Posted on by admin

Het schoolmuseum

Gegiebeld hadden we, in het schoolmuseum. Om de pechvogel, de strafregels, het bordje ‘ezel’. Had ik toen al iets door? Het kriebelde in mijn buik toen ze de roede pakte (kleiner dan die van Zwarte Piet?) en ermee door de lucht zwiepte. En ik slikte even toen ze even later haar mooie handen liefkozend over de plak liet glijden. Hout, hard hout, een soort massieve pollepel. Ik werd me even heel erg bewust van mijn billen.

Zij en ik zijn al jaren vriendinnen. Vaak te druk voor elkaar, vaak op reis, vaak met anderen in de weer. Maar ze is speciaal voor mij en ik voor haar. We delen iets. Onze hobby’s en interesse in het algemeen. En die ene in het bijzonder. Niet dat ik dat toen al wist, maar ik zou er vlug genoeg achter komen.

Het was een gezellige en ontspannen middag. We haalden herinneringen op aan onze eigen schooltijd en deelde onze verontwaardiging over het openlijke racisme en kolonialisme in sommige van de oudere schoolboekjes. Dronken koffie in het restaurantje en deelden er na beraad een taartje bij. Het bleek de zonde waard.
Laatste stop voor de toiletten was het souvenirwinkeltje. Een ansicht van de pechvogel en een zakje schoolkrijt-drop. Achteraan in de kast liggen als grapje replica’s van de beruchte plak. Op ware grootte, van net zulk hard hout. Er stond iets meligs op het kaartje naast de prijs, ‘om mee te koken, voor de echtgenoot onder de plak’ ofzo. Maar dat drong niet helemaal tot me door. Wel dat zij er met zorg eentje uitkoos en afrekende.
Met blozende wangen rekende ik mijn ansichten af. En een magneet met de pechvogel erop – hoe symbolisch wil je het hebben? Ingehaakt liepen we terug naar het station, ze deed of er niets gebeurd was, maar voor mij voelde alles ineens anders. In de trein bekeken we onze selfies en showde ik haar mijn aankopen.
“En jij?” vroeg ik quasi-nonchalant, “ook nog iets gekocht?”
Ze grinnikte.

Eind van de middag in haar gezellige huisje. Een grote pot thee op de salontafel tussen ons in. Ze haalt de houten plak uit haar tas en laat ‘m een paar keer in haar open hand neerkomen.
“Ik heb echt zin om je billenkoek te geven”, zegt ze ineens en ze lacht naar me met gesloten lippen.
Ik weet niet of ik geschrokken of verrast ben door haar directheid, maar besluit het spelletje mee te spelen. Een oog dicht, een oog open, mijn lippen getuit – ik hoop dat het er geamuseerd uitzag.
Ze klopt op haar bovenbeen, haar mond in een Mona Lisa achtige halve glimlach. Ik geef me over, loop naar haar toe en buig voorover. Handen even op haar schoot en door – op de grond, naast mijn haren. Daar lig ik dan, als een stout kind, over de knie, met mijn kont omhoog. Het voelt onwennig en toch ook vertrouwd. Haar hand op mijn rug, het harde hout even zacht tegen mijn rechterbil en dan pets – een ferme tik. Ik hap naar adem. Echt zeer deed het niet, maar ik voel het wel gloeien. De plak glijdt over mijn linkerbil en ook daar krijg ik een flinke pets. Ze verhoogt haar tempo en ook de kracht waarmee ze slaat. Ai, ik ben echt niet kleinzerig, maar dit begin ik nu wel echt te voelen.

Onwillekeurig beweeg ik, mijn benen spartelen, maar ik kan geen kant op. Ze klemt me vast met haar benen over de mijne en schuift mijn rok omhoog. In een reflex wil ik ‘m weer naar beneden trekken, maar die kans krijg ik niet. Ze pakt mijn polsen bij elkaar en gaat door, op mijn onderbroek en vooral op de gedeeltes van mijn billen die nu onbedekt zijn. Ik piep en kerm. Zij lacht hardop. De slagenregen gaat door. Ik zweet en adem zwaar. Er lijkt nu niets anders meer op de wereld te bestaan dan zij en ik en die ellendige plak. Crap, wat doet dit zeer. En wat vind ik het spannend…

Dan houdt ze even op en wrijft mijn rug en mijn hoofd, voordat haar vingers zich achter het elastiek van mijn onderbroek haken. Mijn adem stokt, ze zal toch niet… Alsof ze gedachten kan lezen geeft ze antwoord, stroopt mijn slipje af en zegt duidelijk “ja!”, gevolgd door een ferme pets.
“Jij krijgt..” – klets – “een flink pak voor je blote billen!” en ze benadrukt haar woorden met harde tikken.
Ik kijk kronkel en in mijn ooghoeken vang ik flarden op, de genadeloos op en neer gaande beweging van haar arm en in de spiegel ons tafereeltje. Ik, met een rood hoofd en nog veel rodere billen, over de schoot van mijn lachende vriendinnetje.

Posted on by admin

Straf (1)

Peinzend liet hij zijn ogen over alle verschillende opties glijden. Allerlei mogelijkheden, netjes gecategoriseerd. Het oogde overzichtelijk en liet weinig ruimte over tot eigen interpretatie. Het vergrijp was ernstig. Maar zou ze daarvoor drie dagen niet makkelijk moeten zitten, of zou de boodschap na dag twee al duidelijk zijn. Deze straf was bedoeld om indruk te maken. Twijfelend zweefde zijn vulpen boven de hokjes en uiteindelijk kruisde hij vastberaden ‘4 dagen’ aan onder de vraag: ‘hoe lang wilt u dat uw kandidaat niet fijn kan zitten na het straf moment?’
Kort daarvoor had hij bij ‘slaginstrumenten’ de paddle en cane al aangekruist, en bij met/zonder opwarming was ‘met’ al doorgehaald. Die keuze was eenvoudig geweest. Zijn eigen grote houten paddle deed haar altijd huiveren maar de verdeling van de impact maakte wel dat ze zich er altijd redelijk staande onder hield. Door daar mee te beginnen hoopte hij dat ze een klein beetje houvast zou voelen. De cane joeg haar serieuze angst aan en stond na wat voorzichtige experimenten in het begin nu toch alweer heel lang eenzaam in de paraplu-bak. Ze vond de pijn te snijdend en onberekenend en dat ging haar niet goed af. Maar nu zou het nodig zijn.

Hij was steeds meer van haar gaan houden: zijn vrolijke en ondeugende dondersteen en dat maakte het echte straffen soms toch wat lastiger. Voor ze er samen erg in hadden was het niet alleen de kink die verbond maar ook twee mooie mensen die nieuwsgierig waren naar elkaar. Ernstige redenen om slaag uit te delen waren er zelden en dat vond hij niet zo erg. Met haar ontdekte hij dat straf hand in hand kon gaan met een grote mate van speelsheid en intimiteit.

Maar deze keer had ze het echt te bond gemaakt. Zo bond dat hij besloten had er echt werk van te maken en haar naar een onafhankelijke organisatie te sturen waar ze, met zijn strikte instructies, haar flink onder handen zouden nemen. De recenties die hij eerder had gelezen klonken veelbelovend en hij wist dat het een organisatie was die zelfs het hoogste keurmerk op zak had als het ging om streng en efficiënt straffen zonder blijvende schade. Want hij was dol op haar mooie zachte billen en zou niet willen dat daar blijvende schade zou ontstaan na een flink pak slaag. Maar de boodschap mocht binnenkomen dit keer. Hard en meedogenloos. Pas na afloop zou hij er weer voor haar zijn en haar overladen met kusjes en knuffels en trotste en troostende woorden. Troost zou ze waarschijnlijk meer dan anders nodig hebben. Hij zag nu al uit naar het moment dat hij haar in zijn armen kon trekken na afloop. Hoe ze na zou schokken en snikken. Hoe ze haarzelf vast zou klampen aan hem en in zijn hals zou snotteren. Hoe bevrijd ze haarzelf zou voelen en de trots waarmee ze de kleuringen op haar billen uiteindelijk dagenlang zou dragen.

