Sonja werd het eerst wakker, ze rekte zich uit, naast Marco. De bewegingen wekten vooral de lichaamsdelen die de dag ervoor het meest te lijden hadden gehad.

‘Ohhhhhh,’ fluisterde Sonja zacht terwijl ze haar handen naar haar billen bracht. De napijn daar en in de spieren tussen haar benen voelde niet onplezierig aan. Ze glimlachte toen ze zich realiseerde dat deze gevoeligheid haar geheim nog een poosje levend zou houden.

Ze ging voorzichtig rechtop zitten, ervoor zorgend dat ze de snurkende man naast haar niet wakker maakte. In het licht van het vroege ochtendgloren bestudeerde ze nauwgezet de hoeken en rondingen van zijn lichaam. Hij was absoluut goed gebouwd, dacht Sonja. Hij had wat meer haar dat de meeste mannen in de glossy vrouwenbladen, maar hij kon de concurrentie hier zeker mee aan. Ze onderdrukte het verlangen om haar vingers over zijn spieren te laten glijden om ieder plekje van zijn lichaam in haar geheugen op te slaan.

Toen het licht in de toren sterker werd, zag ze de wond die haar tanden de vorige dag op zijn bil hadden achtergelaten. Ze vertrok haar gezicht en boog zich voorover om het beter te kunnen zien. Het was een paarsrode cirkel, waar hier en daar de combinatie van spijkerbroek en tanden die huid kapot hadden gemaakt. Haar bewegingen drongen door in Marco’s slaap en hij werd langzaam wakker.

‘Hee, goeiemorgen’, zei Marco toen hij zich omdraaide en zag dat Sonja achter hem zat en zijn billen bestudeerde.

‘Doet het zeer?’, vroeg ze terwijl ze toegaf aan de impuls om hem aan te raken?

‘Wat?’ Marco keek naar de achterkant van zijn been.

‘Hier, waar ik je gebeten heb’, antwoordde ze, terwijl ze de plek aanraakte. Onderwijl keek ze vanuit haar ooghoeken naar zijn gezicht.

‘Oh, dat stelt niet zoveel voor. Ik vroeg mezelf wel af wat je daar zo aan het bestuderen was, kleine kannibaal’. Marco grijnsde. Hij had een spiegel nodig om de plek te kunnen bekijken, maar zo erg kon het niet zijn, want hij voelde het nauwelijks nog. ‘Nee, het doet geen pijn meer’.

Marco schoof naar de rand van het bed en ging zitten. Sonja schoof achter hem aan zodat ze het zelfde zou kunnen doen. Het was tijd om op te staan, het werk wachtte. Toen haar benen buiten het bed bungelden realiseerde Sonja dat ze niets bij de hand had om zich mee te bedekken, behalve een laken. Ondanks dat ze een heel intieme nacht met hem had beleefd, voelde ze zich plotseling verlegen. Marco daarentegen was helemaal niet verlegen. Toen hij naar het kleine, aantrekkelijke, slaperige meisje naast zich keek, kon hij het helpen opgewonden te raken.

‘Voel je je goed over vannacht?’, vroeg Marco toen hij merkte dat ze zich ongemakkelijk voelde.

“Mm-hm’, knikte Sonja.

‘Zeker weten? Heb je er geen spijt van?’, vroeg Marco nogmaals.

Sonja keek hem in zijn ogen. Ze voelde frustratie in zich opkomen toen ze zijn woorden in zich om liet gaan. ‘Wat denk je nou, dat ik niet weet wat ik voel?’ Het was er al uit toen Sonja zich realiseerde dat ze deze woorden niet alleen maar bedacht had.

Marco grijnsde. ‘Weet je dat dan wel’.

‘Jazeker’, gromde Sonja. Haar verlegenheid vergetend stond ze op en liep naar de badkamer.

‘Doet het zeer?’, vroeg Marco plagend.

‘Wat?’, Sonja keek wat verward achterom.

Marco wees met een plagende grijns naar haar bips. Ze keek over haar schouder naar beneden. Ze kon een paar rode, blauw omrande afdrukken van Marco’s riem zien.

“Oh’, mompelde ze in zichzelf toen ze de schade voor het eerst zelf zag. ‘Nee, niet meer’, zei ze vervolgens hardop. Sonja merkte hoe ze begon te blozen, en zich nog meer verlegen begon te voelen. Niet eens zo zeer door de gedachte aan het pak op haar billen wat ze gekregen had, maar veel meer door Marco zijn strenge en autoritaire opstelling toen het gebeurde.

