De labuitslagen wezen uit dat Lana negatief was. Haar vreugde werd echter snel overstemd door de waarschuwing van Adam dat ze de medicijnen nog 30 dagen door moest slikken. Het was nog maar een week geleden dat ze blootgesteld was aan het AIDS virus en ze was het nu al helemaal zat om zoveel water te moeten drinken. En dan te bedenken dat er mensen waren die dat vrijwillig een levenlang volhielden.

Zaterdagochtend vroeg arriveerde Lana bij het huis van Adam met haar financiële huishouding netjes in twee mappen die ze in een kartonnen doos meedroeg. Steven deed de deur open en pakte de doos van haar aan toen ze de hal instapte.

‘Adam zit in zijn kantoor’, zei Steven met een hoofdknik in die richting. Lana deed haar jas uit, hing deze aan de kapstok en liep achter hem aan. Het huis rook naar verse citroenen en ze vroeg zich af waar dit vandaan kwam.

Steven zei dat hij de vorige dag na school de vloeren geboend had. ‘Als ik flink meehelp in de huishouding, dan is Adam minder aan schoonmaakkosten kwijt’.

Lana glimlachte tegen hem. Hij was zo ambitieus en wilde zo graag op zijn manier iets terugdoen. Ze verbaasde zich er opnieuw over hoe een dergelijk milieu zo’n geweldige jongeman voortgebracht had. Toen ze de studeerkamer binnenstapte hield ze even haar pas in toen ze zag hoe Adam over een bureau gebogen zat wat bezaaid lag met paperassen. Een paar stapels waren zo hoog dat ze hem bijna niet kon zien.

‘Hoi’, groette ze terwijl ze naar zijn kant van het bureau liep.

Adam keek op met een diepe rimpel in zijn voorhoofd. Deze rimpel verdween op het moment dat hij haar zag. Hij schoof zijn stoel naar achteren, stond op, rekte zich uit en strekte vervolgens zijn armen naar haar uit. Zij stapte naar hem toe en zuchtte genotvol toen hij haar dicht tegen zich aan trok.

‘Ik ben al even bezig, maar ik ben bijna klaar’, liet hij weten.

‘Wat ben je aan het doen?’

‘Ik ben alle rekeningen en financiële overzichten aan het uitzoeken. Ik had alles rechtstreeks vanuit de brievenbus in dozen gedaan. Daar betaal ik nu de rekening voor’.

Lana grinnikte bij de gedachte dat Adam, zijn boekhouding niet op orde had. Op de een of andere manier paste dat helemaal niet bij hem.

‘En daarbij, Robert heeft me vanmorgen al drie keer vanuit de kliniek gebeld. Ik dacht dat hij met zijn kennis en ervaring geen moeite zou hebben me te vervangen, maar hij vraagt overal mijn advies over, van wat hij voor moet schrijven tot welke labwaarden binnen de normale grenzen horen’.  Robert Hurley was een arts in opleiding die door Adam tijdelijk had ingehuurd voor twee dagen per week. Nu de kliniek op rolletjes liep en steeds meer winst ging maken, was het bestuur ermee akkoord gegaan dat er ondersteuning voor Adam ingehuurd werd. Het was een non profit organisatie die nooit winst gemaakt had, tot Adam aan het roer kwam.  Het bestuur was erg tevreden met de laatste resultaten. Als dit het bedrijfsleven betrof, dan was winst maken het belangrijkste oogpunt en zouden extra kosten bovenop het reguliere budget nooit toegestaan zijn, tot het volgende budgetjaar. Adam wist dit uit ervaring en het was een van de belangrijkste reden waarom hij voor deze specifieke baan gekozen had. Extra winst betekende meer werknemers, meer materiaal en meer apparatuur als dat noodzakelijk was. Er waren geen eindejaarsuitkeringen of winstdelingen die ervoor zorgden dat de zorg uitgehold werd.

‘Maar hij zou gisteren met je meelopen zodat je hem in zou kunnen werken’, zei Lana.

‘Ja, ik heb hem laten zien waar hij alles kon vinden, hij heeft mijn spreekuur meegemaakt. Ik dacht dat dit wel genoeg zou zijn, maar blijkbaar is dat niet het geval. Het is zelfs zo, als wij niet afgesproken hadden, was ik er naar toe gegaan om orde op zaken te stellen’.

‘Adam, als je denkt dat hij je nodig heeft, ga er dan in vredesnaam naar toe! Dit kan nog wel even wachten’, bood Lana aan.

Zijn dankbare blik verwarmde haar hart. ‘Weet je het zeker? Ik weet dat dit heel belangrijk voor je is’.

‘Dat is het ook. Maar het kan nog wel even wachten. De patiënten niet. Wil je dat ik deze papieren voor je uitzoek terwijl je weg bent?’

Adam kneep even in haar hand. ‘Nee liefje…ga jij maar lekker wat voor de televisie ontspannen tot ik weer terug ben’.

‘Ik vind het niet erg hoor en het zal ons later veel tijd schelen’, bood ze nogmaals aan.

Adam draaide zich om en keek naar de grote stapels papier. ‘Tja…als je het echt niet erg vindt?’

‘Nee!’ Lana ging op zijn stoel zitten en schoof naar het bureau. ‘Heb je toevallig dossierdozen in huis?’

‘Daar op de vloer’, wees hij. ‘Daar liggen nog drie nieuwe dozen. Ik heb ze vorig jaar aangeschaft en ze nooit gebruikt’.

‘Ga jij nu maar, dan zorg ik dat het allemaal in orde is als je terug bent’. Lana lachte toen hij haar met een brede grijns aankeek en haar een kus op haar wang gaf en daarna in de richting van de voordeur liep. Een uur later hoefde ze nog maar een doos papieren uit te zoeken en ze zou klaar zijn. Ze typte een lijst met verschillende categorieën die hij nodig zou hebben, sorteerde deze op alfabet en schreef ze vervolgens op de dozen.

‘Hallo?’ Lana schrok op toen een man de kamer binnen kwam lopen. Hij hield zijn pas in toe hij haar zag, en vroeg, ‘Wie bent u?’

‘Ik ben…ik ben Lana, en wie bent u?’, vroeg ze nog steeds een beetje in de war van zijn verschijning.

‘Tom Hayes’, zei hij en deed een stap naar voren en stak zijn hand uit. Lana schudde deze en zag vervolgens vage overeenkomsten tussen hem en Adam.

‘Bent u de vader van Adam?’

‘Ja. Is hij thuis?’

‘Dat was hij wel, maar hij is voor een poosje naar zijn werk vertrokken. Zal ik hem voor u bellen?’

De man haalde een mobiele telefoon uit zijn zak tevoorschijn. ‘Nee, doe geen moeite, dat doe ik zelf wel’, zei hij en ging op de leren bank bij de open haard zitten. Lana kon niet naar de bank kijken zonder het beeld dat Adam haar daar een pak op haar blote bips had gegeven. Met een blos op haar wangen ging ze weer zitten en ging verder met haar werk.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Dag, jongen’. Lana moest wel meeluisteren, zo luid klonk zijn stem. ‘Ik ben bij jou thuis – en je vriendin, Lana, zit hier met haar neus in jouw papieren’.

Lana trok verbaasd haar wenkbrauwen op, maar keek niet op.

‘Nou ja! Hoe kon ik dat nu weten?’ Lana voelde hoe zijn ogen op haar gericht waren. ‘Werkelijk! Nou goed, dan ga ik maar naar huis om je moeder het nieuws te vertellen!’ Na een korte pauze zei Tom, ‘kom morgenavond dan maar met haar eten…OK…dag’.

Tom Hayes stond op, klapte zijn mobieltje dicht en liep naar het bureau om een blik op de papieren te werpen. Lana verwachtte dat hij zou feliciteren of iets dergelijks, maar ik plaats daarvan bulderde hij, ‘Jeetje, hij vertrouwt je echt overal mee, is het niet?’

Lana hield haar adem in bij deze nauwelijks gefundeerde belediging en hield zich in om niet uit te halen in zijn richting. Hij moest per slot van rekening even verrast zijn als haar omdat hij tot een paar minuten geleden klaarblijkelijk niet van haar bestaan had afgeweten.

‘Ja. We gaan binnenkort trouwen. Ik heb mijn eigen papieren meegenomen en Adam heeft me gevraagd die van hem uit te zoeken’.

‘Jouw papieren? Ben je een rashond?’ Tom moest om zijn eigen stompzinnige grapje lachen. Lana keek hem koeltjes aan.

‘Ik ben bang van niet. Ik ben maar een verpleegkundige, voorheen een verwende rijkeluisdochter’.

‘Oh ho! Zit dat zo? Ik moet toegeven, je hebt wel pit!’

‘Ik heb veel meer dan pit alleen, maar ik ben bang dat je me eerst wat beter moet kennen voor je daar achter komt’.

Tom Hayes boog zich voorover om haar beter in zich op te kunnen nemen. Lana voelde de drang om op te springen en zich in de oost vleugel te barricaderen, maar ze staarde even hard terug tot hij overeind kwam, zich omdraaide en zonder nog een woord te zeggen de kamer uitliep.

Tja, dat verliep verre van vlekkeloos, dacht Lana. Haar hart ging tekeer toen ze zich probeerde te ontspannen. Ze hoorde de voordeur met een klap dichtslaan en even later stak Steven zijn hoofd om de hoek van de deur.

‘Wie was dat?’, vroeg hij.

‘De vader van Adam. Hij deed niet erg aardig’, antwoordde Lana. Ze kneep haar lippen stijf op elkaar.

‘Ik hoorde hoe jullie met elkaar praatten. Ben toen hier naar toe gekomen, maar hij was al weg voor ik er was’.

‘Gezien zijn houding is dat waarschijnlijk maar goed ook. Ik ben blij dat jullie elkaar misgelopen zijn’.

‘Lana, hij is toch niet de eigenaar van dit huis, toch?’

Lana keek hem even onderzoekend aan. ‘Nee! Het is volledig het eigendom van Adam, Steven. Maak je geen zorgen, je bent hier veilig’, zei ze en duwde met die ferme uitspraak het vleugje twijfel wat ook nu bij haar ontstond, naar de achtergrond.

‘Oh, maar ik maak me ook helemaal geen zorgen, hoor’, zei hij. ‘Ik heb vertrouwen in Adam. Hee, heb je zin in een broodje?’

‘Altijd’, grijnsde ze. ‘Wat voor?’

‘Ik zou een uitsmijter kunnen maken’.

‘Klinkt goed, doe maar’. Lana dook de papieren weer in en probeerde niet meer aan de ouders van Adam te denken. Tot nu toe waren het twee missers geweest, de confrontaties met zijn familie. Ze at de uitsmijter die Steven voor haar gemaakt had, maar het smaakte haar niet echt. Tegen de tijd dat Adam weer terug was, was ze bijna klaar met het sorteren van zijn paperassen en had ze tientallen keren geoefend hoe ze hem ermee zou confronteren dat hij zijn ouders nog niet van hun verloving in kennis had gesteld.

Adam had zich er echter op voorbereid. Hij had een groot bos rode rozen meegenomen en zette dat voor haar op het bureau om haar vervolgens een dikke knuffel te geven. ‘Je hoeft het niet te zeggen’, fluisterde hij in haar nek. ‘Ik weet het, ik had het hen eerder moeten vertellen. Het spijt me. Ik wilde een geschikt moment afwachten en dat heeft zich nog niet voorgedaan’.

‘Adam’, begon Lana, maar hij nam het woord weer.

‘Mijn vader is af en toe een grote hork, maar hij is niet zo erg als mijn zuster. Maar dat is vissen met olifanten vergelijken.

Vissen met olifanten?’, slaagde Lana erin in te breken.

Adam grinnikte. ‘Ik dacht dat je ‘appels met peren’ afgezaagd zou vinden. Hoe dan ook, we gaan morgenavond bij ze eten en dan kun je zelf oordelen’.

Lana ging staan een keek hem aan. ‘Ik heb al heel wat gezien en ik weet niet of ik wel mee wil. Hij heeft zich nog niet zo lang geleden behoorlijk onbeschoft gedragen. Hij vroeg me of ik een stamboom had en deed ronduit vervelend omdat ik in jouw papieren zat’.

Adam glimlachte naar haar. ‘Neem me niet kwalijk. Het is mijn schuld. Ik had er rekening mee moeten houden dat hij vroeger of later binnen zou komen vallen. Maar ik wil heel erg graag dat je morgenavond meegaat – dat wil je toch wel? Voor mij?’

Lana moest lachen om zijn charmante pogingen en knikte. ‘OK. Maar je gaat toch niet van mij verlangen dat ik aardig blijf doen als ze onbeschoft tegen me doen?’

Adam ging zitten en legde zijn handen gevouwen op het bureau. ‘Lana, van mij hoef je niet aardig te doen als zij onbeschoft tegen je doen. Ik wil dat wij een gezin gaan stichten. Een gezin waar men lief voor elkaar is, niet grof of beledigend. Als wij ons grof opstellen tegen anderen, zullen onze kinderen dat zien en het voorbeeld volgen. Begrijp je wat ik wil zeggen?’

‘Ja. Maar we hebben nog geen kinderen. Wij zijn nog niet een goed voorbeeld voor anderen. Het is zelfs mogelijk dat we helemaal geen kinderen krijgen omdat er nog steeds een kans is dat ik HIV geïnfecteerd ben’.

‘Dat weet ik. Maar in dat geval zouden we kunnen adopteren’.

‘Adam, je zou ze dan voor een groot gedeelte alleen moeten opvoeden als ik AIDS blijk te hebben!’

‘Dat zal niet gebeuren, Lana. Ook al zou je het krijgen, dan zou je met de medicijnen van tegenwoordig nog steeds minstens twintig jaar voor de boeg hebben’.

‘Als ik geluk heb. Je weet evengoed als ik dat medicijnen soms helemaal niet aanslaan’.

‘Dat is vrij zeldzaam. Kijk, als we met alles rekening moeten houden met het slechtste scenario, kan kunnen we helemaal niets meer plannen’.

‘Ik houd gewoon overal rekening mee’, objectiveerde Lana.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Je ziet het nogal somber in’, antwoordde Adam. ‘Laten we liever gaan kijken hoe we het goed kunnen laten verlopen. Aan de hand van bevindingen kunnen we altijd nog gaan herijken’.

‘Herijken? Je gebruikt vandaag wel allemaal vreemde woorden’.

‘Het was ook een vreemde dag’. Lana ging achter hem staan en begon zijn schouders te masseren. Met een zucht van genot leunde hij achterover tegen haar aan. ‘Lana, het spijt me. Alles wat vandaag gebeurd is, is het gevolg van mijn laksheid. Het spijt me dat jij er de gevolgen van hebt moeten ervaren’.

‘Het is al goed Adam’, zei ze. ‘Ik ben niet boos meer. Bovendien kun jij er niets aan doen dat je vader zo reageerde. Ik had graag gezien dat je me verteld had hoe hij in elkaar steekt, dan was ik een beetje voorbereid geweest’.

‘Dat was ik ook wel van plan, ik had niet verwacht dat je hem nu al tegen het lijf zou lopen’.

‘Kennelijk niet. Kijk, ik kan er best mee omgaan. Maar waar ik slecht mee overweg kan, is dat je me straft omdat ik van me afbijt. Je zei eerder dat ik tegen Anna wel van me af kon bijten. Waar zit het verschil in?’

Adam zuchtte. ‘Er zijn een heleboel verschillen. Om te beginnen zijn we nu verloofd. We worden een grote familie. Ik heb jouw familie ontmoet. En ook al ben je gezegend met een huisvol aardige mensen, zag ik me genoodzaakt je te straffen omdat je hen zonder dat hier een aanleiding voor was, grof behandelde. Ik vind het vreselijk als je je zo gedraagt. Ik wil niet dat mijn kinderen zich zo gedragen, dus kunnen dingen beter nu veranderen, voordat er kleine potjes in de buurt zijn’. Lana liet zijn schouders los en liep om het bureau heen.

‘Hm…’, zei ze, deed haar armen over elkaar en keek hem aan. ‘Ik denk dat dingen inderdaad wel wat anders zijn. Maar jouw familie doet gewoon niet aardig – tenzij je moeder anders is?’

Adam perste zijn lippen op elkaar en antwoordde, ‘Ze is heel aardig. Ik kan niet begrijpen hoe ze het zo lang met mijn vader uitgehouden heeft. Ze spreken amper nog met elkaar. En doen ze dat wel, dan kan ze heel fel zijn. Ze ontwijken elkaar dus zo veel mogelijk’.

‘Wat een verdrietige situatie…maar ik zie nog steeds niet in waarom ik me maar moet laten beledigen zonder dat ik iets terug mag zeggen. Dat gaat dwars tegen mijn karakter in en dat zal niet veranderen ook al geef je me iedere dag een pak op mijn bips’.

Adam trok zijn wenkbrauw op. ‘Geloof je dat echt? Je hebt nog nooit een pak slaag met de haarborstel gehad’.

Lana keek hem aan. ‘En daar ben ik ook helemaal niet nieuwsgierig naar. Kijk, ik heb het wel afgeleerd dingen achter te houden, zoals jij nu gedaan hebt, maar dat ter zijde. Ik heb het ook wel gehad met gevaarlijk gedrag vertonen, ik heb afgeleerd om me als een klein kind te gedragen of onaardig te doen tegen mijn familie. Ik verwacht dus niet dat het nodig is dat ik ooit nog gestraft moet worden!’

Adam knikte langzaam. ‘Nou goed dan. Alles wat ik van je vraag is dat je je best doet aardig tegen hen te zijn. Ik kan je op de voorhand vertellen dat het geen zin heeft de discussie met mijn vader aan te gaan. Hij houdt er irrelevante redenaties op na, heeft lak aan de basale communicatieregels. En als hij het idee heeft dat hij niet gaat winnen dan komt hij met beledigingen of niet ter zake doende argumenten om het onderwerp te veranderen. Met Anna kun je wel de discussie aan gaan, maar als ze haar punt gemaakt heeft, zal ze weer nieuwe dingen bedenken waar ze je mee om de oren kan slaan. Als je dat onthoudt dan zal het wel los lopen. Gewoon negeren wat niet belangrijk is.

Lana liet haar armen langs haar lichaam hangen, ze was niet langer boos. ‘Ik ben er jammer genoeg van overtuigd dat onze verloving en mijn geschiktheid als huwelijkskandidaat het voornaamste gespreksonderwerp zal zijn. Dat is behoorlijk belangrijk, vind je niet?’

‘Ja…maar laat mij het woord dan maar doen, dan hoef je ook geen dingen te zeggen waar je later misschien spijt van krijgt’.

Lana dacht even na en antwoordde toen ‘ik zal even afwachten tot jij het woord neemt. Doe je dat niet, dan zal ik zelf antwoorden’.

‘Dat is goed’. Adam keek omlaag naar de rozen die bovenop de dikke stapels papieren op het bureau lagen. ‘Ik ben blij dat je dat allemaal voor mij gedaan hebt, liefje. Het lijk of je al bijna klaar mee bent, of zie ik dat verkeerd?’

Lana knikte. ‘Dank je wel voor de rozen. Ik zal ze eens in een vaas gaan zetten’.

__________________________

Het was vervolgens weinig om kennis te nemen van elkaars financiële situatie. Toen ze beide wisten wat de ander tot op de cent waard was, stond Adam op en rekte zich uit.

‘Zo’, zei hij ‘en wat heeft deze exercitie nu opgeleverd?’

‘We hebben in ieder geval onze administratie weer op orde. Verder weten we dat jij tien keer zoveel vermogend bent als ik. Toch maar huwelijkse voorwaarden?’, vroeg Lana en ging ook staan.

‘Nee, dat wil ik niet’.

‘OK, goed dan, vind je dan dat we een gezamenlijk spaartegoed moeten maken, of meer gaan beleggen?’

‘Beide klinken wel goed’.

‘Nadat we getrouwd zijn, natuurlijk’.

‘En daarin ligt nog een vraag verscholen die nog niet beantwoord is…wanneer gaan we trouwen?’, grijnsde Adam.

‘De huurperiode van mijn appartement verstrijkt over twee maanden. Denk je dat we dan tijd genoeg hebben om alles voor de bruiloft te regelen? Ik heb eigenlijk geen idee wat er allemaal bij een huwelijk komt kijken, behalve dat wat ik van Elaine gehoord heb’.

Adam liep naar de kalender die aan de muur hing. ‘Over twee maanden is het kerst. Dat kan dus beter niet. Maar wat dacht je van nieuwjaarsdag?’

Lana zuchtte. ‘Dan denk ik dat ik al voor ons trouwen bij je in moet trekken…’

‘Het klinkt net alsof je dat niet ziet zitten’.

‘Ik trek liever bij je in nadat we getrouwd zijn’.

‘Misschien dat je huisbaas het goed vind het vanaf nu van maand van maand te bekijken?’

‘Daar zal ik naar informeren’. Op dat moment hoorden ze hoe buiten een motor gestart werd.

‘Wat is dat?’, vroeg Lana, maar Adam was al onderweg naar de voordeur. Toen ook Lana de deur bereikte,  zag ze hem over het gazon rennen in de richting van Steven, die met kettingzaag in de hand naast een paar dode bosjes stond. Lana glimlachte en keek toe wat er ging gebeuren.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Adam stak zijn hand uit in de richting van de kettingzaag en Steven zette de motor af. Van een afstand kon Lana duidelijk horen wat er allemaal gezegd werd.

‘Ik had gedacht dat als we meer gebruik maken van de open haarden, dan zou er minder gebruik gemaakt hoeven te worden van de centrale verwarming’ zei Steven tegen Adam.

‘Dat klopt. Maar heb je wel eens eerder met een kettingzaag gewerkt’, vroeg Adam, terwijl hij deze van hem over nam.

‘Nee’, grijnsde hij vrolijk. ‘Maar ik heb wel eens toegekeken hoe anderen ermee werkten’.

‘Lana!’, riep Adam. ‘We gaan even hout sprokkelen – we zijn over een uurtje terug’.

 Lana zwaaide en liep weer naar binnen. Ze zouden vast koud en hongerig zijn als ze weer terug kwamen, dus ging ze alvast met de lunch aan de slag. Nadat ze de inhoud van de koelkast had geïnspecteerd, pakte ze een kookboek van de plank om een recept uit te zoeken.

Uiteindelijk viel de keuze op tosti’s en tomatensoep uit blik. Lana bedacht zich dat ze nog wel een half uurtje kon wachten voor ze aan de slag ging. Ze keek om zich heen in de sfeervol verlichte keuken en voelde voor het eerst dat het ook haar keuken was. Met een hernieuwd enthousiasme opende ze alle kastjes om te kijken wat er in stond. De glazen stonden in de buurt van het fornuis, in plaats van bij de koelkast waar ze het meest gebruikt werden. En de kruiden stonden in de buurt van de spoelbak in plaats van bij het fornuis. Lana begon de kastjes leeg te ruimen en borg ze vervolgens weer op plaatsen waarvan ze dacht dat ze thuishoorden. Toen ze na een kwartiertje klaar was, besloot ze het huis eens wat beter te gaan verkennen.

Lana liep door het stille huis naar boven en schrok op van alle piep- en kraakgeluiden. Zou ze daar ooit aan kunnen wennen? De lege slaapkamers voelden koud aan en ze probeerde zich voor te stellen wie hier gewoond hadden. Volgens Adam had sinds de dood van zijn betovergrootmoeder niemand meer in haar kamer geslapen; hoelang was dat eigenlijk geleden? Ze ging voorzichtig op de rand van het bed zitten en keek naar zichzelf in de spiegel. Het bed was hard en hobbelig, hetgeen zou kunnen verklaren waarom niemand er meer wilde slapen. Ze tilde de sprei op en zag een katoenen matras, en een gevlochten raamwerk in plaats van veren. Het matras was loodzwaar, maar ze slaagde erin deze een stukje op te tillen. Tot haar verrassing  zag ze er een klein boekje met een leren omslag liggen. Ze trok het voorzichtig onder de matras vandaan.

Lana opende het boek. Op de eerste pagina stond met vulpen ‘Dagboek van Elizabeth Hardin Hayes’. Lana’s hart ging sneller kloppen toen ze de volgende pagina omsloeg. De betovergrootmoeder van Adam was niet een begenadigd schrijver, maar iemand die de kale feiten van het leven in en om het landhuis beschreef. Op haar trouwdag had ze alleen maar geschreven, ‘Vandaag met James Hayes getrouwd, 42 bruiloftsgasten’.

Lana sloeg gretig de bladzijde om, maar die was van een maand later en er stond alleen maar ‘James heeft vandaag twee koeien gekocht. Ik heb gordijnen voor de babykamer genaaid. ‘Waarom schreef deze vrouw nooit over haar gevoelens, gedachten en verlangens? Lana sloeg de ene bladzijde na de andere om, maar kwam niet veel meer tegen dan saaie feiten zoals bijvoorbeeld geboortedata van de kinderen, tot het einde van het boek, waar het handschrift bibberig was en nauwelijks leesbaar. Ze las, ‘Vanochtend is de tweeling dood geboren. De pijn was bijna ondraaglijk. James is woedend. Ik wilde dat ik tegelijk met hen doodgegaan was’.

Lana zuchtte, en drukte het boekje tegen haar borst. Waarom was haar echtgenoot boos geweest? Zou hij haar de dood van de baby’s kwalijk nemen? Waarom wilde deze vrouw dood, zonder in haar dagboek daarvoor of daarna enige emotie over te tonen? Lana kwam overeind en schoof een van de laden van het dressoir open, in de hoop meer stille getuigen van haar leven tegen te komen. Ze wist niet eens waardoor ze zo door haar gefascineerd geraakt was. De laden waren gevuld met oud linnengoed en mottenballen, maar tussen de lakens vond ze twee foto’s. De namen stonden achterop de verbleekte kiekjes geschreven. Op eentje stonden Elizabeth en James, zittend, met vier van hun kinderen om hen heen staand. Geen van allen lachte, maar Lana wist dat het in die tijd de gewoonte was om foto’s op deze manier te maken. James zag er streng uit en Lana vond dat zijn kaaklijn overeenkomsten vertoonde met die van Adam. Hij had echter de ogen van Elizabeth. Op de andere foto stond een van de baby’s. Achterop stonden de naam John William Hayes. Lana herinnerde zich de naam van het dagboek. Ze schoof de foto’s in het boekje en nam het met haar mee toen ze de kamer verliet.

Toen ze de zolderdeur passeerde, voelde ze weer de sterke drang om het daar boven te gaan verkennen. Omdat ze wist dat dit gevaarlijk was, zou ze alleen maar een kijkje gaan nemen in de personeelsvertrekken. Met kloppend hart klom ze de smalle trap op en stapte het eerste kleine kamertje binnen. In de houten bedbak lag een met veren gevuld matras, maar er lag niets onder. Eén voor één opende Lana de kasten en laden – maar ze waren allemaal leeg. Ze ging naar het tweede kamertje, die een beetje groter was. Er stond een zelfde bed tegen de muur. Hier stonden twee ladekasten, en net toen Lana de eerste la opentrok, hoorde ze van beneden haar naam roepen.

‘Lana!”, riep Adam toen hij van de keuken naar de studeerkamer liep. Lana verstijfde. Zou hij in de gaten hebben dat ze op de zolder geweest was? Ze wilde beslist niet op de zoldertrap gezien worden en rende naar beneden. Toen ze bijna beneden was struikelde ze over een oneffenheid en viel voorover en sloeg met haar schouder tegen de deurpost aan voordat ze haar handen naar voren kon steken. Ze tuimelde verder naar beneden en stootte haar hoofd tegen een van de treden.

Door een waas van pijn zag ze hoe Adam de trap naar de eerste verdieping op rende.

‘Lana! Ben je gevallen? Gaat het wel goed met je?’ Hij hurkte naast haar neer.

‘Mijn schouder’, kreunde ze en probeerde overeind te komen, maar haar bovenlichaam lag klem tussen de deurpost en de onderste trede. ‘Ik kan me niet meer bewegen!’ Adam liet zijn handen over haar nek en schouder glijden. Vervolgens tilde hij haar bij haar heupen omhoog totdat ze los was. Er schoot een felle pijn van haar ribben tot haar nek. Lana rolde op haar rug terwijl Adam voorzichtig beide kanten van haar nek en schouders betastte. Vervolgens legde hij zijn handen op haar sleutelbeenderen om ze met elkaar te kunnen vergelijken.

‘Ik denk dat je je sleutelbeen gebroken hebt! Het begint al behoorlijk dik te worden … blijf daar liggen tot ik terug ben! Niet bewegen’. Adam sprong overeind en rende de trap af. Lana vroeg zich ondertussen af hoe ze zich überhaupt zonder hulp zou kunnen bewegen.

‘Wat ik nu ga doen had je vader jaren geleden al moeten doen’, hield Adam Lana voor, ‘en anders een van je broers wel’. Hij duwde haar door de hal en hield toen even stil. Hij hield haar stevig om haar middel vast. ‘Waar hebben we wat privacy?’, zijn stem klonk zacht maar streng.

‘Er is hier helemaal geen privacy’, antwoordde ze terwijl haar blik ongewild afdwaalde in de richting van de trap. Ze kon niet geloven dat dit allemaal gebeurde – er zou straks vast iemand komen kijken wat er gebeurde! Ze kon hem het beste hier in de hal wat proberen bezig te houden, tot iemand op dat idee zou komen…

‘Niet jokken. Vertel het me, Lana, en anders, de hemel sta me bij, geef ik je hier en nu een flink pak op je blote bips!’

‘Hier?! Maar Adam’, sputterde ze, ‘dat kun je niet maken! Mijn ouders…’ Lana stopte midden in haar zin toen hij haar in de richting van een mahoniehouten stoel begon te trekken die tegen de lambrisering stond. Hij had er blijkbaar geen enkele moeite mee haar een pak op haar billen te geven ten overstaan van haar familie! ‘OK, OK!’, siste ze, boven, in mijn oude slaapkamer…’

Terwijl ze met tegenzin Adam de trap opleidde aan het eind van de hal, kon Lana de enthousiaste geluiden van de kids uit de speelkamer aan de andere kant van het huis horen. ‘Die zijn in ieder geval een flink eind uit de buurt’, dacht ze opgelucht, ‘zij zullen niets kunnen horen’.

Op de overloop sloeg Lana rechtsaf, met Adam op haar hielen. Ze begon steeds meer te treuzelen, totdat hij haar arm pakte en haar dwong hem aan te kijken. De strenge blik in zijn ogen zorgde voor een huivering.

‘Je zei dat je tot woensdag zou wachten voor je…je…je weet wel!’, riep ze.

‘Dit kan niet langer wachten’. Hij had zich tussen haar en de trap opgesteld en keek haar resoluut aan.

Lana bleef de discussie aangaan, ‘Maar Adam, ik probeerde me best wel goed gedragen. Karl begon ermee, het deed erg onaardig!’

‘Het maakt me niet uit wie er begonnen is – je kunt best aardig doen als ik je net gewaarschuwd heb. Maar waarschuwingen blijven kennelijk niet al te lang hangen. En ik pas ervoor om je de hele avond te volgen en steeds in te moeten grijpen!’

De tranen prikten Lana al in de ogen. Alle erotische spanning was plotseling uit zijn gedrag verdwenen. ‘Je hebt eerder gezegd dat me nooit een pak slaag zou geven wanneer ik me grof gedraag!’

‘Ik heb gezegd dat ik je geen pak slaag zou geven als je grof tegen mij bent. Dit is iets heel anders en ik heb je verschillende keren de kans gegeven je gedrag bij te stellen!’

‘Het gaat jou helemaal niets aan hoe ik met mijn broers omga. Ik snap niet wat het jou kan schelen!’

‘Je bent mijn toekomstige vrouw! De moeder van mijn kinderen!’ Lana deed een stap terug toen ze zag hoe zijn ogen vuur spuwden. ‘Ik wist dat je wel eens wat verwend zou kunnen zijn omdat je de enige dochter bent, maar ik had niet bedacht dat je je zo onhebbelijk zou gedragen als je bij je familie bent. Zeuren tegen je vader, terwijl hij dingen doet omdat hij van je houdt, je moeder negeren terwijl die er veel werk van gemaakt heeft om je verloving te vieren, onder het eten je broers afsnauwen en hen en hun vrouwen vervolgens wat beledigen…maar ik zal dat allemaal een halt toeroepen. Ik zal zorgen dat je spijt krijgt van je woorden! En hiermee eindigt de discussie, jongedame! Waar is je oude slaapkamer?’

Lana stond als aan de grond genageld en liet zijn woorden tot haar doordringen. Had ze dat echt allemaal gedaan? Aan de boosheid van Adam te oordelen, was dit kennelijk het geval. Ze zag hoe hij zich omdraaide en de eerste de beste deur opendeed, en de oude kamer van Chip in keek. Het was tegenwoordig een logeerkamer. Hij deed de deur weer dicht en opende de volgende die een paar meter verder lag. Vervolgens wenkte hij haar. Zij liep langzaam naar hem toe, haar blik naar de grond gewend. Haar wangen rood van schaamte.

‘Dit is het vroegere domein van het verwende rijke luismeisje, neem ik aan?’, vroeg Adam en duwde haar de kamer in die sinds haar jeugd niet meer veranderd was. Er lag een knalgele sprei op het bed en ontelbaar veel knuffels stonden opgesteld op de planken die de hele kamer rondhingen. Tegen de wand stond een grote televisie en een stereo-installatie opgesteld en in de open kast stonden op zijn minst honderd spellen opgestapeld. In een andere kast, met glazen deur stonden alle Barbie poppen opgesteld die in de tachtiger jaren in de winkels gekomen zijn.

Lana gaf geen antwoord terwijl hij de deur achter hen dicht deed en op slot draaide. Met drie grote passen beende hij naar de televisie en zette deze aan en draaide aan de volumeknop tot de geluiden van een voetbalwedstrijd door de kamer schalden. Toen hij zich naar haar omdraaide, wendde ze haar blik af en keek naar de beddensprei, terwijl het hart haar in de keel klopte. Hij liet er verder geen gras over groeien dat moest ze hem meegeven. Voordat ze haar mond kon openen om opnieuw de discussie aan te gaan, had hij haar over de rand van het bed geduwd, haar rok omhoog en haar broekje naar beneden. Hij ging naast haar zitten en deed zijn linkerarm stevig om haar middel.

Hij warmde haar niet op. Zijn grote hand liet hij hard op haar zere billen neerkomen, waardoor de boodschap onmiddellijk naar haar hersenen verstuurd werd. De pijn joeg door haar heen en hoewel ze krampachtig probeerde geen kik te geven, zorgden de klinkende kletsen binnen de kortste keren dat ze hem smeekte op te houden.

KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! ‘Ik heb zelden zo’n kruidje roer me niet gezien!’ KLETS!

KLETS! KLETS! ‘Ja gaat straks naar beneden om je excuses aan Karl en zijn vrouw aan te bieden! Heb je dat goed begrepen?’

‘Jaaaaa!”, klaagde Lana, terwijl ze onder zijn arm kronkelde. Tevergeefs probeerde ze haar bips onder zijn neerdalende hand weg te draaien. Het leek zelfs wel of hij steeds harder ging slaan! ‘Alsjeblieft! Het spijijijt me!’

Toen hield Adam even op en gaf haar de gelegenheid op adem te komen. ‘En van nu af zul je je een stuk beter gedragen’, zei hij waarschuwend, ‘anders gaan we weer naar boven. En dan zal ik mijn riem gebruiken!’

‘Neeee!’, jammerde Lana toen een volgende serie klappen er voor zorgde dat ze wild met haar benen schopte. Bijna raakte ze zijn neerdalende hand die meedogenloos zijn weg zocht naar haar blote billen. Haar broekje vloog door de lucht en kwam op de pluchen vloerbedekking terecht.

Hij stopte weer even en zette zijn been over haar beide onderbenen. ‘Ik heb er een hekel aan wanneer je zo overdreven je blik naar het plafond laat gaan, alsof ik net iets heel doms gezegd heb! Het wordt tijd dat je eens volwassen wordt, Lana!’

Ze voelde zich allesbehalve volwassen toen hij haar op haar bips bleef slaan en vervolgens –weliswaar minder hard- op haar bovenbenen. Toen hij klaar was en haar overeind trok en in zijn armen nam, brandden de billen van Lana als vuur en rolden de tranen over haar gezicht. Haar haren kwamen los uit de clip waardoor de lokken verwilderd over haar schouders en borsten kwamen te hangen. Adam haalde zijn zakdoek te voorschijn en depte haar ogen.

Lana kromp ineen toen haar bips over de ruwe stof van zijn Dockers broek wreef. ‘Ik wil staan!’, huilde ze. ‘Alsjeblieft, laat me opstaan!’

‘Goed dan. Ga maar eens in die hoek daar staan’, zei hij en hij zette haar op haar benen en drukte de zakdoek in haar handen.

Lana keek hem verbaasd aan. ‘In de hoek?’, herhaalde ze.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Ja’, bevestigde Adam. ‘Ga jij maar eens nadenken waarom je een pak op je bips gehad hebt’.

Na nog een kleine aarzeling liep ze langzaam naar de dichtstbijzijnde hoek, die naast de deur gelegen was. Waarom hij haar een pak slaag gegeven? Die vraag was niet zo moeilijk te beantwoorden omdat hij haar dat daarnet nog omzichtig duidelijk gemaakt had. Lana draaide zich om en keek hem aan.

‘Ga met je neus in de hoek staan’, liet hij haar weten. Ze deed wat haar gezegd werd en begreep opeens het gebruikelijke (volgens de forumberichtjes) verzoek. De enige manier om eraan te voldoen is door haar borsten tegen de muur te drukken en haar bips naar achteren te duwen. Ze kon niet zeggen dat het nu zo’n comfortabele houding was nu haar billen in brand stonden. Zou hij naar haar zitten kijken? Of keek hij inmiddels naar de voetbalwedstrijd op de televisie?

‘Ik moet plassen’, liet ze na ongeveer een minuut weten.

‘Nu niet’, antwoordde Adam streng. ‘Ik laat je wel weten wanneer je kunt gaan’.

Lana ging er niet tegen in. Het duurde niet lang toen haar benen pijn begonnen te doen. En niet lang daarna haar onderrug. Ze verplaatste haar gewicht van het ene been op het andere. Ze dacht aan haar eerdere fantasie over het in de hoek moeten staan. Met enige spijt constateerde ze dat er helemaal niets erotisch aan was. Het leek wel een eeuwigheid te duren voor hij eindelijk wat tegen haar zei.

‘Waarom sta je daar in de hoek. Lana?’

Omdat ik verliefd geworden ben op een overdreven dominante man die er ideeën op na houdt die uit de vorige eeuw stammen, dacht ze, maar durfde dat niet te zeggen. ‘Ik…ik denk omdat ik onbeschoft tegen mijn broers geweest ben en omdat ik mijn ouders afgekat heb na alles wat ze voor me gedaan hebben’.

‘En ben je het daar mee eens?’

‘Dat weet ik niet. Daar moet ik eens goed over nadenken’.

‘Lana, ik besef me dat je dit allemaal wel gewend bent, maar ik wil niet dat mijn kinderen in een dergelijke situatie opgroeien. Wanneer iemand onbeschoft tegen je doet, ondanks dat je zelf heel aardig doet, dan zal ik me ermee bemoeien en er iets van zeggen. OK?’

‘Ik weet het niet’.

‘Ik denk dat ze wel zullen veranderen als ze zien hoe jouw gedrag in het voordeel verandert’.

Lana had even de neiging om te ontkennen dat ze een probleem met haar gedrag had, maar hield wijselijk haar mond. Hij liet haar weten dat ze de hoek mocht verlaten en ze stommelde naar haar oude badkamer. Ze had het gevoel dat het wel twintig jaar geleden was dat ze naar haar kamer gestuurd was omdat ze haar broers geslagen had. Haar broers hadden overigens nooit teruggeslagen. Op die manier was ze vroeger tot de orde geroepen. Ze dacht hoe anders het er nu aan toe ging. Wat als haar ouders haar vroeger over de knie gelegd hadden? Zou ze hen dan nu met meer respect behandelen? Zou ze dan nu helemaal geen gedrag meer laten zien waar Adam van vindt dat het bestraft moet worden? Lana deed een plas, waste haar handen en hield een nat washandje op haar brandende ogen. Ze vroeg zich af of Adam nog steeds in de slaapkamer was.

Toen ze klaar was, trof ze hem languit liggend op het bed aan, zijn handen in zijn nek gevouwen. Als je niet beter wist zou je denken dat hij sliep. Snel trippelde ze naar de zijkant van het bed. Hij deed zijn ogen open, pakte haar hand en trok haar naar zich toe zodat ze boven op hem kwam te liggen. Hij wreef over haar rug en zij drukte haar hoofd tegen zijn schouder. Op dat moment wist ze, dat hoe vaak hij haar ook een pak slaag zou geven, dit het allemaal meer dan waard was. Ze had nog nooit een man getroffen die zijn vrouw met zoveel zorg behandelde als hij. Misschien was het uiteindelijk de relatie van hen wel die vreemd was, maar ze zou hem nooit op andere gedachten kunnen brengen over wat hoort en wat niet of hoe hij er op zou moeten reageren. Ze zou zelf wat zaken veranderen of dat nu leuk was of niet. Lana voelde een diep verlangen in zich opkomen en begon hem in zijn nek te zoenen en vervolgens zijn oorlelletje.

