Het is vrijdagmiddag half zes. Inmiddels is iedereen naar huis. Weekend vieren. Behalve ikzelf en Rob.

Met mijn koffertje en wat papieren been ik zonder te kloppen zijn kamer binnen om vervolgens het koffertje op zijn bureau te kwakken en de (door mij vervalste) papieren onder zijn neus te duwen. ‘Wat is dit?’, vraag ik. ‘Denk je dat ik dit onderteken en hier de verantwoording voor wil nemen?’ Met fonkelende vuurspuwende ogen (hier ben ik heel goed in) kijk ik hem aan. ‘Wat zou mevrouw van der Linde van de boekhouding hier van vinden? Deze cijfers kloppen niet, dit is gewoon fraude! Zal ik dit maandag maar aan haar overlaten? En dan gelijk vertellen wat ik je hoorde mompelen toen ze hier de laatste keer wegging? “Enge heks” was het niet?? En dan ook maar gelijk vertellen hoe de vork in de steel zit met jou en onze collega Nicole?’ Geschrokken kijk je op, verwarring en ongeloof in je ogen die hard worden als je jezelf herpakt. ‘Karina., ben jij nou helemaal gek geworden hoe durf je mij zo…’ begin je maar stopt wanneer mijn blik zich in de jouwe blijft boren. Je staart terug en kijk me onverschrokken aan. ‘Wat denk je nou Karina, dat ik jou niet door heb? Dat ik niet weet dat je al weken om me heen zit te draaien in de hoop iets te krijgen wat niet bij jouw functieomschrijving hoort? Denk je nou echt dat Nicole mij niet heeft verteld wat er is gebeurd tussen jullie op die zondagmorgen? Denk je dat ik op jouw chantage inga? Dat er ook maar iemand in dit bedrijf die flauwekul van die vervalste papieren zal geloven?’

Je kijkt me aan om te zien wat deze woorden met mij doen. Ik voel langzaam maar zeker mijn vertrouwen wat weg zakken. Wat zou je nu doen? Ben ik mijn baan kwijt? Stuur je me weg? Ik probeer toch nog te reden wat er te redden valt: ‘Nee Rob, leuk geprobeerd. De aanval is de beste verdediging, maar hier kom je echt niet mee weg. Ik zal mevrouw Van der Linde precies vertellen hoe het zit met Nicole. Je weet dat ze bevriend zijn. Maar ik wil best nadenken over een andere oplossing hoor.’, speel ik met een zelfverzekerde blik (die ik allang niet meer voel). Je staat op en loopt naar me toe. Je bent veel groter en als je vlak voor me staat, voel ik me toch wel een beetje geïntimideerd. Die dwingende ogen. Die knappe kop. Altijd in control. Die arrogante zelfverzekerdheid. Ik wil wat zeggen, maar je onderbreekt me nog voor ik een geluid kan maken. ‘Nee Karina, nu moet JIJ gewoon even luisteren. Je komt hier binnen. In mijn kantoor. Met een vervalst document. Een hele grote mond en het idee dat je mij kunt domineren. Welnu jongedame, dat gaat niet gebeuren. Wat gaat gebeuren, is dat jij je spullen pakt en deze mooie baan vaarwel zegt. En als je dit baantje koestert, dan heb ik nog wel een andere optie voor je.’ Je laat even een stilte vallen. Ik kijk een beetje wanhopig in het rond. Hopend op hulp. Mijn plannetje valt in duigen. Het laatste wat ik wil is mijn baan kwijtraken. Niet in het minst omdat ik dan ook Rob niet meer zal zien. Ik zie geen uitweg meer, behalve mee te geven met deze sterke man. Alles beter dan weggaan, schiet door mijn hoofd. Ik zeg een beetje timide; ‘Alsjeblieft Rob, het spijt me, ik ben te ver gegaan, Ik weet het. Sorry. Kun je me vergeven?’. Helaas kan ik geen gedachten lezen, anders zou ik kunnen weten dat Rob inwendig juicht bij deze overwinning en nu zijn kans schoon ziet om datgene te doen wat hij al heel lang in gedachten heeft.