In de badkamer aangekomen, sloot Sonja de deur en ging op haar tenen voor de spiegel staan om haar bips te bekijken. ‘Wow’, bracht ze uit en haalde diep adem. ‘Hij heeft absoluut zijn best gedaan’. Terwijl ze haar vingers over de striemen liet gaan, sloot ze haar ogen. De huid was gevoelig, maar de sensatie was beslist niet vervelend. Sonja wiebelde heen en weer op haar benen. Ze werd zich bewust van een aangename opwinding tussen haar benen.

‘Wat zou hij wel niet denken als hij wist dat ik opgewonden raak bij de gedachte van een pak op mijn billen van hem?’, dacht ze. Ze probeerde deze gedachte weg te drukken en ging op het toilet zitten. Toen haar billen contact maakten met het koude porselein waren de gedachten in alle hevigheid terug. Dit keer deed ze geen poging meer ze weg te drukken. Ze liet ze over zich heen komen. Haar hand gleed naar beneden om de gedachten in haar hoofd tussen haar benen kracht bij te zetten. In gedachten haalde ze het pak slaag terug, dat door haar hand een extra dimensie kreeg. De man die in de kamer wachtte tot de badkamer vrij was, had twee verschillende dimensies van haar seksualiteit gewekt. Haar orgasme kwam snel.

’Schiet eens op!’ De dringende stem van Marco schrok haar op. Ondanks dat ze wist dat hij haar niet kon zien en ook niet wist wat ze aan het doen was, moest ze blozen. Ze haastte zich om de badkamer vrij te maken.

Ondanks dat ze ’s ochtends druk in de weer waren met monsters en preparaten, dwaalden hun gedachten regelmatig af naar elkaar en hun nieuwe opwindende relatie. Toen het lunchtijd was, konden ze zich niet langer beheersen.

‘Denk jij wat ik denk?’, vroeg Marco toen hij in één teug zijn beker melk leegde en Sonja kauwde op de korsten van haar sandwich.

Sonja keek in zijn uitdagende blauwe ogen en wist meteen wat hij bedoelde. Haar glimlach was uitdagend. ‘Um hmmmm’, knikte ze. ‘Maar meneer, het is midden op de dag. Ik heb nog heel veel werk te doen. Mijn baas zal het niet leuk vinden’.

Marco lachte, liep naar de kleine plaaggeest en trok haar uit haar stoel en nam haar in zijn armen. ‘Je baas zou je een pak op je blote bips moeten geven omdat je hem zo van zijn werk afhoudt’.

Sonja giechelen, maar haar lach werd gesmoord door een sensuele kus. Ze voelde Marco’s erectie tegen haar buik. Ze drukte zich met roterende bewegingen van haar heupen tegenaan. Marco kreunde. In een mum van tijd had hij haar ontdaan van haar bloes en bh en lag haar spijkerbroek rond haar enkels.

Sonja stapte uit haar broek en maakte de knoop van Marco’s jeans los en deed de rits naar beneden. Toen ze naar beneden keek naar het deel van aan zijn broek ontsnapt was, glimlachte ze verrukt. ‘Hoe paste dat zo perfect in haar?, vroeg ze zich af. Haar zachte aanrakingen maakte Marco gek. Zijn eigen aanrakingen en strelingen waren veel ruwer. 

‘Wat ben je mooi’, fluisterde Marco in haar oor. Terwijl hij dit deed, draaide hij haar om en boog haar voorover over te tafel. Hij leunde mee naar voren en kuste haar in haar nek. Er trok een rilling door haar heen en ze kreunde zacht. Voor dat ze zich hiervan kon herstellen, voelde ze zijn erectie tegen haar vulva drukken. Instinctief spreidde ze haar benen zodat zijn heupen er tussen pasten. Marco taste onder haar en hielp haar zich te openen.

De herinnering aan de korte pijn die ze voelde toen hij de dag ervoor bij haar binnenkwam, maakte Sonja gespannen, maar er was deze keer alleen het zalige gevoel gevuld te worden. Marco’s vingers bleven waar ze waren en terwijl hij in en uit haar stootte, streelde hij haar. Zijn trage en tedere werk zorgde ervoor dat Sonja in luttele minuten een climax bereikte. Marco was echter nog lang niet klaar met haar. Toen haar spiertrekkingen wegtrokken, trok Marco zich terug en draaide haar op haar rug.

