Sanne springt uit bed en schreeuwt het uit, voor ze beseft dat ze beter stil kan zijn. Heel even wacht ze in stilte af. “Sanne, rustig!” klinkt het van de gang. “Ja, sorry meneer!” antwoordt ze gauw en keert zich dan naar Daan. “Het is de volgende dag, je bent nog hier!” Haar stemgeluid is wat minder uitbundig maar haar glimlach spreekt boekdelen. Hij lacht terug naar haar. “Ik ben nog hier,” is zijn simpele antwoord. Ze draait zich half om. “Moet je kijken, het is helemaal blauw en paars en alles.” Daan lacht even, “Ja dat is wel logisch na gisteravond, maar het is prachtig hoor, je mag zo wel blijven staan.”

Ze kleedt zich aan met een wijdvallende jurk en borstelt haar haar. Daan is inmiddels ook uit bed gekomen en trekt zijn kleren aan. “Ik denk dat je ‘t best via het raam weer kunt vertrekken,” zegt ze, en hij knikt. Daarna stapt hij op haar af en geeft haar een zoen. “Zie ik je vanmiddag in het eetcafé?” vraagt hij? “Beloofd!” is haar antwoord. “Mooi, dan kunnen we ‘t nog hebben over je bedriegerijtjes, met je herhalende dag.” Hij geeft haar nog een ferme tik op haar jurk en klimt dan het raam uit. Zachtjes wrijvend kijkt ze hem nog na en vertrekt dan richting de eetzaal.

Bij alles wat ze doet en ziet, loopt ze met een enorme glimlach rond. ‘Woensdag: Bloemkool en gehaktbal’ staat er op het bord. In de zaal is alles anders. Mensen zitten op andere plaatsen, er is zelfs een andere kassière aan het werk. Ook zij wordt door Sanne vrolijk gegroet terwijl ze haar yoghurt afrekent. Ze geniet van elke hap van haar eten en denkt na over hoe het nu verder gaat. In de moestuin heeft ze niets meer om op te lossen. Ze hoeft ook geen rondes meer te maken in het dorp. Plots weet ze wat ze kan doen: bij de oude man langsgaan. Ze ruimt af (zonder spektakel van geslagen medebewoners ditmaal) en loopt rustig naar buiten. Fluitend wandelt ze langs de moestuin, waar ze Jamie en zelfs de bewaker groet. Vrolijk groeten zij haar terug. Ze loopt door, gaat door de poort en loopt het dorp in. Bij de kiosk stopt ze nog even en het wordt ook daar bevestigd: het is nu echt woensdag, haar herhaaldag is voorbij.

Ruim voor de lunch zit ze in het eetcafé. Het gesprek met de man was gezellig en hij was erg blij geweest dat ze terug was gekomen om met haar te praten. Na een uurtje had ze beloofd de volgende dag terug te komen en had ze afscheid genomen. Nu zit ze al even vol spanning te wachten tot Daan zou komen. Er verschijnt een schim voor het matglas in de deur en haar hart begint sneller te kloppen; daar is hij eindelijk. Breed glimlachend stapt hij de deur door en schuift bij haar aan tafel. “Deze keer weet ik nog wie je bent,” grapt hij. Ook Sanne moet lachen, maar in haar huidige stemming is het geen prestatie om haar aan het lachen te krijgen.

Samen lachen ze verder, vertellen ze verhalen die ze beide nog niet gehoord hebben en genieten ze van elkaars gezelschap. “Hoe laat moet je terug zijn?” vraagt Daan. Ze denkt even na. Eigenlijk weet ze het niet zo goed. Zoveel heeft ze nog niet gepland en de normale kalender is ze een beetje uit het oog verloren. “Hmm, ik denk om vijf uur, dan moet iedereen weer terug zijn uit het dorp.” Ze kijkt wat ondeugender. “Dus moeten we maar eens gaan.” Verward kijkt Daan naar zijn horloge. “Het is pas half drie, waarom moet je nu al gaan? Het is maar een klein stukje?” “Ik dacht, we moeten nog naar jouw huis. Je wilde me nog spreken over mijn verhalen over herhaaldagen, toch?” De totaal onschuldige blik in haar ogen past niet bij de gedachten in haar hoofd, en in het zijne.

“Dit moet de allereerste keer zijn dat ik uitkijk naar een pak slaag,” denkt Sanne, nadat ze zojuist de woorden “Zo meisje, kom jij maar even hier,” heeft gehoord. Ze buigt zich over Daans schoot en legt haar hoofd op de rand van het bed. Haar jurk wordt opgetild, haar onderbroek gaat naar beneden. “Ik zal je straffen voor je wilde verhalen over herhalende dagen,” zegt hij op strenge toon. “Ja Daan, ik heb het verdiend,” antwoordt ze, overdreven onderdanig. Ze wiebelt nog even met haar achterwerk heen en weer in afwachting van zijn hand. Zachtjes, duidelijk voelbaar, maar niet meer, begint hij te slaan. Ze merkt dat ze nog heel gevoelig is, maar langzaam ontstaat er ook een fijne tinteling en ze voelt dat ze opgewonden raakt. Te merken aan de prikken die ze in haar buik voelt, deelt Daan die gevoelens. Gestaag bouwt hij het pak slaag op, steeds iets sneller en een klein beetje harder.

“Misschien zijn je billen nog iets te gevoelig,” geeft Daan aan. Even denkt ze dat hij stopt, maar dan voelt ze zijn hand op haar benen. “Niet daar!” roept ze, maar hij is niet van plan naar haar te luisteren. “Volgens mij bepaal ik dat, of niet dame?” Bij deze woorden voelt ze een kriebel, een beetje zoals wanneer de directeur haar toespreekt, maar toch ook weer heel anders. “Ja, Daan,” zegt ze en even later voelt ze zijn hand neerkomen. Wat ontzettend gevoelig zijn haar benen! Ook al voelt ze dat hij niet op volle kracht slaat, het prikt en bijt al gauw. Ze trappelt op zijn schoot. Als dat niets uithaalt, probeert ze met haar hand haar onderlichaam te beschermen.

Direct wordt de hand op haar rug vastgezet. “Doet het pijn?” vraagt Daan op plagerige toon, terwijl hij door blijft slaan. “Au, ja, gemenerik!” roept ze terug. Dat had ze duidelijk beter niet kunnen doen. Direct begint hij wat harder te slaan. Ze trekt haar benen uit elkaar, maar dat blijkt een aanleiding om ook aan de binnenkant van haar benen te slaan. Gauw sluit ze deze weer en probeert een andere tactiek: “Au Daan, niet zo hard, ik heb mijn lesje geleerd!” Weer bereikt dit niet het juiste resultaat. “Wil je liever dat ik weer op je billen sla?” Ze denkt even na. Het gevoel was wel beter, ook al branden ze nog van gisteren. “Au, misschien,” antwoordt ze. “Dat kan, je hoeft er alleen maar om te vragen.” Wat gemeen weer! Ze bijt op haar lip, maar de gemene steken in haar benen zorgen ervoor dat ze haar trots laat vallen. “Zou je alsjeblieft weer op mijn billen willen slaan!”