Hij lijkt onbewogen als hij zegt; ‘Okay Karina, je mag blijven als je nu precies doet wat ik zeg. Loop maar naar mijn bureau. Met je gezicht naar het raam.” Ik gehoorzaam en sta met mijn rug naar Rob toe voor zijn bureau. ‘Trek je rok omhoog Karina. Langzaam. Tot over je billen en buk voorover.’, klinkt zijn stem streng. Niet bang, maar wel behoorlijk opgewonden gehoorzaam ik. Daar sta ik dan. Niet als degene die de lakens uitdeelt, maar als een stout meisje dat moet luisteren. Een meisje die straf gaat krijgen. Want dat is me inmiddels wel duidelijk … Rob geniet van de aanblik van zijn mooie personal assistant die langzaam haar rok omhoog schuift en haar in een sexy stringetje ontblote kontje aanbiedt.
Rob loopt naar haar toe en zegt; ‘Karina, je hebt de mooiste billen die ik ooit heb gezien. Maar daarnaast ben je met je gedrag nu veel te ver gegaan. Dat zal ik niet onbestraft laten meisje. Ik ga je een ouderwets pak voor je blote billen geven. Niemand gaat ons storen. Jij gaat voelen wat het betekent om zo ondeugend te zijn. Om me zo uit te dagen.’ Terwijl je dat zegt, glijden jouw handen verkennend over mijn zitvlak. Strelend, verkennend. Lekker. Ik voel de opwinding in mijn kruis. Ik weet dat ik vochtig ben. Heel nat zelfs en ben als de dood dat Rob dat merkt. Jammer genoeg glijdt zijn hand ook over mijn natte poesje en laat hij deze opzettelijk daar zitten. ‘Ik ben helemaal niet verbaasd Karina dat dit jou opwindt. Ik zal je een geheimpje vertellen: Het windt mij ook op!” en met die woorden kletst de eerste klap op mijn billen. Ik wil overeind komen maar je duwt me naar beneden op het bureaublad terwijl een enorme slagenregen op mijn billen terecht komt. Ik hap naar adem, maar besluit geen kik te geven. Te trots. Rob weet dit natuurlijk en gaat onverstoorbaar verder. Hij pauzeert alleen even als hij mijn stringetje helemaal naar beneden trekt. ‘Die geeft toch geen bescherming’ zegt hij met een glimlach om zijn lippen. Genietend van dit moment. Karina had eens moeten weten hoe lang hij al over deze situatie heeft gedroomd. Elke keer als zij met haar vrouwelijke vromen langs hem heen liep. Licht wiegend met haar heupen zodat haar welgevormde kontje als het ware smeekte om een pak slaag. Een pak billenkoek dat ze vandaag dus eindelijk krijgt.

Hij besluit dat het tijd wordt voor de volgende stap. Pakt me bij mijn pols en sleurt me naar het bankstel in de hoek van zijn kantoor. Hij gaat zitten en trekt me over zijn knie. Zijn hand verwijdert het stringetje van mijn benen en daar lig ik. Met natte poes, rode billen, helemaal machteloos over Rob’s schoot, die bovendien met zijn rechterbeen een klem zet waardoor ik helemaal weerloos ben. Hij kijkt geamuseerd hoe ik me tracht te verzetten, maar hij heeft me stevig vast. ‘Ik ga je zo hard op je blote billen geven dat je minstens drie dagen niet kunt zitten Karina. Dat je billen donkerblauw kleuren en alleen al de gedachte aan zitten pijn doet. We hebben alle tijd. Je mag snikken, smeken, huilen, janken … het maakt mij niet uit. Jij gaat straf krijgen meisje. Zoals je hebt verdiend. Zoals het kleine stoute meisje dat je bent. En heel misschien als je braaf bent dan krijg je een beloning.’ Ik hoor zijn woorden en alles in mij schreeuwt om me te verzetten. Want Karina hoort ‘in control’ te zijn. Karina hoort haar zin te krijgen. Maar Rob heeft me in zijn macht en het aangekondigde pak slaag start. Mijn verzet is na enkele minuten gebroken. Mijn billen waren al zo pijnlijk. Ik kan niet meer stil blijven en begin te snikken. Eerst rustig maar na enkele minuten laat ik helemaal los.

Eigenlijk voelt dit helemaal niet zo slecht. Ondanks de pijn in mijn billen. Ik voel een dominantie waar ik al jaren naar verlang. De dominantie van een sterke lieve man die om me geeft. Het voelt goed om los te laten en alle opgekropte emoties komen er nu uit. Rob kijkt liefdevol toe, omdat hij weet dat het goed is. Dat Karina dit nodig heeft. Dat hij stiekem al heel lang verliefd is op deze mooie meid. Deze lieve Karina, die niet alleen beeldschoon is, maar ook gedreven, betrokken, intelligent en heel creatief. Hij moet lachen als hij bedenkt dat het haar creativiteit is die hem in deze positie heeft gebracht. Hij besluit het pak slaag met een laatste serie van honderd hele harde snel achter elkaar gegeven kletsen. Ik lig nog na te snikken als hij al een tijd je is gestopt. Rob’s hand gaat weer tussen mijn benen en teder en liefdevol glijdt hij van mijn poesje naar mijn bilspleet. Door het vocht wordt nu ook mijn kontgaatje nat gemaakt. Een vinger glijdt daar naar binnen. Hij vingert beurtelings mijn beide gaatjes tot ik schokkend klaarkom. Rob laat mij rustig genieten en trekt mij daarna liefdevol op zijn schoot. Kussend en strelend. Troostend. Wiegend. Dan vinden zijn lippen mijn lippen. Mijn betraande wangen raken de zijne. Zijn mond opent zich en ik reageer. Onze tongen ontmoeten elkaar. We genieten van deze nieuwe intimiteit. Wat voelt dit goed. Het emotioneert jou ook. Zoals we daar in elkaar armen liggen. Op de bank. Ik zie het in je ogen. We huilen nu beiden zachtjes. Van geluk. We voelen elkaars innerlijk. De hunkering die er al zo lang zat. Die is omgezet in puur geluk. Iets mooiers kunnen we elkaar niet geven.

