Het is de meest spannende dag van het jaar voor Rachel. Na een drukke periode van heel veel trainen, veel focus en weinig afleiding heeft zij zojuist deelgenomen aan een belangrijke auditie. Daar kan zij even van bijkomen en dan heeft haar college afdeling een groots optreden. Het gaat Rachel allemaal niet in de koude kleren zitten. Daniël gaat bij haar aan tafel zitten en zet twee koppen thee neer. Rachel herbeleefd de auditie keer op keer. Over het algemeen is zij heel tevreden. Na drie rondes dans werd zij verrast met een vragenronde. Daar heeft zij zich niet op voorbereid en daar maakt zij zich het meeste zorgen over. Ook is zij erg gaan twijfelen of zo’n immense organisatie wel iets voor haar is. ‘Maak me deelgenoot van je gedachten meisje.’

Rachel pakt dankbaar de hand die hij uitreikt. ‘Ik twijfel.’ Antwoordt zij voorzichtig. ‘En dat vind ik vreselijk. Wij hebben samen zo keihard gewerkt. Alle tijd die we hadden hebben we in deze auditie gestoken en misschien was het allemaal voor niks.’

Daniël slaat een arm om haar heen en houdt haar dicht tegen zich aan. ‘Lieverd, waar je hard voor hebt gewerkt is nooit voor niets. Het brengt je altijd iets. Al ga je niet bij dit gezelschap dansen, ik kan terugkijken op een geweldige tijd die ik samen met jou heb doorgebracht. Het heeft jouw techniek verbeterd en nu ben je er achter wat je in ieder geval niet wil.’

Verdrietig kijkt ze naar hem op. ‘Dat is nu net het probleem. Ik heb altijd gedacht dat ik dat wilde. Wat moet ik nou?’

Hij draait haar een kwartslag en masseert voorzichtig haar schouders. ‘Veel dingen uitproberen en uitvinden waar je wel blij van wordt. Ga je niet gek maken schat. Laat het los. Vanavond ga je knallen en dan wacht er een verrassing.’

Met een ruk draait Rachel zich om. Haar ogen glinsteren. ‘Een verrassing? Wat dan?’

Hij lacht om haar enthousiasme. ‘Dat merk je vanavond wel. Nu laat jij eerst die auditie voor wat het is anders zal ik je een handje helpen.’ Er klinkt een flinke waarschuwing in zijn stem door. Haar wangen krijgen meteen een kleur.

‘De eerste verrassing ligt op je tas. Misschien wil je die vast bekijken.’

Enthousiast springt Rachel op en rent met twee treden tegelijk naar boven. Haar tas staat op bed. Bovenop ligt een langwerpig verpakt cadeautje. Daniël blijft in de deuropening kijken hoe zij met vrolijke sprankeling in haar ogen naar het pakje kijkt. ‘Maak hem maar open Rachie meisje.’

Zorgvuldig peutert zij de plakkers los en vouwt het papier open. Het lange doosje heeft het logo van de winkel waar zij altijd haar danskleding koopt. Nieuwsgierigheid wint het van haar beheersing. Met verbazing kijkt zij naar de mooie glinsters in het doosje. Op haar schoot liggen nu donkerblauwe polslinten, met bijpassend haarlint. Zachtjes laat zij haar vingers over de sprankelende steentjes glijden. ‘Het is prachtig!’ Brengt zij uit. ‘Oh schat wat heb je me verwend. Ik weet niet wat ik zeggen moet.’ Zij vliegt hem om de hals.

Hij geeft haar een dikke zoen. ‘Ja, vind je ze mooi?’

‘Meer dan dat! Het is adembenemend.’

Voorzichtig knoopt zij de linten om haar polsen. Daniël helpt haar met het laatste stukje. Het Haarlint draait zij om haar hoge staart. Blij bekijkt zij zich in de spiegel. Enthousiast klapt zij in haar handen. ‘Dit zijn de mooiste die ik ooit heb gezien!’

Daniël lacht. ‘Het staat je goed.’

‘Vanavond doe ik ze zeker om. Je hebt me zo blij gemaakt.’ Zij bergt ze zorgvuldig op en stopt ze direct in haar tas. Alles zit er nu in, dus tot de voorstelling hoeft zij niks meer te doen. Verleidelijk slaat zij haar been om Daniël heen. ‘Volgens mij hebben wij nog wel even tijd voor andere lichaamsbeweging.’

Daniël tilt haar moeiteloos op en laat haar op bed zakken. ‘Dat klinkt als een heel goed plan.’

Rachel staat nagenietend onder de douche. Het is even geleden dat zij zo van elkaar genoten hebben. Nu het bijna tijd is om te vertrekken naar het theater slaan de zenuwen toe. Rachel draait de kraan dicht en droogt zich snel af. Haar haren droogt zij grondig. Even blijft ze geconcentreerd staan luisteren. Hoort zij nou stemmen? Dan schudt zij haar hoofd. Waarschijnlijk mensen op straat. Al neuriënd doet zij een legging en trui aan. Niet te veel poespas als zij zich in het theater moet omkleden. Nog eenmaal controleert ze of alles in de tas zit en dan huppelt zij vrolijk naar beneden. De bekende spanningskriebel stijgt op in haar buik. Nietsvermoedend loopt zijn de woonkamer in. ‘Verrassing!’ klinkt het hard.

Verschrikt blijft zij staan. Philip, Lotte en Daniël zijn van de bank opgestaan.

Dit is de eerste keer dat Rachel Philip en Lotte in levende lijve ziet. Lotte komt met open armen op haar af en Rachel accepteert haar omhelzing. Het voelt meteen enorm vertrouwd. Philip komt erbij en slaat ook een arm om Rachel heen. ‘Zo dat werd wel eens tijd of niet dan?!’

Rachel kijkt Daniël aan. ‘Dit is met recht een enorme verrassing! Wat lief dat je hun hebt uitgenodigd. Nu ben ik wel nog zenuwachtiger voor het optreden.’

‘Ben je gek.’ Lacht Lotte. ‘Als ik Daniël moet geloven dans jij de vogeltjesdans zelfs betoverend.’

Zoveel positiviteit maakt Rachel helemaal verlegen. Zij maakt zich los uit de omhelzing en gaat zitten. ‘Verwacht er niet te veel van hoor.’

Philip wisselt veelbetekenende blikken uit met Daniël. ‘Het is niet nodig om jezelf zo naar beneden te halen Rachel. Wij verwachten er heel veel van, omdat we het geweldig vinden om je een keer te zien dansen. Je zit niet voor niks op deze opleiding, waar strenge toelatingseisen gelden, dus doe niet zo denigrerend over jezelf jongedame.’

Rachel hapt naar adem. Als er iemand imponerend streng kan kijken is het Philip wel.

Haar ogen zoeken steun bij Daniël, maar die maakt het niet veel beter. ‘Philip heeft gelijk Rachel. We hebben nog de tijd om een tripje naar de slaapkamer te maken.’

Rachel schudt snel haar hoofd. De zenuwen gieren door haar lichaam en dit maakt het allemaal niet beter.

Allemaal moeten ze lachen om Rachel. Lotte besluit dat het genoeg is en vraagt haar geïnteresseerd over hoe zo’n optreden in zijn werk gaat.

Rachel is opgelucht dat de gespannen sfeer opgeheven wordt. ‘Straks word ik opgehaald door een aantal studiegenoten en dan gaan wij vast naar het theater. Daar gaan wij het podium verkennen, aankleden, opmaken en dan krijgen we onze peptalk. Dan loopt de zaal vol en uiteindelijk kunnen wij beginnen. Dit keer is het de grote zaal en we hebben een vrij groot aantal dansers. Het wordt echt wel gaaf, want we zijn er al een tijd mee bezig. Alle docenten zijn er, alle trainers, er zijn veel uitnodigingen gestuurd naar allemaal belangrijke mensen uit de danswereld. Dus enorm spannend en leuk allemaal.’

Zo kletsen ze nog wat verder tot er buiten getoeterd wordt. Rachel springt op en pakt haar spullen. ‘Nou tot straks!’ Snel geeft zij Daniël een kus.

Hij houdt haar even langer vast dan dat zij wil. ‘Maak je niet druk. Ik ben trots op jou en dat is belangrijker dan wat dan ook. Geniet ervan meisje van me.’

De klank in zijn stem maakt haar kalm. Er wordt nogmaals getoeterd. Rachel recht haar rug. Haar hooghartige houding komt naar voren. Zij zwaait nog even en loopt dan dramatisch de deur uit. ‘Een echte danseres.’ Verzucht Daniël.

De eerste helft was geweldig. Het publiek is enthousiast en de dansers ook. De meeste dan. Rachel baalt van een lichte uitglijder, die voor de meeste onopgemerkt gebleven is. Veel van haar medestudenten vragen naar haar auditie. Dat maakt de ergernis compleet. Als zij in de pauze zich bij het publiek voegt en Daniël, Philip en Lotte treft is haar humeur ver onder het nulpunt gedaald. Daniël ziet het meteen. Zij reageert nauwelijks op alle complimenten. Hij legt zijn hand waarschuwend op haar billen, maar dat verandert niks aan haar houding. De antwoorden die zij geeft zijn kortaf en haar arrogantie zorgt voor een ongemakkelijke sfeer. Daniël pakt haar stevig bij haar bovenarm beet. ‘Excuseer ons, wij zijn zo terug.’

Zonder op reactie te wachten trekt Daniël haar mee richting de garderobe. Daar is het rustig. ‘Zodra wij thuis zijn krijg je er flink van langs. Het gedrag wat je zojuist tegenover onze vrienden hebt vertoond is echt onacceptabel. Het was nog niet eens een halve tel die je moest rechttrekken, het viel nauwelijks op. Laat het los.’

Nijdig trekt zij zich los uit zijn greep. ‘Het is een fout Daniël! Op het podium. Dat is pas onacceptabel!’

