Toegevoegd op by admin

Ignis Mutatres (10)

Het is een week na het optreden. Een week waarin veel gebeurd is. Rachel heeft even tijd nodig gehad om te verwerken wat er die bewuste dag allemaal is gebeurd. Daniël heeft haar alle ruimte gegeven. Ook nu lijkt alles weer samen te vallen. Op een en dezelfde dag heeft zij een sollicitatiegesprek bij Kenneth en krijgt zij te horen dat het grote dansgezelschap haar wil hebben. Ondanks dat het een enorme kans is en vele medestudenten zullen er een moord voor doen bedankt ze voor het compliment, maar deelt ze de scout mee niet van het aanbod gebruik te maken. Als ze met Daniël luncht voordat ze naar het sollicitatiegesprek gaat begint ze aan alles te twijfelen. ‘Misschien heb ik wel een grote fout gemaakt. Deze kans krijg ik nooit meer. Ik had misschien toch op het aanbod in moeten gaan. Het is wel een jaar inkomen.’

Daniël pakt haar hand. ‘En een jaar hard werken, veel van huis weg zijn en veel kritiek aan moeten kunnen. Ik denk dat je de juiste beslissing hebt gemaakt.’

Rachel zucht diep. ‘Ik hoop het maar.’

Eigenlijk heeft ze niet zoveel trek. Ze is zenuwachtig voor haar sollicitatiegesprek. Ook wordt het tijd dat ze vaart zet achter haar afstudeerproject. Daniël ziet dat ze even ver weg is. ‘Wat verwacht je van het gesprek zometeen?’

Rachel haalt haar schouders op. Kenneth had niet heel duidelijk geweest. Hij had haar interessant gevonden en een afspraak met haar gemaakt. ‘Het is belachelijk. Ik ga solliciteren, maar ik weet niet eens voor welke functie.’

‘Laat die spanning los Rachel. Je hebt niks te verliezen, alleen maar te winnen. Geniet ervan dat je er zo uitspringt dat iedereen je wil hebben.’

Hij weet dat ze dat waarschijnlijk niet zo inziet. Daniël kijkt op zijn horloge. ‘We moeten zo gaan.’

Daniël heeft het erg druk op zijn werk en heeft amper tijd om te lunchen, maar vandaag wil hij gewoon met Rachel zijn. Samen lopen ze nog een stukje op. Waar ze ieder een andere kant op moeten blijven ze even staan. Daniël houdt haar stevig tegen zich aan. ‘Ik geloof in jou. Luister wat hij te bieden heeft en als het je niet aanstaat dan bedank je hem voor zijn tijd en ga je weer verder.’

Rachel haalt een paar keer diep adem. Er is nog iets wat haar zo gespannen maakt, maar dat kan ze hem nog niet zeggen.

Snel geeft ze hem een kus en loopt dan het stadspark in. Aan de andere kant van het park moet ze zijn. Met snelle pas manoeuvreert ze zich door de drukte. Als ze voor het imponerende gebouw staat hervindt zij de moed. Wat een geweldige plek. In het eerste jaar van haar opleiding is ze hier binnen geweest voor een schoolopdracht. Het heeft prachtige danszalen, studio’s en kantoren. Zelfverzekerd duwd ze tegen de deur en ze loopt de grote hal binnen. Er staat een vrouw op vanachter de balie. ‘Goedemiddag jij moet Rachel zijn.’

Enigszins verbaasd steekt Rachel haar hand uit. ‘Dat klopt.’

‘Aangenaam, ik ben Sammie. Loop maar mee. Kenneth verwacht je al.’

Rachel kijkt haar ogen uit. Op de derde verdieping staat Kenneth al op de gang te wachten. ‘Rachel! Welkom, kom verder. Bedankt Sammie.’ Hij lacht vriendelijk en straalt nu veel meer warmte uit dan toen hij haar laatst aansprak.

Hij nodigt haar uit in een grote ruimte, niet echt een kantoor te noemen, maar daar dient het waarschijnlijk wel toe. Hij wijst naar een relaxfauteuil en hij neemt zelf plaats in de andere die in de ruimte staat. Via de glazen pui kijken ze uit over het park. ‘Goed dat je er bent. Ik ben benieuwd wat je verwacht van dit gesprek.’

Rachel kijkt hem even een paar seconde aan. Hij is casual gekleed en hij kijkt haar oprecht geïnteresseerd aan. ‘Eigenlijk verwacht ik helemaal niks. Ik heb je kort gesproken aan de telefoon en ik was toen te overdonderd om een zinnig, inhoudelijk gesprek te voeren. Dus ik verwacht dat jij me gaat vertellen waarom ik hier ben.’

Kenneth staat op en pakt een afstandsbediening. Op de wand naast hun springt er een scherm aan. Met grote ogen kijkt Rachel naar het scherm. Het is een opname van het optreden van vorige week. De dansschool maakt die opnames zelf, maar hij heeft de opname dus ook. Het is niet de hele opname merkt ze. Het zijn stukken aan elkaar gemonteerd waar alleen zij op te zien is. Het voelt een beetje gek om te zien. Het is een compilatie van ongeveer vier minuten. Als hij het uit zet heeft ze het helemaal warm gekregen. Ze weet niet wat ze moet zeggen. ‘Daarom ben je hier. Dat talent hebben niet veel mensen. Jij wel.’

Rachel slikt moeizaam. Het voelt een beetje ongemakkelijk. ‘Eh dank je wel. Denk ik.’

Kenneth begint te lachen. Een harde schaterlach. Een beetje schaapachtig lacht ze met hem mee.

‘Goed je moet nog ongeveer twee maanden neem ik aan? Heb je na volgende week nog lessen? Een tentamenweek, twee of drie praktijkexamens en je afstudeerdans. Of is er ondertussen wat verandert?’

Rachel tikt met haar voet op de grond. Ik heb in principe geen lessen meer, alleen nog mentorgesprekken. Een praktijkexamen, want ik heb het versnelde traject gedaan en mijn afstudeerdans, maar ik weet niet of dat gaat lukken, want ik heb teveel tijd gestoken in een auditie voor Timeless die ik heb afgewezen.’

Kenneth kijkt haar verbaasd aan. ‘Je hebt nee gezegd tegen Timeless? Respect meid! Dat je dat durft. Waarom heb je nee gezegd.’

Rachel voelt zich ineens weer een stuk minder zeker worden. ‘Ik denk niet dat ik daar gelukkig word. Eigenlijk is dat je start van de carrière en meteen ook het enige. Daar ga je niet zomaar weg en iets anders doe je daarna niet zo snel meer.’

Kenneth knikt bewonderend. ‘Oké, ik word alleen nog maar meer enthousiast over je. Wat een sterke, wijze meid ben jij. Met een ongelooflijk talent niet te vergeten.’

Hij geeft haar een fles water. ‘Goed, ik ga je een voorstel doen. Daarna geef ik je een rondleiding en ik hoop dat je me dan niet te lang laat wachten op een antwoord.’

Rachel gaat op het puntje van haar stoel zitten. Voorzichtig neemt ze een slok water, maar dat is niet makkelijk met trillende handen. ‘Ik verzorg de choreografie van veel shows, tv programma’s, videoclips en ga zo maar door. Dat doe ik met veel plezier, maar ik wil het niet meer alleen doen. Dus ik ga jou nu hopelijk imponeren met mijn prachtige pand in de hoop dat je voor mij wil komen werken als choreograaf.’

Rachel kijkt hem vol ongeloof aan. Dit is het laatste wat ze verwacht had. ‘Loop je mee?’

Zwijgzaam knikt ze. Dit klinkt als muziek in de oren. ‘Als ik een nieuwe opdracht krijg ga ik eerst brainstormen. Ideeën schrijf ik allemaal op. Ik luister naar allerlei soorten muziek, ik maak plaatjes in mijn hoofd.’ Kletst hij onvermoeibaar verder. Ondertussen kijkt Rachel met veel bewondering naar de prachtige ruimtes die ze doorlopen. ‘Het lijkt me dus fantastisch om met iemand anders te kunnen brainstormen, dansen, nieuwe choreo’s op te zetten en een daadwerkelijk eindproduct neer te zetten.’

‘Dus onder jou werken hè?’

Hij blijft abrupt staat. ‘Meid met jouw talent? No way naast elkaar, als partners. Geen baas medewerker situatie.’

Rachel lacht. Het klinkt zo onwerkelijk en te mooi om waar te zijn. Kenneth laat haar alle ruimtes van het gebouw zien. Ze geniet van alles wat ze ziet.

‘En financieel is het allemaal ook gelijk. Je krijgt een basissalaris. Ik kan je even het document van mijn financieel adviseur laten zien. Per opdracht gaat er een bepaald percentage naar kostenposten voor bijvoorbeeld het pand, onderhoud en dat soort dingen en dat wat overblijft is gewoon ieder de helft.’