Daan gaat nu wel in op haar verzoek. Langzaam begint hij weer te slaan en voert het tempo steeds een stukje op. Het brandende gevoel wordt steeds sterker, maar omdat het voorzichtig wordt opgebouwd, kan ze het net hebben. “Zo, nu ben je wel voldoende opgewarmd,” zegt hij droogjes. “Wat, opgewarmd?” roept ze verontwaardigd en Daan begint te lachen. “Als ik nu echt dacht dat je tegen me zat te liegen wel. Ik bedoel ‘Ja meisje, opgewarmd’. Zo klink ik wat strenger. Nu krijg je nog tien klappen.” In een heel traag ritme laat hij zijn hand hard neerkomen. Iedere klap stuurt een elektrische lading door haar lijf en ze begint te hijgen. De laatste trilt helemaal na door haar lichaam. Ze houdt het niet meer. Gelukkig bevindt Daan zich in dezelfde stemming. Hij helpt haar overeind. Al zoenend helpen ze elkaar uit de kleren. Halverwege een zoen doet ze een stap achteruit. Terwijl hij voorover buigt om de kus af te maken, grijpt ze haar kans. Ze duwt hem met twee handen van haar af op het bed. Direct klimt ze erachteraan en bovenop hem. Ze houdt haar handen op de zijne en drukt met haar gewicht op zijn benen. “Nu heb ik de macht!” zegt ze triomfantelijk.

Dat blijkt een misrekening! Met een snelle draai rolt hij haar van haar af. Direct rolt hij zich aan de kant en trekt hij haar op haar buik. Een paar scherpe tikken volgen. “Volgens mij heb je het mis!” zegt hij tussen haar hoge gillen door. Dan stapt hij uit bed. “Waar ga je heen?” vraagt ze verbaasd, misschien zelfs een tikje teleurgesteld. Hij rommelt wat in een kastje. “Condooms pakken, of doen we ineens onverstandig op dag 2? Foei meisje.” Hij geeft haar een tikje op haar neus en gaat weer op het bed liggen. “Volgens mij was jij hier heel goed in.”

Nadat het condoom om is, beklimt ze hem weer, nu met haar rug naar hem toe. Deze keer begeleidt ze hem naar binnen. Langzaam gaat ze op en neer. Met een luide klap landt Daans hand op haar linkerbil. Ze hijgt en beweegt in langere halen. Met een klap op de andere kant verhoogt ze het tempo. Iedere ‘aanwijzing’ wordt opgevolgd, ze hijgen steeds harder en kreunen zachtjes. Dan buigt ze voorover en steunt op haar linkerhand, terwijl ze met de rechter zichzelf bevredigt. Al rijdend, en onder een regen aan klappen, komt ze klaar. De spiertrekkingen zorgen ervoor dat Daan snel volgt.

“We hebben tot vijf uur,” zegt ze, wanneer ze enkele minuten later knuffelend tegen elkaar aan liggen. “Vandaag misschien, maar ik heb het idee dat we nog wel langer hebben.” Ze lacht gelukzalig bij deze gedachte. Ze denkt aan alle dagen die zich herhaald hebben, hoe vervelend het soms was, en wat het heeft opgeleverd. ‘Misschien herhaalt deze dag zich wel’ bedenkt ze zich, terwijl ze zich omdraait naar Daan. Met een lange zoen gaat in elk geval het laatste half uur in de herhaling.

Met een kloppend, pijnlijk achterwerk, maar ook een vreemd, licht gevoel steekt Sanne het plein over naar de slaapzalen. Een bijzondere combinatie: de ergste pijn die ze ooit gevoeld heeft tegenover zulke verlichting. Voorzichtig begint ze ook weer aan andere zaken te denken, zoals Daan. Ze versnelt haar pas iets (maar niet te snel, dat doet nog te veel pijn, blijkbaar) en beent richting haar kamer. Daar aangekomen fluit ze een wijsje en opent het raam. Behendig helpt ze Daan naar binnen. “Sst, we moeten heel stil zijn,” fluistert ze. “Ik snap ‘t. Hoe was het bij de directeur?” vraagt Daan. Ze tilt haar jurk op en laat haar sporen zien. Hij slaat een hand voor zijn mond wanneer hij de ravage ziet. Wanneer ze even naar beneden kijkt, ziet ze ook een andere reactie. “Heel erg pijnlijk,” licht ze toe. “Ik heb spijt betuigd voor mijn daden en ben daarvoor uitgebreid gestraft, zoals je kunt zien. Mijn hoofd voelt een stuk beter nu, andere plekken voelen zich wat minder.”

Ze rommelt in haar tas en haalt de crème van Nadine tevoorschijn. “Ik heb geleerd dat jij heel goed kunt masseren en ik kan nu wel een goeie massage gebruiken.” In een vloeiende beweging trekt ze de jurk over haar hoofd en duikt ze op haar buik in het bed. “Begin maar met mijn nek en werk zo naar beneden. Wanneer je bij mijn billen komt, kun je deze crème gebruiken. Behoedzaam klimt Daan op het bed en gaat met zijn knieën aan weerzijden van haar lichaam zitten. Hij geeft haar een ferme tik en Sanne piept verschrikt. “Gaan we commanderen?” fluistert Daan geamuseerd, voor hij begint. Via haar nek en schouders gaat hij langzaam naar beneden. “Ik kan niet verder, er zit wat in de weg!” zegt hij quasi-onschuldig. Sanne lacht even, tilt haar heupen op en schuift haar ondergoed een stukje naar beneden. Daar pakt Daan het vast en trekt het uit. “Anders zit ‘t straks misschien weer in de weg, dat is niet handig.” Eerst voorzichtig voelt ze zijn handen op haar billen. Hij smeert steeds kleine kloddertjes op het oppervlak en smeert die uit. Ze kermt zachtjes. Wanneer hij over een van de tramrails heen gaat die de cane heeft achtergelaten, zuigt ze haar adem scherp naar binnen en zet ze haar nagels in het kussen. Dat is zeker nog wel erg gevoelig.

Dan slaat de voorzichtigheid om in plagerijen. Zich er niet van bewust dat hij dit al vaker heeft gedaan en gezegd, waarschuwt Daan haar weer dat ze stil moet zijn. Ze weet dat het komt, maar toch is het moeilijk om zich erop voor te bereiden. Ze bijt in het kussen en wiebelt met haar billen in een halfslachtige poging te ontsnappen wanneer hij begint te knijpen. Met zijn nagels zet hij een beetje druk en trekt heel langzaam een lijn die alle sporen van de cane doorkruist. Het brandt, het schuurt, maar het windt ook enorm op. De zachte druk van zijn vingers verlicht, tot hij weer wat doet om de brand weer terug te brengen. Onbewust gaan haar benen iets uit elkaar. Dan tilt ze haar heupen een stukje op, om zijn knedende handen te ontmoeten. “Zo, word je hier soms een beetje opgewonden van?” plaagt Daan terwijl hij nog een keer stevig knijpt. Ze begraaft haar hoofd in het kussen, deels vanwege de pijn en deels omdat ze rood aanloopt door zijn opmerking. Nu is er nog een hand op haar billen, terwijl de anderen handen met twee vingers langzaam tussen haar lippen naar beneden glijdt. Ze kantelt haar heupen nog een stuk verder om hem toegang te geven tot haar klit. Langzaam, steeds iets sneller, begint hij haar daar te masseren, terwijl de andere hand blijft kneden. Er ontsnappen steeds iets luidere kreunen aan het kussen.

Hijgend tilt ze haar hoofd op, “Ik heb condooms in mijn tas zitten.” Hij laat haar billen los en rommelt even in haar tas. Hij haalt het pakje tevoorschijn en legt het op bed. Met een fluisterversie van ‘you can leave your hat on’ trekt hij vervolgens zijn kleren uit. “Hoe werkt zo’n ding ook al weer?” fluistert hij daarna, terwijl hij de verpakking opentrekt. “Kom maar, ik heb inmiddels ervaring,” zegt Sanne. Zachtjes aait ze zijn harde geslachtsdeel en brengt vervolgens het condoom aan. Dan gaat ze op haar rug liggen, maar wanneer ze over het bed schuift, schuurt ‘t behoorlijk. Over een andere boeg dan maar. Ze draait zich om, zodat ze op haar knieën op het bed zit, haar hoofd weer half begraven in het kussen. Even draait ze zich nog naar hem toe. “Voorzichtig,” maant ze en Daan knikt. Hij neemt achter haar plaats en pakt haar heupen vast. Eenvoudig glijdt hij bij haar naar binnen. Met langzame stoten, waarbij hij er voorzichtig voor zorgt dat hij slechts heel zachtjes met zijn heupen haar achterwerk raakt, beweegt hij heen en weer. Ze begint weer luider te kreunen in het kussen.

