‘De plicht roept!’, zuchtte Marco, terwijl hij Sonja optilde en voor hem neerzette. De omhelzing die volgde was kort. ‘Geen misdragingen meer, begrepen?’

Sonja lachte en schudde haar hoofd. ‘Dat hangt helemaal van jezelf af, meneer. Je moet niet aan me voorbijgaan of alle rotklusjes laten opknappen’.

‘Kleed je aan. We moeten gaan’, zei Marco. Ze kleedden zich haastig aan en waren binnen drie minuten op weg naar de toren.

‘Het zal de komende dagen hard werken worden. En mocht die rook echt serieus zijn, dan krijgen we met een groot probleem te maken’, legde Marco uit terwijl ze zich over het pad haastten. ‘Er zal dan geen tijd om me zorgen te maken of ik wel genoeg aandacht aan je billen besteed. Je zult je een beetje in moeten houden en gewoon moeten doen wat er van je gevraagd wordt’.

Enkele honderden meters legden ze hardlopend af. Sonja liet de woorden van Marco eens goed op zich inwerken. Ze voelde de irritatie al weer oplopen. ‘….doen wat er van je gevraagd wordt…’ Het had zo officieel geklonken’.

‘Doe ik dat niet altijd?’, zei Sonja na een paar minuten stilte.

‘Je doet altijd wat?’, vroeg Marco, alsof hij met zijn gedachten alweer heel ergens anders was en al weer vergeten was wat hij gezegd had.

‘Me inhouden?’, vulde Sonja aan.

‘Ik zei toch niet dat je dat niet doet? Ik wil alleen maar even duidelijk hebben, dat ik het in deze situatie wel van je verwacht. Meer dan ooit’, legde Marco uit.

‘Dat hoef je me niet te vertellen. Ik zal hard werken. Dat doe ik altijd’, zei Sonja terwijl de irritatie langzaam naar de oppervlakte kwam.

‘Mooi’, zei Marco, ‘houden zo!’

Ze versnelden hun pas toen ze in de verte geluiden hoorden.

‘Laat me straks niet in de toren achterblijven. Daar kan ik niet goed tegen’, zei Sonja na een paar minuten waarschuwend. Deze opmerking deed Marco even inhouden en hij richtte zijn aandacht onverdeeld op haar.

‘Je doet gewoon wat er van je gevraagd wordt en voert de taken uit die je toebedeeld worden. Tegenspreken of een vergelijkbare stunt als eerder vandaag uithalen, zullen je grote problemen opleveren’, waarschuwde Marco. De intonatie in zijn stem was streng en zijn gezichtsuitdrukking straalde vastbeslotenheid uit.

‘Ik ben tot veel meer in staat dan achter de radio te zitten. Je weet dat zelf ook dondersgoed. Verder ben ik niet van plan die seksistische onzin van je te pikken. Sonja beantwoordde zijn waarschuwende woorden met haar eigen waarschuwing. Ze wilde de strijd niet met hem aangaan, maar ze was evenmin van plan de zaken zoals ze bang was hoe die zich zouden ontwikkelen, voor lief te nemen. Ze was de enige vrouw in het gezelschap en was niet van plan genoegen te nemen met typisch ‘vrouwenwerk’ omdat sommige mannen, zelfs de man die van haar hield, uitgingen van typisch mannen- en vrouwenwerk als de taken verdeeld moesten worden.

‘Je zou beter moeten weten! De meeste van deze mannen hebben meer ervaring in hun pink dan jij en Paul samen in hun hele leven! De klus die we in de komende uren te klaren hebben, is geen kinderwerk. Jij krijgt een taak die het beste past bij je mogelijkheden, net zoals alle anderen’. Marco stond even roerloos stil. Frustratie stond op zijn gezicht te lezen. ‘Ik zal niet toestaan dat je het team in gevaar brengt door je klaagzangen over ‘eerlijk en niet eerlijk’, terwijl je gewoon je werk moet doen. Is dat duidelijk?’

Sonja deed een stapje achteruit. Ze was verbaasd over de het venijn in Marco’s reactie. Tegelijkertijd had ze het voorgevoel dat hij haar niet een eerlijke kans zou geven. Haar gevoel zei haar dat hij niet meer in staat zou zijn objectief naar haar positie in het team te kijken.

‘Als jij het zegt’, was haar reactie, terwijl in haar hoofd hele andere reacties klonken. Ze was er van overtuigd dat hij haar weloverwogen bij de actie en bij het gevaar vandaan zou houden.

Marco nam de twijfel in haar woorden waar. Hij was er nu in het geheel niet voor in de stemming. ‘Moet ik mijn woorden kracht bijzetten op je blote billen?’, vroeg hij.

Instinctief wreven Sonja’s handen beschermend over haar bips. Het brandde nog steeds van zijn eerdere inspanningen. ‘Nee’, zei ze zachtjes en beschaamd. Geen van de andere teamleden zou een vergelijkbare boodschap te horen krijgen als ze bezwaar zouden maken tegen de taak die ze zouden moeten uitvoeren.

‘Mooi. Laten we snel gaan. We moeten opschieten zolang het nog licht is’. Marco begon het pad weer af te lopen.

Eén van de andere torens had eveneens melding gemaakt van rookontwikkeling. De drie anderen hadden nog last van de storm en hadden zich nog niet gemeld. Het zou nog wel even duren voor de centrale regie zou gaan coördineren. In de tussentijd waren de teams bij de verschillende torens ondertussen aan het doen wat ze konden.

Marco ontfermde zich de eerste avond over de toren. Sonja en Paul kregen beide een taak op de heide. Ze waren beiden het verste bij het vuur vandaan gestationeerd en moesten in eerste instantie de gewassen controleren. De rest van het team had zich in drie kleinere teams opgesplitst en hielden zich aan weerszijden van het vuur op.

