‘God, wat is die meid prikkelbaar!’ dacht Marco toen hij het radiocontact verbrak. Al langere tijd had hij twee keer per dag radiocontact met Sonja Willems. En nog veel langer ergerde hij zich aan haar houding en gedrag. Ze was één van de vaste medewerksters die op een buitenlocatie op de Veluwe was gestationeerd, die was ingericht om bos- en heide te onderhouden.  

‘Ze hoeft niet verbaasd te zijn dat haar partner blij is dat ik haar een poos op de Veluwe heb gestationeerd’, grijnsde Marco, terwijl hij zijn jeukende rechterhand over de zijkant van zijn rechterbovenbeen wreef. Veertien dagen in nauw contact met een vrouw die er een sport van maakte hem over de rooie te krijgen. Ja ja! Uitdaging was nauwelijks het goede woord om de komende weken te beschrijven.

**********

Een interne baan op één van de observatieposten van Staatsbosbeheer was een gewilde baan, waarvoor maar weinigen door de strenge selectie kwamen. Iedere winter moesten de kandidaten een hele reeks van examens afleggen om in aanmerking te komen. Conditie- en uithoudingsproeven waren slechts een klein onderdeel. De kandidaten moesten ook een hele reeks van psychologische testen doorstaan terwijl ze hiervoor in een geïsoleerde en prikkelarme omgeving werden gebracht. Ook werden ze een lang weekend aan een zware survival blootgesteld.

Sonja was verrukt en verbaasd tegelijk dat ze alle zware proeven had doorstaan. Ze wist dat ze over de motivatie en kracht beschikte om te slagen, maar was tegelijkertijd bang dat Marco Kingma haar zou laten zakken. Toen ze uitgekozen was heeft ze nog wel even teruggedacht hoe ze zich af en toe jegens hem gedragen had. Ondanks dat had ze haar uitverkiezing helemaal zelf verdiend. Toch had ze hem een aantal keren flink op de kast gekregen. Hij was niet erg van haar gecharmeerd. Bovendien had hij een aantal heel ouderwetse en beangstigende ideeën over hoe hij haar aan zou moeten pakken.

Ze had het idee dat ze er in het allereerste begin al voor gezorgd had dat hij een hekel aan haar had. Toen ze voor het eerst binnenkwam zat hij achter de tafel waar je je in moest schrijven. Ze was buiten adem omdat ze in looppas het terrein over gestoken was. Niet dat ze te laat was, ze was zelfs een kwartier voor tijd aanwezig. De eerste woorden die hij tot haar sprak zouden kunnen worden opgevat als dat hij vond dat ze ongeorganiseerd overkwam. Sonja had de negatieve insteek gekozen en was in felle bewoordingen en met een ijzige blik tegen hem uitgevaren. Ze wist dat ze veel te ver was gegaan, maar maakte zich niet erg druk om de indruk die ze daarmee achtergelaten had. Niet lang daarna kwam ze tot de ontnuchterende ontdekking dat hij meer was dan een mannetje achter de inschrijftafel. Hij leidde de hele cursus en was één van de instructeurs.

Later bleek dat hij haar groepje onder zijn hoede kreeg.

Sonja’s eerste echte confrontatie met Marco werkte nog meer ontnuchterend en maakte haar zelfs boos. Zij en drie andere cursisten zaten bij Marco in een groepje. Eén van de oefeningen speelde zich af op een stuk met sneeuw bedekte heide. Ze mochten alleen maar wat spullen meenemen die ze in hun zakken en een klein rugzakje konden houden. Ze moesten een bivak opslaan en zich vervolgens 72 uur zelf redden. Marco was mee om op hun veiligheid te letten en hen te observeren tijdens de bivak, om later zijn bevindingen met de studenten te evalueren.

Het ging allemaal heel goed. De cursisten vormden een echt vriendengroepje. Ze waren op sommige onderdelen van het programma concurrenten van elkaar, maar konden op als dat nodig was de switch maken en als een hecht team samenwerken. Ze kwamen verder overeen dat de hele groep degene zou volgen die op dat onderdeel als leider was aangewezen. Marco participeerde hier niet in.

Sonja werd op het eerste onderdeel van de test tot leider gekozen. Binnen de daarvoor gestelde tijd wist ze de groep naar de plek te loodsen waar ze hun bivak zouden opslaan. Een eindje verderop, bij een beekje werd een kampvuur aangelegd. Ver genoeg van de heide en de bomen verwijderd om gevaarlijk te kunnen zijn. Nadat ze haar overwegingen en keuzes aan de groep had uitgelegd, liet ze ruimte voor discussie. De groep was het helemaal met haar inzichten eens geweest. Vervolgens was het tijd om het leiderschap te rouleren.

Marco observeerde de groep terwijl ze hun bivak opbouwden. Hij zag hoe de groep naar consensus werkte en hoe af en toe het leiderschap wisselde. Het duurde even voordat hij door had dat ze het leiderschap steeds wisselenden. Hij was ervan onder de indruk. Deze groep had in de gaten dat ‘samenwerking’ de kern was van deze opdracht. Geen van de groepsleden probeerde zich ten koste van de groep te profileren. Iedereen zette zijn beste beentje voor, maar altijd in het belang van het team. Wat hem ook opviel was het gemak waarmee Sonja Willems zich met tomeloze energie voor de groep inzette. Naast de anderen oogde ze als een klein en fragiel poppetje, maar haar zelfvertrouwen en inzet was omgekeerd evenredig.

