Je staat met je mond vol tanden, een situatie die niet beter wordt als je Paul uit de kamer hoort roepen. “Wie is het schatje?” “Euhm, niks hoor!” probeer je nog, maar dat was onverstandig want nu komt hij kijken. Hij fronst als hij de man in de deuropening ziet staan. “Jij ziet er netjes uit voor een collectant.” De man grijnst. “Dat kan kloppen, ik ben namelijk arts. Ik wilde een controle uitvoeren op de ziekmelding van Irene hier.” Paul kijkt verbaasd. “Ziek? Ze is toch niet ziek?” Hij kijkt je aan en je krimpt ineen. “Ach zo, ik begrijp het,” zegt hij en plots grijpt hij je bij je oor. “Auw! Paul niet doen!” Hij luistert niet en trekt je naar de kamer. Even lijk je daar weg te kunnen draaien, maar een paar flinke tikken op je billen zorgen dat je je concentratie verliest. “Zo, ga hier maar eens nadenken!” zegt hij nadat hij je in de hoek heeft gezet en met een paar ruwe bewegingen je broek en onderbroek omlaag heeft getrokken. Beschaamd en geschokt blijf je daar staan. Je hoort gemompel in de gang, de deur die dicht gaat en de voetstappen van Paul die dichterbij komen.

“Nou, ik heb de beste man verteld dat je je niet meer zo ziek voelde en je morgen weer naar het werk gaat. Met wat meer praten heb ik hem ervan overtuigd dat hij niet meer zoveel details nodig had over hoe je je vandaag voelde. Wil jij misschien uitleggen waarom hij dacht dat je ziek was?” Je wil je omdraaien, maar je krijgt streng te horen dat je voor je moet blijven kijken, naar de witte muur waar je nu al een tijdje naar staart. “Ik had me ziekgemeld omdat ik een dagje vrij wilde hebben,” zeg je slapjes. Je snapt zelf ook al wel dat je niet zo ver komt met dit verhaal. “Ik zie het,” zegt Paul. “Ik hoop dat je zelf ook wel inziet dat zoiets helemaal niet hoort.” “Ja Paul.” “Als je een dagje vrij wil, kun je gewoon vrij vragen of niet soms?” “Ja Paul, het spijt me.” Hij denkt even na. “Volgens mij spijt het je nog niet genoeg.” Je hoort hoe hij zijn gesp losmaakt en die riem tussen de lussen vandaan haalt. “Nee! Paul Alsjeblieft, mijn billen doen al zo’n zeer!” zeg je terwijl je hem smekend aankijkt. “Dat is niet mijn probleem, dame. Als jij je twee keer op een dag misdraagt, krijg je twee keer op je billen. Handen tegen de muur en billen naar achteren.” Met tegenzin doe je wat hij zegt. Je houdt je adem in en stoot die in één keer uit wanneer de riem voor de eerste keer op je billen neerkomt. Shit, wat doet dit pijn. Voor je het weet sta je te dansen op je plek. “Sta stil!” commandeert Paul. “Ik probeer het, maar mijn billen doen zo’n pijn!” werp je tegen. “Prima, daar weet ik wel wat voor,” zegt hij gemeen en laat de riem een paar keer hard op je dijbenen neerkomen. Oké, dit is duidelijk nog veel erger. “Oké, stop, alsjeblieft, ik ga blijven staan!” smeek je en je bent bijna dankbaar als je merkt dat de klappen weer op je billen landen. Als je bijna niet meer kunt, houdt het gelukkig op. Paul legt de riem neer en pakt je bij je kin. “Ga je dat nooit meer doen?” “Nee Paul,” zeg je met een klein stemmetje. “Mooi zo. Ga maar naar de slaapkamer, dan kom ik zo je billen verzorgen.”

Je raapt je broek en ondergoed op en wrijft over je billen. Wat voelen ze heet! Je loopt naar de slaapkamer en bekijkt jezelf in de spiegel. Pff, die rode plekken op je benen! En je billen, rood en zeker ook blauw aan het worden. Voorzichtig ga je op je buik op het bed liggen. Even later komt Paul binnen met een pot crème. Wanneer hij die begint in te smeren, voelt het direct zoveel beter. Je kreunt zachtjes. Met wat aanmoedigingen om niet te stoppen gaat het zo door, je weet niet hoelang, maar het voelt fijn. Als het uiteindelijk stopt, voel je je helemaal rozig en slaperig. Paul helpt je uit je kleren en stopt je in. Even kreun je als hij nog met een gemene grijns tegen je billen duwt. Dan wenst hij je welterusten en geeft je een kus. Voor hij zelf in bed ligt, ben je in slaap gevallen.