“Kom binnen,” verwelkomt Matthias Joke. Ze ziet er bleek uit. Zenuwachtig. Hij zucht en loopt zelf naar de andere kant van het bureau, waar hij in zijn gemakkelijke stoel plaatsneemt. Dat was een goede koop geweest. En het contrast met de ongemakkelijke houten stoelen voor zijn slachtoffers blijft in zijn ogen een goede grap. Zonder een beetje humor kom je niet ver, vindt hij. Of de studenten die hij begeleidt het ook zo zien, weet hij niet, maar af en toe een binnenpretje is wel veroorloofd.
Joke ziet er extreem gespannen uit terwijl ze plaatsneemt. Ze heeft hem nog niet één keer aangekeken.
“Ik moet me verontschuldigen,” zegt hij dan. Nu kijkt ze wel op. Haar blik staat vragend, verward.
“Ik heb te heftig gereageerd, vorige week,” gaat hij verder. “Ik vergeet soms dat dit allemaal nog vrij nieuw is voor jou. Hoe kon je ook weten dat ik nooit op zo’n blauwe billen zou slaan? Dat was absoluut niet verantwoord geweest en voor mij is dat vanzelfsprekend, maar voor jou niet.”
“Nee, ik, het…”
Matthias houdt zijn hand op om haar tot zwijgen te brengen. “Ik ben nog niet klaar,” zegt hij. “Ik weet dat ik veel van je vraag. Geloof me, daar ben ik me van bewust.” Hij houdt haar reactie scherp in de gaten. Ze kijkt naar het bureau, haar handen liggen al wat meer ontspannen in haar schoot dan eerst.
“Laat ik duidelijk zijn: met die 7/20 kan ik niet blij zijn, natuurlijk niet. Maar ik ben geen boeman. Ik wil niet slaan enkel om te slaan. Ik wil je slaan om je te helpen, je te motiveren. Niét als je al nauwelijks kunt zitten. Dat heeft trouwens geen enkele zin.”
Hij zwijgt even om zijn woorden te laten inzinken.
“Dus ik ga je vandaag niet straffen,” zegt hij uiteindelijk.
“Niet?” Joke kijkt verwonderd op. Ze snapt er niets van.
“Nee, niet. Ik had duidelijker moeten communiceren naar jou toe. Jij kon het niet weten en ik begrijp ergens wel dat je je slechte cijfer niet aan mij durfde vertellen. Al deed het me wel pijn dat je me niet vertrouwt, maar dat is iets waar ik aan moet werken. Niet jij, maar ik ben in de eerste plaats in de fout gegaan.”
Nu ziet Joke er ronduit verbijsterd uit. Dit gaat duidelijk een heel andere kant op dan wat ze verwacht had.
“Maar ik had niet tegen je mogen liegen,” fluistert ze dan.
“Dat is ook waar. Maar opnieuw: daar neem ik zelf de verantwoordelijkheid voor.”
Ze knikt, zij het aarzelend.
“Je moet wel beseffen dat dit eenmalig is. Ik zal het niet kunnen waarderen als je een volgende keer weer tegen me liegt.” Nu zet hij zijn strenge stem weer op.
“Ja Matthias,” fluistert ze. Ze kijkt naar de grond. Hij staat op, loopt om het bureau heen en duwt haar kin met zijn wijsvinger omhoog, tot haar ogen de zijne ontmoeten.
“Ik wil dat je me kunt vertrouwen, dat je me gelooft als ik zeg dat ik nooit iets zou doen om jou schade te berokkenen.”
Ze probeert te knikken, maar de vinger onder haar kin bemoeilijkt dat.
“Ja,” zegt ze zacht.
Dan drukt hij een kus op haar lippen, voor hij terug naar zijn eigen stoel loopt. Hij wil meer, veel meer. Maar dat zal nog even moeten wachten.
“Hoe is de rest van de week dan gegaan?” vraagt hij.
Ze lijkt in de war door de abrupte verandering van onderwerp.
“Goed,” aarzelt ze.
Hij zegt niets, maar blijft haar gewoon neutraal aankijken.
