Posted on by admin

Een roodgloeiende bekeuring (3)

“Ga recht staan en draai je om Stefan, handen op je rug. Ik zie dat je je terecht schaamt voor je gedrag. Bied je excuses aan, eerst aan Marie-Christine!”

Ik kijk recht in het spottend lachende gezicht van de dochter en weet uit te brengen: …eh…sorry…Marie-Christine, dat ik je uitgescholden heb”

“Ik wil dat je mijn dochter ook aanspreekt met mevrouw, dus opnieuw!”

Wat een onzin is dit denk ik, ze is jonger dan ik en ik straal dat net iets te veel uit blijkbaar.

“Ik merk aan je houding dat je je excuses nog niet echt meent, Stefan”. Ze richt zich nu tot haar dochter. “Vertel eens aan Stefan wat er gebeurde met jullie als een excuus niet oprecht was na een pak voor de broek”. 

Ik zie het gezicht van de dochter betrekken en ze kleurt tot achter haar oren.

“…eh…eh….Dan kregen we op onze blote billen mama”, zegt de dochter zacht. “Juist, dan kregen jullie straf op je blote billen. En wat vinden wij, liefje, voelt dit excuus van Stefan oprecht?” 

“Nee mama, totaal niet”. 

“Je hoort het Stefan, je hebt het zojuist niet makkelijker gemaakt voor jezelf. We hadden het hierbij kunnen laten, maar je meent geen snars van je excuus!” Jawel, jawel mevrouw, sorry sorry mevrouw, probeer ik nog haastig. De dreiging van blote billen brengt me totaal in paniek. 

“Je halfbakken sorry is nu niet genoeg meer, maar ik zal het voor vandaag hierbij laten”, hervat de vrouw streng. “Je vult nu een formulier in met al je persoonlijke gegevens, zodat we je kunnen vinden indien nodig”

“Hier is de afspraak: Bernadette, mijn chauffeur, staat morgenvroeg, om elf uur stipt, voor de deur van de hoedenwinkel waar ik was toen het incident is begonnen. Als je wilt dat ik de aanklacht intrek, dan sta je daar weer voor de deur en zal mijn chauffeur je daar oppikken. Zij brengt je dan weer hier naar ons landgoed en dan krijg je de afgesproken billenkoek. Daarna is alles vergeten en vergeven en zal ik de aanklacht formeel intrekken. Sta je morgen om elf uur niet klaar, dan is je laatste kans verkeken”. 

Vrijwel direct hierna verlaat ze samen met haar dochter de kamer. Even later is de portier weer terug en hij overhandigt mij een papier dat ik moet invullen. Daarna wijst hij me de weg naar de voordeur.

Teruglopend naar mijn fiets komt de werkelijkheid weer wat terug. Mijn billen tintelen en ik voel me raar gespannen. Ik kan me niets herinneren van de fietstocht terug naar huis. Het hele gebeuren blijft rondspoken in mijn hoofd. Het is enorm beschamend om zo als een klein jongetje behandeld te worden en voor je broek te krijgen. En die stomme dochter van haar met dat spottende lachje, die maar toe stond te kijken. Typisch zo’n verwend krengetje dat zelf overal mee weg komt. Telkens weer gaan mijn gedachten terug naar dat moment in die grote kamer dat ik krom moest gaan staan. Ik krijg weer het schaamrood op de wangen, maar tegelijkertijd voel ik dat ik hard word….ik trek me meerdere keren die dag af met die gedachte en daar schaam ik me ook weer voor….

Ik durf nog niet te denken aan de volgende dag..

Die nacht slaap ik bijna niet. Hoe zal dat voelen…slaag op je blote bips…allerlei gedachten vliegen door mijn hoofd, maar steeds weer voel ik haar hand tegen mijn strak getrokken broek. Dit mag en dit kan toch eigenlijk helemaal niet..moet ik zelf naar de politie toe gaan?

Een pak voor mijn broek tot daar aan toe, maar de billen bloot…? Dat riekt naar aanranding en mishandeling..toch? Voor een paar scheldwoorden…

Rond negen uur sta ik met mijn telefoon in de hand en draai het nummer van de politie. Ze kunnen me om half tien ontvangen. Opgelucht dat ik daar mijn verhaal kan gaan doen en onder de billenkoek uit kan komen, stap ik binnen. Een agent achter een glazen raam gebaart me te gaan zitten. Er verstrijkt een half uur. Ik meld me opnieuw bij de glaswand, maar ik word weer gemaand te gaan zitten. Enige tijd later verschijnt er eindelijk iemand die naar mij toe komt. Ik word in een kleine gesprekskamer geplaatst en de agent gaat tegenover me zitten en kijkt me afwachtend aan. Ik stotter en kom nauwelijks uit mijn woorden als ik probeer uit te leggen wat er aan de hand is. 

Wat volgt is geen begrip, maar een waterval van woorden waaruit ik kan opmerken dat mevrouw Von Sweelinck een zeer gerespecteerd bewoner van deze stad is en dat de politie geen laster tegen haar accepteert. Na die oor wassing word ik het bureau uitgebonjourd. Ik voel meteen dat het geen goed idee was om zelf naar de politie te gaan…daar hoef ik geen steun van te verwachten…ik sta een vol kwartier op de stoep na te denken en kom tot de conclusie dat ik geen keuze heb. Met lood in de schoenen begeef ik me naar de plek waar het gisterenochtend zo vreselijk mis ging… 

Op de kerkklok zie ik tot mijn schrik dat het al vijf over elf is. Ik begin te rennen en zie tot mijn opluchting een grote, zwarte Bentley staan. Bernadette staat er naast, ongeduldig haar horloge checkend. Ze schudt misprijzend met haar hoofd als ze me ziet aan komen en doet de deur voor me open. Er wordt geen woord gesproken als ik ga zitten op de bank.  De auto zet zich in beweging en ik zit als versteend op de achterbank. Waar ben ik mee bezig? Ik weet wat me te wachten staat daar in dat landhuis. Waarom ben ik dan niet weg gerend?

Als we even rijden pakt Bernadette de telefoon. Ik hoor haar vertellen dat ik in de auto zit, maar dat ik te laat was. Er volgt nog een heel gesprek en dan legt ze de telefoon weer op de stoel naast haar. ”Omdat je te laat was wil mevrouw Von Sweelinck dat je je schoenen, sokken en je broek uittrekt en netjes op de voorstoel neer legt”. De koeltjes uitgesproken zin moet even tot me doordringen. Meent ze dat nu? Wil ze dat ik hier in mijn onderbroek ga zitten? 

Bernadette checkt in de achteruitkijkspiegel de voortgang en maant me tot haast als die even op zich laat wachten. Ik aarzel, want ondanks de spanning, of misschien wel juist daardóór, voel ik een beschamende erectie opkomen…ik trek zo onopvallend mogelijk mijn schoenen en sokken uit. De erectie blijft. Dan schuif ik langzaam uit mijn broek. De erectie blijft en wordt harder.  Nu pas word ik me ten volle bewust van de onderbroek die ik aan heb..Die ochtend heb ik niet nagedacht over wat ik aan zou trekken. Ik was er immers van overtuigd dat ik gelijk zou krijgen bij de politie. Nu zit ik hier in mijn Simpsons onderbroek….

Ik zie hoe Bernadette met een hoofdknikje naar de voorstoel wijst. Ik vouw mijn broek op en doe mijn sokken in mijn schoenen, buig naar voren en leg mijn spullen weg. Ik zie haar lachje als ze mijn onderbroek ziet. Ik zink terug in de achterbank en voel heel nadrukkelijk hoe het leer klam aanvoelt tegen mijn blote benen. Ik leg mijn handen in mijn schoot om de erg aanwezige bobbel te verbergen. Waarom krijg ik een stijve terwijl ik me moet uitkleden in deze auto?

Bernadette checkt nog een keer en is blijkbaar tevreden, want de rest van de route zegt ze niets meer. 

We draaien het grote hek weer door en dan staan we weer stil onderaan de grote trap. Bernadette stapt uit, neemt mijn kleren mee en laat me zitten. Ik transpireer weer aan alle kanten, wat een ellende is dit. Wat staat me te wachten en waarom duurt het zo lang? Gelukkig is mijn erectie wat minder geworden nu. Na een hele poos zie ik Bernadette weer van de trap af komen. Ze opent het portier en ik mag uitstappen. Ik krijg een enorme boei als ik zo in mijn onderbroek op blote voeten achter haar aan de trap op moet lopen. In de hal moet ik weer even wachten. Even later is de chauffeur terug.

“Mevrouw von Sweelinck kan je nu ontvangen in de voorkamer”, zegt ze en wijst me op de deur. Na drie klopjes hoor ik weer haar indringende stem. Met hele kleine stapjes sjok ik naar binnen. Ik wil hier helemaal niet zijn en al zeker niet in mijn onderbroek. De gravin zit weer op haar troon. Haar blik is zeer streng als ik binnen kom. De dochter is er niet deze keer. Dat lucht me wel op met het oog op wat nu onvermijdelijk zal zijn.

“Kom hier voor me staan Stefan”. Ik zie hoe ze me van top tot teen opneemt. “Schattig die onderbroek”. Er volgt zelfs een glimlachje. 

“Waarom ben je hier Stefan?”

Ik zucht diep. Waarom moet ik dat nu herhalen? Kan ze er niet gewoon aan beginnen,  de trut…

“Waarom ben je hier Stefan? En waarom was je te laat en heb je mijn chauffeur laten wachten?”

Het lukt me niet om te antwoorden. 

“Ik zal je helpen Stefan. Je bent hier naar toe gekomen om voor straf een pak op je blote billen te krijgen. En je bent hier vrijwillig naar toe gekomen, klopt dat?”

“Eh…eh…ja Mevrouw”

“Ok, laten we van start gaan dan”

Ik weet dat er nu geen ontkomen meer aan is. 

“Ga krom staan met je gezicht naar die muur”.

Ik draai me om en voel me zo ongelofelijk stom……

Posted on by admin

Een roodgloeiende bekeuring (2)

Het blijkt een eindje buiten de stad te zijn. Ik fiets door glooiende heuvels, heel veel groen. Het is warm en ik zweet in  de zware stof van het uniform. De stem van Google maps laat me halt houden voor een groot gietijzeren hek. Voor me zie ik een lange oprijlaan die leidt naar een enorm landhuis.  Zandstenen torentjes aan beide kanten en heel veel grote ramen. Naast het hek staat een paal met een paar bellen. Ik druk op de bovenste. Na enige tijd hoor ik een krakende stem. Wie ik ben en wat ik kom doen. Ik geef de informatie en daarop zwaait het hek open. Ik parkeer mijn fiets tegen het hek en loop de lange laan af. Een raar gevoel bekruipt me, is dit wel een goed idee..?

Een ronde stenen trap leidt naar een grote toegangsdeur. Daar aangekomen twijfel ik weer. Na enige traag voort tikkende seconden pak ik de grote stalen klopper en laat deze met een zware bons tegen de eikenhouten deur vallen. Een man doet open. Weer de vraag wie ik ben en wat ik kom doen. Achter de man zie ik opeens de verwende dochter opdoemen. 

