In de hele omgeving was niets verdachts te zien. Ze hadden een paar uur alles in de gaten gehouden maar niets waargenomen. Er was nergens vuur. Althans niet op de heide.

Sonja gaf het sein ‘veilig’ aan het basisstation, vlak voor de schemering inviel. Vervolgens ging ze aan het bureau zitten om het logboek bij te werken. Marco hield zich bezig met een aantal preparaten. De avond verliep ontspannen en er heerste een aangename stilte. Het enige wat de stilte verbrak waren de radiogeluiden van de andere stations die hun rapporten doorgaven.

De zonsondergang was prachtig. In het oosten kleurden de wolken die langzaam voorbij dreven roze op en later paars en donkerrood. In het westen hing een diepblauwe lucht die steeds donkerder werd naarmate de avond vorderde.

In de volgende vier dagen was de samenwerking tussen het stel perfect en loste de animositeit die zich tussen hen ontwikkeld had op. Sonja deed haar best niet uit haar slof te schieten. Ze zag niet uit naar een hernieuwde ontmoeting met de liniaal

Marco, op zijn beurt, was blij dat hij deze driftkop beter kon leren kennen, zonder dat één van haar woedeaanvallen dit in de weg stond. Hij was gecharmeerd van haar gevoel voor humor. Hij bewonderde de kracht die ze uitstraalde en haar intelligentie. Ze deed haar werk voortreffelijk en ging creatief met problemen om.

Marco hoorde dat Sonja geboren was in Brabant, maar opgegroeid was op de Veluwe. Ze had bosbouw gestudeerd en was lid geweest van de selectieteam met gymnastiek. Dit verklaarde de lenigheid en souplesse als ze bewoog.

Marco glimlachte toen hij terugdacht aan het gevecht dat ze leverde toen ze over zijn knie lag en aan haar ronde bips, die trilde onder de neerkomende liniaal. Hij vroeg zich af wat ze zou denken als ze wist dat hij zich erop verheugde zijn hand te gebruiken als ze hem aanleiding gaf tot een nieuw pak slaag.

De terreinverkenningen en de preparaten stonden iedere dag centraal. ’s Avonds als in het logboek geschreven en aan de catalogus werd gewerkt, hadden ze tijd wat te kletsen en elkaar beter te leren kennen.

En voordat ze het wist voelde Sonja zich net zo op haar gemak bij Marco als ze dat in de eerste periode bij Paul had gedaan. Ze liet haar pantser steeds verder zakken. Het respect dat ze had voor zijn rechterhand maakte plaats voor een groeiend respect voor hem als persoon.

Op vrijdagmorgen, aan het eind van de eerste vakantieweek van Paul, besloot Marco dat ze naar het noordwestelijk deel van de heide zou gaan. Zonder na te denken vroeg Sonja waarom ze met zijn tweeën moesten gaan. In haar ogen kon één van beiden best alleen gaan, terwijl de ander zich bezig hield met andere taken. Ze was al helemaal vergeten dat Marco de lijnen uitzette.

De ondertoon die ze bezigde toen ze vraagtekens stelde bij zijn beslissing was een stuk feller en uitdagender dan ze zichzelf realiseerde.

Marco keek naar haar toen ze sputterend de spullen inpakte die ze onderweg nodig zouden hebben.

‘We gaan met zijn tweeën omdat ik dat zo besloten heb’, zijn antwoord was bondig en was meer een reactie op haar ondertoon dan op de werkelijke vraag.

Sonja voelde de ergernis toenemen. ‘Arrogante lul!’ Ze zei het bijna hardop. Ze was bijna vergeten hoe hij op dergelijke woorden zou reageren. ‘Het lijkt zo zinloos met zijn tweeën te doen, wat één iemand met gemak alleen af kan’, zei ze in plaats daarvan.

“Ik heb je al verteld hoe ik denk over het alleen opereren op de heide’, Marco’s antwoord was kort maar duidelijk.