‘Tijd voor het toetje’, glimlachte hij, terwijl hij op een stoel voor haar ging zitten. Sonja keek toe hoe hij haar benen over zijn schouders legde en zijn gezicht tussen haar benen begroef. ‘Wat doet hij nu?’, dacht ze, maar haar geest had geen gelegenheid om die vraag te beantwoorden. Marco’s tong en lippen kusten, streelden en duwden. Het was of hij er op stond dat ze zich over zou geven aan een nieuw orgasme. Sonja had geen keuze hieraan te gehoorzamen. Marco bleef likken en kussen terwijl het orgasme door haar lichaam pulseerde. Zijn tong die over haar gezwollen knopje gleed, tot de krampen langzaam wegstierven.

‘OOOhhhhhhhh’, fluisterde Sonja. Dit was een soort kwelling waarvan ze niet wilde dat ie ooit zou ophouden, maar waarvan tegelijkertijd wist dat ze het nooit zou kunnen volhouden. ‘Oh, asjeblieft’, zuchtte ze terwijl ze haar benen rond zijn hoofd samenkneep en zijn mond weg duwde bij de delen die hij zo grondig gekweld had.

‘Ik houd van je’, fluisterde Sonja terwijl Marco haar optilde. Ze kuste hem en proefde zichzelf op zijn lippen. Zijn penetratie verraste haar en hoewel ze uitgevloerd was, brachten zijn voorzichtige stoten haar weer in de realiteit. Het duurde niet lang of de opwinding van Marco werd zo sterk dat zijn stoten in kracht toenamen. Sonja beleefde hoogtepunt na hoogtepunt en toen Marco het zijn bereikte, stonden ze beiden hevig te trillen.

Na een aantal minuten zei Sonja afwezig, ‘Ik heb niet veel ervaring, maar dat was de beste seks ooit’.

Marco grijnsde. ‘Geloof me meisje, ‘jij bent de beste die er is’. Sonja toverde ook een brede glimlach op haar gezicht.

‘Weet je, als je in ogenschouw neemt hoe erg ik je haatte, kan ik er niet bij dat ik nu zoveel van je houd’, antwoordde ze.

Marco lachte breeduit. Ze hadden absoluut sterke gevoelens voor elkaar.


********

Marco hield zich die ochtend bezig met het maken van een plan om brandgangen te maken, terwijl Sonja op pad ging om ter plaatse polshoogte te nemen. Haar werk schoot flink op, zodat ze om 15:00 uur overwoog om ook het westelijk deel van de heide te inspecteren.

Marco zou daar niet gecharmeerd van zijn, want hij inspecteerde dit gedeelte, waar ook moerasgedeelten waren bij voorkeur met zijn tweeën.

Wat zou hij doen als hij hoorde dat ze dit genegeerd had en haar eigen plan getrokken had? Ze wist dondersgoed wat hij zou doen. Ze kon haar eigen gedachten nauwelijks geloven. ‘Laat het nu bij de gedachte alleen, stomkop!’, zei ze tegen zichzelf. ‘Alleen een gek vraagt zo nadrukkelijk om een pak op haar blote billen’. Ze raakte opgewonden bij het idee. Een heel ander gevoel dan de werkelijkheid. Ze was zich daar van bewust, maar het kostte haar moeite zichzelf daarvan te overtuigen.

Het nuchtere verstand overwon en Sonja besloot terug te keren naar de toren. Ze voelde zich rusteloos, bij de gedachte aan de hoeveelheid werk die volgende week wachtte, maar Marco had er luchtig over gedaan en haar ervan overtuigd dat ze daar waar het kon haar rust moest nemen. De rest van de middag deden ze het rustig aan, ze deden een paar kleine klusjes. Paul en het team van de brandweer zouden aan het eind van de volgende middag arriveren. Nog steeds moesten er een paar delen van het terrein verkend worden.

Ze gingen ‘s avonds vroeg naar bed omdat ze in de komende tijd weinig privacy zouden hebben.

Paul en het team van de brandweer arriveerden de volgende dag en hadden hun tenten opgezet en hun apparatuur geïnstalleerd toen Marco en Sonja terugkwamen van hun tocht over de heide.

Sonja was blij dat ze Paul weer zag en onmiddellijk waren ze weer dikke maatjes.

‘Ik zie dat je het overleefd hebt’, plaagde hij, terwijl hij een hoofdknik in de richting van Marco maakte. Sonja lachte.

‘Tja, we hebben elkaar inmiddels beter leren kennen en ik geloof dat ik me in hem vergist heb’, antwoordde ze.