`Nou nou, wie we daar hebben, als dat onze snotneus parkeerwachter niet is, wat kom jij hier doen?” Over mijn woorden struikelend leg ik de reden van mijn komst uit. De dochter lacht hardop. “Je excuses, haha, ik weet niet of mijn moeder daarin geïnteresseerd is. Maar wacht maar even op dat bankje daar, dan zal ik het aan haar vragen”.

Ik zit alleen in een hele grote hal. Portretten aan de muur lijken me spottend aan te kijken. Het getik van een enorme wandklok is het enige geluid. Ik transpireer zo mogelijk nog harder. Het duurt even voordat er weer wat gebeurt. Dan komt de man die voor mij de deur opende op me toegelopen. “Mevrouw Von Sweelinck kan je nu ontvangen in de voorkamer, volg mij maar”. Ik loop achter hem aan tot we bij een nieuwe deur komen. Hij klopt er drie keer op en ik hoor een krachtige stem ‘binnen’ roepen. De bediende opent de deur en duwt me haast naar binnen. Achter mij hoor ik de deur dichtslaan. 

Ik sta in een grote kamer. Ik staar naar een grote fauteuil voor het raam. Daar zit de vrouw die ik herken van het incident op straat. Ze is nu gekleed in een groen broekpak en dat geeft haar een nog voornamere en strengere uitstraling. Naast haar, met de handen nonchalant op de leuning van de stoel, staat haar dochter. Ze kijkt me meewarig, bijna spottend aan. 

De vrouw kijkt me weer aan met die indringende blik en gebaart me dichterbij te komen. 

“Mijn dochter zegt me dat je hier bent om je excuses aan ons aan te bieden. Je bent zeker gestuurd door je baas?“

“Nee mevrouw, ik ben uit mezelf gekomen’, lieg ik.

“Naast een onbeholpen, brutale vlegel ben je ook nog een leugenaar, want ik heb je baas net gesproken”

Ik kijk naar beneden als een betrapt jongetje.

“Dus bied eerst je excuses maar aan voor het liegen van daar net”

Ik prevel een sorry, terwijl ik vermijd haar aan te kijken.

“Kijk, dat is al een veel betere houding dan daar straks. Maar waarom zou ik nu willen luisteren naar je excuses, na alle scheldwoorden die je naar ons hoofd hebt geslingerd?”

Ik geef haar nu een eerlijk antwoord en vertel haar dat ik mijn baan zou verliezen als ze de zaak zou doorzetten en dat ik hoop dat ze me kan vergeven.

“Vergeven, haha!”, schampert ze, “Dan zou je er wel heel makkelijk van af komen, vind je niet?

Misschien, heel misschien, zou ik je kunnen vergeven als je toch een bepaalde boetedoening ondergaat”

Ik kijk haar schaapachtig aan.

“een boetedoening die past bij je kinderachtige en brutale gedrag”

Ik zie hoe de dochter moeite moest doen om haar lach in te houden. Ze buigt zich naar haar moeder toe en fluistert iets voor mij onhoorbaars in haar oor.

“Ja, je hebt helemaal gelijk liefje. Dat vind ik een heel goed idee!

Marie-Christine en ik vinden dat je voor je gedrag straf hebt verdiend”

“ …eh…eh…straf…mevrouw..?“, stamel ik.

“Ja, straf, voor je brutale en totaal respectloze gedrag naar ons. En ik ben wellicht bereid de aanklacht in te trekken als jij…hoe heet je ook alweer?”

“…eh…Stefan mevrouw..”

“…als jij, Stefan, ook vindt dat je daarvoor straf hebt verdiend, dus ik vraag het je gewoon: vind jij, Stefan, ook dat je straf verdiend hebt?”

Tegenover me zit een vrouw van, zo schat ik toch, dik veertig jaar, met geblondeerd haar, mij aan te kijken met haar autoritaire en indringende ogen, ongeduldig wachtend op een antwoord. Haar dochter staat naast haar fauteuil met een brede glimlach om de mond te genieten van mijn ongemak met de situatie. Mijn hersenen maken overuren. Boetedoening, straf, waar heeft dat mens het over. Ik realiseer me inmiddels wel dat ik mee moet doen aan dit showtje, anders ga ik mijn baan zeker verliezen..….”ja mevrouw, ik verdien straf”.

“Kijk, dan zijn we het met elkaar eens. Je gaat nu met je rug naar ons toe voor het raam staan, terwijl Marie-Christine en ik gaan overleggen welke straf je gaat krijgen”.

Ik krijg een kop als een boei. Ik voel me als een klein jongetje dat op de gang wordt gezet.

Terwijl ik zo voor het raam sta hoor ik ze achter mij fluisteren. Ze houden er blijkbaar van om me lang in spanning te houden, want een hele poos nadat het fluisteren is geëindigd word ik pas weer geroepen.

“Stefan, draai je om en kom hier voor ons staan”

Het zweet breekt me nu echt aan alle kanten uit, terwijl ik zo moet gaan staan.

“Marie-Christine en ik zijn er uit”. Ze richtte zich nu tot haar dochter, die het allemaal reuzegrappig lijkt te vinden. “Liefje, vertel jij Stefan eens wat voor straf jullie kregen als je brutaal en niet respectvol was geweest tegen mama of papa? “

De dochter lijkt nu zelf ook even van haar stuk gebracht. “….eh…dan kregen wij een pak voor ons broek, mama”. 

“Juist, dan kregen jullie een ouderwets pak voor de broek. En omdat jij je vreselijk respectloos heb gedragen tegen ons allebei, hebben we dat voor jou ook in gedachten, Stefan, een flink pak voor je broek!”

Er valt een enorme stilte in de kamer. Ik kan niet geloven wat ik net heb gehoord, mijn mond valt open van verbazing.

“Ja Stefan, nu ben je plotseling een stuk stiller dan daar straks. Maar ik ga het je makkelijk maken: de keus is om je straf te accepteren en als je voldoende boetdoening hebt gedaan in onze ogen, dan trek ik de aanklacht in. Als je de straf niet accepteert, dan verdwijn je nu onder onze ogen uit en ga ik door met de aanklacht. Dus wat zal het zijn?”

Ik voel hoe het zweet parelt op mijn voorhoofd…waar ben ik in terecht gekomen? Hier zitten twee vrouwen die beweren dat ze me een pak voor mijn broek gaan geven en dat ik dat moet accepteren om mijn baan te kunnen behouden…het bloed stijgt naar mijn hoofd en ik val bijna flauw..

“We hebben niet de hele dag de tijd, Stefan, dus ik wil nu je antwoord!”

 …..eh..ja mevrouw”

“En wat bedoel je met eh…ja?”

Ik struikel bijna over de woorden…”eh…eh…ik kies voor de straf mevrouw…”

“Dat lijkt me een heel verstandige keuze. Heb je wel eens een pak voor je broek gehad Stefan?”

“…..nee..nee..mevrouw”.

“Nou, dat wordt dan hoog tijd voor brutale vlegels zoals jij!. Ga krom staan met je gezicht naar die muur”

Het duurt even voordat dit tot me doordringt. Ik dacht nog even dat ze een spel met me speelde, maar ze meent het echt, ze gaat me slaag tegen mijn billen geven omdat ik haar en haar dochter heb uitgescholden….…

“Nou, komt er nog wat van?”

Aarzelend draai ik me om en ga staan met mijn handen op mijn knieën. Ik voel hoe de stof van mijn uniformbroek strak trekt over mijn billen.

Na weer een hele tijd zo gestaan te hebben, hoor ik hoe ze opstaat uit haar grote stoel en achter me komt staan. Dan mept ze een paar keer tegen mijn bips. Ik voel een enorme schaamte over de hele situatie. Na weer een pauze mept ze nog een paar keer, nu met meer kracht. Ik moet mijn evenwicht herstellen om niet voorover te vallen. Deze vrouw kan meppen…dan is het voorbij. Dat valt nog heel erg mee, bedenk ik me. Pijn deed het niet echt, de schaamte was veel erger.

Posted on by admin

Een roodgloeiende bekeuring (1)

Toen ik van school af was heb ik een tijdje geprobeerd om een studie op te pakken. Het lukte me maar niet. Te weinig discipline waarschijnlijk. En ik wilde eigenlijk snel wat geld gaan verdienen. Door wat pech had ik wat schulden gemaakt en ik wilde die wel zo snel mogelijk kunnen terugbetalen.
En zo kwam het dat ik reageerde op een oproep voor handhaver bij de politie. Dat leek me wel wat en het verdiende ook nog eens goed. Ook tot mijn eigen niet geringe verbazing werd ik aangenomen. Na een korte training kon ik al aan de slag. Al gauw genoot ik van de job,
van de macht. Zodra ik mijn uniform aantrok leek ik wel een ander mens te worden. Ik voelde me een meter groter. Met het bekeuringenboekje in de hand controleer ik nu de straten en pleinen op overtredingen van de Parkeerwet.
Zaterdag is mijn favoriete dag. Het stadscentrum is dan altijd vol met mensen en kansen. Want hoe meer bekeuringen ik uitschrijf, des te meer bonus ik kan verdienen. Of het nu een opgeschoten knul van mijn leeftijd in een VW Golf is of een oude gepensioneerde man in zijn
cabrio, als ze de wet overtreden, dan zijn ze de mijne. Autoriteit zonder medelijden, dat heb ik geleerd in de opleiding.
Ik ben er dan ook als de kippen bij toen ik de rode Ferrari op de rand van de stoep zag staan. Dubbel geparkeerd, motor draaiende, als een vluchtauto tijdens een bankoverval. Er zit echter geen chauffeur achter het stuur. Tot mijn grote vreugde zie ik wel een mooie
blonde meid zitten op de bijrijdersstoel. Wat een kans, gniffel ik in mezelf. Ik ga voor de auto staan en bekijk haar van top tot teen. Het is echt een hele mooie meid, gekleed in een modieus gescheurde korte spijkerbroek en een zwart topje dat nauwelijks groot genoeg is
voor haar flinke borsten. Ik schat haar begin twintig.
“hey, hou daar mee op zeg!”, roept ze verontwaardigd vanachter haar dure zonnebril zodra ze mij de bon ziet uitschrijven. “Mijn moeder is alleen even iets ophalen in die winkel daar, kijk ze staat al bij de kassa, ze kan zo terug zijn”.
Zonder iets te zeggen blijf ik doorschrijven en scheur het bonnetje los van mijn blocnote.
“Hey, hoor je niet wat ik zeg, doe even niet zo flauw!”
Ik draai me weg van de auto, zeer tevreden over mezelf, als een onverschrokken cowboy in een spaghetti western. Nu stapt de blondine uit de auto en begon dreigend uit de hoogte te doen tegen mij. Daar kan ik dus slecht tegen. Voor ik het wist flapte het eruit. Wat voor een
tyfustrut ze wel niet dacht dat ze was. Ik zie haar mond openvallen van verbazing. Ik ben intussen zo met haar bezig dat ik niet merk dat de chauffeur van de Ferrari teruggekeerd was.
“Mam, deze jongen heeft me zojuist ongelofelijk uitgescholden”
Ik kijk in het gezicht van een elegant geklede en zeer attractieve vrouw op rode pumps. Ze begint direct tegen me uit te varen. “Wat moet dat hier en waarom heb je mijn dochter beledigd?”, roept ze met een hoge verontwaardigde stem. Ik moet toegeven dat ik even van
mijn stuk gebracht ben, maar ik herstel me met een hautain lachje. “U staat dubbel geparkeerd en daarvoor heb ik u beboet. Daarna heeft uw dochter mij onheus bejegend. Die term had ik op de cursus geleerd, fijn dat het me nu weer te binnen schoot.
“Daar is niks van waar, mam, deze vent heeft een bekeuring uitgeschreven en ik heb alleen gevraagd waarom hij dat deed”
Haar moeder kijkt me nu kwaad aan. “dus je beledigt mijn dochter en nu beschuldig je haar ook nog valselijk. Hier ga ik werk van maken. En verder heb ik hier nog geen drie minuten gestaan!”, roept de vrouw weer. Op het trottoir ontstaat een oploopje en mensen beginnen nu naar ons te kijken.
“Al had U hier drie seconden gestaan”, antwoord ik, “een overtreding is een overtreding”.
De vrouw loopt nu, verbazend snel gezien haar hoge hakken, op me af en komt zo dicht bij me staan, dat ik haar dure parfum kon ruiken. “Heb je enig idee wie ik ben?”, sist ze me toe.
“Al was U de Koningin zelf, dan zou dat nog niets uitmaken mevrouw”. Ik sta verbaasd over mijn eigen assertiviteit.