Sonja fronste haar wenkbrauwen. Ze wou maar wat graag uitpakken en zeggen dat hij een rund was en zich maar moest vervoegen bij zijn soortgenoten die ergens onder keien woonden. Maar ze herpakte zich en zei, ‘Ik ben het niet met je eens. Ik vind het een verspilling van tijd en energie. We zullen morgen dan extra veel werk moeten verzetten omdat we vandaag met zijn tweeën het werk gaan doen, wat iemand in zijn eentje ook af kan’.

‘We werken dus extra?’, luidde het antwoord van Marco.

‘Ik heb toch ook wat te zeggen? Het is MIJN opdracht’, argumenteerde Sonja.

‘Luister naar me’,  waarschuwde Marco. ‘Krijgen we hetzelfde liedje weer?’

Sonja hield zich even stil. Hoe kwaad ze zich ook voelde worden, ze herkende ook het gevoel die de toon in zijn stem bij haar teweeg bracht en de beslistheid van zijn woorden. Ze zocht om een antwoord. Ze wilde niets liever dan hem met een bijtend antwoord van repliek dienen maar was tegelijkertijd voorzichtig en wilde niet de grenzen overschrijden en zijn boosheid over zich afroepen.

‘Jij je zin! Laten we samen de dag verspillen!’, luidde uiteindelijk haar antwoord. Ze verhief haar stem nauwelijks hoorbaar, maar genoeg om hem te laten merken dat ze geïrriteerd was, terwijl ze tegelijkertijd een primaire reactie achterwege liet.

De start van die ochtend zette de toon voor de rest van de dag. De irritatie bij Sonja smeulde langzaam verder. Zelfs de stevige wandeling die ze maakten, deed haar humeur niet opknappen.

Marco hield wat in en ging achter haar lopen. Hij kon zien aan de manier waarop ze haar wandelstok in de grond prikte, dat ze kookte. ‘Dat verrekte humeur van haar ook’, dacht hij bij zichzelf. Hoe ze zich zo kon opwinden over alledaagse dingetjes, verbaasde hem. Dat ze niet opgaf, hoewel ze nu toch moest weten dat ze niets te willen had, ergerde hem.

Tegen een uur of twee naderden ze de rand van de heide. Het laatste stuk was gevaarlijk, omdat daar moerasachtige gedeelten waren. Marco riep tegen Sonja die een eind voor hem liep, dat ze even op hem moest wachten.

‘Waarom? Het gaat prima!’, riep ze terug terwijl ze zijn woorden negeerde.

‘Ik zei WACHTEN!, riep Marco nogmaals. Maar zijn woorden waren aan dovemansoren besteed. ‘NU’, klonk het bevelend.

Sonja hield even in, maar liep vervolgens door. ‘Ik ben bijna bij dat hek, daar wacht ik op je’, riep ze terug. Ze was gehoorzaam en ongehoorzaam tegelijkertijd. Een tevreden gevoel maakte zich van haar meester. Het was een kleine overwinning voor haar trots.

Marco kookte. Hij overwoog of hij op zijn strepen moest gaan staan. Maar goed, dat zou weinig anders opleveren dan een machtstrijd. Het was zijn stijl niet om zijn spierballen te tonen alleen maar om te laten zien wie de macht heeft. Hij zou dat natuurlijk wel doen als mensen hem daartoe dwongen. En dat eigenwijze ding voor hem was hard op weg dat te bewerkstelligen.

Toen Marco bij het hek arriveerde, zat Sonja erboven op. Toen hij bijna bij haar was slingerde ze haar benen er lenig overheen, sprong op de grond en maakte aanstalten om verder te lopen.

‘Staan blijven en hier komen’, liet hij weten.

‘Ik heb toch op je gewacht? Wel, nu ben je hier. Kom, we gaan verder’, antwoordde Sonja en liep verder.

’Oh wee, Sonja, als je nog één stap verder doet!, baste Marco. Sonja bleef even stil staan en liep toen terug. “Kom hier even bij me zitten, nu je dat nog kunt!’. Marco wees op een aantal stammen die als zitplaats konden dienen.

