel.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Zo, je huid is tenminste niet blauw meer’, merkte Job droog op. Nee, ik had het op dat moment redelijk warm en werd iedere minuut warmer bij de gedachte dat hij naar mijn billen zat te kijken. Toen flitsten de tweehonderdtwintig euro weer door mijn hoofd en boog ik beschaamd mijn hoofd. Ik vergat daarbij dat mijn neus tegen de muur hoorde. Nog geen twee seconde later wees Job me erop en ik wist niet hoe snel ik dit moest corrigeren. De volgende minuten dacht ik eraan hoe ik dit aan mijn beste vriendin Femke zou vertellen. Ik was alweer een beetje opgewonden toen ik de stem van Job hoorde.

‘En vertel me nu eens waarom je daar staat’. De vraag  kwam als een verrassing. Meestal vertelde hij wat ik allemaal fout gedaan had.

‘Ehh…ik heb teveel met mijn mobiele telefoon gebeld’. Ik verplaatste mijn gewicht van het ene been op het andere. ‘maar ik denk dat ze een vergissing gemaakt hebben’.

Job zuchtte diep. ‘Ze hebben geen vergissing gemaakt. En waarom is het fout om zoveel te bellen?’

‘Ehh…omdat de rekening dan erg hoog is. Ik stapte weer terug op mijn andere been.

‘Je hebt een kwartier de tijd gehad om er over na te denken en nog steeds slaag je er niet in om met het goede antwoord voor de draad te komen’, foeterde hij. Zijn stem klonk zo mogelijk nog strenger.

‘Het spijt me, Job’, mompelde ik.

‘Ik denk dat je er dan nog maar wat langer over na moet denken’.

‘Ik zuchtte toen ik de krant hoorde ritselen toen hij de pagina omsloeg. Nu moest ik er nog echt over nadenken ook. Jeetje, de rekening was nog nooit zo hoog geweest. Ik kon maar niet bedenken waarom hij zoveel hoger was als anders, zeker omdat ik, voor het eerst deze keer, mijn best gedaan had juist wat minder te bellen. Ik wist ook dat Job vond dat een rekening van honderd euro al pure verspilling was, maar daar dacht ik heel anders over. We konden het gemakkelijk betalen. En war was nu eigenlijk het verschil tussen mijn mobiele telefoon en zijn filmnet op de televisie? Dat laatste moest ook betaald worden, samen met een snelle internetverbinding bijna honderd euro per maand. Mijn nek begon zeer te doen en het gevoel van schaamte was langzaam weggeëbd. Het was zelfs zo dat ik een aantal dingen bedacht had die mijn ideeën alleen maar ondersteunden.

‘Kun je nu wel antwoord geven?’, vroeg Job.

‘Ik heb erover nagedacht’. Dat was waar.

‘Mooi zo. Vertel me dan nu maar eens waarom het fout is om zoveel met je mobiele telefoon te bellen’.

‘Tja…ik denk helemaal niet dat dit niet OK is. Ik heb echt mijn best gedaan om wat minder te bellen. Het is echter anders gelopen. Dat is alles. Ik zie het als een vergissinkje. En ik kan de rekening gemakkelijk betalen. Het is niet zo dat we het geld niet hebben. Ik maak gewoon een paar overuren! En verder heb ik een oplossing bedacht, het zal dus niet nog een keer gebeuren’. Toen mijn woorden weggestorven waren bleef het even stil. Toen hoorde ik hoe hij de krant aan de kant legde en opstond. Ja, misschien zag hij nu zelf ook in hoe triviaal dit eigenlijk was en zou hij me er verder mee weg laten komen. Misschien zou hij zijn excuses wel maken omdat hij zo’n mierenneuker was.

Tja… misschien gaan Rita Verdonk en Mark Rutte nog wel eens trouwen…

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘AUW!’ gilde ik, toen Job zijn hand hard op mijn blote bips liet neerkomen. Daar was ik niet op voorbereid. Met een ruk draaide ik me om, om hem aan te kijken en zag dat hij heel boos op me was.

‘Wat?’, vroeg ik. Ik begreep niet waarom hij boos was, ik had hem toch alles tot in detail verteld? ‘Ben je het niet met me eens? Dan kun je dat toch ook gewoon zeggen?’

‘Tot in detail verteld? Hoe bedoel je? Ik snap niet dat jij je alleen maar probeert vrij te pleiten, in plaats van onder ogen te zien wat je fout gedaan hebt. Zijn stem klonk al even boos als zijn gezichtsuitdrukking was.

‘Om eens wat te noemen’, ging hij door, ‘we hadden afgesproken dat je wat minder zou bellen en dat je rekening onder de honderd euro zou houden. Je hebt je niet aan de afspraken gehouden. Vervolgens is je tot twee keer toe gevraagd eens over je gedrag na te denken en dat heb je nog steeds niet gedaan. Vervolgens probeer je het af te doen met de opmerking dat je wel over zult werken, wat weer ten koste gaat van de tijd die we samen tot onze beschikking hebben. Ook daar erger ik me aan. En nu blijf je ook nog eens niet staan zoals het hoort, alsof je daarmee je verdiende loon zou kunnen ontlopen!’ Ik draaide me snel weer om en drukte mijn gezicht in de hoek.

‘Het spijt me’, zei ik hem. Maar dat was niet echt wat hij wilde horen.

