“Verdomme Paul, dat doet pijn! Ik wil gewoon eens iets nieuws proberen!” Oeps, dat kwam er iets feller uit dan de bedoeling was en als je achterom kijkt, zie je dat Paul even perplex is. “Ah, wat nieuws proberen hè, nou ik weet wel wat er nodig is.” Heel even weet je niet wat je moet denken, is het nu gelukt? Maar hoe heeft hij dan afgeleid wat je bedoelt? Plots voel je hoe je stevig aan je arm omhoog wordt getrokken. “Vooruit, naar de badkamer!” zegt Paul streng? “Hè, wat?” zeg je verward maar een stevige tik op je linkerbil zorgt dat je in beweging komt en de combinatie van aan je arm getrokken worden en vervolgtikken zorgen dat je ook blijft lopen. “Handen op je rug,” beveelt Paul wanneer je in de badkamer bent aangekomen. Je weet nog steeds niet waarom je hier naartoe bent gemarcheerd, tot hij een groot blok zeep uit het kastje haalt en dat met warm water begint te spoelen. “Nee, Paul, dat bedoel ik niet, ik …” “Ja, dat zal dat je dit niet wilde, maar nu is het te laat hè? Met zulk taalgebruik lijkt het met het beste om je mond eens goed uit te spoelen.” Ergens zegt een stemmetje dat je dit ook wel eens wil proberen en dat het misschien net zo leuk is, maar dat stemmetje krijgt weinig aandacht. Voor het grootste gedeelte voel je je vooral steeds kleiner en gehoorzamer worden. Wanneer er belletje verschijnen op het blok zeep, richt Paul zijn aandacht weer op jou. “Mondje open en tong uitsteken,” zegt hij kortaf en je reageert direct. Je proeft het direct wanneer hij met de zeep over je tong gaat, bah wat is dat vies zeg. Je probeert je hoofd terug te trekken, maar hij legt een hand onder je kin en gaat door, over je hele tong en je gehemelte. Alles smaakt naar zeep nu. Paul houdt de zeep weer onder de warme kraan en zegt dan opnieuw dat je je mond moet openen. Je gehoorzaamt en probeert de smaak en het gevoel in je mond te verdragen. Na de derde ronde beveelt hij je in de zeep te bijten. Je voelt hoe je tanden erin wegzinken, een onaangenaam gevoel, en hoe je hele mond gevuld is, waardoor je alleen snuivend door je neus kunt ademhalen. “Ga je nog eens vloeken?” vraagt Paul. Je schudt je hoofd. “Ik hoor je niet!” zegt hij gemeen. “Nee, Paul,” probeer je te zeggen, maar het komt er onverstaanbaar uit. “Weet je het zeker?” “Ja, Paul.” “Goed, dan mag je nu even twee minuutjes naar jezelf kijken in de spiegel en nadenken over je gedrag.” Met tegenzin kijk je in de spiegel en zie je jezelf, met een blik vol ellende, de zeep die uit je mond steekt en de kwijl die langs de hoeken van je mond naar beneden loopt. Je voelt je klein en vernederd, maar ergens ook wel verzorgd en op je plek gezet. Het was niet waar je op uit was, maar toch een nieuwe ervaring om over te fantaseren. Wanneer de twee minuten voorbij zijn, mag je eindelijk uitspugen. Paul klinkt lang niet zo streng meer en hij heeft wat cola meegebracht tegen de vieze smaak. “Wat een goed idee om dit eens te proberen,” zegt hij enthousiast en je besluit niet meer uit te leggen dat dit niet was wat je in gedachten had.

“Tijd voor nog wat meer billenkoek,” kondigt Paul aan. Nog voor je kunt tegenstribbelen, heeft hij je meegenomen naar de bank, je over de knie genomen en begint hij te slaan. Gelukkig merk je algauw dat hij niet hard slaat, maar ritmisch en gelijkmatig, wel prettig eigenlijk. Langzaam worden je billen warm en je zakt weg in een rozige gloed. Je maakt een geluid dat nog het meest op spinnen lijkt. “Goed zo, Irene, nu gedraag je je voorbeeldig.” “Hmm, ja Paul,” bevestig je. Je wil dat het nooit stopt, maar helaas komt aan alles een eind. Hij helpt je naar bed en haalt dan wat crème waarmee hij je billen goed insmeert. Op het einde ben je bijna in slaap. “Ga nog snel even tandenpoetsen en dan doe ik nog even wat meer” zegt Paul. Je kijkt hem verliefd aan. Het voelt zo fijn om zo verzorgd te worden. Niet veel later lig je weer in bed. De volgende dag weet je niet wanneer je precies in slaap bent gevallen.