© by Reesa

Het was een gezellige zaterdagochtend. We hadden samen in de tuin gewerkt. Mijn echtgenoot Job had het gras gemaaid en ik had de kantjes bijgeknipt. Toen we klaar waren hadden we gezwommen en had ik drankjes klaargemaakt. Hij dreef op zijn luchtbed in het water en ik zat aan de terrastafel, toen onze hond Bello kwispelend het terras op kwam lopen.

De hond had de post bij zich die de postbode iedere dag zo rond het middaguur in de brievenbus deed. Er zat iets zwaars tussen; iedere paar meter moest hij even stoppen om het opnieuw in zijn bek te herschikken om een betere grip te krijgen. Het zag er altijd zo schattig uit wanneer hij met de enveloppen tussen zijn tanden aan kwam lopen om ze aan mijn  voeten neer te leggen. Vervolgens ging hij zitten en keek me verwachtingsvol aan. Ik gaf hem een biscuitje en vervolgens drentelde hij weer naar het huis.

Ik legde de post terzijde en dook het water in om een paar baantjes te zwemmen. Ik spatte een paar keer water in de richting van Job tot hij begon te dreigen dat hij me terug zou pakken. Ik klom het water uit en ging op een stretcher in de zon liggen. Een beetje verveeld begon ik de post door te bladeren. De rekening van de mobiele telefoon zat er tussen, een dikke envelop met extra postzegels erop geplakt. Alarmbellen begonnen in mijn hoofd te rinkelen.

Job heeft er een verschrikkelijke hekel aan als ik geld over de balk smijt. Het is een onderwerp waar we regelmatig over in de clinch liggen. Ik vind het prettig om te bellen als ik in de auto zit en ik zit veel in de auto omdat ik elke dag een uur naar mijn werk moet rijden. Helaas kost ons dit wel tweehonderd euro in de maand, hoe goed we ook op de aanbiedingen in de abonnementen letten. Uiteindelijk hebben we afgesproken dat de rekening beneden de honderd euro moet blijven.

Toe ik de envelop dus opende, rekende ik op een lager bedrag. Maar nee, het was maar liefst tweehonderdtwintig euro! Mijn hart sloeg een paar slagen over en ik keek er vol ongeloof naar. Ik was er deze maand in geslaagd om tweeduizend en vierenzestig minuten met mijn vriendinnen vol te kletsen! Dat was vijfhonderd en vierenzestig minuten meer dan de bedoeling was. Hoe had het zover kunnen komen? Hoe moest ik dit uitleggen?

‘Zit er nog wat bijzonders bij de post?’, hoorde ik Job vragen. Het liefst wilde ik er vandoor gaan om me te verstoppen. Misschien was dit ook maar het beste wat ik kon doen. Misschien dat hij er de grap wel van in zou zien en zou hij me er mee weg laten komen. Maar nee, ik wist dekselsgoed dat hij me hier nooit mee weg zou laten komen.

‘De nodige reclame, de rekening van het water, de rekening van de mobiele telefoon en wat afschriften’, zei ik en probeerde krampachtig de angst niet in mijn stem te laten doorklinken. Wat een manier om een prachtige dag te vergallen!

‘Hoe hoog zijn de rekeningen?’

Ik keek in de envelop van de watermaatschappij en haalde diep adem. ‘De rekening van het water is zesentwintig, de mobile telefoon twee-twintig en er is een tegoedbon bij voor één gratis diner bij Humphries als je er met z’n tweeën gaat eten’. Ik hield mijn adem in. De stilte die volgende leek een eeuwigheid te duren. Toen hoorde ik dat hij zich van het luchtbed liet glijden en naar de zijkant van het bad waadde.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Ik drukte de post stevig tegen me aan. ‘Laten we een hapje gaan eten’, zei ik nonchalant. Job liep naar de stoel naast me en pakte een handdoek om zich af te drogen.

‘Wat bedoel je met twee-twintig?’ Verdomme! Ik was er niet in geslaagd de aandacht af te leiden. Zonder wat te zeggen ging ik rechtop zitten en overhandigde hem de post. Hij bladerde er doorheen op zoek naar de telefoonnota en ging zitten. Heel lang bleef hij de nota bestuderen, terwijl ik naast hem lag, mijn ogen naar de grond gericht, terwijl mijn billen tintelden. Ik verbaasde me er steeds weer over hoe mijn lichaam reageerde als de spanning van een pak op mijn billen in de lucht hing. Mijn borsten voelden gevoelig aan in de natte stof van mijn bikini. Het zou niet echt een plezierige ervaring worden en toch reageerde mijn lichaam met groot plezier op de straf die boven mijn hoofd hing. Dat wil zeggen, tot de eerste klets neerdaalde…

‘Wow!’, zei hij uiteindelijk. ‘Dit is niet te geloven! Waar heb je het in vredesnaam al die minuten over gehad?’