“Ja, echt goed. Ik, ehm,… Niet veel speciaals. Ik ben naar al mijn lessen geweest, heb mijn taken gemaakt,…” Ze ratelt. Hij laat haar even doen, tot haar stem wegsterft. Dan glimlacht hij. “Ik ben blij dat te horen. Over het algemeen ben je goed bezig. Dit moeten we nog een tweetal weken volhouden en dan natuurlijk nog de blok en de examens overleven.”
Eindelijk glimlacht ze naar hem.
“Heb je nog bepaalde vragen of dingen waar je mee zit?” Het is niet echt een vraag. Hij kent het antwoord. Ze heeft zich dagenlang zitten opvreten over zijn reactie, zich opgewerkt om vandaag een flink pak op haar billen te krijgen. Al die spanning moet ergens heen. Hij had dit gesprek eerder willen voeren met haar, maar ze moest naar haar ouders en het lukte niet om haar eerder te zien. Over de telefoon vond hij dit niet kunnen. Dus moest het wachten. Onverdraaglijk wachten. Voor hem, maar nog meer voor haar.
En nu zit ze natuurlijk met al die opgekropte spanning, die moet er nog uit.
Ze schudt haar hoofd. Aarzelend.
“Weet je het zeker? Je mag me alles vragen.” Hij probeert zijn gezicht op standje “geruststellend” te zetten. Vraagt hij te veel van haar? Alweer?
Nee, besluit hij dan. Als ze slaag wil, moet ze erom vragen. Een teken van vertrouwen. Hij hoopt maar dat zijn speech van daarnet dat vertrouwen al wat hersteld heeft.
“Ik… Het is gewoon…”
“Ja?” moedigt hij haar aan.
“Ik had niet verwacht dat je me niet zou slaan,” gooit ze er dan uit.
“Ik weet het, ik had dit gesprek eerder met je willen voeren, maar ik kon je niet zien en over de telefoon is verre van ideaal.”
Ze knikt. “Ik begrijp het. Maar…” Ze aarzelt.
Matthias zwijgt, geeft haar de tijd.
“Ik vind toch dat ik straf verdiend heb,” zegt ze dan tegen haar schoenen.
Even laat hij de stilte voortduren.
“Waarom?” vraagt hij dan.
“Omdat ik tegen je gelogen heb. Alweer. En voor die 7. Ik ben teleurgesteld in mezelf.”
Een traan druppelt op het bureau.
Intussen is Matthias recht gestaan en naar haar toe gelopen. Hij legt zijn hand op haar wang.
“Moet er wat spanning uit, meisje?” vraagt hij.
Ze knikt.
“Vraag er dan om.”
Verschrikt kijkt ze hem aan. “Ik… Nee, dat kan ik niet,” zegt ze verschrikt.
“Dat kun je wel,” zegt hij. Opnieuw neemt hij haar bij haar kin en draait hij haar hoofd naar zich toe. “Dat kun je wel,” herhaalt hij. “Vraag het me.”
Ze sluit haar ogen en probeert haar hoofd toch nog weg te draaien. “Wil je me slaan?” fluistert ze dan.
Moet hij het haar laten herhalen? Luider, deze keer, en met haar ogen open? Nee, besluit hij. Voor nu is het genoeg. Ze heeft deze ontlading verdiend.
“Natuurlijk,” antwoordt hij dus. Dan gaat hij op de tweede houten stoel zitten. Hij begeleidt haar over zijn schoot. Haar rok gaat omhoog, onderbroek naar omlaag, tot die over haar voeten heen komt en op de grond valt. Een diepe zucht ontsnapt uit Jokes keel. Even aait hij over haar billen. De meeste kleur is weggetrokken, ziet hij. Enkel een vage gele schijn herinnert nog aan haar laatste pak slaag. Dat van vandaag zal bijlange zo erg niet zijn. Dan laat hij zijn hand neerkomen op het gevoelige vlees op de overgang tussen bil en bovenbeen. Eerst rechts, dan links. Hij slaat niet door, maar het is zeker ook niet zacht. Aan het schokken van haar bovenlichaam merkt Matthias al snel dat ze is beginnen huilen.
“Goed zo, meisje,” fluistert hij. “Laat het er maar uit.”
In een gestaag tempo slaat hij verder. Niet om haar pijn te doen, deze keer niet. Vandaag wil hij haar enkel helpen loslaten.