Toch vond Marco haar een hautaine houding hebben, in ieder geval tegen hem. Telkens als hij wat zei was er die sarcastische blik. Ondanks dat ging ze gemakkelijk en collegiaal om met de andere drie mannen. Hij moest zich zelf voorhouden vooral objectief te blijven. En toch zat het hem dwars dat ze een hekel aan hem leek te hebben.

Sonja voelde dat er op haar gelet werd. Het leek wel of Marco Kingma meer naar haar keek dan naar één van de anderen. In het begin trok ze zich er niet zo veel van aan, maar toen de shelter overeind stond en het vuur brandde, viel het haar op dat hij constant naar haar keek. Iedere keer als ze naar hem keek, hadden ze oogcontact. Ze nam zich voor zich er niet door te laten beïnvloeden. Tegelijkertijd zat het haar dwars dat hij een hekel aan haar leek te hebben. Ze was vastbesloten hem te laten zien dat ze zich in deze wildernis goed kon redden.

De interacties tussen hun beiden bleven het hele weekend onderkoeld. Tegen de tijd dat het tijd was om op te breken en Marco de groep hun laatste instructies gaf, was het voor ieder duidelijk dat Sonja en Marco water en vuur waren. Het was zo overduidelijk dat één van haar teamgenoten haar tijdens de wandeling vroeg wat er aan de hand was en haar liet weten dat de strijd aangaan met één van instructeurs misschien niet zo handig was. Een selectief geheugen en natuurlijke afweer hadden echter tot een kokervisie geleid en zorgde ervoor dat haar collega de wind van voren kreeg.

Toen ze tegenover hem zat tijdens de afsluitende briefing was alles dat ze kon doen: haar humeur proberen onder controle te houden. Ze had zin om hem flink uit te kafferen omdat hij niet eerlijk tegen haar was. Marco zorgde vervolgens voor de bekende druppel. Hij vertelde haar zakelijk dat hij haar kwaliteiten, leiderschap en overlevingsstrategieën in orde vond. Dat ze zowel als teamspeler als ook als aanvoerder aan de norm voldeed. Maar de intonatie bleef achter bij de boodschap. Er klonk iets in zijn stem door die deed lijken of had hij haar liever een slechte

beoordeling gegeven.

‘Het klinkt of heb je moeite hebt het je strot uit te krijgen’, zei ze, met een houding die het midden hield tussen boosheid en afstandelijkheid. De inhoud van zijn boodschap sprak haar aan, maar de manier waarop hij ze uitsprak liet een vervelende nasmaak na. Tegelijkertijd was ze zo op haar teentjes getrapt dat ze niet in staat was haar bijtende woorden in te slikken.

Haar zelfingenomen gezichtsuitdrukking deed Marco zijn zelfbeheersing en zijn professionele houding verliezen. Hij had zijn evaluatierapport al geschreven en ondertekend ingeleverd. Het deed er nu niet meer toe. Als ze de strijd wilde, dan kon ze hem krijgen!

‘Weet je meisje, het viel niet mee objectief naar je te blijven. Je optreden tijdens de opdrachten was geweldig. Je gedrag naar mij daarentegen was kinderachtig en onvolwassen. Het is maar goed dat ik het afgelopen weekend niet actief heb deelgenomen en dat ik mijn persoonlijke gevoel buiten beschouwing heb weten te laten’. Zijn stem had ijzig geklonken en zijn donkere blik was aan die van haar vastgeklonken.

Sonja had zijn gefronste blik met een spottende glimlach beantwoord. ‘Gaat dit alleen over mij? Of kun je over het algemeen niet met vrouwen overweg?’ Ze was op een snelle overwinning uit, maar wist in haar hart dat het nergens op sloeg wat ze zei.

‘Wat!’ Marco viel bijna om van verbazing. Dit was een stoot onder de gordel! ‘Verdomme! Krijgen we nu de strijd der geslachten? Ze wil het echt smerig spelen…’, dacht hij met een grimas. ‘OK, als ze het persé wil, kan ze het krijgen!’ De grimas veranderde in een zure glimlach.

‘Je mag me niet. Dat is wel duidelijk. En omdat ik je niets misdaan heb, denk ik dat het iets algemeens is’. Sonja’s houding bleef erg defensief.

‘Ik mag je niet omdat je sarcastisch en onbeschoft bent. Je geslacht heeft er geen fluit mee te maken, meisje. Maar het zou wel kunnen, laat ik je dat wel zeggen.’ De toon van zijn woorden bleef kil en zijn ogen spogen vuur, de glimlach om zijn mond verbeten.

‘Het zou kunnen? Wat bedoel je daarmee?!’ Sonja reageerde op de ondertoon van zijn woorden en zijn expressie. Het deed haar nekharen overeind zetten.

‘Ik geloof dat ik niets liever zou willen dan jou eens een stevig pak op je billen te geven’. Marco boog zich naar voren en zijn glimlach werd bijna duivels.