‘Dus dat betekent ook dat er soms geen inkomen is, of niet?’

Kenneth lacht. ‘Nou het is soms rustiger dan de andere keer, maar ik zit nooit zonder inkomen. Je hebt altijd je basissalaris en de rest is variabel.’

Ondertussen haalt hij een stapeltje papieren uit zijn zak. ‘Hier bekijk dat maar eens. En daar op die tweede pagina staat je basissalaris.’

Rachel moet goed haar best doen om niet te verbaasd te kijken. Voor een starter direct na de dansacademie is dat heel veel geld.

‘Oké, ik heb je nu echt heel veel informatie gegeven en ik denk dat je het even moet laten bezinken. Ik bel je overmorgen en dan hoop ik dat je een antwoord hebt.’

Daniël en Rachel zitten tegenover elkaar. Geen van beide heeft nog hun avondeten aangeraakt. ‘Waarom twijfel je zo?’

Daniël moet zijn best doen om rustig te blijven.

‘Het is gewoon te mooi om waar te zijn. Dit soort dingen gebeuren niet in mijn leven.’

Daniël doet een paar keer zijn mond open om wat te zeggen, maar sluit hem telkens weer. Hij kiest zijn woorden zorgvuldig. ‘Ik weet dat je niet zo denkt, maar schatje ook in jouw leven mogen er mooie dingen op je pad komen. Hier heb je keihard voor gewerkt. Het is iets heel anders dan wat je voor ogen had, maar het is iets goeds. Twijfel nou niet zo aan jezelf.’

Rachel schudt haar hoofd. ‘Ik denk dat ik het niet moet doen.’

Daniël kijkt haar lang aan. Rachel wordt er zenuwachtig van. ‘En ik denk dat je over de knie moet.’

Rachel hapt naar adem. ‘Waarom?!’

Er verschijnt een grijns op zijn gezicht. ‘Omdat je moeilijk doet. Je bent allemaal excuses aan het verzinnen, maar eigenlijk wil je dolgraag beginnen. Het liefste wil je niet meer wachten totdat je de opleiding hebt afgerond. Nee, het liefst wil je morgen al beginnen.’

Rachel krijgt een kleur.

‘Ik heb gelijk toch? Waag het niet om nee te zeggen, want dan kan je nooit meer fatsoenlijk op je billen zitten.’

Rachel kijkt hem beduusd aan, maar als hij begint te lachen lacht zij hard met hem mee.

‘Oké oké oké. Je hebt gelijk, maar ik vind het gewoon doodeng.’

Daniël pakt haar hand. ‘Dat weet ik toch en daar heb je mij voor.’

Toegevoegd op by admin

Keuzes (70)

“Goed, vertel het maar dames, wiens schuld was het?” zegt Michiel ongeduldig. Tessa durft hem niet aan te kijken, maar ze geeft toe dat ze fout zat. “En jij?” dringt Paul aan. “Nou ja, ik reed niet, dus was ik niet verantwoordelijk. Je hebt me vaak genoeg gezegd dat ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen rijgedrag.” Paul blijft je zwijgend aankijken. Zo te zien vindt hij het niet leuk dat je zijn woorden onthouden hebt. Gek eigenlijk. Tessa kijkt ook niet al te blij, maar ze zwijgt eveneens. Maar goed ook, ze krijgt al straf, als ze nu nog eens gaat protesteren, wordt het vast niet beter.

“Met Paul heb ik besproken dat je eerst bij mij over de knie gaat. Daarna krijg je van hem nog straf omdat je Irene in gevaar hebt gebracht met je inhaalactie. Tessa blijft zwijgen en Michiel gaat op zijn favoriete houten stoel zitten. Tessa gaat naast hem staan. Ze legt haar vingers op de broeksknoop en kijkt hem vragend aan. Hij antwoordt met een klein knikje. Ze slaat haar ogen neer en knoopt haar broek los om haar billen te kunnen ontbloten. Dan neemt ze plaats over zijn schoot.

“Je hebt me vandaag heel erg teleurgesteld, meisje,” zegt Michiel nog voor hij begint. “Ja, ik weet het,” piept Tessa zacht. Michiel houdt nog even in en begint dan te slaan. Blijkbaar is hij iemand die het belangrijk vindt dat de klappen om beurten links en rechts gegeven worden. Paul gelooft daar niet zo in, die vindt dat het te voorspelbaar is. Je ziet hoe snel Tessa’s billen rood worden en scherp afsteken tegen de kleur van de omliggende huid. Ondanks de harde klappen en de snelle verkleuring blijft ze wel stoïcijns liggen. Pas na enkele minuten, wanneer Michiel het tempo verlaagt, maar wel harder gaat slaan, komen de eerste protestgeluiden over haar lippen.

“Ga je haarborstel maar even halen. Die grote, op je nachtkastje,” zegt Michiel nadat hij even gestopt is. Tessa komt overeind en begint haar broek op te hijsen, maar ze wordt onderbroken. “Doe die maar helemaal uit, die heb je voorlopig niet nodig.” Tessa kreunt, maar gehoorzaamt wel. Niet veel later komt ze beneden met de borstel, een groot houten gevaarte, en neemt weer plaats. Zonder poespas begint Michiel weer met slaan. Dit keer is er wel een duidelijke uitroep bij elke klap. Je ziet de blauwe plekken verschijnen op haar billen. Al haar spieren spannen zich aan bij het opvangen van de klappen en haar been begint zelfs een beetje te trillen.

Dan mag Tessa eindelijk weer overeind. Ze begint direct haar gehavende billen te masseren. “Billen los, handen naast je lichaam. We zijn nog niet klaar,” zegt Michiel streng. “Jij gaat nu netjes aan Paul vragen of hij je wil straffen.” “Moet dat echt? Jullie hebben het toch al afgesproken!” zegt Tessa klaaglijk. Dat had ze beter niet kunnen doen, want met een snelle beweging buigt Michiel haar voorover en geeft haar enkele felle klappen onderaan haar billen. “Volgens mij was ik duidelijk!” gooit hij er achteraan. Tessa vlucht aan de kant en kijkt hem even pruilend aan. Dan loopt ze naar Paul, staart naar de grond en fluistert “Zou je me alsjeblieft willen straffen, Paul?” “Wat zeg je, iets luider graag,” antwoordt hij gemeen. Even flitst ze een boze blik naar hem, maar dan wendt ze haar ogen weer af en herhaalt ze haar vraag, net iets harder. Gelukkig verstaat Paul het nu wel.

“Heb je een cane voor me, Michiel?” vraagt Paul. “Nee!” roept Tessa uit. “Zo is het genoeg, Tessa,” onderbreekt Michiel haar, “je gaat gewoon gehoorzamen en doen wat Paul zegt, anders volgt er straks nog een tweede pak slaag van mij. Heb je dat goed begrepen?” Dat is genoeg om Tessa te doen gehoorzamen. “Buig maar over de bank,” instrueert Paul. Wanneer ze ligt, laat Paul de stok een paar keer door de lucht zwiepen. Zelfs nu je niet het lijdend voorwerp bent, gaan de haren in je nek recht overeind staan bij het geluid. “Je krijgt er zes. Six of the best”. Paul tikt nog een paar keer zachtjes, om zijn doelwit te bepalen, en laat de cane dan hard tegen Tessa’s billen zwiepen.

Ze schreeuwt het uit. Je ziet de witte, ongetwijfeld ook withete, streep verschijnen. Langzaam bekruipt je een nieuw gevoel. Tessa wordt heel hard gestraft en jij zit hier, zonder een centje pijn, terwijl je misschien, nou ja, heel misschien, ook wel ietsje onverantwoordelijk was. Een tweede witte streep verschijnt, daarna een derde. Tessa kreunt steeds langer en heviger na elke klap. Dan volgt de vierde, laag, op de blauwe plekken op haar zitvlak. Het is te veel. Schokschouderend begint ze te snikken. Bij de vijfde slag stampt ze met haar voet en blijft snikken. “Nog een, meisje, dan is alles weer goed. Je doet het goed,” zegt Michiel zacht en geruststellend. Paul laat de cane voor de laatste keer landen. Deze keer doorkruist de slag een van de reeds getekende strepen. Tessa slaagt een lange, klaaglijke kreet en blijft dan zachtjes snikkend over de bank liggen, tot Michiel haar zachtjes overeind helpt en in een stevige omhelzing neemt. Met haar hoofd op zijn schouder komt ze langzaam tot rust. “Dat heb je prachtig ondergaan, Tessa, complimenten!” zegt Paul. Tessa geeft hem een waterig glimlachje als dank.

