‘Neem mijn maar quad maar Tom’, riep Wouter. Hij staat achter mijn auto. Jullie kunnen dat meer van de omgeving zien in kortere tijd, bovendien is het niet zo vermoeiend voor Katy.

‘Goed idee, Wouter’, riep Tom terug en begon te lopen. ‘Meekomen jij, wij moeten nodig eens praten’.

De woorden van Tom klonken streng. Ze zorgden ervoor dat Katy kriebels in haar buik kreeg.. Ze wist dat haar meer stond te wachten dan alleen een beetje sightseeing. Ook Wouter en Annie wisten wat Katy te wachten stond, toen ze het stel weg zagen rijden.

Annie maakte zich zorgen over wat Wouter tegen haar gezegd had. De blik in zijn ogen stelde haar ook al niet gerust. Annie wist dat ze te ver gegaan was. De vastberaden blik van Wouter maakte duidelijk dat ze net zo diep in de problemen zat als Katy.

Annie ging ijverig aan de slag toen Tom en Katy uit het zicht verdwenen waren. Ze leegde de koffiepot en spoelde deze om. Vervolgens liep ze naar het butagasstel en vulde de blauw geëmailleerde ketel met water uit een jerrycan. Even later brandde het vuur onder de ketel.

Annie liep naar de tafel en begon met de voorbereidingen voor het eten. Wouter kwam naast haar staan. ‘Lukt het allemaal? Heb je hulp nodig?’

Het gaat prima, liefje. ‘Ik was van plan het fruit voor de fruitsalade schoon te maken. De salade die je zo lekker vindt’, voegde ze eraan toe. Verder is alles al klaar… als het zover is, kun je het vlees op de barbecue klaar maken’.

‘Ik denk dat die fruitsalade nog wel even kan wachten. Wij moeten eens even ernstig praten, Annie’, zei Wouter toen hij het mes uit haar handen pakte en op de tafel legde. ‘Leg de watermeloen terug in de koelbox en kom mee naar de camper’.

Annie sloot haar ogen en krom ineen onder zijn woorden. Ze wilde nog wat zeggen, maar zijn blik maakte duidelijk dat ze er beter het zwijgen toe kon doen. Zodra de meloen in de koelbox lag, draaide Annie zich om en liep in de richting van de camper. Wouter liep vlak achter haar, waardoor ze zich net een klein meisje voelde dat naar haar kamer gestuurd werd.

Bij de deur van de camper aangekomen, keek ze over haar schouder en zei, ‘Liefje…”

Wouter liet haar niet uitspreken. ‘Naar binnen, Annie’, bromde hij. Toen ze het opstapje opstapte gaf hij haar een harde klets op haar billen.

‘Auw!’, gilde Annie en sprong naar binnen, ze draaide zich om en greep met beide handen haar bips vast.

‘Er volgt nog veel meer auw, jongedame’, zei Wouter streng. Hij wees naar haar spijkerbroek en vervolgde, ‘uit!’

‘Oh, liefje, neer, alsjeblieft’, smeekte Annie.

‘Wat heb ik gezegd?’, vroeg Wouter. Hij draaide Annie om en liet zijn hand nog twee keer op haar billen neerkomen.

‘Oh, auw! Goed…, goed…’, piepte Annie. Ze draaide haar rug naar hem toe en begon haar broek los te maken. Tegelijkertijd gleed ze uit haar schoenen.

Wouter liep naar de tafel en pakte een stoel. Hij zette deze in het midden van de ruimte. Terwijl hij Annie strak aankeek ging hij zitten.

‘Schiet op!’, foeterde hij. ‘En kom hier…’

‘Liefje, niet doen…’, begon Annie.

‘Ik wil geen word meer van je horen, jongedame. Ik wil dat je hier komt. Hier om precies te zijn’, Wouter wees aan zijn rechterzijde naar de vloer.

Annie, die Wouter niet bozer wilde maken dan hij al was, legde haar spijkerbroek op het aanrecht en liep naar de plaats die hij aangewezen had.

‘Enig idee waarom jij en ik hier zijn en ik op het punt sta je billen bloot te maken?’, vroeg Wouter.

‘Ik denk omdat ik Katy over het weekend verteld heb, terwijl jij me gezegd had dit niet te doen’, antwoordde Annie zachtjes.

‘Precies! En wat denk je dat er daarom gaat gebeuren?, Annie’, vroeg hij.

‘Ik ga een pak op mijn bips krijgen’, zei Annie met een trieste gezichtsuitdrukking.

‘Als je dat maar weet’, zei Wouter terwijl hij Annie over zijn knie legde. ‘Ik ga je eerst op je billen geven… en vervolgens ga ik je nog veel meer op je billen geven. Wat zeg je daarvan?’, vroeg hij terwijl hij zijn hand op haar billen liet neerkomen. Vervolgens bleef zijn harde hand een hele poos op haar kleine onderbroekje neer regenen.

‘Ik heb nog geen antwoord gehad, jongedame. Waarom denk je dat je een pak op je billen krijgt op een mooie middag als deze?, vroeg hij sarcastisch.  

‘Oh, liefje, het spijt me. Het spijt me heel erg’, jammerde Annie. Ze begon met haar benen te trappelen. De hand van Wouter bleef onophoudelijk neerkomen. Iedere klap brandde als vuur. Annie wist zeker dat ze nooit weer zou kunnen zitten. Hij had haar bips en bovenbenen al flink in brand gezet.

Uiteindelijk stopte Wouter. Hij haakte zijn vingers achter het elastiek van haar onderbroek en begon deze omlaag te schuiven. Het kostte een paar bewegingen en wat hulp van Annie om ze over haar heupen omlaag te schuiven. Voor ze het wist hing het broekje om haar enkels. Wouter sloeg zijn rechterbeen over haar onderbenen en ging verder waar hij gebleven was.

Wouter gaf Annie maar zelden een pak op haar bips als hij boos was. Maar vandaag was zo’n dag. Wouter was boos. Je kon zelfs zeggen dat hij woedend was op zijn vrouw toen hij het pak slaag begon. Tegen de tijd dat hij klaar met haar was, waren haar bovenbenen en billen roodgloeiend.

Wouter stond en hield zijn vrouw een poos stevig zijn armen. Annie huilde hete tranen tegen zijn borst en bleef maar herhalen hoeveel spijt ze had. Wouter wreef over haar rug en gaf haar een kus op haar voorhoofd.

‘Ik weet dat je er spijt van hebt, Annie. Rustig nu maar. Trek je onderbroek en je spijkerbroek maar weer aan. En kom dan maar even een poosje bij me zitten tot Tom en Katy weer terug zijn.

‘Oh, liefje, mag ik mijn onderbroekje alsjeblieft uitlaten?’, vroeg Annie.

‘Nee! Trek ze aan en vlug een beetje’, zei hij streng.

Annie liep naar haar kleren en trok haar broekje voorzichtig over haar gezwollen billen. Ze kreunde. Haar bips voelde aan alsof hij werkelijk in brand stond. Toen ze haar spijkerbroek omhoog trok, nam de pijn nog veel meer toe. Bukken om haar schoenen aan te trekken, was nog het ergste.

‘Wouter, alsjeblieft, laat me een korte broek aantrekken’, huilde Annie.

‘Nee! Je had je spijkerbroek aan. En die doe je weer aan. En schiet een beetje op anders kom ik je een handje helpen’, voegde hij eraan toe. Er klonk geen medelijden in zijn stem, maar in zijn hart had hij dat wel een beetje. Maar niet genoeg, om concessies te doen.

Uiteindelijk had Annie haar kleren aan en stond voor Wouter. Omdat hij wist dat ze niet zou gaan zitten als hij daar niet om vroeg, pakt hij haar bij haar arm en zette haar op zijn rechterknie. Annie huilde van de pijn.

‘Stil!’, zei Wouter streng. Het is je eigen schuld. En verder moet je weten, dat je maar de helft gekregen hebt van wat je tegoed hebt’.

Annie begon te protesteren, maar Wouter legde haar het zwijgen op.

‘Je wist dondersgoed waar je mee bezig was toen je Katy over het weekend vertelde. Je wist ook heel goed dat je gezien de gezondheidstoestand van Katy dit aan Tom en mij moest overlaten. Ik ben boos op je Annie, ik zou je eigenlijk over de knie moeten leggen en van voren af aan moeten beginnen. En dat zou ik zeker doen, als ik geen last van mijn hand zou hebben’.

‘Oh… en jij denkt dat mijn billen nog geen pijn doen, huh?, zei Annie sarcastisch.

In een beweging legde Wouter haar over de knie en sloeg haar twintig keer heel hard op haar bips. Dat zou ze nog wel een poosje voelen. Hij liet haar weer op zijn knie zitten en vroeg, ‘heb je verder nog wat te zeggen, jongedame?’

‘Nee, Wouter. Het spijt me. Echt waar’, snikte Annie.

‘Dat is je geraden ook’, zei Wouter streng. ‘En nu gaan we met het eten beginnen, totdat ze terug zijn. En jij gedraagt je, want anders leg ik je straks over de knie waar Tom en Katy bij zijn’. Hij was even stil en keek of ze wel goed oplette.

‘Wanneer we vanavond gaan slapen, kun je nog een pak op je billen verwachten, Annie. Maar dan gebruik ik de paddel. Zorg dat deze op het nachtkastje ligt als ik binnen kom. Heb je dat begrepen, jongedame?’

Tom en Katy waren het bos ingetrokken toen Wouter en Annie hun gesprek in de camper beëindigden. Tom stopte en zette de quad uit.

‘Wat vind je ervan, liefje? Is het hier niet mooi?’, vroeg Tom toen hij van de motor stapte.

‘Oh ja! Het is hier erg mooi, schatje. De bomen, de dennengeur… het is prachtig. Dank je wel dat je me hier mee naar toe genomen hebt’.

Tom glimlachte en gaf haar een knipoog. ‘Stap maar even af. We gaan een eindje lopen. Ik wil je een beekje laten zien wat hier vlak achter loopt’.

Katy stapte af. Tom stak zijn hand uitnodigend naar haar uit. Ze legde haar kleine hand in de zijne. Samen liepen ze het pad af tot ze het geluid van het water hoorden. Tom deed het rustig aan omdat hij zich realiseerde dat zij twee stappen moest zetten tegen hem een. Geen van beiden zei wat. Beiden waren in gedachten verzonken… en genoten van de omgeving. Een paar minuten later kwamen ze aan op de plaats die Tom in gedachten had. Hij glimlachte bij de gedachte hoe Katy zou reageren.

De smalle beek kende een behoorlijke stroming en was prachtig om te zien. Het water kolkte naar beneden.

Aan de over van de beek lag een dikke boomstam. Tom nam Katy mee daar naartoe. Hij ging zitten en zette Katy tussen zijn benen zodat ze met haar rug tegen hem aanleunde. Hij deed zijn sterke armen om haar heen. Katy legde haar handen op zijn onderarmen. Een gevoel van veiligheid nam bezit van haar.

Ze keken beiden naar het stromende water en naar de wind in de bomen. Zowel Tom als Katy genoten altijd enorm van dit soort momenten. Op deze momenten begrepen ze elkaar zonder woorden.

Na een hele poos boog Tom zich voorover en kuste Katy in haar nek. Katy had geduldig zitten wachten tot hij in beweging zou komen. Ze voelde dezelfde kriebel in haar buik als eerder op de camping.

‘Je hebt jezelf in de nesten gewerkt, jongedame. Ben je je daarvan bewust of moet ik het je voorkauwen?’, fluisterde Tom in haar oor.

‘Dat idee had ik al, ja’, antwoordde Katy. ‘Voor het geval het er nog toe doet, biedt ik mijn verontschuldigingen aan. Ik ben me ervan bewust dat ik beloofd had erover op te houden tot we weer thuis zouden zijn. Het spijt me dat ik dat ik door ben blijven zeuren waar Wouter en Annie bij waren’, voegde ze er aan toe.

Het werd weer stil en ze luisterden naar het water en de geluiden van het bos.

Tom voelde hoe de spanning bij Katy aan het opbouwen was. Hij hielp haar zich in zijn armen om te draaien. Katy sloeg haar arm om zijn ribbenkast en legde haar hoofd op zijn schouder. Tom wreef over haar rug.

‘Kun je me misschien vertellen waarom je deed wat je beloofd had niet te doen, liefje’, vroeg Tom zachtjes.

‘Het was al gebeurd voor ik het goed en wel in de gaten had’, fluisterde Katy. ‘En waarom, schatje, ik kan alleen maar zeggen dat mijn mond sneller was dan mijn gezonde verstand’.

Katy huiverde. Hij bleef over haar rug wrijven. Ze deed haar ogen dicht en liet zich kalmeren door zijn liefdevolle aanrakingen.

Tom gaf haar een kus op haar voorhoofd en vervolgde, ‘We hebben het al vaak over je gezondheid gehad, Katy. Ik wil je graag helpen. Jij moet bij de les blijven en geen domme dingen doen. Je kunt niet meer het uiterste van jezelf vergen. Dat zit er niet meer in. We hebben het er al vaak over gehad. Ook zijn er beloftes gedaan’.

‘Krijg ik een pak op mijn billen?’, vroeg Katy.

‘Ik weet het niet zeker. Heb je een pak op je billen nodig?’, vroeg Tom op zijn beurt.

‘Oh, Tom! Kon je me niet vragen of ik zou willen dat je me een pak op mijn billen geeft, in plaats van dat ik het nodig heb?’

‘Ok, Katy, wil je dat ik je een pak op je billen geef?’, vroeg Tom. Er verscheen een glimlach op zijn gezicht. Hij wist dat Katy momenteel een innerlijk gevecht aan het leveren was. Beiden wisten dat ze pak op haar bips nodig had om de lucht te klaren nu ze haar belofte niet nagekomen was.

‘Nee! Ik wil helemaal geen pak slaag’, riep Katy. ‘Oh, liefje… het spijt me, het spijt me zo!’

‘Ik weet het. Het spijt mij ook. Het doet me pijn wanneer je je beloften niet nakomt, zeker als we samen afspraken gemaakt hebben. Wanneer ik iets beloof, doe ik altijd mijn uiterste best mijn beloften na te komen, Katy’, legde Tom uit.

Er viel opnieuw een stilte.

‘Wat kan ik doen om de pijn bij je weg te nemen, liefje’, vroeg Katy terwijl ze hem aankeek. Ze keken elkaar aan en voelden elkaars pijn.

‘Zeg jij het maar, schatje. Jij hebt je woord gebroken, zeg jij maar hoe je het goed kunt maken’, zei Tom uitdrukkingsloos.

Katy wist niet waar ze moest zoeken. Er ging een rilling door haar lijf.

‘Heb je het koud, liefje?’, vroeg Tom bezorgd.

‘Nee dat niet, ik ben een beetje bang’, antwoordde Katy.

‘En waarom ben je bang, liefje? Ik ben toch bij je? Ik zal zorgen dat je niets overkomt’, probeerde Tom haar gerust te stellen.

‘Ik ben bang dat de pijn me teveel zal zijn, denk ik. De pijn waar ik zelf verantwoordelijk voor ben’, antwoordde Katy.

‘Maar je weet vast hoe iets wat tussen ons staat het best uit de weg geruimd kan worden’. Tom bleef haar aankijken terwijl zij in gevecht met zichzelf verwikkeld bleef.

‘Ik denk het wel… ik denk het wel’, stotterde Katy. Ze zocht de juiste woorden, maar kon ze niet vinden.

‘Wat denk je te weten, Katy? Heb je een pak op je bips nodig?’, vroeg Tom. ‘Is dat wat je me probeert te vertellen?’

Er verscheen een traan in de ooghoek van Katy.

‘Ja, Tom. Ik denk dat ik een pak op mijn billen nodig heb’, zei ze terwijl Tom de traan wegveegde. ‘Ik wil geen pak op mijn billen… maar ik weet heel goed dat ik pas rustig wordt als ik een flink pak op mijn billen gehad heb’.

Ze keek omlaag naar het shirt van Tom. ‘Het spijt me, liefje’, voegde ze eraan toe.

Tom duwde met zijn vinger haar kin omhoog zodat ze elkaar weer aankeken. ‘Ik weet het, schatje. Wil je ophouden jezelf pijn te doen?’, vroeg hij zachtjes.

‘Ik weet niet hoe ik moet stoppen, liefje. Je gaat me een pak op mijn bips geven en dan zal ik alle nare gedachten en gedragingen los kunnen laten… maar hoe zal het jou vergaan? Hope raak jij je pijn kwijt? Oh, liefje… ik ben bang’, zei Katy. Ze legde haar hoofd op Tom zijn schouder en begon te huilen.

‘Hee, hee, hee, Luister nu eens even, schatje. Het is niet de bedoeling dat je begint te huilen voor je over mijn knie ligt. Wanneer ik je een pak slaag gegeven heb, dan zijn we beiden van onze pijn en angst verlost. Weet je nog?’, legde Tom uit.

‘Oh Tom’, huilde Katy. ‘Wat mankeert me toch?’

‘Niets wat een flink pak op je billen niet op kan lossen’, grinnikte Tom.

Hij zette zijn handen in haar zij en zette haar voorzichtig op haar benen. Voordat Katy in de gaten had wat er gebeurde, had Tom haar spijkerbroek open geknoopt en tot haar knieën omlaag geschoven. Haar onderbroekje volgde snel en voordat Katy adem kon halen, had Tom haar over de knie gelegd.

‘Katy, kun je me vertellen wat er aan de hand is en waarom, alsjeblieft?’, vroeg Tom nadat hij haar in de positie had gelegd waarin hij haar wilde hebben.

‘Oh schatje…’, snikte ze. ‘Ik krijg een pak op mijn blote billen omdat ik me niet aan mijn belofte gehouden heb en omdat ik me de laatste tijd verschrikkelijk loop aan te stellen’.

‘Ik wil dat je me vraagt om je te straffen, Katy? Zou je dat alsjeblieft willen doen?’, vroeg Tom.

Katy haalde diep adem en antwoordde schuldbewust, ‘Oh… oh, liefje… Goed dan… Geef me alsjeblieft een pak op mijn billen, Tom, en wel zo dat de pijn die ik veroorzaakt heb, tot het verleden gaat behoren’.

‘En…’, vroeg Tom, ‘Wat nog meer, Katy… wat moet nog meer opgelost worden?’

‘Lieve help… en gaaf me alsjeblieft een pak op mijn billen, totdat jij tevreden bent en de indruk hebt dat ik mezelf niet meer in de weg zit’.

‘Goed zo, meisje!’,  Tom tikte een paar keer zachtjes op haar blote bips. Ik weet dat je nog gevoelig bent van vanmorgen, Katy. Jij hebt echter de regie tijdens dit pak slaag. Geef je aan je straf over en het zal voorbij zijn. Ik zal je dan vergeven omdat je jezelf hebt vergeven. Als je je verzet, blijf ik doorgaan. De rit terug naar de camping zal onaangenaam te zijn, om nog maar te zwijgen van de rit naar huis. Denk aan wat je te doen staat, Katy… Neem je straf goed in ontvangst en het zal niet lang duren. Als je vergeet na te denken, zoals je vanmiddag deed, toen je je belofte niet nakwam en het pak slaag zal voortduren. Aan jou de keus. Maak het me niet te moeilijk, meisje. Jij hebt vanaf nu de regie’, zei Tom voordat hij begon.

Zijn vrouw een pak op haar blote billen geven aan de waterkant was geen vervelende klus voor Tom. Katy had nog steeds zere billen van die ochtend. Toch sloeg Tom hard genoeg om haar een lesje te leren. Katy huilde vanaf de eerste klap. Haar lichaam verzette zich en ze schopte in het rond. Tom moest zelfs even stoppen anders was ze van zijn schoot gevallen. Toen hij haar een paar keer hard op haar bovenbenen sloeg en haar liet weten dat hij op deze manier nog lang niet op zou houden, zag Katy in waar ze mee bezig was. Ze gaf zich uiteindelijk aan haar straf over.

Toen het pak slaag voorbij was, bleef Katy lang nasnikken. Tom kalmeerde haar op de gebruikelijke manier. Niet lang daarna zat ze op zijn knie met haar hoofd op zijn schouder. Haar broek en onderbroek hingen om haar enkels.

‘Wil je me vergeven, liefje?’, snikte ze.

‘Natuurlijk vergeef ik je, schatje’, antwoordde Tom. Hij tikte een paar keer op haar warme bips en stelde voor dat ze haar kleren in orde zou brengen en dat ze terug zouden gaan naar de camping. Hij dacht dat Wouter en Annie wel zouden zitten wachten met het eten.

‘Oh, Tom, mag ik mijn onderbroek alsjeblieft uitlaten’, huilde Katy.

‘Laten we dat maar niet doen. Niet vandaag, schatje’, antwoordde hij.

Katy wilde nog wat zeggen, maar bedacht zich. In plaats daarvan haalde ze diep adem en zei, ‘Oh, OK’. Toen stond ze op om haar broek en onderbroek omhoog te doen.

Tom liep naar de beek en maakte zijn zakdoek nat in het koude water. Terwijl Katy haar kleren in orde bracht, liep naar haar toe en veegde haar gezicht af. Toen hij de natte lap van haar gezicht haalde, lachte hij naar haar.

‘Alles in orde, schatje?’, vroeg hij.

‘Ja hoor, alles in orde’, antwoordde Katy.

Tom gaf haar een dikke kus en Katy kuste hem hartstochtelijk terug.

‘Ik hou van je’, zei Tom en nam haar kleine hand in de zijne.

‘Ik ook van jou, liefje, ik ook van jou’, antwoordde Katy met een liefdevolle glimlach.

Hand en hand liepen ze terug naar de quad en begonnen aan de terugweg naar de camping.

Dit waren zomaar een tweetal gebeurtenissen van twee alledaagse stellen uit een alledaags dorp op een alledaagse herfstmiddag.

Katy kreunde, toen Tom aankondigde, ‘… en dat is drie, voor tegenspreken!’

Ze hoorde de rest van de woorden van Tom niet. In plaats daarvan begon ze meteen te smeken, ‘Alsjeblieft, schatje. Oh, alsjeblieft, ik zal heel lief zijn’.

‘Dat weet ik wel zeker, tegen de tijd dat ik klaar met je ben’, antwoordde Tom met een liefdevolle grijns.

Katy bedacht zich wat haar te wachten stond. Niet alleen zou ze een pak op haar bips krijgen als gevolg van dat stomme spelletje van hem, maar had inmiddels ook al een tweede pak slaag verdiend.

‘En’, bedacht ze, ‘God mag weten hoeveel er nog bij komt voor dit stomme spelletje voorbij is!’

De grijns op het gezicht van Tom leerde dat zijn spelletje nog maar net begonnen was.

Katy’s gedachten maakten overuren.

‘Hoe klets ik me hier in vredesnaam uit? Het doet nog zeer van eerder vanochtend. Ik kan niet eens fatsoenlijk zitten’, dacht Katy en trok een grimas.

Tom stond op en draaide zich in de richting van zijn vrouw. Hij zette zijn knie op het bed en stak zijn hand naar Katy uit.

‘Oh Tom’, protesteerde Katy.

‘Ring’, deed de telefoon.

Tom stopte zijn beweging en keek Katy aan. Hij wees in haar richting en zei, ‘Geen beweging, meisje!’

‘Ring’, deed de telefoon weer.

Tom draaide zich om en pakte de hoorn van het toestel.

‘Hallo’, zei hij. ‘Ha, maatje’.

Er viel een stilte. Tom ging op het bed zitten.

‘Nee, ik had net een man-vrouw gesprek’.

Opnieuw viel er een stilte. Tom grinnikte. ‘Ja… dat heb je goed geraden, maatje. En hoe gaat het met jou en je vrouwtje?’

Toen het gesprek vorderde, en Tom steeds meer zijn aandacht verloor, schoof Katy steeds meer naar de rand van het bed en was door de deuropening vertrokken voor Tom in de gaten had wat er gebeurde.

‘Katy!’, riep hij, ‘kom als de gesmeerde bliksem terug!’

Nu was het de beurt aan Katy om te grinniken. Ze maakte dat ze uit de voeten kwam.

‘Ik ben zo terug, schatje’, riep ze.

Tom hoorde haar giechelen toen ze er vandoor ging. Hij moest er om glimlachen. Het was lang geleden dat hij haar had horen giechelen. In de wetenschap dat ze niet ver kon komen, verlegde hij zijn aandacht weer naar de telefoon.

‘Ja, Wouter, het is een fulltime baan om die ondeugd in de gaten te houden’, antwoordde Tom. Hun gesprek duurde nog vijf minuten voort. Genoeg tijd voor Katy om af te maken waar ze mee bezig was voor Tom haar kwam zoeken.

Toen Tom opgehangen had, haastte hij zich naar de keuken. Hij riep Katy, maar er kwam geen antwoord. Hij liep alle kamers af, maar nergens was een spoor van Katy te vinden. Toen hij terugkwam in de keuken lag er een doosje waar een filmrolletje in gezeten had op het aanrecht. ‘Die ondeugd!’, zei hij hardop.

Tom draaide zich om en liep naar de achterdeur. Hij greep bij de kapstok naar zijn jasje, maar dat hing er niet meer. Opnieuw moest Tom grinniken. Hij liep de deur uit en ging op weg naar de garage. ‘Ik hou van je, Katy’, zei hij tegen zichzelf.

Hij liep naar zijn auto en wilde de deur openen. Hij zat op slot.

‘Doe die deur open, Katy’, bulderde Tom terwijl hij zijn vrouw streng aankeek. Hij deed zijn best zijn lachen in te houden. Hij wilde in zijn rol van de boze echtgenoot blijven. Althans de komende twee minuten.

Katy veerde omhoog toen ze zijn stem hoorde. Ze zat in gedachten verzoeken gezeten en had hem niet aan zien komen.

‘Oh, hoi schatje’, zei Katy met een brede grijns. Ze zat op de bijrijderstoel. Het fototoestel lag op haar schoot en op de stoel naast haar lagen hun jassen. Bij haar voeten stond de koelbox die ze met drankjes gevuld had.

‘Ik ben helemaal klaar voor een ritje naar de vuilstort en aansluitend naar het bos’, zei ze.

‘Tja, dan zul je toch eerst de deur open moeten doen’, zei Tom met een duivelse grijns.

‘Ja, ik zal inderdaad de deur open moeten doen’. Ze pauzeerde even en bestudeerde zijn gezicht of hij boos was. ‘Maar eerst, liefje…’, stotterde Katy, ‘kunnen we ophouden met dat gekke spleetje van je. Ik wil er zo graag met je op uit. Alsjeblieft! Oh, alsjeblieft, schatje’, smeekte ze.

‘Goed, liefje. We gaan een ritje maken’, zei Tom met een flauwe glimlach.’

‘Katy reikte naar de deur. Aarzelend vroeg ze hem, ‘Ben je boos op me, schatje?’

Tom grinnikte. ‘Heb je last van je geweten, liefje?’

‘Nee, tja, ik moest even weten of je boos op me was’, zei Katy en deed de deur van het slot.

Tom deed de deur open en stapte in de auto. Zijn linkerhand rustte op het stuur en met zijn rechterhand klopte hij Katy op haar bovenbeen. ‘Ik ben niet boos, Katy’, zei hij en boog zich naar haar toe om haar een kusje te geven. Zonder nog een woord te zeggen draaide hij de sleutel in het contact en klonk het vertrouwde gebrom van de motor.

Katy slaakte een zucht van verlichting.

‘Het betekent overigens niet dat ons spelletje ten einde is’, zei Tom terwijl hij de versnelling in de achteruit zette en legde zijn rechterarm over de leuning van de stoel van Katy. Langzaam reed hij de oprit af.

‘Het is zelfs zo, dat je drie pakken op je billen van me tegoed hebt…’, voegde hij eraan toe. Hij deed zijn arm weer naar voren en zette de versnelling van de achteruit in de eerste.

Katy pakte Tom bij zijn arm. De spieren in haar onderbuik trokken samen. ‘Ach toe, Tom. Ik heb toch beloofd lief te zijn?’ Ze legde haar hoofd devoot op zijn schouder.

‘Ik weet het, schatje’, antwoordde Tom. Hij boog zich naar haar toe en gaf haar een kus op haar voorhoofd. ‘Ik ben er van overtuigd dat je lief zult zijn. Maar ik ben verantwoordelijk voor je gezondheid. Weet je nog? Tot ik denk dat je zelf die verantwoordelijkheid weer aan kunt.

Katy gaf geen antwoord.

‘Ik neem dat wie zwijgt, toestemt!’, zei Tom op een toon die geen discussie toeliet.

‘Ik weet het, ja, liefje’.

‘Goed zo, meisje. Ondertussen wil ik dat je je wat probeert te ontspannen, OK?’, zei Tom met een glimlach.

Katy keek hem aan. Ze glimlachte terug. ‘Ik zal mijn best doen, liefje. Beloofd!’

‘Meer verlang ik niet van je, schatje’, antwoordde Tom met een knipoog. Hij klopte nogmaals op haar bovenbeen.

‘Oh ja, nog een ding en dan zal ik er niet weer over beginnen. Als je ’s nachts wakker wordt, maak mij dan ook wakker’.

‘Ik zou je dan heel vaak wakker moeten maken. Jij hebt je rust ook nodig. Ik wil je niet steeds wakker maken’.

‘Katy! Ik vraag je niet om me wakker te maken. Ik eis van je dat je me wakker maakt. Is dat duidelijk?’, vroeg Tom streng.

‘Oh, liefje’, jammerde Katy.

Tom keek met een opgetrokken wenkbrauw in de richting van Katy.

‘Je zult me wel een pak op mijn billen geven als ik je midden in de nacht wakker maak?’, pruilde Katy.

‘Misschien wel, misschien niet. Maar om te beginnen wil ik met eigen ogen zien hoe lastig het is om opnieuw in slaap te vallen en hoe vaak je per nacht wakker wordt. En verder is het me vanmorgen aardig gelukt om je weer is slaap te laten vallen, nietwaar?’, zei hij met een grijns. ‘Eén ding is zeker… ik zal je bips flink in brand zetten als je me NIET wakker maakt. Dat garandeer ik je! Is dat duidelijk?’

‘Ja Tom’, fluisterde Katy, terwijl ze haar hoofd op zijn schouder legde.

Hiermee eindigde de discussie.

Tom en Katy verlegden hun aandacht naar het tripje naar de vuilstort en het bos. Een oase van rust daalde op hen neer.

Bij de stortplaats aangekomen, woog Tm de auto en gooide hem leeg. Binnen een paar minuten waren ze weer op pad. Katy keek peinzend naar buiten. Tom wist dat ze een rustige middag tegemoet gingen. Hij was er van overtuigd dat het goed was voor zijn vrouw om er even uit te zijn.

Toen ze op de kruising aankwamen, nam Tom de afslag naar links, in plaats van naar rechts zoals ze meestal deden als ze het bos in gingen. Katy was verbaasd. Ze wilde wat zeggen, maar bedacht zich. Tom had haar gezegd dat ze rustig moest blijven zitten. Dus in plaats van vragen te stellen, hield ze zijn woorden in gedachte en genoot van hun ritje. Af en toe realiseerde ze zich dat ze niet lekker zat. Maar ze klaagde niet. Haar billen hadden meer dan genoeg aandacht gehad.

Het was een mooie herfstdag. Niet te warm en niet te koud. De lucht was diep blauw. Tom had zijn raampje helemaal opengedraaid en leunde met zijn elleboog naar buiten. Katy draaide haar raampje ook open. Ze reden steeds verder het bos in en de lucht van de dennenbomen vulde de auto. Tom reed langzaam over het zandpad. Niet alleen omdat hij keek of hij wild zag, maar ook voor Katy. Hij was er van overtuigd dat ze een paar behoorlijk zere billen had overgehouden van die ochtend.  

Tom grinnikte toen hij aan de gebeurtenissen van die ochtend dacht. Hij keek naar Katy, en voelde hun verbondenheid. Er werd niet gesproken. Beiden hadden genoeg aan de blik van de ander.

Tom keek weer naar de weg. Wouter en Annie zijn hier vlakbij, Katy. Wouter belde vanochtend. Hij was even in het dorp om boodschappen te doen. Hij en Annie hebben ons uitgenodigd te komen eten’, zei Tom toen ze een kleine kampeerplaats naderden.

Katy keek Tom aan. ‘Jij boef! Waarom heb je dat niet eerder gezegd?’

‘Geen idee. Ik denk omdat ik je wilde verrassen. Wouter zei dat Annie en hij een paar herten gezien hadden. Ze dachten dat het leuk was te proberen een paar foto’s te maken. Ze kamperen hier een paar dagen. Wouter heeft een nieuwe kruisboog. Het jachtseizoen begint echter over een paar dagen pas. Volgens mij vermaken ze zich opperbest’, zei Tom.

Katy kneep even in de arm van Tom. Ze voelde zich verdrietig worden. Ze haalde even diep adem en hield zichzelf voor dat ze zich niet zo aan moest stellen. Ze voelde zich schuldig dat Tom nu zijn kampeertripjes en jachtuitjes aan zijn neus voorbij moest laten gaan. Sinds het begin van haar behandelingen had Tom geweigerd bij haar uit de buurt te gaan.

‘Katy’, zei Tom. ‘Katy! Waar ben je helemaal met je gedachten?’

Katy keek Tom aan en glimlachte. ‘Het spijt me schatje, ik was even in gedachten. Vroeg je wat?’

‘Nee. Ik zei dat je het jezelf niet kwalijk moet nemen dat ik nu niet kan gaan kamperen. Ik heb daar zelfs aan toegevoegd, maar ik denk dat je dat niet hebt willen horen, dat ons spelletje nog steeds gespeeld wordt. Ik houd je in de gaten, meisje! Gedraag je dus!’

Katy glimlachte flauwtjes. ‘Verdomme!’, zei ze zachtjes. ‘Je bent ook onverbeterlijk’.

‘Het is dat je het zegt, Katy. Het is dag je het zegt’, zei hij en klopte op haar been.

‘Oh…’, voegde hij er met een grijns aan toe, ‘dat is één!’.

‘Geen sprake van’, jammerde Katy.

‘Ja hoor! Vloeken is niet netjes!’, grinnikte Tom en draaide de camping op.

‘Je bent gewoon overgevoelig’, stelde Katy.

‘Misschien…, misschien ook niet. In jouw ogen denk ik wel’, antwoordde Tom met een grijns. ‘Maar onthoud dat het ter mijner beoordeling is wanneer ons spelletje eindigt. Je hebt al drie keer een pak op je billen verdiend en bent hard op weg om er een vierde aan toe te voegen’.

Tom parkeerde zijn auto naast die van Wouter en zette de motor uit. De motor pruttelde zoals gewoonlijk nog even na en toen werd het stil. Tom keek Katy aan met een twinkeling in zijn ogen. ‘En onthoud dat ik ze allemaal met de grootst mogelijke liefde zal geven!’

‘Oh, laat me met rust, jij bruut!’, zei Katy en gaf hem een por in zijn ribben. “Jij laat geen gelegenheid onbenut om mij een pak op mijn bips te geven. Volgens mij loop je constant met jeukende handen rond!”

‘Mmm, mmm, mmm, Katy… dat is twee!’grinnikte Tom. Hij deed de deur open en stapte uit. Hij liep om de auto heen om haar te helpen. Toen ze op haar benen stond, omhelsde Tom haar. ‘Gedraag jezelf een beetje, hoor je?’ Hij gaf haar een knuffel. Toen hij haar losliet gaf hij haar een stevige klets op haar billen.

Katy sprong opzij en begon verwoed over haar zere bips te wrijven. ‘Verdomme, Tom!’, gilde ze.

‘En dat is drie!’, grinnikte Tom.

Je zult je wel drie keer bedenken als ik een sterk laxeermiddel in je galgenmaal gestopt heb!’, dreigde Katy toen het echtpaar richting de kampeerplaats van Wouter en Annie begon te lopen.

‘Ik eet helemaal geen galgenmaal’, lachte Tom.

‘Nou… dat zal niet lang meer duren!’

Katy zette de pas erin, maar Tom pakte haar bij haar arm en trok haar tegen zich aan. Hij knuffelde haar en fluisterde streng in haar oor, ‘Jij kleine ondeugd! Ik maakte maar een grapje. Laat je niet van de wijs brengen door een onschuldig spelletje. Alsjeblieft! Ik heb je meegenomen hiernaar toe zodat je er even uit bent en je de zinnen kunt verzetten. Als je je zo gaat gedragen dan zal ik je hier en nu een flink pak op je blote billen geven. En als ik met je klaar ben, zet ik je in de auto en rijden we Linéa recta weer naar huis. Niks geen uitje, maar een enkele reis naar onze slaapkamer waar ik je vier keer achter elkaar een pak op je bips ga geven.

Tom reikte omlaag en duwde haar kin omhoog. Hij keek haar onderzoekend aan. ‘Ik hou van je, Katy’. En toen kuste hij haar hartstochtelijk.

Katy smolt is zijn armen. De kus en de omhelzing hielden minutenlang aan. Tom wreef over haar rug en gaf haar een zacht kneepje. Vervolgens sloeg hij zachtjes op haar billen.

‘Kom’, zei hij en pakte haar hand. ‘We gaan ons eens goed vermaken’.

Katy was til terwijl ze over het zandpad richting camping liepen. Opeens stopte ze… waardoor Tom ook stopte’.

‘Wat is er aan de hand’, vroeg Tom met een vragende blik.

‘Ze haalde diep adem en zei aarzelend, ‘Dank je wel voor het uitje, liefje. Ik had niet in de gaten… ik had niet in de gaten dat ik me hinderlijk aan het gedragen was. Het spijt me, ik haat het wanneer ik me zo laat gaan. Vergeef me alsjeblieft’.

Tom en Katy keken elkaar een poos aan.

‘Ik hou zo verschrikkelijk veel van jou, dat weet je toch’, zei Katy toen een dikke traan over haar wang rolde.

Bij Tom brak een glimlach door. Hij nam haar gezicht in zijn handen. Met zijn duim veegde hij een traan weg. Teder kuste hij haar op haar mond.