Plots voelt ze een golf van pijn wanneer hij hard tegen haar aan stoot. Daarna gaat hij verder zoals daarvoor en de pijn vermengt zich met het plezier en de prikkels die ze van binnen voelt. Weer een harde stoot, en weer vermengen zich de gevoelens. Ze merkt dat hij een ritme aanhoudt, elke vijfde stoot is harder. Het tempo gaat omhoog, de ademhaling gaat mee. De pijn- en plezierprikkels blijven zich mengen, de kreunen volgen zich steeds sneller op. Achter haar hoort ze Daan hijgen en zachtjes kreunen. Ze voelt hoe zijn spieren zich aanspannen als hij klaarkomt. Zijn penis glijdt diep naar binnen, zijn heupen stoten haar nog een keer hard aan en op die stortvloed aan prikkels weet ze ook haar eigen hoogtepunt te bereiken. Ze stort voorover op het bed en Daan volgt haar in dezelfde beweging. Met zijn hoofd op haar rug liggen ze hijgend tegen elkaar.

Het zweet droogt langzaam op en de ademhaling wordt weer rustiger. Ze krijgt het een beetje fris, tot Daan het laken pakt en om hen heen slaat. Ze verplaatsen zich even in het bed en kruipen dicht tegen elkaar aan. Ze zwijgen een tijdje, de aanwezigheid van de ander is voor beiden genoeg, tot Sanne de stilte verbreekt. “Blijf je bij me?” vraagt ze hem zachtjes. “Ik blijf bij je,” antwoordt Daan en hij drukt zich nog wat steviger tegen haar aan. “We hebben vaker zo gelegen, maar iedere morgen word ik weer alleen wakker. Daar kun je ook niets aan doen, alleen ik hoop dat het nu eens anders is. Ik voel me zo alleen elke morgen.” Hij knijpt in haar arm. “Als je morgen weer alleen bent, dan kun je me weer vinden.”

“Pff, ik krijg het heet!” zegt Sanne even later. Buiten is het nog niet echt afgekoeld en omdat ze zo knus liggen, is de temperatuur weer flink toegenomen. Ze gooit de lakens van hen af. “Jij weet ook niet wat je wil,” spot Daan. “Ik kom anders toch elke dag weer bij je terug!” werpt ze tegen. Daan denkt even na. “Misschien is dat wel een smoesje om mij in bed te krijgen.” Sanne lacht even. “Tsja, behalve trucjes zoals bij de bewaker, en ‘t feit dat ik wel heel veel van je weet, kan ik ‘t nooit echt bewijzen. Aan de andere kant, als ik jou in bed wilde krijgen, was ‘t ook wel voldoende geweest om mijn geslagen billen te laten zien. Dan had ik niet dat hele verhaal erbij moeten verzinnen.” Enigszins betrapt knijpt hij in haar billen. Ze draait zich om en bijt zachtjes in zijn arm. “Foei foei dame, dat doen we hier niet,” wordt ze terechtgewezen. Zijn blik zegt echter wat anders. “Doe er maar wat aan!” daagt ze uit. Met een flitsende beweging stopt hij zijn hand in haar BH en neemt haar linkertepel stevig vast tussen duim en wijsvinger. Met de andere hand houdt hij zijn hand voor zijn lippen,:“Ssssh!” Ze kronkelt in het bed en bijt op haar tong, tot ze opgeeft. “Ik stop al, ik stop al!” Een wonderlijke combinatie van fluisteren en schreeuwen.

Daan laat los en begint haar te zoenen. Zijn kus wordt enthousiast beantwoord. Zachtjes blijven ze elkaar strelen en zoenen, tot de vermoeidheid langzaam begint in te vallen. “Je hoeft er niet tegen te vechten, het lijkt eigenlijk onmogelijk om op te blijven” zegt Sanne wanneer ze Daan ziet gapen. Hij kijkt haar spottend aan, maar ze haalt haar schouders op. “Ik weet dat ‘t raar is, maar zo werkt ‘t blijkbaar. Zo direct vallen we in slaap en dan word ik wakker en ben ik weer genezen en alleen.” Ze draait zich weer om. “Je kunt me wel knuffelen, dan vallen we samen in slaap.” Daan slaat zijn arm om haar heen, en langzaam doezelen ze samen weg.

Sanne wordt wakker van het geluid van de radio. ‘I got you babe’, alweer. Teleurgesteld en met haar ogen nog dicht draait ze van haar zij naar haar rug. Direct wordt ze twee dingen gewaar. Ten eerste is er een dof pijnlijk gevoel van een achterwerk dat tegen het bed drukt en duidelijk nog niet is genezen van een gedenkwaardig pak slag. Ten tweede ligt haar schouder ergens tegenaan: Daans gezicht. “Hmm, goeiemorgen” mompelt hij, terwijl hij langzaam wakker wordt. Ineens is ze klaarwakker. Ze rolt weer op haar zij en kijkt over heer schouder naar beneden. Blauwe plekken, dieppaarse lijnen, duidelijk niet waarmee ze normaal wakker wordt. Dan kijkt ze naast zich en voelt voorzichtig aan het haar van de gestalte. Hij ligt er echt, naast haar, in bed, terwijl het ochtend is. Het is eindelijk morgen geworden.

Het ijs breken met Nadine is vandaag weer gemakkelijk. Haar gestrafte billen werken als een rode lap op een stier en ze vraagt Sanne direct hoe dat zo gekomen is. Tijdens de gymles is Sanne in opperste concentratie. Ze weet met een prachtige worp de bal van Nadine uit de koers te brengen. In een beweging stapt ze door, vangt ze de bal van haar tegenstandsters en gooit ze een prachtige effectbal die, via de borst van het eerste meisje, het tweede meisje op haar been weet te raken. Er klinkt zelfs een klein applaus en balorig gejuich uit de zaal. De sportleraar die de leiding heeft kijkt haar even goedkeurend aan. Daarna herstelt hij de orde. “Ok dames, goede inzet vandaag, voor de meesten althans. Nu allemaal naar de douches, hop hop!” Om zijn woorden te onderstrepen blaast hij een aantal keer op zijn fluit.

In de douches komt Nadine direct naar haar toe. “Gooide je die bal nou expres tegen de mijne? Hoe wist je dat ik die zou gooien?” Sanne grijnst. “Ik had gewoon zo’n voorgevoel, en ik had ook een gevoel dat ik er op de een of andere manier de schuld van zou krijgen. Toen zag ik je aanhalen in mijn ooghoeken en dacht ik alleen maar ‘Ik heb een kans om mijn hachje te redden.’ Volgens mij is het gelukt.” Nadine is onder de indruk. “Of jij de schuld had gekregen, weet ik niet. Ik niet in elk geval, de meiden weten wel beter dan mij te verlinken.” Ze kijkt stoer. “O, wat gebeurt er dan?” vraagt Sanne onschuldig. Nadine lacht gemeen. “Dan krijgen ze een ‘ongeluk’ in de douche, waarna hun billen er ongeveer zo uitzien als die van jou nu.” “Nou, dan zal ik mijn mondje maar houden,” antwoordt Sanne. “Maar dan heb ik wel wat tegoed van je. Je moet met me mee gaan eten.”

