‘Nee’, gilde Lana, terwijl ze voor Adam uit naar de eetkamer dartelde. ‘Dat is niet eerlijk, ik heb je niet op je billen geslagen!’ Het was donker in de eetkamer, dus bleef ze staan en liet zich door Adam pakken.

‘Dat is waar, maar een natte theedoek doet echt pijn’, lachte Adam, ‘ik laat het er dus niet bij zitten!’Hij duwde haar in de richting van de eettafel, die vaag zichtbaar was door het schaarse licht dat vanuit de keuken binnendrong. Lana stribbelde giechelend tegen toen hij voorover over de tafel duwde, haar broek naar beneden trok en een stuk of tien keer met de pollepel op haar bips sloeg. Iedere keer dat de lepel neerdaalde op haar toch al zere billen, maar in haar buik voelde ze een aangename kriebeling.

‘Ik dacht dat je dit in de kamer ging doen’, plaagde ze.

‘Klopt, maar jij liep hier heen. Maar als je liever hebt dat het daar gebeurt, dan kan dat geregeld worden’.

Hij liet haar los, waarna ze giechelend en met gloeiende billen naar de keuken stoof. Toen ze bij het kooktoestel plotseling stil hield, botste Adam bijna tegen haar op. Ze stonden oog in oog met Gerda, die bij het aanrecht stond en haar wijsvinger door de saus haalde.

‘Mmmm, dit is verrukkelijk’, kirde ze. ‘Jullie mogen nog best even doorgaan met waar jullie mee bezig waren, hoor. Dan neem ik dit alvast mee naar de woonkamer’. Met deze woorden pakte Gerda het dienblad op en liep de keuken uit.

Lana voelde de arm van Adam om haar middel en trok haar tegen zich aan. Toen ze zijn kruis tegen haar gloeiende bips voelde, begon ze schaamteloos met haar billen te draaien. Ze voelde iets achter haar groeien. ‘Tja, zullen we dan maar verder gaan waar we gebleven waren?’ fluisterde hij in haar oor.

Na haar bips nog een keer over zijn kruis gewreven te hebben stapte Lana plotseling vooruit. ‘Nee, ik sterf van de honger, laten we gaan eten’.  Voor ze ook maar een vin kon verroeren pakte hij haar stevig bij haar hand en trok haar mee naar de eetkamer. Toen Lana in zijn ogen zag wat hij van plan was, groeide haar verlangen zo erg, dat ze bijna dubbel klapte.

‘Niet met vuur spelen’, glimlachte hij en opende de deur van de eetkamer.

‘Ja, Adam…’ Ze liet zich meevoeren naar de schemerige kamer.

‘Ben je er klaar voor om gebraden te worden?’, plaagde hij terwijl hij de deur achter hen dicht deed. Het was nu zo donker dat ze nauwelijks iets zagen en ze huiverde bij de gedachte aan wat komen ging.

‘Ja, Adam’, herhaalde ze en spoorde hem aan tot actie. Ze voelde hoe hij zijn trui uitdeed en werd vervolgens over de tafel geduwd, de zachte trui onder haar heupen. Ze had geen idee wat ‘gebraden’ betekende, maar zijn zachte stem had verraden dat het dit niet haar billen waren die verwarmd zouden worden. Toen klonk het onverwachte geluid van een condoomverpakking die opengescheurd werd en hij nog geen seconde later was hij diep in haar gedrongen. Ze steunde met haar handen op de keukentafel zodat ze bij de volgende stoot haar evenwicht niet verloor.

Hij trok haar shirt omhoog  en vervolgens haar BH, waardoor haar borsten zwaar in zijn handen hingen. Ze snakte naar adem toen hij ze stevig beetpakte bij de volgende stoot.

‘Te hard?’, vroeg hij, terwijl hij weer naar voren stootte.

‘Nee!’ Lana had het gevoel te exploderen van de mengeling aan gevoelens, en ze richtte zich een beetje op, ze wilde zelfs nog meer. ‘Ik vind het lekker…’ Bij de volgende stoot schoof de tafel een eindje vooruit. Toen hij niet veel later tegen de muur aangeschoven stond, begon Adam harder in haar te stoten dan ze ooit voor mogelijk had gehouden. Opeens, stopte hij met bewegen en bleef stil staan. Ze voelde zijn penis kloppen en opzwellen terwijl hij kreunde toen hij klaar kwam. Dit hield een poosje aan, terwijl Lana hijgde van verlangen. De ruwe manier waarop hij haar genomen had, had ervoor gezorgd dat ze een opwinding voelde, die ze nog nooit eerder van haar leven gevoeld had.

Toen hij zich terugtrok, stond ze op, draaide zich om en sloeg haar armen om zijn nek. Met een vlotte beenbeweging, bracht ze hem uit zijn evenwicht en vloerde hem.

‘Oei!’, kreunde hij, toen hij zijn evenwicht verloor. Hij kwam hard op zijn billen terecht en zij zat in een ommezien schrijlings op hem en spietste zichzelf op hem vast en duwde haar bovenlichaam tegen het zijne. ‘Je had me gewoon kunne  vragen om te gaan liggen, hoor’, mompelde hij.

Lana hoorde echter niets meer, haar heupen bewogen op en neer en bij iedere stoot perste ze haar kruis tegen het zijne. Ze voelde zijn handen op haar bips, hij kneedde ze, terwijl ze langzaam haar orgasme naderde en toen hij zijn hand hard op haar billen liet neerkletsen, leek haar lichaam te exploderen. Ze wreef zichzelf tegen hem aan terwijl hij haar op haar bips bleef slaan, waardoor de krampen steeds heviger werden. Met een langgerekte kreet liet Lana zich voorover op hem vallen.

‘Oh, mijn God, Adam, dat was niet te geloven’, fluisterde ze even later in zijn oor.

‘Daar ben ik het helemaal mee eens’, hij hield haar even stevig vast. ‘Dit zouden we veel vaker moeten doen…en hopelijk overleven we dat dan’.

___________________

Verrassend genoeg, was de spaghetti nog steeds warm toen ze zich wat opgefrist hadden en naar de anderen in de huiskamer gingen. Steven en Gerda hadden al gegeten en Lana zag dat de schaal al voor meer dan de helft leeg was.  Het was zelfs zo dat Steven met een schuin oog keek of er nog wat overbleef toen Lana opschepte. Lana gaf de schaal door aan Adam.

‘Er is geen TV’, zei Gerda, terwijl ze zich in de fauteuil nestelde en een deken om zich heen trok. ‘Wat moeten we nu doen? Een beetje verveeld om ons heen kijken?’

Adam had de laatste schone vork gepakt en begon zelf uit de schaal te eten. ‘Wat zou je doen als je in een schuilkelder zat?’, vroeg hij zonder opkijken.

Gerda trok nog meer een pruillip als dat al mogelijk was, maar gaf geen antwoord.

‘Wat smaakt dit heerlijk’, merkte Lana op, ‘Dank je wel, Adam’.

Adam glimlachte en knikte. Steven was het er helemaal mee eens en sprong vervolgens omhoog en liep de kamer uit. Lana zag hoe Gerda hem met zijn ogen volgde, maar ze maakte geen aanstalten om hem te volgen.

De radio zorgde voor wat afleiding op het dressoir. Deze verkondigde het weerbericht en voorspelde dat de beurzen het de komende tijd wereldwijd moeilijk zouden krijgen. Lana keek naar de antieke staande klok in de hoek van de kamer. Het was bijna acht uur – nog te vroeg om naar bed te gaan. Toen kwam Steven terug, gewapend met een pakje kaarten die hij behendig begon te schudden.

Wie doet er mee een potje ‘Frans Banken?’ vroeg hij. Gerda ging onmiddellijk rechtop zitten, boog zich voorover en schoof de borden aan de kant. ‘Wie verliest moet afwassen’, grijnsde Steven.

‘Kom maar op’, zei Gerda en Steven begon de kaarten te delen. Lana zat toe te kijken terwijl ze nog zat te eten.

Alles verliep op rolletjes totdat Gerda geen kaart kon spelen. Ze moest kaarten van de stapel pakken totdat ze wel uit kon komen. Hoe meer kaarten ze pakte, hoe breder de grijns van Steven werd. Toen ze ongeveer de twintigste kaart pakte, schreeuwde ze ‘Godverdomme!’, smeet de kaarten neer, deed haar armen over elkaar en trok een pruillip.

De grijns van Steven verdween en Lana verslikte zich bijna in haar laatste hap spaghetti’. Alleen Adam scheen onaangedaan, hij bleef op de hoek van de bank rustig zitten eten. Niemand zei wat, Gerda keek naar de grond voor haar voeten en Steven keek steels naar Adam, in afwachting tot de bom zou barsten.

Uiteindelijk zette Adam zijn schaal neer en keek Gerda kalm aan. ‘Gerda’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Ik weet het’, gromde ze. ‘Ik zal mijn spullen gaan pakken. Ik pas hier toch al niet’. Ze smeet de deken af en stond op.

‘Zitten’, zei Adam. Gerda ging zitten. ‘Misschien was het niet goed van om te zeggen dat ik je eruit zou zetten als je zou vloeken. Dat spijt me. Maar je zult er niet ongestraft vanaf komen. Jij gaat dus de afwas doen omdat je gevloekt hebt, akkoord?’

Met een kleur als vuur knikte Gerda en begon de borden en het bestek te verzamelen.

‘Enne, Gerda… iedereen ‘past’ hier. Er is hier plaats voor mij en voor Lana en voor Steven en voor jou en voor nog een heleboel meer. Je bent niet de eerste die onderdak nodig heeft en je zult vast ook niet de laatste zijn. Begrepen?’

Gerda knikte zonder op te kijken. Ze zette de borden op het dienblad, de dekschaal als laatste en liep de kamer uit. Lana pakte de kaarten.

‘Heeft iemand nog zin in een potje?’, vroeg ze en probeerde de kaarten te schudden zoals ze Steven had zien doen. Maar de kaarten bleven uit haar handen vliegen hoeveel ze ook haar best deed.

‘Ik ga Gerda even helpen’, zei Steven en sprong overeind.

‘Nee’. De waarschuwende toon in zijn stem deed Lana huiveren ondanks het feit dat de woorden niet aan haar adres gericht waren. ‘Dit moet ze alleen doen’.

‘OK’, zei Steven vriendelijk en ging weer zitten. ‘Welke spel zullen we doen, Lana?’

‘Ik heb een heleboel spellen staan’, zei Adam. ‘Je weet wel, Monopoly, Risk, Scrabble…’

‘Monopoly is wel leuk’, zei Lana. ‘Maar laten we even op Gerda wachten’.

Adam knikte en ging de spellen ophalen. Toen hij even bij Gerda om het hoekje keek zag hij hoe ze het gasstel onder een grote pan water probeerde aan te steken. Hij liet haar zien hoe het werkte en liet haar toen weer alleen.

Ze speelden met zijn vieren tot in de voornacht Monopoly, tot duidelijk was dat Steven veel meer geld en bezittingen had dan de anderen.

Adam nodded and went to get the games. Stopping to check on Gena first, he found her trying to light the propane stove beneath a large pan of water. He showed her how to do it and left her to finish the job. Ondanks dat Gerda er van overtuigd was dat ze hem nog wel zou verslaan, ruimde Adam het spel op en stuurde ze allemaal naar bed. Lana moest lachen toen Gerda de trap op stampte, die het duidelijk niet eens was met de beslissing van Adam. Ze was er echter niet tegen in gegaan, wat op zich al een kleine verbetering was…

__________________

Lana’s bips deed nog steeds zeer toen ze even later veilig in de armen van Adam lag. Hij had haar eerder op de dag echt een ongenadig pak slaag gegeven, bedacht ze, toen ze voor de honderdste keer voorzichtig over haar billen wreef. Toen de hand van Adam de hare kwam vervangen, werd ze door zijn zachte strelen langzaam door de slaap overmand.

‘Doet het nog steeds zeer?’, vroeg hij.

‘Ja’.

‘Mooi zo. Ik wil dat je dit een poosje bijblijft. Je mag je arm niet gebruiken tot deze genezen is’.

‘Ja, Adam’, mompelde ze en viel niet veel later in slaap.

__________________

Elizabeth was in de kinderkamer met John en Nellie aan het spelen. Hun engelachtige gezichtjes en vrolijke stemmetjes hielpen haar om over het verdriet heen te komen van het verlies van de tweeling drie maanden geleden. De twee kleuters voelden alleen maar dat ze verdrietig was, maar hadden geen notie van de enorme impact van het verlies. Toen Nancy met een dienblad eten voor de kinderen binnenkwam, gaf Elizabeth hen een kus en verliet de kamer.

Op de overloop stond ze even stil om naar beneden te kijken waar James was. Hij had zijn verdriet beperkt door eerst Robert de Vries half dood te slaan en vervolgens zijn vrouw, Gertrude mee te nemen zodat ze hier zou kunnen genezen.

Elizabeth was binnen een week lichamelijk hersteld van de bevalling van haar doodgeboren kindjes. Ze had de verzorging van Gertrude voor haar rekening genomen, Ze had haar geneeskrachtige kruiden gegeven en praatte af en toe uren achtereen met haar. Het was geestelijk zwaar, maar emotioneel putte ze er kracht uit door de vrouw iedere dag verder te zien opknappen. Ze was gisteren als een knappe jonge vrouw naar haar ouders vertrokken. Elizabeth hoopte vurig dat ze nooit meer terug zou gaan naar Robert.

En wat James betreft… Elizabeth zag hem nog zelden na die ene, fatale dag. Godzijdank had hij haar hun dood niet verweten. Maar hij had zich wel volledig op zijn werk gestort om te voorkomen dat hij thuis zou moeten zitten. En de paar nachten dat hij naast haar in bed gelegen had, waren nog erger dan alle nachten dat hij er niet was. Hij lag de hele nacht te woelen omdat hij niet kon slapen. Niet een keer had hij zich tot haar gewend voor troost, zelfs niet voor seksueel genot. Dit verlies had haar zelfs nog meer aangegrepen dan het verlies van de tweeling.

Toen Gertrude vertrokken was, had Elizabeth niets meer om handen, niets anders dan de lange, lege dagen te laten verstrijken. Ze voelde zich wanhopig zonder de aandacht van James. De kinderen waren nu haar enige afleiding. Zou het leven er zo uitzien, als James eerder zou komen te overlijden dan zij? De gedachte was erg deprimerend. Ze rechtte haar rug en liep door naar de slaapkamer om haar paardrijdkleren aan te trekken.

Elizabeth racete zonder zadel langs de afscheiding van het landgoed, schrijlings, haar benen tegen de sterke flanken van Bles gedrukt. Ze klemde zich vast met haar knieën en hield haar manen stevig beet om haar evenwicht te bewaren. Ze wilde eeuwig blijven doorrijden, vrij als de wind en nooit meer terugkeren naar dat lege bed.

Ze zweepte Bles meer dan ooit op en zette koers naar het laagste deel van het hek, in de buurt van het meer. De enorme merrie gehoorzaamde maar al te graag; ze hield misschien nog wel meer van snelheid dan haar berijdster deed. Op het laatste moment strekte ze zich uit en zeilde met slechts enkele centimeters ruimte over het hek, om aan de andere kant te landen en haar race voort te zetten en Jingles in een enorme stofwolk achter te laten. Ze galoppeerde het pad af, langs het huis, de hoofdweg op.

James tikte met zijn zweep lichtjes in de buurt van de nek van zijn paard. Hij had hem geleerd te draven terwijl hij het lichtgewicht racewagentje trok. Nog iets wat ervoor zorgde dat zijn gedachten van de recente tragedie afgeleid werden. Toen hij het landgoed naderde, zag hij hoe iemand het pad af kwam galopperen alsof de deze door de duivel op de hielen gezeten werd. James keek op en vroeg zich af wie dat kon zijn en hoopte niet dat zijn gezin wederom door onheil getroffen was.

Toen de berijder de hoek omstoof en de weg op reed, kon hij het beter zien. Tot zijn grote verrassing zag hij lange rokken en haren in de wind wapperen die alleen maar aan Elizabeth konden toehoren. Waar was ze in vredesnaam mee bezig? De stomkop! Ze had geen zadel en haar benen waren gespreid, wat als iemand haar zo zou zien? Hij bleef wachten, als een spin in zijn web terwijl ze snel dichterbij kwam. Dit gedrag schreeuwde natuurlijk om maatregelen en toch had hij het lef niet. Als hij haar zou straffen, zou hij haar blote billen zien, en dat zou tot lustgevoelens leiden en dat zou op zijn beurt weer tot een zwangerschap kunnen leiden…en dat wilde hij van zijn leven nooit weer meemaken.

Elizabeth hield niet in toen ze hem op volle kracht voorbij daverde. Ze leek zich onbewust van zijn aanwezigheid. En toch kon je je afvragen hoe ze hem, zijn paard en de wagen kon missen? Door een felle beweging met de zweep draaide James de wagen om en ging snel achter zijn vrouw aan. Na minder dan een kilometer had hij haar ingehaald. Ze waren nog steeds een flink stuk van de stad verwijderd. Gelukkig was er verder niemand op de weg.

‘Stop!’, schreeuwde hij, terwijl hij naast haar bleef rijden.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Elizabeth keek niet eens naar James. Ze hield haar ogen strak op de weg gericht, haar borsten gingen zwaar en neer en haar bips stuiterde op de rug van Bles.

‘Stoppen, Elizabeth!’ Ze negeerde hem volledig, en hij keek gefascineerd hoe haar rok steeds hoger schoof over haar naakte dijen. Opeens schoot ze een smal paadje in dat naar de steengroeve aan de rand van de stad. James volgde haar, maar moest zijn snelheid terugnemen om de wagen de bocht om te sturen.  

Hij vroeg zich af waarom ze ervoor koos om hier heen te gaan, terwijl de tientallen meters hoge wanden aan weerszijden oprezen. Hij bereikte het hoogste punt 1200 meter achter haar. Net op tijd om te kunnen zien hoe ze Bles op slechts enkele meters van de steile afgrond stik te houden. Waar was ze toch in vredesnaam mee bezig? Ze liep gevaarlijk dicht langs de afgrond. Eén misstap en zowel paard als rijder zouden de diepte in gestort zijn.

James kwam behoedzaam dichterbij, maar bleef op een veilige afstand. Toen zag hij de spleet tussen twee wanden, een paar meter brede uitsparing die door arbeiders met pikhouwelen uitgehakt was. Hij zag tot zijn teleurstelling dat Elizabeth in tegenovergestelde richting liep. Hij had de neiging om te schreeuwen dat ze op moest houden met deze onzin, maar hij wist dat ze zich daar niets van aan zou trekken. Er was geen tijd om dichterbij te komen. Hij zag hoe de spieren van Bles zich aanspanden en als een pijl uit een boog schoot het paard voorwaarts. Ze was al snel op volle snelheid en reed recht op de afgrond af. James’ hart klopte in zijn keel toen Elizabeth het paard in haar flanken trapte en haar aanspoorde om steeds harder te gaan. Op het allerlaatste moment zette zij zich af, kwam omhoog en vloog als een vogel door de lucht. James ging in zijn wagen staan en kneep zijn ogen dicht tegen de laaghangende zon – ze zouden het nooit halen! Elizabeth had haar armen om de nek van Bles geslagen en hing helemaal naar voren…

De voorste benen van Bles raakten als eerste de grond, toen een achterbeen, slechts een paar centimeter van de afgrond en de laatste miste de grond volledig. Terwijl het paard probeerde haar evenwicht te bewaren schreeuwde James de naam van Elizabeth. Hij had niet eens door dat de tranen over zijn gezicht stroomden.

Elizabeth was echter niet van plan om Bles te laten vallen. Ze liet zich van het struikelende paard afglijden en sprong voor haar op de grond. Ze pakte de teugels  en ging hier met haar hele gewicht aan hangen, terwijl ze haar hakken in de zachte grond drukte. Het was genoeg om een beweging naar voren in te zetten en de achterhoef van Bles vond vaste grond en liep Elizabeth bijna omver. Het paard stopte met verwilderde ogen en brieste, maar liet zich gewillig kalmeren door de zachte aanraking van zijn meesteres.

Alsof er niets gebeurd was, liep Elizabeth naar een dichtbij liggende kei, stapte er boven op en slingerde haar been over de rug van Bles. Vervolgens liep ze over veilig gebied op respectabele afstand van de kloof verder. Zowel paard als berijdster keerden langzaam in de realiteit terug.

James voelde dat hij heel nodig moest plassen en sprong van zijn wagen en lie peen paar meter in de richting van een paar bosjes. Hij wiste zijn gezicht af met zijn zakdoek en was verbaasd hoe nat deze werd. Toen hij de laatste druppels eraf schudde en zijn broek dichtknoopte hoorde hij het zachte briesen van Bles toen ze rustig voorbij liep. Toen jij opkeek zag hij de rug van Elizabeth, kaarsrecht boven haar ronde billen.

Mijn God, wat zou ze spijt krijgen van haar avontuur, dacht hij, en voor het eerst in maanden speelde ere en glimlach om zijn mond…

__________________

Lana werd badend in het zweet wakker en stond op om wat koud water over haar gezicht te laten lopen. Het was maar een droom, hield ze zichzelf voor. In het echt was ze helemaal niet recht op die afgrond afgestoven waarbij ze bijna verongelukt was. Ze was niet echt gesprongen, het hart in haar keel en de blik gericht op de grond aan de overkant. Een aanblik die beangstigender was dan wat ze ooit van haar leven gezien had. Ze had in werkelijkheid de boze schreeuw van James helemaal niet baan haar laars gelapt. Het was allemaal niet echt gebeurd. Met een diepe zucht zocht ze haar bed weer op en ging dicht tegen Adam aanliggen. Hij sloeg zijn arm om haar heen, en streelde even over haar billen voordat ze weer in slaap vielen.

__________________

Elizabeth keek naar de het boze gezicht van James en vervolgens baar zijn hand die de teugels vastgrepen.

‘Afstappen, onmiddellijk’, baste hij, zijn ogen gloeiden als vuur.

Met haar neus in de lucht gestoken, voldeed ze gracieus aan zijn verzoek en liet zich van de rug van Bles afglijden om zachtjes op haar tenen te landen. James greep haar bij haar hand en voerde haar samen Bles naar zijn wagen .Even liet hij haar los om de teugel van Bles aan de achterkant van de wagen vast te binden om haar vervolgens bij haar bovenarm te pakken en haar mee te nemen naar de bosjes.

‘Dat is het stomste wat ik ooit gezien heb! Was je van plan om zelfmoord te plegen?’, snauwde hij, terwijl zijn gezicht paars werd van boosheid.

Elizabeth schudde haar hoofd, onbewogen onder zijn uitbarsting. ‘Nee, maar zou het er wat toe doen?’vroeg ze terwijl ze sarcastisch een wenkbrauw optrok.

‘Zou het er wat toe doen!’, sputterde hij, terwijl hij op een boomstronk ging zitten. ‘Natuurlijk doet het er wat toe’.

‘Wie zou me dan moeten missen?’

‘Ben je nou helemaal gek geworden?’ James spuwde vuur, terwijl hij naar de dichtstbijzijnde boom liep.

Terwijl hij een twijg van zijn gele en groene knoppen ontdeed, beende hij met grote passen naar haar terug.

‘Nee, ik wilde voelen dat ik nog leefde, vrij en vol levenslust. Je zou het eens moeten proberen – er zijn geen woorden voor – ik denk dat jouw paard zelfs nog verder zal springen.

‘Ik…heb in tegenstelling tot jou een verantwoordelijkheidsgevoel, er zijn mensen waar ik voor moet zorgen! Ze zijn afhankelijk van me. Ik kan me niet veroorloven om over afgronden heen te springen’.

Elizabeth snoof hooghartig alsof zijn woorden helemaal geen indruk maakten.

‘En voor jou geldt hetzelfde!’, verkondigde hij, waardoor haar hartslag omhoog ging. Ze deed haar best om niet hysterisch in lachen uit te barsten. Vervolgens trok hij haar aan haar arm overeind, nam de twijg tussen zijn tanden, rukte haar rokken omhoog tot boven haar middel en stopte deze in de band van haar onderbroek. Wat volgde was een bizarre dans, terwijl hij de twijg over haar bips liet striemen rende ze in cirkeltjes om haar heen in een poging de brandende pijn te ontlopen .Tevergeefs overigens – met uiterste precisie wist hij telkens weer doel te treffen en zij was aanzienlijk eerder achter adem dan hij. Ze liet zich op de grond vallen en draaide zich op haar rug. Hij liet zich naast haar vallen en draaide haar op haar buik. De pijn nam bezit van haar toen hij haar onderbroek omlaag deed en de twijg steeds opnieuw op haar billen liet neerstriemen ervoor zorgend dat geen plekje van haar bips overgeslagen werd.  

Elizabeth huilde lang voordat het ten einde kwam hete tranen. Toen de twijg brak, sloeg hij haar met zijn hand. Harder dan hij ooit eerder gedaan had, en bovenop de verse striemen.

Ze kreeg oprechte spijt van haar onnadenkende gedrag, alle bravoure was verdwenen en ze vroeg zich oprecht af waarom ze zo gevaarlijk gedaan had om zijn aandacht te trekken. Het leek of er nooit een einde aan zou komen, hoeveel ze ook jammerde en smeekte om genade.

‘Denk maar niet dat het hier bij blijft, Elizabeth’, liet hij haar streng weten terwijl hij ruw haar onderbroek weer omhoog trok en de band vastknoopte. ‘Ik ga je hiervoor de rest van de maand iedere dag een pak op je blote bips geven! En wil je ook een maand lang niet op een paard zien, als dat al niet langer duurt!’

Elizabeth wreef met de achterkant van haar hand langs haar ogen en proefde dat ze zand in haar mond had. Maar toen trok hij haar als een klein meisje bij haar op schoot en begon haar tranen weg te kussen. Ze voelde hoe zijn handen de band van haar onderbroek weer los maakten. Vervolgens raakte hij haar tussen haar benen aan en streelde haar teder, waardoor het vuur in haar lijf nog verder aangewakkerd werd. Ze hoorde haar bloes scheuren toen zijn handen haar borsten ontblootte. En toen drong hij bij haar binnen en bedreef de liefde op een ruige bijna bestraffende manier die ze graag wilde, nee, nodig had! Even later verkrampte haar lichaam terwijl hij in haar bleef stoten, waardoor weer een nieuw orgasme zich begon op te bouwen. Toen trok hij zich uit haar terug en duwde tegen haar been tot hij begon te spuiten. Ze voelde hoe zijn zaad langs haar been liep. Hij drukte zijn gezicht in haar nek, maar ze kon zijn kreunen van genot duidelijk horen.

James keek naar het verwilderde gezicht van Elizabeth en veegde een traan van haar gezicht. ‘En nadat ik je iedere dag een pak slaag gegeven heb, zal ik bij je naar binnendringen totdat je schreeuwt van genot…heb je dat begrepen?’Zijn stem brak van emotie en Elizabeth glimlachte.

‘Ja, James’, antwoordde ze, terwijl ze hem dicht tegen zich aantrok. James heeft woord gehouden…

Lana staarde naar de grote deuren van de kliniek. IJskoud water liep er neer en liet een dun ijslaagje achter. De laatste patiënt was eindelijk vertrokken en ze wilde dolgraag naar huis nu de wegen nog begaanbaar waren. Als ze dat tenminste nog waren…

‘Ik ga de auto alvast even opwarmen’, riep Adam vanuit het halletje aan de achterkant.

‘Dan begin ik met afsluiten’, riep ze terug terwijl ze haar sleutels tevoorschijn haalde. Het was een kwestie van een paar tellen om de laatste dingen op te ruimen, haar jas aan te trekken en op Adam te wachten bij de achterdeur. Hoewel hij voorzichtig reed, gleed de auto toch een paar keer enkele meters uit koers. Terwijl ze langzaam over de provinciale weg reden, zag Lana opeens een klein figuurtje langs de kant van de weg lopen. Een rugzakje om een schouder gehangen en de benen staken bloot onder een spijkerjasje vandaan. Maar het lange sluike haar was onmiskenbaar.

‘Gerda’, zeiden ze tegelijk.

Adam toeterde een paar keer toen ze nog een paar meter van de jonge vrouw verwijderd waren. Ze schrok zichtbaar van het geluid. Terwijl ze haar raampje naar beneden draaide, riep Lana, ‘Gerda! Waar ga je naar toe?’

Toen ze zich omdraaide, schrok Lana toen ze zag dat Gerda geen make-up droeg, bijna onherkenbaar was, maar toch behoorlijk knap.

‘Steven vroeg me bij hem langs te komen, maar ik had geen telefoonnummer. En omdat wij geen verwarming hebben, dacht ik…’

‘Stap in’, zei Adam. Lana deed de deur achter haar van het slot. ‘Wat heb ik je nou gezegd over liften?’

Toen Gerda zich op de achterbank liet neerploffen, antwoordde ze, ‘Ik was niet aan het liften. Ik heb het hele stuk gelopen. Ik heb twee uur gelopen, dus ik hoop dat je er blij mee bent’.

‘Blij?’, vroeg Adam terwijl hij zich omdraaide om Gerda aan te kijken. Lana herkende de kalme maar strenge ondertoon in zijn stem. ‘Nee, ik ben helemaal niet blij. Je bent half bevroren en je hebt niet eens een winterjas aan. Het zou thuis een stuk warmer geweest zijn als hier, ook al deed de verwarming het niet’. Lana grijnsde tegen de voorruit. Het was best leuk om hem te horen foeteren terwijl zij eens niet het lijdend voorwerp was.

‘Tja, Meneertje Wijsneus, dit is de enige jas die ik heb. Ik had het je niet willen vertellen, maar ik denk dat je het maar beter kunt weten…mijn vader heeft me gisteravond nadat je me afgezet hebt, het huis uit getrapt. Hij beschuldigde me ervan dat ik voor rijke mannen de hoer speelde, omdat hij je auto gezien heeft en een flits van jou gezien heeft toen ik uitstapte. Ik heb bij een vriendin thuis geslapen, maar haar moeder wilde niet dat ik langer zou blijven en het is zo verdomde koud daar. Het is dus eigenlijk jou schuld dat ik nergens heen kan. Mijn vader heeft zelfs al mijn geld afgepakt en zei dat ik er geen recht op had, gezien de manier waarop ik er aangekomen was. Maar ik heb dat geld verdiend door na schooltijd bij het benzinestation te werken. Volgens mij ben je me dus nog wat schuldig. Hee, kunnen we niet even bij dat benzinestation stoppen, zodat ik sigaretten kan kopen?’

Lana had Adam nog nooit zo zeer onder de indruk gezien, want hij bleef doodstil zitten en staarde naar de achterbank.

‘Alsjeblieft?’, voegde Lana er aan toe.

Zonder nog een woord te zeggen gespte hij zijn veiligheidsriem weer vast, draaide de auto de verlaten weg weer op en zette koers richting benzinestation. Lana haalde haar portemonnee tevoorschijn en gaf Gerda een briefje van twintig euro. Toen het meisje uitgestapt was, draaide Adam zich naar Lana.

‘Eh..ik neem aan dat je er gaan bezwaar tegen hebt dat we een loge meenemen, toch?’

Met een brede grijns schudde ze haar hoofd. ‘Plaats genoeg…en eten ook’.

__________________________

Toen thuis arriveerden, lachte Adam, toen hij zag date r uit drie van de schoorstenen rook kwam. ‘Steven had een hele houtstapel aangelegd voor als het zou gaar vriezen. Moet je kijken, hij heeft op zijn minst drie haarden aangestoken’.

‘Het is een geweldig kind’, zei Lana.

‘Ja, maar hij is verdomme geen kind meer’, protesteerde Gerda. ‘Hij is al bijna achttien, net als ik’.

Adam zette zijn auto op de parkeerplaats, klikte zijn veiligheidsriem los en keerde zich weer naar de achterbank. ‘Oh, oh’, dacht Lana.

‘OK, Gerda, je bent van harte uitgenodigd om hier zo lang te blijven als nodig is, maar er zijn wel een paar basisregels. Geen gescheld en gevloek! Geen bijdehante opmerkingen, tenzij ze als grapje bedoeld zijn. Er wordt in huis of in de schuur niet gerookt. Als je je niet aan die regels houdt, dan rijd ik je naar de dichtstbijzijnde bushalte, ook al heerst er een sneeuwstorm. Begrepen?’

Hoewel Lana zich niet omdraaide, kon ze zich precies de gezichtsuitdrukking van Gerda voorstellen.

‘Ja…ik heb het begrepen’, mompelde ze uiteindelijk. Lana stapte uit de auto en liep voorzichtig in de richting van het huis. Adam ving haar op en sloeg zijn arm om haar middel. Samen liepen ze het trapje op. Niet lang daarna zaten ze met zijn allen in de woonkamer, dronken warme chocolademelk en keken naar een film. Lana deed haar deken dicht om zich heen en hing tegen Adam aan op de bank. Steven zat aan de andere kant, met zijn benen languit op de salontafel en Gerda zat met opgetrokken benen in een van de fauteuils. Het was net of ze een bijeen geraapt gezin waren, niets paste bij elkaar, maar ze voelden zich erg op hun gemak bij elkaar.

‘Zijn er nog toetjes over gebleven van gisteravond?’, vroeg Gerda, ‘die waren wel heel erg lekker…’

‘Dank je wel’, antwoordde Adam. ‘Ze zijn allemaal op, maar ik zal straks wat nieuwe gaan maken’.

‘En de chips dan? Is die ook allemaal op?’

‘Er is helemaal niets meer behalve broodjes met tonijn, ananas en komkommer. Wil je eentje?’

‘Ja’,

Toen Adam verder niet reageerde, voegde ze er ‘alsjeblieft’ aan toe.

‘Help je zelf maar even. Ze liggen in de koelkast’.

‘Ik pak ze wel even. Ik heb er ook wel zin in’. Steven trok zijn benen van tafel en sprong overeind.

‘Neem je allemaal maar mee, als je wilt’, vroeg Lana. ‘We hebben vandaag de lunch ook al overgeslagen’.

Steven knikte en huppelde de kamer uit. Zowel Gerda als Lana moesten lachen om zijn tomeloze energie.

Gerda at drie broodjes met tonijn voordat Lana zelfs nog maar een halve op had. Toen ze zag dat Steven de laatste pakte, pakte ze aarzelend een broodje ananas op. Verrassend genoeg smaakte het heerlijk, het brood was besmeerd met een soort kruidenboter. Toen ze in de richting van Adam keek, zag ze hoe zijn mondhoeken trilden.

‘OK, zeg het maar zei Lana en nam een grotere hap.

‘Niet nodig…je gezichtsuitdrukking is veelzeggend’, zei hij en glimlachte in haar richting.

__________________________________

Toen de film afgelopen was, gaven ze Gerda een rondleiding door het huis. Toen ze boven de slaapkamer zag, met de rare blauwe sprei, riep ze onmiddellijk dat dit haar kamer was omdat ze het eiken dressoir met de kleine laatjes zo mooi vond.