Hij laat zijn hand hard op haar maillot neerkomen. ‘Oké Rachel meisje, ik kan het hier nu bij laten en je laat het los. Het andere scenario is dat ik je hier vast een voorproefje geef van wat er vanavond gaat gebeuren, maar dan ga ik door totdat ik zeker weet dat je het nu loslaat.’

Rachel sputtert wat, maar houdt dan wijselijk haar mond. De tinteling die zijn scherpe tik veroorzaakt heeft laat haar wat kalmeren. ‘Kom tot jezelf Rachel. Als ik zie dat je niet geniet van de tweede helft dan krijg je een maand lang elke dag een pak slaag met de riem. Begrijp je me?’

Rachel duikt weg in zijn armen. Het duurt niet lang voor zij gekalmeerd is en weer zichzelf is.

‘Goed zo.’ Hij geeft haar nogmaals een waarschuwende tik en neemt haar dan weer mee terug naar Philip en Lotte. Die hebben zich ondertussen in een amicaal gesprek met Rachels studiebegeleidster gemengd. Rachel komt er wat verlegen bij staan. ‘Ah daar ben je! Nou het ging echt super goed zeg. Klaar voor de tweede helft?’

Rachel knikt. Philip geeft haar een bemoedigende knipoog. Lotte knijpt even in haar hand. ‘Succes! Je bent de beste.’

Rachel wordt helemaal warm van binnen door alle steun. Daniël aait over haar billen en drukt een zoen op haar mond. ‘Ik geloof in jou.’ Fluistert hij in haar oor.

Rachel lacht voorzichtig naar hem en loopt dan mee met haar studiebegeleidster.

‘Je bent wat toegankelijker geworden meid. Wat zachter. Dat staat je goed.’

De tweede helft verloopt perfect. Rachel voelt zich sterker dan ooit en samen met de andere dansers maakt zij er een groot spektakel van. Als de gordijnen dan echt sluiten vliegen de dansers elkaar om de hals. Er is een enorme ontlading en iedereen is in feeststemming. Rachel neemt blij alle felicitaties in ontvangst. Meer dan ooit voelt zij zich verbonden met de groep. In de grote ruimte worden ze nog eenmaal toegesproken. Deze keer door de directeur van het opleidingsinstituut. Na de toespraak verdwijnt iedereen in de kleedkamers. Rachel trekt snel haar warme kleren aan om haar spieren zo warm mogelijk te houden. Zij bergt haar nieuwe linten op en gaat vlug op zoek naar Daniël. Het is druk in de foyer. Het  duurt even voor zij Daniël in het vizier krijgt. Als zij op hem afloopt wordt zij tegengehouden. Als zij zich omdraait kijkt zij in de ogen van een zeer bekende choreograaf. ‘Goedenavond, ik weet niet of je me kent, maar ik ben Kenneth. Ik heb genoten van jouw performance.’

Duh, natuurlijk weet zij wie hij is. Verbaasd schudt zij zijn hand. ‘Rachel, aangenaam.’

Hij duwt zijn visitekaartje in haar hand. ‘Bel me morgen zo rond het middaguur. Ik wil graag met je in contact komen.’

Nog voor zij wat terug kan zeggen loopt hij weer bij haar weg. Daniël, Philip en Lotte zijn naar haar toegelopen. ‘Wat was dat voor iets spannends?’ Vraagt Lotte.

‘Dat was een hele beroemde choreograaf en hij wil dat ik hem morgen bel.’ Antwoordt ze verbluft.

Daniël pakt haar beet en tilt haar moeiteloos op. ‘Gefeliciteerd schat. Je was geweldig. Ik heb genoten van je.’

Hij zet haar weer op de grond. Lotte en Philip feliciteren haar ook. ‘Dit is echt de mooiste voorstelling waar ik ooit ben geweest.’

‘Ja van mij ook!’ Valt Lotte haar man bij. ‘Wij zijn erg dankbaar dat we erbij mochten zijn en daarom hebben we wat cadeautjes voor je.’

Verlegen pakt Rachel de twee pakjes aan. ‘Pas thuis openmaken.’

Rachel kan haar nieuwsgierigheid nauwelijks bedwingen, maar met twee strenge mannen binnen handbereik neemt zij geen enkel risico. Philip en Lotte gaan nog even met hun mee naar huis. Er wordt de hele rit naar huis alleen maar over de show gepraat. Iedereen is even enthousiast. Rachel geniet van het warme gevoel. Ook is zij erg vereerd dat Kenneth met haar wil praten. Daniël houdt de deur voor haar open en helpt haar met uitstappen. ‘Is het warm genoeg schat?’ Vraagt Daniël. Rachel trekt een fleece deken over haar benen en knikt. ‘Nu mag je het uitpakken.’ Zegt Lotte.

Rachel is nu toch wat zenuwachtig. Behoedzaam maakt ze het grootste pak open. Met grote ogen staart zij naar het schilderijtje. Het is een schildering van een bestaande foto van Rachel die ooit tijdens een voorstelling is gemaakt. ‘Het is betoverend.’ fluistert Rachel.

‘Net als jij.’ Antwoord Philip. ‘Lotte houdt van schilderen en heeft deze gemaakt voor jou.’

‘Dank je wel.’ Er komt nauwelijks nog geluid uit haar keel. Het gebaar emotioneerd haar.

Rachel moet er even van bijkomen. Zulke lieve, warme mensen is zij nog niet eerder in haar leven tegen gekomen buiten Daniël.

Philip knikt naar het lange pak. ‘Nu die.’

Een onbestemd gevoel duikt op in haar buik. Haar handen trillen als zijn het uitpakt. Er zit een smalle, maar zware paddle in verpakt. Haar hartslag schiet omhoog. Voorzichtig tilt ze het op. Er staat haar naam in gegraveerd. Mooie, sierlijke letters sieren het handvat. Op de bovenkant sieren mooie bloemen het oppervlak. de onderkant is glad. Ondanks dat zij dat ding angstaanjagend vindt, is zij er toch blij mee. Met een blos op haar wangen kijkt ze op. ‘Bedankt. Ik ben sprakeloos. Ik heb de hele dag al het gevoel dat ik niet weet wat me overkomt. Nu weer.’

Daniël is verbaasd als hij beneden komt. Rachel heeft koffie gezet en de ontbijttafel gedekt. Voorzichtig neemt zij plaats. Daniël lacht. ‘Goedemorgen schoonheid. Zeer?’

Verlegen knikt ze. ‘Best wel gevoelig ja en een paar blauwe plekken.’

Met een zelfvoldane grijns blijft hij haar aankijken. Ondertussen schenkt hij koffie in voor hun beide. ‘Het is niet grappig!’ Maar ook zij moet lachen.

Het is lang geleden dat ze zo samen ontspannen aan het ontbijt gezeten hebben. Het bezorgd Daniël een hoop goede energie. ‘Ik heb even nagedacht over de planning. Ik heb besloten de week voor de auditie vrij te nemen om er volledig voor jou te zijn. Dat betekent wel dat ik komende twee weken wel wat vaker ‘s avonds thuis wat werk moet doen. Dat zal even wennen zijn, maar het is niet anders.’

Rachel laat zijn woorden even goed op haar inwerken. ‘Dan heb je nauwelijks tijd voor je boek. Dan wil ik dat je stopt met mij trainen. Jij hebt ook een leven en een droom. Dit wil ik niet van je vragen.’

Er verschijnt een donkere blik in zijn ogen. Er stijgt meteen een kriebel op in haar buik. ‘Ik krijg jeukende handen als je dat soort uitspraken doet. Ik kies hiervoor en daar heb jij niks over te zeggen. Ik stop helemaal nergens mee en als jij nog een keer zegt dat ik moet stoppen met het trainen van jou dan leg ik je over de knie en krijg je zo’n hard pak slaag dat je de komende tien dagen niet aan zitten wil denken.’

Oef, Rachel krijgt een kleur en de kriebel in haar buik is niet te stoppen. Daniël heeft zijn punt gemaakt. Tevreden eet hij zijn boterhammen op. Aan dat nieuwe leven kan hij wel wennen.

Rachel ruimt de tafel af als Daniël naar de redactie vertrokken is. Haar gedachten dwalen steeds af naar haar dilemma. Wat zou Lotte doen? Het mailcontact tussen haar, Lotte en Philip is best intensief. Een paar keer per dag mailen zij met elkaar en Daniël op zijn beurt telefoneert vaak met Philip. Bellen is niet bepaald de hobby van Rachel, maar misschien is het nu wel een goed moment. Eerst maar een berichtje om te vragen of het uitkomt. Zenuwachtig wacht zij op reactie. Verschrikt springt ze op als de telefoon gaat. ‘Hallo?’

Rachel ontdooit als ze hoort dat het Lotte is. Het voelt meteen zo vertrouwd dat Rachel alle spanning los kan laten. ‘Lotte wat moet ik doen? Morgen moet ik trainen en ik weet zeker dat die blauwe plekken zichtbaar zijn als ik mijn trainingstenue aan heb.’

‘Ach meisje toch, dat is best een dilemma. Vind je het goed als ik je op speaker zet, zodat Philip mee kan praten?’

Rachel stemt toe. Gezien het leeftijdsverschil voelt het een beetje als ouderlijk advies en dat kan ze nu goed gebruiken. ‘Hoi Rachel, wat leuk om nu eens je stem te horen. En wat dapper dat je ons belt.’

Rachel krijgt een kleur. Even is ze blij dat er een afstand tussen zit. Waarschijnlijk had zij het in het echt niet durven bespreken. ‘Ik zou natuurlijk kunnen zeggen dat ik van de trap gevallen ben.’ Begint Rachel.

‘Zou je misschien ook eerlijk kunnen zijn Rachel? Heb je een goede band met jouw trainer?’ vraagt Philip. Rachel voelt een gevoel van paniek opkomen. John vertellen dat Daniël haar een pak slaag heeft gegeven en dat ze daarom blauwe plekken heeft?