‘Tja….dat weet ik niet meer, ik wist zelf ook niet dat ik zolang gebeld heb. Ik dacht juist dat ik het er heel goed vanaf gebracht had! Ik heb echt mijn best gedaan!’ Ik kon het niet opbrengen om hem aan te kijken. ‘Misschien hebben ze wel een fout gemaakt’.

‘Dat dacht ik niet. Ieder telefoontje staat hier gespecificeerd weergegeven. Je hebt maar een paar minuten per dag met mij gesproken. Jeetje mina! Al die telefoontjes heb je gevoerd terwijl je van huis op weg was naar je werk en andersom! Het is een wonder dat je geen ongeluk gehad hebt! Luister je nooit naar de radio?’

‘Ik gebruik altijd mijn oortje! En nee, ik luister nooit naar de radio. Dat is saai. Het spijt me. Ik geloof dat ik mijn mobiele telefoon maar beter kan afschaffen’. Ik hoopte dat ik hem met een offer mild zou kunnen stemmen, maar uit zijn volgende woorden bleek dat dit in het geheel niet het geval was.

‘Ik denk dat je maar beter naar binnen kunt gaan en daar in de hoek gaan staan’. Jobs stem was veranderd van vol ongeloof naar erg streng. Mijn borsten begonnen zichtbaar te trillen en ik keek hier geïrriteerd naar. Verraders. In de hoek moeten staan kon maar één ding betekenen. Ik moest met mijn neus tegen de muur gaan staan, mijn billen bloot maken en nadenken over wat ik gedaan had. Ondertussen zou hij zich beraden op mijn straf.

‘Ja, Job’, mompelde ik. Ik stond op en sloeg een badhanddoek om me heen. Ik bleef even naast hem staan. ‘Job, mag ik asjeblieft de rekening bekijken? Ik denk echt dat er iets mis gegaan is omdat Femke en Annie overgestapt zijn naar mijn provider en we dus nagenoeg voor niets zouden moeten kunnen bellen. Met hen heb ik verreweg het meest gebeld’.

Hij keek me even geïrriteerd aan en hield vervolgens een pagina van de rekening omhoog en begon de telefoonnummers hardop voor te lezen. ‘Zeggen deze nummer je wat?’

Ik schudde van nee, en deed een stap opzij en liep op mijn badslippers in de richting van de schuifpui. Verdomme. Hoe heb ik zoveel kunnen bellen? Waarom kon hij zich daar niet wat begrijpender in opstellen? Met een paar uurtjes overwerk had ik die nota weer betaald. Ik schoof de pui achter me dicht en liep langzaam in de richting van de hoek van de huiskamer naast de fauteuil van Job. Ik deed mijn bikinibroekje tot mijn knieën naar beneden en sloeg de badhanddoek om mijn schouders. Ik had het koud, de airconditioning stond aan en mijn huid was nog klam van het water van het zwembad. Ik huiverde terwijl ik stond te wachten tot hij naar binnen zou komen. Dit was helemaal niet leuk. Normaal gesproken was ik lekker warm en zat hij in de luie stoel. Af en toe merkte ik dan dat hij naar me keek en merkte ik dat hij opgewonden was. Daar werd ik op mijn beurt dan weer opgewonden van. Maar deze keer niet. Vanaf het moment dat ik naar binnen gelopen was, was mijn lichaam het voor de verandering eens met mijn lichaam eens geweest. Job had hier behoorlijk de ziekte over in.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Verdomme, wat was het koud. Ik begon te klappertanden en ik keek stiekem over mijn schouder in de richting van de klok op de schoorsteenmantel. Er waren nog maar zeven minuten voorbij. Uiteindelijk, hoorde ik hoe de deur openging. Ik was het liefst naar hem toe gerend om me in zijn armen te warmen, maar ik bleef netjes in de hoek staan. Tranen brandden in mijn ogen en ik veegde ze af met de badhanddoek. Toen voelde ik hoe hij achter me ging staan. Hij legde zijn hand op mijn billen, waarschijnlijk met de intentie om er overheen te wrijven, zoals hij gewend was te doen voor hij ze van een rode kleur voorzag.

