De ervaringen van mijn eerste, gedwongen bezoek aan het MeidenVerbond en hun hut in het bos, hebben een diepe indruk op me gemaakt. Ik was nog nooit in mijn leven zo vernederd als die dag. Nog weken spookten de beelden door mijn hoofd. Aan de ene kant
zinde ik op wraak en aan de andere kant was ik gewoon te bang. En ik wist ook niet of ik de weg terug zou kunnen vinden naar die hut, daar diep in het bos. Zo gingen er heel wat maanden voorbij en begon ik een beetje te vergeten wat me was overkomen.
Op een bloedhete zomermiddag was ik met Tom, mijn vriend, aan het crossen op onze mountainbikes door de bossen. Op een eenrichtingspaadje kwamen ze opeens van de andere kant. We konden niet meer remmen en botsen vol op elkaar. Ik herkende ze direct.
Het waren twee van die meiden die me toen hadden meegevoerd…..ik weet niet waardoor het kwam, de warmte of de wraakgevoelens of gewoon de schrik van de botsing. Maar ik pakte één van die meiden, draaide haar om en gaf haar een paar ferme tikken tegen haar
wielrenbroekje. Dat moet Tom zijn hoofd op hol gebracht hebben. Want hij pakte de andere meid en trok in één ruk haar sportbroekje naar beneden. Ik staarde naar haar onderbroekje, zag zelfs een stukje van haar billen, totdat een keiharde klap in mijn gezicht me weer bij positieven bracht en ik mijn fiets pakte en heel hard de andere kant op fietste.
Zoals zo vaak tijdens mijn zaterdagse blokje om, ging mijn fantasie weer met me op de loop. Ik dacht terug aan het voorval. Ik fantaseerde er flink op los. In mijn gedachten trok Tom nog wat meer naar beneden bij die meid. En voordat ze met een hoog gilletje haar slipje weer omhoog getrokken had, had ik vol zicht op een bosje schaamhaar……Tijdens het hardlopen moest ik daar niet al te vaak aan denken, want dan werd het rennen wat ongemakkelijk. Ik probeerde het beeld uit mijn hoofd te krijgen en keek naar de bomen, waar de eerste blaadjes al weer van afvielen. Vóór me op het pad dwarrelde zo’n blad naar beneden en toen……pats…werd ik vanachter bij mijn benen gegrepen. Er werd een juten zak over mijn hoofd getrokken en vele handen droegen mij van het pad af. Ik hoorde vrouwenstemmen en ook meiden en kreeg een heel nare herinnering. Na een flinke tijd werd ik ergens binnen gedragen.
“Zet hem in het schandblok”, hoorde ik een vrouwenstem zeggen. Ik voelde hoe mijn voeten ergens in geduwd werden. Daarna werd ik voorover gebogen en werden mijn nek en handen vastgezet. Ik kon geen kant op. Toen werd de juten zak van mijn hoofd afgetrokken. Ik zag als eerste Marleen en haar moeder en toen de twee meiden van het fietsongeval en twee oudere vrouwen, die hun moeder wel zouden zijn. De rest van de meiden stond om me heen. Ik was weer terug bij het Meidenverbond en er trok een siddering door mijn lijf.
“Ik heb niets gedaan, het was Tom!”. In noodsituaties als deze had ik niet veel met loyaliteit van vrienden.
“Zo, Stefan….”, nam de moeder van Marleen het woord. “Het eerste lesje is kennelijk nog niet voldoende doorgedrongen. Sterker nog, het pesten was nog kinderspel vergeleken bij wat je onze leden Els en Babette hebt aangedaan. Je straf die je hier vanmiddag zult
ondergaan, zal recht evenredig zijn met je zeer ernstige daden”.
Ik zag hoe ze het harde houten plankje pakte en achter me ging staan. “We zullen ervoor zorgen dat het lesje van vandaag een heel stevige indruk maakt, rekening houdend met recidive en de kans die je hebt gehad om je leven te verbeteren sinds de eerste keer dat je
hier was”. Ik kon haar niet meer zien en van schrik en gespannen afwachting trok ik mijn billen samen. Marleen’s moeder zag het. “Ja, Stefan, je weet al wat er gaat gebeuren, zie ik, of in ieder geval je billen hebben onthouden wat hier de eerste keer gebeurd is”.
Ik keek wanhopig in het rond en zocht de ogen van de twee meiden.
“Els, Babette, zeg dat ik het niet was!”, riep ik uit. Maar ze keken allebei naar de grond.