Sonja kromp een fractie van een seconde ineen. ‘Geen sprake van. Hij zou ontslagen worden. Hij zit me alleen maar op te naaien. Hij reageert zich af omdat ik hem op de kast heb gejaagd’. Deze en nog een heleboel andere gedachten spookten door haar hoofd. Wat haar zorgen baarde is de kriebeling die ze in haar onderbuik voelde toen hij de woorden ‘pak op je billen’ uitsprak.

Marco zag dat zijn woorden aankwamen. Voor een ogenblik dacht hij dat ze een stomp gekregen had. Alsof hij haar gedachten kon lezen, trok hij een wenkbrauw op, gaf haar een bemoedigend knikje, en zei: ‘probeer me maar uit als je daar de behoefte aan hebt’.

Sonja zag hem denken. Ze was er plotseling niet zo zeker meer van dat hij haar alleen maar op de kast probeerde te krijgen en dit maakte dat ze zich nerveus, boos en beschaamd voelde. Ze bleef een poosje koppig terugkijken. Uiteindelijk besloot ze niet op zijn uitnodiging in te gaan. Ze pakte haar weekendtas van de grond en vroeg, ‘zijn we klaar? Ik moet naar huis, want er ligt nog veel huiswerk op me te wachten’. Haar stem klonk onverschillig, haar stem klonk kalm en aan haar houding was niets te merken.

Met een knikje liet Marco haar weten dat ze kon gaan. Toen ze uit het zicht verdwenen was verscheen er een brede glimlach op zijn gezicht en haalde hij zijn schouders op. Hij voelde de binnenkant van zijn rechterhand jeuken. Hij liet hem hard neerkomen op zijn rechter bovenbeen. Zijn gezicht vertrok even toen hij de bijtende pijn op zijn been voelde. ‘Ze mag van geluk spreken’, leek hij tegen zijn been te zeggen. En vervolgens tegen zijn hand, ‘jammer voor jou!’

********

Marco Kingma speelde een prominente rol in Sonja’s gedachten iedere dag van de maand aansluitend op het survivalweekend. De opmerking die hij maakte over het pak op haar bips en de manier waarop hij daarbij gekeken had, meldden zich steeds weer in haar gedachten en joegen elektrische schokjes door haar lichaam. En iedere keer als ze hem tijdens de cursus zag, had het zelfde effect. Het gevoel deed haar sterk denken aan vroeger als ze straf verdiend had. Maar er was een verschil. Nu voelde ze angst en opwinding tegelijk als ze er aan dacht dat hij haar over de knie zou leggen.

De stage bij Staatsbosbeheer begon ergens half april. Sonja werd gekoppeld aan een student aan de universiteit, Paul Simons. Het klikte meteen tussen hen. Hij leek erg op haar broers. Grappig, gemakkelijk in de omgang en in het geheel niet onder de indruk van haar grote mond. De één had maar een half woord nodig van de ander om elkaar te begrijpen. Als Paul in de buurt was slaagde ze er in haar gemak te houden als er op de één of andere manier contact met Marco noodzakelijk was. En dat was maar goed ook, want het was net of Marco haar uitdaagde.

Paul plaagde haar een beetje met haar gespannen relatie met Marco. Hij merkte op dat het wel leek of ze een oogje op hem had. Sonja gaf hem een stomp en antwoordde dat het dan wel Sint Juttemis moest zijn, wou ze hem mogen, laat staan dat ze een oogje op hem zou moeten hebben. Paul moest lachen en herinnerde haar eraan dat Shakespeare eens iets had gezegd over luid protesteren…

Gelukkig waren er veel ingewikkelde en technische lessen die haar aandacht vroegen in de komende tijd. Marco was een goede leraar, erg degelijk en professioneel als hij in die rol was. Verder waren er nog twee docenten die zich bezig hielden met op opleiding en begeleiding van de cursisten.

Toen het aankwam op een plaatsing ‘in het veld’ werden zowel Paul als Sonja toegewezen aan Marco. Tijdens de laatste dagen hadden ze intensief contact met hem, ze maakten plannen, stelden schema’s op en bediscussieerden alles. De spanning bleef onder de oppervlakte door de grote hoeveelheid werk die ze moesten verzetten in de beginperiode, maar kwam in de laatste dagen weer opborrelen.

Marco was de baas. Hij vulde die rol op natuurlijke wijze in en was niet gewend dat hij tegengesproken werd. Over het algemeen pasten de cursisten zich snel aan hem aan en hij had zelden met verzet binnen zijn clubje te maken. Wanneer Sonja op een uitdagende manier dingen aan de orde stelde, voelde hij zijn haren te berge rijzen. Hij was niet goed in staat om zijn plannen bij te stellen als Sonja ze ter discussie stelde. En Sonja streek hem vrolijk tegen zijn haren in als ze vond dat Marco zich weer eens te star opstelde. Paul was vooral geduldig. Hij vond Marco een toffe peer en was zo goed in staat om Marco zijn ideeën luchtig aan Sonja te verkopen, dat zelfs zij ze goed vond. Het laatste wat Paul wilde is partij trekken voor één van beiden.