‘Jullie vinden het toch niet erg, als ik daar ga slapen?’, vroeg ze aan Adam, terwijl Steven al onderweg was naar beneden om hout te halen voor de haard.

‘Ik vind het best, zolang je je maar weet te gedragen’, antwoordde Adam. ‘Maar de matras is wel heel erg oud. Ik zal een betere van de zolder halen’.

Lana liep weer naar beneden terwijl de anderen de kamer van Gerda in orde gingen maken. Ze nam haar Indinavir in samen met nog een pijnstiller en ging weer op de bank in de woonkamer liggen. Er was niet veel bijzonders meer op de televisie, dus liep ze door de hal naar de zijkamer. Ze was al meer dan een week niet meer aan het werk geweest, dus waarom zou ze nu niet iets gaan doen…

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Nadat ze haar warming-up gedaan had kwam Lana er achter dat het viel niet mee viel haar Taekwondo oefeningen te doen nu ze een arm niet goed kon gebruiken. Gefrustreerd omdat ze haar evenwicht niet kon bewaren deed ze uiteindelijk de mitella af en smeet deze met afschuw op de vloer, die glom als een spiegel omdat Steven die een paar dagen geleden in de as gezet had. Vervolgens had hij tot vermaak van Adam de kamer tot verboden gebied verklaard voor de feestgangers. Wie kon die jongen echter kwalijk nemen dat hij niet wilde dat zijn mooie vloer geruïneerd zou worden – de rest van de benedenverdieping had nu een grondige schoonmaakbeurt nodig omdat iedereen gisteravond zo vanuit de schuur het huis in gebanjerd was. In de kamer stonden alleen de Halloween figuren die Steven schoongemaakt had en tegen de muur had opgesteld.

Met een boosaardige grijns deed Lana de deur achter zich dicht, deed deze op slot en begon de figuren door de hele kamer neer te zetten. De plastic poppen zwaaiden heen en weer op hun verzwaarde sokkels, maar waren makkelijk rechtop te zetten. Ze was nu al een aantal maanden aan het oefenen voor haar zwarte band examen. Het moeilijkste onderdeel was het trappen en stoten zonder de daarbij horende kreet – ze wilde de aandacht van de anderen niet trekken.

Lana keek naar de drie groepjes poppen die ze in een vierkant had opgesteld, zodat ze met de voorkant naar het midden stonden. Ze ging naar de eerste, deed nog wat voorbereidende oefeningen en ging vervolgens tot actie over. Terwijl ze een kreet nauwelijks kon onderdrukken nam ze de gevechtshouding aan, deed een stap naar voren en sloeg de vampier met een rechtse directe onder de kin. Er klonk een luide, bevredigende ‘boem’ waarna het ter aarde stortte. Ze keek er even naar en ging vervolgens weer klaar staan, draaide 180 graden om haar as en trof vervolgens de pop van de heks achter haar met een rake elleboogstoot. BOEM! De heks ging naar de grond.

Met een sierlijke draai begaf ze zich naar het omaatje wat links van haar stond en trapte deze met een zijwaartse trap tegen de grond. Vervolgens naar een soort mummie. Na een goedgerichte trap stuiterde diens hoofd door de kamer. Lana keek ere van naar en trapte vervolgens de torso omver. Goedkope plastic rommel dacht ze en ging naar de volgende pop. Ze moest zich wel een beetje inhouden om er niet meer kapot te maken. Even ging er door haar heen dat ze voorzichtig moest zijn met haar sleutelbeen, maar zette deze gedachte snel weer aan de kant. Ze wilde er nog niet mee stoppen.

Tegen de tijd dat ze bij het derde vierkant poppen aanbeland was, was ze helemaal vergeten dat ze geen kreten moest slaken. Vastbesloten de bewegingen perfect uit te voeren, trapte ze de poppen in luttele seconden naar de grond waarbij weer een kop van één van de poppen met een kaakslag sneuvelde. Toen ze klaar was, ging ze op haar hurken zitten en wreef over haar sleutelbeen.

‘Lana’.

Ze schrok en draaide zich om, om te zien hoe Adam binnengekomen was en tegen de muur geleund stond. Hij had zijn armen over elkaar en tikte met zijn voet op de vloer. Haar hart wat toch al snel klopte, sloeg een paar slagen over. Shit!

‘Ik…ik had de deur op slot gedaan’, bracht ze moeizaan uit, terwijl ze overeind kwam.

Adam hield een stuk papier omhoog en een lange metalen sleutel. ‘Antieke sloten. Het is vrij eenvoudig om de sleutel er vanaf de andere kant uit te duwen zodat hij valt en ergens op terecht komt waardoor je hem onder de deur door kunt trekken. Ik kon je boven helemaal horen schreeuwen. Je staat hier echt onder de kamer van Gerda. Ik heb eerst een paar keer aangekopt, maar je reageerde niet’.

‘Shit’, zei ze hardop en zocht om haar mitella die ergens op de grond lag tussen de gevallen poppen.

‘Je ruimt dit later maar op. Je gaat eerst met mij mee’.

Lana gaf geen antwoord. Ze had de mitella gevonden, deed deze om en liep naar Adam. Ze ging tegen hem aan staan. Hij gaf haar een tikje op een van haar billen.

‘Ze zullen het horen’, probeerde ze.

‘Nee hoor. Gerda zit boven in bad en Steven is bezig hout te halen uit de schuur’.

‘Moet je hem dan niet gaan helpen? Hij kan best uitglijden en zich bezeren!’

‘Nee, hij heeft een oud karretje dat we in de schuur gevonden hebben. Hij hoeft dus niet te sjouwen’.

‘Shit’, zei Lana nog een keer, maar liep langzaam door de hal in de richting van de slaapkamer van Adam.

______________________

Hij warmde haar billen deze keer tenminste op, dacht Lana. Hij had er geen gras over laten groeien voor hij haar in haar blote billen over zijn knie had gelegd, haar bovenlichaam languit op het bed, zodat ze een kussen kon pakken. Het pak slaag deed in het begin helemaal niet zeer, maar hij liet er geen twijfel over bestaan dat het steeds harder zou worden.

‘Lana, ik ga je nu een pak op je blote bips geven omdat je tegen me gelogen hebt. Het kan me niet schelen of je boos bent dat je graag je je gelijk wilt halen, maar ik wil niet dat je tegen me liegt’.

‘Ja, Adam’, mompelde ze. Toen voelde ze hoe iets hards en kouds een kort ogenblik op haar bips rustte. Vervolgens hoorde ze iets door de lucht suizen, om vervolgens op haar linkerbil terecht te komen. Een scherpe pijn drong tot haar hersenen door en ze rolde bijna van zijn schoot toen ze zich probeerde om te draaien om te kijken wat het was. Het was het slagbal batje. Het kwam nog een keer neer, nu op de andere kant. Ze deed haar hand naar achteren om haar bips te beschermen. Ze reikte het hem op een presenteerblaadje aan realiseerde ze zich een moment later, toen hij haar stevig bij haar pols greep en haar arm op haar rug dwong. De derde klap zorgde dat ze hem haar benen begon te schoppen, waarna hij zijn been over haar beide benen zette, waardoor ze gevangen zet. Ze kon nu alleen nog maar een beetje heen en weer wriemelen en iedere afzonderlijke klap ondergaan die nu in een regelmatig ritme neerdaalden.

Net toen ze op het punt stond hem te smeken  om op te houden, hield hij even op. ‘Lana, zul je nog eens tegen me liegen?’

‘Nee’, verklaarde ze luid en duidelijk. ‘Ik beloof dat ik dat niet meer zal doen!’

‘Hoeveel meer heb je nog verdiend?’

Hoeveel meer? Lana had geen idee wat ze daarop zou moeten antwoorden. ‘Eh…één?’, piepte ze.

Een snelle serie klappen zetten haar billen verder in brand en zorgde ervoor dat ze alles wat ze maar kon bedenken eruit kraamde. ‘Oh, God! Alsjeblieft! Adam, het doet zeer! Alsjeblieft, niet doen! Het spijt me! Ik zal nooit weer tegen je liegen, alsjeblieft! Adam!’ Toen hield het op en bleef Lana hijgend liggen. Er welden tranen op, ondanks haar stijf dichtgeknepen ogen.

‘En nu’, zei Adam terwijl hij over haar bips wreef waardoor ere en rilling door haar lichaam trok, ‘wat heb je verdiend voor het afdoen van de mitella en het gebruiken van je arm? En voor het kapot maken van een paar van de poppen van Steven en het vuil maken van de vloer die hij in de as gezet had?’ Zijn stem klonk steeds luider en Lana kromp ineen.

‘Het spijt me! Ik wilde alleen mijn oefeningen maar doen – ik had niet gedacht dat die dingen kapot zouden gaan en ik was van plan de boel schoon te maken als ik klaar zou zijn…’

‘Lana…je had je sleutelbeen wel weer kunnen breken, weet je dat?’

‘Nee, dat deed ik niet!’

‘Ik zag je er overheen wrijven’.

‘Het doet alleen een beetje pijn, Adam, maar niet erg!’

‘Nou dit gaat wel erg zeer doen – dat beloof ik. Hoe vaak heb je je arm nu inmiddels gebruikt?’

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Ik weet het niet’, klaagde Lana.

‘Iedere keer is er een te veel. Ik wil dat het niet weer voorkomt!”

‘OK, ik beloof dat ik het nooit weer zal doen!”

‘Hoe vaak heb ik je nu al een pak slaag moeten geven omdat je jezelf poijn hebt gedaan of in gevaar hebt gebracht?’

‘Dat weet ik niet!’

‘Ik weet in ieder geval drie situaties te bedenken, en nog steeds ben je het nog niet afgeleerd. Ik denk dat het uiteindelijk mijn fout is – ik ben er klaarblijkelijk niet in geslaagd voldoende indruk te maken. Wat is er nodig om je ervan te overtuigen, denk je?’

‘Adam, alsjeblieft! Iedere keer dat je me een pak op mijn billen hebt gegeven, heeft dat diepe indruk op me gemaakt!’

‘Dan moet je me eens vertellen, waarom je die mitella af hebt gedaan. Heb je jezelf überhaupt afgevraagd dat je jezelf daarmee schade zou kunnen toebrengen?’

Lana zweeg even tot hij met zijn vlakke hand op haar rechterbil sloeg. ‘AUW! Ik denk even na! Eh…niet echt…tenminste…wel zo ongeveer…’

‘Goed’. Ze horde het beddengoed ruisen. ‘Ik heb er genoeg van. Ik heb de haarborstel van mijn betovergrootmoeder hier en daar zal ik je vijftig mee geven’.

‘Vijftig! Nee! Zoveel kan ik helemaal niet aan, Adam, alsjeblieft!’

‘Ik zal alles doen wat in mijn vermogen ligt om te voorkomen dat je je sleutelbeen nog een keer breekt. Als je het geen kans geeft goed te genezen dan kun je straks helemaal niet meer aan Taekwondo doen, begijp je dat eigenlijk wel?’

‘Ja! Ik begrijp het – het spijt me! Ik dacht dat het geen kwaad kon, maar nu weet ik wel beter…alsjeblieft geef me geen pak slaag!’

Maar Adam trok haar heup dichter naar zich toe, klemde zijn been nog steviger om die van haar, en zei, ‘Je maakt het moeilijker dan het is. Houd op met te proberen om los te komen. Dat lukt je toch niet. Verder hoop ik dat je deze keer goed luistert – ik zal alles in het werk stellen om te voorkomen dat je je sleutelbeen weer breekt! Dit pak op je bips zal daar zorg voor dragen en jij kunt me niet van gedachten laten veranderen. Einde discussie.

‘Maar, Adam, kun je me dan geen strafregels laten schrijven? Alsjeblieft!’

Ze hoorde hoe hij een diepe zicht slaakte voor hij met een strenge stem antwoordde, ‘Het zijn er vijfenzeventig geworden. Ben je er klaar voor?’

‘Nee!’

 ‘Honderd’.

Lana beet op haar lip om te voorkomen dat ze verder zou smeken en begon vervolgens uit frustratie te huilen. Hij had haar niet allen lichamelijk onder controle, hij had ook een manier gevonden om te zorgen dat ze haar mond zou houden!

‘Klaar?’

‘Wacht…’, huilde ze, ‘Nog niet…’

Ze was verbaasd toen ze zijn hand lichtjes op het meest ronde deel van haar billen liet rusten. Terwijl de seconden wegtikten zonder dat er iets gebeurde begon de paniek langzaam te verdwijnen om plaats te maken voor een gevoel dat het onafwendbaar was wat er stond gebeuren. Ze werd onder dwang op haar plaats gehouden en toch had ze impliciet toestemming gegeven om dit te doen. Ze was niet in staat geweest hem van gedachten te laten veranderen en toch voelde het goed dat hij niet toegegeven had. Ze was bang voor de pijn die zou volgen, maar ze was zich ervan bewust dat ze verdiende wat ze kreeg. Ze vertrouwde er volledig op dat Adam het beste met haar voor had en wist dat hij dit voor haar eigen bestwil deed. Terwijl hij geduldig afwachtte en met zijn vingers over haar billen streelde, kwam er een serene kalmte over haar. Haar hartslag ging omlaag en haar ademhaling werd dieper – de angst smolt langzaam weg. Ze was niet blij met wat haar te wachten stond, maar ze zou het wel doorstaan. Ze was er klaar voor.

‘OK’, fluisterde ze, terwijl ze haar armen en benen ontspande.

Hij begon niet al te hard, sloeg beurtelings op haar linker- en rechterbil en vermeed zoveel mogelijk twee keer achter elkaar op dezelfde plek te slaan. Toen de borstel harder neerdaalde, begon ze opnieuw te huilen en liet de tranen de vrije loop. In plaats van zich te verzetten en te proberen weg te komen, bleef ze in haar hoofd constant herhalen: Ik heb dit verdiend.

Toen het weinig vergevingsgezinde hout keer op keer hard op haar billen terecht kwam, veranderde het huilen in hartverscheurend snikken en kneep ze met haar vuisten hard in het beddengoed. De klappen daalden steeds sneller neer en zij moest alle zeilen bijzetten om zich er aan over te blijven geven. Terwijl ze dit deed bedacht ze zich dat dit het moeilijkste was wat ze ooit gedaan had. Schuld en spijt namen bezit van haar zoals ze nog nooit eerder ervaren had. Jaren van training in vechten en zichzelf verdedigen kregen iedere keer dat ze een brandende klets doorstond meer betekenis. En voor ze het wist was het allemaal voorbij.

Adam ging naast haar liggen en streelde zachtjes over haar rug. Ze bleef maar huilen ook al werd de pijn al snel minder. De tranen leken alle onlustgevoelens die ze ooit in haar leven gehad had weg te spoelen. Ze voelde zich zo licht als een veertje. En toen voelde een overweldigend gevoel opkomen – ze had iets bereikt…iets wat zo exclusief was dat ze er geen woorden aan wist te geven.

‘Ik ben zo trots op je, liefje’, hoorde ze Adam fluisteren

Vrijheid

_____________________

Terwijl Lana lag te slapen, viel vlak voor het donker werd, de electriciteit uit en ging iedereen op zoek naar kaarsen en zaklampen. Adam had wel een klein noodaggregaat, maar deze was slechts in staat om het een paar uur vol te houden. Ondanks dat Gerda er op stond dat ze de televisie er op aan moesten sluiten, besloot hij te wachten tot er zich belangrijker zaken aandienden.

Lana werd wakker toen ze haar naam hoorde noemen. Ze voelde zich heerlijk. Geen dromen, geen nachtmerries…

Lana, je moet even een warme douche nemen voordat we straks door het warme water heen zijn.

Ze knipperde een paar keer met haar ogen en keek toen in het knappe gezicht van Adam, dar vreemd genoeg verlicht werd door een flakkerende kaars. Ik welke eeuw bevond ze zich momenteel? ‘Adam?’

‘De stroom is uitgevallen, liefje, ik denk door de ijsafzetting op de hoogspanningskabels. Kom, laten we snel onder de douche gaan voor er geen warm water meer is’.

‘Oh…OK. Hoelang zullen we zonder stroom zitten, denk je?’

‘Ik heb net naar een transistorradio zitten luisteren. Ze voorspellen voor vanavond nog meer ijzel en morgen gaat het sneeuwen. En vervolgens nadert er nog een koudefront. Verder geven ze voorrang aan de binnenstad – het kan dus best tot morgen duren voor we weer stroom hebben’.

‘Wow. Maar goed dat we dan boodschappen gedaan hebben, of niet?’

‘Ja. Het was bovendien lang zo druk niet als het geweest zou zijn als we er na het werk naar toe zouden zijn gegaan’.

Lana ging rechtop zitten en wreef over haar nek. ‘Adam, hoe moeten we nu eten koken? En hoe komt het met de vriezer?’

Adam glimlachte. ‘Ik heb een kooktoestel op campinggas en verder hebben we natuurlijk de open haarden. Steven en ik hebben alles uit de vriezer gehaald en buiten neergelegd. Het vriest vijftien graden, dus het blijft mooi diepgevroren’.

‘Hoe lang heb ik eigenlijk geslapen?’

‘Een paar uurtjes maar. Maar nu moet je in actie komen, hoor’.

Lana knikte en liep achter hem aan naar de badkamer. Ze namen een snelle douche en vervolgens ging Lana ondanks de protesten van Adam, haar haren wassen en deed conditioner in.

‘ik weet niet wanneer ik weer in de gelegenheid ben om ze weer te wassen’, beweerde ze. ‘Verdomme! De föhn doet het natuurlijk ook niet!’

‘Nee – het enige wat je kunt doen is je haar bij het haard vuur borstelen, net zoals onze voorouders deden’.

Lana moest lachen. ‘Goed…maar waarom is het hier niet koud?’

‘De verwarming doet het nog steeds. Hij wordt met gas gestookt. Dis ook al doet de pomp het niet meer, de warmte stijgt nog wel op via de buizen uit de kelder’.

‘Oh’. Lana kon zich weer herinneren dat ze daar beneden die grote lelijke installatie gezien had, maar had niet bedacht dat dit ding zo efficiënt was. ‘Je gaat me dus helpen het avondeten te maken?’

Adam keek haar met zoveel afschuw aan dat ze in lachen uitbarstte. Het gevoel van spijt dat ze niet kon koken ontbrak deze keer. Het was net of dat niet belangrijk meer was. Ze had nog een leven de tijd om het te leren. Misschien zou ze nog wel eens kookles gaan nemen en Adam verbaasd laten staan met een maaltijd die ze op tafel getoverd had!

Met een glimlach en een ideetje liep ze achter Adam aan naar de keuken, waar hij het kooktoestelletje neerzette. Lana herinnerde zich dat hij gezegd had dat hij in zijn studententijd vaak met vrienden was gaan kamperen. Nadat ze afgestudeerd waren, was dit opgehouden, omdat ze het toen allemaal veel te druk hadden met hun coschappen.

Toen Adam met een doos vol etenswaar binnenkwam, vroeg ze hem, ‘Neem je me eens mee te kamperen?’ Ze leunde tegen het aanrecht en haar natte haar hing over haar schouders.

‘Natuurlijk. Volgend voorjaar, wanneer het weer wat warmer is’.

‘Denk je niet dat het nu veel knusser is, met zijn allen dicht bij elkaar in een tent?’

‘Lana, het is nu veel te koud, geloof me maar’.

Lana keek een paar minuten toe, hoe hij de uien sneed en ze in een wok liet glijden waarin hij olijfolie verwarmd had. ‘Mag ik ook wat doen?’

‘Oh. Dat ben ik helemaal vergeten, sorry. Ok, je mag de knoflook wel persen, hier’.

Adam liet haar zien hoe het moest en ging vervolgens weer aan de slag met andere dingen die moesten gebeuren.

Lana was zo blij als een kind nadat ze een half kopje vol geperste knoflook geproduceerd had, hoewel Adam hier maar een klein beetje van nodig had. Terwijl hij bezig was wat verse kruiden te snijden was zij in staat om ze een voor een te benoemen voordat ze in de saus verdwenen. Ze kon ze ook aan hun geur herkennen en wist precies hoe ze smaakten.

‘Ik denk dat een beetje meer basilicum geen kwaad kan’, zei ze.

Hoewel Adam haar wat sceptisch aankeek, sneed hij toch nog twee blaadjes fijn  en voegde ze toe.

‘Ik vind het ook wel een beetje beangstigend dat ik opeens weet hoe al die kruiden zullen smaken’.

‘Beschouw het maar als een geschenk uit het verleden’.

‘Wiens verleden? Het mijne of dat van je betovergrootmoeder?’

‘Doet het er toe?”

‘nou nee, ik geloof het niet’, glimlachte ze.

‘Het is bijna klaar; wil jij een dienblad pakken en daar wat borden en bestek op leggen?’

Lana knikte, maar toen ze zich omdraaide gaf hij een klets op de achterkant van haar joggingbroek met een pollepel.

‘AUW!’ Ze draaide zich om, om haar billen te bekijken. ‘Zit er nu spaghettisaus op mijn broek?’

‘Nee’, grijnsde hij en liet haar de lepel zien. ‘Deze is schoon. Het is trouwens wel grappig om te merken dat je je meer druk maakt dat je broek vies wordt dan dat je op je bips geslagen wordt’.

Lana moest lachen. ‘Ik denk dat dit komt omdat ik niet anders meer gewend ben’. Ze pakte het dienblad, maar op het moment dat ze zich uitrekte om een paar glazen uit de kast te pakken, sloeg Adam haar opnieuw. ‘Houd daar mee op!’, lachte ze en zette de glazen op het blad.

‘Waarom? Ik vind het leuk’.

‘Omdat ik het terug doe als je het nog eens doet’.

‘Als je mij op mijn billen durft te slaan, dan neem ik je mee naar de kamer en gebruik deze op je blote billen’. Hij zwaaide grijnzend met de pollepel.

Bij het horen van deze woorden voelde ze een kriebel in haar buik. Ze pakte het bestek en legde dat ook op het dienblad. Tja, dacht ze, hij zei alleen maar dat ik niet op zijn billen mocht slaan, niet over andere plaatsen…

Nadat Adam de pasta en de saus en een grote dekschaal had gedaan, sloeg Lana hem op zijn onderarm met een natte theedoek.

‘En nu is het genoeg!’, zei hij met een glinstering in zijn ogen en duwde haar in de richting van de kamer terwijl hij de pollepel in zijn hand hield.

Lana werd rood van schaamte toen ze zich realiseerde dat ze met haar brandende sigaret boven een stapel stro hing. Ze werd geacht een oogje in het zeil te houden bij de jongelui en uitgerekend zij vertoonde onverantwoord gedrag! De woorden van Adam, ‘Ik heb vertrouwen in je’, galmden in haar hoofd.

‘Ik hoorde dat Steven ook in november jarig is’, kwetterde Gerda in een poging de gespannen stilte te verdrijven. ‘Maar ik ben wel een jaartje ouder dan hem…’ Ze lachte zenuwachtig.

‘Wat leuk!’, haakte Lana hierop in. ‘Misschien kunnen jullie je verjaardag samen vieren’.

‘Misschien wel…als een goede oppas kunnen vinden’, zei Adam, die nog steeds strak naar Lana keek. Zijn afkeurende blik zorgde ervoor dat haar billen gingen kriebelen. Toen hij zijn armen over elkaar deed en zijn biceps opzwol, begon het ook nog ergens anders te kriebelen. Ondanks dat haar recente ervaring die zei dat ze op haar tellen moest passen, kon Lana het niet laten te proberen haar gezicht voor Gerda te redden,

Terwijl ze hem brutaal aankeek, antwoordde Lana, ‘Ach, stel je niet zo aan’. Ze nam nog een laatste trekje van haar sigaret om deze vervolgens op de grond te gooien en haar voet erop te zetten en deze langzaam heen en weer te draaien. Niemand zit hier aan de alcohol, er worden hier geen drugs gebruikt, er wordt enkel en alleen een sigaretje gerookt’.

‘In een stal waar overal stro ligt’, voegde Adam hier aan toe. ‘Er mankeert iets aan je beoordelingsvermogen’.

‘Ik lette heel goed op’. Lana vroeg zich af waar Gerda haar sigaret gelaten had, want ze had niets meer in haar handen. ‘Alles is in orde. En het ligt helemaal niet vol met stro, er liggen hier en daar kleine bultjes’. Toen zijn wenkbrauwen nog verder zakten, sloeg Lana haar armen ook over elkaar en gaf een imitatie van zijn gezichtsuitdrukking.

‘Jullie lijken Tom en Jerry wel’, giechelde Gerda.

‘We hebben het hier nog wel over’, zei Adam. ‘Ik ben hier eigenlijk naar toe gekomen om te zeggen dat ik toetjes gemaakt heb. Ze zijn erg ongezond en bevatten zeker 400 calorieën per stuk. Sla jullie slag’.

Lana glimlachte naar Gerda. ‘Je zult ze heerlijk vinden’, zei ze en liep vervolgens achter Adam aan die zich al omgedraaid had. Toen ze de schuur uitliepen pakte hij haar hand en samen liepen ze langzaam het pad af.

‘Dank je wel voor  het heerlijke toetje, hoewel ik het niet helemaal verdien’, begon Lana. Hij hield haar hand in een ijzeren greep, hetgeen niet veel goeds beloofde voor de nabije toekomst.

‘Je valt weer terug, Lana’, antwoordde hij. ‘Liegen en roken in de schuur… dat had ik meer gezocht achter een meisje van Gerda’s leeftijd dan van jou.

‘Ik weet het’, mompelde ze. ‘Ik had alleen zin in een sigaretje…het spijt me. Gerda stond al te roken en dus gaf ze mij ook eentje’.

‘Heb je haar niet duidelijk gemaakt dat er in de schuur niet gerookt mag worden?’

‘Dat kon ik niet opbrengen. Ze is HIV geïnfecteerd, Adam. Is het niet de bedoeling dat ze probeert te genieten van het korte tijdje dat ze nog te gaan heeft?’

‘Misschien dat ze een stuk meer van het leven kan genieten als ze niet zou roken. Alles zou dan beter smaken om maar eens wat te noemen. En daarbij, en dat weet je net zo goed als ik, zullen de risico’s die het roken met zich mee brengen, maar herstel in de weg staan. Ze heeft nog jaren te gaan – denk je niet dat ze beter af zal zijn als ze zou stoppen met roken?’

‘Waarschijnlijk we…denk ik’. Lana kneep even in zijn hand toen ze bijna over een steen struikelde die in de duisternis verscholen lag. ‘Maar het gaat beter met haar dan ooit, ondanks dat ze nog gewoon rookt’. Het silhouet van een vleermuis verscheen op het grasveld naast hen. Lana schrok, ondanks dat ze wist dat dit stond te gebeuren. Adam verplaatste zijn arm en sloeg deze om haar schouder.

‘Ik heb het idee dat dit roken van jou sterk te maken heeft met de wens om erbij te horen. Vind dat het stoer is?’

‘Ja hoor! Daarom deed ik het stiekem in de schuur, uit het zicht van jan en alleman!”

‘Ik bedoel ten opzichte van Gerda? Voel je je aan haar verwant?’

‘Ik wilde gewoon een sigaretje, Adam! Ik vind het gewoon lekker! Ik voel me er goed bij. En het is stukken beter als alcohol of drugs. We kunnen niet allemaal zo’n heilig boontje zijn als jij, als het op gezond leven aankomt’.

Adam hield stil en draaide zich om, om haar aan te kijken. ‘Jij moest maar eens heel goed op dat toontje van je letten, jongedame!’

‘Ga je nu vertellen dat je me brutaal vind? Je zei eerder dat je wel hield van een kleine discussie’.

‘Ik geniet zelfs van een leuke discussie op basis van redelijke argumenten, ja. Maar ik houd er niet van als je sarcastische en beledigende opmerkingen tegen me maakt. Dat heeft niets met discussiëren te maken, dat is destructief gedrag omdat je weet dat je geen poot hebt om op te staan’.

Lana keek hem zwijgend aan. Hij had alweer gelijk. Hij had ook gelijk over het roken, maar ze was niet in staat om dat toe te geven. In plaats van zoals gewoonlijk, haar ongelijk toe te geven, beende ze bij hem weg en zette koers richting huis. Waarom had hij nu altijd gelijk? Waarom slaagde hij er steeds weer in om haar ervan te overtuigen dat ze het bij het verkeerde eind had? Was dat alleen maar omdat hij een stuk intelligenter was als zij? Wat wilde ze graag dat hij zijn zelfbeheersing ook eens zou verliezen en haar een kreng zou noemen of iets dergelijks. Ze wilde dat hij zich ook eens als de duivel zou gedragen in plaats van altijd als de engel Gabriel. Ze glimlachte verbeten bij de vergelijking.

‘Lana!”, hoorde ze achter zich roepen, maar ze versnelde haar pas nog meer en bereikte de deur voor hem en toetste de code in om het slot te openen. Ze zou ervoor zorgen dat hij buiten zinnen zou raken van boosheid, al zou ze er de hele nacht voor nodig hebben…

___________________

Tegen één uur ‘s nachts, nadat de laatste gasten het huis verlaten hadden, stond Lana de borden en glazen aft e wassen die door het hele huis verspreid stonden. Adam was Gerda aan het thuisbrengen, die liftend gekomen was. Lana kon zich de preek maar al te goed voorstellen die Adam het arme meisje nu aan het geven was. Er ging een huivering door haar heen toen ze zich bedacht dat hij dit nog eens dunnetjes over zou doen als hij eenmaal weer thuis was. Ze had zich eerder in de badkamer opgesloten om haar tanden te poetsen om van die vieze rooksmaak af te komen. Toen ze uiteindelijk weer naar buiten gekomen was om te gaan helpen met opruimen, was hij heel vriendelijk tegen haar geweest, alsof zich niets had voorgedaan. Natuurlijk, er waren toen nog een paar feestgangers, samen met Steven en Gerda. In plaats van dat hij nog bozer was, was hij juist een stuk rustiger, ondanks haar overdreven gesnuif iedere keer als ze elkaar tegenkwamen.

Ze bond de vuilniszak dicht, legde een nieuwe klaar en liep naar de slaapkamer van Adam. Misschien moest ze naar haar eigen flat gaan. Dan had hij genoeg tijd om na te denken en zich op te winden. Toen bedacht ze zich dat hij juist op zijn gevaarlijkst was als hij er doodkalm uitzag. Hij had vast zijn plan al gemaakt om haar een ongenadig pak op haar blote bips te geven en had waarschijnlijk al een preek in gedachten die de tranen in een mum van tijd zouden laten stromen. Ze griste haar toilettas uit de badkamer en besloot naar huis te gaan, voor hij terug zou keren

Binnen enkele minuten had ze haar kleren en haar tas verzameld en liep in de richting van de voordeur. Toen ze haar hand naar de deurklink uitstak, duwde Adam de deur open. Hij keek haar even verrast aan met een vriendelijke twinkeling in zijn ogen. Toen viel zijn oog op wat ze in haar handen had. ‘Ik geloof dat je niet van plan was om me welkom thuis te heten’, zei hij. Zijn ogen stonden nu bezorgd, maar verder bleef hij uitermate kalm

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Lana keek Adam even zijdelings aan en probeerde vervolgens langs hem heen te glippen. Maar in het voorbijgaan sloeg hij zijn arm om haar middel waardoor ze tot staan gebracht werd.

‘Niet zo snel’, waarschuwde hij.

‘Ik slaap vannacht niet hier’, gromde ze.

‘Jij rijdt dat hele stuk nu niet meer alleen. Als je het echt wilt dan breng ik je wel’.

Lana hield haar sleutels omhoog. Toen hij zijn arm weghaalde, beende ze in de richting van haar auto om daar demonstratief het haar voet op de grond tikkend te wachten tot hij de deur aan de passagierskant van het slot deed en openhield. Ze gooide haar tas op de achterbank en schoot de auto in. Er trok een rilling door haar lichaam toen ze op het koude vinyl ging zitten. Even later zat Adem naast haar. Hij startte de motor en draaide de verwarming omhoog. Hoewel Lana hem vanuit haar ooghoeken kon zien, vermeed ze rechtstreeks naar hem te kijken.

Terwijl de motor opwarmde hing er een korte stilte. ‘Kunnen we nu eindelijk gaan’, beet Lana hem toe.

‘Wel verdomme’. Lana veerde omhoog bij zijn stemvolume. ‘Wat is er in godsnaam met je aan de hand?! Jij wilt dat ik ophoudt met je af en toe over de knie te leggen? Is dat het?’ Hij klonk nu eindelijk kwaad en Lana voelde de opluchting als een soort koel water door haar geest stromen. Maar toen ging hij verder, ‘Als dat het is, zal ik er mee ophouden, als het zo verdomde belangrijk voor je is’.

Lana voelde hoe haar ogen zich met tranen vulden. Ze deed haar best om niet te knipperen en staarde naar het deurtje van het handschoenenkastje. Tja, ze had dan uiteindelijk wat ze wilde. Maar het voelde helemaal niet zoals ze had gedacht dat het zou doen. Ze was geschokt door zijn taalgebruik – en opeens realiseerde ze zich dat ze de voorkeur gaf aan de kalme en rationele Adam – hoe verraderlijk deze ook was.

‘Nee”, zei ze zachtjes.

‘Verdomme, Lana, vertel me wat er aan de hand is! Ik hou van je, maar op dit moment ken ik je helemaal niet meer terug!’

Toen hield ze het niet langer. Ze rukte haar veiligheidsriem af en wierp zich luid snikkend tegen hem aan. Hij hield haar stevig vast en masseerde haar nek afgewisseld met kusjes op haar voorhoofd. Hij liet zijn vingers door haar haren glijden. Toen ze uiteindelijk ophield met huilen, kon ze hem nog steeds geen verklaring voor haar gedrag geven – ze begreep zich zelf niet eens.

In de auto was inmiddels lekker warm geworden. Het voelde alsof ze in een cocon zat, veilig en warm.

En toch verdiende Adam een verklaring. Ze haalde diep adem en begon te praten zonder dat ze precies wist wat ze wilde zeggen. ‘Ik..ik weet niet wat me mankeerde, Adam. Ik weet alleen maar dat ik niet wil dat je me als een klein kind behandeld. Ik ben het zat om altijd ongelijk te hebben. Altijd als we een meningsverschil hebben, voel ik me vergeleken met jou een uilskuiken. Soms ben je net een robot, altijd verstandig en nooit een emotionele uitbarsting, op deze keer na dan. Ik voel me minderwaardig, omdat je nooit begint te schelden, nooit uit je dak gaat, het lijkt soms wel of je een soort God bent of zo. Alles wat je aanraakt lijkt in goud te veranderen, behalve ik dan…’

‘Wat? Liefje, het is niet waar wat je zegt! Jij hebt in discussies heel vaak aan het langste eind getrokken. Misschien dat je alleen die keren dat ik won, onthouden hebt?  Je bent echt een slimme vrouw – ik verbaas me er elke keer weer over hoe jij je ergens in vastbijt en dingen tot een oplossing brengt. En ik ben helemaal geen robot en zeker geen God – ik heb ook gevoelens, hoor, ik heb alleen geleerd om ze onder controle te houden. Je wilt dat ik boos wordt, ga schreeuwen en schelden?’ Hij grinnikte ongelukkig. ‘Ik denk niet dat je dat echt mee wilt maken’.