‘Houdt je excuses nog maar even voor je, jongedame. Denk liever na waar het fout gegaan is!’ Hij deed zijn linkerarm om mijn heupen en liet vervolgens een heel salvo aan klappen neerdalen. Ik stond als een marionet in de hoek te dansen. ‘Goed, dan beginnen we nu weer bij het begin. Je blijft daar staan en denkt goed na over wat je gedaan hebt. En zorg er maar voor dat je de goede antwoorden gevonden hebt tegen de tijd dat ik terug ben. Hij pakte mijn handen en zette ze boven mijn hoofd tegen de muur. ‘Niet bewegen’.

Met een diepe zucht liep hij de kamer uit. Ik hoorde hem naar boven gaan. Ik stond daar half in shock en vocht tegen de tranen. Hij had me nooit eerder op mijn billen geslagen terwijl ik de hoek stond, nog nooit. Maar nogmaals, ik had ook nog nooit echt gezegd waar ik aan dacht als ik de hoek stond. Het liefst was ik nu bij hem op schoot gekropen om te knuffelen, maar het was wel duidelijk dat dat er voorlopig niet inzat.

Ik probeerde stil te blijven staan, ondanks dat mijn bips nu zeer deed. Ik wilde er heel graag overheen wrijven, maar durfde dat niet. Ik probeerde me Jobs woorden te herinneren. Ja, we hadden samen afspraken gemaakt, en ja, ik had me er niet aan gehouden. Waarom had ik ook zoveel gebeld? Ik dacht terug aan de afgelopen weken en ik kan goed terughalen, dat iedere keer als ik in mijn auto stapte, mijn eerste handeling was om mijn oortje in te doen. Dan praatte ik vervolgens iedere reis weer over van alles en nog wat. Femke had me beloofd dat ze van provider zou veranderen, maar had ze dat ook echt gedaan. Of Sarah? Ik realiseerde me dat ik me niet zoveel druk gemaakt had over alle belminuten omdat ik dacht dat verreweg de meeste ervan nagenoeg gratis waren. De enige ontzegging die ik mezelf opgelegd had, was dat ik de mobiele telefoon thuis niet gebruikt had. In plaats daarvan had ik de hele maand gebruik gemaakt van onze vaste aansluiting. Dat was tenminste iets. Toen bedacht ik me dat Job helemaal niet geïnteresseerd was in excuses…

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Job had natuurlijk gelijk over dat overwerken. Dat was ook niet eerlijk. Hij was vaak gedwongen om ergens anders dan thuis te eten, wat behalve flink aan de prijs was, ook ten koste ging van de tijd die we samen hadden. Iedere dag probeerden we zo vroeg mogelijk thuis te zijn om bij elkaar te kunnen zijn. Beiden waren we teleurgesteld als de ander over moest werken.

Ik voelde me beroerd. Mijn spieren begonnen pijn te doen van het boven mijn hoofd houden van mijn armen. Nieuwe tranen welden op, maar ik durfde ze niet weg te vegen. Ik had er nu erg spijt van. Een paar minuten later hoorde ik hoe hij terugkwam. Hij ging achter me staan en wreef zachtjes over mijn billen. Het voelde zo lekker…

‘En, ben je bereid het me te vertellen?’. Zijn stem klonk vriendelijk. ‘Misschien had hij er ook over nagedacht? Had hij nog eens over mijn excuses nagedacht?’

‘Ja, Job’, snikte ik. Ik wilde graag een papieren zakdoekje, maar ik had er niet een. ‘Mag ik alsjeblieft mijn armen naar beneden doen?’

‘Dat is goed’.

Ik liet ze zakken en wreef over mijn biceps, ik voelde de spanning in mijn spieren afnemen. ‘Ik heb veel te veel met mijn mobiele telefoon gebeld. Ik dacht dat ik het allemaal wel in het redelijke gehouden had, omdat ik hem thuis de hele maand niet gebruikt heb. Verder dacht ik dat Femke en Sarah van provider veranderd waren, maar ik heb verzuimd om te controleren of dit wel echt zo was. Het was niet zo handig van me om me niet aan mijn afspraken te houden. Ik had ook niet moeten opperen dat ik wel over zou werken om de rekening te betalen en het was dom van me om zonder toestemming de hoek uit te komen’.

‘Goed zo’, zei hij en reikte me een zakdoekje aan. Hij draaide me om, trok me tegen zich aan en gaf me een knuffel. Ik depte mijn ogen droog en drukte mijn gezicht tegen zijn borst.

‘Ik heb ook nagedacht’, zei hij en zijn stem werd streng. ‘Je hebt je mobiele telefoon voortaan bij je om in noodgevallen te kunnen gebruiken. Maar je houdt op er onderweg mee te bellen. Iedere keer als je in de auto stapt bel je mij en beloof je me dat je je vriendinnen niet zult bellen als je onderweg bent. Mocht je mijn voicemail krijgen dan spreek je die boodschap in. Heb je dat goed begrepen?’

‘Ja Job’, dat zou ik best kunnen. Althans zo dacht ik er nu over.

‘Op die manier gaan we je belgedrag onder controle houden. En om de rekening te kunnen betalen, ga je iedere avond koken en neem je een broodtrommeltje mee naar je werk. We gaan niet uit eten en je koopt op je werk geen eten in de kantine. Begrepen?’

‘Ja Job’. Jeetje. Dat zou niet meevallen. Ik vind het heerlijk om in de kantine een lunch te kopen. Ik beschouwde het als het hoogtepunt van mijn werkdag. Kon hij het niet gewoon afdoen met een flink pak op mijn blote billen?’