Je schuldgevoel is intussen enorm gegroeid. Allerlei gedachten schieten door je hoofd. Wat zal Tessa nu wel van je denken? Moet je misschien toch maar opbiechten? Je moet iets zeggen, en wanneer Tessa even later langs je afloopt, fluister je snel ”Sorry” in haar richting. Ze aait even over je arm en fluistert ”is al goed.” Om de een of andere reden maakt dat het alleen maar erger. Je moet iets tegen Paul zeggen! Michiel komt inmiddels uit de keuken met een fles wijn. “Blijven jullie nog even? Het was hiervoor zo gezellig en nu alles weer vergeven is, moeten we de avond toch goed afsluiten?” Aan de ene kant schreeuwt het in je gedachten dat je hier weg wil, aan de andere kant zoek je de moed om tegen Michiel en Paul, maar ook vooral tegen Tessa, je excuses aan te bieden. Wat ga je doen?

Nog even blijven

Met hem naar huis

      Toegevoegd op by admin

      Keuzes (69)

      Met z’n vieren genieten jullie van de maaltijd. Na het eten komt de wijn op tafel en neemt de gezelligheid verder toe. Af en toe maakt Paul wel toespelingen naar zaken die hij nog “te bespreken” heeft, maar je besteedt er niet te veel aandacht aan, ook niet wanneer hij na zo’n opmerking Michiel wenkt en ze even de kamer uit stappen. Je bent diep in gesprek met Tessa wanneer de beide mannen weer terug de kamer in komen. “Dames, we moeten even wat overleggen,” zegt Michiel. Je wordt direct wat alerter. Als Paul ‘dames’ zegt belooft dat meestal weinig goeds en je vreest dat het met Michiel niet anders is.

      “Vanmiddag kreeg ik een bericht op ‘mijnCJIB’ en ik zie dat jullie vandaag met de auto hebben ingehaald over een doorgetrokken streep. Kunnen jullie dat uitleggen?” Michiel wisselt zijn priemende blik tussen jou en Tessa. Je wordt rood. Krijg je dat tegenwoordig al direct digitaal doorgestuurd? Je had nog een stille hoop dat Paul er nooit achter zou komen. “Je moet niet naar mij kijken, Tessa reed!” flap je eruit. Tessa kijkt je boos aan. “Jij zei dat ik moest inhalen!” Je bent niet onder de indruk. “Dat maakt niet uit, jij bent verantwoordelijk,” zegt ze uit de hoogte. Paul valt jullie in de rede: “Genoeg gekibbel, dames. Hier schieten we niets mee op. Wiens schuld is het nu?” “Haar schuld!” zeg je gelijktijdig met Tessa. Paul en Michiel zuchten. “Dit kan zo niet,” zegt Michiel streng. We gaan het anders oplossen. Jullie gaan even op de gang staan en overleggen wie van jullie verantwoordelijk was. Dan gaan jullie zeggen wie wat verkeerd heeft gedaan. De verantwoordelijke krijgt van ons een stevig pak slaag. Denk er goed over na, ik wil niet dat jullie weer naar elkaar gaan wijzen. Is dat duidelijk? “Maar …” probeer je nog, maar je wordt weggesssht. “Ik ben duidelijk geweest,” zegt Michiel. Schoorvoetend ga je met Tessa naar de gang.

      “Ik ken Michiel, het beste is dat we allebei zeggen dat het onze schuld is. Hij heeft er een zwak voor als ik naar mijn eigen rol kijk en toegeef dat ik wat verkeerd gedaan heb,” opent Tessa de onderhandelingen. “Ik ga geen pak slaag krijgen om iets wat ik niet gedaan heb, jij reed!” werp je tegen. “Kom nou, je weet best dat je me aan het pushen was om in te halen. Anders had ik het niet gedaan. Hoe dan ook, Irene, als we nu allebei toegeven dat we wat verkeerd gedaan hebben, komen we er vast beter van af,” probeert ze nog. “Of, jij zegt dat het jouw schuld is en ik zeg dat het jouw schuld is, jij krijgt de straf die je verdient en ik krijg niks?” Je kijkt haar aan met onschuldige ogen, maar vanbinnen kook je. “Toe Irene, samen uit samen thuis?” Je rolt met je ogen en loopt de kamer in. Je hebt geen zin in straf en Tessa reed, dus die had sowieso beter moeten weten. Alleen, je hebt haar wel aangemoedigd om in te halen terwijl je wist dat het niet kon. Misschien moet je ook je eigen rol onder ogen zien.

      Het was de schuld van Tessa

      Het was ook jouw schuld

          Toegevoegd op by admin

          Keuzes (68)

          “Heb je ook zo’n honger?” begin je tegen Tessa. Ze denkt even na. “Hmm, ja, ik kan wel wat eten.” “Wat wil je hebben? Dan loop ik even naar de strandtent,” bied je aan. Je neemt de bestelling op en loopt rustig naar de strandtent. Het is er erg druk en het duurt even voor je kunt bestellen, en daarna nog wat langer voor je je broodjes ook daadwerkelijk mee kunt nemen. Wanneer je weer terugloopt over het strand richting de handdoeken en Tessa, zie je plots dat Tessa je tegemoet loopt. Nou ja, ze wordt aan haar oor voortgetrokken door een strandwacht! Dat kan toch zomaar niet!

          “Stop, laat haar los!” roep je terwijl je op hem afstormt. De strandwacht blijft staan en leunt een beetje achterover. “Wel, wel, als we daar niet ook ons andere naaktlopertje hebben.” “Laat haar los, je kunt niet zomaar iemand mishandelen,” probeer je, maar de strandwacht is niet onder de indruk. “Niks zomaar, jouw vriendin lag naakt te zonnen en toen ik haar van het strand wilde escorteren, vloog ze me aan. Toen heb ik gepaste maatregelen genomen.” Je kijkt hem vol ongeloof aan. “Dat is je excuus? Laat haar los!” Om je woorden kracht bij te zetten begin je aan zijn arm te trekken in een poging het oor van Tessa vrij te krijgen. De strandwacht is veel te sterk en duwt je met gemak aan de kant. In een reflex haal je uit. Met je vlakke hand raak je de wang van de strandwacht.

          Je doet een stap achteruit terwijl de strandwacht met een uiterst duistere blik naar je kijkt. “Daar krijg je spijt van, meisje,” gromt hij. Als een kat schiet hij naar voren en grijpt je bij de arm. Je probeert los te komen, maar ook nu ben je geen partij. Hij draait je arm op je rug en geeft een paar flinke tikken op je uitgestoken billen. Dan laat hij je weer los en begin je te wrijven. Het doet niet echt pijn, maar je schaamt je dood om hier, in het openbaar, op je billen te krijgen. “Is het zo genoeg en ga je je spullen halen of moet ik je eerst over de knie nemen?” Zonder nieuwe protesten druip je af. Terwijl je naar de spullen loopt, voelt het net of het hele strand kan zien dat je net gestraft bent, al zit dat waarschijnlijk meer in je hoofd. Hoe dan ook staar je vooral naar het zand bij je voeten, zodat je geen blikken van andere gasten hoeft te kruisen. Snel gooi je alle spullen in de tas en ga je op een drafje terug naar de strandwacht.

          “Gaan jullie je nu gedragen en netjes met mij mee van het strand af?” zegt hij streng. Je bent allebei niet van plan nu nog te protesteren. “Mooi, want de volgende keer krijgen jullie allebei een plak slaag en een stevig ook!” Met dat dreigement vertrekt hij. Zwijgend loop je terug naar de auto, waar de ontlading volgt. “Pfoe, wat een eikel!” roep je uit als je weer in de auto zit. “Ja nou, dat kan toch niet, hij heeft je zomaar geslagen! En mij aan mijn oor getrokken! We zouden de politie moeten bellen,” antwoordt Tessa. Je twijfelt. “Ik weet niet of ze hier voor komen.” Tessa zucht. “Nee, dat zal wel niet.” Dan is ze even stil. “Ergens was het ook wel spannend” zegt ze dan. “Ja, als Paul het had gedaan wel. Dit ging wel wat te ver.”

          Niet veel later rijden jullie terug naar huis en begint de schaamte te verdwijnen. Misschien kan deze dag toch nog wat worden. “Kan ik met Paul bij jou en Michiel blijven eten? Dan bestellen we wat, glaasje wijn erbij? Tessa kan zich hier wel in vinden. Je belt Paul even op om te vragen of hij hier wel zin in heeft na zijn lange werkbezoek, maar hij gaat graag mee. Dat hij zei dat hij nog wat met je te ‘bespreken’ had, is je bijna ontgaan.

          Een uurtje later zit je bij Tessa thuis aan de wijn. Aan het eind van de middag komen Michiel en Paul terug van hun werk. Niet veel later wordt het eten bezorgd en komt de sushi op tafel. Uitgehongerd neem je plaats aan tafel.

