“Goed, vertel het maar dames, wiens schuld was het?” zegt Michiel ongeduldig. Tessa durft hem niet aan te kijken, maar ze geeft toe dat ze fout zat. “En jij?” dringt Paul aan. “Nou ja, ik reed niet, dus was ik niet verantwoordelijk. Je hebt me vaak genoeg gezegd dat ik verantwoordelijk ben voor mijn eigen rijgedrag.” Paul blijft je zwijgend aankijken. Zo te zien vindt hij het niet leuk dat je zijn woorden onthouden hebt. Gek eigenlijk. Tessa kijkt ook niet al te blij, maar ze zwijgt eveneens. Maar goed ook, ze krijgt al straf, als ze nu nog eens gaat protesteren, wordt het vast niet beter.

“Met Paul heb ik besproken dat je eerst bij mij over de knie gaat. Daarna krijg je van hem nog straf omdat je Irene in gevaar hebt gebracht met je inhaalactie. Tessa blijft zwijgen en Michiel gaat op zijn favoriete houten stoel zitten. Tessa gaat naast hem staan. Ze legt haar vingers op de broeksknoop en kijkt hem vragend aan. Hij antwoordt met een klein knikje. Ze slaat haar ogen neer en knoopt haar broek los om haar billen te kunnen ontbloten. Dan neemt ze plaats over zijn schoot.

“Je hebt me vandaag heel erg teleurgesteld, meisje,” zegt Michiel nog voor hij begint. “Ja, ik weet het,” piept Tessa zacht. Michiel houdt nog even in en begint dan te slaan. Blijkbaar is hij iemand die het belangrijk vindt dat de klappen om beurten links en rechts gegeven worden. Paul gelooft daar niet zo in, die vindt dat het te voorspelbaar is. Je ziet hoe snel Tessa’s billen rood worden en scherp afsteken tegen de kleur van de omliggende huid. Ondanks de harde klappen en de snelle verkleuring blijft ze wel stoïcijns liggen. Pas na enkele minuten, wanneer Michiel het tempo verlaagt, maar wel harder gaat slaan, komen de eerste protestgeluiden over haar lippen.

“Ga je haarborstel maar even halen. Die grote, op je nachtkastje,” zegt Michiel nadat hij even gestopt is. Tessa komt overeind en begint haar broek op te hijsen, maar ze wordt onderbroken. “Doe die maar helemaal uit, die heb je voorlopig niet nodig.” Tessa kreunt, maar gehoorzaamt wel. Niet veel later komt ze beneden met de borstel, een groot houten gevaarte, en neemt weer plaats. Zonder poespas begint Michiel weer met slaan. Dit keer is er wel een duidelijke uitroep bij elke klap. Je ziet de blauwe plekken verschijnen op haar billen. Al haar spieren spannen zich aan bij het opvangen van de klappen en haar been begint zelfs een beetje te trillen.

Dan mag Tessa eindelijk weer overeind. Ze begint direct haar gehavende billen te masseren. “Billen los, handen naast je lichaam. We zijn nog niet klaar,” zegt Michiel streng. “Jij gaat nu netjes aan Paul vragen of hij je wil straffen.” “Moet dat echt? Jullie hebben het toch al afgesproken!” zegt Tessa klaaglijk. Dat had ze beter niet kunnen doen, want met een snelle beweging buigt Michiel haar voorover en geeft haar enkele felle klappen onderaan haar billen. “Volgens mij was ik duidelijk!” gooit hij er achteraan. Tessa vlucht aan de kant en kijkt hem even pruilend aan. Dan loopt ze naar Paul, staart naar de grond en fluistert “Zou je me alsjeblieft willen straffen, Paul?” “Wat zeg je, iets luider graag,” antwoordt hij gemeen. Even flitst ze een boze blik naar hem, maar dan wendt ze haar ogen weer af en herhaalt ze haar vraag, net iets harder. Gelukkig verstaat Paul het nu wel.

“Heb je een cane voor me, Michiel?” vraagt Paul. “Nee!” roept Tessa uit. “Zo is het genoeg, Tessa,” onderbreekt Michiel haar, “je gaat gewoon gehoorzamen en doen wat Paul zegt, anders volgt er straks nog een tweede pak slaag van mij. Heb je dat goed begrepen?” Dat is genoeg om Tessa te doen gehoorzamen. “Buig maar over de bank,” instrueert Paul. Wanneer ze ligt, laat Paul de stok een paar keer door de lucht zwiepen. Zelfs nu je niet het lijdend voorwerp bent, gaan de haren in je nek recht overeind staan bij het geluid. “Je krijgt er zes. Six of the best”. Paul tikt nog een paar keer zachtjes, om zijn doelwit te bepalen, en laat de cane dan hard tegen Tessa’s billen zwiepen.

Ze schreeuwt het uit. Je ziet de witte, ongetwijfeld ook withete, streep verschijnen. Langzaam bekruipt je een nieuw gevoel. Tessa wordt heel hard gestraft en jij zit hier, zonder een centje pijn, terwijl je misschien, nou ja, heel misschien, ook wel ietsje onverantwoordelijk was. Een tweede witte streep verschijnt, daarna een derde. Tessa kreunt steeds langer en heviger na elke klap. Dan volgt de vierde, laag, op de blauwe plekken op haar zitvlak. Het is te veel. Schokschouderend begint ze te snikken. Bij de vijfde slag stampt ze met haar voet en blijft snikken. “Nog een, meisje, dan is alles weer goed. Je doet het goed,” zegt Michiel zacht en geruststellend. Paul laat de cane voor de laatste keer landen. Deze keer doorkruist de slag een van de reeds getekende strepen. Tessa slaagt een lange, klaaglijke kreet en blijft dan zachtjes snikkend over de bank liggen, tot Michiel haar zachtjes overeind helpt en in een stevige omhelzing neemt. Met haar hoofd op zijn schouder komt ze langzaam tot rust. “Dat heb je prachtig ondergaan, Tessa, complimenten!” zegt Paul. Tessa geeft hem een waterig glimlachje als dank.

Je schuldgevoel is intussen enorm gegroeid. Allerlei gedachten schieten door je hoofd. Wat zal Tessa nu wel van je denken? Moet je misschien toch maar opbiechten? Je moet iets zeggen, en wanneer Tessa even later langs je afloopt, fluister je snel ”Sorry” in haar richting. Ze aait even over je arm en fluistert ”is al goed.” Om de een of andere reden maakt dat het alleen maar erger. Je moet iets tegen Paul zeggen! Michiel komt inmiddels uit de keuken met een fles wijn. “Blijven jullie nog even? Het was hiervoor zo gezellig en nu alles weer vergeven is, moeten we de avond toch goed afsluiten?” Aan de ene kant schreeuwt het in je gedachten dat je hier weg wil, aan de andere kant zoek je de moed om tegen Michiel en Paul, maar ook vooral tegen Tessa, je excuses aan te bieden. Wat ga je doen?