In de loop van de avond rapporteerde iedereen zijn bevindingen aan Marco. Hij voerde alle gegevens over windkracht, windrichting, vochtigheidspercentage en dergelijke in een computerprogramma in. Tegen zonsondergang kwam één van de meest vooruit opererende teams, dat was afgelost bij de toren terug. Nadat ze vier uren rust hadden gehad, gingen ze opnieuw op pad.

Tegen het middaguur van de volgende dag leek het of ze het beginnende vuur onder controle hadden. De westenwind was helemaal gaan liggen. De teams bleven echter buiten op hun post om voortijdig aanwezig te zijn voor het geval de vlammen weer op zouden laaien.

Marco raakte langzaam gefrustreerd. Hij moest even stoom afblazen. Hij liet zich in de toren vervangen, zodat hij het veld in kon trekken.

Toen het hun beurt was om te rusten was Sonja er nog niet gerust op. Ze kon duidelijk zien dat er vooruitgang was geboekt, maar had het idee dat nu even doorzetten het verschil zou kunnen maken tussen volledige controle of toch weer een stapje terug moeten doen. Ze maakte haar ideeën duidelijk aan degene die door Marco als leider van haar team was aangewezen. Hij hoorde haar aan, gaf alleen een hoofdknik als reactie en herhaalde zijn commando om het materiaal in te pakken en terug te keren naar de toren.

Sonja voelde het verzet in zich omhoog borrelen. ‘Hoe durft hij mij op deze manier te negeren?’, dacht ze.

‘Klootzak!’, zei ze hardop, hoewel Paul de enige was die het kon horen.

‘Hee, rustig aan een beetje, meisje. Wind je niet zo op. Je bent moe, we zijn allemaal moe’, antwoordde Paul vlug.

’Oh, toe, Paul! Je weet dat ik gelijk heb! Nog even doorzetten en we hebben het gefikst!’, antwoordde Sonja.

‘Misschien, misschien ook niet. Deze mannen hebben jarenlange ervaring. Doen niets anders’, probeerde Paul haar tot rede te brengen.

‘Flauwekul! Nu even doorzetten en we hebben het onder controle. Dat zie jij net zo goed als ik’. Sonja keek Paul aan en bracht haar gezicht dicht naar het zijne om haar woorden kracht bij te zetten.

‘Verdomme Sonja’, antwoordde hij. ‘Nu even doorzetten zou inderdaad beter zijn. Maar er is weer een nieuw team onderweg. Zij nemen het weer van ons over. Wij hoeven het niet allemaal zelf te doen’.

‘Nee, maar het gaat een stuk sneller als we er met beide teams aan werken!’, sprak Sonja tegen.

‘En als het allemaal niet lukt en het steekt de kop weer op? En de mannen zijn op dat moment te moe om het aan te pakken?’,  donderde de stem van Marco achter hen.

Sonja schrok zich een hoedje. Ze had geen idee dat hij de toren verlaten had, laat staan dat hij zo dichtbij was dat hij het gesprek tussen Paul en haar zou kunnen horen. Ze draaide zich snel naar hem om. Ze was zich erg bewust van de vastberadenheid die in zijn stem had doorgeklonken. ‘Als we het nu onder controle krijgen dan hoeven we ons geen zorgen meer te maken over oververmoeide mannen, of wel?’

‘Een brand heeft een geheel eigen wil; we houden vast aan het plan wat we bedacht hebben. Jij kijkt toe, doet wat er van je gevraagd wordt en probeert er iets van op te steken. Is dat duidelijk?’ Sonja bloosde bij het horen van de toon in Marco’s stem. Overtuigd van zichzelf liet ze haar blik naar Paul gaan en keek hem heimelijk aan.

‘Ok’, was alles wat ze zei. Ze draaide zich om en begon in de richting van de toren te lopen.

‘ik vroeg je wat’, Marco pakte haar bij haar schouder en draaide haar naar zich om.

‘Wat?’, klonk Sonja’s stem geïrriteerd.

‘Dat weet je heel goed. Ik wil dat je zegt dat je me heel goed begrepen hebt in wat ik daarnet tegen je zei’, sprak Marco koel. Sonja voelde een huivering door zich heen gaan.

‘Ja, ik begrijp het’, antwoordde ze afwezig.

‘Wat begrijp je?’, Marco was niet van plan ruimte te laten voor misverstanden.

‘Ik zei toch dat ik je begrepen heb’, bleef Sonja koppig.

‘Oh ja?’, bracht Marco er tegen in, ‘Overtuig me dan nog maar eens. Geef duidelijk antwoord’.

Paul zuchtte diep en leunde tegen een boom tot zijn maatje met haar baas uitgediscussieerd was.

‘Je zei dat ik toe moest kijken en moest proberen er iets van op te steken’, haar stem klonk hautain en bijtend. Vervolgens maakte ze aanstalten weg te lopen.

‘Ho eens even! Dat is niet wat ik van je wilde oren’, protesteerde Marco en pakte haar bij haar haren om te voorkomen dat ze buiten zijn bereik zou raken.

‘Oh? Waar heb je het dan over?’, siste Sonja en ze draaide zich met een ruk om. ‘Wat denk je wel niet? Ik ben geen cassetterecorder! Ik kan niet al je woorden letterlijk reproduceren!’

‘Ik weet dat je nog heel goed weet wat ik tegen je zei, jongedame! En je hoeft niet zo licht aangebrand te doen. Hou er mee op!”, waarschuwde hij, en vervolgens sprak hij zachtjes, zodat alleen zij hem zou kunnen horen, ‘Of wil je dat ik eens aan Paul laat zien wat er gebeurt met stoute meisjes die niet willen luisteren?’