Ze namen de tijd om elkaar bij te kletsten en vertelden wat ze de afgelopen twee weken hadden meegemaakt. De vakantie, die hij samen met zijn vriendin had doorgebracht, had Paul goed gedaan. Ze was helemaal gerustgesteld omtrent zijn gevoelens voor haar nog even sterk waren, ondanks een wekenlang verblijf met een ander meisje op een hutje op de heide. Sonja was blij dat te horen omdat ze erg hoopte dat Paul en zij vrienden konden blijven. Als hij bij Susan zou blijven, dan hoefde Sonja niet in te zitten dat er zich meer ontwikkelde dan een werkrelatie alleen, behalve een goede vriendschap.

Sonja vertelde haar ervaringen van de afgelopen weken aan Paul, hoewel ze de billenkoek en de intieme details achterwege liet. Paul merkte dat Sonja’s houding flink veranderd was en moest inwendig lachen toen hij merkte dat hij dicht bij de waarheid gezeten had met zijn veronderstelling. Er was veel meer loos tussen Marco en Sonja dan alleen een kwestie van botsende persoonlijkheden.

Nu was de seksuele spanning tenminste hanteerbaar voor iedereen. Wat de reden hier ook toe was, Paul was blij dat het zo uitgepakt had.

Al vrij snel werd iedereen in beslag genomen door de drukken werkzaamheden. Er was weinig geen tijd voor ontspanning en geen gelegenheid tot intimiteiten. Marco groeide in zijn rol als leider en de teamleden, inclusief Sonja werden geacht hem te volgen. Het ging bijna de hele week goed, maar op een gegeven moment begon de vermoeidheid en de stress hun invloed te krijgen op hun stemming.

Kleine dingen begonnen op de zenuwen te werken en namen uiteindelijk, althans voor Sonja, grote vormen aan. Ze kon nog ontkomen aan de plagerijen van de brandweermannen, die het leuk vonden haar wat op de hak te nemen, door de toren in te klimmen. Maar dit gold niet voor Marco en Paul.

Ze voelde zich buitengesloten. De twee mannen hadden elkaar gevonden en behandelden haar als één van hun. De orders die Marco gaf, voelden weer arbitrair aan en haar mening ging verloren in alle andere meningen. Het drong niet tot Sonja door dat Marco in zijn beslissingen rekening moest houden met veel meer stemmen dan alleen die van haar. Ze voelde de irritatie groeien omdat het leek dat hij geen enkele rekening hield met haar ideeën.

De eerste tekenen van haar irritatie werd merkbaar door wat sarcastische opmerkingen maar na verloop reageerde ze met openlijke vijandigheid op zijn aanwijzingen. De spanning die ze voelde als Marco haar streng toesprak registreerde ze wel goed. Als ze in seksueel geen aandacht van hem kon krijgen, had ze in ieder geval de fantasie nog van het pak op haar billen. Iedere keer als ze iets tegendraads deed of zei, bekeek ze de gezichtsuitdrukking van Marco. Hij stelde haar niet teleur.

Het was een gevaarlijk spelletje. Dat wist ze ook wel. Uiteindelijk zou iedereen weer vertrokken zijn en zouden Marco en zij weer het rijk alleen hebben. Het ging wel even door haar gedachten, maar niet voor lang. Ze zou er wel voor zorgen dat ze weer in zou binden vlak voordat de anderen weg zouden gaan.

Het werk op de heide vorderde prima, maar er was zwaar weer op komt. Er naderde een koufront, dat onweer voor zich uit stuwde. En bliksem is altijd gevaarlijk. Door de droogte was de heide nog extreem brandbaar.

De voorzorgsmaatregelen die de volgende ochtend genomen werden hadden iets weg van een georganiseerde chaos. Opdrachten werden verstrekt en werkzaamheden verstrekt, met maar één gedachte: zoveel mogelijk klaar hebben als het onweersfront zou arriveren. Sonja werd vroeg gewekt en kreeg op de opdracht bij de radio te zitten en de radar en de satelliet in de gaten te houden. Ze was echter veel liever het veld in te gaan.

Marco suste haar en maakte haar onomwonden duidelijk er niet tegen in te gaan. Sonja had gereageerd door haar tong naar hem uit te steken.

‘Doe wat ik je zeg! Nu niet tegenspreken’ Marco beantwoordde haar gebaar met een strenge blik. Hij was ervan overtuigd dat de kous daarmee af was.

Maar hij vergiste zich. Sonja nam zich voor haar ‘dienst’ te ruilen met Paul zodra Marco met de anderen op pad was. Paul had opdracht gekregen in zijn eentje de westelijke kant, bij het meer te inspecteren.

