Ze wordt wakker van Matthias’ hand die haar billen kneedt.
“Goeiemorgen,” zegt hij als ze loom haar ogen opendoet.
“Grrmmmm,” antwoordt ze.
Hij lacht en geeft haar een speelse klap op haar linkerbil. “Wakker worden!”
“Maar ik lig zo lekker,” protesteert ze.
“En toch moet je wakker worden, je moet zo naar de les.” Nog een klap, ditmaal op haar andere bil.
“Moet dat?” zeurt ze.
“Ja, dat moet.” Een heel salvo aan klappen landt nu op haar zitvlak.
“He zeg, laat me eens rustig wakker worden!”
“Niets van, uit bed jij.”
Snel draait Joke zich onder zijn handen uit op haar rug. Ze trekt het deken over zich heen en steekt haar tong naar hem uit. Meteen verandert zijn gezicht van speels naar streng.
“Ik had je gezegd dat ik je dat niet meer wilde zien doen.”
“Ik, sorry,” verontschuldigt ze zich. En dan, verontwaardigd: “Ik slaap nog half! Ik heb tijd nodig om wakker te worden hoor.”
Maar Matthias heeft het deken al van haar afgetrokken, ondanks haar protesten. Even lijkt hij afgeleid bij het zien van haar naakte lichaam, maar dan grijpt hij plots haar rechtertepel vast. Hij knijpt. Hard. Heel hard. Joke probeert zijn hand weg te duwen, maar het helpt niets.
“Jij mag je tong niet naar me uitsteken, is dat goed begrepen?”
“Ja Matthias!” Ze schreeuwt het net niet uit.
Hij laat los. “En nu uit bed jij.”
Snel doet ze wat hij zegt.
“Mag ik tenminste wel even douchen?” vraagt ze timide. “Dan kan ik wat wakker worden.”
“Natuurlijk,” zegt Matthias. “Ik kan je anders ook even wakker slaan, hoor.” Hij grijnst erbij. Oef, hij is niet langer boos.
“Nee bedankt,” antwoordt Joke. Snel loopt ze naar de badkamer, terwijl ze zijn speels grijpende handen ontwijkt. Bijna had ze weer haar tong naar hem uitgestoken, maar ze weet zich nog net op tijd in te houden.
Als ze even later uit de douche komt, staat het ontbijt al klaar. Brood, choco, cornflakes en er is zelfs fruitsap!
“Je verwent me,” glimlacht Joke, terwijl ze aanschuift.
“En dat heb je nu pas door?” vraagt hij.
“Wel… Meestal doet het nogal pijn,” is het antwoord.
“Dat vind je leuk.”
Joke zegt niets. Ze bloost. Alweer.
“Dat mag je best toegeven hoor. Pijn is fijn.”
“Wat neem jij?” verandert Joke van onderwerp, terwijl ze naar de uitgestalde etenswaren op de ontbijttafel wijst.
“Ik denk dat ik jou maar even neem als ontbijt.” Matthias kust haar in haar nek en plaatst zijn handen op haar borsten.
“Je hebt weer een beha aan,” klinkt het dan teleurgesteld.
“Ik moet zo naar de les, dat zei je net zelf.”
“Dat kan toch ook zonder beha,” vindt Matthias.
“Het zal al zonder onderbroek moeten,” moppert Joke. “Die moest ik gisteren op mijn kot laten.”
Weer die grijns. Dan kruipt zijn hand onder haar jurk, waar hij al snel haar genotsknopje vindt. Even draait hij cirkeltjes, dan laat hij los.
“Eerst maar even ontbijten,” kondigt hij aan. “We willen niet dat je te laat komt en straf verdient.”

Joke wandelt de aula niet binnen, nee, ze zweeft.
“Het was leuk gisteren met Matthias,” constateert Marie. “Vertel!”
“Het was meer dan leuk. Het was… Eng, heftig, geweldig, romantisch. Een beetje alles.”
“En hebben jullie…?” Ze knipoogt.
Joke bloost en knikt.
“Hoe was het?”
Net op dat moment eist de prof iedereens aandacht op en begint de les.
“Niet hier,” fluistert Joke. “Kom straks na de les mee naar mijn kot.”
Marie knikt. Beide meisjes richten hun aandacht op de prof. Of doen toch een poging daartoe. Marie kan niet wachten tot de les gedaan is, want ze staat te popelen om te horen hoe Jokes date gisteren ging. Joke zelf is dan weer nog veel te veel met haar gedachten bij alles wat er gisteren – en vanochtend – gebeurd is. Dat ze nog steeds geen onderbroek onder haar korte jurkje draagt, helpt daar niet bepaald bij.
Beide meisjes hebben dan ook niet bepaald kwaliteitsvolle notities. “Dat is een probleem voor maandag,” besluit Joke. “Dan pas zie ik hem weer. Het is ook zijn eigen schuld dat ik afgeleid ben.”