‘Eng idee hè? Weet je Rachel ik heb eens in een soortgelijke situatie gezeten. Ik moest naar de dokter, maar had striemen van de riem. Ik mocht niet afzeggen van Philip. Toen heb ik de huisarts vertelt dat Philip en ik ons er goed bij voelen als ik wanneer nodig een pak op mijn billen krijg en dat de sporen daarvan momenteel zichtbaar zijn en dat hij dat waarschijnlijk zou gaan zien.’

Rachel had bewondering voor haar lef. ‘Ik vind het doodeng, maar ik vrees dat er niks anders op zit.’

‘Als je het doet zonder te liegen vind ik je echt een stoer wijf! Ik weet dat jullie het nu enorm druk hebben, maar als je auditie hebt gedaan zouden Lotte en ik het heel leuk vinden om jullie eens te ontvangen bij ons.’

Rachel voelt zich gesterkt door hun peptalk. ‘Ik zou het ook heel leuk vinden om jullie nu echt eens te ontmoeten. Daniël wil mij ook graag aan jullie voorstellen heb ik het idee.’

De dames kletsen nog even wat en dan ronden zij het gesprek af.

Rachel houdt zich voor om hun morgen te appen als zij besloten heeft hoe zij het gaat oplossen.

De dag vliegt voorbij. Voor ze er erg in heeft komt Daniël weer thuis. Samen doen ze wat oefeningen die Rachels spieren soepel houden. Daniël is trots als hij hoort dat zij Philip en Lotte gesproken heeft. Ze maken het niet laat. Beide zijn erg moe en Rachel hoopt dat haar dilemma snel opgelost is.

Zenuwachtig loopt Rachel de hal op en af. Ze is veel te vroeg. Haar les begint pas over een uur. Daniël is al vroeg van huis gegaan. Hij is benieuwd of zij echt aan haar trainer durft te vertellen waarom zij niet mee durft te trainen. Eerst wilde ze zich ziek melden, maar na een dreiging met een pak slaag stond Rachel binnen mum van tijd klaar om toch naar school te gaan. John heeft haar al zien heen en weer lopen. De danszalen hebben allemaal glazen wanden dus hij heeft haar opgemerkt. Zijn les eindigt en hij blijft in de deuropening wachten tot Rachel op hem af komt. ‘Goedemorgen Rachel. Kan ik wat voor je doen?’

Rachel haalt diep adem. ‘Goedemorgen John, heb je een momentje voor me onder vier ogen?’

Hij kijkt haar bedenkelijk aan. Wat zou er kunnen zijn? ‘Natuurlijk, loop maar even mee naar mijn kantoor.’

Rachel knikt en loopt achter hem aan. Hij houdt de deur voor haar open en wijst naar een stoel. Hij schenkt voor beide een glas water in. ‘Volgens mij ben je erg nerveus. Vertel, wat is er aan de hand.’

‘Ik ben bang dat ik niet mee kan trainen.’

‘Ben je geblesseerd?’

Er springen tranen in haar ogen. ‘Hé Rachel, tranen zelfs. Neem je tijd, ik luister.’

Hij reikt haar een tissue aan. Dankbaar pakt zij hem aan. ‘Dit moet echt ongelooflijk stom klinken, maar Daniël en ik, nou eh, hij. Hij heeft me een pak op mijn billen gegeven en nu heb ik blauwe plekken.’

Zij gooit de laatste paar woorden er snel uit. John trekt zijn wenkbrauw op. ‘Is dat alles? Jeetje Rachel ik dacht dat er heel wat aan de hand was. Dus als ik het goed bekijk heb jij sporen op je billen en die komen onder je tenue uit?’

‘Eh, dat denk ik ja.’

‘Je denkt het? Heb je je tenue aan onder je kleren? Laat eens zien.’

Hij klinkt behoorlijk serieus. Rachel aarzelt even. Dan doet ze haar sportbroek omlaag. John staat op en gaat achter haar staan. ‘Nee hoor, niks te zien. Misschien als je bukt, maar zo zie ik niks.’

Rachel krijgt een kleur. Deze hele vertoning was dus nergens voor nodig.

‘Maar als het je een beter gevoel geeft doe je toch je jazzbroekje aan voortaan?’

Rachel staat een moment met haar mond vol tanden. Het duizelt haar.

‘Als dat mag zou ik dat heel prettig vinden, dan hoef ik daar niet meer over in de rats te zitten.’

‘Afgesproken.’ John lacht vriendelijk naar haar.

‘Maar eh vind je het niet raar?’

John kijkt haar geamuseerd aan. ‘Nou het past niet in mijn straatje, maar het is zeker in de sportwereld niet een unieke manier van training geven. Er zijn meer vrouwen, nogmaals zeker in de sport, die af en toe een pak slaag krijgen om de prestaties hoog te houden.’

‘Doe gewoon straks lekker je broekje aan en als iemand ernaar vraagt zeg je gewoon dat wij dat hebben besproken. Verder ben je niemand een uitleg verschuldigd.’

Opgelucht pakt Rachel haar tas. ‘Bedankt John, ik waardeer het heel erg dat je zo gereageerd hebt.’

‘Graag gedaan meid. Tot straks.’

Rachel zit met een kop koffie in de sportkantine. Het duurt nog eventjes voor zij naar de training moet dus zij heeft nog even om Daniël te bellen en om Philip en Lotte te appen.

Daarna kan zij nog wat theorie doornemen. Daniël neemt meteen op.

‘Ik vond het doodeng, maar heb het gewoon eerlijk gezegd en hij reageerde fenomenaal.’

Daniël lacht om haar woordenstroom. ‘Ook hallo schat. Nou ik ben trots op je. Super gedaan. Voel je je nu ook beter?’

‘Ja dat zeker. Wat een opluchting.’

‘Goed zo. Ik moet helaas ophangen schat, maar ik ben echt trots op je kanjer. Tot vanmiddag, ik ben rond half vijf bij de dansschool lieverd.’

‘Tot vanmiddag lieverd.’

Snel stuurt zij Lotte een berichtje. Missie geslaagd. Ik heb het eerlijk voorgelegd aan mijn trainer en hij heeft het goed opgepakt. Ik mag voortaan bij de training een jazzbroek dragen en nu komt de grap….. de plekken waren niet eens te zien! En mijn trainer was niet eens verbaasd. Dus allemaal drukte en gedoe om niks.

Lotte stuurt meteen een bericht terug in hoofdletters: STOER WIJF!

Rachel lacht. Wordt het al met al toch een goede dag. Zij verdiept zich weer in het lesboek en kijkt af en toe op de klok. Als het bijna tijd is stopt zij alles weer in de tas.

Haar telefoon piept. Woow Rachel ik vroeg me echt af of je het zou durven. Respect voor jou meisje. Eerlijkheid duurt het langst en brengt je het meeste. Jij komt er wel. Daniël mag trots zijn op zijn meisje. Succes met trainen straks en wij vinden je geweldig. Warme groet, Philip.

Rachel voelt zich goed. Haar vrienden op de opleiding zijn geweldig, maar het is toch ietwat oppervlakkig. Het contact met Philip en Lotte voelt nu in korte tijd al zo veel echter.

Nu moet zij zich echt haasten naar de oefenruimtes. Ondanks alles is Rachel toch een beetje nerveus. John ziet het en geeft haar een geruststellende knipoog. Niemand kijkt op van haar broekje. Weer vraagt zij zich af waar zij zich in hemelsnaam druk om heeft gemaakt. Toch werkt de spanning haar tegen. Zij is niet gefocust en het gaat een paar keer mis. William stoot haar aan. ‘Wat is er met jou aan de hand?’

Rachel haalt haar schouders op. Als zij buiten de maat gaat haalt John haar van de dansvloer af. ‘Focus Rachel. Dit kan ik niet goedkeuren. Herpak jezelf en ga ervoor.’

Rachel zucht en staart naar de grond. John heeft wel vaker zo tegen haar gesproken, maar nu voelt het allemaal anders. Verward pakt zij haar tas om haar waterfles te pakken.

John zet de volgende routine in gang en loopt terug naar Rachel. ‘Laat het rusten en kom terug. Je kan het en je moet niet zo hard zijn voor jezelf.’

Ze laat zich meeslepen naar de dansvloer. John gaat naast haar staan en helpt haar meekomen. ‘Armen, 2,3,4 juist! Zo ken ik je weer.’

Met hernieuwde moed gaat zij op in de groep. John lacht. Er zit enorme vooruitgang in Rachel de laatste tijd. Het vooruitzicht van de auditie doet haar goed. En Daniël zal daar ook zijn aandeel in hebben. Hij schudt zijn hoofd. Hij had het nooit achter Daniël en de hooghartige Rachel gezocht.

De collegedag verloopt verder zonder bijzonderheden. Rachel is tevreden.

Zij zit in conflict met haar veters als Daniël naast haar op de bank komt zitten.

‘Ha lieverd hoe was je dag?’

Rachel geeft hem een kus en prutst verder met de veter die zij eindelijk los heeft gekregen. ‘Op zich wel goed. Vanmorgen was natuurlijk ontzettend spannend en daardoor heb ik het eerste gedeelte van de training best verkloot. Na wat motiverende woorden van John ging het wel weer.’

Daniël kijkt haar strak aan. ‘Nou dan wordt het tijd om aan de slag te gaan. Je kan het je niet permitteren om spanning de prestaties te laten beïnvloeden.’

Even blijft Rachel hem verbaasd aankijken. Waar komt deze Daniël ineens vandaan? Hij geeft haar een motiverende tik op haar billen en meteen vliegt Rachel de oefenruimte in.

Met trillende vingers zet zij de muziek aan. Daniël grijnst. Wat een vurig meisje.