          Het diner

            Toegevoegd op by admin

            Keuzes (67)

            “Heb je ook zo’n honger?” begin je tegen Tessa. Ze denkt even na. “Hmm, ja, ik kan wel wat eten.” “Wat wil je hebben? Dan loop ik even naar de strandtent,” bied je aan. Je neemt de bestelling op en loopt rustig naar de strandtent. Het is er erg druk en het duurt even voor je kunt bestellen, en daarna nog wat langer voor je je broodjes ook daadwerkelijk mee kunt nemen. Wanneer je weer terugloopt over het strand richting de handdoeken en Tessa, zie je plots dat Tessa je tegemoet loopt. Nou ja, ze wordt aan haar oor voortgetrokken door een strandwacht! Dat kan toch zomaar niet!

            Je stormt op het paar af en begint te protesteren. “Stop, laat haar los! Dit kan toch zomaar niet!” De strandwacht blijft staan. “Mevrouw, deze jongedame heb ik voor de tweede keer vandaag betrapt op naakt recreëren. Dit is een familiestrand en naakte borsten horen hier niet thuis. Ze wilde niet vrijwillig meekomen en daarom begeleid ik haar het strand af.” Je wordt kwaad. “Dat kan wel zijn, maar je mishandelt haar. Laat haar oor NU los, voor ik de politie bel.” Dat heeft effect, want de strandwacht laat het oor van Tessa los. “Mevrouw, ik doe slechts mijn werk,” begint hij, maar het klinkt wat minder overtuigend. “Dan doet u het verkeerd,” zeg je hard. “Ik stel voor dat u deze vrouw met rust laat. Ze zal vast beloven zich vanaf nu netjes te kleden, of niet?” Je knikt naar Tessa in een poging te seinen dat ze mee moet werken. “J-ja, natuurlijk. Ik zal me vanaf nu gedragen,” stottert ze. “Goed, is de zaak daarmee klaar? Of moet de politie er toch bijkomen?” De strandwacht denkt even na. Je merkt dat er inmiddels verschillende omstanders zijn, die met grote ogen kijken hoe dit afloopt. “Vooruit, je krijgt nog een kans,” zegt de strandwacht tegen Tessa. Dan druipt hij af.

            De omstanders lopen weg en wanneer er geen meekijkers meer zijn, sla je je arm om Tessa heen. “Jeetje, wat is er gebeurd meid?!” vraag je. Tessa begint haar oor te masseren. “Ohh, dat doet pijn zeg. Nou, ik dacht nog even mijn borsten bij te kleuren. Anders lijken ze maar zo wit. Kwam die bullebak ineens aanzetten. Hij wilde me van het strand sturen en toen ik daar tegenin ging, trok hij me aan mijn oor over het strand. Het voelde haast alsof m’n oor eraf viel! Gelukkig kwam jij toen.” Je moet toch wel een beetje lachen om dit verhaal en gelukkig moet Tessa daar weer om lachen. Niet veel later zit je weer op je handdoek om je broodje op te eten.

            De rest van de middag is heerlijk. Jullie liggen op het strand, nemen af en toe een duik, eten nog een ijsje en zijn vooral heel erg ontspannen. Wel ben je allebei braaf en verstandig genoeg om de regels van het strand verder op te volgen. Helemaal voldaan stap je samen in de auto. “Kan ik met Paul bij jou en Michiel blijven eten? Dan bestellen we wat, glaasje wijn erbij? Tessa kan zich hier wel in vinden. Je belt Paul even op om te vragen of hij hier wel zin in heeft na zijn lange werkbezoek, maar hij gaat graag mee. Dat hij zei dat hij nog wat met je te ‘bespreken’ had, is je bijna ontgaan.

            Een uurtje later zijn de glazen gevuld en staat de sushi op tafel. Uitgehongerd neem je plaats aan tafel.

            Het diner

              Toegevoegd op by admin

              Keuzes (66)

              “Heb je ook zo’n honger?” begin je tegen Tessa. Ze denkt even na. “Hmm, ja, ik kan wel wat eten.” Je zet je meest onschuldige blik op. “Ga je dan wat halen? Een broodje zalm voor mij graag, en misschien een cola.” Tessa kijkt je heel vuil aan. “Ik lig net zo lekker! Dan haal ik straks nog wat te drinken. En een ijsje!” Dat is net genoeg. Tessa schopt nog plagerig wat zand tegen je aan wanneer ze opstaat en loopt dan naar de strandtent aan de rand van de duinen.

              Het duurt even voor Tessa terug is. Blijkbaar is het best druk. Je draait je op je rug. De zon is fel en je bruint snel. Wel een beetje jammer dat je straks precies het patroon van je bikini op je huid hebt staan. Misschien kun je heel even je bovenstukje uitdoen. De meeste kinderen zijn toch in het water of even een ijsje halen, niemand die er echt last van heeft. Een paar minuutjes moeten voldoende zijn, anders verbrandt je huid toch alleen maar. Je kijkt even boven je zonnebril of je niks geks ziet en knoopt dan het bovenstukje los. Je gaat weer liggen en sluit je ogen.

              Plots word je opschrikt door een luid gekuch. “Jongedame!” hoor je vlak naast je. Je vliegt overeind en bedekt met je handen je borsten. De strandwacht die jou en Tessa vanmorgen een standje heeft gegeven, staat je met harde ogen aan te staren. “Volgens mij heb ik jou vanmorgen al verteld dat dit een familiestrand is. Nu lig je hier weer naakt op het strand. Breng daar eerst maar eens heel snel verandering in!” Haastig knoop je het bovenstukje weer om. “Zo, nu je weer toonbaar bent, ga je met mij mee het strand af.” “Maar mijn vriendin is nog eten halen,” werp je tegen. De strandwacht kijkt zo mogelijk nog duisterder. Dan schiet hij ineens naar voren en grijpt je bij je oor. Met twee handen probeer je zijn hand weg te krijgen, maar hij is te sterk. Je kunt niet anders dan opstaan en meewerken. Aan je oor trekt hij je mee over het strand. Het doet zo’n pijn dat je je nauwelijks bewust bent van de starende ogen van de andere strandgasten.

              “Stop, stop, wat doe je?!” hoor je Tessa roepen. Het trekken stopt even, al blijft je oor gevangen in een ijzeren grip. “Ah, daar heb je de andere naaktloper. Wat ik aan het doen ben, is jouw vriendin, die het nodig vond haar borsten aan het hele strand te laten zien, over de duinen te begeleiden. Ik stel voor dat jij jullie spullen opruimt en met haar meegaat. Tessa denkt haar anders over. Ze probeert zijn handen van je oor af te krijgen. De strandwacht is echter veel te sterk. Dan slaat ze hem in zijn gezicht en schreeuwt: “Laat haar los!” Dat heeft effect. Hij laat los en je begint direct je kloppende oor te masseren. Tessa deinst terug nu de strandwacht op haar af komt gelopen. “Daar krijg je spijt van, meisje,” gromt hij. Hij grijpt met links haar arm en draait die op haar rug. Met rechts geeft hij een tiental ferme klappen op haar nu uitgestoken billen. Dan laat hij haar los. Even kijkt ze hem boos aan. Zijn blik laat haar echter niet los. Ze staren elkaar aan voor wat wel een eeuwigheid lijkt en dan slaat Tessa haar ogen neer. “Ik stel voor dat je nu je spullen haalt, tenzij je natuurlijk nog een lesje wilt?” Tessa houdt wijselijk haar mond.

              Ook al waren het maar een paar klappen, vanwege Tessa’s bleke complexie wordt ze heel snel rood en daardoor zijn haar lichtrode billen duidelijk zichtbaar terwijl ze in haar stringbikini de strandspullen op gaat halen. Enkele strandgangers wijzen lachend naar haar achterwerk. Haar gezicht is nog roder dan haar billen terwijl ze met stevige pas naar de spullen loopt. “Zo te zien had ze veel eerder een pak slaag moeten krijgen,” zegt de strandwacht hoofdschuddend. Hij zou eens moeten weten …

              Wanneer Tessa terug is, beloof je netjes mee te gaan. Zo wordt je oor nog een beetje gespaard. “Als jullie je de volgende keer gedragen, heb ik er geen probleem mee dat jullie terugkomen. Maar pas op, nog een keer over de schreef en jullie gaan op het strand over de knie. Is dat duidelijk?” Snel knikken jullie ja en beloven jullie beterschap. “Pfoe, wat een eikel!” gooi je eruit wanneer de strandwacht verdwenen is en je in de auto stapt. “Ja nou! Zullen we teruggaan? Dit kan toch niet?” Je twijfelt. “Hmm, ik weet niet of dat goed afloopt. Bij wie moeten we dan klagen? En de politie gaat hier ook niet voor komen.” Tessa zucht, “Nee dat zal wel niet.” Je zwijgt allebei. “Het was wel een beetje spannend,” beken je dan. “Wel een beetje,” geeft ook Tessa toe.

              Niet veel later rijden jullie terug naar huis en begint de schaamte te verdwijnen. Misschien kan deze dag toch nog wat worden. “Kan ik met Paul bij jou en Michiel blijven eten? Dan bestellen we wat, glaasje wijn erbij? Tessa kan zich hier wel in vinden. Je belt Paul even op om te vragen of hij hier wel zin in heeft na zijn lange werkbezoek, maar hij gaat graag mee. Dat hij zei dat hij nog wat met je te ‘bespreken’ had, is je bijna ontgaan.

