Het geluid van haar wekker haalt haar uit een diepe slaap. Ze droomde over… Nee, ze is het kwijt. Daarnet wist ze het nog, maar nu is het alsof ze haar arm zover uitstrekt als ze kan en er met haar vingertippen net niet bij kan. Nog even probeert ze de droom terug te halen, dan geeft ze het op. Ze zwaait haar benen over de rand van het bed en gaat overeind zitten. “Auw!”
Zitten doet pijn. Zo vlug en voorzichtig mogelijk gaat ze staan. Ze loopt naar de spiegel en ziet donkerpaarse vlekken op haar billen. Matthias heeft haar goed te pakken gehad… Wel terecht. Over een paar weken is het semester al afgelopen. Ze is zo goed bezig, ze kan het zich niet veroorloven om nu te beginnen slabakken. Bovendien heeft hij haar beloofd dat ze deze zomer een weekendje samen weg gaan. Maar enkel als ze daar tijd voor heeft, dus als ze geen extra herexamens meer bij krijgt.
Joke is vastbesloten om haar uiterste best te doen. Daarom heeft ze haar wekker op 8u30 gezet, ook al heeft ze pas om 11u les. Dan kan ze eerst nog even een uurtje aan haar case-study werken. Die moet ze over twee weken presenteren. Een belangrijk aandeel van haar eindscore voor dat vak hangt daarvan af.
Rechtstaand schrokt ze twee boterhammen met choco naar binnen, terwijl haar computer aan het opstarten is. Staand werken lijkt echter niet zo praktisch: dan moet ze de hele tijd voorovergebogen staan om te kunnen typen. Dus gaat ze voorzichtig op de stoel zitten. Haar gezicht vertrekt even. Ze zal zo stil mogelijk moeten zitten, vooral niet te veel heen en weer schuiven.
Eerst meldt ze zich aan op Toledo, het studentenportaal. Er is een nieuw mailtje. Ze opent het. Haar hart begint sneller te slaan terwijl de paniek zich vanuit haar borst een weg door haar hele lichaam baant. Het cijfer voor haar paper is bekend. De paper die ze vorige week heeft ingediend, die ze op een uurtje tijd in elkaar heeft geflanst op maandagochtend omdat ze in het weekend er haar gedachten niet bij had en omdat ze op zondagavond in plaats van eraan te werken samen met Stephanie plannen had zitten maken voor het gekostumeerde bal. “7/20”, staat in het vet in de mail. En dan “We willen je eraan herinneren dat dit cijfer meetelt voor het 5 van de 20 punten van het examen.” Shit shit shit. Een 7… Matthias vermoordt haar. Zeker als hij hoort waarom de paper zo slecht is. Wat moet ze doen? Abrupt staat ze recht, waarbij ze de stoel omstoot. Ze begint door de kamer te ijsberen.
Kan ze een herkansing vragen aan de prof? Beweren dat ze ziek was en dat het daarom zo’n ondermaatse paper was? Nee… Dat laat hij nooit toe. “Dan had u er maar eerder aan moeten beginnen, juffrouw.” Ze hoort het hem al zeggen, op dat verwaande professorentoontje van hem. Alsof hij alles weet en zij niets. Nee, dat is geen optie. Wat dan wel? Wat moet ze aan Matthias gaan zeggen? Ze kan hem niet vertellen dat ze een 7/20 heeft. Hopelijk vraagt hij er niet naar en hoeft ze het nooit op te biechten. Of in elk geval niet tot haar billen al wat genezen zijn. Nu kan ze echt geen slaag meer aan. Echt niet. Het enige probleem is dat Matthias vanavond hierheen komt. Ze zouden samen koken. Joke denkt niet dat ze zomaar kan doen alsof er niets aan de hand is. Hij zou het meteen opmerken. En haar dwingen het op te biechten. Haar arme billen… Ze kan er zelfs niet heel zacht over wrijven zonder pijn te hebben. Er zit niets anders op: ze moet vanavond afzeggen. Maar pas na haar lessen. Ze zal eerst naar de lessen gaan, goed opletten, goede notities nemen en daarna stuurt ze Matthias een berichtje dat ze ziek is, dat ze wel naar haar lessen is geweest, maar dat het haar heel erg spijt, dat ze beter in haar bed kan kruipen om morgen hopelijk beter te zijn en geen lessen te moeten missen. Als ze zegt dat ze moet rusten, komt hij vast ook niet langs. Niet zoals vorige keer. Maar dan nog: deze keer zullen er geen lege wijnflessen staan. Ze zal zorgen dat ze in pyjama op haar bed zit, zodat ze heel snel alles kan ensceneren om het te laten lijken alsof ze echt ziek is, als dat nodig zou zijn. Ja, dat gaat ze doen.