Een kwartiertje later zitten ze samen aan de maaltijd. Met Sannes charme hebben ze een gezonde salade met gamba’s weten te bemachtigen, die veel beter smaakt dan de chili die Sanne de eerste herhaaldagen at. Ze praten samen honderduit. Het grootste gedeelte van de verhalen heeft Sanne al gehoord, maar ze weet dat het belangrijk is om ze nog eens te horen om een band met Nadine op te bouwen. Het bijzondere is wel dat Nadine altijd wel een nieuw verhaal weet te vertellen dat ze in al die weken nog nooit tegen haar verteld heeft. Aan het eind van de maaltijd wordt Sanne een beetje stil. Ze zit met haar gedachten al bij haar gesprek bij de directeur. Nadine merkt ook dat de stemming omslaat. “Je lijkt ineens zo afwezig, vertel eens wat er is,” spoort ze Sanne aan. Ze haalt even diep adem. “Zo direct heb ik mijn wekelijkse afspraak met de directeur. Ik weet dat hij ontdekt heeft dat ik mensen uit het dorp heb opgelicht, hij weet alleen nog niet dat ik het ook weet. Hij zal me vreselijk gaan straffen, vrees ik.”

“Pff, dat is wel naar inderdaad. Die vent kan ook zo gemeen hard slaan,” zegt Nadine meelevend. Ze rommelt even in haar tasje en haalt haar potje met crème tevoorschijn. “Dit is mijn wondermiddel, sheaboter. Ik smeer het zelf ook en het verlicht de pijn een beetje. Je mag het wel wat lenen.” Net als de eerste keer vult ze een klein bakje en geeft dit mee met Sanne. “Je moet je er niet onder laten krijgen door die lui hier hoor. Die sportleraren zijn gewoon sadisten, die maar wat graag slaan. Ik heb dat rooster van ze ook weleens gezien, het zijn altijd dezelfden die zich laten indelen bij de meisjes.” Nadines gezicht klaart op. “Zullen we dat schema eens goed omgooien, zodat de sportleraren die graag bij de meisjes zijn bij de jongens worden ingedeeld en omgekeerd?!” Sanne is iets minder enthousiast: “Misschien als ik weer normaal kan zitten,” zegt ze terughoudend. “Pff, watje,” lacht Nadine. “Zie ik je morgen weer bij het eten?” vraagt Sanne terwijl ze opstaat. “Het was gezellig, morgen weer. Misschien ben je dan wel weer klaar om met me iets aan de bewakers te doen.” “Misschien!” knipoogt Sanne, terwijl ze vertrekt richting de directeur.

Met lood in de schoenen steekt ze het plein over richting het kantoor van de directeur. Ze heeft een droge keel en een knoop in haar maag. Het is nog lekker weer buiten, zoals elke dag, maar ze kan er niet van genieten. Van dit stuk van de avond heeft ze vanaf de tweede herhaaldag al niet meer kunnen genieten, omdat ze weet wat haar te wachten staat. De eerste paar keren was er nog voorzichtig optimisme, dat ze hem nu wel zou overtuigen om haar te sparen. Daarna was er berusting en innerlijke voorbereiding, om in elk geval ervoor te zorgen dat hij niet de zwaarste straf zou uitdelen. Nu was er een gevoel bijgekomen, die verdraaide spijt, die langzaam in haar is gekropen en gisteren naar boven is gekomen. Het is die spijt die haar heeft overtuigd dat onder straf uit willen komen, of gaan voor het minimum, op de lange termijn niet het beste is, omdat ze dan met die spijt blijft zitten. En dat is een rotgevoel. Alleen, het alternatief is ook niet aanlokkelijk. Moet ze niet terugkrabbelen? Zou ze echt niet met die spijt kunnen leven?

Ze klopt op de deur en de directeur roept haar binnen. Ze neemt plaats en wacht geduldig tot hij klaar is met zijn papieren. “Sanne, vertel eens over afgelopen week,” zegt hij. “Hmm, niet zo goed meneer,” zegt ze, net iets zachter dan ze bedoeld had. Hij kijkt op en kijkt haar geïntrigeerd aan. “Niet zo goed? Vertel eens, wat ging er niet goed?” Eerst komt het ‘makkelijke’ stuk: de bekentenis. Die heeft ze inmiddels wel vaker gedaan. “Eigenlijk gaat ‘t nog verder terug dan de afgelopen week. Vanaf het moment dat ik hier ben, ben ik langs dorpsbewoners gegaan om telefoonabonnementen af te sluiten. Al die contracten bevatten kleine lettertjes die mij een hoop geld opleveren. Ik heb zo voor honderden euro’s mensen opgelicht.” Zoals elke dag kijkt ze nu naar de verbaasde blik van de directeur. Vandaag kan ze er nog een schepje bovenop doen. “Ik heb spijt gekregen van wat ik gedaan heb, daarom ben ik vanochtend langs alle mensen gegaan met een excuusbrief en een uitleg over hoe ze hun geld terug kunnen krijgen.”

De directeur lijkt even met stomheid geslagen. “Wel, dat was niet hoe ik had verwacht dat dit gesprek zou gaan,” herpakt hij zich. “Een van je slachtoffers is een vriend van mij, ik zal hem even bellen om je verhaal te bevestigen.” Tijdens het telefoongesprek zit ze zenuwachtig met haar duimen te draaien. Gek eigenlijk, want ze weet dat ze niet liegt. Toch, de directeur is een indrukwekkende figuur en het dreigement van de paddles die achter hem hangen is er altijd. Gelukkig krijgt de directeur de bevestiging waar hij naar op zoek is. Tevreden kijkt hij haar aan. “Om eerlijk te zijn had ik verwacht hier een liegende jongedame voor me te zien, die heel erg haar best zou doen om te doen alsof er niets aan de hand is en daarna zou proberen om te doen alsof het allemaal niet haar schuld was.” Ondanks haarzelf moet Sanne even lachen om het inzicht van de directeur. “Totaal zinloos natuurlijk, want ik heb je exceldocumenten gezien en weet precies wat je de afgelopen weken gedaan hebt. Ik moet zeggen, ik ben wel een klein beetje onder de indruk, jongedame. Echter, dit blijven ernstige feiten en ook al heb je er spijt van, ik ga toch even een indruk maken zodat die spijt niet achteraf heel tijdelijk bleek te zijn. Sta maar vast op en buig over het bureau.” Met die woorden staat hij op en haalt hij de kleinste van de drie paddles van de muur.

“Meneer?” vraagt Sanne dan, en de directeur draait zich om. “Zou u die paddle hebben gebruikt als ik gedaan had alsof ik een zorgeloze week achter de rug had en er niets aan de hand was?” Hij schudt zijn hoofd. “Nee, dan waren strengere maatregelen aan de orde geweest. Nu komt hét moment, het moment waarop ze de controle uit handen geeft. “Ik denk dat nu mij de straf moet geven die u van plan was, meneer.” Ze is bijna niet meer te verstaan. Hij kijkt haar aan en ziet de tegenstrijdige gevoelens in haar ogen. Een soort pijn, niet fysiek, maar van binnen, die in haar blik spreekt. Iets dat hij in al zijn jaren bij dit instituut maar zelden gezien heeft, maar waarvan hij weet hoe belangrijk het kan zijn voor het verdere verblijf, misschien wel het verdere leven, van de persoon in kwestie. Hij knikt naar haar, hangt de kleine paddle weer op en pakt de grote van de muur.