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Zo ga je je schuld dus inlossen’, ging Job verder, ‘Maar dat is je straf nog niet. Ik zal je nu straffen omdat je je niet aan je afspraken gehouden hebt, omdat je niet in de hoek bent blijven staan en omdat je probeerde overal onderuit te komen’.

Ik haalde diep adem bij het plotselinge besef dat ik een pak op mijn bips zou krijgen bovenop al het andere dat hij zei. En mijn billen deden toch al zo zeer!

Job liet me los, liep naar zijn fauteuil en ging zitten. ‘Kom hier’.

Ik deed langzaam mijn broek en onderbroek omhoog en liep met tegenzin in zijn richting. Ik legde het doorweekte papieren zakdoekje op de salontafel, ging naast zijn stoel staan en staarde naar de vloer.

‘Kijk me aan’, droeg Job me op en ik sloeg met tegenzin mijn ogen op om de zijne te ontmoeten. Ze waren vol liefde en sympathie, er was geen boosheid meer te bespeuren. Dit is waarom ik hem toestond om mij te straffen, waarom ik me de wet liet voorschrijven en waarom ik zo gehoorzaam mogelijk was. In tegenstelling tot andere stellen die we kenden en die inmiddels gescheiden waren, of aldoor ruzie maakten, waren wij nog steeds net zo verliefd als op onze trouwdag. We hadden nog bijna iedere dag wilde seks, soms meerdere keren per dag. We hadden graag iets voor elkaar over. Ik voelde me altijd geliefd, beschermd en veilig. Het kon Job niets schelen dat ik in het laatste jaar bijna tien kilo aangekomen was. En het jaar daarvoor ook al. De keer dat ik aan het afvallen was en daardoor in het ziekenhuis belandde, gaf hij me een flink pak op mijn stevige billen…maar goed, dat is weer een ander verhaal.

Ik was opeens niet bang meer, ook al was ik me bewust van de pijn die zou volgen. Ik ging voorzichtig over zijn schoot liggen en ging zo liggen dat mijn borsten over de armleuning hingen. Hij deed mijn broek en onderbroekje naar beneden en wreef over mijn billen die nog steeds een beetje gevoelig waren. Een dozijn niet al te harde klappen warmden mijn huid op en toen begon hij echt.

Hij sloeg me een keer of tien hard op dezelfde plaatsen sprak me streng toe, terwijl ik kronkelend op het vervolg lag te wachten. Dit proces herhaalde zich ik weet niet hoe vaak, en mijn billen stonden in vuur en vlam toen hij eindelijk ophield. Huilend liet ik me op mijn knieën op de grond zakken, mijn gezicht in zijn schoot. Hij streelde zachtjes door mijn haar.

‘Ik meen het echt als ik zeg dat je komende maand niet uit eten of naar de kantine gaat’, zei hij naar mijn idee overbodig. ‘Als ik merk dat je dat ook maar één keer doet, dan krijg je een flink pak slaag met de paddle’.

Ik moest nog harder huilen toen ik dat hoorde. Die vermaledijde paddle was geen kattenpis, kan ik zeggen. Hij heeft hem maar één keer op me gebruikten dat was genoeg om te zorgen dat ik er levenslang respect voor had. Hij gaf me destijds met de paddle omdat ik in de badkamer gerookt had, nog geen week nadat ik plechtig beloofd had dat ik dat nooit meer zou doen. Een maand later ben ik gestopt met roken, geheel mijn eigen beslissing, daar stond hij helemaal buiten. Ik wilde niet meer in de verleiding gebracht worden nog eens met die paddle te maken te krijgen! Dat is ongeveer een jaar geleden en dus ben ik nogal aangekomen als het gevolg van snoepen als substituut.

Job gaf me een klopje op mijn rug en zei me dat ik op moest staan, dus veegde ik mijn natte snuit af aan zijn broekspijp en ging een beetje trillerig staan. Hij kwam ook overeind en deed mijn broek en onderbroek weer omhoog…

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Ga naar boven en kruip je bed maar in’, zei hij en gaf me een dikke knuffel. Ik draaide me om en haastte me de trap op. Ik maakte een korte tussenstop in de badkamer om mijn gezicht te wassen, ik deed mijn kleren uit en gleed mijn bed in. De koele lakens voelden weldadig aan op de brandende huid van mijn billen.

Ik lag in afwachting van zijn voetstappen op de trap. Als hij me naar bed gestuurd had, duurde het over het algemeen niet lang voor hij achter me aan kwam. Hoe langer het duurde hoe meer ik naar hem verlangde, ik helemaal schoon van de douche en hij van het zwembad.

Toen hij er na een kwartier nog niet was, ging ik rechtop zitten en luisterde of ik zijn voetstappen al hoorde. Ik hoorde niets behalve het ruisen van de airco die hij kennelijk weer aangezet had. Vervolgens hoorde ik door het open raam een plons uit de richting van het zwembad komen. Was hij aan het zwemmen, terwijl hij mij naar mijn bed gestuurd had? Het was een prachtige zonnige dag! Dit was niet eerlijk! Ik duwde het beddengoed van me af, kroop naar de zijkant van het bed, boog me voorover en gluurde uit het raam. Ik kon zien hoe hij baantjes aan het trekken was. Hij moet me helemaal vergeten zijn nadat hij me naar bed gestuurd had. Ik duwde het raam wat verder open.

‘Job!’ Hij stopte, ging rechtop staan en keek naar boven in de richting van het raam.