‘Ik houd ook van jou, liefje’, fluisterde hij.

Tom bestudeerde haar gezicht.

‘Nu moet je even goed naar me luisteren’, zei hij terwijl hij haar stevig vast hield, ‘luister vandaag goed naar je lichaam. Ga even liggen als je denkt dit nodig te hebben, Annie heeft vast wel een plekje in de camper. Pas op wat je doet. Als je niet te moe wordt en niet teveel pijn krijgt, dan kunnen we snel nog eens doen. Als blijkt dat dit teveel voor je is, dan gaan we onmiddellijk naar huis. Heb je dat goed begrepen?’

‘Ja Tom. Ik begrijp het’, zei Katy met een glimlach.

‘Mooi zo’, zei Tom.

‘Kom, we moeten Wouter niet langer laten wachten’, anders ontploft hij. Grinnikend liep het stel verder.

De begroeting tussen beide stellen was warm en hartelijk. Ze waren blij elkaar weer te zien. Het was lang geleden dat ze een middagje samen geweest waren. Wouter en Tom keken toe hoe Annie en Katy het druk hadden met praten en giechelen. De mannen vonden het fijn als hun vrouwen plezier maakten en genoten van elkaars gezelschap.

Annie greep Katy bij haar hand om de nieuwe camper te laten zien.

‘Katy, je zult je ogen niet geloven. Ik mocht kiezen van Wouter. Je zult het vast heel mooi vinden’.

Zonder een woord tegen de mannen te zeggen liepen de dames naar de camper.

‘Dat geloof je toch niet?’, vroeg Wouter aan Tom.

‘Inderdaad. Hoelang zijn die twee nu al dikke vriendinnen, Wouter?’, vroeg Tom.

‘Al een hele poos, maatje’, grinnikte Wouter. ‘Waarschijnlijk al even lang als wij tweeën, denk ik’.

‘Je hebt flink je best gedaan, Wouter’, zei Tom terwijl hij achterover leunde in zijn campingstoel. ‘Je hebt zelfs nog een groter vuur gebouwd als vorig jaar. Het ziet er geweldig uit’.

‘Dank je, Tom’, antwoordde Wouter.

Wouter stond op en gooide een paar grote houtblokken op het vuur. Niet dat het koud was, maar Annie en hij hielden het vuur de hele dag brandende. Je wist nooit wie er langs zou komen.

‘Ik zie dat je ook een paar buiten kasten hebt’, zei Tom.

‘Oh ja, die heeft Annie ontworpen. We zijn wel twee dagen in de weer geweest om alles naar haar zin te maken. Vervolgens het gasstel en de barbecue nog en we zijn in staat om een heel peloton van eten te voorzien.

‘En dit weekend komt de hele familie op bezoek?’, vroeg Tom.

‘Ja, als het goed is, komen ze vrijdag. Dat wordt weer feest. Ik zou heel graag willen dat Katy en jij dan ook weer langskomen, Tom’, zei Wouter. ‘Je kunt je kinderen en kleinkinderen ook meenemen als je dat leuk vindt. Het zal een groot feest worden. Het is lang geleden dat onze kinderen elkaar gezien hebben’.

‘Ik weet het, Wouter. Maar we moeten eerst maar eens even zien hoe Katy op dit uitstapje reageert, OK?”, zei Tom.

‘Waar heb je het over, liefje? Mag ik ook meepraten?’, zei Katy, die achter Tom was gaan staan en haar armen van achter om hem heen had geslagen. Ze gaf hem een knuffel.

‘We hebben het vooral over kampvuren, kasten en kinderen. Hoe vind je hun nieuwe camper, liefje?’ Tom klopte op haar handen die op zijn schouder lagen. Hij hoopte dat Katy de laatste opmerking over het komende weekend niet gehoord had.

‘Oh, Tom, hij is prachtig. Heb je hem al gezien?’, vroeg Katy.

‘Ik heb hem gezien op de dag dat ze hem kregen en inpakten om hier naar toe te gaan’.

‘Wat heb je dit mooi gedaan, Wouter!’, riep Katy toen ze naar de buitenkasten liep. ‘Moet je kijken, liefje’.

Katy was onder de indruk van de creativiteit van Wouter en Annie. Ze bekeek de kasten, keuken en barbecue.

Toen ze klaar was met haar inspectie had Annie zich ook weer aangesloten.

‘En, vind je het mooi, Katy?’, vroeg Annie haar.

‘Nou en of! Ik vind het prachtig, Annie. Jullie hebben het schitterend gedaan’, antwoordde Katy. ‘Vind je ook niet, liefje?’, vroeg ze Tom terwijl ze hem haar rug toekeerde.

‘Jazeker, schatje! Dat heb ik Wouter ook al laten weten’, antwoordde hij lachend.

‘Tom?’, zei Katy zuchtend, Annie vertelde dat de familie het weekend langskomt. Wouter en zij nodigen ons en de kinderen uit om ook langs te komen. Zullen we dat doen? Alsjeblieft?’

‘We zullen nog wel even zien’, antwoordde Tom met een opgetrokken wenkbrauw.

Katy wist dat beter niet aan kon dringen, maar kon zich niet beheersen.

‘Oh, alsjeblieft, liefje. Ik heb er zoveel zin in… het zal heel erg leuk worden’, smeekte Katy.

‘Ik zei dat we nog wel even zouden zien, schatje. En dat betekent dat we nog wel even zullen zien. Als je het nog een keer vraagt, zal het antwoord nee zijn’, zei Tom beslist.

Katy en Annie slaakten een diepe zucht.

‘Heb je zin in een kop koffie, Tom?’, vroeg Wouter.

Annie haalde diep adem en richtte zich vervolgens tot Wouter.

‘Wouter, ik zal een verse pot koffie zetten. Ik ben het helemaal vergeten toen Tom en Katy hier eenmaal waren’, zei ze terwijl ze naar de koffiepot liep.

Wouter keek haar met een opgetrokken wenkbrauw na.

Op de een of andere manier maakten de dames zich op dit moment niet populair bij hun mannen.

Tom stond op en liep naar Katy. ‘Voorlopig nog geen koffie voor mij, Wouter’. Toen hij bij Katy was pakte hij haar hand en zei, ‘Katy en ik gaan even een wandelingetje maken. We zijn hier al heel lang niet geweest en ik wil haar even wat oude plekjes laten zien. Als we terug zijn, wil ik wel een kop koffie’.

Toen ze wegliepen, riep Tom over zijn schouder, ‘We zij zo terug!’

Wouter glimlachte. ‘Doe maar rustig aan. Misschien gaan Annie en ik ook wel eindje wandelen’.

‘OK, maatje’, grinnikte Tom. ‘Tot straks…’

En zo verliepen enkele gebeurtenissen in het leven van twee alledaagse stellen uit het dorp.

Katy zat op een stoel voor het raam en keek hoe de zon van achter de horizon opkwam. Haar hersenen maakten overuren, haar lichaam was bewegingsloos. Er lag een deken over haar benen. Het enige wat ze hoorde was het fluiten van de vogels en de zware adem van Tom, die nog in diepe slaap was.

Toen het nog donker was, was Katy voorzichtig uit bed gegleden en had de gordijnen opengeschoven. Ze was die nacht vaak wakker geweest. In plaats van Tom te storen met haar woelen en draaien was ze opgestaan. Ze vond het mooi om toe te kijken hoe de wereld langzaam wakker werd.

‘Over een kwartiertje kruip ik weer in bed. Dan zal Tom niets in de gaten hebben’, dacht ze bij zichzelf. Met een glimlach keek ze naar haar echtgenoot. ‘Ik hou van je Tom!’, fluisterde ze. ‘En ik zal je overal van op de hoogte houden!’

Katy keek weer uit het raam, toen een paar vogels op het gazon kabaal maakten. Ze keek naar de beestjes en moest lachen. Het ontging haar dat Tom door hetzelfde kabaal wakker geworden was.

Tom had in eerste instantie zijn arm uitgestrekt in de richting waar hij zijn vrouw verwachtte. Toen hij merkte dat het bed leeg was, opende hij onmiddellijk zijn ogen.

‘Katy! Wat doe je daar?’, vroeg hij toen hij haar in de stoel zag zitten.

‘Liefje, ik had niet in de gaten dat je al wakker was’.

‘Is alles goed met je’, vroeg Tom toen hij zich uitrekte.

‘Het gaat uitstekend met me, liefje. Het spijt me dat ik je zo vroeg wakker gemaakt heb’, zei Katy.

‘Dat dacht ik wel, jongedame. Hoe laat is het trouwens?’, vroeg hij.

Katy voelde een kriebel in haar buik. ‘Het is nog vroeg. Je kunt nog best even gaan slapen. Ik zat even naar de vogels en de eekhoorntjes te kijken’, antwoordde ze.

‘Dat vroeg ik niet. Hoelang ben je al wakker?’, vroeg hij nogmaals, ditmaal met een strenge toon in zijn stem.

‘Oh Tom, ik kon niet slapen en ik wilde je niet wakker maken’, zei ze en trok een pruillip.

Tom keek naar de wekker op het nachtkastje. ‘Eens even kijken’, zei hij. ‘Het is kwart over zes, je hebt de gordijnen geopend en je in de stoel genesteld. Zo te zien heb je zelfs al thee gedronken. Je moet dus al een flinke poos wakker zijn, of niet?’

‘Schatje, ik lag maar te woelen en te draaien. Ik kon niet slapen en wilde jou niet wakker maken’, klaagde Katy.

Tom hield het dekbed aan Katy haar kant van het bed open. ‘Als je wiedeweerga hier komen, jongedame’, zei hij met een opgetrokken wenkbrauw.

‘Oh Tom, je moet niet boos zijn. Ik kan er niet goed tegen wanneer we de dag op deze manier beginnen’, riep ze.

‘Dan stel ik voor dat je hier komt liggen voor ik je kom halen’, zei Tom dreigend.

Katy schoot uit haar stoel overeind. Ze liet de deken op de grond vallen en liep langzaam naar het bed terwijl ze haar ochtendjas uittrok. Ze legde deze over het voeteneind van het bed. Vervolgens kroop ze onder het dekbed wat Tom nog steeds uitnodigend omhoog hield. Ze nestelde zich lekker tegen zijn warme lichaam. Hun benen en armen verstrengelden zich in een liefdevolle knuffel.

‘Wat moet ik hier nu weer mee aan, liefje?’ fluisterde hij in haar oor. ‘We hebben het hier al dikwijls over gehad. Heb je überhaupt wel geslapen vannacht? En spelt me niets op de mouw. Ik wil de waarheid horen, Katy!’

Katy huiverde in Tom’s armen toen hij haar de les las.

‘Nou… ik heb heus wel wat geslapen, Tom’, zei Katy zachtjes.

‘Hoe lang, Katy? Hoeveel uur heb je geslapen?’

‘Toen ik net in bed lag heb ik ongeveer drie uren geslapen. Toen ben ik even wakker geweest en heb daarna weer twee uur geslapen voor ik opgestaan ben’.

‘Heb je nog achter de computer gezeten nadat je opgestaan bent, Katy?’, vroeg Tom.

‘Een paar minuutjes maar’, antwoordde Katy schaapachtig.

‘Wie probeer je nu te overtuigen, meisje… jezelf of mij?’ Er hing een ijzige stilte. ‘Je hoeft geen antwoord te geven. Dat is niet nodig. Ik weet het antwoord al. Je hoeft niet meer je best te doen om in de problemen te raken. Je hebt al een flink probleem’.

‘Oh, Tom. Toe… Ik kon gewoon niet slapen’, klaagde Katy.

De sterke linkerarm van Tom lag om haar middel en hij trok haar stevig tegen zich aan. Zijn rechterarm was naar beneden gegleden en wreef met zachte, draaiende bewegingen over haar billen. Zacht maar streng, klonken zijn woorden in haar oren, ‘Jij bent je eigen ergste vijand als het op je gezondheid aankomt, jongedame. Luister goed … vanaf dit moment … totdat jij bewijst dat je de verantwoordelijkheid weer aankunt … bepaal ik alles!’

Voor Katy kon antwoorden had Tom haar korte nachthemd omhoog getrokken en begon het uit te doen. Niet veel later lag het naast zijn schoenen op de grond. Normaal gesproken droeg Katy het nachthemd alleen maar als ze door het huis scharrelde. Ook dit was een indicatie voor Tom hoelang ze al wakker was.

‘Ik twijfel eraan of je vannacht meer dan twee uur geslapen hebt, Katy. Ik heb overigens een goed middel om in slaap te komen. Het werkt bij mij ook altijd’, zei Tom en begon haar nek, oor en wang te kussen. Vervolgens kuste hij haar gepassioneerd op haar mond.

Toen Tom zo bezig was reageerde het lichaam van Katy onmiddellijk. Ze smolt in zijn armen terwijl zijn grote handen wreven en masseerden. Zij sloeg haar armen om zijn nek en beantwoordde zijn kus. Tom liet zijn handen nu stevig wrijvend over haar rug glijden.

Toen de handen van Tom bij haar middel aangekomen waren, maakte hij zich los uit hun omhelzing. ‘Wacht maar eens even, kleine deugniet’, zei hij. ‘Blijf zo liggen’. Hij legde Katy voorzichtig op haar kant van het bed en liep naar de badkamer. Even later was hij terug met een flacon massageolie. Hij zette het op het nachtkastje en trok het dekbed tot het voeteneind omlaag. ‘Kom maar in het midden van het bed op je buik liggen’, droeg hij haar op.

Katy glimlachte. Ze hield ervan wanneer Tom haar masseerde. Hij was zo ontspannend. De twintig minuten die volgden, was Tom druk in de weer met wrijven, masseren en kussen. Toen hij er zeker van was dat ze volkomen ontspannen was, vroeg hij haar om even naar de zijkant van het bed te schuiven. Hij pakte de hoofdkussens en stapelde ze in het midden van het bed op. Toen wenkte hij haar met zijn wijsvinger. ‘Kom maar hier, jongedame. Ik wil die mooie billen van je … hier’.

Tom had zijn wenkbrauw omhoog getrokken. Katy wist niet zeker of zijn opdracht voor de grap was of dat het hem ernst was. Ze wist dat ze maar beter geen vragen kon stellen en deed wat hij haar vroeg.

Tom hielp haar over de kussens. Hij zorgde dat haar billen fier in de lucht staken. ‘Doe je benen een beetje uit elkaar, liefje’, vroeg hij. Toen hij uiteindelijk tevreden was, pakte hij de massageolie weer. Deze keer smeerde hij haar bips en de bovenkant van haar dijbenen in. Zijn sterke handen gingen op en neer. Hij wreef de olie in haar uit en masseerde haar stevig.

Tom sprak geen woord… en Katy ook niet. Tom was diep in gedachten. En Katy zat behoorlijk in de problemen. Toen de olie helemaal ingewreven was, deed Tom er nieuwe op en begon weer van voor af aan. Tom dacht na … en Katy hoopte. Tom’s vingers dwaalden nu meer af dan eerst, ze verdwenen tussen haar benen. Tom glimlachte… en Katy kreunde.

‘Je bent behoorlijk nat, liefje. Ben je zenuwachtig?’, vroeg Tom.

‘Ja, dat klopt, schatje. Ik ben behoorlijk zenuwachtig’, antwoordde Katy.

‘Betekent dit dat ik je aandacht heb’, vroeg Tom weer.

‘Je hebt mijn onverdeelde aandacht’, zei Katy met een glimlach.

‘Mooi zo!’, verklaarde Tom. ‘Ik zal de billen van mijn lief enige welverdiende aandacht geven en daarna heel zachtjes de liefde met haar bedrijven. Wat dacht je ervan. Zie je dat zitten?’

‘Hm, ik denk dat je schatje dat wel ziet zitten, ja. Of ik weet het eigenlijk wel zeker’, zei Katy kreunend toen Tom haar op haar bips begon te slaan.

Iedere klap was hard en deed behoorlijk zeer. Tom nam zijn tijd om al zijn liefde in het pak slaag te leggen. En Katy voelde het goed doorkomen. Niet alleen zette Tom haar billen en de bovenkant van haar benen in brand, hij verhoogde haar opwinding ook nog eens door zijn vingers af en toe tussen haar benen te laten glijden.

‘Ik denk dat je er bijna bent, meisje’, zei Tom. ‘Kom eens overeind, dan kunnen de kussens weg. Ik wil je in mijn armen’.

Katy deed onmiddellijk wat hij haar vroeg. Tom sloeg zijn armen om haar heen en drukte haar stevig tegen zich aan. Hij speelde met haar borsten en knabbelde aan haar tepels, tot ze het bijna uitschreeuwde.

‘Hm, ja … het is tijd’, zei Tom en ging met zijn rug tegen het hoofdeind van het bed zitten. ‘En nu wil ik je over mijn knie, jongedame’.

Kate schoof in de richting van zijn schoot, terwijl hij zijn favoriete, eikenhouten paddel uit het nachtkastje pakte. ‘Het is tijd jongedame’, herhaalde hij.

Katy huiverde. Haar lichaam was opgewonden. Haar geest probeerde zich gereed te maken. Haar billen gloeiden. ‘Weet je zeker dat we het samen kunnen doen, liefje’, vroeg ze.

‘Oh nee, schatje. We gaan eerst met jou aan de slag. Daarna kunnen we het samen doen. Jij bent hier heel hard aan toe’. Tom klopte op zijn benen. Katy ging over zijn schoot liggen en liet toe dat Tom haar nog een beetje verlegde tot hij tevreden was.

Tom legde de paddel op haar onderrug en begon haar billen en bovenbenen te masseren. Hij liet zijn vingers tussen haar benen verdwijnen. ‘Jij ondeugd’, zei Tom met een glimlach. ‘Ik geloof dat je er helemaal klaar voor bent’.

‘Dat weet ik nog niet zo zeker, liefje’, zei Katy. ‘Je weet dat ik een verschrikkelijke hekel heb aan de paddel … jij weet dat ding veel te goed te hanteren. En mijn bips doet al zo zeer. Ik denk niet dat ik nog veel meer kan verdragen’.

‘Kom kom, schatje’, zei Tom. ‘Wees verstandig en zorg dat ik geen aanleiding zie er een straf spanking van te maken. En wat die paddel betreft … let maar eens goed op! Je zult er versteld van staan hoeveel je billen kunnen hebben. Geloof me, ik kan het weten’, grinnikte Tom. ‘En dan moet het beste nog komen. Tegen de tijd dat ik met je klaar ben, zul je liggen te slapen als een roosje’.

Nog voordat ze antwoord kon geven, daalde het eikenhout niet al te hard op haar bips neer. De paddel was lang genoeg om beide billen in een keer te bedekken. Tom deelde de klappen met zijn rechterhand uit. Zijn linkerarm verdween naar de onderkant van Katy en verwende haar. Het duurde niet lang voor Katy klaarkwam. Tom ging door … en Katy bereikte nog een orgasme.

Tom legde de paddel neer en greep naar de massageolie. Hij smeerde haar billen in, terwijl zijn andere hand over haar knopje gleed. Ze kreunde en kronkelde.

‘Ik denk dat we nog een keer op herhaling moeten, liefje. Je bent een hete bliksem, vanmorgen. Misschien kun je daarom wel niet slapen. Ik moet ook zeggen, dat ik de laatste tijd mijn plichten aardig verzaakt heb’, lachte hij liefdevol.

‘Je vind het gewoon veel te leuk om mij op mijn billen te geven’, kreunde ze. ‘En je doet het geweldig, dat kan ik je wel vertellen. Denk je niet dat we die herhaling kunnen vergeten en in plaats daarvan lekker gaan vrijen … hmmmmm … ik heb zin om met je te vrijen!’, zei ze toen Tom de massageolie ingewreven had.

‘Nee, nee, nee… Katy! Je krijgt vanochtend een complete behandeling. En gezien het vandaag zondag is, volgt er later op de dag misschien nog wel meer! Dat hangt helemaal van je gedrag af en of je netjes gaat rusten’, antwoordde Tom.

Hij pakte de paddel weer op en begon rustig aan de tweede ronde. Katy was helemaal aan zijn genade overgeleverd. De klappen kwamen nu flink aan en zorgden voor een bijtende pijn, en toch werden de zenuwuiteinden diep in het lijf van Katy geprikkeld. Ze kwam wederom twee keer klaar.

Toen Tom zich niet langer in kon houden, legde hij de paddel op het nachtkastje en begon de billen van zijn vrouw te masseren.

Grommend als een beer, fluisterde Tom, ‘Ik hou van je, Katy’.

‘Ik ook van jou, liefje’, antwoordde Katy zachtjes.

Tom gaf haar een liefdevolle klap op haar billen en draaide Katy om. De lichamen van man en vrouw versmolten en uiteindelijk lagen ze totaal uitgeput in elkaars armen. Tom rangschikte de kussens en trok het dekbed over hen heen. Ontspannen vielen ze in elkaars armen in slaap.

Toen Katy wakker werd lag ze alleen in het tweepersoonsbed. Ze riep Tom, maar er kwam geen antwoord. De gordijnen waren dicht. Katy wist dat Tom niet wilde dat de zonneschijn haar wakker zou maken. Omdat ze de halve nacht wakker was geweest, wilde hij dat ze zo lang mogelijk zou slapen.

Toen ze zich uitrekte en op haar rug draaide, draaide Katy snel weer op haar zij. Ze kreunde van de pijn. Ze reikte naar achter en wreef over haar billen, ze voelde een diepliggend beurs gevoel van het pak slaag dat Tom haar eerder had gegeven. Ze kreunde zelfs toen ze haar bips zachtjes masseerde. Toch speelde er een glimlach om haar lippen bij de herinnering aan het plezier dat Tom haar geschonken had.

Katy had al met al geen reden tot klagen. Ze voelde zich goed en zelfs uitgerust. Ze draaide zich op haar buik en steunde op haar ellebogen en wierp een blik op de wekker van Tom. Het was kwart voor twaalf. ‘Wel heb je ooit!’, bracht ze uit, ‘de dag is al half voorbij’. Ze schuifelde naar de rand van het bed. Om niet meer pijn te veroorzaken stond voorzichtig op.

‘Eens even kijken’, mompelde ze, terwijl ze de gordijnen open schoof. Nadat ze links en rechts kleren van de vloer opgeraapt had, liep ze naar de badkamer, terwijl de vragen in haar hoofd speelden.

‘Ik ben benieuwd hoe lang Tom al wakker is. Wat zou hij nu doen? Ik ben benieuwd of hij iets te eten gemaakt heeft. Hm… ik heb best honger’.

Ze deed de kleren in de wasmand en pakte een handdoek en een washandje uit de kast. Toen stapte ze onder douche. Het warme water voelde weldadig aan. Er verscheen een glimlach om haar mond toen ze terugdacht aan de vrijpartij eerder op de ochtend. ‘Oh, wat houd ik van die man!’, fluisterde ze hardop.

Tom was klaar met de voortuin. Hij was die ochtend heel stilletjes opgestaan en had zich zelfs niet gedoucht om Katy niet wakker te maken. Hij had een ontbijtje gemaakt en de ochtendkrant gelezen. Vervolgens was hij aan de klusjes begonnen die hij iedere ochtend placht te doen. Hij had de afvalbakken geleegd, de garage opgeruimd en het gazon in de voortuin gemaaid.

Afgezien van het fysieke werk, waren zijn gedachten al even druk als die van Katy. Iedere dag was een geschenk. Tom was de hele dag bezig met hoe het met Katy ging en of ze iets nodig had. Hij hield haar dagboek in de gaten en schreef zelf af en toe een stukje.

De afgelopen paar weken waren vrij geruisloos verlopen. Maar de afgelopen drie dagen viel het op dat Katy vroeger wakker was dan hij. Dit was niets voor haar. Ze schreef er ook niets over in haar dagboek. Ook daar maakte Tom zich druk over. ‘Zou ze iets voor me verbergen?’, vroeg hij zich af.

Zolang hij Katy kende was ze een echt avondmens. Tom was een ochtendmens. Toen hij er de afgelopen ochtenden naar gevraagd had, kreeg hij steeds hetzelfde antwoorden. Hij was er niet gerust op. Daarom besloot Tom om de zaak nog scherper in de gaten te houden en haar nieuwe gewoonte bij te sturen voor deze uit de hand liep.

‘Ik vraag me af wat Katy voor me verbergt. Ik voel het aan mijn water … de ondeugd. Ik zal het hele verhaal uit haar krijgen. Hmmm! Misschien maak ik er wel een nieuw spelletje van’, dacht Tom grinnikend bij zichzelf. ‘Ze zal er vast van genieten’. Een brede glimlach brak door. ‘Ik ga eens even kijken of mijn eega al uit bed is’. Tom leegde de grasbak en borg de grasmaaier in de garage.

Toen hij de keuken inliep, zag hij Katy bij de gootsteen staan. Hij sloeg zijn armen om haar middel, boog zich voorover en kuste haar in haar nek. ‘Hoe is het met mijn liefje?”, vroeg hij.

Katy glimlachte, draaide de kraan dicht, droogde haar handen en draaide zich om. Ze sloeg haar armen om zijn nek. ‘Het gaat prima met me, schatje’.

‘Ik hou van je’, fluisterde ze.

‘Ik ook van jou’, antwoordde hij.

Ze hielden elkaar een poos vast. Katy legde haar hoofd tegen zijn schouder. Hij drukte haar tegen zich aan en legde zijn wang op haar hoofd.

‘Je ruikt lekker’, liefje.

‘En jij ruikt naar gras en benzine. Je hebt zeker in de tuin gewerkt?, vroeg Katy.

‘Ja! Ik heb het gras gemaaid’, antwoordde hij.

‘Mmm, wat goed! Dank je wel’, zei ze.

 ‘Graag gedaan’, zei Tom en sloeg haar een paar keer op haar billen.

‘Oh, oh, oh!’, bracht Katy uit terwijl ze weg probeerde te komen.

‘En waar denk jij naar toe te gaan?’, vroeg Tom die haar stevig vast hield.

‘Oh, liefje ! Mijn billen doen hartstikke zeer. Nu even niet aankomen’, smeekte ze.

Tom moest lachen. ‘Die billen zijn van mij! En ik speel ermee wanneer ik dat wil, jongedame!’

Katy keek op naar zijn gezicht en zag een brede glimlach.

‘Je bent een bruut, Tom’, zei ze met een besliste toon.

Tom  pakte met beide handen het gezicht van Katy. ‘Dat klopt en jij maakt dat in mij wakker. Weet je, ik hou zoveel van je dat ik niet genoeg van je kan krijgen’, zei hij en kuste haar.

‘OK, ok. Ze zijn van jou. Maar wil je er alsjeblieft wat voorzichtig mee zijn?’, pleitte Katy. Tom moest lachen en gaf haar weer een paar tikken op haar bips.

‘Heeft mijn mannetje honger? Ik zag dat je ontbeten hebt, maar ik heb geen idee hoe lang dat geleden is. Ik zal wat voor je maken als je zin hebt’.

‘Mmm, lekker’, antwoordde Tom. ‘Ik heb inderdaad wel zin in iets. Heb je zin om vanmiddag mee te gaan wat grofvuil weg te brengen?, hij liep naar het toilet.

‘Natuurlijk’, antwoordde ze. ‘Het is leuk even buitenshuis te zijn’.

Katy zette de lunch op de tafel en maakte voor hen beiden een grote mok thee. Tom kwam de keuken weer binnen toen ze bezig was een citroen te snijden om erin te doen.

‘Het is klaar, schatje, ga maar snel zitten’ zei ze.

Ze gingen aan tafel zitten. Het was een eenvoudige lunch, maar ze genoten er beiden met volle teugen van. Katy vroeg wat Tom allemaal gedaan had terwijl zij lag te slapen. En Tom vertelde dit tot in detail. Hij deed het opzettelijk erg rustig aan. Katy leek zo vol nerveuze energie te zitten de laatste tijd.

‘Ik had je een handje moeten helpen. Ik haat het wanneer jij alles alleen moet doen’, foeterde ze.

‘Ho eens even, jongedame’, zei Tom met een opgetrokken wenkbrauw. ‘Hoe kom je erbij dat ik hier alles moet doen? Jij verzet hier ook altijd heel wat werk, en vaak meer dan goed voor je is’. Tom keek Katy onderzoekend aan. Hij voelde dat er meer aan de hand was dan hij momenteel kon zien.

‘Katy, wat is er aan de hand? Wat houd je voor me achter?’, vroeg Tom op serieuze toon.

‘Er is niets specifieks, Tom. Ik kan alleen maar bedenken dat ik het helemaal zat ben dat ik zo beperkt ben in wat ik doe of waar ik naartoe ga’. Ze hield even in en keek naar haar handen die op tafel lagen. ‘Maar ik wil niet klagen, dan voel ik me zo’n aansteller’, antwoordde ze.

‘Het komt wel goed, Katy. Je bent mijn allerliefste. Vergeet dat niet’, zei Tom in een poging een lach op haar gezicht te toveren.

‘Wat dacht je ervan dat ik je even help met de vaat voordat we naar de stortplaats gaan? Neem je camera mee, dan gaan we een eindje rijden. Misschien zien we nog wat interessants onderweg. We zijn een hele poos niet weggeweest, schatje, misschien helpt het je om je beter te voelen. En mocht dat nog niet het geval zijn dan zal ik je na terugkomst een paar dingen laten zien die me erg aan je bevallen. Misschien dat je humeur daarvan opknapt’, zei Tom met een ondeugende twinkeling in zijn ogen. Toen wachtte hij op Katy’s antwoord.

Toen dit antwoord uitbleef, trok Tom haar uit haar stoel overeind. Hij zette haar op zijn knie en trok haar stevig tegen zich aan. Katy deed automatisch haar arm om zijn nek en drukte naar hoofd tegen zijn schouder. Ze bleven ze lange tijd zitten. Tom wreef over haar rug. Hij wist niet precies wat er gaande was, maar dacht dat het wel mee zou vallen.

Tom wist wel dat Katy haar zelf tekort deed. Hij was vastbesloten hier een eind aan te maken. Hij reikte omlaag een sloeg haar een paar zachtjes op haar billen.

‘Ik hou van je liefje’, zei Tom.

‘Ik ook van jou’, fluisterde Katy.

‘Alles in orde?’, vroeg Tom.

Katy knikte van ja.

‘Je ziet er vandaag goed uit’, zei Tom zachtjes.

Hij gaf haar een kus boven op haar hoofd en fluisterde, ‘Dank je wel dat je je haren los draagt’.

Toen was het lange tijd stil.

‘Dat heb je voor mij gedaan, is het niet’, zei Tom in een poging het gesprek gaande te houden.

Katy knikte van ja.

Tom liet zijn vingers door haar haren glijden. Ze voelden zacht aan. Even later gleden zijn handen weer naar haar billen voor een paar vriendschappelijke tikjes.

‘Als je me probeert op te winden, dan kan ik zeggen dat je daar goed in slaagt, liefje’, liet Tom weten.

‘Mmmm’, humde Katy en gaf hem een kneepje in zijn arm.

‘En waarom doe je dat, ondeugd?, vroeg hij. In een beweging stond Tom op en liep met Katy in zijn armen in de richting van de slaapkamer.

Katy keek op. ‘Wat ga je doen? Waar gaan we heen’, vroeg ze verrast.

‘Dat zul je wel zien’, grinnikte Tom, ‘dat zul je wel zien!’

Katy kon aan zijn gezicht zien dat hij snode plannen had. En ze wist ook vrij zeker wat voor plannen. Ze had deze grijns in combinatie met zijn glinsterende ogen al zo vaak gezien.

‘Oh, liefje, kom aan. We moeten naar de stortplaats’, smeekte Katy.

‘Ga je je verzetten, jongedame’, vroeg Tom streng.

Katy gierde het uit van het lachen. ‘Nee. Ik pleeg helemaal geen verzet. Ik stel hooguit vraagtekens bij je timing’.

‘Nu doe je het weer!’, zei Tom toen hij de slaapkamer binnen stapte. ‘Tegenspreken levert je niets anders dan problemen op’.

‘Hou toch op, liefje. Dat is niet eerlijk. Ik ben juist heel meegaand’, bepleitte Katy.

‘En nog een keer!’, reageerde Tom. ‘Je zult niet veel bereiken door de discussie met me aan te gaan. Dat zou je toch moeten weten’.

Katy drukte haar gezicht in zijn nek. ‘Verdomme!’ fluisterde ze.

‘Oh Katy! Dat is de derde keer in korte tijd!’, grinnikte Tom. ‘Dergelijk taalgebruik wordt niet getolereerd, onder geen enkele omstandigheid. Tom ging op het bed zitten terwijl hij Katy in zijn armen hield en vervolgde, ‘Ik wist dat je binnen de kortste keren weer in de gevarenzone zou komen’. Hij schudde zijn hoofd. ‘Maar dat het zo snel zou zijn, had ik niet verwacht’.

‘Houd op, liefje. Ik doe niet mee aan dit rare spelletje van je. Mijn billen doen nog veel te zeer. Laten we liever naar de stortplaats gaan, goed?’, zei ze met haar allerliefste stemmetje.

Tom lachte hees. Onmiddellijk liepen de rillingen over haar rug en trok haar maag samen. Hij boog zich voorover en kuste haar in haar nek. Katy kreunde toen een nieuwe rilling over haar rug liep ten gevolge van de kus. Ze begon te spartelen en deed een poging van zijn schoot omhoog te komen om zich uit de voeten te kunnen maken.

Tom pakte haar gezicht in beide handen. ‘Katy…’, begon hij op een toon die weinig ruimte liet voor discussie, ‘ga jij eerst maar eens je medicijnen innemen, meisje. Anders gaat dit spelletje, zoals jij het noemt, nog de hele dag door en waarschijnlijk ook nog een deel van de nacht’. Hij keek haar aan met een ondeugende glimlach.

Katy wilde wat zeggen, maar Tom legde haar het zwijgen op door haar op haar mond te kussen. En toen er weer gelegenheid was om adem te halen, was Katy al vergeten wat ze wilde zeggen. In plaats daarvan accepteerde ze een tweede kusje en glimlachte.

‘Goed zo, meisje!’, zei Tom met glinsterende ogen. ‘Laten we eens even kijken of je de spelregels nog weet’.

‘Tom, alsjeblieft. Ik heb liever dat we dat niet doen’, smeekte ze met een diepe frons op haar gezicht.

‘Het is toch leuk?’, zei Tom terwijl hij zich omdraaide en Katy op haar buik op het midden van bed legde. Hij negeerde haar antwoord en vroeg, ‘Misschien dat je me kunt vertellen wat er nu gaat volgen? En houdt daarbij in je achterhoofd wat er gaat gebeuren als je een fout antwoord geeft’.

Katy kreunde, kneep haar ogen dicht en duwde haar gezicht in het kussen. Ze wist dat er geen uitweg was als Tom dit spelletje met haar speelde. Hij genoot ervan. Zij had er een bloedhekel aan.

Toen ze haar ogen opende en hem aankeek, zag Katy dat hij geduldig wachtte tot ze antwoord zou geven. Ze wist dat ze hem beter niet kon laten wachten. Ze realiseerde zich ook dat haar late antwoorden eerder aan tafel ertoe geleid hebben dat ze zich nu in deze positie bevond. ‘Verdorie, Katy’, dacht ze en haalde diep adem.

‘Dat is één’, zei Tom met een glimlach.

‘Wat? Waarom?’, vroeg Katy snel.

‘Ik kon zien dat je niet aardig voor jezelf was. Ik kan dat niet toelaten, Katy! En voordat je tegen nummer twee aanloopt, kun je beter vertellen hoe het spel gespeeld wordt, jongedame’, vroeg Tom opnieuw.

‘Oh, Ok … Ik heb niets te willen in het spel wat jij wilt spelen’, antwoordde Katy snel.

‘Helemaal niets!’, zei Tom beslist. ‘Laatste kans… vertel me hoe het precies gaat. En snel!’

‘Als ik me niet gedraag zoals van me verwacht wordt, dan volgt een, twee, drie. Zodra je drie zegt, is er geen ontkomen meer aan. Bij de derde tel volgt onherroepelijk een pak op mijn blote bips’, ratelde Katy zo snel ze kon.

‘Voor dit moment zal ik er genoegen mee nemen. Maar de volgende keer wil ik meer respect als je me antwoord. En ik tolereer ook geen lange stiltes’, zei Tom. ‘En dan gaan we nu maar eens over tot het eerste pak op je billen wat je daarnet verdiend hebt, vind je ook niet?’, vroeg hij.

‘Als het perse moet’, pruilde Katy.

‘Dat is twee!’, stelde Tom. ‘Sarcasme wordt niet op prijs gesteld, jongedame. Dat weet je best’.

‘Oh Tom. Ik kan dit niet. Zo krijg ik de hele dag op mijn billen’, riep Katy.

‘Je kunt het best, liefje. Het is het attitude-spelletje wat je zelf speelt’. Tijdens de stilte die viel, keken ze elkaar onderzoekend aan. ‘Oh ja, voor ik het vergeet … dat was drie. Voor tegenspreken en pruilen’, voegde hij er aan toe. ‘Als je doorgaat dan wordt het morgen voor we naar de stortplaats kunnen’.

En zo verliep een dag in het leven van Tom en Katy, een alledaags stel uit het dorp.

Het duurde nog vier dagen voor Katy naar huis mocht. Dr. Freek trok zich niets van haar geklaag aan. En toen het tijd was om te gaan, kreeg ze een heel pakket aan voorschriften mee. Er werd haar weinig speelruimte gelaten. En Tom verzekerde de dokter dat hij strenge maatregelen zou nemen als ze zich niet aan de voorschriften zou houden.

‘Onmiddellijk…’, had Tom gezegd. En alle drie wisten wat hij in gedachten had. Inderdaad, dat was niets anders dan een flink pak op haar blote bips.

Tom strooide nog extra zout in de wonden door te zeggen, ‘Ik zal het haar onomwonden duidelijk maken, dokter. Sterker nog, ik zal vanmiddag een stevig onderhoud met haar hebben over het gedrag wat er voor gezorgd heeft dat ze hier is’.