Hij glimlachte even. Hij was ook benieuwd hoe lang ze haarzelf voor haar doen gedeinsd zou houden wanneer haar billen nog zo pijnlijk waren. Doorgaans koos ze dan toch eieren voor haar geld omdat de kans op nieuwe slaag op versgeslagen billen haar serieus bang maakte. Maar het zou vast niet lang duren. Hoe lief en knuffelig en aanhankelijk ze soms ook een paar dagen kon zijn, hij kon de klok er op gelijk zetten dat zich vanzelf het moment aan zou dienen dat ze toch weer voorzichtig brutaal naar hem zou kijken. Hij wreef even in zijn handen.

Haar aanmelden was eenvoudig geweest en nu zat hij dus met de vragenlijst voor zijn neus die hij weloverwogen in zou vullen zodat het geheel volgens zijn wensen zou verlopen. Hij koos voor een lange smalle bank waar ze op haar buik gelegd zou worden met brede riemen om haar middel, boven- en onderbenen om haar op de plaats te houden. Haar handen netjes bijeen gebonden en hij kruisde ‘2 kussens’ aan voor onder de heupen. De aanblik zou geweldig zijn. Haar billen die aanvankelijk blank en ongeschonden de lucht in zouden steken en de hulpeloosheid waarmee ze overgeleverd zou zijn aan de man die de straf uit ging delen. Heel even een moment van twijfel. Zou hij niet liever zelf…. nee, het was goed zo, en hij boog zich over de volgende vraag.

Posted on by admin

Volwassenheid (slot)

Gina staat op. Haar buik is nu duidelijk zichtbaar. Het heeft even geduurd voor ze zich neergelegd heeft bij haar nieuwe toekomst. De familie was door dolle heen toen ze het nieuws naar buiten brachten. Het sprookje was helemaal compleet toen Shirley en Oscar een maand later hun zwangerschapsaankondiging deden. 

Jonas grijnst geheimzinnig. ‘Klaar voor schatje?’

Gina zucht. ‘Je weet dat ik hier niet tegen kan. Ik wil weten wat we gaan doen.’

Jonas lacht geamuseerd. ‘Ik zeg niks.’

Ze gooit een theedoek naar zijn hoofd. Hij gaat achter haar staan en laat zijn hand een keer hard op haar billen neerkomen. ‘Volgens mij ben ik niet streng genoeg geweest vanmorgen.’

Gina draait zich snel om en slaat haar armen om hem heen. ‘Jawel hoor.’ Haar billen zijn nog erg gevoelig. 

Hij pakt een schone theedoek. ‘Draai je om.’ 

Ze sputtert tegen als hij deze om haar hoofd knoopt. Ze ziet niks meer. ‘Wat doe je?’

‘Ik heb een verrassing voor je en ik wil niet dat je ook maar iets ziet voordat we er zijn.’

Gina stampt een keer nijdig op de grond. ‘Wat nou als ik misselijk word?’

‘Maar dat word je niet.’

Gina laat zich met lichte tegenzin meevoeren. Als ze in de auto gezet wordt, wordt ze pas echt zenuwachtig. Wat kan het zijn? Ze probeert te bedenken hoe ze rijden, maar Jonas stelt haar zoveel vragen en kletst zoveel dat ze al snel te afgeleid is om te weten waar ze zijn.

‘Nog even en dan zijn we er.’

Er stijgen allemaal kriebels op in haar buik. ‘Waar zijn we?’

‘Ik zeg niks.’ Jonas heeft plezier van haar reacties. Ze wil graag de controle houden, maar dat is nu niet mogelijk. 

Hij parkeert de auto en helpt haar met uitstappen. Hij pakt haar handen en loopt een stukje met haar vooruit. ‘Pas op hoor, want we lopen niet op een pad. Dus het kan wat hobbelig zijn.’

Voetje voor voetje stapt Gina vooruit. ‘Blijf hier maar staan.’

Hij haalt de blinddoek voor haar ogen weg. Ze knippert tegen het licht en kijkt om zich heen. Even is ze gedesoriënteerd, maar dan ziet ze de locatie van een van de nieuwe projecten van het familiebedrijf. Hier wordt een van de grote woonboerderijen gebouwd. De fundering staat, maar er moet nog een hoop gebeuren. 

Jonas knijpt even in haar hand. ‘Ik weet hoezeer je gehecht bent aan ons huis. Ik vind het heel erg dat je zoveel verdriet hebt van het feit dat ik daar geen gezin wil stichten. Wat denk je, lukt het je om je hier net zo thuis te gaan voelen?’

Verwachtingsvol kijkt hij in haar ogen. Verbaasd kijkt ze naar hem op. ‘Wat bedoel je?’

‘Ik wil hier met jou en onze zoon of dochter gaan wonen.’

Gina kijkt met grote ogen om zich heen. Deze plek heeft ze toen aangedragen, omdat het een prachtige locatie is om te wonen met een gezin. Nooit gedacht dat ze haar eigen toekomstige woonplek had uitgezocht.’

‘Oh Jonas, het is prachtig hier! Ik weet niet wat ik moet zeggen.’

‘Wil je het? Wil je hier wonen?’

Gina haalt voor zich wat ze heeft bedacht voor dit type woning waar er twee van worden gebouwd. Het wordt groter dan waar ze nu wonen. De dieren kunnen meeverhuizen en er is genoeg ruimte voor haar eigen bloemen- en groentetuin. Jonas hoeft nooit meer wakker te liggen vanwege de rivier. Het gaat kriebelen van binnen. Een huis wat ze echt samen kunnen opbouwen en inrichten. Een huis waar ze nooit meer weg hoeven, want het is groot genoeg. Als ze naar haar man kijkt en zijn enthousiasme ziet overvalt haar een groot gevoel van liefde. ‘Als het met jou is wil ik overal wel wonen.’

Jonas geeft haar een dikke zoen. ‘Het duurt natuurlijk nog wel even voordat het klaar is en als die kleine geboren wordt zullen we nog de eerste tijd in ons huidige huis wonen, maar dit wordt ons nieuwe thuis.’

Gina lacht en houdt hem stevig vast. ‘Ik zie ons hier wel wonen.’

‘Ik ook lieverd, ik ook.’

Posted on by admin

Volwassenheid (18)

Gina gaat heel voorzichtig zitten. Shirley lacht. ‘Problemen?’

Gina zucht. ‘Ik kan er niks aan doen. Soms gooi ik er van alles uit waar ik dan weer spijt van heb, maar dan is het al te laat. En Jonas is niet heel toegeeflijk wat dat betreft.’

Gina trekt een nors gezicht als ze terugdenkt aan de borstel. 

Ze schenkt koffie in voor Shirley. ‘Wil jij niet?’

‘Ik weet niet wat het is, maar ik kan geen koffie verdragen momenteel.’

Shirley kijkt haar verbaasd aan. ‘Ik heb je veel te lang niet gezien. Hoe gaan je rijlessen? Ik wil alles horen. Ik baal zo dat ik moest afzeggen toen ik ziek was. En Jonas wil zeker weten dat ik weer genoeg energie heb dus voor mij duurt het nog even.’

Shirley lacht. ‘Het was even heel erg wennen, maar ontzettend leuk. Ik ben zo blij met die rijlessen. Het is al bijna vier weken geleden dat je ziek was. Dan moet je nou toch wel weer energie hebben.’

Gina schenkt toch een kop koffie in voor zichzelf en neemt een slok. Ze voelt haar maag protesteren, maar negeert het. Ze neemt nog een slok. Niet veel later springt ze op. Ze rent naar het toilet en is net op tijd. Shirley loopt haar achterna. ‘Ik wil niet nieuwsgierig zijn, maar kan het zijn dat je zwanger bent?’

Gina veegt haar mond schoon en trekt door. ‘Natuurlijk niet. Ik ben toch aan de pil.’

Shirley pakt haar hand vast. ‘Je weet dat als je overgeeft dat het kan dat de pil niet werkt toch?’

Ze ziet Gina wit wegtrekken. ‘Nee nee nee. No way.’

‘Wanneer was je voor het laatst ongesteld?’

Gina loopt naar de keuken en gaat zitten. ‘Nu je het zegt. Verdomme. Nee hoor Shirley. Dat zal toch niet? Ik wil nog geen moeder worden. Nee nee nee. Jij bent een geboren moeder. Ik niet hoor. Ik wil nog geen kinderen.’