‘Waarom ben jij je bed uit?’

‘Ik ben mijn bed niet uit!’, schreeuwde ik naar beneden. ‘Kom je niet naar boven?’

Job keek me met een boosaardige grijns aan, schudde zijn hoofd en ging door met baantjes trekken.

Ik ging in de kleermakerszit op bed zitten, deed mijn armen over elkaar en probeerde de zeurende pijn in mijn billen te negeren. Wat een lef! Ik had zin om het raam uit te springen en met een enorm bommetje in het zwembad te landen. Maar dat deed ik natuurlijk niet. Ik deed met de afstandsbediening de televisie aan en keek naar een oude aflevering van ‘Sex and the City’. Dat was in ieder geval een stuk beter dan op te staan en het eten voor hem klaar te maken.

Ik werd wakker toen ik voelde hoe Job’s hand over mijn linkerborst streek. Ik keek glimlachend hoe hij naakt op de rand van het bed zat en naar me keek.

‘Je bent netjes in bed gebleven’, zei hij en klonk een beetje verbaasd. ‘Ik ben trots op je. Ik was ervan overtuigd dat je naar benenden zou komen om me vanaf de rand van het zwembad te laten weten hoe je erover dacht’.

Ik moest lachen. ‘En wat zou je gedaan hebben als ik dat gedaan had?’

Hij trok zijn wenkbrauwen op. ‘ik zou je in het water getrokken hebben om je daar een flink pak op je appetijtelijke en natte bips te geven wegens ongehoorzaamheid.

‘Uh-huh’, knikte ik. ‘Ik ben niet helemaal gek’.

Job liet zijn vingers over mijn tepel glijden en boog zich voorover om eraan te knabbelen. Heb ik al gezegd dat hij een geweldige minnaar is? Het volgende uur hadden we heftige en gepassioneerde seks met inbegrip van meerder orgasmen en vele speelse tikken op mijn billen. Maar dat is niet waar het hier om gaat. Waar het om gaat is dat Job maar weer eens heeft laten zien hoe begaan hij is met onze relatie, hoeveel hij van me houdt en hoe hij invulling geeft aan zijn rol als hoofd van de huishouding.

Nadat we samen gedoucht hadden, gingen we naar de supermarkt, waar hij me verrast aankeek toen we bij de kassa tweehonderdvier euro en vijfentachtig cent moesten betalen. Met een glimlach gaf ik hem de pinpas. Ik zou de aankomende week op mijn werk heerlijk lunchen van mijn zelfmeegebrachte maaltijden.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Daar stond Marieke met haar rode warme billen die de kamer inkeken, haar rokje omhoog en haar slipje rond haar enkels. Marieke zelf had niet meer dan 15 cm zicht, dan hield het op en zag ze niet meer dan de hoek van diezelfde kamer.
 
“Weet je het nog? Je belofte? Hier is het allemaal mee begonnen 6 jaar geleden” dat waren de laatste woorden die Maarten gezegd had voordat hij haar in de hoek zette.

 
Ja, ze wist het nog, daar was het allemaal mee begonnen toen ze haar relatie met Maarten begon.

 
Marieke was toen nog een 18 jarige tiener die niet altijd nadacht voordat ze iets deed. Maarten was de beste vriend van haar oudere broer, Steven. Steven was dol op zijn zusje, ondanks haar koppigheid. Toen Marieke haar eindexamen VWO deed en haar fiets net op die dag een lekke band had en ze al erg laat was had Steven haar met de auto naar school gebracht en gezegd dat ze de terugweg de bus maar moest nemen. 
 
Nadat ze het examen had gedaan was ze nog even op het schoolplein gebleven om samen met wat vrienden het zojuist gemaakte examen te bespreken. Ze hield de tijd niet in de gaten en toen ze er achterkwam dat de bus over 2 minuten haar halte zou passeren moest ze zich haasten naar de bushalte. Helemaal buiten adem zag ze haar bus in de verte wegrijden. Boos trapte ze tegen het bankje in de bushalte aan en smeet haar tas op de grond. “Wat nu? Wachten op de volgende bus?”. Ze liep naar de informatiepaal en zag dat de volgende bus pas over een half uurtje kwam. “Hier ga ik dus mooi niet op wachten!”. Ze probeerde Steven te bellen of die haar kon ophalen bij de bushalte. “Nee, Marieke ik kan je echt niet ophalen, ik kan hier niet zomaar weg, Sorry.” 
 
Daar stond Marieke dan, geen zin om op de volgende bus te wachten. Ze besloot dan maar te gaan liften al was het maar tot aan de stad dan kon ze lekker nog even shoppen voordat ze naar huis ging. Marieke pakte haar tas, liep een stukje van de bushalte vandaan en stak haar duim omhoog bij iedere auto die passeerde en zette nog even een lieve lach op haar gezicht. Na een minuut of 5 stopte er een wagen met een man van middelbare leeftijd en bood haar een lift aan tot aan de stad. Marieke stapte in maar had niet gezien dat Maarten op dat moment ook aan kwam rijden. Steven vond het vervelend voor zijn zusje dat ze daar een half uur moest wachten en had Maarten gebeld en gevraagd of hij misschien de gelegenheid had haar even op te pikken en haar naar huis te brengen. Maarten werkte op nog geen 2 km afstand van Marieke’s school en zag wel even tijd haar weg te brengen.
 