Sonja staarde hem aan en bleef lang genoeg staan om haar weerstand te laten zien, maar niet lang genoeg om hem de kans te geven er iets van te zeggen. Ze liep naar één van de stammen en liet zich er op neer ploffen.

‘Wat nu!?! Wat is er zo verdomd belangrijk dat we moeten stoppen en onze tijd verdoen?’, Sonja liet een langgerekte zucht los.

‘Rusten’, luidde het korte antwoord. Hij ging op één van de stammen staan en keek in de richting van het moerasachtige gebied. Daar moesten ze een stuk in doordringen om daar wat monsters te nemen.

Sonja kookte inwendig terwijl ze naar zijn rug keek. Ze zou er voor zorgen dat hij hen hier niet langer zou ophouden. Ze was ervan overtuigd dat hij dit alleen maar deed om te laten zien dat hij de leiding had. Haar ergernis zorgde voor een ongedurig gevoel. Wat in werkelijkheid maar drie minuten duurde, leken er wel tien.

‘Nou?’, zei ze na een aantal minuten. Het ongeduld was duidelijk in haar stem te horen.

‘Houd je gemak!, bitste Marco terug. Ze had hem uit zijn concentratie gehaald.

‘Jij, klootzak’, had ze willen schreeuwen. In plaats daarvan raapte ze een steen van de grond en kneep er hard in. Een boosaardige grijns verscheen op haar gezicht bij de gedachte die er bij haar opkwam. Het was bijna de moeite waard om haar gedachten ten uitvoer te brengen, bedacht ze zich. Het idee liet haar echter niet los en ze werd effectief afgeleid van de rusteloosheid en de frustratie ten opzichte van Marco. Haar handen veegden de steen schoon. Ze veegde het zand uit de groeven. Haar geest dwaalde af naar wat er zou gebeuren als ze haar plan ten uitvoer zou brengen. Het was een welkome afleiding.

Toen Marco zich naar haar omdraaide was ze ver weg en maakten haar handen afwezige bewegingen met de steen.

‘OK, we gaan verder’. Marco rukte haar los uit haar dagdroom.

Sonja huiverde. Het hart klopte in haar keel. Het was onmogelijk dat hij wist waar ze aan dacht. Toch voelde ze zich schuldig over haar gedachten.

Marco zag dat ze ver weg was. Hij dacht dat ze dagdroomde. Hij zag ook dat ze de steen in haar rugzak deed, opstond en naast hem ging staan.

‘Wil je daar iets mee?’, vroeg hij. ‘Nee niks speciaals, ik vind hem gewoon mooi’.

Marco deed uit de doeken hoe hij dacht dat ze moesten lopen. Sonja kon zich er grotendeels in vinden, maar stond op een kleine bijstelling. Marco raakte geprikkeld, maar het was de strijd niet waard. Hij gaaf Sonja haar zin. Ze naderde echter wel het eind van zijn geduld. Sonja merkte dit ook en hield haar pas even in, zodat ze het volgende stuk achter hem kwam te lopen. Het laatste wat ze wilde dat hij achter haar zou lopen en haar in de rug zou kijken. Hij zou eens op ideeën kunnen komen.

Toen ze op de plaats van bestemming aangekomen waren, gingen ze aan het werk. Het was niet voldoende om hun humeur op te knappen, maar ze hadden tenminste even afleiding.

De terugreis verliep vlotjes. Sonja liet Marco weten dat ze eerst nog even ging zwemmen voordat ze preparaten van de monsters zou gaan maken.

’Dat is goed, jij doet de preparaten als je terug bent. Ik ga naar boven, zoek even contact met de centrale en ga wat opruimen’, antwoordde Marco.

’Prima’, riep Sonja. ‘Het minste wat hij kon doen was de monsters even uitpakken’, dacht ze. Maar verder was het haar allang goed. Hij zou even niet zo dicht op haar huid zitten en ze kon even alleen aan het werk als ze terug zou zijn bij de toren.

Het zwemmen was een weldaad voor haar humeur. Het koude water was verfrissend en de schaduwen van de bomen rond het vennetje werkten rustgevend. Ze slenterde langzaam terug naar de toren. Jammer dat hun tocht van vandaag niet net zo ontspannen was geweest als dit wandeltochtje.