‘Wil je alsjeblieft ophouden dit met redelijke argumenten op te lossen!”, schreeuwde Lana opeens. ‘Jij weet helemaal niks van mijn gevoelens! Die zijn van mij en daar veranderen al die logische argumenten van jou helemaal niks aan!’Ze balde haar vuist en sloeg hem tegen zijn borst. Adam pakte haar hand stevig vast, terwijl zij vergeefs worstelde om overeind te gaan zitten.

‘Goed dan, je wilt dat ik me laat gaan?’, gromde hij. ‘Houd eens op je als een verwend kind te gedragen! Je wilt als een volwassene behandeld worden? Gedraag je er dan als een! Je wilt dat er geschreeuwd wordt?’Zijn stem zwol aan. ‘Ik denk dat je alles wat niet in jouw straatje thuis hoort, snel vergeet! En houd eens op mij steeds als de perfecte man te bestempelen. Dat ben ik niet en dat weet je best! Ik kan het niet nalaten om ongezeglijke meiden een pak op hun billen te geven, om eens wat te noemen. En dat is precies wat ik nu ga doen!”

Nadat gezegd te hebben schoof hij naar het midden van de voorbank en trok haar zonder verdere ceremonie over zijn schoot. Haar jurk was omhoog geschoven voor ze kon reageren en haar onderbroekje omlaag getrokken tot haar knieën. Ze kneep haar billen in afwachting samen. Maar er gebeurde niets.

‘Nee’, zei hij. ‘Ik ga je niet slaan terwijl ik nog boos ben’. Ze hoorde hem een paar keer diep in- en uitademen, terwijl zijn hand op haar billen rustte. ‘Goed, ik geloof dat ik er klaar voor ben’.

Zijn hand maakte zo hard contact met haar rechterbil dat ze naar voren schoot. Ze hoorde een luide KLETS een fractie van een seconde voordat ze de pijn voelde branden. Hij trok haar weer op haar plaats en een tweede klap daalde neer. Het sneed haar adem af en hoewel ze het uit probeerde te gillen, kwam er geen geluid terwijl haar kaken als in shock open en dicht gingen. Tegen de tijd dat de vijfde klets op haar bips neerkwam was ze in staat om langgerekt te kreunen.

De tranen stroomden over haar wangen terwijl hij haar methodisch een ongenadig pak slaag begon te geven. Zelfs de haarborstel viel hier bij in het niet. Toen hij even ophield, realiseerde ze zich dat hij tot nu toe nog nooit op zijn hardst geslagen had, niet een keer. Hij begon opnieuw, zijn hand was zo hard als staal en trok pijnlijke sporen over haar billen…langs de ene kant omhoog, langs de andere kant weer omlaag. Vervolgens begon hij aan haar bovenbenen.

‘Stop!”, wist ze uiteindelijk uit te gillen. Met haar goede hand kneep ze hard in de zitting van de bank en met haar voeten schopte ze tegen de deur aan de passagierskant. ‘Alsjeblieft! Niet meer!’

Adam hield even op om haar een aansteller te noemen en ging vervolgens verder door het plekje waar ze altijd op zat onder handen te nemen.

Ondanks dat haar billen in brand stonden, moest Lana bijna lachen om wat hij zei, maar kon dat uiteindelijk niet opbrengen. Tegen de tijd dat hij zijn hand op haar gloeiende huid liet rusten, lag ze met haar gezicht in het inmiddels warme vinyl te snikken. Haar hele gezicht was nat van de tranen.

‘En nu’, zei Adam en trok haar overeind, ‘nu ga je me vertellen dat ik perfect ben’.

Lana begroef haar gezicht in zijn jasje. Het koele vinyl voelde als een weldaad aan haar brandende billen. ‘Dat ben je…’, ze kuchte en probeerde de prop in haar keel weg te slikken’, ‘…niet!’

‘Dat klopt. En vertel me ook maar eens dat je genoten hebt van mijn gescheld’.

‘Ik…’ Ze hield op met huilen, maar had haar ademhaling nog maar kwalijk onder controle. ‘Dat is niet zo’.

Adam gaf haar even een paar minuten de gelegenheid om op adem te komen terwijl hij haar stevig vasthield. Toen het snikken verminderde, vroeg hij, ‘En het schreeuwen? Vond je dat wel prettig?’

Lana begon te hoesten en voelde een vreemde aandrang om in lachen uit te barsten. ‘Niet echt, maar jij liet in elk geval wel je gevoelens zien’.

‘En dat ik je soms als een klein kind behandel, tja, daar moet je maar aan wennen. Dat zal ik iedere keer doen als jij je als zodanig gedraagt. Dat zal niet veranderen. Dus, nee, ik kan niet overal aan voldoen. Ik doe mijn best en onze lieve Heer zal ook best wel tevreden over me zijn, maar verdomd als het niet waar is, ik maak ook fouten, net als iedereen. Neem het eten van vanavond bijvoorbeeld, meer dan de helft van mijn broodjes ligt nog op de schalen, terwijl de chips en de pizza’s schoon op zijn’. Hij glimlachte als een boer met kiespijn.

Lana giechelde. ‘Ik heb in ieder geval nog twee stukken pizza kunnen bemachtigen voor alles op was. En het toetje! Dat was verrukkelijk, Adam!”

Hij trok haar stevig tegen zich aan. ‘Ik ben blij dat je hem lekker vond’.

‘Ik hou van je! Ik verdien je eigenlijk helemaal niet, maar…’ Lana kon verder niet zeggen, omdat hij haar weer voorover trok en haar een paar keer hard op haar bips sloeg.

‘Dat mag je nooit weer zeggen’, zei hij streng. ‘Jij verdiend veel meer dan ik je kan geven!’

‘Oh..Auw…Adam! Alsjeblieft!’

Hij liet haar weer overeind komen. ‘Alsjeblieft, wat?’

‘Adam?’, gilde ze in zijn jasje, terwijl ze zijn arm stevig beet hield.

‘Dat klinkt een stuk beter’.

‘Ik denk dat je mijn billen echt bont en blauw geslagen hebt’, zei Lana en deed haar hand naar achteren om er voorzichtig over te wrijven. Ze trok een grimas toen ze voelde hoe warm het was.

‘Mooi zo. En daar heb ik geen moment spijt van’.

Ze zaten een poosje zwijgend naast elkaar en toe zei hij, ‘Denk maar niet dat ik je weg laat komen met dat liegen. Daar zullen we het morgen nog wel over hebben. Het roken kan me nog niet eens zoveel schelen; ik deed daar afkeurend over om Gerda niet te laten denken dat het best zou kunnen. Verder dacht ik dat jij ervoor gestraft wilde worden, omdat je zei dat je geen toetje verdiende.

‘Gestraft wilde worden?’, ze keek hem voor het eerst recht aan, en veegde met haar mouw haastig de tranen weg.

‘Ik heb van mijn leven nog nooit eerder iemand zo schuldig zien kijken. Het liep bijna je oren uit. Ik dacht dat je je een stuk beter zou voelen nadat ik je ervoor gestraft zou hebben’.

Lana glimlachte, haar lippen trilden een beetje. ‘Misschien’.

‘Laten we gaan. Er zit bijna geen benzine meer in je auto’.

‘Ok. Het spijt me echt. Gelukkig hoef je morgen niet vroeg op te staan om naar het werk te gaan’.

‘Ja, godzijdank, Robert had eindelijk door hoe hij de kliniek moest runnen. Maar aan de andere kant denk ik wel dat hij me tenminste nog wel een keer of drie zal bellen voor advies…’

Ze liepen naar binnen, stapten samen onder de douche, en bedreven twee keer gepassioneerd de liefde voor ze uiteindelijk besloten te gaan slapen. Toen ze langzaam wegdommelden, hoorde Lana hoe hij zijn keel schraapte.

‘Verdomme…Lana, ik ben iets helemaal vergeten te vertellen…’

‘Wat?’, antwoordde ze slaperig.

‘Mijn ouders komen hier morgenavond eten – ik bedoel vanavond, zaterdagavond’.

Lana was opeens klaarwakker.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Lana ging rechtop zitten en deed het licht aan. Ze keek hem in zijn knipperende ogen, en riep uit, ‘Waarom heb je dat niet eerst overlegd? Ik was min of meer van plan om thuis te eten, dus ik ben hier helemaal niet’.

Hij keek haar verbaasd aan. ‘Ik dacht dat je hen wilde ontmoeten?’

‘Ik heb al kennis gemaakt met je vader, weet je nog. En als het aan mij ligt, hoef ik nooit weer te zien! Kan hij er niet blijven?’

Adam gromde, rekte zich uit en ging naast haar zitten. ‘Ik ben doodop…maar dit kan niet wachten’, zei hij en trok haar met een snelle beweging over haar knie.

‘Oh! Niet doen!’, gilde ze, maar hij trok het dekbad omlaag en maakte haar rode bips bloot. Hij liet zijn hand hard op haar billen neerkomen. Terwijl zij met haar benen schopte en spartelde om weg te komen.

Toen hij ophield lag ze naar adem te snakken. Ze vertikte het om te huilen, hoewel de tranen alweer hoog zaten. Het was lang niet zo hard als het pak slaag van eerder, maar meer dan genoeg om haar aandacht te trekken.

‘In de toekomst zul je mijn vrouw zijn. Dat brengt helaas met zich mee dat je mijn vader nog vaak zult zien – waarschijnlijk iedere maand wel een keer. Het spijt me voor je, maar we kunnen niet zomaar iedere lastpak uit de familie verwijderen, of wel soms? Begrijp je wat ik zeggen wil?’

‘Ja!’

‘Hebben we het hier niet al eens eerder over gehad?’ Toen ze niet onmiddellijk antwoord gaf, sloeg hij haar een paar keer.

‘Ja!’

‘En wat hebben we toen afgesproken?’

‘Dat weet ik niet meer!’, klaagde ze, en legde haar gezicht in het beddengoed’.

‘Ik weet dat het clichématig klinkt, maar laat ik je geheugen dan maar eens opfrissen…’ Hij zette een punt achter zijn zin door haar een paar keer hard op haar billen te slaan. ‘We hebben het er over gehad, vlak nadat je hem tegen het lijf gelopen bent’. KLETS! ‘Je hebt toen beloofd dat je aardig tegen hem zou zijn’. KLETS! ‘We hebben afgesproken dat je het aan mij over zou laten als hij vervelend tegen je zou doen’. KLETS! KLETS! KLETS! ‘Weet je het weer?’

‘Ja! Ik weet het weer!’

Lana voelde zijn lichaam onder haar bewegen, ze krabbelde overeind en schoof onder het dekbed. Hij deed het licht uit en ging ook liggen en trok haar tegen zich aan. Haar warme billen tegen zijn kruis. Ze huiverde een paar keer toen de pijn langzaam verdween en de warmte zich over haar lichaam verspreidde.

‘Adam?’, fluisterde ze in het donker.

Ze hoorde een diepe zucht, en toen. ‘Ja?’

‘Je zei dat ik van me af mocht bijten als hij onaardig tegen me doet, kun je je dat nog herinneren?

‘Ja’.

‘OK… welterusten’.

‘Slaap lekker, liefje. Ik hou van jou’.

‘Mmmm. Ze duwde zich tegen hem aan. En voelde zijn sterke, gespierde lichaam tegen zich aan, warm en geruststellend. ‘Ik hou ook heel veel van jou’.

_______________________

Het was een hele gewone dag. Steven was buiten hout aan het hakken, Adam was met zijn administratie bezig en Lana deed weer eens een poging om het juwelenkistje van Elizabeth open te krijgen, terwijl ze in kleermakerszit op de bank in de studeerkamer van Adam zet. Zo nu en dan keek ze op en zag hoe hij over een dikke stapel pepieren gebogen zat. Iedere keer geen er een huivering door haar heen, deze man was van haar, zolang ze zouden leven. Hij had laten zien dat hij niet perfect was, maar voor haar, benaderde hij de perfectie wel. Ze voelde hoe ze begon te blozen toen ze terugdacht aan haar idiote gedrag van de vorige dag. Vanochtend had ze erg veel last van buikpijn. Gelukkig had ze nog een paar pijnstillers, waardoor de pijn veranderd was in een zacht zeurend gevoel. Het was zelfs zo dat haar bips meer pijn deed. Ze schuifelde heen en weer over de zachte kussens.

Adam keek op. ‘Doen je billen zeer?’

Met een onnozele glimlach, knikte en bloosde ze, haar pasgewassen haren wreven langs haar borsten.

Hij glimlachte. ‘Mooi zo’.

De glimlach op het gezicht van Lana verdween. ‘Wil je dat ik pijn heb?’

‘Ik wil dat je je nog goed weet te herinneren waar dat pak slaag voor was…en is dat zo?’

Ze glimlachte opnieuw, een beetje schuldig deze keer. ‘Ehh…’

Adam ging staan, keek haar veel betekend aan, rekte zich uit, zijn armen boven zijn hoofd, zijn biceps spande in de mouwen van zijn shirt. Lana dacht koortsachtig na, maar door haar uitzicht kon ze niet helder meer nadenken. Ze zette grote ogen op toen hij zijn mouwen begon op te rollen.

‘Wacht even’, zei ze, ‘Ik weet het…je wilde laten zien dat je niet perfect was, toch?’

‘Lana’, ze kwam achter zijn bureau vandaan, er ging een rilling van verlangen door haar lijf. Soms was het leven niet eerlijk, dacht ze toen hij op haar af liep. De blik in zijn ogen wees maar op een ding, en dat was niet op een pak slaag.

‘Ik ben vanochtend begonnen’, zei ze toen hij zich voorover boog en haar kuste.

‘Nou en?’ Hij duwde haar voorzichtig achterover, tot hij bovenop haar lag, een hand op haar borsten, terwijl de andere haar haren streelde.

‘Ik had vanochtend heel erg buikpijn! Ik heb een pijnstiller ingenomen’.

‘En hielp die niet?’

‘Ja…grotendeels wel…’Lana kon niet verhinderen dat een golf van verlangen door haar lijf spoelde, waardoor ze niet meer in staat was een zinnig woord uit te brengen. ‘We kunnen het hier niet doen…’, bracht ze tenslotte uit terwijl ze naar de leren rugleuning keek.

Hij liet zich van de bank op zijn knieën glijden, pakte haar op en ging staan alsof ze niet meer woog dan een zakje aardappelen.

‘Ik zal iedere dag een lekker toetje voor je maken totdat je wat aangekomen bent’, zei hij, terwijl hij haar door de hal naar zijn kamer droeg.

‘Lekker’. Hij schopte de deur achter zich dicht, zette haar neer, haalde een schoon hoeslaken uit de kast en deed dat om het dekbed. Het was nog nooit bij Lana opgekomen dat seks leuk zou kunnen zijn, laat staan zou kunnen gebeuren, in deze periode van de maand. Maar het leek voor Adam weinig verschil te maken – hij drong hard bij haar binnen, en niet veel later droeg hij haar naar de douche, waar ze elkaar inzeepten en uitbundig lachten. Tegen de tijd dat ze zich af stonden te drogen was Lana klaar om weer van voor af aan te beginnen. Ze trok een schone joggingbroek aan en een T-shirt en ging vervolgens op haar buik op bed liggen kijken hoe hij zich aankleedde. Ze probeerde zich voor te stellen hoe haar dag eruit gezien zou hebben als ze Adam niet gekend zou hebben. Ze zou kan waarschijnlijk helemaal opgekruld op bed liggen met een warme kruik op haar buik, in stilte lijdend, zoals ze al zo vaak gedaan had. Het leven was verrukkelijk…

Adam knoopte het laatste knoopje van zijn overhemd vast, leunde zich voorover en gaf haar onverwacht een klap op haar achterwerk, en riep, ‘Laten we gaan’.

‘Waar naartoe?’

‘Naar de supermarkt. We moeten nog inkopen voor vanavond doen en verder de dingen die jij zo lekker vindt en die we nooit in huis hebben’.

Kreunend rekte Lana zich uit en kwam langzaam in beweging. ‘Ik heb een hekel aan boodschappen doen’, gromde ze en keek om zich heen of ze haar instappers ook zag.

‘Lana, het is hartstikke koud buiten. In die schoenen houd je nooit warme voeten’.

Ze richtte vertwijfeld ze haar blik naar het plafond en hij moest lachen.

‘Sorry. Ik weet het – je bent volwassen, je kunt je eigen beslissingen nemen’.

____________________________

Boodschappen doen was helemaal niet zo slecht als Adam in de buurt was, ontdekte ze. Ook al plaagde hij haar iedere keer als er weer iets met heel veel calorieën in het wagentje verdween, was het eerder vermakelijk dan ergerlijk. Ze kocht zelfs veel meer dan ze gewoonlijk deed, alleen maar om zijn commentaar te horen. Toen ze alle boodschappen in de auto laadden, bevroren haar voeten bijna, de temperatuur was nog eens flink gezakt sinds ze van huis gegaan waren en een gure wind was opgestoken. Er was een flinke storm voorspeld.

Maar ze beet nog liever haar tong af dan dat ze zich zou beklagen, maar zodat ze weer in de auto zaten, schopte ze haar schoenen uit en vouwde haar blote voeten onder zich voordat ze haar veiligheidsriem omdeed. Adam keek haar aan. Het waren alleen zijn ogen die zeiden, ‘Ik had het je toch gezegd?’

Onderweg belde Robert twee keer naar de mobiele telefoon van Adam en beide keren ging Adam even op een parkeerplaats staan om rustig te kunnen antwoorden. Na het tweede telefoontje, zette hij met een zucht de auto weer in beweging.

‘Problemen?’, vroeg Lana. Adam zei niets, maar stopte weer bij de volgende parkeerplaats en keek haar aan.

‘Niet echt. Hij wil de kliniek vroeg sluiten omdat hij nog een uur moet rijden en hij thuis wil zijn voordat de storm op volle kracht daar is’.

‘Oh. Tja, ik hoorde je nee zeggen, dat de patiënten wel gezien moesten worden…’

‘Ik denk dat ik misschien maar even voor hem in moet vallen’.

‘Oh nee, Adam. Het is echt een watje. Ik ben zelf wel in sneeuwstormen naar het werk gereden. Hij redt zich er maar even mee’.

‘Tja, maar als hem onderweg iets overkomt, doet hij ons misschien wel een proces aan’.

Daar had Lana niet aan gedacht. ‘Dan ga ik met je mee’.

Adam keek haar even vluchtig aan, glimlachte en zei, ‘Ik zou niets liever willen’.

‘Maar wie zorgt er dan voor het eten van vanavond. Je ouders komen immers’.

‘Ik zal ze wel bellen dat het niet doorgaat’.

‘OK’. Lana kon er niets aan doen. Er verscheen een brede grijns op haar gezicht. Ze zou Adam de hele avond voor zichzelf hebben. Ze zouden lekker bij de open haard zitten knuffelen terwijl de storm om het huis joeg…

Het was een lange week geweest, dacht Lana, terwijl ze toekeek hoe Adam bezig was met de finishing touch van een enorm blad met rauwe groente en een dipsausje met krab. Zelf had ze daarvoor allemaal zwart en oranje crêpepapier in de eetkamer opgehangen. Adam had Steven meegenomen naar een winkel met feestartikelen en ze waren teruggekomen met een kofferbak vol spullen. Lana had het aan Steven overgelaten – op de een of andere manier kon ze zich niet verplaatsen in de vriendelijke geesten in dit huis, ook al was het bijna Halloween.

Ze had gelukkig geen dromen meer gehad. Nadat ze twee nachten in haar flatje geslapen hadden, hadden ze de afgelopen nacht weer hier doorgebracht en ze had nog steeds geen dromen gehad die iets met de voorvaderen van Adam te maken hadden. Hopelijk waren er geen herinneringen meer die haar kennelijk ontvankelijke geest konden binnendringen.

Lana was woensdag weer aan het werk gegaan om daar een boze vriendin aan te treffen. Het had twee lunches en drie avonden aan de telefoon hangen gekost om Elaine helemaal bij te praten over alles wat er voorgevallen was. Maar nu was het weer goed tussen hen. Elaine en Peter konden zelfs ieder moment arriveren, omdat Elaine graag wilde helpen met de voorbereidingen. Iedereen van het werk, inclusief de patiënten waren uitgenodigd om te komen. Lana en Adam hadden stilzwijgend geen van beiden hun familie uitgenodigd, alsof ze het afgesproken hadden. Steven zei dat hij wel een stuk of tien van zijn nieuwe vrienden verwachtte.

Lana’s mobiele telefoon ging over. Ze haalde hem uit haar zak, nam hem op, sprak even kort en hing vervolgens weer op.

‘Ik vraag me af of ik vandaag wel genoeg aandacht van je krijg’, zei Adam terwijl hij keek hoe Lana haar telefoon weer opborg. Hij zag hoe een klein rood hartje aan het toestel bungelde. ‘Hoe ben je aan dat dingetje gekomen?’

Lana grinnikte. ‘Elaine en ik zijn in de lunchpauze samen naar dat kleine winkeltje verderop in de straat gelopen. Ik was me er helemaal niet van bewust hoeveel minuten in gebruikte, Adam. Ik heb nog nooit eerder een mobieltje gehad. Ik heb hem al meer dan 360 minuten gebruikt sinds je hem me gegeven hebt.

‘Dat is dan 360 minuten in vier dagen – tja je bundel heft 1000 minuten op maandbasis. Dus als jij 500 minuten in de week gaat zitten bellen, kan ik het beter omzetten’.

‘Dat is goed’, zei Lana, ‘maar ik betwijfel of ik wel zoveel zal bellen’.

Adam keek haar eens aan met een blik die zei dat hij er niets van geloofde en dekte vervolgens zijn schaal af met plastic folie. Ik zal je abonnement verhogen tot 2000 minuten per maand. Zorg dat je daar niet overheen gaat, want extra minuten kosten wel 35 cent per stuk’.

Lana haalde haar schouders op, ‘Tuurlijk, geen probleem’.

‘Wie belde er zonet?’

‘Elaine – ze is onderweg hier naar toe’.

‘Mooi. Ik kan wel wat hulp gebruiken bij het smeren van de broodjes’.

Lana fronste haar wenkbrauwen. ‘Waarom kan ik niet helpen?’

‘Omdat mensen ze waarschijnlijk willen eten’.

‘Hè verdomme! Nou moet je niet net doen of ik niets nieuws kan leren!’

‘Lana, je kunt maar een hand gebruiken – je gebruikt de hand in de mitella nog veel te veel. Je sleutelbeen geneest nooit als je het geen rust geeft’.

‘Daar draag ik die verdomde doek toch voor?’

Lana zuchtte toen Adam haar met een waarschuwende blik aankeek. Samenleven met een dokter was ook niet alles. Het lette op iedere stap die ze deed en maakte zich altijd zorgen om haar welzijn. Alles wat hij kookte was vetarm, bevatte weinig calorieën en was puur natuur. Sommige dingen kende ze niet eens. Ze moest wel toegeven dat het altijd goed smaakte. Ze had in de afgelopen week al een paar keer lekker ongezond gegeten met Elaine, maar smachtte nu naar een broodje hamburger.

‘Wat voor broodjes ga je maken?”, vroeg ze en hoopte dat het lekker vet zou zijn.

‘Komkommer, ananas, tonijn en kipfilet’.

‘Wat? Hebben we geen salami of lekkere vette ham?’

Adam schudde zijn hoofd en opende de koelkastdeur om de ingrediënten te pakken.

‘Luister, je zei laatst dat je het niet goed zou vinden als ik af zou vallen – ik ben inmiddels vijf kilo kwijtgeraakt, maar blijf je me daarom eten voorschotelen dat er voor zorgt dat ik nog eens in een tandenstoker verander?’

‘Het is niet het voedsel wat er voor zorgt dat je afvalt, Lana, het komt omdat je er amper iets van eet’.

‘Ik zit steeds al helemaal vol van al dat water. En ik vind het vaak helemaal niet lekker wat jij klaarmaakt!’ Lana liet haar blik naar de grond zakken bij het vertellen van deze leugen, maar ging gewoon verder, ‘Ik denk dat je niet eens weet hoe je hamburgers moet bakken, of dikke vette pannenkoeken. Je hebt niet eens mayonaise in huis om bij de gabakken aardappelen te eten…’

‘Lana, je hoeft alleen maar dingen te kopen in de supermarkt die je denkt nodig te hebben’.

‘Je hebt me gezegd dat ik geen auto mag rijden!’

‘En jij hebt me niet gevraagd om onderweg naar huis langs de supermarkt te rijden om iets voor je mee te nemen of om jou mee te nemen daar naartoe. Ik rij daar namelijk met plezier met je naar toe’.

‘OK – laten we dan meteen maar gaan. Ik heb helemaal geen zin in die ananas-kip-tonijn-komkommer troep die jij van plan bent me voor te zetten.

Adam legde de grote zak met broodjes die hij open wilde maken weer neer. ‘Ik denk dat het wel duidelijk is dat ik dat nu niet aan tijd heb – over ongeveer twee uur arriveren hier waarschijnlijk meer dan honderd gasten.

‘Ook best. Dan ga ik zelf wel. Ik ben er van overtuigd dat veel gasten zullen smullen van de knakworsten en pizza punten die ik ga halen!” Lana draaide zich om en banjerde naar de hal door om haar tasje te pakken. Tegen de tijd dat ze bij de slaapkamer aangekomen was, liep hij echter vlak achter haar.

‘Het is veel te lang geleden dat jij eens een flink pak op je bips hebt gehad’, gromde hij en duwde de deur die op een kier stond open.

‘Nou, dat heb je nu zeker niet aan tijd!’, snauwde ze en liep naar het nachtkastje waar haar tasje stond. Ze hoorde hoe hij de deur achter haar dichtdeed en draaide zich om, om te kunnen zien dat hij achteraan gelopen was en nu langs haar heenliep en op het bed ging zitten.

‘Kom hier’.

In plaats van dat de gebruikelijke seksuele opwinding die ze voelde als hij zo’n stem opzette, voelde ze dit keer alleen maar boosheid opkomen. ‘Nee, ik ga naar de supermarkt’.

‘Dat is goed, nadat ik je een stevig pak op je billen gegeven heb, zal ik Steven vragen je er heen te brengen. En nu hier komen!’.

‘Je kunt me geen pak slaag geven, omdat ik een grote mond gehad heb!”

‘Je krijgt een pak op je bips voor je houding en omdat je in je eentje naar de winkel wilde gaan. Dat is gevaarlijk als je maar een hand kunt gebruiken’.

‘Wie gebruikt in vredesnaam twee handen? Dat is iets voor studenten en ouden van dagen’.

Haar woorden hingen nog in de lucht toen Lana zich realiseerde dat Adam zijn handen altijd netjes in de ‘tien voor twee’ houding aan het stuur had.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Lana greep haar tasje en haastte zich naar de deur, maar hij was sneller.

‘Nee!’, protesteerde ze en probeerde zich uit zijn greep te bevrijden, maar hij trok haar mee naar het bed, deed haar joggingbroek naar beneden en legde haar over de knie voor ze met haar ogen kon knipperen. Haar tasje viel op de grond.

‘Ik heb het helemaal gehad met dat gezeur van jou de afgelopen dagen’, zei hij en liet vervolgens een serie harde klappen op haar blote bips neerdalen.

‘AUW! AUW! Niet doen”!, Lana voelde hoe iedere afzonderlijke klap verrassend veel pijn deed. Hij had gelijk, het was veel te lang geleden dat ze voor het laatst op haar billen had gehad, ze was helemaal niets meer gewend.

Hij hield even op. ‘Het is tijd dat jij je eens herpakt en je eens wat volwassen gaat gedragen!’. Hij sloeg zo mogelijk nog harder en kleurde methodisch ieder plekje van haar billen rood. Lana trappelde met haar benen en gilde oorverdovend.

Hij hield weer even op. ‘Heb je nog wat te zeggen?’

‘Nee! Ik bedoel ja! Dit verdien ik helemaal niet! Je kunt helemaal niet afdwingen dat ik me anders ga gedragen. Je kunt me geen dingen laten doen, die ik helemaal niet wil!’

‘Denk je dat?  Mijn hand doet pijn, maar ik heb hier nog wel wat anders’. Met die woorden schoof hij haar een beetje aan de kant en maakte zijn broeksriem los. Lana hoorde het karakteristieke geluid van een riem die uit de lussen getrokken werd. Het geluid zorgde er onwillekeurig voor dat haar maag samen kneep.

KLETS! De smalle leren riem striemde neer over het volste deel van haar billen. Het voelde aan alsof ze door duizenden bijen tegelijkertijd gestoken werd.

‘AUWaaauuuww!!’, gilde Lana en spartelde zo wild, dat ze bijna van zijn schoot gleed. Adam legde haar weer goed en zette zijn rechterbeen over haar beide benen. Toen hij de riem weer hard over haar billen liet striemen, kneep ze hem hard in zijn bovenbeen.

‘Daar ga je spijt van krijgen’. De riem daalde opnieuw neer, dit keer laag op haar billen, op het gedeelte waar ze zat. Lana beet op haar tanden en kneep hem opnieuw.

‘Wel verdomme!’, gromde hij. Hij pakte haar pols en duwde die op het smalle deel van haar rug. Vanaf dat moment kon ze niets anders meer doen dan haar billen van pij samenknijpen terwijl de klappen neerdaalden. Tot hij het tempo vertraagde en terwijl de klappen langzaam minder werden, gebeurde hetzelfde met de boosheid van Lana. Het duurde niet lang voor ze eieren voor haar geld koos.

‘OK, het spijt me!, gaf ze toe, terwijl ze de tranen voelde opkomen. Weer daalde de riem neer. ‘Ik heb er echt spijt van, Adam, alsjeblieft!’. Weer een klets. ‘Je hebt gelijk! Ik zag het verkeerd! Alsjeblieft, ophouden!’

‘Ga je wat aan die houding van je doen?’, vroeg hij en liet de riem op de achterkant van haar bovenbenen neerdalen.

‘Ooooh! Ja! Adam! Ik beloof het!”

‘Goed dan, ben je dan bereid om je straf in ontvangst te nemen?’

Lana draaide haar hoofd met een ruk in zijn richting. ‘Wat? Wat moest dit dan in godsvredenaam voorstellen?’

‘Nee, we zijn nog niet klaar’. Terwijl hij haar in een ijzeren greep hield, liet hij ondanks haar protesten de riem telkens opnieuw in haar billen bijten.

Na een paar kletsen drong het tot Lana door dat hij niet hard sloeg, maar hard genoeg om haar bij de les te houden. Hij wilde dat ze er over na zou denken. Ze dwong zichzelf om te ontspannen en legde zich er uiteindelijk zelfs bij neer dat ze dit verdiende. Terwijl de klappen neerdaalden dacht ze terug aan de keren dat ze zich als een bitch gedragen had. Ze realiseerde zich dat ze hier heel hard aan toe was geweest.

‘Ik heb mijn lesje geleerd’, mompelde ze in de sprei. Hij liet haar pols los, die ze onder haar kin neerlegde. ‘Het spijt me echt’, zei ze. Ze meende het oprecht terwijl de riem opnieuw op haar billen neerkwam. De pijn was nu veel intenser. Uiteindelijk begon ze te huilen.

Tegen de tijd dat hij klaar met haar was, klopten haar billen. Hij hielp haar overeind. Ze trok een grimas toen hij haar broek over haar billen om hoog trok. Toen nam hij haar in zijn armen.

Lana smolt weg tegen zijn warme borst en voelde zich geliefd, veilig en helemaal vrij van schuldgevoelens. Ze maakte zich niet langer druk waarom zich zo voelde maar genoot van de zalige sensaties. Tot hij zich voorover boog om haar te kussen, had ze helemaal geen erotische gevoelens, maar toen zijn mond haar lippen raakte steeg er een diepe kriebel in haar buik op en spreidde zich uit over haar hele lichaam. Met haar hand voelde ze in zijn kruis. De ontspannen staat waarin hij verkeerde veranderde snel toen ze hem streelde.

Niet lang daarna hing haar broek weer rond haar knieën en was de zijne helemaal uit en terwijl hij een condoom van het nachtkastje griste duwde hij haar achterover op het bed. Toen drong hij bij haar binnen, rekte haar uit en vulde haar helemaal op, terwijl zijn tong de hare plaagde. Haar billen deden zeer toen ze tegen de zachte sprei gedrukt werden, maar het voelde goed. Hij streelde haar borsten ruw door haar dunne T-shirt en haar bh en kwam vervolgens schokkend klaar. Haar kreten werden door zijn lippen gesmoord. Zijn lid was zo gezwollen dat ze zich afvroeg of hij hem er ooit wel weer uit zou kunnen krijgen.

Ze lagen er even stilletjes bij, tot hij de stilte verbrak, ‘Hoelang heeft dat geduurd, twee minuten? Ik denk dat we net een record gevestigd hebben…’

Lana giechelde en onder hem kneep ze haar benen samen, waarmee ze hem effectief op zijn plaats hield. ‘Ik denk dat we het nog eens dunnetjes over moeten doen’.

‘Ik zou niets liever doen, maar we moeten ons klaar maken voor het feest. Kom aan’. Hij deed zij hoofd omhoog en keek haar aan. Zijn ogen glommen.

Lana giechelde nog eens, maar maakte geen aanstalten hem te bevrijden. In een vloeiende beweging draaide hij hen om. Ze deed haar benen uit elkaar om haar evenwicht te bewaren toen ze bovenop hem kwam te zitten. Hij sloeg haar een keer hard op haar bips, voor ze zich van hem af liet rollen.

‘Als je nog naar de winkel wilt, mag je wel opschieten’, zei hij terwijl hij naar de badkamer liep.

‘Daar wil ik niet meer naartoe’. Lana rekte zich lui uit en omhelsde een van de kussens. ‘Ik zal eten wat je klaargemaakt hebt. Het spijt me dat ik zei dat ik het meeste niet zou lusten – ik vind het over het algemeen juist heel lekker wat jij klaarmaakt’.

Adam stapte de badkamer uit. Hij had een nat washandje in zijn hand. ‘Stond je te liegen toen je zei dat je het niet lekker zou vinden?’

Oh oh, dacht Lana. ‘Niet echt – ik heb het alleen maar wat overdreven’.

Hij waste zichzelf terwijl hij haar ondertussen aan bleef kijken. ‘Ik begon al te geloven dat je het alleen maar gegeten hebt omdat je mij niet voor het hoofd wilde stoten’.

‘Tja, dat is ook wel een paar keer gebeurd. Maar de meeste dingen die jij klaarmaakt, zijn erg lekker!’

‘Ik ben al jaren bezig met gezond eten dat ook nog eens heel goed smaakt. Ik vind het dan ook merg leuk dat je dat zegt. Het lijkt er dus op dat je tegen me gelogen hebt, alleen maar om een discussie te winnen’.