Na een hele tijd vermindert het schokken wat tot het uiteindelijk ophoudt. Haar billen zien al aardig rood. Nog even slaat hij door, dan stopt hij en begint hij te kneden in plaats.
Uitgeteld ligt Joke over zijn knie.
“Als je er klaar voor bent, mag je overeind komen,” zegt hij dan, terwijl hij haar billen blijft kneden.
Ze knikt, maar blijft nog even liggen. Pas na nog een tweetal minuten komt ze langzaam toch overeind. Haar ogen zijn gezwollen en rood van het huilen, maar er speelt een glimlach rond haar mond.
“Dank je wel,” zegt ze.
“Graag gedaan,” grijnst hij.
Hij trekt haar bij zich op schoot, haar billen nog steeds bloot. Ze begraaft haar hoofd in zijn schouder, terwijl hij zijn armen om haar heen slaat. Zo blijven ze even zitten.
Dan kan Matthias zich niet meer inhouden: zijn handen glijden zacht over haar rug, van haar nek tot haar billen en terug. Telkens gaat hij een beetje verder: langs haar benen, haar zijkanten, dan ook de voorkant… Jokes ademhaling gaat steeds sneller, al lijkt ze pogingen te doen om dat voor hem verborgen te houden. Eens kijken wie dit spelletje zal winnen: hij kust haar in haar nek en bijt zacht. Ze snakt naar adem. Dan glijden zijn handen onder haar t-shirtje naar boven. Hij duwt zijn vingers onder haar beha en omvat haar beide borsten, waarbij hij ervoor zorgt dat haar tepels tussen zijn wijs- en middelvinger terecht komen. Terwijl hij zijn tong kringetjes laat maken in haar hals, blijft hij haar borsten kneden.
Dan voelt hij Jokes beide handen op zijn wangen. Ze trekken zijn gezicht weg van haar hals, zodat ze haar lippen vol op de zijne kan duwen. Gulzig dringt haar tong bij hem naar binnen.
Hij haalt zijn handen van onder haar kleren uit en tilt haar op het bureau, zodat hij tussen haar gespreide benen komt te staan. Zonder het contact met haar lippen te verliezen, opent hij zijn broek, haalt zijn lid eruit en dringt hij bij haar naar binnen.

“Deze afspraak is totaal anders gelopen dan ik had verwacht,” lacht Joke, terwijl ze even later haar kleren terug aantrekt.
“Beter zo, toch,” grijnst Matthias. “Sja, ik kan je nu eenmaal niet weerstaan.”
“Goed om weten!”
Plots grijpt hij haar oor stevig vast. Slaakt een kreetje van verrassing.
“Denk maar niet dat je daar misbruik van kunt maken, hoor je?”
“Nee Matthias!” Ze klinkt geschrokken.
“Goed zo,” gromt hij, terwijl hij haar oor loslaat. Met zijn wijsvinger volgt hij de lijn van haar hals, tot in het kuiltje van haar nek. Daar laat hij zijn vinger even hangen.
“Jij gaat je studie serieus nemen en niet meer tegen mij liegen, is het wel?”
Ze schrikt van de blik in zijn ogen. Maar dit moet even heel duidelijk gesteld worden.
Snel knikt ze.
“En als je je ergens zorgen om maakt, dan kun je me dat gewoon vertellen.”
“Ja Matthias,” zegt ze zacht.
“Mooi zo.”
“Kan ik je deze week nog zien?” vraagt ze dan.
“Dat lijkt me een goed idee!” reageert hij enthousiast. “Toevallig had ik woensdagavond vrijgehouden, wat denk je?”
Ze knikt. “Kom tegen 18u naar hier, dan ga ik voor je koken.”
Even glijdt er iets van teleurstelling over haar blik. Wilde ze liever weer uit? Misschien wel, maar hij heeft andere dingen in gedachten. Dingen waardoor ze net liever met hem binnen zal willen blijven.
Hij drukt nog een laatste kus op haar lippen en geeft haar dan een klap op haar billen terwijl ze naar de deur loopt. “Tot woensdag,” zegt ze, terwijl ze hem een kushandje toewerpt.
“Tot woensdag, meisje.”