Goed, vertel het maar dames, wiens schuld was het?” zegt Michiel ongeduldig. Tessa durft hem niet aan te kijken, maar ze geeft toe dat ze fout zijn. “En jij?” dringt Paul aan. “Nou ja, ik reed natuurlijk niet, maar misschien heb ik Tessa wel een heel klein beetje afgeleid.” Paul lijkt niet eens boos, eerder een beetje tevreden zelfs. “Heel goed dat jullie allebei je verantwoordelijkheid hebben genomen.” “Zeker,” vult Michiel aan, “maar dat neemt niet weg dat jullie wel straf verdiend hebben. Jullie hebben niet alleen de andere weggebruikers, maar ook elkaar in gevaar gebracht. Daarom hebben we besloten dat jullie samen straf van ons krijgen.”

“We hebben toch netjes toegegeven dat we fout zaten? En we krijgen al een boete? Dat is toch wel genoeg?” probeert Tessa nog. “Ja, en het is net zo gezellig. We kunnen veel beter weer gaan zitten en een spelletje doen. Jullie hebben ‘Ticket to ride’, toch?” val je bij. “Nee, dames, daar trappen we niet in. We willen jullie billen bloot en jullie neuzen in de hoek, en snel een beetje. Tessa, jij gaat daar staan en Irene, jij gaat in die hoek staan.” Je zucht, kijkt Tessa even vragend aan en doet dan toch wat Michiel zegt. Achter je rug hoor je het gesleep van stoelen. Je kijkt opzij, richting de hoek waar Tessa staat en ziet dat zij ook naar jou kijkt. Ze rolt met haar ogen en je begint te lachen. “Zo, dame, is het grappig? Tijd om daar verandering in te brengen dan. Kom maar gauw hier en Tessa, jij kunt naar Michiel toe,” zegt Paul streng.

Je schuifelt, met je kleren nog rond je enkels, richting Paul, die op een stoel heeft plaatsgenomen. Tegenover hem zit ook Michiel op een stevige houten stoel. Je gaat over de schoot van Paul liggen. Wanneer je naar rechts kijkt zie je Tessa over de schoot van Michiel liggen. Nou ja, je ziet haar billen die een beetje heen en weer wippen terwijl ze probeert gemakkelijk te liggen. Je begint weer een beetje te lachen. Dan beginnen Paul en Michiel gelijktijdig te slaan. Het jolige is er direct wel vanaf, want Paul slaat stevig door. Al snel begin je een beetje te wiebelen en met je voet te wippen. Niet dat je dat wil, maar het lukt niet om helemaal stil te blijven. Wanneer je opzij kijkt, zie je bij Tessa een mooie blos ontstaan. Ook zij lukt het niet om stil te blijven liggen. Dan houden de klappen op. “Wisselen van plek, dames!” kondigt Michiel aan.

Je komt overeind en voelt even gauw aan je billen. Lekker warm, eigenlijk. Als het nu zou stoppen, zou dat zo gek niet zijn. Dan ga je weer liggen, nu over de schoot van Michiel. Hij helpt je even om goed te gaan liggen en begint dan met het tweede deel van de straf. Blijkbaar wil hij zich niet laten kennen, want hij slaat direct hard. “Au, voorzichtig hoor!” zeg je nog. Dat had je duidelijk beter niet kunnen doen, want zonder verder wat te zeggen begint hij je dijen te bewerken. “Au au, ok! ik houd m’n mond al!” roep je wanneer hij niet lijkt te stoppen. Dat heeft gelukkig wel effect. Michiel heeft dus niet veel meer gevoel voor humor dan Paul. Het zal wel iets met dominanten te maken hebben.

Richting het einde van het pak slaag is het lastig geworden om stil te blijven liggen en doen de klappen behoorlijk pijn, maar je houdt het nog vol. “Zo, voldoende opgewarmd, toch?” overlegt Paul met Michiel. “Ja, dit is wel prima zo. Overeind dames, dan mogen jullie plaats nemen over de rug van de bank.” Met een zucht kom je overeind en uiterst langzaam volg je de aanwijzing op. “Iets dichter bij elkaar, nog wat dichter, ja zo is het prima!” zegt Michiel terwijl jullie naar elkaar toe schuifelen tot je zij aan zij over de bank ligt.