              Een uurtje later zit je bij Tessa thuis aan de wijn. Aan het eind van de middag komen Michiel en Paul terug van hun werk. Niet veel later wordt het eten bezorgd en komt de sushi op tafel. Uitgehongerd neem je plaats aan tafel.

              Het diner

                Toegevoegd op by admin

                Keuzes (65)

                “Heb je ook zo’n honger?” begin je tegen Tessa. Ze denkt even na. “Hmm, ja, ik kan wel wat eten.” Je zet je meest onschuldige blik op. “Ga je dan wat halen? Een broodje zalm voor mij graag en misschien een cola.” Tessa kijkt je heel vuil aan. “Ik lig net zo lekker! Dan haal ik straks nog wat te drinken. En een ijsje!” Dat is net genoeg. Tessa schopt nog plagerig wat zand tegen je aan wanneer ze opstaat en loopt dan naar de strandtent aan de rand van de duinen.

                Het duurt even voor Tessa terug is. Blijkbaar is het best druk. Je draait je op je rug. De zon is fel en je bruint snel. Wel een beetje jammer dat je straks precies het patroon van je bikini op je huid hebt staan. Misschien kun je heel even je bovenstukje uitdoen. De meeste kinderen zijn toch in het water of even een ijsje halen, niemand die er echt last van heeft. Een paar minuutjes moeten voldoende zijn, anders verbrandt je huid toch alleen maar. Je kijkt even boven je zonnebril of je niks geks ziet en knoopt dan het bovenstukje los. Je gaat weer liggen en sluit je ogen.

                Plots word je opschrikt door een luid gekuch. “Jongedame!” hoor je vlak naast je. Je vliegt overeind en bedekt met je handen je borsten. “Jongedame, heb je het bord niet gezien bij de duinovergang? Dit is een familiestrand. Geen naaktrecreatie dus en ook geen gezon. Ik stel voor dat je je bikini weer aantrekt, zodat ik verder beleefd kan blijven en er geen verdere maatregelen nodig zijn. Is dat duidelijk?” Je stamelt dat het duidelijk is en trekt gauw je zwemkleding weer aan. Net wanneer de strandwacht wegloopt, komt Tessa terug met een dienblad met broodjes en flesjes drinken. “Hey, dat was diezelfde strandwacht als bij mij straks, wat kwam die doen?” vraagt ze nieuwsgierig. Je wordt een beetje rood. “Ik was aan het zonnen en ik dacht beter te kleuren als ik even topless ging. Daar was hij het niet mee eens.” Tessa lacht. “Foei, foei, Irene, dat is heel stout hoor. En, was hij streng?” “Heel streng,” beaam je. Even fantaseer wat er nog meer had kunnen gebeuren, meer dan alleen een standje. Dan begint Tessa de broodjes uit te pakken en herinner je je weer hoeveel honger je hebt.

                De rest van de middag is heerlijk. Jullie liggen op het strand, nemen af en toe een duik, eten nog een ijsje en zijn vooral heel erg ontspannen. Wel ben je allebei braaf en verstandig genoeg om de regels van het strand verder op te volgen. Helemaal voldaan stap je samen in de auto. “Kan ik met Paul bij jou en Michiel blijven eten? Dan bestellen we wat, glaasje wijn erbij? Tessa kan zich hier wel in vinden. Je belt Paul even op om te vragen of hij hier wel zin in heeft na zijn lange werkbezoek, maar hij gaat graag mee. Dat hij zei dat hij nog wat met je te ‘bespreken’ had, is je bijna ontgaan.

                Een uurtje later zijn de glazen gevuld en staat de sushi op tafel. Uitgehongerd neem je plaats aan tafel.

                Het diner

                  Toegevoegd op by admin

                  Keuzes (64)

                  Tessa gaat op haar buik liggen terwijl je wat crème op je handen spuit. Je neemt als een masseur plaats en buigt voorover. Met één hand haal je haar rode, lange haar uit haar nek, met de andere hand smeer je haar in. Het is belangrijk dat Tessa zich goed en vaak insmeert, want met haar bleke huid en sproetjes op de schouders verbrandt ze snel. Zorgvuldig werk je naar beneden toe, via haar onderrug naar haar kleine, maar mooi gevormde achterwerk. Je weet van haar verhalen dat ze heel snel rood en daarna blauw wordt, maar dat staat haar niet in de weg om een flink pak slaag te kunnen verdragen. Dat moet ook wel, want met haar brutale opmerkingen vraagt ze er wel om. “De rest kun je zelf,” zeg je terwijl je opstaat. “Doe je mij ook even?”

                  Nadat je bent ingesmeerd, ga je lekker languit in de zon liggen. Na een half uurtje ga je samen even de zee in. Het water is best warm en de zee is rustig. Heerlijk ontspannen lig je nu weer op je handdoek op het strand. Langzaam begin je wat honger te krijgen. Je kunt wel even wat halen. Nou ja, misschien is het beter als Tessa even wat haalt, zodat je niet op hoeft te staan. Alleen moet ze dan wel halen waar je zin in hebt. Wat doe je?

                  Je gaat zelf wat halen

                  Je vraagt Tessa om te gaan

                      Toegevoegd op by admin

                      Ignis Mutatres (9)

                      Daniël pakt de paddle van haar over. Hij bekijkt hem goed en knikt tevreden. Philip legt zijn hand op haar schouder. ‘Rachel, ik heb veel met Daniël gesproken. Ik denk dat jullie goed op weg zijn en dat hij goed aanvoelt wanneer jij een pak voor je billen nodig hebt. Ook merk ik dat jullie beide nog wel baat hebben bij wat advies en goede raad. Met Daniël kan ik goed praten als vrienden onder elkaar. Bij jou voelt het meer als ouderlijk advies.’

                      Rachel slikt een brok weg. De emoties vliegen alle kanten op.

                      ‘Meisje, ik heb Daniël het advies gegeven om een soort nieuwe start te maken. Jullie zijn behoorlijk van elkaar verwijderd geweest. Ik merk ook dat jij snel de neiging hebt om over hem heen te walsen. Het lukt niet meer zo goed, maar het is wel een probleem wat opgelost moet worden. Die nieuwe start die begint met een zuiverend pak slaag. Jullie bespreken wat er voortaan niet meer acceptabel is en dat laten jullie achter jullie. Dan beginnen jullie echt weer met een schone lei.’

                      Meteen verandert haar gezichtsuitdrukking. Een vleugje arrogantie en een hoop strijdlust laait op in haar ogen. ‘Ik heb al een pak slaag gehad om een nieuwe start te maken. Toen we besloten huiselijke discipline in onze relatie een plek te geven. Ik wals niet over hem heen en als dat wel zo is dan is dat zijn eigen schuld!’

                      Daniël wil reageren, maar Philip gebaart hem zich stil te houden. ‘Nu mag je even uitrazen, dat is niet erg. Ik wil wel dat je als je gekalmeerd bent dat je een normale toon tegen mij aanslaat en die koppigheid laat varen.’

                      Defensief vouwt zij haar armen over elkaar en staart zij de andere kant op zodat ze niemand hoeft aan te kijken. Van binnen vervloekt ze alles en iedereen, maar langzaam vinden de woorden van Philip ook hun weg.

                      ‘Ondanks dat Daniël jou al een aantal keren goed gestraft heeft denk ik niet dat hij jou er dusdanig van langs gegeven heeft dat hij jouw wil gebroken heeft. Ik durf met zekerheid te zeggen dat jij hem nog weet te bespelen als jou dat op dat moment net even beter uitkomt.’

                      Zij voelt zich betrapt. Rachel weet dat Philip gelijk heeft. Ze denkt terug aan de paar keer dat zij met een aantal manipulerende zinnetjes toch haar wil heeft weten door te drukken, zonder dat het Daniël opgevallen is.

                      Zenuwachtig plukt ze aan het dekentje. ‘Kom wij gaan even thee zetten.’ Lotte staat op en pakt Rachels hand. Met lichte tegenzin loopt Rachel Lotte achterna.

                      In de keuken schopt zij mokkend tegen een keukenkastje. ‘Die paddle voor het slapengaan zal je goed doen. Laat die hooghartigheid varen. De harde Rachel is minder leuk.’

                      Zonder wat te zeggen klikt Rachel de waterkoker aan. Lotte lacht om haar puberale houding. ‘Denk je niet dat je je beter voelt als je echt alle touwtjes uit handen geeft? Denk je niet dat het je oplucht als Daniël de leiding op zich neemt? Niet alleen dat hij je op je billen geeft wanneer dat nodig is, maar dat hij ook de plaats als hoofd van het huis inneemt? Dat hij niet alleen goed je billen opwarmt, maar ook je wil breekt?’