‘Heel goed, Tom’, was de dokter het helemaal met hem eens. Terwijl hij Katy met een opgetrokken wenkbrauw aankeek, vervolgde hij, ‘En nadat Tom klaar met je is en je je medicijnen hebt ingenomen, is het tijd voor een middagdutje!’.

Katy kon niets anders dan met een diepe zucht uitbrengen, ‘Ja, dokter!’. Ze had de beide heren liever genegeerd, maar dat behoorde helaas niet tot de mogelijkheden. Ze moest de feiten onder ogen zien. Het was per slot van rekening haar eigen schuld. Met gebogen hoofd vocht ze tegen de opkomende tranen.

Tom liep naar haar toe en sloeg zijn arm om haar heen. Zijn stevige grip liet Katy weten dat het allemaal wel goed zou komen. Hij kuste haar op haar wang en fluisterde in haar oor, ‘Ik houd van je, liefje. Kom, we gaan naar huis’.

Tot haar verbazing nam Tom niet de kortste weg naar huis. In plaats daarvan stopte hij langs de kant van de weg om daar te gaan lunchen. ‘Het zonnetje schijnt lekker. De frisse lucht zal je goed doen. De dokter vond het zelfs goed’.

Terwijl hij reed, legde Katy haar hoofd op zijn schouder. Ze wilde niets zeggen, omdat ze bang was dat ze dan moest huilen. Tom gaf haar een kus op haar voorhoofd. Woorden waren overbodig.

‘Ik heb geen uitgebreide lunch bij me, liefje. Het is geen picknick zoals jij die altijd klaar maakt. Maar je moet maar denken dat het met liefde is klaargemaakt’, zei Tom toen hij Katy uit de auto tilde.

Katy liet een hand door zijn haar glijden. Haar andere arm lag op zijn gespierde rug. Ze gaf hem een dikke kus.

Ze keken elkaar aan en Tom zei, ‘Ik hou van je, meisje’.

‘Ik ook van jou, liefje. Ik ook van jou’.

Tom en Katy aten hun lunch en kletsten over koetjes en kalfjes. Tom had twee dekens meegenomen. Eentje werd uitgespreid voor de lunch en de ander was bedoeld om over de benen van Katy te leggen. Tom zat tegen een boomstam. Katy zat tussen zijn benen en lag met haar hoofd op zijn borst.

Ze keken om zich heen en genoten van de natuur. De bomen, de vogels en de uitgestrekte velden. Een aangenaam zonnetje maakte het allemaal compleet.

Tom’s vingers speelden met de haren van Katy. Met zijn andere arm hield hij haar stevig vast. Na verloop van tijd voelde hij hoe ze zich ontspande. Ze zeiden nog steeds niets.

Katy voelde iets drukken. Ze wist niet precies wat. Al de tijd in het ziekenhuis had ze dit drukkende gevoel gehad. Ze had er steeds de vinger niet op kunnen leggen. Katy realiseerde zich nu dat het iets met haar veiligheid te maken had.

De stilte hield aan en Katy schurkte zich tegen de borst van Tom. Toen haar ademhaling steeds dieper werd, wist Tom dat ze lag te slapen. Hij legde zijn rechterwang op haar hoofd. Hij kon haar haren ruiken. Hij slaakte een zucht van verlichting. Hij deed zijn ogen dicht. ‘Ik hou van je, schatje’, fluisterde hij en viel ook in slaap.

Katy werd in haar slaap meegevoerd naar oude herinneringen. Toen ze even later begon te huiveren, werd Tom onmiddellijk wakker. ‘Katy, gaat alles goed met je?’, zei hij toen hij haar voorzichtig door elkaar schudde.

‘Oh, Tom’, zei ze met een diepe zucht. Ze opende haar ogen en keek in zijn bezorgde gezicht. ‘Oh! Ja,… ja, alles is goed. Ik lag geloof ik te dromen’.

Tom drukte haar tegen zich aan en wreef over haar schouders. ‘Je ligt helemaal te rillen, liefje. Is het echt wel goed met je?’, vroeg hij.

‘Nee. Nee, echt. Het was maar een malle droom’, zei ze. Katy gaf hem een kneepje. ‘Het spijt me’. Ze drukte zich weer in zijn armen.

Geen van beiden zei iets. Katy was in een soort roes. Tom was bezorgd. Even later verbrak Katy de stilte. ‘Het is hier altijd mooi, Tom, het maakt niet uit wat voor tijd van het jaar het is’.

Tom merkte dat Katy van onderwerp veranderde.

‘Daar heb je helemaal gelijk in’.

Met een grijns dacht hij, ‘dat spelletje beheers ik ook’. Hij draaide haar op haar zij en gaf haar een tik op haar billen. ‘En nu gaan we naar huis, jongedame. Het is tijd voor je medicijnen en een middagslaapje’.

‘Nu al?’, klaagde Katy.

‘Ja, het spijt me het te moeten zeggen, maar het is de hoogste tijd’. Hij wreef even over haar rug en hielp haar vervolgens overeind.

Er werd niet veel gezegd toen ze de spullen weer in de auto laadden en op weg gingen naar huis. Vaak genoten Tom en Katy van de stilte. Vandaag was zo’n moment. Uiterlijk had de stilte een weldadige uitwerking, innerlijk werden beiden overspoeld met allerlei gedachten.

Tom maakte zich zorgen om Katy. Hij hield haar nu meer dan ooit in de gaten. Dr. Freek had hem gewaarschuwd dit niet teveel te overdrijven. ‘Zorg ervoor dat ze dingen zoveel mogelijk zelf doet, Tom. Ik weet dat je heel veel van haar houdt, maar als je alles van haar over gaat nemen, dan zal ze zich daaraan over gaan geven. Zo zit de mens nu eenmaal in elkaar’.

Katy maakte zich zorgen dat ze een blok aan het been van Tom zou worden. Ze dacht terug aan het zorgeloze leventje dat ze leidden voordat deze medische problemen zich voordeden. Keer op keer stelde ze zichzelf dezelfde vragen, ‘Waarom ik… waarom wij… waarom uitgerekend nu?’ Gelukkig was ze na een poosje in staat te relativeren en dergelijke vragen van zich af te zetten. Ze wist dat je met tobben niet veel verder kwam. Vandaag piekerde ze echter weer meer dan de afgelopen dagen. ‘Hoe kan ik weer een normale vrouw voor hem zijn, die hij verdiend en nodig heeft?’ Hoe meer ze er aan dacht, hoe bozer ze werd. En dan had ze ook die nachtmerries nog.

‘Katy? Liefje?’ zei Tom en stak zijn hand uit.

Katy keek op en zag dat Tom haar uit de auto wilde helpen. ‘Het spijt me, schatje. Ik denk dat ik even ergens anders was met mijn gedachten. Vroeg je wat?’

Tom schudde zijn hoofd en zij met een flauwe glimlach, ‘Ik vroeg of ik je even moest helpen? Op de een of andere manier denk ik dat je je van vertragingstactieken bediend. Ik heb geen zin om hier wortel te schieten, dus laat me je helpen, Katy. Jij gaat naar binnen en ik zal de auto uitpakken. Ik denk dat het de hoogste tijd is dat jij iets in je dagboek gaat schrijven. Daarna is het tijd om een uiltje te knappen’.

Katy pakte Tom’s hand toen ze het woord dagboek opving. Verbaasd keek ze hem aan en wilde iets zeggen. Maar zijn strenge blik en opgetrokken wenkbrauw lieten haar weten dat er geen ruimte voor discussie was. Dus hield ze haar mond.

‘Maak het niet erger dat het al is, jongedame’, hield Katy zichzelf voor. In plaats daarvan glimlachte ze en antwoordde fluweelzacht, ‘Goed, liefje. Maar als je het goed vindt, wil ik eerst even een douche nemen’.

‘Prima’, antwoordde Tom. ‘Maar niet te lang’. Hij gaf haar een kus op haar mond en een liefdevolle tik op haar billen.

Tom en Katy lieten het onderwerp verder rusten. Beiden wisten ze dat er niet langer getreuzeld mocht worden. Het was tijd om haar medicijnen in te nemen, tijd voor een middagdutje en tijd voor het beloofde pak slaag. Katy was een beetje gespannen en wilde eigenlijk geen van drieën. Maar ze wist dat ze er niet onderuit kwam. Ze had de vergeving van Tom nodig en ook die van haarzelf. Ze kon er maar beter het beste van maken.

Tom had eigenlijk behoefte aan dezelfde dingen. Vooral dat de lucht geklaard werd tussen hen. Hij wilde ook dat zijn positie als heer des huizes hersteld werd. Katy was verwend in het ziekenhuis, ook door hemzelf. Nu was het de hoogste tijd dat alles weer normaal werd en dat hun rollen als man en vrouw hersteld werden.

En toch bleef er bij Tom een zweem van bezorgdheid hangen. Hij dacht aan die gekke dromen van Katy en dat ze in frequentie steeds verder toenamen. Hij had begrepen dat dit voor een deel te danken was aan de medicijnen die ze gebruikte, maar er was nog iets anders waar hij de vinger niet op kon leggen. Er moest meer zijn dan alleen die medicijnen. Daar was hij van overtuigd. Iedere keer dat hij er bij Katy over begon, veranderde ze handig van onderwerp.

Tom liet zijn vingers door zijn haar glijden. ‘Verdomme’, zei hij hardop. ‘Hoe kan ik je nu helpen als je me buitensluit?’

Op hetzelfde moment stapte Katy onder de douche. Het water voelde weldadig aan. Ze vond het heerlijk weer thuis te zijn.

Niet lang daarna stapte ze onder de douche vandaan. Ze deed haar favoriete T-shirt aan droogde haar haren. Terwijl ze de klitten eruit borstelde, voelde ze hoe haar armen steeds zwaarder aan voelden. ‘Waar is mijn kracht en uithoudingsvermogen gebleven?’, vroeg ze zichzelf af. ‘Verdomme, wat heb ik hier een hekel aan’.

Ze realiseerde zich dat ze maar beter op kon schieten voordat Tom bij haar kwam kijken. Katy legde de laatste hand aan haar kapsel en ging op weg naar het bureautje in de woonkamer. Toen ze door de slaapkamer liep, pakte ze uit macht der gewoonte de sokken van Tom van de vloer. Ze zette zijn schoenen in de kast en trok het bed recht. Toen ze door de eetkamer liep pakte ze de kranten van de tafel. Ze moest glimlachen om het spoor dat haar echtgenoot had achtergelaten. ‘Ik ben toch wel gehecht aan een aantal van je gewoontes, Tom, ook al klaag ik er altijd over’, fluisterde ze zachtjes.

Andere zaken werden op hun plaats gelegd toen ze op weg ging naar het zijkamertje. Hier lag een hele stapel strijkgoed. Ze liep terug naar de keuken en zette de vaat die in de gootsteen en het aanrecht lag opgestapeld in de vaatwasser. Achtergelaten levensmiddelen en broodbeleg werd opgeruimd en het aanrecht schoongeveegd.

Katy hield uiteindelijk op met schoonmaken. Ze pakte een glas ijskoud water en liep naar de huiskamer. Ze moest met haar dagboek aan de slag. ‘Misschien kan ik wel opschrijven waar ik niet met Tom over heb kunnen praten’, dacht Katy en ging aan het bureau zitten. Ze sloeg haar dagboek open, pakte een pen en sloeg een schone bladzijde op.

Op hetzelfde moment was Tom bezig voer in het vogelhuisje te leggen. Toen hij opkeek kwam er een grote gestalte op hem aflopen. ‘Ha Martin, hoe staat het leven?’, vroeg Tom.

‘Prima!’, antwoordde Martin. ‘Kim en ik zijn gisteravond teruggekomen. We zijn een paar dagen weggeweest. Ik hoorde zonet dat Katy in het ziekenhuis lag. Toen zag ik je auto staan. Dus ik kwam even vragen hoe het met haar is en of ik misschien iets voor jullie kan doen. Maakt niet uit wat’.

Tom legde het laatste voer in het huisje en liep terug in de richting van de garage. ‘Bedankt voor het aanbod. Maar het gaat wel. Ik heb Katy vanochtend uit het ziekenhuis gehaald, Martin. Poe, het is een lange week geweest, dat kan ik je wel vertellen. Gelukkig gaat het weer een stuk beter met Katy. Wat dacht je van een biertje? Ik heb er net eentje voor mezelf opengemaakt, die staat op de werkbank op me te wachten’. Beide mannen liepen de garage in. Tom pakte een biertje voor Martin.

‘Laten we naar het terras gaan’, stelde Tom voor, ‘Ik heb nog amper de gelegenheid gehad te zitten’.

‘Het was niet mijn bedoeling je van het werk te houden, Tom’, zei Martin toen ze door de tuin naar het terras liepen.

‘Oh, maar dat doe je ook niet, hoor. Katy staat onder de douche en kruipt daarna een poosje haar bed in. Ze is nog erg verzwakt. Ik denk dat ze zichzelf niet eens realiseert hoeveel’. Tom legde uit wat er precies aan de hand is en Martin luisterde geïnteresseerd.

‘Ik houd haar natuurlijk wat extra in de gaten. We hebben zelfs een afspraak staan dat ik haar straks met haar gedrag ga confronteren. Die deugniet moet altijd weer op de grenzen gewezen worden’, zei Tom hoofdschuddend. ‘Hoe gaat het eigenlijk bij jullie twee sinds we elkaar voor het laatst gesproken hebben?’

‘Dat is een lang verhaal. Daar zal ik je nu niet mee lastig vallen. Ik zou het er binnenkort echter wel eens met je over willen hebben. Ik denk dat ik nog wel een paar tips kan gebruiken. Maar een ding is zeker, we gaan niet meer terug naar hoe het was, hoeveel Kim ook klaagt’. Beide mannen grinnikten en wisselden een blik van herkenning uit.

Ze praatten nog wat over koetjes en kalfjes terwijl ze hun biertje opdronken. Tom bood hem nog een aan, maar Martin excuseerde zichzelf. ‘Ik kan maar beter naar de overkant gaan en bij mijn vrouw gaan kijken, Tom. Bovendien heb ik de indruk dat jullie ook nog wat af te handelen hebben. Ik zie je over een paar dagen wel weer. En mocht je iets nodig hebben, aarzel niet om aan de bel te trekken’.

Tom gaf Martin een klap op zijn schouder. ‘Afgesproken. Fijn dat je even langskwam’.

In het huis liep Tom rechtstreeks naar de huiskamer om te kijken of Katy daar nog was. Het bureaulampje brandde nog, maar de stoel was leeg. ‘Ze zal wel in de slaapkamer zijn’. Hij draaide zich om, om daar heen te gaan, maar bedacht zich.

‘Ik kan beter eens kijken wat mijn meisje geschreven heeft. Misschien heeft ze een aanwijzing achtergelaten wat er allemaal omgaat in dat koppie van haar, zodat we het daar straks over kunnen hebben’. Haar dagboek lag open geslagen. Tom begon te lezen…

Maandag 14 juli

We zijn net thuis van een heerlijke picknick. Ik zou het op kunnen schrijven, maar dat is niet nodig. Vanmiddag staat voor eeuwig in mijn geheugen gegrift. Ik hoop dat we het nog vaak over zullen doen. Ik ben me ervan bewust dat ik de gelukkigste vrouw op de hele wereld ben. Ik hoop dat ik ooit de helft terug kan doen…

In de periode tussen de 6^e en nu heb ik in het ziekenhuis gelegen. Ik zou hier uitgebreid over kunnen vertellen, maar dat heeft geen zin. Ik heb zeker de helft van de tijd geslapen. Het enige wat ik me kan herinneren, zijn de onderzoeken en de injecties. Ik geef er de voorkeur aan deze niet op papier te zetten. Dr. Freek en de verpleging zullen het allemaal wel opgeschreven hebben.

Andere details blijven maar in mijn hoofd hangen. Het is allemaal begonnen met een egoïstische daad die ik begaan heb, ik deed wat ik wilde doen in plaats van wat ik zou moeten doen. Tom had me naar bed gestuurd om te rusten. Ondanks koorts en duizeligheid, heb ik zijn opdracht genegeerd, heb me aangekleed en ben naar mijn kleinzoon gereden. Dit avontuur was al een straf op zichzelf. Tegen de tijd dat ik inzag dom bezig te zijn, had ik het halve huis al opgeruimd en schoongemaakt. Toen Tom thuiskwam lag ik weer netjes in mijn bed.

Als ik er nu op terugkijk, denk ik dat ik sindsdien constant in een roes geleefd heb. Mijn lichaam was in slaap, maar mijn geest ging van het ene avontuur naar het andere. In het begin waren de dromen aangenaam. Ik heb er een paar aan Tom verteld. Sommige dromen gingen over vroeger, leuke dingen waar ik lange tijd niet aan gedacht heb.

Hoe langer die dromen echter duurden, hoe angstiger ze werden. De afgelopen vier a vijf dagen waren ze het ergst. In het begin kon ik droom en werkelijkheid maar amper van elkaar onderscheiden. Op de een of andere manier had ik het gevoel dat een naar persoon uit mijn verleden in de ziekenhuiskamer aanwezig was.

Toen ik later naar mijn lichaam keek, sloeg de verwarring pas echt toe. De afdruk van vier vingers en een duim aan de achterkant van mijn beide bovenarmen deden mij twijfelen of ik wel gedroomd had. In het begin wist ik niet eens of ze echt waren of alleen in mijn verbeelding bestonden. Ik huiverde bij de gedachte dat de stevige grip en zijn woorden en beloften echt waren.

Misschien dat de blauwe plekken het gevolg waren van de medische behandeling of van het moment dat Tom me naar het ziekenhuis heeft gebracht. Mijn gedachten maakten overuren. Af en toe heb ik mezelf geknepen om te voelen of ik wel wakker was.

Nu ben ik bang om te gaan slapen. Telkens als ik mijn ogen dicht doe, zie ik zijn gezicht voor me en hoor ik zijn woorden, beloften en gelach in mijn hoofd echoën. Ik heb er in het begin niets van gezegd omdat ik dacht dat het van de medicijnen kwam. Ik ben bang en in de war. Ik ben op de vlucht geslagen…

Nu weet ik dat ik niet alles gedroomd heb… sommige dingen wel, ja, maar niet alles. Vanochtend kwam de zuster binnen vlak nadat hij verschenen was. Gelukkig heeft de zuster hem weggestuurd voor hij weer lelijke dingen kon zeggen.

Ik ben me ervan bewust dat de medicijnen dingen teweeg brengen waar ik geen vat op heb. Ik weet ook dat ik geduld moet hebben. Verder weet ik heel goed dat ik niet bezig ben gek te worden, godzijdank!

Ik ben nu weer thuis bij mijn mannetje. Ik ben bij mijn beschermheer. Ik voel me weer redelijk gekalmeerd. Ik voel me weer veilig. Ik hoop dat de nachtmerries niet terug zullen keren en dat alles voorbij is. Misschien is het allemaal gebeurd om me in te laten zien dat ik op mijn liefdevolle echtgenoot kan vertrouwen.

Nu ga ik mijn medicijnen innemen en wat proberen te slapen. Ik heb me gedouched en ben klaar om een serieus ‘gesprek’ met Tom te hebben. Ik verlang naar zijn vergiffenis en zal mijn best doen nooit meer in herhaling te vallen. Ik ga nu mijn medicijnen innemen en op onze kamer op Tom wachten.

Katy

Tom sloeg het dagboek dicht. Zijn rechterhand rustte op het boek terwijl hij achterover zakte in zijn stoel en uit het raam staarde. Na een paar minuten pakte hij de telefoon en toetste een nummer in. Toen hij klaar was met bellen, liep Tom de kamer uit op weg naar Katy.

Toen hij op weg was naar de slaapkamer viel het Tom op wat Katy allemaal gedaan had sinds ze thuisgekomen waren. Hij glimlachte en schudde zijn hoofd. ‘Ze moest eens weten hoeveel ze voor me betekend’.

Toen Tom de slaapkamer binnenliep, zat Katy op een stoel bij het raam. ‘Verdomme’, dacht Tom, ‘ik wil haar eigenlijk helemaal niet op haar billen geven. Ik wil veel liever met haar vrijen. En toch… een man moet soms doen, wat hij moet doen’.

Hij liep naar haar stoel. Katy keek naar buiten en hoorde Tom niet komen. Hij legde zijn hand op haar schouder en vroeg, ‘Is het interessant daar buiten?’

Katy haalde diep adem en antwoordde, ‘Nee… alleen maar een buurvrouw die zich nog steeds als een helleveeg gedraagt. Ik denk niet dat haar grote mond ooit zal verdwijnen. Aan de andere kant gebeurde daarnet iets heel ongebruikelijks’.

‘Wat was dat dan?’, vroeg Tom met een brede grijns.

‘Tja, Martin was bezig iets uit de kofferbak van de auto te halen. Kim moet iets gezegd hebben, want het volgende moment schoot Martin overeind. Hij zette zijn handen in zijn zij en zei iets tegen Kim. Toen wees hij naar het huis. Kim bond onmiddellijk in. Ik zweer het, Tom, zoiets heb ik nog nooit eerder gezien, niet bij Kim tenminste’.

Tom moest lachen. ‘Misschien dat Martin het roer omgegooid heeft en wat meer op zijn strepen is gaan staan?’

Katy keek naar Tom, vervolgens uit het raam en toen weer terug naar Tom.  ‘Jij weet hier meer van, Tom! Heb jij Martin suggesties aan de hand gedaan? Oh, mijn God! Dat meen je niet. Ga je me nu vertellen dat Martin Kim tegenwoordig op haar billen geeft?’ Katy keek geschokt.

‘Misschien heb ik hem wel wat tips gegeven’, zei Tom met een brede grijns. Hij keek naar buiten en zag hoe Martin onderweg was naar de voordeur. ‘Wie weet, liefje, krijgt je vriendin Kim wel een flink pak op haar blote bips op hetzelfde moment dat jij dat ook gaat krijgen’.

Tom en Katy keken elkaar aan. Toen hij haar in zijn armen nam, voelde Tom dat Katy gespannen was. ‘Maar we moeten eerst een aantal zaken met elkaar bespreken’.

Katy verborg haar gezicht in zijn borst. ‘Oh, Tom, wees alsjeblieft niet boos op me. Het spijt me. Het spijt me zo’.

Tom pakte de kin van Katy zodat hij haar aan kon kijken. ‘Katy, ik ben niet boos op je. Ik ben bezorgd, maar niet boos. Laten we eerst een aantal dingen doornemen, dan zal ik vervolgens je bips eens flink opwarmen en kun je daarna een dutje gaan doen. Heb je je medicijnen ingenomen?’, vroeg Tom.

‘Ja Tom. Ja, ik heb mijn medicijnen ingenomen… zoals je gezegd hebt. Verdomme, je zit me wel achter mijn broek!’

‘Denk om je woorden, jongedame!’, zei Tom streng.

‘Het spijt me, schatje. Ik weet ook niet wat me bezielde’, luidde haar antwoord.

‘Ik denk dat je tegen het pak op je billen opziet. Het spijt me te moeten zeggen, dat ik er ook niet veel zin in heb. Maar vandaag zit er niets anders op’. Katy opende haar mond om iets te zeggen.

‘Laten we bij je dagboek beginnen. Ik heb het gelezen. Je hebt het allemaal duidelijk beschreven. Dankjewel dat je je gedachten met me hebt willen delen’.

Katy was verbaasd om zijn complimentje. Ze had verwacht dat hij haar een pak op haar bips zou geven zonder er verder nog woorden aan vuil te maken, zeker nu ze had opgebiecht dat ze haar ex gezien had in het ziekenhuis.

Tom vervolgde, ‘Ik ben niet boos, Katy, over je gedrag van de afgelopen week. Daarmee bedoel ik de domme dingen die gedaan hebt waardoor je ziek geworden bent en waardoor je bang geworden bent. Zoals ik het bekijk, liefje, heb je gezondigd tegen een aantal basisprincipes… gezondheid, veiligheid en respect. Ik neem aan dat je je realiseert dat je daar afgezien van vandaag, de komende tijd nog een paar keer aan zal herinneren. Ik stel voor dat je je de komende tijd goed weet te gedragen. Dat zal alleen maar in je voordeel werken’.

Tom keek Katy lange tijd aan. ‘Heb je nog iets te zeggen, afgezien van wat je in je dagboek opgeschreven hebt?, vroeg Tom.

‘Niet echt. Ik wil graag dat je me vergeeft, Tom. Als je dat kunt…’

‘Ik zal het je vergeven, liefje. Je weet dat ik dat zal doen. Maar ik verbind daar wel een voorwaarde aan. Ik zal je alleen vergeven, als je het jezelf ook vergeeft. Afgesproken?’

‘Oh, Tom, ik denk niet dat ik het mezelf vandaag al kan vergeven. Doe me dit alsjeblieft niet aan’, smeekte Katy.

‘Je kunt het niet altijd zo hebben zoals jij dat wilt, Katy. Ik wil het je alleen maar vergeven als je dat zelf ook doet. Doe je dat niet, dan ben ik bang dat ik je net zolang op je bips moet geven, tot je het wel doet’, zei Tom terwijl hij Katy voorzichtig maar beslist over zijn knie legde’.

‘Het spijt me, schatje. Dat zweer ik’, riep Katy.

‘Ik weet dat je er spijt van hebt, meisje. Het spijt mij ook. Maar je kent de regels. Ze zijn nog steeds hetzelfde als toen we trouwden. Ze zijn niet veranderd. Je weet heel goed, wat er gebeurd als je je niet aan de afspraken houdt. Het is nu aan mij om de consequenties uit te voeren. En wat de vergeving betreft, is het helemaal aan jou. Laat me maar weten wanneer je jezelf vergeven hebt. Mijn vergeving zal niet eerder plaatsvinden’.

Dit waren voorlopig zijn laatste woorden. Hij reikte naar de zoom van haar T-shirt, schoof deze omhoog en begon haar op haar bips te slaan. Katy deed haar best om niet tegen te stribbelen. Maar voor ze het in de gaten had, had Tom zijn rechterbeen over haar onderbenen gezet. Hij hield met zijn linkerhand haar rechterpols vast, zodat ze haar hand niet naar achter kon steken. Onderwijl bleef hij rustig doorslaan.

Tom sloeg niet met de zelfde kracht die hij normaal gebruikte als hij haar een flink pak op haar billen gaf. Maar Katy merkte geen verschil. De tranen stroomden over haar wangen. En als ze hem vroeg of hij haar wilde vergeven of hem zei dat het haar speet, dan vroeg hij, ‘Vergeef je jezelf, Katy’. Er kwam geen antwoord en dus ging het pak slaag door tot de billen van Katy donkerrood waren. Toen ze uiteindelijk toegaf en slap over zijn knie bleef liggen, hield Tom op.

Nadat hij haar over haar rug had gewreven en nog een paar vriendschappelijke tikjes op haar billen had gegeven, trok Tom Katy overeind en nam haar in zijn armen. Hij zette haar zo, dat er het minste gewicht op haar billen drukte en trok haar T-shirt weer over haar heupen. Katy nestelde zich met haar hoofd onder zijn kin en legde haar rechterhand op zijn borst. Haar tranen en snikken bleven nog lange tijd doorduren. Tom sloeg een deken om haar heen, die naast de stoel lag.

‘Het doet zo’n zeer, liefje’, huilde Katy.

‘Ik weet het, schatje’, antwoordde Tom.

Tussen de snikken door wisselden ze af en toe een paar woorden.

‘Ik hou van je’, zei Katy tegen hem.

‘Ik ook van jou’, luidde zijn antwoord. “Ik ook van jou!’

Tom hield haar stevig vast en stelde haar, zo goed hij maar kon, op haar gemak. Hij gaf haar een kus op haar voorhoofd. Toen de ademhaling van Katy steeds langzamer ging, wist Tom dat ze in slaap was gevallen. Hij hoopte dat ze geen nachtmerries zou hebben en dat ze flink uit zou rusten.

Uiteindelijk slaakte Tom een zucht van verlichting. Hij deed zijn ogen dicht. ‘Ik hou van je, liefje, ik hou verdomd veel van je!’, fluisterde hij. Tom legde zijn rechterwang op haar hoofd. Hij kon haar haren ruiken. Hij viel ook in slaap.

En zo verliep een dag uit het leven van Tom en Katy, een alledaags stel uit het dorp.

Katy verbleef de hele week in het ziekenhuis. Haar temperatuur schommelde voortdurend tussen de 38 en de 40 graden. Niets leek haar temperatuur omlaag te kunnen brengen. Haar longen zaten vol en ze moest beademd worden. Dr. Freek was niet erg in zijn nopjes over haar toestand, de eerste drie dagen was hij zelfs behoorlijk ongerust geweest.

Hij en Tom hadden urenlang aan het bed van Katy gezeten. Tom was alleen van haar zijde geweken als de dokter erop gestaan had. Met veel tegenzin was hij naar huis gereden om te douchen, snel wat te eten, om binnen een uur weer terug te zijn. Dr. Freek had een extra bed laten plaatsen zodat Tom ’s nachts zou kunnen blijven slapen. Maar Tom bleef over het algemeen liever in een stoel naast zijn Katy zitten. Hij hield haar hand constant vast. Hij depte haar gezicht met een nat washandje of zat stilletjes voor zich uit te kijken.

‘Verdomme’, bromde hij af en toe. ‘Wat heb ik hier een gloeiende hekel aan’.

Op donderdag begon Katy eindelijk tekenen van herstel te vertonen, toen de koorts begon te wijken. Een paar uur later wilde ze al weer naar huis. Dr. Freek wilde haar echter niet te vroeg laten gaan en trok zich niets van haar protesten aan. Katy bleef echter aandringen en op vrijdagochtend, tijdens de ronde van dr. Freek deed ze opnieuw verwoede pogingen.

‘Katy, wanneer in nee zeg, bedoel ik ook nee! Houd eens een keer op met zeuren, wil je? Ik ben degene die bepaald wanneer je weer naar huis kunt. Als je me nog een keer durft te vragen, zal ik je hoogstpersoonlijk een pak op je billen geven!’, zei dr. Freek toen hij haar temperatuurcurve bekeek.

‘Maar dokter, ik beloof dat ik thuis netjes in bed zal blijven’, zeurde Katy. ‘Ik beloof het!’

De dokter legde het dossier terug op het nachtkastje. Vervolgens liep hij naar de andere kant van het bed. ‘Katy, je gaat niet naar huis totdat ik het idee heb dat dit ook kan. Ik heb er geen vertrouwen in dat je thuis je rust zult pakken. Ik heb het uitgebreid met Tom overlegd. Het antwoord, en daar blijf ik bij, is NEE! Je blijft hier nog een dag of twee, misschien wel drie. Hij pakte zijn stethoscoop en zette deze op haar rechterborst. Terwijl hij luisterde, begon Katy weer te praten. ‘Ahhhh!’, zei hij. Toen hij klaar was, zei hij, ‘Ga eens op je zij liggen, Katy’. Hij duwde de stethoscoop op haar rug en luisterde. ‘Haal eens diep adem’.

‘Dat wil ik niet, dokter. Dat doet zeer’, zeurde Katy. ‘Ik wil gewoon naar huis’.

Terwijl Katy zo lag te zeuren, kwam Tom binnen. Hij had alles gehoord. Hij schudde zijn hoofd, liep naar het bed, en trok het dekbed van Katy af. Hij trok Katy aan haar rechterbeen naar zich toe, schoof haar nachthemd omhoog en liet zijn hand een paar keer hard op haar blote billen neerdalen. Katy lag op haar buik. ‘Oh, auw!’, gilde ze.

‘Zul je diep zuchten als de dokter erom vraagt, of wil je nog meer?’

Dokter Freek grijnsde breed. ‘Ik heb de indruk dat de longen een stuk beter zijn’. Hij en Tom moesten grinniken, terwijl Katy nog harder begon te klagen terwijl ze diep zuchtte.

Uiteindelijk zei ze, ‘Jullie zijn erg leuk hoor! Laat me overeind’.

Katy probeerde op haar rug te draaien, maar de dokter hield zijn hand op haar schouders om haar op haar plaats te houden. Tom had zijn hand op haar onderrug.

‘Katy, blijf stil liggen en laat de dokter zijn werk doen’, zei Tom streng. “Je gedraagt je nog erger dan je kleinzoon van twee’. Hij gaf haar weer een paar tikken op haar billen.

‘Auw!, Oh!, OK!, Ik zal erom denken. Heb je nu je zin?’, vroeg ze sarcastisch. ‘Verdomme, dat doet zeer! Mijn longen branden. Je bent een grote boerenlul’.

Dokter Freek verplaatste de stethoscoop en luisterde naar haar longen. De rust in de kamer keerde terug. Tom haalde zijn hand weg en stopte Katy in. Zij schurkte zich onder het dekbed en ging op haar zij liggen. Ze deed haar hand naar achter en wreef over haar bips.

‘Verdomme’, zei de met een pijnlijke grimas op haar gezicht.

‘Het is je eigen schuld’, liet Tom weten en gaf Katy een vluchtige kus op haar mond. De dokter was weer naar het nachtkastje gelopen en maakte een aantekening in het dossier. ‘Hoelang ben je al wakker?’, vroeg hij.

‘Lang genoeg om te willen dat ik weer sliep’, zei Katy met een pruillip.

De dokter hield op met schrijven en Petra kwam de kamer in. Hij gaf het dossier aan de verpleegster. ‘Ik wil dat haar longen behandeld worden. Verder is het ook weer tijd voor een injectie’. Petra sloeg het dossier open en las wat hij geschreven had.

‘Komt in orde’, zei Petra en draaide zich om en liep de kamer uit.

‘Ach, kom, dokter’, zei Katy. ‘Ik ben al een hele poos beademd. Het gaat nu al een stuk beter. Ik hoef niet meer…’

‘Katy!’, zei Tom. Hij onderbrak zijn vrouw. ‘Nog één woord… ik zeg nog één woord… en ik pak die stoel erbij’. Zijn blik verraadde dat het hem ernst was.

Ze deed haar mond open om te protesteren, maar deed hem snel weer dicht, toen ze de vastberaden blik in de ogen van Tom zag, samen met zijn opgetrokken wenkbrauw. Katy zette haar kiezen op elkaar. ‘Verdomme’, dacht ze. ‘Ik haat dit! ’

Voordat Katy zichzelf hervonden had, kwam Petra binnen met de beademingsapparatuur. De verpleegster installeerde het en gaf het kapje aan Katy. Katy keek van Tom naar dr. Freek en wist dat ze maar beter mee kon werken. Het was ongemakkelijk, maar nog niet de helft van het pak op haar bips wat Tom haar in het vooruitzicht had gesteld. Voor ze het wist, was Petra weer vertrokken en had dr. Freek haar de injectie in haar rechterbil gegeven.

‘Het spijt me dokter, dat ik zo’n lastige patiënt ben’, zei Katy zachtjes. Ze was moe en stond op het punt in slaap te vallen.

‘Het is al goed, Katy. Ik weet dat je je verre van goed voelt. Ik weet ook dat je verlangd naar je eigen bedje. Ik beloof dat ik je naar huis laat gaan, zodra ik het gevoel heb dat dit veilig kan. Geloof me’, zei hij terwijl hij haar op haar hand klopte. ‘Ik kom nog even bij je kijken voor ik vanavond naar huis ga’.

‘Dan lig ik waarschijnlijk te slapen en droom dat ik een pak op mijn billen krijg. Dat is alles wat ik hier doe. Slapen en dromen over billenkoek.’, klaagde ze. ‘En nu krijg ik ook al op mijn billen als ik gewoon wakker ben’. Tom en dr. Freek moesten lachen. Niet veel later was de dokter vertrokken en had Tom zich geïnstalleerd in de stoel naast haar bed. En Katy? Tja… die lag te slapen en was verwikkeld in een oude herinnering…

Er kwam geluid van de linkerkant van haar bed. Katy draaide haar hoofd om. Ze moest goed kijken in het donker, maar ze zag dat Tom zijn camouflageshirt aantrok. Ze glimlachte en trok het dekbed tot vlak onder haar kin. Hij maakte zich klaar om te gaan jagen. Het jachtseizoen was geopend. Tom was net een kleine jongen zodra het ging over jagen of vissen. Katy vond het leuk om te zien.

‘Sorry, liefje. Ik wilde je niet wakker maken’, zei Tom en boog zich voorover en gaf Katy een kusje op haar lippen.

‘Geeft niks. Ik slaap zo weer in als je weg bent. Waar ga je naartoe?, vroeg ze.

‘Oh, ik denk dat ik de polder in ga’, antwoordde Tom, terwijl hij zijn shirt bij zijn broek in duwde.

“Gaat Wouter met je mee?’, vroeg ze.

‘Nee. Hij is met een klus bezig die af moet’, antwoordde Tom. Hij pakte zijn riem en reeg deze door de lussen van zijn broek.

Zonder wat te zeggen ging Katy rechtop zitten. Klaarwakker stapte ze haar bed uit en liep naar het dressoir. Ze haalde een spijkerbroek tevoorschijn en schoof de la weer dicht. Ze liep naar de linnenkast, opende deze en zocht tussen haar kleren. Tom keek op toen hij zijn riem vastmaakte.

‘En waar denk jij dat je mee bezig bent, jongedame?’, vroeg hij.

‘Ik kleed me aan. Ik ga met je mee. Wat had jij gedacht?’, antwoordde ze toen ze de deur van de kast sloot. Katy was naakt en hield haar kleren en schoenen in haar handen. Tom moest lachen om de vastbesloten blik op haar gezicht.

‘Jij gaat helemaal niet mee! Jij moet aan het werk. Dat heb je gisteravond zelf gezegd’, zei Tom. Hij stond met beide handen in zijn zij. Katy liep naar het bed en legde haar kleren neer. Ze draaide zich richting Tom, zette haar handen ook in haar zij en zei, ‘Je gaat me niet vertellen dat je vandaag alleen gaat jagen. Daar komt niets van in. Ik ga met je mee’.

‘Niks daarvan!’ zei Tom streng en moest tegelijkertijd grinniken. ‘Dat is nergens goed voor’.