De eerste weken die Paul en Sonja doorbrachten op de toren, waren geweldig. De eerste opdracht was om een wandeltocht uit te zetten rond de post en de paaltjes die het team van vorig jaar hadden neergezet op te knappen. Verder bestond hun taak eruit iedere twee uur het terrein van zowel de toren als de grond goed te inspecteren. De toren was eigenlijk een best gezellige hut, bijna als een soort vakantiehuisje. Natuurlijk was er apparatuur aanwezig die in een zomerhuisje niet te vinden was zoals communicatiemiddelen zoals computer als een satellietzender. De elektriciteit kwam van grote accu’s en een aggregaat.

Iedere week vond de bevoorrading plaats als een landrover de benodigde spullen bracht. De landrover was echter alleen voor de bevoorrading. De inspectierondes die gedaan moesten worden, geschiedden allemaal te voet. Verder was het een hele klim langs een soort ladder van de grond tot boven in de toren. Maar nadat ze het een weeklang iedere dag een keer of acht gedaan hadden, begon het te wennen. Ze maakten er zelfs een sport van door de tijd op te nemen die ze nodig hadden om boven te komen. Paul had de beste tijd staan, van net onder de twee minuten. Sonja genoot van het spelletje, ondanks dat ze geen schijn van kans had Paul te verslaan.

Ze hadden tal van taken bij Staatsbosbeheer. Aan het eind van de vier maanden veldwerk moeten ze een catalogus aangelegd hebben met daarin alle oude en nieuwe bomen en gewassen in hun territorium. Reguliere evaluaties van de voortgang in groei was noodzakelijk evenals het in kaart brengen van de brandgevaarlijkheid van een gebied en het verzenden van de gegevens per satelliet. Dit ging met allerlei ingewikkelde scheikundige berekeningen gepaard. Sonja ontwikkelde er een grote handigheid in, maar ze hadden het in het begin vaak over moeten doen voordat ze het onder de knie hadden.

De omgeving waar ze bivakkeerden was prachtig. Ondanks dat ze hard moesten werken, benutten ze elke mogelijkheid om het te verkennen en ervan te genieten. Verder hadden ze er een gewoonte van gemaakt zowel de zonsop- als ondergangen iedere dag te bekijken er van te genieten. ’s Avonds voerden ze hele gesprekken en schreven lange brieven. Paul had een vriendin in Amsterdam. Ze heette Susan. Het was overduidelijk uit zijn verhalen dat Susan niet erg gecharmeerd was van het feit dat Paul een vrouwelijk ‘slapie’ had. Sonja kon een glimlach niet onderdrukken als ze er aan dacht dat er iemand jaloers op haar was. Zij en Paul hadden het heel gezellig samen, maar ondanks dat had Susan niets van haar te vrezen

‘Je bent een schattige, blonde boswachter, maar met jou naar bed gaan zou aanvoelen als met één van broers naar bed gaan’, was wat ze tegen hem zei als het ter sprake kwam. Paul deed net of hij teleurgesteld was en zei dat hij er niet blij mee was dat zijn mannelijke charmes zo gemakkelijk te weerstaan waren.

‘Pas maar op, misschien ben je wel helemaal niet veilig voor me. Ik zou je allang veroverd hebben als je niet op grote, donkere, behaarde mannen zou vallen’, plaagde hij.

‘Grote, donkere, behaarde types? Waar heb je het over?’, toonde Sonja zich verbaasd.

‘Houd je maar niet van de domme, meisje. Ik weet dat je een zwak hebt voor ons aller baas’. Paul wreef haar over haar rug toen hij dat zei.

‘Ik kan die vent niet uitstaan, Paul. Bovendien heeft hij een hekel aan me’, protesteerde Sonja

‘Vertel mij wat. Een vriend van mij noemt dat seks-u-ele spanning’, grapte Paul.

Sonja lachte om de manier waarop hij de woorden duidelijk articulerend uitsprak.

Voordat ze het wisten waren de eerste zes weken voorbij. Het lot had bepaald dat Paul het eerste op verlof mocht. Veertien dagen naar de bewoonde wereld. Hij had er verschrikkelijk veel zin in. Sonja zou hem missen, maar als hij terug was, was het haar beurt om twee weken op verlof te gaan. Ze hielp Paul om zijn bagage naar beneden te brengen. De landrover die de nieuwe spullen kwam brengen, zou Paul meenemen.

Toen de auto stopte was Sonja niet eens verbaasd toen Marco eruit stapte. Hij kwam meestal met het transport mee. Hij bekeek dan hun werk en probeerde hen daar waar hij kon te ondersteunen. In eerste instantie was ze heel verbaasd dat alleen Marco en de chauffeur in de landrover zaten. Ze dacht even dat ze van plan waren haar alleen achter te laten. Paul gooide zijn tas achter in de wagen en hielp de andere spullen uit te laden.

‘Hee baas, waar is mijn aflos?’, stelde Paul de onvermijdelijke vraag.

‘Je kijkt naar hem’, antwoordde Marco. De gezichtsuitdrukking van Paul veranderde langzaam van verbaasd naar geamuseerd.

‘Pompidompidompidom…’ Paul gaf Sonja een knipoog en sprong achter in de wagen. Marco keek Paul met een onbegrijpende blik aan en toen hij zich omdraaide naar Sonja, zag hij dat haar mond openhing van verbazing.

‘Wat?’. Denken jullie dat ik niet weet wat werken is? Vergeet niet dat ik dit al jaren doe’, zei Marco.