John opent zachtjes de deur. Even is Rachel van haar stuk gebracht, maar dat echoën de woorden van Daniël in haar hoofd. ‘Laat je niet afleiden.’ Spreekt zij vermanend tot zichzelf.

Het duurt niet lang voor zij weer opgaat in haar routine.

‘Ha John. De training begon niet geheel vlekkeloos vanmorgen hoorde ik.’

John lacht hard. ‘Nou ja ze was nogal van slag van haar bekentenis geloof ik.’

Daniël grijnst. ‘Dat zei ze ja.’

De mannen kijken even naar de vloeiende bewegingen van Rachel. ‘Denk jij dat ze er klaar voor is?’

John knikt. ‘Geen twijfel over mogelijk. Over een paar maanden haalt zij met vlag en wimpel haar diploma. Als deze auditie niks oplevert dan komt er zo weer een andere. Ik weet zeker dat zij na de zomervakantie een baan heeft in de danswereld. Ik weet niet of een dansgezelschap echt bij Rachel past, maar dat zal zij uit moeten vinden. Oh en een klein zeikpuntje. Misschien moet je een beetje aandacht leggen op de perfectie van haar linkerarm. Dat laat zij soms afweten.’

‘Bedankt voor je feedback. Ik ga ermee aan de slag. Ik denk ook niet dat zo’n gezelschap echt wat voor Rachel is, maar het is goed voor haar om mee te maken.’

‘Graag gedaan. Succes!’

John sluit de glazen deur. Daniël doet een paar passen naar voren. Aan de slag dan maar!

Zijn woorden dringen niet helemaal tot haar door. ‘Rachel, ik zei dat het tijd wordt dat je over mijn schoot komt liggen.’

Met knikkende knieën loopt ze naar hem toe. Voorzichtig gaat ze over zijn schoot liggen.

Haar handen steunen op de vloer. Rachel bedenkt zich dat dit allemaal niet had gehoeven als ze gewoon was gaan trainen. Nu slaat ook de stress toe. Een avond minder trainen, betekent ook een mindere voorbereiding op de auditie.

Daniël merkt haar spanning op. Zachtjes aait hij over haar rug. Dat heeft ze eerst niet in de gaten, maar ze wordt er langzaamaan rustig van. Als ze voor zijn gevoel genoeg ontspannen is, laat hij de eerste harde tik vallen.

Verschrikt hapt ze naar adem. Hij zet het pak slaag voort en Rachel neemt het gelaten in ontvangst.

‘Rachel, je hebt voornamelijk jezelf hiermee, met deze actie.’

Er verschijnen tranen in haar ogen. In een gestaag tempo gaat hij verder.

‘ik weet het en ik heb er zo’n spijt van.’

De eerste traan loopt over haar wangen. De klappen dringen goed tot haar door. Daniël mindert het tempo en verhoogt de intensiteit van de klappen.

‘Heb je een leuke avond gehad, Rachel? Heb je echt kunnen ontspannen?’

‘Au! Ik had denk ik beter kunnen trainen, dat had me meer voldoening gegeven.’ Brengt ze moeizaam uit.

Daniël zucht diep. ‘Goed, dan zal ik ervoor zorgen dat je het niet weer in je hoofd haalt de komende tijd.’

Hij laat haar opstaan. ‘Denk maar niet dat ik al klaar met je ben.’

Hij loopt de kamer uit en laat Rachel gespannen achter. Ze weet niet wat hij gaat doen.

Als hij even later terug komt heeft hij de badborstel in zijn hand. Haar ogen worden groot van verbazing. ‘Schat, ik heb echt mijn lesje wel geleerd. Ik zal echt de juiste prioriteiten stellen. Ik heb genoeg gehad.’ Piept ze benauwd.

Daniël draait de stoel, die normaal bezaait is met kleding, een kwartslag.

‘Buig maar voorover, handen op de stoel.’

Gespannen loopt ze naar de stoel en voldoet ze aan zijn verzoek. Langzaam ademt ze in en uit.

‘Ik vind het eng.’

‘Bij mij ben je veilig, Rachie meisje.’ Die woorden stellen haar wat gerust.  

Bij de eerste klap veert ze weer omhoog.

‘In positie Rachel.’

Met grote tegenzin doet ze wat hij zegt. Dat ding doet zeer, dat weet ze wel.

Na tien harde klappen vindt hij het genoeg. Hij laat haar opstaan en hij sluit haar in zijn armen. Zachtjes snikkend leunt ze tegen hem aan. ‘Ik hou van je Rachel.’

‘Ik ook van jou.’

Hij blijft over haar rug wrijven tot ze weer helemaal rustig is. ‘Kom schat we gaan lekker naar bed. Morgen moet ik er vroeg uit en ik heb best behoefte aan wat slaap.’

Rachel is morgen vrij, maar het zit haar erg hoog dat zij vandaag niet voldoende getraind heeft. Het is de verkeerde keus geweest om toch weg te gaan in plaats van te gaan trainen met Daniël. De onrust laait weer op in haar lichaam. Daniël merkt het. ‘Het is toch weer goed meisje? Vergeven en vergeten weet je nog?’ Rachel haalt diep adem, maar het wordt er niet beter op. Paniekerig schieten haar ogen heen en weer. Daniël pakt haar beet en kijkt haar doordringend aan. ‘Rachie stop hiermee.’ Hij houdt haar goed in de gaten. Hij overweegt zijn opties. ‘Ik geef je nog een pak op je billen Rachel, dat heb je nu nodig toch?’ Langzaam knikt ze. Enigszins verward dat haar vriend haar nu al zo goed begrijpt. Hij gaat op het bed zitten en klopt op zijn been. Voorzichtig schuifelt zij naar hem toe. Hij klemt haar tussen zijn benen en laat haar met haar bovenlichaam op het bed rusten. Hij pakt de badborstel op en tikt een paar keer zachtjes op haar rode billen. Er ontsnapt haar een klagelijke zucht. ‘Waardoor ben je zo in paniek meisje?’ Er komt geen antwoord. ‘Vertel het maar, ik luister naar je.’

Het is een stuk lastiger om te praten als je met je billen in de lucht ligt te wachten op nog meer pijnlijke klappen met de badborstel. ‘Ik-ik eh ik bedacht me dat eh ik nu nog minder tijd heb om op niveau te komen voor de auditie. Ik heb het verpest.’

Daniël wrijft over haar rug. ‘Weet je Rachel, jij hoeft niet op niveau te komen. Jij bent al op niveau. Nu is het eigenlijk een luxe dat je de tijd hebt om te trainen. Als je straks niet meer op school zit en het dansen je werk is dan moet je altijd klaar staan. Dan hoor je misschien een dag van te voren dat er een auditie aankomt. Wees niet zo hard voor jezelf. ontvang je straf en accepteer dat het daarmee afgedaan is.’ Met die woorden laat hij de borstel hard op haar billen neerkomen. Zij gilt het uit van schrik en van de pijn. Tussen elke klap laat hij een paar seconde pauze zitten om haar volledige aandacht er bij te krijgen. Zij is hem dankbaar dat hij haar benen vastgeklemd heeft, want anders had zij in het wilde weg geschopt. ‘Laat-het-los.’ Elk woord zet hij extra kracht bij met een harde tik. Wanhopig vecht zij tegen de pijn. ‘Laat-het-los.’ Hij voelt haar verzet wat afnemen. Hij geeft haar nog zes flinke tikken op haar zitvlak. De tranen stromen over haar wangen. Daniël laat de badborstel op haar billen rusten. ‘Morgen gaan we er weer tegenaan met frisse moed. Oké?’ Hij krijgt geen reactie. Hij heft de borstel op. ‘Oké meisje?’ Verschrikt beseft Rachel wat hij van plan is. ‘Ja oké oké ik laat het los.’

Tevreden gooit hij de borstel neer. ‘Goed zo Rachie, zo hoor ik het graag.’ Hij helpt haar overeind en samen lopen ze naar de badkamer. Daniël hangt de badborstel weer op. Daar kan zij dus ook nooit meer gedachteloos naar kijken. Rachel frist zich op, poetst haar tanden en wil dan naar bed gaan. In het voorbijgaan verstijft zij als ze voor de spiegel langs loopt. Hoe gaat ze die plekken verklaren in de kleedkamer? Morgen heeft zij geen groepstraining, maar overmorgen gewoon weer wel. Daniël weet meteen waar zij aan denkt als hij haar zo ziet staan. Van binnen moet hij er wel een beetje om lachen, maar hij voelt wel met haar mee. ‘Parkeer je zorgen voor morgen liefje, nu gaan we slapen. Morgen ziet het er vast weer heel anders uit. Met een rood hoofd kruipt zij naast hem in bed. Daniël houdt haar stevig vast en hij valt al snel in slaap. Rachel kan de slaap niet vatten. Wat moet zij zeggen als haar mede studenten de plekken op haar billen zien? Moet zij een smoes verzinnen? Wat is het ergste wat er kan gebeuren als zij gewoon zegt dat zij een pak op haar billen heeft gehad? Verschillende mogelijkheden schieten door haar hoofd, maar dan valt ze toch in slaap. 

Opgewekt loopt Rachel door de supermarkt. Haar laatste college ging niet door en dat kwam haar mooi uit. Zo kan zij nog even de boodschappen doen, voordat de eerste training met Daniël begint.

Daniël zal wel blij zijn, ze heeft zich meer dan keurig aan het budget gehouden, iets waar ze nogal wat moeite mee heeft. Als ze de auto ingeladen heeft merkt ze dat ze voort moet maken. Ze moet de boodschappen nog thuis brengen en dan weer terug naar de dansacademie. Snel, veel te snel, rijdt ze door de bebouwde kom. Ze  is met haar gedachten zo ergens anders, dat ze niet merkt dat ze door de flitspaal even mooi op de foto wordt gezet.