‘Dat zal bij ons hoop ik ook niet lang meer duren. Maar ik denk dat jij nu eerst eens een test moet doen.’

Gina begint te huilen. ‘Nee! Ik wil het niet.’

Shirley pakt haar even stevig vast. ‘Kom op Gina herpak jezelf. Ik ga even naar de drogist om een test te halen. Dan kijken we daarna wel verder.’

‘Misschien is mijn maag gewoon nog gevoelig na die hele toestand.’

‘Wie weet, maar er is maar een manier om erachter te komen. Zet jij lekker thee, dat kan je nu beter gebruiken. Ik pak je fiets dan ben ik zo terug.’

Het lijkt een eeuwigheid te duren. Gina loopt nerveus heen en weer. Waarom heeft ze daar niet bij stil gestaan? Waarom heeft ze niet nagedacht over de werking van de pil bij overgeven? Ze ziet Shirley aankomen. Meteen vliegt ze naar de deur. Shirley geeft haar het doosje. ‘Succes lieverd.’

Met trillende handen scheurt ze het folie van de test. Snel leest ze de gebruiksaanwijzing. 

Zonder te kijken loopt ze terug naar Shirley. ‘Kijk jij maar. Ik durf niet.’

Shirley ziet op afstand de plus al staan. ‘Kijk zelf maar.’

Gina staart naar de test. ‘Nee, dit is niet waar. Dit overkomt mij niet.’

Gina vloekt en smijt de test op tafel. Als Shirley haar omhelst begint ze te snikken. ‘Ik wil niet Shirley. Ik ben hier nog niet klaar voor.’

Shirley wrijft troostend over haar rug. ‘Ik begrijp dat dit je overvalt, maar het is nu eenmaal zo Gina. Jullie worden fantastische ouders. Dat weet ik zeker.’

Gina haalt een paar keer diep adem. ‘Hoe ga ik het Jonas vertellen?’

‘Hoe zal hij reageren?’

‘Ik denk dat hij een gat in de lucht springt.’

Shirley trekt haar mee naar de gang. ‘Hup jas aan. We gaan winkelen.’

Gina sputtert tegen, maar laat zich toch meevoeren. 

Ze pakken de bus naar de stad. Gina denkt aan haar toekomst. Die ziet er plots heel anders uit dan dat ze zich had voorgesteld. ‘Waar denk je aan?’

Gina zucht. ‘Ik had gewoon gedacht nog heel wat uitstapjes te maken met Jonas. Gewoon wij met zijn tweeën. En ik had de hoop nog heel wat invloed te kunnen uitoefenen in het familiebedrijf. Dat ging net zo lekker. Nu verwachten ze natuurlijk dat ik thuis ga zitten moederen.’ Ze trekt er een zuur gezicht bij. 

Shirley lacht. ‘Het leven houdt niet op hoor als je moeder wordt. Met zijn drieën kunnen jullie ook gewoon de hort op. Stel je eens voor, zo’n klein hummeltje van jullie samen.’

Gina stelt zich voor hoe blij iedereen zal zijn. Dat stemt haar iets milder. 

‘Ik hou zo van dit huis en nu moeten we alweer verhuizen. Jonas wil geen kinderen grootbrengen in dit huis vanwege de rivier.’

De tranen springen in haar ogen. ‘Kom we moeten hier eruit.’

Shirley knijpt bemoedigend in haar hand. ‘Jullie hebben een hoop om met elkaar te bespreken. Jij hebt ook een stem en Jonas luistert ook naar wat jij belangrijk vindt.’

Shirley neemt haar mee naar een groot warenhuis. ‘Wat dacht je van een papa pakketje? We maken een doos en die vullen we met spulletjes. Een rompertje, speentje, sokjes dat soort dingen.’

Gina lacht voorzichtig. ‘Goed idee.’

Gina laat haar hand langs de witte rompertjes gaan. ‘Ik weet echt niks van baby’s. Ik weet niet eens welke maat ik zou moeten kopen.’

Shirley lacht. ‘Gelukkig heb je mij.’

Ze houdt een wit rompertje omhoog. Papa’s schatje staat erop. ‘Die leuk?’

Gina lacht en schudt haar hoofd. ‘Vreselijk, maar ja hij zal dat wel gaaf vinden. Doe maar.’

‘Maat 50 heb je nodig.’ 

Gina ziet een paar sokjes met een grijs werkje erin. Hoe zal het zijn? Er groeit nu echt een minimensje in haar buik. Wat een gek idee. Voorzichtig legt ze haar hand op haar buik. Ze pakt de sokjes en legt het in het mandje wat Shirley vast heeft. Shirley blijft maar volladen. Gina schudt haar hoofd. ‘Ik hoop dat jij ook snel zwanger bent, want jij houdt hier meer van dan ik. Ik ben straks bankroet als ik alles neem wat jij aanwijst.’

Shirley grijnst. ‘Nu nog iets om het in te doen.’

Gina laat haar oog vallen op een mand. Die is perfect. ‘Kom Shirley ik wil naar huis. We hebben meer dan genoeg en we moeten het nog inpakken.’

Shirley is net de deur uit. Het zal niet lang meer duren voor Jonas thuiskomt. Ze heeft al haar gevoelens op papier gezet en in een envelop gestopt. Die heeft ze helemaal onderin de doos gestopt. Ze is benieuwd hoe hij zal reageren. Als hij de deksel van de mand eraf haalt is het eerste wat hij ziet de zwangerschapstest met de niet te missen plus erop. De zenuwen slaan toe als ze de auto hoort. Jonas vraagt zich af wat er is. Het is doodstil in huis. Hij denkt terug aan gisteravond en hij hoopt niet weer haar te hoeven straffen. 

Als hij haar ziet zitten in de serre raakt hij bezorgt. Ze ziet er ongerust en verdrietig uit. 

‘Ha lieverd. Is er wat?’

Er springen tranen in haar ogen. ‘Maak eens open.’ Ze knikt naar de mand. 

Hij kijkt haar nog even bezorgd aan. Voorzichtig maakt hij de mand open. Met grote ogen staart hij naar de test. Hij kijkt haar even aan en als hij haar tranen ziet snapt hij meteen wat er aan de hand is. Hij pakt alles uit en bekijkt alles goed. Hij kijkt haar glimlachend aan.

‘Het schijnt dat de pil niet werkt als je kotst.’ Zegt ze droog.

Jonas lacht hard, loopt naar haar toe en tilt haar de lucht in. ‘Ik ben heel blij. En jij?’

Gina haalt haar schouders op. ‘Ik had dit moment liever nog een paar jaar willen uitstellen.’

Jonas knuffelt haar en kust haar keer op keer. ‘Het komt goed. We vinden onze weg hierin.’

Dan begint Gina hard te huilen. ‘Ik wil hier niet weg.’

Jonas zet haar op de bank neer en komt naast haar zitten. ‘Ik weet het lieverd, maar je weet wat ik heb gezegd.’

Gina vliegt overeind. ‘Jij denkt alleen maar aan jezelf! Je houdt helemaal geen rekening met mijn gevoelens. Jij harteloze holbewoner!’

Jonas moet veel moeite doen om zijn gezicht in de plooi te houden. Hij pakt haar pols vast en trekt haar dicht tegen zich aan. ‘Herhaal dat nog eens, maar bedenk even heel goed wat je daadwerkelijk zegt.’

Gina slaat gefrustreerd tegen zijn borst. ‘Ik wil niet verhuizen! Lul!’

Jonas moet nu echt heel erg lachen. ‘Oké jij moet eerst even op aarde komen voor we verder praten.’

Binnen mum van tijd ligt ze over zijn schoot. Verwoed schopt ze om zich heen. ‘Durf je wel tegen een zwangere vrouw!’

Jonas grijnst. ‘Ja hoor, die kleine zit veilig in jouw buik.’

Hij laat zijn hard snel en hard op haar billen neerkomen. Langzaam maar zeker verzwakken haar protesten. Hij pauzeert even om haar billen bloot te maken. Gina zucht diep en staakt haar tegenwerking. De klappen komen hard neer op haar billen. Verschrikt draait ze wat. Het doet zeer. Ze merkt dat de rust terugkeert in haar hoofd. Ze begint te snikken. Jonas laat er steeds meer pauze tussen zitten. ‘Het spijt me dat ik zo tekeer ging.’