‘Dat durf je niet!’, siste Sonja terwijl ze haar haren uit zijn greep lostrok.

‘Probeer me maar uit’, klonk Marco’s stem mierenzoet.

Sonja voelde haar bloed koken. Ze trok haar rechtervoet omhoog en balde haar vuisten. Iedere vezel in haar zou hem op dat moment een welgerichte trap willen verkopen. ‘Je zei het daarnet zelf nog een keer’.

‘Goed, dan weet ik nu dat we het over hetzelfde hebben. Zeg het hardop en breng het vervolgens ten uitvoer’, in Marco’s stem klonken zowel frustratie als geamuseerdheid door.

Het was vooral de geamuseerdheid die Sonja opviel en die de irritatie weer door haar lichaam deed jagen.

‘Klootzak!’, schold ze.

’Nee, dat is em niet’, waarschuwde Marco. ‘Laatste kans. Verpruts em niet’. Door de manier waarop hij de laatste woorden uitsprak keerde Sonja terug in de realiteit. Het was alsof Marco besefte dat hij haar triggerde op een manier die maar op één manier kon eindigen. Hij liet duidelijk merken dat hij haar een pak op haar bips zou moeten geven, ook al wilde hij het niet.

Sonja knipperde met haar ogen en zag de vastberadenheid in zijn ogen, tezamen met affectie en bezorgdheid. Het deed haar smelten.

‘Je zei dat ik moest doen wat me gezegd werd’, zuchtte ze.

‘En zul je dat doen?’, zei Marco terwijl hij beide handen op haar schouders legde en haar in de ogen keek. Sonja knikte. “Goed zo!, zei hij. Hij draaide haar om en dirigeerde haar met een tik op haar billen in de richting van Paul.

Sonja liet een gilletje horen en schoot vooruit. Toen ze zich hersteld had, zag ze dat Paul dubbel van het lachen lag.

‘Verdomme, Marco!’, brieste Sonja en voelde zich warm worden van schaamte. ‘En houd jij op met lachen’, zei ze terwijl ze wat stof in de richting van Paul schopte. Toen begon ze het pad af te stampen.

‘Tot straks, baas!’ Paul lachte en stak zijn hand op in de richting van Marco en zette de achtervolging in op zijn hooghartige maatje.

‘Wat is er aan de hand, Sonja?, plaagde Paul toen hij haar ingehaald had.

‘Ach, houd je stil’, beet Sonja hem toe.

‘Kom op, meisje, herpak jezelf. Ga straks een tukje doen en we zijn weer terug voor je er erg in hebt’, probeerde Paul haar op te vrolijken.

‘Ja hoor!. Wacht maar af. Je zult zien dat ik straks met een suf klusje in de toren achter moet blijven’, ze pruilde en bracht haar onzekerheid onder woorden. Ze liet duidelijk merken hoe de verhoudingen tussen haar en Marco waren.

‘De man heeft een zwak voor je. En jij voor hem’, lachte Paul.

‘Waar heb je het over?’ Sonja stopte en keek Paul indringend aan. Ze probeerde er achter te komen hoeveel Paul te weten was gekomen.

‘Sonja, het is hartstikke duidelijk voor iedereen hier, dat jullie verkikkerd op elkaar zijn! Je bent blind als je dat niet ziet! Hij houdt van je en ik ben er bijna zeker van dat het andersom net zo is.’ Paul wond er geen doekjes om.

‘Hoe ben je er achter gekomen?’, gromde Sonja terwijl ze haar weg vervolgde. Paul liet zich kennelijk niet voor de gek houden. Ze stonden zo dicht als mogelijk bij elkaar als mogelijk was voor mensen die geen familie of verliefd op elkaar waren.

‘Heeft ie je al gezoend?’ Paul greep haar beet en kietelde haar.

‘Ja dat heeft hij! En verder gaat het je geen bal aan’, Sonja maakte een eind aan het gekietel door een felle tik met haar elleboog in zijn ribben.

’Dat dacht ik al! Maar waarom heerst er dan zoveel spanning tussen jullie twee?’ Pauls stem had niet langer plagend geklonken.

‘Hij kan af en toe een behoorlijke klootzak zijn’, antwoordde Sonja.

‘Dat geldt ook voor jou en als ik hem was zou ik je af toe een tik op je billen geven’. Paul grijnsde, versnelde zijn pas en ging weer naast haar lopen.

‘Nou, je bent hem niet en het gaat je allemaal ook niks aan’, gromde ze. ‘Mannen!’

‘Wat nu weer! Mag ik dat niet zeggen?’, begon Paul weer te plagen.

‘Paul! Ik vroeg je toch of je op wilde houden!’, antwoordde Sonja. Ze wilde er niet verder over praten. Het was allemaal te persoonlijk om met Paul te delen, ook al was hij een goede vriend.

’OK’, lachte Paul.

Bij de toren aangekomen stelde Paul voor een wedstrijdje te doen wie het eerst boven was. Sonja glimlachte. Ze voelde een golf van schuldgevoel en angst in haar maag opkomen toen ze terugdacht aan de laatste keer dat ze de ladder opgespurt was.

‘Dat kan ik beter niet doen’, dacht ze. Aan de andere kant: Marco was op dat moment een flink eind weg en bovendien had ze een uitlaatklep nodig van alle irritatie van daarnet. ‘Ik eerst’, lachte ze, terwijl ze de ladder met beide handen beetgreep en wachtte tot Paul het startsein zou geven. Hij tuurde op zijn secondewijzer en gaf haar een tikje op haar bips.

Sonja lachte en rende de ladder op terwijl ze bij iedere stap twee sporten oversloeg. Ze was helemaal buiten adem en voelde steken in haar zij toen ze boven arriveerde. Toe ze bij het luik aankwam gaf ze een ruk aan het touw van de takellift, zodat Paul wist dat ze er gefinisht was.

