Je leest een flink tijdje, maar na een paar uur is je boek uit en heb je niet direct zin om een nieuw te beginnen. Misschien moet ik dat pakje toch openmaken, denk je nu. Als je het voorzichtig doet voor Paul thuiskomt, hoeft hij er tenslotte nooit van te weten. Je gaat terug naar de kast met een krukje, pakt het pakje van de bovenkant en neemt het mee naar het bed om het open te maken.

Als je het pakje nu heel voorzichtig openmaakt, komt Paul er vast niet achter! Uiterst voorzichtig maak je het zegel los. Je vouwt het karton open en schuift heel langzaam het briefje onderin eruit. Dan haal je langzaam het beschermende plastic van het cadeautje uit het pakje. Ook hier vind je weer de plakbandjes die de verpakking dichthouden en weer weet je deze te verwijderen zonder sporen na te laten. Je voelt met je hand in het plastic. Je pakt wat je denkt dat een handvat is en haalt het cadeautje langzaam tevoorschijn. Vol bewondering draai je het om in je handen. Het is een prachtige, antieke, ebbenhouten haarborstel, ovaal, plat en behoorlijk groot. Met halve kracht sla je in de palm van je andere hand. Shit, dat doet pijn zeg! Hoe zou het voelen wanneer je over de knie ligt? Nieuwsgierig knoop je je broek los en maak je je billen bloot. In een onhandige hoek geef je een stevige klap op je rechterbil. Oeee, dat doet echt zeer! Even twijfel je of dit pakje niet voor altijd moet verdwijnen, maar als je beseft dat Paul daar zeker achter zal komen, besluit je de borstel netjes op te bergen. Het is ook wel een heel mooi exemplaar en als Paul een klein beetje voorzichtig opbouwt, kan het ook met dit ding een leuke avond worden. Je vouwt met de plakbandjes het plastic weer dicht en dan gaat de borstel weer terug in het doosje.

Plots schrik je van het geluid van de sleutel in het slot. Je hoort hoe Paul binnenkomt. “Schatje, ik ben thuis!” In allerijl probeer je het pakje nog terug te leggen, maar het is te laat. Ineens staat Paul voor je. Op heterdaad betrapt. “Ik vroeg me al af of je dit pakje al gezien had, maar zo te zien wel!” zegt hij streng. Beschaamd kijk je naar grond. “Nou, pak het meteen maar weer uit, we hebben het nodig!” Je smeekt nog even met je ogen, maar je ziet direct aan zijn blik dat hij er niets van wil weten. Wat minder voorzichtig dan daarnet open je het pakketje en haal je de borstel weer tevoorschijn. “Mooi, hè!” zegt Paul enigszins trots. “Hij is prachtig, liefje, zullen we ‘m op een mooi plekje opbergen?” probeer je nog. “O nee, zeker niet, deze hebben we nu nodig. Dan kom je er snel achter dat hij niet alleen mooi, maar ook nog eens heel pijnlijk is.” “Dat weet ik al,” mompel je, tot je realiseert dat je je mond voorbij gepraat hebt. “Hoezo, dat weet ik al?” vraagt Paul scherp. “Ik, eeuhm, heb ‘m even uitgeprobeerd. Op mezelf,” voeg je er zachtjes aan toe wanneer Paul een stilte laat vallen. Er verschijnt een glinstering in zijn ogen. “Heb je jezelf geslagen?” vraagt hij. Je knikt. “Over je kleren of …” Je schudt je hoofd, “Nee, zonder.” De glinstering wordt nog iets groter. “Laat eens zien!” spoort hij aan. Met tegenzin, maar ook wetende dat ongehoorzaam zijn op dit moment misschien niet zo verstandig is, doe je je broek en onderbroek naar beneden. Je laat je hand heel even glijden over de nog steeds lichtwarme plek. “Hmm ja, ik zie ’t wel, maar volgens mij kun je dat nog wel beter!” “Neeeee!” roep je uit, maar hij laat zich niet vermurwen. “Nee, Paul, alsjeblieft, dat is echt te erg!” probeer je nog. “Niet erg genoeg om een cadeautje open te maken en jezelf ermee te slaan als ik niet kijk,” countert Paul. “Je kunt kiezen: of jij doet het of ík doe het en dan zorg ik ervoor dat je spijt van je keuze krijgt.” Je aarzelt nog heel even. Dan breng je de borstel naar achter. Je sluit je ogen en haalt uit. Het doet wel zeer, maar het is duidelijk geen goeie klap. “Vooruit, Irene, dat kan wel een stuk beter.” Je balt je vuist en maakt een geluid van pure frustratie. Wat is dit erg! Toch, je hebt zo weinig keus. Je slaat nog een keer en deze keer is het een betere klap, wat ook weinig reden tot juichen geeft want het doet echt zeer! “Ga door, ik zeg wel stop,” zegt Paul gemeen. Je maakt weer een gefrustreerd geluid en probeert je te concentreren op het uitvoeren van de taak. Echt makkelijk kun je je billen niet bereiken, maar het lukt je om jezelf te slaan, soms links en dan weer rechts. Het doet echt zeer en waar je normaal geen invloed hebt op wat er gebeurt, doe je het nu jezelf aan. Bij de beste klappen doe je eerst een klein dansje, tot je weer inziet hoe je eruit ziet. Je kan wel door de grond zakken. “Zo is het genoeg,” toont Paul eindelijk genade. “Ik zal het nog even voordoen.” Voor je het doorhebt grist hij de borstel uit je hand en geeft op elke bil een fikse klap. Je produceert een hoge gil wanneer het doordringt dat dit nog wel echt wat meer pijn doet. “Ziezo, mooi cadeautje al zeg ik het zelf. Ga je even koken?”

Je billen branden nog flink als je even later weer in de keuken staat. Dan spring je een halve meter de lucht in als Paul ineens in je bil knijpt. “Wat eten we, schatje?” vraagt hij poeslief. Je kijkt hem vuil aan, maar je kunt niet boos op hem zijn. “Aardappelsalade, zet de borden maar op tafel.” Snel daarna schuiven jullie aan en komt de wijn op tafel.