Mijn nieuwe relatie met Nicole brengt veel plezier en genot in mijn leven. Maar ik wil meer. De relatie met mijn directeur Rob wordt steeds minder alleen maar een werkrelatie, maar groeit uit tot een persoonlijke betrokkenheid met wederzijds respect. Het is duidelijk dat wij elkaar goed liggen. We voelen een klik die ervoor zorgt dat we soms aan een half woord genoeg hebben. Ook is er veel humor tussen ons. Maar ook spanning. Beter gezegd; het voelt spannend. Slaat mijn fantasie op hol of betrap ik hem op stiekeme blikken naar mijn figuur. Naar mijn borsten en billen. Die ik altijd goed naar voren laat komen in de kleding die ik kies. Niet ordinair, maar vooral heel vrouwelijk. Ik ben trots op mijn figuur en dat mag hij zien. Soms zie ik iets in zijn ogen dat vraagt om meer? Hij is veel ouder dan ik ben (niet dat me dat iets uitmaakt) en heeft een gezin dus er is geen ruimte voor mij, maar als we elkaar in een ander leven hadden ontmoet, zouden we als twee hele sterke magneten aan elkaar geklikt zijn. Dat weet ik zeker! Hij heeft smaak, in zijn werkkamer hangen mooie reproducties van o.a. Ilja Repin (de Russische Rembrandt) en hij is muzikaal. Maar goed, ik ben dus wie ik ben en moest en zou hem toch op een of andere manier hebben! Zijn ‘dominantie’ maakte steeds meer strijdgevoelens bij me los en ik bedenk een plan om iets met die gevoelens te doen. Dit wordt erg glad ijs, realiseer ik me en kan me maar zo mijn baantje gaan kosten, maar dat zal me wat.

Ik bedacht dat ik aan het eind van een vrijdagmiddag als iedereen al naar huis was wel eens iets zou kunnen uitproberen. Ik zag het al voor me: Met mijn koffertje en wat papieren been ik zonder te kloppen zijn kamer binnen om vervolgens het koffertje op zijn bureau te kwakken en de (door mij vervalste) papieren onder zijn neus te duwen. ‘Wat is dit?’, vraag ik. ‘Denk je dat ik dit onderteken en hier de verantwoording voor wil nemen?’ Met fonkelende vuurspuwende ogen (hier ben ik heel goed in) kijk ik hem aan. ‘Wat zou mevrouw van der Linde van de boekhouding hier van vinden? Deze cijfers kloppen niet, dit is gewoon fraude! Zal ik dit maandag maar aan haar overlaten? En dan gelijk vertellen wat ik je hoorde mompelen toen ze hier de laatste keer wegging? “Enge heks” was het niet?? En dan ook maar gelijk vertellen hoe de vork in de steel zit met jou en onze collega Nicole?’ Geschrokken kijk je op, verwarring en ongeloof in je ogen die hard worden als je jezelf herpakt. Dat van die papieren snap je sowieso niet, maar het feit dat ik je dreig te verlinken bij mevrouw van der Linde en dat ik iets zou weten over jou en Nicole. Het is wel allemaal heel veel ineens. Toch begin je: ‘Karina, ben jij nou helemaal gek geworden hoe durf je mij zo…’ maar je stopt als mijn blik zich in de jouwe blijft boren. Je staart terug en vraagt je af waar mijn zelfvertrouwen vandaan komt voor deze aanval. Zou ik het werkelijk weten van Nicole … Je wordt onzeker en na een tijdje sla je je ogen neer. Ik kan wel juichen maar zeg ijzig kalm: ‘Je denkt toch niet dat je hier met deze houding mee weg gaat komen .. wel? Dat ik niet over bewijzen beschik van jouw geheime relatie met Nicole en de kinky spelletjes die jullie spelen?’ Ik zie dat je schrikt van mijn laatste opmerking en ga door: ‘Hier kom je niet zomaar van af in de vorm van mooie praatjes! Nee, meneer de directeur, jij gaat straf krijgen zoals ik dat wil en zoals jij dat al heel goed kent als ik de verhalen van Nicole zo hoor. Ja, je hoort het goed. Ik weet wat jij met Nicole doet en dat ga ik nu bij jou doen!’

Ik loop om het bureau heen naar je toe en beveel ‘Bukken jij! Over je eigen bureau zodat je dit nooit meer zult vergeten’. Ik grijp je in je nek en duw je gezicht op het blad. ‘Denk erom, je ondergaat gedwee alles wat ik met je ga doen anders zijn de gevolgen niet te overzien! Is dat DUIDELIJK?!’ De vraag blijft even hangen en ik wacht gespannen op het juiste antwoord. (hopend dat je toe zal geven) en Godzijdank! Dat komt: ‘ja Karina’ klinkt het gedwee. Geen ‘ben je nou helemaal bedonderd’ of ‘wie denk je wel dat je bent’ en gelukkig ook geen: “ja mevrouw” of nog erger: “ja meesteres” (ik haat dat!!!). Stilletjes triomferend dat ik je heb waar ik je hebben wil, zeg ik: ‘Goed zo, dat is verstandig van je! Blijf in deze houding en doe je broek naar beneden! En een beetje rap graag!’ Ik open mijn koffertje maar laat het zo staan dat je er niet in kan kijken. Vervolgens neem ik even de tijd om je te bekijken! Wow! Ik geniet echt van dit ogenblik! Netjes biedt de man die ik bewonder, op wie ik eigenlijk inmiddels ook heel verliefd ben, zijn mooie, strakke, blote kontje aan. Dit voelt zo goed! ‘Dit gaat geen spelletje worden, besef dat goed!’ bijt ik je toe. De eerste plotselinge slag met mijn blote hand veroorzaakt de schok waar ik van hou en ik barst los: laat een ware regen van slagen op je billen neerkomen, een korte onderbreking, en weer verder, maar ook handen die billen pakken, strelen, naar voren gaan, net niet ver genoeg, achterlangs kruipen richting… en dan plotseling weer een sterke dwingende hand in je nek en een meedogenloze reeks slagen met de pollepel die ik ondertussen uit het koffertje heb gepakt. De slagen doen je kronkelen hoewel je toch best wat aankunt.