‘Je bent hartstikke koud!’, merkte hij op. Zijn stem klonk boos. ‘Ga naar boven en neem een warme douche. Je hebt tien minuten’.

Verschrikkelijk opgelucht deed ik mijn bikinibroekje uit en rende naar boven. Ik deed mijn bikinitopje uit en zette de warme kraan van de douche uit en wachtte, bibberend en met voeten op de koude badkamervloer stampend. Al snel was het water warm. Het warme water voelde weldadig over mijn lichaam, dat langzaam weer warm werd. Ik bleef zolang ik durfde onder de warme waterstraal staan, om me vervolgens te wassen, af te spoelen, er onder vandaan te komen en me af te drogen. Nadat ik een korte broek en een T-shirt aangetrokken had liep ik weer langzaam naar beneden, naar de huiskamer.

In de kamer was het een stuk warmer en ik realiseerde me dat Job de airconditioning uitgedaan had en een paar ramen opgezet had. Hij was in zijn fauteuil gaan zitten en las de krant. Ik zei niets, ik wist uit ervaring dat het op dit moment geen enkele zin had te proberen hem van gedachten te laten veranderen. Ik ging weer in de hoek staan, deed mijn broek naar beneden en duwde mijn neus weer tegen de muur. Jullie zouden kunnen denken dat dit beschamend of vernederend is, maar ik was er in de loop van de tijd helemaal aan gewend geraakt. Inwendig genoot ik er wel van dat ik hier helemaal tot zijn beschikking stond. Ofschoon de bedoeling was dat ik na zou denken over wat ik uitgefratst had, drukte ik deze gedachte over het algemeen weg en fantaseerde hoe Job opgewonden raakte van mijn aanwezigheid in de hoek. Maar deze keer niet. De tweehonderdtwintig euro flitste als een neonreclame door mijn hoofd. Ik had het deze keer wel heel erg bont gemaakt.

‘Waar is je onderbroek?’ Het scheen Job opgevallen te zijn dat ik weer in de hoek stond.

‘Die ben ik vergeten, mompelde ik. Stom van me. Ik wist hoe hij gehecht was aan bepaalde rituelen. ‘Wil je dat ik er een ga halen?’

‘Natuurlijk. Je weet hoe ik wil dat je in de hoek staat’.

Ik rende naar boven, pakte een wit katoenen onderbroekje, deed deze aan en rende weer naar beneden. Ik liep rechtstreeks door naar de hoek en deed mijn broek en onderbroekje tot mijn knieën omlaag. Ik tilde mijn T-shirt omhoog zodat datgene wat bloot behoorde te zijn, niet bedekt was, namelijk mijn blote bips. Ondertussen bedacht ik me wat het in vredesnaam voor verschil maakte dat er een onderbroek tussen mijn knieën bungelde – ze zouden straks toch weer uit moeten en waarschijnlijk al heel snel.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Zo, je huid is tenminste niet blauw meer’, merkte Job droog op. Nee, ik had het op dat moment redelijk warm en werd iedere minuut warmer bij de gedachte dat hij naar mijn billen zat te kijken. Toen flitsten de tweehonderdtwintig euro weer door mijn hoofd en boog ik beschaamd mijn hoofd. Ik vergat daarbij dat mijn neus tegen de muur hoorde. Nog geen twee seconde later wees Job me erop en ik wist niet hoe snel ik dit moest corrigeren. De volgende minuten dacht ik eraan hoe ik dit aan mijn beste vriendin Femke zou vertellen. Ik was alweer een beetje opgewonden toen ik de stem van Job hoorde.

‘En vertel me nu eens waarom je daar staat’. De vraag  kwam als een verrassing. Meestal vertelde hij wat ik allemaal fout gedaan had.

‘Ehh…ik heb teveel met mijn mobiele telefoon gebeld’. Ik verplaatste mijn gewicht van het ene been op het andere. ‘maar ik denk dat ze een vergissing gemaakt hebben’.

Job zuchtte diep. ‘Ze hebben geen vergissing gemaakt. En waarom is het fout om zoveel te bellen?’

‘Ehh…omdat de rekening dan erg hoog is. Ik stapte weer terug op mijn andere been.