“Jij voelt je zeker wel heel dapper met dat uniformpje van je?” De vrouw blijft me aankijken met staalharde, groene ogen. “Je bent niets meer dan een onbetekenende snotneus. En nu haal je heel snel die bon van mijn auto af, want anders zul je het bezuren!”
“Bedreigt u mij nu mevrouw?”
“Dat heb je heel goed begrepen snotneus, dus haal die bon terug of je gaat er heel veel spijt van krijgen!”
Op dit punt begint de rebel in mij weer de overhand te krijgen. Wat denkt ze wel niet, rijke stinktrut in haar grote auto. Ik doe dus niks. IK zie hoe de vrouw zelf de bon pakt en die voor mijn ogen in stukjes scheurt. Terwijl ze in haar bolide stapt, werp ik haar een aantal
verwensingen toe. Wat denkt ze wel niet, klerewijf met haar tyfusdochter.
Ik vind dat ik de situatie goed heb aangepakt. Toch moet ik het rapporteren aan mijn baas, omdat de bon verscheurd was. Net toen ik het hele verhaal wilde uitleggen, vertelt mijn baas dat hij een zeer ernstige klacht over mij ontvangen had. En niet van de eerste de beste.
Gravin von Sweelinck heeft, via haar advocaat, een brief laten bezorgen bij de Gemeente. Dat één van de Parkeerwachten haar en haar dochter ernstig beledigd en uitgescholden heeft. Uit camerabeelden is op te maken wie de betrokken parkeerwacht is en wat er
allemaal is geroepen. Wat ik daar op te zeggen had. Ik probeer uit te leggen wat er is gebeurd, maar ik kan niet natuurlijk niet ontkennen dat ik haar en haar dochter heb uitgescholden. Ik hoor dat haar advocaat, met getuigenissen van omstanders en de videobeelden als bewijs, een zaak tegen de Gemeente wil gaan aanspannen. Ik zie wel dat mijn baas hier erg van onder de indruk is. Deze Gravin is een zeer notabele vrouw die regelmatig grote projecten van de Gemeente financieel steunt. Hij maakt me duidelijk dat mijn ontslag de enige mogelijkheid is om aan de aanklacht te ontkomen, de Gravin en haar advocaat zouden met niets minder genoegen nemen. Maar misschien was er nog een kans…ik krijg het advies om naar haar toe te gaan en mijn welgemeende excuses aan te bieden. Misschien zal dat haar overhalen om de aanklacht in te trekken en dan zou ik er met een waarschuwing van af kunnen komen.
Ik moet er niet aan denken om haar en haar verwende kind weer onder ogen te komen, maar ik heb het geld van mijn baantje meer dan hard nodig.
En zo pak ik de dienstfiets en rijd naar het opgegeven adres.

Posted on by admin

Chantal wie zoet is…

Hallo, mijn naam is Stefan. Ja, dat is mijn echte naam, niet eens een soort bijnaam of iets dergelijks. Gewoon Stefan. Ik wil je wat vertellen. Het is een soort bekentenis eigenlijk. Ik was een beetje een deugniet. Of eigenlijk, een onhandelbaar jong. Ik haalde geintjes uit met meisjes, ik was een kleine pyromaan, een gluurder, de schrik van de buurt. En weet je waarom ik dat allemaal deed? Om een reactie uit te lokken. Als puber kon ik enorm fantaseren. Fantasietjes die me uit evenwicht konden brengen. Rare gedachten vond ik het toen. Want het ging altijd maar over één ding: stiekem dacht ik steeds aan wat een deugniet als ik zou moeten krijgen. Een flink pak billenkoek. Billenkoek, zeg je? Ja, billenkoek. Gewoon ouderwets over de knie. Bij de vrouw van de bakker, bij de buurvrouw, bij een tante. Ja, als het maar een vrouw was, streng en onverbiddelijk. Iedere streek, elke deugnieterij was erop gericht om dat uit te lokken. Als ik toen had geweten wat ik allemaal over mezelf zou afroepen, dan had ik het wel gelaten. Maar ja, nu is het te laat, veel te laat. Dus ik heb jullie veel te vertellen, luisteren jullie mee?

Ze was net aangenomen als secretaresse. Chantal. Kort geknipt kopje. Uitstraling: voor niets en niemand bang. Tijdens de sollicitatiegesprekken was ze me direct opgevallen. Trots kwam ze binnen. Geen spoortje zenuwen. Prachtige billen in een superstrakke spijkerbroek. Haar ferme borsten priemden vooruit in haar truitje. Ze zou voor mij gaan werken, wat een bofferd was ik. In het begin veel plagen en teasen. Ik probeerde haar steeds op haar nummer te zetten. Omdat het Sinterklaastijd was, maakte ik geforceerde grapjes over de zak, de plak en de roe. Ik wilde Chantal laten blijken hoe de hiërarchie hier in elkaar stak. Ze was niet onder de indruk en bleef me hautain aankijken van onder haar lange zwarte wimpers.

Ze was een paar weken binnen toen ik ineens met haar alleen was in de lift. We moesten een stuk omhoog en ik keek naar haar en zij keek naar mij. Er was altijd al een bepaalde spanning tussen ons, maar nu zo met haar alleen was die bijna ondragelijk. Ze had weer zo’n strak truitje aan en haar borsten leken er haast uit te knallen. En dan die billen van haar…. Ik keek haar aan en las in haar ogen: leg even je hand erop, nu heb je je kans. Mijn fantasie ging met me op de loop en voor ik er erg in had, had ik mijn rechterhand op haar bips gelegd. Er ging een stroomstoot door me heen toen ik de strakke stof beroerde.

Haar schrikreactie is pas veel later tot mij doorgedrongen. Toen was de liftdeur allang weer opengegaan, en had ze me een klap in mijn gezicht gegeven. “Hoe DURF je !”, had haar stem geschetterd. En tot overmaat van ramp was de liftdeur opengegaan op de 8e verdieping en had Ans, de personeelsfunctionaris, aan de andere kant gestaan. Koortsachtig probeerde ik te bedenken hoe ik me hieruit zou kunnen redden bij de personeelsfunctionaris. Maar een korte uitwisseling van blikken vertelde me al dat dit geen schijn van kans zou hebben. Mijn gezicht had kennelijk ook al boekdelen gesproken en Chantal had direct verteld wat er gebeurd was in die lift.

“Dat komt je op ontslag te staan, Stefan”, sprak de personeelsfunctionaris. Ik kon door de grond zakken. Hoe kon ik zo stom zijn? “Oh nee toch, dat hoeft niet hoor”, hoorde ik Chantal zeggen. Ik keek verbaasd naar haar op. Zou ze het dan toch lekker gevonden hebben?

“Ik geef hem liever een pak op zijn kont, als dat ook mag”. “Op zijn kont?”, vroeg Ans verbaasd. “Ja, een pak slaag –op zijn kont – want dat is wat hij moet hebben. Ontslag is wel wat heftig hoor. Hij is wel een beetje stout geweest en je weet in deze tijd: wie zoet is krijgt lekkers, wie stout is…”.

Even viel er een stilte. Ik geloofde mijn oren niet. Ans twijfelde blijkbaar hevig. Ze hakte toen zelf de knoop door. “OK, jullie twee, vanavond na werktijd op mijn kantoor. Dan handelen we dit af”.

De hele verdere dag heb ik Chantal proberen te ontlopen. Ze liep er nog uitdagender bij dan normaal. Als ik haar zag keek ze me veel betekend aan. De woorden ‘pak slaag – op zijn kont’ bleven de hele dag door mijn hoofd spoken.

Die avond na zessen liep ik door de gang van personeelszaken naar de kamer van Ans. Ik klopte en zag dat Chantal al binnen zat. Ans nam het woord. “Stefan, Chantal en ik hebben deze onverkwikkelijke zaak nog eens samen doorgenomen. Aanranding is een ernstige zaak. We zouden aan kunnen sturen op ontslag en zelfs aangifte kunnen doen bij de politie. Chantal is echter bereid dit op een andere manier op te lossen. De keus is aan jou Stefan”.

Ik hoefde niet te vragen wat die andere manier dan was. Chantal keek me vanuit de hoogte aan. Ik dacht na, de stilte in de kamer was ongehoord. Ontslag en politie leek een nog minder aantrekkelijk alternatief dan een pak op mijn broek van Chantal. Bij die laatste optie kon ik mij eigenlijk nog helemaal niets voorstellen. Als ik eraan dacht voelde ik het bloed al naar mijn gezicht trekken. Maar ik had geen keus.

“Ik kies voor de alternatieve oplossing”, zei ik. “OK, Stefan, dan mag je dit tekenen”. Ans duwde mij een papier toe. Ik las de zinnen….accepteer een passende straf voor de aanranding van Chantal….na uitvoering van de straf zal Chantal verder geen aangifte van het gebeuren doen…..

Gelaten tekende ik het papier. Ans gaf het daarna aan Chantal en deze zette ook haar handtekening. “OK, Chantal, ga je gang”

Chantal stond op en kwam voor me staan. “Stefan, doe je schoenen, sokken, jasje, stropdas en broek uit”.

Na deze zin kleurde ik direct tot achter in mijn nek. “I…is..dat nodig…”, stamelde ik.

“Ja, dat is nodig”, zei Chantal streng. Ik besefte me dat ik geen keus had en aarzelend deed ik wat er van me gevraagd werd. Alleen in mijn blouse en onderbroek keek ik van Chantal naar Ans, die gewoon achter haar buro bleef zitten. “Zet je handen op het bureau”, klonk het.

Ik zette mijn handen op het bureau en keek in het gezicht van Ans, die me meewarig aankeek. Ik voelde hoe Chantal achter me kwam staan en mijn blouse omhoog vouwde.

“Stefan, je bent een stout jongetje geweest en omdat je zo graag verwijst naar Sinterklaas en zijn Pieten, krijg je nu voor straf met de roe op je bips”. Ik hoorde de triomf in haar stem. Niet alleen het moment in de lift, maar ook al mijn foute verwijzingen zouden zich nu tegen mij keren. Chantal begon daarna direct uit te halen. Ik dacht nog even, waar heeft ze zo snel een roe vandaan gehaald, maar al vlug was ik helemaal in mijn gedachten bij mijn arme billen. Mijn slip bood nauwelijks bescherming tegen haar enorme uithalen met de zwiepende takkenbos. Na zo’n twintig meppen begon ik het uit te roepen van pijn. Keer op keer hoorde ik het zoevende geluid van het ding alvorens het tegen mijn billen uiteen spatte.