Mijn onverbiddelijkheid weet ik te uiten in mijn slagen, je weet het, voelt het, je wilt het, maar het maakt je ook onzeker, bang! Hoever gaat ze, je kent me niet, maar voelt dat ik hard kan zijn, de pijn, heftig, en dan plotseling is het weer over… Handen die je strelen, je rug, je buik, je billen, je ballen stevig vast pakken, knijpen, en je dan ineens meedogenloos meesleuren naar de hoek van de kamer. ‘Handen op je hoofd, neus tegen de muur’ beveel ik je op strenge toon. Ik laat je daar staan en kijk opgewonden naar je paars aangelopen strakke billen, wil met mezelf spelen, je grijpen, verscheuren, maar weet me gelukkig in te houden. Je hoort een geluid van… nee! dit toch niet?!! Je wilt kijken maar weet dat de straf dan te erg zou zijn, je voelt me inmiddels goed aan, bent bijna mijn tweede helft geworden. Knappende geluiden van latex, een glibberige vinger tussen je billen, je schrikt, je adem stokt, ik geniet. ‘Nicole krijgt altijd een beloning van je als ze goed haar straf heeft ondergaan vertelde ze me. Die moet ze eerst verdienen en dat lukt haar eigenlijk altijd. Hoe is dat met jou? verdien jij je beloning al?’ Ik streel met mijn andere hand langs je nauwelijks half stijve piemel en geniet van dit feit. Je bent onzeker, bang, in verwarring, wilt niet falen omdat je trots bent maar ik ben sterker… ‘Nou? hoe zit het?’ vraag ik met een zwoele stem terwijl ik je ballen stevig omklem en een wijsvinger rond je gaatje laat cirkelen. ‘Heb jij al recht op een beloning of moet Karina het maar hierbij laten? Zeg het maar, de keuze is helemaal aan jou… moet ik stoppen?’, vraag ik op plagende toon. ‘Nee Karina’ klinkt het zachtjes. Ik antwoordt: ‘Vraag erom, vraag om je beloning’. En voorzichtig hoor ik je vragende stem: ‘Mag ik alsjeblieft mijn beloning Karina?’ Ik duw mijn vinger door, diep in je. Je schokt ik heb je ballen wreed vast, bijna te pijnlijk, op het randje, en vinger je met passie en vol vuur. Hier geniet ik zo erg van dat ik bijna zelf klaarkom! Ik laat je ballen los en pak je geslacht speel met je erectie, geniet van je verwarring, en voel hoe je bijna klaar gaat komen, en stop! ‘Vergeet het maar knulletje!!’ roep ik je toe.

Ik sleur je terug naar je bureau, naar jouw kant want ik wil dat je deze avond nooit meer vergeet als je hier zit te werken, en grijp mijn favoriet: de badborstel met de lange steel. De regen van slagen doet je kronkelen, snikken, kermen! en over is het weer. Handen strelen je lichaam, een kus op je hoofd, een hand weer onverbiddelijk in je nek, slagen, hard, liefkozingen, verwarring, emotie, pijn, veel pijn, en het snikken wordt erger, je vecht tegen wat je wil maar niet kunt. Ik voel je, ben bij je, diep, gooi de borstel weg, grijp je haren, trek je op schoot, je gezicht tegen mijn borsten als was je een kind, kus je in je volle haardos, grijp je hard bij je ballen, en begin je zachtjes en liefdevol te troosten. Je breekt, huilt, prachtig en intens. Ik streel, kus, voel het schokken van jouw lichaam door mijn lichaam, je diepe verdriet wat bovenkomt, een ontlading van zo diep, zo nodig, zo lief! Iets mooiers kan deze lieve man mij nooit kunnen geven.

Ik leun achterover mijmerend over mijn plannetje en besluit dit plannetje uit te gaan voeren.
Morgen!

Hier het eerste deel van een serie verhalen geïnspireerd op een hele goede vriendin. Ze heet Karina en is een jongedame met veel passie en initiatief. Zelfbewust en zelfverzekerd. Naar zowel mannen als vrouwen. Hier volgt deel 1, geschreven vanuit haar beleving:

Inmiddels werk ik, Karina, al weer een tijdje op een kantoor als PA voor de directeur van een groot consultancybedrijf. Het is een tijdelijke functie maar tot dusver lijkt er nog geen einde aan te komen. De meeste collega’s zijn wel aardig maar niet meer dan dat. Behalve Nicole! Zij is een superleuke, vrolijke, ondeugende meid die op de boekhouding werkt samen met een oude nukkige dame (mevrouw van der Linde) die erg goed is in haar werk maar de schrik van het kantoor is. Samen met Nicole wandel ik in de pauze ons rondje en we kletsen over van alles. Ook over de directeur, Rob, een mooie man met charisma, rustig, dominant, dwingende ogen, en vooral een goed kontje! Zelf voer ik al vanaf dag 1 een non verbale strijd (wie slaat als eerste de ogen neer, en wie heeft het meeste overwicht) met Rob en voel me aan de winnende hand. Hij is een harde noot om te kraken, dat dan weer wel, maar ik ben gewend om te winnen en mijn zin te krijgen en dat geeft me een enorme zekerheid en dus ook die onoverwinnelijke kracht.