Haar plannetje werkte. Paul geloofde haar op haar woord toen ze zei dat Marco van gedachten veranderd was en accepteerde dankbaar de hem aangeboden plaats achter de elektronica. Sonja ging tevreden op pad. Niet alleen kon ze lekker de buitenlucht in, maar ze had Marco ook een mooie hak gezet. Ze zou zijn gezicht wel eens willen zien wanneer hij er achter zou komen. Ze glimlachte ook toen ze de spanning voelde bij de gedachte hoe hij het liefst met de situatie zou dealen, zonder dat hij daar de gelegenheid toe had. Het idee was voer voor een levendige fantasie die ze had terwijl ze de taken van Paul uitvoerde.

Wat Sonja niet wist was dat de walkietalkie die ze uit de werkplaats had meegenomen een los contact had. Het krakende geluid dat het apparaat hierdoor voortbracht had haar evenwel het idee gegeven dat ze radiocontact met Paul in de toren had.

De ochtend verstreek snel en het onweersfront naderde. De storm die het voort blies was krachtig. Af en toe kronkelden bliksemschichten zich uit de hemel helemaal tot op de grond. De wind wakkerde steeds verder aan. Om elf uur ‘s ochtends liet Paul een waarschuwing uitgaan naar alle teams in het veld en liet iedereen terugkomen naar de toren.

Marco reageerde furieus toen hij hoorde dat Paul zich aan de andere kant van de radio bevond. Dat verraste Paul. Sonja’s gemanipuleer had hem in een lastig parket gebracht. Het radiocontact tussen beide heren verliep verhit. Marco was zich niet bewust geweest van de rol die Sonja hierin gespeeld had. Hij wist alleen dat Paul zich niet bij het meer bevond zoals hij bevolen had.

Paul had de smoor in dat hij gebruikt was, maar hij had het idee aan de gezichtsuitdrukking van Marco te zien, dat Sonja hier niet zomaar van af zou zijn. Paul vroeg zich af hoe dit af zou lopen. Het zou hem niet verwonderen als dit als consequentie zou hebben dat Sonja ontslagen zou worden en teruggestuurd naar de bewoonde wereld. Jammer dat ze zo snel in oud gedrag vervallen was, dacht Paul. Hij had het mooi gevonden om te zien hoe Marco en Sonja met elkaar omgingen als ze zich onbespied waanden. Ze zouden een goed stel kunnen vormen.

Sonja was niet teruggekeerd naar de toren en ze reageerde niet op de oproepen. Paul maakte zich zorgen. Hij had het idee dat er iets flink fout gegaan was. Hij kende haar beter dan de anderen en wist dat ze nooit de radio-oproepen zou negeren of haar zelf moedwillig in gevaar brengen. Marco had meer het idee dat de radiostilte onderdeel was van haar koppigheid. Hij liet zich overtuigen door Paul’s bezorgdheid en ging akkoord dat iemand polshoogte ging nemen.

Marco besloot dat hijzelf die iemand zou zijn.

‘Ze vraagt er al weer dagen om’, terwijl hij twee haringen en een dekzeil uit de werkplaats pakte. ‘Eigenlijk zou ik haar ten overstaan van iedereen een ongenadig pak op haar blote bips moeten geven.

Rond het middaguur werd het gerommel van het onweer duidelijker hoorbaar. In het begin was het nog een vaag gerommel geweest. Toen ze doorkreeg wat dit betekende was Sonja verbaasd dat ze nog niet teruggeroepen was naar de toren. Ze stelde zich gerust met de gedachte dat dit een kleine voorbode was, maar nog niet het grote onweersfront. Maar toen werd het gerommel steeds frequenter. Het werd zelfs bijna aanhoudend. Ze begon zich ongemakkelijk te voelen, zoals wel vaker als er zwaar weer op komst was.

Het was haar niet duidelijk wat mensen in zulke omstandigheden precies voelden, of het nu de plotselinge daling van de luchtdruk was, of een elektrisch veld dat veroorzaakt werd door het onweersfront. Ze had geen idee . Maar één ding was zeker, een dof gevoel in haar hoofd kwam op en haar huid begon prikkend aan te voelen. Bovendien wist ze dat het wel eens moeilijk kon worden de schuilplaats die de toren zou bieden, tijdig te bereiken.

Ze trok de walkietalkie van haar riem en probeerde zij de toren te bereiken. De eerste pogingen leverden enkel gekraak op, maar na wat wrikkende bewegingen met de schakelaar was er even kortstondig contact. Sonja realiseerde zich wat er mis was. Zij opende de batterij houder en boog met haar vingers het contactpunt wat naar beneden. De opzet werkte en het apparaat werkte weer.