‘Oh, ik twijfel er niet aan of u het werk aan kunt. Ik had alleen gedacht dat één van de andere cursisten me af zou lossen’, antwoordde Paul.

Sonja draaide de landrover haar rug toe en vloekte binnensmonds. Marco tastte op de achterbank en trok zijn tas tevoorschijn. De chauffeur startte de motor en onder luid geronk begon de landrover langzaam in beweging te komen.

‘Tot over twee weken”, riep Paul vrolijk door het opstaande raam, terwijl hij zwaaide. Hij lachte zijn tanden bloot toen hij Sonja’s verbijsterde blik zag. Marco stak zijn hand op. Pauk verkneukelde zich verheugde zich nu al op de verhalen die Sonja over vier weken te vertellen zou hebben.

‘Kut, kut, kut, kut, kut!”, was alles wat Sonja kon denken toen ze de ladder beklom met een pak papieren in een tas op haar rug. Marco bleef beneden en laadde de andere spullen in een zelfgefabriceerde takellift.

‘Hoe houd ik het twee weken vol met die man’, vroeg ze zichzelf af toen het hoofd van Marco opdook door het luik.

‘We zullen het prima redden als je je sarcasme onder controle houdt en je zelf weet te gedragen’, beantwoordde hij de vraag die ze zichzelf gesteld had.

Sonja zei niets. Ze ging helemaal op in het bekende elektrische gevoel dat door haar heen ging toen ze de woorden ‘weet te gedragen’ hoorde. Ze balde haar vuisten om het tintelende gevoel in haar vingers te onderdrukken. De vraag hoe ze de komende twee weken door moest komen ging opnieuw door haar heen. Ze zou het moeilijk genoeg hebben om haar temperament onder controle te houden en het zou nog moeilijker zijn het ongedurige gevoel te weerstaan wat ze voelde als hij in de buurt was. Marco zag hoe ze bloosde bij het aanhoren van haar woorden. Hij bedacht dat ze zich schaamde omdat hij haar gedachten leek te kunnen lezen. Hij dacht dat hij zich de komende weken wel zou vermaken. Niet alleen omdat hij hier in de wildernis was en het werk ging doen wat hij het liefst van alles deed. Maar hij kreeg er ook steeds meer plezier in dit brutale meisje wat te plagen. Ze zag er met haar gebalde vuisten uit alsof ze hem ieder moment een geweldige dreun zou kunnen verkopen. Ze zag er mooi uit als ze kwaad was.

Sonja keek van uit haar ooghoeken hoe hij zijn tas uitpakte en zijn spullen opborg. Gelukkig had hij haar het onderste bed laten houden in het stapelbed. Hij was groot en donker, zoals Paul gezegd had. Eén meter negentig, minstens en zeker 90 kilo zwaar. Groot genoeg om de hut te laten trillen als hij heen en weer liep. Ze schatte hem begin 30, tien jaar ouder dan zij. Hij zag er ook nog appetijtelijk uit. Jammer dat hij zo’n hufter was. Het was nooit zo geweest dat ze op bepaalde types viel, maar als dat wel het geval zou zijn, dan zou hij zeker in aanmerking komen.

Er ging bijna een uur voorbij toen hij de stilte doorbrak. Sonja was op dat moment druk bezig grafiekjes te tekenen in de catalogus. ‘Wil je wat eten?’ Sonja draaide zich om en zag dat hij sandwiches en melk gemaakt had voor hen beiden.

‘Nee’, zei ze terwijl ze de tafel bekeek. ‘We eten hier tussen de middag allen maar fruit of bessen’.

‘Kom even zitten. Neem even een pauze’, glimlachte Marco.

‘Mmmmmmmmm, pindakaas en jam. Mijn favorieten’. Hij beet in zijn broodje.

‘Niet die van mij’, siste Sonja en concentreerde zich weer op haar grafiekjes.

‘Kom er toch maar even bijzitten’, klonk het gebiedend uit de mond van Marco.

‘Ga je me dwingen om boterhammen met pindakaas te eten?’ Sonja bleef zitten waar ze zat en wierp een blik naar buiten.

‘Nee, ik zei dat je hier moest komen zitten’, zei Marco mompelend omdat hij zijn mond vol brood had.

‘Ik dacht het niet’. Sonja pakte haar potlood op en concentreerde zich weer op haar grafieken.

‘Niet doen!”, zei Marco waarschuwend.

‘Ik doe niks! Ik ben nergens over begonnen’. Sonja keek op en smeet toen haar potlood uit het raam.

‘Kom hier en ga zitten’. Marco legde zijn broodje neer en zakte achterover in zijn stoel. Hij vouwde zijn armen voor zijn borst over elkaar. Zijn gezicht was kalm en zijn ogen kregen een twinkeling in afwachting van haar keuze.

‘Waarom?’, gromde Sonja terwijl ze zich naar hem omdraaide. Ze had het niet staan op zijn rustige en ingetogen manier van doen.

‘Ga zitten! Hier! Nu!’ Hij wees op de stoel aan de andere kant van de tafel.

‘Ik heb geen honger!’ Sonja ging achterover zitten en leunde met haar zijkant tegen haar werkblad waar ze aan werkte. Net als Marco, deed ze haar armen over elkaar.

‘Heb het lef niet’. Marco maakte een ingetogen knikbeweging naar de stoel.