‘Ik wou dat Paul er weer was’, mompelde ze tegen zichzelf.

Toen ze terug was bij de toren, moest ze het licht in de werkplaats aandoen om voldoende licht te hebben om haar werk te kunnen doen.

Toen ze klaar was knipte ze het licht uit en deed een wedstrijdje met zichzelf hoe snel ze de ladder op kon sprinten. Toen ze boven aankwam en de hut binnenklom, stond Marco haar op te wachten bij het luik.

Zijn gezicht stond op onweer.

“WAT!???’, begon Sonja direct.

‘Van alle stommiteiten die je kunt bedenken, is dit wel de ergste’, zei hij en draaide Sonja om en gaf haar een harde klap op haar bips.

‘Wel verdomme, klootzak!, waar is dat nou weer goed voor?’. Sonja maakte dat ze bij hem uit de buurt kwam.

‘Als je uitgegleden was op die ladder, dan was je nu dood geweest. Om er nog maar van te zwijgen dat het donker is en je niet goed kon zien waar je je voeten neerzette’. In de stem van Marco klonk oprechte bezorgdheid door.

‘Verdomme, wat kun jij af en toe een oud wijf zijn, zeg!’, was de reactie van Sonja. Paul en ik zijn bijna iedere keer zo de ladder opgegaan sinds we hier zijn. Geen van ons beiden heeft ooit één van de sporten gemist.

‘Dat zal zo zijn, maar nu is het afgelopen!’, baste Marco.

‘Dat bepaal ik zelf wel’, sprak Sonja hem tegen.

‘Nee, dat bepaal ik!’, haar verzet bracht Marco aan de kook. Je doet wat ik je zeg als het op zaken als veiligheid aankomt. Zo gaat het of anders zet ik je uit de opleiding! En verder jongedame, ga jij eens wat aan die grote bek van je doen en dat irritante toontje van je, anders lig je weer over de knie voor je met je ogen kunt knipperen.

Hij keek naar haar reacties. Ze had duidelijk moeite om niet te reageren. Het was duidelijk te zien dat ze haar woorden inslikte. Ondanks dat hij het even helemaal gehad had, vond hij haar reacties leuk om te zien.

Sonja stond op het punt de controle te verliezen en alle boze woorden die ze de hele dag al had opgekropt, ruim baan te geven. Maar goed, hij had gedreigd haar uit de opleiding te zetten. Dit moest ze eerst door zich heen laten gaan voordat ze de remmen los kon gooien. Ze besloot helemaal niets te zeggen en maar te doen wat hij zei. Ze liep naar het bureau, legde haar rugzakje neer en liep vervolgens naar de keuken om haar handen te wassen.

‘Niet zo snel’, hoorde ze Marco zeggen toen ze bij het aanrecht stond.

‘Wat nu weer?, Sonja draaide zich naar hem om en slaakte een diepe zucht.

‘Waar ben je zo lang mee bezig geweest?’, vroeg hij.

‘Ik heb de monsters geprepareerd, wat denk jij wat ik gedaan heb?’, antwoordde ze.

‘Dat neemt niet zoveel tijd in beslag’

‘Nee, natuurlijk niet! Ik heb verder het logboek ingevuld, als je het allemaal zo nodig moet weten’. Sonja’s stem droop van het sarcasme.

‘Je moet eens een beetje op dat toontje van je letten, mevrouw Willems. Je hebt veel te veel stroom van de accu’s gebruikt. Je had ook naar boven kunnen komen om de rapportage te doen. Kun je me uitleggen, waarom je dat niet deed?’

Sonja’s ogen bleven in de zijne kijken, en ze deed haar best de prop die in haar keel ontstond, weg te slikken. Zijn gezichtsuitdrukking zei veel meer dan met woorden uitgedrukt kon worden.

‘Nee’, was haar enige reactie.

‘Wat nee?’, drong Marco aan.