‘Je hebt een kwartier de tijd gehad om er over na te denken en nog steeds slaag je er niet in om met het goede antwoord voor de draad te komen’, foeterde hij. Zijn stem klonk zo mogelijk nog strenger.

‘Het spijt me, Job’, mompelde ik.

‘Ik denk dat je er dan nog maar wat langer over na moet denken’.

‘Ik zuchtte toen ik de krant hoorde ritselen toen hij de pagina omsloeg. Nu moest ik er nog echt over nadenken ook. Jeetje, de rekening was nog nooit zo hoog geweest. Ik kon maar niet bedenken waarom hij zoveel hoger was als anders, zeker omdat ik, voor het eerst deze keer, mijn best gedaan had juist wat minder te bellen. Ik wist ook dat Job vond dat een rekening van honderd euro al pure verspilling was, maar daar dacht ik heel anders over. We konden het gemakkelijk betalen. En war was nu eigenlijk het verschil tussen mijn mobiele telefoon en zijn filmnet op de televisie? Dat laatste moest ook betaald worden, samen met een snelle internetverbinding bijna honderd euro per maand. Mijn nek begon zeer te doen en het gevoel van schaamte was langzaam weggeëbd. Het was zelfs zo dat ik een aantal dingen bedacht had die mijn ideeën alleen maar ondersteunden.

‘Kun je nu wel antwoord geven?’, vroeg Job.

‘Ik heb erover nagedacht’. Dat was waar.

‘Mooi zo. Vertel me dan nu maar eens waarom het fout is om zoveel met je mobiele telefoon te bellen’.

‘Tja…ik denk helemaal niet dat dit niet OK is. Ik heb echt mijn best gedaan om wat minder te bellen. Het is echter anders gelopen. Dat is alles. Ik zie het als een vergissinkje. En ik kan de rekening gemakkelijk betalen. Het is niet zo dat we het geld niet hebben. Ik maak gewoon een paar overuren! En verder heb ik een oplossing bedacht, het zal dus niet nog een keer gebeuren’. Toen mijn woorden weggestorven waren bleef het even stil. Toen hoorde ik hoe hij de krant aan de kant legde en opstond. Ja, misschien zag hij nu zelf ook in hoe triviaal dit eigenlijk was en zou hij me er verder mee weg laten komen. Misschien zou hij zijn excuses wel maken omdat hij zo’n mierenneuker was.

Tja… misschien gaan Rita Verdonk en Mark Rutte nog wel eens trouwen…

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘AUW!’ gilde ik, toen Job zijn hand hard op mijn blote bips liet neerkomen. Daar was ik niet op voorbereid. Met een ruk draaide ik me om, om hem aan te kijken en zag dat hij heel boos op me was.

‘Wat?’, vroeg ik. Ik begreep niet waarom hij boos was, ik had hem toch alles tot in detail verteld? ‘Ben je het niet met me eens? Dan kun je dat toch ook gewoon zeggen?’

‘Tot in detail verteld? Hoe bedoel je? Ik snap niet dat jij je alleen maar probeert vrij te pleiten, in plaats van onder ogen te zien wat je fout gedaan hebt. Zijn stem klonk al even boos als zijn gezichtsuitdrukking was.

‘Om eens wat te noemen’, ging hij door, ‘we hadden afgesproken dat je wat minder zou bellen en dat je rekening onder de honderd euro zou houden. Je hebt je niet aan de afspraken gehouden. Vervolgens is je tot twee keer toe gevraagd eens over je gedrag na te denken en dat heb je nog steeds niet gedaan. Vervolgens probeer je het af te doen met de opmerking dat je wel over zult werken, wat weer ten koste gaat van de tijd die we samen tot onze beschikking hebben. Ook daar erger ik me aan. En nu blijf je ook nog eens niet staan zoals het hoort, alsof je daarmee je verdiende loon zou kunnen ontlopen!’ Ik draaide me snel weer om en drukte mijn gezicht in de hoek.

‘Het spijt me’, zei ik hem. Maar dat was niet echt wat hij wilde horen.

‘Houdt je excuses nog maar even voor je, jongedame. Denk liever na waar het fout gegaan is!’ Hij deed zijn linkerarm om mijn heupen en liet vervolgens een heel salvo aan klappen neerdalen. Ik stond als een marionet in de hoek te dansen. ‘Goed, dan beginnen we nu weer bij het begin. Je blijft daar staan en denkt goed na over wat je gedaan hebt. En zorg er maar voor dat je de goede antwoorden gevonden hebt tegen de tijd dat ik terug ben. Hij pakte mijn handen en zette ze boven mijn hoofd tegen de muur. ‘Niet bewegen’.