‘Ik-begrijp-je-emotie-maar-dat-is-geen-reden-om-zo-te-ex-plo-de-ren.’ Hij geeft haar de laatste paar harde tikken en laat haar overeind komen. ‘We kunnen ook met elkaar praten zonder tegen mij schelden.’

Gina slaat haar armen om hem heen. ‘Je hebt gelijk lieverd, maar ik ben zo gehecht aan dit huis en ik had mijn leven gewoon heel anders voorgesteld.’

Jonas streelt haar troostend over haar rug. ‘Ik beloof je dat alles goed komt. Echt vertrouw me.’

Posted on by admin

Het verhaal van de munt (2)

Als ik mijn ogen open doe zie ik blauwe lucht vanuit het hotelraam en probeert een waterig zonnetje de kamer binnen te komen. Het lijkt een perfecte ochtend zoals we rustig in bijzijn van elkaar wakker mogen worden, samen in onze bubbel, onze werelden even één alsof er even niets ander bestaat dan wij twee.
Gisteren hadden we alleen van elkaars aanwezigheid genoten, na een lange periode van covid perikelen, en we zouden vandaag ook nog wat tijd samen tijd doorbrengen.”We need to have a certain discussion, but tomorrow. We’re just going to relax today,” had je gisteren gezegd.
“Good morning, sunshine,” zeg je rustig.“Let’s have some breakfast first. After that I want you to take a shower, but don’t delay, otherwise I will punish you for that too.” Ik onderdruk een rilling en door je woorden komt er snel een einde aan mijn utopische ochtendgevoel. We trekken snel wat kleding aan om te ontbijten en sneller dan me lief is sta ik fris en fruitig na een snelle douchebeurt weer voor je neus. In je hand zie ik iets glinsteren.
”Let’s play a game. It’s called memory. If you answer incorrectly, corner time with the coin will help refresh your memory, understand?” Ik staar je eigenlijk alleen maar een beetje sprakeloos aan en bedenk me hoe anders je ineens voor me staat in vergelijking met gisteren. Er staat een griezelige geamuseerde glimlach op je gezicht, alleen te zien aan je iets omhoog krullende mondhoeken en een glinstering in je ogen. Dat voorspelt niet veel goeds.
“I really really wonder if you forgot our agreement or if you just don’t care.” steek je van wal. “I would like to know from you what exactly we agreed. Right now.”Er valt een onheilspellende stilte. Mijn hoofd draait overuren maar ik kom er niet op. Welke afspraak? Ik begin licht te zweten en ik voel mijn hart bonken. Dit moment zonder woorden duurt te lang en ik voel paniek op komen.
“March,” commandeer je en je trekt me mee naar de muur zonder nog op een antwoord te wachten. O shit. Na een paar instructies sta ik met mijn armen op mijn hoofd met mijn neus tegen de muur aan en probeer ik mijn ademhaling onder controle te krijgen. Tussen mijn neus en de muur bevindt zich een munt die ik maar beter niet kan laten vallen.
“Calm down and just breathe, young lady. You have to stand there for ten minutes. But, if you let that coin drop, you’ll meet my belt right away. During that time, try to remember what our agreement is, otherwise you will get an extension of penalty time. Understood?” “Yes, Sir,” fluister ik zachtjes en hoop dat mijn minimale beweging de munt niet laat zakken. Mijn focus is gericht op geheel stilstaan. Mijn armen voelen al snel zwaar aan en mijn benen gaan licht trillen.
Plotseling kriebelt mijn neus. Ik probeer de nies te onderdrukken maar de prikkel is te sterk. Ik nies behoorlijk hard. Vervolgens onderdruk ik een giechel als een stukje van een cabaretier over twee soorten mensen en niezen als een container van de explosieve opruimingsdienst me te binnen schiet. Ik kan nu echt niet in de lach schieten en me meer problemen op de hals halen.
De munt valt met een tik op de grond, rolt even door en komt nog een paar keer om zijn as draaiend tot stilstand. Het blijft een paar tellen doodstil en ik leun afwachtend met mijn voorhoofd tegen de muur. Dit is foute boel besef ik me en ik probeer mijn ademhaling rustig te houden. Ik probeer nog steeds de cabaretier uit mijn gedachten te bannen. Adem in, adem uit.
Mijn paniek groeit en ik slaag er niet geheel in om diep adem te blijven halen en het lukt me maar net om niet in lachen uit te barsten. Het blijft verder stil in de kamer. De stilte lijkt een eeuwigheid te duren. Zou je in slaap gevallen zijn? Net als ik me om wil draaien om te kijken hoor ik een rinkelend geluid gevolgd door het dubbelklappen van een riem.Je haalt een paar keer flink uit en ik voel mijn ogen voorschieten en mijn billen gelijk al branden.
“Remember I told you I can really hurt you badly in just a few seconds,” zeg je kalm tussen de venijnige slagen door. Er volgen nog een paar klappen op mijn bovenbenen, daar doet het extreem pijn en ik jammer zachtjes. Je laat de riem vallen en trekt me zachtjes tegen je aan. Je handen wrijven zachtjes over mijn rug en mijn lijf ontspant weer. Ik snik nog even na maar kom dan volledig tot rust in je armen, door je bedwelmende geur en hartslag. Ik sluit mijn ogen en voel weer die bubbel van ons samen.
“Stay awake, young lady. We weren’t finished yet. Have you figured out what our agreement is?” Je blauwgrijze ogen kijken me verwachtingsvol aan en ongemakkelijk kijk ik terug. “I really can’t remember right now,” antwoord ik gefrustreerd. “Please don’t put me back in that corner. I won’t help me focus on your question.” Maar natuurlijk is dat precies waar ik eindig, opnieuw met dat stomme stukje metaal tussen mij en de muur. Dit keer lukt het wel en ik ben opgelucht als ik mijn verzuurde spieren weer kan bewegen.
Zonder iets te zeggen zet je een stoel voor me neer en gaat voor me zitten. Vervolgens maak je de manchetten van je overhemd los en rolt heel rustig je mouwen op. “Bring me that hairbrush that’s on the dresser and get over my knee young lady,” zeg je als je klaar bent met je mouwen oprollen. Ik bijt op mijn lip als ik de haarborstel aangeef, je blik vermijdend, en ga liggen. Heel even masseer je mijn billen maar al snel sla je met je hand behoorlijk hard en snel. Ondanks dat ik mijn broek aan heb doet het al behoorlijk pijn.
“Get up. Im gonna ask you again, what is our agreement?” Je helpt me voorzichtig overeind. Daarna pak je mijn handen en trekt me voor je. Een poosje kijk je me zwijgend aan en legt dan ineens je vinger onder mijn kin. Je blik is serieus en ik raak een beetje in de war. Hebben we nu echt iets afgesproken of speel je gewoon met me?
“I can refresh your memory, but for that I will punish you extra. Then you’ll get another spanking with my belt. You still have a choice. Tell me what we agreed or accept the consequences.” Ik haal zenuwachtig mijn schouders op. “I really can’t recall our agreement, I’m sorry.”“Oh you will be, young lady, you really will learn a hard lesson today. Put your pants down and come over my lap again.”
Onwillekeurig huiver ik en sluit mijn ogen. Mijn hart begint te bonken en ik merk dat ik moeite krijg met ademen. Dit moment, dat altijd zo spannend lijkt in mijn gedachte, is in het echt helemaal niet zo leuk. Ik besef me dat je niet van plan ben om je in te houden. Je lijkt bovendien ook echt waarde te hechten aan die afspraak die ik me absoluut niet eens kan herinneren.
“I’m waiting, young lady,” Shit. Ik haal diep adem en onderdruk mijn paniek. Snel doe ik mijn broek naar beneden en ga liggen. De eerste klappen zijn hard maar vol te houden. Ik voel dat je mijn slipje omlaag trekt. Ik zet me schrap voor de volgende klappen maar ik hoor alleen je rustige basachtige stem.
“I know we live miles and miles apart. I told you to tell me what’s going on in your life. Who you meet. I just want to know that. I don’t care what you do with other people. You just keep me updated. That’s all. You promised me to do that. It is just one simple agreement. Why is one agreement so hard to remember?” Pats… Sla je nu veel harder dan eerst of doet het echt veel meer pijn op je blote billen? Dit kan ik niet lang volhouden. Pffft.
“I kept an track on you. You failed to mention a lot of things, didn’t you?” Pats…Fuck… ook dat nog. “I thought you were joking about that,” zeg ik beduusd en ik raak nu echt in paniek. Deze situatie gaat er steeds slechter voor me uitzien.“Why on earth would I be joking about that. You know me better then that. I’m going to punish you severely for your disobedience. You won’t be able to sit for a few days after I’m done with you. Understood?”
“Yes Sir,” fluister ik nauwelijks hoorbaar. Ik voel mijn tranen branden en ik heb het ineens erg koud. Het is niet maar één ding dat ik niet verteld heb maar minstens zes. En blijkbaar weet hij alles al en heeft hij er een hele tijd niks over gezegd, tot nu dan.
Je helpt me overeind en dirigeert me naar het bed. Je trekt me over één been en slaat je andere been om mijn benen heen. Dan begint je te slaan, dit keer met de haarborstel, hard en snel. Al gauw kan ik nauwelijks stil blijven liggen en ben ik blij met de leglock. Ik voel mijn tranen opnieuw komen. Eigenlijk wil ik er niet aan toegeven. Ik wilde dit toch ook, flink straf krijgen? Dan moet ik toch incasseren ook al valt het ineens behoorlijk tegen? Ik wil absoluut geen aansteller zijn. Je stopt en masseert zachtjes mijn billen en onderrug.
“You take this very well, young lady. Don’t hold back, just let your emotions go. Let it out. It’s okay.” Opnieuw begin je te slaan. Maar mijn hoofd blokkeert, het lijkt wel een internetbrowser waarbij er teveel tabjes openstaan. Een tijdje gebeurt er niks. Het voelt bijna sereen, het ritmische geluid van de haarborstel op mijn billen en mijn bevroren mentale toestand.
Dan uiteindelijk breekt er iets in me en ik begin te snotteren. In golven komt ineens een waterval van paniek en verdriet omhoog. Ik begin oncontroleerbaar te huilen. Je stopt met slaan, trekt me tegen je aan en weet me uiteindelijk weer rustig te krijgen.Ik krijg een deken om weer warm te worden, snuit mijn neus en na een tijdje voel ik me weer een beetje kalm. We drinken samen koffie maar dan zie ik je blik ineens veranderen.
“Ready for your promised belting? ” vraag je dan. Ik kijk je geschrokken aan.“No. No. I can’t… you can’t… Just please… no more.” “Oh I defenatly can and will give you the punishment you deserve.” je pakt mijn kin beet en kijkt me met je blauwgrijze ogen streng aan. “Let go of your recalcitrant attitude, young lady. You need to learn a servere lesson today. You forgot what we agreed, apparently you don’t take me seriously enough. You wanted my guidance and you agreed to my stern hand. Now you really are gonna find out what punishment is. You really won’t forget this. Lie on your stomach on the bed, now.”
Ik ga trillend liggen en sluit mijn ogen. Ergens ben ik verbaasd dat ik bijna automatisch doe wat je vraagt en haal diep adem. Opnieuw voel ik mijn tranen branden achter mijn oogleden. Nog nooit ben ik zo flink onder handen genomen door je en dit is wel een grens waar ik over moet, doorgaan terwijl iedere vezel in mijn lijf wil stoppen en vindt dat het genoeg is geweest. Maar ik wil me nog steeds niet laten kennen en precies deze koppigheid brengt me vaak in een moeilijk parket.
Ik probeer op mijn ademhaling gefocust te blijven, mijn tranen in te houden en mijn hartslag omlaag te krijgen. Dan hoor ik het onmiskenbare geluid van je riem die dubbelgeslagen wordt. Pats! Ik schrik harder van het geluid dan van de klap zelf. Iedere klap brand nog erger dan de vorige en ik kan onmogelijk stil blijven liggen.“You wanted discipline young lady, well this is it. It suppose to hurt and it only ends when I think it’s enough. Now tell me why I’m punishing you.”
Het kost me moeite om te praten maar het lukt me om met redelijk vaste stem antwoord te geven. “Because I didn’t remember our agreement. I didn’t think you were serious about that.” “I” pats “really” pats “am” pats “serious” pats “about” pats “that” pats. “always” pats “young” pats “lady” pats. Ik jammer luid of leek dat maar zo? Ik kan echt niet nog meer aan. “I’m sorry, i’m sorry, please stop,” snotter ik.
“Ten more, then we’re done,” besluit je. Je telt de slagen van tien tot één af, het lijkt alsof ik in brand sta en dan is het voorbij. Ik ben opgelucht. Mijn tranen blijven lopen en ik heb het verschrikkelijk koud. Je legt een deken over me heen en laat me even bij mijn positieven komen. Dan kom je naast me zitten en trekt me tegen je aan. Je streelt mijn haar en ik ontspan als ik je lichaam tegen de mijne aanvoel.
You did very well again,” zeg je en je geeft me een kus op mijn hoofd. “You will probably be sore for a few days. I really hope you won’t forget our agreement anymore.” Je trekt me op schoot en ik leun vermoeid tegen je aan. Je handen masseren mijn schouders en onderrug. Mijn ogen worden zwaar en ik geniet van je warmte, je geur, je hartslag en sterke armen. Hier voelt het veilig. Mijn hoofd is leeg, ik voel me weer ontspannen en glimlach. Het is goed zo hier in onze bubbel. En hopelijk mogen we weer vaker onze grenzen verkennen.