“Meidenverbond, de carrousel”, riep de moeder van Marleen. PATS! Het plankje kletste tegen mijn strak gespannen broekje aan. PATS en nog een keer. Toen zag ik dat de moeder van Marleen weer voor me was komen staan en besefte ik dat het plankje steeds werd
doorgegeven. PATS, PATS! Keer op keer. Er stond nu weer een hele rij voor me en ze genoten van de uitdrukking van pijn die op mijn gezicht stond. Ze moedigden elkaar aan om vooral goed uit te halen.
Toen iedereen haar beurt had gehad tintelden mijn billen van pijn onder mijn dunne sportbroekje. Het angstzweet stond ondertussen in druppels op mij rug.
De moeder van Marleen nam weer het woord. “Zo, dames, dit was de inleiding, straks volgt de ceremoniële bestraffing van het MeidenVerbond”.
De inleiding? Mijn billen stonden in brand! Ik wilde iets zeggen om te protesteren, maar er kwam geen geluid uit mijn droge mond.
Zo lieten ze me een tijdje staan. Langzaam trok de ergste pijn weer wat weg en begon de schaamte weer terug te komen. Ik stond hier krom in een soort schandblok. Wat zou er gaan gebeuren? Ze lieten me een eeuwigheid zo staan. Iedereen ging druk bezig met iets anders. Ze hadden geen aandacht meer voor mij.
Na een lange tijd gingen ze allemaal aan een tafel zitten om te eten. Toen het eten op was, zag ik dat Marleen’s moeder aan het hoofd van de tafel ging staan en het woord nam. “Zusters, we zijn vandaag bijeen om wraak te nemen op wat onze leden Els en Babette is
aangedaan. De jongeman die we nu in ons midden hebben, Stefan geheten, zal gestraft worden volgens de tradities van ons Verbond. Zoals het reglement bepaalt zal de vergadering bepalen hoe de straf zal verlopen. De strafmaat zal aansluiten bij wat onze leden is aangedaan. Els en Babette, hoe voelden jullie je na de misdragingen van deze jongen?”
“Vernederd, mevrouw de voorzitter”, zei Els.
“Ja, vernederd, dat is het woord”, zei Babette en voor iedereen te kijk gezet, mevrouw de voorzitter”.
“Goed”, sprak de voorzitter. “Dat zijn natuurlijk vreselijke gevoelens, waar genoegdoening voor moet komen, allereerst voor de slachtoffers, maar ook voor alle leden van ons Verbond. Wat jullie is aangedaan zullen de basiselementen van de straf moeten zijn.
Daarom besluit ik het volgende, in bijzijn en onder voorwaarde van goedkeuring van alle leden: Deze jongeman wordt de volgende straf opgelegd: een ceremonieel pak slaag, waarbij de elementen vernedering en te kijk gezet worden centraal zullen staan. Iemand hier op tegen?” Het bleef ijzig stil.
“Zusters, pak een stoel en vorm een grote cirkel om de te straffen persoon heen”.
Ik had dit alles met stijgende verbazing en angst aanhoort. Wat waren ze van plan? Pak slaag, vernedering….mijn hart bonsde in mijn keel. Ik riep nog een keer dat ik niet degene was die het sportbroekje naar beneden had getrokken, maar dat kwam me op nog bozere gezichten te staan. Ik keek toe hoe de dames allemaal om me heen kwamen zitten. Toen liep Marleen’s moeder op me toe en deed mij een leren band om de hals. Deze werd met een touw vastgezet aan een haak in de muur. Mijn schoenen en sokken werden uitgetrokken. Toen werd ik bevrijd uit het schandblok. Het eerste wat ik deed was kijken hoe ver het was naar de deur van de hut. Dat zag ze kennelijk, want ze lachte meteen. “Vergeet het maar mannetje. Dit touw aan je hals zal je niet ver doen komen” Toen ik mij oprichtte uit het blok trok het touw zich direct strak. Ik moest in het midden van de cirkel gaan staan. Twee van de oudere meiden kwamen voor me staan. Ik wilde me afweren, maar het enige dat ze deden was mijn sporthemdje over mijn schouders naar beneden duwen. Ze stroopten het helemaal af. Ik kreeg een week gevoel in mijn buik toen ze het strak opgerolde hemdje over mijn sportbroek naar beneden trokken en helemaal uit deden. Toen draaiden ze mijn armen op mijn rug en bonden mijn handen stevig vast.
Toen riep Marleen’s moeder Els en Babette bij zich.
“Els, vertel nog even wat deze jongeman bij jou gedaan heeft”. Els kwam naar voren en vertelde van de klappen die ik gegeven had.
“Ga je gang Els”, sprak de moeder van Marleen. Els liep op me toe en trok mijn sportbroekje in één ruk naar beneden. Ik klapte bijna dubbel van schaamte. Het sportbroekje viel op mijn enkels. Els trok het van mijn voeten en gooide het achteloos weg. Daarna draaide ze me om en gaf me een aantal kletsen tegen mijn onderbroek.