Sonja klom door het luik en draaide zich vervolgens om, zodat ze de race van Paul zou kunnen zien. Ondertussen wreef ze haar over zij en probeerde haar adem te hervinden.

‘Waar is de brand?’, donderde een stem achter haar. Ze schrok zich een ongeluk en voelde haar hart in haar keel kloppen. Een klein ogenblik dacht ze dat het Marco was. Dat hij al terug in de toren zou zijn. Maar het bleek Gerrit te zijn, één van de brandweermannen.

‘Oh, Jezus! Wat liet je me verschrikkelijk schrikken!’, lachte Sonja toen ze zich realiseerde dat de kust veilig was.

‘Hoe dacht je dat ik me voelde toen jij als een gek op die ladder tekeer ging? Ik dacht dat er weet ik niet wat gebeurde’, verklaarde Gerrit. De verwarring op zijn gezicht maakte plaats voor irritatie toen de toren opnieuw begon te schudden onder het gewicht van de ladder opstormende Paul.

’Het is Paul maar. Hij zal zo boven zijn’, grijnsde Sonja, weinig rekening houdend met Gerrits gemoedstoestand.

Gerrit liep naar het luik en tuurde naar beneden. Hij zag in de diepte hoe Paul omhoog sprintte. De hele toren schudde, zelfs de monitor van de computer begon te flikkeren. ‘Verdomme, als die PC nu uitvalt, ben ik drie uren werk kwijt’, jammerde Gerrit.

‘Hee! Jij pummel! Houd daar eens mee op!’, Gerrit’s schreeuw naar beneden galmde door in Sonja’s hoofd. Ze kromp ineen en realiseerde zich dat als de PC het opgaf of als het getril een storing zou veroorzaken, ze zich bij Marco zou moeten verantwoorden.

Voor Paul zou het zelfde gelden, maar hij wist niet dat Marco hun spelletje op de ladder verboden had. Ze had er meteen spijt van dat ze Paul niets gezegd had.

Het onverwachte gebulder van boven had Paul gealarmeerd. Zijn aandacht was een klein moment afgeleid en als gevolg daarvan gelden zijn handen van de sporten. Zijn voet zocht naar contact met één van de treden, maar vond niets dan lucht. Hij stapte in de leegte tussen twee sporten binnenwaarts. In een fractie van een seconde klapte zijn kin op de metalen sport. Vervolgens gleed hij langzaam naar beneden.

Hij hoorde zowel zijn dijbeen als zijn kaak knappen. EN het laatste wat hij hoorde voor hij bewusteloos raakte was de ijselijke gil van Sonja.

‘Hij is niet naar beneden gevallen!’, schreeuwde ze, toen ze zag dat zijn lichaam niet verder naar beneden gleed. Paul zat schrijlings op de sport waarop hij uitgegleden was en hij hing met beide oksels over een hoger gelegen sport. Hij hoofd lag schuin op nog een hogere. Paul bewoog niet meer.

Na een minuutje en nog steeds geen beweging van Paul, stapte Gerrit op de bovenste sport en begon naar beneden te klimmen. ‘Hee, jongeman! Hoor je me?’, riep hij naar beneden. Er kwam geen antwoord.

‘Pak een touw en breng het hier’, baste Gerrit tegen Sonja. Ze knipperde niet met haar ogen, maar deed wat haar gevraagd werd. Haar hart geen zo tekeer, dat ze dacht ieder moment van haar stokje te kunnen gaan.

‘Blijf daar staan. Wacht op mijn verdere aanwijzingen. Niets doen tot ik het zeg, begrepen?’ De woorden van Gerrit lieten geen enkele ruimte voor discussie. Sonja knikte en ging bovenaan de ladder staan, terwijl Gerrit naar beneden begon te klimmen.

Voordat Gerrit hem bereikt had, kwam Paul langzaam weer bij zijn bewustzijn en begon te bewegen.

‘Ik zou niet bewegen als ik jou was, jongeman’, riep Gerrit met een rustige maar besliste stem naar beneden. Paul was nog niet in staat om zijn eigen situatie te overzien, maar toen hij de pijn voelde en zich realiseerde hoe hoog hij was, had hij de tegenwoordigheid van geest zich stevig aan de ladder vast te klemmen.

Een scherp bijtende pijn trok door zijn gezicht, toen Paul probeerde de opdracht van boven te beantwoorden. Zijn onderkaak voelde als rubber aan onder zijn tong en het gekras van bot op bot weerklonk in zijn hoofd. Paul besefte dat hij ernstig gewond was. Instinctief probeerde hij de angst die hij voelde te controleren.

Gerrit was snel in staat een inschatting van de schade te maken. Pauls dijbeen hing in een rare hoek over de sport van de ladder. Hoe luguber het er ook uit zag, de stand van zijn been had belet dat Paul naar beneden gevallen was. Eén ding was zeker, het zou gespalkt moeten worden voordat Paul naar beneden getakeld zou kunnen worden.

‘Je hebt jezelf in een zeer lastig parket gebracht, jongeman. Als ik je ga vervoeren zoals je er nu bij hangt, zul je mogelijk je been verliezen’. Uiteindelijk nam hij een beslissing. ‘Je zult hier even moeten blijven zitten. Houd je dat nog even vol?’

Paul grimasseerde omdat zijn kaak niet toestond dat hij antwoord zou geven. De zinderende pijn die door zijn kaak joeg toen hij antwoord probeerde te geven maakte hem duizelig. Hij deed zijn ogen dicht en probeerde zich te vermannen. Hij ademde een paar keer zwaar door zijn neus en gaf vervolgens een hoofdknik ten teken dat hij de boodschap begrepen had.