‘Dat moet nog maar even wachten’, zei hij lachend. Ze kon zien dat hij stijf werd toen hij dat zei. Lana stopte met zoenen maar haar borsten voelden zwaar aan toen ze over zijn harde borst wreven. Ze liet haar hand over zijn borst en buik naar beneden glijden over de bobbel in zijn broek. Maar hij pakte haar hand en trok deze weg.

‘Niet nu’, liet hij weten. Lana lachte in zichzelf. Met een boosaardige lach deed ze haar rok omhoog, draaide zich om en duwde haar billen in zijn kruis. ‘Verdomme, Lana’, zei hij en duwde zich tegen haar aan en werd in no time keihard toen haar billen zich tegen zijn penis duwden. Met een diep gegrom ging hij rechtop zitten, draaide haar om, schoof een kussen onder haar heupen en sloeg haar rok op tot boven haar blote billen. Lana kronkelde van genot toen zijn vingers haar gevoelige plekje vonden. Ze hoorde hoe zijn rits open werd gedaan en vervolgens het scheuren van plastic en het geluid van een condoom dat omgedaan werd. Het meest erotische geluid dat er bestond vond ze, op zijn kreunen na. Hij kon altijd wel, mijmerde ze. Vervolgens werden alle gedachten uit haar hoofd verbannen toen zijn harde lid een weg vond tussen haar vochtige lippen. De hitte in haar billen werkte nu heel erg stimulerend, toen de warmte uitstraalde naar haar kruis.

Toen hij op en neer begon te bewegen, boog Adam zich naar voren en fluisterde in haar oor, ‘Het voelt zo goed! Je warme billen tegen me aan en je bent zo nauw’. Lana kwam klaar bij het horen van zijn woorden, haar kreten van opwinding werden door de dikke sprei gesmoord.

Toe ging hij op zijn knieën zitten en drong nog dieper in haar door. Ze had het gevoel dat hij bijna haar maag bereikte. Hij greep haar bij haar heupen en begon in en uit te bewegen. Hij stootte telkens helemaal naar binnen. Net toen ze begon te denken dat ze niet meer zou kunnen, hield hij op en spande zijn spieren. Hij trok haar stevig tegen zich aan. Ze voelde hem kloppen en zo mogelijk nog harder worden en spoot vervolgens in het condoom diep in haar. Zij kwam nog een keer klaar. Adam lag bovenop haar en liet zijn handen onder haar glijden om zachtjes in haar tepels te knijpen terwijl haar lichaam nog naschokte.

‘We moeten weer naar beneden’, mompelde hij in haar oor en gaf haar een tik op haar bips toen hij van haar af rolde. Lana gaf geen kik. Toen ze het water in de badkamer hoorde stromen kwam ze langzaam weer bij haar positieven. Haar hele familie zou er waarschijnlijk nog zijn, wachtend tot ze weer beneden zouden komen. Het was tenslotte hun feestje.

Met een diepe zucht stond ze van het bed op en liep in de richting van de badkamer. Beiden wasten ze zich en wisten de sporen van de vrijpartij uit. Lana keek in de spiegel – het was overduidelijk dat ze gehuild had en ze had haar tasje niet mee naar boven genomen. Maar ze zou naar beneden gaan en doen alsof er niets aan de hand was…

Lana vond haar tas en dook ermee het toilet in om de oogschaduw bij te werken en de mascara te vernieuwen. Dat leek al een stuk beter, vond ze, en ging op zoek naar Karl en Brenda. Na een welgemeend excuus over haar eerdere opmerkingen, was ze aangenaam verrast dat haar excuus aanvankelijk verbaasd maar later vriendelijk in ontvangst genomen werden. Niemand maakte een opmerking over hun lange afwezigheid.

Al snel maakten haar broers en hun gezinnen zich klaar om te vertrekken. Nathan en Sheila vertrokken als eerste, maar Nathan keerde nog even terug om nog iets tegen Adam te zeggen. Hij wierp een sympathieke blik op Lana, zei vluchtig gedag en was opnieuw vertrokken.

Lana ging bij haar moeder zitten en vroeg zich af wat dat gedrag van Nathan te betekenen had. Toen zag ze dat Adam naar haar vader liep die bij het haardvuur stond. Sean knikte tegen Adam en vervolgens trokken ze beiden hun jas aan en liepen naar buiten. Lana was ervan overtuigd dat ze de strijd aan zouden gaan wie de bruiloft ging betalen. Ze deed haar ogen dicht en hoopte vurig op een goede afloop. Als er woorden van kwamen, wiens kant moest ze dan kiezen? Die van Adam? Of die van haar vader?

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘We moeten een trouwdatum vaststellen’, zei haar moeder. Maar Lana was heel ergens anders met haar gedachten en antwoordde slechts met het ophalen van haar schouders.

Toen Adam bijna een kwartier later binnenkwam, keek hij allesbehalve vrolijk. Hij haalde de jas van Lana uit de kast en gaf deze aan haar. Het afscheid was echter hartelijk en Lana hoopte er maar het beste van toen ze met Adam naar de auto liep. Hij opende de deur voor haar open en ze klom naar binnen.

‘Bedankt voor het opwarmen van de auto’, zei Lana toen ze in de stoel zat.

Hij deed zijn veiligheidsriem om en draaide zich om en keek naar haar. Ze glimlachte, maar zijn blik bleef strak. ‘Lana’, begon hij en ze verstrakte. Die toon kwam haar inmiddels bekend voor.

‘Wat? Ik heb mijn riem om!’

‘Ik heb de auto daarnet samen met je vader met behulp van startkabels moeten starten. Je hebt je deur niet goed dichtgedaan en daarom was de accu leeggelopen’.

‘Oh!’ Lana herinnerde zich opeens hoe ze haastig achter hem aangerend was in de richting van het huis. ‘Ik kan niet geloven dat ik zo dom geweest ben! Het spijt me verschrikkelijk!’

Adam knikte en trok zijn wenkbrauw op. ‘Laten we eens kijken’, hij begon met behulp van zijn vingers te tellen, ‘Ik heb je een pak op je bips gegeven vanwege liegen, omdat je je schuldig voelde, omdat je jezelf in gevaar gebracht hebt, omdat je mij voor schut gezet hebt en omdat je nadat ik je gewaarschuwd hebt jezelf onbehoorlijk gedragen hebt bij je familie. Zullen we slordigheid ook maar op de lijst zetten?’

Hoewel Lana het echt heel dom vond wat ze gedaan had, schudde ze heftig van nee. ‘Adam…ik wil sowieso nooit weer een pak slaag hebben! Op deze manier houd ik geen billen meer over!’ Ze schoof heen en weer op haar stoel en trok vervolgens een grimas.

‘Het is anders heel eenvoudig, Lana. Als jij geen kinderachtige dingen uithaalt waarvoor je een pak slaag verdient, dan zul je er ook geen krijgen’.

Lana knikte. Ze was te moe om tegen hem in te gaan. ‘Goed. Maar is het vergeten een deur dicht te doen kinderachtig?’

‘Nee, maar pruilen en weigeren naar binnen te gaan, was dat wel. En daarom ben je vergeten de deur dicht te doen’.

‘Het spijt me. Ik zal er voortaan beter om denken. Ik heb sindsdien heel wat mee gemaakt en heb me voorgenomen wel meer dingen te veranderen’.

De gezichtsuitdrukking van Adam ontspande toen ze hem aankeek. ‘OK. Maar verander niet te veel, want doorgaans ben ik heel tevreden over je manier van optreden’.

Lana kneep haar ogen dicht en keek hem achterdochtig aan. ‘Je begint het toch niet leuk te vinden om mij een hard pak slaag te geven?’

‘Niet voor straf. Ik vind het veel leuker om je een goodgirl spanking te geven’.

‘Goed. Dan zul je een heel andere ik te zien krijgen…’ Lana knipperde nog een paar keer met haar ogen en deed vervolgens haar ogen dicht. Ze sliep al bijna toen hij de oprit afdraaide. Adam reed rechtsreeks door naar haar flat en overtuigde zich ervan dat ze haar medicijnen innam voordat ze de deur achter hem op slot deed.

___________________________

Lana was de volgende ochtend al vroeg op en wachtte tot Adam haar op zou komen pikken om naar het werk te gaan. Ze douchte, waste haar haren, nam haar medicijnen en keek naar de televisie toen ze buiten een auto hoorde stoppen.

De dag verliep prima totdat Adam haar tussen de middag mee nam naar het restaurantje om daar te lunchen. Ze hadden net besteld en hingen achterover, genietend van een beker warme chocola.

‘Je vader en ik hebben gister een heel gesprek gehad toen we bezig waren mijn auto weer aan de praat te krijgen’, zei Adam.

Lana keek hem verbaasd aan. ‘Waarover? Wie de bruiloft gaat betalen?’

‘Nee’, glimlachte Adam. ‘Die eer is aan hem’.

‘Waarover dan?’ Lana was opgelucht dat dit probleem in ieder geval uit de wereld was.

‘Hij zei me dat iedereen zich gisteravond afvroeg waarom we ineens verdwenen waren en wachtte vervolgens op een antwoord’.

‘Nou, en wat heb je hem gezegd?’

‘Ik heb hem gezegd dat we even een gesprek onder vier ogen gevoerd hebben. Toen zei hij dat hij dat al gedacht had omdat het leek alsof je gehuild had’.

‘Oh, nee!’ Lana sloeg haar handen voor haar gezicht. ‘Ik hoopte nog zo dat niemand het op zou vallen’.

‘Toen zei hij dat hij er niet goed tegen kon als je huilde en zei me dat ik er maar voor moest zorgen dat het niet weer voor zou komen’.

Lana keek hem van tussen haar vingers aan. ‘Oh, mijn God…’

‘Dus…moest ik hem wel vertellen waarom je gehuild had. Dit omdat het vast nog wel eens zal voorkomen’.

Lana liet haar handen zakken en keek even om zich heen of er iemand in de buurt was. ‘Heb je hem gezegd dat je me een pak op mijn bips gegeven hebt’, fluisterde ze, terwijl ze een kleur kreeg als vuur.

Adam schudde zijn hoofd. ‘Ik heb hem gezegd dat ik je verschillende keren gewaarschuwd heb dat je om je gedrag moest denken, en dat toen je gewoon doorging je broers grof te behandelen, ik actie moest ondernemen. Ik heb hem gezegd dat we boven, in je oude slaapkamer een serieus gesprek gevoerd hebben en dat je je excuses hebt aangeboden. Hij heeft gezien hoe je verontschuldigingen aan Karl hebt aangeboden. Dat was al zo bijzonder dat hij de rest van mijn verhaal ook geloofde. Ik heb hem echter niets over het pak slaag verteld’.

Lana keek hem beschaamd aan. ‘Denk je dat hij er zo genoegen meeneemt?’

‘Ja. Hij heeft me een hand gegeven en me succes gewenst toen we weer naar binnen liepen’. Adam lachte naar haar en zij lachte tenslotte met hem mee.

De serveerster kwam hun bestellingen brengen. Het viel Lana op dat ze vandaag niet naar Adam knipoogde. Daar voelde ze dan tenminste nog iets van voldoening over. Adam was door haar familie geaccepteerd, dacht Lana, ondanks zijn dominante karakter, dat nogal haaks stond op dat van haar ouders. Ze glimlachte nogmaals en was blij dat zaken zo goed uitgepakt waren. Nu moest ze nog met zijn ouders gaan kennismaken…

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Lana reed na het werk met Adam mee, bleef eten, en reed naar huis toen Adam en Steven zich voor het voetballen genesteld hadden. Adam was de volgende ochtend laat op het werk, want hij had Steven naar de middelbare school in de buurt gebracht om hem in te schrijven. Na alles wat zich in de afgelopen periode had voorgedaan, wilde Lana wel eens een rustige avond meemaken om ongestoord met de plannen voor het huwelijk bezig te kunnen zijn en haar dagelijkse dingetjes te kunnen doen.

Zo ging ze woensdagavond naar huis en settelde zich op de bank om een poos te gaan lezen voordat ze iets te eten ging maken. Hoewel ze Adam de vorige avond wel gemist had, had ze echt meer tijd voor zichzelf nodig. En hij zou ook wel wat tijd nodig hebben om Steven beter te leren kennen, veronderstelde ze. Toen om een uur of zeven de deurbel ging, had ze geen idee wie dat zou kunnen zijn. Toen ze door het kijkgaatje keek, zag ze Adam voor de deur staan en ging haar hart sneller slaan. Ze opende de deur en wierp zich in zijn sterke armen.

‘Wat doe jij hier?’, lachte ze terwijl hij zijn jas uitdeed. ‘Ik dacht dat je het wel druk zou hebben met het geven van kooklessen aan Steven’.

Adam lachte terug, ‘Ik heb een pizza voor hem besteld en hem alleen met zijn huiswerk gelaten. Hij moet nog veel inhalen, maar vindt het echt leuk om te studeren. Ik heb hem gisteravond maar een keertje hoeven helpen’.

‘Oh. Wat heb je daar?’, vroeg Lana terwijl ze naar een plastic tas wees die hij in zijn hand hield.

‘Je nieuwe haarborstel. Ben je het vergeten?’

Lana deed een stap naar achteren. De adrenaline schoot door haar lichaam toen ze zich herinnerde dat hij haar een pak op haar bips beloofd had voor het niet dragen van de veiligheidsriem. Haar gezichtsuitdrukking sprak boekdelen.

‘Je was het echt vergeten!’

‘Ja, dat klopt! Ga je me werkelijk alweer een pak slaag geven? Ik heb daarna steeds de gordel om gehad en mijn billen doen nog steeds zeer van zondag’. Lana voelde zich opeens erg hulpeloos. Alsof ze helemaal geen controle meer had over wat er ging gebeuren.

‘Lana, ik kom mijn beloftes altijd na. Wanneer ik zeg dat ik je een pak op je billen met de haarborstel ga geven, dan doe ik dat ook’.

‘Het kan toch geen kwaad om eens van gedachten te veranderen?’ Lana had een hekel aan het klagende ondertoontje in haar stem, maar ze kon het niet tegenhouden. ‘Alsjeblieft, Adam?’ Ze voelde de tranen opwellen en probeerde ze weg te knipperen.

‘Lana, maak je toch niet zo druk. Het is niet meer dan een pak op je blote billen om je er aan te herinneren dat je een veiligheidsriem moet dragen. Niets meer dan dat’.

Ze keek hem aan. ‘Niet meer dan een pak op mijn blote billen’, sneerde ze. ‘Heb je enig idee hoeveel pijn dat doet? Ik wil het gewoon niet!’ Toen liepen de tranen over haar wangen, hoeveel moeite ze ook deed om niet te gaan huilen. Ze keek Adam nog een keer aan en draaide zich toen om en liep naar de bank en haar lot tegemoet.

Adam haalde de borstel tevoorschijn en ging naast haar zitten. Opeens gooide hij de borstel op de salontafel en trok haar stevig tegen zich aan.

‘Verdomme, Lana, ik kan er niet tegen als je begint te huilen voor ik nog een vinger uitgestoken heb. Ik zal je vanavond niet meer slaan. Ik wil niet dat je er bang voor bent. Bovendien denk ik dat het nu niet veel zoden meer aan de dijk zet. Gezien het feit dat je het alweer vergeten was, is het te lang geleden’.

Lana smolt in zijn armen, dankbaar voor de seponatie. Bovendien was dit het ultieme bewijs dat hij er niet van genoot om haar te straffen! Ze voelde hoe ze door zijn liefde omhelsd werd en legde haar hoofd op zijn borst. Ze hoorde zijn hart luid en krachtig slaan.

‘Vanaf nu zal er geen uitstel meer zijn als je een pak slaag verdient. Waar we ook zijn, ik zal wel een plekje zoeken waar we privacy hebben’.

Lana bewoog naar achteren en keek hem aan. ‘Waar we ook zijn? Jeetje, Adam, wat als ik je op het werk boos maak?’

Adam was even stil. Zijn blik was gefixeerd op het lege televisiescherm. ‘Ik denk dat ik dan inderdaad tot na het werk moet wachten, maar zal het zeker op dezelfde dag nog ten uitvoer brengen. Bovendien weet jij dondersgoed dat ik je geen pak slaag zal geven omdat je me boos gemaakt hebt’.

Lana ging weer tegen hem aanliggen. ‘Zal ik wat te eten bestellen?’, vroeg ze.

‘Lekker. Zullen we iets eenvoudigs doen?’

‘Dat klinkt goed’.  Lana ging rechtop zitten en pakte een tissue uit de doos die op tafel stond. Ze depte haar ogen droog en liep vervolgens naar de telefoon.

‘Denk maar niet dat huilen je de volgende keer zal helpen, Lana. Ik geef je een pak op je bips voor je überhaupt de kans krijgt om te gaan huilen’.

Lana keek om in zijn richting. ‘Ik ging niet huilen om er onderuit te komen. Ik ging huilen omdat ik wist dat het heel zeer ging doen!’

‘OK’, knikte Adam. ‘Ik wilde alleen maar dat je het weet’.

‘Het was anders niet mijn bedoeling om je de volgende keer te manipuleren met mijn tranen, hoor!’

‘Goed. Ik geloof je’.

‘Vanwaar dan die waarschuwing?’

‘Ik bedacht me dat je zou kunnen denken dat het een mooie manier was om onder een pak op je billen uit te komen. Het spijt me. Ik had niet verder gedacht dan toen ik zei dat het de volgende keer niet zou helpen’.

Lana deed haar armen over elkaar en stak haar neus in de lucht. ‘Ik denk dat je wat schuldig bent door te denken dat ik zo slecht zou zijn’.

Adam sloeg met zijn handen op zijn knieën en ging staan. Ze schrok zich een hoedje van het plotselinge lawaai, maar ze deinsde niet terug toen hij langzaam dichter bij kwam met een neutrale gezichtsuitdrukking. Toen hij vlak bij haar was, deed ze een stap naar voren en ging tegen hem aan staan. Hij deed zijn armen om haar heen en duwde haar zodat ze met haar rug tegen de muur kwam staan. Hij liet zijn handen op en neer over de zijden van haar lichaam gaan en liet ze tenslotte op haar billen rusten.

‘Lana’, fluisterde hij in haar oor, ‘Als we het eten straks op hebben zal ik je een goede massage geven. Ik zal je achterkant masseren en vervolgens de voorkant en alles er tussenin. Ik zal ervoor zorgen dat je kronkelt van genot. Daarna ga ik je een pak op je blote billen geven’, hij kneep haar daar, ‘totdat je me smeekt de liefde met je te bedrijven. Hoe klinkt dat?’

‘Goed’, zei Lana, en ze vroeg zich af of ze daarna nog over de kracht zou beschikken om wat te eten te bestellen.

Lana zag hoe haar tranen op het stuk zeep terecht kwamen dat in de met de make-up bedekte wastafel lag. Toen ze weer in de spiegel keek zag ze dat de roze lippenstiftstrepen over de linkerkant van haar gezicht liepen. Ze zag er meelijwekkend uit. Toen de absurditeit van de situatie plotseling tot haar doordrong, hield ze op met huilen om daar eens over naar te denken. Nog niet zo lang geleden was ze een eenvoudige verpleegkundige met belangstelling voor kunst. Nu stond ze hier met brandende billen en opgezette ogen te midden van de stille getuigenissen van wat een grap had moeten zijn. Maar ze was gepakt en gestraft, net als een ondeugend kind. Lana had in haar stoutste dromen geen rekening gehouden met dit scenario.

Toen ze zich de opmerking van Adam herinnerde over het in de hoek staan, probeerde ze zich voor te stellen hoe ze daar stond, misschien wel met haar rode bips tentoongesteld en hij een oogje in het zeil houdend om te voorkomen dat ze van haar plaats zou komen. Misschien zou ze wel met haar neus tegen de muur moeten staan zoals ze in sommige forums gelezen had. Die gedachte bracht echter geen reactie te weeg. Ze realiseerde zich dat het het voyeuristische aspect was wat haar opwond. Dat hij naar haar zou kijken, dat hij misschien wel naar haar verlangde en dat hij moest genieten van het uitzicht dat hij had. Ze schudde haar hoofd en herinnerde zich dat hij haar ook een verwend nest genoemd had! Een wrange glimlach speelde om haar mond toen ze naar de puinhoop om zich heen keek en de troep begon op te ruimen.

Ze veegde de commode schoon en keek in het kastje of er ook Glassex stond of iets dergelijks. Maar er stonden alleen maar verzorgingsartikelen voor de man uitgestald. En een grote doos condooms. Jeetje, dacht ze, en keek naar het getal wat trots op de voorkant van de doos gedrukt stond. Tweehonderdveertig stuks! Ze had nog nooit eerder een verpakking gezien die meer dan een dozijn bevatte. Nou ja, Adam was kennelijk optimistisch van aard…

‘Lana. Ben je al bijna klaar?’, klonk de stem van Adam aan de andere kant van de deur.

‘Nee, antwoordde ze en deed snel het deurtje van het kastje dicht. ‘Heb je een glasreiniger in huis?’

‘Ben zo terug’.

Lana maakte een washandje nat met koud water en drukte het vervolgens op haar ogen. Het zou waarschijnlijk ook weldadig aanvoelen aan haar zere billen. Ze weerstond de neiging om het uit te proberen, legde het washandje neer en begon de haarborstel van Adam schoon te maken.

Nadat hij haar de reiniger gebracht had, maakte ze de klus af. Zodat alles weer even onberispelijk schoon was als voordat ze haar slag geslagen had. Maar ze kon haar gedachten niet van de doos condooms houden en probeerde zich de hoeveelheid vrouwen voor te stellen die maakten dat hij zoveel condooms in huis had. Hoeveel zou hij al gebruikt hebben? Was zij de eerste? In ieder geval de laatste was ze van overtuigd, maar al snel nam de nieuwsgierigheid het over van haar nuchtere verstand. Toen Adam weer kwam kijken of ze al bijna klaar was, zat ze op de vloer, omgeven door condooms die in nette stapeltjes van zes uitgestald lagen.

Hij had niet geklopt zoals ze verwacht had. De deur zwaaide open, en daar stond hij. Zijn gezichtsuitdrukking veranderde van verbazing naar irritatie toen ze met grote ogen naar hem opkeek en een kleur kreeg als vuur. Haar billen knepen onwillekeurig samen alsof ze zichzelf wilden beschermen en herinnerden haar aan de recente striemen die daar nog steeds gloeiden.

‘Tweehonderdentweeëntwintig’, zei ze en boog zich weer voorover in de richting van de condooms. ‘Je zou zeggen dat ze hen beter per vijf konden verpakken, dat telde veel gemakkelijker’. ‘Tweenhonderdenachtentwintig…tweehonderdenvierendertig’. ‘Wat zou je met al die dingen gedaan hebben als je er allergisch voor gebleken was?’ Lana begon ze allemaal weer in de doos te proppen, zonder zich nog druk te maken of het wel in nette stapeltjes gebeurde.

‘Dan zou ik ze weggegooid hebben en een andere doosje gekocht hebben. Deze doos heb ik bij wijze van grap van een vriend gekregen, vorig jaar Kerst’.

‘Oh’. Lana pakte de doos op en ging staan. ‘Eh…’ Omdat hij tussen haar en de commode opgesteld stond en geen aanstalten maakte om aan de kant te gaan, zette Lana de doos op de wastafel, deed een stap achteruit en vroeg zich af wat er nu weer zou volgen.

‘Het is bijna tijd om te vertrekken’. Adam draaide zich om en liet het er bij.

Met een zucht van verlichting zette Lana de doos terug in de commode en bekeek zich nogmaals in de spiegel. OK, dus de vorige aanblik was ronduit belachelijk geweest? Deze keer waren haar ogen niet meer opgezet, alleen nog een beetje rood rond de oogleden. Ze pakte haar tasje en deed wat oogschaduw en mascara op. Zo, dat was veel beter.

______________________________

Toen Adam met een kalm gangetje de afrit afreed, dacht Lana even terug aan haar meest recente escapade. Zat ze nu in de problemen? Was hij er boos over? Ze keek even heimelijk opzij; zijn wenkbrauwen stonden niet omhoog en zijn mond was ontspannen. Oh, maar er was duidelijk beweging in zijn kaak en wang te zien, omdat hij herhaaldelijk zijn kaken op elkaar klemde. Ze keek snel weg en staarde uit het zijraampje naar buiten. Shit, hij was boos. Er ging een siddering van verlangen door haar heen. God, genoot ze van deze constatering? Wilde ze dan alweer een pak op haar billen?

Toen hij remde en aan het stuur draaide om de weg op te rijden, zag ze hoe de spieren van zijn biceps zich spanden in de mouwen van het Hugo Boss shirt wat hij droeg. Haar tepels reageerden. Wat had dit te betekenen?  Sterke biceps hielden harde klappen in natuurlijk. Maar harde klappen deden zeer. En haar bips deed nog steeds zeer! Ze ging voor de zoveelste keer verzitten op de leren stoel en bracht vervolgens haar knieën omhoog in de richting van haar borst en sloeg haar armen erom heen.

‘Adam’, ze keek hem aan. ‘Ik…eh…ik wil graag weten of je…of ik in de problemen zit omdat ik die…eh…dingen zat te tellen?’ Tot haar afschuw trapte hij op de rem en zette de auto aan de kant van de weg.

‘Wat?’, vroeg zij.

Adam zette de versnelling in de vrij en draaide zich naar haar om. ‘Je weet dat ik niet goed kan praten als ik aan het rijden ben. En voor zover je zat te tellen om te controleren hoe vaak ik seks heb gehad, tja, dan weet ik niet goed wat ik daarmee aan moet. Tenminste ik neem maar aan dat je daarom zat te tellen, en niet om  me nogmaals duidelijk te maken dat ik mijn spullen beter niet door anderen kan laten gebruiken’.

Lana hield haar adem in, verbaasd over zijn woorden. ‘Nee! Dat wilde ik niet duidelijk maken – geloof me, mijn billen doen nog veel te zeer!’

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Dan wilde je dus kijken hoe vaak ik seks gehad heb?’, vroeg Adam.

Lana voelde hoe ze een kleur kreeg en ze liet haar blik afglijden naar zijn grote, warme handen. ‘Ik…ik denk het wel. Ik was er gewoon nieuwsgierig naar’.

‘En…voelt het goed om te weten dat ik ze alleen met jou gebruikt heb?’

Lana knikte. ‘Ja, Adam’, mompelde ze.

‘Denk je dat je een pak op je billen verdiend heb omdat je in die doos hebt gesnuffeld?’

Lana schudde haar hoofd. ‘Je had toch gezegd dat ik alles mocht gebruiken?’

Ze keek op toen ze zijn bulderende lach hoorde. ‘Dat klopt’, zei hij, ‘ik zal je er geen pak slaag voor geven’.

Lana lachte verlegen terug, en ging weer verzitten.

‘Maar als je steeds maar blijft zoeken naar bewijzen van vroegere relaties, dan zul je vroeger of later wel wat vinden. Ik heb tot nu toe niet als een monnik geleefd’.

‘Oh, maar dat weet ik toch al’, protesteerde Lana.

Adam knikte. ‘Als je dus eens iets mocht vinden, dan zal het niet een groot probleem zijn, toch?’

‘Nee! Echt niet, dat beloof ik!’

‘Goed. Laten we dan maar snel verder gaan, anders komen we nog te laat. Toen Adam de auto de weg weer opstuurde, slaakte Lana een zucht van verlichting. Vooral omdat ze opgelucht was dat ze zich opgelucht voelde. Het was dus niet het pak op haar billen waar ze op triggerde, het was gewoon het alpha mannelijke gedrag dat haar dreigde met een pak slaag! Nu was alles wat haar te doen stond, het stellen van een grens voordat ze echt tegen een pak slaag opliep.

De rest van de rit verliep rustig en Lana probeerde te ontspannen en aan normale dingen te denken, zoals het trainen voor haar volgende Dan, of koken leren of hun trouwplannen. Maar haar zere billen verstoorden haar gedachten steeds en ze begon zo langzamerhand te denken dat een pak op de bips wel degelijk een afschrikwekkende werking zou kunnen hebben ondanks dat ze daar tot voor kort anders over dacht. Ze keek wel uit voor dat ze er weer zo’n puinhoop van zou maken. Lana keek naar buiten en zag dat ze haar geboortedorp begonnen te naderen. Ze vertelde Adam hoe hij moest rijden en ze voelde hoe ze langzaam zenuwachtig begon te worden omdat ze zich afvroeg of haar vader zich met de trouwplannen zou bemoeien. Toen ze de brede oprit naar haar ouderlijk huis opreden zag ze hoe de auto’s van haar broers er allemaal stonden.

‘Verdomme! Al mijn broers zijn thuis!’, riep ze.

‘Dat is toch geen probleem?’, vroeg Adam en hij parkeerde zijn auto tussen die van Karl en Nathan in. Karl was al vijf jaar getrouwd en had drie zonen. Nathan had twee dochters, maar Chip had nog geen kinderen.

‘Alleen maar dat het een drukke bedoening gaat worden’, grinnikte ze. ‘Twee ouders, drie broers, drie schoonzusters, vijf neefjes en nichtjes en wij’.

‘Nou ja, we zien het toch wel? Laten we gaan’. Hij zette de motor uit en deed zijn veiligheidsriem af. Lana ging rechtop zitten en keek in het spiegeltje van de zonneklep.

‘Is het nog te zien dat ik gehuild heb?’, vroeg ze bezorgd.

‘Nee, maar als iemand er wel over valt, kun je altijd nog zeggen dat het vreugdetranen waren’, antwoordde hij droog.

Lana liet haar blik naar het plafond gaan en taste naar de deurhandel.

‘Wat is er met je veiligheidsriem gebeurd?’, vroeg Adam en trok zijn wenkbrauw op.

‘Mijn veiligheidsriem?’ Lana keek naar beneden. ‘Geen idee – heb ik die daarnet niet afgedaan?’

‘Nee, je het hem niet afgedaan. Je had hem blijkbaar helemaal niet om!’

‘Natuurlijk wel! Ik heb mijn gordel altijd om!’

‘Lana, je hebt hem nooit afgedaan. Dus je hebt hem niet om gehad’.

Toen Lana zich bedacht hoe makkelijk ze op haar stoel heen en weer had kunnen schuiven en haar knieën op had kunnen trekken, realiseerde ze zich dat hij gelijk had. Er trok een ongemakkelijke rilling door haar heen en ze zei, ‘Wauw. Je hebt gelijk! Ik kan er niet bij dat ik dat vergeten ben. De volgende keer moet je maar controleren of ik hem wel om heb, huh?’ Ze keek hem aan en zag hoe zijn geïrriteerde blik juist veranderde in een strenge.

‘Ja, dat zal ik doen’, liet hij haar weten, ‘maar als we hier vertrekken dan gaan we eerst een nieuwe haarborstel voor je kopen en daarmee gaan we naar je flat om hem uit te proberen’.

‘Adam!’, riep ze, terwijl haar hart op hol sloeg, ‘ik heb het niet met opzet gedaan! En mijn bips doet al hartstikke zeer; ik kan echt niet meer hebben, en zeker niet met een haarborstel!’

‘Goed dan. Dan wachten we nog een paar dagen. We zullen wachten tot woensdagavond. Bij jou thuis. Om zeven uur. Het doet er niet toe of je het met opzet deed of niet. Het gaat erom dat je het niet weer vergeet’.

Met die woorden duwde hij de deur open en stapte uit, terwijl de strekking van zijn woorden bij Lana doordrong. Dit wond haar helemaal niet op, omdat ze er heilig van overtuigd was dat ze helemaal geen pak slaag met de haarborstel verdiend had. Nu wilde ze niets liever dan blijven zitten en zichzelf wentelen in zelfmedelijden, maar haar hele familie zat op hen te wachten en had hen waarschijnlijk al aan zien komen. Het liefst was ze weer in huilen uitgebarsten. Toen ging haar deur open en stond Adam te wachten hoe ze uit zou stappen.

‘Ik wil nog niet naar binnen’, zei ze tegen hem en maakte geen aanstalten uit te stappen.

‘Lana’, antwoordde hij geduldig, ‘als je niet naar buiten komt, dan ga ik alleen naar binnen, stel mezelf voor en zeg tegen ze dat je hier als een verwend kind zit te pruilen’.

‘Dat doe je niet!’, riep ze, terwijl ze naar hem opkeek.

‘Dat doe ik wel’, zei hij er direct overheen en begon het pad in de richting van de voordeur af te lopen.

‘Wacht!’, riep Lana en sprong in paniek uit de auto. Het zelfmedelijden was op slag verdwenen. Ze streek haar rok glad en haastte zich achter hem aan. Vlak voor de voordeur had ze hem weer ingehaald.

‘Ik bel nooit aan’, hijgde ze, en reikte naar de deur om deze open te duwen. Maar Adam hield haar tegen en pakte haar bij haar pols.

‘Dat zou je wel moeten doen. Je woont hier niet meer; maar je ouders. Het zou van respect getuigen als je rekening zou houden met hun privacy’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Zo had Lana het nog nooit bekeken en trok haar arm terug en wachtte tot de deur opengedaan werd.

En dat gebeurde, toen de deur openzwaaide werd het portaaltje voor de deur verwarmd en verlicht vanuit de hal. De vader van Lana, Sean Taylor, begon breed te grijnzen toen hij zijn dochter zag staan. Zij was wel de laatste die hij verwachtte nu er aangebeld was. Terwijl hij haar een dikke knuffel gaf, knipoogde hij over haar schouder in de richting van Adam.

‘Pap’, protesteerde Lana toen hij haar niet snel genoeg los liet. Ze duwde hem weg en zei lachend, ‘Dit is Adam, mijn verloofde!’

De mannen schudden elkaar hartelijk de hand en toen deed Sean een stap achteruit. ‘Verdomme, wat is het koud buiten!’Ze stapten allemaal de warme hal in met zijn Italiaanse design tegelvloer en de mahonie houten lambriseringen. Aan de wand hing een portret van Lana, geheel in het wit gekleed en met een Mona Lisa glimlach.

‘Wat een prachtig schilderij’, merkte Adam op.

‘We hebben het laten maken voor de zestiende verjaardag van Lana’, zei Sean trots.

‘Ja’, mengde Lana zich in het gesprek en trok haar wenkbrauwen op. ‘Het heeft vier volle dagen geduurd om het te maken. Mijn rug lag aan flarden toen het klaar was!’

Adam week geen moment van haar zijde, hij kneep stevig in haar hand. ‘Maar liefje, dat was het uiteindelijk helemaal waard, of niet?’

Lana keek naar hem op, zag de strenge blik in zijn ogen en kleurde tot achter haar oren. ‘Ja’, antwoordde ze en keek vervolgens glimlachend naar haar vader. ‘Het was het helemaal waard, Pap!’

Sean knikte, leek even afwezig en riep vervolgens uit, ‘Laat me jullie jassen even aanpakken!’ Hij hing ze in de kast en ging hen voor naar de woonkamer. Toen ze binnen stapten schoten er allemaal kleine gedaantes in de richting van Lana.

‘Tante Lana! TantLaana!’ Het opgewekte geluid van hun stemmen vulde de ruimte, terwijl Lana op haar hurken ging zitten om iedereen een knuffel te geven. Vervolgens deden ze een voor een stap terug en keken Adam met grote ogen aan. ‘Wie is dat, tante Lana?’, vroeg de driejarige Denise.

‘Dat is de man waar ik mee ga trouwen’, legde ze geduldig en met een brede grijns uit. ‘Hij is mijn verloofde’.

‘Loofde’, herhaalde het kleine meisje en Adam werd vervolgens door alle kinderen aangesproken als ‘Loofde’. Nadat ze met zijn allen naar boven gerend waren, stelde Lana haar broers en hun vrouwen voor. Ze begroetten Adam allemaal met warmte en enthousiasme.

Toen het pas verloofde stel ging zitten, vroeg Adam, ‘Waar is je moeder?’

‘Ze zal zo wel komen’, antwoordde Lana. ‘Maar het verbaasd me wel dat ze daarnet niet bij de deur was om ons binnen te laten’.

Op dat moment viel een stilte in de kamer toen er gestommel vanuit de hal klonk. Een serveerwagentje reed naar binnen met een grote taart met twee verdiepingen erop. Er branden kaarsen bovenop.

‘Van harte gefeliciteerd!’, riep een vrouwenstem en de moeder van Lana stapte achter het wagentje vandaan. ‘Waar is Lana?’

Lana stond lachend op en riep tegen haar moeder, ‘Dank je wel Mam, maar je hoefde echt geen taart voor ons te maken hoor. Dit is wel een beetje veel van het goede!’

Adam ging naast haar staan en fluisterde in haar oor, ‘ga je moeder eens een knuffel geven!’

‘Wat?’, fluisterde ze verward terug.

Met een zachte duw in haar rug duwde hij haar in de juiste richting. ‘Ga je moeder een knuffel brengen. Nu’.

Lana liep naar het wagentje, keek met een glimlach naar de taart en gaf haar moeder een hele dikke knuffel. Mevrouw Judy Taylor slaakte een diepe zucht en wreef haar dochter over haar rug. ‘Dank je wel Mam!’, zei Lana nog eens.

Judy had tranen in haar ogen toen Lana haar aan Adam voorstelde. Hij gaf haar ook een knuffel en vervolgens begaven ze zich allemaal naar de eetkamer.

‘Ik heb mijn moeder al in geen vijf jaar een knuffel gegeven’, bekende Lana toen ze naast Adam liep in de staart van de optocht.

Adam trok een wenkbrauw op en keek haar verbaasd aan. ‘Dan werd dat hoogtijd, zou ik zeggen’.

Sean wachtte even en liet de hele stoet passeren. ‘Zie je dat schilderij?, vroeg hij aan Adam toen ze hem voorbij liepen.

Adam nam het in zich op en antwoordde, ‘Een feestje’.

‘Ja! Het origineel hangt in het D’Orsay Museum in Parijs. Dit is een reproductie natuurlijk. Het is gemaakt door Jean Beraud’.

‘Ik schaam me dood, Pap!’, jammerde Lana aan de arm van Adam. Hij keek haar vol ongeloof aan. ‘Ze hebben dit gekocht’, zei ze en liet haar ogen naar het plafond gaan, ‘toen ik geslaagd ben voor de middelbare school. Ze hadden hem toen midden in de woonkamer hangen!’ Het schilderij stelde een jonge vrouw voor in de twintiger jaren, te midden van een hele rij aanbidders.

‘En waarom is dit iets waar je voor zou moeten schamen?’ vroeg Adam onschuldig. Lana keek hem aan, verbaasd dat hij dat nog moest vragen.

‘Omdat dat mij moet voorstellen, natuurlijk! Alsof ik in het middelpunt van alles sta zoals dat schilderij impliceert! Dat zouden ze wel willen’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Sean glimlachte alleen maar bij het commentaar van zijn dochter en merkte op, ‘Ze is zo bescheiden, Adam, ze is zich nooit zo bewust geweest van haar eigen schoonheid en populariteit’.

‘U bedoeld dat u zich bewust geweest bent van het ontbreken daarvan’, antwoordde Lana en toen hoorden ze Judy vanuit de eetkamer.

‘Oeps! Mam roept, we kunnen maar beter opschieten!’, zei Sean en haastte zich de hal door.

Lana liep arm in arm met Adam naar binnen en hij schoof haar stoel aan. Terwijl ze naar hem glimlachte, ging ze zitten. De tafel was vrij formeel gedekt en een vrouw van middelbare leeftijd serveerde de eerste gang vanaf een zilveren blad.

‘Dat is Emma’, fluisterde Lana toen de vrouw aan de andere kant van de tafel was. ‘Ze werkt al jaren voor ons. Ze kan heel goed koken!’

Adam knikte en zei toen zo hard dat iedereen het kon horen, ‘het is niet erg beleefd om in gezelschap te fluisteren’.

Iedereen aan tafel draaide zich naar hen om. Lana kreeg een kleur als vuur, lachte en zei, ‘Hij heeft wel wat vreemde denkbeelden, vinden jullie niet?’ Vervolgens nam ze een grote slok van haar wijn en bekeek met grote interesse haar servet die naast haar bord lag.

‘Vreemde denkbeelden?’, herhaalde Adam, maar hij drong niet verder aan.

Oh, mijn God, dacht Lana. Moet ik dan ieder woord op een goudschaaltje leggen? Adam doet net alsof ik hem iedere keer dat ik wat zeg, voor schut zet! Vervolgens zag ze hoe hij haar wijnglas weghaalde en er een glas water voor in de plaats zette. Ze voelde zich plotseling ontzettend dom omdat ze al weer helemaal vergeten was dat ze geen alcohol mocht nuttigen. Maar Adam leek niet boos te zijn, en dus ontspande ze en genoot van de maaltijd. Het gesprek aan hun kant van de tafel kwam op voetbal en Lana at zwijgend terwijl ze het gesprek volgde. Adam scheen het goed te kunnen vinden met haar broers Chip en Nathan; ze praatten en maakten grapjes alsof ze elkaar al jaren kenden. Lana bemoeide zich alleen maar even met het gesprek als ze vond dat haar broers belachelijke opmerkingen maakten. Voordat ze het wist hadden ze het eten op en keerde iedereen terug naar de woonkamer om daar nog wat te drinken. Adam en Lana waren de laatste die de eetkamer verlieten.