Toen ze klaar was wilde ik maar één ding: me oprichten en mijn billen vastpakken om de pijn weg te masseren. Net toen ik even dacht – gelukkig dat is voorbij – hoorde ik Chantal achter me zeggen dat ik me om mocht draaien. Ik zag dat ze was gaan zitten in een stoel. Ze tikte met haar handen op haar bovenbenen. Ze zou toch niet willen dat ik…..?

“Kom, Stefan, we hebben geen uren de tijd”, zei Chantal, terwijl ze me haast liefdevol naar haar schoot wenkte. Ik wilde protesteren. Ik had al voldoende slaag gehad en nu wilde ze me ook nog als een klein jongetje over de knie nemen? “ontslagprocedure en aangifte, dan maar, Stefan”?, hoorde ik Ans achter me sarcastisch vragen. Ik besefte dat ik geen keus had en vleide me over Chantal’s knieën. Mijn piemel rustte op haar knie en werd direct ongemakkelijk stijf. Vóórdat ik me hier echt druk over kon maken rukte Chantal mijn onderbroek over mijn billen naar beneden. Die bleef echter steken achter mijn harde jongen en ze moest met haar vingers naar voren om het broekje helemaal naar beneden te kunnen doen. Ik wilde het uitroepen van verontwaardiging, maar wist dat ik het moest laten gebeuren. “Hou jij de tijd bij, Ans?”, hoorde ik Chantal vragen. “Vijf minuten met de roe op je blote billen, Stefan en dan praten we nergens meer over”. Ze begon direct heel hard en in een heel hoog tempo op mijn al zere billen te slaan. De uiteinden van de takken landden steeds tegen de tere zijkant van mijn bips. En dan is vijf minuten heel lang! Door het geschuif van mijn onderlichaam over de harde spijkerstof van haar broek werd mijn erectie niet minder en ik wist dat ze dit heel goed kon voelen……

“Vijf minuten!”, hoorde ik Ans roepen en toen was het voorbij. Ik lag met een gloeiende kop van schaamte en met rood gestriemde billen over Chantal’s schoot en durfde eigenlijk niet op te staan. Ze duwde me van haar af en ik zag haar ogen naar mijn pik gaan.

“Ok, je mag je aankleden en vertrekken, Stefan, en waag het niet nog eens zo iets te doen”.

Ik wist niet hoe snel ik mijn onderbroek weer moest aantrekken. “Nee, Chantal” , hoorde ik mezelf timide zeggen. Wat een lesje was dit geweest!

“En als je de rest van de dag lief bent, mag je vanavond je schoen zetten”, ik hoorde Chantal het uitgieren om haar eigen grap.

Nog weken daarna kreeg ik een rode kop als ik Chantal onder ogen moest komen. Als ik van haar wegliep, voelde ik haar ogen rusten op mijn kont. Ontslag was misschien toch nog niet zo gek geweest…..

Posted on by admin · 2 Comments

Meidenverbond (2)

De ervaringen van mijn eerste, gedwongen bezoek aan het MeidenVerbond en hun hut in het bos, hebben een diepe indruk op me gemaakt. Ik was nog nooit in mijn leven zo vernederd als die dag. Nog weken spookten de beelden door mijn hoofd. Aan de ene kant
zinde ik op wraak en aan de andere kant was ik gewoon te bang. En ik wist ook niet of ik de weg terug zou kunnen vinden naar die hut, daar diep in het bos. Zo gingen er heel wat maanden voorbij en begon ik een beetje te vergeten wat me was overkomen.
Op een bloedhete zomermiddag was ik met Tom, mijn vriend, aan het crossen op onze mountainbikes door de bossen. Op een eenrichtingspaadje kwamen ze opeens van de andere kant. We konden niet meer remmen en botsen vol op elkaar. Ik herkende ze direct.
Het waren twee van die meiden die me toen hadden meegevoerd…..ik weet niet waardoor het kwam, de warmte of de wraakgevoelens of gewoon de schrik van de botsing. Maar ik pakte één van die meiden, draaide haar om en gaf haar een paar ferme tikken tegen haar
wielrenbroekje. Dat moet Tom zijn hoofd op hol gebracht hebben. Want hij pakte de andere meid en trok in één ruk haar sportbroekje naar beneden. Ik staarde naar haar onderbroekje, zag zelfs een stukje van haar billen, totdat een keiharde klap in mijn gezicht me weer bij positieven bracht en ik mijn fiets pakte en heel hard de andere kant op fietste.
Zoals zo vaak tijdens mijn zaterdagse blokje om, ging mijn fantasie weer met me op de loop. Ik dacht terug aan het voorval. Ik fantaseerde er flink op los. In mijn gedachten trok Tom nog wat meer naar beneden bij die meid. En voordat ze met een hoog gilletje haar slipje weer omhoog getrokken had, had ik vol zicht op een bosje schaamhaar……Tijdens het hardlopen moest ik daar niet al te vaak aan denken, want dan werd het rennen wat ongemakkelijk. Ik probeerde het beeld uit mijn hoofd te krijgen en keek naar de bomen, waar de eerste blaadjes al weer van afvielen. Vóór me op het pad dwarrelde zo’n blad naar beneden en toen……pats…werd ik vanachter bij mijn benen gegrepen. Er werd een juten zak over mijn hoofd getrokken en vele handen droegen mij van het pad af. Ik hoorde vrouwenstemmen en ook meiden en kreeg een heel nare herinnering. Na een flinke tijd werd ik ergens binnen gedragen.
“Zet hem in het schandblok”, hoorde ik een vrouwenstem zeggen. Ik voelde hoe mijn voeten ergens in geduwd werden. Daarna werd ik voorover gebogen en werden mijn nek en handen vastgezet. Ik kon geen kant op. Toen werd de juten zak van mijn hoofd afgetrokken. Ik zag als eerste Marleen en haar moeder en toen de twee meiden van het fietsongeval en twee oudere vrouwen, die hun moeder wel zouden zijn. De rest van de meiden stond om me heen. Ik was weer terug bij het Meidenverbond en er trok een siddering door mijn lijf.
“Ik heb niets gedaan, het was Tom!”. In noodsituaties als deze had ik niet veel met loyaliteit van vrienden.
“Zo, Stefan….”, nam de moeder van Marleen het woord. “Het eerste lesje is kennelijk nog niet voldoende doorgedrongen. Sterker nog, het pesten was nog kinderspel vergeleken bij wat je onze leden Els en Babette hebt aangedaan. Je straf die je hier vanmiddag zult
ondergaan, zal recht evenredig zijn met je zeer ernstige daden”.
Ik zag hoe ze het harde houten plankje pakte en achter me ging staan. “We zullen ervoor zorgen dat het lesje van vandaag een heel stevige indruk maakt, rekening houdend met recidive en de kans die je hebt gehad om je leven te verbeteren sinds de eerste keer dat je
hier was”. Ik kon haar niet meer zien en van schrik en gespannen afwachting trok ik mijn billen samen. Marleen’s moeder zag het. “Ja, Stefan, je weet al wat er gaat gebeuren, zie ik, of in ieder geval je billen hebben onthouden wat hier de eerste keer gebeurd is”.
Ik keek wanhopig in het rond en zocht de ogen van de twee meiden.
“Els, Babette, zeg dat ik het niet was!”, riep ik uit. Maar ze keken allebei naar de grond.
“Meidenverbond, de carrousel”, riep de moeder van Marleen. PATS! Het plankje kletste tegen mijn strak gespannen broekje aan. PATS en nog een keer. Toen zag ik dat de moeder van Marleen weer voor me was komen staan en besefte ik dat het plankje steeds werd
doorgegeven. PATS, PATS! Keer op keer. Er stond nu weer een hele rij voor me en ze genoten van de uitdrukking van pijn die op mijn gezicht stond. Ze moedigden elkaar aan om vooral goed uit te halen.
Toen iedereen haar beurt had gehad tintelden mijn billen van pijn onder mijn dunne sportbroekje. Het angstzweet stond ondertussen in druppels op mij rug.
De moeder van Marleen nam weer het woord. “Zo, dames, dit was de inleiding, straks volgt de ceremoniële bestraffing van het MeidenVerbond”.
De inleiding? Mijn billen stonden in brand! Ik wilde iets zeggen om te protesteren, maar er kwam geen geluid uit mijn droge mond.
Zo lieten ze me een tijdje staan. Langzaam trok de ergste pijn weer wat weg en begon de schaamte weer terug te komen. Ik stond hier krom in een soort schandblok. Wat zou er gaan gebeuren? Ze lieten me een eeuwigheid zo staan. Iedereen ging druk bezig met iets anders. Ze hadden geen aandacht meer voor mij.
Na een lange tijd gingen ze allemaal aan een tafel zitten om te eten. Toen het eten op was, zag ik dat Marleen’s moeder aan het hoofd van de tafel ging staan en het woord nam. “Zusters, we zijn vandaag bijeen om wraak te nemen op wat onze leden Els en Babette is
aangedaan. De jongeman die we nu in ons midden hebben, Stefan geheten, zal gestraft worden volgens de tradities van ons Verbond. Zoals het reglement bepaalt zal de vergadering bepalen hoe de straf zal verlopen. De strafmaat zal aansluiten bij wat onze leden is aangedaan. Els en Babette, hoe voelden jullie je na de misdragingen van deze jongen?”
“Vernederd, mevrouw de voorzitter”, zei Els.
“Ja, vernederd, dat is het woord”, zei Babette en voor iedereen te kijk gezet, mevrouw de voorzitter”.
“Goed”, sprak de voorzitter. “Dat zijn natuurlijk vreselijke gevoelens, waar genoegdoening voor moet komen, allereerst voor de slachtoffers, maar ook voor alle leden van ons Verbond. Wat jullie is aangedaan zullen de basiselementen van de straf moeten zijn.
Daarom besluit ik het volgende, in bijzijn en onder voorwaarde van goedkeuring van alle leden: Deze jongeman wordt de volgende straf opgelegd: een ceremonieel pak slaag, waarbij de elementen vernedering en te kijk gezet worden centraal zullen staan. Iemand hier op tegen?” Het bleef ijzig stil.
“Zusters, pak een stoel en vorm een grote cirkel om de te straffen persoon heen”.
Ik had dit alles met stijgende verbazing en angst aanhoort. Wat waren ze van plan? Pak slaag, vernedering….mijn hart bonsde in mijn keel. Ik riep nog een keer dat ik niet degene was die het sportbroekje naar beneden had getrokken, maar dat kwam me op nog bozere gezichten te staan. Ik keek toe hoe de dames allemaal om me heen kwamen zitten. Toen liep Marleen’s moeder op me toe en deed mij een leren band om de hals. Deze werd met een touw vastgezet aan een haak in de muur. Mijn schoenen en sokken werden uitgetrokken. Toen werd ik bevrijd uit het schandblok. Het eerste wat ik deed was kijken hoe ver het was naar de deur van de hut. Dat zag ze kennelijk, want ze lachte meteen. “Vergeet het maar mannetje. Dit touw aan je hals zal je niet ver doen komen” Toen ik mij oprichtte uit het blok trok het touw zich direct strak. Ik moest in het midden van de cirkel gaan staan. Twee van de oudere meiden kwamen voor me staan. Ik wilde me afweren, maar het enige dat ze deden was mijn sporthemdje over mijn schouders naar beneden duwen. Ze stroopten het helemaal af. Ik kreeg een week gevoel in mijn buik toen ze het strak opgerolde hemdje over mijn sportbroek naar beneden trokken en helemaal uit deden. Toen draaiden ze mijn armen op mijn rug en bonden mijn handen stevig vast.
Toen riep Marleen’s moeder Els en Babette bij zich.
“Els, vertel nog even wat deze jongeman bij jou gedaan heeft”. Els kwam naar voren en vertelde van de klappen die ik gegeven had.
“Ga je gang Els”, sprak de moeder van Marleen. Els liep op me toe en trok mijn sportbroekje in één ruk naar beneden. Ik klapte bijna dubbel van schaamte. Het sportbroekje viel op mijn enkels. Els trok het van mijn voeten en gooide het achteloos weg. Daarna draaide ze me om en gaf me een aantal kletsen tegen mijn onderbroek.
“Zo, Stefan, je was toch aan het rennen, dus ren maar eens wat rondjes langs de cirkel”.
Ik keek haar verbluft aan. Ze wilde toch zeker niet dat ik alleen in mijn sportslipje hier rondjes ging rennen?
“Kom, kom, of moeten we je dwingen?” Je zult je verdiende straf helemaal ondergaan”. Ze stond op en gaf me een klets tegen mijn billen.
Ik begon aarzelend te lopen. Ik kleurde tot in mijn nek. Het touw trok strak om mijn nek tijdens het lopen. Het was reuzelastig met de handen op mijn rug gebonden. Alle meiden klapten in hun handen terwijl ik mijn rondjes liep. Daarna moest ik weer in het midden van de cirkel gaan staan.
Marleen’s moeder richtte zich nu tot Babette.
“Babette, vertel jij ook nog even wat deze jongeman voor schandelijks bij jou gedaan heeft”
‘hij heeft mijn broekje naar beneden getrokken en zich aan mij verlustigd, mevrouw”
Ik schudde wild met mijn hoofd en riep uit dat dit niet waar was, dat het mijn vriend Tom was geweest.
“jongeman, je denkt toch niet dat wij jou, na alles wat je hebt gedaan, nog kunnen geloven?
En als klap op de vuurpijl ontkennen en een ander de schuld geven, elk element van deze straf heb je over jezelf afgeroepen. Babette, ga je gang”
Babette liep op me toe en ik keek haar met grote schrikogen aan.
Ze keek strak terug. De blik in haar ogen vertelde me al wat ze ging doen. Ik schudde in paniek wild met mijn hoofd en probeerde me uit alle macht los te rukken. “Nee, Babette, alsjeblieft niet…….dat hebben we bij jou ook niet gedaan”. Met een vernietigend lachje haakte ze haar duimen in het elastiek van mijn sportslip en trok die tergend langzaam naar beneden. Ik schudde wild met mijn lichaam heen en weer, maar kon niet voorkomen dat ik verder werd uitgekleed. Ik liet mijn hoofd in schaamte hangen en probeerde alles te zien als een nare droom waar ik elk moment weer uit wakker zou worden. Maar het was geen droom.
Mijn slip ging helemaal naar beneden.….
Het broekje bleef op mijn enkels liggen.
“Helemaal uit, Babette”, hoorde ik de moeder van Marleen ergens in de verte zeggen. Ze bukte zich en trok mijn slip over mijn voeten en legde hem bij mijn sportbroekje.
Ik stond nu, helemaal bloot, in een cirkel van vrouwen. Het liefste zou ik mijn handen voor mijn kruis vouwen, maar die zaten strak op mijn rug gebonden. Ik voelde de gapende blikken. Hier en daar werd zenuwachtig gegiecheld.
“Zo Stefan, daar sta je dan. Voel de schaamte die onze leden Els en Babette ook moeten hebben gevoeld toen ze door jou zo werden bekeken”.
Ik was in een nachtmerrie beland. De schaamte om hier zo te moeten staan was zo groot dat ik even bang was flauw te vallen. Het duurde een eeuwigheid en ik probeerde de blikken van de vrouwen te vermijden. Dat lukte niet en ik zag hoe ze zich verkneukelden bij mijn ongemak.
“Je kop is nog roder dan je kont, Stefan”, sprak Marleen’s moeder, terwijl ze een krukje in het midden van de cirkel plaatste. “Daar gaan we snel verandering in brengen”.
Ze ging midden in de kring staan en richtte zich tot de hele groep
“Zusters, ik zal nu eerst deze jongen over de knie leggen voor het vervolg van zijn straf. Daarna komen de moeder van Els en Babette, tot slot Els en Babette zelf. De moeders geven een ouderwets pak slaag op zijn blote billen en de meiden hanteren het plankje. En jij Stefan, vraagt aan elk van je strafuitvoerders om je verdiende straf met de woorden: mevrouw, wilt u mij alstublieft een flink pak op mijn blote billen geven, want dat heb ik verdiend. Na elk pak slaag ga je midden in de cirkel staan tot ik je roep voor het volgende deel van onze ceremonie”.
Ik hoorde dit alles aan in verbijstering. Dit kon toch niet echt gebeuren….
Nog één keer keek ik rond, maar besefte dat er geen ontkomen aan was.
Ik zag hoe de moeder van Marleen op het krukje ging zitten.
“OK, je straf gaat verder, kom hier naast me staan!”
Ik had het verzet opgegeven en liep naar haar toe. Marleen’s moeder keek me vragend aan.
Met bibberende knieën stotterde ik: ….”mmevrouw….wilt u…mij….alst….alstublieft…….een ….flink….pak op mijn bl…blote billen geven…..want dat…heb ….ik verdiend”.
“Jazeker jongeman, dat wil ik heel graag!”.
Met een klein duwtje viel ik over haar knieën. Ze begon direct heel hard op mijn nog gevoelige kont te slaan. Vanaf het begin probeerde ik mijn handen los te rukken en begon ik als een woeste met mijn onderlichaam over haar schoot heen en weer te bewegen om aan
haar slagen te ontkomen. Ze stopte met slaan. “STEFAN! Als je niet stil ligt, pak ik eerst het plankje en sla je kont rauw voordat we aan de ronde beginnen. Aan jou de keuze”.
Ik probeerde daarna stil te liggen en ze sloeg ook wat minder hard. Na een eeuwigheid trok ze me van haar schoot af. Eén van de andere meiden moest me verder omhoog hijsen en begeleidde me naar het midden van de cirkel. Het was nu ongelofelijk stil in de ruimte. Ik
voelde hoe iedereen me bekeek. Na een tijdje hoorde ik Marleens’ moeder roepen dat de moeder van Els aan de beurt was. Ik zag hoe de vrouw op het krukje was gaan zitten en op haar knieën tikte met haar handen. Opnieuw ging ik over de knie voor een ziedend pak op
mijn billen en stond ik daarna weer trillend midden in de kring. Toen ik weer bij de volgende moeder over de knie moest, vroeg ik me in paniek af of ik dit wel ging volhouden. Gelukkig was het pak slaag van de moeder van Babette niet zo hard of mijn billen begonnen er aan te wennen. Het in mijn nakie met gloeiende billen en handen op mijn rug gebonden tentoongesteld staan zou echter nooit gaan wennen. Ik wist niet wat erger was, de slaag of de schaamte..