‘Wat heb jij toch’, vroeg Sonja.

‘Vijf’. De stem van Marco klonk nu waarschuwend. Hij bewoog zich van de tafel in haar richting. Sonja knipperde in verwarring gebracht met haar ogen. ‘Vier’. De waarschuwende toon werd sterker. Sonja bewoog zich niet. ‘Drie’.…

‘Wat ga je….?’ Sonja haalde haar voeten van de voetsteun op haar stoel en zette ze stevig op de vloer.

‘Je wilt niet dat we op één belanden, jongedame!’, nog steeds diezelfde waarschuwende toon.

‘Ben je aan het tellen tot ik daar ga zitten?’. Haar vraag was retorisch.

‘Twee…’ Marco deed weer een stap in haar richting.

‘Jezus, Marco!’ Sonja kwam van haar stoel overeind en stampte boos in de richting van de tafel. Met een plof liet ze zich in de stoel vallen die Marco haar aangewezen had, net op het moment dat bij ‘Eén’ zei.

‘Probeer dat nog een keer en je gaat er veel spijt van krijgen’ Hij liep weer naar zijn kant van de tafel, ging zitten en pakte zijn broodje weer op.

Sonja keek naar hem en pakte ook een broodje. Ze pulkte de korsten van de sandwich af, die ze vervolgens in stukjes brak. Ze keek naar Marco in de verwachting dat hij er iets van zou zeggen, Minuten verstreken. Hij zei niets.

‘En?’, vroeg Sonja verwachtingsvol. Hij gaf geen antwoord. ‘Waarom wou je me hier hebben?’

Marco stak zijn hand op, als of hij wou zeggen, ‘momentje’, hij nam een slok melk. Toen wees hij naar de beker melk die voor Sonja stond.

‘Nee’, Sonja schudde haar hoofd, terwijl ze achterover leunde. Ze gooide een handvol met korstkruimels in haar bord. Ze merkte dat ze begon te pruilen en had zin om heel hard te gaan gillen.

‘Vertel me niet dat je geen melk lust’, zei Marco toen hij zijn mond leeg had.

‘Nee hoor, ik lust best melk. Ik houd er zelfs het meeste van als ik zelf besluit dat ik wil hebben’. Ze slaakte een diepe zucht bij dit antwoord.

‘Doe me deze keer dan een plezier. We verspillen geen melk. De volgende keer kun je zelf inschenken’. Marco gebaarde haar de melk op te drinken.

‘Waarom drink jij het dan niet op’, jengelde ze.

‘Gaan we opnieuw beginnen?’ Marco zuchtte toen hij zijn handen tegen de tafelrand zette en zijn stoel naar achteren schoof. Vastberadenheid was in zowel zijn stem als in de manier waarop hij zijn lichaam spande, te lezen. Zijn bruine ogen reflecteerden de diep groene kleur van zijn overhemd en onderstreepte als het ware zijn vastberadenheid.

Sonja kom het niet nalaten de kracht van zijn lichaamstaal en gezichtsuitdrukking te bestuderen. Zijn gezicht was zo langzamerhand een open boek. Iets wat ze ook zo vaak over haar zeiden.

‘Waarmee beginnen?, vroeg ze.

‘Drink je melk alsjeblieft en houd er mee op’, zuchtte Marco en maakte weer het gebaar.

Sonja pakte de beker en nam een slok. Terwijl ze dit deed staarde ze hem aan.

‘Basisregels’ Marco leunde naar voren en plaatste zijn handen plat op de tafel. Zijn blik kleefde aan de hare.

‘Ach hou toch op!’ Sonja verslikte zich half en sproeide de melk over de tafel over zijn handen en zijn shirt. Ze bracht haar hand naar haar mond en veegde de druppels van haar kin.

‘Basisregels!’ Marco klonk streng. Luister naar me! Ik luister niet naar jou! Als ik zeg dat je je melk op met drinken, dan drink je je melk op! Als je er tegen ingaat, zal ik je straffen’. Hij keek naar haar gezichtsuitdrukking.

‘Pardon?’ Sonja omklemde haar beker en wees er mee naar hem. Alsof het een aanwijsstok was. 

‘Je hebt me wel gehoord’, sprak hij streng.

‘Als je me aanraakt, zal je dat berouwen’, siste ze.

‘Zou kunnen’. Hij knikte . ‘Zou wel een stuk beter voelen aan de andere kant’, zei hij streng en vastbesloten.

‘Verdomme, wat ben jij arrogant!’ Sonja reageerde vanuit de grond van haar hart. De elektrische schokken vlogen door haar lichaam, over haar huid, tot diep in haar maag bij iedere waarschuwing die hij haar gaf. Het maakte haar nerveus.

‘En vloeken mag ook niet’, waarschuwde Marco.

‘Wat bedoel je met straffen?’, vroeg Sonja uitdagend.

‘In de hoek staan. Push-ups . Een veldloop. Zonder eten naar bed. Een pak op je blote billen….’  Marco noemde het op alsof hij een boodschappenlijstje aan het voorlezen was.

‘Geen sprake van’, siste Sonja. Ze kon haar mond en haar temperament niet meer bedwingen. Ze gooide de melkbeker van zich af. Het laatste restje melk vloog over de tafel en de beker kwam met de rand op zijn vingers terecht. Even kneep hij zijn ogen dicht om de felle pijn op te vangen. Vervolgens greep haar pols en trok haar naar zich toe.