‘Waar zijn de kinderen?’, vroeg Adam toen ze buiten gehoorsafstand waren.

‘Oh, die eten voor de televisie. Ze kunnen maar beter niet bij ons aan tafel eten, we zouden dan niet rustig een gesprek kunnen voeren. Bovendien kennen ze nog geen tafelmanieren’.

‘Jij wel dan?’, grinnikte hij.

‘Denk je dat!’, lachte Lana. ‘Nou zo erg is het nu ook weer niet, hoor!’.

‘Als ik je opmerkingen onder het eten nog eens terug haal, weet ik dat zo net nog niet! Ik zou het op prijs stellen als je voortaan een beetje beter je best doet’.

Lana keek naar hem op. Ze was verbaasd over zijn woorden. ‘Maar Adam, ik ben gewoon mezelf. Zo gedraag ik me altijd – het is per slot van rekening familie’. Ze keek gefascineerd toe hoe de lach van zijn gezicht verdween en zijn lippen zich tot streepjes versmalden.

‘Je moet je wat beter gedragen. Ik meen het!’

Lana liet haar blik vertwijfeld naar het plafond gaan. ‘Goed, laten we nog even aansluiten. Dan gaan we daarna naar huis’.

Ze liepen de woonkamer in, waar Sean hen cognac aanbood, die ze beiden beleefd afsloegen ondanks dat hij aandrong. Judy kwam een praatje maken met haar toekomstige schoonzoon en Lana schoof aan bij haar broer Chip en zijn vrouw Sheila.

Sheila werkte in het laboratorium van het plaatselijk ziekenhuis, dus ze hadden wel wat gemeenschappelijke gespreksonderwerpen. Chip studeerde nog. Hij had net een aantal tentamens gehaald en kon mogelijk volgend jaar afstuderen. Lana maakte een aantal opmerkingen dat hij nu eindelijk maar eens aan het werk moest, toen Sheila haar liet weten het helemaal niet erg te vinden kostwinnaar te zijn tot hij afgestudeerd was.

‘Nou ja, dan zal het wel goed zijn, als jij het niet erg vindt’, zei ze tegen Sheila. Terwijl ze op luide toon Chip liet weten, ‘Ik hoop wel dat je niet aan kinderen gaat beginnen voordat je uitgestudeerd bent!’.

Opeens stond Adam naast haar en keek glimlachend op haar neer. Maar zijn ogen lachten niet mee. ‘Zou je ons even willen excuseren, Chip’, hij knikte in de richting van Sheila, en dirigeerde Lana in de richting van de open haard.

‘Lana, heb jij enig idee wat ‘beter gedragen’ inhoudt?’, vroeg hij zachtjes. Ze kon hem maar nauwelijks verstaan, maar was blij dat de anderen het niet konden horen.

‘Ja, Adam’, haar ogen gingen weer naar het plafond. ‘Maar dat is helemaal niet nodig als broers en zusters onder elkaar. Ik dacht dat jij dat wel zou weten, met Anna als zus’.

‘Misschien heb ik er daarom wel moeite mee. Ik probeer me altijd vriendelijk tegen Anna op te stellen en wordt pas onvriendelijker als ze beledigend wordt. Jij probeert het niet eens, jij lijkt op ruzie uit te zijn. Ik wil het niet nog eens horen’.

Lana keek naar hem op en zag dat hij het meende. Ze voelde haar maag samenknijpen. Hij was zo sexy als hij zich zo gedroeg! Nu moest ze oppassen anders zou het uit de hand lopen. Met haar meest onderdanig blik, antwoordde ze, ‘Goed. Het spijt me. Ik zal mijn best doen, OK?’

Hij beloonde haar met een brede grijns en gaf haar een vluchtige kus op haar lippen, waardoor een rilling door haar heen trok. Sean kwam een praatje met Adam maken en Lana verexcuseerde zich en ging even bijpraten met Karl en zijn vrouw, Brenda.

Na hele verhalen over de belevenissen van hun zonen, zei Karl, ‘Lana, ik ben echt gecharmeerd van je verloofde. Hij is alleen het compleet tegenovergestelde van wat ik verwacht had’.

‘Wat had je dan verwacht?’, herhaalde Lana en kneep haar ogen samen. ‘Gedraag je wel een beetje’, hield ze zichzelf voor.

‘Nou ja, ik bedoel, hij is een dokter, heeft goede manieren, is ouder dan jou en loopt zich niet de benen uit zijn gat bij iedere keer dat jij met je vingers knipt’.

‘Nou ja!’, fulmineerde Lana, om er wat rustiger aan toe te voegen, ‘Waarom denk jij in godsnaam dat ik iemand zou willen die dat wel doet?’

Karl trok een diepe denkrimpel en ging verder, ‘Omdat je daar aan gewend bent natuurlijk! Iedereen doet altijd zijn uiterste best om jou in de watten te leggen. We weten allemaal dat je niet lesbisch bent, maar tot nu toe ben je er nooit in geslaagd langer dan een week bij hetzelfde vriendje te blijven’.

‘Nou en?’, schreeuwde Lana, die al haar goede voornemens op slag vergeten was, ‘dacht jij dat ik op zoek was naar een kontkruiper zoals jij gedaan hebt? Heb je…’ Lana stopte midden in haar zin toen ze de arm van Adam om haar middel voelde.

‘Willen jullie ons even excuseren?’, vroeg Adam. Lana ving nog een flits op van het rood aangelopen gezicht van Brenda, voordat ze letterlijk de kamer uitgesleurd werd. Ze probeerde zijn tempo bij te houden, waardoor het leek alsof ze vrijwillig met hem meeliep. Toen ze de kamer uit waren draaide ze zich voor hem.

‘Waar denk jij dat je in hemelsnaam mee bezig bent, Adam?’, siste ze. Toen ze echter de grimmige uitdrukking op zijn gezicht zag, wist ze wat er ontegenzeggelijk zou volgen. Maar niet bij haar ouders thuis – absoluut niet!

Lana kon niet slapen en zat nog naar de televisie te kijken toen de telefoon ging. Ze keek naar de nummermelder en zag dat het Adam was. Hij was nog maar een uurtje weg. Ze hoopte dat er niets ernstigs gebeurd was. Ze nam op, ‘Hallo?’

‘Dag liefje. Het spijt me dat ik niet langer ben gebleven’.

‘Oh, dat geeft niks. Ik bedoel, ik had het natuurlijk leuk gevonden wanneer je langer gebleven was, maar je had een goede reden om weg te gaan’.

‘Tja, ik had eigenlijk in de planning om je een stevig pak op je blote bips te geven omdat je toen je dronken was, me een klootzak genoemd hebt en omdat je me op mijn handen geslagen hebt’.

Lana haar hart sloeg op hol en haar billen begonnen te tintelen. Waarom reageerde ze altijd op zo’n manier als hij dreigde haar een pak slaag te geven? Met een zenuwachtig lachje antwoordde ze, ‘In dat geval ben ik blij dat je naar huis gegaan bent’.

Adam lachte. ‘Ik maakte maar een grapje. Daarvoor zou ik je nooit een pak op je billen geven, je was behoorlijk dronken. Maar ik denk dat je niet snel weer zoveel zult drinken, is het wel?’

‘Niet opzettelijk. Dank je dat je me geen pak slaag hebt gegeven’.  Hm, waarom voelde ze zich nu enigszins teleurgesteld?

‘Er is echter nog iets anders waar ik het met je over wil hebben’.

Lana’s hart ging nog sneller slaan, terwijl ze zich krampachtig probeerde te bedenken wat ze nog meer misdaan had. ‘Ik luister’.

‘Ik wil mijn excuses maken dat ik Steven heb aangeboden dat hij wel bij me kan wonen, zonder dat ik het eerst met jou overlegd heb. Dat had ik niet mogen doen zo vlak na dat ik je ten huwelijk gevraagd heb – het is straks immers ook jouw huis. Maar hij is er nu ingetrokken. Hij heeft een slaapkamer uitgezocht in de andere vleugel. Hij heeft zijn rugzak neergezet, heeft zelf het bed opgemaakt en is in slaap gevallen voor zijn hoofd het kussen raakte. Maar hoe dan ook, het spijt me dat ik niet met je overlegd heb’.

‘Adam, ik vind het helemaal niet erg! Je weet dat ik erg met het lot van Steven begaan ben, vanaf het moment dat aan mij de taak was om hem te vertellen dat hij HIV geïnfecteerd was. Ik vind het geweldig dat jij hem een plekje in je huis aangeboden hebt!’

‘Echt waar? Vind je het niet erg dat ik niet met je overlegd heb?’

‘Nee, en het is ook nog nooit in me opgekomen dat je dat zou moeten doen. Ik heb er nooit bij stil gestaan dat jouw huis ook het mijne zou zijn. Ik ben er zelfs van uitgegaan dat je onder huwelijkse voorwaarden zou willen trouwen om je familie bezittingen veilig te stellen!’

‘Liefje, het laatste wat ik wil is onder huwelijkse voorwaarden trouwen, zeker nadat Anna me dat tot vijf keer toe heeft laten weten, totdat ik haar duidelijk kon maken dat ze nu eindelijk eens op moest houden’.

Lana verslikte zich bijna. ‘Ik heb nog nooit vijanden gehad, weet je dat. Ik heb wel eens mensen boos gemaakt, maar nog nooit heeft iemand een hekel aan me gehad simpelweg omdat ik besta. Ik weet niet goed hoe ik daar mee om moet gaan. Ik bedoel, ik probeer het me niet persoonlijk aan te trekken, want ze kent me niet eens. Ik heb medelijden met haar en ik heb geen idee hoe ik me moet verdedigen’.

‘Het spijt me van Anna. Ik wens haar mijn ergste vijand nog niet toe, en jij verdiend het niet met haar geconfronteerd te worden. Laten we er over ophouden…. vertel me liever hoe je erbij komt dat ik op huwelijkse voorwaarden zou willen trouwen’.

‘Waarom? Tja, omdat je nogal wat geld hebt natuurlijk en ik ben ervan overtuigd dat het huis en de grond in de miljoenen moet lopen. Waarom zou je dat allemaal riskeren voor iemand die je nog niet eens zo goed kent?’

‘Wat is het risico? Een echtscheiding?’

‘Ja’.

‘Lana, weet je nog dat we het de eerste keer over huiselijke discipline hadden?’

‘Ja’.

‘Weet je nog wat ik toen gezegd heb?’

‘Eh…iets over het beslechten van ruzie met een pak op de billen?’

‘Ja’.

‘Maar dat is nogal eenzijdig. Zeker, ik weet het, je geeft me een pak op mijn bips in plaats van dat je van me wilt scheiden. Maar als ik boos ben op jou dan?’

‘Ten eerste, ik zou niet van je scheiden omdat ik alleen maar boos op je ben ongeacht dat pak op je billen of niet. In de tweede plaats, wanneer je boos op mij zou zijn, dan kun je me dat gewoon vertellen. Dan doen we er iets aan’.

‘En wat als je helemaal niet begrijpt waarom ik boos op je ben of wanneer je het niet met mijn reden eens bent?’

‘Ik zal altijd proberen om dingen vanuit jou te bekijken. Je bent niet een onredelijk mens, dus ik zie dat niet gebeuren’.

‘Je hebt mijn vragen van de vorige keer dat we het hier over gehad hebben nooit beantwoord. Je hebt alleen maar gezegd dat we het erover eens moesten zijn dat jij de leiding had. Dat heb ik gedaan’.

‘Lana, ik begrijp niet zo goed waar je naartoe wilt’.

‘Kijk, als ik  buiten mijn boekje ga, dan kun je me een pak op mijn bips geven. Maar wat doe ik als jij er een puinhoop van maakt?’

‘Lana, ik heb je alleen maar voor de fun op je billen gegeven en omdat je jezelf in gevaar gebracht hebt en omdat je tegen me gelogen hebt. Zie jij me dergelijke dingen doen?’

‘Nee, maar als dat wel zo zou zijn?’

‘Lana…’, ze hoorde hem een diepe zucht slaken. ‘Ik denk dat dit een beetje een machtstrijd is, of niet?’

‘Nee! Ik vind het helemaal niet erg dat jij de leiding hebt. Ik wil alleen maar weten wat mijn mogelijkheden zijn als jij buiten je boekje gaat’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Nou goed dan…’, zei Adam, ‘Als ik mezelf in gevaar breng, tegen je lieg of iets anders waar jij een pak voor op je billen zou krijgen, dan is het aan jou om te beslissen wat er dient te gebeuren. Maar dat zal geen pak slaag zijn. Bovendien ben ik er rotsvast van overtuigd dat een dergelijke situatie zich nooit voor zal doen’.

‘Dat is wel goed. Trouwens, ik zou je niet eens een pak slaag willen geven. Ik wil helemaal niemand een pak op de billen geven. Zelfs onze kinderen niet, als we die zouden krijgen. Ik wil ook niet dat zij over de knie gelegd worden’.

‘Daar hebben we het wel over als het zover is’.

‘Maar ik wil nu al bepaalde dingen helder hebben, zodat ik weet dat ik met je verder wil’.

‘OK, maar ieder kind heeft zijn eigen persoonlijkheid. Ik zal nooit iemand over de knie leggen als wij het daar niet samen over eens zijn. Hoe klinkt dat?’

‘Klinkt goed. Dus, je zei dat je nooit tegen me zou liegen of dat je jezelf in gevaar zou brengen. En het achterhouden van informatie dan? Is dat ook niet een soort liegen?’

‘Ja, maar alleen als het met voorbedachten rade is. Ik bedoel er zijn zoveel dingen die je niet van mij weet, maar er is niets wat ik willens en wetens achtergehouden heb’.

Lana zuchtte. ‘OK’.

‘Het is dus geregeld?’

‘Ja’, antwoordde Lana, en omdat ze nu toch eenmaal bezig waren, bracht ze meteen maar een ander hekel punt aan de orde. ‘En hoe zit het met onze financiën? Is het de bedoeling dat we onze financiën bijeen brengen en er vervolgens mee omgaan alsof het van ons beiden is? Heb jij investeringen lopen? Ik wel. Heb je spaartegoeden? Aandelen? Gaan we alles op beide namen zetten? Verder moeten we de begunstigden op onze verzekeringspolissen wijzigen…’

‘We kunnen alle informatie eens naast elkaar leggen en er eens goed voor gaan zitten. Ik denk wel dat we daar een dagje voor uit mogen trekken. Wat denk je van volgende week zaterdag?’

‘Dat is geweldig! Oh! En dat herinner ik me nu pas, mijn ouders hebben ons uitgenodigd om morgen te komen eten – ben je in de gelegenheid om met me mee te gaan?’

‘Ja, ik zie er naar uit om ze te ontmoeten. Ik zal ervoor zorgen dat hier wat te eten voor Steven staat. Verder kan ik me niet voorstellen dat hij op een oppas zit te wachten’.

Lana lachte en zei vervolgens, ‘Adam het spijt me als ik veeleisend overkom, ik wil alleen dat we elkaar zo goed mogelijk leren kennen voor we trouwen’.

‘Je klinkt helemaal niet veeleisend, Lana. Een beetje paniekerig hooguit. Maar het gaat ook over gevoelige onderwerpen en ik vind het goed van je dat je zo goed vooruit denkt. Ik heb ook al wat over die dingen nagedacht, maar ik ben er nog niet over begonnen omdat er deze week al zoveel gebeurd is; het valt niet mee om wat te plannen als het leven zo stormachtig verloopt’.

‘Dat heb ik vandaag ook al gedacht! Ik zou graag willen dat het allemaal weer een beetje normaal wordt in plaats van dat we van incident naar incident gaan. Snap je wat ik bedoel?’

‘Zeker weten. Even over morgen, Ik zal morgen Steven een beetje wegwijs maken hier in huis voordat ik hem alleen achterlaat. Kom je morgen, laten we zeggen om een uur of twaalf, lunchen?’

‘Graag, dat klinkt goed. Maar nu moet ik ophangen om mijn medicijnen in te nemen. Ik houd van jou’.

‘Ik hou ook van jou, liefje. En weet je wat? Ik ben nooit erg gecharmeerd geweest van telefoongesprekken, maar vanavond was dat heel anders. Ik houd ervan je stem te horen’.

‘Ik ook’, zei Lana. ‘Ik bedoel, ik houd ervan je stem te horen, niet dat ik niet van telefoneren houdt. Ik vind het heerlijk om urenlang aan de telefoon te hangen met Ron, Elaine, mijn broer, af en toe met oude bekenden, ’t is maar dat je het weet…’.

‘Geen probleem hoor’, lachte Adam. ‘Als jij aan de telefoon bent kan ik altijd nog naar het voetballen kijken’.

‘Geen probleem hoor’, zei Lana op haar beurt. ‘Als jij naar het voetballen kijkt, kan ik altijd achter de computer zitten om je email te bekijken’.

‘Eigenlijk vind ik dat helemaal niet erg. Ik heb je toen een pak op je billen gegeven omdat jij je zo schuldig voelde’.

‘Oh – er is dus nog een reden om me een pak slaag te geven!”

‘Ik vind het leuk om te helpen…’

Lana grinnikte en antwoordde, ‘OK, bijdehandje, ik ga nu echt mijn medicijnen innemen voordat ik het vergeet. Welterusten’.

‘Welterusten. Ik houd van je’.

‘Ik ook van jou. Doei’.  Lana legde de telefoon neer. Ze voelde zich een stuk geruster wat betreft de toekomst van hun relatie.

________________________

Toen Lana de volgende dag naar het huis van Adam reed, waren Steven en Adam met zijn tweeën een balspel aan het doen in de grote voortuin, die groter was dan een volledig voetbalveld. Lachend zwaaide ze naar hen, parkeerde haar auto en stapte uit. Hoewel de wind best koud was, verwarmde de zon haar gezicht. Het rook heerlijk fris buiten.

‘Laten we stoppen en gaan eten’, riep Adam tegen Steven, terwijl hij hem de bal toegooide en op een drafje naar Lana liep.

‘Je hoeft voor mij niet op te houden hoor’, zei Lana toen hij haar naderde. ‘Ik heb vroeger veel met beide broers gevoetbald’.

‘Misschien na het eten. Ik had het graag klaar hebben staan, maar toen we hier een keer bezig waren, was het te leuk om er weer mee op te houden. Het spijt me’.

‘Ik vind het geen probleem, hoor’.

Steven kwam er aan rennen. Lana keek hem met een brede grijns aan.

‘Lana, heb je die plasmatelevisie van Adam gezien? Die is vet!’

‘Ja, ik heb hem gezien’, antwoordde ze en moest lachen om zijn enthousiasme.

‘En wat denk je van de computer? Hij heeft een paar goede boxen en Adam heeft me laten zien hoe ik muziek kan downloaden!’

‘Dat is leuk, Steven!”

‘Heeft hij je verteld hoe zijn overgrootvader in de bibliotheek is overleden? Ik heb in dezelfde stoel gezeten!’ Steven bleef Lana enthousiast vertellen wat hij allemaal beleefd had, terwijl ze met zijn drieën naar het huis liepen. Hij was helemaal veranderd van een serieuze jongeman tot een echte puber.

Lana en Steven dekten de tafel terwijl Adem de lunch klaarmaakte.

‘Ik verwacht ieder moment dat de butler binnen komt stappen’, fantaseerde Steven. ‘Het is net alsof we in de vorige eeuw leven, even afgezien van sommige luxe hier in huis’.

Lana keek hem lachend aan. ‘Ik snap wat je bedoelt. Heb je de zolder ook gezien?’

‘Nee…wat is daar dan mee?’, Steven keek plotseling heel geïnteresseerd.

‘Het staat vol met allemaal bezittingen uit de familie van Adam van de laatste tweehonderd jaar of zo. Ze hebben nooit iets weggedaan of verkocht. Het is fascinerend!’

‘Zullen we er na het eten gaan kijken?’

‘Nee. Adam wil niet dat daar iemand komt omdat de vloeren er verrot zijn. Hij zegt dat je er zo doorheen kunt zakken’.

‘Oh’. Er was teleurstelling op het gezicht van Steven te lezen en Lana vervloekte zichzelf dat ze er over begonnen was.

‘Maar op een dag zal hij alles er weg halen en er een nieuwe vloer in leggen’, voegde Lana er aan toe, waardoor zijn gezicht opklaarde.

Op dat moment kwam Adam binnen met een groot dienblad vol eten. Hij zette het op tafel. Er stonden drie dampende koppen Franse uiensoep op, drie verse salades en drie lege bordjes samen met een schaal belegde broodjes.

‘Wauw!’, zei Lana verlekkerd.

‘Als jullie wat te drinken gaan pakken, kunnen we daarna gaan eten’, zei Adam en ging aan het hoofd van de tafel zitten. Lana en Steven lieten er geen gras over groeien en haastten zich terug naar tafel om aan weerszijden van Adam te gaan zitten.

‘Dit is onze eerste maaltijd samen’, zei Adam, ‘ik wil dus een nieuwe gewoonte introduceren die ‘danken’ heet’.

Lana moest er eerst om lachen, maar realiseerde zich vervolgens dat hij het serieus meende.

Iedereen boog het hoofd en Adam sprak een snel bedankje voor het eten uit. ‘Dat was het, tast toe’, lachte hij en begon van zijn soep te eten.

Lana keek naar hem terwijl ze zat te eten. Alweer een kant van zijn persoonlijkheid die ze nog niet kende. Ze hadden het nog niet over het geloof gehad. Hoe zou het eigenlijk met de politiek zijn? Ze wilde wedden dat hij op de VVD stemde…

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Welk geloof hang je aan?”, vroeg ze tussen neus en lippen.

‘Ik ben Nederlands Hervormd opgevoed’.

‘Oh. Ik ging altijd naar de baptisten kerk toen ik nog jong was. Mijn ouders gaan daar nog steeds naar toe’.

‘Dan loopt het niet zo ver uiteen. Ze verschillen niet zo veel van elkaar’, hij knipoogde naar haar en nam een grote hap van zijn salade.

‘Ben je lid van een politieke partij?’

‘Nee. Ik ben onafhankelijk, dus ik stem altijd op het beste verkiezingsprogramma’.

Lana lachte. ‘Ik stem altijd op de SP, maar die ontlopen alleen helaas altijd de regeringsverantwoordelijkheid’.

‘Ik weet eigenlijk niet waar ik bij hoor’, zei Steven.’We hebben het er vorig jaar in de klas over gehad. Toen heb ik gezegd dat ik op de Partij van de Arbeid zou stemmen maar ik weet het niet eens zeker’.

‘De liberale standpunten van nu zijn de socialistische standpunten van een paar jaar geleden’, zei Adam. ‘Daarom bind ik me nooit aan een bepaalde partij, maar laat het altijd van de programma’s afhangen’.

Vervolgens kwam het gesprek op sport en ging de aandacht van Lana meer uit naar het heerlijke eten dan naar het gespreksonderwerp. Toen Adam en Lana uitgegeten waren, maakte Steven de overgebleven broodjes nog soldaat.

‘Ik doe de afwas wel’, bood de jongeman aan. Adam deed hem voor hoe hij met de afwasmachine om moest gaan en waar hij de schone vaat op moest bergen.

‘Mag ik wel even gebruik maken van je badkamer?’, vroeg Lana aan Adam.

Hij draaide zich naar haar om. ‘Lana, ik heb je al eens eerder gezegd, dat je hier overal gebruik van mag maken. Je hoeft die dingen niet eerst te vragen’.

‘Nou ja, ik probeer alleen maar beleefd te zijn. Het voelt nog zo onbeschoft om zonder te vragen aan al je spullen te komen’.

Adam zuchtte. ‘Voor de laatste keer, liefje, doe alsof je thuis bent. Je hoeft nergens om te vragen’.

‘OK’, antwoordde ze, pakte haar tasje en liep door de hal in de richting van de slaapkamer. De toon in zijn stem had haar niet bevallen. Hij had tegen haar gesproken alsof ze een klein kind was. Ze wilde alleen maar beleefd zijn, precies zoals ze hem gezegd had, maar hij leek haar bedoelingen niet op te pikken. En als hij er werkelijk zo over dacht dan zou hij niet steeds roepen dat iedereen altijd van alles mocht gebruiken.

Lana ging naar de badkamer en haalde haar make-up uit haar tasje. Ze poederde haar gezicht en bewerkte alle glimmende plekjes rond haar neus en kin. Toen ze in de wasbak keek, zag ze dat het hele ivoorwitte oppervlak bedekt was met het bruine poeder. Automatisch pakte ze een handdoek om het schoon te maken, toen ze zich opeens Adam’s laatste woorden herinnerde. ‘Hij vond het toch niet erg, toch?’

Met een ondeugende grijns opende ze een paar laden totdat ze zijn haarborstel vond, waarmee ze uitgebreid haar haren ging borstelen, zodat er allemaal blonde haren in zaten. Ze liet hem op de commode liggen. Ze pakte de tandpasta en kneep in het midden van de tube en legde hem toen weer neer zonder het dopje er weer op te doen. Ze pakte haar lippenstift, deed een beetje op en zette vervolgens een paar strepen over de spiegel. Nadat ze naar de wc geweest was rolde ze de halve toiletrol af en liet het papier op de vloer liggen. Tot slot waste ze haar handen en liet het stuk zeep in de wasbak liggen en de handdoek op de grond. Ha. Ze zou er wel snel achter komen of hij het erg vond of niet, maar hij zou geen maatregelen kunnen nemen nu Steven in de buurt was…

Lana kon haar lachen maar nauwelijks inhouden toen ze terugliep naar de keuken. Maar de keuken was leeg. Ze liep op het geluid van de televisie af en vond de heren voor een oude film. Al snel ging ze helemaal op in het verhaal, en had niet in de gaten hoe Adam de kamer uitging.

Toen de film afgelopen was, hadden ze nog steeds een uur voor ze naar haar ouders moesten. Steven stond op, rekte zich uit en zei, ‘Ik ga nog even een spelletje spelen op de computer, goed?’

Adam knikte. ‘En wij gaan een wandelingetje maken’, liet hij Steven weten en hij leidde Lana naar de hal om hun jassen te halen.

‘En wat als ik helemaal geen zin heb om te wandelen?’, plaagde ze terwijl ze haar arm in de mouw stak.

‘Ik wil je de schuur laten zien’, antwoordde Adam. ‘Steven en ik zijn daar vanmorgen hard aan het werk geweest om de boel op te ruimen’.

‘Oh. Zijn er daar ook beesten?’

‘Niet meer’.

‘OK’. Lana volgde hem naar buiten en ze liepen over een zandpad achter het huis dat ogenschijnlijk nergens naartoe leek te gaan. Maar na een minuut of vijf, toen ze de hoek om liepen zagen ze een grote rode schuur, naast een vennetje.

‘Oh, wat is het hier mooi!’, bracht Lana uit. ‘En kijk er zwemmen eendjes in het water. We hebben niet eens brood meegenomen’.

‘We hebben ze vanmorgen al gegeven, ze hebben dus voorlopig genoeg gehad’.

Lana liep achter Adam aan de schuur in, die bijna vijf meter hoog was. Er was een groot middenstuk met aan beide kanten stallen. Adam beende de schuur door, maar Lana slenterde langzaam achter hem aan om alles goed te kunnen bekijken.

‘Wanneer hebben hier voor het laatst paarden gestaan?’, vroeg ze.

‘Niet meer sinds ik klein was. Mijn moeder en ik vonden het heerlijk om paard te rijden, maar mijn vader niet’.

‘Ik heb op paardrijden gezeten toen ik tien jaar oud was. Al mijn vriendinnen waren helemaal gek van paardrijden’, zei Lana. ‘Maar ik heb nooit zelf een paard gehad, en ik verloor er mijn belangstelling voor toen ik naar de middelbare school ging’.

‘Ik wil in de toekomst graag weer een paar paarden kopen’, zei Adam. ‘Misschien dat Steven ervoor zou willen zorgen in plaats van het betalen van huur. Hij is erg trots – hij biedt steeds aan klussen te willen doen als hij denkt dat iets nodig is. Het was zijn idee om het hier eens op te ruimen en hij heeft er goed zijn best op gedaan. Je had het hier moeten zien voor dat hij aan de slag ging’.

Lana glimlachte toen ze Adam naderde, die aan een smalle deur morrelde.

‘De zadelmaker’, zei hij en de deur ging open.

Lana stapte naar binnen en Adam zette een kleine kachel aan die op de vloer stond. De kamer was een stuk groter als ze dacht dat hij zou zijn. Aan de muren hingen borstels en zwepen en de zadels hingen over houten schragen. De kamer werd snel warm en Adam liet haar de spullen zien die boven de werkbank hingen.

Toen draaide hij zich naar haar om en vroeg, ‘Wat was dat voor een enorme puinhoop in de badkamer?’

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Lana zette grote ogen op en probeerde achteruit in de richting van de deur te schuifelen. ‘Verdomme! Dat was ik helemaal vergeten!’ Ze probeerde een glimlach tevoorschijn te toveren, maar deze verbleekte toen ze zag hoe Adam een soepel stuk leer van de werkbank oppakte. Ze moest aan het gezegde ‘Kom gerust mijn keuken binnen zei de spin tegen de vlieg’ denken. Nu ging het gebeuren! Hij had haar meegelokt hiernaar toe zodat Steven niets zou kunnen horen en ze was hem gevolgd als een lam naar de slager.

‘Je bent toch niet boos? Het was maar een grapje, omdat je zei dat het je niks kon schelen als iemand je spullen zou gebruiken…’ Lana deed nog een stap naar achter en trok vervolgens plotseling een sprintje naar de deur. Toen ze hem een klein eindje open gedaan had, werd hij met een klap weer gesloten. Ze keek op en zag de grote hand van Adam boven haar hoofd, die stevig tegen de deur drukte.

‘Lana’. Ze keek hem aan en zag een berekenende blik, die ze tot nu toe steeds gezien had vlak voor hij haar een pak op haar billen ging geven. Haar hart sloeg op hol en ze kreeg het plotseling Spaans benauwd. Adam vervolgde, ‘wat je gedaan hebt, is misbruik maken van mijn gastvrijheid’.

Lana schudde haar hoofd. ‘Nee! Het was niet mijn bedoeling om je belachelijk te maken. Ik wilde alleen maar laten zien dat het onverstandig kan zijn als je iedereen zomaar gebruik laat maken van je spullen! Je wilde niet luisteren toen ik je dat probeerde te zeggen, dus dacht ik dat ik het je maar eens moest laten zien! Ik dacht dat dit wel grappig zou zijn!’

‘Je hebt me gezegd dat je niet zomaar de spullen van een ander kon gebruiken zonder er eerst om te vragen. Je hebt helemaal niet gezegd dat het onverstandig zou zijn’.

‘Heb ik dat niet gezegd?’ Lana deed haar best om zich de exacte woorden te herinneren, maar hij was al bezig haar jas uit te doen en haar in de richting van een van de zadels te duwen die over een schraag hing. ‘Hm, ik dacht toch echt dat ik dat gezegd had! Weet je het wel zeker? Ben je nu boos? Ik zal het wel weer schoonmaken, hoor!’

‘Ik ben niet boos meer – dat was een uur geleden nog wel zo, maar dat is nu wel weer voorbij. Ik ben nu alleen nog maar teleurgesteld. Als je doorgaat met die kinderachtige spelletjes, dan neem ik aan dat dit een deel van je persoonlijkheid is en daar weet ik wel raad mee. En nu ga je een voorproefje krijgen hoe ik daar voortaan op zal reageren’. Hij tilde haar bij haar heupen op en duwde haar voorover over het zadel. Ze stribbelde een beetje tegen, maar hij duwde op haar rug, zodat ze goed op haar plaats gehouden werd, met haar billen hoog in de lucht en haar armen en benen in de vrije ruimte bungelend. Ze kon niet met haar handen bij de vloer en kon zich nergens aan vast houden behalve aan een stijgbeugel die daar hing.

‘Het was maar een grapje, Adam! Het is helemaal geen deel van mijn persoonlijkheid! Ik zweer het, ik heb zoiets nog nooit eerder gedaan! Ik heb geen idee waarom ik het nu wel doe!’

‘Ben je me aan het uitproberen? Even kijken hoe ver je kunt gaan?’, raadde hij en klopte op haar billen.

‘Nee! Dat is niet zo! Echt waar niet! Bovendien, ik dacht dat je me helemaal niet een pak slaag kon geven omdat Steven hier is – dus waarom zou ik een pak slag uitdagen?’

Adam dacht even over haar woorden na. ‘Dus je had zelf al bedacht dat je voor dit gedrag een pak op je bips verdiende. Dan snap ik niet waarom je er nu zoveel moeite mee hebt’.

‘Omdat het zeer gaat doen! Ik heb jou ook geen pijn gedaan…oh, kom op, niet doen, Adam!’, smeekte Lana, maar hij schoof haar rokje tot in haar middel omhoog. Ze droeg een wit katoenen onderbroekje wat hij tot haar knieën omlaag schoof. ‘Asjeblieft!’, gilde ze en toen kwam de eerste klap neer.

‘AAUUWW!!’ Ze voelde een band van vuur over beide billen. Hij had haar werkelijk met dat stuk leer geslagen! ‘Niet doen! Het is veel te hard!’ Ze kwam omhoog door een krachtsexplosie van haar rugspieren, alleen door toedoen van die ene klap. ‘Neeeeeeee!!’

Adam duwde haar stevig terug en hield haar vervolgens op haar plaats terwijl hij de ene striem na de andere over haar billen trok, maar ook vlak onder haar billen op haar bovenbenen. Nadat Lana een stuk of twaalf striemen gillend en schreeuwend in ontvangst had genomen, hield hij even op en bestudeerde haar billen.

‘De huid gaat er niet kapot van’, zei hij hardop. ‘Dit ding is in één woord geweldig!’

‘Adam, in vredesnaam, stop! Laat me los! Het spijt me! Ik zal het nooit meer doen, dat beloof ik!’ Lana stond op het punt te gaan huilen, maar was te trots om er aan toe te geven.

‘Lana, je hebt hier letterlijk om gevraagd. En ik zal niet ophouden voordat je dat toegegeven hebt’. Met deze woorden begon hij weer op haar bips te slaan. Hij probeerde voorzichtig te voorkomen dat hij tweemaal achter elkaar hetzelfde plekje raakte.

Ze begon te huilen; dikke zoute tranen vielen op de vloer, en veroorzaakten donkere natte plekken op het verweerde grijs. Hij hield weer op en legde zijn handen voorzichtig op haar gloeiende billen. Even dacht ze dat het allemaal voorbij zou zijn.

‘Ik heb nog niet gehoord dat je het toegeeft’, drong hij aan en sloeg met zijn hand op haar bil, en veroorzaakte een brandend gevoel op de rode strepen die hij aangebracht had.

‘Ik vroeg helemaal niet om een pak op mijn bips’, huilde Lana. ‘Ik wou je alleen maar voor de gek houden. Oh, alsjeblieft, alsjeblieft, houd op! Het spijt me!’ Adam bleef haar echter hard op haar billen slaan, en terwijl de pijn steeds heviger werd, ontspande haar lichaam volledig ten teken dat ze zich aan haar straf overgaf. ‘OK’, zei ze tenslotte, ‘Ik heb erom gevraagd!’

Adam gaf haar nog een laatste klets en trok haar vervolgens van het zadel en zette haar op haar benen. Hij trok haar rok recht, terwijl zij, nog steeds huilend, haar handen voor haar gezicht sloeg.

Hij sloeg zijn armen om haar heen en hield haar stevig vast tot het huilen ophield. Toen greep hij in zijn broekzak en haalde een schone zakdoek tevoorschijn.

‘Snuit je neus maar eens’, Hij gaf haar de zakdoek en zij deed wat hij vroeg. ‘Nu gaan we weer naar binnen en jij gaat direct door naar de badkamer om jezelf en wat je aangericht hebt te fatsoeneren. Als Steven er niet geweest was, dan zou ik je nog een poos in de hoek gezet hebben om hier eens goed over na te denken, maar goed, dat kan vandaag duidelijk niet’.

‘In…in de hoek staan?’, reageerde ze een beetje afwezig en bracht haar handen naar achter om over haar brandende bips te wrijven. ‘W-waarom dat?’

‘Omdat je je gedraagt als een verwend klein meisje, daarom’.

‘Adam…’

‘Ga je me nu nog verder tegenspreken?’

Lana kon zich de strengheid in zijn stem maar nauwelijks voorstellen, en schudde haar hoofd.

‘Mooi. Laten we gaan’.

Met een diepe zucht depte ze haar ogen en schuifelde in de richting van de deur. Hij hielp haar in haar jas en ze verlieten de schuur. Lana volgde hem met wankele stapjes over het zandpad. De hele weg terug vervloekte ze zichzelf omdat ze zo dom geweest was. Ze had wel verwacht dat ze daarvoor een pak op haar billen zou krijgen en ondanks dat had ze het gewoon gedaan – misschien had ze er echt wel om gevraagd. Het was natuurlijk een impulsieve daad geweest. Als ze er even langer over nagedacht had, had ze het vast niet gedaan. Ze had echter in haar stoutste dromen niet gedacht dat hij zo ver zou gaan in het haar betaald zetten. Ze had echt niet gedacht dat hij hiertoe in staat zou zijn. Die vergissing zou ze niet nog eens maken. Het was pijnlijk duidelijk geworden dat hij serieus was als het op billenkoek aankwam en dat hij haar niet overal zomaar mee weg zou laten komen. Op de een of andere vreemde manier was die gedachte eerder geruststellend dan beangstigend.

Helemaal in gedachten verzonken, struikelde Lana over een steen. Ze dreigde voorover te vallen, maar de sterke armen van Adam hadden haar beet voor ze kon vallen. Hij nam haar in zijn armen en droeg haar als een klein meisje terug naar het huis. Hij droeg haar door de keukendeur naar binnen door een nummer in te toetsen dat de deur opende. ‘Ik ben blij dat ik dat slot heb laten repareren’, mompelde hij. In de slaapkamer zette hij haar neer en met een laatste klets op haar bips stuurde hij haar in de richting van de badkamer. Met haar blik op de vloer gericht, schuifelde Lana  naar binnen. Ze deed de deur achter zich dicht en keek naar haar rode en opgezwollen ogen in de spiegel en barstte opnieuw in tranen uit. Hoe kon ze in hemelsnaam haar ouders onder ogen komen, nu ze er zo uitzag?

Toen Lana een paar uur later weer wakker werd, had ze een barstende pijn in haar hoofd en voelde zich misselijk. Omdat ze dacht dat dit door de kater kwam, liep ze naar de keuken en at een cracker met kaas en nam twee paracetemol tabletten in met behulp van een glas water. Vervolgens herinnerde ze zich dat ze informatie over de Indivanir nog moest lezen. Met een diepe zucht ging ze op zoek naar de papieren. Ze vond ze op het nachtkastje en ging op het bed zitten om ze door te nemen. Al snel zag ze tot haar opluchting dat het gebruik van paracetemol bij Indivanir niet gecontraïndiceerd was.

De hoofdpijn hield aan en ze liep naar de woonkamer om een poosje voor de televisie te hangen. Het was maar goed dat het zaterdag was en dat ze niet hoefde te werken, dacht ze. Gelukkig was ze gezegend met een uitstekende gezondheid en had tot gister nooit een dag van haar werk hoeven te verzuimen. En dat ook alleen maar omdat Adam daar op gestaan had.

Het rode lichtje op haar antwoordapparaat knipperde – ze drukte op het knopje op de berichten af te luisteren. Er stond er één op. Elaine had gistermiddag om vier uur gebeld om te laten weten dat ze niet in staat was om langs te komen, omdat de ouders van Peter hen uitgenodigd hadden om te komen eten. Lana slaakte een zucht van verlichting dat ze Elaine gister in ieder geval niet voor niets had laten komen.

Nadat ze een poosje naar de televisie gekeken had, realiseerde Lana zich opeens dat haar hoofdpijn verdwenen was en dat ze zich eigenlijk wel prima voelde. Het was zelfs zo dat ze nog wel een poosje naar de sportschool wilde gaan. Toen ze bezig was haar kleren aan te doen bedacht ze zich dat ze geen auto had. Deze stond nog bij Stumpy en Helen thuis, waar dat ook mocht zijn. Ze zocht het nummer van de bar op in het internet telefoonboek, maar toen ze belde kreeg ze slechts een antwoordapparaat – ze gingen om twaalf uur open en het was pas even na achten. Lana gromde gefrustreerd, kleedde zich verder aan en ging naar buiten om haar oefeningen op het grasveld te doen. Het duurde niet lang of meneer Walters kwam aanlopen.

‘Voel je je weer goed”, vroeg hij met luide stem.

‘Het gaat prima, dank je’, glimlachte ze terwijl ze doorging met haar rekoefeningen.

‘Ik denk dat je vriendje wel even naar je omgekeken heeft, huh?’

In plaats van zich af te vragen wat hij daarmee bedoelde, liet ze hem de diamanten ring zien, in de hoop dat dat het onderwerp zou veranderen. ‘Hij is nu mijn verloofde!’ Het werkte. Hij glom van plezier, feliciteerde haar en vertrok, zonder twijfel om het aan iedereen die het horen wilde te vertellen.