‘Vertel me anders maar eens precies waar ik iemand naartoe moet sturen, mocht er iets gebeuren?’ Katy sloeg driftig met haar armen in het rond. ‘Het zou hartstikke lang duren voor ze je zouden vinden. Ik weet wel hoe dat gaat. Je begint ergens en vervolgens ga je aan het dwalen’. Ze zette haar armen weer in haar zij. ‘Ik ga gewoon mee, einde discussie’. Katy draaide zich om, griste haar kleren van het bed en liep in de richting van de badkamer.

Zonder een woord te zeggen, volgde Tom haar bewegingen tot ze uit het zicht verdwenen was. Er speelde een brede lach om zijn mond. Hij schudde zijn hoofd en pakte zijn laarzen. Hij ging naar de keuken en ging op een stoel zitten  om ze aan te trekken. Tom moest toegeven dat hij het leuk vond dat Katy met hem mee ging. Het is lang geleden dat ze op zo’n manier weerwoord gaf. Hij moest er weer om lachen.

Een paar minuten later was Katy aangekleed. Ze schonk twee mokken koffie in en ging bij Tom aan de keukentafel zitten. Het was amper vier uur in de ochtend. Het was nog steeds donker en ze waren klaar om op jacht te gaan. Katy zette de spullen in de auto.

Tom legde zij geweer in de kofferbak, stapte in en draaide de sleutel in het contact. De motor sloeg aan en bromde op zijn vertrouwde manier. Katy herkende het geluid uit duizenden. Als ze het hoorde, wist ze dat haar man in de buurt was. Katy pakte Tom’s arm en drukte zich stevig tegen hem aan. Tom boog zich naar haar toe en gaf haar een kus. Dan sloeg hij zijn arm om haar heen en drukte haar nog steviger tegen zich aan. Toen hij haar losliet, keken ze elkaar aan. Katy glimlachte.

‘Bedankt dat ik met je mee mag’, fluisterde ze.

‘Leuk dat je mee wilt’, antwoordde Tom en gaf haar een knipoog.

Toen gingen beide jagers op pad. De auto reed richting de polder. De rit zou een half uurtje duren. Het begon al een beetje licht te worden, toen Tom de auto parkeerde. Een paar minuten later hadden ze de spullen gepakt. Tom zijn geweer en de munitie. Katy haar fototoestel. Hij zou proberen een haas te schieten en zij een paar mooie foto’s.

Ze spraken niet veel. Katy volgde haar man en lette goed op of ze iets zag bewegen. Ze voelde zich als een klein meisje op een spannend avontuur. Ondanks dat het nog koud was, voelde ze zich warm van binnen. Ze zag struikjes die ze in geen jaren gezien had.

‘De dieren liggen vaak in deze bosjes te rusten’, legde hij uit. ‘Eerst gaan ze op zoek naar eten en drinken en vervolgens gaan ze rusten in de bosjes. Het struikgewas biedt ze een veilige plek’.

Het was een prachtige ochtend. Terwijl ze beiden de omgeving afspeurden of ze iets zagen bewegen, zagen ze de kleurschakeringen in de lucht. Van bijna wit, tot donkerblauw. Op de achtergrond stonden grote populieren. Her en der stonden struiken, sommigen met bessen waar de dieren zich te goed aan konden doen. Her en der zagen ze een eekhoorn die druk bezig was voedsel bijeen te scharrelen. Tom en Katy genoten van de buitengeur. Het maakte alles compleet.

Na een poosje hield Tom zijn pas in. Hij draaide zich om en keek naar zijn vrouw. Er verscheen een brede lach om zijn mond toen hij de blosjes op haar wangen zag en haar glinsterende ogen. Oh, wat zag ze er mooi uit. Hij keek om zich heen en zag een dikke boomstam liggen. Hij liep er naar toe, zette zijn geweer tegen de boomstam en draaide zich om. Katy was vlak achter hem.

‘We gaan even rusten’, zei Tom.

‘Ik ben OK hoor, we hoeven helemaal niet te stoppen’, antwoordde Katy.

Tom ging op de boomstam zitten en trok Katy tussen zijn benen. Hij draaide haar om zodat ze kon gaan zitten. Toen ze tegen zijn borst leunde, zei hij, ‘We gaan even rusten en daarmee uit!’.

Er werd in de volgende minuten niets gezegd. Tom sloeg zijn arm om haar schouders en kruiste zijn polsen op haar borst. Katy deed haar armen omhoog en pakte zijn sterke onderarmen. Hun ogen gleden langs de horizon.

Hoe langer Tom haar vasthield hoe langzamer de ademhaling van Katy werd. Hij was vergeten dat zij steeds twee stappen moest zetten tegen één pas van hem. Ze was helemaal buiten adem geweest toen ze stopten. Tom boog zich naar haar toe en gaf haar een kus in haar nek. Ze veerde hierdoor omhoog. Ze was helemaal opgegaan in de omgeving, ze schrok van zijn aanraking.

‘Ik hou van je, liefje’, fluisterde hij.

‘Ik ook van jou’, fluisterde ze terug. Ze kneep zachtjes in zijn arm.

‘Ben je klaar om verder te gaan, liefje?’, vroeg hij.

‘Jazeker, schatje. Alles is in orde. Echt waar’.

Hij gaf Katy nog een dikke kus, pakte zijn geweer en zette zich weer in beweging. Hij zei niet dat hij zich een beetje schuldig voelde dat ze niet eerder gestopt waren. Hij besloot wat rustiger aan te lopen. Hij wist dat ze uit zichzelf niet zou klagen of zou vragen het wat rustiger aan te doen.

‘Wat is ze soms ook een koppig meisje’, zei hij tegen zichzelf.

Het duurde niet lang of Tom zag een haas. Het enige probleem was dat de haas hen ook gezien had en het hazenpad had gekozen. Zij volgden het spoor op afstand. Tom vond dat ze ver genoeg waren. Hij had weinig zin om zijn buit zo ver terug naar de auto te moeten dragen, zeker niet nu Katy bij hem was. Ze zou erop staan mee te helpen dragen. Maar dat zou hij niet laten gebeuren. Tom besloot niets te zeggen, het zou alleen maar tot een flinke discussie leiden. ‘Mijn laatste woord zou alleen maar tot een paar zere billen leiden’, hield hij zichzelf voor.

Terwijl ze terugliepen in de richting van de auto, genoot Katy nog steeds van de schoonheid van de polder. Het gebeurde niet vaak dat ze vrij was van haar werk en genoot van de mooie natuur. Ze genoot met volle teugen. Ze probeerde alles in zich op te nemen. Maar ze had vooral oog voor haar partner die met krachtige passen voor haar liep. Ze voelde zich apetrots toen ze zich realiseerde dat hij haar beschermheer, echtgenoot en minnaar was.

Het duurde een flinke poos voor ze terug bij de auto waren. Tom verbaasde zich erover hoe ver ze afgedwaald waren. Hij vroeg Katy of ze geen zin had om wat te eten. Dat had ze. En dus zaten ze even later aan sandwiches met pindakaas en jam. Katy schonk voor hen beiden een beker koffie is. Ze zaten te genieten van de broodjes toen de zon doorbrak. Het voelde heerlijk aan. Tot dit moment had Katy zich niet gerealiseerd dat ze eigenlijk best moe was. Ze was best blij dat ze even uitrustten.

Tom observeerde haar maar zei niet veel. Hij bedacht zich hoeveel hij van haar hield. Hij bedacht zich dat ze na een korte pauze de jacht vanuit de auto zouden voortzetten. En dus pakten ze de spullen weer in en vervolgden hun weg.

De herfstkleuren vulden het landschap en Katy raakte in vervoering toen Tom naar delen van de polder reed waar ze nog nooit geweest was. Toen ze een klein vennetje bereikten, parkeerde Tom de auto. Het was tijd voor de lunch. Katy stalde de gebraden kip, aardappelsalade uit op een grote deken die Tom uitgespreid had. Hij pakte de koelbox met bier en ijsthee.

‘Heb je je medicijnen meegenomen, liefje’, vroeg Tom.

‘Nee, ik ben bang dat ik die vergeten ben’, antwoordde Katy met een glimlach.

Tom keek haar met opgetrokken wenkbrauwen aan. ‘Dat zal wel! Je hebt mazzel dat we zo ver van huis zijn, jongedame. Ik zou je een flink pak op je billen moeten geven’.

Voordat Tom verder kon gaan met zijn standje, legde Katy hem het zwijgen op. ‘OK, ik ben ze niet vergeten. Ik heb ze niet mee genomen omdat ik er geen last van wilde hebben. Ik zal ze innemen zodra we weer thuis zijn’.

Tom nam haar uitgebreid in zich op. Hij wilde boos op haar zijn, maar kon het niet. Hij gromde wat om zijn afkeuren te laten blijken. Het zorgde er altijd voor dat Katy zich een poosje rustig hield, omdat ze niet goed wist of hij boos was of niet.

‘Ik beloof het. Ik zal ze zodra we thuis zijn innemen, liefje’, beloofde Katy.

‘Daar houd ik je aan’, antwoordde hij kort en bondig.

Toen hij genoeg gegeten had, leunde Tom achterover tegen een boom. Hij trok Katy tussen zijn benen zodat ze tegen zijn borst kon gaan liggen. Samen keken ze naar het water en de vogels. Ze zeiden niet veel. Ze zaten te genieten van de omgeving. Maar ze genoten nog het meest van elkaar. Het gebeurde niet zo vaak dat ze de hele dag samen waren. Katy draaide zich een beetje en legde haar hoofd op zijn schouder. Tom hield haar stevig beet en samen lagen ze een poosje te doezelen. Toen ze wakker werd was ze helemaal verbaasd.

Ze keek Tom aan. ‘het spijt me, liefje. Het was niet mijn bedoeling te gaan slapen.

‘Geeft niets, meisje. Ik had zelf mijn ogen ook even dicht. Zullen we verder gaan, of wil je nog een poosje lekker op de deken liggen?’, vroeg hij met een grijns.

Katy glimlachte. ‘We kunnen maar beter op zoek gaan naar die haas van je’.  Tom greep haar beet en kuste haar gepassioneerd.

‘Je hebt gelijk. We kunnen beter verder gaan’, antwoordde hij. Katy stak haar hand uit en Tom trok haar overeind. Hij gaf haar een vriendschappelijk tikje op haar bips toen ze in de auto stapte. ‘Zeker weten dat je niet even een dutje wilt doen?’, vroeg Tom nogmaals. Ze moesten beiden lachen.

De weg werd steeds slechter. Tom moest vaak om diepe kuilen in de weg heen sturen. Op een gegeven moment reed hij dwars door een diepe kuil, waardoor Katy uit haar stoel gelanceerd werd en haar hoofd tegen het dak van de auto stootte.

Met een onderzoekende blik keek ze naar Tom. ‘Dat deed je met opzet!’, riep ze.

Tom moest er hard om lachen. ‘Dat is niet waar! Echt niet!’, zei hij. ‘Ik keek even de andere kant op en had daardoor die kuil niet gezien. Het spijt me, liefje!’

‘Dat zal wel, dat je er spijt van hebt’, zei Katy en wreef over haar hoofd.

Toen Tom even later stopte zodat ze even de benen konden strekken en wat te drinken konden pakken, keek Katy hem verwoestend aan. Toen hij zich realiseerde wat er aan de hand was, zei Tom. ‘Het spijt me liefje, had dan even wat gezegd’.  Katy stond in no-time naast de auto.

‘Ja dat zal wel, dat je spijt hebt’, zei ze over haar schouder. ‘Maar mijn wraak zal zoet zijn’, mompelde ze en haastte zich om haar ding te zoen.

Tom grinnikte. ‘Ik zou me maar rustig houden als ik jou was. Je bent al in de gevarenzone doordat je je medicijnen niet meegenomen hebt’.

Nu het wat later was geworden, was de ochtendkou helemaal verdwenen. Het was warm genoeg om hun jas uit te doen. Tom besloot dat Katy ook wel een stuk zou kunnen rijden.

Katy wilde haar man verder niet op ideeën brengen. Ze liet hem weten dat hij maar op het wild moest letten en het rijden aan haar over moest laten. Tom grinnikte en liep naar de kofferbak. Hij haalde een flesje bier voor zichzelf en een ijsthee voor haar uit de koelbox.

‘Kijk chauffeur, iets tegen de dorst’.

‘Waarom krijgt de chauffeur niet een biertje?’, pruilde ze.

‘Daar is het nog je vroeg voor’. Hij ging naast haar zitten en gaf haar een kus. ‘Laten we geen tijd verloren gaan. Kom, we gaan’.

Katy had hem alleen maar wat uitgedaagd. Ze wilde helemaal geen bier… nog niet in ieder geval. Dat wist hij ook wel. Dus startte ze de motor en ze gingen weer op weg. Ze reden een heel eind. Katy vond het leuk om te rijden. Tom tuurde naar buiten.

Ze kwamen op een splitsing. Ze gingen rechts af. De weg was hier minder slecht. Katy vond dat een stuk beter. Ze tuurden de omgeving af of ze wild zagen.

Toen Katy genoot van de prachtige veldbloemen langs de kant van de weg, reed ze door een diepe kuil. Nu was het Tom die uit zijn stoel gelanceerd werd en zijn hoofd stootte tegen het dak van de auto.

‘Dat deed je met opzet’, zei Tom.

“Nee! Dat is niet zo. Echt waar niet. Ik keek langs de kant van de weg. Ik had die kuil niet gezien’, verdedigde Katy zich.

‘Ik hoor je wel’, zei hij en ze moesten beiden lachen. ‘Stop even, als je wilt. Ik wil nog een biertje’.

Katy stopte de auto. ‘Hoe gaat ie?’, zei ze met een grote grijns en sprong uit de auto. Tom schudde zijn hoofd en stapte ook uit. Ze liepen samen naar de koelbox. Tom gaf haar een ruwe knuffel en begon haar vervolgens te kietelen.

‘Vertel me nu niet dat je het per ongeluk deed’, plaagde hij. ‘Ik weet wel beter’.

‘Liefje, hoe kun je dat nu zeggen’, giechelde ze.

Katy probeerde zich uit zijn greep los te wurmen. Maar daar stak Tom een stokje voor. Hij boog haar voorover onder zijn linkerarm en gaf haar een stuk of vier harde kletsen op haar billen.

‘Dat is niet eerlijk!’, gromde Katy. Ze deed haar handen naar achter en begon over de pijnlijke plekken te wrijven die Tom op haar bips had achtergelaten.

‘Nee. Dat denk ik ook niet’, antwoordde Tom en boog zich naar de koelbox. ‘Wil je dat ik er mee door ga? Ik wil je best een pak op je billen geven, als dat nodig is. Of… drink je liever een biertje met me?’ Ze keken elkaar aan moesten lachen. Tom gaf Katy een ijskoud biertje.

Ze liepen naar de zijkant van de auto. Tom ging er met zijn rug tegen aan staan en nam Katy in zijn armen. Ze stond met haar rug tegen zijn borst. Ze keken beiden de polder in en genoten van hun bier. Het was een adembenemend mooi moment…

‘Wat mooi’, fluisterde Katy.

“Dat is het zeker’, beaamde Tom. Hij gaf haar een liefdevol kneepje.

Vermoeidheid begon het gezicht van Katy te tekenen. Tom liet haar weten dat hij het stuur weer over zou nemen als ze hun bier op zouden hebben. Hij verwachtte dat Katy wel zou protesteren, maar tot zijn verbazing klonk het, ‘Ok, liefje’. Hoe meer de middag vorderde, hoe meer Tom haar in de gaten ging houden. Hij had een bloedhekel aan haar gewoonte om hem niet te zeggen hoe ze zich voelde. Nu hoefde ze niets te zeggen, hij kon het wel zien.

Tom bedacht zich dat ze de kortste route naar huis zouden nemen. Ze waren flink afgedwaald. Toch wilde hij Katy nog iets laten zien. Even verderop lag een heuveltje in de polder. Van daar af had je een prachtig uitzicht. Ze waren er vlakbij. Bij de volgende kruising wilde Katy naar links, maar Tom liet haar weten liever rechtsaf te gaan. Katy ging glimlachend akkoord. Ze vond het wel spannend dat Tom haar iets wilde laten zien. De weg werd weer een stuk slechter. Op het moment dat Tom weer een diepe kuil ontweek, zag Katy een paar prachtige plantjes langs de kant van de weg staan.

‘Oh Tom! Stop’, schreeuwde ze. ‘Die moet ik hebben’, dacht ze.

Tom stopte de auto en stond in een mum van tijd buiten met zijn geweer in de aanslag, voordat tot Katy doordrong wat er aan de hand was.

‘Oh, mijn God’, zei Katy geschokt. ‘Nee! Oh, Tom, het is geen haas. Het spijt me’. Tom zag de verwarring op haar gezicht.

‘Wat is er dan?’, vroeg hij.

‘Nou… ik… ik zag wat mooie plantjes staan’, zei Katy en wees naar de kant van de weg.

‘Plantjes! PLANTJES!’, zei Tom.

Katy was er even niet zeker van of hij haar neer zou schieten of zou wurgen. Tom bleef lange tijd zo staan, zijn geweer in de aanslag en zijn blik op Katy gericht. Hij was niet geamuseerd om het maar eens zachtjes uit te drukken. Katy hield haar adem in. Ze durfde niets te zeggen. Uiteindelijk liet Tom zijn geweer zakken en liep naar de auto. Hij stapte in, zette hem in de versnelling en reed weg.

Er viel een lange stilte. Na een poos keek Tom naar Katy en zei met een diepe stem, ‘Kijk uit naar wild, wil je?’

‘Maar liefje, daar kijk ik al de hele tijd naar. Ik zag alleen die plantjes staan. Ik had het je moeten zeggen, het spijt me’. Katy hoopte dat Tom het zou begrijpen.

De volgende kilometer heerste er een diepe stilte. Katy was bijna in tranen. Ze voelde zich schuldig. Ze hoopte dat er snel een grote haas op zou duiken. ‘Het is Tom’s feestje’ hield ze zichzelf voor. ‘En ik heb alleen maar oog voor plantjes’.

Tom voelde zich ook schuldig. Hij genoot ervan dat Katy met hem mee was. Hij keek naar haar. Haar haren wapperden door de wind en ze had blosjes op de wangen. Ze zag er prachtig uit in haar camouflagekleren. Tom stopte de auto.

‘Wat? waar?’ zei Katy en ze keek hem aan.

Tom grinnikte. ‘Wat vind je van die plantjes daar?’, wees hij. ‘Zijn dat de goede?’

Katy kon haar oren niet geloven. Ze keek hem verward aan. Toen barstten ze beiden in schaterlachen uit. Hij trok haar in zijn armen. ‘Kom’, zei Tom, ‘Laten we die vermaledijde plantjes gaan pakken’.

Ze laadden de plantjes in de auto en plukten meteen een groot boeket veldbloemen. De hele kofferbak van de auto lag er mee vol. Tom liep met een gemene grijns achter zijn vrouw.

‘Wat is er’, vroeg Katy. Ze kon zien dat hij wat in zijn schild voerde.

‘Dat zul je wel zien’, zei Tom. ‘Kom maar mee’, voegde hij er streng aan toe. Ze liepen naar de voorkant van de auto. Tom greep onder de bestuurdersstoel en trok een plaid tevoorschijn. Hand in hand liepen ze een eind de struiken in. Ze stopten bij een boomstam. Hij draaide zich naar Katy en zei, ‘Ik wil dat je doet wat ik je zeg! Als je de discussie met me aangaat, dan snijdt ik een dikke twijg af. En nu je broek naar beneden’.

Katy haalde diep adem. Ze opende haar mond, maar deed hem weer dicht toen ze de strenge uitdrukking op het gezicht van Tom zag. Tom legde de deken op de boomstam. Met zijn wijsvinger wenkte hij haar en wees naar de deken. ‘Hier, liefje. Ik wil je met je billen omhoog over die boomstam’.

‘Maar ik wil geen pak op mijn billen, liefje’, smeekte Katy. In een flits stond Tom naast haar. Zijn snelheid van handelen verraste haar. Zijn blik verried dat Katy maar beter mee kon werken. Ze bleven elkaar aankijken. Katy greep naar de knoop van haar broek, haar handen trilden. Ze knoopte haar broek open en schoof hem tot haar knieën omlaag. Tom volgde iedere beweging.

‘Je onderbroek ook!’, instrueerde Tom. Katy deed deze naar beneden tot waar haar broek hing. Er stonden tranen in haar ogen. Hij liet zich echter niet door haar tranen afleiden. Hij wees weer naar de deken. Met kleine dribbelpasjes schuifelde ze er naar toe.

‘Hier, pak mijn hand’. Tom hielp Katy op haar knieën en over de boomstam. Haar billen lagen nu helemaal bloot en waren aan zijn genade overgeleverd. Hij ging naast haar zitten. Hij legde zijn linkerhand op het smalste gedeelte van haar rug. Met zijn rechterhand wreef hij over haar billen. ‘Wat heb je toch een hemelse billen, liefje’. Hij gaf er een paar niet al te harde tikjes op. ‘Ik wil dat je netjes blijft liggen tot ik zeg dat je overeind mag komen. Ik ga eerst op zoek naar een mooie twijg. In de tussentijd ga jij maar eens bedenken waarom je hier zo ligt, jongedame. Dan hebben we het daar straks over. Bereid je zelf voor!’

‘Tom, nee! Liefje, alsjeblieft’, smeekte Katy.

‘Stil!’, zei hij en gaf haar een paar harde tikken op haar bips. ‘Je weet toch nog wat de consequenties zijn als je de discussie aangaat, toch?’

‘Oh! Oh! Oh!’, jammerde Katy van de pijn aan haar billen.

‘Ik vroeg je wat’. Opnieuw daalde zijn hand een keer of zes op haar bips neer. ‘Ik wil een antwoord, Katy. Ik zal niet eerder ophouden’.

‘Ja, Tom, ik weet wat de consequenties zijn’, gilde ze. ‘Oh, alsjeblieft, liefje. AUW!’

Nadat hij nog eens tuk of tien kletsen had uitgedeeld hield Tom op.

‘Oh! Oh! Oh! Je hand doet zeer’, jammerde Katy.

‘Mooi zo! De twijg doet nog veel meer zeer’, voegde Tom er aan toe.

Hij wreef weer over haar billen. Zachtjes gaf hij haar nog een paar tikjes. Hij liet zijn vingers tussen haar benen glijden. Het lichaam van Katy begon te reageren. Katy was opgewonden. Tom grinnikte. ‘Ik ben zo terug. Gedraag je, en waag het niet overeind te komen!’ Hij gaf haar nog een tikje, stond op en liep weg.

‘Verdomme, je bent een smeerlap, Tom!’, mompelde Katy.

‘Dat heb ik gehoord, liefje’, klonk de stem van Tom achter haar. ‘Zo te horen kan ik maar beter meer dan één twijg gaan halen’. Katy huiverde en haar kruis tintelde. Een koud briesje blies over haar naakte huid en veroorzaakte kippenvel.

‘Verdomme… niet alleen is mijn man gek geworden, maar mijn lichaam verraad me ook al’. Hoe langer Tom haar over de boomstam liet liggen met haar blote bips in de lucht, hoe opgewondener ze werd. Katy was er van overtuigd dat haar gezicht al even rood was als haar billen, hoewel er niemand was die ze kon zien. ‘Wat als er iemand langs komt terwijl Tom er niet is’, vroeg ze zichzelf af. ‘Ik vermoord hem. Ik vermoord hem’.

Het scheen een eeuwigheid te duren voor Tom terug was. ‘Goed zo, meisje!’, zei Tom, toen hij een paar minuten later achter haar opdook. Hij ging zitten en begon haar rode billen te masseren. Katy wilde eigenlijk boos blijven, maar ze genoot veel te veel van zijn aanrakingen. Hij toverde een glimlach om haar lippen.

Tom legde zijn linkerhand op haar rug en begon haar bips met zijn rechterhand te masseren. ‘En wat heb je allemaal te zeggen, jongedame?’

Katy grinnikte. ‘het is ongelofelijk dat je dit doet’, antwoordde ze.

‘Dat is niet wat ik wil horen!’, zei Tom en begon haar weer op haar billen te slaan. Na een stuk of dertig kletsen op haar bips en bovenbenen, vroeg Tom, ‘Heb je nog iets te zeggen over je gedrag van vandaag, Katy?’

‘Oh! Auw! Als ik iets heb gedaan om je boos te maken, dan was dat niet mijn bedoeling, liefje. Alles wat ik vandaag gedaan heb was met de beste bedoelingen’, antwoordde Katy.

‘Nee! Niet goed genoeg. Je bent me de hele dag al aan het uitdagen, Katy. Het begon vanmorgen vroeg al toen je je bed uitkwam en het is de hele dag door gegaan. Je bent de hele dag al aan het uitdagen’, legde Tom uit. ‘En nu is de tijd gekomen om af te rekenen’. Tom glimlachte toen hij naar de heerlijke billen van Katy keek. ‘Je hebt geen pak meer op je blote bips gehad in de buitenlucht, sinds we op Schiermonnikoog geweest zijn. Je bent er weer hard aan toe. Ja, zo is het. Je bent er weer hard aan toe’.

‘Toe nou, Tom’, smeekte Katy. ‘Vind je niet dat ik genoeg gehad heb?’

Tom grinnikte. ‘Nee, nog lang niet genoeg. Volgens mij heb je, afgezien van wat je al gehad hebt, tien met de twijg tegoed wegens ongehoorzaamheid toen ik je zei over de boomstam te gaan liggen, nog eens tien voor hoe je me vanmorgen tegemoet trad toen ik zei dat ik ging jagen en misschien ook nog wel tien omdat je me hele dag met je charmante gedrag van het jagen afgeleid hebt’.

‘Jij smeerlap!’, stiet Katy uit.

‘Nou, nou, nou, liefje’, grinnikte Tom. ‘Je wilt me toch niet vertellen dat ik nog meer toe moet voegen? Of wel?, vroeg hij.

‘Liefje, alsjeblieft, sla me niet met een twijg’, smeekte Katy. ‘Geef me maar een pak op mijn bips, maar… Oh! Auw!’, gilde ze. Tom negeerde haar verzoek In plaats daarvan begon hij de dertig met de twijg uit te delen.

‘Oh liefje. Ik denk niet dat ik dit vol kan houden’, zei ze.

‘Natuurlijk wel, schatje. Ik zal je wel helpen’, zei Tom. Hij gaf haar een paar zachte tikjes en liet vervolgens zijn hand weer tussen haar benen glijden. ‘Oh, liefje, je mag dan verbaal protesteren, maar volgens mij denkt je lichaam er heel anders over’.

‘Ga door, liefje’, zei Katy met spijt in haar stem.

‘Geduld, schatje, geduld’, zei Tom. ‘We gaan zo weer verder’. Hij legde zijn hand weer op haar rug en hief zijn rechterarm.

Bij nummer tien, begon Katy te reageren. Ze beleefde een orgasme. ‘Jij kleine deugniet’, grinnikte Tom. Bij nummer twintig toen een nieuw orgasme naderde, kon hij het niet langer aanzien. Hij gooide de twijg op de grond en nam haar in zijn armen. Niet lang daarna werd de plaid op de grond uitgespreid en lagen Tom en Katy naakt in elkaars armen. Ze bedreven langzaam de liefde. Katy’s billen stonden in brand. De aanrakingen van Tom zorgden voor een nieuw orgasme. En uiteindelijk, toen Tom zich niet langer kon inhouden, beleefden ze samen het ultieme hoogtepunt van de dag. Niet lang daarna liet Katy haar tranen de vrije loop. Hij hield haar stevig in zijn sterke armen. Hij kuste haar gezicht en liet zijn vingers door haar haren glijden, terwijl hij in haar oor fluisterde, ‘Ik hou van je’.

Toen ze zich weer wat herpakt hadden, nam Katy het gezicht van Tom in haar beide handen. Ze kuste hem teder. ‘Ik heb me in mijn hele leven nog nooit zo goed gevoeld, liefje. Dank je wel’.

‘Heel graag gedaan, schatje’, zei Tom met een gelukkige glimlach.

Ze kleden zich aan en liepen terug naar de auto. Tom wilde haar nog het uitzicht vanaf het heuveltje laten zien. Niet lang daarna parkeerde hij de auto er bovenop en samen stapten ze uit.

‘Oh Tom’, fluisterde Katy. ‘Wat is het hier mooi. Schitterend!’, Ze sloeg haar arm om zijn middel en legde haar hoofd op zijn schouder. Ze stonden dicht tegen elkaar aan en genoten van het moment. Ze hadden een heerlijke dag beleefd.

Op de terugweg zat Katy met gevoelige billen naast Tom. Haar linkerhand lag op zijn rechter been. Ze schurkte zich lekker tegen hem aan. Ze hadden dan wel geen wild gezien, maar hadden enorm van elkaar genoten.

Toen de auto op hun oprit stopte, draaide Tom de motor uit. Deze pruttelde nog even na en zweeg toen definitief.

‘Dank je wel dat ik vandaag met je mee mocht, liefje. Ik heb ervan genoten’, fluisterde Katy met een glimlach.

‘Dank je wel dat je met me mee bent gegaan’, antwoordde Tom met een grijns en een knipoog. ‘Ik heb het ook heel leuk gevonden. We moeten het snel maar weer eens doen’. Hij kuste haar nogmaals.

“Katy? Voel je je wel goed?’, vroeg Tom. Hij wreef met de achterkant van zijn vingers over haar wang.

Katy opende langzaam haar ogen. ‘Liefje? Is er iets?’, vroeg ze zachtjes.

‘Je zei wat. Ik wist niet of je wakker was of nog lag te slapen. Heb je iets nodig?’, vroeg hij.

Katy had even een paar tellen nodig. Toen realiseerde ze zich weer waar ze was. ‘Oh, liefje. Ik denk dat ik heb liggen dromen.’ Ze glimlachte.

‘Dan moet het vast een leuke droom geweest zijn, zover ik kon zien’, zei Tom.

‘Dat was het zeker, liefje’, zei ze toen ze zich haar droom herinnerde. ‘Het was een heerlijke droom’. Tom stond op en boog zich over het ziekenhuis bed om Katy een kus te geven. Ze deed uitnodigend het dekbed omhoog. Even later lagen Tom en Katy in elkaars armen.

‘Zal ik je mijn droom vertellen? Je zult het je vast nog wel herinneren’. Tom luisterde hoe Katy hem vertelde over de dag dat ze met mee was gegaan op jacht. Hij voelde zich dolgelukkig toen hij naar haar verhaal luisterde.

Hij dacht bij zichzelf, ‘Katy zal weer helemaal herstellen. Godzijdank, mijn Katy zal weer helemaal beter worden.’ Toen Katy hem herinnerde aan het pak op haar billen wat ze gehad had, dacht hij, ‘Oh, ja, dat is ook zo. Wacht maar tot we weer thuis zijn, kleine deugniet. Wat zal ik je dan een pak op je blote bips geven’, dacht hij bij zichzelf. En ondertussen vertelde Katy verder over haar droom. Tom boog zich naar haar toe en gaf haar een kus op haar voorhoofd. ‘Je moest eens weten, liefje, ik zal je snel een nieuwe ervaring geven waar je over kunt dromen’. Hij gaf haar een dikke knuffel.

En zo verliepen weer een paar dagen in het leven van Tom en Katy. Zomaar een alledaags stel uit het dorp.

Half slapend zocht Wouter naast zich tastend naar Annie. Hij moest haar even tegen zich aandrukken en knuffelen. Maar zijn armen bleven leeg. Hij opende zijn ogen en keek in de richting van de wekker op het nachtkastje. Het was half zes. Vervolgens ontdekte hij Annie tot zijn verrassing rechts van het dressoir, vlak bij de hoek.

‘Schatje? Wat doe ja daar?”, vroeg Wouter.

Annie schrok van de stem van Wouter. Ze had niet gemerkt dat hij wakker geworden was. Ze was kennelijk heel ergens anders met haar gedachten. ‘Oh liefje’, zei Annie, ‘je laat me schrikken’.

‘Wat doe je daar? Waarom lig je niet gewoon in bed?’, vroeg hij nogmaals.

‘Ik ben strafregels aan het schrijven’, antwoordde Annie zachtjes.

Wouter ging rechtop zitten. Hij liet zijn hand door zijn haar glijden. Hij stond op en rekte zich uit, zoals hij altijd deed als hij opstond. Hij liep naar de badkamer. Toen hij terugkwam, ging hij achter Annie staan, die op het houten bankje zat. Hij legde zijn handen op haar schouders en begon haar zachtjes te masseren. Hij boog zich voorover en kuste haar in haar nek. ‘Waarom ben je zo vroeg op, schatje?’

‘Ik ben mijn strafregels aan het schrijven’, fluisterde Annie nogmaals.

‘Mag ik eens zien?’, vroeg Wouter. Annie gaf hem het schrijfblok. Hij liep ermee naar het dressoir en deed de schemerlamp aan. ‘Ik snap niet dat je kon zien wat je aan het schrijven was, schatje’. Hij keek naar het schrijfblok en bladerde door de bladzijden. Annie had pagina’s vol regels geschreven. Hij glimlachte en legde het schrijfblok op het dressoir. Hij deed de schemerlamp uit en liep terug naar Annie. Voorzichtig sloeg hij zijn linkerarm om haar heen en zijn rechterarm onder haar benen en tilde haar op. Annie haalde diep adem toen hij van het bankje optilde. Ze deed haar beide armen om zijn nek en legde haar hoofd op zijn schouder.

‘Ik ben nog niet klaar, liefje’, fluisterde Annie.

‘Jawel, schatje, je bent klaar. We zijn beiden klaar’, voegde hij eraan toe. ‘Je gaat weer je bed in. Wij gaan weer ons bed in…en wel onmiddellijk!’ Aan haar kant van het bed, zette Wouter haar neer en hield haar nog even vast tot hij zeker wist dat ze vast op haar benen stond. Hij pakte de zoom van haar T-shirt en trok het over haar hoofd. Het shirt viel op de grond. Hij dirigeerde haar het bed in terwijl hij het laken voor haar omhoog hield. Annie stapte met een stijve beweging het bed in. Ze ging op haar buik liggen. Hij dekte haar toe en liep naar zijn kant van het bed.

Voorzichtig nam Wouter Annie in zijn sterke armen zoals hij dat een paar minuten geleden al had willen doen. Annie draaide zich zodat ze op haar zij tegen hem aan kon liggen. Hun benen lagen ineengestrengeld. Wouter duwde haar kin omhoog en kuste haar voorzichtig op haar mond. Hij keek haar onderzoekend aan. ‘Ik houd van je schatje’. Hij boog zich weer naar haar toe en kuste haar op haar wang. ‘Is alles OK met je?’

Ze keek hem lachend aan toen ze zijn bezorgde blik zag. ‘Het is prima, liefje. Het doet erge pijn, ja dat klopt. Maar verder gaat het goed met me en ik hoop van harte dat dit ook voor ons geldt’.

Wouter drukte haar tegen zich aan en kuste Annie. ‘Het gaat goed met ons, liefje. Ja, het gaat goed’, zei hij terwijl hij haar aankeek. Hij hield haar stevig beet en wreef over haar rug. Hij kuste haar op haar voorhoofd. Toen pakte hij de babyolie van het nachtkastje. Hij wreef haar in met babyolie. Ze klaagde niet. Op dit moment deden alle spieren in haar lichaam pijn. Annie ontspande en liet het zich welgevallen. Hij bleef masseren tot Annie bijna lag te slapen. Hij boog zich naar haar toe en fluisterde zachtjes, ‘Ik zal straks je benen en je bips ook nog even met crème insmeren, schatje’.

Annie was onmiddellijk weer klaarwakker. ‘Oh liefje, alsjeblieft, niet doen. Dat gaat heel zeer doen’, riep ze, ‘en het doet toch al zo’n pijn’.

‘Ik weet het en het spijt me. Je billen zien er ook niet uit. De crème zal je op langere termijn goed doen. Dat weet je zelf ook wel. De hernieuwde pijn duurt maar eventjes. Ik doe het ook niet omdat ik je pijn wil doen, schatje. Ik doe het omdat ik van je houd’. Voordat Annie opnieuw kon gaan klagen was de crème al gesmeerd. Ze haalde diep adem en maakte jammerende geluidjes toen het vuur op haar billen en benen weer begon te ontbranden. Annie verborg haar gezicht in de borst van Wouter. Wouter sloeg zijn arm stevig om haar heen. ‘Het spijt me, schatje. Het zal snel weer beter voelen. Wees alsjeblieft niet boos op me’, voegde hij eraan toe.

Annie grimasseerde en klemde haar kaken op elkaar van de pijn. Wouter was zo attent! Ze schaamde zich een beetje omdat ze even de gedachten had dat hij niet het beste met haar voor had. Ze kuste zijn hals, en zocht vervolgens zijn oorlelletje om erop te knabbelen. ‘Ik houd zo veel van je’, fluisterde ze, ‘en ik ben helemaal niet boos op je’. Ze keek hem in de ogen en boog zich vervolgens naar hem toe tot hun lippen elkaar ontmoetten.

Annie haalde diep adem terwijl de crème nog steeds zijn werk deed op haar billen. Toen de pijn wat weg begon te ebben, verschoof ze voorzichtig een beetje om verleidende avances in de richting van haar man te maken. Ze bleef hem kussen. Wouter antwoordde door haar zachte lichaam aan te raken en te kussen. Hij hield van haar lichaam en zij hield van het zijne.

Het liefdesspel tussen de echtelieden voltrok zich met langzame en voorzichtige bewegingen. Annie ging schrijlings over Wouter heen zitten. Ze kuste zijn nek en zijn borst. Tegelijkertijd liet Wouter zijn handen over haar hele lichaam glijden. Geen van beiden maakte haast. Beiden concentreerden ze zich volledig op de ander. Wouter kon zijn handen niet van de bips van Annie afhouden. Hij deed zijn best niet te hard te kneden. Af en toe zorgde de opwinding door haar bewegingen en kussen dat hij te hard kneep, zodat ze kreunde. Deze pijn wakkerde het verlangen van Annie aan om een nieuw hoogtepunt te bereiken. Wouter bleef haar strelen totdat hij het niet langer kon inhouden. Tegelijkertijd kwamen ze klaar.