‘Het spijt me, Adam’, Lana ging op haar buik liggen en keek hem aan. ‘Ik weet niet wat me bezielde. Het spijt me echt. Eh…betekent dat…dat je me, je weet wel, nog een pak op mijn billen gaat geven?’ Ze voelde hoe ze een kleur aan vuur kreeg toen hij haar aankeek. Zijn gezichtsuitdrukking verraadde niets. Hij liet zijn blik over haar blote billen glijden en bestudeerde de details. Zij had het idee dat er wel honderd rode striemen zichtbaar moesten zijn, maar ze keek niet achterom.

‘Dat moet maar tot morgen wachten. Maar je verdiend het wel. Anders zou je je misschien uitgenodigd voelen te liegen als we ergens een meningsverschil over hebben.

Ze liet haar blik naar de vloer glijden en mompelde, ‘Ja, Adam’.  Zijn woorden zorgen voor een huivering in haar lijf. Ze ging rechtop zitten en keek om zich heen waar haar broek gebleven was.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Lana telde vierentachtig gasten toen het feest op zijn drukst was. Ze had geen tijd gehad om veel tijd aan haar kleding te besteden, dus had ze een wit verpleegstersuniform en een stethoscoop gedragen. Adam had een lange jas gedragen en een soort gangsterhoed. Hij zag er vervaarlijk uit in die outfit en Lana moest telkens lachen als ze naar hem keek. Steven had iets meegenomen uit de winkel met feestartikelen en zag eruit als een moderne piraat, compleet met zwart ooglapje. Hij had een ‘spookpad’ gemaakt van het huis naar de schuur, met allemaal verlichte spookfiguren langs de kant. Lana liet zich door hem langs het pad leiden en deed net of ze bang was en iedere keer als er een figuur oplichtte, slaakte ze een gilletje en kneep ze in zijn arm. In werkelijkheid was ze eigenlijk nergens bang voor, behalve voor haar eigen dromen.

Het grootste deel van de avond bracht ze in gezelschap van Elaine door. Peter en Adam leken het ook goed met elkaar te kunnen vinden en Lana bedacht zich wat ze allemaal wel niet gemeen hadden. Beide waren hoogopgeleid, strak in het pak, beiden hadden strakke normen en waarden en beiden waar niet onbemiddeld ondanks hun jeugdige leeftijd. De meeste bijzondere gast was Gerda, een zeventien jaar oude patiente, die verkleed was als zichzelf. Dat was al bijzonder genoeg, met haar zware make-up, korte minirokje en visnet kousen. Lana had gedacht dat Gerda niets met hen te maken zou willen hebben, omdat ze altijd negatief was en een bloedhekel leek te hebben aan alles wat met medische wereld, dokters en verpleegsters te maken had. Ze vroeg zich af of het meisje het niet ijskoud had toen ze samen met een groepje van Steven’s vrienden het spookpad afliep. Gerda zag er daarentegen een stuk gezonder uit dan een paar maanden geleden. Sinds ze haar medicijnen regelmatig innam, was haar bloedbeeld een stuk stabieler geworden. Lana glimlachte toen ze het meisje zag en was blij dat het allemaal zo goed uitpakte.

Lonneke, een andere patiënt, en haar vriend Jan, hadden in de hal en klein podium gemaakt. Lonneke demonstreerde daar een aantal goocheltrucs en er stonden constant een man of tien te kijken die probeerden te ontdekken hoe de trucs in elkaar staken. Lana deed daar niet aan mee, ze vond het veel te leuk om zich te verbazen over wat ze zag. Toen ze haar voor de derde keer niet weten aan welke kaart ze dacht, voelde ze de arm van Adam om haar middel.

‘Hee, liefje, wil je met mij het spookpad aflopen?’, fluisterde hij in haar oor.

Met een grijns draaide ze zich naar hem om. ‘Steven heeft het me al laten zien’.

‘Nou ja, ik moet toch nog meer broodjes maken – ze zijn bijna allemaal op. Zou jij even in de schuur willen gaan kijken of de jongelui daar geen kattenkwaad uithalen?’

‘Misschien kan ik wel met ze meedoen?’, plaagde ze.

‘Ik heb het volste vertrouwen in je’. Lana voelde een hand zachtjes over haar billen strijken.

‘Natuurlijk, OK… ik ben zo terug’. Ze ging Elaine zoeken om te vragen of die met haar mee wou gaan. Haar vriendin was bezig de bakken met chips die Peter en zij meegenomen hadden opnieuw te vullen. Niet lang daarna liepen beide jonge vrouwen met een grote zak chips met pad af en gierden het uit bij iedere pop die in het licht kwam te staan. Lana had Elaine niet gewaarschuwd voor de pop die via een touw van het dak van de schuur aan kwam suizen in de richting van een ieder die bij de deur in de buurt kwam. Ze lag helemaal dubbel van het lachen toen Elaine het uitgilde van schrik. Steven kwam naar buiten om de pop weer naar boven te trekken en de veer weer aan te spannen.

‘Heb jij dit allemaal gemaakt?’, vroeg Elaine, nog met haar hand voor haar mond. ‘Ik schrok me de blubber van die pop!’

‘Ja!’, zei Steven trots, ‘vond je het leuk?’

‘Het is geweldig! Je hebt er echt werk van gemaakt!’

‘We kwamen eens kijken of hier wat te eten valt’, grapte Lana. Lonneke had een stapel pizza’s meegenomen, die door de jongelui onmiddellijk naar de schuur geloodst waren. Ze stapten de aangenaam schuur binnen en Lana glimlachte trots toen ze zag wat Steven er van gemaakt had. Hij had een paar schragen neergezet, hier platen hout opgelegd en deze gedekt met zwart landbouwplastic. Verder had hij allemaal klapstoetjes neergezet die ze van de kliniek geleend hadden. Rond de tafels zaten allemaal jongelui die zich opperbest vermaakten. Ze vertelden elkaar griezelverhalen en genoten van de pizza’s. Lana liep regelrecht naar de tafel waar het eten opgesteld stond en pakte twee grote punten pizza en liep een rondje door de schuur, terwijl ze smulde van de dikbelegde pizza. Tot haar opluchting waren alle stallen leeg. Ze wilde per slot van rekening het plezier van niemand bederven.

Toen het tijd was om terug te gaan naar het huis, zag ze tot haar verrassing hoe haar arm losjes om de schouder van Gerda gedrapeerd lag. Het meisje glimlachte zowaar en keek op naar Steven terwijl hij in druk gesprek met zijn vrienden was.

Lana zocht Elaine op die verderop met een paar meiden over haar aanstaande huwelijk stond te praten. ‘Ga je mee?”, vroeg ze.

‘Natuurlijk, nog even – iedereen die ik ken heeft zijn buik vol over mijn verhalen over ons trouwen, ik ben dus blij dat ik een paar nieuwe slachtoffers gevonden heb!’

Lana draaide zich weer om en keek naar Steven. Tot haar afschuw zag ze hoe Gerda een sigaret opstak. Lana vroeg zich af of ze dat nu zou moeten verbieden, of niet, maar voelde vervolgens dat ze zelf ook graag eentje zou willen. Dat kon natuurlijk niet. De meeste jongeren wisten dat ze een verpleegkundige was, dus moest ze een goed voorbeeld geven. Maar hoe langer ze naar de omhoog kringelende rook keek, hoe meer ze naar een sigaret begon te verlangen. De vloer was bedekt met zand, dus er was geen brandgevaar. Het leek er ook niet op dat Elaine op korte termijn uitgepraat zou zijn en dus liep Lana naar het groepje van Steven.

‘Gerda’, hoorde ze zichzelf tegen het meisje zeggen. ‘Kun je heel even met me meekomen?’

Gerda draaide zich onmiddellijk om en keek uitdagend Lana aan. Lana dwong zichzelf beleefd te blijven en maakte een knikkende beweging in de richting van een van de stallen. Ze had niet gedacht dat Gerda haar zou volgen, maar dit was wel het geval. Toen ze uit het zicht waren keek Lana indringend naar de sigaret in de hand van Gerda.

‘Je gaat me toch niet vragen om hem uit te maken, is het wel?’, vroeg Gerda.

Lana voelde medelijden. Jezus, het kind had toch al een rotleven, wat zou een sigaretje daar nog voor schade kunnen aanrichten. Impulsief antwoordde ze, ‘Nee, ik vroeg me alleen af of ik er ook eentje zou mogen hebben’.

Gerda grijnsde van oor tot oor en viste een pakje sigaretten uit het borstzakje van haar spijkerjasje. ‘Oh, natuurlijk, ik wist niet dat je rookte’.

‘Ik heb nog maar een keer eerder in mijn leven gerookt, een paar weken geleden. Je vertelt het toch aan niemand? Het hoort eigenlijk niet dat een verpleegster staat te roken, begrijp je?’

Gerda schudde haar hoofd. ‘Natuurlijk vertel ik het niemand. Kom even hier staan, hier ziet niemand je staan’.

Lana volgde haar naar de dichtstbijzijnde stal, die maar halfverlicht werd door de lamp die in het gangpad hing. Hoedwel de stal leeg was, lag er wel allemaal oud, droog stro op de grond.

‘We moeten wel voorzichtig zijn dat het stro niet in de fik vliegt’, lachte Lana toen ze de sigaretten en een aansteker aanpakte. Ze stak hem aan en was blij met de adviezen die ze van Sharon gekregen had. Het eerste trekje ging zacht als fluweel naar binnen en Lana blies de rook in kleine wolkjes uit. ‘Mmmm, dit is lekker’, zei ze tevreden.

Gerda glimlachte. ‘Dus, Steven woont nu bij Adam en jou, is het niet?’

‘Ja – en het gaat allemaal boven verwachting. Hij heeft het hier reuze naar zijn zin en hoeft hier niet de hele dag te werken’.

‘Ik vind hem vet aardig’. Gerda kreeg er een kleur van. ‘Zijn Adam en jij verloofd?’

Lana stak trots haar hand uit om Gerda haar ring te laten zien. Hij glinsterde in het gedempte licht.

‘Oh, hij is beeldig! Ik ben blij om te horen dat jullie gaan trouwen – jullie passen goed bij elkaar’.

‘Dank je!’ Lana trok weer aan haar sigaret.

‘Weet je, ik heb nooit over trouwen gedacht vanwege mijn HIV besmetting. Maar sinds ik Steven ken, vraag ik me af of mensen met dezelfde ziekte toch seks zouden kunnen hebben?’

Lana keek haar aan en zocht naar de juiste woorden. ‘Eh…’. Ze nam nog een trekje. ‘Ik zou nog steeds veilig vrijen, maar ja, je zou best seks kunnen hebben…maar zou je niet liever wachten tot je getrouwd bent?’

‘Doe jij dat ook?’

Nu was het de beurt aan Lana om te blozen. ‘Daar geeft ik geen antwoord op’, lachte ze. ‘Maar ik zou het nog even rustig aan doen als ik jullie was’. Ze inhaleerde opnieuw een flinke trek van haar sigaret.

‘Wat staan jullie hier in het schemer?’, klonk de stem van Adam bij de staldeur.

Lana schrok zich een hoedje toen ze de strenge uitdrukking op zijn gezicht zag.

Lana staarde Adam met een lege blik aan, ze voelde een orkaan van gevoelens door haar heen gaan. Sinds het moment dat ze de weg gevonden had, had ze aan hem gedacht en hoe blij hij zou zijn dat ze veilig en wel terug was. Maar dat had niet erg lang geduurd! Ze had zich voorgesteld hoe hij zijn verontschuldigen zou maken omdat hij haar niet gewaarschuwd had dat ze beter niet de landerijen op kon gaan omdat je daar gemakkelijk kon verdwalen. Ze had zelfs bedacht dat hij zijn excuses zou maken dat hij nog steeds niet een mobiele telefoon voor haar gekocht had, zoals hij gezegd had te zullen doen. Hij had het recht niet om hier een punt van te maken en haar een pak slaag te geven alsof ze een stout meisje was. Hij zou de hemel op zijn blote knieën moeten danken dat weer veilig thuis was! De afgelopen uren van angst, stress en pijn waren meer geweest dan ze aankon. En nu dit…ze voelde alsof ze aangeschoten wild was.

‘Weet je wat ik in de afgelopen uren allemaal heb moeten doormaken?’, vroeg ze. ‘Ik ben verdwaald!’ Ze kon inmiddels, met overslaande stem, de woordenstroom niet meer tegenhouden, ‘Waarom heb je me niet laten weten dat het daar niet veilig is?! Waarom heb je de zaak hier zo laten verwaarlozen? Waar haal je het lef vandaan mij van onachtzaamheid te beschuldigen? Ben je me überhaupt wel gaan zoeken? En waarom blijf je me beschuldigen dat ik geen mobiele telefoon heb? Je hebt zelf gezegd dat je er een voor me zou kopen? Hoe km je erbij dat ik ergens schuld aan heb?’ Lana hield zich even stil om de verbijstering op zijn gezicht beter in zich op te kunnen nemen, vervolgens deed ze haar deur open en stapte uit. Met grote stappen beende ze de trap voor de voordeur op voor hij zelfs maar de tijd had om uit te stappen.

De adrenaline schoot door haar heen. Toen ze naar de deurkruk reikte, trilde haar hand als een blad aan de boom. Ze kon de deur bijna niet eens open krijgen. Doe eens rustig, hield ze zichzelf voor. Opeens stond Adam naast haar.

‘Doe eens rustig’, de strenge toon in zijn stem zorgde ervoor dat ze even stokstijf stil stond, meer van verrassing dan van schrik. Maar na de korte pauze vervolgde ze haar weg in de richting van de keuken, met Adam op haar hielen. ‘Probeer je mij nu de schuld van alles te geven?’, vroeg hij met luide stem, ‘Een redelijk denkend mens zou er sowieso niet alleen op uitgetrokken zijn’.

Lana rukte de deur van de koelkast open, greep een fles water en schreeuwde vervolgens bijna, ‘Een redelijk denkend mens zou niets meer weten dan ik!’ Toen ze zich de kromme woordkeus realiseerde, vervolgde ze met een lagere stem, ‘Ik bedoel, ik ben een redelijk denkend mens! Maar er zijn nergens waarschuwingsbordjes te vinden! Zoals, Gevaarlijk, betreden op eigen risico’.

‘Heb je dan niet tegen me gezegd, nee, tegen me geschreeuwd dat het daar verwaarloosd uitziet?’

‘Luid en duidelijk’. Met de hand in de mitella rukte ze de dop bijna van de fles, de andere trillend, terwijl ze de fles half leegschonk. Naar adem happend, rolden de woorden over elkaar heen, zonder dat ze nadacht over wat ze ging zeggen. ‘Het is een schande zoals het er daar buiten uitziet! Bijna alle houten hekken zijn kapot, er is niets gerepareerd, er is bijna nergens gemaaid, de paden zijn helemaal overwoekerd en het ene gebouw wat er nog staat bevindt zich in deplorabele toestand!’

‘En toen je zag hoe het er allemaal uitzag, besloot je er tòch naartoe te gaan? Alleen? Zonder dat je iemand zou kunnen waarschuwen?’ Adam leunde achterover tegen het aanrecht en deed zijn armen over elkaar.

Lana keek hem aan, en voelde hoe ze een kleur kreeg, toen ze zich realiseerde dat haar eigen woorden elkaar tegenspraken. ‘Ja! Ik wilde weten of het er daar net zo uit zou zien als in mijn dromen’.

‘OK, en waarom is het dan mijn schuld? Wat zou het verschil geweest zijn als ik je had verteld zou hebben dat je daar gemakkelijk kunt verdwalen?’

Ze schudde haar hoofd en veranderde van onderwerp, ‘En waar is mijn mobiele telefoon?’

Met een vriendelijk, maar gepijnigde blik in zijn ogen, haalde Adam een klein pakje uit zijn zak.

‘Hier’.

Lana keek hem even verbaasd aan en barstte vervolgens in tranen uit. Hoewel hij geen stap in haar richting zette, opende hij zijn armen en rende ze naar hem toe. Toen hij haar tegen zijn brede, warme borst drukte, leek alle angst en pijn samen te komen en begon ze ongecontroleerd te snikken. Ze was zich er maar amper van bewust dat hij haar opgepakt had en haar door de hal in de richting van de slaapkamer droeg. Hij ging op het bed zitten en nam haar bij zich op schoot. Haar hoofd rustte op zijn schouder, terwijl hij zachtjes door haar haren streek. Hij liet haar een poosje huilen en wachtte tot ze gekalmeerd was alvorens het woord te nemen.

‘Het is al goed, Lana. Alles is in orde. Ik ben je nog gaan zoeken…dat hebben Steven en ik samen gedaan. Ik was erg ongerust. Ik wist niet eens zeker of je die kant wel opgegaan was of niet. Het spijt me dat ik zo boven op je gesprongen ben. Dat was mijn bedoeling niet. Ik wilde alleen maar voor je zorgen, zorgen dat je beter zou voelen en het…tja, het deed pijn toen je mijn hulp afwees…natuurlijk weet ik dat je niet invalide bent’.

‘Het spijt me heel erg!’ Haar stem klonk gesmoord door zijn dikke jas. Ze draaide haar hoofd naar hem toe. ‘Ik was zo bang dat ik de weg terug niet meer zou kunnen vinden! Ik weet dat het stom was om er alleen op uit te trekken! En ik heb me zo op lopen winden over hoe het er daar uit zag…er waren geen gebouwen meer, er waren geen paden meer…’ Lana ging rechtop zitten, de tranen liepen over haar wangen. ‘Adam! Waarom denk je dat ik ervan uit ga dat daar achter paden zouden moeten lopen? Wat is er met me aan de hand? Mijn dromen kunnen niet echt zijn, maar ik doe steeds of het echte herinneringen zijn. Ik wil dit allemaal niet meer!’

Adam ging ook rechtop zitten, zijn ogen stonden bezorgd. ‘Ik weet het niet. Ik wou dat ik het wist. Ik heb je verteld dat ik in geesten geloof, maar daar plaagde ik je alleen maar mee. Nu ben ik er niet zo zeker meer van’.

Lana knikte. ‘Nou dat is een flinke hulp’, mompelde ze.

Soms denk ik dat er een soort aura is, of zoiets, van mensen die hier voor ons geweest zijn…ik weet dat het vreemd klinkt, maar ik heb zelfs gedacht dat herinneringen blijven waar ze zijn, als een soort elektrische opgeslagen lading en dat ze zich af kunnen spelen in het hoofd van iemand als er op de een of andere manier contact gemaakt wordt…gek, hè?’

Lana glimlachte flauwtjes. ‘Niet echt…als ik me mijn neurologielessen goed herinner, dan functioneren de hersenen doordat hun cellen middels de synapsen elektrische stroompjes aan elkaar doorgeven, klopt?’ Adam knikte, en ze ging door, ‘wie zegt dat dergelijke stroompjes in de loop van de jaren niet in enige vorm opgeslagen kunnen worden? Dat is een interessante theorie, Adam! Het is tenminste een stuk geloofwaardiger dan die verhalen over geesten en spoken’.

‘Het verklaart ook het verschijnsel van de ‘déjà vu’, en waarom sommige mensen op de plaats van een trauma precies kunnen vertellen wat daar met mensen gebeurd is’.

Lana veegde met haar mouw over haar gezicht. ‘Ja! En zelfs deze mensen hebben het wel eens bij het verkeerde eind – soms weten ze het precies, op andere momenten bakken ze er helemaal niets van! Misschien dat hun geest gevoelig is voor ‘elektrische’ herinneringen, maar soms zijn er helemaal geen herinneringen die opgevangen kunnen worden?’

Adam knikte. ‘Het grote probleem met mijn theorie is echter, dat herinneringen verondersteld worden opgeslagen te liggen in de neuronen, niet als elektrische ladingen. De ladingen verschaffen alleen maar de weg naar deze herinneringen. Maar omdat allerlei soorten data verzonden en opgeslagen kunnen worden als elektrische ladingen – denk maar eens aan alle draadloze apparatuur, waarom zouden herinneringen dan niet als data opgeslagen kunnen worden? Als je draadloze modem aanstaat, waar gaat die informatie dan heen als je computer niet aanstaat? Door de lucht. Hoe komt je mobiele telefoon aan zijn informatie? Door de lucht. Misschien dat onze gedachten en herinneringen net als radiogolven opgevangen kunnen worden? Misschien zijn er meer actieve gebieden in de buurt waar ze opgeslagen liggen, zoals in dit huis – je hebt deze dromen nooit eerder gehad voor je hier kwam logeren’.

‘Ik dacht dat elektrische signalen die niet door een apparaat opgevangen worden gewoon oplossen of op een andere manier te gronde gaan?’

‘Misschien wel. Maar dat een apparaat ze niet meer kan ontvangen wil niet zeggen dat ze er niet zijn. Het betekent niet dat ze niet naar een metalen object geleid zijn of naar de aarde tot een ontvanger ze opgepikt heeft. Je hersenen zouden de ontvanger kunnen zijn, zoals je gedachten de zender van elektrische ladingen zijn. Ik heb hiervoor op internet gekeken, en ik heb veel grote onderzoeken gevonden die hier naar verricht worden, zoals in het PEAR laboratorium, wat staat voor Princeton Engineering Anomalies Research, dat al dertig jaar bezig is. Ze hebben miljoenen testen gedaan en hebben ontdekt dat menselijke gedachten en gevoelens de resultaten van een ‘gebeurtenissen generator’, ook wel REG genoemd, kunnen beïnvloeden. Veel paranormaal psychologische onderzoeken hebben aangetoond dat onze hersenen signalen naar buiten ons lichaam uitzenden’.

‘Je hoeft me niet te overtuigen, Adam. Bovendien zie ik meer in jouw verklaring dan in de theorie over geesten en spoken’.

Adam glimlachte. ‘Iemand die ons nu zou kunnen horen, zou ons helemaal voor gek verklaren’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Lana lachte. ‘Je bent de meest normale persoon die ik ooit ontmoet heb, dus daar zou ik me geen zorgen om maken. Maar waarom zie ik die herinneringen alleen in mijn dromen? Het is nog nooit gebeurd terwijl ik wakker was’.

‘Je bewustzijn zal ze niet accepteren – je weet heel goed wat echt is en wat niet. Maar als je slaapt, dan weet je dat niet en staan je hersenen het toe dat de herinneringen afgespeeld worden? De meeste paranormale mensen moeten zich diep concentreren om het voor zich te zien. Ze hebben zich een vorm van zelfhypnose aangeleerd om in de juiste gemoedstoestand terecht te komen.

‘Misschien zou ik eens naar een hypnotiseur toe moeten gaan. In heb eens gehoord dat ze allerlei dingen naar boven kunnen halen die normaal gesproken door het bewustzijn weggedrukt worden’.

‘Misschien, maar het lijkt prima te gaan als je ligt te slapen – dus waar zou je je druk over maken?’

‘Dus ik kan gaan slapen zonder dat ik bang hoef te zijn weer zo’n vreemde droom te hebben!’ Lana sloeg haar armen om zijn nek en duwde hem achterover in de kussens. Hij sloeg zijn armen om haar heen en wreef haar over haar rug.

‘Laten we onze jas uitdoen’, zei Adam en ze stonden beiden op om zich hiervan te ontdoen. Lana’s haar ging recht overeind staan van de statische elektriciteit, bij ieder shirt wat ze uittrok.

‘Zo te zien heb je het daarbuiten niet koud gehad’, merkte hij droog op.

‘Ja’. Ze boog zich naar hem toe om hem te kussen. Een elektrisch vonkje spatte over. Lana sprong bijna een gat in de lucht van de schrik en ging vervolgens giechelend op hem liggen, ‘Over elektriciteit gesproken…’

‘Ik zal wat te eten maken’, zei Adam, ‘en ik ben zo terug met ijs voor je enkel – als…blijf je hier, of…’

‘Ik denk dat ik even naar de televisie ga kijken’. Lana liep met hem mee naar de keuken, nam haar medicijnen in en liep met een ijspakking terug naar de woonkamer. Adam bracht haar de nieuwe mobiele telefoon, waar ze een tijd lang mee ging zitten spelen. Ze zette alle telefoonnummers die ze uit haar hoofd kende in het geheugen. Maar de theorieën van Adam haalden haar uit haar concentratie. Het leek allemaal te kloppen’.

__________________________

Ze aten met zijn allen in de eetkamer. Steven at snel zijn bord leeg en kondigde vervolgens aan dat hij naar bed ging.

Zodra hij zijn hielen gelicht had, richtte Adam zich naar Lana. ‘Weet je, voor zover het om het opknappen van alles hier gaat, dat ben ik al jaren van plan. Als je het had gezien toen ik het van mijn moeder kreeg, dan zou je een idee hebben hoe het eruit gezien heeft. Er had hier al meer dan tien jaar niemand meer gewoond. Binnen was alles bedekt door centimeters stof en spinnenwebben. Het heeft me meer dan een jaar gekost om deze vleugel bewoonbaar te maken. Ik heb een heel nieuwe badkamer moeten laten aanleggen. Vervolgens heeft het me nog een jaar gekost om de benedenverdieping op te knappen. En zes maanden voor de bovenverdieping. En nogmaals zes maanden voor de keuken…begrijp je?’

Lana knikte, ze was een beetje overdonderd en keek naar de etensresten in haar bord.

‘Ik heb nog niet de tijd gehad om buiten aan de slag te gaan. Bovendien was ik van plan de zolder als volgende aan te pakken’.

‘Ik…ik was overstuur…’, probeerde ze haar overreacties te verklaren, ‘omdat ik zo moe was en ik me herinnerde hoe mooi het er ooit uitgezien heeft…het spijt me dat ik jou de schuld heb willen geven’.

‘Het is wel goed. Laten we het maar achter ons laten’.

Ze keek naar hem op en kon de liefde in zijn ogen lezen. ‘Je gaat toch niet…je gaat me toch niet een pak op mijn billen geven?’

‘Nee. Dat zou ik wel moeten doen, maar ik denk dat je je portie wel gehad hebt en bovendien ben ik er zeker van dat je daar nooit weer alleen naar toe gaat, of wel?’

‘Geen sprake van’.

‘Laten we er dan maar een streep onder zetten’.

‘Dank je wel…en ook bedankt voor mijn mobiele telefoon. Het spijt me dat ik daar zo onaardig over deed’.

‘Het is al goed. Ik had er al eerder mee moeten komen, maar nu je er eentje hebt, ben ik een stuk geruster op je veiligheid’.

‘Ik ook’. Lana ging staan en begon de borden op te stapelen om deze naar de keuken te brengen. ‘Zal ik je eens wat vertellen?’

‘Wat?’

‘Dit is voor het eerst dat Steven niet overeind springt om de etenstafel op te ruimen. Misschien dat hij zich tenslotte dan toch thuis begint te voelen’.

‘Ik hoop het’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Toen ze later op bed lagen trok Adam haar dicht tegen zich aan, hij kuste haar teder terwijl zij langzaam in slaap begon te vallen. ‘Misschien dat onze herinneringen op dit moment wel op onze harde schijf opgeslagen’, mompelde hij, terwijl hij zachtjes haar borst streelde. ‘Laten we er dan maar een mooie van maken’, giechelde Lana. Even later werd de kamer gevuld met geluidjes van plezier.

_______________

Elizabeth rende over het zandpad aan de rand van het bos. Misschien had ze beter niet kunnen rennen nu ze zeven maanden zwanger was, maar het was zo’n mooie ochtend dat ze zich niet in had kunnen houden. De hond dartelde achter haar aan, happend naar de vlinders en af en toe struikelend over de stenen die in het hoge gras verscholen lagen. Ze moest lachen toen hij in volle vaart over de kop vloog om snel weer op te krabbelen om zijn race voort te zetten.

Toen ze het houten huisje naderde wat eens de residentie van het landgoed was geweest, duwde ze de deur open om frisse lucht naar binnen te laten stromen. Ze hield ervan om hier te komen, even weg van de drukte en het lawaai van het grote huis, om rustig te kunnen lezen, handwerken of een dutje te doen. Vandaag was James bij de buurman op bezoek gegaan om te praten over de nieuwste ontwikkelingen op landbouwgebied. De kinderen zaten met het kindermeisje te ontbijten, dus kon ze best even gemist worden. Het was toch maar een wedstrijdje wie het gezag van het kindermeisje kon ondermijnen, gepaard gaande met veel geknoei.

Elizabeth deed de gordijnen open die voor de kleine ramen van het huisje hingen en glimlachte toen een zonnestraal in haar gezicht scheen. Niet lang daarna lag ze op een zachte veren matras, verdiept in een gedichtenbundel.

‘Elizabeth?’, hoorde ze de stem van James door de open deur binnendringen. ‘Kom naar huis, schatje; het is al bijna middag’.

Ze rekte zich lui uit, glimlachte en antwoordde, ‘Ja James, ik kom er zo aan’.

Met een brede grijns liep James terug naar het huis. Elizabeth ging rechtop zitten. Ze moest in slaap gevallen zijn als het nu al bijna etenstijd was. De baby schopte, hard, ze kromp ineen van de kracht. Het voelde alsof het meer armen had dan een inktvis, grinnikte ze, ze voelde constant op meer plaatsen drukken en stompen dan ze kon tellen! Ze pakte het boek op van de rand van het bed en begon nog een paar bladzijden te lezen…

Ze keek op toen er plots een schaduw over haar boek viel. Ze keek naar de deuropening en hield geschrokken naar adem in. Daar stond Robert Davids, groot en sterk, en met een donkere uitdrukking op zijn gelaat. Robert was de eigenaar van een klein boerderijtje een paar kilometer verderop en Elizabeth had een hekel aan hem. Hij was zo’n type dat vond dat vrouwen niet gehoord hoefden te worden en alleen maar goed waren om voor nageslacht te zorgen. Ze had zijn vrouw Gertrude nog nooit ontmoet. Ze had haar alleen maar van een afstand in de kerk zien zitten. Dat was de enige keer dat ze buitenshuis kwam. Zelfs James had een hekel aan die man.

‘Kom snel mee’, gromde hij. Elizabeth was niet in staat om een woord uit te brengen, kon alleen maar nee schudden.

‘Mijn vrouw is erg ziek. Je moet haar helpen’.

‘Ik…dat kan niet…ik moet het eerst aan James vragen’, piepte ze.

‘Ze zal het niet halen, tenzij je nu meekomt!’

Elizabeth, die sociaal altijd erg bewogen was, geloofde hem. Ze knikte, legde haar boek neer en liep met hem mee naar zijn wagen, die hij een eind verder op het pad had laten staan. James zou het vast wel begrijpen als ze een ernstig zieke vrouw ging helpen, toch? En zelfs als ze hier voor gestraft zou worden, dan kon ze niet anders dan te proberen het leven van een ander te redden. Ze voelde zachtjes tegen aan heup – het tasje met de geneeskundige kruiden hing daar, zoals altijd…

De wagen hobbelde als een bezetene over de oneffenheden van het zandpad en zorgde voor felle pijnscheuten door de buik van Elizabeth, toen Robert op volle snelheid naar huis racete. Ze hield zich krampachtig vast aan het harde houten bankje. Ze gilde en smeekte hem om het rustiger aan te doen – ze probeerde zelfs naar voren te reiken om hem een klap op zijn schouder te geven, maar ze durfde het bankje niet los te laten om dit te kunnen doen. Korte tijd later hield hij stil voor de ingang van zijn boerderij.

‘Mijn God’, kreunde Elizabeth, terwijl hij van de wagen sprong en zich naar haar kant haastte. ‘Ik ben er bijna afgevallen. Wat mankeerde jou?’

Hij beantwoordde haar vraag door haar onder haar armen te pakken met zijn kolenschoppen van handen en zette haar op de grond. ‘Boven’, bromde hij.

Elizabeth wachtte even, ze had helemaal geen zin om hem te gehoorzamen. Er klonk er een afschuwelijk, laag kreunend geluid vanuit het raam op de bovenverdieping. Ze had achter geen keus, want hij pakte haar bij haar arm en begon haar de trap op te sleuren. Ze strompelde achter hem aan en was bang dat de baby iets zou overkomen als ze zou komen te vallen. De pijn was in ieder geval opgehouden.

Ze schrok zich een hoedje toen ze Gertrude zag liggen. De arme vrouw lag in haar eigen vuil op het groezelige linnengoed, en gloeide van de koorts. ‘Waar is het personeel?’, wilde Elizabeth weten.

‘Allemaal weg’, bulderde hij.

‘Ze zal niet beter worden als je haar niet verzorgd’.

‘Doe jij dat maar’.

Elizabeth ging staan en keek hem met een schuine blik aan. ‘Nee’.

Toen ze bijkwam  lag ze op de grond, naast het stinkende bed. Haar oren suisden en haar hoofd deed pijn.

Toen ze moeizaam overeind krabbelde, voelde Elizabeth opnieuw steken van pijn in haar buik. Lieve hemel, ze kon het leven van haar kindje niet nog eens op het spel zetten. ‘Geef me wat schoon water…’, zei ze met schorre stem.

_______________

Adam schrok wakker van een oorverdovende gil. Hij schoot overeind en wreef in zijn ogen toen er nog een ijselijke gil rechts van hem klonk. ‘Lana!’, riep hij, terwijl hij aan het koord van het licht trok en aan haar ‘goede’ schouder begon te schudden. Haar nachthemd en haar haren waren doorweekt met zweet en hij zag een flits van haar witte tanden toen opnieuw een harde gil zijn orden teisterde.

Steven kwam de kamer binnen stormen. ‘Wat gebeurd hier?! Wat is er aan de hand?’

Er klonk weer een gil, die overging in een laag gekreun, het klonk alsof ze erge pijn had. Het duurde een poos voordat ze langzaam ontspande bij het horen van de troostende stem van Adam. Ze deed haar ogen open en keek hem aan. Steven stond bij het bed en keek verward om zich heen. Het was overduidelijk dat Adam haar niets aangedaan had, maar hij nog nooit gezien dat iemand zo’n erge nachtmerrie had waar ze niet uit wakker konden worden. Zijn moeder had af en toe last gehad van hallucinaties die hier wel een beetje op leken. Maar hij wist zeker dat Lana geen drugs gebruikt had die dit zouden kunnen veroorzaken.

‘Ohhh’, kreunde ze, en deed haar ogen weer dicht.

‘Wat is er aan de hand, Lana? Geef antwoord, liefje…’, drong Adam aan.

‘Oh, mijn God…’

‘Lana?’, de stem van Steven leek haar terug in de realiteit te brengen. Ze keek hem aan en ging rechtop zitten. Ze hield het laken voor haar borsten.

‘Ik…ik droomde weer dat ik Elizabeth was…de bevalling van de tweeling…’

‘Oh mijn God’, herhaalde Adam, ‘Dat moet heel erg pijn gedaan hebben…’

‘Pijn kan het gevoel niet beschrijven! Het scheurde me aan stukken. Ik bedoel, het scheurde Elizabeth aan stukken… ik weet het niet meer! Waarom gebeurd dit allemaal?’, ze begon hartverscheurend te huilen, met lang uithalen, en Adam deed zijn armen om haar heen en klopte zachtjes op haar rug.

‘Wat is er met haar aan de hand?’, vroeg Steven.