Een uur later ging Lana terug naar huis en belde haar ouders om hen te vertellen dat ze zich verloofd had, maar zweeg over het gebeuren met de injectienaald. Ze waren dolblij en stonden erop dat Lana aanstaande zondag met haar nieuwe verloofde zou komen eten. Lana liet hen weten dat ze dit eerst met Adam zou moeten overleggen. Nadat ze opgehangen had vroeg ze zich af hoe de familie van Adam op het nieuws zou reageren. Ze wist natuurlijk wel hoe Anna erover dacht, maar wat zouden zijn ouders er van denken? Zouden ze haar met open armen verwelkomen of zich net zo als Anna opstellen? Lana realiseerde zich dat ze eigenlijk heel weinig wist van de man met wie ze zich verloofd had. Ze wilde meer, wilde alles over hem weten. Zou hij op huwelijkse voorwaarden willen trouwen? Wanneer zouden ze het over de financiën gaan hebben? Het was misschien niet zo verstandig om zich zo hals over de kop in een verloving te storten. Voor zover Adam wist zou ze best hele grote schulden kunnen hebben. Dat was niet zo, maar dat wist hij niet. Lana schudde haar hoofd en ging voorzichtig achter de computer zitten en begon de forumberichtjes door te nemen.

Om een uur of elf begon ze zich rusteloos en verveeld te voelen omdat ze geen vervoer had. Ze ging uitgebreid in bad, het hete water was een weldaad voor haar spieren. Deze ruime badkamer, met gescheiden douche en bad en twee wastafels was een andere reden waarom ze deze flat gehuurd had. Plotseling voelde ze een soort heimwee opkomen. Adam wilde vast dat ze bij hem in zou trekken nadat ze getrouwd waren. Ze zou het hier echt gaan missen, zelfs meneer Walters. Iedere keer dat ze naar de commode keek dan werd ze aan de vorige avond herinnerd; de aanblik van de vloertegels van dichtbij terwijl Adam haar een pak slaag gaf. Ze wilde het het liefst vergeten.

Er waren zoveel dingen gebeurd in de afgelopen week! Van het hebben van seks tot verschillende keren krijgen van een pak op haar blote bips, tot Steven die bijna doodging, tot het blootgesteld worden aan het AIDS virus en haar verloving. Lana kon het bijna niet bevatten en merkte dat ze wenste dat dingen weer waren wat ze voor dat ze Adam ontmoet had, waren. Haar leven was toen ordelijk en voorspelbaar. Afgezien van één van haar eigen impulsieve ingevingen, was het leven rustig en sereen. Nu was alles een chaos, ze wist helemaal niet meer waar ze aan toe was.

Op dat moment ging de bel van de voordeur. Lana sprong het bad uit, deed haar ochtendjas aan, schoot in haar pantoffels en haastte zich om open te doen. Toen ze door het gaatje in de deur keek, zag ze dat het Elaine was.

‘Hou zou je het vinden als we met zijn vieren tegelijkertijd gingen trouwen?’, vroeg haar vriendin toen ze de deur opendeed?

Lana grinnikte. ‘Nee, ik wil liever twee keer een feestje bouwen’.

‘Ik heb chips meegenomen en een paar dvd’s’, zei Elaine en toonde een paar dvd’s over trouwen.

Lana kreunde en verexcuseerde zichzelf om een spijkerbroek en een warme trui aan te trekken. De twee meiden praatten vervolgens urenlang over trouwplannen en verloofdes. Peter en Elaine kenden elkaar door en door omdat ze al jarenlang met elkaar gingen. Dit maakte Lana onzeker over de vraag of Adam en zij wel bij elkaar pasten, ondanks dat Elaine haar gerust probeerde te stellen.

Toen kwam bij Elaine het hoge woord er uit. ‘Peter wil niet dat ik blijf werken nadat we getrouwd zijn’.

Zou Elaine straks geen collega meer van haar zijn? Elaine die al zo lang met haar samenwerkte? ‘Houdt dat in dat je ontslag neemt? Of blijf je toch gewoon werken?’

Elaine keek haar aan alsof ze water zag branden. ‘Natuurlijk neem ik dan ontslag. Waarom zou ik dingen doen die Peter niet ziet zitten?’

‘Wat wil je zelf?’

‘Tja, ik houd van mijn werk, maar ik houd nog veel meer van Peter’.

‘Waarom wil hij dat je ophoudt met werken?’

‘Je kent Peter toch. Hij is nu eenmaal ouderwets. Hij wil gewoon dat ik thuisben en voor hem zorg als hij na een dag van hard werken thuiskomt, voor het gezin zorg…’

‘Elaine, we leven niet meer in de vijftiger jaren’.

‘Wil Adam dan dat je gewoon blijft werken?’

‘Dat weet ik niet’, riep Lana en sprong om en begon door de kamer te ijsberen. ‘Ik weet überhaupt niet wat hij wil! Ik weet eigenlijk helemaal niets van hem! Maar als hij zou willen dat ik op zou houden met werken, dan denk ik niet dat ik dat op zou kunnen brengen’.

‘Waarom niet? Ik heb er wel zin in om iedere ochtend uit te kunnen slapen en gewoon dingen te doen waar ik zin in heb’.

Nu was het de beurt aan Lana om Elaine aan te staren. ‘En het huishouden dan? Boodschappen doen? Koken? Wassen?’

‘Peter heeft nu ook al een huishoudster. Hij zegt dat we die aanhouden nadat we getrouwd zijn’.

Lana ging weer zitten. ‘Zo heb ik het eigenlijk nooit bekeken. Nooit meer in het holst van de nacht op hoeven staan, nooit meer van de wekker wakker worden? Hee, ik denk dat ik ook maar ophoud met werken, we kunnen dan mooi samen leuke dingen doen en iedere middag ergens gaan lunchen…he, wat zeg ik nu? Ik stop helemaal niet met werken. Ik heb een hartstikke leuke baan!’

Elaine lachte. ‘Ik denk dat jij en Adam eens een goed gesprek moeten hebben met zijn tweeën’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Daar was Lana het roerend mee eens. ‘Maar ik heb geen idee wanneer. Zijn zuster is momenteel op bezoek, morgen worden we bij mijn ouders verwacht, en…’ De telefoon ging en Lana sprong overeind om deze op te nemen.

‘Hee, ouwe zuiplap! Ik heb je auto hier nog staan’, klonk de diepe basstem van Stumpy.

‘Bij de bar?’, vroeg Lana.

‘Ja, heb je vervoer om hier naar toe te kunnen komen?’

‘Ja. Bedankt!’ Lana hing op en vertelde Elaine over haar escapades van de vorige dag. Ze deden beiden hun jas aan en liepen naar Elaine’s auto. Elaine zette Lana bij de bar af, want ze had later op de middag nog een afspraak bij een cateraar. Lana ging rechtstreeks terug naar huis en ging op de bank zitten lezen. Ze verveelde zich niet meer en wilde van iedere minuut genieten dat ze alleen was in haar luxe appartement, want dit zou binnenkort wel eens kunnen veranderen. Toen ze haar appartement eens met een tevreden blik rondkeek, zag ze dat het rode lichtje op haar antwoordapparaat weer stond te knipperen.

‘Lana, het is even met Adam. Vergeet om twee uur niet om je medicijnen in te nemen. Anna is vanmorgen met de smoor in op het vliegtuig gestapt, maar dat is ons probleem niet. Na het werk kom ik bij je langs. Dan kunnen we je auto even oppikken, waar je hem hebt laten staan. Ik houd van je’.

‘Om het bericht te bewaren, toets één, om het bericht te verwijderen, toets twee’, echode het apparaat en Lana drukte op de twee.

Ze zuchtte; ze had het alarm van haar horloge al op twee uur gezet en het was nog maar half twee. Dacht Adam nu werkelijk dat ze zich niet aan het schema zou houden? Dacht hij nu echt dat ze helemaal geen verantwoordelijkheidsgevoel had? Ze kon zich niet langer op haar boek concentreren en liep naar de computer om te kijken of er misschien ook berichtjes over dit onderwerp gepost waren. Toen ze de zoekfunctie gebruikte popte er een advertentie tevoorschijn over gratis overzichten van creditcards. Net toen ze het schermpje wilde sluiten viel haar oog op rode letters die zeiden, ‘Voor voorbeeld overzichten, klik hier’.  Impulsief klikte Lana erop.

Een uur later, printte ze een origineel uitziend overzicht van haar hele krediet geschiedenis uit, compleet met betalingsachterstanden op leningen, hypotheekachterstanden en aanzienlijke schulden. Toen ze de volledig verzonnen gegevens doornam, lachte ze en legde het rapport goed zichtbaar op het aanrecht neer. Adam zou meer krijgen dan hij zou wensen, mijmerde ze.

Met hernieuwde energie ging ze naar de supermarkt om inkopen te doen voor het avondeten. Als ze het maar in huis had, dan zou ze het vast ook gebruiken, bedacht ze en vroeg de slager om een recept voor twee mooie haaskarbonades die ze uitgezocht had. Gewapend met een boodschappenbriefje, dacht ze dat ze het nu misschien wel zelf zou kunnen maken. Het recept klonk vrij simpel.

Adam belde om vijf uur aan en Lana haastte zich de deur open te doen. Toen ze de deur achter hen dichtgedaan had, liet ze zich in zijn armen vallen. Zijn sterke armen om haar heen, voelden heerlijk.

‘Ik heb je gemist’, mompelde hij in haar nek, terwijl hij haar haren streelde.

‘Ik ook’, zei ze en snoof zijn mannelijke geur op. ‘Dank je voor je herinneringstelefoontje, ik heb mijn medicijnen netjes om twee uur ingenomen’.

‘Goed zo, meisje’, hij klopte even op haar bips. Lana voelde zich een gehoorzaam hondje. ‘Ik zie dat je je auto alweer terug hebt’.

‘Ja, en ik heb boodschappen in huis gehaald voor het avondeten!’, zei ze toen hij zijn jas uitdeed. ‘Zal ik vanavond koken?’

De manier waarop Adam haar aankeek, zorgde dat ze in de lach schoot. ‘Wil je dat ik het opeet?’, vroeg hij en duwde haar zachtjes aan de kant en liep in de richting van de keuken.

‘Ik wacht hier wel’, riep Lana en ging op de bank zitten. Na een minuut of vijf van doodse stilte, riep ze, ‘gaat het wel goed daar?’

Adam stapte de woonkamer binnen en hield de uitdraaien van het krediet in zijn hand. Lana sprong op en liep hem tegemoet.

‘Wat moet dit voorstellen?’, vroeg ze en keek vervolgens over zijn schouder. ‘Oh!’, riep ze uit en griste de papieren uit zijn handen. ‘Het spijt me! Dat had ik even op moeten ruimen voor je hier was!

‘’Waarom?’, vroeg hij vriendelijk, maar Lana kon zien hoe de spieren in zijn kaken strak gespannen stonden.

‘Tja…het is nogal beschamend, bovendien is het niet erg interessant. Ik had ze willen vernietigen, maar dat ben ik vergeten nadat ik de boodschappen opgeruimd heb’.

‘Lana…we moeten het eens over de financiën hebben’.

Lana keek naar zijn gezicht dat serieus stond. ‘Oh. Je bedoelt omdat we gaan trouwen?’

‘Ja’.

‘Goed. Ik ben zo terug’. Lana haalde een fles water met citroensmaak uit de koelkast en ging aan de eettafel zitten. ‘Ik ben er klaar voor’, verkondigde ze en keek hoe hij eindelijk de plek in de kamer verliet waar hij eerder tot stilstand gekomen was.

Adam ging tegenover haar zitten en legde zijn beide handen op de tafel voor zich neer. De ‘ik-denk-na-houding’, dacht Lana met een inwendige lach en trok een denkrimpel in haar voorhoofd. Zou hij nu proberen onder de verloving uit te komen?

‘Kijk’, begon Adam, terwijl Lana haar kin in haar handen legde en zich volledig concentreerde op wat hij te zeggen had. ‘Ik zag bij toeval hoe slecht je financiële situatie is. Wat ik voorstel is dat ik al die leningen van je aflos, de achterstallige betalingen doe en je weer op het goede spoor zet. Nadat we getrouwd zijn, zal ik voor de financiële huishouding zorgen’.

Lana zette grote ogen op. ‘Zou je dat voor me willen doen?’

‘Ja, natuurlijk! Ik houd van je. Ik wil dat je gaat ervaren hoe zorgeloos je kunt leven als je financiële situatie op orde is. Maar goed, voor zover ik dat papier gezien heb, kan dat nog wel een paar jaar duren’.

Lana voelde dat haar maag door haar schuldgevoel samen kneep. Ze had gedacht dat hij boos zou worden en zou zijn gaan schreeuwen, waarna zij hem had verteld dat het maar een grapje was. Of dat hij teleurgesteld zou zijn en haar een hele preek gegeven had over hoe slecht het wel niet was als je je rekeningen niet op tijd betaalde en dat ze dan gezegd zou hebben dat het maar een grapje was. Of dat hij gezegd had dat hij alleen nog op huwelijkse voorwaarden zou trouwen, of dat hij helemaal niet meer met haar wilde trouwen. Maar ze had niet verwacht dat hij haar schulden zo onvoorwaardelijk op zich zou nemen. Wat moest ze nu doen?

Ze keek hem aan en zei met een benepen stemmetje, ‘het was maar een grapje’.

Zijn wenkbrauw schoot omhoog en hij leek even in de war. ‘Wat?’

‘Het krediet rapport. Het is niet echt. Het is maar een grapje. Ik dacht dat het leuk zou zijn. Ik had niet verwacht dat je die schulden van me over zou nemen’. Lana keek hem zwijgend aan en haar ogen vulden zich met tranen.

‘Waar is de paddel?’

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Paddel? Maar Adam…’ stotterde Lana en knipperde een traan weg. ‘Ik had niet verwacht dat je het zo serieus zou nemen! Ik dacht dat je er even naar zou kijken en vervolgens zou ik je vertellen dat het een grapje was en dan zouden we er samen over kunnen lachen!’

Adam stond op en begon de mouw van zijn overhemd op te rollen. ‘Waar is de paddel?’, herhaalde hij.

‘Ik deed het alleen maar omdat jij schijnt te denken dat ik geen enkel verantwoordelijkheidsgevoel heb!’, legde Lana uit terwijl ze opstond en langzaam bij de tafel vandaan liep. ‘Ik dacht, ik zal hem eens laten zien hoe een gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel eruit ziet! En jij hebt je gewoon helemaal niets afgevraagd toen je het papier zag! Je geloofde wat daar allemaal stond! Dacht je nou echt dat ik zo verschrikkelijk dom zou zijn? Dacht je ook echt dat ik zou vergeten mijn medicijnen in te nemen?’ Ze bedacht zich dat ze wel een beetje hysterisch zou overkomen, maar dat kon haar niets schelen. Lana begon rondjes om de tafel te lopen, terwijl hij achter haar aan liep. Zijn ogen waren samengeknepen en zijn lippen vormden een smal streepje.

‘Dat ik niet kan koken betekent helemaal niet dat ik alleen maar impulsieve dingen kan doen en dat ik overal een puinhoop van maak, hoor!’, schreeuwde ze bijna tegen hem. ‘Ik heb best wel een verantwoordelijkheidsgevoel! Jij hoeft niet overal voor te zorgen!’

Adam stopte en keek haar aan terwijl hij haar woorden tot zich door liet dringen. ‘Heb je me niet nodig…waar heb je het eigenlijk over?’

‘Nee!…ik wil alleen niet dat je denkt dat ik geen verantwoordelijkheidsgevoel heb! Daar gaat het me om!’

‘Ik denk dat ik het begin te begrijpen’, antwoordde hij en liep in de richting van de deur!’

‘Nee! Adam!’, schreeuwde Lana en ze sprintte achter de tafel vandaan om voor hem te gaan staan. ‘Ik heb je nodig! Ik heb je nodig om gezond te blijven! Ik wil dat je me vasthoudt! Ik wil…ik wil dat je van me houdt! Alsjeblieft!’

‘Mooi, ik heb het ook nodig dat je van me houdt, maar ik snap niet waarom je me gewoon niet vertelt hoe je over zaken denkt, in plaats van dat je allemaal neprapportjes laat slingeren om me op het verkeerde been te zetten’.

‘Het spijt me! Ik had er geen bijbedoelingen bij, het leek me gewoon een goede grap! Alsjeblieft Adam, ga alsjeblieft niet weg!’ Lana voelde hoe de tranen over haar gezicht liepen en ze vroeg zich af hoe het zover had kunnen komen, dat ze hem zou smeken om te blijven. Iets waarvan ze zich altijd voorgenomen had dat ze dat nooit zou doen. Ze had altijd medelijden gehad met vrouwen op de televisie of in de film die dat wel deden.

Adam strekte echter zijn armen naar haar uit en accepteerde haar wederom onvoorwaardelijk. ‘Ik zou echt niet weggegaan zijn. Ik wilde alleen maar dat je zou begrijpen dat je eerst moet nadenken voor je iets doet. Het is niet mijn bedoeling om alles maar van je over te nemen’.

Lana smolt tegen hem aan, en huilde zachtjes terwijl hij over haar rug wreef. ‘Het spijt me Adam. Ik ben al zolang op mezelf, ik weet niet goed hoe ik me in een relatie moet opstellen. Ik heb nooit eerder een echte gehad…’

‘Lana, je hoeft niet te leren hoe je je op moet stellen. Je hoeft alleen maar eerlijk tegen me te zijn. Als je je niet begrepen voelt of ik reageer op de verkeerde manier, vertel dan gewoon de waarheid. Daar kan ik best mee omgaan. Dat beloof ik’.

‘Ga…ga je me nog steeds een pak slaag met de paddel geven?’, snikte ze in zijn overhemd.

‘Nee’.

‘Ben je dan niet langer boos?’

‘Nee. En nu ik er even over nagedacht heb, zou ik alleen maar mijn eigen boosheid op jou afgereageerd hebben als ik je een pak slaag gegeven zou hebben. Dat is niet de manier waarop ik het binnen onze relatie wil. Dus hebben we beiden iets nieuws geleerd. En daar laten we het bij, goed?’

‘OK’.

Adam duwde haar voorzichtig aan de kant. ‘Ik heb honger – heb je er bezwaar tegen als ik kook?’

Met haar allerliefste glimlach, veegde Lana met de achterkant van haar hand haar tranen weg. ‘Mag ik helpen?’

‘Natuurlijk”.

‘Misschien leer ik dan nog wat’.

‘Daar ben ik wel van overtuigd’.

Terwijl Adam de karbonades kruidde, liet hij haar zien hoe je kruiden kon kneuzen omdat hij geen kruidenpers had. Hoewel ze hem het recept gegeven had wat ze bij de vleesafdeling gepakt had, viel het haar op dat hij niet alle ingrediënten die ze gekocht had gebruikte, maar er wel een paar nieuwe aan toevoegde.

‘Hoe weet je nu wat je er allemaal bij moet doen?, vroeg ze toen hij een scheut olijfolie bij de marinade schonk.

‘Tja, dat moet de jarenlange ervaring zijn’.

‘Vind je het goed als ik blijf werken als we eenmaal getrouwd zijn?’

Adam zette het flesje olie neer en draaide zich om, om haar aan te kunnen kijken. ‘Of ik dat goed vind?’, herhaalde hij.

Lana liet haar blik vertwijfeld naar het plafond gaan. ‘Wil je dat ik nadat we getrouwd zijn blijf werken, of niet?’

‘Natuurlijk, als dat is wat je wilt. Dat moet je zelf maar bepalen. Dat kan ik moeilijk voor je uitmaken’.

‘Ik vroeg het me gewoon af, omdat Peter niet wil dat Elaine blijft werken nadat ze getrouwd zijn’.

‘Oh, dus we hebben zo meteen een vacature?’

Lana lachte. ‘Ja, maar je hebt nog een half jaar voor ze er mee ophoudt. En ze zal het je in ieder geval een maand van tevoren laten weten’.

Adam had het vlees in de marinade gelegd en was begonnen met het schillen van de aardappelen. Op zijn aanwijzing probeerde Lana het ook en hij liet haar zien hoe ze het mes het veiligst kon vasthouden zonder zich te snijden. Toen zette hij de aardappelen in ruim water op een hoog vuur. Zelf ging hij een witte saus maken, waar hij geraspte kaas in verwerkte.

‘Dat lijkt wel tovenarij hoe die saus begint te binden’, merkte Lana op, terwijl Adam in de pan bleef roeren.

‘Niet echt. Bloem zwelt op wanneer het de melk opneemt. Het vet van de boter zorgt er vervolgens voor dat het niet begint te klonteren. Tenminste, zo herinner ik me hoe het in een van mijn eerste kookboeken staat. En de gesmolten kaas in van zichzelf natuurlijk al dik’.

‘Weet je dan echt alles?’, glimlachte ze, terwijl ze van zijn uitleg onder de indruk was.

‘Nee. Ik weet bijvoorbeeld niet hoe je een echt kredietrapport van nep zou moeten onderscheiden’.

‘Adam! Ik heb je toch gezegd dat het me speet – ik weet dat het dom was wat ik gedaan heb. Maar ik heb liever dat je me een pak op mijn bips geeft dan dat je er steeds weer over begint te zeuren’.

‘Daar heb je gelijk in!’ Hij glimlachte tegen haar, ‘Ik maakte maar een grapje – ik zal er niet weer over beginnen’.

Lana glimlachte terug. Ze vroeg zich af of ze er ooit achter zou komen wanneer hij iets serieus meende of niet. Zijn droge humor ontging haar nog wel eens.

‘Adam…ik heb er nog steeds een rotgevoel over’.

‘Een erg rotgevoel?’ Hij goot de saus over de aardappelen.

‘Een erg rotgevoel. Hij lijkt zo onafgemaakt…incompleet…ok, ik voel me er erg schuldig en stom over’.

‘Tja, dat moeten we niet hebben. Of wel?’ Adam pakte haar bij de hand, liep naar de keukentafel en trok een stoel tevoorschijn.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Maar ik heb helemaal geen zin in een pak op mijn billen’, protesteerde Lana. ‘Ik bedoel, als ik het kinderachtig vind hoe ik me gedragen heb, hoe kan een straf die je normaal aan kinderen voorbehouden is zorgen dat ik me beter voel?’

‘Je zult je beter voelen, geloof me maar’. Adam ging zitten en klopte op zijn been.

‘Dit kan ik niet doen’, zei ze en deinsde achteruit.

‘Jawel hoor,  maak je broek maar eens los. Gaat dat lukken?’

Lana knikte en haar handen gingen naar haar broek om deze open te knopen.

‘En nu de rits’.

Ook daarvan vond ze dat ze er wel aan kon voldoen.

‘En nu een grote stap naar voren’.

Lana keek hem aan en zag een brede grijns. Met een verlegen glimlach deed ze een stap naar voren en stond nog slechts centimeters van hem af.

‘Doe je broek naar beneden’.

Ze schoof haar broek op haar knieën.

‘En kom nu over mijn schoot liggen’.

‘Eh…’ Ze stond als aan de grond genageld. ‘Ik weet niet…’ Voor ze haar zin af kon maken pakte hij haar bij haar hand en begeleidde haar voorzichtig over zijn knieën. Terwijl zij haar armen nog gebruikte om haar evenwicht te bewaren, begon hij op haar broekje te slaan, zijn blote hand kwam stevig maar niet al te hard neer.

Dit voelde zo slecht nog niet, dacht Lana, terwijl ze steun zocht bij de stoelpoot. Het voelde zelfs wel goed, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was dat hij dit deed. Zij hield wel van de afhankelijke houding en het gevoel helemaal aan hem overgeleverd te zijn. Ze hield wel van het licht brandende gevoel dat zijn hand op haar billen teweegbracht. Het leek wel of hij nu harder sloeg, maar het deed nog steeds niet echt pijn. Nog maar enkele ogenblikken geleden had ze betoogd hoe belangrijk onafhankelijkheid voor haar was en het vermogen voor zichzelf te kunnen zorgen, waarom hield ze dan zo van dit totaal tegenovergestelde scenario?

Opeens deed Adam haar onderboek tot op haar bovenbenen naar beneden en wreef met zijn ene hand over haar billen, terwijl de andere op haar rug rustte. Net toen Lana in een dagdroom dreigde weg te zakken, begon hij opnieuw te slaan. Het geluid van zijn hand op haar blote vlees klonk een stuk harder dan daarnet op haar onderbroek. Ze greep zich vast aan de stoelpoot en beet op haar onderlip toen de klappen steeds harder en sneller neerdaalden en meer pijn begonnen te doen dan ze kon verdragen.

‘Adam!’, piepte ze, ‘Ik voel me al een stuk beter! Het is wel genoeg! Asjeblieft!’

‘OK’. Hij wreef weer over haar bips, waardoor een warme gloed door haar onderlichaam trok. ‘Nog een paar’, voegde hij er aan toe en hij liet zijn hand nog een paar keer hard op haar billen neerdalen, waardoor ze van zijn schoot kronkelde en op de vloer kwam te zitten, vanwaar ze omhoog keek naar zijn geamuseerde gezichtsuitdrukking.

 ‘Oooh’, kreunde ze en stond op om haar kleren weer in orde te brengen.

‘Kan er geen bedankje af’, vroeg hij haar met een grijns.

Lana moest erom glimlachen. ‘Dat was ik ook van plan, maar die laatste waren niet erg prettig’.

‘Maar voel je je wel wat beter?’

Ze knikte, en voelde hoe de vlammen haar uitsloegen bij deze bekentenis.

Toen ging Adam’s mobiele telefoon en hij haalde hem tevoorschijn om op te kunnen nemen. ‘Hallo…ja…’ Er vielen een paar lange pauzes en toen zei hij, ‘ik kom eraan’ en hing op.

Lana wachtte verschrikt af terwijl hij zich naar de keuken haastte om het gemarineerde vlees en de aardappelen in de koelkast te zetten. Wie Kon Adam op dit tijdstip nog verleiden de deur uit te gaan?

‘Dat was de politie’, zei hij, terwijl hij zich naar haar omdraaide, ‘Steven is gearresteerd voor lanterfanten en heeft het nummer van de kliniek gegeven en via het antwoordapparaat zijn ze op mijn nummer terechtgekomen. Ze zijn bereid om hem over te dragen aan een volwassene die de verantwoordelijkheid voor hem neemt. Kennelijk kunnen ze zijn moeder niet te pakken krijgen’.

‘Lanterfanten? Wat houdt dat precies in?’, vroeg Lana, die zich daarbij iemand voorstelde die wat tegen een gebouw aanhing.

‘Hij hangt nu al een paar avonden achter elkaar rond bij de ingang van de kliniek, soms ligt hij daar te slapen, soms ijsbeert hij wat heen en weer. Volgens de politie heeft een van de middenstanders in de straat geklaagd. Vervolgens hebben ze hem ingesloten omdat hij weigerde een adres op te geven’.

‘Jeetje! Nou, neem hem maar mee hiernaar toe, Adam. We hebben vast genoeg eten voor drie’.

Adam knikte, deed zijn jas aan en haastte zich naar zijn auto. Lana deed de deur op slot en ging voor de televisie zitten. Ze wilde dat ze een sigaret had om de tijd te doden. Het was maar goed dat ze geen sigaretten in huis had, dacht ze en besefte zich opeens hoe verslavend ze werken – ze had gister voor het eerst van haar leven gerookt en dacht nu al weer aan om het opnieuw te doen.

Adam was binnen een half uur terug, een aarzelende Steven in zijn kielzog. De laatste deed een stap naar voren en stamelde, ‘Het spijt me, mevrouw Lana, ik had best naar huis willen gaan, maar daar kan ik sinds vorige week niet meer naar toe en nu weet ik niet meer waar ik naar toe moet’.

Lana stond op en gaf hem een knuffel. Hij was nog maar zeventien, hij had AIDS en was nu blijkbaar ook nog dakloos. Ze zag dat Adam naar de keuken liep en nodigde Steven uit bij haar op de bank te komen zitten. Het minste wat ze konden doen was hem een goede maaltijd aanbieden. Ze wist niet wat ze verder nog zou kunnen doen, maar was ervan overtuigd dat Adam wel raad zou weten.

Lana en Steven keken een poosje naar ‘Kinderen geen bezwaar’, totdat Adam riep dat het eten klaar was. Ze gingen met zijn drieën aan de kleine eettafel zitten en gaven de schalen door. Lana schepte net als de anderen kleine porties op. Binnen vijf minuten hadden ze alle drie hun bord leeg. Adam gaf de schalen nog een keer aan Steven en stond erop dat deze nog een keer zou opscheppen. Hij at alsof hij uitgehongerd was en Lana voelde zich goed dat hij in ieder geval een goede maaltijd kreeg.

Na het eten deed Lana de vaat in de afwasmachine en ze gingen met zijn allen naar de woonkamer om nog wat te kletsen. Het was in het begin behoorlijk trekken omdat Steven alle vragen met antwoorden van één woord voorzag, maar toen Adam op een niet bedreigende manier en heel vertrouwenwekkend doorging, ontdooide hij en kwam de woordenstroom op gang.

‘Mijn vader stierf toen ik nog een baby was. Hij nam een overdosis. Tot vorige week woonde ik nog steeds thuis bij mijn moeder en mijn oudere broer van achttien. Hij zou eigenlijk moeten werken, maar hij komt niet verder dan wat blowen en thuis zitten. Toen ik nog klein was heb ik eens een plastic tas met weed gevonden en deze over de keukenvloer uitgestrooid. Ik keek toe hoe de kakkerlakken er over heen kropen. Toen kwam mijn moeder thuis en die heeft me een ongenadig pak slaag gegeven.  Mijn arm deed twee weken later nog zeer, maar ze zei dat ik het verdiend had en dat het er nog veel erger aan toe zou gaan als ik ooit weer met mijn vingers aan haar spullen zou zitten. Twee jaar later zat ik met een vriend in de auto van zijn vader, toen we tegen een vrachtwagen aanbotsten. Niemand was gewond, maar ze hebben ons evengoed naar het ziekenhuis gebracht. Ze hebben overal röntgenfoto’s van gemaakt. Ze hebben toen gezegd dat ik een oude breuk in mijn arm had, precies op de plek waar het destijds zeer deed. Tja, zo was mijn moeder. Ze was druk in de weer met drugs en met mannen. Veel verschillende mannen – ze betalen de huur en brengen drugs mee. En zo nam ze op een avond een paar maanden geleden die knakker mee naar huis, die het grappig vond als ik drugs zou gebruiken. Ik bedoel maar, waarom zou ik die rotz…troep gebruiken? Ik heb gezien wat het met je kan doen. Toen belde hij een paar vrienden en zijn ze met zijn allen bij ons op de bank high geworden. Ik zat aan de keukentafel waar ik met mijn huiswerk bezig was. Toen hoorde ik hem zeggen dat dat ‘stomme joch’ nog nooit drugs gebruikt had. En het volgende wat ik wist, was dat ze bovenop me sprongen en me op de grond drukten en iets in mijn arm spoten. Ik ging helemaal uit mijn dak. Ik schreeuwde en schopte om me heen. Mijn moeder was niet thuis en mijn broer moest er alleen maar om lachen. Toen rook ik plotseling iets vreemds, het leek wel op verf of iets dergelijks en toen werd ik helemaal gek. Ik slaagde erin een arm los te rukken en pakte er een bij zijn nek en sloeg hem met zijn hoofd tegen de vloer. De andere jongens lieten me toen los, maar ik was helemaal duizelig en gaf over op die jongen die op de grond lag. Toen ben ik naar buiten gerend en ben daar in een vuilcontainer gekropen en ben daar van mijn stokje gegaan. Toen ik weer wakker werd was het al ochtend en was ik te laat voor school, maar ik zat onder de troep, dus ben ik eerst naar huis gegaan. Iedereen was weg. Ik heb een douche genomen en ben daarna naar school gegaan. Mijn moeder heeft er nooit met een woord over gerept, ik denk dat ze niet eens weet wat er gebeurd is. Maar zo heb ik AIDS opgelopen. Dat weet ik omdat ik nooit andere dingen gedaan heb die in uw folder staan. Ik heb nog nooit sex gehad en ben nooit eerder met het bloed van een ander in aanraking geweest’. Hij hield even stil en staarde naar zijn handen.

Toen ging hij verder, ‘Vorige week bracht mijn moeder die zelfde vent weer mee naar huis. Dit keer was hij zo mager als een lat, terwijl hij voorheen een stevige kerel was. Hij deed alsof hij me nog nooit eerder gezien had en zei gedag alsof er nooit iets had plaatsgevonden. Maar ik keek naar de televisie en kon maar niet loslaten wat hij me aangedaan had. Ik werd steeds kwader. En hij zat maar naast mijn moeder en ze rookten samen een joint. En opeens hield ik het niet langer. Ik sprong overeind en pakte hem bij zijn haar en trok hem van de bank af. Mijn moeder schreeuwde maar ik negeerde haar, zoals ze bij mij ook altijd doet en ik gaf hem een stomp in zijn gezicht en sloeg hem vervolgens de halve kamer door. Hij stond niet meer op, anders zou ik hem opnieuw geslagen hebben. Mijn moeder kwam overeind en sloeg me waar ze me raken kon, maar ik duwde haar aan de kant, deed mijn spullen in mijn rugzak en ben er vandoor gegaan. Sindsdien ben ik niet meer thuis geweest’.

Lana voelde een brok in haar keel, terwijl ze zich verzette tegen een opkomende  boosheid jegens de moeder van de jongen. Wie behandelde zijn eigen kind nu zo? Het was zo…onmenselijk. Ze twijfelde geen moment aan de woorden van Steven. Ze keek in zijn richting, maar hij bleef naar zijn handen staren. Ze hoorde hoe Adam zijn keel schraapte.

‘Steven…Ik weet niet wat ik moet zeggen’. Adam hield zich even stil. ‘Zou je hier een poosje willen blijven?’ Steven keek even verbaasd op naar Adam.

‘Hoeveel huur moet ik dan betalen?’

‘Huur?’ Adam dacht even na. ‘Dan reken ik iedere dag op een bladzijde huiswerk’, glimlachte hij.

Steven liet zijn blik naar de grond gaan. ‘Ik kan uw gastvrijheid niet aannemen. Bovendien, ben ik met school gestopt zodra ik wist dat ik AIDS had’, bekende hij. ‘Ik bedoel… wat maakt het allemaal nog uit?’ Ze keken allemaal een poos stilletjes voor zich uit, Lana en Adam lieten de impact van zijn woorden goed tot zich doordringen.

Uiteindelijk vroeg Adam, ‘Wat wilde je met je leven voordat het allemaal in het honderd liep?”

Steven antwoordde onmiddellijk, ‘Ik wilde alleen maar het huis uit. Ik wilde weg van mijn moeder, mijn broer, de buurt, van alles. Dus studeerde ik hard en haalde goede cijfers in de hoop dat ik zou kunnen gaan studeren en de hele zooi achter me zou laten’.

‘Mooi’, zei Adam en liet een korte pauze vallen, ‘dan ben je vanaf nu het huis uit’.

Steven keek Adam enigszins verward aan. ‘Wat bedoeld u? Ik kan niet zomaar bij jullie intrekken. Dat voelt gewoon niet goed’.

‘Waarom niet?’

‘Nou, dan kost ik jullie geld. En ik heb dikke problemen. En vroeger of later schoppen jullie me toch de deur weer uit en dan sta ik weer op straat. Waarom dan al die moeite?’

Adam zuchtte. ‘Luister, ik woon in een landhuis. Ik verdien goed, veelal door mijn beleggingen. Ik erf nog veel meer geld. Ik heb geen kinderen. Ik heb een huis van bijna duizend vierkante meter, waar bijna niemand ooit komt. Toen ik een kind was, woonden er veel mensen. Jonge mensen, oude mensen, het gaat me af en toe aan het hart dat daar al jaren niemand meer komt. Ik ken je nog maar een paar maanden, maar je bent twee keer in de week stipt op tijd in de kliniek. Je bent een aardige vent, je hebt het hart op de goede plaats zitten, je hebt een goed stel hersenen. Je moeder mag dan een drugsverslaafde zijn, maar ze zal in de afgelopen jaren vast nog wel iets goeds gedaan hebben’. Lana voelde zich schuldig dat ze zo snel over zijn moeder geoordeeld had. ‘Het zou me plezier doen als je mijn aanbod zou accepteren, om te delen in wat ik heb, zolang je dat nodig hebt’. Terwijl Adam sprak zag Lana hoe een keur aan emoties op het gezicht van Steven voorbij trokken. Nu keek hij Adam achterdochtig aan.

‘Wat als je van gedachten verandert?’, vroeg hij zachtjes.

‘ik verander niet van gedachten. Ik geef mensen niet op. Hoe ze de fout ook ingaan, ik blijf in ze geloven’.

Kijk maar naar mij, dacht Lana, maar ze zei niets. Enige tijd zaten ze er allemaal zwijgend bij.

Steven verbrak de stilte. ‘Ik geloof je’, zei hij. ‘En ik wil graag een poosje blijven’.

Adam fleurde helemaal op en hij stak zijn hand uit naar Steven, die overeind sprong en hem de hand schudde, alsof ze afspraak bezegelden. En dat was ook zo. Lana keek hen beiden lachend aan terwijl Steven weer ging zitten, maar geen van beiden keek in haar richting. Ze had zin om haar armen om Adam heen te slaan en hem een dikke knuffel te geven. Ze voelde zich klein worden bij zijn vrijgevigheid en het vermogen zijn gevoelens onder woorden te brengen. Ze wenste dat zij net zo open en eerlijk was als hij. Ze wilde Steven vragen of hij nu weer naar school ging. Maar ze hield zichzelf stil, ze wilde de magie van het moment niet verbreken.

Opeens stond Adam op en rekte zich uit en gaapte terwijl hij op de klok keek. ‘Ik ben hartstikke moe’, zei hij. Lana zag hoe zijn spieren zich onder zijn shirt spanden. ‘Kom mee, Steven, dan zullen we eens kijken of we een kamer voor je kunnen vinden’. Lana moest erom lachen. Er waren op zijn minst vijf slaapkamers in zijn huis die niet gebruikt werden. Vervolgens realiseerde ze zich, dat Adam haar nu niet meer zo hard op haar billen zou kunnen slaan omdat Steven het dan zou kunnen horen. Met een brede glimlach deed ze de deur achter de vertrekkende mannen  dicht, en maakte zich klaar om naar bed te gaan.

Lana deed verwoedde pogingen de koude kraan uit te draaien en slaagde hier uiteindelijk in. ‘Oh, mijn God!’, schreeuwde ze, ‘ik bevries bijna! Adam, waarom d-d-doe je dat?’ Ze stapte hevig rillend de douchecabine uit en pakte een handdoek van het rek.

‘Ik wilde je een beetje ontnuchteren’, antwoordde Adam rustig omdat hij weinig last had van de kou. ‘Volgens mij is dit de snelste manier’.

‘Sh-Sharon zei dat er geen snelle manier om nuchter te worden bestond, m-maar ik denk dat z-ze daar ongelijk in heeft!’ Lana kon bijna niet praten door het klappertanden terwijl ze de handdoek tegen haar borst geklemd hield. Ze voelde zich een stuk helderder dan even geleden. ‘W-wil je me nog een h-handdoek aangeven, alsjeblieft?’

‘Nog niet. Laten we eerst die natte kleren maar eens uitdoen’.

Ze voelde de irritatie oplopen en probeerde langs hem in de richting van de kast te lopen. ‘V-verdomme! Geef m-me een handdoek!’ Adam bleef echter in de weg staan en deed geen stap aan de kant. Hij reikte omlaag en probeerde de knoop van haar spijkerbroek los te maken, ondanks haar slaande handen. ‘Houd daar mee op!’, protesteerde ze luidkeels.

‘Het helpt niets als je een handdoek om je natten kleren heen doet’, legde hij geduldig uit en toen keerde de logica langzaam terug in haar nog steeds benevelde brein. Ze liet toe dat hij haar hielp uit haar doorweekte broek te stappen. Omdat ze verwachtte dat daarna haar shirt aan de buurt was, kruiste ze haar armen om deze over haar hoofd te trekken, maar ze verloor haar evenwicht toen hij haar om haar middel pakte en haar naar zich toe trok. Ze had geen schijn van kans om zich te verzetten toen hij op het krukje ging zitten en haar over zijn schoot legde, haar handen op de vloer om haar evenwicht te kunnen bewaren en haar blote bips hoog in de lucht.

KLETS! Een felle pijn verspreidde zich over haar billen toen zijn vlakke hand in contact kwam met de natte huid. ‘Neeeee!’, gilde ze en trappelde verwoed met haar benen en probeerde van zijn schoot af te draaien. Maar hij hield haar stevig op haar plaats en liet een salvo klappen neerdalen van de ene bil op de andere. Dit alles kwam volledig onvoorbereid, en ze werd volledig verrast en kon niets anders dan het hulpeloos uitgillen van de pijn. Toen hij even ophield, schreeuwde ze, ‘Jij klootzak! Laat me los!’.