                      Lotte pakt haar even stevig vast. Dat liefdevolle gebaar is het laatste zetje. Rachel laat haar schouders hangen en snikt zachtjes. ‘Oh god ik heb echt heel onbeschoft gedaan net. Ik durf Philip nooit meer onder ogen te komen.’

                      Lotte schenkt voor ieder een kop thee in. ‘Welnee. Philip is wel wat gewend. Onze dochters hebben wel eens erger tegen hem gesproken hoor en ik ook trouwens. Bied je excuses aan en accepteer dat Daniël jou vanavond nog een pak slaag gaat geven wat je nooit meer gaat vergeten.’

                      Rachel snuit haar neus en loopt met een knoop in haar maag terug naar de woonkamer. De mannen kijken haar beide doordringend aan. ‘Sorry dat ik zo ben uitgevallen Philip. Ik had me niet zo moeten laten gaan. Ik waardeer je hulp en advies.’

                      Hij klopt bemoedigend op haar been. ‘Zand erover. Goed dat je je excuses aanbiedt. Ik ben trots op je.’

                      Van onder haar wimpers gluurt zij naar Daniël. Zijn blik blijft koel en vastberaden. De kans dat hij Philips advies gaat opvolgen in aanzienlijk. Zij geniet nog maar even van de tijd dat zij nog daadwerkelijk op haar billen kan zitten. Als Rachel haar thee op heeft kucht Daniël even. ‘Rachel zeg onze gasten maar vast gedag en wacht op de slaapkamer totdat ik bij je kom.’ Zijn stem klinkt streng en onheilspellend. Aarzelend staat ze op. Philip en Lotte staan meteen ook op. Philip omhelst haar. ‘Bedankt dat wij bij het fantastische optreden mochten zijn. Ik raak er niet over uitgepraat hoe mooi het was.’

                      Ze weet even niks terug te zeggen, maar ze weet dat het niet hoeft. Van Lotte krijgt ze een kus. ‘Het zal je goed doen. Geef je eraan over.’ Zegt ze zachtjes. Rachel knikt en met knikkende knieën loopt ze naar boven.

                      Eerst borrelt de boosheid weer op. De gedachtes en emoties vliegen kris kras door haar lichaam. Dan kalmeert ze wat en berust zij zich in haar lot. Misschien is het zo gek nog niet om vanaf hier opnieuw te beginnen. Op Daniëls manier en niet op die van haar.

                      Verschrikt kijkt ze op als ze een tikkend geluid hoort. Daniël staat in de deuropening en laat de nieuwe paddle gevaarlijk op zijn handpalm kletsen. Er is iets verandert in zijn uitstraling. Zekerder, strenger en sterker.

                      Als ze haar ogen neerslaat komt hij naast haar op bed zitten. Hij legt een arm om haar schouders. Dat verbaasd haar. ‘Wat een dag hè lieverd. Auditie, optreden, visite, contact met een beroemde choreograaf en straks nog een flink pak slaag.’

                      Zo had zij het niet verwacht. Zij had zich ingesteld op een preek en pijnlijke billen.

                      ‘Dat is niet niks. Ik kan me zo voorstellen dat het erg druk is in je hoofd.’

                      Langzaam knikt Rachel. ‘Oh Daniël kunnen we dat pak slaag niet tot morgen bewaren? Ik ben zo moe en ik wil lekker bij je liggen en kroelen.’

                      ‘Nee Rachie meisje jij kan me niet langer manipuleren. Ik zou er bijna intrappen.’

                      Verschrikt beseft ze wat ze heeft gezegd. Nu wordt zij zich er pas echt van bewust hoe makkelijk ze hem voorheen bespeelde en hoe makkelijk hij er telkens intuinde.

                      ‘We hebben het niet makkelijk gehad. De voorgaande weken hebben we redelijk goed aan onze relatie gewerkt, maar ik heb nog veel te leren. Een van de dingen die ik heb ondervonden is hoe makkelijk ik mij laat leiden door jouw manipulaties. Ik weet ook dat je dat niet altijd bewust doet, maar het moet nu eens afgelopen zijn. En die hautaine houding kan je goed van pas komen in je werkgebied, maar niet privé. Ik heb Philip beloofd om voor die grote mond van jou eerder deze avond je dertig harde tikken te geven. Daar beginnen we mee. Daarna maken we schoon schip meisje. Begrepen?’

                      Rachel vecht tegen de tranen en knikt. ‘Kom maar staan.’

                      Resoluut trekt hij haar legging en onderbroek naar beneden. Hij trekt haar over zijn been. Haar bovenlichaam steunt op het bed. Gelaten wacht zij op wat komen gaat. Daniël laat zijn hand snel achter elkaar neerkomen. ‘Eerst maar even goed opwarmen.’

                      De toon in zijn stem geeft haar rillingen. Dit is een kant van Daniël die ze nog niet eerder ervaren heeft. Zo zelfverzekerd en sterk heeft zij hem nog niet meegemaakt. Ook niet tijdens eerdere bestraffingen. Als dit een opwarming is dan houdt zij haar hart vast voor wat er nog komen gaat. Binnen mum van tijd licht ze te schoppen en te draaien. Meteen klemt hij haar tussen zijn benen vast. Wanhopig en gefrustreerd grijpt zij in het dekbed. Kan ze dit wel volhouden? ‘Daniël stop! Alsjeblieft, niet meer!’

                      Onverstoorbaar gaat hij door. ‘Nee Rachel. Ik ben nog lang niet klaar met jou.’

                      Nijdig slaat ze met haar vuisten in het matras. Als het op de smekende manier niet gaat dan maar op de andere manier. ‘Laat me los! Je doet het veel te hard! Straks blesseer je me! Zak! Je houdt zeker niet meer van me! Laat me verdomme los nu!’

                      Het raakt hem wat ze er allemaal uitgooit, maar hij weet ook dat het allemaal is om te provoceren. Hij voert de intensiteit nog wat op. ‘Houd je gemak en onderga het pak slaag als een grote meid.’

                      Het verbaasd haar dat hij niet stopt en dat hij niet aangedaan lijkt door haar uitingen. Als hij stopt is ze overtuigd dat hij het daarbij laat.

                      Dan voelt ze het koele hout van de nieuwe paddle op haar billen. ‘Nee!’ roept ze hard.

                      ‘De eerste dertig zijn voor die grote mond van jou.’

                      Dat was ze alweer vergeten. De paddle is venijnig en intens. Bij elke doffe klap wil ze opstaan en wegrennen, maar Daniël heeft haar zo klem gezet dat ze niet anders kan dan ondergaan. Er zitten telkens drie seconde tussen de tikken. Goed verdeeld over haar billen. De klappen zorgen voor een helse pijn. Als ze bedenkt dat het nog lang niet voorbij is wordt ze pas echt wanhopig. Toch kan ze de tranen nog niet goed toelaten. Ze vecht er nog te hard tegen. Het duurt even voor ze registreert dat de klappen gestopt zijn.

                      ‘Dat waren de eerste dertig. Ik hoop echt dat je nooit meer jezelf zo laat gaan tegenover andere mensen. De volgende keer worden het geen dertig tikken, maar dertig minuten. Heb je dat goed begrepen?’

                      Het duizelt haar. Dit is niet de Daniël zoals zij hem kent. Stiekem bevalt het haar wel, maar het lukt haar nog niet dat te erkennen. ‘Begrepen?’ Klinkt het dreigend.

                      Het blijft stil. Daniël zucht diep. Hij laat de paddle snel en hard keer op keer op haar billen neerkomen. Verschrikt hapt ze naar adem. ‘Au! au! Stop! Ik heb het begrepen! Stop!’

                      Hij stopt. ‘Voortaan wil ik meteen antwoord.’

                      Daniël hervat het pak slaag. Nu laat hij weer langere pauzes tussen de klappen zitten. Met alles wat ze in zich heeft probeert ze de pijn en de emoties buiten te sluiten. Hij merkt dat ze zich verzet. ‘Jij bent niet de baas meisje. Laat het los. Geef je over aan mij. Zo duurt het alleen maar langer.’

                      Rachel schudt haar hoofd. Zolang ze de controle heeft is het goed houdt ze zichzelf voor. Hij concentreert zich op het onderste gedeelte waar haar billen overgaan in haar bovenbenen. Wanhopig probeert ze zich los te wurmen, maar hij is veel sterker dan zij. Er zit niks anders op dan het te ondergaan. Stukje bij beetje voelt hij haar lichaam ontspannen. Haar zachte snikken veranderen binnen mum van tijd in lange uithalen. Het is tijd om af te ronden. ‘Het is bijna klaar. Nog even volhouden.’ Hij geeft haar nog tien harde klappen en gooit dan de paddle neer. Hij streelt over haar rug en billen. ‘Vanaf nu is het zal het allemaal anders zijn meisje. Het is gedaan met die manipulatie en controle van je. En ik ben niet bang dit te herhalen mocht het nodig zijn.’