Thuis ruimt ze vliegensvlug de boodschappen op. Ze gooit haar sporttas in de auto en rijdt meteen naar het centrum, waar ze eerst Daniël moet ophalen.

‘Dag lieverd, fijn dat je me even kon ophalen.’

Rachel lacht lief terug. ‘We hoeven vanavond geen boodschappen meer te doen, want dat heb ik net al gedaan.’

Liefdevol strijkt hij door haar haren. ‘Fijn schat. En nu ga jij de sterren van de hemel dansen.’

Er ontstaat een kriebel in haar buik als ze alleen al denkt aan de audities. Als ze wordt uitgekozen, dan is ze verzekerd van een mooie danscarrière in een groots ballet.

Daniël merkt op dat ze diep in gedachten verzonken is.

‘Ben je er nog steeds zeker van dat je wil dat ik je coach?’

Heftig knikt ze. ‘Zeker, zonder jouw hulp kom ik er niet.’

Daniël lacht. ‘Fijn meisje, dat ik je mag helpen, maar de kracht en je kunde komt uit jezelf. Je hebt talent en je hebt een fantastische persoonlijkheid. Jij komt er wel in deze wereld.’

Ze krijgt er een kleur van. Ze draait de auto in een parkeervak. Snel draait ze zich naar hem toe.

‘Ik hou van je. Echt waar ik heb er zo’n spijt van dat je ik zo heb laten zitten de laatste tijd.’

Hij legt zijn vinger op haar lippen. ‘Dat is gebeurd meisje van me. Het is een nieuw begin en ik denk dat het uitstekend gaat lukken tussen ons.’

Hand in hand lopen ze de academie binnen. De oefenruimtes zijn op de tweede verdieping. Zodra ze de academie betreden, veranderd de houding van Rachel. Een zekere gratie, zekerheid en lichte arrogantie komen naar boven. Het doet Daniël goed om haar zo te zien. Hij is gevallen op dit meisje, zoals ze zich nu presenteert. Ondanks haar jonge naïviteit zo’n sterke uitstraling. Dat bekoort hem.

Ze verdwijnt de kleedruimte in. ‘Tot zo.’

‘Hoeveel weken hebben we?’

Rachel zucht diep. ‘Over vijf weken zijn de audities.’

‘Goed, dan doen we vandaag even een oriëntatie op de muziek en stijl. Vanavond gaan we thuis bezig met een planning voor de komende weken en dan kunnen we doelgericht aan het werk gaan.’

Rachel benijdt zijn sterke leiderschap. Het doet haar ook goed. Ze is behoorlijk stressgevoelig. Doordat Daniël in dit soort dingen het voortouw neemt, ervaart ze minder spanning en stress.

Rachel start de muziek voor de warming-up.

Vanaf de zijkant neemt hij haar in zich op. Zijn meisje, het meisje wat nu helemaal opgaat in de muziek. Het meisje dat zich kan afsluiten van de wereld en zich geheel kan opsluiten in haar droomwereld. Het meisje dat al haar emoties legt in de dans. Zijn meisje en als het aan hem ligt, binnenkort zijn vrouw. De muziek vervaagt en het lijkt alsof ze terugkomt op aarde.

Sierlijk draait ze zich om naar de muziek installatie. ‘Laat maar Rachel, die bedien ik wel.’

Ze knikt. ‘Nummer negen.’

Even sluit ze haar ogen en wacht ze op de eerste tellen van de muziek. Haar lippen tellen geluidloos de maat. Haar armen bewegen sierlijk op de maat van de muziek. Het ziet eruit alsof het allemaal vanzelf gaat.

De eerste minuut gaat goed, nee beter gezegd, uitstekend. Maar dan maakt ze een fout in het voetenwerk en valt ze. Gefrustreerd staat ze op.

‘Geeft niks schat. Het was echt prachtig. Je doet het zo goed. Kom we doen het opnieuw.’

Haar ogen schieten vuur. Daniël kent dit. Zijn voorgevoel verteld hem dat het nog eens een moeizame avond kan worden. Hij drukt het nummer weer aan en kijkt naar zijn meisje. De bewegingen zijn nog steeds mooi, maar ze danst niet met passie. Ze danst puur op haar kennis en niet op haar gevoel. Hij stopt de muziek. Met een geërgerde blik kijkt ze hem aan.

‘Wat is er?’

‘Waar is de gepassioneerde, gevoelige, genietende Rachel van net gebleven?’

Verveeld rolt ze met haar ogen. Hij negeert het maar even. ‘Heb je dat dan niet gezien? Het ging fout! We hebben maar zo weinig tijd en de tijd die we hebben vergooi ik!’

Daniël doet een stap naar voren en staat nu heel dicht bij Rachel. Hij pakt haar bij haar pols en knijpt er waarschuwend in.

‘Die stress is nergens voor nodig. Fouten maken is menselijk. We doen het gewoon nog een keer.’

‘Je begrijpt het niet! Bij de auditie is er ook geen tweede kans! Je kan mij beter niet trainen, want je snapt er toch niks van!’

De blik in zijn ogen zegt genoeg. ‘Rachel, je hebt je nu wel even genoeg laten gaan. Ophouden met die onzin. Je loopt even een rondje of zo, je komt even bij en dan gaan we weer verder. Nog één zo’n onredelijke uitbarsting van jou en je mag de grond van dichtbij gaan bekijken. Oftewel, dan krijg je een flink pak slaag.’

Langzaam keert de rust bij haar terug. Ze loopt snel de oefenruimte uit, naar de kleedruimte. Ze wast haar gezicht en kijkt in de spiegel. Zijzelf merkt zelfs op dat ze er gespannen uitziet.

Met lood in haar schonen keert ze terug naar de oefenruimte.

‘Het spijt me schat. Ik ben gewoon zo nerveus voor die auditie. Het is zo’n grote kans.’

Daniël slaat een arm om haar heen. ‘Ik snap het meisje en ik weet hoe je bent. Het komt goed, echt waar.’

‘Ik wil nu de keuze voor de muziek maken, anders ga ik me daar ook nog druk over maken.’

Daniël knikt. ‘Goed en waar ga je die keuze op baseren?’

Wanhopig trapt ze haar flesje water weg. ‘Weet ik veel!’

Daniël pakt haar hand en neemt haar mee naar de muziektafel. ‘Vertel eens, wat wil je laten zien?’

‘Rachel, zoals Rachel is.’

Daniël knikt. ‘Kies een nummer wat je emoties raakt.’

Een beetje beduusd kijkt ze hem aan. ‘Waarom dat?’

‘Wanneer jij danst vanuit je gevoel komt de echte Rachel naar voren.’

Even denkt Rachel na. ‘Dat kan niet, het nummer wat me raakt is veel te moeilijk.’

‘Welke is dat?’

‘Never alone.’

‘Goed dan wordt het die.’

Rachel wil tegensputteren, maar Daniël legt zijn vinger op haar lippen.

Snel zoekt hij het nummer op en zet hem aan. ‘Improviseer eens.’

Nerveus loopt ze naar het midden. Zeis gespannen. Dat is aan heel haar lichaamshouding te zien.

Haar ademhaling is oppervlakkig. Aarzelend doet ze de eerste pasjes. Van een afstandje observeert hij haar. Hoe verder het nummer vordert, hoe beter ze danst. Zichtbaar groeit de zelfverzekerdheid in haar ogen. Uitgelaten springt ze in zijn armen. ‘Dit voelde echt helemaal fantastisch!’

Trots lacht hij naar haar.’Het was prachtig. Als jij danst vanuit je emoties is het nog mooier en echter, dan als je danst vanuit wat je geleerd hebt.’

Ze hupt van de ene op de andere voet van verrukking.

‘Nou meisje, zullen we het hierbij laten en thuis een trainingsschema gaan opstellen?’

Ze knikt uitgelaten.

De sfeer in de auto is erg ontspannen. Ze lachen samen en Daniël voelt zich erg gelukkig. Zo heeft hij Rachel in geen tijden meer meegemaakt. De laatste maanden is er geen dag voorbij gegaan zonder strijd. Het ontneemt hem zoveel spanning. Gelukzalig rijdt hij de auto voor huis.

Snel loopt Rachel naar binnen om de computer aan te drukken. Daniël schenkt wat te drinken in en neemt plaats aan het bureau.

‘Goed er moet tijd ingelast worden om te trainen met mij erbij en je moet alleen trainen. Daarnaast moeten we ook tijd voor elkaar vrijmaken en voor de dagelijkse verantwoordelijkheden.’

Rachel knikt. In een Excel bestand voert Daniël haar collegerooster in. Het valt Rachel op dat met dit trainingsschema, ze nauwelijks tijd heeft voor haar vrienden.

‘Nu kan ik dus de komende weken praktisch niet weg met de andere!’

Daniël draait zich naar haar toe. ‘Lieverd, het zijn maar vijf weken. Dit wil je toch graag? Dan is dit ook je hoogste prioriteit.’

Al snel staat haar gezicht op onweer.

‘Schat, is dit nu eerlijk voor mij? Ik heb eigenlijk alle dagelijkse taken op me genomen. De komende weken heb ik ook nauwelijks vrije tijd. Dat doe ik omdat ik van je houd. Daar hoor ik niks over.’

Meteen draait ze haar hoofd weg. Het begint te draaien voor haar ogen.

‘Ik ben echt blij dat je mij wilt helpen schat. Het is alleen even moeilijk om zoveel offers te moeten maken. Echt, ik heb er alles voor over, maar dat neemt niet weg dat het even moeilijk is.’

Daniël slaat een arm om haar heen.  ‘Het komt goed schat.’