‘Ze heeft soms hele nare dromen, Steven. Dit is al de vijfde keer dat ze droomde dat ze mijn betovergrootmoeder was. De dromen zijn zo levensecht dat ze er bang van wordt.

‘Steven ging op de rand van het bed zitten. ‘Adam…’

‘Ja’.

‘Ik heb ook een paar keer gedroomd’.

‘Wat!’

Lana hield op met huilen en staarde naar de andere kant van het bed naar de jongeman. ‘Jij ook? Waar heb je over gedroomd?’

‘Ik heb steeds dezelfde droom. Mijn naam is Willem en ik heb hier gewoond, maar dat is wel heel lang geleden. Ik weet niet precies wanneer, maar het ziet er allemaal heel anders uit. Er zijn geen vleugels aan het huis en de landerijen achter het huis staan vol met koeien. Eén stier heeft zijn eigen weilandje. Verder zijn er veel paarden waar ik regelmatig op rijdt, en…eh…Elizabeth is mijn moeder…’

Lana verstijfde in de armen van Adam. Ze voelde de angst diep in haar lijf. ‘Oh, mijn God, Adam – hij heeft dezelfde dingen gezien, die ik ook gezien heb. Steven, wat is de naam van je vader in je dromen?’

‘James. Net als op de foto’s die we gevonden hebben’.

‘Was er een hond?’

‘Jingles’.

Toen ze dat hoorde stokte de adem van Lana. ‘Dat heb ik hem nooit verteld, Adam! Jingles staat ook niet op de foto’s. Hoe kan hij die naam weten?’

‘Misschien staat hij in het dagboek?’, opperde Adam.

‘Nee, dat is niet zo’.

‘Ik vraag me af waarom ik nooit van dergelijke dromen gehad heb’, vroeg Adam zich hardop af.

‘Misschien heb je wel een bekrompen geest’, opperde Lana en keek hem ondeugend aan.

‘Kom hier’. De toon in de stem van Adam bezorgde haar de rillingen, ook al was ze er wel van overtuigd dat hij haar na zo’n heftige droom geen pak op haar billen zou geven.

‘Ik ga terug naar mijn bed’, zei Steven, die nonchalant probeerde over te komen. ‘We kunnen het er morgen nog wel even over hebben. Mijn dromen zijn helemaal niet eng. Ik vind ze zelfs wel leuk. Ik vind het heel erg dat je zoveel pijn gehad hebt, Lana. Gaat het nu weer een beetje met je?’

‘Ja – ik heb nu helemaal geen pijn meer’.

‘Ik hoop niet dat ik zulke dromen zal hebben. Hee, vrijdag is het Halloween! Zullen we dan een feestje bouwen?’

Lana moest lachen om Steven zijn jeugdige enthousiasme. ‘Natuurlijk. We zullen morgen de voorbereidingen treffen’.

‘Ik moet werken en Steven moet naar school’, herinnerde Adam haar. ‘En jij blijft thuis, Lana’.

Zodra Steven de deur achter zich dichtgetrokken had, draaide Lana zich naar Adam, er blonken tranen in haar ogen. ‘Ik vind het niet erg om hier alleen achter te blijven, maar ik ben wel bang om te gaan slapen! Ik wil die pijn nooit weer voelen! Wat als ik nog eens over die bevalling ga dromen?’

‘Rustig maar. Ga maar lekker liggen’, probeerde hij haar gerust te stellen, ‘en ik zal een kalmerend middeltje voor je halen. Ik garandeer je als je die neemt dat je geen dromen meer zult hebben’.

‘Echt waar? En kan ik die dan iedere nacht nemen?’

Adam fronste zijn wenkbrauwen, hij wist dat ze zich heel goed bewust was van de bijwerkingen van kalmerende middelen en dat je er spaarzaam gebruik van moest maken.

‘Ik maak maar een grapje. Maar ik wil niet nog eens zo’n droom hebben. Zullen we morgen in mijn flatje slapen?’

Adam knikte. ‘Steven ook?’

‘Natuurlijk – hij kan op de bank slapen’.

‘Mooi zo. Ik wil hem hier liever niet alleen laten, met alles wat er momenteel gebeurd…ik ben zo terug’.

Toen hij terug kwam, nam Lana het tabletje in en gingen ze beiden weer liggen. Ze hielden elkaar stevig vast.

‘Adam’, fluisterde Lana in het donker.

‘Wat is er, schatje?’

‘Ik wil je graag over mijn droom vertellen, voor ik dingen vergeet’.

‘Okay’.

‘De buurman van Elizabeth en James, Robert Huppeldepup… hij heeft Elizabeth gedwongen om met zich mee te gaan om bij zijn zieke vrouw te kijken. Ze was zo vies, dat het goed zou kunnen dat ze daar ziek van was. En hij sloeg Elizabeth tegen de grond. Zodra ze zijn vrouw schoongemaakt en behandeld had, smeet hij haar weer op zijn wagen en zette haar af aan het begin van onze…eh, jouw oprijlaan. Ze was al in de eindfase van de bevalling aanbeland toen ze naar het huis moest lopen. James zag haar en droeg haar naar binnen en toen maakte je me wakker. De pijnen waren toen zo verschrikkelijk dat ik dacht dat ik, ik bedoel, dat ik dacht dat ze doodging…’

Adam trok Lana dicht tegen zich aan en zij begon opnieuw te huilen. ‘Ik kan me niet voorstellen dat ik me uren door die bevalling heen moet vechten, alleen maar om vervolgens twee doodgeboren kindjes te hebben…’

‘Shhh, stil maar…het ging niet over jou, weet je nog?’

‘Ja, maar het is zo zielig!’

‘Dat ben ik met je eens. Zullen we het nu over leuke dingen gaan hebben?’

‘Zoals?’

‘Zoals dat we gaan trouwen en hoeveel kinderen we willen…’

‘Je bedoeld òf we kinderen zullen hebben? Het kan nog steeds zo zijn dat ik… HIV geïnfecteerd ben…weet je nog?’

‘Dat is niet zo. Dat zal niet gebeuren. Het komt allemaal wel goed..’ Adam hield op met praten omdat dat Lana in een diepe slaap gevallen was. Hij luisterde een poos naar haar diepe, regelmatige ademhaling en hoopte dat er even geen nieuwe kink in de kabel kwam, tot hij uiteindelijk ook in slaap viel. De laatste paar dagen hadden ook bij hem sporen nagelaten, hij was van zijn leven nog nooit zo moe geweest.

James liep naar zijn vrouw toe, die als een prachtig standbeeld in positie bleef. Hij liet zijn vingers voorzichtig over de roze striemen glijden. Zoals hij al vermoedde, bij het ontbreken van berouw in haar ogen, waren ze niet lang blijven zitten. Misschien moest hij overwegen haar vandaag harder te straffen. Wat zou er nodig zijn om ervoor te zorgen dat ze de volgende keer de verleiding zou weerstaan? Hij snapte er echt niets van waarom ze het weiland ingegaan was en de stier uitgedaagd had door als een bezetene met die gekke plantjes die ze in haar hand hield, te zwaaien.

James slaakte een diepe zucht. Hij alleen was verantwoordelijk voor haar gedrag, omdat zij zelf geen notie scheen te hebben van consequenties en haar eigen veiligheid. Als hij haar niet goed in de gaten zou houden, dan zou haar impulsiviteit haar waarschijnlijk snel in de problemen brengen. Met dit in gedachte deed hij zijn arm naar achter en sloeg haar op haar rechterbil, en wachtte tot een rode handafdruk verscheen. KLETS! Hij sloeg op de andere bil, waar het zelfde effect optrad. Toen begon hij haar snel achter elkaar te slaan ervoor zorgend dat hij geen plekje van haar billen oversloeg. Elizabeth kreunde een paar keer van de pijn, maar bleef netjes in de juiste houding zitten. En hoewel hij haar gehoorzaamheid op prijs stelde, realiseerde hij zich dat de straf tot nu toe niet veel indruk maakte. Het was tijd voor andere maatregelen.

Het hart van Elizabeth ging sneller slaan toen ze hoorde hoe James de kast open maakte. Hij pakte de paddel! Hij had haar al een behoorlijk pak op slaag gegeven aan haar bips te voelen, waarom nu ook nog de paddel?

‘Elizabeth’, zei James. ‘Vertel me eens waarom je gestraft wordt’.

‘Omdat ik het weiland van de stier ingegaan ben?’, vroeg ze met trillende stem.

‘Ja. En omdat je de stier uitgedaagd hebt’.

‘Hoe bedoel je?’

‘Elizabeth, je ging die wei in om de stier uit te dagen, zonder dat je aan het leven van onze baby’s gedacht hebt!’ Nadat James dit gezegd had, liet hij de paddel met een harde klap op haar bips neerkomen.

Elizabeth gilde het uit van de pijn voordat ze zei, ‘Nee! James, ik ging alleen maar ‘Woundwort’ plantjes plukken – die zijn zo moeilijk te vinden! En toen werd ik door een horzel belaagd! Ik raakte in paniek om probeerde hem met de plantjes weg te slaan!’

James stopte met slaan. ‘De wat plantjes?’

‘Ik had ‘Woundwort’ plantjes nodig – ze zijn heel zeldzaam, en ik had niet meer. We hebben ze nodig om infecties te voorkomen als iemand zich verwond’.

‘Waarom heb je dan niet aan iemand anders gevraagd om ze voor je te plukken?’

‘Omdat…ik was bang dat iemand zich zou bezeren voordat iemand tijd had om die plantjes voor me te halen. En de stier was aan de andere kant van het weiland omdat de koeien daar naar binnen gelaten werden – ik was van plan snel naar binnen te gaan, de plantjes te plukken en weer te maken dat ik wegkwam. Maar toen stak die horzel me’.

‘Waar?’, vroeg James, die opeens op zijn hoede was. Hoewel hij Elizabeth het liegen jaren geleden al afgeleerd had, wist hij dat ze de dingen af en toe flink kon overdrijven.

‘In mijn nek’. Elizabeth verliet haar houding om haar haar over haar schouder te kunnen trekken.

‘Ik zie het’, zei James, toen hij zich voorover boog om de wond te kunnen zien. ‘De angel zit er nog steeds in. Blijf stil zitten’. Met een snelle beweging van zijn vingernagels, verloste hij haar van het kleine bruine puntje, terwijl zij het uitgilde van de plotselinge, scherpe pijn. ‘Dat weiland inlopen was heel dom van je’, liet hij haar weten, ‘maar het doet me deugd te weten dat je die stier niet met opzet stond uit te dagen zoals ik aanvankelijk gedacht heb’.

‘Het spijt me’, liet  ze nog een keer weten, en hield vervolgens haar adem in voor de volgende klets met de paddel.

James stond in zichzelf te overleggen of ze nu nog meer straf verdiende of niet. In plaats van dat ze een dom en gevaarlijk spelletje had gespeeld, had ze haar leven en dat van haar ongeboren kinderen gewaagd, uit het belang van het voorkomen van wondinfecties. Een begrijpelijke maar overbodige reden, omdat ze iemand anders had kunnen vragen het te doen. Hij wilde niet dat ze nog eens zo’n beoordelingsfout zou maken. Toen hij dit besloten had, liet hij de paddel nog twintig keer hard op haar opgestoken billen neerdalen. Elizabeth huilde in het kussen.

Toen hij ophield, lag ze stilletjes te huilen, terwijl hij haar huid bekeek. Het was genoeg voor vandaag…Hij tikte met de paddel tegen de binnenkant van haar dijen en ze deed ze verder uit elkaar. Een en ander resulteerde in het tentoonstellen van haar intieme delen. Als reactie hierop voelde hij zichzelf stijf worden. Opeens leek niets belangrijker dan bezit van haar te nemen. In hun tijd was het zo geregeld dat een vrouw te allen tijde haar man zonder te klagen gehoorzaamde.

Elizabeth voelde zijn hand tussen haar benen. Het kwam niet vaak voor dat hij een straf combineerde met een vrijpartij. Hij zag dat als een beloning voor haar, een beloning die ze niet verdiende. Maar deze keer draaide hij haar om, schoof een paar kussens onder haar billen en schoof zijn stijve lid bij haar naar binnen. Terwijl hij de tranen van haar gezicht kuste, bewoog hij zich ritmisch in en uit haar lichaam. Deze keer wilde ze het uitgillen van plezier. Der hitte van haar bips zorgde ervoor dat de passie nog hoger opgedreven werd. Ze concentreerde zich op zijn grijze ogen en zag dat hierin de zelfde soort gevoelens weerspiegeld werden. Ze bleef hem gebiologeerd aankijken, voor heel langzaam de wereld om hen heen verdween…

Adam keek omlaag naar de steeds wisselende gezichtsuitdrukking van Lana. Hij was wakker geworden van haar huilen, dat niet lang daarna veranderd was in kreunen van genot. Nu zag ze eruit alsof ze ieder moment klaar kon komen. Hij bleef gefascineerd toekijken.

‘Oh, God! James! James!’, riep ze opens, terwijl haar lichaam verkrampte en haar handen de randen van het bed vast grepen of haar leven ervan af hing. Toen ontspande ze hoewel haar lichaam als een blad aan de boom bleef trillen. ‘James’, fluisterde ze, ‘kom nog een keer in me. Alsjeblieft, James…’

Lana voelde zich voldaan en ging op haar zij tegen hem aanliggen. Zijn arm stevig om haar middel. Ze voelde zijn stijve lid hard tegen haar billen aandrukken. Ook al wist ze dat ze geslapen had, het gevoel hem in zich te voelen stond vers in haar geheugen, het was een gepassioneerde vrijpartij geweest.

Ze ging rechtop zitten. Ze was nu helemaal wakker en keek naar het knappe gezicht van Adam. Er was helemaal gaan James – die bestond alleen in haar wildste dromen. Zelfs in het schemerlicht leek Adam op een oude godheid die op aarde neergedaald was. Hij was veel knapper dan James. Ze hield zo veel van hem dat haar hart er pijn van deed. Hoe kon ze in haar droom zo intens op James gereageerd hebben? Ook al was ze Elizabeth in haar droom, ze voelde de pijn levensecht, evenals de liefde en het heftige orgasme. Ze had James in zijn ogen gekeken en wist dat ze van hem hield. Ze herinnerde zich hoe hij haar een pak slaag gegeven had. Ze herinnerde zich de pijn van de paddel waarmee ze hard op haar bips geslagen was. Het was moeilijk om in de houding te blijven zitten die hij van haar verlangd had! James, lachte ze in zichzelf…

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Lana voelde zich nu erg schuldig omdat ze hem met een van zijn voorvaderen bedrogen had! De dromen waren zo levensecht, zo krachtig dat het steeds moeilijker te geloven was dat deze uit haar eigen onderbewustzijn afkomstig waren. Ze kon het ook niet langer aan de pijnstiller wijden, want die had ze gisteravond niet meer genomen. Maar ze herinnerde zich dat ze tijdens haar opleiding tot verpleegkundige eens gelezen had dat een trauma levensechte emotionele dromen kon voortbrengen die lichamelijke sensaties konden veroorzaken. Als de onverklaarbare wetenschap van de geneeskrachtige planten er niet geweest was, dan zou ze kunnen geloven dat haar eigen emoties haar parten speelden. Maar hoe kwam ze aan die wijsheden over kruiden?

Natuurlijk! Lana voelde zich plotseling enorm opgelucht, toen ze zich herinnerde hoe ze eens een workshop had bijgewoond over natuurlijke medicamenten – het had een hele dag geduurd en de spreker was zowel interessant als onderhoudend geweest. Zij en Elaine hadden aan zijn lippen gehangen en meegedaan in alle demonstraties. Maar ze waren het prompt allemaal vergeten, omdat het geen examenstof betrof. En dus, had haar eigen onderbewustzijn deze informatie opgediept en in haar dromen geïntegreerd.

Nadat ze zichzelf van de spoken en geesten bevrijd had, liet Lana zich naar de zijkant van het bed glijden, stond op en deed de ochtendjas van Adam aan. Ze liep naar de badkamer, ging op het toilet zitten en realiseerde zich vervolgens dat haar enkel geen pijn meer deed. Haar hand schoot naar haar sleutelbeen en was bijna opgelucht dat het schrijnde toen ze hier een beetje op drukte. Haar enkel was kennelijk slechts licht gekneusd geweest, en Adam had het goed behandeld met ijspakkingen en een drukverband. En nu was het hersteld. Ze glimlachte in zichzelf, stond op en liep voorzichtig naar de studeerkamer.

Voor de tweede keer die nacht trof Adam Lana achter de computer aan. Ze was met een hand bezig iets te typen. Hij schraapte zijn keel toen hij naar binnen stapte.

‘Oh, hoi Adam, ik was net bezig op te schrijven wat er in mijn dromen allemaal gebeurd is’, liet Lana hem weten.

‘Wat?’, vroeg hij en ging achter haar staan om over haar schouder te kunnen kijken.

‘Ik ga er van uit dat als ik het allemaal opgeschreven heb, ik niet meer van die levensechte dromen heb’.

‘Hoe dat zo?’

Lana zuchtte. ‘Het moge duidelijk zijn dat het een emotionele reactie is op mijn val van de trap. Mijn onderbewustzijn is zich in mijn dromen aan het afreageren. Wanneer ik het allemaal op papier zet, dan houden de dromen misschien op of worden op zijn minst wat minder interactief…’

‘Je had vannacht een orgasme in je slaap – dat noemden we vroeger een natte droom’, zei Adam.

Lana keek hem verrast aan. ‘Hoorde je me, Of zag je me?’

‘Ik werd wakker van je, je huilde en later riep je, James, James, James’.

‘Oh, mijn God’, mompelde Lana en liet haar hoofd op haar goede arm zakken. ‘Het was zo verdomd levensecht, ik voel me schuldig, net alsof ik je bedrogen heb! Ik zag hem, Adam. Hij bedreef de liefde met me. Ik heb het grootste voorstellingsvermogen van de wereld! Dat is ook een reden waarom ik dit allemaal opschrijf – misschien wordt het wel een bestseller’, glimlachte ze.

‘Wat zijn dat allemaal voor briefjes?’, Adam wees naar de handgeschreven kattenbelletjes die ze eerder allemaal uitgestald had.

‘Alles wat ik tot vannacht niet van kruiden wist. Ik werd tijdens de eerste droom wakker als een kruidenexpert…ik ben toen op zoek gegaan op het internet. Alles wat ik opgeschreven had, bleek waar te zijn’.

Lana keek Adam onderzoekend aan, en hoopte dat hij niet dacht dat ze helemaal gek geworden was.

‘Maar hoe kun je dat nu allemaal in een droom leren?’

‘Daar ben ik inmiddels achter’. Lana vertelde hem van de workshop en hij was het met haar eens dat het een goede verklaring zou kunnen zijn.

‘Goed, ik moet over een half uur al opstaan om naar het werk te gaan’, herinnerde hij haar, ‘Ik denk dat jij maar lekker thuis moet blijven; jij hebt ook niet veel slaap gehad’.

‘Dat is goed’. Lana stond op en zag hoe hij licht verbaasd keek. Hij trok haar tegen zich aan en knuffelde haar. Zij genoot van het gevoel van zijn sterke armen om hem heen en zijn inmiddels bekende geur, toen ze haar hoofd op zijn schouder legde. ‘Jij bent de baas. Ik blijf vandaag thuis’.

‘Ga nu maar mee naar bed’

‘Met tegenzin sloeg Lana haar bestand op, sloot alle internet schermen af en sloot vervolgens de computer af, terwijl Adam geduldig op haar stond te wachten. ‘Ik ben zo bij je – je hoeft hier niet op me te wachten’, liet ze hem weten.

‘Ik zal je naar bed dragen’.

‘Oh! Adam, mijn enkel is weer beter!’

‘Wat?’

‘Hij is weer beter! Is het niet wonderbaarlijk?’ Lana achterover zitten en stak haar voet naar hem uit. Hij onderzocht deze voorzichtig, maar alles voelde normaal aan.

‘Dit is zeker wonderbaarlijk. Ik dacht dat het weken zou duren voor dit genezen zou zijn. Toch wil ik dat je het rekverband er weer om heen doet, gewoon voor het geval dat’.

‘Ja, Adam’, antwoordde ze met een brutale grijns.

_____________________

Toen Adam later die ochtend naar het werk vertrok, lag Lana eindelijk diep in slap. Dit keer werd haar rust niet door dromen verstoord. Hij maakte haar niet wakker om haar gedag te zeggen. Ze sliep een gat in de dag en voelde zich daarna voor het eerst sinds tijden kiplekker.

Nadat ze haar medicijnen met water ingenomen had, ging ze wel een uur lang zitten typen, totdat ze uiteindelijk haar arm uit de mitella haalde en met beide handen ging zitten typen. Zolang ze met maar met haar rechter elleboog op het bureau leunde, stond er geen druk op het sleutelbeen. Tegen de tijd dat ze klaar was, wat het al in de namiddag en scheen de zon tussen de gordijnen door. Ze besloot een wandelingetje te gaan maken om de broodnodige beweging te krijgen. Het voelde heerlijk om gewoon weer op haar benen te kunnen lopen! Ze wikkelde haar enkel in het rekverband en deed een paar lagen kleren aan, vooral shirts van Adam, en daar overheen een warme jas.

Lana liep eerst langzaam en vervolgens wat steviger toen de prachtige natuur rond het huis haar in zijn greep kreeg. Achter de schuur waren verschillende stukken land. In de meeste stond het gras een halve meter hoog. De stukken land waren van elkaar afgegrensd door oude hekwerken.

Toen ze verder liep en de begroeiing steeds dichter werd, ervoer ze een déjà vu. Er waren echter geen paden en al snel waadde ze door de hoge begroeiing. Ze vroeg zich af waarom er niet meer bebouwing aanwezig was. Op een landgoed van deze omvang zou men verwachten dat er meer gebouwen te vinden waren. Wat was er bijvoorbeeld gebeurd met de behuizing van het personeel? Het koelhuis, de werkplaats, de gebouwen voor de opslag – waar waren ze allemaal gebleven? Had een van de recente voorvaderen van Adam deze laten weghalen? Of had er brand gewoed?

Lana zag op een paar honderd meter iets wat op een gebouw leek. Het lag op de rand van het bos. Ze liep er naar toe, haar weg zoekend tussen de hoge begroeiing en bossage door. Toen ze dichtbij kwam, kon ze zien dat het een klein hutje was. De houten wanden ervan met klei en leem besmeurd. Ze hoorde het geknersp van de leren scharnieren toen de houten deur door de wind werd open geblazen. Tenminste, ze hoopte dat het door de wind kwam. Ze liep ernaar toe en stapte voorzichtig naar binnen. Even bleef ze staan om haar ogen aan het donker te laten wennen.

Een kleine handgemaakte tafel en twee stoelen stonden langs de muur. Tegen de andere muur stond een ouderwets bed zonder matras. In de hoek stond een gietijzeren fornuis met een pot van aardewerk erop. Alles was bedekt met een dikke laag stof, waar er waren geen spinnenwebben te zien. Lana voelde een sterke aandrang de boel schoon te maken en alles in bewoonbare staat te brengen. Ze had geen idee waar het ooit voor gebruikt werd, maar was ervan overtuigd dat het een historische waarde vertegenwoordigde. Lana zette haar wandeling voort en liep langs de rand van het bos. Na een poosje kwam ze bij een houten hek dat een groot weiland afschermde. De bovenste planken waren op veel plaatsen ingezakt, maar de meeste waren nog intact. De herinneringen van haar droom kwamen terug, en ze stelde zich voor hoe ze zich langs het hek probeerde te wurmen – het zou mogelijk moeten zijn. Ze probeerde het niet, want het zag er eng genoeg uit…het werd al laat, ze moest terug naar huis.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Er spookten allerlei vragen door het hoofd van Lana toen ze langs de bosrand liep. Na een kwartier lopen herkende ze niets meer om zich heen. Er stonden geen elektriciteitsmasten, geen billboards, geen routeaanduidingen, alleen maar land dat tegenwoordig niet meer in gebruik was. Er waren geen paden en ook geen gebouwen waarop je je kon oriënteren. Lana keek naar haar voeten. Zou het gras en de planten niet geplet zijn waar ze langs gelopen was? Achter zich kon ze een smalle streep zien waar het gras een beetje platgelopen was. Ze besloot hierlangs terug te lopen. Jammer genoeg was het al snel onmogelijk te bepalen waar ze precies langs gelopen was. Lana had geen mobiele telefoon en ook geen kompas. Behalve de zon had ze geen enkel hulpmiddel om zich op te oriënteren. Ze voelde zich een enorme oen. Ze wist te bedenken dat als de zon achter haar stond toen ze aan deze ongeplande wandeling begon en dus liep ze er nu maar recht op af. Ze dacht dat ze op zijn minst nog twee uren tijd had voor de zon onder zou gaan, dus ze zou het huis wel terugvinden. Desnoods een straat of een huis in de omgeving…

_____________________

Toen Adam thuis kwam, was Steven in de keuken bezig met zijn huiswerk. De hele tafel lag vol met boeken.

‘Ha kerel, heb je hulp nodig?’

‘Nee’, antwoordde Steven, die even vluchtig opkeek. ‘Nog een klein stukje en dan ben ik klaar’.

‘Heb je Lana gezien?’

‘Nee. Ik denk dat ze nog ligt te slapen?’

‘OK. Bedankt’. Een snelle zoektocht in zijn vleugel van het huis, leverde echter op dat daar niemand te vinden was. Nadat hij door het hele huis haar naam geroepen had, had Adam geen idee waar hij Lana verder moest vinden. Haar auto stond voor het huis, daar kon ze dus niet mee op pad zijn. Ze had ook niet een briefje achtergelaten. Steven was inmiddels komen helpen met zoeken, en ze stonden beiden met een vragend gezicht bij de voordeur.

‘Denk je dat ze een wandeling is gaan maken?’, vroeg Steven.

‘Hoelang ben jij al thuis?’

‘Ongeveer twee uren’.

‘Dan is het een hele lange wandeling. Tenzij ze verdwaald is?’

Ze keken elkaar even aan, pakten vervolgens ieder een zaklamp en stapten naar buiten. Adam liep de garage in om een paar walkietalkies te pakken. Nadat hij de batterijen vervangen had liepen ze naast elkaar naar de oude schuur.

______________________

Nadat zee en half uur lang door de open velden gelopen had, stuitte Lana op een beek. Ze kon er niet overheen komen en was dus gedwongen haar weg langs de beek te vervolgen, in zuidwestelijke richting. Een poosje later stuitte ze op een gebied met dichte doornstruiken, waardoor ze gedwongen was haar reis in westelijke richting voort te zetten. Sinds een poosje deed haar enkel weer zeer en ze liep nog op pure wilskracht. Ze hield zichzelf herhaaldelijk voor dat ze niet van plan was hier de nacht door te brengen en dat ze maar beter snel de weg moest vinden. De zon verdween achter de bomen, ze kon er zo nu en dan nog een glimpje van opvangen. Ze was blij dat ze zich warm aangekleed had.

Ze hield even stil toen ze geluid hoorde door het geluid van de vallende bladeren door. Auto’s! Haastig liep ze in de richting van het geluid, de pijn in haar enkel negerend. Het duurde niet lang voor ze op de weg was, waar ook het huis van Adam aan stond. Nu zou het niet lang duren voor ze thuis zou zijn…

______________________

Adam en Steven gingen bij de schuur ieder een kant op. Adam zag dat iemand niet zolang geleden in de oude schuur geweest was, vanwege de verse voetstappen op de stoffige houten vloer. Hij kon Steven in de verte om Lana horen roepen. Na een half uur gezocht te hebben, riep hij Steven op met de walkietalkie en zei hem weer naar huis te komen. Lana zou nu toch wel weer thuis zijn?

Maar toen hij weer bij het huis kwam, was alleen Steven daar.

‘Waar zou ze verder nog kunnen zijn?’, vroeg de jongeman zich af.

‘Ik heb geen idee’, gaf Adam toe. ‘Maar als ze er om tien uur nog niet is, dan bel ik de politie met de vraag ons te helpen zoeken’.

‘Misschien is ze naar het winkelcentrum gelopen?’

‘Ze heeft toch een auto? Ik kan me niet voorstellen dat ze is gaan lopen’.

‘Tja, jeetje, Adam, we kunnen toch niet gewoon niets doen? Laten we er in jouw auto op uitgaan om te kijken of we haar kunnen vinden’.

Adam haalde zijn schouders op. ‘Ja, natuurlijk. Ik ben ook veel te ongerust om hier maar rustig te gaan zitten afwachten’.

‘Zei je dat je op de zolder gekeken had?’

‘Ja. Daar is ze niet. Bovendien denk ik niet dat ze daar na de laatste keer nog een keer naar toe gaat’.

Steven glimlachte. ‘Daar heb jij wel voor gezorgd, huh?’

Adam zuchtte, ‘Steven…ik weet niet precies hoe ik dit moet zeggen, maar ik wil niet dat je een verkeerde indruk hebt. Wat ik er aan gedaan heb…was uit liefde en bezorgdheid om haar welzijn. Begrijp je dat?’

De jongeman knikte en zijn gezicht stond serieus. ‘Ik begrijp het. En ik weet dat je heel veel van haar houdt. Maar wanneer we haar vinden, en dat zal vast en zeker het geval zijn, ga je het dan nog een keer doen? Ben je boos op haar?’

Adam keek hem onderzoekend aan. ‘Ik ben doodongerust. Ik ben bang dat haar iets overkomen is, zo alleen in de bossen. Als ik haar daarentegen gezond en wel gevonden heb, ja, dan ben ik boos dat je zo verschrikkelijk stom gedaan heeft en zal ik er voor zorgen dat ze zoiets niet nog een keer in haar hoofd haalt. Ik zal haar een pak op haar bips geven wat haar lang zal heugen, maar ik zal haar nooit op een andere manier pijn doen. Ze weet hoe ik te werk pleeg te gaan en ze is het daar mee eens. Het spijt me dat we jou daarmee lastig gevallen hebben. Ik denk dat we het beter geheim hadden kunnen houden. Dat is mijn schuld en daar biedt ik mijn verontschuldigingen voor aan’.

‘Het is al goed, Adam. Ik zie er helemaal geen kwaad in. Mijn moeder sloeg me altijd op mijn hoofd. Daar zat geen enkele liefde achter. Ik denk de voorkeur geef aan jouw ‘methode’ toen ik nog een kind was…misschien hebben sommige vrouwen er ook wel n baat bij, denk mik…ik heb het wel in oude films zien gebeuren’.

‘Nou goed, je zult het hier nooit zien gebeuren, maar het is niet ondenkbaar dat je nog eens iets zult horen. Het spijt me’.

Steven haalde nonchalant zijn schouders op, maar keek met samengeknepen ogen naar Adam. ‘Zolang je haar maar geen letsel toebrengt, Adam, dan zul je mij er niet over horen’.

Adam knikte verrast, pakte zijn sleutels en liep naar de deur, met Steven in zijn kielzog. De jongere van het stel hoorde de ander grinniken toen ze in de auto stapten.

‘Ik denk dat jij het best gaat redden, Steven’, zei Adam terwijl hij de motor startte. Ze waren de oprit nog niets eens afgereden toen ze Lana een paar meter verderop langs de kant van de weg zagen strompelen. Adam zette de versnelling in de vrijloop, sprong de auto uit en rende naar Lana. Hij tilde haar op en droeg haar terug naar de auto.

‘Ik ben verdwaald’, zei Lana, die haar goede arm om de nek van Adam geslagen had.

‘Godzijdank heb je de weg terug gevonden – waar ben je verdwaald? Op het landgoed?’, vroeg hij, terwijl hij haar op de achterbank zette. Hij ging achter het stuur zitten en keerde de auto.

‘Ja, ik ben naar buiten gegaan en langs de oude schuur gelopen en toen kon ik de weg terug niet meer vinden. En mijn enkel doet ook weer zeer’.

‘Dat verbaasd me niets. Zodra we thuis zijn zal ik er weer ijs op doen’. Adam parkeerde de auto vlak voor de deur.

‘Ik kan mezelf wel redden, Adam’, antwoordde ze, ‘ik ben niet invalide’.

Hij deed de auto op slot, draaide zich om, en keek haar streng aan, terwijl ook Steven de auto uitsprong en de deur dichtgooide. ‘Als ik jou was Lana, dan zou ik nu een beetje op mijn tellen letten. Waar dacht je eigenlijk mee bezig te zijn toen je zonder mobiele telefoon op zak op pad ging? Je vroeg erom, om te verdwalen en je mag van verdomd veel geluk spreken dat je niets overkomen is’.

‘Ik kan mezelf niet wassen’, zei Lana, die alleen in haar ondergoed in de badkuip stond. Ze ging op de rand zitten en draaide de kraan aan.

‘Doe er niet teveel water in’, zei Adam haa.

‘Ik weet het…de brace mag niet nat worden.

Adam boog zich naar haar toe en kuste haar, hij liet zijn tong over haar onderlip glijden en knabbelde er zachtjes op. Haar lichaam reageerde onmiddellijk met aangename tintelingen.

‘Ik voel me net het hondje van Pavlov’, zei ze, terwijl ze opstond.

‘Hoezo?’

‘Ik raak altijd onmiddellijk opgewonden als je me zoent’.

‘Liefje, ik hoef alleen maar naar je te kijken om opgewonden te raken…’, hij liet zijn blik naar de gleuf tussen haar borsten glijden, die omzoomd werd door haar witte bh met kantjes.

Hij liet zich op zijn knieën vallen, liet een hand naar haar rug glijden, maakte haar bh los en begon haar vervolgens zachtjes te kussen van haar nek tot haar borst.

Ze kreunde zachtjes, liet haar vingers door zijn haar glijden en trok haar stevig tegen zich aan zodat hij zijn tong over haar tepel kon laten glijden. Haar buik begon te kriebelen en toen hij zijn hand op haar andere borst legde en deze begon te strelen en te kneden, viel ze bijna van het randje van het bad af.

Zijn lippen zochten de hare en ze smolten samen in een hartstochtelijke kus. Opeens strekte hij zijn arm om der kraan uit te kunnen zetten. Hij nam haar in zijn armen en liet haar voorzichtig op de grond zakken. Met haar geode hand duwde Lana zijn overhemd omhoog en liet hem in een beweging uitglijden. Terwijl ze toekeek, duwde hij zijn spijkerbroek over zijn gespierde bovenbenen omlaag. Een grote bobbel werd zichtbaar in zijn zwarte boxershorts.

‘Als ik naar je kijk, raak ik nog meer opgewonden’, constateerde ze en strekte haar arm naar hem uit. Hij kwam over haar heen liggen en kuste, terwijl hij op een elleboog steunde, haar oogleden en wangen. Zij liet haar hand naar zijn kruis glijden en streelde hem zachtjes. Er ging een golf van opwinding door haar heen toen hij zijn vingers in haar broekje liet glippen en haar natte lipjes vond. Alle pijntjes waren op slag verdwenen.