Nu zat Els op de kruk. Om zo over de knie te moeten bij een meid die nauwelijks ouder was dan ik, was nog meer beschamend…
Ze had het plankje in haar hand en gaf me, na mijn eigen verzoek, een ongelofelijk pak slaag. Dat plankje deed veel meer zeer dan met de hand. Ik joekerde van pijn. Na het pak slaag vond ik het in het midden van de kring moeten staan bijna een opluchting. Zo konden mijn billen even tot rust komen. Veel te snel werd ik alweer geroepen en richtte ik me tot Babette. Ik kreeg het verzoek bijna niet meer over mijn lippen……”wilt u…mij….?”
Babette bleek een ware kunstenares te zijn in het hanteren van het martelende plankje en ze reageerde al haar boosheid af op mijn geteisterde kont. Ik liet mijn laatste greintje waardigheid gaan tijdens haar pak slaag. Ik gilde en brulde het uit. Met trappelende benen
probeerde ik aan haar slagen te ontkomen. Ik maakte me al lang geen zorgen meer over mijn naaktheid en wat ze allemaal konden zien, mijn billen waren nu mijn enige zorg.
Toen ze eindelijk stopte, merkte ik tot mijn grote schrik dat mijn piemel zelfs een beetje stijf geworden was door het vele bewegen over haar schoot. Dat was voor iedereen duidelijk te zien en er werden ook opmerkingen over gemaakt.
Toen was het eindelijk voorbij. De moeder van Marleen begeleidde me nog één keer naar het midden van de cirkel. Ze lieten me zo nog een hele tijd staan. De ongelofelijke indruk van deze straf begon nu pas goed tot me door te dringen. Langzaam trok de ergste pijn wat weg en begon ik me af te vragen of en wanneer ik zou worden vrijgelaten.
Ik kromp dan ook ineen van schrik toen Marleen’s moeder weer op me afkwam. Ze sprak de hele groep weer toe.
“Jullie zijn allemaal getuige geweest van de kracht van ons Verbond en hoe wij straffen als iemand zich misdraagt tegenover één van onze leden. Aan de staat van zijn achterwerk te zien heeft deze jongeman zijn prijs betaald. De impact op zijn trots zal nog groter zijn. We
gaan ervan uit dat hij zich in het vervolg beter zal gedragen, niet alleen tegen de leden van ons Verbond, maar tegen vrouwen in het algemeen. De straf van het MeidenVerbond is daarmee ten einde. De gestrafte mag worden losgemaakt en naar de uitgang begeleid”.
Ik werd buiten de deur gezet en kreeg mijn kleren en schoenen nageworpen. Ik trok ze vlug aan en strompelde door het halfdonker terug naar huis, met een hoofd vol schaamte en verwarring over wat me was overkomen…

Posted on by admin

Meidenverbond (1)