Er gaat een week van hard trainen voorbij. Elke dag moet Rachel zich houden aan een strakke tijdsplanning die geen ruimte laat voor toevalligheden. Ze is het zat om telkens ‘nee’ te moeten zeggen als ze mee uitgevraagd wordt. Het trainen met Daniël als coach valt haar ook zwaar. Hij is erg streng, maar zijn aanpak werkt wel. Telkens als ze de moed wil opgeven dreigt hij met een pak slaag en is ze zo weer opgepept. Hij heeft zijn dreigement nog geen enkele keer hoeven uitvoeren. Sinds het eerste pak op haar billen is het niet meer voorgekomen dat ze bij hem over de knie moest. Eerlijk gezegd heeft ze er op dit moment ook geen tijd voor om er over na te denken.

Rachel is klaar met de laatste les voor die dag. Ze zucht diep.

‘Hé Rachel, je ziet er moe uit!’

‘Ja Esther ik ben dat strakke schema zo zat. Nu ook, ik heb een half uur de tijd om te eten en dan komt Daniël hier en gaan we weer trainen.’

‘Meid, neem even een avondje vrij. Ga lekker met ons mee uit eten. Daniël zal vast wel begrijpen dat je één keer even niet bezig bent met die audities.’

Rachel denkt diep na. ‘Hij zal het niet begrijpen’ denkt ze.

‘Goed Es, je hebt gelijk. Ik ga mee.’

Snel smst ze Daniël dat ze niet gaat trainen en dat ze uit eten gaat. Meteen daarna doet ze haar telefoon uit.

Als Daniël haar bericht gelezen heeft, belt hij haar meteen op. Direct krijgt hij haar voicemail.

Boos rijdt hij terug naar huis. ‘Hier ga je spijt van krijgen meisje.’

Thuis zet hij de computer aan. Hij opent het document van zijn boek. Meteen valt hem iets op. De datum van de laatste keer dat het geopend is, correspondeert niet met de datum wanneer hij het document voor het laatst geopend heeft. Rachel? Veel verschillende gedachten vliegen in zijn hoofd om. ‘Waarom? Als ze het wil lezen kan ze het vragen. Heb ik ooit nee gezegd?’

De zin om te schrijven is direct verdwenen. Hij loopt naar de keuken en schenkt zichzelf een glas rode wijn in. ‘Waarom werkt ze zich nou zo in de problemen?’

Hij besluit maar om het nieuws te kijken. Zin in eten heeft hij ook niet. Maar het meeste ziet hij nog op tegen de confrontatie met Rachel als ze thuis komt. Als het even tegen zit heeft ze ook nog de nodige alcohol op en dan hoeft hij vanavond al helemaal niet met haar te praten.

Het journaal kan hem niet boeien, hij luistert wel, maar hij neemt geen informatie op. Ondertussen probeert hij Rachel nog een aantal keer te bellen, tevergeefs.

Als Rachel rond half negen richting het busstation loopt bekruipt haar een schuldgevoel.

Meteen zet ze haar telefoon aan. Ze schrikt van het aantal gemiste oproepen.

Met tegenzin stapt ze de bus in. ‘Dat wordt vast geen gezellige avond.’

Daniël ziet haar de straat in lopen. De spanning in haar buik groeit met elke stap die haar dichter bij de deur brengt.

Hij keert zich om, zodat hij met zijn rug naar de deur toe staat. ‘Hoi.’ Klinkt het zacht.

Langzaam draait hij zich om. Ze schrikt van de strenge blik in zijn ogen.

‘Het spijt me.’

‘Wat spijt je precies? Dat jij jezelf zo in de nesten gewerkt heb dat je zo een pak voor je billen gaat krijgen of heb je werkelijk spijt van je domme actie? Of heb je er spijt van dat je mijn manuscript geopend hebt zonder toestemming?’

Haar ogen worden groot van verbazing.  ‘Hoe weet hij dat?’

Ze begint te stamelen, maar ze komt absoluut niet uit haar woorden.

‘Doet er ook niet toe, want als ik met je klaar ben heb je spijt van alle drie.’

Rachel slikt moeizaam. ‘Waarom heb je het gedaan?’

Hij draait zich weer om naar het raam. Rachel slaat haar ogen nee. ‘Wat precies?’

‘Beide.’

Er woedt een behoorlijke strijd van binnen. ‘Schat ik wist dat jij niet zou willen dat ik met mijn vrienden weg zou gaan, maar ik moest echt even wat anders doen. En dat document, geloof me ik heb het niet gedaan om stiekem te lezen.’

‘Waarom  dan wel?’

Vurig draait hij zich om. Dit heeft hem echt kwaad gemaakt. ‘Ik kan het je niet zeggen, nog niet. Alsjeblieft lieverd, wees er niet boos om. Ik beloof je dat ik alles eerlijk zal vertellen en het je eerlijk zal uitleggen, maar nu nog niet. Laat het even rusten.’

Er begint een vermoeden te dagen. ‘Ze zal het toch niet opgestuurd hebben?’ denkt hij.

Hij zucht diep. Daniël doet een stap in haar richting en neemt haar kin in zijn hand. ‘Goed ik laat het rusten, maar als je verhaal me te zijner tijd niet bevalt, dan zal ik je er alsnog een pakslaag voor geven.’

Moeizaam slikt ze. ‘Ja schat.;

Daniël knikt kort en laat haar kin los.

‘Goed, dan ga je nu naar boven, doet je broek en slipje uit en gaat in de hoek staan. Daar blijf je wachten totdat ik kom. Denk ondertussen maar na over wat jouw stunt voor invloed heeft op ons en denk er ook maar over na of je door mij gecoacht wil blijven worden.’

Timide loopt ze naar boven. Ze voldoet aan zijn opdracht. Met een beschaamd gevoel wacht ze totdat hij boven komt. Het duurt niet lang voor ze zijn voetstappen op de trap hoort.

Hij neemt plaats op bed en neemt haar in zich op. ‘Rachel? Vertrouw je mij?’

‘Ja schat.’

Hij knikt bedenkelijk. ‘Ben je dan bang voor mij?’

‘Nee, natuurlijk niet!’ het komt er heftiger uit dan dat ze bedoelt had.

Haar reactie wakkert zijn boosheid alleen maar aan.

‘Waarom heb je mij dan niet gewoon rustig uitgelegd dat je echt even een vrije avond nodig had? Daar had ik echt wel begrip voor opgebracht. Alleen ik ken jou, jij kan niet altijd de verleiding weerstaan. Dus ik kan aan jou zien of je echt toe bent aan een avond vrij, of dat je even niet de juiste prioriteiten stelt.’

Vertwijfeld denkt ze na.

‘Vertel eens eerlijk Rachel, had je echt een avond vrij nodig? Of was het een impulsieve uiting aan je verlangen om even uit te gaan.’

‘Ik had het niet echt nodig. Je hebt gelijk ik heb mijn hoogste prioriteit aan de kant geschoven.’

Daniël knikt opgelucht. ‘Dan wordt het tijd dat je nu bij mij over mijn schoot komt liggen.’      

Zenuwachtig hopt ze op en neer voor de spiegel. Nu Daniël het weet van haar “vergaderingen” kan ze zich ook thuis opmaken en klaar maken voor het optreden. ‘Je gaat er vast niet beter van dansen als je zo gespannen bent.’

Na zijn openbaring gister, heeft hij een zeker afstand bewaart tegenover Rachel. Elke keer als Rachel daarmee geconfronteerd wordt, schieten de tranen in haar ogen. Gelukkig zou het eind van de avond opgelost worden en kan ze zich weer opnieuw bewijzen aan Daniël.

Ondanks zijn opmerking, blijft ze gespannen. ‘Rachel, ik waarschuw je. Je moet echt rustig worden, anders dans je straks beroerd en dat zal je straf alleen maar erger maken.’

Met een benauwd gezichtje kijkt ze hem, via de spiegel, aan. Hij is achter haar komen staan.

‘Ja maar,’ Nog voor ze haar zin heeft kunnen afmaken geeft Daniël haar een harde klap op haar billen. Verschrikt draait ze zich om. ‘Niks ja maar. Jij zorgt ervoor dat je straks ontspannen bent en dat je net zo prachtig danst als altijd.’

Moeizaam slikt ze. ‘Ja Daniël.’
Hij knikt goedkeurend en geeft haar een kus. Ze voelt nog steeds spanning, maar dan een hele andere spanning.

Er heerst een gespannen sfeer in de auto. Ze heeft perfect gedanst. Toch is Daniël buiten zijn humeur. 

‘Je had op zijn minst “sorry” kunnen zeggen.’ Zegt hij na een lange stilte. ‘Ik heb je zo lang de tijd gegeven, maar je hebt er geen moment aan gedacht om je excuses aan te bieden.’
Rachel slikt haar tranen weg en kijkt Daniël schuldbewust aan. ‘Sorry schat.’
‘En nu moet ik zeker geloven dat het echt gemeend uit je hart komt?’
Kan Daniël echt zo zijn? Is dit echt haar Daniël?
‘Ik zal ervoor zorgen, dat wanneer je strak je excuses maakt, je het ook echt meent. Geloof me, je zult er spijt van krijgen.’

Rachel slaat haar ogen neer. In haar fantasie gaat het exact zo.

‘Waarom voel ik me dan nu zo anders? Dit voelt rot.’ Denkt ze.

Voor haar gevoel duurt de rit een eeuwigheid. Hij was bij al haar voorstellingen geweest, zei hij. Die wetenschap doet haar schuldgevoel groeien. Al die maanden heeft ze tegen hem gelogen. Hoe ze ook haar best doet, ze kan haar tranen niet bedwingen.

Daniël merkt het. Het liefst slaat hij een arm om haar heen, maar zijn gevoel houdt hem tegen. Ze heeft gelogen en dat doet hem zeer.

‘Vanaf vandaag zal alle anders worden.’

 Rachel kijkt hem met sombere oogjes aan. Het was niet zijn bedoeling om dat hardop te zeggen. Wat een belofte, maar voor Rachel een veilige belofte.