Posted on by admin · 1 Comment

De snoepautomaat

Maxine, Barbara en Anna zijn beste vriendinnen en zitten samen op het Aloysius college te Rechten.  Een school voor moeilijk opvoedbare volwassen eigenwijze dames. Een hele mondvol…laten we  zeggen meiden met een uitdaging, met veel plichten en geen voor- of aanrechten. Tja…  

In de hal van de school is kort geleden een moderne snoepautomaat met kit-kat, M&M chips en  allerlei andere zoetigheden geïnstalleerd. De automaat heeft enorme aantrekkingskracht op de 3  meiden en ze zijn er steeds als de kippen bij zodra de automaat door de beheerder wordt bijgevuld.  Dit op elke maandagmorgen in de eerste pauze. De snoep heeft een onweerstaanbare  aantrekkingskracht op de 3 meiden maar er zit helaas een barrière tussen van glas. Een barrière,  zuiver en alleen te overwinnen en te doorbreken met 1 euro!  

Anna had thuis al eens gevraagd of ze wat geld mocht meenemen voor de automaat. Maar ze wist  het antwoord eigenlijk al. Thuis werd er minimaal gesnoept en gekoekt. “Gezond eten” was bij haar  thuis het credo! Haar vader en moeder waren van het moderne slag. Opvoeden via overleg en  consensus en eten moest in ieder geval gezond zijn. Als Anna zich niet aan afspraken hield, dan was  de standaard straf beeldscherm verbod! Dat was soms wel balen voor Anna, Oh wat had ze vaak een  hekel aan deze manier van opvoeden. Zeker nu was haar telefoon haar belangrijkste bezit.  Nee, neem dan Maxine, die was zeker ook geen lieverdje thuis. Anna had van Maxine gehoord dat bij  haar beeldschermverbod vrijwel nooit aan de orde was, ze kreeg wel straf, maar daar wilde Maxine  eigenlijk nooit veel over kwijt. Barbara en Anna plaagden haar ermee en bedachten allerlei mogelijke  straffen die Maxine wellicht zou krijgen. Maxine ontkende echter alles en zei verder niets over de  strafmaatregelen thuis. Barbara had net zoals Anna een zelfde soort “moderne” ouders, ze waren  dan ook bevriend met haar vader en moeder en konden het zeer goed met elkaar vinden.  