‘Het lijkt er niet echt op dat je het vol kunt houden, jongeman’, zei Gerrit zachtjes. ‘Het was niet erg verstandig wat je aan het doen was’

Terwijl hij tegen hem sprak deed Gerrit een touw om Pauls bovenlichaam en zette hem aan de ladder vast. Hij wou dat hij langs Paul naar beneden kon klimmen zodat hij iets kon zoeken waar hij zijn been mee kon spalken. Door de manier waarop het bovenbeen er nu bij bungelde bestond het risico dat de scherpe delen van het bot schade aan zijn been zou aanbrengen. En als dat gebeurde dan was het verliezen van een been wel één van de optimistische dingen die zouden kunnen gebeuren.

’Kun je je voet voelen’, vroeg Gerrit?

Paul grimasseerde en knikte.

‘Dat is dan tenminste nog wat positiefs. Houd je nu stevig vast. Ik ga via de radio hulp inroepen en vervolgens moeten we zien dat we je beneden krijgen’, probeerde Gerrit geruststellend te klinken.

Hij begon weer omhoog te klimmen. Toen hij boven was maakte Sonja ruimte om hem naar binnen te laten.

‘Klim jij naar beneden en blijf bij hem. Zorg dat hij niet teveel beweegt. Zorg dat hij niet overstuur raakt. En geef een schreeuw als zijn toestand verergert. Begrepen?’, zei hij norser dan de bedoeling was.

Sonja had zin om een potje te huilen, maar ze beheerste zichzelf. Ze knikte en begon de ladder af te dalen zodra Gerrit ruimte had gemaakt.

*********************

In de volgende zes uren, slaagden de teams erin het beginnende vuur onder controle te krijgen en werd Paul van de ladder gered. Toen de duisternis begon te vallen zat Sonja bij Paul die op een brancard lag te wachten op de ambulance.

Ze voelde zich erg schuldig. Paul moest meer zijn best doen om haar een beetje te kalmeren dan dat het andersom was.

Omdat hij niet kon spreken schreef hij korte boodschappen op een papiertje.

‘Niet jouw schuld. Mijn idee’.

‘Maar Paul, hij heeft me duidelijk gezegd dat het niet mocht. Ik had het je moeten zeggen’, protesteerde Sonja.

‘Onzin. Zou het toch gedaan hebben. Zet een glimlach voor me op’.

Tranen liepen over haar wangen, maar Sonja slaagde erin te glimlachen. Ze wist dat Marco er heel anders tegenaan zou kijken dat Paul en diep in haar hart was ze daar blij om. Het zou misschien goed zijn als hij haar eens stevig onder handen zou nemen. Alles beter dan hoe ze zich op dit moment voelde.

Een uur later was Paul met de ambulance vertrokken. Tegen die tijd was Marco ook terug van de heide. Hij kwam Sonja en Gerrit tegen die terugliepen van de plek waar de ambulance vertrokken was naar de toren.

Gerrit praatte Marco bij over de reddingsoperatie en vertelde hoe het ongeluk had kunnen gebeuren. Sonja voelde haar maag samentrekken. Een golf van angst en nervositeit spoelde door haar lichaam. Haar vingers tintelden alsof er met spelden in gestoken werd, haar maag trok samen, toen ze zag hoe Marco verstrakte. Hij zei niets tegen haar tot ze weer terug waren in de toren en alle emailverkeer en andere communicatie met de centrale post erop zat.

‘Je snapt zeker wel dat je vakantie ingetrokken is, nu je maatje uit de roulatie is’, verbrak hij de stilte.

‘Ik had niet anders verwacht’, antwoordde ze. ‘Ik ben al blij dat je me niet ontslaat’.

‘Daar heb ik wel degelijk serieus over nagedacht’, zei Marco. Hij stond gedeeltelijk van haar weggedraaid en zijn gezicht was verborgen door de schaduw. Sonja kon niets uit zijn intonatie opmaken. Ze zei niets en maakte zichzelf nuttig door de afwas te doen die zich in de loop van de afgelopen dagen had opgestapeld.

Er gingen twee dagen voorbij en de brandweerteams waren, nu hun taak erop zat, één voor één vertrokken. Marco zette Sonja aan het werk met de dagelijkse routine op de toren. Na alle consternatie van de afgelopen dagen, leek het gebruikelijke routinewerk op de toren enigszins saai. Sonja probeerde afleiding in het werk te zoeken, zodat de tijd sneller zou gaan en ze niet steeds aan Marco en Paul hoefde te denken en hoe de rest van de zomer eruit zou zien.

De vorige avond was Marco bijna een uur in de weer geweest met de centrale. Hij had zijn best gedaan een nieuw maatje voor Sonja te zoeken. Toen hij uiteindelijk de verbinding had verbroken, was er nog geen resultaat. De toren verlaten en haar een paar dagen vrijaf geven was ook geen optie, omdat het brandgevaar nog steeds niet helemaal geweken was. Een weekje geen regen en er was weer een alarmfase. Tegen het einde van de zomer was de kans op heidebranden altijd het grootst. En deze toren stond bekend om zijn strategische ligging op de heide.

Het begon er steeds meer naar uit te zien dat Marco voorlopig niet terug zou keren in zijn rol als coördinator maar voor de rest van de zomer op de toren zou moeten blijven. Hij vond dit geen aangenaam vooruitzicht.

Sonja zat aan de rand van het vennetje toen de laatste brandweerlieden opgehaald werden. De landrover had verder voor twee weken proviand gebracht.