‘Ga jij maar vast naar onze slaapkamer.’zegt Daniël als ze thuis komen.

Met gebogen hoofd loopt ze naar boven. Er gaan een hoop gedachtes door haar hoofd heen.  

Rachel laat zich voorover op bed vallen. Er stijgt een raar gekriebel op bij haar buik. ‘Het gaat echt gebeuren.’ Denkt ze.

Beneden ijsbeert Daniël de kamer door. ‘Rustig opbouwen, langzaam beginnen, niet schrikken van haar tranen en vooral kalm blijven.’

Hij herhaalt zijn “tactiek” meerdere malen voor zichzelf. Voordat ook hij naar boven loopt, neemt hij eerst een slok water.

Langzaam loopt hij naar boven. Rachel gaat rechtop zitten. Haar blik is naar de muur gericht. Daniël kijkt naar de jonge vrouw waar hij zoveel van houdt. Zijn lieverd, die zo’n groot verlangen heeft. Er verschijnt een flauw lachje om zijn lippen.

‘Mijn lieve Rachel.’ Verbaasd kijkt ze hem aan.

‘Vond je het echt zo moeilijk om het me te vertellen?’

Rachel kan haar tranen niet tegenhouden. ‘Het spijt me. Als ik eerder had verteld over mijn HD gevoelens, dan was alles zo anders geweest. Ik heb je zo verwaarloosd en dan heb ik ook zo tegen je gelogen de laatste tijd. Zelfs toen het weer goed ging tussen ons.’

‘Rustig Rachie. Het is gebeurd. We gaan nu verder zoals het hoort en het komt allemaal goed.’

Hij droogt haar tranen en geeft haar een liefdevolle zoen.

‘Ik kan niet geloven dat het echt gaat gebeuren.’

Daniël lacht zachtjes. ‘Nou meid, het is toch echt zo.’

En met die woorden trekt hij haar in één beweging over zijn knie. Hij staat er zelf versteld van.
‘Deed ik dat echt?’ denkt hij.

Veel tijd om erover na te denken heeft hij niet, want Rachels zenuwachtige gewiebel haalt hem terug in de realiteit.

‘Blijf eens stil liggen.’

Zijn stem klinkt laag en zijn intonatie doet haar rillen. Er heeft zich een grote spanning opgebouwd in haar lichaam. Zijn hand laat hij even op haar billen rusten. Ze zucht diep. ‘Zal het net zo zijn als in mijn fantasie?’ denkt ze.

Veel tijd om erover na te denken krijgt ze niet, want voor ze het weet heeft hij haar de eerste tik gegeven. Verschrikt houdt ze haar adem in. Dit had ze niet verwacht. Het lijkt wel alsof hij een ervaren HD beoefenaar is. Er is geen onzekerheid, twijfel of voorzichtigheid te bespeuren bij Daniël.

Hij heeft een duidelijk doel voor ogen, een nieuwe start met zijn meisje en afrekenen met haar leugenachtige gedrag.

Hij staat zelf verbaasd van zijn “kunsten”.

Rachel slikt moeizaam en laat het gelaten over zich heen komen. Het is wel duidelijk dat ze niks gewend is. Na een paar klappen kan ze al niet meer stil liggen en smeekt ze hem om te stoppen.

‘Rachel, dit heb je nodig, geef je eraan over.’

Ze schudt heftig van niet. ‘Heb je het niet nodig?’

Ondertussen blijft hij het pak slaag voort zetten. ‘Ja wel, maar het doet zo’n zeer.’

Daniël kan een glimlach niet onderdrukken. ‘Mooi, dan zet het tenminste zoden aan de dijk.’

Hij voert het tempo iets op. Haar billen worden al snel warm. De dansoutfit zal daar mede debet aan hebben. Daniël geeft haar een minuut lang een pak op haar billen. Dan last hij even een pauze in. Voorzichtig wrijft hij over haar billen. Er ontsnapt haar een diepe zucht. ‘Meisje, meisje toch. Je hebt jezelf wel in een lastig pakket gebracht.’

Haar ademhaling is oppervlakkig en de tranen staan haar nader dan het lachen. Hij helpt haar overeind. ‘Ga maar even in de hoek staan.’

‘Maar’ Als ze zijn waarschuwende blik ziet, houdt ze zich wijselijk stil en loopt ze naar de hoek toe.

Er spoken allemaal gedachten door haar hoofd. Hoe langer ze nadenkt, hoe slechter ze zich over zichzelf gaat voelen. Daniël ziet aan haar lichaamshouding, dat ze zich niet goed voelt.

‘Als je nou eens nadacht over hoe je dit gedrag in de toekomst gaat veranderen, dan heeft het ook nut dat je daar staat.’

Zijn koude woorden komen hard aan. Ze begint zachtjes te snikken.

‘Vertel eens wat je denkt.’

‘Ik ben jou helemaal niet waard. Je bent veel te goed voor mij.’

Daniël loopt naar haar toe. Hij draait haar om en kijkt haar diep in haar ogen aan.

‘Laat mijn woorden even goed tot je door dringen. Ik hou van jou en je bent het waard om van gehouden te worden. Je moet niet zo slecht over jezelf denken. Anders moeten we daar binnenkort ook maar wat tijd aan besteden. Je bent een lieverd, mijn schat, ik ben ontzettend blij met jou. Onthoud dat goed.’

Hij draait haar terug en gaat zelf weer op bed zitten. Ze laat zijn woorden bezinken en wordt helemaal warm van binnen. ‘Ondanks alles, houdt hij nog steeds van mij.’ Die gedachte maakt haar helemaal warm van binnen.

‘Ik wil dat je bij me komt en dat jij je rokje, panty en slipje uit doet.’

Verschrikt kijkt ze hem aan en schudt heftig van niet.

‘Als ik je moet helpen ben je verder van huis.’

Schoorvoetend loopt ze naar hem toe. Voorzichtig en met trillende handjes geeft ze gehoor aan zijn opdracht.

Hij knikt haar bemoedigend toe. ‘Goed zo lieverd. Je leert het wel.’

Daniël pakt haar hand en leidt haar weer over de knie. Gespannen wacht ze op het vervolg van haar straf.

De eerste klap doet haar van schrik overeind veren. Geduldig wacht hij tot ze weer bedaard is. Hij legt zijn vrije hand op haar rug. ‘Even doorzetten meisje.’

Het kost haar veel moeite om rustig te blijven liggen terwijl zijn hand stelselmatig haar billen bestraft.

Doordat ze zich niet kan verzetten komen de tranen boven. Daar heeft Daniël toch wel moeite mee. Ondanks dat zet hij het pak slaag toch voort. ‘Je doet het goed meisje, nog even doorzetten.’

‘Nee, ik kan niet meer.’

Hij geeft er geen gehoor aan en gaat nog even door. De laatste twintig geeft hij net wat harder.

‘Het is klaar lieverd. Kom maar bij me.’

Ze blijft liggen en ze kan niet stoppen met huilen. Daniël helpt haar overeind en legt haar op bed. Zelf loopt hij even naar de badkamer. Hij pakt de bodylotion en zet die op het nachtkastje neer. Voorzichtig gaat hij naast haar liggen. Zachtjes wrijft hij over haar billen.

Even twijfelt hij. ‘Ben ik niet te ver gegaan?’

‘Hoe gaat het met je Rachel? Praat eens met me, lieverd.’

Rachel komt een beetje overeind. ‘Je kan je niet indenken hoe gelukkig ik ben. Dit heb ik echt nodig in mijn leven.’

Daniël neemt haar in zijn armen en hij kan zijn geluk niet op. Hij heeft in geen tijden meer zo’n twinkeling in haar ogen gezien.

Hij laat haar weer naast zich liggen. Behoedzaam smeert hij haar billen in met de lotion.

Na die verwenning lopen ze samen naar beneden. Daniël schenkt wat drinken in en gaat op de bank zitten. Rachel duikt naast hem en nestelt zich lekker tegen hem aan.

Hij legt zijn hand op haar billen. Dat geeft haar zo’n fijn gevoel. ‘Lieverd, weet je hoeveel ik van je hou?’

Daniël kijkt haar verliefd aan. ‘Nou vertel eens.’

‘Zo veel, dat ik je wil vragen of jij me wil helpen met het trainen voor die auditie.’

Vol ongeloof kijkt hij haar aan. Rachel schiet in de lach.

‘Je hoeft niet zo raar te kijken. Ik meen het echt.’

Daniël zoent haar overal en knuffelt haar, spreekwoordelijk, plat.

‘Natuurlijk wil ik dat! Maar weet wel, dat ik een strenge doch rechtvaardige coach ben.’

‘Nu klink je helemaal als een oude vent.’

Semiboos kijkt hij haar aan en begint haar helemaal uit te kietelen.

Rachel giert het uit. ‘Stop! Hou op, ik kan niet tegen kietelen.’

‘Dat is juist het mooie.’

Die avond hebben ze samen nog de grootste lol. Ze genieten van elkaar en ervaren een wel erg korte nachtrust. Maar ach, dat is het allemaal waard.       

De ochtend na hun wilde liefdesnacht is Rachel al vroeg wakker. Ze moet naar haar school. Daniël heeft vrij genomen voor die dag. ‘Zal ik je even brengen? Dan kan ik daarna meteen boodschappen doen.’

Even aarzelt ze. Daniël kan dan ook vragen of hij mag kijken bij de ochtend oefeningen. Toch stemt ze toe. Hand in hand lopen ze naar de auto.

‘Ik ben blij dat het zo positief loopt. Ik had nooit gedacht dat jij zo zou reageren op het HD gebeuren.’

Daniël kijkt haar even diep in haar ogen aan. ‘Als je het eerder had besproken, was het misschien anders gelopen. Maar goed dat maakt ook niet uit. We moeten ons concentreren op het hier en nu.’

Voor het grote schoolgebouw houdt hij halt. ‘Tot vanmiddag schat. Zal ik je ook ophalen?’