Toen ze weer op adem waren, begon Annie te huilen. Wouter glimlachte. Hij hield haar veilig in zijn sterke en liefdevolle armen. Annie huilde bijna altijd na zo’n intensief liefdesspel. Hij wist meteen dat er niets aan de hand was. Wouter en Annie vielen vermoeid in slaap in elkaars armen.

Verderop schoof Kim op hetzelfde moment dichter tegen Martin aan. Ze sliep nog half tijdens haar bewegingen. Haar geschuif en aanraking wekte Martin. Eerst wist hij niet goed wat er aan de hand was. Maar toen kreeg hij in de gaten dat zijn vrouw tegen hem aan kroop. Hij draaide zich op zijn rug zodat hij zijn arm om haar heen kon doen. Haar omhelzing werd door Martin met een glimlach ontvangen terwijl hij haar voorhoofd kuste. Zijn gedachten gingen terug naar de vorige avond, hoe boos Kim was toen hij haar naar bed dirigeerde. Het was direct nadat hij haar nogmaals een ongenadig pak slaag had gegeven. Ze huilde en wilde niet dat hij zijn armen om haar heen deed. Ze was met donkerrode billen in bed gekropen en hem laten weten dat hij haar met rust moest laten.

Kim liet haar hoofd nu op zijn borst rustten en legde haar arm op zijn lichaam. Haar been had ze over het zijne gelegd om nog dichter tegen hem aan te kunnen kruipen. Martin had zijn arm om haar heen geslagen en hield haar stevig beet. Hij boog zich naar haar toe en kuste haar nogmaals op haar voorhoofd. Een paar minuten later lag Martin heel tevreden te slapen, net als Kim.

De situatie in het ziekenhuis was ook aan het veranderen. Terwijl Wouter en Annie en Martin en Kim gingen slapen, werd Katy wakker. Ze hoorde het geluid van de machines in de kamer. Het was behoorlijk donker. Er viel wat licht door het raam boven de deur vanuit de gang naar binnen. Hierdoor kon ze zien dat ze niet in haar eigen bed in haar eigen slaapkamer lag.

In eerste instantie was Katy in de war, omdat ze niet wist waar ze was en wat er aan de hand was. Uiteindelijk besefte ze waar ze was. ‘Oh mijn God!’, dacht Katy, ‘waar is Tom? Waarom ben ik hier?’ Katy deed een poging rechtop te gaan zitten. Maar ze had de kracht er niet voor. Toen ze met het verstrijken van de tijd steeds helderder werd, zag ze dat ze een infuus in haar linkerhand had. Verder liepen er allemaal draden naar haar borst. Toen ze haar hand naar haar gezicht bracht, merkte ze dat ze een zuurstofmasker voor had. ‘Verdomme’, zei ze, ‘wat heb ik hier een hekel aan’.

Terwijl ze de kamer rondkeek om wat vertrouwd te raken met haar nieuwe omgeving, slaakte ze een zucht van verlichting. In een grote stoel aan de rechterkant van het bed zat Tom. Zijn hoofd was opzij gezakt . Hij sliep. Toen ze de grote wallen onder zijn ogen zag, wist ze dat hij een zware tijd had gehad. Katy had geen idee hoe ze hier terecht gekomen was. Tom zou haar daar later over bij moeten praten.

Katy was opgelucht dat hij bij haar gebleven was en tegelijkertijd schuldig dat hij niet naar huis was gegaan om zijn rust te pakken. Ze keek hem nogmaals onderzoekend aan. Van zijn donkere haar en ongeschoren gezicht zakte haar blik af naar zijn brede schouders. Het viel haar op dat hij hetzelfde overhemd aan had dat hij zondagochtend ook tijdens het ontbijt gedragen had. ‘Oh, ja, toen had ik koorts en heeft Tom me naar bed gestuurd’, herinnerde Katy zich terwijl haar blik langs zijn sterke armen omlaag gleed. Ze ademde diep in. Het leverde haar pijn op aan de rechterkant van haar borst. ‘Oh, wat wilde ik graag dat die sterke, liefdevolle armen me even vast zouden houden’, dacht Katy bij zichzelf. ‘Ik zou me een stuk beter voelen als ik even met mijn hoofd op zijn schouder zou kunnen liggen. Daar ben ik van overtuigd’.

Haar inspectie vervolgde zich in de richting van zijn grote rechterhand. Zijn vingers hingen ontspannen over de leuning van de stoel. Ze bewogen niet . ‘Oh mijn God!’, Katy hield haar adem in. Ze voelde hoe haar bips begon te tintelen en haar maag zich samentrok. ‘Ik heb een groot probleem. Dat is wel zeker’. Langzaam kwamen de gebeurtenissen van de vorige dag terug en vielen als puzzelstukjes in haar hoofd in elkaar. Katy deed haar ogen dicht. ‘Ik kan bijna niet geloven dat ik het weer voor elkaar heb, maar het is wel zo’. Ze deed haar ogen open en keek naar de hand van Tom. Er ging een rilling door haar lichaam. ‘Er staat me nog wat te wachten, dat is wel zeker’, hield ze zichzelf voor. ‘Oh mijn God!!! Hoe heb ik zo stom kunnen zijn’, sprak ze zichzelf streng toe.

Een paar minuten later kwam een verpleegster binnen. Het was tijd om de vitale functies van Katy te meten. ‘U bent wakker’, stelde de zuster met een vriendelijke glimlach vast. ‘Ik ben Petra en heb de komende uren de zorg voor u’.

‘Hallo. Hoelang ben ik hier al?’, vroeg Katy.

‘Sinds uw man u gisteravond heeft binnengebracht’, zei de zuster terwijl ze de temperatuur van Katy opnam en verder ging met haar werk.

Tom werd onmiddellijk wakker toen hij de stemmen hoorde en de beweging in de kamer registreerde. Hij ging rechtop zitten en greep naar Katy’s hand. ‘Schatje’, zei hij met een glimlach. Er stond een liefdevolle en bezorgde uitdrukking op zijn gezicht.

Katy glimlachte toen Tom ging staan en dichterbij haar kwam. ‘Hoi liefje. Ik ben blij je te zien en het spijt me voor je dat je in een stoel hebt moeten slapen’. Tom greep haar hand en hield haar stevig beet.

‘Ik red het wel, schatje. Hoe voel je je?’, vroeg Tom terwijl hij zich naar haar toe boog en haar voorzichtig op haar lippen kuste.

‘Het gaat goed. Echt waar, liefje’, antwoordde Katy met een liefelijke glimlach.

Tom liet zijn vingers door haar glijden en schoof zijn hand onder haar nek. Hij wreef met zijn duim over haar wang. Hij boog zich weer naar haar toe om haar een kus op haar voorhoofd te geven. ‘Je zou een pak op je bips moeten hebben omdat je tegen me gelogen hebt’, fluisterde hij in haar oor. Katy voelde haar maag samenknijpen. Ze kromp ineen.

‘Heeft ze nog koorts?’, vroeg hij aan de zuster toen hij weer overeind kwam.

‘Nog steeds boven de 39 graden’, antwoordde de verpleegkundige. Over een uurtje komt de dokter weer kijken. Hij heeft vanmorgen spreekuur en doet altijd vantevoren een ronde over de afdeling. Als u iets nodig hebt, drukt u maar op de bel. Ik kom straks weer even kijken. Ik moet eerst nog een infuus vervangen, daarna kom ik Katy nog een injectie geven’.

‘Dankjewel Petra’, zei Tom toen ze zich omdraaide en de kamer uitliep.

‘Graag gedaan. Zoals ik al zei, als jullie me nodig hebben, kunnen jullie op de bel drukken’, antwoordde ze.

Tom keek de verpleegkundig na tot ze van de kamer verdwenen was. Hij draaide zich vervolgens met een ernstig gezicht naar Katy. ‘Ik wil dat je goed naar me luistert, Katy. Ik denk niet dat het al tot je doorgedrongen is, hoe ziek je bent. Ik zal maar doen of ik je laatste antwoord niet gehoord heb. Het gaat helemaal niet goed met je. Je bent behoorlijk ziek’.

‘Oh Tom, ik wilde je niet ongerust maken. Ik weet ook wel dat ik niet in orde ben. Alles doet pijn . Ik ben helemaal krachteloos’. Tranen welden op in Katy’s ogen. ‘En ik heb heel hard een knuffel nodig’. Ze pauzeerde even om adem te halen. Dat laatste was pijnlijk en ondanks dat ze haar best deed het niet te laten merken, wist Tom het.

Katy keek weer in de richting van Tom. ‘Als ik nu eens een beetje opschuif, denk je dat je je armen dan even om me heen kunt doen? Ik heb je stevige en liefdevolle knuffel heel hard nodig’, zei Katy met een pruillip.

Tom glimlachte en keek zijn vrouw hoofdschuddend aan. ‘Je bent een verwend mormel, schatje!’ zei hij met een grijns. ‘Wacht maar even. Laat me eens kijken wat we kunnen organiseren’.

Het was altijd weer verrassend hoe ze hem met een paar woorden of met een blik kon laten smelten. Hij ging op de stoel zitten en deed zijn schoenen uit. Na flink wat geschuif, passen en meten, lagen Tom en Katy samen in het ziekenhuisbed. Katy lag op haar rechterzij en leunde met haar gewicht tegen Tom. Zijn linkerarm lag stevig en veilig om haar heen. De arm van Katy waar het infuus in zat, lag op de borst van Tom. Het was net of ze thuis samen in bed lagen. Het enige verschil was dat het hoofdeinde van het ziekenhuis omhoog stond om het Katy gemakkelijker te maken te ademen.

‘Dank je’, fluisterde Katy toen ze uiteindelijk in een comfortabele positie lagen.

‘Graag gedaan, schatje’, antwoordde Tom terwijl hij haar kuste en haar een liefdevol kneepje gaf.

Het werd stil tussen Tom en Katy. Er werd niets meer gezegd. Het enige geluid wat gehoord kon worden kwam van de medische apparatuur. Tom maakte zich zorgen. De longen van Katy maakten een afschuwelijk geluid iedere keer dat ze ademde. Hij hield haar stevig vast en kuste haar voorhoofd. Ze voelde heel warm aan. Terwijl hij zijn wang op haar voorhoofd legde, rook hij haar haren. Het haalde een glimlach bij hem tevoorschijn.

‘Verdomme, wat houd ik van je schatje’, fluisterde Tom uiteindelijk.

‘Ik ook van jou’, fluisterde Katy terug. En toen viel er weer een stilte.

‘Liefje?”, vroeg Katy na een poos.

‘Wat is er schatje?’, antwoordde Tom.

‘Ik wil graag weten of je boos op me bent’, vroeg Katy zachtjes.

‘Tja, waar komt die vraag ineens vandaan?’, stelde Tom een wedervraag. Hij grinnikte in zichzelf.

Katy kromp ineen bij zijn woorden en verborg haar gezicht in zijn borst.

‘Hmmm? Is er een reden voor die vraag?’, hield Tom aan.

‘Oh Tom! Ik heb het helemaal verpest, dat weet je best’, zei Katy en ze begon te huilen.

Tom pakte haar kin en liet haar hem aankijken. ‘Luister schatje. Je mag je niet druk maken. Het komt allemaal wel goed. Je wordt weer beter. Dan neem ik je mee naar huis en dan lossen we dit wel op. Dat weet je best. Je moet je niet druk maken. Probeer wat te rusten’.

Met zijn duim veegde hij een traan van haar gezicht. Toen boog hij zich voorover en kuste haar op haar mond.

‘Dokter Freek zal hier zo wel zijn. Als ik jou was, zou ik me meer druk maken over hoe ontstemd hij zal zijn. Hij was gisteravond woest toen ik je hierheen bracht’, legde Tom uit.

Tom gaf Katy een knuffel. ‘Het komt allemaal weer goed, schatje. Je zult het zien. En nu moet je gaan rusten. Ik houd je vast. Doe je ogen dicht en ga slapen. Ik zal er zijn als je weer wakker wordt’.

Petra kwam de kamer in op het moment dat Tom tegen Katy zei dat ze moest gaan slapen. ‘Deze injectie zal haar helpen slapen’, zei ze. Tom glimlachte. Hij gaf Petra een knikje terwijl hij Katy in zijn sterke armen bleef houden.

Ze verpleegkundige verwisselde voorzichtig het infuus. Toen liep ze om het bed heen, tilde de lakens op en gaf de injectie in haar linkerbil. Tom kuste Katy op haar voorhoofd. Hij hield haar stevig beet. Na een poosje ontspande Katy. Ze hield op met trillen. Ze keek nog even op naar Tom, glimlachte en sloot vervolgens haar ogen.

‘Ik houd van je liefje’, fluisterde ze terwijl ze in een vredige slaap wegzakte.

‘Ik ook van jou, schatje, ik ook van jou’, antwoordde Tom terwijl hij haar een laatste kus op haar voorhoofd gaf. Een paar minuten later lag ook hij te slapen.

En zo lagen Wouter en Annie, Kim en Martin, Katy en Tom allemaal te slapen op deze vroege maandagochtend. En toen deze alledaagse stellen in het dorp wakker werden….ssssstt…..dat is weer een nieuw hoofdstuk, of niet?

Het ging over consequenties bij Katy en Tom, Wouter en Annie en Martin en Kim, drie alledaagse stellen in het dorp. De morgen begon bij ieder stel heel gewoon. Maar voor de dag voorbij zou zijn, zou de hel uitbreken.

Katy was de strijd met Tom aangegaan omdat ze de hele dag in bed moest blijven. Ze kreeg een pak slaag. Kim had een loopje genomen met Martin, nadat deze haar de kans had gegeven op haar schreden terug te keren. Ook zij kreeg een pak slaag. Annie lag met name met zichzelf in de clinch en zocht de confrontatie. En zij zou op korte termijn ook een pak op haar billen krijgen. Het leek erop dat de dag voor de echtgenoten in hetzelfde thema stond, hun vrouw een flink pak op de bips geven.

Tom was behoorlijk boos op Katy. Maar in dezelfde adem was hij vooral bang. Hoe verder de dag vorderde, hoe zieker Katy werd. Tom legde de telefoon neer nadat hij met dr. Freek gesproken had. De dokter had hem gezegd dat hij Katy onmiddellijk naar het ziekenhuis moest brengen en dat hij hun daar zou treffen. Zonder verder ergens bij stil te staan, ging Tom Katy halen. Hij hielp haar met haar ochtendjas, wikkelde haar in een warme deken en droeg haar naar de auto. Katy rustte met haar hoofd op zijn schouder. Ze gloeide van de koorts en sloeg af en toe wartaal uit. Tom gaf haar een kus op haar voorhoofd en zette haar in de auto en deed haar de veiligheidsgordel om.

Aan de overkant van de straat, stond Kim in de hoek. Haar donkerrode bips, omzoomd door haar bijgeknipte roze zomerjurkje wees de kamer in. Martin nam alle tijd van de wereld om de straf goed tot Kim te laten doordringen. Ze moest nadenken over haar gedrag en wennen aan de nieuwe levensstijl. Martin zou niet terugkrabbelen en Kim of ze het nu leuk vond of niet, ook Kim zou dit niet doen. Kim had zich voldoende beklaagd en met haar voet gestampt, om tot drie keer toe over de knie gelegd te worden, voor een kort maar fel pak slaag. Ze waren meer dan voldoende om de kleur van haar billen en de pijn levend te houden. Kim wachtte nu met angst en beven het volgende pak slaag af. Af en toe kon een hartstochtelijke snik uit de hoek gehoord worden. ‘Als er nog eens tien minuten verstrijken zonder noemenswaardige incidenten’, dacht Martin bij zichzelf, ‘en het is tijd voor het volgende pak slaag’.

Bij Annie en Wouter stond ook een strafsessie op het punt van beginnen. Na het ontbijt ruimde Annie de tafel af en deed verder erg haar best over te komen alsof ze het heel druk had. Wouter had haar de vorige avond de mattenklopper in het vooruitzicht gesteld en ze wist dat het nu elk moment zover kon zijn. Oh wat had ze hier een hekel aan. Haar billen deden nog zo’n pijn dat ze deze nauwelijks aan kon raken. Op een stoel zitten tijdens het ontbijt was een marteling geweest en ze twijfelde er geen moment aan, dat wanneer Wouter vandaag klaar met haar zou zijn, ze waarschijnlijk dagenlang niet zou kunnen zitten. Maar met Wouter zat dat er niet in. Zitten zou een onderdeel van haar straf zijn. ’s Avonds en onder het eten kon het niet anders of ze moest zitten. Als ze daarover klaagde dan zou zich alleen maar een extra pak slaag op de hals halen, waarna ze lange tijd op het houten bankje zou moeten zitten. En dat laatste had ze wel de meeste hekel aan.

Wouter was nog steeds boos over haar rijgedrag. Hij had Annie tijdens het ontbijt flink toegesproken. ‘Ik ga er niet de discussie met je over aan, Annie. Ik kan aan je gezichtsuitdrukking zien dat je jezelf flink aan het straffen bent. Ik wil het niet. Je bent al wekenlang aan het broeien. Als je zo graag boos wilt zijn, wees dan maar boos op mij omdat ik je met de neus op de feiten druk. Houd op zo hard voor zelf te zijn. En houd er NU mee op!!’ Toen Wouter opstond om  de hond te gaan voeren, zei hij dat ze haar houding aan moest passen. Als ze dat niet zou doen dan zou ze een stevig pak slaag krijgen voordat hij de mattenklopper tevoorschijn zou halen voor het pak slaag wat ze toch al tegoed had.

‘Wanneer ik terug kom, wil ik dat je in de slaapkamer bent. Je weet het, met je blote bips in de hoek. Je kunt je broek en je onderbroek net zo goed helemaal uitdoen. Je hebt ze vandaag niet meer nodig en waarschijnlijk de komende dagen ook niet’. Annie kromp ineen bij het horen van zijn woorden. Wouter draaide zich om en ging via de schuifpui naar buiten.

Niet wetend hoelang Wouter met de hond bezig zou zijn, maakte Annie haar klusjes gehaast af en ging naar de slaapkamer. Ze deed al haar kleren uit en trok een lang T-shirt aan. Vervolgens ging ze naar de badkamer en waste haar handen. Ze keek op naar haar beeld in de spiegel, en fluisterde, ‘Wat ben je toch een kreng! Ik haat je! Ik haat je! Ik haat je!’ Ze draaide zich om, om de badkamer te verlaten en botste recht bij Wouter op.

‘Oh, liefje!’, zei ze geschrokken. ‘Ik wist niet dat je daar stond’.

‘Dat is wel duidelijk’, zei Wouter streng. ‘En nu naar de hoek en snel!’ Hij wees naar de hoek van de slaapkamer. Zijn woorden klonken vervaarlijk.

Annie liep voorzichtig in de richting van Wouter. Hun ogen lieten elkaar niet los totdat Annie de badkamer wilde verlaten. Wouter hielp haar erlangs door haar bij iedere stap die ze nam hard op haar billen te slaan. ‘Oh, oh, oh!’, kreunde Annie terwijl ze zich naar de hoek haastte. ‘Verdomme, verdomme, verdomme’, mopperde ze tegen zichzelf. Terwijl ze met gesloten ogen in de hoek stond, tilde Annie haar T-shirt op en maakte haar billen vrij. Ze hield het shirt in haar vuisten geklemd voor zich. Er ging een huivering door haar lichaam. Ze leunde met haar voorhoofd tegen de wanden van de hoek en stond doodstil.

De stilte in de slaapkamer was oorverdovend. Annie stond doodstil. Ze wist dat Wouter naar haar stond te kijken. Ze had geen idee hoe dicht hij bij haar stond. Ze wist alleen maar dat ze beter niet kon bewegen. Wouter maakte nog een paar laatste beslissingen hoe hij verder zou gaan. Hij stond vlak achter haar en leunde met zijn handen op de muren boven haar hoofd, zoals hij de avond ervoor ook gedaan had.

Dit was voor beiden niet gemakkelijk. Beiden hoopten dat het snel voorbij zou zijn. Vijf minuten verstreken. Tien minuten verstreken. Toen draaide Wouter zich om en liep de slaapkamer uit. Annie hoorde hem, maar had geen idee wat hij aan het doen was. De stilte keerde terug. Er verstreken nog eens tien minuten. Annie’s benen begonnen pijn te doen van het in dezelfde houding staan. Haar billen brandden van de harde kletsen die ze daarnet gekregen had, bovenop de slaag van de vorige dag. Maar ze bewoog niet.

Annie was bang zich te bewegen. Als ze dat in het verleden had gedaan, dan had het haar alleen maar een paar harde kletsen van haar echtgenoot opgeleverd die achter haar stond. Annie had geen idee hoe hij er telkens in slaagde achter haar te gaan staan, terwijl ze het zelf niet in de gaten had. Het lukte hem echter steeds weer. Er verstreken nogmaals vijf minuten, tien minuten, twintig minuten. En er was alleen maar die stilte. Ze kon haar eigen hart bijna horen kloppen. Uiteindelijk keerde Wouter terug in de slaapkamer. Hij was ergens mee bezig. Oh, wat wilde Annie graag even kijken. Maar dat durfde ze niet.

‘Kom maar even hier staan, Annie’, zei Wouter streng.

Annie draaide zich om en zag Wouter. Hij stond bij de hoek van het bed. Er lagen dingen op het bed achter hem. Annie kon niet goed zien wat het was. Ze keek Wouter onderzoekend aan en had geen tijd zich ergens anders druk over te maken. Haar benen voelden week en wilden bijna niet bewegen. Ze kon alleen maar een paar stappen in zijn richting doen.

‘Ik heb er eens over nagedacht, Annie. Om te zeggen dat ik boos op je ben, is een understatement. In alle jaren dat we samen zijn heb je me nooit zo dicht bij het kookpunt gekregen als nu. Totdat je daarnet in de badkamer stond en die vreselijke dingen tegen jezelf zei, wist ik niet wat de oorzaak was van je roekeloze en onverantwoordelijke gedrag van de laatste weken. De woorden die ik je tegen jezelf hoorde zeggen, deden me pijn alsof je me met een mes in mijn borst stak’. Hij pakte de linkerhand van Annie in zijn rechter. Terwijl hij sprak, schudde hij af en toe haar hand alsof hij zijn woorden kracht bij wou zetten. ‘mijn vrouw is niet een kreng en niemand, zelfs jij niet, heeft het recht om haar binnen de muren van dit huis te haten. Begrijp je wat ik wil zeggen?’

‘Ja Wouter’, fluisterde Annie. ‘Ik begrijp het’.

‘Daar ben ik niet van overtuigd. Ik hoop dat je het wel begrijpt tegen de tijd dat we klaar zijn. Ik hoop dat we dit nooit nog eens hoeven mee te maken’. Wouter pauzeerde even en keek Annie onderzoekend aan. ‘Om te beginnen, ik ga je eerst een ongenadig pak op je blote billen geven voordat we de mattenklopper er bij pakken. Het pak slaag is voor al die verschrikkelijke dingen die je tegen jezelf gezegd hebt. Vervolgens ga je een kwartier in de hoek staan en denkt na over wat er nog meer te gebeuren staat. Wanneer ik je weer bij me roep, krijg je de helft van je straf met de mattenklopper, te weten 60. Vervolgens ga je met pen en papier op het houten bankje achter het tafeltje zitten. Je schrijft 60 keer…. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote. Ik verwacht dat je netjes schrijft, geen spelfouten maakt en de leestekens goed zet. Je gaat hier net zo lang mee door tot het goed is. Begrepen?’

‘Ja Wouter’, antwoordde Annie snikkend.

‘Mooi zo. Heb je verder nog vragen?’, vroeg Wouter met een opgetrokken wenkbrauw.

‘Nee, Wouter’, zei Annie terwijl er een traan over haar wang liep.

‘Mooi zo. De rest van je straf zullen we het straks over hebben. Maar ga nu eerst maar over mijn knie liggen’, voegde Wouter er aan toe.

Annie kromp ineen bij zijn woorden, maar kwam langzaam dichterbij. Hij hielp haar de correcte positie in te nemen en schoof vervolgens haar T-shirt uit de weg. Hij drukte haar lichaam met zijn linkerarm stevig tegen zich aan en vroeg, ‘Kun je alsjeblieft vertellen waarom je nu over de knie ligt, Annie?’

‘Ik lig hier omdat je een pak op mijn bips gaat geven, omdat ik vreselijke dingen tegen mezelf gezegd heb. Het spijt me. Liefje. Echt waar’.

‘Ik hoop dat dat waar is Annie. Mocht dit nog niet het geval zijn, dan zal het snel komen. Zeg dit soort dingen alsjeblieft nooit weer tegen jezelf’. Er werden verder geen woorden verspild. Wouter begon te slaan. Genade maakte geen onderdeel uit van het pak slaag dat Annie kreeg. Wouter diende iedere klap met al zijn kracht en vastbeslotenheid die hij in zich had, van zijn hand tot zijn hart toe.

Wouter was er nu van overtuigd dat de haat die Annie jegens zichzelf koesterde dieper zat dan ze zichzelf realiseerde. De effecten ervan bedreigde zelfs haar welzijn en veiligheid. Toen Wouter de badkamer was ingelopen en met eigen ogen zag welke woede Annie tentoonstelde, geloofde hij het bijna niet. Annie was de controle kwijt. Hij huiverde bij de gedachte wat iemand in een dergelijke stemming kon aanrichten als ze met hoge snelheid over de snelweg reed. Deze gedachten bleven maar in Wouter rondmalen toen hij het pak slaag begon. Annie’s huilen, schreeuwen, verontschuldigingen en smeekbedes waren niet aan hem besteed.

Annie voor de grap of in een spel een pak op haar blote bips geven, was het favoriete tijdverdrijf van Wouter. Annie voor straf een pak slaag geven was een van de moeilijkste dingen om te doen. Zowel Wouter als Annie waren hiervan op de hoogte. Toen Wouter uiteindelijk stopte, was Annie niet langer aan het stribbelen en aan het schoppen. Haar lichaam lag stil. Zelfs het kleinste spiertje bewoog niet meer. Wouter wreef minuten lang over haar rug terwijl ze lag te huilen. Toen greep hij de fles Lotion van het bed. Voorzichtig wreef hij de lotion op de donkerrode billen en benen van Annie. Annie kwam onmiddellijk weer tot leven. ‘Nee, nee, nee!’, gilde ze.

‘Stil liggen, schatje. Ik weet dat het zeer doet. Maar straks voelt het een stuk beter, Dat weet je zelf ook. Verzet je er nu niet tegen’, zei Wouter zacht. Hij bleef de lotion op haar billen wrijven terwijl ze huilde. Uiteindelijk hielp Wouter haar overeind. Hij ging staan en hield haar bij haar armen beet, totdat ze vast op haar benen stond. Met een serieuze uitdrukking op zijn gezicht zei hij, ‘Het is tijd om in de hoek te gaan staan, Annie. Vijftien minuten lang. Denk er maar eens over na wat er allemaal gebeurd en waarom. Wanneer ik je weer bij me roep, dan wil ik dat je de mattenklopper gaat halen en die bij me brengt. En nu, vooruit!’

Annie zei niets. Ze wilde niet dat hij haar zou helpen in de hoek te gaan staan zoals hij eerder gedaan had. Ze draaide zich om en liep er uit zichzelf naar toe. Ze tilde het T-shirt van haar billen en leunde met gesloten ogen in de hoek. Haar huilen en snikken duurden tot kort voor Wouter haar uit de hoek riep. Toen ze zich naar Wouter omdraaide, ontmoetten hun ogen elkaar een ogenblik aan. Wouter gaf haar een smalle glimlach. ‘Ga nu maar. Ga die ellendige mattenklopper halen, dan kunnen we verder’.

‘Oh Wouter. Ik weet niet of ik me kan bewegen’, zei ze met een benepen stemmetje.

Wouter stond op en ging naast haar staan. ‘Natuurlijk kun je dat. Laat me je maar even helpen’, zei hij en sloeg zijn arm liefdevol om haar heen. Samen liepen ze naar de kast. Annie deed de deur open. Ze pakte de mattenklopper van het haakje en gaf die aan Wouter.

‘Het spijt me liefje’, zei ze toen hij hem aannam.

‘Ik weet het, schatje. Ik weet het. Kom nu maar. Dan zullen we zorgen dat het allemaal achter de rug is’. Wouter pakte haar bij de hand. Ze liepen terug naar het bed. Hij legde de mattenklopper op het bed en liet Annie’s hand los om de stoel te pakken. Hij zette de stoel een einde los van de wand en draaide zich om naar Annie. ‘Ik wil dat je over de achterkant van deze stoel heen buigt en dat je met je handen de zitting vastpakt. Je mag huilen en schreeuwen, dat maakt me niet uit, maar je blijft voorover gebogen staan tot ik zeg dat je overeind mag komen. Verzet je daar niet tegen Annie. Als je gaat staan, telt de klap niet en krijg je er twee nieuwe voor in de plaats. Als je meer dan vijf keer overeind komt, dan beginnen we weer helemaal bij het begin. Denk er maar eens over. Ik weet dat je het kunt. We hebben het wel eens erger meegemaakt. Er is maar één verschil, als ik eenmaal begonnen ben, dan stop ik niet meer. Onthoud, hoe meer klappen je gaat krijgen hoe moeilijker je zult kunnen zitten. Gebruik je verstand, Annie. Laten we zorgen dat dit snel voorbij is’, voegde hij eraan toe terwijl hij naar de stoel liep.

Annie snikte. ‘Ja Wouter’, zei ze terwijl ze ook naar de stoel liep. Wouter liet Annie haar voeten uit elkaar zetten, zodat ze aan weerszijden van de stoelpoten stonden. Wetend wat de volgende stap zou zijn, deed Annie haar ogen dicht en boog ze zich langzaam voorover en zette haar handen op de stoelzitting. De huid van haar billen en bovenbenen werden op deze manier flink strakgespannen. Ze kreunde, ‘Oh!’ en pakte toen de randen van de zitting van de stoel en hield deze stevig beet. De houding waarin haar lichaam zich bevond was beschamend. De pijn van de eerdere slaag waren nog flink voelbaar.

Wouter pakte de mattenklopper en ging aan de zijkant van Annie staan. Zij schoof haar T-shirt uit de weg en vroeg, ‘Is er nog iets wat je zou willen vragen, Annie?’

‘Ja Wouter. Ik wil je vragen om me alsjeblieft te straffen zoals jij dat nodig acht om de lei helemaal schoon te maken. Het spijt me heel erg. Vergeef me alsjeblieft’, huilde Annie.

‘Ik zal je straffen, Annie, zoals je gevraagd hebt. Ik zal je echter niet eerder vergeven dan dat je jezelf vergeven hebt. Je moet alle haat die in je zit, loslaten. Je huilen en protesten zullen je straf niet kunnen laten ophouden. Het enige dat dit wel kan is dat je alles loslaat. Doe zoals je opgedragen is en het zal snel voorbij zijn. Ik vind het ook niet leuk, maar ik laat mijn vrouw niet in de steek. Het is in jouw handen. Het is jouw keuze. Ik stel voor dat je het zo gemakkelijk mogelijk maakt voor jezelf’, Wouter pauzeerde even. Hij haalde eens diep adem. ‘Ben je er klaar voor?’

‘Ja Wouter’, antwoordde Annie.

Terwijl hij zijn hand op de rug van Annie zette, liet Wouter de mattenklopper neerdalen. Hij nam de tijd na iedere klets om het effect ervan goed tot Annie te laten doordringen. Iedere klets bedekte beide billen of beide benen in een keer. Ze gilde iedere keer als de mattenklopper neerdaalde. Bij de zesenveertigste klap ging Annie voor de vijfde keer staan. Ze deed haar handen naar achter en greep naar haar billen. ‘Oh Wouter, het doet zo’n zeer, het doet zo’n zeer, het doet zo’n zeer’, huilde ze.

‘Dat geloof ik graag. En daar ben ik blij om moet ik eraan toevoegen. Het zal nog veel meer pijn gaan doen voor ik klaar ben. Zeker als je nog één keer overeind komt voor we bij de 60 zijn. Je hebt nog veertien te gaan, plus nog twee extra voor de laatste keer dat je overeind kwam. Als je even een pauze wilt in dit pak slaag, dan pauzeren we even. Je kunt dan naar het bankje lopen en een half uur aan je strafregels werken. Wanneer de tijd voorbij is kun je weer naar de stoel komen en beginnen we weer bij nummer één. Zo doen we het, of je bukt je weer en we maken het nu af. Nogmaals, het is jouw keuze’, zei Wouter met een strenge blik.

Tranen liepen over Annie’s gezicht terwijl ze zich langzaam in de richting van de stoel draaide en er weer overheen boog. Op de een of andere manier, hield Annie zichzelf voor, zou ze de volgende zestien wel doorkomen. Wouter was niet mild. Hij was vastbeslotener dan ooit haar te laten voelen hoe hij er over dacht. Uiteindelijk zat het pak slaag met de mattenklopper erop. Hij gooide de mattenklopper op het bed, maar hield zijn hand op de rug van Annie. ‘blijf zo staan. Niet overeind komen’. Wouter pakte de lotion van het bed. ‘Ik ga je billen weer insmeren, Annie’, zei hij.

‘Oh nee, alsjeblieft niet, nee’, huilde ze. Maar het was al te laat. De lotion werd al op haar bips en benen gesmeerd. Een paar seconden later trappelde ze met haar benen en gilde het uit. Wouter wist dat de lotion zijn werk deed. Hij was klaar met smeren en wreef een poos over haar rug, voor ze enigszins kalmeerde. Hij hielp Annie overeind.

Annie sprong onmiddellijk van het ene been op het andere. ‘Oh, wat doet dat zeer, liefje. Mag ik alsjeblieft aan mijn billen komen?’

‘Absoluut niet! Dat weet je zelf ook wel. Ga nu naar de badkamer om je gezicht te wassen. Daarna is het tijd om je aan je strafregels te zetten’.

Annie wilde nog wat zeggen, maar bedacht zich. De strenge blik van Wouter, maakte haar duidelijk dat ze dat beter niet kon doen. In plaats daarvan, ging ze naar de badkamer en waste haar gezicht met koud water. Toen ze weer in de slaapkamer kwam, stond Wouter bij het houten bankje. Hij had het schrijfblok in zijn hand.

‘Je kunt op het bankje komen zitten, schatje’, zei Wouter. Annie zuchtte opgelucht. Ze was tenminste zijn schatje weer. Althans dat hoopte ze.

Annie voelde zich verdrietig toen ze naar hem toeliep. Hij leidde haar om het bankje heen. Annie draaide zich om en ging zitten. Haar billen raakten het hout van het bankje op de overgang tussen haar billen en bovenbenen. Voorzichtig ging ze zitten. Het was nodig om op haar billen naar het midden van het bankje te schuiven. De pijn die ze voelde was onwaarschijnlijk en ze huilde. Uiteindelijk bereikte ze de juiste plaats en ze hield op met schuiven. Oh wat had ze een gloeiende hekel aan dit bankje. Het schrijfblok was al opengeslagen. Wouter gaf haar een pen. Met door tranen gevulde ogen gaf ze hem een smal lachje. Hij glimlachte smalletjes terug. Beiden wisten op dat moment dat ze hiermee door moesten gaan. Wouter keek naar het schrijfblok. Annie ook.

‘Het bovenste vel, Annie, bevat de zinnen die je 60 keer op moet schrijven. Besteed aandacht aan je werk, schrijf netjes en maak geen fouten. Ik stel voor dat je zorgvuldig aandacht besteed aan ieder woord, iedere komma en iedere punt en dat je daarbij speciale aandacht hebt voor de betekenis van de woorden. Onthoud ook, als er meer dan vijf fouten zitten in het werk dat je inlevert, dan beginnen we weer opnieuw, eerst met de mattenklopper, daarna met de strafregels. Neem goed kennis van de woorden die je schrijft, Annie. Het zijn hele ware woorden’.

‘Ja Wouter!’, zei Annie en keek Wouter in zijn ogen.

‘Goedzo! Wanneer je klaar bent mag je van het bankje opstaan. Leg het schrijfblok dan daar neer en ga weer in de hoek staan tot ik je bij me roep. Heb je nog vragen?’

‘Nee Wouter’, antwoordde ze.

‘Nog één ding, schatje. Wat daar op papier staat, is waar. Ik houd van Annie. Als dat niet zo zou zijn, dan zou ik deze moeite niet allemaal nemen. Ga nu aan het werk. Je hebt nog heel wat voor de boeg’. Hij legde zijn linkerhand op haar linkerschouder en bleef even zo staan.

‘Ja Wouter’, zei Annie met en snik. Wouter draaide zich om en liep weg.

Annie keek op het papier en las de woorden die ze moest overschrijven zoals Wouter haar opgedragen had. Haar ogen vulden zich met tranen en deze liepen over haar gezicht.

Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.

1. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.

2. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.

3. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.

Langzaam schreef Annie de zinnen. Haar lichaam deed pijn, vooral haar bips en de achterkant van haar bovenbenen. Ze deed haar best om niet heen en weer te schuiven op het bankje, maar dat was onmogelijk. Het schrijven van de regels was ook al geen gemakkelijke opgave. Annie’s ogen vulden zich steeds weer met tranen. Ze moest dan even stoppen om zichzelf te herpakken voor ze verder kon schrijven. ‘Oh, wat wou ik graag dat ik staand kon schrijven’, dacht Annie bij zichzelf.

14. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.
15. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.
16. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.

Na een dik half uur schrijven, begon Annie weer te snikken. Haar billen deden verschrikkelijk zeer op het harde hout van de bank en ze was nog niet eens op de helft met haar schrijfopdracht. ‘Hoe kom ik hier ooit doorheen’, dacht ze. Annie schaamde zich dat ze zo dom had gedaan. ‘Zou hij me ooit vergeven’, huilde ze stilletjes. Niet lang daarna herpakte ze zichzelf en begon weer te schrijven.  