Met een diepe zucht liep hij de kamer uit. Ik hoorde hem naar boven gaan. Ik stond daar half in shock en vocht tegen de tranen. Hij had me nooit eerder op mijn billen geslagen terwijl ik de hoek stond, nog nooit. Maar nogmaals, ik had ook nog nooit echt gezegd waar ik aan dacht als ik de hoek stond. Het liefst was ik nu bij hem op schoot gekropen om te knuffelen, maar het was wel duidelijk dat dat er voorlopig niet inzat.

Ik probeerde stil te blijven staan, ondanks dat mijn bips nu zeer deed. Ik wilde er heel graag overheen wrijven, maar durfde dat niet. Ik probeerde me Jobs woorden te herinneren. Ja, we hadden samen afspraken gemaakt, en ja, ik had me er niet aan gehouden. Waarom had ik ook zoveel gebeld? Ik dacht terug aan de afgelopen weken en ik kan goed terughalen, dat iedere keer als ik in mijn auto stapte, mijn eerste handeling was om mijn oortje in te doen. Dan praatte ik vervolgens iedere reis weer over van alles en nog wat. Femke had me beloofd dat ze van provider zou veranderen, maar had ze dat ook echt gedaan. Of Sarah? Ik realiseerde me dat ik me niet zoveel druk gemaakt had over alle belminuten omdat ik dacht dat verreweg de meeste ervan nagenoeg gratis waren. De enige ontzegging die ik mezelf opgelegd had, was dat ik de mobiele telefoon thuis niet gebruikt had. In plaats daarvan had ik de hele maand gebruik gemaakt van onze vaste aansluiting. Dat was tenminste iets. Toen bedacht ik me dat Job helemaal niet geïnteresseerd was in excuses…

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Job had natuurlijk gelijk over dat overwerken. Dat was ook niet eerlijk. Hij was vaak gedwongen om ergens anders dan thuis te eten, wat behalve flink aan de prijs was, ook ten koste ging van de tijd die we samen hadden. Iedere dag probeerden we zo vroeg mogelijk thuis te zijn om bij elkaar te kunnen zijn. Beiden waren we teleurgesteld als de ander over moest werken.

Ik voelde me beroerd. Mijn spieren begonnen pijn te doen van het boven mijn hoofd houden van mijn armen. Nieuwe tranen welden op, maar ik durfde ze niet weg te vegen. Ik had er nu erg spijt van. Een paar minuten later hoorde ik hoe hij terugkwam. Hij ging achter me staan en wreef zachtjes over mijn billen. Het voelde zo lekker…

‘En, ben je bereid het me te vertellen?’. Zijn stem klonk vriendelijk. ‘Misschien had hij er ook over nagedacht? Had hij nog eens over mijn excuses nagedacht?’

‘Ja, Job’, snikte ik. Ik wilde graag een papieren zakdoekje, maar ik had er niet een. ‘Mag ik alsjeblieft mijn armen naar beneden doen?’

‘Dat is goed’.

Ik liet ze zakken en wreef over mijn biceps, ik voelde de spanning in mijn spieren afnemen. ‘Ik heb veel te veel met mijn mobiele telefoon gebeld. Ik dacht dat ik het allemaal wel in het redelijke gehouden had, omdat ik hem thuis de hele maand niet gebruikt heb. Verder dacht ik dat Femke en Sarah van provider veranderd waren, maar ik heb verzuimd om te controleren of dit wel echt zo was. Het was niet zo handig van me om me niet aan mijn afspraken te houden. Ik had ook niet moeten opperen dat ik wel over zou werken om de rekening te betalen en het was dom van me om zonder toestemming de hoek uit te komen’.

‘Goed zo’, zei hij en reikte me een zakdoekje aan. Hij draaide me om, trok me tegen zich aan en gaf me een knuffel. Ik depte mijn ogen droog en drukte mijn gezicht tegen zijn borst.

‘Ik heb ook nagedacht’, zei hij en zijn stem werd streng. ‘Je hebt je mobiele telefoon voortaan bij je om in noodgevallen te kunnen gebruiken. Maar je houdt op er onderweg mee te bellen. Iedere keer als je in de auto stapt bel je mij en beloof je me dat je je vriendinnen niet zult bellen als je onderweg bent. Mocht je mijn voicemail krijgen dan spreek je die boodschap in. Heb je dat goed begrepen?’