Lana slaagde erin zijn short ver genoeg omlaag te schuiven om zijn stijve lid te vinden. Ze greep hem beet en begon hem langzaam op en neer te bewegen. Terwijl hij haar dicht bij haar met zijn hand hoogtepunt bracht, stelde ze zich voor hoe hij bij haar binnen drong. Ze kon zichzelf horen hijgen en kreunde af en toe luidop. Precies op het moment dat haar lichaam begon te trillen, ging hij op zijn knieën zitten, deed haar broekje uit, scheurde de verpakking van een condoom open en deed deze om.

Lana zag hoe zijn spieren zich spanden en ontspanden en glinsterden in de vochtige atmosfeer van het hete bad. Wederom dacht ze dat ze nooit eerder iets gezien had wat nog erotischer was. Toen kwam hij op haar liggen, zijn lid tegen de ingang duwend, zijn sterke armspieren aan weerszijden van haar gezicht. Ze rook zijn mannelijke geur. Toen voelde ze een intense maar heerlijke druk op het moment dat hij naar binnen gleed, centimeter voor centimeter tot zijn schaambeen haar venusheuvel raakte. Lana hijgde toen hij nog harder duwde en liet haar vingernagels over zijn rug glijden toen hij dieper in haar gleed. Nog voor hij zich weer terug kon trekken, kwam ze klaar, haar spieren trokken zich rond hem samen. Ze kneep haar ogen samen, waardoor zijn beeld vervaagde. Ten slotte zag ze niets anders dan lichtflitsen, terwijl haar lichaam schokte door haar orgasme.

‘Lana’, hoorde ze van heel ver. Toen haar blik weer scherper werd zag ze de groene ogen van Adam die gevuld waren met vermaak en een vleugje bezorgdheid.

‘Hee’, glimlachte ze. Ze voelde dat hij nog steeds diep in haar zat.

‘Gaat alles goed met je?’

‘Mmmm…ja’. Lana voelde zijn strakke bil onder haar hand en kneep er hard in.

‘Denk je dat je dit kunt hebben?’. Hij trok zich langzaam terug en duwde vervolgens weer naar binnen. Golven van genot schoten door haar lichaam.

‘Oh, ja…’

‘Je gaat toch niet flauwvallen, of wel?”

‘Hmmm…weet ik niet…kan me ook niks schelen…’Ze hield haar adem in toen hij steeds sneller begon te bewegen. Ondanks haar eerdere orgasme, bleef haar lichaam reageren, ze omvatte zijn lid. Ze duwde haar onderlichaam omhoog, waardoor een golf van pijn door haar enkel schoot. Ze negeerde het en kwam hem bij iedere stoot tegemoet, tot zijn lichaam boven haar verstrakte en hij luid begon te kreunen. Ze keek door haar bijna dichtgeknepen ogen naar hem en voelde hoe ze door de liefde vervuld werd voordat ze opnieuw een krachtig orgasme beleefde.

‘Dat voelde zo goed…je moet wat voorzichtiger zijn’, zei hij en kuste haar in haar nek. ‘Als je steeds nieuwe dingen bedenkt, houd ik het niet veel langer dan een minuut vol’.

Lana liet haar nagels op en neer over zijn rug krassen en hij hijgde van genot. ‘Volgens mij heb ik niet eens een minuut nodig’, antwoordde ze. Je bent dus nog niet in gevaar’.

‘Het is la laat’. Adam kwam overeind en ging op zijn hurken zitten. ‘Kom, het bad in jij’.  Hij hielp haar overeind en ze liet zich voorzichtig in het water zakken. Het warme water voelde heerlijk aan. Het ontspande haar lichaam. Wat was ze graag languit in het water gaan liggen. Sommige dingen waren gewoon niet eerlijk…’

Adam stapte uit zijn broek en boxers en draaide zich om naar de spiegel. Hij deed zijn armen omhoog en rekte zich uit. Lana zag de spieren van zijn billen zich spanden. ‘Verdorie’, dacht ze, toen haar kruis begon te pulseren. Ze kon het bijna niet geloven dat haar lichaam zo snel al weer reageerde. Ze pakte een stuk zeep en begon verwoed haar benen in te zepen. Adam stapte de douchecabine in en niet veel later kwamen grote wolken stoom boven de deur uit.

Lana stelde zich voor hoe het warme water van de ingezeepte borst van Adam stroomde. Ze dwong zichzelf krachtig aan iets anders te denken, zoals hoe ze het de volgende dag op haar werk allemaal zou kunnen redden. Ze bedacht dat ze best met een kruk zou kunnen lopen, zolang het maar niet teveel druk op haar sleutelbeen zou zetten. Ze vroeg zich af wat Elaine er allemaal wel niet van moest denken. Het verbaasde haar eigenlijk dat ze Elaine nog niet gebeld had om het haar allemaal te vertellen. Elaine zou vast op haar teentjes getrapt zijn dat ze dat niet gedaan had. Ze zou vast een boodschap op haar voicemail hebben ingesproken en zich afvragen waarom Lana niet terugbelde. Lana besloot dat ze zodra ze het bad uit was ze haar berichtjes zou afluisteren. Met hernieuwde energie begon ze haar bovenlichaam in te zepen. Het water was inmiddels lauw geworden en dus draaide ze warme kraan open.

‘Aaaarggghh!’, hoorde ze vanuit de douchecabine komen. Lana barstte in lachen uit en draaide de warme kraan dicht. Toen Adam een paar tellen later naar buiten kwam en een handdoek van het rekje griste, lag Lana dubbel van het lachen.

‘J-je lijkt wel een meisje als je zo gilt!’, bracht ze met moeite uit tussen twee lachsalvo’s door, terwijl hij zich verwoed begon af te drogen. ‘Oh, wat is dat grappig!’

Adam lachte als een boer met kiespijn. ‘Niet boos worden, gewoon wraak nemen’, mompelde hij. Hij wikkelde de handdoek om zijn middel en keek naar zijn giechelende vriendin. Zijn gezicht verried geen emotie.

‘Je hebt het wel te pakken, zeg…’

‘Maar het was ook zo grappig!’ Lana haalde eens diep adem. ‘Doe de warme kraan open en je hoort gegil, doe de kraan weer dicht…maar ik denk dat je het van mijn  kant moet bekijken om het leuk te vinden…’

Adam glimlachte en ging op de rand van het bed zitten. ‘Ben je klaar om eruit te komen?’

‘Ja’. Hij hielp haar het bad uit en droogde haar af. Vervolgens liet hij haar alleen zodat ze zich klaar kon maken om naar bed te gaan. Toen ze even later haar tanden stond te poetsen, kwam ze er achter dat ze helemaal vergeten was haar haar te wassen. Vanaf haar veertiende had ze iedere dag haar haar gewassen. Nou ja, hield ze zich zelf voor, het moest maar wachten tot de volgende ochtend. Er waren al zoveel dingen anders als anders dat dit er ook nog wel bij kon. Tegen de tijd dat ze de slaapkamer in hinkelde, was ze helemaal vergeten dat ze nog berichtjes moest afluisteren

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Wat zat er in het juwelenkistje?’, vroeg Adam toen ze samen in bed lagen.

‘Ik weet het niet’, antwoordde ze slaperig, ‘geen van de sleuteltjes paste’.

‘Dan zal ik het morgen voor je openmaken’.

‘Goed…welterusten…’. Ze viel in zijn armen in slaap, veilig door zijn liefde en bescherming omringd.

_______________________________

Elizabeth liep behoedzaam over het met dauw bedekte grasveld. Iedereen sliep nog, en ze genoot van het gevoel van vrijheid wat ze momenteel voelde. Ze had geen paard meer gereden sinds James haar gestraft had voor haar roekloze rit, maar ze was in geen geval van plan het gevoel op te geven voor even één met de natuur te zijn. Ze hoorde een zoemend geluid. Ze draaide zich om en begon te lachen toen ze zag dat haar hondje, Jingles, achter een hommel aan zat. Ze ging op het gras zitten om naar het schouwspel te kijken. Ze trok zich niets van de natte rokken aan. Het kon niemand wat schelen dat ze haar kleren vuil maakte, zelfs James niet.

James had haar het hondje gegeven op de dag nadat hij haar zo ongenadig een pak slaag had gegeven. Hoewel hij zijn excuus gemaakt had, had hij in dezelfde zin gezegd dat hij precies hetzelfde zou doen als ze het waagde om nog eens alleen uit rijden te gaan. Ze geloofde wat hij zei. Ze kon er van op aan dat James altijd deed wat hij zei.

Ze was ervan overtuigd dat hun twee kinderen, John en Nellie, nog zeker twee uren zouden slapen. Zelfs als ze een keer vroeg wakker waren, dan stond Nancy, zoals altijd, voor ze klaar. Elizabeth voelde zich soms zelfs buitengesloten als het op de opvoeding van de kinderen aan kwam. James stond op het standpunt dat haar rol als zijn vrouw en minnares altijd op de eerste plaats stond. Ze vroeg zich af of de kinderen haar nog wel zouden herinneren als ze kwam te overlijden.

Met een zucht pakte ze haar mand en kwam overeind om meer wilde planten en kruiden te gaan zoeken. Ze had nog geen ‘Woundwort’ gevonden of ‘geneest alles’ zoals haar moeder het altijd noemde. Het groeide niet in haar eigen kruidentuintje. Toch zou ze binnenkort nieuwe moeten vinden want haar voorraadje was helemaal op. Wanneer de gedroogde bladeren op een open wond gelegd werden, ontstonden er geen infecties. Wanneer er thee van getrokken werd hielp het tegen allerlei kwalen, van een simpele verkoudheid tot koorts en diarree. Het was een van de belangrijkste kruiden in haar verzameling!

Elizabeth liep achter Jingles aan langs de rand van het bos, terwijl ze haar blik constant op de grond gericht hield. Ze hoorde hoe Tom de koeien lokte toen hij ze naar de wei bracht. Jingle rende alvast in hun richting. Hij genoot ervan om tegen ze te blaffen en naar hun benen te happen terwijl ze overstaken. De koeien probeerden hem zoveel mogelijk te negeren en zodra ze in de wei stonden te grazen, liet de hond hen met rust. Vrede in de natuur, dacht Elizabeth en lachte om het gedrag van de hond.

Ze  volgde een slingerend pad dat het bos inliep, en lette op of ze paarse of witte bloemen in het gras ontwaarde. Toen ze rode klaver zag staan, stopte ze om er wat van te plukken en legde de plantjes voorzichtig in haar mandje. Als je er thee van zette en het een beetje zoette, dan werkte het goed tegen hoesten en maagproblemen. De verse blaadjes en zaadjes konden goed in de salade. Elizabeth had hier altijd een flinke voorraad van, want ze behandelde er zowel het personeel als haar eigen gezin mee.

Toen ze het eind van de bosstrook naderde, keek ze om zich heen of ze de stier ook zag. Dit was verboden terrein voor haar en de kinderen, omdat de grote stier een hekel aan mensen had en het voorzien had op kleding, zeker op lange wapperende rokken. Elizabeth draaide zich om, om veilig langs het hek te lopen, toen ze een grote pluk paars ontdekte. Er stonden een aantal ‘geneest alles’ planten in de wei op een paar meter van het hek.

Haar hart ging sneller slaan toen ze bedacht welke consequenties het kon hebben als ze er snel heen zou rennen, de planten zou plukken om vervolgens weer snel terug te rennen. De stier stond helemaal aan de andere kant van het weiland, om daar, zoals iedere ochtend, de koeien te verwelkomen. Maar zelfs al was hij een flink eind uit de buurt, hij zou haar bewegingen kunnen zien en ruiken. Er was nu niets te zien – nu zou het mooi even kunnen. Ze zou natuurlijk ook aan James kunnen vragen of hij later de planten wilde gaan plukken, maar wat als vandaag iemand ziek zou worden? Ze had geen andere kruiden meer op voorraad om ontstekingen te kunnen behandelen. Omdat ze de verleiding niet langer kon weerstaan, zette Elizabeth de mand neer en wrong zich tussen het hek door. Met haar vijf maanden zwangere buik kon ze er maar nauwelijks langs. Gejaagd keek ze in alle richtingen en kroop vervolgens in de richting van de planten.

Terwijl ze zoveel plukte als maar in haar beide vuisten paste, landde er een klein geel beest op haar pols. Elizabeth gaf een gil van schrik terwijl ze de horzel wegsloeg. Het resulteerde er alleen maar in dat hij woedend rond haar hoofd begon te cirkelen. Ze sloeg met de planten in diens richting en begon achterwaarts in de richting van het hek te kruipen.

‘Elizabeth! Ga zitten! Nu!’ Ze schrok zich een hoedje toen ze het zachtjes uitgesproken maar de zeer dwingend klinkende woorden van James hoorde. ‘De stier ziet je; ga zitten!’ Ze liet zich direct op de grond zakken, angst joeg door haar lichaam terwijl ze zich zo klein mogelijk maakte. Ze voelde hoe de horzel haar achter in haar nek stak en kon maar ternauwernood een schreeuw van pijn onderdrukken. Ze hoorde hoe James over het hek achter haar klom en zag hem vervolgens luid schreeuwend het veld in rennen. Hij had zijn overhemd uitgetrokken en zwaaide hier wild mee in het rond. Vanuit haar positie kon ze de stier niet zien, maar hoorde hem woedend loeien toen James succesvol zijn aandacht getrokken had. Toen zag ze hem – hij daverde op volle snelheid in de richting van James. Toen ze overeind sprong en zich weer door de opening in het hek wrong, zag ze iets ongelofelijks. Op volle snelheid rennend, nam James een duik door de lucht in de richting van het hek. Hij scheerde over de anderhalve meter hoge hek en landde veilig aan de andere kant. De stier ramde op het zelfde moment met zijn kop tegen het hek. Elizabeth voelde de grond helemaal waar zij stond trillen, ze stond aan de andere kant van het hek, stok stijf stil, haar hand nog op het hek. Gelukkig hield het hek stand.

De opluchting was echter van korte duur, toen James met een woedend gezicht in haar richting liep. Hij stopte bij een wilg en begon er met zijn zakmes lange en omlaag hangende twijgen af te snijden. Zij knielde op de grond en deed ze in haar mandje. Zonder zich nog om de planten te bekommeren, vluchtte ze in de richting van het huis.

‘Elizabeth! Stop!’, hoorde ze hem achter zich roepen.’Ik raad je dringend aan te stoppen, anders geef ik je straks een pak slaag ten overstaan van iedereen in het huis!’ Maar ze dacht er niet eens aan om te blijven staan, haar gedachten waren alleen maar bij die twijg en haar bips. Maar het deed er ook niet zoveel toe omdat James haar al te pakken had voor ze zelfs nog maar het bos uitgerend was.

Hij greep haar bij een arm om haar tot stoppen ter dwingen, James draaide haar om en nam haar in zijn armen om te voorkomen dat ze zou vallen. Ondanks dat ze zich hevig verzette en naar adem snakte, liet hij haar binnen de kortste keren voor een op de grond liggende boomstam knielen. Hij rukte haar rokken omhoog en haar onderbroek naar beneden. James hield zich niet in toen hij haar met de twijg van de bovenkant van haar witte billen tot de bovenkant van haar bovenbenen sloeg. Met genoegen zag hij hoe er dikke rode striemen verschenen. Zijn vrouw schreeuwde het uit van de pijn, maar hij wilde van geen ophouden weten. Toen haar hele huid met striemen bedekt was, gooide hij de twijg aan de kant en begon haar met zijn blote hand te slaan.

KLETS! KLETS! ‘Mijn God, Elizabeth, je mag je zelf nooit weer zo in gevaar brengen!’, brieste hij, terwijl hij hard toesloeg. Hij zat nu op zijn knieën en had zijn linkerarm om haar middel. ‘Wat dacht je bij jezelf toen je besloot dat weiland in te gaan? Hoe vaak heb ik je wel niet gezegd dat je dat nooit mag doen? Als ik daar niet opgedoken was, had die stier je verpletterd! ‘Verdomme vrouw, ik zal je dit laten bezuren!’

Elizabeth snikte in de mouw van haar jurk en probeerde nog steeds een beetje tegen te stribbelen. James wist uit ervaring dat hij niet moest stoppen voor ze zich helemaal overgegeven had. Deed hij dat wel, dan zou ze haar les niet leren en met haar gedrag in herhaling vallen als de kans kreeg. Hij bleef haar de mantel uitvegen en haar hard op haar bips, tot ze uiteindelijk helemaal slap werd en alle verzet verdwenen was.

James nam haar in zijn armen en droeg haar terug naar het huis. Hij legde haar voorzichtig op het bed en drukte haar stevig tegen zich aan tot ze lag te slapen, de tranen op haar blozende gezicht bedroogd.

_______________________________

Lana werd wakker omdat Adam haar goede schouder aan het schudden was. ‘Lana, is alles goed met je?’, vroeg hij voor de derde keer.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Knipperend met haar ogen vanwege het felle licht aan het hoofdeind van het bed, stopte Lana met huilen en keek in het gezicht van Adam. ‘Ik…ik heb weer gedroomd’, zei ze. ‘Over James en Elizabeth’.

‘Het was maar een droom, liefje. Er is niets aan de hand’.

‘Ik…ze ging een weiland met een stier in om kruiden te plukken en werd bijna aangevallen door de stier en James sloeg me, eh, met een zwiepende twijg, het deed echt heel zeer!’

‘Bedoel je dat het nú zeer doet?’

‘Ja…vreemd hè?’

Adam ging rechtop zitten. ‘Draai je om’, zei hij.

Lana liet haar hand over haar platte buik glijden en voelde zich enorm opgelucht dat ze geen vijf maanden zwanger was. Ze draaide zich om en Adam liet zijn hand voorzichtig over haar blote billen blijden.

‘Doet het zeer?’, vroeg hij.

‘Nee’, zei ze opgelucht. ‘Ik denk dat het de herinnering aan de pijn geweest moet zijn’.

‘Er zijn ook geen striemen te zien’.

‘Nee, natuurlijk niet!’, riep Lana. ‘Het was maar een droom! Er kunnen helemaal geen striemen zijn!’, gromde ze en gaf een gil toen zijn hand hard op een van haar billen neerkwam.

‘En die is wel te zien’, zei hij en strekte zijn arm om het licht uit te doen.

Een paar tellen later begon Lana te grinniken, en hij drukte haar stevig tegen zich aan, haar warme billen tegen haar kruis. ‘Ik voel wat’, giechelde ze.

Toen Adam een paar minuten later op het punt stond in slaap te vallen, zei Lana zachtjes, ‘je hebt me op mijn billen gegeven omdat ik een grote mond had, terwijl je gezegd had dat je dat nooit zou doen’.

‘Dat was geen pak slaag, dat was gewoon een liefdesklapje’.

‘Je vind het wel leuk he, als ik een beetje tegen je loop te krengen?’

‘Ja. En als je dat doet, dan riskeer je liefdesklapjes’.

‘Ik dacht het niet’, mompelde Lana en duwde haar gezicht in het kussen.

Een poosje later, herinnerde ze zich de kruiden weer. Ze was opeens klaarwakker en ging rechtop zitten en realiseerde zich dat ze de precieze werking van de kruiden op kon noemen terwijl ze zich er nooit eerder in verdiept had. Ze hinkelde naar de badkamer, pakte pen en papier uit haar tasje om alle informatie die ze zich herinnerde op te kunnen schrijven. Toen ging ze met haar billen over de vloer schuivend op weg naar de studeerkamer.

Een half uurtje later trof Adam haar met een verdwaasde blik achter de computer aan. Het hele bureau lag vol met kleine briefjes.

‘Waar ben jij mee bezig?’, vroeg hij. Ze maakte een luchtsprong van schrik.

‘Verdomme Adam! Je laat me schrikken – ik hoorde je helemaal niet aankomen!’

‘Ga mee naar bed. Hoe lang ben je al op?’

‘Nog niet zo lang…Lana besloot hem niet te vertellen over de nieuw verkregen informatie. Het was te vreemd om het nu al met iemand te delen. Ze wist hoe de meeste plantjes eruit zagen, waar ze goed voor waren en hoe ze bewaard moesten worden. De websites die ze op internet gevonden had, hadden alles bevestigd. Ze had wel drie verschillende sites geraadpleegd om er zeker van te zijn. Maar Adam vroeg verder niets en ze liet zich door hem terug naar het bed dragen, waar ze nog wel een uur lang wakker lag, voordat ze uiteindelijk uitgeput in slaap viel.

_____________________________

Elizabeth pakte nog een babydekentje van de stapel die James meegenomen had uit de stad. Het was in de namiddag, en de kinderen deden hun middagslaapje. Ze had besloten meer tijd met de kinderen door te brengen, en daarom zat ze iedere middag rond deze tijd in de kinderkamer te borduren.

Toen ze de zware voetstappen van James op de trap hoorde, haastte ze zich via de overloop naar hun slaapkamer. Waren haar wangen rood genoeg? Waren haar lippen roze en uitnodigend? Zat haar haar goed? Impulsief trok ze de spelden eruit en begon de dikke bos haar uit te borstelen.

Zo trof James haar aan, Ze zag er beeldschoon uit. Haar bos zijdezacht haar hing los terwijl ze aan het borstelen was. Hij deed de deur van de slaapkamer dicht en bleef tegen de muur staan leunen om naar haar te kijken. Het was tijd voor de volgende fase van haar straf. Gisteren had hij haar een ongenadig pak slaag gegeven omdat ze het weiland ingegaan was, maar dat was niet genoeg voor wat ze allemaal gedaan had. Terwijl hij naar haar keek, veranderden de uitdrukkingen op haar gezicht constant. Hij zag dat geen van allen spijt, schuld of angst voor de straf uitdrukte. Zij dacht dat het allemaal al achter de rug was. Nou, mooi niet…

Elizabeth glimlachte naar haar man, die vast en zeker naar boven gekomen was omdat hij de liefde wilde bedrijven. Ze was er helemaal klaar voor, ze was iedere ochtend in bad gegaan, zoadat ze er klaar voor zou zijn als hij haar wilde. Die ochtend had ze voor de kersenhouten spiegel, die ze afgelopen jaar voor Kerst gekregen had, gestaan en had ze haar nek bijna verdraaid om naar haar billen te kunnen kijken. De striemen die door die afschuwelijke twijg veroorzaakt waren, waren al verbleekt tot vage strepen. Ze raakte ze aan – ze waren nog gevoelig maar deden geen pijn meer. Ook haar huid was niet beschadigd.

‘Elizabeth’, begon James, ‘Ik ben erg in je teleurgesteld na wat je gisteren gedaan hebt’.

De glimlach op het gezicht van Elizabeth verdween. ‘Nog steeds?’, wilde ze vragen, maar dacht dat het beter was dat niet te doen. ‘Ik weet het, James’, antwoordde ze. ‘En het spijt me heel erg’.

‘Ik hoop dat je niet denkt dat het bij het pak slaag van gisteren zal blijven’.

‘Nee, James’, loog ze. Het was niet bij haar opgekomen dat ze nog meer zou moeten boeten, maar hoe meer ze mee zou werken, hoe milder hij over het algemeen was.

‘Ik zal zorgen dat je dit nooit weer vergeet. Ik wil dat je deze week iedere dag op het bed gaat liggen, met je billen bloot’. James haalde zijn zakhorloge tevoorschijn en keek erop. ‘Iedere middag om precies twee uur, net als vandaag. Je knielt daar neer en denkt na over wat je gedaan hebt en hoe dom of dat was. Ik zal even later boven komen en je een pak slaag geven. Aan het eind van de week zal ik bekijken of je straf erop zit of dat er nog meer moet volgen’.

‘Ja, James’, mompelde Elizabeth, terwijl ze in de richting van het bed schuifelde. Ze ging met tegenzin op haar knieën zitten, schoof haar rokken omhoog en deed haar onderbroek naar beneden. De koele lentelucht kwam door het open raam naar binnen en streek langs haar blote bips, maar de huivering die door haar heen trok, was meer van opwinding dan van angst. Ze had het James nooit laten weten, maar niet zo lang geleden is deze houding haar gaan opwinden, haar billen en intieme delen tot zijn beschikking. Hoewel het ongemakkelijk ging voelen, had ze geleerd haar gewicht zo te plaatsen, dat het niet al te vermoeiend werd. Ze voelde niet langer schaamte of vernedering. Ze voelde zich sensueel en aan de blik die ze soms in zijn ogen zag, aantrekkelijk.

Als hij een instrument zoals de paddel of de mattenklopper of zoals nog niet zo lang geleden een twijg, dan was het een verschrikkelijke ervaring, waar ze een bloedhekel aan had. Maar een pak slaag met de hand? Ze beet op haar onderlip om een glimlach te onderdrukken. Zijn hand deed zeer, maar het deed nooit meer zeer dan ze kon verdragen. Vreemd genoeg zorgde het ervoor dat ze zich veilig en beschermd voelde. En het tintelen daar achter zorgde dat ze steeds meer naar hem verlangde…

‘Dat weet ik niet! Dat heb ik toch gezegd – ik werd bang!’ piepte Lana. ‘Je gaf geen antwoord en het begon koud te worden, en ik moest steeds aan spoken denken en toen ben ik je gaan zoeken!’

Adam begon met de borstel op zijn hand te tikken. Er liep een rilling over haar rug toen ze zich voorstelde hoe deze op haar tere billen zou neerdalen. ‘Het spijt me, Lana, ik kan er niet bij dat je naar aanleiding daarvan hebt besloten je veiligheid in de waagschaal te stellen. Als je werkelijk zo bang was, waarom ben je dan niet gewoon weggegaan?’

‘Ik maakte me zorgen om je! Ik wilde jullie hier niet alleen achterlaten’, zei Lana naar waarheid en hoopte van ganser harte dat hij haar zou geloven.

‘Dacht je werkelijk dat wij in gevaar waren? De waarheid, Lana!’.

‘Ja! Ik was bang, Adam! Je had moeten zeggen waar jullie mee bezig waren. Die muziek was angstaanjagend en de koude wind voelde alsof er geesten waren!’

Ze zag de twijfel in zijn ogen, waar kortgeleden alleen nog vastbeslotenheid te zien was. Lana slaakte een zucht van verlichting en ging toen verder, ‘Ik wist niet dat jij het raam opengedaan had, Adam. Ik wist ook niet dat je me niet zou kunnen horen omdat die grammofoon zo hard stond’.

Oh-oh, dacht ze, toen ze zag hoe hij zijn wenkbrauwen fronste. ‘Je hebt ons gezien!’, zei hij beschuldigend. ‘Je hebt het raam gezien, en de grammofoon – je bent helemaal de hoek om geweest, tot bij de koffers!’

‘Eh…ja…ik ben doorgelopen tot ik jullie gevonden had’.

‘Waarom heb je dan niet laten weten dat je daar was? Toen je zag dat we veilig waren?’

‘Omdat…’ Lana’s hart begon sneller te kloppen. Daar had ze geen weerwoord op. ‘OK, ik was opgelucht dat jullie in orde waren, maar ik wilde niet dat jullie zouden weten dat ik daar was’.

‘En dus probeerde je er stiekem vandoor te gaan zodat we niet zouden weten dat je daar geweest was’.

‘Ja’. Lana keek naar de grond en voelde de tranen in haar ogen branden. Nu was ze er gloeiend bij. ‘Het spijt…’

‘Niet zoveel spijt als je straks zult hebben. Zelfs al is het waar waarom je de zolder opgegaan bent, nadat je ons gezien had besloot je je veiligheid opnieuw op het spel te zetten’.

‘Nou ja, ik heb er nooit aan gedacht dat ik in gevaar zou kunnen zijn…’

‘Dat is precies wat ik bedoel. Je hebt nergens bij stil gestaan. Je hebt maar wat gedaan, zonder bij de risico’s stil  te staan’. Adam begon heen en weer te ijsberen terwijl hij met de borstel in zijn hand tikte.

Toen ging hij voor haar staan en zei, ‘Ik geloof wat je daarnet tegen me gezegd hebt. Als je wat gezegd had toen je ons zag, zou ik je op dat moment ook geloofd hebben.’

Lana keek naar hem op. ‘Ik denk dat die pijnstillers invloed hebben op mijn beoordelingsvermogen’, probeerde ze.

‘Nou, misschien helpt het ook wel de pijn van dit ding te verzachten’, plaagde hij. Hij boog zich voorover en gaf haar een kus op haar mond. Ondanks dat ze zich realiseerde dat haar bips binnen de kortste keren in brand zou staan, werd Lana overspoeld door een keur aan gevoelens. De blik in zijn ogen was nu vertrouwenwekkend, liefdevol en zelfs vriendelijk. Zijn aftershave verleidde haar, ze ademde zwaar en drukte haar lippen stevig tegen de zijne. Uit de haard klonk een zacht fluitend geluid omdat de wind door de schoorsteen blies. Op dat moment bestond niets meer, verdwenen alle gedachten aan heden en verleden. Ze liet zijn blik over zijn brede schouders en sterke bovenarmen gaan. Ze stelde zich voor hoe hij naakt was en in haar binnendrong en haar helemaal opvulde. Ze huiverde van genot.

‘Draai je om’, zei hij zachtjes en Lana gehoorzaamde hem. Hij deed haar pyjamabroek naar beneden en vervolgens haar onderbroek. Ze voelde de koude lucht op haar huid. Hij liet zijn strelende hand over haar bips en over haar bovenbenen glijden.

‘Het is zover’, zei hij en liet de haarborstel met een klap op haar rechterbil neerkomen.

‘AAUUWWW!!!’, gilde Lana en probeerde zich van de afschuwelijke pijn weg te draaien. ‘Dat doet zeer!’

‘Ik heb je maar nauwelijks geraakt’. Hij liet hem weer neerdalen, iets zachter nu, en weer probeerde ze haar billen weg te draaien.

‘Alsjeblieft Adam, niet meer met dat ding!’

Lana hoorde hoe hij zuchtte. ‘Verdomme, Lana, dit is geen spelletje, hoor’. Er klonk frustratie door in zijn stem. Hij begon haar de mantel uit te vegen, ‘Je probeerde je op de zolder voor me te verstoppen. Je besloot op eigen houtje terug te gaan! Je hebt jezelf in gevaar gebracht! Je hebt een paar zware koffers omgegooid – wat als die bovenop je gevallen waren? Hoe vaak heb ik je niet gezegd geen gevaarlijke dingen te doen?’

Lana luisterde stilletjes. Verdomme, hij wist wel hoe hij haar schuldig moest laten voelen, dacht ze. Het had de beoogde uitwerking. Ze probeerde een brok in haar keel weg te slikken. ‘Ik weet het niet’, mompelde ze.

‘Ik zal er voor zorgen, dat je nooit weer zoiets uithaalt’. Adam ging rechtop zitten en sloeg zijn linkerarm om haar middel en begon met de borstel op haar bips en de achterkant van haar benen te slaan. Pijngolven schoten door haar heen en ze stribbelde om weg te komen. Met haar goede hand greep ze de sprei in haar vuist terwijl de tranen opkwamen. Maar ze maakte geen geluid, bang dat Steven het zou horen.

Adam pauzeerde maar een keer, om haar te laten weten, ‘De volgende keer dat je besluit je veiligheid op het spel te zetten, moet je hier maar eens aan terugdenken!’ In minder dan een minuut had hij de rest waarvan hij dacht dat ze het verdiend had, toegediend. Maar voor Lana leek het wel een eeuwigheid te duren. Iedere klap liet zichtbaar zijn sporen na, de pijn werd steeds erger, totdat ze tenslotte hete tranen huilde. Haar snikken werden in de beddensprei gesmoord, zodat alleen zij tweeën het konden horen. Hij sloot af met een paar kletsen die nog harder waren dan de anderen, en toen was het voorbij. Hij liet haar los en ging naast haar liggen. Eén hand op haar onderrug rustend.

‘Heb je je lesje geleerd?’, vroeg hij toen haar huilen uiteindelijk overging in snikken.

‘Ja! Dat was verschrikkelijk! Het doet nog steeds zeer!’

‘Als je jezelf weer in gevaar brengt, krijg je twee keer zoveel’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Ondanks de kloppende pijn in haar billen, voelde Lana een golf van opwinding door zich heen trekken. Wat was er toch in hemelsnaam met haar aan de hand? Ze wilde nooit weer zoveel pijn voelen en toch wond de hele situatie haar op. Ze bleven een poos zo liggen tot de pijn wegebde tot een dof gevoel. Ze huiverde en duwde zich vervolgens omhoog en keek op haar goede elleboog steunend op hem neer.

‘Waar keken Steven en jij naar in die koffer?, vroeg ze en veegde met haar mouw over haar gezicht.

Adam lachte, en antwoordde, ‘Goud’.

‘Echt waar?’

‘Een gouden postzegelbakje, een gouden presse papier, gouden boekensteunen…we hebben niet alles eruit gehaald, dus ik weet niet wat er precies allemaal inzit’.

‘Mijn God, Adam, denk je niet dat een aantal van die dingen op een veiliger plaats opgeborgen moeten worden, zoals bijvoord die bijbel? Als hier brand uitbreekt, dan zou je een fortuin verliezen en dan hebben we het nog niet eens over de historische waarde’.

Adam knikte en kneep zijn ogen half dicht. ‘Nu ik weet dat daar dingen liggen die het bewaren waard zijn, ja, ik denk dat we beter moeten beschermen’.

‘Ik zou je graag willen vertellen over een droom die ik gehad heb’.

‘OK’.

Lana  begon te vertellen, maar nog voor ze bij het incident met de zweep aangekomen was, lag Adam in diepe slaap. Ze bleef lange tijd naar hem kijken en vergeleek zijn profiel met dat van James. Ze voelde hetzelfde verlangen opkomen als bij Elizabeth het geval geweest was. Als Steven er niet geweest was, dan zou ze Adam in een ommezien verleid hebben.

De gedachte aan Steven bracht haar weer in het heden, en ze maakte zich zorgen dat hij gehoord had hoe ze daarnet een pak op haar bips gekregen had. Waarschijnlijk wel – de haarborstel maakte een hels kabaal. Ze kreeg een kleur en liet zich voorzichtig, zonder Adam wakker te maken, op de vloer zakken. Ze wilde zien wat ze allemaal van de zolder gehaald hadden.

Steven stond in de keuken en maakte een broodje toen ze daar eindelijk arriveerde. Haar knieën deden zeer, omdat ze er de voorkeur aangegeven had zich op knieën voort te bewegen in plaats van op haar zere billen.

‘Hoi Lana, wil je ook wat eten? Waar is Adam?’ Hij keek in de richting van de deur alsof hij Adam daar ieder moment verwachtte.

‘Nee dank je, ik heb geen hoger. Ik moet wel wat drinken en mijn medicijnen innemen. Adam ligt boven, op het bed van zijn betovergrootmoeder, te slapen’.

Steven keek haar een beetje onwennig aan. ‘Hij is moe, hè? Zo te horen heeft hij je er flink van langs gegeven omdat je de zolder opgelopen bent’.

De vlammen sloegen Lana uit bij deze nuchtere constatering van Steven. Ze wist niet wat ze zou moeten antwoorden en zei daarom alleen maar, ‘Ik ga naar de woonkamer om de spullen van de zolder eens goed te bekijken’.

‘OK. Geef maar een gil als je iets nodig hebt’. Hij grijnsde tegen haar en ze gaf hem een flauwe glimlach terug voordat ze voorzichtig de keuken uitkroop.