Wat Annie niet wist, is dat Wouter geduldig op de rand van het bed zat te wachten tot ze klaar was. Hij twijfelde er niet aan dat het Annie minstens een uur zou kosten om de strafregels te schrijven. Als het werk op de één of andere manier sneller klaar zou zijn, dan zou Annie nog meer consequenties onder ogen moeten zien, wist Wouter. Het zou inhouden dat ze hem niet serieus nam met deze straf.

Wouter wist ook diep in zijn hart dat de straf stevig en pijnlijk moest zijn. Hij had echter niet de intentie haar geestelijk te breken. Dus, terwijl Annie op het bankje zat te zweten op haar strafregels, zat Wouter een paar meter verderop en had het ook moeilijk met zichzelf.

37. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.
38. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.
39. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.

Terwijl ze heen en weer schoof op het bankje, legde Annie het schrijfblok terzijde. ‘Ik kan dit niet langer’, riep ze, niet wetend dat Wouter vlak achter haar zat.

‘Ja, dat kun je wel schatje, en je zult het doen ook’, zei hij met een rustige maar strenge toon in zijn stem. Annie schrok toen ze zijn stem hoorde. Ze ging weer rechtop zitten en haalde diep adem. Na een paar minuten, pakte ze haar pen weer op en begon weer te schrijven.

40. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.
41. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.
42. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.

Een uur en twintig minuten later stond Annie op en legde het schrijfblok op het bankje. Ze keek niet op. In plaats daarvan liep ze naar de hoek, tilde haar T-shirt vrij van haar bips en ging in de bekende houding staan. Wouter stond op van het bed en liep naar het bankje. Hij pakte het schrijfblok op en fluisterde, ‘Dankjewel schatje’. Hij draaide zich om en liep de slaapkamer uit.

Annie stond zachtjes te huilen. Het waren tranen van opluchting en tranen van geluk om haar echtgenoot die zo goed wist wat ze nodig had. Annie’s huilen en snikken hielden de volle dertig minuten aan, tot Wouter terugkwam.

‘Kom maar hier, schatje’, klonk de stem van Wouter achter haar. Onmiddellijk draaide Annie zich om en wierp zich in zijn sterke armen. Ze huilde zachtjes tegen zijn borst terwijl hij haar tegen zich aan drukte. Hij wreef over haar rug en gaf haar een kus op haar voorhoofd. ‘Het is goed schatje. Het komt allemaal goed. Hij pakte haar gezicht in zijn handen, en zei, ‘Luister eens naar me. Ik moet je bips met lotion insmeren’. Annie schudde van nee. Wouter glimlachte en knikte ja. ‘Ja. Het zal je op de langere termijn goed doen. Dat weet je zelf ook heel goed. Daarna ga ik soep voor je maken en een kop thee. Ik weet dat je liever niet gaat zitten, maar je weet ook wat voor afspraken we hebben over de maaltijden’. Wouter pakte Annie bij de hand en nam haar mee naar het bed. Hij ging zitten en klopte op zijn linkerbeen. Annie ging voorzichtig over zijn schoot liggen en rustte met haar bovenlichaam op het bed. Ze huilde al voor Wouter met de lotion begon te smeren.

Een paar secondes later had de lotion het vuur opnieuw ontstoken wat zijn hand en de mattenklopper tot stand hadden gebracht. ‘Oh, wat doet dat verschrikkelijk zeer’, huilde Annie. Wouter hielp haar overeind. ‘Mag ik alsjeblieft wrijven?’, smeekte Annie.

‘Nee. En vraag dat niet nog eens, of ik leg je weer over de knie voor een kleine update. Laten we nu eerst maar wat gaan eten. We hebben deel twee van deze straf nog steeds voor de boeg’. Zijn blik verraadde dat Annie daar maar beter niet tegen in kon gaan. Samen liepen ze naar de keuken.

Wouter maakte de soep en smeerde de broodjes. Hij wist dat Annie niet zoveel zin in eten zou hebben. Als ze een beetje soep zou eten en een kop thee zou drinken, zou hij het al goed vinden. ‘Mag ik alsjeblieft blijven staan onder het eten?’, smeekte ze.

De blik in de ogen van Wouter maakte haar duidelijk dat ze beter kon gaan zitten. Langzaam, deed ze dat. De pijn was onwaarschijnlijk. De lotion had alles weer tot leven gebracht en het voelde alsof ze een nieuw pak slaag gehad had. Annie kon zich niet herinneren dat sinds ze getrouwd was, ze ooit zo’n pijnlijk pak slaag gehad had. Ze gaf onmiddellijk toe dat ze ook nooit eerder iets gedaan had wat een dergelijk pak slaag zou rechtvaardigen. De tranen begonnen weer te lopen.

Annie at wat soep en dronk haar thee op. Ze keek naar Wouter die stilzwijgend zat te eten, en bedankte hem dat hij het klaargemaakt had. ‘Ik ben uitgegeten. Mag ik alsjeblieft opstaan?’

‘Nee. Je mag niet opstaan. Ja blijft daar zitten tot ik zeg dat je mag gaan staan. Je hebt tijd nodig om tot jezelf te komen. Wanneer ik uitgegeten ben en wanneer ik er klaar voor ben, dan zal ik je straf weer oppakken’. Hij reikte over de tafel en pakte het schrijfblok. Hij scheurde er de door Annie volgeschreven bladzijden uit. Hij gaf Annie het schrijfblok en de pen terug en zei, ‘Om te voorkomen dat je je verveelt, mag je wel weer regels gaan schrijven, tot ik zover ben.

‘Maar ik heb mijn regels al geschreven. Alsjeblieft laat me niet meer schrijven’, riep Annie.

‘Annie, je hebt sinds ik je uit de hoek heb laten komen, niets anders gedaan dan klagen en jammeren. Laat ik één ding duidelijk stellen, ik ben degene die de straf uitdeelt en jij bent degene die de straf in ontvangst neemt. Wanneer ik je opdraag iets te doen, dan verwacht ik dat het gedaan wordt. Jammeren en klagen zal je een pak slaag opleveren of iets anders wat ik op dat moment noodzakelijk acht. Begrijp je dat?’, vroeg hij met een boze stem en een boze uitdrukking op zijn gezicht.

‘Ja Wouter! Het spijt me dat ik me aanstel. Ik zal beter mijn best doen, schatje. Het doet alleen zo’n pijn. Het spijt me’, antwoordde ze.

Wouter keek haar even strak aan. ‘Ga je regels maar schrijven tot ik mijn eten op heb’. Hij richtte zijn aandacht weer op zijn soep en broodjes.

‘Ja Wouter’, zei Annie verdrietig. Ze pakte het schrijfblok en de pen.

1. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.
2. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.
3. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.

Annie ging door met schrijven terwijl Wouter zijn soep en broodjes opat. Hij ruimde de tafel op en deed de vaat in de afwasmachine. Toen in de keuken alles opgeruimd was, ging hij naar de slaapmaker om de lotion te halen. Annie schreef nog steeds. Ze wist niet wat hij aan het doen was, maar wist ook bijna zeker dat ze dat helemaal niet wilde weten.

Wouter kwam terug met de lotion. Annie wilde ‘Nee’ roepen op het moment dat ze het zag, maar deed het niet.  Wouter trok een stoel onder de tafel vandaan en ging zitten. Hij gebaarde Annie dat ze over zijn schoot moest komen liggen. Met tranen in haar ogen stond ze op van haar stoel en liep naar hem toe. Na een paar minuten was de lotion erin gewreven en had Annie het gevoel of Wouter haar weer een pak op haar billen gegeven had. Ze snikte en huilde zachtjes. Wouter wreef over haar rug en over haar zere billen. Er waren al blauwe plekken zichtbaar. Wouter wist dat er nog veel meer zouden zijn tegen de tijd dat hij klaar was. Hij haalde diep adem. ‘Nu moet ik niet toegeven’, zei hij tegen zichzelf. Wouter hielp Annie met opstaan. ‘Ga zitten en ga verder met schrijven, schatje, ik moet even wat doen’, zei hij terwijl hij naar haar stoel wees.

Zonder op te kijken, deed ze wat hij haar vroeg. Ze was bang dat als ze Wouter aan zou kijken, ze in een onbedaarlijke huilbui zou schieten. De stoel was erg oncomfortabel, maar ze hield zichzelf voor dat het altijd beter was dan het bankje. Ze begon weer te schrijven. Wouter ging naar de garage.

19. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote..
20. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.
21. Ik heb geen hekel aan Wouters vrouw Annie. Ik houd van Annie. Annie is een aardige en liefdevolle vrouw, vriendin, dochter, moeder, grootmoeder en echtgenote.

Hoe meer Annie schreef, hoe meer haar arme billen en bovenbenen pijn begonnen te doen. Haar rechterarm deed ook zeer en haar vingers hadden kramp van het schrijven. Annie legde de pen even neer. Maar toen ze de deur hoorde, pakte ze de pen onmiddellijk weer op en schreef weer verder.

Wouter liep naar de tafel en keek over haar rechterschouder om te kijken hoe ver ze was met de strafregels. Ze was bezig met nummer 32. Ze was nog net niet een uur bezig.

‘Liefje?’, vroeg Annie.

‘Ja, wat is er?’, vroeg Wouter terwijl hij het schrijfblok van de tafel pakte.

‘Mag ik even naar de wc?’, vroeg ze.

‘Ja, Ga je gang. En wanneer je klaar bent, doe je je pantoffels aan en breng je me de mattenkopper’, voegde Wouter eraan toe.

‘Ja Wouter’. Annie liep voorzichtig naar de slaapkamer. Zelfs het lopen deed zeer. Ze ging naar het toilet, waste haar handen en deed vervolgens wat Wouter haar gevraagd had. Een paar minuten later was ze bij hem terug en overhandigde hem de mattenkopper.

‘Dankjewel’, zei hij terwijl hij hem aanpakte en hem naast het schrijfblok op de tafel legde. Hij trok een stoel onder de tafel vandaan en ging zitten. ‘Kom eens hier, schatje. Ik wil dat je even bij me op schoot komt zitten. Annie liep naar Wouter en ging op zijn rechterknie zitten. Wouter nam haar rechterhand in zijn linker. Zijn rechterarm legde hij om haar middel.

‘Je moet even naar me luisteren, schatje. Als ik uitgesproken ben, gaan we samen naar de garage naar je auto. Ik wil dan dat je goed naar je auto kijkt en naar de staat waarin hij verkeerd. Ik heb vandaag nog niet zoveel gezegd, omdat ik tijd nodig had om te bekomen van de schrik van wat ik vanmorgen gezien heb. Je zult het zelf zien. Ik heb de auto niet aangeraakt. De laatste die dat gedaan heeft, ben jezelf geweest toen je hem de garage inreed. Ik wil dat je er eens rustig omheen loopt. Je zult zien dat drie van de banden leeg zijn. Twee van de chromen wielen zijn gebarsten, niet zoals de andere die ik weggebracht heb. Ze bleken niet goed te zijn. Morgen hoor ik daar meer over. De andere lekke is het reservewiel die ik er gister even om heen gedaan heb om te voorkomen dat de auto op de krik moest blijven staan. Ik wil dat je er goed naar kijkt en bedenkt wat er had kunnen gebeuren als één of meer lek waren geraakt toen je met de auto onderweg was, rijdend als een gek’, legde Wouter uit.

‘Nadat je de auto bekeken hebt, Annie, kom je naar me toe en vraagt me om je te straffen voor je rijgedrag. Als je niets vraagt, zit je straf erop. Ik zal je dan niet naar je beweegredenen vragen, begrepen?’

‘Ja Wouter’, antwoordde Annie, terwijl de tranen over haar wangen stroomden.

‘Je weet dus wat je te wachten staat als je me de mattenkopper geeft en vraagt om je straf. Je krijgt dan 60 met de mattenkopper. Ik weet dat je bips slecht aanvoelt. Het zal niet meevallen, niet voor jou en niet voor mij, maar ik  zal me niet inhouden. Je zult ze allemaal ten volste voelen. Je zult ze allemaal hardop meetellen en me vragen om de volgende. Als je te lang wacht, laat ik de mattenkopper evengoed neerkomen, maar dan telt hij niet. Je mag hetzelfde verwachten als wat je eerder gehad hebt, als het al niet erger is’. Wouter pakte Annie’s gezicht in zijn handen. ‘Je bent mijn vrouw. Ik heb je nodig. Ik houd van jou. Ik wil je. Maar, ik wil ook dat je beseft dat ik nu niet en nooit niet, dit gedrag van je accepteer’. Wouter pauzeerde en haalde diep adem.

‘Je zult ze één voor één voelen. De klappen met de mattenkopper. Je zult over de motorkap van je auto liggen als ik ze toedien. Als je omhoog komt, dan krijg je vijf extra. Nadat je weer over de kap ligt gaan we verder. Alleen gaan we niet verder waar we gebleven zijn, maar beginnen we weer bij het begin. Het zal niet gemakkelijk zijn, Annie. En dat is ook helemaal niet nodig, als je bekijkt wat je gedaan hebt. Heb je hier nog iets aan toe te voegen?’, vroeg hij.

‘Alleen maar dat ik er erg veel spijt van heb, schatje’, huilde ze.

‘Dat heb ik ook, schatje. Dat heb ik ook, zeker als je bedenkt wat er allemaal moet gebeuren om de lucht tussen jou en mij weer te klaren. Doe alsjeblieft erg je best om te voorkomen, dat dit ooit weer nodig is. Wanneer we klaar zijn in de garage, dan zal ik je een poosje in bed stoppen. En ja, dan zal ik je bips nog een keer met de lotion insmeren. Maak je dus maar klaar. Wanneer je vervolgens weer opstaat, ga je weer op het houten bankje zitten, om nogmaals 60 strafregels te schrijven en je blijft daar zitten tot het helemaal af is. En nu is het tijd om naar de garage te gaan. Sta op alsjeblieft en ga de mattenkopper pakken’. Annie deed wat Wouter van haar vroeg. Met de mattenkopper in de hand liepen Annie en Wouter naar de garage.

‘Oh mijn God!’, riep Annie toen ze auto zag. Wouter stond achter haar en wachtte even tot het beeld van de drie lege banden goed tot Annie was doorgedrongen. Uiteindelijk gaf hij haar een klein zetje van achteren.

‘Ga maar. Loop maar eens om de auto heen. Bekijk maar eens goed in welke staat ze nu is. Bedenk maar eens wat er gebeurd zou zijn als dit gebeurd zou zijn, toen jij zo roekeloos over de snelweg scheurde’.

Annie liep langzaam om de auto heen. Ze huilde en snikte. Toen ze bij de bestuurdersportier kwam, keek ze naar Wouter. ‘Ik ben bang, schatje. Oh mijn God, ik ben bang’, huilde ze.

Wouter liep naar haar toe. Hij nam de mattenklopper van haar over en legde deze op het dak van de auto. Daarna nam hij Annie in zijn armen. ‘Dat is de bedoeling ook, schatje. Ik ben zelfs blij dat je bang bent, want ik ben ook hartstikke bang’. Ze hielden elkaar een hele poos stevig vast.

Toen Annie ten slotte gekalmeerd was en opgehouden was met huilen, bevrijdde ze zichzelf uit Wouters armen. ‘Ik ben er klaar voor, schatje’. Ze pakte de mattenklopper. Ze gaf hem aan Wouter en vroeg om de straf die nodig was om de lei schoon te maken. Om te zorgen dat er niets meer tussen hen instond en dat ze bevrijdt werd van dat afschuwelijke schuldgevoel van binnen.

Wouter legde nogmaals uit dat het niet gemakkelijk zou worden. Ze begreep het. Een paar minuten later lag Annie over de motorkap van de auto en vroeg om een pak slaag met de mattenkopper en telde hardop mee. Het viel niet mee. Het was zwaar. De straf was zwaar. Annie was vastbesloten het in ontvangst te nemen zonder op te staan. Maar toen nummer zesenveertig neerdaalde kon ze zich niet langer beheersen, stond op, greep naar haar bips, en begon een wilde dans in een poging de pijn te verzachten. Wouter deed niets. Hij legde de mattenkopper op het dak van de auto. Hij was van slag dat hij zijn vrouw zo moest straffen. Toen Annie een beetje gekalmeerd was en ophield met dansen, realiseerde ze wat ze gedaan had. Ze rende naar Wouter. ‘Oh mijn God, Wouter. Dat was niet mijn bedoeling. Het was niet mijn bedoeling. Ik was van plan om netjes op mijn plaats te blijven’, huilde ze.

Wouter deed zijn armen om haar heen en hield haar stevig vast. ‘Ik weet het schatje. Ik weet het’, fluisterde hij tegen haar. Annie huilde en huilde. Uiteindelijk pakte Wouter haar op en droeg haar het huis in. Hij liep naar de bank en ging zitten, terwijl hij Annie voorzichtig in zijn armen hield. Zij kon alleen maar onbedaarlijk huilen totdat ze uiteindelijk uitgeput in zijn armen in slaap viel. Wouter hield haar stevig tegen zich aan gedrukt en wreef en masseerde haar waar hij maar bij kon. Hij kuste haar voorzichtig op haar gezicht. Toen haar lichaam niet meer trilde en ze kalm lag te slapen, droeg Wouter haar naar het bed. Voor wat hem betreft, was het voorbij. Hij hoopte zijn vrouw nooit weer zo te hoeven straffen. Wouter hoopte dat Annie nooit weer zulke domme dingen zou doen. En in zijn hart wist hij dat ze dit waarschijnlijk ook nooit weer zou doen.

Wouter begreep nu helemaal wat Tom hem probeerde uit te leggen toen hij zei dat hij de mattenklopper op deze manier moest gebruiken. Hij hoopte dat hij goed naar Tom zou luisteren als die hem een volgende keer weer iets probeerde te leren. Hopelijk zou Annie hem vergeven dat hij zo hard had opgetreden. Kon hij het zichzelf vergeven? Hij wist het niet zeker. Terwijl hij naar haar gezicht keek, veegde hij met de achterkant van zijn hand over haar gezicht en kuste haar voorzichtig. Hij wreef babyolie over Annie’s armen en benen. Hij wreef de lotion nog een laatste keer op haar bips voordat hij naast haar ging liggen. Annie kreunde even zachtjes en kroop vervolgens dicht tegen hem aan. Hij drukte haar stevig tegen zich aan en viel daarna uitgeput in slaap.

En zo geschiedde met Tom en Katy, Martin en Kim en Wouter en Annie, drie alledaagse stellen uit het dorp.

De zondagochtend kende een rustige start in huize Tom en Katy. Omdat Tom als eerste op was, was het vanzelfsprekend dat hij koffie ging zetten en voor Katy theewater ging op zetten. Katy had het koffiezetapparaat al startklaar gezet de vorige avond. Tom hoefde alleen maar op het knopje te drukken. Terwijl hij wachtte tot de koffie klaar was, pakte hij de fluitketel en liep ermee naar het aanrecht. Hij draaide de kraan open en liet de ketel vol water lopen. Toen hij naar buiten keek zag hij grote hoeveelheid vogels. Hij glimlachte. ‘Ik ben benieuwd hoelang het gaat duren voor mijn vrouw het nieuwe huisje ontdekt’, dacht hij bij zichzelf.

Toen hij de kraan dichtdraaide zag hij beweging aan de overkant van de straat. Toen hij beter keek zag hij dat Martin voor het raam van de eetkamer stond. Kim was in de keuken. ‘De soap aan de overkant zou zo wel een nieuwe aflevering beleven’, grijnsde Tom. Toen hij wat beter keek, zag Tom dat Martin aan het wijzen was en Kin opdroeg iets te doen. Kim schudde van nee, Tom knikte van ja. ‘Ik kan me vergissen, maar het ziet er naar uit dat buurman Martin de situatie onder controle heeft. En Kim vroeg hier wel heel nadrukkelijk om’, zei Tom in zichzelf toen hij de fluitketel op het gas zette. Hij grinnikte toen hij terugdacht aan alle adviezen die Wouter en hij de avond ervoor aan Martin gegeven hadden.

Tom liep via de hal naar buiten om de wakkere zondagkrant van Nederland te halen. Toen hij weer naar binnenliep, vouwde hij de krant open om alvast de koppen te kunnen lezen. Toen hij de deur dicht wilde doen, schoot de kat langs hem heen. Hij liep direct door naar de keuken. ‘Goedemorgen poes’, zei Tom. De kat miauwde bij wijze van antwoord, maar bleef koers in de richting van de keuken zetten.

In de keuken legde Tom de krant op de tafel en pakte een beker uit het keukenkastje. Een blik op het koffiezetapparaat maakte duidelijk dat de koffie nog niet helemaal klaar was, daarom liep Tom naar de koelkast en pakte het voer van poes.

‘Vertel eens, poes, ben je weer achter de vrouwtjes aangeweest?’, vroeg hij. Poes antwoordde natuurlijk weer met een miauw en streek zijn lichaam langs het been van het baasje. ‘Dat dacht ik al’, voegde Tom er aan toe, terwijl hij door zijn knieën zakte en de kat een goedkeurend klopje gaf. ‘Kijk eens aan kerel’, zei hij toen hij de volle bak naar poes toeschoof. Tom vulde eveneens het water bij. De koffie was inmiddels ook klaar. Hij schonk zijn beker vol, pakte de krant en liep naar de woonkamer.

Toen hij naar de keuken ging om nog eens bij te vullen, besloot Tom dat het tijd was om het ontbijt klaar te maken. Toen hij aan het fornuis stond, bedacht hij iets en hield op. Hij pakte een kop en een glas uit het kastje. Toen hij naar de slaapkamer liep, droeg hij een kop thee en een glas water. Katy glimlachte.

‘Goedemorgen, schatje’, zei Tom met een glimlach.

‘Goedemorgen, liefje’, antwoordde Katy. Ze ging rechtop zitten toen hij dichterbij kwam. Het was tijd voor haar medicijnen. Ze hield haar hand op om de pillen in ontvangst te nemen. Klagen had geen zin, dat deed ze dus ook niet hoewel ze er wel zin in had. Tom zette de thee op het nachtkastje. Toen Katy klaar was, gaf ze hem het glas aan. Hij boog zich voorover en gaf haar een kus op haar mond.

‘Hoe gaat het met mijn schatje’, vroeg Tom. Hij keek haar onderzoekend aan. Zonder dat er iets gezegd was, wist hij het antwoord al. Tom wachtte geduldig op een antwoord.

‘Het gaat prima’, zei ze met een glimlach.

‘Ik ga het ontbijt klaarmaken. Kom je zo naar beneden?’, vroeg hij.

‘Ik ben zo beneden, eerst even een snelle douche. Kan dat?’, vroeg Katy.

‘Prima, schatje. Ik wacht wel even’, zei hij. Tom boog zich voorover en gaf haar nog een kus. Toen ging hij terug naar de keuken.

Katy nam een paar slokjes van haar thee en nam het kopje vervolgens mee naar de badkamer. Ze was in gedachten druk bezig met de veranderingen die er in haar lichaam plaatsvonden. ‘Ik hoop dat Tom niet een al groot probleem maakt van mijn lange nacht’, dacht ze bij zichzelf. ‘Misschien heeft hij het wel niet gemerkt’, bad ze hardop.

Even later kwam ze in de slaapkamer terug, met alleen een handdoek om haar lichaam gewikkeld. Katy was opgewonden en haalde diep adem. ‘Schatje! Ik dacht dat je in de keuken was. Ik zal voortmaken’, zei ze.

‘Je hoeft je niet te haasten hoor. Kom even hier als je wilt. We moeten eens praten’, vroeg Tom serieus.

Katy liep naar Tom, Hij zat op het bed. Een ogenblik lang keken Tom en Katy elkaar onderzoekend aan. Katy hoopte van ganser harte dat dit niet betekende dat ze zich zorgen moest maken. Tom vroeg zich af of zijn beeldschone vrouw zich ervan bewust was wat er ging gebeuren.

‘Geef me je handdoek aan als je wilt Katy’, zei hij, ‘en ga op mijn schoot zitten’. Tom klopte met zijn rechterhand op zijn knie. Katy liep langzaam op Tom af. Ze deed de handdoek af en gaf die aan haar echtgenoot. Er werd nog steeds niets gezegd. Tom zette zijn benen uit elkaar en maakte met een armgebaar duidelijk dat hij wilde dat Katy op zijn rechterknie ging zitten. Ze deed wat er van haar verwacht werd. De handdoek lag inmiddels op de vloer bij de linkervoet van Tom. Het oogcontact was tijdens het hele gebeuren onafgebroken geweest. Toen Katy uiteindelijk op de knie van Tom ging zitten ging er een huivering door haar heen. Ze had kippenvel over haar hele lichaam.

‘Heb je het koud’, vroeg Tom terwijl hij haar met zijn rechterarm stevig tegen zich aan drukte.

‘Niet echt’, antwoordde Katy.

‘Waarom tril je dan zo?’, vroeg hij.

‘Ik denk dat ik een beetje zenuwachtig ben’, zei ze.

‘Heb je een reden om nerveus te zijn, Katy?’, vroeg Tom, terwijl hij haar fronsend aankeek.

‘Ik ben altijd nerveus wanneer ik naakt op je knie zit en je rechterhand zich zo dicht bij mijn bips bevindt’, antwoordde Katy met een bezorgde gezichtsuitdrukking.

‘Ik snap het’, antwoordde Tom. Hij keek Katy even aan. ‘En ja, Katy, je hebt een reden om zenuwachtig te zijn. Als ik het me goed herinner heb je nog een stevig pak op je blote billen tegoed. We zullen even kijken wat ons allemaal te doen staat, voordat je over de knie moet’. Hij boog zich naar haar toe en gaf haar een kus op haar voorhoofd. ‘Maar laten we bij het begin beginnen. Ik heb net met dr. Freek gebeld. Hij wil je temperatuur weten’, zei Tom.

Voordat hij verder kon gaan, onderbrak Katy hem. ‘Je gaat helemaal niet doen, wat ik denk dat je van plan bent!’ Op hetzelfde moment, zag ze de thermometer en een potje vaseline aan de linkerkant van Tom op het bed liggen.

‘We kunnen de makkelijke weg kiezen, Katy, of ik geef je eerst een pak op je billen en doe vervolgens wat dr. Freek gevraagd heeft’.

‘Waarom zou dr. Freek jou in vredesnaam bellen en zeggen dat je dit moet doen?, vroeg Katy.

‘Ik heb niet gezegd dat dr. Freek me gebeld heeft. Om  precies te zijn heb ik hem gebeld om hem te vertellen hoe je de hele nacht hebt liggen woelen en draaien en hoe warm je aanvoelde. En daarnet voelde je nog steeds warm aan. Verder heb ik je dagboek aan hem voorgelezen. Hij vind overigens dat je het allemaal prima bijhoudt. Maar hij legde ook een verband toen hij hoorde hoe je gister op je blote voeten door de tuin gelopen hebt’, herinnerde Tom haar.  

‘Maar schatje’, zei Katy.

‘Niks te maren. Stil zijn en luisteren’, zei Tom terwijl hij Katy een klets op haar bips gaf.

‘Oh, auw!’, gilde ze van pijn en frustratie.

‘Dr. Freek zei me dat je afweersysteem verzwakt. We moeten erg voorzichtig zijn met bijvoorbeeld het op blote voeten in de tuin lopen. En nu ga ik je temperatuur nemen zoals de dokter bevolen heeft. Als dit in de toekomst vaker nodig is, dan veel ik geen protesten van je horen, jongedame. Is dat duidelijk?’, vroeg Tom streng.

‘Oh Tom’, klaagde Katy.

‘Laatste kans Katy. Begrepen?, vroeg Tom.

‘Ja Tom’, antwoordde ze zachtjes.

Onmiddellijk legde Tom Katy over zijn linkerknie, zodat haar bovenlichaam op het bed rustte. Hij pakte de benodigde hulpmiddelen en voor Katy zich kon beklagen, duwde Tom de thermometer met zijn linkerhand op zijn plaats. Met zijn rechterhand masseerde hij haar bovenbenen en de plaats waar ze op zat.

‘Je hebt nog wat blauwe plekken’, schatje. ‘Maar niet zo erg als ik gedacht had. Doet het nog steeds zeer?’, vroeg Tom terwijl hij haar een liefdevol klapje op haar rechterbil gaf.

‘Het gaat vanmorgen een stuk beter, maar waarschijnlijk niet voor lang’, zei ze verdrietig.

‘Hoor ik daar een pruilend toontje, Katy?’, vroeg Tom. ‘Je houding klopt niet helemaal. Denk daar maar eens over na’.

‘Het spijt me Tom. Echt waar’, antwoordde Katy. ‘Ik weet dat je je best doet om me te helpen. Maar ik heb er zo’n hekel aan. Ik haat het om ziek te zijn. Ik vind het beschamend. Ik haat het om een pak op mijn blote bips te krijgen. Ik haat het allemaal’. Tom kon Katy’s gezicht niet zien omdat ze van hem weggedraaid lag, maar hij wist dat ze huilde.

‘Katy er is niets om je voor te schamen. Ik heb ieder plekje van je lijf en leden gezien en aangeraakt. Wat je ook zegt, je bent van mij. Als het aankomt op wat hulp bij je gezondheidsperikelen, dan weet je dat ik zal doen wat er binnen mijn vermogen ligt. Het enige wat ik er nog over wil zeggen is dat je je moet herpakken en een glimlach op je gezicht moet zetten. We staan er samen voor’, zei Tom toen hij de thermometer verwijderde. ‘Je hebt overigens koorts. Je hebt 38,5 graden. Hetgeen betekent, jongedame, dat je de rest van de dag op je kamer moet blijven’.

Katy wilde zichzelf overeind drukken, maar Tom was nog niet klaar. Met zijn linkerhand drukte hij op haar rug om haar op haar plaats te houden. ‘Ik blijf niet de hele dag in bed liggen’, schreeuwde Katy.

Op hetzelfde moment maakte de rechterhand van Tom hard contact met de rechterbil die hij masseerde. KLETS!!! Langzaam ging hij hier mee door. Iedere klap kwam hard aan en brandde fel. KLETS! ‘Misschien dat je van gedachte wilt veranderen, Katy’, zei Tom, toen een volgende KLETS! Neerkwam op haar linkerbil. Katy kronkelde. Ze had echter geen zin om te antwoorden. Ze was boos. Ze was woest. KLETS!!!

‘Oh!”, gilde Katy.

En Tom ging nog steeds door. Het was echter niet zo’n pak slaag als Tom normaal gesproken gewend was uit te delen. Hij merkte aan de kracht die hij nodig had om Katy over zijn knie te houden, dat dit niet nodig was. Ze was niet in staat zich zo hard te verzetten als ze anders deed als een pak slaag kreeg. Tom had ook wel in de gaten dat Katy zich harder met zichzelf in gevecht was, dan met hem of het pak slaag. Hij haalde eens diep adem en ging door, KLETS! KLETS!!!

‘Ben je al van plan om van gedachten te veranderen, schatje’, vroeg Tom terwijl hij met een harde KLETS! Op het midden van haar bips sloeg.

Na nog eens een stuk of dertig kletsen, huilde Katy, ‘Het spijt me. Het spijt me. Ik zal vandaag in bed blijven. Ik zal me gedragen’. Tom stopte onmiddellijk met slaan en trok Katy overeind en nam haar in zijn sterke armen. Hij hield haar stevig vast teerwijl ze snikte en huilde.

Tom wiegde haar in zijn armen heen en weer. ‘Shhhh, Katy, shhhhhh. Het is al goed. Ik houd van jou’, zei Tom. Hij pakte de sprei van het uiteinde van het bed en deed deze om Katy heen. Nog steeds wiegde hij haar heen en weer en hield haar stevig beet. ‘Ik houd van je schatje. Ik blijf vandaag bij je. Shhh, Katy, shhh’, fluisterde Tom terwijl de tranen bleven stromen. Hij gaf haar af en toe een kus op haar voorhoofd en fluisterde tegen haar dat hij van haar hield.

Katy kalmeerde al snel tot er alleen nog af en toe een snik overbleef. Tom keek haar aan. Hij veegde voorzichtig haar tranen weg. ‘Gaat het weer, schatje?’, vroeg hij.

‘Ik denk het wel’, zei Katy terwijl ze hem met grote en droevige ogen aankeek.

‘Ik denk niet dat ik ooit helemaal aan je stemmingen zal wennen, Katy’, zei Tom met een vragend gezicht. ‘Ik probeer al heel lang er achter te komen hoe ze in zijn werk gaan, maar ik weet het nog steeds niet’. Hij trok Katy stevig tegen zich aan. ‘Vertel eens, waarom ontstond er zoveel verzet toen ik zei dat je vandaag op je kamer moest blijven? We zijn bezig om te zorgen dat je beter wordt, Katy. Je kunt niet zomaar van alles doen, zeker niet als je koorts hebt. Dat weet je zelf ook dondersgoed, jongedame! Geef eens antwoord! Leg het me maar eens uit’.

‘je zou me vandaag meenemen als je het grofvuil ging wegbrengen’, zei Katy. ‘Ik had verschrikkelijk veel zin in dat ritje’, voegde ze er met een snik aan toe. ‘Enne….ja….ik wil niet de hele dag in bed blijven’.

‘Ik zou je een pak op je bips moeten geven zodat je niet meer kunt zitten’, zei Tom streng. ‘Je gezondheid gaat wel boven al het andere, Katy. ‘Snap dat nu eens een keer en houd alsjeblieft eens op met je geklaag. Ik heb er schoon genoeg van! Heb je me begrepen, jongedame?’, Hij pakte haar arm en schudde haar een beetje door elkaar.

‘Ja Tom’, antwoordde Katy met een snik.

‘Ik zou je nu onmiddellijk over de knie moeten leggen, maar ik moet nu eerst iets te eten maken, zodat je zo de rest van je medicijnen kunt innemen. Ik wil dat je wat kleren aan doet en naar de keuken komt, Katy. Dan kunnen we samen ontbijten. Daarna ga je terug je bed in. Ik kom dan nog even naast je liggen tot je slaapt. Misschien, en ik zeg misschien, kunnen we nog samen naar het grofvuil gaan, als de koorts gezakt is. We moeten maar even afwachten’, legde Tom uit.

‘Ik ga mee aankleden en dan kom ik, liefje’. Ik zal me gedragen. Dat beloof ik’, zei Katy toen ze Tom met een verleidelijk blik aankeek. ‘het spijt me van mijn gedrag van daarnet’. Ze keken elkaar onderzoekend aan. Katy zette haar allerliefste glimlach op.

‘Jij ondeugd!’ zei hij en schudde zijn hoofd toen hij zich uit hun omhelzing losmaakte. Toen hij haar in haar gezicht keek, boog Tom zich voorover en kuste haar. De kus was goed. Ze hadden hem beiden nodig. Tom gaf haar nog een kusje op haar mond. ‘En nu, kleine nudist, ga ik naar de keuken om het ontbijt te maken, voor ik alles vergeet en mijn kleren ook uitdoe’. Tom stond op en draaide zich om met Katy in zijn armen. ‘En dan zou ik een probleem met dr. Freek hebben!’. Hij zette haar voorzichtig op het bed. ‘Wil je iets speciaals bij je ontbijt?’, vroeg hij.

‘Een gekookt eitje en geroosterd brood graag, liefje, als het niet te veel moeite is’, antwoordde ze. ‘Ik kom zodra ik mijn kleren aan heb, OK?’, vroeg ze terwijl ze op de rand van het bed ging zitten.

Tom boog zich voorover. Hij gaf haar een kusje. ‘Afgesproken!’ Toen draaide hij zich om en liep de kamer uit.

‘Tom’, riep Katy. Hij stopte in de deuropening en draaide zich naar haar om.

‘Wat is er, schatje’, vroeg hij.

‘Ik wilde je alleen maar even vertellen hoeveel ik van je houd!’, Katy pauzeerde even. Met een warme liefdevolle glimlach voegde ze eraan toe, ‘Je bent de beste!’. Ze had tranen in haar ogen.

Tom glimlachte terug. ‘Ik houd ook van jou, schatje, ik houd ook van jou’. Hij gaf haar een knipoog en liep de kamer uit. Er gebeurde die ochtend verder weinig verheffends. Beiden deden het rustig aan. Ze genoten samen van het ontbijt en Katy klaagde niet toen Tom haar daarna naar bed dirigeerde. ‘ik ben hier nog even bezig, daarna kom ik nog even bij je kijken’, zei hij.

Het opruimen van de ontbijtspullen kostte maar een paar minuten. Tom bracht het naar het aanrecht en ruimde alles op. Het viel hem op dat Katy niet echt veel gegeten had. Ze had voornamelijk wat met het eten zitten spelen. Ze had wat van het geroosterd brood gegeten en haar beker was leeg. Tom zuchtte diep. Uit gewoonte reikte hij omhoog en liet zijn vingers door zijn haar glijden. ‘Verdomme’, zei hij, ‘wat heb ik hier een hekel aan’.

Toen hij de borden op het aanrecht zette, besloot Tom dat hij ze later op zou ruimen. Hij wilde eerst even bij Katy kijken. Dr. Freek had hem gezegd haar goed in de gaten te houden en te letten op koortsverschijnselen. Tot zijn verrassing lag Katy al diep te slapen toen hij in de slaapkamer kwam. Tom bleef een tijdje in de deuropening staan om te kijken of ze niet alleen maar haar ogen dicht had. Poes lag helemaal naast haar. Hij was ook in diepe rust. ‘Je houd je groot voor de buitenwereld, Katy, of niet?’, dacht Tom bij zichzelf. Hij was echter vastbesloten al zou hij samen met haar voor iedere centimeter moeten vechten. ‘We redden het wel, schatje, we redden het wel’, fluisterde hij. Er kwam geen antwoord van zijn slapende vrouw. Hij liep om het bed heen. Hij trok haar dekens recht. Terwijl hij daar stond bekeek hij haar gezicht. Er schoten veel dingen tegelijk door zijn hoofd.