Paul was blij dat hij iets van haar te hoorde. Er was gelukkig niets ernstigs gebeurd. Hij informeerde haar over de weersomstandigheden en het snel naderende onweer en dat ze waarschijnlijk te ver weg was om tijdig naar de toren terug te keren. Ook raadde hij haar aan over te schakelen naar kanaal 10, omdat Marco naar haar onderweg was en contact met haar wilde.

Sonja’s hart sloeg over bij het horen van deze laatste informatie.

‘Is ie alleen?’, vroeg ze en hoopte dat de plotseling opkomende angst niet te veel in haar stem zou doorklinken.

‘Ja, hij is alleen’, antwoordde Paul. Hij vond het een vreemde vraag. Daar was toch niets mis mee?

‘Zeg hem maar dat ik de buurt ben van het 5 kilometer punt, ten oosten van het meertje’ vlak bij de schuilhut daar, antwoordde Sonja.

‘Hij laat weten, dat je over moet schakelen naar kanaal 10’, klonk het na een paar minuten.

Nadat een volle minuut verstreken was, klonk de stem van Paul opnieuw, ‘hij laat weten dat je naar kanaal 10 moet gaan, als je het niet doet zul je het bezuren… Sonja, als ik jou was, zou ik maar doen wat hij zegt’, gaf Paul de boodschap van Marco door. 

Sonja haalde een paar keer diep adem en schakelde de walkietalkie op kanaal 10. ‘Ik ben nu vlakbij de schuilhut bij het meer. Over 4 minuten ben ik er’.

‘Goed, loop door’, antwoordde Marco. ‘Ik hoop voor je, dat je hier een goede verklaring voor hebt. En als die me niet aanstaat dan zullen je billen er van lusten! Begrepen?’

Sonja deed haar ogen dicht en kreunde. Het gevoel van angst en misselijkheid was kort maar hevig, want het werd snel overvleugeld door schaamte en woede.

‘Zet em op, baas!’, klonk het op een ander kanaal en Sonja realiseerde zich dat alle andere teams die hun walkietalkie aan hadden staan de laatste woorden van Marco hadden meegekregen. Ze werden met gejoel en gefluit ontvangen.

’Dat deed die klootzak met opzet!’ De stoom kwam uit haar oren. Ze kon zich maar net bedwingen de walkietalkie niet op de grond te smijten en kapot te trappen.

‘Ik vroeg of je het begrepen hebt’, donderde de stem van Marco.

Sonja slikte de serie vloekwoorden in die ze in gedachten had. De andere mannen hadden geen idee dat Marco echt meende wat hij zei. Als ze het goed aan zou pakken, zouden de anderen het nooit te weten komen. Ze zouden denken dat de baas alleen maar iemand was die met vrouwonvriendelijke opmerkingen zijn autoriteit moest laten gelden. Dat de meeste het niet voor mogelijk zouden houden dat het in deze tijd werkelijk zou kunnen gebeuren, sprak ook in haar voordeel. Dat de woorden van Marco een belofte waren en geen loos dreigement kon best een geheim blijven als ze haar hoofd erbij zou houden.

‘Begrepen’, antwoordde ze. ‘Over’.

‘Tien minuten. Over’, klonk het aan de andere kant. Vervolgens werd het stil. Sonja schakelde de walkietalkie terug  naar de normale frequentie, waar privé gesprekken gevoerd konden worden.

Zodra ze dit deed, klonk de stem van Paul. ‘Ik geloof dat je wat te wachten staat, meisje’, sprak hij op zijn gebruikelijke broederlijke toon.

‘Paul, ik heb je steun nodig. Als je me niet helpt, vermoord ik je!’, sprak Sonja klagend.

‘Hij meent het, of niet?’, vroeg Paul.

‘Ach houd op’, siste Sonja. ‘Je weet het nooit met hem!’

Paul lachte. Zorg maar dat je je verhaal klaar hebt. Je hebt nog 20 minuten voor het onweer in alle hevigheid losbarst. Houd je haaks. Ik spreek je weer als het onweer overgedreven is. Over’.

‘Na dat het onweer overgedreven is. Juist ja!’, zei Sonja tegen zichzelf. Ze wist heel goed dat ze geen verhaal kon bedenken dat Marco zou accepteren. Ze wist dondersgoed dat ze iets uitgehaald had, wat hem niet kwader kon maken. Misschien zou ze hem af kunnen leiden met seks?