__________________________________

Adam liep de woonkamer in, waar Lana op dat moment druk bezig was met een veiligheidsspeld in het slotje van het juwelenkistje te poeren. Hij keek het even aan en ging toen met een zucht naast haar zitten.

‘Er ligt een bos oude sleutels in een van de laden in het dressoir wat boven staat’, zei hij.

Lana keek verrast op. ‘Echt waar? Zou je die alsjeblieft voor me willen halen?’

‘Straks. Ik wil eerst even rustig wakker worden. Ik heb er een hekel aan midden op de dag in slaap te vallen’.

‘Oh, dat wist ik niet, anders had ik je wel wakker gemaakt. Aan de andere kant heb je maar een half uurtje of zo geslapen’.

Adam glimlachte, en pakte vervolgens de afstandbediening van de televisie.

‘Steven heeft gehoord hoe je mij een pak op mijn bips hebt gegeven’, fluisterde ze, en kreeg een vuurrood hoofd.

‘Nou en?’

‘Hij moest er een beetje om lachen, Adam, en het klopt niet dat hij het weet, vind ik’.

Adam haalde zijn schouders op. ‘Dan moet je maar zorgen dat ik geen pak slaag meer hoef te geven’.

Lana gaf hem een stomp tegen zijn schouder.

‘Als je dat nog eens doet, geef ik je hier ter plekke een pak op je billen’, waarschuwde hij en ging achterover zitten en keek naar de televisie.

Lana deed erg haar best om hem niet nog een knal te verkopen, maar besloot het er maar niet op te wagen. Eén keer op een dag was genoeg, meer dan genoeg, vond ze.

‘Ben je altijd zo chagrijnig als je net wakker bent?’ vroeg ze terwijl ze hem onderzoekend aankeek.

‘Ja. Dat is ook waarom ik er zo’n hekel aan heb. Bovendien ligt dat bed voor geen meter’.

Lana glimlachte, maar hij haalde zijn ogen niet van het beeldscherm af. Ze sloeg weer een fotoalbum open en bestudeerde de foto’s nauwkeurig. De manier van kleden verschilde niet eens zoveel van tegenwoordig, althans niet voor de mannen. De vrouwen droegen echter altijd jurken. Lange jurken tot op de grond, zijden hemdjes en korsetten. Ze vroeg zich af hoe haar dit zou staan. Op dat moment schoot haar droom haar weer te binnen – ze zag zichzelf, ze zag de wapperende lange jurk terwijl ze liep en voelde hoe deze over haar hoofd getrokken werd toen James haar een pak slaag gaf. Verdomme, die droom was levensecht geweest! Ze besloot dat ze die James helemaal niet zo aardig vond. Ze was ervan overtuigd dat hij een stuk hardvochtiger was dan Adam ooit zou kunnen zijn. En ook al was het een van de fantasieën die aan haar eigen onderbewustzijn ontsproten was, toch had ze het gevoel dat ze die man kende.

Hoe afstandelijk Elizabeth in haar dagboek ook was, Lana was ervan overtuigd dat ze in werkelijkheid een gevoelige vrouw geweest moest zijn. Toen ze zich herinnerde waarom Elizabeth in haar droom zo hard gestraft was, opende Lana het dagboek op de bladzijde dat de tweeling doorgeboren was. James was pisnijdig. Ja, natuurlijk! In haar onderbewuste had ze een redden waarom James boos was op Elizabeth – hij gaf haar de schuld van de dood van de tweeling, omdat ze dingen gedaan had die schadelijk voor hen had kunnen zijn. Nu het allemaal wat duidelijker werd voor Lana, sloeg ze het boek met een zucht dicht. Wat had ze toch een levendige fantasie! Ze zou wel een boek over die twee kunnen schrijven – en het zou best heel interessant kunnen zijn, ook al was het fictie…

____________________________

Een uur later had Adam nog steeds niet de sleutels opgehaald en dus stond Lana op om het zelf te doen. Ze ging eerst naar het toilet en klom vervolgens de trap op. Toen ze eindelijk boven was, brandden haar knieën van de pijn. In welke kamer zou ze moeten zijn? Ze keek eerst in de eerste slaapkamer aan de rechterkant. Een mooie kamer met verbleekt blauw behang en een oude verweerde beddensprei die daar waarschijnlijk ooit goed bijgepast had. Hier vond ze niet wat ze zocht en dus kroop Lana weer naar de overloop. Precies op dat moment kwam Adam de trap oplopen.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Ze liggen in de laatste kamer aan de rechterkant’, merkte Adam droog op toen hij Lana in het vizier kreeg. Ze voelde hoe hij naar haar keek toen ze langzaam over de overloop kroop. Hij tilde haar op en droeg haar weer naar de slaapkamer van Elizabeth.

‘Zet me neer’, riep ze, en duwde tegen zijn borst.

Adam zette haar op het bed en trok een van de pijpen van haar pyjamabroek omhoog. Haar knie was rood en opgezwollen. Zelfs Lana was verbaasd.

‘Dat dacht ik al’ foeterde Adam ‘je bewoog je ook wel heel wonderlijk voort’. Lana trok haar knieën op en schoof ook de andere pijp omhoog. Beide knieën zagen er gehavend uit. Toen hoorde ze de la van het dressoir openschuiven.

‘Nee’, gilde ze en rolde helemaal naar de andere kant van het bed.

‘Wat had ik gezegd over jezelf pijn doen?”, vroeg hij streng, terwijl hij om het bed heen liep. Lana rolde in haastige paniek weer naar de andere kant om aan de haarborstel te ontkomen.

‘Ik wist niet dat mijn knieën zo gezwollen waren!’

‘Maar ze deden vast wel pijn?!’

‘Ja! En is dat nog geen straf genoeg?’

Adam deed de slaapkamerdeur dicht. ‘Kennelijk niet! – je kruipt er nog steeds op rond’.

‘Het spijt me!’, riep ze, ‘je hebt niet gezegd dat ik niet meer mocht kruipen!’. Maar hij draaide haar op haar buik en rukte haar broek naar beneden en liet de borstel hard en vaak achtereen op haar billen neerdalen.

‘Ik dacht dat je over genoeg verstand beschikt om dat zelf te kunnen bedenken. Hoe vaak moet ik je nog zeggen dat jezelf pijn doen goed is voor een pak op je bips?’

De pijn gierde door haar lichaam, maar het was al even snel voorbij als het begonnen was. Hij hield haar in zijn armen en wreef zachtjes over haar rug, terwijl de tranen over haar gezicht liepen.

‘Verdorie Lana, ik meen het echt hoor. Ik wil dat je goed voor jezelf zorgt, al zal ik daar met behulp van de paddel voor moeten zorgen!’

‘Een paddel’, zuchtte ze en droogde haar tranen aan zijn overhemd.

‘Er is nog eentje die mijn betovergrootvader gemaakt heeft’, antwoordde hij. Het hart van Lana ging van angst sneller slaan.

‘Wat zeg je?’, ze hield op met huilen en ging rechtop zitten, trok een grimas en keek hem aan.

‘Hij heeft er een gemaakt. Hij hangt in de kast’.

‘Adam, daar heb ik over gedroomd! Ik droomde dat ik je betovergrootmoeder Elizabeth was en dat James mijn man was. Hij heeft me een pak slaag met de zweep gegeven en vervolgens met een paddel die hij zelf gemaakt had! Die droom was levensecht, Adam en nu ben ik bang!’Ze zag hoe de ogen van Adam steeds groter werden terwijl hij naar haar keek.

‘Hoe zag hij eruit?’

‘Ik heb hem niet echt van dichtbij bekeken, maar hij op zijn minst een centimeter of zestig lang en een 12 centimeter breed, hij was licht van kleur en glom alsof hij gelakt was’.

Adam floot. ‘Dat was nog eens een droom!’ Het hart van Lana sloeg op hol toen hij de kastdeur opende. Hij nam de paddel van het haakje en nam deze mee naar het bed. Ze voelde haar maag omdraaien toen ze de vorm ervan herkende. De kleur was donkerder dan ze zich herinnerde, maar dat zou van de leeftijd kunnen komen.

‘Oh, mijn God, Adam…’ Ze voelde zich duizelig worden en liet zich in de kussens zakken die nu over het bed verspreid lagen.

‘Weet je zeker dat je nooit in die kast gekeken hebt?’, vroeg hij, ‘en dat later helemaal vergeten bent?’

‘Ik…ik weet het niet. Misschien wel…maar ik kan er niks meer van herinneren dat ik hier ene kastdeur geopend heb. Ik ben er vanuit gegaan dat ze allemaal leeg zouden zijn.’

‘Waarom gaf James Elizabeth een pak slaag in je droom?’

‘Ze was gaan paardrijden toen ze zwanger was. Ze reed heel roekeloos, sprong over de beek, en zo. Hij was daar behoorlijk kwaad over’.

Adam dacht even na. ‘Daarom schreef ze natuurlijk in haar dagboek dat hij boos was dat ze doodgeboren waren?’

‘Natuurlijk niet!’, riep Lana. ‘Het is iets wat ik in mijn slaap verzonnen moet hebben! Dat kan niet echt waar zijn!’

‘Nee, dat denk ik ook niet’, antwoordde Adam, maar het zag er niet naar uit dat hij echt overtuigd was. Lana ging op haar knieën zitten, trok een grimas en sloeg haar armen om zijn nek. Ze voelde zich veilig en beschermd toen hij zijn armen om haar heen sloot. Hij zou zorgen dat haar niets zou overkomen. Hij zou niet eens toestaan dat ze zichzelf iets zou aandoen, dacht ze wrang.

‘Ik ga de sleutelbos halen’, zei hij terwijl hij haar weer op het bed duwde. ‘En daar na gaan we naar beneden en zullen we wat ijs op die knieën van je doen’.

‘Ja, Adam…’ Lana kon haar tong wel afbijten toen ze zichzelf ‘Ja, Adam’ hoorde zeggen, maar hij lachte, gaf haar een knipoog en liep de kamer uit. Wat als ze zoiets nog eens in het bijzijn van haar familie zou zeggen? Ze zouden zich allemaal bescheuren!

Met trillende handen pakte ze de oude en verweerde paddel op en bestudeerde hem nauwkeurig. Hoe kon ze hier over gedroomd hebben? Waar had ze hem eerder gezien? Het gladde oppervlak voelde warm aan en niet koud zoals je zou verwachten van een stuk hout dat in een kast in een onverwarmde kamer hing. Ze gooide hem terug op het bed en had opeens zin om hem beneden in de open haard te gooien. Maar goed, ze had het recht niet om dingen hier in dit huis te vernietigen.

Lana stond op en hinkelde op één been naar de kaptafel. Ze keek in de spiegel en raakte deze aan terwijl ze eraan dacht dat heel veel jaren geleden Elizabeth hier vaak gezeten had. ‘Verdomme, dat was in je droom’, riep ze zichzelf tot de orde. Dat weet je helemaal niet. Lana wilde naar huis, weer leven in de moderne wereld, zonder alle naargeestigheid van hier. Misschien kon ze Adam overhalen naar vanavond naar huis te brengen…

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Toen het etenstijd was, waren de knieën van Lana nog steeds opgezwollen, deed haar sleutelbeen pijn, klopte haar enkel en brandde haar bips. Het maakte niet uit hoe ze op de zachte bank ging zitten, het was niet comfortabel.

Hoewel Adam haar al verschillende keren een pijnstiller had aangeboden, had ze deze steeds geweigerd omdat ze zich niet de hele tijd gedrogeerd wilde voelen. Ze at met lange tanden nog niet een kwart van wat Adam op haar bord geschept had. Ze dronk het grote glas water leeg en zette haar bord vervolgens op de salontafel.

‘Ben je te moe om te eten?’, vroeg Adam, die met zijn lege bord van de bank opstond.

‘Ik heb gewoon geen honger’, mompelde ze en deed of ze met interesse naar het spelletjesprogramma op de televisie keek.

‘Je hebt slechts een paar muizenhapjes gegeten. Ik maak me zorgen om al het gewicht wat je al verloren bent’.

‘Het is al goed, Adam. Ik krijg genoeg vocht binnen. Jezus leefde veertig dagen lang op niets anders dan water. Er zal me dus niet zo snel iets overkomen’.

‘Moet dat een grapje voorstellen?’, gromde hij. Lana keek hem aan en schudde verdrietig haar hoofd. ‘Je hebt momenteel veel pijn, of niet?, vroeg hij vriendelijk en boog zich naar haar toe. Hij wreef even zachtjes over haar gezicht.

Ze knikte. ‘Maar ik denk wel dat ik zou kunnen slapen. Zou je me nu naar huis willen brengen?’

Adam ging weer staan en pakte hun borden op. Ze had nog niet eerder zo’n gekwetste gezichtsuitdrukking bij hem gezien. Ze zou nog best een nachtje willen blijven als hij dat zo graag zou willen. Ze was net van plan hem dat te laten weten, toen hij zich naar haar omdraaide.

‘Als je echt zo graag naar huis wilt, dan zal ik je brengen. Maar dan blijf ik wel in jouw flat slapen voor het geval je iets nodig mocht hebben’, zei hij.

Lana glimlachte. ‘Nee, ik heb me bedacht. Ik denk dat ik toch maar hier blijf. Dan hoef je je morgen niet zo te haasten om Steven naar huis te brengen en heb ik meer tijd om me klaar te maken voor het werk’.

De spieren in de onderkaak van Adam verstrakten en ze herkende de ‘Ik zal je eens vertellen waar het op staat’ blik in zijn ogen. ‘Wanneer ga jij eens proberen tot rust te komen? Als je niet rust, wordt je nooit beter. En hoe meer je jezelf vermoeit, hoe meer kans je een eventueel HIV virus geeft.’

‘Maar ik heb geen zin om hier morgen de hele dag alleen te zijn!’, bracht ze uit. Ze verraste zich zelf al even veel als hem.

Adam deed niet eens moeite er achter te komen wat ze daar mee bedoelde. ‘Ik zou je morgen naar je eigen huis kunnen brengen voor ik naar het werk ga’.

‘Daar wil ik ook niet de hele dag alleen zijn’, zei ze en hoopte dat hij er iets van zou begrijpen.

‘Wat ga je dan de hele dag op het werk doen? Je kunt niet goed zitten, je kunt niet goed lopen, je kunt niet schrijven, je kunt niet geen injecties klaarmaken omdat je daar twee handen voor nodig hebt, je kunt geen bloeddruk meten, je kunt geen…’

‘Ik kan heus wel zitten’, protesteerde Lana. ‘Ik zou de gesprekken kunnen voeren en dergelijke – ik kan nog heel goed praten!’ Ze hield zich stil toen hij zijn hand naar haar uitstak en haar haren over haar schouder streek.

‘En wie gaat dan opschrijven wat je allemaal met je patiënten bespreekt?’

‘Ik zou het op de computer uit kunnen typen en het vervolgens uitprinten’.

‘OK’, gaf Adam toe. ‘Als je nu naar bed gaat en zorgt dat je een goede nacht draait, dan neem ik je morgen mee naar het werk. Maar dat wil niet zeggen dat ik het allemaal zo’n goed idee vind. Je zult de hele dag in een rolstoel moeten zitten. Met dat gebroken sleutelbeen kun je geen eens krukken gebruiken’.

‘Ik kan best met een kruk lopen’.

‘Nee – je goede arm zit daarvoor aan de verkeerde kant’.

‘Let jij maar eens op’.

Adam zuchtte. ‘Er zitten grenzen aan het incasseringsvermogen van het menselijk lichaam. En die zoek jij aardig op. Als je zo doorgaat kom je nog in het ziekenhuis terecht’.

‘Het gaat prima. En je zult zien dat ik er zomaar bovenop ben. Ik kan heel wat hebben. En ik vind het heel erg dat ik mijn Taekwondo oefeningen niet kan doen, of…’, ze brak haar zin af. Tranen schoten in haar ogen.

‘Oh, we kunnen best oefenen hoor’, glimlachte hij, ‘als dat is wat je wilt. Daar zorg ik wel voor’. Toen hij dat zei, zette hij de borden op de salontafel en deed zijn beide handen om haar kuit. ‘En nu duwen, dan duw ik terug’, zei hij.

Met een verbaasde glimlach deed Lana wat hij zei. Zo werd er helemaal geen druk op haar enkel gezet en ze oefende de spieren van haar kuiten en bovenbenen er wel mee. Nadat ze dit een keer of vijftig herhaald hadden, legde Adam haar been weer neer en maakte een heel spektakel door zijn handen heen en weer te wapperen alsof hij pijn had. Lana giechelde.

‘En mijn rechterarm?’, vroeg ze.

Adam dacht even na. ‘Daar kunnen we niet zo veel mee doen. De meeste bewegingen zetten druk op het sleutelbeen. Nee – wacht eens even…doe die mitella eens af’. Lana liet hem over haar hoofd glijden. Hij ging naast haar zitten en legde haar arm voorzichtig langs haar lichaam terwijl hij haar elleboog bleef ondersteunen. ‘Buig nu je elleboog maar eens en strek hem vervolgens helemaal. Laat het gewicht van je arm helemaal op mij rusten. Goed zo en nu duw je je pols weer terug…’

Na dat ze dit vijftig keer herhaald had, grijnsde Lana van oor tot oor. Ze deed de mitella weer om, deed haar goede arm om de nek van Adam en duwde hem om. Toen ze bovenop hem lag fluisterde ze in zijn oor, ‘Ik houd van je, Adam!’

Hij grinnikte en liet zijn handen naar beneden glijden tot ze op haar billen rustten. Toen hij erin kneep, kneep ze in zijn arm.’Dat kan ik ook’, giechelde ze, en lachte vervolgens uit volle borst toen hij haar kietelde.

‘Oh! Ophouden! Ik geef me over!’ Adam ging rechtop zitten en trok haar met zich mee.

‘Tijd om naar bed te gaan’, zei hij. Ze liet hem los met de bedoeling te gaan staan, maar hij deed een arm om haar heen en trok haar stevig tegen zich aan. ‘Zet je zere voet eens bovenop die van mij’, zei hij. Op deze manier was ze in staat naar de badkamer te hobbelen, waar hij haar hielp zich uit te kleden.

‘Wat moet ik in vredesnaam met je aan?’, gromde Adam terwijl hij naar haar toeliep.

Lana beantwoordde zijn strenge blik met een glimlach, monter zijn boosheid negerend. ‘Het is al goed, Adam. Het gaat prima met me. Heb je het dagboek gevonden?’ Steven liep op dat moment de overloop op. Hij hield twee boeken in zijn hand.

‘Oh, jullie hebben het gevonden!’, riep Lana opgetogen toen ze het dunne boekje met de leren omslag herkende.  ‘Wat is het andere boek dat je daar hebt?’

‘Het is een bijbel’, antwoordde Steven. ‘Er staan allemaal geboorte- en overlijdensdata in, een eigendomsakte en een stapel oud geld! We hebben het in een la met een dubbele bodem gevonden!’

‘Wauw! Hoe ver gaan die data terug?’

‘Tot ongeveer 1750 of zoiets’. Toen mengde Adam zich in het gesprek. ‘Je moet niet van onderwerp veranderen, Lana. Je hebt je rust nodig, en ik ben vastbesloten ervoor te zorgen dat je die ook krijgt. Ik heb het etentje bij mijn ouders thuis van vanavond afgezegd’.

‘Wat geweldig!’, zei Lana tegen Steven. ‘Mag ik het zien?’ Lana stak haar hand uit en Steven gaf haar het boek. Ze begon voorzichtig de dunne bladzijden om te slaan terwijl ze tegen de muur leunde om haar evenwicht te kunnen bewaren.

‘Lana, als je nu niet naar beneden gaat, dan draag ik je de trap af’. Aan de stem van Adam was duidelijk te horen dat het hem menens was. ‘En ik beloof je dat je dat niet leuk zult vinden. Ze keek omhoog en zag zijn samengeperste lippen. Lana geloofde hem. Met een zucht deed ze het boek dicht en ging op de grond zitten. Ze legde het boek op haar schoot en schoof in de richting van de trap.

‘Adam gaat straks de zolder op!’, zei Steven en zijn ogen glinsterden opgewonden. ‘Ik blijf in de deuropening staan kijken voor het geval hij door de vloer zakt’.

‘Ik wil kijken!’, riep Lana en keek op om te zien hoe Adam zijn wenkbrauw optrok. Opeens realiseerde ze zich hoe kinderachtig ze geklonken moet hebben en daarom vroeg ze nu netjes, ‘Mag ik alsjeblieft ook vanuit de deuropening toekijken?’

‘Later misschien’, antwoordde Adam.

‘Maar Adam’, protesteerde ze, ‘Ik zal niets anders doen dan rustig zitten toekijken’. Toen hij een stap in haar richting zette, had hij een erg donkere blik in zijn ogen. Lana begon de trap af te dalen. ‘OK, OK, ik ga al. Lana was het pak op haar bips dat hij haar gisteravond gegeven had, nog niet vergeten en de twee kletsen op haar natten billen vanmorgen evenmin. Ook al wist ze dat hij het deed omdat dit goed voor haar was, vond ze nog steeds dat ze best voor zichzelf kon zorgen.

Lana schoof het boek in haar mitella en kroop naar de bank in de woonkamer om het daar door te kunnen lezen. De handgeschreven aantekeningen leken wel een soort ramen waardoor je naar het verleden kon kijken. Ze liet haar vingers over het oude handschrift glijden en stelde zich voor hoe velen dat in de loop der eeuwen gedaan hadden. Het boek was in een verbazingwekkend goede conditie, omdat het al die jaren goed verstopt geweest was voor stof en daglicht. De doodgeboorte van de tweeling was trouw opgeschreven. De data eindigden toen Adam geboren was. Ze vroeg zich af wie die datum bijgeschreven had. Zijn moeder? Waarom had ze Adam nooit iets over het boek verteld? Wachtte ze misschien op een speciale gelegenheid om dat te doen? Waarom lag het boek niet in een bankkluis in plaats van de zolder waar het met een brand gemakkelijk verloren had kunnen gaan?

Lana liet haar vingers voorzichtig over de oude en broze bankbiljetten gaan – ze waren nu waarschijnlijk heel wat meer waard dan de oorspronkelijke waarde en ze waren in een prima conditie. Ze zou ze het liefst allemaal inlijsten en tegen de muur hangen in de studeerkamer, boven de schoorsteenmantel. Lana zuchtte, langzaam raakte ze zich ervan doordrongen dat ze zelf deel uit zou maken van de geschiedenis van zijn familie. Het voelde alsof ze daar ook thuishoorde; sinds het moment dat ze het huis voor het eerst binnengestapt was voelde ze een zekere nieuwsgierigheid. Had het lot ervoor gezorgd dat hun wegen elkaar gekruist hadden? Was het voorbestemd geweest dat ze met Adam zou trouwen? Was dat waarom de zolder zo’n aantrekkingskracht op haar had? Lana trok haar wenkbrauwen op bij de gedachte. Zij was de ontdekkingstocht begonnen en was nu gedwongen om toe te kijken hoe Adam en Steven alle leuke dingen deden. Zij hadden deze bijbel gevonden, en nu zouden ze waarschijnlijk allerlei oude schatten vinden, terwijl zij hier vast zat, helemaal buiten beeld.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Lana nam ongeïnteresseerd de eigendomsakte. Deze was beschreven in bunders en akers samen met lengte- en breedtegraden. Het speelde zich in de omgeving af en Lana ging ervan uit dat het land wat nu van Adam was hier beschreven werd. Het zou interessant zijn het eens te laten onderzoeken, bijvoorbeeld of de erfgrenzen nog steeds hetzelfde zouden zijn. Ze voelde haar ogen zwaar worden en leunde achterover en deed ze dicht…

‘Elizabeth!’, hoorde ze haar echtgenoot vanuit de hal  roepen. Wat zou er aan de hand zijn, dacht Elizabeth Hayes, terwijl ze haar borduurwerkje aan de kant legde en in de richting van de trap liep.

‘Ja, James?’ Toen ze naar beneden keek trok haar maag samen. Hij was boos. Dat was wel zeker. Wat had ze nu weer gedaan? Ze keek naar zijn knappe gestalte, met zijn opmaat gesneden rijbroek die iedere spier in zijn bovenbenen accentueerde. Ze kreeg er nooit genoeg van daarnaar te kijken en het maakte dat ze zin kreeg om te vrijen. Als ze ’s avonds naar bed gingen had ze altijd zin. Soms greep hij haar ook overdag beet om haar mee te trekken naar de slaapkamer, haar uit te kleden en op het bed neer te duwen. Maar daar zag het deze keer niet naar uit…

James rende de trap op; hij had zijn rijzweep nog in zijn hand. Bovenaan gekomen pakte hij zijn vrouw bij haar arm en trok haar mee naar de slaapkamer. Ze kromp ineen toen hij op het bed ging zitten. Zijn ijzeren greep om haar arm begon pijn te doen.

‘Hoe vaak heb ik je niet gezegd dat je niet alleen moet gaan rijden?’, bulderde hij. Ondanks de diepe fronzen zag hij er nog steeds knap uit.

Het hart van Elizabeth ging sneller kloppen. Drie dagen geleden was ze ‘s morgens vroeg stiekem weggeglipt om door de met dauw bedekte landerijen te galopperen met haar merry, Lacy. Ze deed dit de laatste tijd wel vaker. Op dat uur van de dag lag iedereen nog te slapen. ‘W-wat bedoel je, James?’, vroeg ze met trillende stem.

‘Tom heeft me daarnet verteld dat hij je een paar dagen geleden door het land heeft zien jakkeren en over de beek zien springen!  Wou je zeggen dat het niet zo was?’, brieste hij.

Elizabeth hield zich even stil. Het woord van de stalknecht werd gerespecteerd; hij stelde zich altijd loyaal op en was nog nooit op een leugen betrapt. Aan de ander kant, als ze vol zou houden dat zij dat niet geweest was, dan zou James haar misschien geloven. Maar als hij er ooit achter zou komen dat ze gelogen had, dan zou hij haar heel streng straffen. ‘Nee’, mompelde ze, en liet haar blik naar de grond zakken. ‘Ik heb het gedaan’.

‘Je bent verdomme vier maanden zwanger! Ga je het leven van je ongeboren kind in de waagschaal stellen voor je eigen pleziertje? Mijn God, Elizabeth, hier ga je spijt van krijgen, heel veel spijt!’ Met die woorden draaide hij zich om en trok haar over zijn schoot ervoor zorgend dat haar bollende buik tussen zijn knieën hing. Hij gunde haar geen kans het te ontkennen of het zelfs maar uit te leggen. Haar bovenlichaam lag op het bed, haar billen staken hoog in de lucht nadat hij zijn knie omhoog gebracht had. Haar rokken werden tot over haar hoofd omhoog geschoven en met een scheurend geluid werd haar onderbroek omlaag gerukt. Ze zou dus op de blote krijgen dacht ze en greep naar een kussen om haar gezicht in te kunnen drukken. Hij strafte haar alleen maar op deze manier als ze zwaar de mist in gegaan was. En nu was ze fors over de grens gegaan wist ze en kneep haar billen instinctief samen.

‘Zwiep!’De zweep beet in haar bips en zond een felle pijn naar haar hersenen toen ze in de kussen gilde. Hij had haar niet eens met zijn hand opgewarmd! De zweep daalde keer op keer neer en zette haar billen en dijen in brand. Ondanks zijn herhaalde waarschuwen, begon ze zich heftig te verzetten, ze trappelde met haar benen en probeerde zijwaarts van zijn schoot te schuiven. Hij liet de zweep eerst op haar ene kuit en vervolgens op de andere neerdalen, en droeg haar op stil te blijven liggen. Elizabeth gilde bij iedere klets en deed haar benen bij elkaar om ze stil te kunnen houden. Het zou nog veel erger worden als ze  niet zou doen van hij zei.

‘Jij moet voortaan twee keer nadenken voor je weer gaat rijden’, liet James luid en duidelijk weten terwijl hij de zweep liet neerdalen. Hij zorgde dat ieder plekje gekleurd werd. Hij had zich tot een ware expert ontwikkeld die nooit twee keer het zelfde plekje raakte. Hij wilde wel een ondraaglijke pijn veroorzaken maar geen blijvend letsel toedienen. ‘Je zult een week niet kunnen zitten tegen de tijd dat ik met je klaar ben!’

Elizabeth wisselde gillen en snikken af terwijl de straf doorging. Niet meer in staat om rationeel na te denken begon ze weer met haar benen te spartelen. Dat de striemen daarna op haar benen neerdaalden, voelde als een weldaad aan op haar billen. Er leek geen eind aan te komen.

Toen hij uiteindelijk even ophield en zijn hand op haar brandende bips legde, dacht ze dat het voorbij was. Maar ze kon zich niet erger vergissen.

‘Elizabeth, beheers je een beetje’, liet hij haar weten. Hij tilde haar op en legde haar met haar heupen op het bed.

‘Het spijt me’, snikte ze. ‘Ik zal het nooit weer doen, dat beloof ik!’

‘Ga liggen!’, beet hij haar toe. In haar vertwijfeling was ze helemaal vergeten wat er van haar verwacht werd. Ze trok snel haar knieën onder haar lichaam, knielde op het bed. Bips omhoog, hoofd in het kussen. James schoof haar rok goed omhoog, zodat ze onder haar middel helemaal bloot was. Hij deed een stapje terug en keek naar het kunstwerk dat hij op haar billen had achtergelaten. ‘Over een uur ben ik terug voor de rest van je straf’, liet hij haar weten.

‘Oh, God, James, alsjeblieft, niet meer! Het doet zo verschrikkelijk zeer!’, riep ze. De gedachte dat ze nog meer op haar billen zou krijgen was onverdraaglijk.

‘Denk aan je ongeboren kind!”, schreeuwde hij bijna en daarna hoorde ze zijn zware voetstappen die de kamer uitliepen, de trap af. Hij had de deur van de slaapkamer niet eens dicht gedaan. Elizabeth zou heel graag op willen staan om deze dicht te doen, maar ze durfde niet. Ze bleef lang nadat hij vertrokken was in het kussen huilen. Een opkomend schuldgevoel werkte verstikkend. In deze oncomfortabele houding, kon ze haar hoofd maar een klein stukje optillen zonder van positie te veranderen. Maar ze wist wel beter dan dat te doen, omdat hij soms weer even kwam kijken en het was nooit een aangename ervaring geweest als ze niet in precies dezelfde houding had gelegen. Ze gluurde door haar gezwollen oogleden naar de prachtige kaptafel die hij vorig jaar voor haar verjaardag gemaakt had. Hoeveel uren had ze er wel voor gezeten terwijl ze met allerlei crèmepjes, lotions en andere cosmetica in de weer was? Hij was zo’n liefdevolle echtgenoot – waarom moest ze hem altijd zo dwarszitten met haar buien, brutale opmerkingen en haar opzettelijke ongehoorzaamheid? Ze had een pesthekel aan deze pijnlijke straffen – wanneer zou ze het eindelijk eens leren?

James was teruggekomen en had gezien dat de striemen al een beetje waren weggetrokken. Hij zou de volgende reeks even hard toedienen. Hij kon er niet bij dat ze het leven van hun kind, laat staan dat van zichzelf, in gevaar gebracht had. Hij had haar wel eens eerder zo zien rijden, roekeloos maar op een vreemde manier ook op prachtige wijze. Haar haren hadden achter haar aan gewapperd. Hij zou haar deze manier om zich te ontladen ook niet misgunnen,  als ze niet zwanger geweest was. Het was hun derde kind, en hij wist hoe gemakkelijk een kind in de schoot van zijn moeder beschadigd kon worden. Zijn moeder was zijn jongere broertje verloren  door een te wilde rit toen ze al te lang zwanger was. Hij was doodgeboren en de ellende  van die gebeurtenis had zijn schaduw lange tijd over het landhuis geworpen.

Elizabeth had hem binnen horen komen en liet haar tranen weer de vrije loop. Ze vroeg zich vaag af hoe een mens zoveel tranen kon hebben en dat er nog steeds weer nieuwe waren. Maar er waren nog heel veel meer ontdekte ze, toen James een lange paddel tevoorschijn haalde. Hij had hem vorig jaar gemaakt. Ze keek toen hoe hij hem met houtsnijwerk versierd had. En toen hij klaar was, had hij haar de scherpe pijn die hij voortbracht laten voelen. Hij had hem tot nu toe maar twee keer eerder gebruikt. Ze huiverde toen ze het koele oppervlak tegen haar billen voelde.

‘Je krijgt er vijftig. Als je beweegt beginnen we weer van voor af aan’. Ze hoorde de strenge toon in zijn stem en begon te huilen voor de eerste klap gevallen was. Dit was veruit de strengste straf die ze ooit van hem gekregen had, van alle keren die hij haar sinds hun huwelijk bijna wekelijks gegeven had. Toen het hout op haar zere billen neer kletste, gilde ze. Ze deed geen  moeite meer het geluid te dempen. Het ging maar door en het ging maar door. Toen de laatste klap viel, liet ze zich voorover op het bed vallen, volledig overmeestert door de pijn om een paar tellen later weg te zakken in een zalige slaap.

James wreef de bips van zijn vrouw in met een verzachte olie terwijl ze lag te slapen. Hij had spijt van zijn handelen, ook al geloofde hij er heilig in. Hij wilde niet dat ze onnodig zou lijden – de ervaring op zich was genoeg om ervoor te zorgen dat ze het kind nooit weer in gevaar zou brengen. Hij wist precies wat nodig was om door de koppigheid en het temperament van dit meisje heen te breken. Ze was in staat om een pak slaag lachend in ontvangst te nemen terwijl zijn hand ervan gloeide. Hij kende haar zo langzamerhand, hij wist dat hij gelijk had, en hoe zijn verantwoordelijkheden eruit zagen. Als ze dit ooit nog eens zou doen, dan zou hij haar…

Lana werd wakker en merkte dat Adam naast haar zat en zijn vingers door haar haren liet glijden. Ze zag zijn glimlach toen hij zich voorover boog om haar te kussen. In plaats van zijn knappe groene ogen, zag ze duidelijk de staalblauwe van James.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Lana ging rechtop zitten en keek de kamer rond. Ze was Lana Taylor, die op het punt stond mevrouw Hayes te worden. Ze was helemaal niet Elizabeth Hayes, de vrouw wiens pijn en lijden haar dromen daarnet gevuld hadden. Niet in staat omlaag te grijpen en over haar billen te wrijven, vroeg ze zich af waar die pijn vandaan kwam. Het had helemaal niet zoveel pijn gedaan toen ze daarnet de trap afgedaald was. Wat was er dan aan de hand? De droom van daarnet leek zo levensecht!

‘Alles in orde, liefje?’, vroeg Adam terwijl hij haar over haar wang streek.

Ze wreef met een trillende hand over haar gezicht – het voelde klam aan. ‘Ik heb liggen dromen’, fluisterde ze. ‘Het was zo levensecht. Ik heb in mijn droom liggen huilen…’

Adam sloeg zijn arm om haar heen, er voor zorgend dat haar zere kant niet in de verdrukking kwam. ‘Nu is alles weer goed. Het was maar een droom. Wat zeg je er van? We gaan naar de zolder – wil je nog kijken?’