Tom draaide zich om en liep de slaapkamer uit. Hij besloot dat het beter was het grofvuil weg te brengen en zijn auto schoon te maken, terwijl Katy lag te slapen. Hij was ervan overtuigd dat het problemen op zou leveren als hij dit niet deed. Zijn vrouw zou dan een pijnlijke bips oplopen dankzij haar protesten. Katy zou vandaag niets anders doen dan rusten, voor zover hem betrof. En mocht ze zich wel beter voelen en geen koorts meer hebben, dan kon hij haar altijd nog meenemen voor een ritje.

Het geluid van de telefoon was er de oorzaak van dat Katy wakker werd. ‘Hallo’, zei ze nadat ze zich naar de horen had uitgestrekt die op het nachtkastje van Tom lag. ‘Oh hallo schatje’ Het was een kort gesprek wat eindigde met ‘Natuurlijk liefje. Of je grootvader of ik zullen het langsbrengen…OK…Ik houd van je….Dag”.

Nadat ze opgehangen had, lag Katy een poos te luisteren of ze Tom hoorde, Hij zou onderweg zijn naar de slaapkamer om te horen wie er aan de telefoon was, als hij thuis zou zijn. Maar alles bleef stil. Katy ging rechtop zitten en duwde de dekens terug. Er ging een rilling door haar heen en er verscheen meteen kippenvel op haar lichaam. Snel greep ze haar ochtendjas en liep naar de keuken. Op het aanrecht lag een briefje van Tom.

Schatje:

Mocht je wakker worden voor ik terug ben,

De dokter heeft gezegd dat je hier een van in moet nemen.

Ik ben zo terug.

Houd van je,

Tom

Katy pakte het potje medicijnen. Ze las het etiket en opende het en deed wat er in de instructie stond. Ze pakte het briefje nog eens op. ‘Verdomme!”, dacht Katy. Hij is naar het grofvuil gegaan. Ze liep naar de telefoon en begon zijn mobiele nummer te draaien. ‘Bekijk het ook maar’, zei ze. Ze legde de horen terug en liep naar de slaapkamer.

Een paar minuten liep Katy volledig in de kleren de keuken in. Ze pakte haar portemonnee en haar sleutels. Nadat ze de papieren waar haar kleinzoon om had gevraagd bijeen gezocht had, liep Katy naar haar auto. ‘Ik ben terug voor Tom weet dat ik weg ben’, hield ze zichzelf voor. Voor ze in haar auto stapte, rilde Katy. Snel zette ze de airco uit en draaide de verwarming hoog. ‘Ik ben zo terug’, zei ze tegen zichzelf.

Katy was inderdaad binnen twintig minuten terug. Toen ze de keuken weer inliep, legde ze haar portemonnee en haar sleutels op de stoel bij de telefoon. Katy had geen zin om weer in bed te kruipen. Ze zou het liefst bij Tom op schoot kruipen, zodat hij haar over haar rug kon wrijven. In de wetenschap dat die behoefte nu niet bevredigd kon worden, deed Katy een paar kleine huishoudelijke klusjes. Daarna zou ze weer naar bed gaan, zoals haar echtgenoot gezegd had.

Katy haalde de afwasmachine leeg en deed de borden die op het aanrecht stonden erin terug. Ze ruimde de huiskamer en de eetkamer een beetje op. Ondanks dat dit hele kleine karweitjes waren, deed binnen de kortste keren haar hele lichaam zeer. Ze rilde. ‘Ik kan maar beter weer in bed kruipen’, hield Katy zichzelf voor. Een paar minuten later lag ze in bed, vast te slapen. Poes was ook weer naast haar komen liggen.

Niet lang nadat Katy op bed was gaan liggen, kwam Tom thuis. Nog voordat hij uit zijn auto gestapt was, wist hij dat Katy erop uit geweest was. Haar auto stond niet op dezelfde plaats als toen hij vertrok. Toen hij naar het huis liep, kon hij zien hoe ze haar sporen in bijna alle kamers van het huis had achter gelaten. Tom voelde de woede opkomen.

Kamer voor kamer ging hij naar Katy op zoek. Toen hij de slaapkamer binnenstapte, bleef hij in de deuropening staan en keek naar de twee figuren die nog precies zo lagen als toen hij wegging. Deze keer was zijn blik echter gemengd met boosheid. ‘Je billen zullen ervan lusten, Katy’, fluisterde Tom toen hij naar haar toeliep en de achterkant van zijn vingers op haar wang legde. Ze voelde erg warm aan. Onmiddellijk verstrakten de spieren in zijn kaak, toen hij zijn tanden op elkaar klemde. Hij draaide zich om en liep de slaapkamer uit.

In de keuken controleerde Tom of Katy de medicijnen had ingenomen die hij op het aanrecht had achtergelaten. Dr. Freek had ze een dag eerder opgestuurd. Het waren koortsverlagende middelen. Tom zuchtte diep en opende de koelkast. Hij pakte een biertje. Terwijl hij terugliep naar het aanrecht nam hij een slok bier. Hij zette het flesje neer en zette zijn beide handen op het aanrecht. Hij haalde diep adem en blies langzaam uit. En nogmaals haalde hij diep adem. Om te zeggen dat Tom boos was, was een groot understatement.

Katy sliep nog twee uur door voordat Tom haar wakker maakte. Eigenlijk wilde hij dat niet, maar Katy had haar medicijnen nodig. Hij hielp haar overeind en gaf haar eerst de pillen en later het glas water aan. ‘Hier schatje’, zei Tom, ‘Neem deze maar in’. Katy deed zonder een woord te zeggen wat hij haar vroeg. Vervolgens trok Tom haar over zijn knie om haar te temperaturen zoals de dokter gezegd had. Onmiddellijk begon hij met zijn  rechterhand haar billen te masseren terwijl de linker de thermometer op zijn plaats hield. Katy schopte geen heibel. Haar spieren deden pijn en ze had het koud. Ze wilde zo snel mogelijk terug haar warme bed in.

Toen de thermometer 39 graden aanwees, spande Tom opnieuw zijn kaakspieren. Maar hij besloot er nu geen woorden aan vuil te maken. ‘Katy is te ziek om daar nu over te beginnen’, hield Tom zichzelf voor. ‘Bovendien, ik wil dat ze goed bij haar positieven is als ik haar hiermee confronteer. Hij wreef langzaam over haar bips toen deze gedachten door hem heen gingen. Toen legde hij Katy weer voorzichtig in bed, en stopte haar in. Hij boog zich voorover en gaf haar een kus op haar voorhoofd. ‘Ik houd van jou, schatje’, zei hij.

‘Ik houd ook van jou’, antwoordde Katy en viel weer in slaap.

Aan de overkant van de straat waren Martin en Kim ook druk bezig met hun nieuw verworven levensstijl. Toen Martin als eerste wakker werd die zondagachtend, heeft hij lang liggen kijken hoe Kim lag te slapen. Hij lag lang en diep na te denken over hun relatie. Hij glimlachte zelfs even toen hij een diep verlangen voelde haar over zijn knie te trekken voor een erotisch pak op haar bips, waar Wouter en Tom het over hadden. Deze gedachten gaven zijn verlangen naar de naast hem liggende naakte vrouw een heel andere betekenis.

Martin veranderde uiteindelijk zijn gedachten over een erotisch pak billenkoek. Hij besloot dat het focus in eerste instantie beter op de disciplinaire kant ervan kon liggen. Kim had per slot van rekening nog steeds moeite de veranderingen te accepteren. Als hij nu een nieuwe variant zou introduceren, zou hij haar waarschijnlijk alleen maar in verwarring brengen. Hij boog zich voorover en gaf Kim een kus op haar wang. Langzaam deed ze haar ogen open en glimlachte.

‘Goedemorgen’, zei Martin. Vanaf dat moment maakte het stel een gepassioneerde liefdesreis tot beiden helemaal uitgeput waren. Ze vielen daarna weer in slaap, waarna martin weer als eerste wakker was. Hij stond op, nam een douche en kleedde zich aan. Toen hij terugkwam in de slaapkamer was Kim net onderweg naar de badkamer om te gaan douchen. In het voorbijgaan omhelsden ze elkaar voor een kus en een knuffel.

‘Ik ga koffie zetten en de krant lezen’, zei Martin.

‘En ik maak een ontbijtje zodra ik klaar ben met douchen’, voegde Kim eraan toe.

Ze gingen ieder hun weg om hun ding te kunnen doen. Het duurde niet lang of Martin zat aan de eetkamer koffie te drinken en de krant te lezen. Kim was in de keuken met het ontbijt bezig. Toen hij opstond en naar de keuken liep, viel het Martin op dat Kim een leuke gele outfit aanhad. ‘Wat ziet dat er mooi uit’, dacht Martin bij zichzelf. Hij keek haar minutenlang aan. ‘Kim?’, vroeg hij.

‘Ja, Martin?’, vroeg ze terwijl ze met haar werk doorging.

‘Wat ben je van plan voor vandaag, waar ik geen weet van heb?’, vroeg Martin.

‘Niks eigenlijk. Ik moet de was doen, het huis een beetje opruimen en verder de dag samen met jou doorbrengen. Waarom vraag je dat?’, zei Kim, terwijl ze ophield waar ze mee bezig was en Martin aankeek.

‘Kun je je de serieuze gesprekken herinneren die we gister gehad hebben?’, vroeg Martin.

‘Natuurlijk kan ik dat. Jeetje, hoe zou ik dat kunnen vergeten?’, antwoordde ze met een frons. Op hetzelfde moment ging haar vrije hand naar achteren en wreef over haar billen.

‘Dat is precies waar ik aan dacht, liefje! Daarom, stel ik voor dat je je gaat verkleden zoals afgesproken tenzij je natuurlijk wilt dat ik het je nog eens duidelijk maak.

‘Dat meen je niet, Martin’, zei Kim een beetje overstuur.

‘Sla nu niet dat toontje tegen me aan, Kim. Ik heb je daar al eerder een pak slaag voor gegeven. En ik zal niet aarzelen dat nog eens te doen, als het nodig is. En reken maar dat ik steeds beter wordt met iedere keer dat ik je over de knie leg’, zei hij terwijl hij naar de slaapkamer wees. ‘En nu snel!’

Kim schudde van nee en keek hem met gefronste wenkbrauwen aan. Martin knikte van ja en gaf haar een laatste waarschuwing. Toen stapte hij de keuken in. Kim zag de spatel op het aanrecht liggen. ‘Martin, kunnen we het er niet gewoon over hebben?’, smeekte ze.

‘Nee! Doe wat je gezegd wordt of ik zal je bips een flink in brand zetten. Bovendien, zal ik vanaf dit moment geen waarschuwingen meer uitdelen. Als ik je iets vraag te doen en je gaat hier openlijk de discussie over aan zoals je nu doet, dan is een stevig pak slaag de enige oplossing’, zei Martin streng.

Zonder nog een woord te zeggen liep Kim de keuken uit. Martin liep naar het koffiezetapparaat en schonk zichzelf nog een beker koffie in. Hij nam een slok en ging vervolgens tegen het aanrecht aan staan wachten tot Kim terug zou komen. Hij grinnikte toen hij bij zichzelf dacht, ‘Er is geen denken aan dat het haar lukt om de hele dag een pak slaag te ontlopen, niet met de houding die ze nu heeft, tenminste. Misschien moeten we er inderdaad maar een paar dagen op uit gaan zoals Tom voorstelde’.

‘Hmm huh! Ik denk het’, zei Martin hardop.

‘Wat denk je’, vroeg Kim toen ze de keuken binnen kwam en naar het fornuis liep. Ze droeg nu een roze jurkje. Martin glimlachte goedkeurend. ‘Verdraaide vrouw’, dacht hij bij zichzelf. ‘Ze weet wel wat uitdagen is!’

‘ik denk dat we er maar eens een paar dagen tussenuit moeten om elkaar weer wat beter te leren kennen. En verder moeten we nog aan onze nieuwe levensstijl werken en hier en daar nog wat dingen aanscherpen’. Martin bekeek de verbaasde gezichtsuitdrukking van Kim. ‘Wat staat er deze week op je programma waar je niet onder uit kunt?’, vroeg Martin.

‘Oh Martin, dat kun je niet menen’, jammerde Kim terwijl ze het spek in de pan omdraaide.

Martin zette zijn beker neer en liep naar Kim. Hij ging achter haar staan en sloeg zijn armen om haar heen. Kim bleef gewoon met het ontbijt bezig. Martin gaf haar een stevige knuffel. Hij boog zich voorover en fluisterde in haar oor, ‘Ja liefje, ik meen het echt. Ik moet morgen en dinsdag nog werken, maar ik denk dat ik de rest van de week wel vrij kan nemen. Ik wil dat je kijkt of jij dat niet ook kunt doen. Dat zal vast wel lukken. Doe het alsjeblieft voor mij en voor ons’. Hij gaf Kim een klopje op haar billen. Kim draaide zich snel om in zijn armen. Martin trok grinnikend zijn wenkbrauw op toen hij zijn vrouw aankeek.

‘Oh Martin’, riep ze nogmaals.

Martin gaf haar een kus op het puntje van haar neus en zei, ‘Maak nu eerst het ontbijt maar af, wil je? Ik rammel van de honger. We kunnen het er straks nog wel even over hebben. We hebben toch nog iets liggen wat we nog moeten bespreken’. Hij liet Kim los en liep terug naar zijn koffie op het aanrecht.

Kim keek achterom naar Martin en was nog van plan iets te zeggen. Oh, wat wilde ze nog graag iets zeggen. Ze veranderde echter snel van gedachten. Ze zou het hem na het ontbijt wel vragen. Martin dekte de tafel en schonk voor hen beiden een glas jus d’orange in. Vervolgens ging hij met zijn koffie aan de tafel zitten en keek hoe kim met het ontbijt bezig was. Geen van beiden zei nog een woord. Beiden waren ze met hun gedachten bij de volgende stap.

Uiteindelijk zaten ze beiden aan tafel en genoten van het ontbijt dat Kim had klaargemaakt. ‘Het smaakt lekker, Kim’, gaf Martin haar een complimentje. ‘Dankjewel’.

‘Graag gedaan, Martin’, antwoordde Kim. Toen begon ze zonder er bij na te denken Martin uit te leggen dat ze het de hele week druk had met de bridgeclub, de cursus bloemschikken en nog meer zaken. ‘Je ziet het dus, Martin. Het zit er niet in dat ik de aankomende week vrij neem’, beëindigde ze haar betoog.

‘Tja, liefje, alles wat ik kan zeggen is dat je daar maar een oplossing voor moet zoeken. We vetrekken woensdagmorgen vroeg naar de camping. Als je om acht uur ’s morgens niet klaar staat, wil ik dat je bereid bent om de consequenties te ondergaan’, zei Martin op een toon die geen tegenspraak duldde.

‘Consequenties, consequenties’, jammerde Kim, ‘Wat voor consequenties?’

‘Goed, ik zal je wat vertellen. Help me even de tafel op te ruimen. Daarna zullen we samen de betekenis van het begrip consequenties uitgebreid bespreken’, zei Martin terwijl hij opstond en zijn bord en beker oppakte en deze naar het aanrecht bracht. Kim volgde hem met haar bord. Ze deed de afwasmachine open. Martine zei verder niets meer. Hij ging door met het afruimen van de tafel. Vervolgens nam hij de tafel af en droogde deze. Toen hij klaar was vroeg hij Kim, ‘Heb je hier in de keuken een schaar liggen, liefje?’

‘Ja hoor’, antwoordde ze. Ze opende een la en gaf Martin de schaar. Hij gaf haar de droogdoek voor de schaar. Kim ging verder met waar ze mee bezig was en kwam vervolgens naar de tafel waar Martin op haar zat te wachten. De serieuze gezichtsuitdrukking bij Martine maakte dat ze zich ongemakkelijk begon te voelen. Haar maag kromp ineen. Ze bleef naar de schaar kijken die naast de koffiekop van Martin lag. Martin keek naar Kim. Hij bestudeerde haar gezicht en zag dat ze zenuwachtig begon te worden. ‘Mooi zo’, dacht Martin, ‘dan heb ik in ieder geval haar aandacht’.

‘Je vroeg me naar de consequenties en wat voor consequenties. In dit huis is er nog maar een soort consequentie. Zoals jij en ik gisteren besproken hebben en een paar keer een demonstratie gezien hebben. En dan heb ik het over een stevig pak slaag’.

‘Oh Martin. Moeten we het daar vandaag weer over hebben?’, jammerde Kim.

‘Ja Kim. Dat moet. Er zal vandaag echter wel het nodige veranderen. Het is me opgevallen dat je het meeste wat we gisteren besproken hebben al weer vergeten bent en verder alles negeert wat ik daarover zeg. Ik heb dus besloten tot een nieuwe aanpak. Om te beginnen wil ik dat je met je neus in de hoek gaat staan’, zei Martin wijzend, ‘Ik stel ook voor dat je voorlopig even je mond houdt. Vanaf nu ben ik even aan het woord. Het is tijd om te luisteren en ik adviseer je met klem om dat ook te doen. Als je dat niet doet, dan houd ik ook even op met praten om je over de knie te leggen en je op je bips te geven tot we de draad weer op kunnen pakken waar hij is blijven liggen. En nu in de hoek gaan staan’, zei Martin streng terwijl hij naar de hoek wees.

Kim ging staan. ‘Ik kan niet geloven dat je me dit aandoet’, zei ze. Maar nog voor ze verder iets kon zeggen, had martin haar pols gepakt en haar over zijn knie getrokken. Zijn sterke linkerarm hield haar op haar plaats, terwijl zijn rechterhand fel kletsend op haar billen neerdaalde. De pijn maakte Kim onmiddellijk duidelijk dat ze te ver gegaan was. Zonder een verdere aankondiging zette Martin Kim weer op haar benen. ‘In de hoek! Nu!’, zei hij. Kim draaide zich om en liep haastig naar de hoek. Ze hield haar zere bips in haar handen. Het brandde. ‘je komt ook niet met je handen aan je billen als je in de hoek staat. Als je dat wel doet, krijg je een pak slaag’. Snel haalde Kim haar handen bij haar billen vandaan. Martin ging achter haar staan en sloeg haar beurtelings op iedere bil. ‘Ik stel voor dat je je handen voor je houdt’, zei hij, ‘en als je in de hoek staat, zeg je niets, tenzij ik je iets vraag. Als je me geen antwoord geeft, krijg je op je billen. Heb je dat begrepen?’, vroeg Martin.

‘Ja’, zei Kim.

KLETS! KLETS!!! ‘Heb je dat begrepen?’, vroeg Martin.

‘Ja Martin’, huilde Kim.

‘Goedzo meisje!’, zei Martin. Hij liep terug naar de tafel en ging zitten. ‘We moeten het over een aantal dingen hebben, schatje. Ik ga alle onderwerpen waar we het gister over gehad hebben nog eens langs. De discussie en het aanschouwelijke onderwijs die je zult ondergaan zijn bedoeld om goed tot je door te dringen. Heb je dat begrepen?’, vroeg Martin.

‘Ja Martin’, huilde Kim nogmaals.

‘Goedzo meisje. We boeken progressie’. Martin stond op. Kim hoorde hem rondlopen. Ze had geen idee waar hij mee bezig was. Ze was boos op hem. Maar ze wou niet een pak op haar bips hebben. Voorlopig zou ze zijn spelletje wel even meespelen.

‘Je krijgt vandaag twee keer een stevig pak op je bips. Alles meer dan deze twee keer zullen reacties zijn op acties en reacties die jezelf laat zien. Gedraag jezelf en er zullen geen verdere consequenties zijn. Het eerste pak slaag ga je krijgen omdat je niet naar me luistert en omdat je geen enkel respect toont voor de serieuze gesprekken die we gisteren gevoerd hebben. Wanneer je over de knie ligt voor een pak op je bips, zal ik hier meer over zeggen. Het tweede pak slaag krijg je voor je houding en omdat je vanmorgen al mijn waarschuwingen in de wind geslagen hebt. Ook hier zal ik meer over vertellen als je over de knie ligt’, verklaarde Martin. Toen viel een stilte. Kim hoorde hem weer achter haar lopen.

Martin pakte zijn stoel op en zette deze achter Kim neer. Hij liep weer naar de tafel om de schaar te pakken. Vervolgens ging hij op de stoel zitten. Aan de rechterkant van Kim’s zomerjurkje, begon hij de rechterkant langs de zoom omhoog te knippen. Hij bleef tot in haar middel doorknippen. Daarna knipte hij ook langs de linkerzoom omhoog. Toen het jurkje aan beide kanten in geknipt was, ging Martin staan. Hij pakte de achterkant van het jurkje en trok deze naar achteren. Hij hield het strak en knipte vervolgens langs haar rug van links naar rechts. Niet lang daarna maakte de achterkant niet langer deel uit van het jurkje. Hij draaide zich om, om weer naar de tafel te lopen, toen hij ‘Verdomme’ achter zich hoorde.

Martin stapte weer snel naar de stoel toe. Hij zette zijn voet op de zitting. Toen draaide hij Kim om en legde haar over zijn dijbeen voor ze met haar ogen kon knipperen. Na vijfentwintig felle kletsen stopte hij en vroeg haar, ‘Is er verder nog iets wat je daaraan toe wilt voegen?’

Kim huilde. ‘Nee, nee, nee Martin’, antwoordde ze.

‘Goedzo meisje’, zei Martin terwijl hij haar weer op haar benen zette. Hij pakte haar bij haar schouders, keek naar haar betraande gezicht en zei, ‘En nu terug naar de hoek’. Terwijl Kim zich omdraaide greep ze naar haar billen.

Weer, lag ze voor ze het wist bij Martin over het been en kreeg nog tien harde kletsen. Toen ze weer op haar benen stond, bitste Martin, ‘Niet aankomen! Begrepen?’

‘Ja Martin’, huilde Kim terwijl ze haar gewicht van de ene op de andere voet verplaatste. Haar bips deed verschrikkelijk zeer.

Martin draaide Kim om en begeleidde haar terug naar de hoek. ‘We kunnen hier de hele dag mee doorgaan als je wilt, Kim. Ik stel voor dat je je gemak houdt en je gaat gedragen. Je hebt nog steeds twee pakken slaag tegoed. En nu je neus in de hoek’.

Kim was buiten zichzelf. ‘Hoe kon Martin hiermee doorgaan? Wist hij dan niet dat hij haar zeer deed?’, dacht ze bij zichzelf. Op het zelfde moment stampte ze met haar voet.

KLETS!! KLETS!! KLETS!!!

‘Oh, oh, AUW, oh auw AUW!”, huilde ze.

‘Gedraag je’, liet Martin haar weten.

Martin liet Kim het volgende half uur in de hoek staan. Hij dronk nog een kop koffie en wachtte geduldig. Hij wist dat het niet gemakkelijk zou worden. Met het verhaal van Wouter en Tom van de vorige avond in gedachten, was Martin echter vol vertrouwen dat Kim en hij het wel goed zouden oppakken.

Kim’s gedachten waren inmiddels aardig tot rust gekomen terwijl ze in de hoek stond. Ze had er een hekel aan, maar ze begon in te zien dat ze Martin zover gebracht had dat hij geen andere keus had dan haar tot de orde te roepen. Haar gedachten gingen naar haar zijden onderbroekje dat ze aan had. Nu de achterkant van jurkje weggeknipt was, was haar geheim uitgekomen. Kim wist dat ze de klos was. Martin had haar immers gezegd dat ze vandaag haar billen bloot moest houden.

‘Je mag wel even hier komen en voor me gaan staan, Kim’, zei Martin streng.

Toen ze zich omdraaide, zag ze dat Martin in de stoel die van de tafel weggeschoven stond was gaan zitten. Het was tijd dat ze een van de twee pakken slaag die ze nog tegoed had, in ontvangst zou nemen. Langzaam liep ze op hem af. ‘kun je me uitleggen wat er eerst moet gebeuren voor ik je een ongenadig pak op je bips ga geven?’, vroeg Martin.

‘Ik neem aan dat je het over mijn onderbroek hebt en het feit dat ik hem uit moet doen’, antwoordde Kim.

‘Het onderwerp is goed. Alleen heb je de gelegenheid om hem uit te doen laten verstrijken. Nu zal ik het voor je moeten doen. Geef me alsjeblieft even de schaar aan van de tafel, Kim’, zei Martin.

‘Oh nee, Martin, alsjeblieft’, riep Kim uit. Ze wilde niet dat haar broekje kapot geknipt zou worden. Het was een duur ding geweest en ze droeg deze graag. Ze had zelfs het idee dat Martin hem ook erg mooi vond’.

In een beweging lag Kim over de knie van Martin en kreeg ze tien harde klappen. Hij liet haar weer opstaan met de vraag, ‘Geef me alsjeblieft even de schaar aan die op de tafel ligt, Kim’. Met een snik liep Kim naar de tafel en pakte de schaar om deze aan Martin te geven. ‘Dankjewel. Kom nu wat dichterbij’, voegde hij eraan toe. Het was maar een kleine moeite om Kim zich een beetje te laten draaien, eerst naar links daarna naar rechts. Hij knipte aan beide kanten het bandje van haar onderbroek dat over haar heupen liep, kapot. Het lag op de keukenvloer. Hij gaf haar de schaar terug met het verzoek deze weer op de tafel te leggen’.

‘Kom hier aan mijn rechterkant staan’, droeg Martin haar op. Kim kromp ineen, maar deed wat haar echtgenoot haar vroeg. ‘Ik ga je nu een van de pakken slaag geven die ik je in het vooruitzicht gesteld heb. Ik hoop dat het begrip consequenties je helemaal duidelijk is tegen de tijd dat we klaar zijn. Verder, omdat je qua kleding vandaag niet hebt gedaan wat je opgedragen was, zelfs niet toen je een herkansing kreeg, zul je het roze jurkje altijd dragen als je ergens de consequenties voor moet ondergaan. Is dat duidelijk?’, vroeg Martin.

‘Oh Martin’, huilde Kim.

Martin trok zijn wenkbrauw op en herhaalde zijn vraag, ‘Is dat duidelijk?’

‘Ja Martin’, antwoordde ze.

‘Goedzo meisje’, ‘En kom nu over mijn knie liggen’, zei Martin terwijl hij op zijn been klopte. Met tegenzin boog Kim zich voorover en ging over zijn schoot liggen. Het koste Martin niet veel tijd om Kim stevig beet te pakken. Hij begon haar vervolgens verbaal duidelijk te maken waarom ze dit pak slaag zou krijgen. Vervolgens legde hij uit wat de rol van het roze jurkje in de toekomst zou worden. ‘Om misverstanden te voorkomen, wanneer ik zeg dat ik je billen bloot wil, betekent dit tot nader order dat je dit jurkje aan moet doen of een ander kledingstuk dat ik in de toekomst nog voor je ga ontwerpen. Einde discussie’, voegde Martin eraan toe.

Toen begon het pak slaag. Martin bewerkte haar hele bips en de bovenkant van haar bovenbenen de volgende vijf minuten. Toen hij er uiteindelijk mee ophield, was Kim ervan overtuigd dat ze nooit weer zou kunnen zitten. Martin liet Kim een paar minuten huilen terwijl ze nog over zijn schoot lag. Hij wreef over haar rug en masseerde haar paarse bips. Uiteindelijk hielp Martin Kim overeind. Haar armen vlogen onmiddellijk om zijn nek. ‘Oh Martin’, huilde ze, ‘het doet zo’n pijn, het doet zo’n pijn, het doet zo’n pijn’.

Martin drukte haar stevig tegen zich aan en knuffelde haar liefdevol. ‘Ik weet het, ik weet het. Maar dat was de bedoeling ook, weet je nog?’, voegde Martin eraan toe.

‘Oh Martin, sla me vandaag niet meer, alsjeblieft’, smeekte ze.

‘Het spijt me schatje’, antwoordde Martin. ‘Je krijgt nog een pak op je blote billen. Hoe snel ligt helemaal aan jou. En nu vooruit. Ik wil dat je weer in de hoek gaat staan en nadenkt over wat er gebeurd is en hoe je dat in de toekomst kunt voorkomen. Wanneer ik je weer roep om over de knie te gaan, zullen we zien of ik eindelijk tot je door begin te dringen en dat ik deze nieuwe levensstijl niet meer laat varen. Of je past je aan de nieuwe regels aan of je blijft de consequenties ondervinden. Is dat duidelijk, jongedame’, vroeg Martin streng.

Aan de andere kant van het dorp, bij Wouter en Annie was alles rustig. Annie was heel lang wakker voor Wouter wakker geworden was. Ze stond op, douchte en ging wat in de keuken lopen rommelen in afwachting van Wouter. De geur van koffie zorgde er voor dat Wouter zijn ogen opende. Hij bleef nog even liggen en luisterde naar de geluiden is huis.

‘Wat ben je aan het doen?’, vroeg Wouter toen hij achter Annie ging staan en zijn armen om haar heen deed?’

Ze haalde diep adem, voor ze antwoordde, ‘Oh, liefje, je laat me schrikken’. Ze pauzeerde even en draaide zich toen in zijn armen om. ‘Ik heb de koelkast schoongemaakt en een ontbijt voor je gemaakt. Ze deed haar armen om zijn nek en kuste hem op zijn lippen. Hij drukte haar stevig tegen zich aan en kuste haar terug. Ze beleven lange tijd tegen elkaar aan staan.

Toen Wouter omlaag greep en haar billen beetpakte, haalde Annie weer diep adem. Ze zei niets en Wouter vroeg nergens naar. Hij gaf haar een paar liefdevolle klapjes en liet haar vervolgens los. ‘De koffie ruikt lekker. Mag ik een beker?’

‘Natuurlijk! Laat me je wat inschenken’, zei Annie terwijl ze zich omdraaide naar de bekers die achter haar stonden en schonk er een voor hem vol. ‘En verder heb ik een eitje gekookt en brood geroosterd’.

‘Dat zie ik. Het ziet er goed uit’, zei Wouter terwijl hij over haar schouder boog en haar een kusje op haar wang gaf. ‘Alles goed vanochtend, schatje? Of zit je jezelf nog een beetje in het vaarwater?’, vroeg hij terwijl hij Annie met beide armen, waarmee hij op het aanrecht geleund stond, insloot. Zijn linkerwang was vlak bij haar rechterwang.

‘Oh Wouter’, zuchtte ze. ‘Ik weet niet goed waar ik mee bezig ben. Het spijt me zo erg van alle domme dingen die ik doe. Het spijt me bijzonder van mijn rijgedrag van gisteren. Maar het meest van alles heb ik er spijt van dat je me zo vaak tot de orde moet roepen’.

En zo verliep een zondagochtend van Martin en Kim, Wouter en Annie en Tom en Katy, drie doodgewone stellen uit het dorp.

Tom en Wouter waren in de garage druk bezig de laatste hand te leggen aan het vogelhuisje voor Katy. Ondertussen vergeleken ze, onder het genot van een biertje, de consequenties die ze hun vrouwen hadden voorgehouden.

‘Voor Katy was het de derde keer in drie dagen, Wouter’, zei Tom. ‘Ik hoop dat het de komende dagen rustig op het front blijft. Ze maakte het me niet gemakkelijk, maatje. Ik heb er een bloedhekel aan haar een pak slaag te moeten geven terwijl ze zich niet fit voelt. Dr. Freek zegt dat ik het vooral moet doen om overtallige ballast in haar hoofd weg te nemen en eventuele symptomen van een depressie tegen te gaan’.

‘Bedoel je dat dr. Freek ervan weet en je zelfs aanmoedigt Katy een pak slaag te geven’, vroeg Wouter verbaasd.

‘Ja’, dat zei hij . ‘We hebben een hele poos met elkaar gepraat voordat ik haar uiteindelijk in de praktijk een flink pak op haar billen gegeven heb’, antwoordde Tom.

‘Annie zou onmiddellijk van huisarts veranderen’, zei Wouter. Beide mannen lachten smakelijk. Wouter liep naar de koelkast. ‘Wil je nog een?’, vroeg hij.

‘Lekker, geef me nog maar eentje’, antwoordde Tom toen hij twee stukken van het vogelhuisje tegen elkaar aanklemde en de boormachine pakte. ‘Vertel eens, hoe gaat het met Annie en jou? Je klonk aan de telefoon alsof je het behoorlijk gehad had. Ben je weer wat gekalmeerd? Annie zag er nog springlevend uit. Je hebt haar niet vermoord zoals je zei dat je zou doen’, grijnsde Tom.

Wouter liep weer naar de werkbank en gaf Tom zijn bier. Hij pakte de lege blikjes en gooide die in de afvalbak. ‘We staan er weer een stuk beter voor’, grinnikte Wouter. ‘Ze zal me de komende dagen nog wel bezighouden. Dat kan me overigens niet schelen. Ik ben vastbesloten haar via haar billen die fratsen een goed af te leren. Als ze ooit nog goed wil kunnen zitten zal ze dergelijk gedrag voortaan uit haar hoofd laten. Dat verzeker ik je! Iedere keer als ik er aan denk wat ze gedaan heeft, moet ik me inhouden niet op haar af te stappen om haar eens flink door elkaar te rammelen’.

Wouter nam een slok van zijn bier. De spieren in zijn kaak zwollen op. ‘Ik heb haar autosleutels ingenomen. Ze kan er dus alleen nog maar in rijden als ik erbij ben. Als we vanavond thuiskomen krijgt ze nog een pak op haar blote bips, en ik heb haar voor morgenochtend honderdentwintig met de mattenklopper beloofd. We zullen eens kijken of ze daarna bereid is eieren voor haar geld te kiezen’.

‘Ik begrijp het. Of zoals ik eerder vandaag tegen Katy gezegd heb, een man moet doen, wat een man moet doen’, voegde Tom eraan toe.

‘Proost, maatje’, zei Wouter en hief zijn biertje. ‘Proost!’. Ze lachten beiden.

‘Ik denk dat de meiden hun situatie op dit moment ook aan het vergelijken zijn’, zei Tom terwijl hij de twee onderdelen met rust liet en de volgende ging pakken. ‘Kun je deze even voor me vasthouden, Wouter?’, vroeg Tom terwijl hij keek waar deze moest komen.

‘Natuurlijk’, zei Wouter en stak zijn handen uit om te helpen een en ander in elkaar te zetten.

Tom had gelijk gehad, Katy en Annie waren aan het vergelijken terwijl hun echtgenoten druk bezig waren in de garage. Nadat de mannen de keuken verlaten hadden en Annie het eten in de koelkast geborgen had, maakte Katy wat te drinken. Toen ze de huiskamer inliepen droeg Katy een kopje thee en Annie een glas wijn.

‘Ik ben blij dat de mannen nog een klus te doen hadden, Katy. Ik heb nog geen zin in een gesprek met ons vieren. Ik wil eerst eens met jou bijpraten’, zei Annie.

‘Zo denk ik er ook over’, antwoordde Katy. Ze zette haar kopje naast de roos op de salontafel. Vervolgens pakte ze twee kussens en een fleece plaid. Ze deed de kast dicht en liep naar de grote L-vormige bank. Aan de ene kant legde ze een kussen en de plaid. ‘Dat is jouw plekje, Annie. Maak het je gemakkelijk. Het is lang geleden dat we dit gedaan hebben’, zei Katy terwijl ze naar de andere kant van de bank liep. Ze legde het kussen neer en pakte de deken van Tom’s stoel. Ze ging voorzichtig zitten en deed de deken over haar benen.

‘Aan de verhalen die Tom vertelde te horen, bevinden we ons beiden op een ruwe zee’, zei Katy terwijl ze haar thee pakte. ‘Jij met je rijgedrag en ik door het verzwijgen van mijn gezondheidstoestand’.

‘Oh Nee!’ zei Annie terwijl ze het kussen in een comfortabele positie bracht. ‘Tom mag niet boos op je zijn, niet bovenop de gezondheidsproblemen die je al hebt. Je mag verder niet in de problemen zitten. Oh mijn God. Het wordt met de minuut erger’.

‘Tja, hij is boos en ik heb een probleem’, zei Katy met een verdrietige toon in haar stem. ‘En ik moet toegeven dat ik het verdiend heb. Ik ben met een heleboel dingen in conflict. Maar het meest ben ik nog met mezelf in conflict. Maar laten we het over jou hebben. Vertel me wat er gebeurd is met je te hard rijden’, zei Katy met een frons op haar gezicht. ‘Je hebt me erg laten schrikken, Annie, ik hoop dat je je dat realiseert’.

‘Oh Katy, wees jij nu ook niet boos’, riep Annie. ‘Mijn man is constant al dicht bij zijn kookpunt. Hij heeft zelfs mijn autosleutels afgepakt. Tom keek me ook al een beetje boos aan. Wees jij alsjeblieft niet boos. Ik kan er niet tegen als jij ook nog eens boos bent’, smeekte Annie.

‘Je weet best dat ik niet boos ben. En mijn man moet maar voor zichzelf praten. Daar moet je het maar met hem over hebben. Ik zou wel een beetje om mijn woorden denken, wanneer je dat doet. Voor je het weet heeft hij je over de knie gelegd. En geloof me, ik kan het weten. En wat mezelf betreft, ik was erg bezorgd. Wat zou ik moeten beginnen, Annie, als jou iets zou overkomen? Toen Tom vertelde dat je WEER te hard gereden had, werd het me even te veel. Ik geloof dat ik je het liefst zelf een pak op je blote bips had gegeven, als je op dat moment hier geweest was. OK, dat moest m,e even van het hart. Vertel me nu wat er aan de hand is. Is er iets waar ik je mee kan helpen?’, vroeg Katy met een bezorgde gezichtsuitdrukking.

Annie haalde diep adem en keek in haar glas wijn, alsof daar de antwoorden te vinden zouden zijn. ‘Ik weet niet goed of ik je vraag moet beantwoorden met het eenvoudige antwoord, of met wat er allemaal in mijn hoofd omgaat, Katy. Ik ben de laatste drie weken op van de zenuwen. De enige keren dat ik iets van ze hoor is als ze hun moeder ergens voor nodig hebben of wanneer ik op de kinderen moet passen. Begrijp me niet verkeerd, ik ben dol op de kleinkinderen. Verder heeft Wouter erg weinig tijd voor me. En daarnaast ben ik zelf nu ook niet het meest aangename gezelschap. Ik kan mezelf soms niet uitstaan. Ik zit al met al niet in een al te beste fase’, Annie nam een slokje van haar wijn en keek naar Katy.