“Zo, Stefan, je was toch aan het rennen, dus ren maar eens wat rondjes langs de cirkel”.
Ik keek haar verbluft aan. Ze wilde toch zeker niet dat ik alleen in mijn sportslipje hier rondjes ging rennen?
“Kom, kom, of moeten we je dwingen?” Je zult je verdiende straf helemaal ondergaan”. Ze stond op en gaf me een klets tegen mijn billen.
Ik begon aarzelend te lopen. Ik kleurde tot in mijn nek. Het touw trok strak om mijn nek tijdens het lopen. Het was reuzelastig met de handen op mijn rug gebonden. Alle meiden klapten in hun handen terwijl ik mijn rondjes liep. Daarna moest ik weer in het midden van de cirkel gaan staan.
Marleen’s moeder richtte zich nu tot Babette.
“Babette, vertel jij ook nog even wat deze jongeman voor schandelijks bij jou gedaan heeft”
‘hij heeft mijn broekje naar beneden getrokken en zich aan mij verlustigd, mevrouw”
Ik schudde wild met mijn hoofd en riep uit dat dit niet waar was, dat het mijn vriend Tom was geweest.
“jongeman, je denkt toch niet dat wij jou, na alles wat je hebt gedaan, nog kunnen geloven?
En als klap op de vuurpijl ontkennen en een ander de schuld geven, elk element van deze straf heb je over jezelf afgeroepen. Babette, ga je gang”
Babette liep op me toe en ik keek haar met grote schrikogen aan.
Ze keek strak terug. De blik in haar ogen vertelde me al wat ze ging doen. Ik schudde in paniek wild met mijn hoofd en probeerde me uit alle macht los te rukken. “Nee, Babette, alsjeblieft niet…….dat hebben we bij jou ook niet gedaan”. Met een vernietigend lachje haakte ze haar duimen in het elastiek van mijn sportslip en trok die tergend langzaam naar beneden. Ik schudde wild met mijn lichaam heen en weer, maar kon niet voorkomen dat ik verder werd uitgekleed. Ik liet mijn hoofd in schaamte hangen en probeerde alles te zien als een nare droom waar ik elk moment weer uit wakker zou worden. Maar het was geen droom.
Mijn slip ging helemaal naar beneden.….
Het broekje bleef op mijn enkels liggen.
“Helemaal uit, Babette”, hoorde ik de moeder van Marleen ergens in de verte zeggen. Ze bukte zich en trok mijn slip over mijn voeten en legde hem bij mijn sportbroekje.
Ik stond nu, helemaal bloot, in een cirkel van vrouwen. Het liefste zou ik mijn handen voor mijn kruis vouwen, maar die zaten strak op mijn rug gebonden. Ik voelde de gapende blikken. Hier en daar werd zenuwachtig gegiecheld.
“Zo Stefan, daar sta je dan. Voel de schaamte die onze leden Els en Babette ook moeten hebben gevoeld toen ze door jou zo werden bekeken”.
Ik was in een nachtmerrie beland. De schaamte om hier zo te moeten staan was zo groot dat ik even bang was flauw te vallen. Het duurde een eeuwigheid en ik probeerde de blikken van de vrouwen te vermijden. Dat lukte niet en ik zag hoe ze zich verkneukelden bij mijn ongemak.
“Je kop is nog roder dan je kont, Stefan”, sprak Marleen’s moeder, terwijl ze een krukje in het midden van de cirkel plaatste. “Daar gaan we snel verandering in brengen”.
Ze ging midden in de kring staan en richtte zich tot de hele groep
“Zusters, ik zal nu eerst deze jongen over de knie leggen voor het vervolg van zijn straf. Daarna komen de moeder van Els en Babette, tot slot Els en Babette zelf. De moeders geven een ouderwets pak slaag op zijn blote billen en de meiden hanteren het plankje. En jij Stefan, vraagt aan elk van je strafuitvoerders om je verdiende straf met de woorden: mevrouw, wilt u mij alstublieft een flink pak op mijn blote billen geven, want dat heb ik verdiend. Na elk pak slaag ga je midden in de cirkel staan tot ik je roep voor het volgende deel van onze ceremonie”.
Ik hoorde dit alles aan in verbijstering. Dit kon toch niet echt gebeuren….
Nog één keer keek ik rond, maar besefte dat er geen ontkomen aan was.
Ik zag hoe de moeder van Marleen op het krukje ging zitten.
“OK, je straf gaat verder, kom hier naast me staan!”
Ik had het verzet opgegeven en liep naar haar toe. Marleen’s moeder keek me vragend aan.