De toestemming voor de snoepautomaat werd inderdaad door Anna’s ouders linea recta naar de  prullenbak verwezen. Baal…. Anna was echter niet voor 1 gat te vangen en nam de volgende dag  plastic muntjes mee naar school die voor de AH karretjes worden gebruikt. Ze konden in ieder geval  proberen om in een onbewaakt moment de muntjes in de automaat te stoppen.  Aldus stonden Anna, Barb en Max de volgende dag stiekem bij de snoepautomaat om te proberen of  de AH muntjes zouden passen. Barbara zei tegen Anna dat het best link was om dit te proberen. Stel  dat de automaat kapot zou gaan. Maar Anna luisterde niet en stopte het muntje in de automaat.  Er gebeurde niets…. Helemaal niets. Zelfs niet toen ze op de retourknop drukten.  “Zei ik het niet!” zei Barbara op zachte maar scherpe toon. Ook Maxine voelde dat dit niet goed was.  “Wegwezen” zei Anna, en niets zeggen! Wij weten van niets Oke?!  

Barbara en Maxine durfden niet tegen te spreken maar voelden zich wel medeschuldig. Snel gingen  ze ergens anders heen en hielden met een schuin oog de automaat in de gaten die het nu  hoogstwaarschijnlijk bij de eerstvolgende klant het niet meer zou doen…  

Het was duidelijk dat alleen echt geld zou functioneren. Er moest dus een ander plan worden  bedacht.  

De volgende dag was de snoepautomaat weer in bedrijf, de technische dienst moest er inderdaad  aan te pas komen om het vastgelopen muntje te verwijderen. De daders van het euvel….niemand die  het wist.  

Een paar dagen later, had Anna een verrassing meegenomen naar school. Ze liet aan Barbara en  Maxine zien wat ze had meegenomen. 3 echte euro munten. Barb en Max keken verbaasd naar Anna  en vroegen: Heb je toestemming gekregen?  

Nee dat heb ik niet, zei Anna, maarrrr….en ze trok met haar handen een beetje aan haar staartjes, we  hebben thuis een bakje met allemaal muntgeld voor als er mensen komen collecteren of voor als wij  betaalde klusjes doen. Ik weet waar het bakje verstopt is en heb stiekem 3 euro eruit gehaald. Even  voor de duidelijkheid, geheimhouding verplicht Ok? Ieder 1 euro, wie doet mee. 

Barbara was meteen enthousiast maar Maxine was toch wel bang om mee te doen. “weet je zeker  dat je vader of moeder hier niet achter komen” zei Maxine.  

Zeker niet, zei Anna, het bakje zit helemaal vol met verschillende muntjes en papa houdt totaal niet  bij hoeveel erin zit, die sukkel. Dus deze 3 euro vallen echt niet op. Kom op allemaal samen? Wie wil  een Mars!  

De 3 meiden zochten wat lekkers uit en oh, het voelde zo simpel en lekker deze actie van Anna.  

Om de andere dag nam Anna 3 euro mee om uit te delen. Dit ging zo een tijdje door totdat Anna ook  wel inzag dat het bakje steeds leger werd en dat het wellicht toch ging opvallen…. Dit was het  moment dat Anna aan Barbara en Maxine vroeg dat het nu wel eens hun beurt was om wat geld uit  eigen spaarpot of anders mee te nemen. Het was toch niet eerlijk dat Anna steeds moest uitdelen.  Aangezien Barbara en Maxine al die tijd hadden meegedaan met het snoepen en “into the game”  waren, konden ze dit nu moeilijk weigeren. Barbara zei; ik kan wel een paar keer geld uit mijn eigen  spaarpot halen maar daarna is Maxine ook aan de beurt. Maxine werd zenuwachtig en zei; Ik heb  helemaal geen spaarpot thuis, hoe moet ik dat geld dan krijgen?  

Jullie hebben toch een winkel thuis met een kassa? Zei Anna, kun je daar niet wat mee. Tjee Anna, zei  Maxine, dat kan echt niet als ik gepakt wordt…  

“Een week lang schoenveters eten” riep Barbara. Barbara en Anna proesten het uit. Maxine zag sip,  jullie hebben makkelijk praten, jullie weten niet wat papa dan doet.  

Aha zei Anna, Vertel! Wat gaat jou papa doen?  

Duhh…kunnen we niet beter stoppen met dit gedoe, zei Maxine.  

Nou, doe niet zo flauw zei Anna, ik heb nu al tijden risico gelopen en geld aan jullie gegeven voor de snoepautomaat, nu zijn jullie echt aan de beurt.  

Ja, Maxine, zei Barbara, ik geef straks ook mijn spaargeld eraan uit dus jij moet ook meedoen.  Met een zwaar gemoed en met gezonde tegenzin gaf Maxine uiteindelijk toe…..  

En zo geschiede, Barbara haalde een aantal keer geld uit haar eigen spaarpot. Daarna was het de  beurt van Maxine. Maxine had bedacht om vlak voor het slapen gaan stiekem de winkel van papa in  te sluipen om de kassa “te inspecteren”. Dat was uiteindelijk het beste moment had ze al even  uitgezocht. En toch, het ging uiteindelijk mis.  

Maxine wist niet dat de kassa altijd moest “kloppen”. Dus bij het tellen aan het einde van de dag  kwam steeds een verschil aan het licht. Iets wat papa Mark eerst op toeval schoof, maar toen het  steeds vaker gebeurde ging hij zijn medewerkers controleren en vragen stellen. Tot het moment dat  de broer van Maxine toevallig zag dat Maxine s’avonds bij de kassa stond. Hij was het die het meteen  aan papa vertelde dat Maxine iets geheimzinnigs aan het doen was bij de kassa. Mark ging heel stil  naar de winkel en zag nog net hoe Maxine de kassalade dicht deed. Mark knipte meteen het licht van  de winkel aan, en daar stond Maxine op heterdaad betrapt!  

Maxine was gesnapt en dat wist ze. Ze wist meteen dat haar billen, nu nog zacht en blank, straks over  een uurtje door papa een stevige wellicht verschrikkelijke beurt “billenschilderen” hadden gehad. Ze  zouden zo rood zijn, dat bavianen er jaloers op zouden worden. Het tintelde in haar buik nu ze wist  dat papa haar mooie billen tot strafeigendom zou maken. Ze was gesnapt, ze was gesnapt!! Haar  handen gingen als vanzelf naar de volle rondingen om ze op een soort hulpeloze manier toch nog te  beschermen. Papa was zo sterk en kon haar in 1 zwaai over zijn knie leggen. Of op de rug liggend de  benen omhoog tillen waardoor ze machteloos de slagen met zijn handen op haar 2 rondingen moest  ontvangen. Dat machteloze, de volledige overgave, de uiteindelijke rust en weten dat er na de pijn  volledige vrijheid is. Dat gaf Maxine ook wel vlinders in haar buik. Ze hoefde niet meer stiekem te  doen voor haar vader. De brandende billen zouden daar dagenlang het bevrijdende gevoel van zijn.  Na zo’n verschrikkelijk pak voor haar billen kon papa juist weer heel lief zijn.  

Maar daar waren we nu nog niet, wat gaat papa doen, oh help! Toen kwam er een soort berusting bij  Maxine, ze zou zich er nu aan overgeven, helemaal en echt eerlijk zijn. Maar zou ze de schuld zelf op 

zich nemen….Anna en Barbara niet “verraden” wat ga ik opbiechten, en de innerlijke spanning kwam  weer terug.  

Tijdens al deze gedachten van Maxine pakte Papa Maxine mee aan de arm en trok haar naar de  woonkamer. Zo jonge dame! Je begrijpt dat ik van jou heel graag uitleg wil wat jij bij de kassa deed!  Of eigenlijk beter laten we jou eens goed over de knie leggen om deze uitleg te bespoedigen. Maxine  werd simpel van de grond getild en over de knie gelegd. Er volgde een pak billenkoek die ze nog  nooit had gehad en ervaren. Niet alleen kreeg ze slaag voor haar stelen, ze moest ook vertellen  waarom en wie hier eventueel aan mee hadden gedaan. En dat was een gevecht. Dit wilde Maxine in  eerste instantie niet vertellen, maar de billenkoek werd steeds meer en verschillende instrumenten  om billen te tuchtigen werden in stelling gebracht om de waarheid boven water te krijgen. En water  vloeide er, tranen met tuiten! Maxine gaf uiteindelijk maar 1 naam: Anna! En smeekte haar vader te  stoppen nadat ze Anna “verraden” had. Al huilend smeekte ze dat de andere vriendin die mee had  gedaan door Anna zelf maar moest worden opgebiecht. Want het was Anna toch die dit allemaal had  bedacht.  