‘En toen waren we weer alleen’, dacht ze en sloot haar ogen. Ze liet de serene stilte rustig tot zich doordringen. Het zoete geur van het water had een aanlokkelijke uitwerking op Sonja. Nu de brandweerlieden weg waren kon ze weer haar gang gaan. Ze kleedde zich uit tot op haar ondergoed en liet zich in het water glijden.

Het water was lekker koel, maar na een paar seconden was haar huid eraan gewend. Een aantal minuten liet Sonja het aangename gevoel van de stilte en het koele water over zich heen komen. Toen ze uit het water klom voelde ze de vochtige warmte op haar koele huid. Sonja ging in het gras liggen en viel binnen enkele seconden in een diepe slaap.

Marco wist dat Sonja ’s middags om een uur of drie terug zou moeten kunnen zijn bij de toren. Op dat tijdstip was ze echter in geen velden noch wegen te bekennen. ‘Bang om je lot onder ogen te zien, huh?’, bromde hij hardop.

Marco had meer in gedachten dan haar aandeel in het ongeluk van Paul alleen. Dat onbelangrijke puntje zou hij eerst afrekenen om vervolgens de serieuzere dingen met haar door te nemen. En wanneer alles achter de rug zou zijn, moest ze maar eens heel diep nadenken over wat ze met hem aanwilde de rest van haar leven, vond Marco. Aanvankelijk had hij het plan dit in het najaar ter hand te nemen, maar nu ze de rest van de zomer samen op de hei zaten, kon het natuurlijk ook eerder plaatsvinden.

Maar goed, ‘eerst maar eens wat actie’, gromde Marco terwijl hij het pad naar het vennetje afliep.

************

‘Waar denk jij dat je verdomme mee bezig bent?’, Marco struikelde bijna over Sonja’s slapende gestalte in het gras.

‘Hee!’, schreeuwde ze en rolde weg van de voet die haar daarnet zo ruw gestoord had in haar slaap.

‘Opstaan!’, commandeerde Marco. ‘Je hebt helemaal geen tijd om hier te gaan liggen luieren. Pak je spullen op en ga naar de toren. NU!’

‘Hee! Heb je een probleem?’, Sonja haastte zich naar haar kleren en haar schoenen. In luttele seconden had ze haar spijkerbroek aan, gevolgd door haar schoenen.

‘Jij bent mijn probleem!’, zei Marco. ‘En nu als de sodemieter naar de toren. Je hebt precies drie kwartier de tijd. Als je dan nog niet boven bent, dan kun je 100 slagen met de riem verwachten, bovenop wat je toch al van me tegoed hebt’.

‘Wat?’, vroeg Sonja. Ze dacht dat hij eindelijk aanbeland was bij haar aandeel van de wedstrijd op de ladder. Maar dit was wel een erg vreemde manier om dat te doen.

‘Niet tegenspreken! Doe wat er van je gevraagd wordt’. Marco wees naar de landrover.

‘Kunnen we in ieder geval niet………….’, Sonja haalde haar schouders op en probeerde Marco op andere gedachten te brengen.

‘Wat dacht je van 50 wegens tegenspreken?’, waarschuwde Marco terwijl hij met beide handen aan de gesp van zijn riem begon te morrelen. Hij trok de tong van de riem uit de lussen. Vervolgens haakte hij de pin los uit het gaatje. Sonja sprong op. Ze keek even naar zijn bezige handen en maakte toen dat ze uit de buurt kwam.

‘Ik ga al!”, riep ze. Ze stampte met haar voet en gooide haar hoofd achterover.

Haar kittige maniertjes toverden een glimlach op het gezicht van Marco.

Toen ze uit het zicht verdwenen was ontdeed Marco zich van zijn kleren en dook het koele water in. Het koude water had hem in een mum van tijd verlost van de pijnlijke erectie toen hij Sonja eerder in haar ondergoed op het gras had zien liggen. De aanblik van het onwillekeurig samenknijpen van haar billen toen hij haar gewekt had, was hem bijna te veel geworden. Hij zou deze rondingen binnen afzienbare tijd weer vasthouden, dacht hij. En als alles zou gaan zoals hij hoopte zouden ze de rest van zijn leven van hem zijn.

Sonja had de verdikking in Marco’s spijkerbroek waargenomen. Automatisch was haar blik naar zijn handen gegaan. Haar gedachten zorgden voor de bekende elektrische spanning in haar binnenste. Ze realiseerde zich dat ze deze keer een pak op haar blote bips zou krijgen zoals ze nog nooit gehad had. En een reële kans dat het daarmee niet afgelopen zou zijn.

Angst en opwinding maakten zich van haar meester. Tegen de tijd dat ze de nieuwe proviand aan het opruimen was, voelde ze de hut trillen ten teken dat iemand de ladder aan het beklimmen was. Sonja stond van de spanning te trillen op haar benen.

Toen het luik omhoog ging, draaide Sonja zich om en zag het hoofd van Marco in de opening verschijnen. ‘Het spijt me zo’, fluisterde ze.

‘Dat wil ik best geloven’, knikte Marco. ‘Bestaat er een kans dat als ik tegen je zeg dat iets gevaarlijk is, er niet eerst ongelukken hoeven te gebeuren voordat je het van me aanneemt?’

‘Ik geloofde je wel’, bracht Sonja ertegen is. ‘Ik had alleen de hel op je in en toen Paul het voorstelde ben ik met hem meegegaan…’ Ze had de woorden nog maar net uitgesproken toen Sonja zich realiseerde dat ze verschrikkelijk de mist in gegaan was. Niet alleen had ze iets uitgespookt wat niet mocht ondanks dat ze er al eens voor op haar billen had gekregen, maar ze had het opzettelijk gedaan als een daad van verzet omdat ze boos op hem was.