‘Je taalgebruik draagt niet bij aan je reputatie’, merkte Adam op en begon weer van voor af aan. Deze keer stopte hij niet voor haar bips donkerrood was, de tranen over haar wangen liepen en ze wanhopig haar excuses maakte. Vervolgens trok hij haar overeind en zette haar op haar trillende benen, deed een greep in de kast en wikkelde een handdoek om haar onderlichaam.

Hij ging weer zitten en zette haar bij zich op schoot en deed zijn armen om haar heen. ‘Ik weet dat dat zeer deed’, liet hij haar op een toon weten die geen tegenspraak duldde, ‘maar er was een goede reden voor’. Ze huilde hete tranen tegen zijn borst en wist aan niets anders te denken dan aan het verlangen dat de brandende pijn zou afnemen. Hij drukte haar stevig tegen zich aan en wreef over haar rug.

Na een paar minuten veranderde de felle pijn in een meer dof gloeiend gevoel. Ze hikte, hoestte en huilde, ‘W-waar was dat nou allemaal goed voor? Ik h-heb alleen maar een paar drankjes gehad!’

‘Nee, het gaat me meer om wat je niet gedaan hebt’.

‘W-wat?’

‘Waar heb je de informatie gelaten die je uitgeprint hebt over het gebruik van Indinavir?’

Lana hield haar adem in en concentreerde zich. ‘Ik…ik weet het niet’, gaf ze toe. Haar stem klonk hoog en klagerig in haar eigen oren. Ze hapte tussen de hikken door naar lucht.

‘Je hebt ze helemaal niet gelezen’. Het was meer een constatering dan een vraag.

‘N-nee’, gaf ze toe.

‘Als je ze gelezen had, dan zou je nooit het eerste drankje genomen hebben. Alcohol is gecontraïndiceerd met het gebruik van Indinavir. Alcohol is zoals je weet een diureticum en die vochtafdrijvende eigenschap volgt een grote bedreiging voor je nieren en verhoogd de kans op nierstenen’.

‘M-m-maar je liet me zelf champagne drinken gisteravond!”

‘Gisteravond realiseerde ik het mezelf niet. Ik heb niet alle bijwerkingen van alle geneesmiddelen die er zijn paraat – ik ben geen computer, hoewel ik op de één of andere manier goed ben met cijfers. Ik heb het vanmorgen nagezocht – dat had jij ook moeten doen. Verder heb je gisteravond maar twee glazen gehad – daar leek je helemaal niet van onder invloed. Hoeveel heb je vanavond gedronken?’

‘Ik…ik weet het niet’. Ondanks haar natte shirt voelde ze hoe Adam haar met zijn lichaamswarmte opwarmde en ze hield uiteindelijk op met trillen. ‘Ik kan me herinneren dat Stumpy op een gegeven moment zei dat hij me niet meer dan één drankje per half uur gegeven had. Ik ben er vier uren geweest, dus ik denk…’

Adam floot zachtjes tussen zijn tanden. ‘Acht drankjes? Dan verbaasd het me dat je nog in staat was om te lopen. Heb je geen water gedronken?’

‘Niet sinds half vijf toen ik mijn pillen ingenomen heb’. Lana draaide haar hoofd in zijn richting en keek hem aan. ‘Adam…mijn drinken had alles te maken met dat ik nog steeds heel bang ben HIV geïnfecteerd te zijn, ook al zeg jij dat dit best wel mee zal vallen. Ik wilde gewoon even plezier maken. En dat heb ik gedaan. Ik wilde dat virus even van me af zetten. En dat heb ik gedaan’.

De blik van Adam werd milder. ‘Ik weet waarom je het gedaan hebt, liefje. Dat neem ik je niet kwalijk’. Hij trok haar dicht tegen zich aan. ‘Ik heb je een pak slaag gegeven omdat je de informatie over de medicijnen niet gelezen hebt. Dat is onvoorzichtig. Ik heb je al eens gezegd dat ik dikke striemen op je bips zou slaan als je slordig met je gezondheid omgaat, dat zal ik deze keer niet doen omdat je het allemaal niet opzettelijk gedaan hebt. Je hebt gelijk, je hebt alleen maar een paar drankjes gehad, maar ik zeg het je nog één keer – als je de informatie gelezen had, dan zou je nooit zijn gaan drinken’.

Lana beet op haar lip; tegen zoveel logica kon ze niet op en dat van die zwiepende stok was ze helemaal vergeten. Misschien dat hij haar er toch echt te gemakkelijk mee weg liet komen…

‘Ik zal even wat water halen. Neem jij maar een warme douche dan ben ik zo terug’. Terwijl hij dat zei, stond hij op, zette haar op haar benen, trok haar shirt uit en maakte haar BH los.

Hoewel hij haar nu al verschillende keren naakt had gezien en zelfs haar lichaam op een hele intieme manier verkend had, schaamde Lana zich enorm dat ze helemaal bloot voor hem stond terwijl hij al zijn kleren nog aan had. Ze trok de handdoek omhoog over haar borsten en stapte de douchecabine is. Ze keek goed waar ze haar voeten neerzette, zodat ze niet uit zou glijden. Ze deed de glazen deur dicht, hing de handdoek erover heen en draaide de kraan open. Ze mengde het water zo heet als ze maar kon verdragen.

De hete straal voelde aan als duizenden bijensteken op haar billen en ze drukte deze tegen de koele tegelwand, terwijl ze de rest van haar lichaam opwarmde. Het voelde goed om weer wat nuchterder te zijn, maar ze voelde zich nog steeds beneveld. Ze zeepte zich snel in, waste haar haren, spoelde zich af en stapte naar buiten om nieuwe handdoeken te pakken. Er hingen twee aan het handdoekrekje en er stond een groot glas oranjegekleurd water op de wastafel. Met een glimlach droogde ze zich af, maakte van een handdoek een tulband om haar hoofd en dronk het glas voor de helft leeg. Ze verbaasde zich erover dat ze zo’n dorst had. Maar goed, ze moest ook veel vochtverlies compenseren…waarom had ze nu niet de info over die medicatie doorgenomen? Ze had er meer dan genoeg tijd voor gehad, maar had in plaats daarvan een boek zitten lezen. Omdat je het liefst doet dat het allemaal niet gebeurd is, kwam haar geweten in opstand. Misschien was het wel goed om de werkelijkheid onder ogen te zien.

Lana rommelde in een la en vond een oude flanellen pyjama. Niet iets waar ze Adam het hoofd mee op hol zou brengen, maar ze dacht dat hij daar toch niet voor in de stemming zou zijn. Hij zou waarschijnlijk de rest van de week nog wel boos op haar zijn! Ze ging voorzichtig op de rand van het bed zitten want haar bips deed zeer en ze zette alle domme dingen van die dag nog eens op een rijtje. Eén – dronken worden, nee, dat was twee; het eerste was dat ze de informatie van de Indinavir niet gelezen had zoals zou moeten. Twee – dronken worden, Nee, het tweede was dat ze haar spiksplinternieuwe, dure, diamanten ring was kwijtgeraakt! Drie – dronken worden. Vier – sigaretten roken. Vijf – Adam twee uren op haar laten wachten. Zes – Elaine hebben laten wachten. Zeven – Adam op zijn handen geslagen. Acht – hem een klootzak noemen. Had ze nu alles? Zou ze nog meer domme dingen doen voor de dag voorbij zou zijn? Lana voelde dat ze het weer koud kreeg, en deed een dikke ochtendjas aan. Ze dronk de rest van het water op en liep kalm naar de woonkamer, en was zich nog pijnlijk van bewust van iedere klets die Adam daarnet op haar natte bips uitgedeeld had. Nee, het zou haar niet verbazen als hij nog een maandlang boos zou blijven!

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Lana bleef aan het eind van de hal even staan. Het haardvuur brandde en de kussens van de bank lagen ervoor op de grond. Toen hoorde ze een klikkend geluid uit de keuken komen. Ze glimlachte en ze liep door om heel voorzichtig op een van de kussens te gaan zitten. Vervolgens sloeg ze haar armen om haar opgetrokken knieën. Adam kwam de keuken uitlopen met twee dampende mokken en ging naast haar zitten. Zijn gezichtsuitdrukking drukte bezorgdheid uit, geen boosheid.

‘Koffie is ook een vochtafdrijver’, zei hij tegen haar, ‘daarom heb ik een beker warme chocola gemaakt. Waar is je water?’

‘Helemaal op!’, ze keek hem onderzoekend aan en pakte de mok van hem aan.

‘Braaf meisje!’ In de volgende minuten zaten ze zwijgend naast elkaar en staarden in de gekleurde vlammen van de met lavablokken gevulde, modern ogende gashaard. Braaf meisje?, dacht Lana. Noemt hij me zo na alles wat zich heeft voorgedaan?

‘Het is niet hetzelfde als een echte open haard, maar hij is wel mooi’, zei Adam en draaide zijn hoofd naar haar toe en gaf haar een flauwe glimlach.

Lana glimlachte terug. Als hij met haar over koetjes en kalfjes wilde praten, dan vond zij dit allang best. ‘De meeste woningcorporaties die flats verhuren in deze stad verhuren geen appartementen met open haarden, deze vormt daar een uitzondering op. Daarom ben ik hier ook komen wonen’.

‘Dat en de nieuwsgierige buren?’

Ze moest lachen. ‘Daar had ik geen idee van tot ik hier kwam wonen’.

‘Meneer Walters kwam wel drie keer voorbij lopen toen ik in de auto op je zat te wachten’.

‘Oh, shit!’ Het was eruit voor ze het zich realiseerde. Ze herinnerde zich dat Adam tegen haar gezegd had dat hij een hekel had aan vloeken. Goed, dan waren het er nu negen. ‘Het spijt me, Adam. Het was echt niet mijn  bedoeling je te laten wachten – en dan moest je het ook nog met hem doen?’

‘Ik mag hem wel. Maar hij was al bijna net zo bezorgd als ik. Hij zei dat het helemaal niet je stijl was om iemand te laten zitten en dat hij er zeker van was dat je een ongeluk had gehad of iets dergelijks’.

Lana zette haar beker op de rand voor de haard en sloeg haar handen voor haar gezicht en kreunde, ‘Oh mijn God, nu weet het hele gebouw wat ik gedaan heb’.

‘Reken maar. Ze stonden waarschijnlijk allemaal voor het raam toen Sharon je de hele weg naar de voordeur begeleidde. Ik heb op zijn minst drie gordijnen zien bewegen’.

‘Shit’, zei ze nogmaals. Ze kromp ineen. Tien.

‘Wil je dat ik je meeneem naar buiten en je daar een pak op je blote billen geef terwijl je voorover over de motorkap van mijn auto gebogen staat, zodat iedereen weet dat je gekregen hebt wat je verdiende?’, vroeg hij en lachte hij besmuikt.

Lana ging rechtop zitten en gaf hem een stomp tegen zijn schouder. ‘Nee! Ze zullen het morgen allemaal wel vergeten zijn. Er zullen wel weer andere dingen komen waar ze zich druk over maken. Bovendien, je hebt me al een pak op mijn bips gegeven, het doet nog steeds flink zeer!’

‘Dat was omdat je jezelf in gevaar gebracht had….en om je te ontnuchteren’.

Lana’s hart ging sneller kloppen. ‘Je gaat me toch niet nog een pak slaag geven, of wel?’

‘Dat weet ik nog niet’.

‘Niet dat ik het niet verdiend heb’, voegde ze er aan toe, en wilde toen haar tong er wel afbijten. ‘Maar ik ben bang dat ik geen billen meer overhoud als je dat vanavond doet’.

Hij grinnikte en antwoordde, ‘Liefje, je bips zal eerder opzwellen van een pak slaag dan dat ie er kleiner van wordt’.

Lana keek hem aan – hij leek het niet serieus te overwegen. Zijn gezicht gloeide zachtjes in het licht van de haard. Er was geen rimpeltje te bekennen. Hij leek wel op een oude Griekse God. Voor de vijftigste keer vroeg ze zich af hoe het mogelijk was dat een dergelijke man uitgerekend op haar viel. Toen ze zich herinnerde hoe Sharon zich over hem uitgelaten had, gloeide ze van trots.

Alsof hij voelde dat hij naar haar keek, draaide hij zich naar haar om. Ze keken elkaar lange tijd recht in de ogen.

‘Heb je het al weer warm gekregen?’, vroeg Adam, terwijl de warmte van zijn ogen haar ziel binnendrong.

Lana knikte. ‘Ik vind het zelfs al heel erg warm worden’. Opeens wilde ze dat ze iets korters en sensuelers had aangedaan.

‘Mooi. Ga je haarborstel maar halen’.

‘Zijn woorden voelden aan als een koude douche in vergelijking met haar eerdere gedachten – zou hij haar er een pak mee op haar billen geven? Rood van schaamte liet ze met tegenzin haar benen los en stond ze op om hem te gaan halen. Haar haarborstel was van nylon, met ribbels over het oppervlak – daar zou hij toch niet mee gaan slaan? Hij dacht waarschijnlijk dat ze een brede, houten haarborstel zou hebben – ja, dat zou het zijn. Wat zou hij op zijn neus kijken als hij hem zag! Ze bracht de borstel bij hem en gooide hem met het nodige zelfvertrouwen op zijn schoot en ging weer zitten.

Adam pakte hem op en bestudeerde hem in het licht. ‘Ik zal zorgen dat je een nieuwe haarborstel en een mobiele telefoon met Kerst krijgt’, zei hij en draaide zich om, om haar tulband los te maken.

‘Dan is het maar goed dat het nog wel zes weken duurt voor het Kerst is!’ Ze voelde zich opgelucht dat hij alleen maar haar haren wilde borstelen.

‘Nou ja, dan krijg je ze gewoon wat eerder’. Hij ging achter haar zitten en begon haar klamme haar te borstelen. Hij begon aan de uiteinden en werkte langzaam omhoog.

‘Van wie heb jij geleerd hoe je lang haar moet borstelen?’

‘Dat wil je vast niet weten’.

‘Ja, dat wil ik wel!’ Lana stelde zich voor hoe hij als kind het lange haar van zijn zus borstelde, of misschien wel dat van zijn moeder.

‘Goed dan – al mijn vriendinnetjes hadden lang haar. Ik heb daar een zwak voor. Dat van jou is echter het mooiste van allemaal. Dik, zacht en licht krullend als het droogt…’

‘Je hebt gelijk’, onderbrak Lana hem. ‘Dit wil ik helemaal niet weten’.

Adam grinnikte. ‘Er komt een dag dat je je realiseert dat ik alles altijd beter weet’.

‘Op een dag zul je het flink verpesten en er achter komen dat je het helemaal niet zo goed wist’.

‘Hoe kom je daar nu bij?’ Adam gaf een kort rukje aan haar haren en ze protesteerde luid. ‘Denk je dat ik perfect ben?’

‘Nee’, lachte ze. ‘Ik denk dat jij denkt dat je perfect bent’.

‘Ook nadat ik met de auto tegen je aan gebotst ben? Ik heb zelfs toegegeven dat ik fout zat’.

Lana zuchtte. ‘Dit gesprek slaat nergens op. Bovendien plaagde ik je maar wat’.

‘Oh, en nu gaan we plotseling serieus doen?’ Adam liet de borstel vallen en liet zijn vingers door haar haren gaan.

‘Nee’, giechelde ze toen hij haar in haar nek kriebelde.

‘Nou ik wel’. Hij ging voor haar zitten, duwde haar achterover in de kussens en boog zich over haar heen. ‘Laten we hier maar eens beginnen’. Hij deed haar ochtendjas open en begon de knoopjes van haar flanellen pyjamajasje open te maken. Lana keek hem alleen maar aan, de zachte schaduwen op zijn gezicht deden hem alleen nog maar knapper lijken. Nogmaals wenste dat ze iets passender had aangedaan. Hij keek even naar haar ontblote borsten en buik en mompelde, ‘je bent een godin’, en sloot daarna zijn mond om een tepel.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Als woorden een libidoverhogende werking zouden hebben, dacht Lana, dan zouden ze in geen verhouding staan met wat de bedreven tong van Adam op haar borst teweeg kon brengen. Al haar zintuigen stonden op scherp en de geur van zijn inmiddels vertrouwde aftershave vermengde zich met de geur van haar karnemelk zeep; het zachtjes knetterende geluid van de haard, het geluid van haar ademhaling, nee, ze hijgde inmiddels nu hij zijn mond over haar buik omlaag liet dwalen, de aanblik en het gevoel van zijn brede schouders terwijl ze haar vingertoppen daar over heen liet glijden. Hij hield halt bij haar navel en liet zijn tong erover heen glijden terwijl hij zijn shirt uittrok, zodat de strakke spieren van zijn armen en borst zichtbaar werden.

Toen hij tussen haar benen aanbelandde, bedreef hij de liefde met zijn mond, en kneedde haar billen toen hij haar onderlichaam omhoog drukte. Hij duwde zijn vingers in haar en toen kwam ze klaar. Ze leek in miljoenen stukjes uiteen te exploderen. Ze wist niet dat het zo snel mogelijk was! Hij bleef haar strelen waardoor het brandende verlangen opgebouwd bleef. Toen haalde hij zijn handen weg om zijn broek omlaag te schuiven. Maar zijn mond bleef waar hij was en zijn tong bleef sidderingen van genot door haar heen sturen. Toen hoorde ze het geluid van een verpakking die opgescheurd werd en even later drong hij bij haar binnen. Hij rekte haar op, zo groot was hij. Hij ging op zijn knieën zitten en trok haar heupen naar zich toe. Met zijn grote handen omvatte hij haar billen en duwde zich helemaal naar binnen, tot zijn krullende haar, over haar meest gevoelige plekje kriebelde.

Ze kon zijn hele bovenlichaam zien, zijn spieren stonden als een veer gespannen toen hij sneller begon te bewegen. Hij drukte zich helemaal naar binnen om daarna weer helemaal terug te trekken en dit steeds weer opnieuw. Het was het meest erotische beeld dat ze ooit gezien had en had nooit gedacht dat dit in werkelijkheid zou kunnen gebeuren. Ze kwam opnieuw heftig klaar terwijl ze met haar handen haar borsten pakte en ze tegen elkaar duwde totdat de krampen langzaam wegtrokken. Toen ging hij naast haar liggen en kuste haar op haar lippen, haar wangen en haar ogen, terwijl hij haar knieën uit elkaar hield en zo hard in haar bleef stoten als de kussens onder hen maar toestonden. Hij had haar nog nooit zo hard genomen, ze voelde hoe hij helemaal bezit van haar nam en toen hij plotseling stopte, helemaal verstrakte, zijn harde spieren tegen haar lijf en klaar kwam, kwam ze nog een keer klaar terwijl ze bijna het bewustzijn verloor van de heftige samentrekkingen in haar lichaam.

Lana voelde hoe de tranen in haar ogen verschenen, terwijl zij zachtjes over haar bovenarmen wreef. Hij lag volkomen slap boven op haar, zijn gezicht in haar haren gedrukt. Ze kon bijna geen adem krijgen toen hij met zijn hele gewicht op haar lag, maar ze wilde niet dat hij van haar af zou rollen – het voelde zo lekker, dat haar inwendige spieren nog steeds om zijn mannelijkheid samenknepen.

‘Ik houd van je, Lana’, mompelde hij in haar nek. Met een glimlach begon ze zijn onderrug te masseren. Ze hoorde hem genotvol kreunen toen ze stevig in zijn spieren kneep.

‘Ik houd ook van jou’, fluisterde ze. Hij deed zijn hoofd omhoog om in haar ogen te kunnen kijken. Zijn gezichtsuitdrukking was zacht en liefdevol. Toen trok hij zijn wenkbrauwen op en veegde met zijn duim een traan van haar wang. ‘Waarom huil je?’

‘Ik…ik voel me zo gelukkig. Ik zou nu heel vredig kunnen sterven’. Opeens herinnerde ze zich de mogelijke HIV besmetting. ‘Adam, je eh…hebt me daar beneden gekust. Wat als ik nu besmet ben?’

‘Je hebt het niet. En je zult het ook niet krijgen. De labuitslagen zijn allemaal goed. En mocht de theoretische kans dat je het krijgt toch waarheid worden, dan krijg ik het liever zelf ook’. Met een diepe denkrimpel op zijn voorhoofd kwam Adam overeind. ‘Tijd voor je medicatie’, zei hij en ging op zijn knieën zitten.

Lana was niet blij met zijn antwoord, maar gedane zaken nemen geen keer. Ze betwijfelde of ze hem ooit op andere gedachten zou kunnen brengen, waar dan ook over. Ze zag hoe hij naakt in de richting van de keuken liep. Hij had lekkere billen, dacht ze, en verplaatste haar gedachten naar zijn kruis toen hij terugkwam met haar medicijnen en een fles water. Hij had nog steeds een erectie, zijn lid stond fier vooruit toen hij op zijn hurken bij haar ging zitten.

Lana haalde vier pillen tevoorschijn en nam ze met water is en zette de fles vervolgens op de vloer. Zijn lid was maar een paar centimeter van haar verwijderd. Ze leunde zich nog verder voorover en likte over de eikel en keek omhoog om te zien hoe hij reageerde. Eén van de wenkbrauwen was verbaasd omhoog getrokken maar hij keek haar met groeiende belangstelling aan. Ze likte nog een keer en toen ging hij weer naast haar op de kussens zitten.

Lana ging op haar knieën zitten en duwde tegen zijn schouders tot hij op zijn rug kwam te liggen en begon toen voor het eerst in haar leven iemand te pijpen. Hoewel hij instemmend kreunde toen ze haar lippen om hem heen sloot, pasten niet meer dan een paar centimeter in haar mond. Ze vroeg zich af hoe andere vrouwen dat deden. Elaine en zij hadden wel eens een pornofilm gehuurd – en deze vrouwen hadden dat hele ding in hun mond genomen alsof het niet meer was dan een beetje een dikke vinger. Hij smaakte een beetje zout, wel een lekkere smaak en liet haar tong over de hele schacht glijden, van onder naar boven, tot hij zijn hand tegen haar wang duwde om haar te stoppen.

‘Ga op me zitten’, zei hij, meer als vraag dan als opdracht. Zijn half samengeknepen ogen bleven naar haar kijken toen ze in zijn broekzak tastte en een nieuw condoom pakte en deze over zijn lid schoof. Ze kroop gretig naar hem toe. Haar bijna droge haar streelde langs haar borsten en probeerde zich boven hem te positioneren.

Grinnikend pakte hij zichzelf beet en leidde zich zelf naar binnen terwijl zij zich liet zakken. ‘Hij breekt niet hoor’, zei hij terwijl hij zijn heupen omhoog drukte om haar tegemoet te komen.

‘Oh!’, hijgde Lana, toen hij haar helemaal opvulde. ‘Laat mij het doen!’, smeekte ze en hij ontspande en vouwde zijn handen in zijn nek.

‘Ga je gang!’, zei hij en sloot met een glimlach zijn ogen. Lana kwam tot de ontdekking dat ze het lekker vond om boven op te zitten, zo had zij de controle over het tempo en kon ze bepalen hoe diep hij in haar kwam. Het duurde niet lang voor ze zich voorover over hem heen liet vallen en kwam hortend en stotend klaar. Ze voelde hoe hij zich in haar spande, maar had de kracht niet meer om nog langer door te gaan.

‘Ik kan me niet meer bewegen’, zei ze en hoorde zijn zachte, warme lach in haar oor.

‘Geeft niks. Vind je het erg als ik het overneem?’

‘Nee…’ Lana probeerde recht te gaan zitten, maar hij zorgde dat ze samen opzij rolden en duwde zich vervolgens omhoog zodat hij haar aankeek en begon vervolgens in en uit haar te bewegen. Eerst langzaam, maar steeds sneller en harder. Ze keek toe hoe een heel scala aan gezichtuitdrukkingen bij hem verscheen totdat hij zich uiteindelijk kreunend op haar liet zakken. Ze wilde dat ze zijn gezicht op dat moment kon zien.

‘Zal het altijd zo fantastisch zijn?’, fluisterde ze. Zijn gewicht bovenop haar belette haar dat ze meer woorden bezigde.

‘Altijd’, mompelde hij en ging naast haar liggen en liet zijn hand door haar lange lokken haar glijden die op haar borst lagen. ‘Dat beloof ik”.

‘Wat als ik mijn haar kort knip?’  Ze hoorde hem zachtjes lachen.

“Dit is een uitgelezen moment om je een goodgirl spanking te laten voelen’, zei hij en ging rechtop zitten. Hij draaide haar om en liet zijn hand een aantal keren hard op haar blote billen neerdalen.

‘AUW! Niet doen!’, piepte ze, maar ze kon een glimlach niet onderdrukken terwijl ze probeerde weg te draaien. Net toen het echt pijn begon te doen, hield hij op en liet zijn hand liefdevol van haar schouders naar haar bovenbenen glijden.

‘Kijk, als je echt je haar kortgeknipt zou hebben, dan zou ik je iedere avond met de paddel geven tot het weer aangegroeid zou zijn’.

‘Zou je niet bij me weggaan als ik dat zou doen?’

‘Nee!”

‘Zou je me dan nog steeds aantrekkelijk vinden?’

‘Ja – wat is dit? Een soort kruisverhoor?’

‘Nee…ik ben…moe…’ Lana haar stem stierf langzaam weg toen zijn zachte strelingen haar langzaam in slaap brachten. Ze werd niet meer wakker tot hij haar bij haar schouders schudde om haar te zeggen dat hij naar huis ging om zich klaar te maken voor het werk en om haar eraan te herinneren dat het tijd was om haar medicijnen in te nemen. Lana rekte zich uit op de kussens en trok het dekbed stevig om zich heen. Hij moest deze over haar heen gelegd hebben. Ze stond op, liep naar de badkamer, nam haar medicijnen en ging weer liggen slapen. Ze droomde van Adam en hun heerlijke liefdesspel.

Lana schrok overeind van de wekker. Half vier? Langzaam kwamen de herinneringen terug – ze ging overeind zitten, zette de wekker uit en trok haar ochtendjas aan. Ze liep via de hal naar de keuken. Daar aangekomen staarde ze naar het etiket op het potje. De houten paddel lag nog steeds op de tafel. Tranen begonnen op te wellen toen het allemaal tot haar door begon te dringen – ze was aan het HIV virus blootgesteld en ze had echt een pak slaag gehad met dat vreselijke ding op de tafel en ze was met Adam verloofd! De conflicterende emoties die met deze gebeurtenissen gepaard gingen waren overweldigend. Ze probeerde ze onder controle te houden en zich te concentreren op wat ze hier kwam doen.

Ze veegde met haar mouw over haar gezicht, pakte het potje en liep naar de koelkast, die helemaal vol stond met flessen water – Adam moest ze daar neer gezet hebben, want ze kon het zich niet herinneren. Twee liter per dag. Met een zucht pakte ze een fles water. Ze slikte de pillen in en dronk er een halve liter water achteraan. Dat viel best mee, dacht ze, en liep terug naar bed, waar ze al snel weer in een droomloze slaap weggleed.

__________________________

De rinkelende telefoon was de volgende stoorzender. Ze pakte hem slaperig op en kreeg een uitzinnige Elaine aan de lijn, ‘Lana, je raad nooit wat er gebeurd is! Peter heeft me gevraagd met hem te trouwen! Oh, het was zo romantisch! Hij heeft me meegenomen naar het strand en is daar voor me op zijn knieën gegaan om me te vragen!’

Lana was meteen klaarwakker. De opwinding van Elaine was aandoenlijk, en ze reageerde hier enthousiast op, feliciteerde haar vriendin en ging ermee akkoord haar getuige te zijn.

‘Eh…Lana, heb je al met Adam gesproken?’ Lana was niet goed voorbereid op die vraag van Elaine. Ze bleef een paar momenten stil en twijfelde of ze het nu zou zeggen of niet. Ze wilde de feestvreugde bij haar vriendin niet minder laten zijn.

‘Lana?’

‘Nou ja, je zult er toch wel achter komen, dus ik kan het je net zo goed vertellen…’, antwoordde Lana. ‘Ik heb me gisteravond aan een injectienaald geprikt, nee geen schone naald, dus moest Adam naar de kliniek komen om allerlei protocollaire handelingen te verrichten. En toen haalde hij een diamanten ring tevoorschijn en vroeg of ik met hem wilde trouwen en toen viel ik flauw en daarna gingen we het samen met Ron vieren in ‘Boszicht’…’ Lana kon niets meer zeggen, want ze werd volledig overstemt door het gegil van Elaine.

‘Wat is er gebeurd? Hoe erg was het? En jij bent ook verloofd? Ik kom na het werk direct naar je toe. Ik moet nu ophangen, maar ik bel je straks nog!’

Lana bleef nog even luisteren naar de kiestoon en legde vervolgens de telefoon neer. Ze vond het jammer dat ze niet even het hele verhaal had kunnen vertellen. Maar goed, het leed geen twijfel dat ze Adam alle details zou ontfutselen voor haar dienst erop zat. Lana maakte zich klaar voor een dagje binnen zitten. Tja, daar werd je vrolijk van…

Wat ze eigenlijk zou moeten doen, was een bezoekje aan de sportschool afleggen, dan kon ze even alle negatieve gedachten van zich af schudden. Ze stak haar haren op en trok een joggingbroek en een sweatshirt baan, pakte haar tasje en stapte de deur uit. De koele wind werkte verfrissend, toen ze naar haar auto jogde, de motor startte en wegreed. De stress nam onderweg alleen maar verder toe en tegen de tijd dat ze bij de sportschool arriveerde, was ze klaar om er eens flink tegen aan te gaan.

Ze zette haar auto op de parkeerplaats en haastte zich naar binnen. Ze deed haar schoenen uit en vond een leeg hoekje op de grote mat om haar warming up te doen. Het was nog te vroeg voor de lessen, maar er waren er al meer voor zichzelf bezig. Even schitterde de ring om haar vinger in haar ogen. Het was niet de bedoeling dat je hier sieraden droeg en omdat Lana eigenlijk nooit sieraden droeg, had ze er niet aan gedacht de ring thuis te laten. Ze deed de ring af en liep naar buiten om de ring voorzichtig in haar schoen bij haar sleutels te leggen.

Nadat ze een half uur op Bob, een grote pop had ingeslagen, voelde ze zich ontspannen. Ze deed haar rekoefeningen om af te koelen en neuriede in zichzelf . Om elf uur reed ze naar huis om een halve liter water te drinken en haar medicijnen in te nemen. Vervolgens keek ze op de bank liggend naar een aflevering van een aflevering van Baantjer en viel vervolgens in slaap.

__________________________

Toen een paar uur later de telefoon ging, schoot Lana overeind en vroeg zich af wanneer ze voor het laatst op een normale manier wakker geworden was. Wekkers, telefoons, deurbellen…was ze ooit wel eens spontaan wakker geworden? Ze pakte de telefoon en mompelde een hallo.

‘Lana? Is alles goed daar? Waar was je daarnet?’ De stem van Adam klonk bezorgd.

‘Het is hier prima, Adam. Ik heb geslapen’, antwoordde ze, terwijl ze nog steeds half sliep.

‘Nou ja, je nam de telefoon vanmorgen niet op. Ik ben blij te horen dat het goed met je gaat’.

‘Oh. Tja, ik ben er even tussenuit geweest, maar maak je geen zorgen, ik heb water gedronken en mijn medicijnen ingenomen’.

‘Ben je naar de sportschool gegaan?’

‘Ja, je weet wel. Van Taekwondo’.

‘Had ik je niet gezegd dat je vandaag binnen moest blijven en uit moest rusten?’, waarschuwde Adam.

‘Ja – en dat is precies wat ik op dit moment aan het doen was toen je me wakker belde’.

Lana glimlachte toen ze een bulderende lach hoorde. ‘Goed, dan laat ik je maar met rust. Ik wilde je alleen maar even laten weten dat ik vanavond met Anna uit eten ga, maar dat ik daarna nog bij je langs kom. Ik denk dat ik om een uur of acht bij je ben’.

‘OK…Ik…ik houd van je’, fluisterde ze.

‘Ik houd ook van jou!’ Lana kromp ineen bij het horen van zijn luide stem – nou ja, hij schaamde zich in ieder geval niet het te zeggen! Toen ze ophing keek ze met een verliefde blik in de richting van zijn ring – om alleen maar een vinger te zien.

De adrenaline schoot door haar heen toen ze herinnerde dat ze hem in haar schoen had gelegd. Ze sprong overeind en rende naar de slaapkamer, pakte haar schoenen en begon ze verwoed heen een weer te schudden boven het bed. Geen ring. Ze voelde er met haar hand in, maar vond niets. Vlug trok ze de schoenen aan, greep haar tas en sleutels en reed naar de sportschool.

Goeie genade, ze hoopte dat Adam de ring verzekerd had! Natuurlijk had hij dat, een man die zo verstandig en uitgekiend was als Adam zou er vast een verzekering bij nemen…maar had hij daar de gelegenheid voor gehad? Het was nog niet de bedoeling geweest hem aan haar te geven. Zouden ze bij de juwelier verzekeringen verkopen? Ze wist het niet, ze had nog nooit echte juwelen gekocht, de dingen die zij aangeschaft had hoefden zeker niet verzekerd te worden.

Hij had haar gister onder het eten verteld dat de ring twee karaats was. Hoeveel zou hij waard zijn?

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Tegen de tijd dat Lana haar auto op de parkeerplaats geparkeerd had was ze een zenuwinstorting nabij. Ze haastte zich naar binnen. Ze bleef staan in het zicht van Jim, een van de andere zwarte-banders, die met een brede glimlach de telefoon neerlegde.

‘Zoek je iets?’, grijnsde hij.

Lana liet zich opgelucht achterover tegen de muur vallen en stak haar hand uit.

‘Je moet me eerst vertellen wat het is’, voegde hij eraan toe.

‘Een twee karaats diamanten ring’, bracht ze uit.

Hij diepte de ring uit zijn zak op en liet hem in haar hand vallen. Met een brede glimlach schoof ze hem om haar vinger.

‘Hij lijkt me een beetje ruim te zitten’, zei Jim.

‘Ik heb hem gisteravond pas gekregen. Hij moet nog een beetje kleiner gemaakt worden. Bedankt dat je hem voor me bewaard hebt!’

‘Het duurde even voor dat je er was. Ik was bezig iedereen die hier vanmorgen getraind heeft te bellen, maar ik was nog niet aan jou toegekomen’.

‘Het spijt me. Ik was naar huis gegaan en ben daar ik slaap gevallen en miste hem pas nadat ik wakker geworden was. Ik had hem in mijn schoen gestopt’.

‘Oh. Nou ja, gefeliciteerd! Wie is de geluksvogel?’

‘Adam Hayes. Hij is de geneesheer directeur van de AIDS kliniek’.

Jim schudde haar de hand. Ze vertrok en voelde zich als een idioot en was tegelijkertijd erg opgelucht door zoveel geluk. Op weg naar huis stopte ze nog even bij de boekhandel om een boek te kopen. Tegenover de boekhandel zag ze bij de HEMA een bak met paddels buiten staan. Ze glimlachte en dacht dat ze dergelijke dingen niet zo open en bloot tentoon moesten stellen.

Toen Lana om half vier haar medicijnen nam, realiseerde ze zich dat ze de hele dag nog niets gegeten had. Ze opende de vriezer en trok een grimas naar de lege inhoud. Ze liep naar de slaapkamer om weer een spijkerbroek en een trui aan te trekken. Ze wist niet wanneer Elaine zou komen en dus plakte ze een briefje op de voordeur met de boodschap dat ze zo terug zou zijn.

Toen ze de straat uitreed, passeerde ze de ene snackbaar na de andere, maar daar had ze geen behoefte aan. Toen zag ze de bar annex eetcafé waar Ron wel eens optrad met zijn band en ze herinnerde zich dat ze daar hele lekkere broodjes hadden.

Ze parkeerde haar auto voorzichtig op het nauwe parkeerplekje, liep naar binnen en ging aan het eind aan de bar zitten. Ze knipperde een paar keer met haar ogen tot ze gewend was aan de schemerige met rook gevulde ruimte.

Stumpy, de eigenaar, stond achter de bar en liep naar haar toe om de bestelling op te nemen. Hij was een grote man met een Brabants accent. Lana was er al een paar keer getuige van geweest hoe hij een dronken klant die lastig deed de deur uitgezet had. En hij hield altijd een oogje in het zeil bij het vrouwvolk wat bij hem te gast was.

‘Ha, Lana! Waar is Ron?’, zei hij en gaf haar een brede grijns.

‘Op zijn werk, denk ik. Ik ben alleen even binnengewipt om een broodje gezond te halen’, glimlachte ze terug.

‘Tot uw order, wil je er ook nog wat bij drinken?’

‘Een colaatje graag’. Lana dronk zelden meer dan af en toe een glaasje wijn bij het eten, zoals ze gisteravond gedaan had. Ze was gister al een beetje duizelig geweest van de twee glazen champagne die ze gedronken had. Ze keek naar een oudere vrouw die verderop aan de bar nipte aan een groot glas ‘Blue Curaçao’, dat op de één of andere manier heel bijzonder bij haar haren kleurde. De vrouw keek op en glimlachte vriendelijk naar haar. Lana glimlachte terug. Toen ze de tafeltjes langs keek, herkende ze een aantal vaste gasten, een meisje wat Sharon heette en waar Ron en zij wel eens een avondje mee gepraat hadden. Ze groette haar. Het leven was zo gek nog niet, dacht ze. Ze had veel vrienden, ze kende veel mensen, ze had een baan, een mooie flat en nu ook nog een verloofde!

Lana haalde diep adem en riep toen naar Stumpy, ‘Ik heb me bedacht, wil je een scheut rum in mijn cola doen?’ Misschien dat een drankje haar gedachten wat af zouden leiden van de HIV.

Stumpy zette het drankje voor haar neer. ‘Je mist hem, of niet?’

‘Hem missen?’ Lana staarde hem aan en bedacht zich toen dat hij het over Ron had. ‘Nee, ik mis hem niet. Het is wel wat vreemd om hier zonder hem te zijn, maar we zijn gewoon vrienden’.

Stumpy glimlachte, knikte en liep haastig verder naar een andere wachtende klant. Het is maar goed dat niemand hier weet wat zich gisteravond had voorgedaan, dacht Lana en nam een slok van haar drankje. Haar mond trok samen in een grimas die aangaf dat het niet smaakte. Bah. Ze wilde dat ze wat meer verstand van mixdrankjes had. Rum en cola klonk als een goede combinatie, maar ze vond het naar drop smaken, een smaak waar ze echt een hekel aan had. Lana schoof het drankje weg en speelde met een doosje lucifers, terwijl ze op haar broodje wachtte. Het duurde niet lang voordat Sharon aan kwam lopen en naast haar ging zitten.

‘Is er iets aan de hand, Lana? Ik wist niet dat Ron vanavond moest spelen’. Lang en slank met glanzend donker pagekapsel, Lana bewonderde Sharon om haar vermogen de aandacht van mannen te trekken die maar een beetje in de buurt kwamen.

‘Ik heb geen idee of hij moet spleen. Ik kom alleen maar een broodje eten’.

‘Hebben jullie ruzie?’, vroeg Sharon.

‘Nee’, glimlachte Lana, ‘we zijn alleen maar gewone vrienden van elkaar’.

‘Oh’. Sharon bestelde een wodka met tonic. ‘Wat drink jij?’

‘Ron noemt het een rum cola, maar ik noem het anders’. Lana trok een gekke bek en Sharon moest lachen.

‘Je drinkt niet zo vaak, zeker?’

‘Niet echt, nee’.

‘Je zou eens een Aardbeien Margarita moeten proberen. Die smaakt een stuk beter’. Sharon stak een sigaret op en nam een grote slok van het drankje dat Stumpy voor haar neer had gezet. Ze blies de rook over de bar. ‘Ik houd niet zo van zoete drankjes, maar daar kun je wel het beste mee beginnen als je geen sterke drank gewend bent’.

Toen Stumpy haar broodje bracht, vroeg Lana om een Margarita. Een paar minuten later nam ze een voorzichtig slokje en vervolgens een paar grote slokken. Het koude vocht gleed weldadig door haar keel.

‘Mmmm, dit smaakt een stuk beter’, zei ze en nam nog een paar slokken.

‘Hé, niet zo snel’, waarschuwde Sharon. ‘Er zit net zoveel alcohol in als in dat andere drankje, weet je’. Toen zag Sharon de ring om de vinger van Lana. ‘Hee, wie heeft je die prachtige steen gegeven? Ik dacht dat Ron en jij alleen maar vrienden waren?’

Met een brede grijns liet Lana haar weten, ‘Hij is niet van Ron maar van Adam’.

‘Wie is Adam?’

‘Mijn verloofde…hij is de geneesheer directeur van de kliniek waar ik werk.

‘Wauw! Wanneer zijn jullie verloofd?’

‘Sinds gisteravond!’

‘Nou gefeliciteerd! Stumpy, zet die Margarita maar op mijn rekening!’, riep Sharon. Lana kreeg er een kleur van.

‘Dank je wel!’ Lana nam weer een flinke slok en keek hoe de rook van de sigaret van Sharon in de richting van de ventilator boven de bar kringelde. Ze begon zich al een beetje aangeschoten te voelen. ‘Mag ik wel een sigaret?’, hoorde ze zichzelf vragen. Ze had nog nooit van haar leven gerookt en was zich dondersgoed bewust van de gezondheidsrisico’s, maar Sharon zag er zo gelukkig en ontspannen uit met haar sigaretje, en gelukkig en ontspannen wilde Lana ook zijn.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Sharon keek haar aan alsof ze gek geworden was. ‘Wat is er toch met je gebeurd?’, vroeg ze, terwijl ze een sigaret uit het pakje haalde en die aan Lana gaf.