Na nog een extra pak voor haar mooie scharlaken rode billen, stopte Mark met de billenkoek en  stemde erin toe dat hij de volgende dag contact zou opnemen met de vader van Anna om eens een  stevig woordje met hem te wisselen over dit voorval. Maxine vertelde, nog een beetje snikkend, dat  volgens haar Anna nog nooit billenkoek had gehad en altijd wegkwam met een beetje beeldscherm  straf. Goed, had Mark gezegd, daar zal ik eens met de vader van Anna over hebben. Ik zorg ervoor  dat hij weet wat voor straf jij hebt gehad en wel heel uitgebreid en in detail. 

Posted on by admin

Volwassenheid (17)

Meneer Clarckx, Oscar, Jonas en Gina staan in een grote hal. Overal staan opstellingen van keukens, badkamers en installatiemateriaal. Gina en Meneer Clarckx lopen druk discussierend voorop. Gina vindt dat in de luxe familiewoningen en in de, zoals zij ze noemt, vrijgezellenwoningen alles duurzaam moet. De meeste woningen in het project zijn rijtjeswoningen waarbij alles al voor uitgezocht is.

Oscar versnelt zijn pas. ‘Ik ben het er niet mee eens. Dit wordt te duur. Dat beperkt de markt.’

Haar ogen schieten vuur als ze hem een vernietigende blik toewerpt. ‘Nee het zorgt ervoor dat er normale mensen in deze wijk komen wonen en niet allemaal blaaskaken zoals jij.’

Meneer Clarckx richt zijn blik op het plafond om niet in lachen uit te barsten. Jonas probeert haar blik te vangen, maar ze negeert hem expres. Hij pakt haar bij haar hand en stapt een beetje weg bij de rest. ‘Moet ik volgende keer dat je Oscar gaat zien je preventief over de knie leggen? Of ben je volwassen genoeg om je in te houden?’

Gina rukt haar hand los. ‘Begrepen.’ Snauwt ze hem toe.

Zijn blik zegt genoeg. Uitdagend blijft ze hem aankijken. ‘Ik hoef niet te wachten tot thuis als het nodig is.’

Voor nu is dat voldoende waarschuwing. Gina ontdooit wat en besluit Oscar te negeren.

‘Dus geen gas.’ Gaat meneer Clarckx verder. Er verschijnt een tevreden lach om haar lippen. Ze heeft het voor elkaar. Oscar zucht hoorbaar. ‘Hier is het laatste woord nog niet over gesproken.’ Antwoordt hij geërgerd.

Meneer Clackx draait zich om naar zijn zoon ‘Oh jawel. Geen gas zei ik toch. Zorg jij er nou maar voor dat je een goede keus maakt voor een badkamer, dan is het nog nuttig dat je er bent.’

Gina focust zich op een grote stelling tegels die haar aanspreekt. Jonas komt naast haar staan. ‘Niet naast je schoenen gaan lopen hoor.’  Klinkt het geamuseerd.

‘Zorg jij er nou maak voor dat je een goede kleur van deze tegels kiest, dan is het nog nuttig dat je er bent.’ Herhaalt ze haar schoonvader.

Jonas lacht hard. ‘Wacht maar mevrouw Clarckx. Jij bent vanavond van mij.’

Het is al laat als ze bij de auto’s staan. Meneer Clarckx pakt haar hand en drukt er een kus op. ‘Het was fijn zaken te doen met u mevrouw. Ik ben blij met de gemaakte keuzes.’

‘Het genoegen is geheel aan mijn zijde meneer.’ Giechelt ze.

Oscar stapt in zijn auto. ‘Ik ga. Shirley wacht vast al met het eten.’

Zonder verder dag te zeggen rijdt hij weg. Jonas schudt zijn hoofd. Oscar kan er niet goed tegen als de dingen anders gaan dan dat hij wil. ‘Komen jullie anders bij ons eten? Als Gina nu nog moet koken wordt het zo laat voor jullie.’

Jonas knikt. ‘Prima, als mam het niet erg vindt.’

Mevrouw Clackx staat al op hun te wachten. Enthousiast groet ze hun. ‘Wat fijn dat jullie er zijn. Gezellig. Ga zitten.’

Jonas en Gina gaan aan tafel zitten. Het is gezellig en Gina is blij dat ze niet nog heeft hoeven koken. ‘Ik ben zo benieuwd wie ons als eerste grootouders zal maken.’ Zegt meneer Clarckx. Het valt meteen stil. Gina blijft stoïcijns naar haar bord staren. Mevrouw Clarckx geeft haar man een schop onder tafel. Jonas kucht. ‘Ik denk Shirley pa.’

‘Zal ik koffie zetten?’ Vraagt Gina als ze de laatste borden naar de keuken brengt.

‘Nee hoor kind. Ga lekker zitten. Dat apparaat van ons heeft binnen mum van tijd iedereen voorzien van koffie. Neem jij anders vast de gebakjes mee?’

Gina draagt voorzichtig de doos naar de tafel. Iedereen kiest een gebakje en zij neemt het gebakje dat overblijft. De eerste hap smaakt verschrikkelijk. Uit beleefdheid neemt ze nog twee happen en dan laat ze het staan. ‘Het spijt me mevrouw, maar ik heb echt genoeg gehad.’

‘Geeft niet kind. Lekker laten staan.’

Jonas pakt haar schoteltje. HIj neemt een hap, maar spuugt het in een servet uit. ‘Dat is niet goed hoor. Dat jij nog een hap genomen hebt is echt een heldendaad.’

Mevrouw Clarckx pakt het schoteltje en ruikt eraan. ‘Ik ga morgen meteen terug naar de bakker. Deze is bedorven. Gina je bent hier gewoon thuis hoor je kan gewoon zeggen als iets niet lekker is. Doen hoor de volgende keer.’

Gina knikt verlegen.

In de auto knijpt Jonas even in haar been. ‘Vond je het vervelend dat pa dat zei over kinderen?’

Gina knikt, maar zegt verder niks. ‘We moeten er beide klaar voor zijn Gina. Voel je niet verplicht om meteen een gezin te stichten.’

Gina haalt diep adem en sluit haar ogen. ‘Ik wil graag meteen naar bed. Ik voel me niet lekker.’

Jonas knikt. Ze ziet bleek. Misschien is haar maag van slag door dat gebakje. Als ze thuis zijn rent Gina meteen naar het toilet. Ze blijft overgeven. Jonas klopt op de deur. ‘Gaat het? Kan ik wat voor je doen?’

Hij krijgt geen reactie. Gina kan niet stoppen. Na een tijdje komt er niks meer op. Als ze de deur opent schrikt Jonas van hoe bleek ze ziet. ‘Kom lieverd ik breng je naar bed. Wil je een beetje water?’

Ze schudt haar hoofd. Halverwege de trap voelt ze zich weer beroerd. Net op tijd weet ze de badkamer te bereiken. Als ze op haar bed gaat zitten voelt ze zich slap en erg lamlendig. Jonas helpt haar met uitkleden en stopt haar lekker in. Hij blijft naast haar zitten tot ze slaapt.

De nacht verloopt onrustig. Meerdere keren loopt ze naar de badkamer. Je zou denken dat haar maag toch eens leeg moet zijn.

Als de wekker gaat komt ze overeind. Jonas duwd haar meteen terug in bed. ‘Geen denken aan. Jij blijft in bed. Ik zal je moeder bellen of ze straks bij je wil komen.’

Gina kreunt zacht. Haar hoofd doet pijn en haar maag is nog steeds van slag. ‘Ik wil naar beneden. En ik wil niet dat mijn moeder komt hoor.’

Jonas werpt haar een strenge blik toe. ‘Ik breng je beneden dat is goed, maar ik laat je hier niet de hele dag alleen zitten.’

Gina is te lamlendig om tegen te spreken. Als ze opstaat voelt ze pas hoe wankel ze op haar benen staat. Ze steunt op Jonas. Hij is bezorgd. ‘Ik denk dat ik een dokter bel.’

Gina schudt haar hoofd. ‘Het zal straks wel beter gaan. Misschien moet ik een cracker eten of iets dergelijks.’

Gina laat zich langzaam op de bank zakken. Jonas loopt naar de keuken. Ze hoort hem telefoneren. Als hij terugkomt heeft hij een kop thee bij zich en een droge cracker. ‘Je moeder komt meteen hierheen.’