Sonja draaide zich om. Ze wou zijn gezicht niet meer zien. Ze wist dat zuinigheid met energie geboden was op de torens. Ze had er niet meer bij stil gestaan, zo was ze in haar werk opgegaan. Ze had er niet eens meer bij stil gestaan dat de lichten aan waren. Ze wist geen andere verklaring te bedenken dan toe te geven dat ze onnadenkend was geweest. Met alles wat zich vandaag al had voorgedaan, zou ze geluk moeten hebben als hij het erbij zou laten zitten. Ze negeerde zijn vraag en ging door met handen wassen.

‘Sonja ik vroeg je om een verklaring’, drong Marco aan.

En toen knapte er iets. Sonja kon zich niet langer onder controle houden.

‘Luister. Ik ben het vergeten! Je zit me de hele godganse dag al op te naaien! En nu dit nog! Zo belangrijk is het niet! Ik zal er voortaan rekening mee houden!’, Sonja stampvoette zo hard, dat de hele hut trilde.

Marco verplaatste zijn gewicht op het andere been en begon de mouw van zijn rechterarm op te rollen. Sonja keek naar zijn gezichtsuitdrukking en het oprollen van de mouw. Ze voelde dat ze grenzen overschreden had.

Marco liep naar de tafel, trok één van de stoelen er onder vandaan en zei, ‘Kom hier!’.

‘Nee’, antwoordde Sonja, ‘dat kun je niet maken!’

‘Dat kan ik wel en ik zal het doen ook. Het kan op de gemakkelijke manier en anders gaat het op de moeilijke manier’. Marco’s stem klonk ingetogen, maar beslist en streng.

Sonja deed een paar passen achteruit tot ze met haar billen tegen het aanrecht aanstond. Hij stond tussen haar en de uitgang in. Ze kon zich toch niet zomaar overgeven aan een pak slaag? Maar er was ook geen ontsnappingsroute. Ze kon geen kant op. En wie dacht hij wel niet dat hij was? Ze was per slot van rekening een volwassen vrouw!

‘Ik geef je aan! Dit klopt niet’, zei Sonja.

‘Doe dat maar’, knikte Marco. ‘Nadat ik met je klaar ben. Zo zal het gaan, jongedame, en niet anders. En nu heel snel hier komen, anders pak ik de liniaal erbij’.

‘Nee, geen sprake van! Je kunt dit niet maken!’. Door de angst die ze voelde, sloeg haar stem over. Aan de ene kant zou ze hem de haren uit zijn hoofd willen trekken, aan de andere kant hoopte ze vurig dat hij van zijn plannen zou afzien. Maar diep in haar hart wou ze het liefst dat hij gewoon door zou zetten, dat hij haar net zo hard op haar bips zou geven als de twee voorgaande keren. Hoe bang ze op het moment ook was, toch voelde ze een opgewonden kriebeling.

Marco keek naar haar. Het liefst was hij gaan lachen. Haar ogen schoten heen en weer van zijn benen naar zijn ogen, vervolgens naar het bureau waar de liniaal lag en naar het luik boven de ladder. In haar ogen was de blik van een gekooid dier. Hij stelde zich voor dat ze koortsachtig dacht aan manieren om er onderuit te komen. Ze had hier overigens de hele dag al min of meer om gevraagd, hield hij zichzelf voor. Ze kan niet zeggen dat hij haar niet gewaarschuwd heeft. Bovendien kan ze niet zeggen dat ze geen idee had wat er zou gaan gebeuren, gezien de gebeurtenissen eerder in de week.  

Hij kon meestal aan haar zien als ze iets van plan was. Haar ogen bleven in de zijne kijken. Hij zag een smekende blik die wilde zeggen. ‘doe dit asjeblieft niet’. Hij slaakte een diepe zucht, deed twee stappen naar voren en pakte haar bij haar arm.

Ze maakte een beweging om los te komen, maar verzette zich lang niet zo hevig als de voorgaande keren.

‘Asjeblieft, niet doen!’, fluisterde ze, terwijl hij haar meetrok naar de stoel.

Met zijn vrije hand maakte Marco de knoop van haar shorts los en deed de rits naar beneden.