Maarten die al lange tijd een oogje had op Marieke maar haar dat nog nooit had verteld, werd ontzettend boos en bezorgd toen hij zag dat Marieke bij een totaal onbekende man in de auto stapte. “Hoe haalt ze het in haar hoofd? Wat als die man haar helemaal geen lift wil geven maar andere dingen van plan is?” Bij die gedachte begon het bloed in zijn lichaam te koken en volgde hij de auto tot deze in de stad stopte. Marieke bedankte de man en stapte uit. De onbekende man reed weg en Marieke liep richting de winkelstraat, ze kwam echter niet ver. Ineens voelde ze een stevige hand om haar arm. 
 
“Hoe haal jij het in je hoofd om te gaan liften?” vroeg Maarten haar en draaide haar naar hem toe. 
 
“Maarten? Wat doe jij hier?” vroeg ze hem geschrokken. 
 
“Steven belde me, of ik je bij de bushalte wilde ophalen en naar huis brengen, maar dat was geloof ik al niet meer nodig. Je besloot maar even bij een volstrekt vreemde man in te stappen en te hopen dat die man zo netjes was om je ook daadwerkelijk daar te brengen waar jij naartoe wilde? Enig idee hoe gevaarlijk dat is, een jonge aantrekkelijke meid? Alleen?”
 
“Wat maak je je nou druk? Er is toch niets gebeurd?” Marieke werd boos omdat Maarten zich met haar zaken bemoeide en probeerde zich los te rukken uit zijn greep. “Laat me los, Maarten!”
 
“Nee, inderdaad er is niks gebeurd, dus je mag van geluk spreken. Wat als er wel wat was gebeurd?” vroeg hij haar boos terwijl hij haar meenam naar zijn auto.
 
“Nou dan had ik jou toch? Jij hebt alles gezien, dus je had me dan ook vast wel geholpen, toch!” antwoordde ze beledigend. 
 
Zonder iets te zeggen liet Maarten Marieke instappen, sloot de portier en ging zelf achter het stuur zitten en reed weg.
 
“Ik kan heus wel voor mezelf opkomen hoor als iemand IETS had willen doen. Ik heb vaak genoeg met Steven gevochten.” Probeerde ze zichzelf te verdedigen.
 
“Een stoeipartij met je broer is wel iets anders dan een vent die geen goedbedoelde dingen met je wil doen, meisje.” Maarten werd alweer wat rustiger maar was vastbesloten ervoor te zorgen dat ze dit niet nog eens zou doen. Daarvoor hield hij teveel van haar, ook al wist zij dat niet. “Deze jonge dame gaat zo als een klein meisje over de knie voor een stevig pak op haar broek” besloot Maarten en reed naar zijn flat.
 
Toen Marieke merkte dat Maarten haar helemaal niet naar huis bracht vroeg ze hem wat angstig: “Waar gaan we eigenlijk naartoe?” 
 
“Wij gaan even naar mijn flat om even rustig hierover te kunnen praten, Marieke” was zijn antwoord. 
 
“Praten? Hierover? Waar is dat nou weer voor nodig, er is niets gebeurd klaar! Kun je weer omdraaien, ik heb niets meer te zeggen”.
 
Het bleef een poosje stil terwijl Marieke Maarten vragend aankeek. “Maarten? – Hallo! – Contact! – Kun je me naar huis brengen? Anders bel ik Steven wel.” Ze graaide met haar hand in haar tas om haar mobieltje tevoorschijn te halen. 
 
“Doe maar, vertel hem dan ook even wat je zojuist gedaan hebt, ik denk niet dat Maarten er erg blij mee zal zijn en je ouders ook niet trouwens.” Maarten stopte even langs de kant van de weg. “Nou, bel dan! Blijft het tussen ons of zullen we de rest van je familie er maar over informeren?”
 
“Okay! Ik ga wel even mee om te PRATEN, als je dat zo nodig vindt”. Het mobieltje verdween weer in haar tas, ze gooide haar hoofd boos in de rugleuning van de autostoel en sloeg demonstratief haar armen over elkaar. Maarten glimlachte tevreden, wat Marieke niet zag. 
 
“Goed” zei Maarten, toen ze zijn flat binnenstapte en hij de deur achter hen dicht deed. “Wat zei je daarnet in de auto ook alweer? Dat je best voor jezelf kan opkomen?”
 
“Ja, dat kan ik best!” zei ze nog eens. 
 
Zonder iets te zeggen, pakte Maarten haar bij haar arm, trok haar mee door de woonkamer, naar de hal en door naar zijn slaapkamer. Daar duwde hij haar met haar rug op zijn bed en drukte haar polsen stevig op het bed.
 
“Auw, laat me los Maarten!” begon ze boos te schreeuwen en te vechten. 
 
“Nou, laat dan maar eens zien dat je voor jezelf op kan komen, vecht je dan maar eens los uit mijn greep”.  
Wat Marieke ook probeerde ze kon niet los komen uit zijn greep, of wilde ze misschien niet loskomen uit zijn greep? Marieke was ook al jaren verliefd op Maarten maar ook zij had het nog nooit eerder durven te vertellen. 
 
“Dit stoere meisje lijkt toch iets minder sterk dan ze zelf had gedacht? Niet waar, Marieke?” Maarten keek Marieke diep in haar ogen en wachtte op haar antwoord. 
 
“Alsjeblieft! Maarten, laat me los!” Smeekte ze hem terwijl ze nog steeds los probeerde te komen. 
 
