Je bent niet altijd zo volgzaam, maar nu weet je niet wat je zou kunnen tegenwerpen. Het speelt ook wel mee dat je je schuldig voelt over vanmiddag. Paul beent naar de slaapkamer en je hebt moeite hem bij te houden. Eenmaal door de deur loopt hij naar het bed en stapelt drie kussens op elkaar in het midden van het bed. Daarna haalt hij zijn brede leren riem door de lussen van zijn broek. Bij het kenmerkende geluid loopt er een rilling over je lijf. Dan draait hij zich naar je toe. “En waarom heb jij je broek nog aan?” “Je had nog niet gezegd dat ik hem uit moest doen,” werp je tegen, net te hard. Paul zegt niets, maar kijkt alleen heel duister. Snel besluit je dat het verstandig is om nu je onderkleding maar uit te doen. “Liggen, over die kussens,” beveelt Paul en je klimt op het bed.

“Je hoeft me niet te slaan, ik krijg al een boete!” probeer je nog. “Zo werkt het niet meisje, wij hebben een afspraak dat als jij domme keuzes maakt, waardoor je jezelf in gevaar brengt of schade toebrengt, je van mij straf krijgt. Veel dommer dan een tas proberen te stelen gaat het niet worden!” Om je verdere commentaar voor te zijn laat hij zijn riem voor de eerste keer neersuizen. Het is bijna of je de kleur voelt, een donkerrode streep dwars over je billen. Snel volgt er nog een klap en nog een. Paul heeft het tempo er goed in en je begint met je heupen over de kussens te bewegen om nog een beetje aan het straftuig te ontsnappen. “Liggen blijven,” klinkt het kortaf. Je grijpt de kussens in een poging meer grip te krijgen en je begraaft je tenen in de rand tussen het bed en het matras. Ineens schieten je voeten toch weer hard omhoog wanneer de riem een heel stuk lager op je onbeschermde dijbenen landt. “Ik zei liggen blijven,” zegt Paul geïrriteerd terwijl hij elk woord accentueert met een harde klap op het blanke vlees onder je zitvlak. “Au, dat probeer ik!” roep je op een toon die het midden houdt tussen recalcitrant en wanhopig. Met enige moeite weet je je tenen weer terug te stoppen en zo je lichaam gestrekt te houden. Met enkele uitgemeten klappen, precies op die plek waar je straks weer op moet kunnen zitten, sluit Paul zijn straf af. Althans, dit gedeelte.

“Blijven liggen, ik ga de cane pakken,” kondigt Paul nu aan. “Nee, alsjeblieft, het doet al zeer genoeg,” werp je nog tegen, maar hij wil er van niets weten. “Je meldt je ziek voor het werk om vervolgens een tas te stelen en je denkt dat je er zo makkelijk van afkomt? Dat lijkt me niet dame.” Nee, dat klonk in je hoofd ook al niet zo realistisch. Waarom heb je dit ook gedaan, zo stom! Terwijl je daar ligt, met je brandende billen hoog over de kussens, denk je steeds meer dat je die cane misschien wel verdiend hebt. Dan voel je de stok zachtjes tikken en je knijpt je ogen dicht. Een seconde later voel je een dunne streep van felle pijn en je zuigt je adem naar binnen. Au, wat doet dat rotding een pijn. Je knijpt in de kussens en vangt zo de tweede tik op, die nog net iets meer pijn doet. Bij elke volgende slag wordt het moeilijker de pijn op te vangen. Je ademhaling wordt dieper en de kreten bij elk hard contact harder. Dan slaat hij twee keer snel na elkaar op dezelfde plek. Hier had je geen rekening mee gehouden en je weerstand is weg. Je hoofd zakt in het matras en je begint te snikken. Hoewel de pijn van de laatste slagen minstens zo erg is, registreer je niet alle klappen meer helemaal en duurt het ook even voor je weet dat je straf voorbij is. Wanneer je weer omhoog kijkt, met sporen van tranen nog op je wangen, zie je Paul voor je staan. “Je gaat in het vervolg betere keuzes maken, beloofd?” Hij klinkt streng, maar kijkt liefdevol. “Ja Paul, ik beloof het.” Hij rolt je voorzichtig op je zij en neemt je in een flinke knuffel. Op het eind duwt hij je op je rug en je ogen knijpen even dicht van de pijn. Wanneer je ze weer opent, zie je Paul met een kleine twinkeling in zijn ogen naar je kijken. “Ja meisje, wie haar billen brandt, moet op de blaren zitten!”