Een stemmetje in Sanne schreeuwt: “Wat heb je gedaan, muts!” Dat stemmetje wordt genegeerd als ze haar jurk uittrekt en de directeur uitlegt dat die anders toch maar naar beneden glijdt. Ze buigt voorover en voelt hoe ze ontbloot wordt. “Je benen een stap uit elkaar en handen aan de rand van het bureau. Je krijgt twaalf klappen. Als je loslaat, telt de klap niet mee. Als je vloekt, telt de klap niet mee.” De woorden zijn hetzelfde, maar de toon is zachter. Gehoorzaam volgt ze de aanwijzingen op. “Zo te zien heb je er al flink van langs gekregen,” merkt hij op met een blik op haar gehavende bilpartij. “Akkefietje met een boze dorpsbewoner,” mompelt ze en ze hoort hem even gniffelen. “Je krijgt 12 klappen,” kondigt hij opnieuw aan. Het koude hout rust tegen haar billen en ze zet zich schrap wanneer dat gevoel verdwijnt. Met een grote klap komt de paddle vervolgens op haar billen neer. Ze wordt hard in het bureau gedrukt. Het gevoel van pijn overspoelt haar. Deze zware paddle heeft ze al even niet meer gevoeld en het lukt nooit om te onthouden hoe pijnlijk het precies voelt. Misschien ook maar beter.

Met een plof laat ze haar adem ontsnappen wanneer de tweede klap volgt. Ze hijgt en worstelt om haar ademhaling onder controle te krijgen. Dan is het weer wachten, gelijktijdig zowel veel te kort, als oneindig lang. De derde volgt. De pijn dringt tot diep in haar vlees door, aan de oppervlakte lijkt elke vierkante millimeter van haar huid in brand te staan. Dat gevoel lijkt al heel erg, maar ze weet dat het bij elke uithaal erger wordt en haar besef van de ergste pijn ooit verder zal oprekken. Nummer vier, een oergeluid ontsnapt aan haar lippen. Ze voelt hem even de paddle op haar linkerbil doen rusten, waardoor ze weet wat er komen gaat. Na de vijfde en de zesde klap voelt die helft van haar zitvlak zich niet meer tekort gedaan. Daarna gaat hij weer verder zoals hij begonnen is. Bij elke klap worden haar schreeuwen harder. De tranen springen in de ogen. Haar knokkels zien wit van het knijpen in de rand van het bureau. Ze beweegt met haar bovenlichaam, ze trekt haar rug hol en duwt haar heupen nog dichter tegen het bureau aan, met een soort instinct dat haar vertelt dat ze moet vluchten voor deze aanval. Maar ze blijft staan. Bij de elfde klap strekt ze haar armen en duwt ze haar heupen van het bureau, terwijl ze met alle innerlijke kracht zorgt dat haar voeten blijven staan waar ze staan. Ze schudt wild met haar billen heen en weer, in de hoop dat de pijn zo zal verdwijnen, of dat ze in elk geval aan de lucht gekoeld worden. Heel langzaam neemt ze haar positie weer in. Zachtjes tikt de directeur tegen haar billen. “Je doet het heel goed meisje, ik ben trots op je. Zet je schrap voor de laatste.” Ze bijt op haar tanden en wacht. Dan volgt de overweldigende kracht van de paddle, van onder op haar zitvlak in een boog naar boven. Ze staat op haar tenen, en smakt met haar borst en buik tegen het bureaublad. Heel even is de pijn alles, haar hele gevoel, haar hele wereld.

Langzaam komt haar besef terug. Ze heeft het overleefd, en ze huilt niet. Nu voelt ze zich beter. Althans, voelt ze zich wel beter. Natuurlijk, denkt ze, ik ben gestraft voor wat ik gedaan heb, ik kan met een schone lei verder. Maar er is ook een ander geluid, een geluid dat zegt dat dit niet voldoende is, voor alle leugens en bedriegerijen van de afgelopen week. Van de kans die ze gekregen heeft om niet naar de gevangenis te gaan, een kans die ze bijna vergooid heeft. Ze weet nu hoe het er daar aan toegaat en ze weet dat ze daar nooit meer wil zijn. Zo blijft ze liggen en wordt ze langzaam gewaar van de knoop in haar maag, die er nog steeds is. Ze voelt nog steeds een spanning in haar schouders, in haar rug. “Heel goed gedaan Sanne, je mag overeind komen,” geeft de directeur aan. Ze staat op en draait zich om. Zonder verder na te denken laat ze haar gevoel spreken. “Ik voel me zo schuldig over wat ik gedaan heb, misschien moet u me maar straffen tot u vindt dat het écht genoeg is.” De directeur schudt zijn hoofd. “Wat mij betreft ben je voldoende gestraft. Daarnaast weet ik niet of nog meer klappen met die zware paddle wel zo’n goed idee zijn.” “Alsjeblieft!” werpt Sanne tegen, met lichte wanhoop in haar stem. “Ik heb de vorige bezoeken ook gelogen over hoe het ging, misschien kunt u me daar nog voor straffen?”

Weer kijkt de directeur Sanne lang aan, tot ze haar ogen afwendt en naar de grond kijkt. Even staat hij als aan de grond genageld, maar neemt dan toch zijn beslissing. “Goed, buig terug over het bureau, dan gaan we die fouten van je vorige bezoeken rechtzetten.” Ze hoort hoe hij zijn kantoor uitloopt. Daar ligt ze dan, halfnaakt, weerloos en met heel veel pijn, te wachten. Even denkt ze aan de mogelijkheid om snel even te wrijven, maar ze weet dat het niet mag en belangrijker, dat ze het niet verdiend heeft. Er zijn voetstappen in de gang en even later is de directeur weer terug. “Ik heb even wat anders gehaald, iets om de leugens van de afgelopen week goed aan te pakken.” Hij tikt met iets op haar billen en ze beseft wat het is: een cane, als in de gevangenis. Dan gaat de stok naar achter en flitst weer naar beneden. Een gloeiendhete streep staat plotseling dwars over haar achterwerk. Ze slaakt een hoge gil, laat het bureau los en komt half overeind. “Terug in positie,” hoort ze de directeur zeggen, die weet dat hij in deze situatie niet hoeft te dreigen met extra straf. Langzaam zakt ze weer terug naar beneden. Tik, tik, tik…TIK! volgt de tweede slag. Ze schreeuwt het uit en stampt op de vloer, maar blijft voorovergebogen staan. De derde tik, ze knijpt haar ogen helemaal dicht en krast met haar nagels in het hout. Een deel van haar wil loslaten, een ander deel vecht door. De vierde slag kruist een van de eerdere lijnen, het lijkt wel alsof een peuk is uitgedrukt op het raakpunt van de twee. Het deel van Sanne dat wil vechten wordt kleiner, maar ze gaat door tijdens slag vijf, zes, zeven. De achtste slag raakt haar onderaan haar billen, waar de pijn van de paddle zich ook al verzamelde. Plots wordt de strijd opgegeven. Haar schouders ontspannen zich, ze ligt slap op het bureau en begint zachtjes te snikken. Er rolt een traan over haar wangen. Ze kan aan niets anders meer denken dan de pijn, de pijn, de pijn. Heel in de verte hoort ze hoe de directeur aankondig dat er nog vier slagen volgen. Hij ziet hoe ze zachtjes huilt, maar weet uit ervaring dat soms nog net een beetje meer nodig is. Na elk van de vier slagen kermt Sanne zachtjes van de pijn. De tranen nemen toe. Wanneer de laatste slag geweest is, blijft ze liggen en huilt zachtjes door.