“Eerst de gasten,” zegt Michiel joviaal. Je kijkt naar achteren en ziet dat Paul schuin achter jullie is gaan staan. Je kan niet zo goed zien wat hij in zijn hand heeft, maar het is ongetwijfeld iets pijnlijks. Je voelt hoe hij het instrument op je billen legt om aan te leggen voor de eerste klap. Het zal wel iets van leer zijn. Paul haalt uit en je weet het zeker, een kleinere paddle van stijf leer. Op elke bil laat hij een brandende plek achter. Dan hoor je een, twee, drie, vier klappen zonder dat je wat voelt. Vervolgens voel je weer branden, rechts, links, links, rechts. In dit patroon, en in een hoog tempo, blijft Paul jullie billen bewerken. Het instrument bijt gemeen diep en het duurt niet lang voor je met je voet stampt en met je heupen schudt om het gevoel weg te krijgen. Tessa doet hetzelfde na haar klappen. Je grijpt haar hand en knijpt bij elke klap en bij elke klap die Tessa ontvangt knijpt ze terug. Op deze manier lukt het om het pak slaag vol te houden.

“Zo, dames, goed gedaan hoor! Volgens mij hebben jullie je lesje bijna geleerd.” “Helemaal hoor!” werpt Tessa tegen. Michiel moet lachen. “Wijsneus! Volgens mij zijn tien klappen elk met de paddle voldoende, maar als je het er niet mee eens bent, kan ik er ook twintig van maken?” Tessa houdt wijselijk haar mond. Tien klappen met de paddle klinkt al niet goed, twintig is helemaal de hel. Tevreden over het stilzwijgen neemt Michiel plaats. Hij laat de paddle even rusten en haalt dan uit. “Shiiiit!” schreeuw je uit en je vliegt overeind. “Irene, dat gaan we niet doen he! Gaan liggen of jullie krijgen er allebei een extra. Tessa, dat geldt ook voor jou!” Je buigt weer over de bank, je hoort de paddle zachtjes tikken, gevolgd door een luide klap en een gil van Tessa. Je zet je schrap, wetende dat je weer aan de beurt bent. Het is net genoeg. Je slaakt een oerkreet en je knijpt de hand van Tessa fijn, maar je blijft liggen.

Om en om blijft Michiel jullie achterwerken bewerken. Allerlei nieuwe geluiden worden ter plekke verzonnen en je hand doet inmiddels bijna evenveel pijn als je billen. Je voelt ook een diepe, doffe pijn tot in je spieren, met vooral rechts, bij je sit spot, een dikke, fel stralende plek. Gelukkig is het voorbij wanneer je je ogen hard dicht drukt voor de tiende klap. Je voelt Tessa nog een keer je hand samenknijpen en dan is ook zij klaar. “Ben je tevreden, Paul?” zegt Michiel. “Haauw!” roep je uit. Die eikel duwt recht in de gezwollen blauwen plekken. “HmmmHmmm,” roept Tessa uit wanneer hij haar op soortgelijke wijze mishandelt. “Ja, volgens mij zijn de dames nu voldoende gestraft. Jullie mogen overeind komen.”

Je probeert heel voorzichtig je billen te masseren, maar komt al snel tot de conclusie dat je ze maar beter helemaal met rust kunt laten. Langzaam trek je ook je kleren weer aan. “Alles vergeven, tijd voor een wijntje en een spelletje,” zegt Michiel enthousiast. Je gaat zitten, maar de houten bank is hard en bijna gelijktijdig met Tessa slaak je een zachte kreun. “Goh, nog wat gevoelig?” zegt Paul gemeen. Je steekt je tong uit. “Pas maar op meisje, anders beginnen we opnieuw!” Wijselijk besluit je dit dreigement niet uit te proberen en je deelt de kaartjes van het spel uit. “Wie gaat er beginnen?”