Iets rustiger gaat ze opnieuw zitten. Haar case-study. Nu moet ze aan haar case-study werken. Daar moet ze wél een goed cijfer voor halen.

“Het spijt me heel erg, maar ik moet afzeggen voor vanavond,” stuurt Joke na haar laatste les. “Ik voel me echt niet goed. Ik ben naar al mijn lessen geweest, maar nu kan ik beter mijn bed in kruipen om te rusten, zodat ik morgen hopelijk beter ben.”
Dan trekt ze haar pyjama aan en gaat ze op haar buik op het bed liggen, haar laptop voor haar. Eindelijk hoeft ze niet meer te zitten. Haar arme billen… Het doet echt vreselijk veel pijn. Ze had gehoopt dat Matthias zachter zou slaan, nu ze een relatie hebben, maar het tegendeel blijkt net waar. Dit gaat ze nog wel een paar dagen voelen, vermoedt ze. Al te meer reden om te zorgen dat ze de eerstkomende tijd niet nog geslagen wordt. Als de minste aanraking nu al zoveel pijn doet, wat zou de paddle, of zelfs maar zijn hand, dan wel niet kunnen veroorzaken? Ze wil het echt liever niet te weten komen.

Ze is niet heel verrast als Matthias een klein uurtje later toch voor haar deur staat.
“Dat je ziek bent, is des te meer reden dat ik voor je kom koken,” zegt hij, terwijl hij haar kort omhelst. “Je moet goed eten, zodat je snel beter wordt.”
Hij heeft opnieuw kippensoep bij zich, net als broodjes, een komkommer, rijst, wat kalkoen en een blik perziken. Hij zet alles wat koud moet blijven in de koelkast en stalt de rest uit op de tafel.
“Dat hoeft niet hoor, echt. Ik kan misschien beter gewoon slapen.”
“Niets van, ik ga je verzorgen, of je dat nu wil of niet.” Matthias kijkt haar onderzoekend aan. “Je lijkt gespannen… Is er iets wat je me niet verteld hebt?”
“Nee, ik voel me gewoon… Tja, ziek.”
“Heb je koorts? Moeten we een dokter bellen?”
“Nee, ik geloof het niet.”
“Beter het zekere voor het onzekere nemen,” besluit Matthias. Hij opent de kast waar hij vorige keer haar overlevingspakketje had in gezet. Precies zoals hij dacht: er zat ook een thermometer bij.
Hij gaat naast haar op het bed zitten. “Kom maar even hier, dan zullen we eens kijken hoe groot de schade is.”
Hij trekt haar over zijn knie.
“He, niet doen!” roept Joke. “Ik ben ziek, je moet me nu niet slaan.”
“Ik ga je niet slaan,” stelt Matthias haar gerust. “Ik ga gewoon je temperatuur opmeten.”
Joke kijkt hem niet-begrijpend aan. Waarom moet ze daarvoor over de knie liggen? En dat kan ze best zelf. Dan trekt Matthias haar pyjamabroek naar beneden.
“Dat ziet er mooi blauw uit,” lacht hij.
“Je hebt je werk goed gedaan,” antwoordt Joke zuur.
Voorzichtig trekt Matthias haar billen uit elkaar en brengt hij de thermometer anaal bij haar naar binnen. Jokes kaken worden vuurrood. Dit meent hij toch niet! Ze brengt haar hand naar achteren om hem tegen te houden, maar Matthias houdt haar tegen.
“Dit is nog steeds de meest betrouwbare manier om de temperatuur op te meten. Het is zo gebeurd,” stelt hij haar gerust.