‘Doe je broek naar beneden’, droeg hij haar op.

‘Ohh, nee, asjeblieft!’, smeekte Sonja. Ze greep naar de broeksband en trok haar shorts hoog op. Ze bracht de knoop weer in de richting van het knoopsgat.

‘Doe je broek naar beneden, anders haal ik de liniaal’, waarschuwde Marco, terwijl hij op de stoel ging zitten. Hij liet haar arm los, maar trok haar aan haar shirt naar zich toe, zodat ze aan de zijkant tegen hem aanstond.

Sonja slaakte een zucht die het midden hield tussen gejammer en een kreun, toen ze haar shorts tot op haar knieën omlaag schoof.

‘Onderbroek ook omlaag, en dan over de knie’, bevel Marco.

Ze snikte, en gaf zich over aan de schaamte van het zichzelf ontbloten en legde zich over zijn knie. Ze trilde van de spanning en een mengeling aan gevoelens en emoties spoelden door haar lichaam. In plaats van te gaan huilen, deed ze erg haar best om haar waardigheid te bewaren.

‘Ik haat je!’, zei ze.

‘Mij best’, reageerde Marco. Ik ben op dit moment ook niet zo blij met jou’. Hij sloeg hard op haar blote bips. ‘Ik denk dat we daar maar eens verandering in moeten brengen’. Hij grinnikte en zette zich aan het werk.

‘AuuuWWW!!!!’, gilde Sonja. Hij had harde handen en die minstens evenveel pijn dan de liniaal gedaan had. Binnen enkele ogenblikken lag ze als een bezetene te worstelen om onder zijn hand vandaan te komen. Ze gilde het telkens uit als zijn hand op haar billen terecht kwam. De pijn maakte haar bovendien pisnijdig.

Marco hield haar stevig tegen zich aan geklemd en ging ondanks haar gestribbel door met slaan. Sonja kon niet verhinderen dat haar rechterarm naar achteren vloog en ze haar hand voor haar bips hield om een nieuwe klets te voorkomen. Iedere keer als ze dat deed verlegde Marco zijn aandacht naar de achterkant van haar dijen, en waarschuwde hij haar, ‘haal je handen voor je billen vandaan’. De klappen op haar dijen brandden verschrikkelijk. Sonja haalde haar hand weg, bleef hevig met haar voeten schoppen, maar binnen een paar tellen was haar hand terug. Uiteindelijk gaf Marco het op, pakte haar hand en dwong die op haar rug.

Hij sloeg lang en hard, totdat haar gestribbel begon af te nemen. Ook haar gegil nam in volume af, ondanks dat ze nog bij iedere klap liet horen.

Marco vertraagde het ritme, maar liet zijn hand nog harder neerkomen. ‘Ben – je – nu – bereid – om – naar – me – te – luisteren?’, vroeg hij, terwijl hij met zijn hand zijn woorden kracht bij zette.

‘Het doet geen pijn, klootzak! Ik ben alleen maar kwaad!’, Sonja begon opnieuw te schoppen.

‘Is dat zo?’, grijnsde Marco. ‘Dan hebben we nog een lange weg te gaan’. Hij verhoogde het tempo weer en hield dat aan tot hij merkte dat haar gestribbel weer aan kracht begon te verliezen.

Ze was een verdomde stijfkop, dacht hij zij zichzelf. Zijn rechterhand gloeide en aan haar bips te zien, moest die ook in brand staan. Ze gaf niet snel op, moest hij toegeven. Het was misschien toch beter voortaan de liniaal te gebruiken als hij haar iets duidelijk moest maken. Sterker nog, als dit nog veel langer moest doorgaan, zou hij even stoppen om de liniaal te pakken.

Toen ze weer rustiger begon te worden, verlaagde hij het ritme opnieuw en vroeg haar of ze nu bereid was naar hem te luisteren. Wat eerst nog ongecontroleerde uitroepen waren, werden nu woorden.

‘Ophouden! Asjeblieft, ophouden’, smeekte ze.

‘Zul je dan luisteren?, vroeg hij.