‘Ja Job’, dat zou ik best kunnen. Althans zo dacht ik er nu over.

‘Op die manier gaan we je belgedrag onder controle houden. En om de rekening te kunnen betalen, ga je iedere avond koken en neem je een broodtrommeltje mee naar je werk. We gaan niet uit eten en je koopt op je werk geen eten in de kantine. Begrepen?’

‘Ja Job’. Jeetje. Dat zou niet meevallen. Ik vind het heerlijk om in de kantine een lunch te kopen. Ik beschouwde het als het hoogtepunt van mijn werkdag. Kon hij het niet gewoon afdoen met een flink pak op mijn blote billen?’

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Zo ga je je schuld dus inlossen’, ging Job verder, ‘Maar dat is je straf nog niet. Ik zal je nu straffen omdat je je niet aan je afspraken gehouden hebt, omdat je niet in de hoek bent blijven staan en omdat je probeerde overal onderuit te komen’.

Ik haalde diep adem bij het plotselinge besef dat ik een pak op mijn bips zou krijgen bovenop al het andere dat hij zei. En mijn billen deden toch al zo zeer!

Job liet me los, liep naar zijn fauteuil en ging zitten. ‘Kom hier’.

Ik deed langzaam mijn broek en onderbroek omhoog en liep met tegenzin in zijn richting. Ik legde het doorweekte papieren zakdoekje op de salontafel, ging naast zijn stoel staan en staarde naar de vloer.

‘Kijk me aan’, droeg Job me op en ik sloeg met tegenzin mijn ogen op om de zijne te ontmoeten. Ze waren vol liefde en sympathie, er was geen boosheid meer te bespeuren. Dit is waarom ik hem toestond om mij te straffen, waarom ik me de wet liet voorschrijven en waarom ik zo gehoorzaam mogelijk was. In tegenstelling tot andere stellen die we kenden en die inmiddels gescheiden waren, of aldoor ruzie maakten, waren wij nog steeds net zo verliefd als op onze trouwdag. We hadden nog bijna iedere dag wilde seks, soms meerdere keren per dag. We hadden graag iets voor elkaar over. Ik voelde me altijd geliefd, beschermd en veilig. Het kon Job niets schelen dat ik in het laatste jaar bijna tien kilo aangekomen was. En het jaar daarvoor ook al. De keer dat ik aan het afvallen was en daardoor in het ziekenhuis belandde, gaf hij me een flink pak op mijn stevige billen…maar goed, dat is weer een ander verhaal.

Ik was opeens niet bang meer, ook al was ik me bewust van de pijn die zou volgen. Ik ging voorzichtig over zijn schoot liggen en ging zo liggen dat mijn borsten over de armleuning hingen. Hij deed mijn broek en onderbroekje naar beneden en wreef over mijn billen die nog steeds een beetje gevoelig waren. Een dozijn niet al te harde klappen warmden mijn huid op en toen begon hij echt.

Hij sloeg me een keer of tien hard op dezelfde plaatsen sprak me streng toe, terwijl ik kronkelend op het vervolg lag te wachten. Dit proces herhaalde zich ik weet niet hoe vaak, en mijn billen stonden in vuur en vlam toen hij eindelijk ophield. Huilend liet ik me op mijn knieën op de grond zakken, mijn gezicht in zijn schoot. Hij streelde zachtjes door mijn haar.

‘Ik meen het echt als ik zeg dat je komende maand niet uit eten of naar de kantine gaat’, zei hij naar mijn idee overbodig. ‘Als ik merk dat je dat ook maar één keer doet, dan krijg je een flink pak slaag met de paddle’.

Ik moest nog harder huilen toen ik dat hoorde. Die vermaledijde paddle was geen kattenpis, kan ik zeggen. Hij heeft hem maar één keer op me gebruikten dat was genoeg om te zorgen dat ik er levenslang respect voor had. Hij gaf me destijds met de paddle omdat ik in de badkamer gerookt had, nog geen week nadat ik plechtig beloofd had dat ik dat nooit meer zou doen. Een maand later ben ik gestopt met roken, geheel mijn eigen beslissing, daar stond hij helemaal buiten. Ik wilde niet meer in de verleiding gebracht worden nog eens met die paddle te maken te krijgen! Dat is ongeveer een jaar geleden en dus ben ik nogal aangekomen als het gevolg van snoepen als substituut.