In de eerste jaren op de Middelbare School was ik erg handig met insecten; spinnen, mieren en andere enge kruipertjes. Soms liet ik ze tijdens een les op iemands kleren vallen en genoot van het effect dat de beestjes altijd opriepen. Speciaal bij meisjes was het altijd een groot succes. Ze sprongen gillend op uit hun tafel als er weer eens een spin in hun truitje kroop. Ze kregen dan op hun kop, terwijl ik gniffelend zat toe te kijken. Ik deed het altijd heel snel en stiekem en niemand had het in de gaten. Dacht ik.
Die Middelbare School had ik nu al een jaar verlaten. Mijn streken daar was ik al lang vergeten. Tijd om verder te gaan op het levenspad. Door de week studeerde ik veel en hard, maar op zaterdagmorgen trok ik meestal mijn sportkleren aan en ik liep dan een uurtje. Dat is goed voor de conditie. Zo ook deze morgen. Een prachtige herfstochtend. De stralen van de zon vielen op de goudgekleurde beukenblaadjes. Ik floot een deuntje, ik vloog vooruit over het bospad. Toen werd ik plotseling ingehaald door een groepje meiden dat ik niet kende. Ze waren een paar jaar ouder dan ik, ik schat zo’n jaar of 20-21. Eentje ervan was een stuk ouder, waarschijnlijk een moeder of zo. Dat vond ik gezellig. Meestal ren ik alleen en nu kreeg ik gezelschap van deze sportieve meiden. Ik zei ze dan ook vriendelijk goedendag. De meiden kwamen echter steeds dichter bij me lopen en op een gegeven moment hadden ze me helemaal ingesloten. De moeder kwam naast me lopen en zei bits: “volg ons en probeer niet te ontsnappen, want anders moeten we geweld gebruiken”. Ik keek verward om me heen, maar zag dat ze me met z’n zevenen waren. Ik kon geen kant op en had geen andere keus dan mee te lopen in de richting die zij aangaven. We liepen steeds verder het bos in. Hier herkende ik het niet meer. Ze duwden me bijna vooruit. Toen we een heel eind op een verlaten bospad hadden gelopen, sloegen we plots rechtsaf waar geen pad meer was. We hielden stil en ik zag een heel grote houten hut. Ik werd door de moeder naar voren geduwd tot ik voor de deur van de hut stond. “Het MeidenVerbond” zag ik op een bord boven de deur staan. Ik stond te trillen op mijn benen, terwijl de groep me intimiderend insloot. Ik kon geen kant meer op…
Toen zwaaide de houten deur open en zag ik Marleen, een meisje dat ik direct herkende van de Middelbare School. Wat was ze groot geworden. Ze leek in niks meer op het kleine timide meisje dat ik zo vaak gepest had. “Hoi mam en jullie meiden, bedankt dat jullie Stefan hier hebben gebracht. Komen jullie allemaal maar binnen”

Voordat ik wist wat er gebeurde, werd ik door vele handen vastgepakt en de blokhut binnen gedragen. Mijn handen werden stevig vastgegrepen en achter op mijn rug gedraaid. Ik schopte met mijn voeten naar wat ik kon raken, maar ook mijn benen werden stevig
vastgepakt en met een touw bij elkaar gebonden. Ik begon te vloeken en te dreigen dat ze me onmiddellijk los moesten maken. De politie, de rector, alles haalde ik erbij, maar ze waren blijkbaar niet onder de indruk, want er gebeurde niets. Elke keer als ik probeerde te
bewegen werd mijn arm helemaal verdraaid en kermde ik van pijn. Marleen en haar moeder kwamen vóór me staan. “Zo, Stefan, daar sta je dan”, zei Marleen smalend. “Je denkt zeker nog steeds dat het leuk is om ons schrik aan te jagen met je beestjes, je eindeloze gepest en geplaag, terwijl je ons uitlachte om onze reacties. Maar vandaag zullen we je leren dat dit gedrag niet loont en daar je daar niet zomaar mee weg komt. Want daarom hebben we je hier gebracht. Het Meidenverbond heeft besloten je te straffen voor alles wat je mij hebt aangedaan, maar ook zijn we solidair naar alle andere meiden die je slachtoffer zijn geworden. En als je straks hier weg bent, weet ik zeker dat je diepe spijt zult hebben van je pestgedrag”
Ik had inmiddels eieren voor mijn geld gekozen en bleef stil staan. Door de machteloze positie waarin ik me bevond, maar vooral door het woord “straffen” was mij het angstzweet uitgebroken. Wat waren ze met me van plan?
Ik zag hoe Marleen om me heen liep en achter me ging staan. Haar moeder bleef voor me staan en gaf een knikje aan de twee sterke meiden die me vasthielden. “Bukken!”, hoorde ik ze zeggen en ze draaiden mijn armen zodanig om dat ik snel gehoorzaamde. Ik stond nu krom. Het stof van mijn sportbroekje spande zich strak. PATS! Ik schoot omhoog toen ik met een zwaar voorwerp tegen mijn kont geslagen werd. De meiden lieten zich niet verrassen en duwde me snel weer omlaag. PATS! PATS! PATS! PATS! Pijnscheuten trokken door mijn kont. Ik probeerde mezelf te bevrijden, maar ze hielden me zo stevig vast dat ik bang was dat mijn arm zou breken. PATS! PATS! PATS! Eerst hadden schaamte en vernedering nog de overhand. Ik kreeg hier een pak op mijn kont van een meid die vroeger in mijn klas
gezeten had! Na nog een flink aantal tikken kon ik alleen nog maar denken aan de pijn. Man, wat kon die meid slaan!
Toen hield het op. Ik werd omhoog getrokken en keek Marleen in het smalende gezicht. “Zo doen we dat met stoute jongetjes, die krijgen een pak voor hun broek! En nu daar zitten en strafregels schrijven!” Ik werd naar een bankje met een tafel geduwd. Ik voelde mijn
pijnlijke billen op het harde hout. Ik had een vuurrode kop van schaamte en durfde niet om me heen te kijken. Ik kreeg van Marleen een vel papier en een pen. “Hier, schrijf 50 keer: ik heb meisjes gepest en daarom verdien ik een flink pak voor mijn broek”.
Terwijl iedereen om me heen stond schreef ik de regels onder elkaar op het papier.
Ik heb meisjes gepest en daarom verdien ik een flink pak voor mijn broek
Ik heb meisjes gepest en daarom verdien ik een flink pak voor mijn broek……
Toen ik dit 50 keer geschreven had, moest ik opstaan. Ik zag hoe Marleen een hard houten plankje in haar hand hield. De meiden draaiden weer aan mijn armen en duwden me voorover over het bankje. “Je krijgt nog tien klappen om het niet meer te vergeten”, hoorde ik Marleen achter me zeggen. PATS! PATS! PATS! De tranen sprongen me in mijn ogen. Ik kreeg inderdaad een flink pak voor mijn broek…
PATS! PATS! PATS!
PATS! PATS! PATS! PATS!
Daarna moest ik weer gaan zitten en nog 50 keer schrijven:

Sorry Marleen, ik heb er heel veel spijt van en zal het nooit meer doen.
Sorry Marleen, ik heb er heel veel spijt van en zal het nooit meer doen……

“Goed zo, Stefan, en onthoud wat je hier vandaag hebt meegemaakt.. En nu onder onze ogen uit, wegwezen!”
Daarna werden mijn benen losgemaakt en gaf ze me, al voortduwend richting de deur, nog een paar rake tetsen tegen mijn bips en stond ik, met een rode kop van schaamte en woede, weer buiten in het bos.

Posted on by admin · 1 Comment

Een spankingverhaal (F/m)

“Je wilt dus een keer ervaren wat het betekent om een echt pak op je blote billen te krijgen? Over de knie bij je meesteres?”, klinkt het vragend uit de mond van Sandra.
Rob voelde vanaf het eerste moment een spanning met Sandra die hij nog nooit eerder bij een vrouw had gevoeld. Deze vrouw was zo aanwezig! Hij voelde zich gespannen en ontspannen tegelijk. Hij wist natuurlijk wie hij tegenover zich had. Dit was de vrouw waar hij al zo lang over had gefantaseerd. De vrouw die daadwerkelijk in staat was hem te reduceren tot het kleine ondeugende jongetje in hem. De vrouw die geestelijk sterk genoeg was om hem te domineren. Ja, en terwijl hij haar uitgebreid had bestudeerd, had hij ook de belijning van haar figuur in zich opgenomen. Een slanke maar krachtig gebouwde mooie vrouw; sterke handen, krachtige benen, ronde billen, volle borsten en gespierde armen. Hij wist nu dat ze ook fysiek in staat was om hem over haar knie te leggen voor een ongenadig pak billenkoek. Hij slikte bij de gedachte. Wat ongelooflijk spannend, dacht hij. De blik in Sandra’s ogen vertelde hem dat hij in dat geval niet op veel mededogen hoefde te rekenen. Niet dat zij zo’n harde of koude uitstraling had, integendeel, maar zij had wel een zeer zelfverzekerde blik. Eentje die als het ware zei: “ja jongetje, als ik jou over mijn knie leg, kom je er pas weer vanaf als ik je heel klein heb gemaakt.” Rob voelde zijn opwinding toenemen, maar tegelijkertijd ook de angst. De kinderlijke angst voor een pak op zijn blote billen. Hoe zou dat voelen? Hoeveel pijn zou het doen? Wat zou het betekenen om de controle volledig uit handen te geven? Zou hij zijn emoties kunnen bedwingen? Wat zou het allemaal geestelijk met hem doen? Al deze vragen maakte zijn nervositeit en onzekerheid alsmaar groter.
Maar ook de hunkering. De begeerte naar deze vrouw. De hunkering om over die sterke knieën te liggen en haar blote hand over zijn blote billen te voelen. “Luister je eigenlijk wel naar wat ik zeg?”, klonk het plotseling. Sandra keek hem doordringend aan. “Of zit je een beetje te dagdromen?” Rob schrok op uit zijn overdenkingen en voelde een enorme drang om deze dame uit te dagen. Te provoceren. “Hoezo”, zei hij brutaal, “wat wilde je dan doen om mijn attentie te krijgen?” Sandra was natuurlijk ervaren genoeg om te doorzien wat Rob aan het doen was. Ze had hem al een tijdje aan het lijntje gehad. Hij moest eerst verlangen, ja, misschien zelfs wel smeken. Zij was zeker niet van plan hem zo maar te geven wat hij wilde. ZIJ was in controle, niet hij. ZIJ bepaalde wanneer en wat er zou gebeuren. Maar nu voelde zij dat het moment was aangebroken. De begeerte in Rob’s ogen was groot. Zij zag zijn opwinding, zijn hunkering. “Jij speelt met vuur, Rob, en je weet het. Wat je alleen nog niet weet is wat het is om een echt pak rammel te krijgen. Je denkt aan je opwinding, je geilheid. Je denkt aan een spelletje, je denkt zelfs aan sex. Maar wat je je niet realiseert is dat je als een kleine jongen zometeen snotterend om je je moeder ligt te roepen. Dat je je zo hulpeloos voelt, dat je om genade smeekt. En weet je wat Rob? Je gaat dat niet krijgen!” Sandra’s stem was niet luider geworden, maar op een of andere manier wel veel indringender. Ze was opgestaan en nog voor Rob iets terug kon zeggen, zei ze: “Sta op, ik denk dat het de hoogste tijd is geworden.”