Maarten trok Marieke overeind maar liet haar niet los. Hij ging op het bed zitten, leidde Marieke naar zijn rechter been en trok haar vervolgens over zijn knie. “Aaah, Maarten?! wat doe je?” Geschrokken probeerde ze weer overeind te komen, maar de grootste schok moest nog komen. Die kwam toen zijn hand keer op keer op haar spijkerbroek neerdaalde en haar billen in brand zette. KLETS – KLATS – KLETS
 
“Auw Maarten, stop alsjeblieft! Ik ben geen klein kind meer, auw!” Ze lag als een wilde kat te vechten en te draaien om de klappen te ontwijken. KLETS – KLATS – KLETS. Maarten hield haar echter goed in bedwang en kon zo mooi zijn plannetje uitvoeren zoals hij het in gedachte had … een stevig pak op haar broek zodat ze inzag dat ze fout was en zichzelf wel in gevaar had kunnen brengen, net zolang tot ze hem zou smeken op te houden en zou beloven nooit weer te liften. KLETS – KLATS – KLETS. 
 
Marieke werd wanhopig toen alle pogingen om los te komen uit zijn greep en te ontsnappen aan al die steeds harder neerkomende klappen mislukte, dat ze uitbarstte in tranen. Maarten stopte met slaan, legde zijn hand op haar onderrug en vroeg haar of ze begreep waarom ze daar zo lag.
 
Marieke huilde en huilde. Maarten gaf haar even de tijd om zijn vraag te beantwoorden. Toen er geen antwoord kwam, zette hij het pak slaag voort. KLETS – KLATS – KLETS
 
“Auw, stop Maarten, alsjeblieft, stop”. Ze lag slap over zijn knie, haar verzet was gestopt. Nogmaals vroeg Maarten haar of ze begreep waarom ze een pak op haar broek kreeg. 
 
“Ja haa ” huilde ze. KLETS – KLATS – KLETS
“Vertel dan maar eens waarom.” Maarten stopte weer.
“Omdat – omdat ik ben gaan liften.” bracht ze al huilend uit.
“En?” vroeg hij. KLETS – KLATS – KLETS
“En, wat? Maarten?” Ze begreep niet dat Maarten op een wat uitgebreider antwoord wachtte.
“Nou, wat dacht je van me te vertellen WAAROM je niet mag liften?” KLETS – KLATS -KLETS
“Auw – omdat het – snik – gevaarlijk is – auw – stop nou!”
“Ja, juist ja, omdat het gevaarlijk is!” KLETS – KLATS – KLETS
“Omdat die vent je had kunnen verkrachten, Marieke” KLETS – KLATS – KLETS “Omdat hij je … je wel had …” Maarten werd misselijk van de gedachte alleen al dat hij haar kwijt had kunnen raken. Hij trok haar overeind, zette haar op het bed naast hem en keek in haar betraande ogen. Hij nam even de tijd om zelf rustig te worden en zei haar toen: “Meisje, er zijn te veel mensen die van je houden, je kan jezelf niet op deze manier in gevaar brengen, dat kan je je ouders niet aan doen, Steven niet aandoen en …” even was het stil “en mij ook niet aan doen, Marieke. Ik hou van je, ik wil je niet kwijt.” Nu stonden ook de tranen bij Maarten in zijn ogen. 
 
“Maarten?” Marieke was helemaal verrast over zijn laatste woorden. “Jij houdt van mij? Ik … ik dacht altijd dat je me maar het vervelende eigenwijze zusje van Steven vond”.
 
“Wel nee, ik houd wel een beetje van eigenwijze meisjes en ik weet er ook wel raad mee.” plaagde hij haar. 
 
“Ja, dat heb ik gemerkt” zei ze terwijl ze even over haar broek wreef.
 
“Beloof me dat je het nooit weer zal doen, Marieke, anders zullen je billen er van lusten! En dan gaat die broek ook uit, op je blote billen zul je krijgen.” zijn stem was rustig maar er klonk een vastberadenheid in hem.
 
Marieke bloosde toen ze dat hoorde, haar billen bloot? Het pak slaag had pijn gedaan maar ze had er wel een goed gevoel bij, het voelde Okay.

“Ja dat beloof ik je Maarten, ik zal nooit weer liften”.

“Ja dat beloof ik je Maarten, ik zal nooit weer liften”.  Het hele verhaal van die eerste keer kwam als een film voorbij. Marieke stond nu al zeker 15 minuten in de hoek.  Ze had haar belofte vandaag verbroken, tranen liepen weer over haar wangen. Hij had haar destijds uit liefde gestraft en dat deed hij nu ook weer.
 
De auto van Marieke moest vandaag voor een APK-keuring naar de garage. Maarten had haar naar haar werk gebracht maar zou vanmiddag een late vergadering hebben zodat hij haar niet op kon halen en zij dus weer met de bus naar huis moest gaan. Weer had ze de bus gemist en weer had ze geen zin om zo lang te wachten op de volgende.

De vergadering van Maarten duurde minder lang dan hij had verwacht, zodat hij haar toch op kon halen. Hij wilde haar verrassen bij de bushalte maar wederom werd hij verrast door haar onnadenkendheid. Deze keer had hij niet aangekeken hoe ze met deze onbekende man meeging. Hij toeterde hard en lang tot Marieke, die nog maar net in de auto zat, had omgekeken en maar vlug was uitgestapt. Meteen wist dat ze fout bezig was geweest, met haar hoofd naar beneden liep ze naar de wagen van Maarten en stapte in. “Het spijt me” zei ze nog voordat er een stilte ontstond die aanhield tot ze thuis waren.
 