Job gaf me een klopje op mijn rug en zei me dat ik op moest staan, dus veegde ik mijn natte snuit af aan zijn broekspijp en ging een beetje trillerig staan. Hij kwam ook overeind en deed mijn broek en onderbroek weer omhoog…

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Ga naar boven en kruip je bed maar in’, zei hij en gaf me een dikke knuffel. Ik draaide me om en haastte me de trap op. Ik maakte een korte tussenstop in de badkamer om mijn gezicht te wassen, ik deed mijn kleren uit en gleed mijn bed in. De koele lakens voelden weldadig aan op de brandende huid van mijn billen.

Ik lag in afwachting van zijn voetstappen op de trap. Als hij me naar bed gestuurd had, duurde het over het algemeen niet lang voor hij achter me aan kwam. Hoe langer het duurde hoe meer ik naar hem verlangde, ik helemaal schoon van de douche en hij van het zwembad.

Toen hij er na een kwartier nog niet was, ging ik rechtop zitten en luisterde of ik zijn voetstappen al hoorde. Ik hoorde niets behalve het ruisen van de airco die hij kennelijk weer aangezet had. Vervolgens hoorde ik door het open raam een plons uit de richting van het zwembad komen. Was hij aan het zwemmen, terwijl hij mij naar mijn bed gestuurd had? Het was een prachtige zonnige dag! Dit was niet eerlijk! Ik duwde het beddengoed van me af, kroop naar de zijkant van het bed, boog me voorover en gluurde uit het raam. Ik kon zien hoe hij baantjes aan het trekken was. Hij moet me helemaal vergeten zijn nadat hij me naar bed gestuurd had. Ik duwde het raam wat verder open.

‘Job!’ Hij stopte, ging rechtop staan en keek naar boven in de richting van het raam.

‘Waarom ben jij je bed uit?’

‘Ik ben mijn bed niet uit!’, schreeuwde ik naar beneden. ‘Kom je niet naar boven?’

Job keek me met een boosaardige grijns aan, schudde zijn hoofd en ging door met baantjes trekken.

Ik ging in de kleermakerszit op bed zitten, deed mijn armen over elkaar en probeerde de zeurende pijn in mijn billen te negeren. Wat een lef! Ik had zin om het raam uit te springen en met een enorm bommetje in het zwembad te landen. Maar dat deed ik natuurlijk niet. Ik deed met de afstandsbediening de televisie aan en keek naar een oude aflevering van ‘Sex and the City’. Dat was in ieder geval een stuk beter dan op te staan en het eten voor hem klaar te maken.

Ik werd wakker toen ik voelde hoe Job’s hand over mijn linkerborst streek. Ik keek glimlachend hoe hij naakt op de rand van het bed zat en naar me keek.

‘Je bent netjes in bed gebleven’, zei hij en klonk een beetje verbaasd. ‘Ik ben trots op je. Ik was ervan overtuigd dat je naar benenden zou komen om me vanaf de rand van het zwembad te laten weten hoe je erover dacht’.

Ik moest lachen. ‘En wat zou je gedaan hebben als ik dat gedaan had?’

Hij trok zijn wenkbrauwen op. ‘ik zou je in het water getrokken hebben om je daar een flink pak op je appetijtelijke en natte bips te geven wegens ongehoorzaamheid.

‘Uh-huh’, knikte ik. ‘Ik ben niet helemaal gek’.

Job liet zijn vingers over mijn tepel glijden en boog zich voorover om eraan te knabbelen. Heb ik al gezegd dat hij een geweldige minnaar is? Het volgende uur hadden we heftige en gepassioneerde seks met inbegrip van meerder orgasmen en vele speelse tikken op mijn billen. Maar dat is niet waar het hier om gaat. Waar het om gaat is dat Job maar weer eens heeft laten zien hoe begaan hij is met onze relatie, hoeveel hij van me houdt en hoe hij invulling geeft aan zijn rol als hoofd van de huishouding.

Nadat we samen gedoucht hadden, gingen we naar de supermarkt, waar hij me verrast aankeek toen we bij de kassa tweehonderdvier euro en vijfentachtig cent moesten betalen. Met een glimlach gaf ik hem de pinpas. Ik zou de aankomende week op mijn werk heerlijk lunchen van mijn zelfmeegebrachte maaltijden.

X-O-X-o-x-o-X-O-X