Zodra ik het over hem heb zie ik blosjes op haar wangen en haar antwoorden worden ineens erg vaag. Ik had dus algauw door dat er meer tussen Rob en Nicole was en wilde hier natuurlijk meer van weten. Op dinsdagen viel het me op dat Nicole onrustig was, en na werktijd bleef ze een beetje treuzelen. Meer had ik niet nodig en betrapte ze al gauw. De tortelduifjes namen iedere week een hotelkamertje in de buurt… ‘Ze doen maar’ dacht ik eerst. Maar Karina zou Karina niet zijn als ze het hierbij zou laten. Ik bedacht dat ik misschien wat mooie geluidsopnames kon maken als ik bij hun kamerdeur kon komen, die door een muziekstuk mixen, en vervolgens een keer als achtergrondmuziekje draaien in de directiekamer als we daar samen aan het werk zijn. Hem dan strak aankijken, de schrik in zijn ogen, de…. ik zag het helemaal voor me.

De eerstvolgende dinsdagnamiddag liep ik het hotel in met een koffertje en wat papieren en vroeg bij de receptie naar het kamernummer van de heer Rob van Santen omdat ik volgens afspraak even wat kwam afgeven. Zonder problemen kreeg ik wat ik nodig had en stond al gauw met mijn opname apparaatje bij de deur. ‘Verdorie! ik wist het! voelde het allang!!’ Maar wat ik hoorde, waren geen tortelduifjes … maar een jammerende Nicole die, zo te horen, een ongenadig pak billenkoek kreeg. Dit ging ik dus niet misbruiken voor een flauwe joke. Dit was veel te mooi, en de ideeën duikelden over elkaar heen…. Hier zijn hele andere dingen mogelijk, dacht ik ondeugend. Ik ben weggegaan zonder opnames maar opgewonden en met een hoofd vol gedachten.

Toeval bestaat wel degelijk! De zondag er op loop ik op het strand (ik woon op een steenworp afstand en ben er vaak) en wie zag ik daar lopen? Nicole! Nadat we elkaar begroet hadden, nodigde ik haar uit om bij mij een lekkere warme chocolademelk met een ‘pietsje’ rum te gaan drinken, en zogezegd zo gedaan. Nicole was erg onder de indruk van mijn huis (erfenis van mijn ouders) en alles wat erin staat. Piano, vleugel, andere instrumenten, opname studio, etc. maar nog het meest van mijn oosterse boudoir. Tapijten, leefkussens, warm, veel dieprood, goud, Barok, etc. Een harem is er niets bij! Al gauw lagen we een beetje loom van de kou en de rum lekker in de kussens te relaxen en te kletsen. De open haard hoog opgestookt en het werd snel warm in de kamer. Niet in de laatste plaats ook door de rum. Onze natte winterkleren hadden we al uitgedaan en als twee goede vriendinnen lagen we in ons ondergoed op de kussens. Lekker op ons gemak gezellig te kletsen. Ik had nog een extra drankje gemaakt en toen Nicole dat wilde pakken zag ik mijn kans schoon en gaf even een duwtje tegen haar elleboog waardoor ze een flinke scheut knoeide. ‘Hee, wat doe je nou’ vroeg ze verbaasd. ‘Wat doe ik?! jij knoeit, ik niet! lekker dankbaar hoor! ik nodig je uit en jij maakt er een zooitje van!’, antwoordde ik met felle stem. Met fonkelende ogen keek ik haar aan, voelde haar onzekerheid, en wist het: Karina gaat winnen. Nicole probeert nog: ‘Nee hoor jij stootte mij aan en…’ Ik onderbreek haar meteen: ‘Hou je mond! jij knoeit en jij gaat dit schoonmaken maar eerst krijg je straf’. Direct grijp ik haar vast en al gauw rolden we al vechtend door de kussens. Ze was een makkie (ik heb bruine band judo) en ik speelde een tijdje zoals een kat met een muis totdat ze uitgeput was. Ik klemde haar op haar buik tussen mijn benen en begon haar met mijn hand op haar onderbroekje te geven. Had allang gezien dat ze heerlijke stevige billen heeft. Zoals Nicole trouwens helemaal een mooie meid is om te zien. Mag er trouwens zelf ook wel zijn hoor. Net als Nicole een goed vrouwelijk figuur. Alleen iets slanker en veel sterker! Dus Nicole was echt machteloos terwijl ik haar zo vast had. ‘Stop stop, dit wil ik niet..’, riep ze een beetje panisch. Want dit had ze niet aan voelen komen van haar goede collega en vriendin. ‘En of jij dit wilt! Ik weet het van jou en Rob, maar nu ben je van mij’, klonk mijn antwoord terwijl ik nog steviger op die lekkere billen begon te slaan. ‘Karina stop! ik heb nog nooit met een vrouw…’ stamelt ze.