Rachel schudt haar hoofd. ‘Ik neem de bus wel. Dan reis ik samen met Margje.’

Daniël knikt. ‘Dag lieverd.’

Ze geeft hem een dikke kus en huppelt vrolijk naar binnen. Die ochtend danst ze perfect, dat valt iedereen op. Haar trainer complimenteert haar veelvuldig. Het doet haar goed om zich weer zo lekker te voelen. Het heeft klaarblijkelijk  effect op haar prestaties.

Haar collegedag is niet zo lang, na de ochtendtraining heeft ze nog één theorieles en dan is haar collegedag weer voorbij.

‘Rachel, ga je vanavond ook mee naar die nieuwe dansfilm?’

Fronsend kijkt ze haar vriendin aan. ‘Sorry, ik zou graag willen, maar ik ga vanavond even tijd besteden aan Daniël.’

Snel loopt ze naar de uitgang. ‘Naar huis, voor ik me bedenk.’

Daniël heeft de hele dag aan zijn boek gewerkt. Het lukt hem weer om wat te schrijven. Het was een emotionele ochtend. Hij heeft de passages gelezen die vol frustratie en verdriet zitten.

Als Rachel thuiskomt is Daniël dan ook niet helemaal zichzelf. Dat merkt ze ook. Liefdevol pakt ze zijn hand en leidt hem naar de bank. Daar geeft ze hem een ontspannende massage.

‘Vertel eens schat, wat is er aan de hand?’

‘Heerlijk schat, daar was ik echt aan toe.’

Rachel knikt begrijpend. ‘Waarom ben je zo gespannen lief?’

Daniël zucht diep. Het blijft stil.

Geduldig gaat Rachel door met masseren. Na een lange stilte komt dan toch het hoge woord eruit.

‘Weet je Rachie, ik ben best wel boos over de afgelopen maanden. Als ik lees, in het weinige dat ik geschreven heb, dan komt er zoveel emotie los.’

Schuldbewust kijkt ze naar buiten. Daniël draait zich om. ‘Lieverd ik wil even liggen. Als je wil kun je Philip en Lotte wel even mailen. Dat wilde je toch graag?’

Rachel knikt en geeft hem een kus. Ze laat hem even rusten.

Boven zet ze haar laptop op bed. Gespannen loopt ze heen en weer. Met trillende vingers opent ze Daniëls e-mail account.

‘Nog maar even wat drinken.’

Zachtjes loopt ze naar beneden. Uit de koelkast pakt ze het pak jus d’orange en neemt het mee naar boven.

Ze doet een hernieuwde poging om haar zenuwen te bedwingen.

Rachel klikt het mailadres van Philip aan.  Met een diepe zucht begint ze aan de e-mail.

Beste Philip en Lotte,

Zoals jullie weten hebben Daniël en ik HD omarmt. Ondanks dat ik het geopperd heb, krijg ik nu toch mijn twijfels en onzekerheden. Ik vroeg me af Lotte, hoe ervaar jij het als je straf krijgt?

Wat voor gedachtes krijg jij erbij? Hoe ging dat bij jullie in zijn werk?

Het lijkt nu ineens allemaal zo eng nu het werkelijkheid gaat worden.

Ik ben ook bang dat Daniël het uiteindelijk niks gaat vinden.

Ik ben zo benieuwd naar jullie ervaringen.

Hartelijke groeten,

Rachel

Na een diepe zucht drukt ze op verzenden. Goed en nu afwachten.

Rachel opent haar studiemail nog even. Dan worden haar ogen groot van verbazing.

Haar hart gaat tekeer van de opwinding. Gaat haar grote droom dan eindelijk waarheid worden?

Daniël ligt met zijn ogen dicht op de bank, maar de slaap wil niet vatten. Zijn gedachten draaien op volle toeren. Hij weet niet hoe hij het moet aanpakken. Dat eerste pak slaag. Hoe moet hij dat doen? Het bezorgt hem hoofdpijn.

Het zal niet makkelijk worden, voor beide niet. Voor Daniël voelt het net alsof hij Rachel opnieuw moet leren kennen. Hij weet zo weinig van haar leven van de laatste maanden.

Het gaat nog een moeilijke tijd worden.

Rachel is een beetje bijgekomen van de schrik. Ze kreeg zonet een mail van haar danstrainer.

Een scout van een grote danscrew heeft haar zien dansen en wil graag dat ze auditie komt doen voor het nieuwe seizoen. Zou het er nu dan echt van komen? Zou ze echt van dansen haar beroep kunnen maken?

Dat is dan echt een droom die uitkomt.

Daniël hoort haar de trap af komen. Hij hoort aan haar manier van lopen dat er wat aan de hand is.

Vragend kijkt hij op als ze de woonkamer binnenloopt.

‘Wat is er Rachel meisje?’

‘Niks.’ Haar stem schiet twee octaven de lucht in. Ze schrikt er zelf van.

Die blik, zijn blik, de blik waar ze altijd van gedroomd heeft. Haar hart slaat ervan over.

‘Rachie, ik ken je goed genoeg om te weten wanneer er wat aan de hand is. Dan wens ik niet dat je daar over liegt.’ Er begint wat te kriebelen in haar buik.

‘Sorry schat, maar ik weet niet goed hoe ik dit moet zeggen.’

Daniël pakt haar hand en trekt haar op de bank naast zich.

‘Nou lieverd begin maar gewoon rustig bij het begin. Ik luister naar je en ik zal je helpen als dat mogelijk is.’

‘Oh help Daniël, het is zo spannend. Ik kreeg net een mail van mijn trainer.’

Ze haalt even diep adem. Verwachtingsvol kijkt hij haar aan.

‘Ik ben gescout. Nu moet ik auditie gaan doen. Misschien, misschien, oh misschien word ik wel echt beroepsdanseres.’

Daniël lacht breed. Hij neemt haar in zijn armen en zoent haar overal.

‘Lieverd dat is fantastisch!’

Glunderend kijkt ze hem aan.

‘Rachel lieverd, dit gaan we vieren. Vanavond gaan we uit eten.’

Hij springt op en pakt haar handen beet. Samen springen ze door de kamer.

Rachel lacht en geniet, maar langzaamaan neemt een ander gevoel haar blijdschap over.

‘Wat is er meisje?’

Rachel staart naar de vloer.

‘Morgen avond ben ik eh, niet thuis, want dan eh, heb ik een vergadering.’

Daniël knikt. Hij laat niet merken dat hij weet dat ze liegt.

Ze heeft geen vergadering. Ze heeft een optreden morgen. Dat weet hij, net zoals hij al haar andere optredens ook in zijn agenda heeft staan.

‘Geen probleem meisje. Zal ik je brengen?’

Ze schudt hardt van niet. ‘Nee, ik wordt opgehaald.’

Even ziet ze iets in zijn ogen. Zou hij het weten? Die gedachten verwerpt ze snel.

Dat kan toch niet, of wel?

‘Nou, ik zal kijken of ik nog even wat kan schrijven. Dan gaan we daarna uit eten. Goed?’

 Rachel knikt zachtjes. Vertwijfeld loopt ze naar boven. Moet ik het nu eerlijk zeggen of niet?

Ze besluit het maar niet te doen.

Een flinke tijd later zitten ze samen in de auto, op weg naar hun favoriete restaurant. De kans dat ze daar mede studenten zullen treffen is nihil.

Rachel is haar leugen haast weer vergeten. Ze kletsen gezellig samen en de sfeer is goed.

Daniël verteld honderd uit over zijn hernieuwde inspiratie.

‘Dat komt door jou schat! Door mijn lieve, mooie, eerlijke, meisje.’

Er gaan alarmbellen rinkelen. Zou hij dat expres zeggen?

Ze duwt de gedachte weg. Het zal wel niet zo zijn.

Een ober begeleidt hen naar een tafeltje. Rachel begint te blozen als hij haar stoel aanschuift.

Zo was het vroeger ook. Nu pas beseft ze echt hoe lang geleden het is dat ze echt wat leuks gedaan hebben samen.

‘Wilt u vast iets drinken?’

Daniël knikt. ‘Breng ons maar een fles champagne. We hebben wat te vieren.’

Rachel krijgt het er warm van.

Het valt haar op dat Daniël alles besteld zonder haar wat te vragen. Hij regelt het allemaal.

‘Alleen het allerbeste is goed voor mijn lieverd.’

Het voelt veilig, dat hij de leiding neemt.

Ze geniet, ze geniet met volle teugen. Daniël geniet ook. Hij heeft er zelfs behoorlijk schik in dat hij haar af en toe nerveus ziet worden bij elk complimentje dat hij haar maakt.

Ja, ja meisje. Denkt hij. Nog even en dan zal je weten hoe mijn hand voelt.

Het is erg laat als Daniël en Rachel het restaurant verlaten. Rachel is totaal vergeten dat ze die middag nog glashard heeft staan liegen tegen Daniël.

Maar Daniël vindt het totaal niet erg om haar geheugen even op te frissen.

‘Meisje, meisje toch. Wat breng jij jezelf in de problemen.’

Verschrikt kijkt ze hem aan.

‘Ik heb je behoorlijk wat uren gegeven om het eerlijk aan mij te vertellen. Nu moet ik ermee komen. Dat vind ik niet leuk van je.’

Hij houdt haar staande en neemt haar kin in zijn hand. ‘Je hebt gelogen Rachel. En daar kan ik niet tegen. Morgen heb je een optreden. Net als al die andere vergaderingen die je de eerste dinsdag van de maand hebt. En weet je, ik ben bij elke “vergadering” geweest. Net als dat ik vroeger naar al je optredens kwam kijken.’

Haar ogen worden groot van schrik.

‘Morgen Rachie, morgen na je optreden, of zoals jij het noemt, je vergadering, zal je voor het eerst kennismaken met mijn hand.’