“Ach natuurlijk, nou vanmorgen voelde ik me niet goed, maar nu gaat het eigenlijk al weer veel beter. Ik verwacht morgen wel naar kantoor te kunnen komen.” De dokter glimlacht vriendelijk. “Nou dan ben ik alweer klaar, fijn. Een prettige dag nog!” Irene groet hem terug en sluit de deur, precies op het moment dat Paul uit de kamer komt. “Wie was dat?” vraagt hij nieuwsgierig. “O, niets belangrijks, een dokter namens het werk om te vragen hoe het gaat.” “Ah, gelukkig hebben we dat al behandeld he,” zegt Paul, terwijl hij even gemeen in je billen knijpt. Ja, je weet het nog…

Wanneer hij even later in het voorbijgaan je billen een tik geeft, weet je drie dingen zeker. Ten eerste heeft hij zin om je nog meer billenkoek te geven, ten tweede heb jij dat eigenlijk ook wel en ten derde ga je dit geplaag niet over je kant laten gaan. “Zeg, dat doet pijn hoor!” zeg je verontwaardigd en je haalt hard uit naar zijn kont. Oeps, dat was misschien nog wel wat harder dan je in gedachten had. Hij draait zich om en kijkt je verbolgen aan. “Wat denk je dat jij aan het doen bent?” “Gewoon, jou laten voelen hoe het is om op je billen geslagen te worden.” Ondanks je brutale antwoord deins je toch wat achteruit. En nog een stap en nog een stap tot je het op een lopen zet richting de keuken. Paul zet de achtervolging in en drijft je in de hoek. “Volgens mij heb jij nog een lesje nodig,” grijnst hij terwijl hij een stevige pollepel uit de besteklade vist. Met een behendige beweging weet hij je te grijpen. Hij zet zijn linkervoet op een krukje en tilt je over zijn knie zodat je weerloos in de lucht bungelt. De situatie wordt nog erger wanneer hij je billen ontbloot. “Nee Paul, sorry ik had je niet moeten slaan!” probeer je nog, maar het is te laat. In hoog tempo komt de lepel neer op je achterwerk. Wat doet dat zeer zeg! maar je kunt ook nergens heen, je ligt als een klein meisje over de knie met je billen hoog in de lucht. “Ga je dat nog eens doen?” Je weet niet waar je het precies vandaan haalt, maar “Misschien” is duidelijk het verkeerde antwoord en levert je een paar stevige tikken op je benen op. “Auw, auw, nee, dat doe ik niet meer Paul!” Gelukkig, nu zijn alleen je arme billen nog maar aan de beurt. Dan houdt het op en word je weer op de grond gezet. “Mooi! Blij dat je je lesje geleerd hebt,” zegt Paul smalend.

Je raapt je broek en ondergoed op en wrijft over je billen. Wat voelen ze heet! Je loopt naar de slaapkamer en bekijkt jezelf in de spiegel. Pff, die rode plekken op je benen! En je billen, rood en zeker ook blauw aan het worden. Voorzichtig ga je op je buik op het bed liggen. Even later komt Paul binnen met een pot crème. Wanneer hij die begint in te smeren, voelt het direct zoveel beter. Je kreunt zachtjes. Met wat aanmoedigingen om niet te stoppen gaat het zo door, je weet niet hoe lang, maar het voelt fijn. Als het uiteindelijk stopt voel je je helemaal rozig en slaperig. Paul helpt je uit je kleren en stopt je in. Even kreun je als hij nog met een gemene grijns tegen je billen duwt. Dan wenst hij je welterusten en geeft je een kus. Voor hij zelf in bed ligt, ben je in slaap gevallen.