Rob gehoorzaamde en volgde haar naar de andere kant van de kamer. Hij stond stil terwijl zij langzaam om hem heen liep. Haar handen raakten hem zachtjes aan. Op zijn hoofd, zijn schouders, zijn rug en over zijn billen. Een klap volgt op zijn broek. “Wat denk je? Dat je lachend weg kunt lopen van een pak slaag?” Sandra staat stil voor Rob en met haar mond beroert ze zachtjes zijn nek, terwijl haar handen hem stevig omarmen. Ze speelt met hem, maar Rob durft nu even niets te zeggen. “Je tong verloren? Nee…. laat maar, houd inderdaad maar je mond. Ga maar luisteren. Luisteren en voelen. Ik ga je over mijn knie nemen voor een langdurig en zeer pijnlijk pak op je blote billen. Bereid je maar voor jongetje. bereid je maar voor op de tranen die komen gaan.” En met die woorden neemt Sandra plaats op een stoel en maakt zijn broeksriem los. Zijn broek valt soepel op zijn enkels. Met gedecideerde bewegingen wordt hij over haar knie gelegd. Hij voelt zich vreemd. Als in een soort trance. Hij voelt haar hand over zijn slip glijden. Zachtjes, lekker, verkennend. Dan komt die hand met een klap neer. Een, twee, drie, om en om. Hij voelt de impact, maar nog geen pijn. Sandra gaat rustig verder. Ze glimlacht bij de aanblik van die verrukkelijke billen. Ze heeft alle tijd van de wereld en weet dat ze hem klein gaat krijgen. Ze voert langzaam de intensiteit van de slagen wat op, terwijl ze zijn slip tussen zijn billen omhoog trekt. Een stukje blote bil verschijnt. Ze kan het niet weerstaan om daar even een flinke klets op te geven. Rob kreunt voor het eerst. Dat voelde hij dus wel, die arme jongen ….

Sandra was vast van plan om hem het pak slaag van zijn leven te geven. “Wat is dat Rob, het doet toch geen pijn? Lieve jongen, ik ben nog maar nauwelijks begonnen.” En opnieuw kletst haar blote maar o zo harde hand een aantal maal op zijn blote huid. Het gekreun wordt harder als Sandra besluit zijn slip helemaal naar beneden te trekken. Er gaat een schok door Rob heen. Hij voelt zich zo kwetsbaar. Zo machteloos, zo klein, als opnieuw die harde hand neerkomt. “Au, ah”, klinkt het, als Sandra het pak billenkoek in hoog tempo inzet. Hij probeert van haar schoot af te komen, maar ze is sterk en met haar been legt ze hem helemaal vast. Ze knijpt in zijn billen en slaat nu heel hard toe. Rob probeert zich groot te houden, maar zij is sterker. Hij kreunt nu en smeekt haar te stoppen. Sandra pauzeert even en speelt met zijn kontgaatje. Haar hand glijdt over de rondingen van zijn billen naar zijn anus. Heel zachtjes erover en het topje van haar vinger glijdt naar binnen. Hij kreunt opnieuw, maar nu van genot. Haar hand glijdt tussen zijn benen naar zijn balzak. “Aahh, o, lieve Sandra, wat heerlijk”, geniet Rob, als haar hand ineens het ritme van de billenkoek weer oppakt. “Je denkt toch niet dat ik klaar was, lieve Rob?”, haar stem klinkt een beetje sarcastisch. Zij ziet dat zijn billen inmiddels helemaal rood gekleurd zijn. Ze geniet van zijn ongemak en machteloosheid. “Haha”, denkt ze, “nu is hij pudding in mijn handen”, en ze voelt zich goed, heerlijk, helemaal in haar element. Ze buigt voorover en verwijdert de leren sandaal van haar blote voet. “Hiermee zal ik zijn billen donkerrood slaan”, denkt ze. “Ik ga je nu het hardste pak slaag geven dat je ooit in je leven hebt gehad, jongeman. Harder zelfs dan in je ergste dromen. Met deze leren slipper sla ik je blote billen donkerrood. Ook al stromen de tranen over je wangen en huil je als een kleine jongen, ik zal niet stoppen voordat ik zeker weet dat je de komende drie dagen niet meer kunt zitten!” Rob wil protesteren, maar voelt Sandra’s greep verstevigen. Ook voelt hij het koude leer van de slipper zijn reeds vuurrode billen verkennen. Dan gebeurt het …. Met het geluid van een lekke band kletst de slipper op zijn blote billen. Rob dacht dat hij wist wat pijn was, maar dit had hij nooit verwacht. Hij probeert zich los te worstelen, maar Sandra is sterker. Haar arm gaat met de regelmaat van een machine op en neer. Rob huilt, schreeuwt, maar Sandra gaat verder met het pak slaag. Minuten later kijkt ze tevreden naar het resultaat: Een volledig gebroken Rob, met schorre keel, rooddoorlopen ogen, betraande wangen en donkerrode billen.

Posted on by admin

Patty liegt niet (1)

“Zo john, jij denkt mij zo maar straffeloos te kunnen uitdagen?”, klinkt het uit Patty’s mond. Zij staat voor john en kijkt hem streng aan. Patty is een grote krachtige vrouw met een hele dominante uitstraling. Op een of andere manier is zij getergd. Waarschijnlijk door het vrije en behoorlijk brutale gedrag van John. Hij kijkt haar een beetje schuchter aan. Over de mail was het een stuk makkelijker om haar uit te dagen. Hij merkt dat hij nu toch veel onzekerder is geworden. Patty lijkt zo vastbesloten hem aan te pakken. Hij kijkt naar haar. Ze is groot en ziet er ook heel sterk uit. Hij kijkt naar haar handen. Heeft gelijk spijt van wat hij over de mail had gezegd. Dat zij hem lang en stevig met haar blote handen op zijn blote billen mocht geven. Dat zijn billen wel wat konden hebben. Hij suggereerde zelfs dat hij geen stopwoord hoefde te hebben. Hij had haar inderdaad uitgedaagd, maar nu hij voor haar stond voelde hij zich niet meer zo stoer. Hij bedenkt dat ze ook nog een zwarte band judo heeft. Ja, ze kan hem aan. Hij voelt het. De uitdrukking in haar ogen liet ook weinig twijfel voor wat haar ntentie was. Zij wilde hem over haar knie hebben. Zij wilde hem een enorm pak slaag geven. Zij wilde hem breken.

“Nou”, klonk het streng, “geef eens antwoord, john. Of is die bravoure ineens weg?”. John hakkelde: “Sorry Patty, nee ik wilde je niet uitdagen”. Hij kreeg een kleur van zijn leugen. Patty zag het en reageerde “je bent een kleine leugenaar john en dat staat je slecht. Maar een extra reden om je eens flink af te straffen.” Patty hield haar grote handen omhoog: “Met mijn blote handen zal ik je een pak slaag op je blote billen geven dat je nog lang zult heugen, jongetje. Begin maar eens je kleren uit te trekken. Alles. NU!”

John schrok opnieuw van haar toon en dominantie. Hij besloot haar maar snel te gehoorzamen en maakte zijn broeksriem los. Terwijl hij zich begon uit te kleden, keek Patty geamuseerd toe. Het ging nog beter dan zij had verwacht. Ze wist dat John ook een dominante kant had en had zich erop voorbereid dat hij zich niet zo makkelijk zou laten domineren. Maar op een of andere manier leek hij haar overwicht volledig te accepteren. Hij leek nu al een kleine jongen. Een aantrekkelijke man ook nog, dacht zij. Aan zijn inmiddels blote lijf kon zij zien dat hij regelmatig de sportschool bezoekt. Mooie benen, lekker ronde billen, gelijnde armen en een brede borstkas. Patty genoot van die aanblik en verheugde zich al op wat er verder komen zou. Ze neemt het initiatief opnieuw en zegt: “Okay john, kom maar eens hier en laat me jou eens even goed bekijken.” John loopt naar haar toe met zijn hoofd licht gebogen. Hij schaamt zich toch een beetje voor zijn naaktheid voor deze geheel geklede vrouw. Maar hij staat voor haar als Patty om hem heen loopt. Hem van top tot teen bekijkend. Keurend.

Als ze achter hem staat, voelt hij ook haar hand over zijn billen glijden. “Mooie ronde billen, john”, zegt Patty, “mooi glad ook. En zacht. Jongen, wat zal dat kontje straks mooi rood kleuren.”En terwijl ze dat zegt, voelt John haar hand in zijn kont knijpen. Ze streelt zijn rondingen. Plaagt hem ook door met haar vingers richting zijn bilspleet te bewegen. Zelfs daar in te gaan en lichtjes zijn kontgaatje te beroeren. John siddert door de aanraking. “Gevoelig?”, vraagt Patty met een brede glimlach om haar mond.
John geeft geen antwoord, terwijl Patty’s vingers ook over zijn rug glijden. Haar nagels gaan zachtjes over zijn huid en hij siddert opnieuw. Patty vindt het allemaal heel aangenaam en gebruikt nu beide handen om zijn lijf te strelen. Ze neemt haar tijd. Ze heeft ook de tijd. Van boven naar beneden glijden haar handen. Ze gaat ook naar de voorkant van John’s lijf en raakt zijn borst aan. Dan naar zijn buik en verder naar beneden tot ze zijn licht opgewonden pik voelt. John kan het niet helpen dat haar strelingen hem opwinden. Hij vindt het heerlijk, spannend, maar ook een beetje genant.

“Genoeg”, klinkt plotseling Patty’s stem door de kamer. “Het wordt tijd voor andere maatregelen. Ik ga je over de knie leggen als een klein stout jongetje, john. En ik geef je een langdurig en zeer stevig pak op je blote bips. Zonder stopwoord of genade. Je mag kreunen, smeken, huilen, het maakt mij niet uit. Maar je blijft over mijn knie liggen en ondergaat je pak slaag als een braaf jongetje. Ik wil ook je hand niet zien. Als je me niet gehoorzaamt, krijg je nog veel meer spijt john. Want dan pak ik je eigen broeksriem en geef ik je er een pak rammel mee zoals je nog nooit gehad hebt!”. Met die woorden pakt Patty John’s arm en trekt hem mee naar het bankstel dat in de kamer staat. Ze gaat zitten en trekt haar rok omhoog. Haar blote benen zien er uitnodigend uit als john over haar knie wordt getrokken.

Patty laat hem daar eventjes liggen, genietend van het mooie uitzicht. Haar handen gaan weer verkennend over zijn billen. Opnieuw raakt ze zijn intieme delen aan. Zijn bilspleet, kontgaatje, maar ook zijn balzak. Ze voelt zijn pik harder worden en laat dat even toe. Dan kletst haar grote hand op zijn billen neer. Nog niet zo hard, maar wel stevig. Ze voelt john verstijven. Opnieuw klinkt een klets door de kamer. Het gaat nu om en om. Links, rechts. In een rustig tempo beslaat Patty john’s hele kont. Langzaam ziet ze die roder worden. Ze geniet met volle teugen. John lijkt nu ook wat ontspannender en ze besluit wat meer aan te zetten. Veel hardere klappen dalen nu ook ineens veel sneller op john’s kontje neer. In series van tien klappen op elke bil. John begint reacties af te geven. Patty gaat onverstoorbaar verder. Ze pauzeert en streelt zijn rozige gevoelige billen weer. Dan hervat ze het pak billenkoek weer. Opnieuw een tandje harder en sneller. De intensiteit wordt john te machtig. Hij begint zachtjes te snikken, maar blijft wel keurig liggen. “Ga je huilen, john? Dat mag hoor jongen, maar denk niet dat ik daardoor zal stoppen. Sterker nog, ik ben nog maar nauwelijks beginnen!”