Met bibberende knieën stotterde ik: ….”mmevrouw….wilt u…mij….alst….alstublieft…….een ….flink….pak op mijn bl…blote billen geven…..want dat…heb ….ik verdiend”.
“Jazeker jongeman, dat wil ik heel graag!”.
Met een klein duwtje viel ik over haar knieën. Ze begon direct heel hard op mijn nog gevoelige kont te slaan. Vanaf het begin probeerde ik mijn handen los te rukken en begon ik als een woeste met mijn onderlichaam over haar schoot heen en weer te bewegen om aan
haar slagen te ontkomen. Ze stopte met slaan. “STEFAN! Als je niet stil ligt, pak ik eerst het plankje en sla je kont rauw voordat we aan de ronde beginnen. Aan jou de keuze”.
Ik probeerde daarna stil te liggen en ze sloeg ook wat minder hard. Na een eeuwigheid trok ze me van haar schoot af. Eén van de andere meiden moest me verder omhoog hijsen en begeleidde me naar het midden van de cirkel. Het was nu ongelofelijk stil in de ruimte. Ik
voelde hoe iedereen me bekeek. Na een tijdje hoorde ik Marleens’ moeder roepen dat de moeder van Els aan de beurt was. Ik zag hoe de vrouw op het krukje was gaan zitten en op haar knieën tikte met haar handen. Opnieuw ging ik over de knie voor een ziedend pak op
mijn billen en stond ik daarna weer trillend midden in de kring. Toen ik weer bij de volgende moeder over de knie moest, vroeg ik me in paniek af of ik dit wel ging volhouden. Gelukkig was het pak slaag van de moeder van Babette niet zo hard of mijn billen begonnen er aan te wennen. Het in mijn nakie met gloeiende billen en handen op mijn rug gebonden tentoongesteld staan zou echter nooit gaan wennen. Ik wist niet wat erger was, de slaag of de schaamte..

Nu zat Els op de kruk. Om zo over de knie te moeten bij een meid die nauwelijks ouder was dan ik, was nog meer beschamend…
Ze had het plankje in haar hand en gaf me, na mijn eigen verzoek, een ongelofelijk pak slaag. Dat plankje deed veel meer zeer dan met de hand. Ik joekerde van pijn. Na het pak slaag vond ik het in het midden van de kring moeten staan bijna een opluchting. Zo konden mijn billen even tot rust komen. Veel te snel werd ik alweer geroepen en richtte ik me tot Babette. Ik kreeg het verzoek bijna niet meer over mijn lippen……”wilt u…mij….?”
Babette bleek een ware kunstenares te zijn in het hanteren van het martelende plankje en ze reageerde al haar boosheid af op mijn geteisterde kont. Ik liet mijn laatste greintje waardigheid gaan tijdens haar pak slaag. Ik gilde en brulde het uit. Met trappelende benen
probeerde ik aan haar slagen te ontkomen. Ik maakte me al lang geen zorgen meer over mijn naaktheid en wat ze allemaal konden zien, mijn billen waren nu mijn enige zorg.
Toen ze eindelijk stopte, merkte ik tot mijn grote schrik dat mijn piemel zelfs een beetje stijf geworden was door het vele bewegen over haar schoot. Dat was voor iedereen duidelijk te zien en er werden ook opmerkingen over gemaakt.
Toen was het eindelijk voorbij. De moeder van Marleen begeleidde me nog één keer naar het midden van de cirkel. Ze lieten me zo nog een hele tijd staan. De ongelofelijke indruk van deze straf begon nu pas goed tot me door te dringen. Langzaam trok de ergste pijn wat weg en begon ik me af te vragen of en wanneer ik zou worden vrijgelaten.
Ik kromp dan ook ineen van schrik toen Marleen’s moeder weer op me afkwam. Ze sprak de hele groep weer toe.
“Jullie zijn allemaal getuige geweest van de kracht van ons Verbond en hoe wij straffen als iemand zich misdraagt tegenover één van onze leden. Aan de staat van zijn achterwerk te zien heeft deze jongeman zijn prijs betaald. De impact op zijn trots zal nog groter zijn. We
gaan ervan uit dat hij zich in het vervolg beter zal gedragen, niet alleen tegen de leden van ons Verbond, maar tegen vrouwen in het algemeen. De straf van het MeidenVerbond is daarmee ten einde. De gestrafte mag worden losgemaakt en naar de uitgang begeleid”.
Ik werd buiten de deur gezet en kreeg mijn kleren en schoenen nageworpen. Ik trok ze vlug aan en strompelde door het halfdonker terug naar huis, met een hoofd vol schaamte en verwarring over wat me was overkomen…