‘Je hebt erom gevraagd!’ Hij sprak tegen haar terwijl zijn gezicht enkele centimeters van het hare verwijderd was. Haar ogen straalden angst en verbazing uit. Marco trok haar aan haar armen naar zich toe.

Sonja verzette zich en probeerde weg te komen, maar Marco hield haar met gemak in dwang, terwijl hij met haar naar de werkruimte met het raam liep. Hij greep de oude liniaal die al op het bureau lag zolang de post bestond. Het was een grote, zeven en een halve centimeter breed, 50 centimeter lang. Hij was perfect voor hetgeen Marco in gedachten had.

‘Niet doen!’ Sonja probeerde uit alle macht om los te komen. Ze zette haar hakken in de grond en leunde zover mogelijk achterover. Het resultaat was dat ze bijna op haar hurken zat. Ze leek op een waterskiër zo schoof ze op haar voeten achter Marco aan. 

Het kostte Marco weinig moeite om haar weer mee terug naar de tafel te brengen, waar hij zijn stoel wegtrok en deze in de vrije ruimte zette. Hij ging zitten en trok haar voorover over zijn knie.

‘Stop!……NIET DOEN!’ Sonja stribbelde om lost e komen en zich van zijn knie af te wurmen.

‘Te Laat!, zei Marco terwijl hij haar nog verder voorover dwong en haar middel stevig met zijn linkerarm omklemde. Toen liet hij de liniaal hard neerkomen.

‘Oh kut! Niet doen!’, gilde Sonja.

‘Geen gevloek! Marco liet de liniaal weer neerdalen. Harder ditmaal.

Sonja kon niet geloven dat dit gebeurde. Ze had zich hier zorgen over gemaakt, ze was er nieuwsgierig naar geweest en nu gebeurde het. Het deed veel meer pijn dan wat ze ook maar eerder meegemaakt had. Marco gebruikte al zijn kracht toen hij de liniaal op haar shorts liet landen. Ze stopte onmiddellijk met schreeuwen, maar ze bleef verwoed met haar benen schoppen en probeerde uit alle macht haar billen weg te draaien. Na tien kletsen verhief hij zijn stem en sprak haar toe.

‘Stop met stribbelen of ik ga hier de hele middag mee door!’ Hij bleef flink door slaan.

‘STOP!’ Sonja gilde het uit. De pijn van iedere klap was zo heftig dat ze zich alleen maar kon concentreren op hoe ze de volgende zou kunnen ontwijken. Maar loskomen was een utopie. Ze kon niet aan zijn linkerhand ontkomen door de stribbelen. Ze was niet sterk genoeg om zich van zijn knie overeind te drukken. Na nog eens tien harde kletsen kon ze alleen nog maar denken aan de verschrikkelijke pijn en hoe belangrijk het was dat hij op zou houden. Voor het overige kon ze niet helder meer nadenken.

Ze werkte haar rechterhand in zijn broekspijp en haar linkerhand in zijn zij. Ze verzamelde al haar krachten en drong met haar nagels in zijn kuit, terwijl ze met haar andere hand in zijn zij kneep.

Marco slaakte een kreet van pijn. Sonja slaagde er bijna in los te komen, maar het lukte net niet helemaal. Hij slaagde erin haar rechterhand te pakken en deze op haar rug te dwingen en verder trok hij haar lichaam steviger tegen zich aan zodat haar linkerarm hem niet meer kon pakken. Hij hield even op met slaan.

‘Daar ga je voor betalen’. Hij gromde en liet de liniaal opnieuw hard neer komen. Op de achterkant van haar dijen, vlak onder haar shorts, deze keer. Links en rechts afwisselend liet hij de liniaal nog eens tien keer neerdalen.

Sonja gilde. ‘AUUWWW!!! NEE, NEE, nee, nee, nee, NIET DOEN”. Haar worsteling om los te komen nam wanhopige vormen aan.

Marco verlegde zijn aandacht van haar dijen weer naar haar bips. Daarnaast begon hij haar verbaal toe te spreken.

‘Wanneer – ik – zeg – je – iets – te – doen, – dan – verwacht – ik – dat – het – ook – gedaan- wordt. – Begrepen!’ Hij zette ieder woord kracht bij met een harde klap op haar billen.

‘Ok!’, riep Sonja, terwijl ze bleef worstelen en schoppen.

“En – jij – houdt – op – over – ieder – detail – de – discussie – AAN – TE – GAAN’. Zijn stem verhief zich terwijl haar de laatste drie kletsen zo hard als hij kon gaf.

‘OK! OK! Stop…. OK …… Stop!!!’ De woorden kwamen er nog met moeite uit. Ze zat tegen het huilen aan. De tranen in haar ogen waren tranen van pijn. Als dit niet snel zou stoppen, was Sonja bang de controle helemaal te verliezen, dat ze echt zou gaan huilen, alles zou toegeven en oprecht spijt zou krijgen van wat ze gedaan had.

Marco stopte en liet haar opstaan. Ze deinsde achteruit, probeerde zich in de plooi te houden en haar blik niet van hem af te wenden. Ze kookte van woede en trilde van vernedering.