‘Ja!!!! Alsjeblieft! Ik zal luisteren! Ik zal luisteren! Houd asjeblieft op!’, antwoordde Sonja met hoge stem.

‘Goed dan’. Marco hield op met slaan, maar hield haar in positie over zijn knie. ‘Laten we even iets duidelijk stellen. Wie zet hier de lijnen uit?, vroeg hij haar.

‘Dat doe jij’, antwoordde Sonja vlug.

‘En wie bepaalt wat veilig is en wat niet?’, luidde de volgende vraag.

‘Maar….”, begon Sonja te protesteren. Marco liet onmiddellijk zijn hand vier keer hard op haar bips neerkomen.

‘Dat is niet het antwoord waar ik op zit te wachten’, zei hij.

‘AAAAUUuuwwww! Dat doe jij!, gilde Sonja, terwijl ze weer begon te stribbelen omdat het vuur weer in alle hevigheid begon te branden.

‘Verdomd, wat zijn die billen van jou hard’, zei Marco. ‘Als ik je voortaan vraag om even te wachten voor je verder loopt, wat doe je dan?’

‘Wachten! Dan zal ik wachten!’ de woorden kwamen er verbeten uit, alsof hij haar nog steeds op haar billen sloeg. Marco reageerde op deze koppigheid door onmiddellijk zijn had tien keer achtereen snel op haar blote bips neer te laten komen. Dit zorgde ervoor dat ze het opnieuw uitgilde.

‘AAUWWW!!! Alsjeblieft! Alsjeblieft! Alsjeblieft! Niet meer! Niet meeeeeeeer!!’ Haar huilen ging over in een langgerekte kreet.

‘En de accu’s?’, vroeg Marco.

‘Ik zal mijn werk voortaan bij daglicht doen! Dat beloof ik. Asjeblieft laat me gaan!, huilde Sonja.

‘En dat gestunt van je op de ladder?’ Marco sloeg haar nogmaals op haar bips.

‘Niet meer! Alsjeblieft! Ik zal ermee ophouden! Ik zal er mee ophouden!, smeekte ze. Ze vroeg zich af of hij ooit zou stoppen.

‘Me uitschelden? En me constant tegenspreken?’ Marco sloeg nogmaals toe.

‘Oh, alsjeblieft! Het spijt me! Wat wil je nog meer van me horen! Ik zal beter mijn best doen!’ Sonja smeekte hem wanhopig op te houden.

‘Goed jongedame, laten we die afspraken maar eens bezegelen. Nog 25 klappen en jij gaat ze tellen’. Marco liet de eerste klets neerkomen.

Sonja schokte en klaagde toen hij dit deed. ‘Oh NEEEEEEEE! Alsjeblieft, niet meer!’

‘Tellen’, herhaalde Marco en sloeg nogmaals toe.

‘Twee!!!’ schreeuwde Sonja uit. Ze hield het tellen vol tot nummer 11, toen haar huilen overging in snikken en ze geen controle meer had over haar ademhaling. Marco voerde het ritme op en liet nog verscheidene harde klappen neerkomen.

Toen hij bij 20 aankwam, huilde en stribbelde ze. ‘Dat waren 25! Ophouden! Auuwww! Oh! AAuuww!, Dat waren 25! StooOoop!!’ Haar snikken klonken door in haar smeken. Marco liet zijn hand nog vijf keer op de achterkant van haar dijen neerkomen, en hield toen op.

Sonja ontspande al haar spieren en hing helemaal slap over zijn knie. Marco tilde het snikkende meisje op en draaide haar om, zodat ze op zijn knie kwam te zitten. Ze vertrok haar gezicht toen haar gloeiend hete bips contact maakte met zijn spijkerbroek en daarna ontspande ze, de felle pijn veranderde in een beurs en verdoofd gevoel.

Ze liet zich door Marco troosten, alsof hij een ander iemand was dan degene die haar zo hard op haar bips had geslagen.

‘Het is allemaal voorbij’. Marco streelde haar haren en wiegde haar zachtjes heen en weer. Sonja drukte haar behuilde gazicht tegen zijn schouder. Het duurde een paar minuten voor ze zo gekalmeerd was dat ze haar adem weer onder controle had.