Onverbiddelijk ging ik door en haar weerstand brak, haar spieren verslapten, haar ademhaling werd zwaar en toen ik met een hand naar haar buik ging om haar slipje naar beneden te trekken, kwam ik daar die van haar al tegen om hetzelfde te doen. Heerlijke blote billen kwamen tevoorschijn. Mooi roze gekleurd en ik werd bijna gek van verlangen naar haar. Ik verstevig mijn greep en harde slagen geef ik nu. Op haar blote bips die steeds roder kleurt. Maar ook streelde ik haar tussendoor steeds intiemer, en al heel snel begint ze te schokken en te kreunen…. een daverend orgasme volgde. Zacht streel ik haar rug, billen, lange haren, en laat haar bijkomen. Na een tijdje klonk het gesmoord uit mijn schoot ‘ Karina, ik schaam me’.
Vertederd keek ik haar aan. ‘Nicole, kijk me eens aan’, zei ik. Nicole’s gezichtje nog rood van de opwinding en inspanning. Ze kijkt weg onder mijn blik: ‘Nee, dat durf ik niet’. Ik vraag haar: ‘Nicole, was dit lekker?’ Ze knikt van ja. Precies wat ik had gehoopt. ‘Nicole, ik vind het ook heel erg lekker en wil dit gevoel nog graag vasthouden. Ik wil niet dat het over is…jij wel? Nee toch?’ Ze kwam overeind, rood gezicht, verwarde haren, glanzende ogen, en kust me intens, en ineens waren we aan het vrijen, vol vuur en vol passie. Ze ging pas weg tot we beiden volledig voldaan en bevredigd waren. Dat duurde nog heel lang …

Karina loopt een beetje rond in haar kantoor. Zij baalt nog van die vervelende zakenreis in Engeland. Kan eigenlijk niet goed begrijpen wat mis ging en overdenkt nog eens al haar stappen. Als jonge directeur van een groot bedrijf is zij wel wat gewend. Ze heeft altijd controle. Krijgt meestal haar zin. Haar looks helpen daar zeker aan mee. Prachtig slank figuur met rondingen die haar vrouwelijkheid accentueren. Beeldschoon gezichtje dat heel expressief kan zijn. Lang donker haar en mooie grote ogen die beurtelings onschuldig maar ook zeer dwingend kunnen kijken. Ze gaat zitten aan haar bureau als haar personal assistant de deur open doet. Een beetje verstoord kijkt zij op, want ze zit in gedachten nog bij de mislukte zakendeal. “Wat is er Anna? Je weet toch dat ik niet gestoord wil worden?” Anna kijkt snel weg, want zij kent de buien van haar cheffin. Sterker nog, ze heeft die ook al meermalen aan de lijve mogen ondervinden. Maar vrij gedecideerd antwoordt zij: “Er staat een heer aan de balie, ene Ted, die claimt jou persoonlijk te kennen en een dringende privé kwestie met jou wil bespreken. Hij was erg zeker van zijn zaak dat jij hem zou ontvangen, want hij meldde mij dat jij hier onmiddellijk tijd voor zult maken. Klopt dat? Wil je hem ontvangen of zal ik hem wegsturen?”

Verrast over deze uitleg schieten allerlei gedachten door Karina’s hoofd. “Ted? … dat is de man waar zij over fantaseert, de man uit haar dromen, de man waarvan zij vermoedt dat hij haar ontbrekende helft is, maar ook de man die zij na dagenlange mailwisselingen toch resoluut heeft afgewezen. Wat wil hij? Hoe durft hij hier te komen? Op haar werk nota bene? Zonder aankondiging. Met een arrogantie dat zij hem wel even zal ontvangen. Is hij gek geworden? Hij weet toch hoe druk zij is.” Ze voelt haar irritatie groeien. Ze wil net zeggen dat Ted niet welkom is, als achter Anna ineens een grote knappe man opduikt. Een man die zij kent van de foto’s. Een man met een uitstraling die geen afwijzing accepteert. Ze valt even stil. Iets dat haar zelden overkomt.

Ted laat echter wel van zich horen; “daar ben je Karina. Zeg maar aan Anna dat je het komende kwartier niet gestoord wilt worden. Want ik heb heel belangrijk nieuws voor je. Iets heel dringends dat niet kan wachten. Ik denk zelfs dat je de rest van de dag niet meer zult werken.” Ondertussen is hij doorgelopen naar het bureau van Karina en kijkt haar diep in haar ogen aan. “Dus?”, zegt hij. Karina is overdonderd en probeert haar gedachten te ordenen. Wat moet ze doen? Het is duidelijk dat Ted zich niet zo maar laat wegsturen. Ze kijkt Anna aan en zegt: “Anna, ga maar, ik moet dit inderdaad even doen.” Ted laat niet merken dat hij opgelucht is over deze reactie, want hij had eigenlijk meer tegenstand verwacht. Terwijl Anna de kamer verlaat, stapt Ted op Karina af. “Jij weet heel goed waarom ik hier ben.” Hij trekt haar omhoog uit haar stoel en pakt haar gezicht in zijn hand. Met zijn eigen gezicht heel dicht bij het hare maakt hij duidelijk wat zijn plan is. “Jij hebt een gedrag getoond dat je niet siert Karina. Dat op z’n zachts gezegd niet door de beugel kan. Een gedrag waarvoor ik je ga straffen. Op een manier waar je al heel lang van droomt. Op je blote billen ga ik je geven. Hard en lang. En daarom ga jij nu je secretaresse vertellen dat je met mij meegaat voor een dringende privé aangelegenheid die niet kan wachten en dat je de hele dag verder niet gestoord kunt worden. Kom op, pak die telefoon en doe wat ik zeg.”