‘Als je dat nog een keer doet, trek ik je broek van je billen! Heb je dat begrepen?’ Hij wees met de liniaal naar haar en leunde achterover in zijn stoel. Zijn stem klonk hard en hij meende oprecht wat hij zei. Hij hoopte dat zijn dreigement indruk zou maken.

Sonja deed nog een paar passen achteruit, ze deed haar best om haar geschoktheid en angst verborgen te houden. Ze schudde haar hoofd, ten teken van ‘nee’. Het welbekende elektrische gevoel trok weer door haar lichaam. Haar vingers tintelden alsof er spelden in geprikt waren, hetgeen haar aandacht even afleidde van haar brandende billen en bovenbenen.

‘Ja!’, zei Marco terwijl hij zich naar haar toe boog, zijn hoofd maakte een knikkende beweging en zijn ogen flonkerden vervaarlijk.

Vervolgens traden enkele minuten van stilte in. Sonja wreef met de mouw van haar shirt langs haar ogen en bleef op veilige afstand naar Marco kijken. Ze zei helemaal niets en kon niet helder genoeg denken om zelfs maar iets te bedenken.

Uiteindelijk keek Marco naar haar op. Hij haalde eens diep adem. Zijn gezicht straalde nu vermoeidheid in plaats van boosheid uit.

‘Ga eerst maar even een uurtje liggen. Dan gaan we daarna samen nog een poosje aan de catalogus werken’.

Ze kon de verleiding niet weerstaan hem toch weer tegen te spreken. ‘Ik ben geen klein kind. Ik hoef helemaal niet even te gaan liggen!’.

Marco zuchtte diep. ‘Ik moet wel even gaan liggen. Ik moet alles even laten bezinken. Probeer me vandaag niet nog eens kwaad te maken. OK?’

Zijn verklaring verraste haar. Het klonk net alsof hij zich schuldig voelde. Sonja keek alsof ze water zag branden, maar ze gaf toe en knikte. Ze liet zich op de bank neervallen. Haar gezicht vertrok toen haar bips contact maakte met de zitting. Haar huid tintelde, maar er was geen sprake meer van echte pijn.

Terwijl hij zijn stoel meenam ging Marco op de veranda zitten. Hij was nu kwaad op zichzelf. Het pak op haar billen had hem opgelucht en verlost van de nodige frustratie, maar hij baalde ervan dat hij zich zo had laten gaan. Ze had het dan wel helemaal verdiend, toch had hij het niet zover mogen laten komen. En toch zou hij niet aarzelen het weer te doen als ze zich weer zo onhebbelijk zou gedragen.

‘Waarom brengt ze dit allemaal bij me teweeg?’, vroeg hij zich in stilte af. Het antwoord lag voor de hand. Hij zat er al een poosje mee. Ze had duidelijk een hekel aan hem. Daar tegenover stond dat hij haar mocht. En dat mocht weer niet. Geen gerommel met studenten. Twee stellen die hij kende waren ooit zo begonnen, de één als instructeur, de ander als studente. In de loop der jaren had dat allemaal wel professioneel zijn weg gevonden, maar in het begin was het best lastig geweest. Hij was zich ervan bewust dat zijn gevoelens voor haar er voor hadden gezorgd dat hij zo op haar reageerde. Hij had veel vaker uitdagende vrouwen van repliek gediend. Een pak op de bips was een consequentie die werd toegediend uit betrokkenheid. Dat was één kant. Een andere kant was dat hij zich steeds lekkerder in zijn vel voelde naarmate hij ouder werd.

De gebeurtenissen van die middag spookten nog in Sonja’s gedachten. Ze had een pak op haar bips gekregen. Het had erg veel pijn gedaan, maar ze herinnerde zich ook het gevoel dat ze had voor hij tot actie overging en het gevoel dat ze, niet lang erna had. Zo veel kwaadheid als hij in haar opgeroepen had, zijn vervaarlijke en rauwe autoriteit en het gevoel wat zijn dreigementen hadden opgeroepen, bracht op een ambivalente manier een soort opwinding bij haar te weeg. Ze was een moderne vrouw, nota bene!

De mogelijkheid dat hij zich niet happy voelde bij het gebeuren, bracht haar ook in verwarring. Als hij zo’n hekel aan haar had, als zij dacht dat het geval was, dan zou hij zich juist goed moeten voelen bij het pak slaag dat hij haar gegeven had. Wat was alles verwarrend!

Ze streelde met haar hand over haar bips en benen. Er liepen striemen over haar benen en ook een aantal over haar billen. Waar hij haar vaker op dezelfde plek geraakt had, voelde het verdoofd en een beetje hard aan. Ze zou waarschijnlijk de striemen nog dagenlang kunnen zien en het zou niet lang duren voor de verdoofde plekken pijn zouden gaan doen. Verward of niet, langzaam nam de slaap bezit van haar.

Na een klein uurtje kwam Marco kijken hoe het met haar ging. Ze lag op haar zij met opgetrokken benen op de bank. Beide handen omvatten haar billen. Ze had een roze blos op haar wangen en je kon zien dat ze gehuild had. ‘Jezus, wat is ze mooi’, dacht hij. Zijn schuldgevoel had plaats gemaakt voor affectie en het gevoel om te beschermen en te zorgen wakker gemaakt.