“Het heeft geen zin om je nu te straffen, Marieke, dat begrijp je toch?” had Maarten gezegd. “Ik wil er eerst even goed over nadenken en zal er na het eten op terugkomen.”
 
“Ja, ik begrijp het, Maarten. Ik zal wel koken vandaag”. Had ze geantwoord, als ze zelf ging koken was ze tenminste bezig en ging de tijd wat sneller voorbij.
 
Maarten had zich teruggetrokken in de studeerkamer en Marieke was gaan koken. De tranen stonden in haar ogen toen ze het eten klaarmaakte. Het liefst had ze nu al een preek gekregen en haar straf maar ze begreep best dat Maarten hier wat meer tijd voor nodig had. Ze had tenslotte een belofte verbroken, zich weer in gevaar willen brengen en dat allemaal vanwege een half uurtje.
 
Na het eten werd Marieke naar de hoek gestuurd om na te denken over haar fout. Ze had dat allang gedaan tijdens het eten koken en tijdens het eten en iedere minuut die ze langer in die hoek stond voelde ze zich steeds verdrietiger. Tegen de tijd dat Maarten haar over de knie legde en haar billen eerst goed opwarmde lag ze al te hardop te huilen.
 
“Je had me beloofd nooit weer te gaan liften, jezelf niet weer in gevaar te brengen daarmee. Het is te gevaarlijk meisje. En ik zal je dat vandaag dubbel en dwars duidelijk maken”. Deze woorden werden met kracht benadrukt door een regen aan slagen die op haar blote billen neerkwamen. Marieke had zich vanaf de eerste klap al overgegeven en liet ieder woord en iedere klap goed tot haar doordringen. Ze was boos op zichzelf en vond iedere straf die Maarten nu voor haar in petto had terecht.
 
Toen haar billen warm en rood waren had hij haar nogmaals in de hoek gezet. Marieke hoorde hem van alles doen, de kamer in en weer uit. Ze durfde niet om te kijken of over haar billen te wrijven. Ze wist ook wel dat dit niet alles was, dat dit slechts een opwarmertje was en dat de echte straf nog moest komen. Het duurde lang voordat hij achter haar kwam staan en haar rokje helemaal naar beneden schoof en Marieke tegelijkertijd uit het rokje en haar slipje hielp. Ook haar T-shirt ging uit en tenslotte haar BH.
 
Maarten had haar in het midden van de kamer gezet en was een paar keer om haar heen gelopen en bekeek haar van top tot teen. Marieke voelde zich erg kwetsbaar, zo helemaal naakt. Ze huilde zacht. Dat was ook de bedoeling van Maarten geweest, haar tonen hoe kwetsbaar ze als vrouw kan zijn tegenover een sterke man.
“Weet je waarom je nu gestraft wordt, Marieke?” zijn stem was kalm.
“Ja, Maarten, ik heb door te gaan liften mezelf in gevaar kunnen brengen en ik heb mijn belofte aan jou gebroken.” Marieke’s stem was alles behalve kalm geweest, ze trilde en het was nog wel een warme zomerdag.
 
Maarten nam Marieke mee naar de eettafel daar had hij wel 5 strafinstrumenten neergelegd. Vragend keek Marieke Maarten aan. “Nee liefje, ik ga ze niet allemaal gebruiken vandaag.” Beantwoordde Maarten Marieke’s vragende ogen. “Jij kiest hier 2 instrumenten uit waarvan jij denkt dat die voldoende zijn om ervoor te zorgen dat je niet nog eens dezelfde fout gaat maken, met het ene instrument straf ik je omdat je jezelf in gevaar hebt gebracht en met de ander straf ik je omdat je je niet aan je belofte hebt gehouden. Ik raad je aan een serieuze keuze te maken anders kies ik nog een derde instrument uit.”
 
“Auw!” dacht Marieke. “Ik zal dus maar een juiste keuze maken”.
Maarten leerde Marieke op deze manier nog een derde les. Eerst nadenken, dan doen.
 
Marieke liet haar ogen over de 5 strafinstrumenten gaan: de riem, het rietje, de HEMA-paddel, de tawse en de kledingborstel. Ze pakte de tawse en legde deze aan de kant en vertelde Maarten dat ze deze niet koos omdat de tawse wel pijnlijk is maar het na-effect te klein om de boodschap te laten hangen. Ook de riem werd al vrij snel aan de kant gelegd, daar was ze niet zo heel bang voor tenzij het langer en sneller op haar billen neerkomt. Vervolgens pakte ze de HEMA-paddel, gaf deze aan Maarten en zei “deze is voor het verbreken van de belofte, je weet dat ik dat ding vrees, dus lijkt me dit het meest geschikte instrument voor deze straf.”
 
Nu lagen er nog 2 instrumenten waaruit ze moest kiezen, “Ik weet het niet meer, ze zouden allebei geschikt kunnen zijn, kies jij maar”
“Nee, liefje jij kiest ik beoordeel je keuze alleen maar”.
Marieke wist het niet, het rietje gaf een gemene snijdende pijn, de kledingborstel was ongenadig, snel en hard. Ze deed haar ogen dicht en wilde er één blind kiezen, zodat zij de keuze zelf niet hoefde te maken. Maarten had het direct in de gaten en hield haar hand tegen.
 