‘Zijn jullie dan nog niet geweest?’

‘Nee’, glimlachte hij, ‘we hebben buiten nog meer hout gehakt. Ik wilde dat je erbij kon zijn als we naar boven gingen’.

‘Dank je wel’, zei Lana en glimlachte terug. Op dat moment merkte ze pas dat het haardvuur in de kamer brandde. Het zag er gezellig uit. Ze kon de warmte van de vlammen voelen. Het grote platte televisiescherm even wegdenkend, zou het zo maar weer het jaar 1800 kunnen zijn. Alles zag er een beetje wazig uit – waarschijnlijk kwam dit van de pijnstillers. Ze nam zich voor het vanaf nu bij de paracetemol te laten…

__________________________

‘Voorzichtig, Adam!’, riep Lana, toen ze de vloerdelen van de vloer van de zolder gevaarlijk hoorde kraken.

Hij grijnsde en antwoordde, ‘Ik loop alleen maar over de balken, niet op de plaatsen daar tussen’.

‘Hoe weet je dan waar die precies lopen?’

‘Daar komen de vloerdelen samen. Het is dus goed te zien’.

‘Oh’. Lana kromp echter bij iedere stap ineen. Hij stopte bij een groot dressoir en deed een la open.

‘Bingo’, zei hij en Lana boog zich voorover in een poging te kunnen zien. ‘Foto albums. Zo te zien behoorlijk oud’. Hij nam ze mee en gaf ze aan Steven, die een paar meter van de deur op zijn hurken zat. Hij leek wel op een roofdier, die klaar was om de sprong te maken, dacht Lana.

Steven gaf haar de foto albums een voor een aan. Haastig opende ze er een en werd geconfronteerd met een portret van James.

Haar adam stokte toen ze de echtgenoot van Elizabeth zag, de man uit haar droom. Adam had duidelijk dezelfde beenderenstructuur in zijn gezicht; het enige echte verschil waren de ogen. Die van Adam waren lichter van kleur en waren warmer. Ze had James gister natuurlijk op die andere foto gezien, dacht ze. Deze was alleen scherper. Daarom had ze geweten hoe hij eruit zag.

‘Nadat we getrouwd zijn’, zei Adam en bracht haar terug in het heden, ‘brengen we al deze spullen naar beneden om te vloer te laten vervangen’.  

‘Waarom zouden we daarop wachten?’, vroeg Lana terwijl ze een bladzijde van het album omsloeg.

‘We hebben de andere vertrekken hard nodig voor alle bruiloftsgasten. We zullen dan alle kamers hard nodig hebben en kunnen ze niet als opslagruimte gebruiken. Bovendien, ben jij bepaald niet in de juiste conditie om met die spullen te lopen slepen, en ik zal je daar hard bij nodig hebben’.

Lana keek hem aan en zag zijn brede grijns. ‘Best hoor. Ga nu maar door met je werk’.

Lana bleef gefascineerd door de fotoalbums bladeren totdat ze merkte dat Steven een heleboel boeken en andere spulletjes achter haar opgestapeld had. Haar oog viel op een houten kistje met hetzelfde motief als de kaptafel in de slaapkamer van Elizabeth. Zou het een juwelenkistje zijn? Ze boog zich voorover en schoof het naar haar toe – het was te zwaar om het met één hand op te pakken. Opgewonden probeerde ze het te openen, maar het zat op slot.

‘Zou hier nog een sleuteltje bij zijn?’, vroeg ze aan Adam, die inmiddels uit het zicht was. ‘Adam?’

‘Ik ben hier achter’. Zijn  stem klonk gedempt. ‘Ik kom zo bij je’.

‘Waar is Steven?’, riep ze.

‘Die is hier bij me. Even geduld’.

Lana kon niet voorbij al het meubilair en de opgestapelde dozen kijken. Maar ze kon hun stemmen wel horen. Deze klonken gedempt. Toen hoorde ze het geluid van een Weense wals over de zolder schallen. Een oude radio? dacht Lana en tuurde het schemerdonker in. Ze voelde een koele bries in haar nek.

‘Adam!’, riep ze, maar kreeg geen antwoord. Ze hoorde alleen nog maar de muziek. Opeens wilde ze hier helemaal niet meer zijn – waarom gaven ze geen antwoord? Ze huiverde en de temperatuur om haar heen leek flink te zakken. Het vuur beneden moest uitgegaan zijn, bedacht ze zich, of misschien had Adam wel een van de zolderramen opengezet. Een koele bries waaide in haar gezicht. ‘Adam!’ Hij had gezegd dat hij in geesten en spoken geloofde! Als zo’n rationele en relativerende man daarin geloofde, dan was het misschien ook wel zo!

Zouden Adam en Steven een raam opengezet hebben en naar buiten gevallen zijn? Ze voelde de angst opkomen. Omdat ze hen niet alleen achter wilde laten, schuifelde ze voorzichtig langs de rand van de zoldervloer. Geen van de vloerdelen begon te kraken toen ze passeerde. Ze zorgde ervoor netjes over de balken te blijven lopen. Na een paar meter wachtte ze even. Ze herinnerde zich dat Adam haar gezegd had te blijven waar ze was. Ze hield zichzelf voor dat ze haar toch niet boven de muziek uit zouden kunnen horen, dat ze zich niet zo aan moest stellen. Ze deed weer een paar stappen naar voren. Ze was ervan overtuigd dat ze een goed excuus had als ze betrapt zou worden. Ze wrong zich tussen twee stapels oude koffers door en keek om het hoekje. Daar zag ze Adam en Steven. Ze stonden met hun rug naar het open raam en keken in een oude koffer. Er zat een oude grammofoon in, wiens enorme toeter een orkaan van lawaai de ether inblies.

Nu ze zag dat beiden in orde waren, draaide Lana zich om, om terug te lopen. Ongelukkigerwijs was er niet genoeg ruimte om zich om te kunnen draaien en dus moest ze achterwaarts tussen de koffers door manoeuvreren. Toen ze bijna de nauwe opening bereikt had, stopte de muziek. In de oorverdovende stilte kon Lana het bloed in haar oren voelen kloppen. Toen hoorde ze voetstappen en probeerde zich door de nauwe opening te wringen. Toen hoorde ze een schuivend geluid en zag hoe een van de koffers aan de linkerkant begon te schuiven.

‘Kijk uit!’, gilde ze. Ze wist niet waar Adam en Steven precies waren. De bovenste twee koffers vielen en kwamen op een stapel dozen terecht, die het begaven onder het enorme gewicht. Een van de deksels sprong open en een stapel netjes opgevouwen linnengoed tuimelde over haar voeten. Lana keek in het boze gezicht van Adam dat aan de andere kant van de stapel koffers verscheen en beet vertwijfeld op haar lip. Ze wilde dat ze niet zo geschreeuwd had, dan had ze zich misschien stilletjes uit de voeten hebben kunnen maken. Ze waren helemaal niet in gevaar geweest.

‘Had ik je niet gezegd dat je moest wachten’, beet hij haar toe. Hij deed een stap aan de kant en glipte langs de koffers die er nog lagen. ‘Moet je kijken wat je gedaan hebt!’

‘Het s-spijt me! Ik bleef maar roepen, maar er gaf niemand antwoord! Ik dacht dat jullie iets overkomen was!’, stotterde ze, maar Adam pakte haar vast en tilde haar als een klein kind op. Ze sloeg naar arm om zijn nek en hield zich stevig vast, toen hij zijn weg zocht terug naar de zolderdeur.

‘Ik ben zo terug, Steven’, riep hij naar achteren. ‘Zou jij deze spullen al vast naar de woonkamer willen brengen?’

‘Ja, meneer’, hoorden ze de jongeman antwoorden. Lana had hem Adam nog nooit eerder ‘meneer’ horen noemen. Waarom deed hij dat deze keer wel? Toen concentreerde ze zich weer op de man die haar voorzichtig de nauwe trap afdroeg. De blik op zijn gezicht zorgde dat de rillingen over haar lijf liepen. Ze was haar hoogtevrees op slag vergeten. Ze verborg haar gezicht in zijn shirt, terwijl hij de overloop afliep. Toen stapte hij de slaapkamer van Elizabeth binnen en zette haar neer op de rand van het bed.

Het was alsof ze een klap in haar gezicht kreeg, toen Lana in de spiegel van de kaptafel naar zichzelf keek. James had Elizabeth in precies dezelfde kamer gestraft. En nu stond Adam bij de kaptafel en opende de la om de grote houten haarborstel tevoorschijn te halen! Lana schudde haar hoofd, om de herinnering te verdrijven. Het was maar een droom, het was allemaal niet echt. Maar Adam was levensecht.

Lana slikte hoorbaar toen hij de deur dicht deed en zich naar haar omdraaide. ‘Je b-bent z-zeker niet van plan om mijn haar te b-borstelen, of w-wel?’, stotterde ze. Ze wist het antwoord eigenlijk wel, maar hoopte dat het niet waar zou zijn.

‘Nee! En waarom heb je je zelf in hemelsnaam in gevaar gebracht door zomaar de zolder op te lopen? Hoe vaak moeten we het hier nog over hebben?’

Adam kwam even later terug met een ijspakking, een rol verband en een theedoek. Hij rolde Lana voorzichtig op haar goede zij en legde de ijspakking op haar sleutelbeen en hield deze op zijn plaats door het verband een paar slagen over haar schouder en onder haar arm door te wikkelen. Met de theedoek fabriceerde hij een mitella, die hij vastmaakte met een grote veiligheidsspeld. Vervolgens rolde hij haar voorzichtig op haar rug.

Lana bleef stil liggen toen Adam haar verzorgde. De felle pijn was overgegaan in een doffe, kloppende pijn. En hoewel Adam haar met fluwelen handschoentjes aanpakte verwachtte ze dat hij ieder moment tegen haar uit zou kunnen varen. Hij zou zich gaan afvragen wat ze eigenlijk op de zoldertrap te zoeken had. Hij zou vast en zeker denken dat ze op de zolder geweest was. Toen hij haar op haar rug rolde keek ze hem aan en zag tot haar verrassing alleen maar liefde en bezorgdheid in zijn ogen.

‘Lana, ik ga je nu helpen rechtop te zitten, goed?’ Hij reikte naar haar goede hand en zij trok zichzelf overeind.

Terwijl ze voorzichtig over haar nek wreef, zei ze, ‘ik begrijp niet hoe het heeft kunnen gebeuren! Het spijt me dat ik zo onhandig ben geweest, Adam…’

‘Liefje, ik weet zeker dat je er niets aan kon doen! Struikelde je ergens over toen je de trap afliep?’ Adam ging staan en wierp een onderzoekende blik op de trap achter hen. ‘Kijk, deze trede deugt niet. Die ene kant staat een paar centimeter hoger dan de andere. Ik zal daar snel naar laten kijken. Maar we gaan nu eerst naar de spoedeisende hulp om een röntgenfoto te laten maken’. Adam deed de deur naar de zoldertrap dicht en stak zijn hand uit om haar overeind te trekken.

Zodra Lana gewicht op haar rechterenkel zette, schoot er een felle pijnscheut doorheen. Ze gilde en probeerde het nog eens, met hetzelfde resultaat. Adam ging onmiddellijk door zijn knieën om er naar te kijken.

Je hebt ook een dikke enkel!’, zei hij en tilde haar op om haar van de trap te kunnen dragen.

Lana sloeg haar goede arm om zijn nek. Maar toen ze een blik naar beneden wierp, piepte ze, ‘Zet me neer! Je kunt me niet van de trap dragen, we zullen vallen!’

‘Lana, ik heb je goed beet. Ik laat je heus niet vallen.’ Hij stond boven aan de trap.

‘Zet me neer!’, zei ze eisend. Ze was nu bijna hysterisch en probeerde zich uit zijn armen te bevrijden. Omdat hij totaal verrast was, had Adam geen andere keuze dan haar op de grond te laten zakken.

Lana stond op haar goede been en zette haar hand tegen de muur omdat ze van plan was te gaan zitten en vervolgens treetje voor treetje naar beneden te gaan. Ze voelde hoe Adam zijn sterke arm om haar middel deed. Haar adem stokte toen hij haar een paar keer hard op haar bips sloeg. Van de pijn schoten de tranen in haar ogen.

‘Wat mankeert jou?’, vroeg hij. ‘Je zorgde er bijna voor dat ik je bovenaan de trap liet vallen! Wil je nooit weer zo gevaarlijk doen?’

Ze draaide zich om en wierp zich in zijn armen en klampte zich stevig aan hem vast, terwijl ze op lette dat haar gewonde schouder niet in de verdrukking kwam. ‘Het spijt me…ik raakte in paniek – ik heb af en toe last van hoogtevrees…’

‘Oh’, Adam wreef met zijn rechterhand over haar rug. ‘Dat wist ik niet. Maar je had het beter gewoon kunnen zeggen dan ons beiden bijna van de trap te storten. Maar kom, we moeten in actie komen. Ik zal je enkel inpakken en daarna gaan we naar het ziekenhuis.’

Nadat ze met haar mouw haar ogen drooggewreven had ging Lana zitten en schoof op haar zere billen over de vloer met gebruikmaking van haar goede arm en haar goede been. Op dezelfde manier daalde ze de trap af, terwijl Adam naast haar meeliep.

‘Wacht hier maar even’, zei hij toen ze onderaan de trap beland was. Toen hij weg was keek Lana naar haar enkels. De rechter was behoorlijk gezwollen en deed net zoveel pijn als haar sleutelbeen. Ze zag er niet uit. Haar haren hingen gedeeltelijk los en tot haar afschuw zag ze hoe er mascara op haar mouw zat. Op deze manier kon ze niet naar de spoedeisende hulp…

_____________________

Toen Adam weer in de hal kwam, was ze vertrokken. ‘Lana!’, baste hij, ze kon hem helemaal in de badkamer in de oost vleugel van het huis horen. Ze was er op een hand en beide knieën naartoe gekropen en stond bij de wastafel.

‘In de badkamer’, schreeuwde ze terug en draaide de kraan open om een washandje nat te maken. Tegen de tijd dat ze de mascara van haar gezicht gewassen had, verscheen hij in de deuropening. Zijn hele houding straalde ongenoegen uit.

‘Volgens mij had ik je heel duidelijk laten weten te blijven waar je was! Ga zitten!’ Lana ging op de wc zitten en tilde haar rechterbeen voor hem op, terwijl hij bij haar neer knielde met een ijspakking en een rol verband in zijn hand. Toen hij het ijs op haar enkel legde begon ze te grinniken.

‘Wat is er zo grappig?’, hij keek naar haar op.

‘Ik…ik zit op de troon…en…jij knielt aan mijn voeten!’, proestte ze uit.

‘Ik denk dat je zo langzamerhand in shock raakt’, gromde hij en wikkelde het verband om haar enkel.

‘Ik moet ook nog heel nodig plassen’, lachte ze, ‘dus schiet op!’

Adam scheurde het uiteinde van het verband een stukje in en wikkelde beide stukken ieder een kant op en legde er vervolgens een knoop in om het vast te zetten. Hij klopte op haar knie, ging staan, liep de badkamer uit en deed de deur achter zich dicht.

Lana plaste, waste haar goede hand, haalde een borstel door haar haar en hinkelde in de richting van de deur. Iedere keer als ze op haar voet landde, trok ze een pijnlijke grimas omdat de pijn door haar schouder trok. Adam zat op de rand van het bed op haar te wachten. Zonder een woord te zeggen liep hij naar haar toe, tilde haar op en liep in de richting van de voordeur. ‘Mijn tasje ligt nog in de studeerkamer’, zei ze toen hij de deur open deed. ‘En ik moet mijn jas hebben – het is koud buiten!’

Adam zette haar neer en ze leunde tegen de muur, terwijl hij de spullen ging halen. Ze glimlachte toen ze zich bedacht dat deze kleine noodsituatie zijn nuchtere verstand begon te beïnvloedden.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Toen Adam Lana op de bijrijderstoel neergezet had, riep hij Steven. De jongeman kwam aanrennen van de nog steeds aangroeiende houtstapel en koos ervoor om mee te gaan. Eenmaal onderweg reed Adam aanzienlijk sneller dan hij gewoon was.

Nadat hij met piepende banden een scherpe bocht genomen had, keek Lana opzij, en zei, ‘van mijn huidige verwondingen zal ik niet zo snel doodgaan, maar dat zou wel kunnen gebeuren als we een ongeluk krijgen’.

‘Sorry’, mompelde hij en nam gas terug. ‘Ik maak me alleen zorgen over die enorme smak die je gemaakt hebt, voor hetzelfde heb je ook last van inwendige bloedingen’.

‘Ik heb verder geen pijn behalve in mijn nek, mijn enkel en mijn…’. Lana kuchte, toen ze zich herinnerde dat Steven achterin zat.

‘Maar Adam reageerde onmiddellijk, ‘Je wat?’

‘Mijn hoofd’, antwoordde ze en draaide zich om en keek naar buiten. Toen hoorde ze een vreemd geluid. Toen ze naar Adam keek, zag ze dat hij dit voortbracht toen hij zijn best deed niet in lachen uit te barsten. Met een glimlach liet Lana zich in de stoel zakken en probeerde te ontspannen. Gelukkig, Adam was niet zo bezorgd meer.

____________________

Adam was als vertegenwoordiger van een patiënt nog een stuk erger dan welke moeder van welk kind dan ook. Lana was er van overtuigd dat het personeel van de spoedeisende hulp opgelucht was toen ze bijna vier uur later vertrokken. Adam had erop gestaan dat er een hele reeks lab onderzoeken uitgevoerd werden, röntgenfoto’s en zelfs een CT-scan van haar ingewanden, voor hij ervan overtuigd was dat ze niet levensbedreigend gewond was. Ze was verbaasd dat de dienstdoende arts ook nog met hem meegegaan was en de meeste onderzoeken had laten uitvoeren.

Steven was de hele tijd zoet geweest met het bestuderen van alle apparatuur in de kamer en probeerde er achter te komen wat er achter de andere gordijnen gaande was. Nadat Adam hem echter had gezegd dat hij bij hen moest blijven, was hij gaan zitten en ging naar de televisie kijken die daar opgesteld stond.

Nadat ze Lana pijnstillers gegeven hadden, zakte ze de rest van de middag weg in een aangename roes. Adam en Steven hadden haar op de bank in de kamer in de kussens en met een dekentje over zich heen geïnstalleerd te midden van warme chocola, bekers melk en de afstandbediening. Ze voelde zich eigenlijk wel prima totdat de medicijnen uit begonnen te werken…

Als eerste begon haar sleutelbeen te kloppen. Het was inderdaad gebroken en werd nu met een ‘figure of eight’ verband die haar schouders naar achteren drukten en een mitella. Vervolgens begon haar enkel pijn te doen. Het was alleen maar verstuikt, maar flink opgezet. Er was een drukverband aangelegd. En toen ook haar hoofd nog zeer begon te doen, riep ze Adam die met weinig succes bezig was alle papieren uit de studeerkamer in een la te stoppen.

‘Alles doet zeer’, klaagde ze en keek naar hem toen hij naast haar op de bank kwam zitten. ‘Ik wil naar huis, een warm bad nemen en daarna mijn bed in!’

Adam pakte haar hand en hield deze vast. ‘Je kunt beter hier blijven, liefje. Ik zal een nieuwe pijnstiller voor je gaan halen.

‘Maar mijn Indinavir ligt ook nog thuis, net als mijn kleren en mijn make-up en mijn…’

‘Maak maar een lijstje, dan zal ik het straks allemaal voor je gaan halen’.

‘Nee’.

Adam keek haar verbaasd aan. ‘Nee? Moet ik je er nog even aan herinneren wat het beste voor je is?’

Lana keek vertwijfeld naar het plafond. ‘Ik wil nu alleen nog maar waar ik mezelf prettig bij voel. Waarom zou hier blijven het best zijn? Ik voel me een stuk beter in mijn eigen huis en in mijn eigen bed’.

‘Van deze bank is anders een heel comfortabel bed te maken’.

‘Dat is prachtig. Maar breng me alsjeblieft naar huis, OK? Ik wil hier niet iedereen tot last zijn. Ik wil alleen maar tot rust komen, zodat ik maandag weer fit naar mijn werk kan’.

‘Je kunt maandag helemaal niet aan het werk!’

‘Oh, jawel! Ik kan dan misschien niet zo goed lopen, maar als ik een rolstoel zit, kan ik alles doen wat ik normaal gesproken ook doe!’

‘Hoe wil je die rolstoel dan met één hand verplaatsen?’

‘Ik denk dat ik net zolang rondjes ga draaien tot iemand me komt duwen. En vergeet niet dat ik nog een goede voet heb’. Lana liet haar ogen nog een keer naar het plafond gaan. Toen kwam Steven binnen en ging in een van de fauteuils zitten.

‘Als je nog eens zo irritant met je ogen doet, dan leg ik je over de knie!’, waarschuwde Adam alsof er helemaal geen Steven was.

‘Jij en wie zijn leger?’, reageerde ze met een felle blik in haar ogen.

‘Ben je van plan dit op de spits te drijven?’

‘Nee!’

‘Goed zo, want ik ga niet graag de strijd aan met iemand die niet in staat is zich te verdedigen’.

Steven barstte in lachen uit. Adam draaide zich om en glimlachte naar hem, alsof hij zich nu pas realiseerde dat Steven in de kamer was.

Lana liet haar blik weer omhoog gaan. ‘OK, daar kan ik mee leven’, gaf ze toe, ‘maar ik weet zeker dat als je op de spoedeisende hulp een CT-scan van je hoofd had laten maken, gebleken was dat deze helemaal leeg was!’, liet ze Adam weten. Ook hier moest Steven hard om lachen.

‘Ik ben dus dom en hersenloos?’

‘Daar lijkt het wel op. En ga je me nu naar huis brengen, of moet ik zelf rijden?’

Toen ze dat zei, verdween de glimlach bij Adam. Hij keek haar boos aan, stond op en tilde haar op, met dekens en al. ‘Wil je ons even excuseren, Steven?’, vroeg hij.

‘Zet me neer!”, protesteerde ze. Maar Adam negeerde haar en droeg haar de kamer uit. Toen ze voelde hoe ze langzaam uit zijn armen gleed, was ze gedwongen haar goede arm om zijn nek te doen. ‘Ik wil niet dat je me draagt! Zet me neer!’ Maar hij hield haar alleen maar steviger beet.

Lana kookte van boosheid omdat ze op deze manier gedwongen werd met hem mee te gaan. Als ze een vrij hand zou hebben, zou ze hem geslagen hebben. Zich niet bewust van zijn plannen, kneep ze hem in zijn nek.

‘Als je dat nog eens doet, dan haal ik de haarborstel van betovergrootmoeder’, waarschuwde hij. Lana staakte haar verzet. Hij droeg haar zijn kamer in en schopte de deur achter zich dicht. ‘Wat ga je doen?’, Lana’s hart ging sneller kloppen, toen hij haar voorzichtig op zijn bed neerzette. Hij zou haar toch niet een pak slaag gaan geven na alles wat er vandaag gebeurd was? Ze stond op en begon in de richting van de deur te hinkelen. Maar het was een koud kunstje om haar weer terug te brengen. Hij nam de deken van haar af en deed haar ruimzittende spijkerbroek naar beneden.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Hou je nu op?’, vroeg Adam nonchalant terwijl Lana zich vrij probeerde te worstelen?

‘Ben je helemaal gek geworden? Ik heb een gebroken sleutelbeen en een verstuikt enkel! Bovendien zal Steven het horen als je me hier een pak op mijn bips geeft!”

Je doet dan ook erg je best om een pak op je billen te versieren. En het kan me niks schelen dat Steven het hoort’. Adam ging naast haar zitten, pakte haar bij haar goede hand en trok haar over zijn schoot.

‘Ik wil niet dat hij het te weten komt! Houd hier mee op!’, gilde ze en probeerde zich los te trekken.

‘Je doet net of het heel wat is, in plaats van een eenvoudig pak op je billen!’

‘Het is vernederend! NEE!’, riep Lana terwijl ze tenslotte voorover tuimelde ervoor zorgend dat haar geblesseerde schouder het bed niet raakte.

‘Ik zou stil blijven liggen als ik jou was, anders doe je je sleutelbeen zeer’.

‘Ik zal me niet bewegen als jij me loslaat!’

‘Je hebt zelf gekozen voor een pak slaag, dat weet je dondersgoed!’

‘Dat is niet waar. Ik had alleen maar een grote mond. Je hebt gezegd dat je me daar nooit voor zou slaan!”

‘Je krijgt een pak op je bips omdat je van plan was in je auto te stappen. Je bent onder invloed van medicijnen, je kunt maar met een hand sturen en hebt maar één goede voet om de pedalen te bedienen. Je zou voor iedereen een gevaar zijn, inclusief jezelf!’

‘OK! Dat neem ik terug!’ Maar Adam liet zijn hand hard neerdalen. Methodisch begon hij haar achterkant rood te kleuren, van de bovenkant van haar billen tot halverwege haar dijen. En hoewel hij niet lange tijd doorsloeg, was ze veranderd in een timide jongedame tegen de tijd dat hij klaar met haar was. Voorzichtig rolde hij haar op het bed. Ze verstopte haar gezicht in de kussens en deed haar best om niet te gaan huilen.

Adam ging naast haar liggen en begon zachtjes haar rug te masseren. ‘Het is een lange dag geweest, liefje. Ik weet dat je heel wat meegemaakt hebt vandaag, maar hier vroeg je echt om’.

Het ergste van alles, dacht Lana, was dat hij nog gelijk had ook. Haar hoofdpijn was verdwenen en ze voelde zich erg opgelucht, alsof er heel veel opgekropte emoties verdwenen waren. Vervolgens bedacht ze zich hoe het eigenlijk gekomen was dat ze haar sleutelbeen gebroken had.

‘Ik ga straks naar je flat om wat spullen op te halen. Ik weet dat je het liefst op je zelf zou zijn, maar je kunt gewoon niet naar je eigen huis, dat zou niet veilig zijn’.

‘OK…’, zei Lana. Haar stem klonk gedempt in het kussen. ‘maar nu je hier nog bent kun je me net zo goed een pak op mijn bips geven omdat ik op de zolder geweest ben. Dat ben je toch van plan!’

‘Wat? Ben je op de zolder geweest?’

‘Nee! Dat niet, maar ik weet dat je denkt dat dit wel het geval is, omdat ik op die verdieping geweest ben.

Lana schreeuwde het uit toen een harde klap neerdaalde op haar toch al brandende billen. ‘Dat dacht ik helemaal niet! Je hebt gezegd dat je daar nooit naar toe zou gaan en dat geloofde ik! Ik denk dat ik je een pak op je bips moet geven omdat je geen vertrouwen in mij hebt!’ Hij voegde de daad bij het woord. Lana dacht dat het eerste pak slaag al hard was, maar deze bracht de pijn op een heel ander niveau. Na dat hij haar slechts een stuk of tien kletsen gegeven had, stopte hij en vroeg, ‘Ben je daarom van de trap gevallen? Ben je de trap afgerend omdat je niet wilde dat ik je daar zou betrappen?’

‘JAAAAA’, jammerde Lana in het kussen en liet haar tranen de vrije loop. ‘Ik hoorde je mijn naam roepen. Ik was net in een van de kastjes aan het kijken omdat ik een oud dagboekje van je betovergrootmoeder in haar kamer gevonden had!’

 ‘Echt waar? Een dagboek?’

‘Ja! Maar ik weet niet waar het nu is! Ik had het voordat ik de trap afrende en gevallen ben…’

‘Dat klinkt interessant. Ik zal straks kijken of ik het kan vinden. Kijk, volgens mij is het duidelijk dat als je wat meer vertrouwen in me gehad had, dan zou je er nu niet zo aan toe zijn. Ben je dat met me eens?’

‘Ja, Adam’, mompelde ze en reikte naar de deken om die over zich heen te trekken. ‘Het spijt me’.

‘Ik ben zo terug’, zei hij en zij voelde het bed opveren toen hij opstond. Lana lag stilletjes te snikken, terwijl de pijn in haar billen langzaam wegtrok. Waarom had ze eigenlijk gedacht dat hij haar niet zou geloven als ze zou zeggen dat ze niet op de zolder geweest was? Het was niet eens bij haar opgekomen dat hij dat zou doen.

Adam keerde terug met een tabletje een glas water en een flacon lotion. Nadat ze de pil had ingenomen wreef hij de rode huid voorzichtig in met de zalf. Het duurde niet lang voordat ze in een diepe slaap lag. Hij stopte haar in en ging vervolgens naar haar flat.

_______________________

Behalve toen Adam haar de Indivanir bracht en wat water, werd Lana niet meer wakker tot de volgende ochtend. Ze lag nog steeds in het bed van Adam en haar sleutelbeen en haar enkel deden pijn. Ze liet zich van het bed glijden en kroop naar de badkamer om een plasje te doen. Toen ze haar broek weer met één hand omhoog trok, zag ze tot haar verbazing dat haar billen helemaal niet rood meer waren. De knoop en de rits zaten nog steeds dicht. Ze was in de afgelopen periode de nodige kilootjes kwijtgeraakt. Dat was vast gekomen door al dat water drinken – ze had nooit meer echt honger. Ze keek verlangend naar het bad achter haar, ging op de rand zitten en draaide de kraan open.

Toen Adam binnenkwam met een dienblad met het ontbijt, vond hij Lana tot aan haar nek in het water. Haar ogen waren dicht!

‘Lana!’, hoorde ze in de verte en opende langzaam haar ogen. Adam stond bij het bad en keek op haar neer. ‘Probeer je jezelf te verdrinken? Het is gevaarlijk om in bad te gaan liggen slapen!’

Lana was van plan haar blik vertwijfeld naar het plafond te laten gaan, maar bedacht zich. ‘Het spijt me’, zei ze terwijl ze hem aankeek. ‘Ik was niet van plan in slaap te vallen’.

‘Waar is je brace?’ Hij leek niet echt genoegen te nemen met haar excuses. Ze maakte een hoofdbeweging naar het handdoekenrekje, waar hij hing.

‘Hij moet opnieuw gevouwen worden voordat ik hem weer om doe’, liet ze hem weten. ‘Kijk, hij heeft mijn hele schouder rood geschuurd’.

Adam boog zich voorover om het goed te kunnen bekijken. Zij kon het niet laten een plons water in zijn gezicht te spatten.

‘Als je niet ophoudt, ga je straks een groot probleem krijgen’, waarschuwde hij, terwijl hij haar schouder bekeek.

‘Heb je nog een pijnstiller, Adam? In denk dat ik er af en toe nog wel een nodig heb’.

‘Ik heb al je medicijnen bij het ontbijt gelegd. Kom nu maar het bad uit, het wordt koud’.

‘Nee hoor, het water is nog lekker warm’.

‘Ik bedoel, je ontbijt…’, hij brak zijn zin af toen hij haar grijns zag. ‘Het ziet er anders niet uit of je veel pijn hebt’.

‘Ik probeer afleiding te zoeken om het weg te laten gaan, maar het werkt niet echt’.

‘Ik zou je een pak op je bips moeten geven omdat je in bad in slaap gevallen bent – bovendien wordt je aandacht dan van de andere pijn afgeleid’.

Daar wist Lana niets op te zeggen en pakte de zeep op om zich te wassen.

‘Schiet maar op’, liet Adam haar weten, ‘en probeer niet uit het bad te komen zonder mijn hulp’. Lana stak haar tong naar hem uit op het moment dat hij zich omdraaide om weg te lopen. Hij zag het echter in de spiegel en trok zijn wenkbrauwen naar haar op.

Ze kreeg een kleur dat ze dat zomaar gedaan had en begon zich haastig te wassen terwijl ze moest glimlachen om haar eigen domheid. Ze ging staan en hij deed een grote handdoek om haar heen en trok haar tegen zich aan om haar te ondersteunen.

‘Ik kan het wel’, protesteerde ze en probeerde hem weg te duwen.

In plaats van haar los te laten, deed hij de handdoek aan de achterkant omhoog en sloeg haar een paar keer hard op haar natte billen.

‘AUW!’, gilde ze. Ze was volkomen hulpeloos en niet eens in staat om bij hem uit de buurt te komen.

Adam bromde in haar oor, ‘Zul je je nu als een meewerkende patiënt opstellen of moet ik andere maatregelen nemen?’

‘Ja! Ik zal me gedragen!’ Hij tilde haar uit bad en zette haar op het toilet. Het duurde even voor hij haar schouder met duoderm had ingesmeerd, verband om de brace gewikkeld had om deze zachter te maken en deze weer goed omgedaan had.

‘Je moet hem nu niet weer afdoen’, waarschuwde Adam streng. ‘De komende tijd moet je je maar een beetje aan de wastafel wassen’.

Lana had geen zin om tegen hem in te gaan; haar billen deden nog steeds zeer. Klappen kwamen op natte billen veel harder aan dan op droge!

Hij hielp haar met het aantrekken van een schone BH en onderbroek en ging toen haar enkel opnieuw verbinden. Aankleden was verder niet zo moeilijk want hij had een paar van haar flanellen pyjama’s meegenomen. Vervolgens de mitella en ze zag er weer uit om door een ringetje te halen. Op haar haren na dan, die nat waren aan de uiteinden. Lana borstelde haar haar met een hand uit en wilde dat ze het op zou kunnen steken. Misschien dat ze Adam later zou vragen haar te helpen… Hij tilde haar op en zette haar op bed met een fles water en haar medicijnen.

Adam ging nieuwe, warme koffie halen terwijl zij haar medicijnen innam en een halve liter water dronk. Hij kwam terug om de koffie te brengen en verliet meteen de kamer weer. Hij zei dat ze moest gaan rusten.

Lana nam een paar hapjes van het ontbijt. Hoewel het er allemaal lekker uit zag, had ze geen honger. Ze deed de televisie aan, keek een poosje naar een tell sell programma om hem vervolgens weer uit te zetten. Ze was ook niet slaperig, hoewel de medicijnen er wel inhakten en de pijn langzaam verdween. Ze verveelde zich en vroeg zich af wat Adam en Steven zouden doen.

_____________________

Adam had het dagboek gevonden. Het was onder een eiken stoel op de overloop geschoven. Steven en hij lazen het samen door en waren beiden al even gefascineerd als Lana geweest was. Al snel gingen ze naar de zolder en keken daar in alle kasten en bedden. Toen ze in de vierde slaapkamer waren, verstijfden ze beiden toen ze een bonkend geluid van de overloop komen.

Adam stapte de slaapkamer uit en zag hoe Lana op haar knieën bovenaan de trap aangeland was. Hij wachtte even tot ze veilig de overloop bereikt had voordat hij haar stevig de mantel begon uit te vegen en haar ondubbelzinnig duidelijk te maken wat hij onder het begrip ‘rusten’ verstond.

Lana trok zichzelf omhoog om te gaan staan. Ze luisterde maar met een half oor. Toen hij even stil was om adem te halen, vroeg ze, ‘Heb je het dagboek gevonden?’