                      Rachel kreunt van ellende. Daniël helpt haar omhoog en laat haar op zijn schoot zitten. Er volgt een klagelijk gejammer als haar billen contact maken met zijn broek. Hij houdt haar stevig tegen zich aan. ‘Ik sta in brand.’ Klaagt ze.

                      Hij lacht. ‘Ignis mutatres.’

                      ‘Wat betekent dat.’

                      ‘Vuur verandert de materie.’

                      Rachel zucht diep. ‘Dat is wel erg diepzinnig.’

                      Samen zitten ze even in stilte. Beide in hun eigen gedachtenwereld. Het is al laat.

                      ‘Bedtijd.’ Fluistert hij in haar oor. Ze schudt haar hoofd. ‘Ik kan nooit meer slapen met die pijn.’

                      Hij geeft haar een aanmoedigende tik. Meteen vliegt ze op. ‘Oké ik ga al.’ Roept ze verontwaardigd. Lachend volgt hij haar naar de badkamer.

                      Plotseling draait zij zich om en kijkt hem aan. ‘Ik hou van je.’

                      Hij pakt haar gezicht vast en kijkt in haar betraande ogen. ‘Ik ook van jou.’

                      Toegevoegd op by admin

                      Ignis Mutatres (8)

                      Het is de meest spannende dag van het jaar voor Rachel. Na een drukke periode van heel veel trainen, veel focus en weinig afleiding heeft zij zojuist deelgenomen aan een belangrijke auditie. Daar kan zij even van bijkomen en dan heeft haar college afdeling een groots optreden. Het gaat Rachel allemaal niet in de koude kleren zitten. Daniël gaat bij haar aan tafel zitten en zet twee koppen thee neer. Rachel herbeleefd de auditie keer op keer. Over het algemeen is zij heel tevreden. Na drie rondes dans werd zij verrast met een vragenronde. Daar heeft zij zich niet op voorbereid en daar maakt zij zich het meeste zorgen over. Ook is zij erg gaan twijfelen of zo’n immense organisatie wel iets voor haar is. ‘Maak me deelgenoot van je gedachten meisje.’

                      Rachel pakt dankbaar de hand die hij uitreikt. ‘Ik twijfel.’ Antwoordt zij voorzichtig. ‘En dat vind ik vreselijk. Wij hebben samen zo keihard gewerkt. Alle tijd die we hadden hebben we in deze auditie gestoken en misschien was het allemaal voor niks.’

                      Daniël slaat een arm om haar heen en houdt haar dicht tegen zich aan. ‘Lieverd, waar je hard voor hebt gewerkt is nooit voor niets. Het brengt je altijd iets. Al ga je niet bij dit gezelschap dansen, ik kan terugkijken op een geweldige tijd die ik samen met jou heb doorgebracht. Het heeft jouw techniek verbeterd en nu ben je er achter wat je in ieder geval niet wil.’

                      Verdrietig kijkt ze naar hem op. ‘Dat is nu net het probleem. Ik heb altijd gedacht dat ik dat wilde. Wat moet ik nou?’

                      Hij draait haar een kwartslag en masseert voorzichtig haar schouders. ‘Veel dingen uitproberen en uitvinden waar je wel blij van wordt. Ga je niet gek maken schat. Laat het los. Vanavond ga je knallen en dan wacht er een verrassing.’

                      Met een ruk draait Rachel zich om. Haar ogen glinsteren. ‘Een verrassing? Wat dan?’

                      Hij lacht om haar enthousiasme. ‘Dat merk je vanavond wel. Nu laat jij eerst die auditie voor wat het is anders zal ik je een handje helpen.’ Er klinkt een flinke waarschuwing in zijn stem door. Haar wangen krijgen meteen een kleur.

                      ‘De eerste verrassing ligt op je tas. Misschien wil je die vast bekijken.’

                      Enthousiast springt Rachel op en rent met twee treden tegelijk naar boven. Haar tas staat op bed. Bovenop ligt een langwerpig verpakt cadeautje. Daniël blijft in de deuropening kijken hoe zij met vrolijke sprankeling in haar ogen naar het pakje kijkt. ‘Maak hem maar open Rachie meisje.’

                      Zorgvuldig peutert zij de plakkers los en vouwt het papier open. Het lange doosje heeft het logo van de winkel waar zij altijd haar danskleding koopt. Nieuwsgierigheid wint het van haar beheersing. Met verbazing kijkt zij naar de mooie glinsters in het doosje. Op haar schoot liggen nu donkerblauwe polslinten, met bijpassend haarlint. Zachtjes laat zij haar vingers over de sprankelende steentjes glijden. ‘Het is prachtig!’ Brengt zij uit. ‘Oh schat wat heb je me verwend. Ik weet niet wat ik zeggen moet.’ Zij vliegt hem om de hals.

                      Hij geeft haar een dikke zoen. ‘Ja, vind je ze mooi?’

                      ‘Meer dan dat! Het is adembenemend.’

                      Voorzichtig knoopt zij de linten om haar polsen. Daniël helpt haar met het laatste stukje. Het Haarlint draait zij om haar hoge staart. Blij bekijkt zij zich in de spiegel. Enthousiast klapt zij in haar handen. ‘Dit zijn de mooiste die ik ooit heb gezien!’

                      Daniël lacht. ‘Het staat je goed.’

                      ‘Vanavond doe ik ze zeker om. Je hebt me zo blij gemaakt.’ Zij bergt ze zorgvuldig op en stopt ze direct in haar tas. Alles zit er nu in, dus tot de voorstelling hoeft zij niks meer te doen. Verleidelijk slaat zij haar been om Daniël heen. ‘Volgens mij hebben wij nog wel even tijd voor andere lichaamsbeweging.’

                      Daniël tilt haar moeiteloos op en laat haar op bed zakken. ‘Dat klinkt als een heel goed plan.’

                      Rachel staat nagenietend onder de douche. Het is even geleden dat zij zo van elkaar genoten hebben. Nu het bijna tijd is om te vertrekken naar het theater slaan de zenuwen toe. Rachel draait de kraan dicht en droogt zich snel af. Haar haren droogt zij grondig. Even blijft ze geconcentreerd staan luisteren. Hoort zij nou stemmen? Dan schudt zij haar hoofd. Waarschijnlijk mensen op straat. Al neuriënd doet zij een legging en trui aan. Niet te veel poespas als zij zich in het theater moet omkleden. Nog eenmaal controleert ze of alles in de tas zit en dan huppelt zij vrolijk naar beneden. De bekende spanningskriebel stijgt op in haar buik. Nietsvermoedend loopt zijn de woonkamer in. ‘Verrassing!’ klinkt het hard.

                      Verschrikt blijft zij staan. Philip, Lotte en Daniël zijn van de bank opgestaan.

                      Dit is de eerste keer dat Rachel Philip en Lotte in levende lijve ziet. Lotte komt met open armen op haar af en Rachel accepteert haar omhelzing. Het voelt meteen enorm vertrouwd. Philip komt erbij en slaat ook een arm om Rachel heen. ‘Zo dat werd wel eens tijd of niet dan?!’

                      Rachel kijkt Daniël aan. ‘Dit is met recht een enorme verrassing! Wat lief dat je hun hebt uitgenodigd. Nu ben ik wel nog zenuwachtiger voor het optreden.’

                      ‘Ben je gek.’ Lacht Lotte. ‘Als ik Daniël moet geloven dans jij de vogeltjesdans zelfs betoverend.’

                      Zoveel positiviteit maakt Rachel helemaal verlegen. Zij maakt zich los uit de omhelzing en gaat zitten. ‘Verwacht er niet te veel van hoor.’

                      Philip wisselt veelbetekenende blikken uit met Daniël. ‘Het is niet nodig om jezelf zo naar beneden te halen Rachel. Wij verwachten er heel veel van, omdat we het geweldig vinden om je een keer te zien dansen. Je zit niet voor niks op deze opleiding, waar strenge toelatingseisen gelden, dus doe niet zo denigrerend over jezelf jongedame.’

                      Rachel hapt naar adem. Als er iemand imponerend streng kan kijken is het Philip wel.

                      Haar ogen zoeken steun bij Daniël, maar die maakt het niet veel beter. ‘Philip heeft gelijk Rachel. We hebben nog de tijd om een tripje naar de slaapkamer te maken.’

                      Rachel schudt snel haar hoofd. De zenuwen gieren door haar lichaam en dit maakt het allemaal niet beter.

                      Allemaal moeten ze lachen om Rachel. Lotte besluit dat het genoeg is en vraagt haar geïnteresseerd over hoe zo’n optreden in zijn werk gaat.