Ze voelt heel even een hand op haar schouder. “Wanneer je klaar bent, kun je je aankleden,” hoort ze de directeur zachtjes zeggen. Ze blijft liggen en komt langzaam terug in het hier en nu. De knoop in haar maag voelt ze niet meer. Stijfjes komt ze overeind. Voorzichtig zakt ze door haar knieën, pakt ze haar ondergoed en trekt het behoedzaam op. Boven aangekomen merkt ze dat zelfs het lichte contact van de stof te veel is en er springt een nieuwe traan in haar ooghoek. Dan herschikt ze haar jurk en kijkt naar de directeur. “Sanne, wat je vandaag hebt gedaan is heel dapper, ik ben heel trots op je.” Hij opent zijn armen. Ze loopt naar hem toe en grijpt hem stevig vast. Hij beantwoordt haar greep. Een nieuwe golf van emoties, herinneringen van de afgelopen weken, overspoelt haar. Met grote, schokkende uithalen begint ze op zijn schouder uit te huilen. Hij sust haar, terwijl ze minutenlang zo blijft snikken. Langzaam keert de rust terug en uiteindelijk laat ze los. Hij keert terug naar zijn bureau en haalt een pakje zakdoeken uit de la, dat ze dankbaar aanneemt. “Gaat het weer?” vraagt hij, en ze knikt. “Dan zien we elkaar volgende week.” Met een waterig glimlachje antwoordt ze hem en loopt dan zijn kantoor uit.

Net als de eerste keer bestelt Sanne ook nu een omelet. Na het plaatsen van de bestelling gaan haar ogen direct naar Daan toe. Die maakt maar al te graag oogcontact en even later durft hij opnieuw bij haar aan tafel te gaan zitten. Al snel weet ze zijn vertrouwen weer te winnen en wanneer ze weet dat de bewaker bijna gaat struikelen, vertelt ze hem over haar herhalende dag. Zoals vaker helpt de bewaker haar onbewust om de eerste scepsis bij Daan te doen verdwijnen. “Hoe vaak heb je me dit al verteld?” vraagt hij nieuwsgierig. Sanne denkt even na, “Volgens mij is dit nu de 19e keer.”

Ze ziet direct dat het allemaal een beetje snel voor hem gaat. Gelukkig heeft ze hem de laatste tijd goed weten te leren kennen en weet ze dat ze hem gerust kan stellen door verhalen te vertellen. Ze legt haar hand op ze zijne. “Het is heel wat om te bevatten, dat weet ik. Zal ik vertellen hoe mijn dag er ongeveer uitziet?” Zonder op zijn antwoord te wachten, begint ze te vertellen. “Elke dag word ik wakker en dan hoor ik ‘I got you babe’ op de radio. Ik ben altijd uitgerust en alle sporen van straf die ik de vorige dag heb gekregen zijn verdwenen.” Aan zijn reactie ziet ze dat zijn interesse gewekt is wanneer ze over straf begint. “Ik kleed me aan, ga naar de eetzaal en eet daar mijn ontbijtje. Daarna moet ik langs de moestuin, waar een van de bewakers achter me aanzit.” Ze laat even een stilte vallen, en Daan bijt. “Wat heb je gedaan dan?” Ze gaat even verzitten voor ze haar verhaal vervolgt. “Nou, zoals je weet is het belangrijk om elke dag voldoende fruit te nuttigen. Het voedingscentrum raadt 200 gram per dag aan. Helaas is het ook enorm duur. Daarom had ik wat afspraken met lokale boeren gemaakt om mij dagelijks te voorzien van aardbeien. De bewaker vindt echter dat ik ‘misbruik maak van de jongens in de moestuin’ en ‘steel uit de tuin van het kamp’.” Ze maakt quotes met haar vingers terwijl ze het verhaal vertelt. “Hoe dan ook, we zijn er nog niet helemaal uit en soms krijgt hij mij te pakken. Dan snijdt hij een flinke tak en laat die over mijn billen zwiepen.”

“Daarna ga ik het dorp in om te wandelen. De laatste paar dagen ben ik ook langs een oude, eenzame man gegaan om met hem een praatje te maken.” Ze laat wat andere details over de precieze activiteiten die ze uitvoert nog even in het midden. “Dan ga ik eten en ontmoet ik jou. Dat is het hoogtepunt van mijn dag.” Ze glimlacht even naar Daan en ziet dat hij moet blozen. “Eerst vond ik je niet zo leuk, maar toen ik je probeerde te negeren, liep dat uit op een pak slaag. Sindsdien ga ik het gesprek met je aan en blijk je toch wel leuk te zijn. Na enkele weken heb ik de sprong gewaagd, en sindsdien vertel ik je elke dag dat ik deze dag al beleefd heb. Vervolgens ga ik naar de universiteit om te sporten. Ik ontmoet een leuke vriendin, Nadine. Daarna spelen we trefbal, waarbij Nadine probeert een van de sportleraren te raken met haar bal. Het probleem is dat ik altijd de schuld krijg.” Ze pruilt even. “Als ik heel goed mik, kan ik haar bal uit koers gooien en dan kom ik er goed van af. Daarna gaan we samen eten en kletsen, over leuke jongens bijvoorbeeld.” Ze kijkt hem betekenisvol aan, en hij begint opnieuw wat te blozen.

Dan verandert de toon van haar stem. “Nadat ik met Nadine heb gegeten, moet ik me melden bij de directeur. Hij is erachter gekomen dat ik abonnementen, zeg maar gerust wurgcontracten, heb afgesloten met de bewoners van het dorp. Daar word ik voor gestraft. Elke dag sta ik met mijn blote billen voorovergebogen over zijn bureau en krijg ik er met de paddle van langs. Ik heb geprobeerd met smoesjes eronderuit te komen, maar dat lukt nooit helemaal. Alleen, hoe langer ik erover nadenk, hoe meer ik weet dat het verdiend is dat ik straf krijg.” Haar stem wordt klein en ze kijkt naar beneden, naar de tafel. Het wordt even stil, dan praat ze verder “Vanaf vandaag, voor mij vandaag, pak ik het anders aan. Ik ben alle mensen langs geweest om de contracten te beëindigen en heb hen aangeboden hun geld terug te geven. Ik wil niet langer vluchten voor wat ik verkeerd doe, of smoesjes bedenken. Hopelijk heb ik dan morgen ook een nieuwe dag en anders ga ik proberen het nog beter te doen.”

Sanne kijkt Daan nu recht in de ogen aan. “En, wil je nog met me praten, nu ik bekend heb een crimineel te zijn die het geld uit de zakken van onschuldige mensen klopt?” Daan denkt even na. “Volgens mij heb je er wel echt spijt van en ik geloof oprecht in je. Dat, of je vertelt me het meest ongelofelijke verhaal dat ik ooit gehoord heb, met herhalende dagen en elke dag straf. Het lijkt wel een film.” Hij begint te lachen. “Tsja, helemaal zeker weet je het nooit,” lacht Sanne geheimzinnig. Aan zijn blik ziet ze dat hem vandaag niet zomaar gaat kwijtraken. Een kleine extra aanmoediging kan echter nooit kwaad. Ze verplaatst haar gewicht naar haar rechterbil, die wat meer pijn doet dan de linker. Tijdens deze verplaatsing grimast ze even. “Wat doe je, heb je pijn?” vraagt Daan bezorgd wanneer hij de trekken op haar gezicht ziet. “Ah, ja, wel een beetje. Een van de dorpelingen liet het niet over zijn kant gaan en dreigde de politie te bellen als ik hem niet zou gehoorzamen. Ik wist dat ik dan te laat zou zijn om jou te ontmoeten en daarom heb ik de keus gemaakt om me mijn billen maar bont en blauw te laten slaan met een haarborstel. Zo’n ding doet echt zeer!”