Na de les gaat Marie met Joke mee. Ze wil alles horen over gisterenavond! In stukjes en beetjes vertelt Joke: over het etentje, het bowlen, dat ze haar ondergoed moest uitdoen, de buttplug,…
Marie kan nauwelijks blijven zitten. “Wow,” is alles wat ze kan zeggen.
“Zeg dat wel. Het was allemaal zo… intens. En heerlijk.”
“Ja, dat geloof ik! En nu?” vraagt Marie dan.
“Nu ga ik straks naar dat gekostumeerd bal met Stephanie. Ik heb hem beloofd om een foto door te sturen als ik mijn kostuum aan heb. Dan ga ik morgen naar mijn ouders voor het weekend en maandag heb ik weer een studiebegeleidingafspraak staan.”
“Is dat niet raar? Om nog die studiebeg leiding met hem te hebben?”
“Hij heeft me vanochtend letterlijk uit bed gemept zodat ik op tijd naar de les kon.”
Marie grinnikt. “Ok, dat is best grappig.”
“Op het moment zelf vond ik dat niet, ik wilde gerust nog een uurtje blijven liggen.”
“Sja, jij bent degene die iets begint met je studiebegeleider.”
Daar weet Joke niets meer op te zeggen.
“Ga je straks echt niet mee naar dat gekostumeerd bal?”
“Ik heb helemaal geen kostuum!”
“Ga dan als jezelf?”
“Ja tarara. Niet dus.”
“Heb je echt helemaal niets?”
“Nee,” zucht Marie. “En ik heb nog een hoop te doen. Papers lezen, bleargh. Maar anders krijg ik het met jouw vriendje aan de stok.”
“Letterlijk,” lacht Joke.
“Zwijg maar. Die cane is echt vreselijk… Goed, jij moet je vast klaarmaken en ik moet maar eens gaan beginnen.”
Joke zwaait haar uit. Dan loopt ze naar de kleerkast en haalt ze haar rode jurk met witte bolletjes tevoorschijn. Die trekt ze aan. Dan zet ze ook de oren op die ze dinsdag samen met Stephanie gekocht heeft en gaat ze voor de spiegel staan. Minnie Mouse. Niet helemaal, maar jah. Het kan ermee door. Met haar telefoon maakt ze een foto van haar spiegelbeeld. Die stuurt ze door naar Matthias.
“Schattig,” krijgt ze terug. En dan: “Draag je er vandaag wel iets onder?”
Ze antwoordt bevestigend en krijgt meteen een berichtje terug: “Trek dat maar uit.”
Wat? Echt? Even twijfelt ze. Als ze het niet doet, zal hij het nooit weten… Langs de andere kant: het is wel echt spannend. En dit jurkje is een stuk langer dan dat van gisteren. En van dikkere stof, waardoor haar tepels minder zichtbaar zullen zijn.
“Ok dan,” stuurt ze terug. Snel trekt ze haar onderbroek en beha uit, dan neemt ze haar sleutels en loopt ze de deur uit. Ze heeft over tien minuten met Stephanie afgesproken aan de ingang van de fuifzaal. Pas als ze op het zadel van haar fiets gaat zitten, beseft ze dat geen ondergoed toch niet praktisch is. Niet als ze moet fietsen… Maar ze heeft geen tijd meer om terug naar boven te gaan en Matthias daarvan te overtuigen. Het zal zo moeten. In elk geval is hij er op deze manier een beetje bij. Ze verlangt naar zijn handen op haar lijf. Maandag. Maandag ziet ze hem weer.

Ze is meer dan een kwartier te vroeg. De les was iets eerder gedaan en Joke vond het zinloos om voor zo’n korte tijd eerst nog naar haar kot te gaan. Vol enthousiasme duwt ze de deur van het Slaagsleutels-kantoor open. Matthias’ deur is dicht. De wachtzaal dan maar. Even later hoort ze iemand naar buiten lopen. Vast zijn vorige slachtoffer. Nog twee minuten later staat Matthias in de deuropening van de wachtzaal. Ze drukt een kus op zijn mond en slaat haar armen om hem heen.
“He, hallo. Jij bent blij om me te zien.”
“Natuurlijk,” antwoordt Joke.
“Wil dat zeggen dat je deze week weer alles goed hebt gedaan?”
“Dat ook, maar ik ben vooral blij je weer te zien.” Moet hij nu echt meteen over die stomme studiebegeleiding beginnen?
“Kom maar binnen.”
Mokkend volgt ze hem. Ze wil helemaal niet over haar studie praten, ze wil hem! Liefst hier, gewoon over het bureau heen, waar de paddle al klaar ligt.
Maar Matthias loopt naar zijn eigen bureaustoel en gebaart haar om plaats te nemen op de houten stoelen aan de andere kant van het bureau.
“Heb je je notities meegebracht?” vraagt hij.
Zwijgend haalt Joke ze boven en schuift ze over het bureau heen naar hem toe. Hij bekijkt ze aandachtig.
“Ik ben hier niet van onder de indruk,” merkt hij dan op. “De kwaliteit is er sterk op achteruit gegaan.”