Maar Joke kan wel door de grond zakken. Dit is helemaal niet zo pijnlijk als een buttplug, maar de vernedering is oneindig veel groter. Hier ligt ze dan: een volwassen vrouw, over de knie, met de billen bloot en een thermometer in haar achterste! Eindelijk hoort ze het verlossende biepje dat aangeeft dat de temperatuur gemeten is. Voorzichtig verwijdert Matthias de thermometer. Joke wil overeind komen, maar hij houdt haar tegen.
“37.1,” leest hij af. “Dat is een perfecte temperatuur.”
“Eh… Ik had net een pijnstiller genomen,” verzint Joke snel. “Die is ook koortswerend.”
“O ja?” Matthias fronst. “Dat is gek. Het doosje pijnstillers lag naast de thermometer. En het was nog verzegeld, nog nooit geopend.”
Joke zwijgt. Shit.
“Is er iets wat je me wil vertellen?” Plots klinkt hij helemaal niet meer zo lief. Hij klinkt streng. Ze besluit eieren voor haar geld te kiezen, aangezien ze ook nog steeds over zijn knie ligt.
“Ok dan,” zucht ze. “Ik ben niet ziek. Ik wilde gewoon niet… Ik dacht dat… Ik was bang dat je me zou slaan en het doet al zoveel pijn!” flapt ze er dan uit.
“Maar meisje toch…” zegt Matthias vertwijfeld. “Op zo’n blauwe billen zou ik je echt niet slaan. Denk je dat echt van me?”
Joke slikt even. “Wel als je hoort dat ik maar 7/20 heb voor die paper,” bekent ze stilletjes. Ze spant haar billen op, maar er gebeurt niets. Voorzichtig draait ze haar hoofd, zodat ze hem kan aankijken. Ze verwacht dat hij boos zal zijn, maar hij ziet er eerder bedroefd uit.
“Ik vind het inderdaad erg om dat te horen,” zegt hij eindelijk. “Maar ik vind het veel erger dat je het nodig vindt om tegen me te liegen. Alweer. Ik dacht dat we dit gesprek al eens hadden gevoerd. En ik vind het ook erg dat je me niet vertrouwt. Ik heb het beste met je voor, echt. We hadden een leuke avond samen kunnen hebben, zelfs als je me had verteld van die paper.”
Plots is de grond erg interessant. Jokes ogen zijn open, maar ze ziet niets. Ze voelt alleen de immense teleurstelling in zichzelf. Ze schaamt zich diep.
“Ik ga je inderdaad niet slaan, dat kunnen je billen nu niet aan,” gaat Matthias verder. Toch is Joke niet opgelucht. Nu zou ze net willen dat hij haar slaat. Alles liever dan dit, deze teleurstelling. Als hij haar slaat, dan kan ze daarna met een schone lei beginnen. Dat zal nu niet gebeuren.
“Maandag is je volgende afspraak. Dan zullen we het hier zeker over hebben. Over die 7, maar vooral over het liegen. Je moet me vertrouwen, anders heeft het geen zin. Niet voor de studiebegeleiding en al helemaal niet voor onze relatie.”
Intussen lopen de tranen over Jokes wangen.
“Nu kun je kiezen: je kunt er samen met mij een gezellige avond van maken door samen te koken en te eten, of je kunt volhouden dat je ziek bent en gaan slapen. Wat wordt het?”
“Een gezellige avond,” fluistert Joke.
“Kom dan maar overeind en help me even met die kip.”
Snel staat Joke recht en trekt ze haar pyjamabroek op. Terwijl ze van Matthias afgekeerd staat, veegt ze de tranen van haar gezicht. Wat nu? Hoe kan ze zich een houding geven? Verlegen drentelt ze naar de tafel waar de boodschappen op uitgestald staan.
“Eerst maar wat soep?” vraagt Matthias. “We kunnen er evengoed een meergangenmenu van maken.” Hij grijnst erbij. Gelukkig. Het kan misschien toch nog een gezellige avond worden. Al betwijfelt ze of dat ook voor maandag zal gelden. Het zal vast nog heel lang duren eer ze weer normaal kan zitten.