‘Ik weet het niet. Ik voel me gewoon zorgeloos’. Sharon keek haar aan. ‘Ik bedoel, ik voel me een beetje roekeloos. Ach wat kan het schelen, ik zal van één sigaretje heus niet doodgaan’.

‘Dat dacht ik een paar jaar geleden ook’.

Lana deed de sigaret tussen haar lippen en pakte de aansteker van Sharon. Ze hield het vlammetje bij het uiteinde van de sigaret en wachtte af.

‘Je moet er aan zuigen’, lachte Sharon. Dat deed Lana, een paar keer en wuifde de enorme rookwolk weg die onmiddellijk ontstond. Ze glimlachte tegen haar vriendin en nam nog een slok van haar drankje terwijl ze de sigaret losjes tussen haar vingers hield.

‘Kijk’, zei Lana lachend. ‘Het is eigenlijk best wel makkelijk. Ziet het er niet stoer uit?’

‘Nee. Het lijkt er erg op of dit de eerste keer is dat je een sigaret rookt’, glimlachte Sharon, ‘en je hebt nog steeds niet geïnhaleerd’.

‘Dat hoeft ook niet’. Lana nam weer een slok. ‘Ik wilde het alleen maar even proeven’.

‘Smaakt een stuk beter dan het ruikt, vind je niet?’

‘Ja, dat klopt’. Ze nam nog een trekje toen Stumpy naar haar toe kwam en zich over de bar boog.

‘Geniet je een beetje van je slechte invloed?’, gromde hij speels tegen Sharon, die het doosje lucifers naar zijn hoofd gooide.

‘Je ziet het verkeerd, Stumpy’, glimlachte Lana, ‘ik heb zelf om een sigaret gevraagd’.

‘Ja hoor. En als zij niet bij je was komen zitten, was je zelf naar de automaat gelopen om een pakje te halen, of niet soms?’ Sharon gaf hem een stomp tegen zijn schouder.

‘Ik vind het lekker’. Lana blies een grote rookwolk in zijn richting en probeerde een cirkeltje te blazen.

‘Je ziet eruit als een idioot’, liet Stumpy weten.

‘Mooi’. Lana leegde haar glas. ‘Mag ik nog een Margarita, alsjeblieft?’

‘Zou je niet eerst je broodje opeten?’, adviseerde hij haar.

‘Ja, drinken op een lege maag is niet erg verstandig’, viel Sharon hem bij.

Lana voelde een lichte irritatie in zich op komen omdat ze zo bevoogdend tegen haar deden, zonder dat ze wisten wat er gisteravond gebeurd was. Had ze soms met grote dikke letters, ‘Let een beetje op me!’ op haar voorhoofd staan? Ze wilde gewoon eens lekker onbezorgd plezier maken.

‘Neem me niet kwalijk’, zei ze op luide toon, ‘heb ik iemand gevraagd de rol van mijn moeder op zich te nemen?’

Sharon en Stumpy moesten lachen. Lana nam een grote hap van haar broodje.

‘Ik word wel eens vaker moeder genoemd’, grapte Stumpy, ‘maar ik ben er nooit eerder van beschuldigd iemand te bemoederen. Ik voel me er gewoon verantwoordelijk voor als je aan mijn bar dronken zit te worden’.

Lana slikte. ‘Ik ben helemaal niet dronken’.

‘Nee, maar dat gaat wel gebeuren als je niet wat eet’, voegde Sharon eraan toe. Ze draaide zich om, om het gesprek aan te gaan met de vrouw van Stumpy, Helen, die een kruk verder was komen zitten. De barkeeper liep naar de andere kant van de bar en Lana voelde een weldadige warmte diep in haar buik. Ze keek toe hoe een stelletje aan een van de tafeltjes over hun hand likten en vervolgens hun glazen in één teug leegdronken.

‘Wat doen zij daar nou?’ Lana gaf Sharon een stoot met haar elleboog en wees naar het tafeltje.

‘Hee, je mag niet wijzen’. Sharon moest lachen om de verbaasde gezichtsuitdrukking van Lana. ‘Ze drinken tequila’.

‘Daar wil ik ook eentje van’. Lana pakte een nieuwe sigaret uit het pakje van Sharon en stak deze aan. ‘Stumpy!’, riep ze. De man verscheen als bij toverslag. ‘Ik wil ook zo eentje, alsjeblieft’. Lana wees nog een keer. Stumpy keek vertwijfeld naar het plafond, maar hij vertrok om er eentje voor haar te halen.

__________________________

Een paar uur later, zette Lana weer een leeg tequila glas op de bar. ‘Drie borrels met citrjjoen en zout’, zong ze tegen Sharon. ‘Drie borreljjs met citrjjoen en zout. Drie borreljjs met citroen en ssjjout. Driej borreljjs met citrjjoen en ssjjout’. Stumpy had haar op een rantsoen van eentje in het half uur gehouden, maar dit had kennelijk niet erg geholpen.

‘Hou je mond’, lachte Sharon, en keek om zich heen om te kijken of er mensen zaten mee te luisteren. ‘Je bent dronken’.

‘Hou je mond, sjei Sharon. Hou je mond, sjei Sharon’, giechelde Lana.

‘Hou je kont’, zei Sharon, waardoor Lana het uitgierde van het lachen, waardoor alle bezoekers hun richting uitkeken. Stumpy kwam aanlopen om te kijken wat er aan de hand was.

‘Sij sjei, hou je kont’, lachte Lana met de tranen in haar ogen.

‘Ik ben bang dat ik haar niet mijn wodka tonic heb moeten laten opdrinken’, bekende Sharon een beetje zuur.

Stumpy glimlachte, maar keek geschokt toen hij de zag hoe zijn eens schone bar er inmiddels uitzag.

‘Kijk nou eens naar die bende!’, bracht hij uit en pakte een doekje om het schoon te maken. Lana had allemaal zout gemorst op de bar voor zich en de chaos nog groter gemaakt met citroenschillen en sigaretten as.

‘Sjoriie’. Lana tikte de as op een plaats die hij net schoon gemaakt had.

‘Wie brengt haar thuis?’, vroeg Stumpy. Sharon keek naar Helen, die haar schouders ophaalde.

‘Ik zal het wel doen’, bood Sharon zich aan. ‘Ik ben per slot van rekening de persoon geweest met de slechte invloed’. Haar sarcasme ontging Lana.

‘Nee, dat doe je niet, Sharon. Ik zjei je toch al dat ik roekeloosj wasj vanavond’. Iedereen moest lachen, maar Lana had geen idee waarom. Ze dacht toch dat ze behoorlijk onzelfzuchtig was.

‘Kom aan’, zuchtte Sharon. ‘Ik breng je naar huis en heb daarna nog tijd genoeg om terug te gaan en dan de spetter te ontmoeten die nog langs komt als ik allang weer terug ben. Ze stond op en deed haar sigaretten in haar jaszak, maar Lana bleef zitten en staarde wezenloos in haar lege glas. ‘Doe je jas aan, het is koud buiten’.

‘Oh’. Lana schrok op. ‘Gaan we weg?’ Ze sprong op en greep haar jas van de kruk en schoof haar arm de verkeerde mouw in.

‘Ja. Ik zal je thuis brengen. Je bent lam’. Iedereen keek geamuseerd toe hoe Lana met haar andere arm achter zich tastte en cirkeltjes draaide op zoek naar een mouw die er niet was. Sharon trok haar jas uit om deze vervolgens voor haar op te houden.

‘Dank je’, lachte Lana.

‘Lana, geef me je sleutels dan kan Helen in jouw auto achter ons aanrijden’, stelde Sharon voor.

‘Okeej’. Lana rommelde minutenlang in haar tasje, terwijl Sharon ongeduldig met haar voet op de vloer tikte. Uiteindelijk viste Lana de sleutels tevoorschijn en legde ze met een klap op de bar.

‘En Bedankt! Ik heb me sjupergoet vermaakt!’, zei ze grinnikend tegen Stumpy.

‘Daar denk je morgen vast heel anders over’, waarschuwde hij. ‘Heb je je huissleutel wel?’ Lana schudde haar hoofd. Hij schoof de sleutel die ze aanwees van de bos en gaf deze aan Sharon. ‘Ik zie je straks weer’. Hij haastte zich naar de andere kant van de bar waar nieuwe gasten waren komen zitten.

Na vier mislukte pogingen parkeerden ze de auto uiteindelijk op een plekje een paar straten bij de flat van Lana vandaan. Sharon vroeg zich af of haar vriendin de weg naar huis wel zou kunnen vinden. Ze zette de handrem erop en vroeg in welk gebouw Lana woonde. Sharon zat zich nog te bedenken of ze Lana naar de deur van haar flat moest brengen, toen ze een man in de auto onder de felle bewakingslichten zag zitten. Ze stootte Lana aan.

‘Kijk, daar zit de spetter die ik wel zou willen!”

‘Waar?’, giechelde Lana. Ze voelde zich geweldig, alsof ze nog nooit zo’n goede dag gehad had. Ze boog zich voorover om voor Sharon langs te kunnen kijken.

‘Daar, in die donkere auto. Het lijkt wel of hij op iemand zit te wachten’, zei Sharon. ‘Heb je hem ooit eerder gezien? Man, het lijkt of hij zo is weg gestapt uit de playgirl’.

‘Ik kan hem niet zien’. Lana probeerde zich op een van de auto’s op de parkeerplaats te concentreren, maar er bewogen allerlei dingen om haar heen die helemaal niet hoorden te bewegen. Zoals bomen en bosjes.

‘Daar, links’. Sharon leunde achterover.

Lana zag hem. ‘Oh, sjhit!’, bracht ze uit. ‘Hoe laat isj het?’

Sharon wees naar het digitale klokje in het dashboard. ‘Twintig voor tien. Ik kan mijn oren niet geloven. Je zegt nooit ‘shit’’.

‘Verdomme! Ik dacht dat het nog maar sjesj uur sjou sjijn! Adam sjit op mij te wachten!’ Lana liet zich weer in de stoel zakken en voelde zich op slag een stuk nuchterder.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Zit hij op jou te wachten?’, vroeg Sharon opgewonden. ‘Is hij je verloofde?’

Lana knikte en kreunde. ‘Ja…aliasj mijn sjurogaat mentor’.

‘Mmmm…lekker ding!”, antwoordde Sharon. De man keek even in hun richting en keek vervolgens weer weg.

‘Hij let altijd heel goed op mij en spreekt me aan alsj ik het niet goed doe. Ik moesjt vanavond om om acht uur thuisj sjijn, want dan sjou hij langsj komen. Ik vraag me af hoe het met Elaine isj?’ Lana sloeg haar handen voor haar gezicht. ‘Oh Gopd, Sjharon, isj er een manier om heel sjnel nuchter te worden?’

‘Nee’, glimlachte Sharon, ‘maar ik loop wel even met je mee naar binnen. Ik zal zelfs zeggen dat het mijn schuld is dat je dronken bent, hoe klinkt dat?’

Lana keek van Adam naar Sharon en weer terug. ‘OK’. Ze vroeg zich af of Adam Sharon een pak op haar bips zou geven omdat zij dronken was, en barstte in lachen uit toen ze haar over zijn knieën probeerde voor te stellen.

‘Ik kan het bijna niet geloven dat hij hier meer dan twee uren op je heeft zitten wachten. Hij is echt heel gek op je, of niet?’

‘Gek op mijn?’, herhaalde Lana. ‘Tja, hij sjij wel dat hij van me houdt, maar we hebben wel sjteedsj meningsjver…meningsjff…we bekvechten heel wat af’.

‘Meisje, geen enkele man wacht zolang op een vrouw tenzij hij stapelverliefd is’.

‘Ik hoop dat hij dat nog sjteedsj isj na fanavond’, zuchtte Lana. Ze gluurde om Sharon heen. Adam zat daar nog steeds en keek naar de verkeerde flat. Toen drong het tot haar door dat hij mogelijk wel naar de goede flat keek en dat zij de verkeerde gekozen had. Ja dat klopt, want daar was het grasveld.

‘Ben je klaar om te gaan? Ik kan bijna niet wachten om hem van dichtbij te zien’.

‘OK. OK. Geef me mijn sjleutel maar’. Lana ging rechtop zitten en opende het portier, toen Sharon haar de sleutel gaf. Lana ging staan en probeerde de deur dicht te slaan voor ze er zelf voor weg gestapt was. Ze wankelde, maar slaagde erin op de been te blijven. Sharon zag hoe Adam in hun richting keek.

‘Hij heeft ons gezien’.

‘Mooi’. Lana stapte voorzichtig om de deur heen en sloeg hem dicht. Ze duwde haar schouders naar achteren en begon de parkeerplaats over te steken, met Sharon aan haar zijde. Na een paar onzekere stappen, pakte Sharon haar bij haar arm om haar overeind te houden. Een koude wind woei pal in hun gezicht en ze zetten de pas erin om de warmte te bereiken. Tegen de tijd dat ze bij de voordeur van Lana arriveerden, was Adam uit zijn auto gestapt en liep hij langzaam naar hen toe.

‘W-waarom moest je zo ver weg parkeren?’, huiverde Sharon, en keek toe hoe Lana met de sleutel aan het prutsen was.

‘Ik kon het juisjte gebouw even niet vinduh’, gaf Lana toe terwijl ze nog steeds probeerde de sleutel om te draaien.

‘Zal ik je even helpen?’, vroeg Adam en Sharon deed een stap opzij en wierp een bewonderende blik op de knappe, donkere man.

Toen Adam zijn hand op die van Lana legde om de sleutel van haar over te kunnen nemen, wierp ze zich plotseling in zijn armen, sloeg haar armen om zijn nek en gaf hem een dikke knuffel.

‘Adam!’, kirde Lana, ‘ik dacht dat je nooit zou komen!’ Adam knuffelde haar terug en ving een enorme alcohol- en sigarettenkegel op. Hij maakte zichzelf los en hield haar op een armlengte afstand.

‘Lana, zou je me de sleutel willen geven, alsjeblieft’, vroeg hij. Ze duwde deze hardhandig in zijn hand. Hij maakte snel de deur van het appartement open. Lana stommelde naar binnen en Sharon deed een stap naar voren om afscheid te nemen, maar Adam draaide zich om en stak zijn hand naar haar uit.

‘Hallo’, zei hij en ze schudde zijn hand, ‘Ik ben de verloofde van Lana, Adam Hayes’.

‘Leuk je te ontmoeten’, glimlachte Sharon die enthousiast zijn hand bleef schudden. ‘Ik ben Sharon. Ik ben…eh, een vriendin van Lana’. Zijn hand was groot en warm om haar half bevroren vingers, ze wilde hem het liefst nooit meer loslaten.

‘Bedankt dat je haar thuis gebracht hebt’, glimlachte hij terwijl hij nog steeds haar hand vasthield. ‘Ik denk dat ik het van hier af wel over kan nemen’.

‘OK’, Sharon bleef hem een beetje wezenloos aanstaren. Toen zijn hand wat harder in die van haar kneep, werd ze zich er plotseling van bewust hoe lang ze zijn hand al aan het schudden was. Ze trok haar hand terug en stopte die in haar jaszak. ‘Eh’…ze keek om hem heen de woonkamer in.

Adam trok zijn wenkbrauw op en wachtte af.

‘Ik heb Lana beloofd dat ik je nog wat uit zou leggen…’

‘Ja?’

‘Het is mijn schuld dat ze dronken is. Ik heb haar eigenlijk nooit zien drinken. Ik denk dat ze tot vanavond nog nooit van haar leven dronken geweest is. Ze heeft ook een paar van mijn sigaretten gerookt. Ze had ook nog nooit eerder gerookt. Ze is ook nooit zo laat als nu. Je moet mij de schuld van dit alles maar geven’. Sharon stapte van het ene been op de andere in een poging warme voeten te houden.

‘Is dat zo?’, was alles was de man antwoordde. Sharon knikte en wachtte wat hij nog meer zou zeggen. ‘OK, bedankt! Je redt het wel om terug te rijden, toch?’

Sharon knikte wederom. Hij stapte het appartement binnen en begon de deur dicht te doen.

‘Welterusten’, zei hij en de deur sloot zich met een klik. Sharon draaide zich om en haastte zich terug naar haar auto. Wat zou ze graag hebben willen zien wat er in het appartement gebeurde!

Lana liep onmiddellijk door naar de wc. Nadat ze naar wat het leek twee liter vocht kwijt geraakt was, wankelde ze terug naar de woonkamer, en hield even stil toen ze zag hoe Adam zijn jas op de kapstok hing.

‘Waar is Sjharon?’

Adam draaide zich om en glimlachte naar haar. ‘Die is naar huis’.

‘Maar…sje sjij dat sje nog even mee zou komen’.

‘Ik heb haar weggestuurd’, zijn glimlach verdween geen moment.

‘Waarom?’ Lana voelde zich niet helemaal op haar gemak nu ze alleen met hem was, maar kon niet meer bedenken hoe dit kwam.

De vraag negerend, draaide Adam zich om en liep naar de keuken. Lana liep achter hem aan en leunde tegen de deurpost, en keek toe hoe hij het koffiezetapparaat naar zich toe trok. Ze slaakte een zucht van verlichting. Hij ging een poging doen om haar nuchter te krijgen. Hij gaf om haar.

‘Waar staat de koffie?’, vroeg hij.

Lana giechelde en wees, ‘in dat kleine busje waar ‘koffie’ op staat’. Haar ongemakkelijke gevoel was nu helemaal verdwenen. Adam was hier en alles zou goed komen. Hij draaide zich om, om het waterreservoir met water te vullen.

‘Ik ben vanavond bij Stumpy geweest’, verklaarde ze en hupte een beetje onhandig omhoog om op het aanrecht te kunnen gaan zitten toekijken. ‘Sjeg je niet eensj goeienavond?’, zei ze plagend.

Adam vulde het filter en schakelde het koffiezetapparaat aan. Hij pakte een theedoek en veegde het aanrecht daarmee schoon.

‘Oh, ik sjnap het al. Ik wor doodgesjwegen’, lachte Lana. Ze pakte een flesje saus van de plank achter haar en kneep een paar druppels uit de fles op het aanrecht.

Adam zag het vanuit zijn ooghoeken gebeuren. In twee stappen was hij bij haar,. Hij tilde haar op alsof ze een baby was en droeg haar de keuken uit, de hal door. Ze sloeg haar armen om zijn nek en glimlachte naar hem. Hij duwde de deur van de slaapkamer die op een kier stond open en liep door naar de badkamer. Toen hij haar neerzette, bleef ze tegen hem aan hangen, met haar armen nog steeds om zijn nek. Adam reikte naar de douchekraan en draaide deze open.

‘Doe je schoenen uit’. Zijn stem klonk kalm en geruststellend. Lana deed wat hij zei en trok een beetje onhandig haar schoenen uit. Hij deed zijn armen om haar middel en duwde haar volledig gekleed de douchecabine in. Een luide gil weerkaatste tegen de muren toen het koude water op haar neerplensde en haar in enkele seconden doorweekte.

Lana draaide onmiddellijk de warme kraan open en pompte zeep in haar handen. Haar handen trilden toen ze minutenlang verwoed begon te schrobben en kneep in de huid waar ze geprikt was tot het flink bloedde. Vervolgens wikkelde ze papieren handdoekjes om haar hand en pakte het protocollenboek en keek onder het tabblad ‘prikaccidenten’. Rustig blijven, hield ze zichzelf voor en begon de checklist door te nemen. ‘Knijp in de wond om deze zoveel mogelijk te laten bloeden, was de handen grondig met water en zeep, vermijd hierbij spatten in het gezicht, maak onmiddellijk melding van het incident bij de geneesheer directeur…’ Oh, shit! Lana las verder, ‘die zal bepalen welke vervolgstappen noodzakelijk zijn, vul het formulier ‘prikaccidenten’ in, alsmede het bijzonder voorvallen formulier…’ Lana pakte de telefoon van de wand, liet deze vallen, pakte hem weer op en drukte het nummer van Adam’s mobiele telefoon.

‘Adam?’ De stem van Lana klonk al even trillerig als haar handen.

‘Lana, wat is er aan de hand?’

‘Ik heb me aan een vuile naald geprikt! Ik heb het flink laten bloeden, heb mijn handen gewassen en las vervolgens in het protocol dat ik jou moest bellen’.

‘Ik kom eraan – ben je nog steeds op de kliniek?’

‘Ja! Schiet alsjeblieft een beetje op, Adam, het protocol zegt niet wat ik verder nog moet doen behalve een stapel formulieren invullen, en…’

‘Ik stap nu in de auto. De verbinding werd verbroken en Lana maakte kopieën van de formulieren uit het protocollenboek. Ze ging aan de tafel zitten om ze in te vullen, maar haar handschrift was zo beroerd, dat ze eraan twijfelde of dit wel zin had. Er leek een eeuwigheid te verstrijken tot ze uiteindelijk hoorde hoe er op de deur geklopt werd. Met kloppend hart liep ze naar de hal. Buiten stond Ron te wachten. De glimlach bevroor op zijn gezicht toen hij haar paniekerige gezichtsuitdrukking zag.

‘Wat is er loos?’, vroeg hij toen zij hem binnenliet.

‘Ik heb me aan  een vuile injectienaald geprikt en dr. Hayes komt hiernaar toe om te kijken wat er verder moet gebeuren’.

‘Oh, liefje’, zei hij medelevend en trok haar tegen zich aan ‘Hoe is dat gebeurd; de kliniek is toch al uren gesloten?’

‘Ja. Ik heb per ongeluk de afvalcontainer gebroken’.

‘Verdomme Lana’. Ron zei verder niets en volgde haar naar de behandelkamer. Ze liet hem de formulieren zien en wat ze als eerste hulp had gedaan tot nu toe. Ondanks haar angst, was ze opgelucht dat hij niet vroeg hoe het kon dat de afvalcontainer gebroken was. Ron leunde tegen de muur terwijl Lana onrustig door de behandelkamer ijsbeerde.

Even later, opende Adam de voordeur, haastte zich door de hal en riep Lana’s naam.

‘We zijn in de behandelkamer’, schreeuwde Lana.

Adam wierp een snelle blik op de naaldencontainer voor dat hij wat laden opentrok en de nodige spullen klaar zocht. ‘Houd eens even vast’, zei hij tegen Ron, die de hand vol attributen zonder wat te zeggen aanpakte. ‘Ga aan tafel zitten’, zei hij tegen Lana. Ze ging zitten. Hij keek even vluchtig naar haar knokkel en opende vervolgens de noodset. Hij rommelde in de inhoud en haalde een strip met pillen tevoorschijn en gooide die op de tafel. ‘Neem hier vier van’. Hij vulde een plastic bekertje met water en gaf dat aan Lana.

Lana voelde de paniek langzaam wegvloeien toen ze zag hoe doortastend Adam te werk ging. Ze keek achter op de strip met pillen en las, ‘Indinavir’. Ze drukte er vier tabletten uit en nam ze in.

‘Wat zijn dat voor pillen’, vroeg Ron, terwijl hij de attributen op tafel legde. Adam pakte de stoel naast die van Lana, deed handschoenen aan en begon de spullen die hij nodig had in de juiste volgorde te rangschikken.

‘PEP pillen’, mompelde Adam.

Lana moest ondanks alles lachen. ‘Hij bedoeld post-exposure prophylaxis, oftewel PEP. Die worden gegeven om de kans op een HIV besmetting te minimaliseren. Indinavir…’

‘Die pillen ken ik wel’, antwoordde Ron. Hij ging tegenover Lana zitten en keek toe hoe dr. Hayes geroutineerd bloed uit Lana’s linkerarm afnam en vijf kleine glazen buisjes vulde. Niemand zei een woord tot het vijfde buisje gevuld was. Vervolgens drukte Adam een gaas op de arm van Lana en trok de naald terug.

‘Druk hier eens stevig op’, zei hij tegen haar, en met de naald nog steeds in zijn hand liep hij de behandelkamer uit op zoek naar een andere container.

Even later kwam hij terug en ging zitten om de etiketten op de buisjes te plakken. ‘Ik wou dat ik er een uur geleden al aan gedacht had deze pillen te nemen’, merkte Lana op.

Adam keek haar voor het eerst sinds hij binnengekomen was aan. ‘Je blijft ruim binnen de vier uren die er voor staan. Je hebt precies gedaan wat je moest doen. Je hebt je Hepatitus B inentingen niet laten verlopen, toch?’

‘Nee’.

‘Aan welke naald heb je je geprikt?’

Het gezicht van Lana verstrakte. ‘Eh…’ Ze keek naar de verzameling gebruikte naalden. ‘Ik weet het niet, pas toen ik mijn hand teruggetrokken had viel het me op dat het bloedde’.

Adam keek haar wederom aan. ‘Het zou heel veel schelen als we wisten aan welke naald je je geprikt hebt en of er bloed in zat. Maar goed, geeft niet. Hoe heeft dat ding eigenlijk kapot kunnen gaan?’, vroeg hij me een hoofdknik in de richting van de container.

‘Ik…’ ze voelde hoe ze een kleur kreeg en liet haar blik naar zijn pen glijden, die nog steeds bezig was de buisjes te markeren. ‘Ik wachtte hier op Ron, die zou me hier op komen halen. Ik verveelde me en oefende wat karate trappen en stoten. Ik sloeg er met mijn vuist tegenaan. Jeetje…je zou toch verwachten dat ze die dingen wat sterker zouden maken! Ik had niet eens de bedoeling om hem te raken, en toen vlogen alle naalden eruit, en…’

‘OK, ik snap wat je wilt zeggen. Hoe weet je dat het niet de plastic randen van de container zijn geweest die je verwond hebben?’

‘Dat weet ik niet helemaal zeker. Er rolden ineens allerlei naalden over mijn hand. Bovendien leek het op een klein prikgaatje, niet op een snee’.

‘OK. Voorlopig gaan we ook maar even uit van slechtste scenario’. Lana voelde de tranen opkomen en veegde deze haastig weg. Ze voelde zich de grootste ezel ooit die ze een verpleegstersdiploma gegeven hadden. En nu ze van de eerste schrik bekomen was, kromp haar maag ineen toen ze naar zijn bijna perfecte profiel keek en de bekende geur van zijn aftershave rook.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Weet je welke bijwerkingen Indinavir heeft, waar je bedacht op moet zijn?’, vroeg Adam.

‘Ja’.

‘Laat eens horen’.

‘Eh…kaal worden, droge huid, nierstenen, eh…gewichtstoename…’

‘Zoek het op internet op voor je hier weg gaat, print het uit en bel me onmiddellijk als je iets ervan merkt. Verder moet je iedere dag minstens twee liter water drinken om je nieren goed door te spoelen. Diabetes is potentieel de slechtst denkbare bijwerking, maar doet zich meestal pas na een aantal maanden voor. Maar dat houden we wel met labonderzoeken in de gaten’.

‘Ja, Adam’, zei ze zonder er bij na te denken.

Adam deed de buisjes met bloed in een koker van het laboratorium en plakte deze dicht. Hij plakte een pleister op haar hand. Toen ging hij staan om de container van dichtbij te bekijken. ‘Hij is in het midden kapot gegaan’, mompelde hij. ‘Dat betekent een lager risico, omdat de naalden die daar zaten waarschijnlijk al ingedroogd waren’.  Hij draaide zich om naar Lana. ‘Hoelang duurt het voor zo’n ding vol is?’

Lana dacht even na. ‘Deze wordt niet zoveel gebruikt als die in de andere onderzoekskamers. Waarschijnlijk is deze de hele week niet geleegd’.

‘Dat is goed nieuws’. Adam bekeek de naalden. Met het uiteinde van een houten liniaal schoof hij ze in de wasbak. ‘Ik zie er geen grote infuusnaalden bijzitten. Dat is ook mooi. In veel hiervan zitten echter wel bloedresten. En er zit geen bloed op het gebroken plastic. Dat is nou weer jammer’.  Hij liep bij de wasbak vandaan en begon alle spullen op te ruimen. Ron en Lana keken toe.

‘Ik zal je formulieren bekijken en waarnodig van een paraaf voorzien’, zei Adam. ‘Lana, jij kunt maar beter naar de computer gaan’.

‘Ja, Adam’, antwoordde ze zachtjes en liep naar de verpleegpost.

Adam keek naar Ron en stak zijn hand uit. ‘Adam Hayes. Ik geloof dat we elkaar vorige week al in het restaurant ontmoet hebben, is het niet?’

‘Ron Martin’. Ze schudden elkaar de hand en Ron glimlachte toen hij terugdacht hoe het mooie kostuum van Adam onder de rode saus zat, maar hij hield hier wijselijk zijn mond over’.

‘Ron, zou je alsjeblieft een andere naaldencontainer willen zoeken? Doe een paar handschoenen aan. Pak deze koggertang en doe alle naalden in de container’.

‘Ja, A… ik bedoel, OK’. Ron bloosde toen hij de kogger aanpakte en op zoek ging naar een naaldencontainer.

Lana was bezig een overzicht met bijwerkingen uit te printen, toen ze Adam opeens hoorde vloeken. Er ging onmiddellijk een alarmbel in haar hoofd af, zou hij nog meer slecht nieuws ontdekt hebben?’

‘Lana!, riep Adam, en ze rende naar de behandelkamer.

Dr. Hayes hield haar de ingevulde formulieren voor. ‘Hier heb je een handschriftdeskundige voor nodig. Ik zal nieuwe invullen terwijl jij me dicteert’.

‘Het spijt me. Ik was nogal overstuur toen ik deze heb ingevuld’.

Adam’s professionele houding was helemaal verdwenen toen hij de papieren op de tafel gooide en haar in een innige omhelzing tegen zich aan trok. Ze verzette zich licht, toen de woorden van de vorige avond door haar heen spookten ‘ik ben heus niet van plan met haar te trouwen’. Maar zijn sterke armen om haar heen zorgden voor een warm en veilig gevoel dat alleen Adam bij haar kon bewerkstelligen. Ze leunde tegen hem aan, en voelde de hete tranen weer opkomen.

‘Het komt allemaal wel goed, liefje’, fluisterde hij zachtjes in haar oor. ‘Ik zal wel zorgen dat je niets overkomt. Dat beloof ik’.

Lana zei niets, bang dat ze de betovering die zo plotseling over hen gekomen was, zou verbreken. Hoewel Ron anderhalve meter van hen vandaan stond en naalden in de container liet glijden, werd zijn aanwezigheid door beiden nauwelijks opgemerkt.

Terwijl hij haar steviger tegen zich aan drukte, zei Adam, ‘Ik heb je nodig, Lana, ik houd van je. Ik was van plan om dit morgen te doen, maar…’ Hij tastte in zijn broekzak en haalde een klein doosje tevoorschijn.

‘Wat?’, vroeg Lana en drukte zich een beetje naar achteren om hem aan te kunnen kijken. Hij keek heel serieus, en hij keek haar begerend aan en zijn lippen vormden  nogmaals de woorden, ‘Ik houd van jou’, maar hij sprak ze niet hardop uit.

Hij opende het doosje en een schitterde diamanten ring werd zichtbaar, met een steen van tenminste twee karaat. ‘Wil je met me trouwen?’

Lana rolde even met haar ogen voor ze haar bewustzijn verloor.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Adam hield Lana onder haar oksels beet terwijl ze langzaam naar beneden zakte, zo slap als een vaatdoek. “Verdomme!’, vloekte hij, ‘Wil je me even helpen, Ron?’

Beide mannen droegen haar naar één van de behandelkamers, Ron bij haar benen en tilden haar daar op de behandelkamer. Op het moment dat ze haar neerlegden begon ze bij te komen.

De pupillen van haar ogen knepen samen, toen ze het felle fluoriderende licht in keek. Vervolgens keek ze naar de bezorgde gezichtsuitdrukking van Adam. Toen ze hem herkende, bracht ze uit, ‘waarom heb je tegen Anna gezegd dat je niet van plan was om met me te trouwen?’

De laatste reactie die ze verwachtte was een bulderende lach. En toch lachte Adam, een brede grijns verscheen op zijn gezicht. ‘Oh, meisje…ik zal jou eens wat laten voelen op het moment dat je weer bij de pinken bent’.

Haar gezichtsuitdrukking veranderde op slag van verward naar bezorgd. Adam hielp haar overeind en Ron verliet onopvallend de kamer.

Er ging een huivering door Lana heen en ze vroeg, ‘Hoe groot acht jij de kans dat ik werkelijk HIV positief zal worden?’

De glimlach van Adam verdween en hij slaakte een diepe zucht. Hij hield haar handen stevig in de zijne en vertelde haar, ‘Als wetenschapper zou ik zeggen, minder dan één procent. Mijn persoonlijke opvatting is dat je daar geen kans op loopt. Je hebt alles goed gedaan, je hebt me over de telefoon laten weten dat je je  handen hebt gewassen en de wond meteen goed door hebt laten bloeden, toch?’ Ze knikte. ‘de wond was niet zo erg als ik vreesde, het waren hele kleine naaldjes, het bloed dat erin zat was al ingedroogd en we weten niet eens zeker of de wond van een naald of van het gebarsten plastic komt. Je zult de komende tijd Indivanir slikken. Over een paar dagen als de labuitslagen er zijn, dan weten we meer, maar ik ben ervan overtuigd dat er niets aan de hand is’.

Hij trok haar stevig tegen zich aan. ‘Het spijt me dat ik je overstuur gemaakt heb met de ring – ik weet dat het een typisch geval van slechte timing was, maar ik kon me niet langer beheersen, ik was zo verschrikkelijk opgelucht dat alle factoren zo in je voordeel spraken. Op weg hier naar toe heb ik alle slechte scenario’s door mijn hoofd laten gaan, zoals dat je een patiënt net een injectie had gegeven en vervolgens jezelf geprikt had, of dat je je aan één van de infuusnaalden die we vandaag gebruikt hebben geprikt had, of…ik had al het gevoel dat ik je zo goed als kwijt geraakt was, maar ik heb je godzijdank terug gekregen en toen wilde ik het je vertellen voor je iets anders zou overkomen’.

‘Je bent geweldig’, mompelde ze tegen zijn borst. ‘Ik verdien jou helemaal niet. De hele dag heb ik lopen denken dat ik je niet kon schelen nadat wat je tegen Anna gezegd had. Ik ben ook nog een stiekeme luistervink! Het spijt me zo…’

Hij wreef haar over haar rug, de op en neer gaande beweging zorgde dat ze ontspande. ‘Het komt allemaal goed’, zei hij.

‘Ik hoorde Anna helemaal bij mijn auto gillen. Toen ben ik zo dom geweest om terug te lopen naar de voordeur om het beter te kunnen horen. Ik heb niet eens geprobeerd om er weerstand aan te bieden’.

‘Tja, ook al doet het er niet toe wat Anna allemaal in haar bekrompen hoofd haalt, ik had zelf ook spijt van wat ik gezegd heb. Bovendien had ik er geen idee van dat jij het gehoord had. Ik heb de halve nacht wakker gelegen en heb me vertwijfeld afgevraagd waarom ik me zo rot voelde. En toen ik vanmorgen wakker werd, wist ik het. Het was opeens hartstikke duidelijk. Ik houd van je en ik wil graag met je trouwen. Na het werk ben ik de ring gaan kopen. Ik stapte net de winkel uit toen je me belde’.

Lana slaakte een zucht van opluchting. ‘ik houd ook van jou! En ik wil heel graag met je trouwen! Oh, wat voel ik me opeens gelukkig!’ Met tranen in haar ogen keek ze naar hem op en zag tot haar verrassing dat zijn ogen ook vochtig waren. Hij liet haar los om de ring uit het doosje te pakken en hem om haar vinger te schuiven. Lana keek omlaag en zag hoe de ring schitterde. Ze hield haar hand omhoog om de ring van alle kanten te bewonderen.

Even later verdween de glimlach van haar gezicht. Ze keek naar hem op en vroeg, ‘Wat als ik wel seropositief ben, Adam? Dan breng ik jou ook in gevaar!’ Hij zag hoe haar gedachten overuren maakten toen ze vervolgde, ‘We kunnen niet meer vrijen tot we zeker weten of het zo is of niet. Oh, mijn God, Adam, als ik seropositief ben, dan kan ik geen kinderen meer krijgen ook al zouden we wel seks hebben!”

‘Ophouden!”, zei hij. ‘Als we zin hebben om te vrijen, dan doen we dat gewoon. Zoals altijd zal ik een condoom gebruiken. En verder ben je niet seropositief. En dat zal ook niet gebeuren. Als we er over een paar jaar aan toe zijn, dan zullen we kinderen krijgen, zoveel als we willen!’

Ze wilde hem heel graag geloven. Maar hoe slim hij ook was, hij was God niet en hij kon dit helemaal niet met zekerheid zeggen. Maar ze keek hem met een glimlach aan, in de wens hier een optimistische kijk op te hebben en zich gelukkig te voelen’.

‘Ga nu maar een paar nieuwe formulieren pakken, terwijl ik een recept ga uitschrijven’. Lana liet zich van de tafel afglijden, deed voorzichtig een paar stapjes om te kijken of ze nog duizelig was en draaide zich om, om de kamer uit te lopen. Een klets op haar billen zorgde dat ze met een glimlach door de hal liep om nieuwe formulieren te halen.

Adam liep terug naar het kantoor waar Ron aan tafel zat. Hij liet zijn kin op zijn elleboog rusten.

‘Gefeliciteerd’, zei Ron.

“Adam glimlachte . ‘Bedankt. Ze heeft me verteld dat je een hele goede vriend van haar bent, maar niet dè vriend, dat klopt toch?’

‘Ja, ik houd van haar, maar dan als een goede vriend. Je zorgt er wel voor dat je haar heel gelukkig maakt’.

Adam knikte en trok een laatje open om een receptenblok te pakken. Hij ging tegenover Ron zitten en schreef een recept uit voor Indinavir.

‘Het was niet echt slim van haar om hier haar Taekwondo oefeningen te doen’, merkte Ron op. ‘Maar ik heb wel met haar te doen. Het was echt een ongeluk’.

‘Ja, dat weet ik’.

‘Je bent toch niet boos op haar, of wel?’

Adam keek met een verbaasde blik op. ‘Ik ga haar hier niet een pak voor op haar bips geven, als je dat bedoeld’.

De mond viel Ron open en hij antwoordde, ‘Nee. Ik had ook niet gedacht dat je dat zou doen’.

Met een knikje concentreerde Adam zich weer op het recept.

Ron zuchtte, stond op en leunde tegen het werkblad.

‘Ik zou niet tegen het werkblad aanleunen tot we deze gedesinfecteerd hebben, als ik jou was’, waarschuwde Adam. Ron deed snel een stap opzij, precies op het moment dan Lana binnenstapte, vervolgens deden ze beiden een stap opzij om te voorkomen dat ze tegen elkaar zouden botsen. Adam glimlachte toen ze de formulieren voor hem op tafel gooide.

‘Ik denk dat ik ze nu wel naar behoren kan invullen’, zei ze. ‘Ik voel me een stuk beter’. Ze pakte een pen en trok een van de formulieren naar zich toe.

Ron pakte de volle container met naalden en hield deze omhoog naar Adam. ‘Wat wil je dat ik hier mee doe?’

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Laat maar in de wasbak staan en ga heel goed je handenwassen. Ik zal alles nog schoonmaken met desinfectans. En trouwens, heel hartelijk bedankt voor je hulp’, zei Adam.

‘Graag gedaan’. Ron ging zitten toen Adam handschoenen aandeed en de container, het werkblad en de wasbak schoon begon te maken. De gebroken container deed hij in een rode plastic zak waar met grote letters ‘medisch afval’ opstond.

Lana vulde de papieren nog een keer in. Iedere keer als ze opkeek in de richting van Ron, zag ze een eigenaardige glimlach die verdween op het moment dat hun ogen elkaar ontmoetten.

‘Wat is er zo grappig?’, vroeg ze uiteindelijk.

‘Niets. Het spijt me. Trouwens, gefeliciteerd met je verloving’.

Nu was het de beurt aan Lana om te glimlachen. ‘Dank je wel!’ Ze kon aan zijn ogen zien dat hij oprecht blij voor haar was. Toen zag ze hoe Adam zijn handschoenen uittrok, ze in de rode plastictas deed en zijn handen begon te wassen.

Toen Adam de kraan dichtdraaide, zei Ron. ‘Dit vraagt wel om een klein feestje! Waarom ga je niet met ons mee naar Boszicht, Adam, dan trakteer ik op een lekkere fles champagne. Samen met dat bandje wat daar vanavond optreedt, geeft dat een perfecte sfeer!’

Lana moest lachen om de manier waarop Ron het bracht. Adam draaide zich naar hen om terwijl hij zijn handen afdroogde. ‘Hm, ik was eigenlijk meer van plan om haar mee te nemen om samen met me uit eten te gaan. Maar dit klinkt ook goed. Dank je wel’.

‘Ik dacht dat je met Anna uit zou gaan!’, zei Lana.

Adam schudde zijn hoofd. ‘Dit is belangrijker. Ik zal haar zo even bellen om haar af te zeggen’.