“Moeten we het hier echt over hebben?” zucht Joke. “Ik heb je gemist. Ik wil over leuke dingen praten.”
Matthias legt de papieren neer en kijkt haar aan.
“Ik heb jou ook gemist,” zegt hij. “En ik wil het ook over leuke dingen hebben en dat gaan we ook nog doen. Maar niet nu. Ik ben nog altijd je studiebegeleider. Het is niet omdat ik nu ook meer ben voor je, en jij voor mij, dat ik dat niet meer ben. Ik wil dat mijn meisje goede resultaten haalt. Dus ja: we moeten het hier echt over hebben.”
Joke kijkt beteuterd, maar knikt wel.
“Deze notities zijn ondermaats,” gaat Matthias dan verder. Hij heeft zijn strenge stem weer opgezet. “Wil je me dat even uitleggen?”
“Ik was afgeleid,” mompelt Joke.
“Excuseer? Afgeleid?”
“Jouw schuld hoor!”
Matthias trekt een wenkbrauw op, maar zegt niets.
“Jij leidde me af,” gaat Joke verder. “Met je verbod op ondergoed en je stiekeme aanrakingen en…” Haar stem sterft weg als ze Matthias gezicht ziet.
“Voor zover ik weet, heb ik jou geen enkele keer verboden ondergoed te dragen tijdens de lessen, of wel?”
Ze schudt haar hoofd.
“En was ik er ook niet om je aan te raken tijdens je lessen.” Hij wacht even af en opnieuw schudt ze haar hoofd.
“Dus wil je mij nog eens vertellen waarom het mijn schuld zou zijn dat jij geen goede notities hebt gemaakt deze week?” Zijn stem klinkt kalm. Te kalm. Gevaarlijk kalm.
“Omdat ik er de hele tijd aan moest denken.”
Matthias zucht. “Ik snap het wel: het is nieuw en intens en heftig en je kunt aan niets anders denken. Maar…” gaat hij verder, als Joke enthousiast knikt en haar mond opendoet, “maar de examens komen eraan. Jij moet slagen. Liefst met mooie cijfers. Zodat je kunt blijven verder studeren en niet moet gaan werken. En dus mag jij je niet laten afleiden. Je moet die knop omzetten. Als je bij mij bent, dan kan het. Als je in de les zit, of huiswerk maakt of studeert of papers schrijft of iets anders voor je studie, dan moet je je daarop richten. Enkel daarop. Tussen ons kan het alleen maar werken als je je daaraan houdt.”
Joke kijkt naar de grond. Bedoelt hij nu…?
“Ik wil onze relatie niet verbreken. Ik ben ook graag bij je. Maar dat wil niet zeggen dat ik mijn werk niet meer moet doen. Of dat jij je niet meer op je studie moet richten. Je studie komt op de eerste plaats.”
“Ja Matthias,” fluistert Joke. Hij heeft natuurlijk gelijk, maar pffff… Zo gemakkelijk is dat niet hoor!
“Doe je broek dan maar uit.”
Het bevel komt onverwacht. Angst en opluchting tegelijk overspoelen haar. Angst voor de pijn, opluchting omdat hij haar niet opgeeft.
“Ik zal beter mijn best doen,” belooft ze.
“Dat is je geraden! En nu over mijn knie.”
Hij begint niet zacht, maar slaat meteen goed door. Al snel staan haar billen in vuur en vlam en spartelt ze om weg te komen, maar hij klemt haar benen onder zijn been en pint haar arm vast op haar rug. Ze kan geen kant op.
Even stopt het. Ze voelt hoe hij over haar heen reikt en iets van het bureau neemt. De paddle! Die lag op het bureau.
“Nee,” kreunt ze, maar de eerste klappen landen al op haar billen.
Ze spartelt zo hard ze kan, maar het heeft geen zin: ze ligt muurvast. Matthias is veel sterker dan zij en in deze positie kan ze ook niet genoeg kracht zetten om vrij te komen, zelfs als hij dat niet was.
Als ze daarnet al dacht dat haar billen in brand stonden, dan staan ze nu in lichterlaaie. Ze schreeuwt en ze huilt, maar het gaat maar door en door en door. Uiteindelijk geeft ze haar verzet op en blijft ze huilend over zijn schoot liggen. Nog even slaat hij verder, dan hoort ze de droge tik van hout op hout als hij de paddle terug op het bureau legt. Hij laat haar arm los en aait haar over haar rug.
“He, meisje,” zegt hij. “Ik geef om je. Ik doe dit omdat ik om je geef, omdat ik het beste voor je wil.”
“Ik zal beter mijn best doen,” belooft ze snikkend.
“Ik weet het,” zegt hij. “Ik weet het.”
Nog even blijft ze zo liggen, terwijl ze nog wat nasnikt. Dan komt ze overeind. Matthias trekt haar op zijn schoot.
“Auw,” grimast ze.
Maar als Matthias erom grinnikt, moet ze meelachen. Ze begraaft haar hoofd in zijn schouder. Ze zal echt beter haar best doen om zich niet te laten afleiden tijdens de lessen.