Karina is overrompeld. Ze wil niet meewerken. Wie denkt hij wel dat hij is. “Ik kan niet zo maar weg. Wat denk je wel.”, klinkt het niet zo heel overtuigend uit haar mond. Ted kijkt haar aan en die blik voorspelt weinig goeds. “Het is aan jou lieve Karina. We kunnen ook hier blijven, maar over de knie ga jij en mijn hand zal langdurig en stevig op jouw blote bips kletsen. Ik denk dat jouw personeel zo’n incidentje wel kan waarderen. Of ga je toch maar gewoon mee?” Karina voelt zich schaakmat gezet. Het is duidelijk dat Ted meent wat hij zegt. De schaamte dat dit zou gebeuren in haar eigen kantoor. Ze ziet in dat ondanks haar toch niet geringe fysieke kracht en judo-achtergrond ze tegen deze man niet veel zal kunnen uitrichten. Ze zucht en besluit mee te geven. Want diep van binnen weet ze dat ze dit heeft uitgelokt. Dat deze man precies het recept heeft om haar uit haar depressie te trekken. Met beide benen op de grond te zetten. Te laten voelen dat het leven heel erg de moeite waard kan zijn. “Okay, okay, ik ga met je mee.” en ze belt Anna met de boodschap die Ted haar had gegeven.

Gezamenlijk lopen ze het kantoor uit en Karina stapt in Ted’s auto terwijl hij galant de deur voor haar open houdt. Hij stapt daarna zelf ook in en vraagt “zeg jij maar waar je heen wilt. Wordt het je atelier in Leiden of je huis aan de zee. Ik vind beide best als we maar even heel ongestoord ons ‘ding’ kunnen doen.” Karina zegt zachtjes “rijd maar naar mijn huis.” Ted stelt zijn navigatiesysteem in op Noordwijk, scrolt naar het adres en kijkt Karina vragend aan. Karina noemt het adres en Ted start de auto.
Tijdens de rit wordt weinig gesproken. Karina voelt haar spanning toenemen. Duizenden gedachten flitsen door haar hoofd. De verwarring neem hand over hand toe. Waarom doet ze dit? Wat is hij van plan? Waarom doet hij dit eigenlijk? Hij was er toch ook klaar mee? Niet dus, blijkbaar. Maar hij gaat mij straffen? Billenkoek? Hard en lang? Waarom zou ik hieraan meewerken. Hij moet zelf eens flink worden aangepakt. Wie denkt hij wel dat hij is? Arrogantie ten top om zo maar onaangekondigd op mijn werk te komen. Ik ben degene die kwaad moet worden. Ze kijkt naar Ted die rustig Noordwijk instuurt. Net als ze heeft besloten haar ongenoegen te uiten over deze gang van zaken, kijkt Ted terug en zegt: “Je hoeft niet bang te zijn Karina. Nee, niet gelijk boos worden. Ik bedoel niet bang voor mij of voor een pak billenkoek. Ik bedoel bang om jezelf te verliezen. Bang om jezelf te zijn. Bang om steun te accepteren. Om afhankelijk te zijn. Kom er gewoon voor uit dat je graag een sterke man in je leven wilt hebben. Een man waar je tegen aan kunt leunen. Maar ook eentje die jou aanpakt als dat nodig is. Iemand zoals ik dus. Zoals jij trouwens nog eerder hebt gezien dan ikzelf.”

Karina weet niet wat ze hoort. Hoe kan hij zo diep in haar ziel kijken? Hoe vaak heeft ze hier niet van gedroomd. Ze voelt haar verliefdheid weer opkomen. Voor de man die naast haar zit. Ted was nog niet uitgesproken. Hij vervolgt: “En wat doe jij? Je weet wat je voor klik voelt met mij. Je krijgt vervolgens terug van mij dat het wederzijds is. Maar mijn situatie is even een stuk ingewikkelder dan de jouwe omdat ik een vrouw en kind heb. Ik geef aan dat ik dus geen overhaaste stappen wil zetten. Eerst kennismaken. In real life. En wat doe jij? Jij breekt het contact af omdat het te moeilijk wordt. Bang dat ik je niet kan geven wat je wilt. Bang gekwetst te worden. En dan maar even de beslissingen voor mij nemen. Als ik vervolgens zeg dat liever zelf te doen, serveer je mij op een respectloze manier af. En dat gedrag lieve Karina, ga ik bestraffen. Overigens is dat niet het enige dat ik kom doen, want ik wilde je real life zien. Wil weten wie je bent. Wat onze klik in het echt is. Want ook ik ben verliefd geworden op jou. Zonder je zelfs maar te hebben gezien.” Deze woorden grijpen Karina bij haar keel. Wat zegt hij nou? Verliefd? Ze wil antwoorden, maar Ted is haar opnieuw voor; “Wanneer heb jij eigenlijk voor het laatst een flink pak op je blote billen gehad?” Karina doet haar mond open en Ted zegt; “Laat maar, we zijn er.” En hij parkeert zijn auto voor een mooi vrijstaand huis.