                      Rachel is opgelucht dat de gespannen sfeer opgeheven wordt. ‘Straks word ik opgehaald door een aantal studiegenoten en dan gaan wij vast naar het theater. Daar gaan wij het podium verkennen, aankleden, opmaken en dan krijgen we onze peptalk. Dan loopt de zaal vol en uiteindelijk kunnen wij beginnen. Dit keer is het de grote zaal en we hebben een vrij groot aantal dansers. Het wordt echt wel gaaf, want we zijn er al een tijd mee bezig. Alle docenten zijn er, alle trainers, er zijn veel uitnodigingen gestuurd naar allemaal belangrijke mensen uit de danswereld. Dus enorm spannend en leuk allemaal.’

                      Zo kletsen ze nog wat verder tot er buiten getoeterd wordt. Rachel springt op en pakt haar spullen. ‘Nou tot straks!’ Snel geeft zij Daniël een kus.

                      Hij houdt haar even langer vast dan dat zij wil. ‘Maak je niet druk. Ik ben trots op jou en dat is belangrijker dan wat dan ook. Geniet ervan meisje van me.’

                      De klank in zijn stem maakt haar kalm. Er wordt nogmaals getoeterd. Rachel recht haar rug. Haar hooghartige houding komt naar voren. Zij zwaait nog even en loopt dan dramatisch de deur uit. ‘Een echte danseres.’ Verzucht Daniël.

                      De eerste helft was geweldig. Het publiek is enthousiast en de dansers ook. De meeste dan. Rachel baalt van een lichte uitglijder, die voor de meeste onopgemerkt gebleven is. Veel van haar medestudenten vragen naar haar auditie. Dat maakt de ergernis compleet. Als zij in de pauze zich bij het publiek voegt en Daniël, Philip en Lotte treft is haar humeur ver onder het nulpunt gedaald. Daniël ziet het meteen. Zij reageert nauwelijks op alle complimenten. Hij legt zijn hand waarschuwend op haar billen, maar dat verandert niks aan haar houding. De antwoorden die zij geeft zijn kortaf en haar arrogantie zorgt voor een ongemakkelijke sfeer. Daniël pakt haar stevig bij haar bovenarm beet. ‘Excuseer ons, wij zijn zo terug.’

                      Zonder op reactie te wachten trekt Daniël haar mee richting de garderobe. Daar is het rustig. ‘Zodra wij thuis zijn krijg je er flink van langs. Het gedrag wat je zojuist tegenover onze vrienden hebt vertoond is echt onacceptabel. Het was nog niet eens een halve tel die je moest rechttrekken, het viel nauwelijks op. Laat het los.’

                      Nijdig trekt zij zich los uit zijn greep. ‘Het is een fout Daniël! Op het podium. Dat is pas onacceptabel!’

                      Hij laat zijn hand hard op haar maillot neerkomen. ‘Oké Rachel meisje, ik kan het hier nu bij laten en je laat het los. Het andere scenario is dat ik je hier vast een voorproefje geef van wat er vanavond gaat gebeuren, maar dan ga ik door totdat ik zeker weet dat je het nu loslaat.’

                      Rachel sputtert wat, maar houdt dan wijselijk haar mond. De tinteling die zijn scherpe tik veroorzaakt heeft laat haar wat kalmeren. ‘Kom tot jezelf Rachel. Als ik zie dat je niet geniet van de tweede helft dan krijg je een maand lang elke dag een pak slaag met de riem. Begrijp je me?’

                      Rachel duikt weg in zijn armen. Het duurt niet lang voor zij gekalmeerd is en weer zichzelf is.

                      ‘Goed zo.’ Hij geeft haar nogmaals een waarschuwende tik en neemt haar dan weer mee terug naar Philip en Lotte. Die hebben zich ondertussen in een amicaal gesprek met Rachels studiebegeleidster gemengd. Rachel komt er wat verlegen bij staan. ‘Ah daar ben je! Nou het ging echt super goed zeg. Klaar voor de tweede helft?’

                      Rachel knikt. Philip geeft haar een bemoedigende knipoog. Lotte knijpt even in haar hand. ‘Succes! Je bent de beste.’

                      Rachel wordt helemaal warm van binnen door alle steun. Daniël aait over haar billen en drukt een zoen op haar mond. ‘Ik geloof in jou.’ Fluistert hij in haar oor.

                      Rachel lacht voorzichtig naar hem en loopt dan mee met haar studiebegeleidster.

                      ‘Je bent wat toegankelijker geworden meid. Wat zachter. Dat staat je goed.’

                      De tweede helft verloopt perfect. Rachel voelt zich sterker dan ooit en samen met de andere dansers maakt zij er een groot spektakel van. Als de gordijnen dan echt sluiten vliegen de dansers elkaar om de hals. Er is een enorme ontlading en iedereen is in feeststemming. Rachel neemt blij alle felicitaties in ontvangst. Meer dan ooit voelt zij zich verbonden met de groep. In de grote ruimte worden ze nog eenmaal toegesproken. Deze keer door de directeur van het opleidingsinstituut. Na de toespraak verdwijnt iedereen in de kleedkamers. Rachel trekt snel haar warme kleren aan om haar spieren zo warm mogelijk te houden. Zij bergt haar nieuwe linten op en gaat vlug op zoek naar Daniël. Het is druk in de foyer. Het  duurt even voor zij Daniël in het vizier krijgt. Als zij op hem afloopt wordt zij tegengehouden. Als zij zich omdraait kijkt zij in de ogen van een zeer bekende choreograaf. ‘Goedenavond, ik weet niet of je me kent, maar ik ben Kenneth. Ik heb genoten van jouw performance.’

                      Duh, natuurlijk weet zij wie hij is. Verbaasd schudt zij zijn hand. ‘Rachel, aangenaam.’

                      Hij duwt zijn visitekaartje in haar hand. ‘Bel me morgen zo rond het middaguur. Ik wil graag met je in contact komen.’

                      Nog voor zij wat terug kan zeggen loopt hij weer bij haar weg. Daniël, Philip en Lotte zijn naar haar toegelopen. ‘Wat was dat voor iets spannends?’ Vraagt Lotte.

                      ‘Dat was een hele beroemde choreograaf en hij wil dat ik hem morgen bel.’ Antwoordt ze verbluft.

                      Daniël pakt haar beet en tilt haar moeiteloos op. ‘Gefeliciteerd schat. Je was geweldig. Ik heb genoten van je.’

                      Hij zet haar weer op de grond. Lotte en Philip feliciteren haar ook. ‘Dit is echt de mooiste voorstelling waar ik ooit ben geweest.’

                      ‘Ja van mij ook!’ Valt Lotte haar man bij. ‘Wij zijn erg dankbaar dat we erbij mochten zijn en daarom hebben we wat cadeautjes voor je.’

                      Verlegen pakt Rachel de twee pakjes aan. ‘Pas thuis openmaken.’

                      Rachel kan haar nieuwsgierigheid nauwelijks bedwingen, maar met twee strenge mannen binnen handbereik neemt zij geen enkel risico. Philip en Lotte gaan nog even met hun mee naar huis. Er wordt de hele rit naar huis alleen maar over de show gepraat. Iedereen is even enthousiast. Rachel geniet van het warme gevoel. Ook is zij erg vereerd dat Kenneth met haar wil praten. Daniël houdt de deur voor haar open en helpt haar met uitstappen. ‘Is het warm genoeg schat?’ Vraagt Daniël. Rachel trekt een fleece deken over haar benen en knikt. ‘Nu mag je het uitpakken.’ Zegt Lotte.

                      Rachel is nu toch wat zenuwachtig. Behoedzaam maakt ze het grootste pak open. Met grote ogen staart zij naar het schilderijtje. Het is een schildering van een bestaande foto van Rachel die ooit tijdens een voorstelling is gemaakt. ‘Het is betoverend.’ fluistert Rachel.

                      ‘Net als jij.’ Antwoord Philip. ‘Lotte houdt van schilderen en heeft deze gemaakt voor jou.’

                      ‘Dank je wel.’ Er komt nauwelijks nog geluid uit haar keel. Het gebaar emotioneerd haar.

                      Rachel moet er even van bijkomen. Zulke lieve, warme mensen is zij nog niet eerder in haar leven tegen gekomen buiten Daniël.

                      Philip knikt naar het lange pak. ‘Nu die.’

                      Een onbestemd gevoel duikt op in haar buik. Haar handen trillen als zijn het uitpakt. Er zit een smalle, maar zware paddle in verpakt. Haar hartslag schiet omhoog. Voorzichtig tilt ze het op. Er staat haar naam in gegraveerd. Mooie, sierlijke letters sieren het handvat. Op de bovenkant sieren mooie bloemen het oppervlak. de onderkant is glad. Ondanks dat zij dat ding angstaanjagend vindt, is zij er toch blij mee. Met een blos op haar wangen kijkt ze op. ‘Bedankt. Ik ben sprakeloos. Ik heb de hele dag al het gevoel dat ik niet weet wat me overkomt. Nu weer.’