Sonja probeerde zichzelf te kalmeren en de misselijkmakende sensatie die ze voelde naar de achtergrond te krijgen. Waarom was de dreiging van een echt pak op haar bips niet zo opwindend als er alleen maar over fantaseren? ‘Waarom heb ik dit eigenlijk gedaan?’, dacht ze, ‘Ben ik helemaal gek geworden?’

De schuilhut was een klein houten gebouwtje aan de rand van het vennetje. Het bevond zich voor het grootste deel ondergronds. Het zou een ideale bescherming bieden straks bij het onweer.

Sonja huiverde toen ze het houten dakje voor zich zag opdoemen. De ingang was nog met het cijferslot afgesloten, hetgeen betekende dat Marco nog niet gearriveerd was. Dat rotweer ook! Er was echter geen andere plaats waar ze zou kunnen schuilen. Ze overwoog even of ze zich misschien in de bosjes zou kunnen verstoppen. Ze vroeg zich echter af wat erger was, Marco onder ogen komen, of in de natte bosjes temidden van het onweer liggen.

De bosjes hadden in eerste instantie haar voorkeur, maar ze realiseerde zich dat het koud en nat zou zijn en dat ze Marco evengoed onder ogen moest komen als het noodweer één keer voorbij was.

Sonja draaide aan het cijferslot. Ze zette haar rugzak op de grond. Als ze snel zou zijn, dan had ze nog even de tijd om zich zelf te herpakken voor Marco en het noodweer haar zouden bereiken. Het onweer beperkte zich nog steeds tot gerommel.

Verder was het stil op het gezoem van de insecten na. De stilte klonk bijna dreigend. Zou ze nog tijd hebben om even het water in gaan en het zweet van zich af te spoelen. Maar terwijl die gedachte bij haar opkwam, dook Marco achter haar op. Ze schrok zich te pletter.

‘Naar binnen en snel!’, zei hij kalm, maar met een luide stem die ijzig klonk.

Sonja gilde verschrikt en draaide zich om en stond oog in oog met de grote man die achter haar opgedoken was.

Ze verloor bijna haar evenwicht, maar Marco pakte haar vast om te voorkomen dat ze zou vallen. In zijn andere hand had hij een zwiepende tak, die hij van de bladeren had ontdaan.

‘Niet doen, laat me gaan’. Sonja probeerde zich los te trekken.

‘Niet doen?’, Marco fronste zijn wenkbrauwen en keek haar dreigend aan. ‘Niet doen? Hoe durf je het te zeggen!? Na al je geklier van de afgelopen dagen? Maak dat je in de hut komt en wees blij dat ik de tijd heb gehad om af te koelen!’

‘Afkoelen?’, dacht Sonja, ‘Als dit afgekoeld moet zijn, hoe ziet verhit er dan uit?’ Ze hield deze gedachte echter voor zichzelf en probeerde op de been te blijven terwijl Marco haar een duw in de richting van de deur gaf.

‘Auw! Auw!”, gilde Sonja, toen hij haar pogingen om los te komen staakte door een paar striemende tikken met de tak.

‘Naar binnen’, zei Marco en duwde haar door de deur naar binnen die hij achter zich dicht deed.

‘Daarheen! Broek naar beneden!’, zei hij met een knikbeweging naar een soort werkbank.

‘Wacht! Asjeblieft!’, protesteerde Sonja zwakjes, ‘Je zei dat je mijn verhaal wilde horen’.

‘Waarom’, Marco’s gezicht liet een mengeling zien van verbazing en geamuseerdheid. ‘Bedoel je dat je een verklaring hebt voor de manier waarop je je gedragen hebt? Liegen tegen je collega? Opdrachten negeren?’

Sonjas gezichtsuitdrukking veranderde even van koppig naar berustend. Nou ja, dan zou haar tenminste de vernedering bespaard blijven een verhaal te moeten vertellen wat kant noch wal sloeg. ‘Wat als ik de waarheid zou vertellen?, vroeg ze zich af. ‘Je zou zeggen dat het me opwindt om je kwaad te maken?’ Een gevoel van opwinding joeg door haar lijf, vergelijkbaar met de seksuele opwinding die ze voelde als hij als een strenge leraar opstelde. Dit was anders, de gedachte aan de pijn en vernedering was te sterk. Dit voelde helemaal niet sexy.

‘Ik moet overgeven’, beantwoordde ze de vraag hoe ze zich voelde. Maar die gelegenheid zou ze niet krijgen.

‘Misselijk, hè? Nou, dan zullen we daar eens snel iets aan gaan doen’. Marco’s stem had niet wreed geklonken, maar ook verre van sympathiek. ‘Broek naar beneden. En over de werkbank bukken’.