Gina zucht diep. ‘Het is dat je te ziek bent om op je benen te staan anders had ik je over de knie gelegd.’

Gina krijgt een kleur. ‘Maar…’ Hij legt zijn vinger op haar lippen. ‘Neem een slok en probeer wat te eten.’

Voorzichtig neemt ze een slok thee. Het is nog te heet. Ze neemt een paar happen van de cracker. Het valt meteen verkeerd. Ze wil naar rennen, maar ze is te wankel en valt om. Jonas wil haar helpen, maar het is al te laat. ‘Oh shit sorry. Ik zal het opruimen.’

Jonas tilt haar op en legt haar terug op de bank. ‘Niks daarvan.’

Hij haalt een emmer en zet die naast haar neer. Dan loopt hij naar de keuken en maakt een sopje. ‘Ik ga de dokter bellen. Dit is niet goed.’

Terwijl hij de vloer schoonmaakt belt hij de dokter. Ze probeert het gesprek te volgen, maar het bonkt zo in haar hoofd dat ze zich laat wegzakken in slaap.

Later wordt ze wakker van gedempte stemmen. Voorzichtig komt ze overeind. Elke beweging is te veel. Gina kan nog net op tijd de emmer pakken. De deur gaat open en haar moeder loopt bezorgd naar haar toe. Ze voelt de koele hand van haar moeder op haar hoofd. ‘Volgens mij heeft ze koorts.’

Gina sluit haar ogen. De koele aanraking voelt prettig. ‘Dat is fijn mam.’

Haar moeder glimlacht. ‘Kan je een washandje nat maken Jonas?’

Jonas doet wat hem gevraagd wordt. Voorzichtig legt hij het koude washandje op haar voorhoofd. De deurbel gaat. Jonas doet open. Gina wil opstaan om de dokter een hand te geven, maar haar moeder duwd haar terug naar achter. ‘Spaar je krachten meisje, je hebt niet in de gaten hoe beroerd je bent.’

De dokter lacht vriendelijk naar haar. ‘Mevrouw Clarckx, ik wil dat u rustig blijft liggen. Ik ga u onderzoeken.’

Gina knikt. Haar mond is droog en ze heeft de kracht niet wat te zeggen.

‘Mevrouw, ik denk niet dat het heel ernstig is. Uw man vertelde, dat u maar heel weinig van het bedorven voedsel heeft gegeten. Toch heeft u er erg last van. Ik schrijf u wat voor zodat het spugen stopt. Het is belangrijk om te drinken, maar wel met kleine slokjes. Eten hoeft even niet, maar wel blijven drinken. Als het spugen na de medicatie niet stopt wil ik dat u contact met mij opneemt.’

Gina sluit haar ogen. ‘Dank u dokter.’ Zegt ze zacht.

Jonas laat de huisarts naar buiten.

‘Ik moet echt even de deur uit voor een afspraak, maar daarna kom ik weer terug. Fijn dat u hier bent, want ik wil niet dat Gina alleen is.’

‘Natuurlijk Jonas ik blijf hier zolang als nodig is. Maak je geen zorgen.’

De medicijnen slaan snel aan. Gina heeft nog wel een volle week nodig om echt weer op kracht te komen, maar dan is ze ook weer helemaal zichzelf.

Posted on by admin

Volwassenheid (16)

Het is zaterdagochtend. Jonas heeft de opdracht gekregen in bed te blijven totdat Gina hem komt halen. Het is zijn verjaardag. De laatste dagen heeft ze in het geheim gewerkt aan een schilderij speciaal voor hem. In de serre heeft ze hem tentoongesteld op een ezel met een doek eromheen. In de eetkamer heeft ze de tafel mooi gedekt en een uitgebreid ontbijt verzorgd. Op zijn bord heeft ze een klein pakje gelegd. Een extra cadeautje.

Zo nu eerst samen douchen en dan kan de verjaardag beginnen.

‘Goedemorgen schat! Kom je mee douchen?’

Vrolijk staat ze naast het bed te huppen. ‘Dag schoonheid. Met jou wil ik altijd douchen.’

Samen lopen ze naar de badkamer. Dicht tegen elkaar staan ze onder de warme straal. Hij streelt haar rug en billen. Zij slaat haar armen om hem heen. Ze kan niet wachten tot ze haar cadeau kan geven. Hij merkt haar ongeduldigheid. Stiekem is hij heel nieuwsgierig wat ze beneden allemaal heeft gedaan, maar dat laat hij haar niet merken.

Na het douchen is Gina binnen mum van tijd aangekleed. Jonas neemt de tijd. ‘Kom nou. Schiet nou op.’

Gina wiebelt zenuwachtig heen en weer. ‘Ik wil naar beneden.’

Jonas lacht. ‘Waarom zo’n haast. Het is zaterdag en de visite komt pas vanmiddag.’

Gina rolt met haar ogen. ‘Kom nou maar gewoon mee.’

Ze pakt zijn hand en trekt hem mee. Onderweg naar beneden knoopt hij zijn overhemd nog dicht. Voordat ze de deur open doet houdt ze hem tegen. ‘Ogen dicht!’ Roept ze blij.

Hij sluit zijn ogen. Hij moet lachen om haar enthousiasme. ‘Ik ben benieuwd.’

‘Hoezo? Je wilde toch niks voor je verjaardag.’ Grapt ze.

‘Nou dan is dit behoorlijk wat poespas voor niks.’

Gina lacht en trekt hem mee. ‘Niet kijken hoor.’

Ze houdt stil voor het schildersezel. De zon schijnt door de ramen en het uitzicht op de bloeiende tuin is prachtig. ‘Oké kijk maar.’

Hij opent zijn ogen en kijkt om zich heen. ‘Haal het er maar af.’ Ze springt op en neer van plezier. ‘Wel voorzichtig doen hoor.’

Hij pakt een punt van het doek en haalt het voorzichtig eraf. Het blijft oorverdovend stil in de ruimte. Gina kijkt hem nerveus aan. ‘Vind je het niet mooi?’

Jona kijkt haar vol ongeloof aan. ‘Niet mooi? Gina het is prachtig! Heb jij dit geschilderd? Het lijkt wel een foto. Het is buitengewoon! Het raakt me ook. Ik weet niet hoe ik je moet bedanken.’

Gina ontspant zichtbaar. ‘Oh nou eh ja oke. Je hoeft niet te overdrijven.’

Jonas gaat telkens ergens anders staan om het goed te kunnen bekijken. ‘Ik overdrijf niet het is echt het mooiste wat ik ooit heb gezien.’

Gina heeft het huis geschilderd omringd door de prachtige bloemen die nu zo mooi hun plek opeisen in de tuin. Ook de geiten en kippen die nu veel buiten zijn heeft ze geschilderd. Hij doet een stap naar voor en klapt in zijn handen. ‘Ik zit in de serre! En jij daar! Aan het schilderen. Nou magnifiek! Deze komt in de woonkamer te hangen. Zeker weten. Iedereen moet dit zien.’

Verlegen staart ze naar de grond. Deze reactie had ze niet verwacht. Hij pakt haar beet en zwiert met haar door de kamer. Hij drukt een kus op haar mond. ‘Dank je wel lieverd. Ik had niet meer kunnen wensen.’

Gina lacht en pakt zijn hand. ‘Kom, het is nog niet klaar.’

Hij lacht hard als hij zijn versierde stoel ziet. Die hangt vol slingers en ballonnen. ‘Geweldig schat. Ik heb nog nooit zo’n uitgebreid verjaardagsontbijt gehad. Wat een werk heb je er van gemaakt.’

Hij pakt het doosje op en bekijkt het van alle kanten. ‘Wat is dit?’

‘Misschien moet je het openmaken dan weet je het.’

Voorzichtig haalt hij het papier eraf. Het is een langwerpig doosje. Hij opent de deksel en laat zijn vingers over de inhoud glijden. ‘Is het eh je smaak?’

Hij haalt de briefopener en pen uit het doosje. Er staan een datum en zijn initialen in gegraveerd. ‘Wat mooi lieverd. Het is precies mijn smaak. Je bent een engel.’

Gina zucht opgelucht. ‘Gefeliciteerd lieverd. Geniet van je dag.’