‘Op die manier krijgt ze natuurlijk helemaal een bloedhekel aan me’, mompelde Lana tegen Adam.

Adam keek haar even aan en zei toen, ‘Ik weet dat ze een kreng is en dan wordt ze ook nog je schoonzuster. Het spijt me. Ik zou het graag anders hebben als ik er invloed op uit kon oefenen, maar we zullen haar niet zo heel veel zien’. Hij haalde zijn mobiele telefoon tevoorschijn en stapte de hal in, maar Ron en Lana konden alles horen van wat hij zei.

‘Ha, zuster, ik heb daarnet Lana ten huwelijk gevraagd en ze heeft ja gezegd, dus we gaan het samen vieren in ‘Boszicht’.

Vaag konden ze een gil van een vrouw horen.

‘Als je het leuk vindt, ben je van harte uitgenodigd om ons gezelschap te houden. Nee? Ook goed, maar we zijn wel van plan de bloemetjes eens flink buiten te zetten, dus ik zal wel niet zo heel vroeg thuis zijn’.

____________________________

Een uur later, in ‘Boszicht’, zaten Adam en Lana aan een klein tafeltje met een prachtig uitzicht op het podium. De band van Ron stond op het punt met het optreden te beginnen en Lana had al twee glazen van de  sprankelende champagne op die hij besteld had. Ze voelde zich buitengewoon gelukkig voor iemand die nog maar pas geleden mogelijk aan een dodelijk virus blootgesteld is. Adam hield haar hand op zijn schoot en streelde met zijn duim over haar handpalm terwijl ze hun trouwplannen bespraken. Hoewel Lana er van overtuigd was dat een wat bescheiden feest het prima kon doen, dacht Adam meer aan een groot feest met alle ceremonieel.

‘Ik ben bang dat we even af moeten wachten wat mijn vader daar van zegt’, stelde Lana voor. ‘Zeker omdat hij degene is die het allemaal moet betalen’.

Adam schudde zijn hoofd. ‘Ik betaal alles. Je vader niet’.

Lana lachte. ‘Dan wens ik je veel success als je hem dat gaat vertellen. Ga je dit weekend met me mee om mijn ouders te ontmoeten?’

‘Natuurlijk doe ik dat’.

Lana lachte in zichzelf toen ze zich het gezicht van haar vader voorstelde als hij hoorde dat Adam de bruiloft wilde betalen. Hij zou woest zijn en het als een persoonlijke aanval beschouwen. Dan zouden ze beide een probleem met hun schoonfamilie hebben, maar daar kon Lana zich op dat moment niet druk over maken.

____________________________

Nadat ze hun biefstukken en gebakken aardappeltjes op hadden, bracht Adam haar terug naar de kliniek en reed vervolgens achter haar aan naar haar huis zodat hij zeker was dat zij veilig zou aankomen. Hij ging met haar mee naar binnen, hielp haar haar jas uittrekken en nam haar in zijn armen.

‘Lana, ik heb onderweg hiernaar toe Stella gebeld. Zij neemt morgen je dienst over en…’

‘Nee!’, onderbrak Lana hem. ‘Ik kan best werken; ik wil helemaal niet thuis blijven’.

‘Zoals ik dus zei’, zei Adam streng, ‘neemt Stella morgen je dienst over. Jij blijft lekker thuis om een beetje uit te rusten’.

Omdat ze wist dat het geen zin had om de discussie aan te gaan, zette Lana een pruillip op, deed haar armen over elkaar, liet zich op de bank neerploffen en keek hem boos aan.

‘Je loopt inmiddels een kwart liter water achter op het schema’, zei hij en liep naar de keuken. Lana herinnerde zich vaag dat hij haar opdracht gegeven had tenminste twee liter water per dag te drinken.

‘Ik vind water niet eens lekker’, riep ze. ‘je hoeft het heus niet mee te brengen!’

Natuurlijk deed hij dat wel en zette een groot glas voor haar neer op de salontafel. ‘Hoe kun je water nu niet lekker vinden? Het is smaakloos’.

‘Proef maar eens’, zei ze. Hij deed het en spuugde de slok water bijna weer uit.

‘Chloor. Bah. Ik ben zo terug. Waar is je recept?’

Lana pakte het recept uit haar tasje en gaf deze aan hem. Zodra hij de deur achter zich dicht getrokken had, sprong ze overeind, deed de deur achter hem op slot en schonk zich een glas jus d’orange in. Vervolgens legde ze een zak popcorn in de magnetron. Tegen de tijd dat hij terug was, had ze de zak al half leeg.

Hij had een krat met flessen water meegenomen en daarnaast ook nog zes flessen water met een smaakje. ‘Ik denk ik neem maar meer dan een soort mee. Als je me laat weten welke lekkerder is dan zal ik die de volgende keer meenemen’, grijnsde hij terwijl hij naar de keuken liep om de flessen op te bergen. Lana liep achter hem aan.

‘Hier zijn je medicijnen’, zei hij en gaf haar een klein zakje. ‘Er staan instructies op het etiket…denk erom je moet ze iedere 8 uur op een nuchtere maag innemen. Je hebt om half negen gehad, schat ik. De volgende moet je dus om half vier innemen. Ik wil dat je de wekker zet’.

‘Wat? Zo vroeg kom ik mijn bed niet uit! Kan ik ze niet om half zes innemen?’

Lana zag een blik in zijn ogen komen die ze al eerder gezien had, voordat hij een stoel onder de tafel vandaan trok, ging zitten en haar over zijn schoot trok. ‘Stop!’, schreeuwde ze terwijl ze zich hevig verzette, ‘laat me los!’ Maar ze kon geen kant meer op. Ze lag hulpeloos over zijn schoot, haar voeten kwamen nauwelijks aan de vloer en met haar handen kwam ze niet verder dan halverwege de stoelpoten. Hij rukte haar joggingbroek omlaag, zodat er alleen nog een blauwe string overbleef. ‘Neeeee!’

KLETS! Er kwam iets op haar billen neer wat hard en plat was en wat niet zijn hand was. ‘AAUUWWWW!’, jammerde Lana en slaagde er bijna in om zich van zijn schoot te laten vallen. Adam greep haar stevig om haar middel en duwde haar voorover in de richting van de vloer, ze zette nu haar handen op het koele linoleum. Nu kwamen haar voeten niet meer aan de grond en deze trappelden wild op en neer toen een volgende klets op de bovenkant van haar bovenbenen terecht kwam.

‘Adam, ophouden! Wat heb je daar in vredesnaam?’

‘Een HEMA paddel!’, verklaarde hij trots. ‘Ik heb er eentje gehaald toen ik op weg was naar de apotheek’. Vervolgens gaf hij haar een flink pak slaag. Hij negeerde haar wanhopige gillen en hield niet eerder op dan dat haar billen flink rood waren. Hij legde zijn hand op haar gloeiende bips.

‘Zo’, zei hij, en zorgde dat zijn stem over haar snikken heen klonk, ‘je gezondheid is hier in het geding. Jij komt niet eerder werken als aanstaande maandag. Je blijft thuis en pakt zoveel mogelijk rust. Je drinkt tenminste twee liter water op een dag en zet ’s nachts de wekker om je medicijnen in te nemen. Is dat duidelijk?’

‘Ja’, gilde ze en probeerde van zijn schoot weg te komen. Toen viel er nog een harde klap op haar rechterbil. ‘AAAUUWWW!!’

‘Blijf liggen!’ Lana bleef doodstil liggen, terwijl hij verder ging, ‘morgenochtend kun je de volgende dosering twee uur eerder, om half elf, nemen. De volgende kan dan in de namiddag om half vijf. De volgende dan om half elf ’s avonds, enzovoort, zodat het half zeven ‘s morgens, half drie in de middag en half elf ’s avonds wordt’.

‘OK’, snikte ze en probeerde niet te bewegen.

‘En als je maar één dosering vergeet, dan geeft ik je weer een pak op je blote bips! Neem geen extra doseringen, neem ze zodra je het je weer herinnert en pak van daar af een nieuw schema op. De eerste dagen is het echter heel belangrijk dat je constant een goede spiegel in je bloed hebt’.

‘OK. Mag ik nu alsjeblieft opstaan?’

‘En geen gemok meer, hoor je’. Hij klopte met zijn warme hand op haar bips. ‘En ik zou me voortaan twee keer bedenken voordat je me tegenspreekt’. Adam trok haar broek omhoog, hielp haar opstaan en deed zijn sterke armen om haar heen. Lana droogde haar tranen aan zijn overhemd.

‘Die paddel was helemaal niet nodig’, mompelde ze even later.

‘We hebben het hier wel over je leven’, liet hij haar weten en zijn ondertoon klonk serieus. ‘Ik zal je desnoods een pak op je bips geven met een zwiepende stok, maar ik wil dat je goed voor jezelf zorgt als ik er niet bij ben. Is dat duidelijk?’

Lana dacht even na en was ervan overtuigd dat haar gezondheid zijn enige motief was. Hij had er niet van genoten toen hij de paddel op haar billen gebruikte. ‘Goed’, zuchtte ze, ‘ik begrijp het’.

‘Mooi…en welk water wil je als eerste proberen?’ Lana koos die met sinaasappelsmaak. Adam ging het halen en draaide de dop los.

Niet veel later ging Adam weg nadat hij haar een nachtzoen gegeven had en beloofd had dat hij de volgende dag na het werk weer zou komen kijken. Lana vroeg zich even een moment af of hij überhaupt wel tijd met zijn zuster zou doorbrengen, maar liet die gedachte al snel varen en zocht haar bed op. Haar bips deed een beetje zeer, maar het gloeien van de paddel duurde niet zolang als wanneer hij zijn hand gebruikt had. Ze bekeek de diamanten ring aan haar vinger in het schemerduister van haar slaapkamer. Hij schitterde zachtjes, toen hij het schaarse licht in de kamer opving. Met een glimlach duwde ze hem tegen haar wang en viel in slaap.

Lana voelde zich heerlijk ontspannen toen ze langs de kanalen zapte van Adam’s plasma TV in de salon. Na een lange en gepassioneerde vrijpartij had hij haar hierheen gebracht, had haar op de bank geïnstalleerd en was met het eten aan de slag gegaan.

Hij verwende haar gruwelijk, bedacht ze met een glimlach. Afgezien van een pijnlijk pak slaag wat hij soms uitdeelde, was hij vriendelijk en attent, zorgde goed voor haar, gaf haar heerlijk eten en drinken en liet haar meegenieten van alles wat hij bezat. Nou ja, op de zolder na dan. Vreemd genoeg had die mysterieuze schat veel aan aantrekkelijkheid verloren nu ze hem er van verteld had.

Ze hoorde Adam fluiten en niet lang daarna kwam hij de salon binnen met een groot zilveren dienblad en een glas wijn. Lana rook de verleidelijke geur van warm en versgebakken stokbrood toen hij het dienblad voor haar op de salontafel neerzette. Twee kommen salade en een bakje dressing maakte het geheel compleet. Hij had de linnen servetten zelfs in zilveren servetringen gestoken.

‘Mmmm…Ik ben niet een echte saladeliefhebber, maar dit ziet er geweldig uit!’, zei Lana.

‘Dank je. Als je maar lang genoeg bij me blijft hangen, dan eet je straks alleen nog maar gezonde dingen’.

‘Jij zou ook met ongezonde dingen kunnen beginnen?’, grapte ze.

‘Erg onwaarschijnlijk’, antwoordde hij en ging naast haar zitten. ‘Zeker omdat ik goed kan koken en jij niet’.

‘Vind je het een probleem dat ik niet kan koken?’, vroeg Lana en keek een beetje bang.

‘Lana’, hij keek haar recht aan en zijn stem klonk streng. ‘Als ik het gevoel mocht hebben dat er iets een probleem zal zijn voor ons, dan zal ik je dat laten weten. Ik zal je het ondubbelzinnig laten weten, zonder erom heen te draaien. Wat ik daarnet zei was gewoon een nuchtere constatering van een feit. Ik heb daar geen dubbele agenda bij en het was ook niet beledigend bedoeld’.

‘Ja Adam’, dacht ze en voelde hoe ze een kleur kreeg door haar verkeerde inschatting. Hardop mompelde ze, ‘Het spijt me. Ik voel me gewoon…een beetje tekort schieten, omdat ik niet eens weet hoe ik in de basisbehoeften moet voorzien’.

Adam glimlachte, een klein gebaar dat de buitengewone kracht bezat om haar hart met vreugde te vullen. ‘Liefje, als jij ons beschermt tegen enge figuren die we mogelijk tegenkomen, dan zal ik zorgen dat je altijd genoeg te eten hebt. Afgesproken?’

Ze knikte en lachte en nam vervolgens een grote hap brood.

Adam pakte de afstandbediening, deed de TV uit en vroeg, ‘Blijf je vannacht slapen?’

‘Dat zou ik best graag willen. Maar dan heb ik morgen geen kleren om aan te doen naar het werk en het is nu al te laat om naar huis te rijden om mijn spullen op te halen en dan weer terug te komen’.

‘Dat is waar. En morgenavond dan?’

‘Ja’, glimlachte ze. ‘Mag ik dan op de slaapkamer van je overgrootmoeder slapen?’

Adam grinnikte. ‘Ik kunt het proberen’.

‘Proberen? Hoezo, denk je dat haar geest me zal verjagen?’

‘Dat betwijfel ik. Maar mijn slaapkamer is veel interessanter. Ik zal dus mijn best doen om je daar te houden’.

Lana smolt bijna door de manier waarop hij haar aankeek. Alles wat hij zou hoeven doen is haar wenken en dan zou ze hem in zijn armen vliegen, fleemde ze. Maar dat hoefde hij niet te weten, besloot ze.

‘Klinkt alsof we een date hebben’, lachte ze en hij leunde voorover om haar een kus op het puntje van haar neus te geven.

Met tegenzin gaf Lana hem even later een afscheidskus en reed langzaam naar huis om daar een warm bad te nemen en vervolgens in slaap te vallen voor haar hoofd het kussen raakte.

____________________________

Adam riep Lana de volgende ochtend bij zich op zijn kantoor en deed de deur achter haar dicht.

‘Ik ben bang dat ik geen goed nieuws heb’, zei hij tegen haar.

‘Oh, nee, Steven! Is alles goed met hem?’, vroeg Lana.

‘Ja, het gaat prima met hem! Ze hebben vanmorgen vroeg van de spoedeisende hulp gebeld dat ze hem ontslagen hebben. Het spijt me; maar zo erg is het nu ook weer niet’.

Lana liet zich weer in haar stoel zakken en slaakte een zucht van verlichting.

‘Het gaat om mijn zuster, Anna. Zij belde vlak nadat het ziekenhuis gebeld had om te vertellen dat ze vanmiddag het vliegtuig pakt om een paar dagen te blijven logeren. Ik zou graag willen dat je met ons gaat eten, maar ik weet niet of je nog steeds wilt blijven slapen…’

‘Oh…nee, waarschijnlijk niet. Maar ik wil heel graag komen eten. Ik wil graag kennis met haar maken! Eh…en wat is het slechte nieuws?’

Adam streek met zijn hand door zijn haar. ‘Tja, dat is nogal ingewikkeld. Ik zal het je in de lunchpauze allemaal uitleggen, goed?’

‘Prima. Zie ik je dan’. Lana stond op en liep naar de voorraadkast om de behandelkamers te bevoorraden voor de eerste patiënten binnenkwamen.

Ze gingen zoals gewoonlijk naar het restaurantje om te lunchen. Vlak voordat ze de kliniek verlieten zag Lana de gepijnigde uitdrukking op het gezicht van Elaine en realiseerde zich dat ze de afgelopen dagen helemaal niets samen hadden gedaan. Ze zou echt weer wat meer tijd voor haar beste vriendin moeten nemen. Ondanks dat Elaine een vaste vriend had, had ze in haar drukken agenda nog steeds tijd voor Lana gevonden. Geweldig, dacht Lana, nu ben ik een slechte vriendin voor zowel Adam als Elaine…

Lana lachte toen ze zag hoe Adam ineen kromp bij het horen van haar bestelling: een dubbele hamburger met spek en kaas en extra augurk. ‘Nou’, zei ze toen de serveerster weer vertrokken was, ‘waarom is het zo’n ramp als je zuster op bezoek komt?’

‘Ze is niet bepaald een vriendelijk type. Ze had maar weinig vrienden toen we opgroeiden. Oh, ze vond mij best aardig hoor. We zijn ook nog maar een jaar niet meer bij elkaar. We spelen dus graag dezelfde spelletjes, houden van dezelfde muziek, maar ze is altijd nogal gereserveerd als er iemand anders in de buurt is’.

‘Oh’, zei Lana en prikte een gat in haar servet met een tandenstoker.

‘Ze had een bloedhekel aan ieder vriendinnetje waar ik mee thuis kwam, hoe aardig ze ook tegen haar deden’.

‘Hmm’. Lana prikte er een nog een tandenstoker doorheen.

‘Ze is nogal neurotisch – persoonlijk denk ik dat ze een obsessief compulsieve stoornis heeft, maar dat zal ze nooit willen toegeven’.

Adam keek op naar de serveerster die zijn tomatensoep kwam brengen. Lana hoorde zichzelf grommen toen ze het waagde naar hem te knipogen. Die sloerie had ook geen enkele klasse.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Hoe dan ook’, ging Adam verder, ‘hoewel je af en toe best wel lol met mijn zuster kunt hebben, is ze meestal een ouwe zeur. Ze heeft altijd overal kritiek op, zeker daar waar het het huis betreft. Ze is er eigenlijk nooit overheen gekomen dat moeder mij het huis heeft nagelaten, in plaats van aan haar. Dat is tenminste mijn theorie omdat ze wel heel erg naar ging doen nadat ik hier was gaan wonen’.

‘Wat een vervelende toestand’, merkte Lana op en stak een vierde tandenstoker in haar servet, waarna ze deze omdraaide waardoor hij als het ware op de tandenstokers kwam te staan.

‘Het is vervelend, maar over het algemeen is het om je dood aan te ergeren’.

‘Dus – wil je echt dat ik vanavond langskom? Of is het beter om een paar dagen te wachten tot ze een beetje geacclimatiseerd is?’

‘Ik zou heel graag willen dat je vanavond komt, Lana. Als dit niet zo zou zijn dan zou ik je dat echt laten weten’. Adam nam de laatste hap van zijn soep en schoof vervolgens de kom van zich af. ‘Waarom denk je toch steeds dat ik een dubbele agenda heb of dat ik je maar een deel van de waarheid vertel wanneer ik je iets belangrijks vertel?’

‘Ik…ik weet het niet…het spijt me…’ Weer voelde Lana zich een vervelend klein meisje dat net streng toegesproken was. Ze had nooit eerder een man meegemaakt die zo open en rationeel was, als hij was. Haar eigen broers zaten vol met vage praatjes en dubbele boodschappen. Ze zouden heel wat van Adam kunnen leren en ze vroeg zich af wanneer zij elkaar zouden leren kennen. Terwijl ze een volgende tandenstoker in de achterkant van het opgepropte servet stak, zag ze hoe de serveerster met een cynische glimlach op haar neer keek.

‘Uw burger, mevrouw’, zei de vrouw, terwijl ze het bord neerzette. ‘En een salade voor meneer’.

‘Dank u wel’. Adam glimlachte terug en ze gaf hem een knipoog. Lana liet haar blik vertwijfeld naar het plafond gaan, net op het moment dat Adam zijn blik weer naar haar liet gaan. Met een schaapachtige grijns zei hij, ‘Kan ik er wat aan doen dat veel vrouwen me aantrekkelijk vinden?’

‘Wacht maar tot een man een poging doet om mij te versieren’, antwoordde ze.

‘Ze deed nauwelijks een poging om mij te versieren. Ze gaf me alleen maar een knipoog’.

‘Dat is waar. Waarschijnlijk knipoogde ze naar je om je te feliciteren dat je mij aan de haak geslagen hebt’.

Adam barstte in lachen uit. ‘Kijk, dat vind ik nou zo leuk aan je – ik kan nooit voorspellen hoe je zult reageren’.

‘Ik weet niet of dat wel erg wenselijk is’.

‘Maak je maar geen zorgen. Ik weet hoe ik je moet bijsturen als dingen uit de hand dreigen te lopen’.

Een week geleden zou ze zich nog flink aan zo’n opmerking geërgerd hebben. Nu kreeg ze er een kleur van en glimlachte ze verlegen naar hem. Ze schudde met haar hoofd, alsof ze even alle gedachten wilde kwijtraken, pakte ze haar broodje hamburger en nam er een grote hap van. Een stuk augurk viel er tussenuit op het bord. Ze spiesde het met een tandenstoker en pakte haar servetkunstwerk en prikte de tandenstoker met de augurk erin. Het leek nu wel een beetje op een hond.

‘Woef-woef’, zei Adam, net op het moment dat de serveerster een glas ice tea kwam brengen. Zonder wat te zeggen zette ze het glas bij zijn elleboog neer en liep haastig weg. Lana grinnikte en kauwde op haar hamburger. Dat was een prachtige act geweest om een serveerster af te schrikken en ze had het niet eens zo gepland!

‘Adam, ik zie er niet tegen op om je zuster te ontmoeten. Als ze niet aardig tegen me doet, wil je dan dat ik aardig tegen haar blijf of dat ik van me afbijt?’

Adam trommelde met zijn vingers op de tafel en slaakte een diepe zucht. ‘Wat zou je het liefst doen?’

‘Van me afbijten!’, lachte Lana.

‘Zou je haar niet liever het goede voorbeeld geven? Haar laten merken dat haar gedrag beneden je waardigheid is?’

‘Nee. Ik ben best gewend dat patiënten niet aardig tegen me zijn, meestal komt dat omdat ze pijn hebben. Ik blijf daar altijd kalm en beleefd onder. Maar die houding neem ik meestal niet aan bij vrienden en bekenden. Wat deden je vroegere vriendinnetjes als ze onaardig tegen hen deed?’

‘De meeste gedroegen zich beledigd en probeerden Anna duidelijk te maken hoe ze zich eronder voelden. Een aantal van hen negeerden Anna, maar bleven beleefd. Maar geen van allen heeft van zich afgebeten’.

‘Nou ja, ik zal doen wat jij vindt dat het beste is. Het is jouw zuster’.

‘Bijt jij dan maar lekker van je af. Dit kon nog wel eens interessant worden’, lachte hij.

‘Als je denkt dat dat het beste is. Maar dan moet je niet boos worden als we hooglopende ruzie krijgen’.

Adam lachte. ‘Als het maar niet ontaard in een fysiek gevecht, dan houd ik me er buiten’.

Lana keek hem aan. ‘Heeft ze wel eens iemand geslagen?’

‘Niet dat ik weet. Maar niemand heeft haar ooit zo kwaad gemaakt, dus ik weet niet zeker of ze dat zou kunnen gaan doen, of niet’.

‘Als ze gaat slaan, dan sla ik wel terug’.

Adam fronste zijn wenkbrauwen. ‘Je kunt haar niet slaan’.

‘Dat doe ik ook niet. Behalve als zij begint’.

‘Het zou helemaal geen eerlijk gevecht zijn. Jij bent een getrainde vechtmachine’.

‘Adam, in vredesnaam, ik weet heel goed hoe ik iemand moet slaan zonder iemand letsel toe te brengen’.

‘Er wordt niet geslagen, Lana, en dat meen ik’.

‘Dan kan ik haar misschien toch maar beter negeren als ze onaardig gaat doen’.

‘Wat je maar wilt. Je mag alleen niet slaan, of anders zal ik je bips met de paddel komen bezoeken’.

Lana keek op om te kijken of hij serieus was. Zo zag hij er wel uit. ‘Heb je dan een paddel in huis?’

‘Nee, maar ik kan heel goed improviseren’, lachte hij.

‘Waarmee?’

‘Laat me eens even kijken, er staat een tafeltennistafel in de schuur, de pingpongbatjes moeten daar vast ook nog wel liggen’.

Lana zette grote ogen op – ze was er bijna zeker van dat hij niet de bedoeling had dit dreigement uit te voeren. ‘Goed dan’, zei ze, nu veel meer bereid om mee te werken. ‘Kom mee, we moeten weer aan het werk’.

‘OK’, Adam rekende beide maaltijden af, hoewel Lana hem hier helemaal niet om gevraagd had. Hij pakte haar hand toen ze samen het restaurant uitliepen en hield haar stevig vast toen ze samen terug naar de kliniek liepen.

‘We gaan nu officieel met elkaar, of niet?’, vroeg hij.

‘Ik vind van wel als jij dat ook vindt’, plaagde ze.

‘Dat betekent dat je mijn vriendin bent, of niet?’

Ze grinnikte en knikte.

‘Dus dat betekent dat ik voortaan gewoon kan afrekenen als we samen ergens zijn. Dan weet je dat voor een volgende keer – je hoeft niet meer aan te bieden te zullen betalen, dat vind ik toch niet goed’.

‘Is dat niet een beetje ouderwets? We werken beide; we hebben beiden een inkomen. Waarom moet jij dan altijd betalen?’

‘Lana’, hij stopte midden op het trottoir en trok haar tegen zich aan, zonder acht te slaan op alle voetgangers die nu links en rechts langs hen heen liepen. ‘Ik ben een beetje een ouderwetse man, voor het geval je dat nog niet opgevallen was’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Maar we hebben inmiddels al wel seks gehad’, sprak Lana tegen, ‘hoe ouderwets is dat?’

‘Er zijn natuurlijk uitzonderingen die de regels bevestigen’, grinnikte hij. ‘Ik heb helaas niet zoveel wilskracht op dat gebied’. Hij boog zich naar haar toe en kuste haar vol op haar mond en ze voelde een elektrisch geladen siddering door haar lijf gaan, ondanks de vele toeschouwers en de koude wind in hun gezicht. ‘We eten om zeven uur vanavond’, zei hij, ‘zorg dat je niet te laat bent’.  Vervolgens draaide hij zich in de richting van de kliniek en zette de pas erin, zodat Lana bijna moest rennen om hem bij te kunnen houden.

________________________

Lana haastte zich na het werk naar huis, nam een bad, en trok een donkergroene jurk aan die ze vorige maand in de uitverkoop gekocht had. Ze hield van de gladde stof die zachtjes ruiste terwijl ze liep. Ze hoopte dat Adam hem ook mooi zou vinden en besloot wat make-up op te doen om één en ander compleet te maken. Een half uurtje later was ze klaar om te gaan, maar het was nog maar zes uur. Ze deed de computer aan en bladerde door de forumberichten en voegde een paar nieuwe toe. Toen ze vervolgens weer op haar horloge keek, was het tien voor zeven.

Ze greep haar tasje en haar jas en haastte zich naar haar auto. De woorden van Adam galmden in haar hoofd, ‘zorg dat je niet te laat bent’, had hij gezegd. Hij was haar vast aan het plagen geweest, probeerde ze het te relativeren, maar wat als hij het wel meende? Op dit tijdstip was het verkeer niet al te druk, en ze stond om tien over zeven bij Adam op de stoep. Hij deed de deur open zodra ze uit haar auto stapte. Hij had op haar staan wachten – dat was niet een goed teken!

‘Je bent te laat’, zei hij toen ze de trap voor de deur bereikte.

‘Ja’, antwoordde ze en wenste dat haar hart niet zo tekeer ging. ‘Ik zat even achter de computer en was de tijd helemaal vergeten’.

‘Je ziet er overigens prachtig uit’.

‘Dank je!’

‘Kom binnen – het eten staat al klaar, ik heb het vlees nog even in de over gezet’.

‘Mmm, wat ruikt het hier lekker!’, zei Lana toen ze de hal binnenstapte. Toen ze zich omdraaide zag ze Adam in de keuken verdwijnen. Ze liep achter hem aan.

‘Waar is je zuster?, vroeg ze toen hij het stokbrood in de over schoof.

‘Ze zal zo wel komen, ze is in het nieuwe deel van het huis’.

‘Oh’.

Adam legde de ovenhandschoen neer en trok haar in zijn armen. ‘Wat voelt dit lekker’, mompelde hij in haar oor. Hij legde zijn handen op haar billen en zij leunde tegen hem aan. Ze rook de aftershave die ze inmiddels kende.

‘Ahum!’ Lana hoorde de zuster van Adam in de deuropening van de keuken en draaide zich om, om kennis te maken. De vrouw was bijna even knap als Adam, maar dan in een vrouwelijke uitvoering. Ze was begin dertig en haar huid was glad en had een mooie kleur. Ondanks de waarschuwingen van Adam, gedroeg ze zich voorbeeldig en lachte zelfs om de grapjes van Adam. Lana begon zich af te vragen of Adam haar voor de gek gehouden had met zijn voorspellingen.

Ze genoten na het eten de koffie in de salon en keken vervolgens naar het nieuws op de televisie. Het duurde niet lang voor Lana zich een derde wiel aan de wagen voelde omdat broer en zus de hele tijd jeugdherinneringen ophaalden. Toch kwam ze heel wat te weten, over de vroege jeugd van Adam en hoe anders hij nu was. Toen het onderwerp echter op oom Howard kwam, vond Lana dat het tijd was om te vertrekken. Adam protesteerde en Anna glimlachte beleefd naar haar, toen Lana haar jas en haar tasje pakte en bij de voordeur op Adam stond te wachten.

‘Het eten was verrukkelijk’, liet ze hem weten, ‘en je zus is heel aardig! Dank je wel voor de gezellige avond’.

Adam gaf haar een dikke knuffel en gaf haar een paar tikjes op haar bips door de dikke stof van haar jas. ‘Je ziet er geweldig uit vanavond – hoewel het met wat minder make-up nog beter zou zijn. Tot morgen. Rijdt voorzichtig’.

‘Doe ik!’, lachte ze, ‘Welterusten straks!’ Ze blies een handkus naar hem toe en liep vervolgens naar haar auto. Ze hoorde hoe de deur achter haar dichtging. Had hij nu commentaar op haar make-up? Wat bedoelde hij met ‘wat minder’? Dat een klein beetje make-up wel mooi was? Waar – haar oogschaduw, of haar lippenstift? Of helemaal geen make-up?

Lana rommelde in haar tasje op zoek naar haar sleutels, maar hield abrupt op toen ze het schrille geschreeuw van een vrouw uit het huis hoorde komen. Ze kon het niet helpen, maar ze sloop de trap weer op en luisterde aan de voordeur.

‘Ik vroeg je waar je die sloerie in vredesnaam opgepikt hebt!’ De stem van Anna was luid en duidelijk te verstaan. ‘Ik heb wel hoeren gezien die minder make-up droegen!’ Lana voelde haar maag samen trekken. Waar had ze het over, ze droeg minder make-up dan Anna zelf! Ze had alle zelfbeheersing nodig om niet weer naar binnen te stappen en die vrouw eens goed de waarheide te zeggen.

‘Houd ermee op, Anna. Ze heeft over het algemeen helemaal niet zo veel op. Ze wou er vanavond alleen op haar mooist uitzien, omdat ze wist dat ze jou zou ontmoeten’. Lana slaakte een zucht van verlichting – Adam nam het in ieder geval wel voor haar op!

‘Ja hoor! Neem jij het maar voor haar op!’, klonk de luide stem van Anna weer. ‘Nou, laat ik je één ding vertellen, broer, zij is niet het meisje waar jij mee gaat trouwen, en ik wil haar hier nooit weer zien!’ De mond viel Lana open – niet iemand om mee te trouwen? Wat mankeert die gek?’

‘Ik ben ook nog niet van plan te gaan trouwen; we gaan alleen maar met elkaar uit!’ Lana kon de zachte stem van Adam nauwelijks verstaan, en ze drukte haar oor stevig tegen de deur. Zei Adam daar, wat ze dacht dat hij zei?

‘Uitgaan? Je bedoeld, neuken! Ik zag wel hoe je niet met je handen van haar af kon blijven?’

‘Nou en? Het was niet de bedoeling dat je het zou zien?’

‘Adam, ze is helemaal niet goed genoeg voor je. Ze is maar een eenvoudige verpleegster. Jij moet op zoek gaan naar een andere dokter, of een advocate, iemand met geld en hersenen om mee te trouwen en om kinderen mee te krijgen.

‘Ik zei je toch, Anna, we zijn nog niets eens verloofd’.

‘Verloofd? Over mijn lijk!’

Lana had genoeg gehoord en sloop zachtjes weg. Ze pakte haar sleutels, startte haar auto en reed verblind door de tranen weg. Adam had niet eens geprobeerd haar te verdedigen toen Anna haar een slet en een ‘onnozel zustertje’ had genoemd. Hij had het niet eens ontkend. Maar wat nog het meest pijn had gedaan was zijn commentaar:’ik ben heus niet van plan om met haar te trouwen hoor.’ Hoewel Lana nog niet zover vooruit gedacht had, sloot ze die optie in dit stadium ook zeker niet uit. Waarom had hij haar eerder vandaag zijn vriendin genoemd?  Waarom zou Adam nooit met haar willen trouwen? Het had vast met hun verschil in achtergrond te maken. Hij kwam uit een rijke familie. Zij niet, maar dat wist hij nog niet eens. Hij verkeerde in de hogere kringen. Zij niet, maar wie maakte zich daar vandaag de dag nog druk over? In plaats van zijn zus te vertellen dat Lana een meisje was dat hij zou willen trouwen en geen lichtekooi, had hij haar ijskoud gezegd dat hun relatie niet serieus was. Ze had hem geloofd toen hij gezegd had dat hij om haar gaf. Ja, als een leuk huisdier misschien. Hij vond dat ze er goed uitzag, vond het leuk met haar te praten en had waardering voor haar werk. Het was overduidelijk dat hij alleen maar uit was om een tijdje leuk met haar te spelen, en dat zij hem haar een pak op haar blote billen had laten geven, was waarschijnlijk een onverwacht prettige bijkomstigheid. Misschien was het enige aantrekkelijke aan haar voor hem, dat hij haar over de knie kon nemen. Hij had haar gezegd, dat zij de eerste vrouw was die hij ooit een pak voor de bips had gegeven. Natuurlijk had hij belangstelling voor haar. Nou dat was dan nu voor altijd over en uit! Lana parkeerde de auto, sloeg hard de portier van haar auto dicht en ging haar appartement binnen. En dat ze ook nog zo gek was geweest om onderzoek naar het onderwerp te doen en erover te posten! Ze gaf een trap tegen de computer en liep door naar de badkamer om haar make-up te verwijderen. Tien minuten later zat ze aan de telefoon met Elaine, en vertelde haar alles wat de laatste weken gebeurd was.

_____________________

Lana kwam vroeg op haar werk om de maandelijkse laboratorium audit te doen. Van alle opdrachten voor bij het laboratorium moest worden gecontroleerd of ze uitgevoerd waren, en of de resultaten geanalyseerd en gedocumenteerd waren. Aangezien er per maand ongeveer honderd monsters binnenkwamen, zou dit werkje wel een tijdje in beslag nemen. Ze was nog maar halverwege toen Adam en de andere verpleegsters arriveerden.

‘Hoi’, zei  Adam toen hij de personeelskamer binnenstapte waar zij alle papieren op de tafel had uitgestald.

‘Hoi’, antwoordde Lana, maar keek niet van haar werk op.

‘Lab audit?’

‘Ja. Het wordt voor mij een lange dag, want ik wil het vandaag afmaken. En vanavond ga ik naar Ron kijken: die speel in ‘Casa Mia’.’

Als hij al verbaasd was, dan kon zij dat niet aan zijn stem horen toen hij antwoordde:’O, oké. Ik trakteer Anna vanavond op een etentje. Nou, dan spreken we elkaar nog wel.’

‘Oké.’ In een poging haar tranen tegen te houden, kneep ze haar ogen stijf dicht toen hij de kamer uitliep. Ze was zwaar teleurgesteld over zijn nonchalante houding.

Vlak voor lunch, haalde Lana Elaine op om samen met haar naar de Pizzahut aan het einde van de straat te gaan. Lana at twee stukken dik belegde pizza, terwijl Elaine een salade met toast nam.

‘Hoe rot ik me ook voel, mijn eetlust lijdt er in ieder geval niet onder’, grapte Lana.

‘Hé, kop op Lana! Er is geen reden om nu al in de put te gaan zitten. Je hebt de beste man nog niet eens de gelegenheid te geven een en ander uit te leggen!’

‘Ja, wat wil je! Moet ik dan zeggen: ‘Hé Adam, ik luisterde je toevallig af toen jij en Anna gisteren ruzie aan het maken waren’ en moet ik dan verwachten dat hij met een redelijke reactie komt?’

 ‘Tuurlijk,’ antwoordde Elaine, terwijl ze Anna serieus met haar blauwe ogen aankeek. ‘Je moet het sowieso eerlijk opbiechten.’

‘Jij hebt gemakkelijk praten.’ Lana kreeg een beetje een déjà -vu-gevoel. Ze herinnerde dat ze nog niet zo lang geleden precies hetzelfde tegen Adam had gezegd. ‘Jij bent niet degene die er van langs gaat krijgen.’

‘Oh, wat gaat hij dan met je doen? Elaine’s oog werden groot van verbazing.

‘Ach …’ mompelde  Lana. ‘Bij wijze van spreken dan. Trouwens er valt niets uit te leggen. Als hij echt in me geïnteresseerd zou zijn, dan zou hij dat tegen zijn zus hebben gezegd. Conclusie: hij heeft niet echt belangstelling. En ik pas ervoor om een tijdelijke afleiding voor hem te zijn met wie hij wat kan experimenteren.

‘O god, meisje, je hebt het zwaar te pakken’, zei Elaine zachtjes, terwijl ze een wortel doorbeet. ‘Je bent verliefd op hem!’

‘Misschien wel. Ik weet het niet. Op het moment voel ik me in ieder geval afschuwelijk. Maar ik ben helemaal klaar met die Adam. Ik ga gewoon met Ron uit, ga plezier maken en vergeet gewoon dat die Adam bestaat. Ik kan er beter nu een eind aanmaken, dan dat ik straks echt op hem verliefd ben.

Elaine gaf haar een medelevende blik, toen ze hun lunch afrekenden. ‘Ik denk dat je het bij het verkeerde eind hebt, Lana. Ik denk dat hij wel degelijk om je geeft en het zou me niet verbazen als hij je binnenkort ten huwelijk vroeg.’

‘Dat gaat zeker niet gebeuren! Daar krijgt hij de kans niet voor. Niet dat hij het van plan is hoor.’ Maar wat Elaine ook zei, Lana voelde zich er niet beter door. Ze voelde zich niet meer geliefd en beschermd. Ze voelde niet meer de opwinding of elke minuut haar toelachte. Ze zou het wel overleven en misschien zou ze op een dag een andere man tegenkomen van wie ze zou kunnen houden. Hoe vaak ze dit ook tegen zichzelf zei, het lege gevoel in haar hart bleef.

___________________________

Lana was om zeven uur klaar met de lab audit en besloot de voorraadkast ook nog maar even schoon te maken. Ron zou pas om acht uur komen, hij had eerst nog een vergadering. Hij zei dat hij haar wel bij de kliniek zou komen ophalen. Hij werkte maar twee straten bij de kliniek vandaan. Het was een behoorlijk rommeltje in de voorraadkast, maar niet zo erg als de eerste keer dat ze hem opruimde. Ze deed de radio aan, maakte de planken schoon en begon de voorraad te sorteren. De gazen hier en de slangetjes daar, na een poosje lag alles netjes geordend op de planken. Ze galmde luidop mee met de muziek op de radio. Maar ze raakte door het zingen alleen maar somberder.

Een half uur voordat Ron zou komen, had Lana niets meer te doen. Ze liep naar de voorraadkast medicijnen, maar daar was alles al eerder op de dag opgeruimd. Nadat ze het slot op de kast met narcotica voor de derde keer gecontroleerd had, zoemde een vlieg voorbij, die op de kastdeur ging zitten. Lana opende een la met spanbanden. Vervolgens was ze tien minuten zonder succes  bezig te proberen de vlieg te raken. Haar broer was in staat om een vlieg vanaf vijf meter dood te schieten met een elastiekje, maar zij was daar nog nooit in geslaagd, hoe hard ze haar best ook deed.

Nadat ze alle projectielen weer opgepakt had en teruggestopt in de la, probeerde Lana de vlieg met een karatetrap te raken. Eerst op de tafel. Mis. Vervolgens een welgemikte trap op de achterkant van een stoel. Weer mis. Een trap tegen het aanrecht, één tegen de tafelpoot, en vervolgens een vuistslag tegen de afvalcontainer met injectienaalden….Verdomme!

Lana keek met afschuw naar het gebroken plastic, terwijl de wegwerpnaalden over de grond vielen. Eén van de naalden had de huid van één van haar knokkels kapotgemaakt.

Op weg naar het huis van Adam, lette Lana goed op het verkeer, al moest ze wel haar best doen om de veelheid aan gedachten die in haar opkwamen, weg te drukken. Uiteindelijk kwam ze veilig aan.

Ze ging via de voordeur naar binnen en deed de deur achter zich op slot. Ze liep met een wijde boog om de grote trap heen op weg naar de keuken.