De plotselinge besef stond op haar gezicht te lezen en was Marco niet ontgaan. Inwendig had hij er plezier om. ‘Ja zo het precies, is het niet?, dacht hij. ‘Precies het meisje voor mij. Een en al pit en brutaliteit en het karakter en het lichaam van een engel.

‘Ben je klaar?’ vroeg hij, terwijl hij op zijn horloge keek.

‘Bijna’, antwoordde Sonja en bukte zich om de laatste dingen uit de doos met proviand te pakken.

‘Vier minuten’, zei Marco zacht. En terwijl hij dat deed maakte hij de gesp van zijn broeksriem los en trok hem uit de lussen. Hij vouwde hem dubbel en legde hem op de tafel. Nadat hij dat gedaan had, draaide hij zich om naar de werktafel en ging achter de PC zitten om het logboek bij te werken.

Sonja’s handen trilden en ze kon maar amper beletten dat ze hardop kreunde door het elektrisch geladen gevoel van opwinding en angst. Ze overwoog nog even de strijd aan te gaan, zelfs over de ladder, maar riep zich zelf hierin een halt toe. Deze keer, als ze haar angsten onder controle zou kunnen houden, zou ze zich aan hem overgeven en haar pak slaag accepteren. Ze wilde dat Marco zou weten dat ze haar straf zou accepteren.

‘Klaar’, klonk haar stem schril nadat ze de laatste dingen had opgeborgen en de doos had opgevouwen zodat ie gemakkelijk mee naar beneden genomen zou kunnen worden.

‘Ga daar in de hoek staan. Doe je broek tot op je knieën naar beneden en wacht tot ik aan je toe ben’, sprak Marco. Hij wees naar de hoek van de kamer naast de bank.

Sonja bloosde, maar deed wat er van haar verlangd werd. De paniek gierde door haar keel terwijl haar vingers aan de knoop en ritssluiting van haar spijkerbroek morrelden. Toen ze overeind kwam nadat ze haar broek en onderbroekje omlaag had geduwd, viel haar shirt omlaag en bedekte haar blote billen. Voor een kort ogenblik voelde ze dankbaarheid. Ondanks dat ze zich in een hoog gelegen hut bevonden en de bewoonde wereld kilometers ver weg was, vond ze het niets om daar zo ontbloot te staan.

‘Doe je shirt omhoog tot in je middel, zodat ik je bips kan zien’, gooide Marco roet in het eten.

De eerste tranen kwamen los en rolden over haar wangen. Ze deed wat hij van haar vroeg.

En nu je handen op je rug leggen, vlak boven je billen. Je benen een eindje uit elkaar’, voegde hij er aan toe. Sonja deed wederom wat hij vroeg. Meer tranen liepen over haar wangen. Hij liet haar een half uur zo staan, terwijl hij de rapporten van die dag in orde maakte.

Sonja’s knieën en schouders deden zeer. Haar angst en bezorgdheid maakten langzaam plaats voor verveling. Als hij haar daar nog langer liet staan zou ze vast en zeker uit haar slof schieten. Maar zo ver kwam het niet…hij riep haar bij zich.

‘Kom maar hier’, zei hij rustig.

Sonja draaide zich om bij het horen van deze woorden en het geluid van de gesp van zijn riem. Marco hield de riem in zijn hand en stond naast de tafel te wachten. Hij had de stoelen aan de kant gezet. Gehinderd door haar broek die om haar enkels hing, liep ze met kleine schuifelpasjes naar hem toe.

‘Je handen op je rug houden’, gebood hij toe hij zag dat haar handen instinctief naar voren gingen om de driehoek van rossig-blonde krulletjes tussen haar benen te bedekken.

Sonja bloosde. Ze was bang voor wat komen ging. Tegelijkertijd was ze enorm opgewonden. Het zorgde voor een verwarrend soort intimiteit in de hele situatie.

‘Bukken’, hij tikte op het tafelblad. Sonja boog zich voorover en zakte een beetje door haar knieën. Haar angst nam toe en ze nam zich tegelijkertijd voor haar straf dapper in ontvangst te nemen. Marco zag haar tweestrijd en pakte haar bij haar schouders en dwong haar verder over de tafel.

‘Reik voor je, pak de tafelrand met beide handen beet en houd ze daar, begrepen?’, vroeg hij.

‘Ja’, Sonja’s antwoord klonk zowel fluisterend als klagend.

‘AUW!”, gilde ze. Marco liet haar niet langer in zekerheid wat ze zou mogen verwachten. Hij begon haar bips in brand te zetten door de riem keer op keer hard op haar billen neer te laten dalen. Hij begon in een traag tempo, met een aantal seconden tussen de slagen, zodat ze stuk voor stuk goed tot Sonja doordrongen. Pas nadat het felle brandende gevoel begon te verminderen viel de volgende tik. Sonja kneep haar ogen dicht en schokte met haar lichaam bij iedere klap. Haar knokkels kleurden wit toen de pijn steeds heviger werd. Ze had al haar wilskracht nodig om de tafel stevig beet te houden. Er was nog geen enkel teken dat het snel voorbij zou zijn, toen ze bij twintig de tel kwijt raakte.

Hij zou er voor zorgen dat ze wel drie keer na zou denken voor ze haar irritatie zou gebruiken om tegen hem in te gaan. Tegen de tijd dat de riem 60 keer was neergedaald schreeuwde Sonja het uit bij iedere klap en wiebelden haar billen ongecontroleerd heen en weer. Een paar keer liet ze tafelrand los en hield haar handen beschermend voor haar bips, maar zonder dat hij in hoefde te grijpen bracht ze ze ook weer terug op de tafel. Marco wist dat ze de strijd tegen de controle snel zou gaan verliezen.