Toen ze weer kom praten, keek ze in zijn ogen en vroeg, ‘waarom moet je me zo hard op mijn billen slaan?’

‘Het is het enige wat ik kan doen’, antwoordde Marco met vastberaden stem. ‘Als je je als een onhebbelijk klein meisje gedraagt, dan zul je als een onhebbelijk klein meisje behandeld worden’.

‘Maar ik ben een volwassen vrouw’, reageerde Sonja.

‘Dan moet je je daar ook naar gedragen’, antwoordde Marco.

Sonja hield zich een poosje stil. De armen om haar heen voelden goed. Ze paste precies op het plekje op zijn borst, haar hoofd onder zijn kin. Ze voelde zich veilig en geborgen zo in zijn armen. Ondanks het brandende gevoel onder zich, voelde ze zich in deze positie gemakkelijk op zijn schoot.

’Waarom heb je zo’n hekel aan me?’, vroeg ze uiteindelijk.

‘Ik heb helemaal geen hekel aan je’, antwoordde Marco, ‘dat heb ik nooit gezegd’.

‘Je doet steeds of dat wel zo is’, fluisterde Sonja.

‘Weet je, meisje, ik mag je juist wel. En als je niet verdomd lastig zou zijn af en toe, dan zou ik je zelfs heel erg mogen’, grijnsde Marco. ‘Je bent slim, grappig en heel erg aardig als je daar zin in hebt’.

‘Je hebt wel een misselijke manier om aan een meisje te laten merken dat je haar wel mag’, mompelde Sonja in zijn overhemd. Hij rook lekker en zijn stem klonk rustgevend.

‘Zou het tot je door kunnen dringen dat het juist is omdat ik je erg aardig vind, dat ik me soms nogal aan je kan ergeren?’, zei Marco eerlijk en realiseerde zich hij voor het eerst bekende dat hij een zwak voor haar had.

Sonja keek omhoog en keek in zijn gezicht. Ze zag oprechte affectie in zijn ogen en meteen begonnen haar tranen weer te stromen. Ze liet haar hoofd weer zakken en huilde hete tranen in zijn overhemd.

Marco drukte haar nog steviger tegen zich aan, pakte haar kin beet en liet haar hem opnieuw aankijken. ‘Wat heeft dit te betekenen?’ Hij was verward.

‘Niets. Het is niets’, antwoordde Sonja door haar tranen.

Marco haalde zijn schouders op en liet zich tegen de rugleuning van de stoel zakken. Hij hield haar stevig vast tot ze begon te bewegen en probeerde op te staan. Toen ze dit deed, handelde Marco instinctief. Hij trok haar weer tegen zich aan, deed haar kin omhoog en kuste haar. Sonja gaf zich over en beantwoordde zijn kus. Ze keken elkaar in de ogen. Het was gebeurd. Paul had gelijk gehad. De animositeit tussen hen was een soort vreemde seksuele dans. Ze hadden beiden een sterke persoonlijkheid, maar één daarvan was niet zo sterk als ze deed voorkomen. Ze had iemand nodig die haar door had, een sterke persoonlijkheid, iemand waarbij ze zich veilig kon voelen en waarbij ze de controle kon loslaten. Het leek erop alsof ze hem gevonden had. Hij zou echter nog een heel gevecht met die controle moeten leveren. Er was veel overredingskracht voor nodig.

Het was al donker en Sonja was moe en had honger. Ze hadden beiden honger.

Ze liet zich van zijn schoot glijden en deed haar onderbroek en shorts omhoog. Haar bips zou morgen vast nog erg zeer doen en misschien nog wel langer. Ze voelde haar huid trekken als ze haar gewicht verplaatste.

Het was gezellig onder het eten. Alle animositeit tussen hen was verdwenen en had plaats gemaakt voor iets anders. Sonja wist dat hij iets voor haar voelde en zij kon niet langer ontkennen dat ze ook een sterk gevoel voor hem had.