Wanneer ze zijn gezicht observeert, ziet ze dat ze zijn volle aandacht heeft. Waarschijnlijk denkt hij aan haar billen, hoe ze er nu uit zullen zien, hoe ze geslagen worden. Ze besluit er een schepje bovenop te gooien. “Ze zien er ook echt verschrikkelijk gehavend uit, hier, moet je kijken!” Hij kijkt haar verschrikt aan. “Dat kan toch niet hier?” Ze lacht ondeugend terug, kijkt hem aan en gooit dan haar mes op de grond. Met een gekletter valt het op de vloer en vanuit verschillende hoeken van het café worden ze aangekeken. “Oeps, wat onhandig!” zegt ze, net iets te hard. Ze wacht heel even en de andere bezoekers vervolgen hun gesprek. Dan kruipt ze onder de tafel om het mes op te rapen. Niemand ziet nog dat ze wel heel lang de tijd neemt. Langzaam kruipt ze op handen en knieën een stuk achteruit. Wanneer ze denkt dat ze met haar rug bij de rand van de tafel is aangekomen, doet ze een hand naar achter en tilt haar jurkje op, zodat ze Daan een goed uitzicht op haar achterwerk geeft. Na enkele seconden ’vindt’ ze het mes, schikt ze haar jurk en keert ze terug naar haar stoel.

Er staan wat zweetdruppels op Daans voorhoofd. “Dat was inderdaad behoorlijk rood,” geeft hij toe. “Maar je vond het wel leuk om te zien, he,” zegt ze brutaal. Daan loopt weer rood aan. “Ik moet zo naar de sportles, dan ga ik eten en daarna naar de directeur. Daarna zijn mijn billen nog veel pijnlijker dan nu. Als jij om half acht bij de ramen van de slaapzaal bent, tweede kamer van links vanaf de hoek met de noordmuur, dan kan ik je binnenlaten. Geloof me, dat lukt regelmatig. Dan mag jij me masseren. En kunnen we nog wat verder praten, natuurlijk” Daan denkt weer even na, maar zijn nieuwsgierigheid wint het van zijn voorzichtigheid. “Ik zal er zijn, beloofd.” Sanne begint te stralen. “Misschien wordt dit wel de laatste nacht, en dan houd jij me gezelschap.”

Sanne wordt weer wakker met de vertrouwde muziek op de radio. Vastberaden stapt ze uit bed en kleedt ze zich aan voor weer een herhaling van de dag waarin ze nu al weken vastzit. Misschien is dit wel de laatste keer dat ze op deze dag wakker wordt, maar eigenlijk maakt dat niet uit. Het belangrijkste is dat ze alles goed aan gaat pakken, zodat ze tevreden kan zijn met zichzelf. Als dat niet lukt, heeft ze morgen nog om het daarna beter te doen. Ze heeft oneindig veel kansen gekregen, en die gaat ze gebruiken. Ze kijkt nog even hoe haar jurk valt in de spiegel en wrijft onwillekeurig de stof over haar billen glad. Die zullen er vandaag zeker slecht vanaf komen, al is dat niet geheel onverdiend.

In de kantine pakt ze weer de ingrediënten van haar dagelijkse bakje yoghurt bij elkaar en rekent af. De kassajuffrouw wordt vrolijk gegroet, een groot verschil met de eerste keer dat deze dag aanbrak. Ze wordt vrolijk teruggegroet. Deze keer gaat ze niet alleen zitten, maar schuift ze bij een van de andere jongens aan. Hij zit alleen aan een tafel van vier en staart boos voor zich uit. Ze lepelt de yoghurt in een hoog tempo naar binnen. Meestal neemt ze iets meer de tijd, maar ze heeft haast. Wanneer ze klaar is, ziet ze de jongen nog steeds boos kijken. Ze tikt met haar lepel tegen de rand van het bakje om zijn aandacht te trekken. Zodra ze die heeft, legt ze haar vinger op haar lippen. De jongen kijkt nieuwsgierig terug. Langzaam maakt ze bovenste knoopjes van haar jurk los. Geen BH. Ze buigt voorover om hem een goed uitzicht te geven, voor ze knipoogt en opstaat om haar dienblad weg te brengen. De jongen blijft verbouwereerd achter. Hopelijk is hij voldoende afgeleid van zijn dagelijkse sleur om zijn dienblad deze keer niet door de zaal te gooien.

Sanne gaat door naar de bibliotheek. Ze heeft nog wel een paar printjes te maken die ze mee moet nemen naar het dorp. Ze stelt een document op, print het uit en stopt het in haar tas. Zo, helemaal klaar voor een tocht door het dorp. Ze moet alleen nog even langs de moestuin. Deze keer stapt ze echter niet direct naar de bewaker, maar naar Jamie. Als slachtoffer van de situatie is ze hem een echt excuus verschuldigd, niet de variant waarmee ze zich dagelijks onder haar straf uit praat.

“Alsjeblieft Sanne, ik heb weer aardbeien voor je klaargezet voor de daklozen in het dorp,” groet Jamie haar. “Dat hoeft niet hoor, eigenlijk hoef je helemaal geen aardbeien meer voor me mee te brengen. Het spijt me heel erg, maar ik heb tegen je gelogen. Elke dag eet ik de aardbeien die je meebrengt zelf op. Ik heb je misbruikt en daarvoor wil ik heel graag mijn excuses aanbieden.” Jamie kijkt haar even niet-begrijpend aan, maar begint dan te glimlachen. “Het is niet erg, ik doe het graag voor je.” Sanne spreidt haar armen en geeft hem een knuffel. “Je bent een lieve jongen,” zegt ze, voor ze door wil lopen naar de poort. Dan hoort ze ineens een stem achter zich, een stem die ze inmiddels wel herkent.

“Wat zoet allemaal hier, heel mooi,” klinkt het sarcastische stemgeluid van de bewaker. Sanne draait zich om en ziet meteen hoe laat het is. Hij heeft al een tak geknipt met zijn mes en tikt dat zachtjes tegen zijn been. “Dus jij bent de dame die hier elke dag mijn aardbeien komt stelen.” “Klopt, ik kwam net mijn excuses aanbieden aan Jamie en ik wil ook heel graag mijn excuses aan u aanbieden,” zegt ze snel. “Excuses zijn te laat, meisje. Jij hebt gestolen van het kamp, en daarvoor ga je gestraft worden. Jurk omhoog en voorover buigen.” Ze aarzelt even, denkt na of ze nog snel aan kan bieden of in de moestuin te komen werken, maar een welgetimede “Nu!” maakt een eind aan deze gedachten. Met een zucht volgt ze zijn kledingadvies op en buigt ze voorover.

Direct wordt haar ondergoed goed opgetrokken en gaat de bewaker aan de slag. Hij laat de tak gemeen striemen, net als de eerste keer. Hoewel ze zich de ervaring kan herinneren, heb je nooit een goede herinnering van de pijn zelf. Daarom is ze toch weer overweldigd door de gemene pijn van de strepen die over haar billen en benen worden gezet. Wanneer ze opzij kijkt, ziet ze Jamie met open mond naar haar staren. Nou ja, misschien had die dit schouwspel wel verdiend. Wie weet wat voor dromen dit zou opleveren vanavond. Gelukkig weet ze hoeveel strepen en zwiepen er nog komen, zodat het net iets gemakkelijker is om vol te houden. Na het tweede rondje hoort ze dat ze haar kleren terug mag doen. Ze besluit nog even goed over haar billen te wrijven in de richting van Jamie, als extraatje. Dan doet ze haar kleren goed, kijkt nog een keer om en loopt richting de poort.

Eenmaal in het dorp aangekomen gaat Sanne langs alle deuren waar ze de afgelopen weken contracten heeft afgesloten. Bij elk adres laat ze een van de brieven achter die ze de avond ervoor heeft bedacht en die ochtend snel heeft uitgetikt en uitgeprint. In de brief maak ze haar excuses voor de afgesloten contracten, die ook per direct ongeldig worden verklaard. Ze gaat ervan uit dat ze nog flink wat boze reacties zal krijgen, maar ze heeft in de brief alvast een berekening gemaakt van de extra kosten die men ongeveer gemaakt heeft en een telefoonnummer voor betaalverzoeken. Voor een persoonlijke brief is er helaas geen tijd, net zomin als voor een persoonlijk excuus. Daarvoor zijn het te veel huizen en te veel mensen.