“Marieke, waarom denk je dat ik je deze opdacht geef? Om je te stangen? Nee, meisje, om je te leren eerst na te denken over wat je gaat doen. Eerst goed overwegen, voordelen tegenover de nadelen, dan pas kiezen”. Maarten bleef rustig en besloot Marieke te helpen bij haar keuze. “Vertel me eens, wat doet het rietje met je?” Vroeg hij haar kalm.
 
“Het rietje is gemeen, bijt, iedere slag brand lang na” dreunde ze op.
“En de borstel?”
“Dat is zo moeilijk om te omschrijven, doordat de borstel snel en hard op mijn billen neerkomt vind ik het altijd zo moeilijk om die klappen op te vangen, ik word dan wanhopig.”
“En hoe zit het met het na-effect van beide instrumenten? Welke boodschap blijft beter hangen?”
“Ik denk die van de borstel.” Antwoordde Marieke en pakte de kledingborstel en gaf deze aan Maarten. Het rietje legde ze bij de riem en de tawse.
 
“Goed” zei Maarten hij schoof één stoel onder de tafel vandaan en ging daar op zitten. “Kom dan maar weer over de knie liggen en vertel mij eens waarom je vanmiddag koos voor liften in plaats van wachten op de volgende bus”. Marieke liet zich over zijn schoot vallen en antwoordde: “Ik … ik weet het niet zo goed. Ik had niet zo veel zin om in die hitte te moeten wachten, ik was moe en wilde graag naar huis.”
 
Maarten liet de haarborstel snel en hard op haar billen neerkomen, Marieke schreeuwde het uit. Wanhopig lag ze te spartelen over zijn schoot en moest moeite doen geen hand naar achteren te doen om haar billen te beschermen. Intussen begon Maarten haar ook streng toe te spreken. “Liften … Marieke … is gevaarlijk. Dringt dat tot je door?”
 
<p>”Ja haa. Auw.” Veel meer dan dat kon ze op dit moment niet uitbrengen.
“Hoe lang zou je hebben moeten wachten op die volgende bus?”
“Een … aahaa … half uurtje auwwww!”
“En is dat halve uurtje je veiligheid en een paar zere billen waard?”
“Neeee. Auww STOP!”
“Niet? is het je dat niet waard? Gek, waarom beslis je dan toch om te gaan liften?”
“Ik heb … auw … er niet over … auw nagedacht.”
 
<p>Maarten stopte even.
“Je hebt er niet over nagedacht?”
“Nee” jammerde Marieke.

“Jij denkt niet na als je bedenkt dat je geen zin hebt om te wachten … dat gebeurt gewoon … je loopt gewoon naar de stoeprand, steekt gewoon je duim omhoog en stapt zonder na te denken bij iemand in de auto?” Maarten was niet van plan het haar makkelijk te maken.
“Nee … ik … ik … wilde niet gaan liften … maar die hitte … ” stamelde Marieke.
“Je hebt er dus wel over nagedacht? althans het is wel door je hoofd gegaan die gedachte?” Weer viel de borstel 10x snel en hard op haar billen neer.
“Ja … ik heb er bewust voor gekozen wel te gaan liften, sorry ik had het niet mogen doen” Marieke lag nu hard op te huilen nu ze besefte dat ze Maarten de waarheid verteld had en hij dus nog wel eens bozer kon worden dan hij al was.
“Dat valt me dan vies van je tegen, meisje.” De borstel bewerkte nu ook de zijkant van haar billen zodat deze van alle kanten donker rood werden.
 
Maarten stopte weer. Zette Marieke op haar benen en vroeg haar voorover te buigen en haar handen op de zitting van de leuning te zetten. Marieke deed gehoorzaam wat haar gevraagd werd en kon alleen maar hopen dat het voorbij was.
 
“Je gaat er 20 met de paddel krijgen, je blijft netjes staan, zo niet dan beginnen we opnieuw. Begrepen?”
“Ja.” huilde ze.
“Je hoeft niet mee te tellen” Daar was Marieke al heel blij om.
 
PATS!
Dat was de eerste gemene klap. Ze haatte die HEMA-paddel zo. Maar gelukkig kwam die ook slechts voor grote misstappen uit de kast. En dit was er een van, dat wist ze.
PATS, PATS. “Aauuwww ooowww” danste Marieke licht op en neer bij ieder klap die op haar billen neerkwam.
De borstel had haar billen al zo in brand gezet dat deze HEMA-Paddel ondraaglijk was. Marieke had zoveel moeite om op haar plaats te blijven staan dat ze bij de 8 smeekte of Maarten op wilde houden.
Maarten zag aan haar houding dat 20 te veel zou worden en besloot er nog 3 te geven.
“Heb je je lesje geleerd vandaag Marieke?” PATS.
“Aauuw, ja, dat heb ik, ik zal nooit weer liften”
“Eerst nadenken dan doen?” PATS.
“Aauuuwww, ja, ik zal voortaan mijn verstand gebruiken en niet mijn gevoel. Ik … ik kan niet meer Maarten, echt niet”
PATS. Zelfs Maarten kon niets meer uitbrengen, hij wilde nu alleen nog maar zijn vriendin in zijn armen nemen.
 
Hij legde de paddel op de tafel, hielp Marieke overeind en tilde haar op. Marieke lag helemaal slap in zijn armen toen hij haar naar boven droeg en haar op haar buik op het bed neerlegde en er zelf naast ging liggen. Zachtjes streelde hij met zijn hand over de gloeiende billen van Marieke. “Ik hou van je meisje.” Marieke huilde wel zeker 10 minuten lang omdat ze wist dat Maarten haar uit liefde had gestraft.