Deels om haar gerust te stellen en deels om te laten merken dat hij en niemand anders de controle had zette hij zijn hand op haar rug om haar op haar plaats te houden. Tegelijkertijd voerde hij het tempo op. De riem knalde nu iedere seconde op haar arme billen neer. Sonja begon de controle te verliezen en steeds harder heen en weer te bewegen onder zijn hand.

‘Ophouden! Alsjeblieft, ophouden!’, gilde ze na een paar snel opeenvolgende klappen.

‘Dring ik een beetje tot je door?’, vroeg Marco haar.

‘Oh God ja! Ja! Houd alsjeblieft op!’, bevestigde Sonja en ze bad dat hij op zou houden.

‘Het spijt me, meisje, maar ik ben van plan je een lesje te leren dat je nooit zult vergeten. Ik ben nog lang niet met je klaar’, antwoordde Marco. Zij hield haar nog steviger beet.

Sonja huilde, stribbelde tegen en smeekte. Langzaam raakte ze in paniek bij de gedachte dat hij nooit op zou houden. Marco was er echter op voorbereid dat haar verzet steeds sterker zou worden. Toen ze haar handen weer naar achteren naar haar billen bracht, pakte hij ze beet en dwong ze op haar rug en ging verder met de afstraffing.

“Je vermoordt me!’, gilde Sonja toen ze merkte dat ze geen kant meer op kon.

‘Doet zeer hè?’, antwoordde Marco alsof dingen precies zo verliepen als zou moeten.

‘JAAAAA!!!!!! Stop! Oh alsjeblieft, alsjeblieft stop!’, huilde Sonja. Marco scheen het niet te horen. Niet alleen ging hij gewoon door met slaan, maar de klappen leken ook steeds harder te worden.

Sonja’s gegil ging langzaam over in zacht gekreun en gesnik. ‘Oh alsjeblieft! Oh alsjeblieft! Oh alsjeblieft! Asjeblieft stop! Alsjeblieft, oh alsjeblieft! Oh alsjeblieft! AUW! Oh alsjeblieft! Asjeblieft stop! Asjeblieft stop!’

Uiteindelijk hield Marco op, maar hij liet Sonja nog niet opstaan.

‘Hoelang gaat het nu duren voor je weer iets gaat doen waarvan ik heb gezegd dat je het niet moet doen?’, vroeg hij.

‘Dat gebeurt niet! Dat gebeurt niet! Ik zal het nooit meer doen!’, beloofde Sonja en probeerde onder zijn hand vandaan te komen.

Marco grijnsde. Hij wist wel beter. Naar hij wist ook dat Sonja zich nu niet kon voorstellen dat ze zich nog eens in deze situatie zou manoeuvreren.

‘We zullen zien’, zei hij en liet haar los.

Sonja kwam uit haar positie overeind. Zonder enige gene begon ze over haar billen te wrijven. De brandende striemen voelden hard en opgezwollen. Die op de achterkant van haar benen jeukten aan de uiteinden.

‘Doe je broek omhoog en ga met het eten aan de slag’, droeg Marco haar op.

Sonja deed wat hij haar vroeg. Ze grimasseerde toen ze haar broek over haar bips trok.

Ze was in diepe gedachten verzonken terwijl ze het eten klaarmaakte. Voor Marco gold hetzelfde. De laatste horde van verzet bij haar was genomen. ‘En nu?’, dacht Sonja. Daar zou ze achter komen terwijl ze zaten te eten.

De eerste woorden die ze wisselden hadden te maken met het doorgeven van de pannen en schalen en het brood.

’Voel je je beter?’, vroeg Marco.

‘Een beetje’, antwoordde Sonja schouderophalend. Wat een stomme vraag’, had ze gedacht. ‘Haar bips brandde en deed zeer iedere keer als ze ging verzitten.

‘Je hebt erom gevraagd’, lachte Marco toen hij de geïrriteerde blik in haar ogen zag.

Sonja slikte en keek Marco in zijn ogen. Ze haalde haar schouders nogmaals op en knikte tenslotte. Ze kon dit alleen maar ondergaan als hij een oprechte interesse had in haar gedrag. Als dat niet het geval zou zijn dan was het pure mishandeling wat hij net met haar had gedaan. Ze zag iets in zijn ogen wat haar gerust stelde.

De affectie die ze in zijn ogen zag, zorgde er voor dat de waterlanders weer op kwamen.

‘Je bent ongelofelijk knap wanneer je ondeugend bent, maar ik wil ook heel graag kennismaken met het lieve meisje’, glimlachte Marco.

Sonja probeerde de brok die ze in haar keel voelde opkomen weg te slikken. ‘OK’, antwoordde ze.

‘Ik denk dat je aan me vast zit, meisje’, Marco’s stem klonk zacht. ‘Heb je daar bezwaar tegen?’

‘Huh?’ Sonja dacht dat ze begreep wat hij zei, maar het was zo onwezenlijk dat ze het niet kon geloven.

‘Ik denk dat ik je maar houd’, antwoordde Marco.

‘Me houden?’, fluisterde Sonja. Haar mond werd droog. Zijn bedoelingen werden steeds duidelijker.

‘Ja. Met je trouwen misschien?’, voegde hij eraan toe. ‘OK, wat jou betreft?’

Sonja’s mond viel open. Ze was verbijsterd en werd overmand door golven van sexy opwinding en ongeloof. Ze kon alleen maar knikken.

Marco lachte. Toen ze het eten op hadden en de tafel hadden opgeruimd, gingen ze samen op de veranda zitten en keken naar de zonsondergang. Ze zaten urenlang dicht tegen elkaar en bespraken hun toekomst.

De paarsrode lucht was tot slot een prachtig décor toen ze de dag met een vrijpartij besloten.

Het was het perfecte einde van een dag die de eerste zou zijn in een leven dat ze met elkaar deelden.


EINDE