Samen stappen ze uit en Karina loopt behoorlijk verward en opgewonden naar de deur. Ze loopt gelijk door en Ted volgt haar. Ze komen in een grote living room met prachtige meubels en een grote vleugel die gelijk alle aandacht opeist. Karina doet haar jas uit en loopt naar de vleugel toe. Zij gaat zitten en besluit iets te spelen. Misschien wordt ze dan rustiger. Krijgt ze dan haar gedachten weer op orde. Haar slanke vingers gaan over de toetsen en dan klinkt haar spel. Sprankelend. Betoverend. Ze heeft gekozen voor Chopin. Een beetje melancholisch. Ted kijkt het schouwspel aan. Hij meende wat hij zei. Hij is door alle mailberichtjes verliefd geworden op deze vrouw. En wat hij wilde weten, weet hij inmiddels. Eigenlijk al toen hij haar aan haar bureau zag zitten. Maar nu hij haar aan de piano ziet, helemaal opgegaan in haar prachtige spel, weet hij het zeker. Ja, ook in real life is hij tot over zijn oren verliefd. Iets wat hij eigenlijk nooit heeft gehad. Op zo’n heftige manier. Hij wil Karina eigenlijk in zijn armen nemen, de liefde verklaren, haar knuffelen, liefhebben, maar dan weet hij dat hij eerst dat andere moet doen. Zij heeft dat nodig. En als hij eerlijk is, hij eigenlijk ook. Bovendien heeft ze dit verdiend. Ted neemt zich voor straks meedogenloos te zijn. Haar billen diep donkerrood te slaan. Met zijn blote hand op haar blote billen. Puur. Intiem. Hij wil bij haar binnenkomen. Diep in haar hoofd. Zij gaat het voelen. Zij gaat ook voelen wat die sterke man voor haar kan doen. Hoe zij daar weer rustig van gaat worden. Hij wacht tot Karina de laatste noot laat wegsterven. Dan loopt hij naar de vleugel en pakt haar bij haar arm. Hij neemt haar mee naar het bankstel.

“Karina, je gaat nu over de knie, maar ik wil je naakt … NU! Dus kleed je uit.”, zegt hij op strenge toon. Karina inmiddels iets rustiger door het pianospel voelt zich alsof ze in trance is. Ze gehoorzaamt zonder iets te zeggen. Ted ziet zijn muze steeds mooier worden. Letterlijk en figuurlijk. Karina heeft echt een heel mooi lichaam. Mooie borsten, een slank middel, slanke benen, kleine voeten en goddelijke billen. Hij pakt haar pols en gaat op de bank zitten. Trekt haar langzaam over zijn knie. Karina ligt daar. Kwetsbaar. Beeldschoon. Ted bevoelt haar mooie kontje. Voelt ook een opwinding die zich van hem meester maakt. Maar dan realiseert hij zich wat hij moet doen. Hij begint haar langzaam te spanken. Voert het tempo en de intensiteit steeds iets verder op. Karina ligt stil over zijn schoot. Hij ziet haar billen steeds roder kleuren. Dan besluit hij over te gaan tot het straffen. “Karina, dit gaat zeer doen. Heel veel pijn zelfs. Je zult ervaren wat een blote hand kan veroorzaken lief stout meisje. Als ik jou was, zou ik me niet verzetten en accepteren wat gebeurt. Geef je tranen ruimte. Geef je gevoelens over aan wat jij en ik beiden nodig hebben.”

Met die woorden legt Ted zijn been over Karina’s linkerbeen en klemt hij haar vast. Hij begint hard te spanken. Alleen maar op haar linkerbil. Tien, twintig, vijftig, honderd slagen. Karina beweegt en begint geluidjes te maken, maar Ted houdt haar stevig vast. Dat volgt de rechterbil en Karina beweegt haar blote voetjes in een poging los te komen. Ze bedenkt op dat moment dat dit beslist niet is wat ze wil. Deze pijn, het is teveel. Te heftig en ze voelt dat Ted niet gaat stoppen. Ze heeft het juist, want het kan nog harder en sneller. Ted geeft haar nu in series van twintig klappen op elke bil een spervuur aan slagen. Terwijl het ondragelijk wordt voor Karina, schieten Ted’s woorden in de auto door haar hoofd. Ze realiseert zich dat hij gelijk heeft. Dat zij bang is om werkelijk zichzelf te zijn. Bang om lief te hebben. Bang weer iemand te verliezen. Ze breekt in tranen. Snikkend en luid huilend ligt ze over zijn knie. Ted voelt dat dit goed is. Dat deze tranen louterend werken. Haar rust en energie gaan geven. Haar doen beseffen dat dit is wat ze nodig heeft. Hij zet aan voor een laatste serie.
Dan trekt hij haar op zijn schoot en duwt haar behuilde gelaat tegen zijn schouder. Hij fluistert troostende woorden. Hij kust de zilte tranen van haar gezichtje en wiegt haar zachtjes. Zijn hand streelt haar haar. Hij streelt haar schouders en rug. Karina schokt nog wat na maar wordt langzaam aan steeds rustiger. Ze voelt Ted’s zorg en warmte. Zijn steun en ja, ook zijn liefde. Dit gebeurt in haar eigen huis. Maar nu weet ze werkelijk dat ze is thuis gekomen.