Sonja draaide zich om en keek naar de heuphoge tafel en vervolgens weer naar Marco. Haar ogen smeekten hem van gedachten te veranderen. Er was echter geen weg meer terug.

‘NU!’, waarschuwde hij.

Een snik ontsnapte haar, maar Sonja deed wat haar gevraagd werd. Met trillende vingers maakte ze haar riem los, evenals de knoop en de rits van haar spijkerbroek. Haar onderbroekje gleed tegelijkertijd met haar spijkerbroek van haar billen. Nerveus hield ze even op om het witte katoen weer omhoog te trekken.

‘Bloot’, baste Marco. Sonja huiverde en haakte haar duimen achter het katoen en schoof het samen met haar broek op haar knieën. ‘Bukken!’ Marco liet de tak door de lucht zwiepen om zijn woorden kracht bij te zetten. Terwijl hij dit deed stapte hij op haar af en sloeg zijn linkerarm om haar middel.

Zijn bovenlichaam drukte het hare neer op de tafel.

‘Het spijt me’, snikte Sonja.

‘Daar zal ik wel voor zorgen’, antwoordde Marco. Hij zette haar bips in brand toen hij de tak voor de eerste keer op haar billen liet neerdalen.

‘OH JEZUS!’, gilde Sonja. Ze stootte naar voren en begon te worstelen of haar leven er vanaf hing om onder het gewicht van Marco vandaan te komen. Een lijn van vuur brandde op haar huid, die al snel gevolgd werd door een tweede…en een derde. Sonja’s geschreeuw en wanhopige verzet maakten duidelijk dat ze en lesje kreeg dat ze niet snel zou vergeten, als ze dat al ooit zou doen.

’Misschien dat je je de volgende keer twee keer bedenkt, voor je weer ongehoorzaam bent?’ De woorden drongen niet bij haar binnen. Er drong helemaal niets binnen, behalve het withete vuur van de tak dat op haar bips brandde.

‘Je vermoort me!’, huilde Sonja.

‘Je zult het wel overleven’, grijnsde Marco. ‘Het kan even duren voor je weer kunt zitten, maar je zult het wel overleven’.

Nog vier keer liet de tak zijn striemde sporen na, die branden in haar bewustzijn. Een ergere pijn had Sonja in haar hele leven nog nooit gevoeld. Hij kon niet weten hoe zeer dit deed. Dat kon gewoon niet. Niemand zou dit een ander aan kunnen doen, als hij wist hoe zeer dit deed. ‘Oh alsjeblieft! Ik kan niet meer hebben! Alsjeblieft!’, gilde Sonja.

‘Je gaat er 20 krijgen’, was alles dat Marco zei. Het duurde even voordat ze weer stil genoeg stond voor de laatste acht striemen. De laatste vijf vonden hun weg daarentegen betrekkelijk gemakkelijk. Toen hij de tak op de grond gooide en Sonja in zijn armen nam, huilde ze onbedaarlijk. 

Marco drukte haar stijf tegen zich aan totdat ze enigszins hersteld was. Toen dit na een poosje het geval was, pakte hij haar bij haar kin en dwong haar hem aan te kijken.

‘Je zult dit niet zo snel nog eens uitlokken of wel?’, zei hij zacht. Zijn ogen straalden begrip uit.

‘Wist je het?’, vroeg ze snikkend. Haar gevoelens waren zo verwarrend. Marco knikte alleen maar.

‘Denk je dat ik gek ben?’. Ze was bang voor zijn antwoord.

‘Nee, schatje, dat denk ik niet.

Je bent precies zoals ik graag wil. We moeten alleen een manier zien te vinden zodat je op de goede manier een pak op je billen krijgt. OK?’ Marco glimlachte en boog zich naar haar toe om haar te kussen. Haar verwilderde gezichtuitdrukking deed zijn hart smelten.

‘Op de goede manier?’, gaf Sonja haar verwarring woorden tussen de kussen door.

‘Je zult wel zien’, antwoordde Marco cryptisch. Sonja had niet de energie om hem uit te vragen. Hij ging door de knieën en hielp haar om haar broek omhoog te doen. Sonja kreunde en vertrok haar gezicht toen haar broek over de striemen op haar billen schraapte, die nu als harde dikke kabels over haar bips en benen liepen.

‘Je zult wel zien’, herhaalde Marco. Op dat moment klonk de eerste echte harde onweersslag en daalde de regen in een ondoorzichtig gordijn naar beneden.