Minutenlang duurt het voort. john zit in een soort roes en eigenlijk Patty ook. Toch vindt Patty dat het nog niet voldoende is. Zij wil john ook echt straffen. Ze pauzeert opnieuw en legt john wat beter over haar schoot. Met haar rechterbeen zet zij zijn onderlichaam klem. “John, nu moet je eens goed naar me luisteren. Dit was een opwarming voor het echte pak slaag dat ik voor jou in gedachten heb. Een echt pak op je blote kont. Zo hard dat je straks geen tranen meer over hebt. Zo hard dat je de komende dagen bij het zitten nog wel even aan me zult denken. Het is je straf voor het uitdagen dat jij hebt gedaan. Het vragen om een pak slaag. Welnu jongeman, je zult het krijgen. Ouderwetse, onvervalste billenkoek. Geen pauze, geen genade, geen stopwoord. Bereid je maar voor jochie …. voor het pak slaag van je leven! Pure spanking. Met mijn blote hand op jouw blote bips. Huid op huid. Bare op bare.” Vervolgens laat Patty haar woorden even inwerken op john, die nu toch wel lichte paniek voelt. Vooral ook omdat hij voelt dat hij geen kant op kan. Hij ligt volledig machteloos over haar knie. Dan begint het.

John leert die dag een belangrijke les over Patty; namelijk dat ze niet heeft gelogen en haar woorden meer dan waar maakt 😉

Posted on by admin

Sannes langste dag (epiloog)

Sanne springt uit bed en schreeuwt het uit, voor ze beseft dat ze beter stil kan zijn. Heel even wacht ze in stilte af. “Sanne, rustig!” klinkt het van de gang. “Ja, sorry meneer!” antwoordt ze gauw en keert zich dan naar Daan. “Het is de volgende dag, je bent nog hier!” Haar stemgeluid is wat minder uitbundig maar haar glimlach spreekt boekdelen. Hij lacht terug naar haar. “Ik ben nog hier,” is zijn simpele antwoord. Ze draait zich half om. “Moet je kijken, het is helemaal blauw en paars en alles.” Daan lacht even, “Ja dat is wel logisch na gisteravond, maar het is prachtig hoor, je mag zo wel blijven staan.”

Ze kleedt zich aan met een wijdvallende jurk en borstelt haar haar. Daan is inmiddels ook uit bed gekomen en trekt zijn kleren aan. “Ik denk dat je ‘t best via het raam weer kunt vertrekken,” zegt ze, en hij knikt. Daarna stapt hij op haar af en geeft haar een zoen. “Zie ik je vanmiddag in het eetcafé?” vraagt hij? “Beloofd!” is haar antwoord. “Mooi, dan kunnen we ‘t nog hebben over je bedriegerijtjes, met je herhalende dag.” Hij geeft haar nog een ferme tik op haar jurk en klimt dan het raam uit. Zachtjes wrijvend kijkt ze hem nog na en vertrekt dan richting de eetzaal.

Bij alles wat ze doet en ziet, loopt ze met een enorme glimlach rond. ‘Woensdag: Bloemkool en gehaktbal’ staat er op het bord. In de zaal is alles anders. Mensen zitten op andere plaatsen, er is zelfs een andere kassière aan het werk. Ook zij wordt door Sanne vrolijk gegroet terwijl ze haar yoghurt afrekent. Ze geniet van elke hap van haar eten en denkt na over hoe het nu verder gaat. In de moestuin heeft ze niets meer om op te lossen. Ze hoeft ook geen rondes meer te maken in het dorp. Plots weet ze wat ze kan doen: bij de oude man langsgaan. Ze ruimt af (zonder spektakel van geslagen medebewoners ditmaal) en loopt rustig naar buiten. Fluitend wandelt ze langs de moestuin, waar ze Jamie en zelfs de bewaker groet. Vrolijk groeten zij haar terug. Ze loopt door, gaat door de poort en loopt het dorp in. Bij de kiosk stopt ze nog even en het wordt ook daar bevestigd: het is nu echt woensdag, haar herhaaldag is voorbij.

Ruim voor de lunch zit ze in het eetcafé. Het gesprek met de man was gezellig en hij was erg blij geweest dat ze terug was gekomen om met haar te praten. Na een uurtje had ze beloofd de volgende dag terug te komen en had ze afscheid genomen. Nu zit ze al even vol spanning te wachten tot Daan zou komen. Er verschijnt een schim voor het matglas in de deur en haar hart begint sneller te kloppen; daar is hij eindelijk. Breed glimlachend stapt hij de deur door en schuift bij haar aan tafel. “Deze keer weet ik nog wie je bent,” grapt hij. Ook Sanne moet lachen, maar in haar huidige stemming is het geen prestatie om haar aan het lachen te krijgen.

Samen lachen ze verder, vertellen ze verhalen die ze beide nog niet gehoord hebben en genieten ze van elkaars gezelschap. “Hoe laat moet je terug zijn?” vraagt Daan. Ze denkt even na. Eigenlijk weet ze het niet zo goed. Zoveel heeft ze nog niet gepland en de normale kalender is ze een beetje uit het oog verloren. “Hmm, ik denk om vijf uur, dan moet iedereen weer terug zijn uit het dorp.” Ze kijkt wat ondeugender. “Dus moeten we maar eens gaan.” Verward kijkt Daan naar zijn horloge. “Het is pas half drie, waarom moet je nu al gaan? Het is maar een klein stukje?” “Ik dacht, we moeten nog naar jouw huis. Je wilde me nog spreken over mijn verhalen over herhaaldagen, toch?” De totaal onschuldige blik in haar ogen past niet bij de gedachten in haar hoofd, en in het zijne.

“Dit moet de allereerste keer zijn dat ik uitkijk naar een pak slaag,” denkt Sanne, nadat ze zojuist de woorden “Zo meisje, kom jij maar even hier,” heeft gehoord. Ze buigt zich over Daans schoot en legt haar hoofd op de rand van het bed. Haar jurk wordt opgetild, haar onderbroek gaat naar beneden. “Ik zal je straffen voor je wilde verhalen over herhalende dagen,” zegt hij op strenge toon. “Ja Daan, ik heb het verdiend,” antwoordt ze, overdreven onderdanig. Ze wiebelt nog even met haar achterwerk heen en weer in afwachting van zijn hand. Zachtjes, duidelijk voelbaar, maar niet meer, begint hij te slaan. Ze merkt dat ze nog heel gevoelig is, maar langzaam ontstaat er ook een fijne tinteling en ze voelt dat ze opgewonden raakt. Te merken aan de prikken die ze in haar buik voelt, deelt Daan die gevoelens. Gestaag bouwt hij het pak slaag op, steeds iets sneller en een klein beetje harder.

“Misschien zijn je billen nog iets te gevoelig,” geeft Daan aan. Even denkt ze dat hij stopt, maar dan voelt ze zijn hand op haar benen. “Niet daar!” roept ze, maar hij is niet van plan naar haar te luisteren. “Volgens mij bepaal ik dat, of niet dame?” Bij deze woorden voelt ze een kriebel, een beetje zoals wanneer de directeur haar toespreekt, maar toch ook weer heel anders. “Ja, Daan,” zegt ze en even later voelt ze zijn hand neerkomen. Wat ontzettend gevoelig zijn haar benen! Ook al voelt ze dat hij niet op volle kracht slaat, het prikt en bijt al gauw. Ze trappelt op zijn schoot. Als dat niets uithaalt, probeert ze met haar hand haar onderlichaam te beschermen.

Direct wordt de hand op haar rug vastgezet. “Doet het pijn?” vraagt Daan op plagerige toon, terwijl hij door blijft slaan. “Au, ja, gemenerik!” roept ze terug. Dat had ze duidelijk beter niet kunnen doen. Direct begint hij wat harder te slaan. Ze trekt haar benen uit elkaar, maar dat blijkt een aanleiding om ook aan de binnenkant van haar benen te slaan. Gauw sluit ze deze weer en probeert een andere tactiek: “Au Daan, niet zo hard, ik heb mijn lesje geleerd!” Weer bereikt dit niet het juiste resultaat. “Wil je liever dat ik weer op je billen sla?” Ze denkt even na. Het gevoel was wel beter, ook al branden ze nog van gisteren. “Au, misschien,” antwoordt ze. “Dat kan, je hoeft er alleen maar om te vragen.” Wat gemeen weer! Ze bijt op haar lip, maar de gemene steken in haar benen zorgen ervoor dat ze haar trots laat vallen. “Zou je alsjeblieft weer op mijn billen willen slaan!”

Daan gaat nu wel in op haar verzoek. Langzaam begint hij weer te slaan en voert het tempo steeds een stukje op. Het brandende gevoel wordt steeds sterker, maar omdat het voorzichtig wordt opgebouwd, kan ze het net hebben. “Zo, nu ben je wel voldoende opgewarmd,” zegt hij droogjes. “Wat, opgewarmd?” roept ze verontwaardigd en Daan begint te lachen. “Als ik nu echt dacht dat je tegen me zat te liegen wel. Ik bedoel ‘Ja meisje, opgewarmd’. Zo klink ik wat strenger. Nu krijg je nog tien klappen.” In een heel traag ritme laat hij zijn hand hard neerkomen. Iedere klap stuurt een elektrische lading door haar lijf en ze begint te hijgen. De laatste trilt helemaal na door haar lichaam. Ze houdt het niet meer. Gelukkig bevindt Daan zich in dezelfde stemming. Hij helpt haar overeind. Al zoenend helpen ze elkaar uit de kleren. Halverwege een zoen doet ze een stap achteruit. Terwijl hij voorover buigt om de kus af te maken, grijpt ze haar kans. Ze duwt hem met twee handen van haar af op het bed. Direct klimt ze erachteraan en bovenop hem. Ze houdt haar handen op de zijne en drukt met haar gewicht op zijn benen. “Nu heb ik de macht!” zegt ze triomfantelijk.

Dat blijkt een misrekening! Met een snelle draai rolt hij haar van haar af. Direct rolt hij zich aan de kant en trekt hij haar op haar buik. Een paar scherpe tikken volgen. “Volgens mij heb je het mis!” zegt hij tussen haar hoge gillen door. Dan stapt hij uit bed. “Waar ga je heen?” vraagt ze verbaasd, misschien zelfs een tikje teleurgesteld. Hij rommelt wat in een kastje. “Condooms pakken, of doen we ineens onverstandig op dag 2? Foei meisje.” Hij geeft haar een tikje op haar neus en gaat weer op het bed liggen. “Volgens mij was jij hier heel goed in.”

Nadat het condoom om is, beklimt ze hem weer, nu met haar rug naar hem toe. Deze keer begeleidt ze hem naar binnen. Langzaam gaat ze op en neer. Met een luide klap landt Daans hand op haar linkerbil. Ze hijgt en beweegt in langere halen. Met een klap op de andere kant verhoogt ze het tempo. Iedere ‘aanwijzing’ wordt opgevolgd, ze hijgen steeds harder en kreunen zachtjes. Dan buigt ze voorover en steunt op haar linkerhand, terwijl ze met de rechter zichzelf bevredigt. Al rijdend, en onder een regen aan klappen, komt ze klaar. De spiertrekkingen zorgen ervoor dat Daan snel volgt.

“We hebben tot vijf uur,” zegt ze, wanneer ze enkele minuten later knuffelend tegen elkaar aan liggen. “Vandaag misschien, maar ik heb het idee dat we nog wel langer hebben.” Ze lacht gelukzalig bij deze gedachte. Ze denkt aan alle dagen die zich herhaald hebben, hoe vervelend het soms was, en wat het heeft opgeleverd. ‘Misschien herhaalt deze dag zich wel’ bedenkt ze zich, terwijl ze zich omdraait naar Daan. Met een lange zoen gaat in elk geval het laatste half uur in de herhaling.