Voor een gesprek heeft ze echter wel tijd. Ze gaat even langs de oude man om met hem te kletsen en een kopje thee te drinken. Ze vraagt hem naar zijn vrouw en kinderen en helpt hem iets meer van zijn computer te begrijpen. Geduldig legt ze uit hoe hij zijn saldo kan zien en ze belooft om de volgende dag terug te komen voor zijn volgende les. Het gaat erg traag, maar is op een bepaalde manier ook wel bevredigend. Wanneer ze een half uur later naar buiten gaat en zich richting het eetcafé spoedt, komt ze een briesende dorpsbewoner tegen. Ze herkent hem vaag, ze heeft hem weken geleden een abonnement aangesmeerd. Nou ja, voor haar weken geleden, voor die man waarschijnlijk gisteren. Ze kijkt even snel naar links en naar rechts of ze hem nog kan ontlopen, maar het is te laat. De man staat al in haar gezicht te hijgen.

“Ik was al naar jou op zoek. Wat is dit voor brief!” schreeuwt de man terwijl hij die brief, die ze een uur geleden in de bus had gedaan, driftig in het rond zwaait. “Eum, mijn excuses en een beëindiging van het abonnement dat ik u had verkocht,” probeert ze zwakjes. “Excuses?! Dit vodje? Nadat je mij hebt opgelicht? Zo makkelijk kom je er niet mee weg, dame!” Hij pakt haar bij haar bovenarm en begint haar mee te sleuren. Sanne probeert zich los te rukken, maar de man is te sterk. Ze roept dat hij los moet laten, maar hij geeft geen gehoor. Daarboven is ze bang om te hard te roepen waardoor er mogelijk nog meer boze dorpsbewoners naar buiten zouden komen. Ze smeekt en belooft hem te betalen, maar ze kan geen kant op, ook niet als ze naar de achterdeur van de man zjin huis binnen wordt gesleept. “Ik zal alles terugbetalen, ik heb spijt van wat ik heb gedaan en daarom heb ik alle abonnementen ongeldig verklaard,” probeert ze nog. “Heel nobel,” zegt de man sarcastisch, “maar ik heb zo mijn eigen manier om rekeningen te vereffenen.” Hij loopt naar de salontafel en pakt een grote houten haarborstel. “Ik heb de rekenmethode gevolgd die je in de brief hebt geschetst en als ik het goed heb, krijg ik nog 82,73. Dat rond ik even af op 83. 83 klappen met deze borstel welteverstaan.” Hij tikt vervaarlijk met de borstel tegen de palm van zijn hand om zijn punt kracht bij te zetten.

Sanne denkt snel na en probeert de situatie te overzien. Ze kan vluchten, zeker nu hij haar niet meer vast heeft. De vraag is een beetje waarheen. In het dorp zal ze niet heel veel vrienden maken. Daan zou haar misschien te hulp komen, maar misschien ook niet. Hij kent haar natuurlijk nog helemaal niet. Ze kan terug naar het kamp rennen. De bewakers knijpen een oogje dicht bij jongens en meisjes die in het dorp een pak voor de broek krijgen, maar bewoners die het kamp binnenkomen om hun gram te halen, dat wordt niet getolereerd. Ze zou dan alleen nooit meer op tijd in het eetcafé zijn om met Daan te spreken. Dat zou weer betekenen dat ze hem niet zou ontmoeten en ze heeft het idee dat de dag zich zonder hem zeker weer zal herhalen. In dat geval moet de hele ochtend weer opnieuw en moet ze daarnaast ook nog een manier vinden om deze man te ontlopen. Nee, wegrennen leek geen goed alternatief.

Gelukkig heeft ze haar mond nog. “Meneer, het spijt me heel erg en ik beloof nooit meer mensen op te lichten. Echter, slaan gebeurt in het kamp, u krijgt gewoon uw geld terug. Als u het niet erg vindt, ga ik nu weer door.” Om haar woorden kracht bij te zetten draait ze zich om. De man is even uit het veld geslagen, maar loopt dan met grote passen om haar heen en gaat tussen haar en de deur staan. “Meneer, u houdt me tegen mijn zin vast. Ik wil dat u me laat gaan,” zegt ze op strenge toon. De man begint gemeen te lachen. “Jij zei dat je ging betalen, nou vooruit, op met dat geld!” Wat minder zeker van haar zaak zegt ze dat iedereen een betaalverzoek kan sturen, dat zo snel mogelijk verwerkt wordt. “Ja ja, dame, en hoe moet ik jou vertrouwen? Jij gaat nu betalen, handje contantje, anders bel ik de politie.” Dat kan ze niet gebruiken, dan mist ze hoe dan ook haar ontmoeting met Daan. Het wordt nu al krap aan. Ze zucht. “Als jij deze brief ondertekent en schrijft dat ik betaald hebt, dan handelen we ‘t af met jouw alternatieve betaalmethode.” Met een nog grotere grijns loopt de man naar de tafel, zet een paar krabbeltjes en geeft haar de brief terug.

De man zet een grote, houten stoel in het midden van de woonkamer en neemt plaats. Met een nieuwe zucht gaat ze over zijn schoot liggen. Het verbaast haar niets dat die viezerik haar jurkje optilt en haar ondergoed naar beneden trekt. Hij tikt een paar keer op haar billen en tilt de borstel dan op. Ze knijpt haar ogen dicht, maar er gebeurt niets. Dan volgen weer een paar tikjes en herhaalt het ritueel zich. Ze ontploft bijna! Deze eikel doet het er gewoon om. Met al haar kracht voorkomt ze dat ze zich laat kennen en uiteindelijk komt de eerste klap neer. En wat voor een: wat is zo’n kleine borstel toch gemeen! Veel tijd om na te denken heeft ze niet, want de klappen volgen elkaar al snel in een hoog tempo op. In haar hoofd probeert ze mee te tellen, terwijl de klappen zich nog steeds in een hoog tempo opvolgen. Haar billen staan al gauw in lichterlaaie. Ze bokt op en neer op zijn schoot en geeft gilletjes als de klappen op een plek komen die al goed geraakt is. Haar zitplekken worden extra onder vuur genomen, iets wat ze zeker zal merken tijdens de lunch. Ze telt af, nog 3, nog 2, nog 1 …

Zou ze verkeerd geteld hebben, denkt ze nog, als de man gewoon doorgaat. Een vergissing van een paar klappen kan nog, maar vijf is echt niet meer per ongeluk. “Stop, stop!” roept ze uit, maar de man stopt niet. Ze probeert haar hand naar achteren te brengen, maar de man pakt deze vast en zet hem vast op haar rug. Ze schudt haar heupen heen en weer, maar het baat niet. Ze is de tel volledig kwijt, en pas vele klappen later houdt hij eindelijk op en laat ze hem los. Woedend komt ze overeind. Ze trekt haar ondergoed op. “Dat was niet de afspraak: 83 hadden we gezegd!” De man kent geen medelijden. “Vervelend he, als je wordt opgelicht.” Hij trekt zijn portemonnee. “Ik weet het goed gemaakt, als compensatie voor die 120 klappen, hier heb je 10, 20, 40 euro, ruim voldoende voor het verschil.” Sanne kijkt hem nog een tijdje boos aan, grist dan het geld uit zijn handen en beent het huis uit. Al wrijvend over haar billen loopt ze door naar het café en langzaam komt haar goede humeur weer terug. Ze is net op tijd om Daan nog te treffen en ze kan zowaar haar lunch nog betalen ook!