Lana gooide haar jas over een stoel en zette haar tasje op het antieke tafeltje wat tegen de muur stond. Het versleten blad verraadde jarenlang intensief gebruik. Op de een of andere manier paste het precies bij de rest van de keuken. De keuken was de enige ruimte in het oude deel van het huis dat met de jaren meegegaan was. Een granieten aanrecht glom door het invallen van het licht van de laagstaande zon. Lana leunde tegen het aanrecht en liet alle gebeurtenissen van die dag nog eens door zich heen gaan.

Ze hoopte dat het goed ging met Steven, en was blij dat Adam naar het ziekenhuis gereden was om nog even bij hem te kijken. Het was een beangstigende gedachte dat het fataal had kunnen afgelopen. Ze dacht terug aan het snelle, slagvaardige en besliste handelen van Adam en de kundige interventies die hij pleegde, voelde Lana diep respect voor zowel de professional als voor de persoon. Natuurlijk, het was waarschijnlijk kinderspel voor hem geweest in vergelijking met wat hij op de spoedeisende hulp allemaal had meegemaakt, maar het had desalniettemin een onuitwisbare indruk op haar gemaakt. Zelf had ze geen enkele ervaring met spoedeisende hulp, ze handelde puur gehandeld op basis van wat haar nog vanuit haar opleiding was bijgebleven.

De telefoon ging. Ze keek om zich heen en zag een draadloos toestel op de buffetkast, tegenover het fornuis liggen.

‘Hallo?’

‘Dag liefje’. Lana voelde zich helemaal warm worden bij het horen van zijn stem.

‘Hoi! Ik sta hier net naar je mooie fornuis te kijken’. Ze liet haar hand over het gladde, zwarte oppervlak glijden. ‘Zorgt ervoor dat ik wil leren koken!’

Adam lachte zachtjes. ‘Ja het is een mooi fornuis – ik ben er ook erg blij mee. Als je de pan op het vuur zet en de gaskraan opdraait, kun je op het knopje ernaast drukken om deze te laten ontbranden’.

‘OK. Ik denk dat ik dat wel ga redden’, glimlachte ze.

‘Luister, ik moet nog steeds het incidentenformulier invullen. Toen ik in het begin in de behandelkamer aankwam, stond Cora in een hoekje wezenloos voor zich uit te kijken, terwijl Elaine en jij met Steven aan de slag waren. Ze kwam pas in actie toen ik haar zei dat ze een ambulance moest gaan bellen. Hoe ging het daarvoor?’

‘Eh…’ Lana trok een diepe denkrimpel. Ze had helemaal geen zin om Cora er bij te lappen. Ze was een alleraardigste collega, die nooit een vlieg kwaad zou doen.

‘Lana?’

‘Ze…’ Lana probeerde een excuus te verzinnen voor haar college, maar realiseerde zich vervolgens dat ze hierover niet tegen Adam kon liegen. ‘Verdomme, Adam, ik heb eigenlijk helemaal geen zin om je dit te vertellen, maar ze sloeg dicht vanaf het moment dat ze het gezicht van Steven zag en toen ik haar zei dat ze antihistaminicum moest gaan halen, was het net of ze me helemaal niet hoorde. Toen ik later om een handdoek vroeg, kreeg ik ook geen enkele reactie. Zou ze een insult of iets dergelijks gehad hebben?’

‘Ik betwijfel het’, antwoordde Adam. ‘Maar ik zal nog eens naar haar medische keuring kijken. Je bent niet aan het ‘klikken’ hoor, Lana, je geeft gewoon de kale feiten door. Je doet wat je moet doen, heb er geen slecht gevoel over, OK?’

‘Jij hebt makkelijk praten’.

‘Ik zit in een vergelijkbare positie – ik moet dit soort dingen aan de inspectie melden, maar als ik me daar telkens schuldig over zou voelen, dan had ik geen leven’.

Lana schaamde zich om wat ze gezegd had. ‘Je hebt gelijk. Het spijt me’.

‘Het is al goed. Ik zie je straks’.

‘OK’. Lana zei dag, legde de telefoon weg en liep weer naar het aanrecht. Ze waste de sla. Hoewel Adam het incidentenformulier in de juiste context gezet had,voelde het toch net alsof ze een collega verraden had. Ze dacht dat ze nooit geschikt zou zijn als leidinggevende. Ze was veel te lief om dat goed te kunnen. Ze had geen idee wat hij zou doen met Cora haar optreden en haar onvermogen om in een crisissituatie adequaat te kunnen handelen. Maar ook de inspectie zou zich nog over het rapport buigen, dus ook al zou hij het door de vingers zien, dan zouden zij nog anders kunnen besluiten.

Lana wist dat als het haar overkomen was, ze haar ontslag ingediend zou hebben, omdat ze dan niet de ins en outs van het vak zou beheersen. Ze zou waarschijnlijk bovendien een verschrikkelijk pak op haar blote bips van Adam krijgen! Er ging een golf van opwinding door haar heen en ze vroeg zich af waarom –  de laatste keer dat hij haar voor straf een pak op haar billen gegeven had, was er niets opwindend aan geweest, waarom zou dit dan nu wel het geval zijn? Hoewel het gevoel achteraf erg aangenaam was, was ze het gebeuren, de bijtende pijn en de schaamte nog lang niet vergeten. Niet iets waar ze naar uitzag om het nog eens te beleven! Misschien had hij dan toch gelijk met zijn theorie over billenkoek – ze had een stuk beter op de weg gelet, en dan had hij haar alleen nog maar gedreigd met een pak op haar billen, niet eens echt gegeven.

Een luid en hard geluid uit de voorste hal deed Lana verstijven van schrik. Een adrenalinestoot ging door haar lichaam. Haar hart sloeg op hol en ze rende naar de telefoon om het nummer Adam in te drukken. De tweede keer dat hij overging, nam hij op.

‘Adam! Er komt een heel raar geluid van de voorkant van het huis!’ Ze hoorde zichzelf hijgen en haalde een keer diep adem.

‘Oh, dat stelt niets voor, Lana.’ Zijn diepe, kalme stem stelde haar gerust. ‘Dat is de verwarmingsketel in de kast in de hal. Het is al een oud model, dus wanneer het metaal uitzet vanwege de warmte, dan maakt het geluid. Het spijt me, ik vergat het je te vertellen. Ik heb hem nog niet laten vervangen, omdat hij het nog zo goed doet’.

‘Oh! OK…’ Lana voelde zich enorm opgelucht maar ook een beetje dom. ‘Zijn er nog andere vreemde geluiden die ik zou kunnen horen?’

‘Zoals piepende luiken en rammelende kettingen?’, grinnikte Adam.

‘Adam! Je zei dat hier geesten waren. Ik heb daar nog nooit in geloofd, maar nu maak je me toch wel echt bang!’

‘Het spijt me. Maar ik heb nooit gezegd dat er geesten waren, ik heb alleen maar gezegd dat ik erin geloofde. Maar er zijn niet meer geesten, dat beloof ik. Het zou nog kunnen zijn dat je hoort hoe er boven wat takjes langs de ramen waaien omdat ik nog geen tijd gehad heb om ze te snoeien, ga daar dus maar niet naartoe. Er komt af en toe ook een fluitend geluid uit de open haard in de salon, met name als de wind uit het noorden komt. En ook de haard in de eetkamer maakt geluid als de wind in het oosten staat. Maar nu waait het bijna niet, dus zou je niets moeten horen’.

‘Eh…OK. De deuren zijn toch allemaal op slot, hè? Ik weet niet eens hoeveel deuren hier zijn!’

‘Ze zitten allemaal op slot, Lana. En ik heb een heel duur alarmsysteem. Als iemand zonder sleutel het huis probeert binnen te komen, dan geeft het alarm niet alleen een heel doordringend geluid, maar het schakelt automatisch door naar het politiebureau. Samen met je vechtsport zou je het daar mee kunnen redden’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Lana wist niet zeker of hij dat nu serieus meende of niet, maar ze wilde er verder geen punt van maken. ‘OK…hoe laat ben je hier weer?’

‘Waarschijnlijk over twee uurtjes’.

‘Tja, eh…’, Lana probeerde te bedenken wat ze in de tussentijd zou kunnen gaan doen. ‘Hé waar staat je computer? Mag ik die even gebruiken?’

‘Tuurlijk, ga je gang. Hij staat in de studeerkamer, tegen de muur achter de kast; je moet gewoon tegen het paneel drukken, net als bij de televisie in de salon. Als het goed is, staat ie ingelogd, dus je hebt geen wachtwoord of zoiets nodig’.

‘Dank je! Ik ga zo ook de aardappelen doen en de karbonade? Wil je die gebakken of gegrild?

‘Gegrild is prima. Er staat ook nog fruit, als je wilt. Pak maar gerust!’

‘OK, tot straks’.

‘Bel me maar als je iets nodig hebt, OK?’

‘Uh-huh. Doei’.

‘Doeg’.

Lana hing op. Ze voelde zich er een stuk beter over, dat ze nu alleen was in een oud landhuis waar verschillende mensen gestorven waren. Als ze er nu aan terugdacht, vond ze zich wel een beetje een watje. Ze kon maar beter wat aan de slag gaan en niet meer te veel aan geesten denken.

Ze liep naar de oven en drukte op het knopje, ‘gril’. Op welke temperatuur zou ze hem in moeten stellen? Toen bedacht ze zich dat ze laatst een cake gebakken had op 200 graden en dus stelde ze de oven in op 500 graden en drukte op ‘start’. Vlees zou vast een stuk heter moeten als een cake.

Lana zocht in de daarop volgende minuten wat fruit uit de koelkast terwijl de oven voorverwarmde.

Nadat ze het vlees gekruid had, legde ze het in de oven en stelde de tijdklok in op negentig minuten.

Toen ze even later weer een krassend geluid uit de hal hoorde komen, liep Lana op het geluid af. Het geluid kwam zo te horen uit de kelder. Ze glimlachte in zichzelf en ging op zoek naar de computer van Adam. Ze keek de trap op en zag de deur die naar de zolder leidde, maar ze stak haar tong uit en deed lukraak een paar deuren open. De studeerkamer was de derde aan de rechterkant, en de computer was gemakkelijk gevonden. Hij stond nog steeds aan. Het beeldscherm ging aan toen ze de muis bewoog.

‘Nieuw bericht’, stond in een klein venstertje te lezen wat op de taakbalk stond te knipperen. Lana negeerde het berichtje en ging zitten in de comfortabele bureaustoel van Adam. Ze opende de Internet Explorer en probeerde zich de naam van het forum te herinneren waar ze een avond eerder het berichtje geplaatst had. Was dat nog geen 24 uur geleden? Het leek wel een week geleden, na alles wat er vandaag gebeurd was. Ze ging googelen totdat ze de goede site weer gevonden had. Haar gebruikersnaam en wachtwoord kon ze gemakkelijk onthouden omdat ‘Lois’ de naam was van haar jeugdvriendinnetje en ze gebruikte overal hetzelfde wachtwoord, ‘Taylor’.

Vijf mensen hadden op haar berichtje gereageerd, dus besteedde ze het volgende uur aan het lezen en beantwoorden van al die reacties. Het bleek dat geen van allen vond dat hetgeen Adam gedaan had ongewoon of pervers was. Twee van hen verzekerden haar dat als hij alleen maar zijn hand gebruikt had, dat het onwaarschijnlijk was dat hij haar te hard geslagen had. Of ze blauwe plekken had? Of de huid kapot was? Ze wilden allemaal meer details weten en dus schreef ze die allemaal op. Met haar nieuwe inzichten ging ze op het forum op zoek naar meer ervaringen van eerste keren. Het was prettig om te weten dat ze niet de enige nieuwkomer was, dacht ze en las de talloze ervaringen van anderen. Eén daarvan betrof een klacht van een vrouw dat haar man haar niet hard genoeg geslagen had. Lana kon zich niet voorstellen dat dat ooit bij Adam zou gaan spelen toen ze eraan terugdacht hoe zijn harde meedogenloze hand op haar arme en weerloze billen terecht gekomen was. Terwijl ze zat te lezen ging er nog een uur onopgemerkt voorbij.

De hele tijd bleef de mailboodschap op de taakbalk knipperen, totdat Lana uiteindelijk ‘goed dan!’, zei  en erop klikte. Er verscheen een pop-up met een emailbericht.

Adam,

Het etentje was heel gezellig! Het was leuk om te zien hoe goed je eruit zag. Ik wou dat we wat meer tijd voor elkaar hadden kunnen nemen – het voelt gewoon niet goed dat we zo ver bij elkaar vandaan zijn, dit in tegenstelling tot vroeger… Als ik weer in de buurt ben, kom ik je opzoeken en gaan we weer leuke spelletjes spelen zoals we gewend waren, OK?’

Liefs,

Anna.

De adrenaline schoot als een raket door haar heen en ze trok haar hand met een ruk terug van de muis alsof deze plotseling gloeiend heet was. Verdomme! Had hij een ex-vriendinnetje met wie hij uit eten geweest was? Zou hij deze week ook met haar naar bed geweest zijn? Was zij dan niet meer dan zomaar één van zijn liefjes? Lana’s hart ging als een bezetene tekeer toen ze een andere verklaring voor het mailtje probeerde te vinden. Zou het van een nicht van hem zijn, of misschien van een zus?

Ze hield geen moment rekening met de privacy van Adam en klikte op ‘start’ en vervolgens op ‘recent geopende documenten’, maar trof daar niets anders aan dan medische artikelen. Ze keek bij de programma’s, opende zijn adresboek en liet haar oog langs de lijst met namen glijden. Daar was ze, Anna Hayes! Was het emailadres hetzelfde? De adressen kwamen overeen en Lana slaakte een zucht van verlichting en vervloekte zichzelf vanwege haar domheid. Adam verdiende eigenlijk helemaal niet iemand die zo gek was als zij. Maar – misschien was Anna Hayes zijn ex-vrouw wel? Nee, hij zou haar vast verteld hebben als hij eerder getrouwd geweest was. Ze haalde diep adem en leunde achterover in de stoel. Ze rook het zachte leer en…nog iets anders….verbrand vlees!

Ze sprong omhoog en rende terug naar de keuken. Lana pakte een ovenhandschoen en rukte het ovendeurtje open en probeerde de zwarte rookwolk die haar tegemoet kwam weg te wuiven. Hoestend en met tranende ogen, haalde ze twee zwarte klompjes en gooide ze in de spoelbak. Vervolgens trok ze het rooster tevoorschijn en zette ook deze in de spoelbak en draaide de kraan open. Het siste.

Toen klonk er een oorverdovende sirene. Met een gil van schrik keek Lana op en zag  door de rookwolken heen hoe een rookmelder stond te knipperen. Ze draaide de kraan dicht en smeet het ovendeurtje dicht en ging op zoek naar de afstandbediening van het alarm. De telefoon ging. Ze zou deze nooit gehoord kunnen hebben als ze er niet met haar neus bovenop zou staan.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Hallo?’, stotterde Lana in de hoorn terwijl ze haar andere oor dichtdrukte.

‘U spreekt met de meldkamer van de politie. Uw alarm gaat af. Heeft u een probleem?’

‘Nee! Ik bedoel, nee er is niets aan de hand. Mijn vlees in de oven is verbrand. De rook ontwikkeling moet het alarm in werking gesteld hebben’.

‘OK. Bel 112 als u iets nodig heeft. We zullen het alarm vanuit hier resetten’.

‘Heel erg bedankt!’ Lana hing op en een ogenblik later zweeg de sirene. Het enige geluid wat nog te horen was, was een zacht gesis uit de gootsteen. Plotseling hoorde ze links van haar een hard kloppend geluid. Met een ruk draaide ze haar hoofd en zag hoe een zwevende hand, zonder lichaam  op het raam van de buitendeur in de keuken klopte. Met een bloedstollende kreet sprong Lana achteruit en staarde naar de hand die zelfs nog harder begon te kloppen. De deur zat op slot, dus kon er niemand binnen komen, hield ze zichzelf voor. Met één oog op de deur gericht, pakte ze de telefoon op en drukte op het redial knopje, toen het alarm weer afging. Op dat moment verscheen het gezicht van Adam voor het keukenraam.

Ze liet de telefoon vallen en rende naar de keukendeur, deed de knip eraf en rukte de deur open om zich in de armen van Adam te werpen en haar longen vol met koele, frisse lucht te zuigen.

‘Jezus! Wat is er in vredesnaam gebeurd?’, vroeg hij, en deed zijn armen om hem heen, terwijl zij zich stevig aan zijn jasje vastgeklemd hield. Loom kwam de dikke rook naar buiten kruipen.

Lana hoorde hem niet; het alarm krijste nog steeds door de stille avond. Adam stapte naar binnen en toetste een code op een bedieningspaneel bij de deur. Even was alles helemaal stil. Toen rinkelde te telefoon. Adam liet Lana los en liep naar de plek waar Lana de telefoon had laten vallen. Hij pakte hem op.

‘Hallo?’

‘U spreekt alweer met de meldkamer van de politie.  Weet u zeker dat daar geen probleem is?’

‘Eh…Lana, wat is er gebeurd?’

‘Kan ik de jongedame van daarnet aan de telefoon krijgen, alstublieft?’

Adam gaf de telefoon zwijgend over aan Lana, die met een hoge en trillende stem begon te ratelen. ‘Het spijt me! Ik was vlees aan het grillen en toen ging de rookmelder af en toen kwam Adam thuis, en die kon er niet in want die had geen sleutel bij zich en hij klopte op de achterdeur en toen ging het alarm alweer af’.

‘Dus iedereen is in orde?’

‘Ja! Alles is nu in orde. Adam is nu hier, hij woont hier en er brandt niets meer aan’.

‘Goed, dan wens ik u nog een prettige avond, mevrouw!’

Lana hing op en liet zich met een plof neervallen op de stoel waar ze eerder haar jas overheen gehangen had. Adam schoof een andere stoel dichterbij en kwam bij haar zitten en pakte haar hand in de zijne.

‘Hee’, zei hij, ‘Het is al goed. Alles is goed. Je hebt alleen het vlees maar laten aanbranden. Het stelt allemaal niets voor. Het spijt me dat ik je bij de deur zo heb laten schrikken, maar het alarm ging af toen ik daar opdook. Met Steven gaat het een stuk beter, hij is stabiel en hij lag te slapen toen ik daar arriveerde, dus ben ik vertrokken om hierheen te kunnen gaan’.

‘Het…het spijt me van het vlees! Ik heb er een behoorlijk puinhoop van gemaakt, of niet?’ Ze wierp een heimelijk blik op de oven waar de rook nog steeds vanaf sloeg.

Adam volgde haar blik en sprong toen overeind om de oven uit te zetten. ‘Het roken zal nu wel snel ophouden, denk ik’.

‘Oh, mijn God! Wat ben ik een verschrikkelijke domoor. Ik kan niet geloven dat ik hem niet eens uit gezet heb. Ik heb je al eens gezegd dat ik helemaal niet kan koken, maar ik dacht dat het grillen van een karbonaadje niet zo ingewikkeld kon zijn’.

‘Niet op 500 graden, maar op 350…’

‘Oh, het spijt me. Ik dacht dat dat een goede temperatuur zou zijn’.

‘Maakt niet uit – ik doe nog wel even twee gehaktballetjes in de magnetron’.

‘Kijk, dat kan ik ook nog wel’.

‘Tja, waarom heb je dat dan niet gedaan?’

‘Omdat jij zei dat ik met de oven moest koken! Ik dacht dat het op die manier lekkerder zou zijn, of zo’.

‘Dat is ook zo, maar zo groot is het verschil nu ook weer niet’. Adam glimlachte, pakte een fles Chablis uit de koelkast, ontkurkte deze, schonk twee glazen in en nam ze mee naar de tafel.

‘Ga maar even lekker zitten’, zei hij tegen haar. ‘dan heb ik alles over een minuut of tien klaar, OK?’

Lana knikte en nam een slokje van de wijn. Het was heerlijk koud. Ze keek toe hoe Adam behendig de ingrediënten bij elkaar deed. Ze nam zich voor dat ze het koken onder de knie zou krijgen, ook al zou ze hiervoor op les moeten gaan.

‘Heb je de computer gevonden?’, vroeg Adam terwijl hij twee gehaktballen in de oven schoof.

‘Ja, dank je wel, ik was…’ Lana’s ogen werden groot van schrik toen ze zich bedacht dat ze in zijn elektronische bestanden had zitten neuzen. ‘Toen ik achter de computer zat rook ik plotseling het verbrande vlees hier, dus ben ik hierheen gerend zonder de boel af te sluiten – dat zal ik nu nog even gaan doen’. Ze sprong overeind, maar haar gezichtsuitdrukking was Adam niet ontgaan. Ze had een kleur als vuur gekregen van schrik.

‘Waarom schrik je daar zo van?’, vroeg hij.

‘Ik heb een berichtje gepost op het forum dat je me aangeraden had. Ik heb deze gisteravond thuis opgezocht en heb me daar geregistreerd. Vandaag had ik vijf antwoorden en daar heb ik weer op gereageerd, maar ik schaam me er tegelijkertijd een beetje voor. Ik wil niet dat jij ze leest’.

Adam lachte, nam haar in zijn armen en gaf haar een warme en gepassioneerde zoen. Terwijl hij haar in de ogen keek, glimlachte hij en zei, ‘Ik ben blij dat je op ontdekkingstocht bent gegaan. Laat me maar weten als je iets gevonden hebt wat je graag zou willen proberen…’Hij grinnikte toen ze hem een stomp tegen zijn schouder gaf en trok haar vervolgens zo dicht tegen zich aan dat ze geen kant meer op kon. Lana keek naar zijn vriendelijke gelaatsuitdrukking en voelde meteen een schuldgevoel in zich op komen. Toen hij haar een beetje losser liet, kuste hij haar opnieuw en wist ze dat ze niet de kans zou krijgen de programma’s af te sluiten zonder hem te vertellen wat ze gedaan had. Het klopte gewoon niet. En hij zou er waarschijnlijk toch wel achter komen, als hij zijn mail ging lezen en zag dat het mailtje al geopend geweest was.  

‘Adam…’, begon ze, en voelde hoe ze nog meer begon te blozen, ‘Ik…ik heb ook iets gelezen wat ik beter niet had kunnen doen…’ Ze voelde hoe Adam in haar armen verstrakte. Ze liet hem los, deed een stapje achteruit en liet haar blik naar de grond zakken’.

‘Waar heb je naar gekeken?’, vroeg Adam koeltjes.

‘Het was niet de bedoeling om er naar te kijken!’ Lana deed haar armen over elkaar. ‘Je kent het vast wel, die knipperende boodschap op je taakbalk dat je een nieuw email berichtje hebt? Nou, dat stond maar te knipperen en te knipperen. Na een uur werd ik daar helemaal gek van en dus heb ik erop geklikt zodat het op zou houden, maar toen opende een emailtje van Anna waar ‘liefs’ in stond en toen dacht ik dat je misschien nog een ander had en ben ik gaan kijken of ik kon uitvissen wie Anna was. Ik heb in  je adresboek gekeken en daar zag ik een Anna Hayes staan en toen dacht ik ‘Oh, dat zal wel een zuster of een nicht van hem zijn, maar het zou natuurlijk ook je ex-vrouw kunnen zijn’. Ik wist niet of je al eens eerder getrouwd geweest bent of niet, en…’

‘Ze is mijn zuster’, onderbrak Adam haar met een ijskoude stem. ‘Ik ben nog nooit getrouwd geweest. Ik zou je het verteld hebben als dat wel zo was’.

Lana keek even naar zijn gezichtsuitdrukking. ‘Dan ga ik maar even’, zei ze en glipte langs hem heen in de richting van de stoel waar ze net gezeten had, maar toen ze hem passeerde pakte hij haar bij haar arm. Ze bevroor ter plekke. Haar gezicht gloeide als vuur. Hij draaide haar om zodat ze hem weer aan moest kijken’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Jij gaat nergens heen, behalve naar de studeerkamer’, liet Adam haar weten.

Omdat ze het idee had dat ze het nu toch niet meer erger kon maken dan het al was, haastte Lana zich om eraan toe te voegen, ‘Enne…er is nog iets wat je moet weten. Ik heb je laten geloven dat ik helemaal geen interesse voor je zolder had, omdat je zei dat ik er nooit naartoe zou moeten gaan…maar dat wil ik wel heel graag, omdat er heel veel oude spullen moeten liggen en dat vind ik fascinerend. Ik besloot dat ik zodra de gelegenheid zich zou voordoen, erheen te gaan, ook al had jij gezegd dat het gevaarlijk is om dat te doen. Ik voel me er heel erg schuldig over, en het spijt me heel erg, maar ik weet niet zeker of ik daar nooit alleen naar toe zou gaan en daarom zou ik je willen vragen of je geen slot op de zolderdeur zou kunnen zetten als je niet wilt dat ik daar naar toe ga’. Lana deed een stap in de richting van haar jas en haar tasje in de overtuiging dat hij haar arm nu wel los zou laten, maar hij hield haar stevig beet.

‘Studeerkamer’, zei hij afgemeten en draaide haar met haar gezicht in de richting van de deur naar de hal.

‘Nee, Adam, even serieus, ik wil nu gewoon naar huis…alsjeblieft! Het spijt me, maar ik ben niet wie je dacht dat ik was, ik verdien het niet om bij je te zijn, je bent een lieve man, en…’ Lana slaakte een gil van schrik toen hij haar hard op haar billen sloeg.

‘Maak dat je in de studeerkamer komt’, herhaalde hij. Lana keek hem met verschrikte ogen aan, maar kwam nog steeds niet in beweging. Ze voelde de tranen opkomen en veegde ze haastig weg met de achtkant van haar hand.

‘Ik wil niet dat je me een pak op mijn b-bips geeft…ga je me eerst een pak slaag geven en stuur je me daarna naar huis?’

‘Je snapt het nog steeds niet, hè, of wel?’, zijn gezichtsuitdrukking werd plotseling wat milder. ‘Ik ga je wel een pak op je billen geven, maar ik zal je niet wegsturen. Ik ga je een pak slaag geven omdat ik om je geef en omdat ik wil dat je die nare gedachten loslaat. En ook al heb je een aantal dingen gedaan die je beter niet had kunnen doen, het veranderd niets aan hoe ik tegen je aankijk. Je hebt al gezegd dat het je spijt, het enige wat dus nog overblijft, is…’

Opeens roken ze beiden de geur van vlees dat aanbrandde en Adam rende naar de magnetron, schakelde deze uit, hij haalde de gehaktballen eruit en deponeerde deze in de spoelbak. Lana begon te giechelen, twee verbrande maaltijden op één avond! Ze liet zich op de vloer zakken. Gelukkig produceerden de gehaktballen niet genoeg rook om de rookmelder weer te activeren. Ze zag hoe hij de kraan opendraaide en moest denken aan wat hij haar daarnet gezegd had. Had hij gezegd dat hij om haar gaf? Zelfs na wat ze hem allemaal opgebiecht had? Ontnuchterd staarde ze naar de keukenvloer naar de onregelmatige en beschadigde estriken…hij had ook gezegd dat hij haar een pak op haar bips zou geven. Als het betekende dat het daarna weer helemaal goed tussen hen zou zijn, zou ze dat pak slaag graag op de koop toe nemen. Als het haar schuldgevoelens weg zou nemen, de schaamte die ze sinds enkele momenten geleden voelde en het onveilige gevoel dat hij haar af zou wijzen om wat ze gedaan had. Ze was net als deze vloer, allemaal onvolkomenheden die je bijna niet zag, tenzij je er op lette.

‘Kom’, zei Adam, en stak zijn hand naar haar uit om haar omhoog te helpen. Ze stond op en liep langzaam in de richting van de hal.

Opeens stopte ze, draaide zich naar hem om en zei, ‘Ik verander heus niet in een voorbeeldig meisje als je me een pak op mijn bips geeft’.

Adam knikte. ‘Dat weet ik’.

‘Het zou nog steeds kunnen gebeuren dat ik naar dingen kijk, waar ik niets mee te maken heb en het zou nog steeds kunnen dat ik het eten laat verbranden’.

‘Dat weet ik’.

‘Maar ik zal niet meer net doen alsof en ik zal niet meer tegen je liegen. Doen alsof is ook een soort liegen, vind ik. Dat zal ik niet meer doen’.

‘Dat weet ik. Maar dat is niet waarom ik je een pak op je billen ga geven’.

Lana liep de studeerkamer in en ging op de perzikkleurige bank zitten, terwijl Adam rechtstreeks naar de computer liep en alle schermen begon af te sluiten. Hij las even kort het mailtje van zijn zuster, maar -en dat moest ze hem meegeven- twijfelde geen moment toen hij op het forum aanbelandde en deze binnen een seconde weg klikte. Vervolgens draaide hij zich om, liep naar de bank en ging naast haar zitten. Haar hart sloeg op hol toen hij haar even aankeek en vervolgens op zijn been klopte.

Dit was het dan. Er was geen weg meer terug. Hoe graag ze ook overeind gesprongen was om naar haar auto te rennen, ze moest dit doen. Maar ze kon zich nog steeds niet bewegen.

‘Je hebt dit nodig’, zei Adam en de warme en liefdevolle blik in zijn ogen gaf haar de moed over zijn schoot te kruipen en een kussen naar zich toe te trekken waar ze haar gejammer in zou kunnen smoren.

Ze voelde hoe zijn warme hand tussen haar bovenbenen gleed en haar jurk tot in haar middel omhoog te schuiven. Vervolgens schoof hij haar onderbroek tot op haar knieën omlaag. Enkele ogenblikken liet hij zijn hand strelend over haar blote bips glijden. Ze huiverde en wenste dat hij doorging voordat ze niet meer durfde en er vandoor zou gaan.

KLETS! De eerste klap deed haar half overeind komen, haar billen stevig samen knijpen en met haar voeten schoppen. Onmiddellijk zette hij zijn benen over de hare en drukte haar stevig op haar plaats. KLETS! KLETS! Lana schoot naar rechts, maar hij was hierop voorbereid en greep haar pols om haar hand op haar rug te duwen en haar bovenlichaam op de zachte kussens van de bank. Wat volgde was een scherpe pijn die niet te beschrijven was, terwijl ze in de kussens gilde en zo hard als ze kon tegenstribbelde, terwijl zijn harde, vlakke hand meedogenloos zijn weg naar haar billen wist te vinden. Toen het hele oppervlak van haar billen brandde en gloeide, begon ze ten slotte te huilen. Alle frustratie en ongenoegens vonden een uitweg en het kussen werd nat van de tranen. Hij hield op met slaan, maar ze ging gewoon door met huilen.

Ze hoorde de stem van Adam bij haar nek. Hij verzekerde haar dat alles in orde was. Toch hield hij haar stevig vast toen ze haar hand los probeerde te trekken.

‘Lana’, hoorde ze boven haar eigen snikken uit, ‘voel je je nog steeds schuldig dat je van plan was om naar de zolder te gaan?’

‘Neeee’, zei ze klagend en probeerde weer los te komen.

‘Vind je jezelf een slecht meisje omdat je mijn email gelezen hebt?’

Lana aarzelde even voordat ze haar antwoord fluisterde, ‘Ja’ Toen begon ze met lange uithalen te huilen omdat hij weer begon te slaan, snel achter elkaar, op de bovenkant van haar dijen, die brandden als vuur. ‘Het spijt me! Het spijt me! Alsjeblieft! Alsjeblieft stop!, Adam, alsjeblieft!, klaagde ze.

Hij stopte. ‘Heb je er spijt van dat je in mijn mail geneusd hebt?’

‘Ja’, huilde ze.

‘Ben je een slecht meisje?’

‘Nee!’, gilde ze in het kussen, ‘dat ben ik niet! Ik heb er alleen maar op geklikt omdat ik gek werd van dat verdomde geknipper!’

Adam grinnikte en liet haar los en trok haar in zijn armen, waar ze geruime tijd bleef snikken, tot de pijn langzaam wegtrok en veranderde in een aanhoudend gloeien.

‘Ik ben eigenlijk heel blij dat je me een pak op mijn blote bips gegeven hebt’, fluisterde ze in zijn oor.

Hij drukte haar nog steviger tegen zich aan. ‘Ik ben blij dat je je een stuk beter voelt’. Om daar met een diepe stem, zachtjes, zodat Lana het nauwelijks hoorde, aan toe te voegen, ‘Zorgen dat jij je beter voelt, heeft vanaf nu de grootste prioriteit in mijn leven’.

Lana voelde zich bij deze woorden helemaal warm worden van binnen. Hij gaf om haar. Op de een of andere manier voelde het pak op haar billen en de zorgzaamheid vanzelfsprekend aan. Hij was zo zelfverzekerd over alles wat hij zei. ‘Adam…’, er kwam iets nieuws bij haar op. ‘Hoe weet je al die dingen over billenkoek? Hoe weet je al die dingen die je me verteld heb, wanneer ik het eerste meisje…vrouw ben die je over de knie gelegd hebt? Ik bedoel, ik weet dat je ook op die forums gelezen hebt, maar het voelt net alsof jij er al heel veel ervaring mee hebt. Begrijp me niet verkeerd hoor, ik twijfel niet aan wat je me gezegd hebt…’

Hij slaakte een diepe zucht. ‘Nee, nee, het is al goed, ik dacht ook niet dat je aan me zou twijfelen. Ik..tja, ik heb je een poos geleden niet het hele verhaal verteld. Ik wilde destijds niet dat je zou denken dat ik er helemaal door geobsedeerd zou zijn’. Lana voelde hoe de spanning bij hem toenam. ‘Het voelde niet goed…’

Ze deed haar best om niet in lachen uit te barsten toen ze zag dat hij zich opgelaten voelde – nu zag ze een hele andere kant van hem, die je niet onmiddellijk bij hem zou zoeken. Het zelfvertrouwen van dr. Hayes was aan het wankelen!

‘Kijk, het zit zo…ook al heb ik de nodige forums gelezen…maar lang voor ik deze gelezen heb…tja, ik werd als kind al gefascineerd door billenkoek. Als ik op de televisie zag hoe vaders en moeders hun kinderen over de knie legden, vroeg ik me altijd af, waarom die van mij dat nooit deden. Toen ik een keer bij een vriendje thuis was, ik moet een jaar of zeven, acht geweest zijn, heb ik eens gezien hoe zijn vader zijn moeder voor onze ogen in de huiskamer een pak op haar billen gaf. Ik had nog nooit gehoord dat volwassenen ook wel eens op hun billen kregen. En ook al voelde ik me zo ongemakkelijk dat ik halverwege de kamer uitgevlucht ben, genoot ik stiekem ook van het gevoel dat het bij me teweeg bracht. Ik kwam graag bij hen thuis omdat zijn ouders van elkaar hielden, terwijl die van mij bijna gezworen vijanden waren. Na die ene dag bleef ik hopen dat hij haar weer over de knie zou leggen…maar dit is nooit weer voorgekomen, althans niet in mijn bijzijn. Ik fantaseerde er veel over om iemand een pak slaag te geven. Toen ik ouder werd keek ik steeds opnieuw naar de films waarvan ik wist dat er een spankingscene in voorkwam. Het is veel meer dan alleen maar iets opwindends. Ik weet niet hoe ik dat uit moet leggen, het spijt me. Dat kan ik gewoon niet…ik kan me alleen geen goede relatie voorstellen waar dat niet in voorkomt. Dus toen ik op het internet mensen vond die er net zo over dachten, ben ik er nog veel meer over gewaar geworden. Ik heb alle informatie als een spons opgezogen. Alles wat ik al vaag voelde, kreeg opeens een betekenis en er waren heel veel mensen die precies hetzelfde dachten en voelden. Destijds had ik een vriendinnetje die me niet wilde laten proberen. Niet dat ik het haar gevraagd heb, maar dat voelde ik gewoon. Dus uiteindelijk heb ik het geprobeerd weg te duwen. Uiteindelijk zijn we toch –om heel andere redenen- uit elkaar gegaan. Hoe dan ook, sinds die tijd ging ik af en toe wel eens met iemand uit, maar ik stond me niet meer toe om nog al te veel bij die billenkoek stil te staan, tot ik jou ontmoette’.

Lana had stilletjes zitten luisteren en speelde met het kraagje van zijn shirt. In plaats van dat zijn bekentenis haar tegenstond, voelde ze zich vereerd dat hij ervoor gekozen had haar een blik in zijn hart te gunnen. ‘En’, zei ze en pauzeerde even om na te denken, ‘wat was er dan precies aan mij waardoor je aan billenkoek moest denken?’

Hij grinnikte, en klonk eerder opgelucht dan geamuseerd. ‘Hoeveel tijd hebben we?’

Lana trok aan zijn borsthaar en giechelde.

‘De eerste keer dat ik je zag, vond ik dat je billen speciaal gemaakt waren om op te slaan. Vervolgens begon je allemaal dingen uit te halen, die gewoon vroegen om een pak op je bips. De eerste keer dat je op mijn kantoor was, nadat je de medicijnen van Gena geïnhaleerd had, had ik al de neiging om je over de knie te leggen. En ook de keer dat je Steven op straat achtervolgd had. En die keren dat we elkaar hadden staan beledigen, maar die keer was het meer voor de fun. En dan nog tientallen keren daarna…’

‘OK, OK, genoeg’, lachte Lana. ‘Je hebt me overtuigd. En ik vind het prima dat je een Spanko bent, zolang jij het niet erg vindt dat ik wat nymfomane trekjes heb…’ Verder kon ze geen woord meer uitbrengen, omdat hij zijn lippen op die van haar drukte en er een vuur diep in haar buik ontbrandde en dat zich langzaam verspreidde naar de gevoelige plekjes.

Opeens liet hij haar los,  liet zich achterover zakken en keek haar aan. ‘Als we hier mee doorgaan, dan wordt het niet eten vanavond’. Hij glimlachte tegen haar.

‘Kan me niks schelen’, glimlachte de verdwaasde Lana, die een nieuwe kus verwachtte.

Maar zijn blik werd serieus en hij zei, ‘Lana…ik ben heel erg trots op wat je vandaag op de kliniek gedaan hebt – als jij niet zo snel gehandeld had bij de allergische reactie van Steven, dan zou hij het niet overleefd hebben’.

Lana keek verrast naar hem op. ‘Echt waar?’, was alles wat ze wist te bedenken om te zeggen. Het vuur in haar kruis begon al snel af te nemen, maar zijn woorden maakten dat ze zich erg goed voelde.

‘Absoluut. Je deed precies de goede dingen, ook nadat ik het van je over nam; je hebt niet geklaagd of tegengesproken, je deed precies wat je moest doen en we hebben vandaag dankzij jou zijn leven kunnen redden. Het is best een poos geleden dat ik iets dergelijks meemaakte en ook al mis ik de spoedeisende hulp geen moment, de manier waarop we vandaag gewerkt hebben, voelde erg goed.

‘Eh…dankjewel!’ Ze voelde hoe ze begon te blozen.

‘Kijk niet zo verbaasd. Je hebt hele goede klinische kwaliteiten. Ik weet niet of ik wel in staat zou zijn geweest dat infuus in te brengen bij iemand met zo’n lage bloeddruk. En jij had het er in een oogwenk in’.

Lana moest daar om lachen. ‘Ik heb dat veel op mijn broer geoefend. Ik moest hem daartoe overhalen door zijn huis voor hem schoon te maken, maar hij onderging het daarna heel sportief’.

‘Dan hebben we nog maar één ding met elkaar te bespreken’.

‘Huh? Ik dacht dat het hele billenkoekgebeuren bedoeld was om dat weg te nemen! Ik voel me er helemaal niet meer schuldig over!’

‘Ja, en ik heb je alles vergeven wat je me opgebiecht hebt’.

‘Wat is het probleem dan nog?’

‘Dat je op het werk weer een spoor van Rommel achtergelaten hebt, suikerzakjes, melkcupjes en de dossiers, en…’

Lana moest er om lachen. ‘Ik dacht dat je dat helemaal niet op zou vallen’.

‘Het is me wel degelijk opgevallen. Waarom deed je dat eigenlijk?’

‘Ik weet het niet’, zuchtte ze, ‘misschien wilde ik wel dat je me een pak op mijn bips voor zou geven’.

‘Je bedoeld een fun-spanking?’

‘Ja. Misschien wel’.

‘Dan proberen we dat morgen, OK?’

Lana drukte hem stevig tegen zich aan. ‘Je zorgt ervoor dat ik aan billenkoek verslaafd raak. Ik kan sinds gisteravond aan niets anders meer denken dan dat jij me over de knie legt. Tenminste niet als ik achter het stuur zat. En dan bedoel ik niet zo’n pak slaag als je me daarnet gegeven hebt. Ik kan me niet voorstellen dat ik daar ooit naar uit zal kijken!’

Hij wreef met zijn hand over haar bips en zorgde dat ze kippenvel kreeg. ‘Dat kun je dan wel niet willen, maar als je het nodig hebt, zal ik niet aarzelen het je te geven’.

‘Ja, Adam’, antwoordde ze automatisch en trok een grimas. ‘Het was niet de bedoeling om met twee woorden te spreken! Waarom deed ik dat nou weer?’

Adam lachte. ‘Omdat je respect voor me hebt. Dat bevalt me wel. Je mag van mij best met twee woorden spreken’.

‘Ja, Adam. En wat doen we nu met het eten, Adam?’ Als antwoord op deze vraag legde hij haar op haar rug op de bank, deed haar benen uit elkaar en drukte zijn gezicht op haar natte lipjes tot ze hem smeekte om genade.