‘De dag is niet al te best begonnen. Of het was omdat ik vol zelfmedelijden zat, of dat ik zin had de kat in het donker te knijpen. Hoe dan ook, ik wist dat het een zware dag zou worden. Aanvankelijk wilde ik het er met Wouter over hebben, maar hij ging al vroeg de hort op. Hij wilde nog even een klusje afmaken waar hij mee bezig was, voordat hij met Tom afgesproken had. Hij had zijn koffie niet eens opgedronken. Een vluchtige kus op mijn wang en hij was vertrokken. Hij zei dat we elkaar later nog wel zouden spreken. Toen ik in de keuken stond te kijken hoe hij wegreed, besloot ik dat er nog veel werk in huis te doen was. Ik besloot eerst een ritje te gaan maken om te kalmeren en alles op een rijtje te krijgen. Ik dacht dat wanneer ik weer thuis zou komen, mijn humeur wel opgeknapt zou zijn’. Annie pauzeerde even. Ze nam een slokje van haar wijn en zette het glas op de tafel. Ze trok haar knieën op naar haar borst, leunde voorover en vouwde haar armen erom heen.

‘Ik was helemaal niet van plan zo hard te scheuren, Katy. Ik wilde ontspannen en de zinnen even verzetten. Ik ga vaak een eindje rijden als ik me zo voel. Dat weet je wel. Hoe dan ook, ik reed naar het noorden, ik was niet eens van plan ver te gaan. Voor ik het wist was ik al in de buurt van Lelystad. Ik dacht toen bij mezelf, wat kan het ook schelen, het is lang geleden dat ik voor het laatst een eind heb gereden. Ik nam de afslag en reed door. Ik reed zo tussen de 100 en 110 kilometer per uur. Alles zag er mooi uit die ochtend. Er was bijna geen verkeer op de weg. Hoe dan ook ik nam de afslag Lelystad en stopte daar even’.

‘Ben je helemaal daarheen gereden?’, vroeg Katy verbaasd. ‘Oh Annie, waarom heb je niet gebeld of ben je niet langsgekomen?’

‘Ik weet het Katy. Ik zou willen dat ik dat gedaan had. Dan had ik nu niet in de problemen gezeten’, zei ze met een diepe zucht. ‘Toen ik aan het eind van de afrit op de parkeerplaats stond, heb ik alleen maar een poos zo gezeten. Vervolgens ben ik uitgestapt en heb ik wat gelopen. Daarna was ik klaar om weer naar huis te gaan en de huishouding te doen. Ik was zelfs van plan om een heerlijk etentje voor Wouter te maken. Dus stapte ik weer in en reed richting huis’, legde Annie uit toen ze naar haar wijntje reikte.

Tom en Wouter hadden op dat moment de delen aan elkaar bevestigd en pakten de volgende. ‘Ik heb Katy flink de wacht aangezet en haar beloofd dat mocht ze ooit nog eens belangrijke bijzonderheden omtrent haar gezondheid achterwege laten, dat ze dan met een ongenadig pak op haar billen kan rekenen’, zei Tom. ‘Ze weet niet precies wat haar te wachten staat, maar ze weet wel zeker dat ik niet zal aarzelen in te grijpen. Bij wijze van waarschuwing heb ik haar een paar stevige tikken gegeven. Kan geen kwaad behalve dat ze er zere billen van krijgt en haar trots misschien een deukje krijgt. Bovendien houd ik ervan aandacht te besteden aan haar billen’, zei Tom terwijl hij met een brede grijns in de richting van Wouter keek. Wouter lachte begrijpend terug.

Tom ging door met vertellen, terwijl ze aan het werk waren. ‘Het lijkt erop dat Katy nu beter bij de les is. Ik twijfel er nog aan of ik haar billen ooit de gelegenheid zal gunnen te herstellen, na haar laatste stunt. Ik denk dat ik maar wat gas terug moet nemen. Ze is momenteel behoorlijk gevoelig, zeker na het pak slaag dat ik haar vanmorgen heb gegeven’. Tom legde de boormachine neer en pakte zijn bier. ‘Een ding is zeker, Wouter. Ik denk niet dat ik Katy ooit nog eens zo’n pak slaag als vanochtend zal geven’. Tom liet zijn vingers door zijn haar glijden. ‘Ik geef haar liever meerdere keren een pak slaag, dan zoveel in één keer’, zei Tom. Hij schudde zijn hoofd en ging weer aan het werk aan het huisje.

‘Ik merk dat je het jezelf nog steeds kwalijk neemt dat je Katy vanochtend zo’n pak slaag gegeven hebt’, zei Wouter.

‘Laat ik je dit zeggen, Wouter, we zullen zien hoe jij je voelt als je een en ander afgemaakt hebt vanavond en morgenochtend. Schroef deze kant nu aan die kant vast, wil je’, zei Tom. ‘Je had het er zelfs over dat je de mattenklopper zou gebruiken. Ik heb er vanochtend ook aan gedacht die te gebruiken. Dat zou ik waarschijnlijk ook gedaan hebben als ik Katy gister niet zo ongenadig op haar billen had gegeven en de dag daarvoor ook al’, voegde hij eraan toe.

‘Ik begrijp het Tom. We hebben het hier al veel vaker over gehad. Denk je dat het ooit niet meer nodig is?’, vroeg Wouter.

‘Alleen maar als die meiden uiteindelijk door hebben dat het ons menens is met deze problemen en dat ze niet van die stomme streken moeten uithalen’, zei Tom en liet zijn vingers nogmaals door zijn haar glijden. ‘Katy weet al langer dan drie maanden dat ze een ernstig probleem heeft. En wat deed ze? Ze hield iedereen, inclusief mij, erbuiten. Nu ik het erover heb, heb ik alweer zin om het huis in te gaan en haar eens duchtig over de knie te leggen’.

‘Kalm aan Tom, kalm aan. Ik denk dat je bozer bent op jezelf dan op Katy’. Wouter legde zijn hand op de schouder van Tom en gaf hem een paar broederlijke klopjes. ‘We komen hier wel overheen. Echt waar, en met Katy komt het ook weer helemaal goed’, voegde Wouter er aan toe.

‘Ik hoop dat je gelijk hebt, Wouter, ik hoop dat je gelijk hebt’, zei Tom.

Annie nam een slok van haar wijn en ging door met haar verhaal. ‘Verdomme Katy, ik had de auto net gekeerd en keek de weg af. Je kent die weg wel, kaarsrecht! Er was geen auto te bekennen, de zon scheen en ik voelde me beter dan ik in weken gedaan had. Voor ik het wist liet ik de auto flink ronken. Het duurde niet lang of ik reed 150. Ik dacht, wat kan het schelen, laat ik eens wild doen’, legde ze uit.

‘Die auto kan hard rijden, Katy, en dat was wat ik deed. Maar het feest duurde niet erg lang. Wie stond er langs de kant van de weg toen ik langs scheurde? Eén van Wouters maatjes Michel, die bij de rijkspolitie zit. Ik deed natuurlijk nog mijn uiterste best de snelheid omlaag te brengen door te remmen. Mijn hart klopte in mijn keel. Hij kwam echter niet achter me aan’, voegde Annie eraan toe. Ze pauzeerde even om haar glas leeg te drinken en op de tafel te zetten. ‘Ik wist dat Michel vroeger of later contact met Wouter zou zoeken. Ik hoopte dat ik de kans zou hebben er zelf over te beginnen. Ik wilde het hem uitleggen voordat hij er het zijne van zou denken. Hij zou natuurlijk boos zijn en ik wist heel goed dat ik een pak op mijn bips zou krijgen. Ik had echter nooit verwacht dat het zo erg zou zijn, Katy’.

‘Kom Annie’, zei Katy en stond op van de bank. ‘Laten we nog een wijntje voor je gaan halen. Zelf wil ik nog een kop thee. Heb jij het koud? Ik ben wel een beetje rillerig’, voegde Katy eraan toe.

‘Ik heb het niet koud hoor, zal ik een sweater voor je gaan halen?’, vroeg Annie.

‘Als je dat zou willen doen, Annie. Zou je mijn witte vest willen halen, alsjeblieft?’, vroeg Katy.

‘Ik ben zo terug’, zei Annie en draaide zich om en liep de kamer uit. Katy volgde haar en liep naar de keuken om nieuwe drankjes te halen. Een paar minuten later hadden de vriendinnen hun plaats op de bank weer ingenomen.

‘Gaat het?’, vroeg Annie, toen ze beiden hun kussens en dekentjes goed legden.

‘Oh ja wel hoor, Annie. Ik ben helemaal niet gewend dat er zoveel aandacht besteed wordt aan ieder pijntje, en ongemakje. Maar ik kan je wel zeggen, dat ik niet een gemakkelijke patiënt ben. Ik heb weinig geduld. Je kunt dus wel raden hoe het momenteel tussen en mij en Tom gaat’, zei Katy met een fleem van spijt in haar stem. ‘Maar voor we alle details gaan bespreken, wil ik eerst de rest van jouw verhaal horen’. Katy zakte onderuit op de bank, nam een slokje van haar thee en luisterde naar Annie.

Annie legde uit dat ze na de confrontatie met Michel meteen doorgereden was naar huis. Ze heeft als een bezetene in het huis lopen poetsen. Ze heeft zelfs een chocoladecake gebakken, waar Wouter zo dol op is. ‘Ik was echt in een opperbest humeur toen Wouter thuis kwam. Ik was me van de prins geen kwaad bewust. Ik wilde hem met de cake in een goed humeur brengen. Toen Wouter thuis kwam en zei dat je ziek was, ben ik mijn hele plannetje vergeten. Om een lang verhaal kort te maken, Michel belde toen we net op het punt stonden boodschappen te gaan doen’. Annie nam een slok van haar wijn, terwijl Katy een slokje van haar thee nam.

‘Toen we boodschappen deden, voelde ik dat er iets niet helemaal in orde was. Ik dacht nog dat hij uit zijn humeur was omdat hij overstuur was over wat hij over jou gehoord had. Ik had er geen idee van dat Michel gebeld had voor we boodschappen gingen doen. Ik had ook geen flauw idee wat er aan de hand was toen we terug naar huis reden in plaats van dat we hier heen gingen. De rest is geschiedenis. Hij heeft me niet alleen een pak op mijn billen gegeven voor we hierheen kwamen, ik heb vanavond en morgenochtend nog veel meer tegoed. Hij heeft ook mijn autosleutels ingenomen. Ik heb hem nog nooit zo boos gezien, Katy’, zei Annie met tranen in haar ogen. ‘Ik voel me zo’n slecht mens’.

‘Je bent helemaal geen slecht mens. Je bent een geweldige vrouw, die soms hel;e domme dingen doet. Heb je Wouter hetzelfde verhaal verteld, dat je mij verteld hebt?’, vroeg Katy.

‘Daar heb ik de kans niet eens voor gehad. Hij wil er niet van horen, ook al omdat dit de tweede keer is deze maand dat ik gepakt ben voor te hard rijden. De eerste keer reed ik tussen de 120 en 130’, zei Annie.

‘Oh Annie! Ik wou dat ik iets kon doen waardoor je je beter voelde. Ik kan alleen maar zeggen ‘kop op’. Je weet dat hij heel veel van je houdt. Als dat niet zo zou zijn, zou hij zich niet zo druk maken. Je hebt hem gewoon heel erg laten schrikken. Geef hem een beetje tijd. Na een poosje wordt alles weer wat soepeler en krijg je vast je sleutels weer terug’, zei Katy. ‘Eén ding is zeker, je moet Wouter het verhaal vertellen dat je mij verteld hebt. Het zal de kwestie van het te hard rijden niet wegnemen, ben ik bang, maar het zorgt er wel voor dat hij het beter begrijpt. Dankjewel dat je het mij hebt willen vertellen. Ik moet toegeven, ik wilde dat ik een autootje voor mezelf had waar ik af en toe een eind mee zou kunnen rijden. Mag jij me leren hoe ik ermee kan scheuren’. Annie en Katy moesten beiden grinniken.

‘Oh mijn god. Je bent een ondeugd’, zei Annie met een boosaardige grijns. ‘Als die tijd ooit komt, reken maar! Dan zal ik het je laten zien’. Beide vrouwen grijnsden naar elkaar. ‘Nu is het jouw beurt om te vertellen, Katy. Vertel me alsjeblieft het hele verhaal, inclusief waarom Tom zo verschrikkelijk boos op je is’, zei Annie met een bezorgd gezicht.

‘OK, wil je me dat schrift aangeven wat er op de salontafel ligt? Daar heb ik dingen in geschreven. Ik zal het je voorlezen. Tom heeft me gevraagd alles op te schrijven, inclusief de straffen die hij me geeft. Dit zal het waarschijnlijk allemaal duidelijker maken dan wanneer ik het je allemaal vertel’, zei Katy. Ze nam het dagboek van Annie aan en sloeg het open. ‘Voordat ik begin met lezen, Annie, moet ik toegeven dat ik al maanden voor het probleem op de vlucht ben. Ik ben van mijn leven nog nooit zo dom bezig geweest. Ik hoop dat ik het niet te bont gemaakt heb’, voegde ze eraan toe. Ze boog zich naar het schrift en begon te lezen.

Toen Katy aan het voorlezen ging, stopte Tom met waar hij mee bezig was en legde de boormachine neer. Toen hij in de richting van Wouter keek, zag hij iemand de garage binnen komen. Het was Martin. ‘Ha buurman. Hoe gaat het?’, vroeg Tom terwijl hij naar voren stapte en Martin een hand gaf.

‘Oh, oh, oh, niet te hard knijpen, Tom’, zei Martin en trok een grimas. ‘En als antwoord op je vraag, met mij gaat het prima’, voegde hij er lachend aan toe.

‘Martin, ik geloof dat je Wouter wel kent, of niet?’, vroeg Tom terwijl hij naar Martin keek.

‘Die ken ik zeker’, antwoordde Martin. ‘Hoe gaat het Wouter? Lang geleden dat we elkaar gezien hebben’. Hij stak zijn hand naar Wouter uit om hem te begroeten.

‘Goed, Martin, echt goed. Heb je iets met je hand, Martin?’, informeerde Wouter.

‘Tja, laten we zeggen dat ik druk bezig geweest ben om mijn vrouw een lesje te leren. Ik denk dat ik het een beetje overdreven heb’, zei Martin een beetje beschaamd, terwijl hij over zijn handpalm wreef.

Wouter en Tom keken elkaar aan en grijnsden. Toen ze weer naar Martin keken, vroeg Wouter, ‘Met andere woorden, je hebt je vrouw een stevig pak op haar bips gegeven. Welkom in de wereld van de discipline voor vrouwen!’

Martin keek Wouter verrast aan. Toen keek hij naar Tom. Toen hij iets wilde zeggen, onderbrak Tom hem. ‘Het is al goed, Martin. Wouter legt zijn vrouw ook over de knie. We waren daarnet zelfs de verhalen aan het uitwisselen van de recente straffen die we onze vrouw gegeven hebben’. Tom gaf Martin een klap op zijn schouder en zei, ‘Heb je zin om een biertje te drinken met een paar mannen die ook een pijnlijke hand hebben?’

‘Klinkt goed’, zei Martin met een zucht van verlichting.

Tom draaide zich om en liep naar de koelkast. ‘Mijn God, Wouter, denk je dat we genoeg bier hebben?’, vroeg Tom verbaasd.

‘Ik wilde niet dat we tekort zouden hebben, maatje’, antwoordde Wouter.

‘Goed bedacht’, stemde Tom in en hij liep terug naar zijn maatjes en deelde het bier rond. ‘En Martin, kom je ons vertellen over de kennismaking van je vrouw en jij met deze nieuwe levensstijl? Ik neem aan dat je een en ander in de praktijk gebracht hebt sinds de laatste keer dat we elkaar spraken. Wanneer je klaar bent met je verhaal hebben Wouter en ik wellicht nog een paar aandachtspunten. Ondertussen kun je ons misschien helpen met dit vogelhuisje. Een paar extra handen zouden goed uitkomen’, zei Tom terwijl hij met een brede glimlach naar Wouter keek.

De drie mannen vertelden elkaar hun verhaal. Ze dronken een paar biertjes. En Martin stelde een heleboel vragen. Ondertussen vorderde de constructie van het vogelhuisje gestaag.

Toen Katy klaar was met het voorlezen van haar dagboek, legde ze het boek op de tafel. ‘Er is nog iets wat ik niet in het dagboek geschreven heb. Ik denk dat ik daar de volgende keer over zal schrijven’, zei Katy.

‘Waar moet je dan nog over schrijven’, vroeg Annie. ‘Zo te horen staat alles erin’.

‘Tja, tijdens de afgelopen drie dagen, heeft Tom me harder op mijn bips gegeven dan gedurende alle jaren van ons huwelijk tot nu toe. Het valt niet mee, Annie. Toch heeft Tom zo zijn eigen manier om me tot de orde te roepen. Ik besef me dat hij dit doet, zelfs als hij me een pak slaag geeft, omdat hij van me houdt. Op de eerste dag gaf hij me deze roos voor hij me over de knie legde’. Katy keek naar de enkele roos. ‘Gisteren gaf hij me die rozen daar op tafel en daarnet, vlak voor Wouter en jij arriveerden, werd een grote bos rozen met gipskruid bezorgd. Ze staan in de eetkamer’. Katy’s ogen vulden zich met tranen.

‘Ik zag ze staan, Katy. Ze zijn prachtig’, zei Annie met een glimlach.

‘Ik weet verder niets te zeggen, Annie, behalve dat ik veel van hem houdt en dat het me erg spijt dat ik hem zo gekwetst heb’. Er rolde een traan over het gezicht van Katy terwijl ze naar de rozen keek. ‘Verdomme’, zei ze, ‘wat heb ik hier een hekel aan’.

In de garage werden ondertussen de laatste werkzaamheden aan het vogelhuisje verricht. ‘Het is een meesterwerk!’, zei Wouter terwijl hij bij de werkbank weg stapte. ‘Je hebt een geweldig werk verricht’, voegde hij eraan toe.

‘Dank je Wouter. Ik hoop dat mijn vrouw er ook zo over denkt. In de gemoedstoestand waarin ze momenteel verkeerd, zal ze ongetwijfeld in tranen uitbarsten. Ik kan daar wel mee omgaan, hoor. Het betekend dat ik haar in mijn armen moet houden, haar moet kussen en een beetje over haar billen moet wrijven’, zei Tom met een ondeugende grijns. ‘En wie weet waar dat allemaal toe leidt’.

Martin glimlachte. Weet je, Tom. Ik geniet van de nabijheid die een pak slaag met zich meebrengt. Ik begrijp nu een stuk beter wat je eerder vandaag zei. Kim en ik hebben in tijden niet zo geknuffeld en zijn weet ik hoelang niet zo close geweest als daarnet. Ik ben er van overtuigd dat we nog een lange weg te gaan hebben, maar ik wil onder geen voorwaarde terug naar de oude situatie. En waarschijnlijk kan ik jullie hulp de komende tijd nog hard gebruiken’, zei Martin grijnzend.

‘Geen probleem, Martin. Wouter en ik zullen ook niet overal antwoord op hebben, maar we hebben het er regelmatig over onder het genot van een koud biertje. Zouden Kim en jij ook moeten doen. Blijf er over praten. Hoe meer je het erover hebt, hoe dichter je bij elkaar komt. En het belangrijkste van alles is dat je geduld met Kim en met jezelf hebt’, voegde Tom eraan toe.

‘Nu we het toch over Kim hebben, ik kan beter naar huis gaan om te kijken of Kim al wakker is. Misschien heeft ze me nodig, als jullie begrijpen wat ik bedoel’, zei Martin met een ondeugende lach.

‘Je bent een snelle leerling’, zei Wouter en gaf Martin een klap op zijn schouder. ‘Succes ermee!’

‘Dank je Wouter, en jij ook bedankt voor alles Tom. Jullie zijn geweldig’, zei Martin. Hij stak zijn hand uit om de handen van de beide vrienden te schudden.

‘Graag gedaan, buurman. Bedankt voor je hulp met het vogelhuisje’, antwoordde Tom. ‘Kom gerust eens langs met Kim. Het zou goed zijn als ze zich wat meer met haar buren zou bemoeien’, voegde Tom eraan toe.

Martin grinnikte. ‘Geef me een beetje tijd. Ik heb momenteel even andere dingen te doen voor ik haar ertoe kan brengen van kennissenkring te veranderen, als je begrijpt wat ik bedoel’, zei Martin terwijl hij naar buiten liep. ‘Nogmaals bedankt, mannen!”

Terug bij de werkbank nam Tom een slok bier en keek naar het vogelhuisje. Hij zei lange tijd niets. ‘Ik ben het met je eens, Wouter. Het is allemaal op zijn pootjes terecht gekomen. Zou je me nog even willen helpen dat ding naar buiten te sjouwen en op het voetstuk te plaatsen dat ik daar gemaakt heb?’

‘Laten we dat maar doen’, zei Wouter. Een paar minuten later was het vogelhuisje op het fundament geplaatst en goed vastgezet. De heren deden een stap terug en namen hun werk keurend in ogenschouw. ‘Verdomd goed werk, maatje’, zei Wouter terwijl hij Tom een schouderklop gaf. ‘Wat gaan we nu doen?’

‘Ik zal het gereedschap nog even opruimen. Als jij een paar biertjes uit de koelkast haalt, dan kunnen we de garage afsluiten. We hebben de meiden lang genoeg alleen gelaten. Ik denk we dat maar eens moeten kijken hoe zij het maken. Wat dacht je ervan?’, zei Tom.

‘Ik ben het helemaal met je eens Tom’, zei Wouter. En wat weet je ervan? Misschien moeten ze allebei wel een pak op hun billen hebben’.

Toen alles klaar was en ze naar het huis liepen, bedankte Tom Wouter voor zijn hulp. ‘Je weet niet half hoe opgelucht ik ben dat het ding af is. Katy zeurde er al een hele tijd over, totdat ze het uiteindelijk opgegeven heeft. Ze weet niet eens dat ik er mee bezig was. Maar bovenal, Wouter, wil je bedanken voor al je hulp en steun met wat er momenteel met Katy gebeurd’. Hij reikte naar de deurknop, maar voor hij de deur opende hield hij even in. ‘Verdomme!’, zei Tom. ‘Wat heb ik hier een hekel aan’.  

De geur uit de keuken kwam beide mannen tegemoet toen ze het huis binnenstapten. ‘Oh, man, Wouter, ik ruik gebakken aardappelen met uien’, zei Tom met een glimlach.

‘Ik heb reuzentrek’, zei Wouter.

Ze liepen rechtstreeks naar de keuken. De geur maakte dat het water hen in de mond liep. ‘Ik weet niet hoe jij erover denkt, maatje, maar ik denk dat het de hoogste tijd is om de barbecue aan te steken. Wat vind jij?’, vroeg Wouter.

‘Goed plan’, antwoordde Tom. Hij was al bij het fornuis en tilde het deksel van de pan op. Het was een pan vol aardappelen en in de andere pan zaten sperziebonen met champignons en spekjes. ‘Zie je wat daar inzit, Wouter?’

‘Ziet er goed uit, maatje, ziet er goed uit’, zei Wouter die over de schouder van Tom meekeek.

Annie kwam de keuken binnen vanuit de eetkamer waar zij en Katy de tafel aan het dekken waren. ‘Hebben jullie al honger’, vroeg ze glimlachend.

‘Nou en of, schatje! Waar is het vlees? Ik ga naar de barbecue zodra ik me een beetje opgeknapt heb’, zei Wouter.

‘Ik breng het zo bij je samen met de andere dingen die je nodig hebt. OK?’, zei Annie en liep naar het aanrecht. Wouter knikte en gaf haar een kusje op haar mond, gaf haar een tik op haar bips en liep naar de badkamer. Annie glimlachte.

‘Waar is Katy?’, vroeg Tom toen hij bij het fornuis weg stapte.

‘Oh, die is in de eetkamer, Tom. Ze zal…oh daar is ze’, zei Annie toen Katy de keuken binnenkwam.

Tom draaide zich om en greep zijn vrouw en trok haar in zijn armen. Hij leunde tegen het aanrecht. Hij kuste haar voorhoofd en rook haar haren. ‘Hoe is het met mijn schatje?’, vroeg hij.

‘Prima, liefje’, antwoordde ze met een glimlach. ‘Jullie hebben gedaan wat mannen af en toe moeten doen, of niet?’

‘Dat klopt, schatje’, zei Tom terwijl hij haar nog een kus op haar voorhoofd gaf. ‘Je weet niet half wat voor werk we wel niet verzet hebben. En Annie en jij? Hebben jullie gedaan wat gehoorzame meiden zouden moeten doen?’, vroeg Tom terwijl hij Katy met gefronste wenkbrauwen aankeek.

Katy keek op, glimlachte en antwoordde, ‘Ja Tom. We zijn heel braaf geweest. Hun lippen ontmoeten elkaar voor een vluchtig kusje en Tom gaf haar een liefdevol kneepje. Hij reikte naar haar billen en gaf haar een paar liefdesklapjes’.

Annie pakte net het vlees uit de koelkast  toen Wouter de keuken weer binnenkwam. ‘Kijk liefje, pak aan. Ik breng de andere schaal’.

‘Hebbes’, zei hij terwijl hij zich omdraaide in de richting van de achterdeur. ‘En nu ophouden jullie twee, mijn vrouw is er bij. Willen jullie haar in verlegenheid brengen?’, zei Wouter bij het verlaten van de keuken. Annie liep hoofdschuddend achter Wouter aan.

‘Trek je maar niets van hem aan’ zei Annie terwijl ze voorbij liep. Ze moesten er allemaal om lachen.

Katy keek Tom aan en zei, ‘Als je het niet erg vindt, eten we vanavond in de eetkamer. De tafel is al gedekt. Ik ben een beetje rillerig en heb geen zin om naar buiten te gaan. Bovendien wil ik een beetje het zicht houden op de prachtige bos bloemen die ik van een geweldige vent gekregen heb’. Ze keek Tom lachend aan.

Hij drukte haar steviger tegen zich aan. ‘Natuurlijk vind ik dat niet erg. Wat je wilt, liefje. Misschien moet je anders eerst nog even gaan liggen?’

“Nee, niet nodig. Ik heb net met Annie al een poos op de bank gelegen toen jullie in de garage waren’, antwoordde Katy. ‘Het gaat prima’.

‘Zolang je het maar niet overdrijft, Katy. Luister alsjeblieft goed naar me. Ik meen het. Is dat duidelijk?’, vroeg hij terwijl hij haar in zijn sterke armen hield. Katy knikte bevestigend.

‘Mooi zo’, fluisterde Tom. Toen hij Katy los liet liep hij naar de keukentafel en trok een stoel er onder vandaan. Hij ging zitten en gebaarde Katy dat ze op zijn schoot moest komen zitten. Katy ging dicht tegen hem aan zitten en legde haar hoofd op zijn schouder. Tom glimlachte terwijl hij zijn sterke armen om haar heen deed. ‘Hebben Annie en jij je vermaakt?’, vroeg Tom.

‘Zeker weten, liefje. Ze is een echte lieverd. Ik ben heel erg op haar gesteld. We hebben ons prima vermaakt’, zei Katy terwijl ze in zijn armen lag. ‘Ik denk dat we beiden ook weer een beetje tot onszelf gekomen zijn. Het was aangenaam’, voegde Katy eraan toe.

Tom wreef over Katy’s rug en wiegde haar heen en weer. Ze hielden elkaar stevig beet en genoten van elkaars nabijheid. ‘Beter dan dit kan het niet zijn’, dacht Tom bij zichzelf. ‘Ik houd van je schatje’, fluisterde hij.

‘Ik ook van jou’, antwoordde ze met een zacht stemmetje.

‘Annie en Wouter gaan niet lang na het eten weer naar huis, liefje. Denk je dat we het niet te laat hoeven maken en naar bed gaan als ze vertrokken zijn’, vroeg Katy.

Tom grinnikte, ‘Kun je gedachten lezen, schatje? Natuurlijk gaan we lekker vroeg naar bed’. Hij kuste haar op haar voorhoofd. ‘Als je even opstaat, kan ik me even wat opknappen voor we gaan eten. Wouter zal hier over een paar minuten met het vlees zijn en ik ben uitgehongerd’, voegde Tom eraan toe. Katy stond op. Ze glimlachte naar Tom. ‘Wat is er zo grappig’, vroeg hij en gaf haar een kus op haar mond.

‘Niets eigenlijk. Ik hou van je en ik weet dat jij van mij houdt’, voegde ze eraan toe.

Tom lachte terug, met een twinkeling in zijn ogen, ‘dat is wederzijds, schatje!’ Hij pakte Katy en omhelsde haar liefdevol. Hij kuste haar met hart en ziel. En Katy kuste hem gepassioneerd terug. ‘Verdomme, wat houd ik veel van je’, zei Tom toen ze elkaar loslieten. Hij gaf haar nog een vluchtig kusje op haar mond. ‘Ik ben zo terug. Niet weggaan’, zei hij. Hij draaide zich om en ging naar de badkamer. Katy keek hem na tot hij door de deuropening was verdwenen. Ze had tranen in haar ogen. ‘Wat een geweldenaar’, dacht ze bij zichzelf.

Niet lang daarna zaten de vrienden met elkaar rond de tafel. Het eten was lekker en de verhalen vermakelijk. Toen Annie opstond en de borden opstapelde vroeg ze of iemand trek had in cake. Tom en Wouter zeiden dat ze wel een stukje wilden en Katy bedankte.

Een paar minuten later kwam Annie aanlopen met de toetjes en voor iedereen nog een drankje. Hoe langer de stellen bij elkaar waren hoe serieuzer de gesprekken werden, leek het wel. ‘Het waren overheerlijke biefstukken, maatje, bedankt’, zei Tom.

‘Heel erg graag gedaan’, antwoordde Wouter.

Tom keek naar Annie, ‘en jij ook bedankt voor alles. Het was voortreffelijk. Ik zit helemaal vol’.

‘Graag gedaan Tom. Ik heb het echter niet alleen gedaan. Katy heeft ook geholpen’, antwoordde ze. Toen ze naar Tom keek en zag hoe hij Katy aan keek, kon ze wel door de grond zakken. ‘Oh Nee! Dat had ik niet moeten zeggen, hè?’, zei Annie verdrietig.

‘Nee hoor Annie, het geeft niet’, antwoordde Katy snel.

‘Je hebt niets gezegd dat ik niet al wist, Annie. Ik ken Katy al wat langer dan vandaag en ik herken haar kookkunsten uit duizenden. En zoals ik al zei, het was voortreffelijk’, voegde Tom er met een soort beleefde strengheid aan toe.

‘Graag gedaan, Tom’, antwoordde Annie opgelucht. Ze keek Katy met een glimlach aan. Katy glimlachte terug. Er werd niets gezegd. Dat was niet nodig. Katy was degene die buiten haar boekje gegaan was. En dat wist ze. Onmiddellijk kneep haar maag samen toen de woorden van Tom in haar hoofd echoden. ‘Als je zelfs maar een beweging in de richting van de keuken maakt, dan vlieg je in no time over de knie. Begrepen?’ Natuurlijk begreep ze heel goed wat hij zei. Zeker nu het te laat was. De teleurstelling was van zijn gezicht af te lezen. Toen ze Annie hielp in de keuken, vond Katy het niet zo veel voorstellen. Ze had gerust. Ze voelde zich prima. Ze kon haar vriendin best even in de keuken helpen.

Tom boog zich naar Katy toe. ‘Wouter, Annie en ik ruimen de boel op, Katy. Ga jij maar naar de kamer en schrijf wat in je dagboek. Vergeet alsjeblieft niet bepaalde details te vermelden. We komen je gezelschap houden zodra we hier klaar zijn’.

‘Goed schatje’, zei Katy terwijl ze opstond van tafel. ‘Dankjewel Annie en Wouter voor het lekkere eten. Het was heerlijk. Bovendien was het gezellig om weer even bij elkaar te zijn’. Tom hielp haar overeind. Hij gaf haar een knuffel. Toen ze hem aankeek, gaf hij haar een knipoog en lachte.

‘Het is al goed, Katy’, fluisterde hij in haar oor en gaf haar een tik op haar billen. ‘Ga nu maar’.

Katy was nog steeds aan het schrijven toen Wouter, Annie en Tom de kamer binnenkwamen. Ze legde haar pen neer en ging bij Tom op de bank zitten. Hij trok haar tegen zich aan. De vier zaten zo nog een paar minuten.

‘We gaan maar weer eens die kant op’, zei Wouter terwijl hij opstond. ‘Annie en ik hebben nog wat dingen te behapstukken vanavond en ik weet zeker dat jullie ook nog even alleen willen zijn’.

Toen Wouter en Annie weg waren, keek Tom Katy aan en vroeg of ze klaar was met haar dagboek. ‘Nog niet helemaal’, antwoordde ze.

Hij trok haar in zijn armen en drukte haar stevig tegen zich aan. ‘Ga het nog maar even afmaken. Dan ga ik even een snelle douche nemen’, zei Tom.

Zonder nadenken, antwoordde Katy, ‘Ja Tom’.

Tom boog zich naar haar toe en gaf haar een kus op haar wang, om vervolgens de kamer uit te gaan. Katy zag hem door de deuropening verdwijnen. ‘Ik zal mijn leven beteren, Tom. Ik zal mijn leven beteren’, dacht ze bij zichzelf. Terwijl ze naar het bureau liep, fluisterde Katy, ‘Verdomme! Wat heb ik hier een hekel aan’.

Toen hij thuis de oprit opgereden was, draaide Wouter de contactsleutel om. ‘Ik geloof dat we dit vandaag al eens eerder meegemaakt hebben’, zei hij terwijl hij zich naar Annie toedraaide. Ze kon niets anders dan haar echtgenoot een flauw glimlachje geven. Als er nu iets gezegd zou worden zou ze zo in tranen uitbarsten. Instinctief had Wouter dit in de gaten en drong niet aan. In plaats daarvan stapte hij uit en liep om de auto heen. Toen Annie uitstapte stond ze oog in oog met Wouter. Het hart klopte haar in de keel. Ze draaide zich om in de richting van het huis, maar Wouter pakte haar gezicht in beide handen. Hij keek haar lange tijd aan. Toen boog hij zich voorover en kuste haar.

Annie’s handen verdwenen onder het overhemd van Wouter tijdens de kus. Toen de kus ten einde was liet Wouter haar gezicht los en trok haar stevig tegen zich aan. Lange tijd was verstreken toen Wouter fluisterde, ‘Kom, laten we naar binnen gaan’.

Toen ze het huis inliepen, liep Annie direct door naar de slaapkamer. Wouter volgde haar. Geen van beiden zei iets. Ze waren beiden diep in gedachten verzonken. Annie begon zich uit te kleden. Haar handen trilden. Wouter liep naar de ladekast en haalde de sleutels en het kleingeld uit zijn zakken. Hij haalde zijn portefeuille ook uit zijn broek.

Toen Annie haar nachthemd over haar hoofd trok, zei Wouter, ‘Geen onderbroek’. Zonder een woord te zeggen, deed ze hem uit. Ze raapte haar kleren op en begon ze op te vouwen. ‘Als je klaar bent, kom je naar de huiskamer, schatje. Ik ga de hond te eten geven. Daarna gaan we er nog even voor zitten. We hebben nog wat te bespreken. Neem de plaid maar even mee, dan blijf je warm tijdens ons gesprek’, voegde hij eraan toe.

‘Goed liefje’, zei Annie zachtjes. Hun ogen ontmoetten elkaar. Ze konden beiden zien hoe de ander zich voelde. Wouter glimlachte naar haar en draaide zich om en liep de kamer uit. Hij liep de keuken in om koffie te gaan zetten. Vervolgens ging hij naar bijkeuken. Hij bleef een paar minuten bij zijn hond, Ceasar, tot hij enigszins kalmeerde. Hij hield er niet van zijn vrouw te straffen, maar ze liet hem geen keus.

Toen hij de keuken weer binnenkwam, schonk hij twee mokken koffie in en liep naar de bank. Niet lang daarna kwam Annie hem gezelschap houden. Hij kon zien dat ze gehuild had. Dat deed hem inwendig zeer’. ‘Kom hier Annie’, zei hij en opende zijn armen. Zij klom bij hem op schoot en kroop dicht tegen hem aan. Hij sloeg de plaid om haar heen.

‘Ik heb koffie voor je gemaakt. Ik wist niet zeker of je wel zou willen. Je hoeft het niet op te drinken hoor schatje’, zei hij terwijl hij Annie de mok aangaf.

‘Dank je’, zei ze terwijl ze de beker aanpakte. ‘Ruikt goed’.

Ze slurpte van de koffie en kroop nog dichter tegen Wouter aan. Toen Annie opgehouden was met trillen en Wouter wist dat ze wat gekalmeerd was, pakte hij haar beker en zette deze naast die van hem op de salontafel. Toen hij haar weer in zijn armen genomen had, kon het gesprek beginnen. Wouter vroeg Annie om hem alles te vertellen, vanaf het begin van de dag totdat ze zo roekeloos gereden had. Hij stelde veel vragen. Af en toe gaf hij haar een kus op haar voorhoofd of gaf haar een liefdevol kneepje.

Annie wist niet goed waar ze moest beginnen. Het was gemakkelijker geweest om het verhaal aan Katy te vertellen. Door zijn manier van vragen, kalmeerde Annie echter en raakte aan het vertellen. Ze vertelde hem over haar opgekropte gevoelens, degene die ze gevoeld had toen ze bij Lelystad over de parkeerplaats gelopen had. Annie had deze gevoelens niet aan Katy verteld, daarvoor waren ze te intiem. En terwijl ze spraken leidde Wouter haar steeds naar nieuwe inzichten en gedachten. Hij hielp haar het negatieve aan de kant te schuiven en het positieve van de voorbeelden naar de voorgrond te halen. En nog steeds gaf hij haar af en toe een kus op haar voorhoofd of een kus op haar wang als hij voelde dat ze dit nodig had. Geduldig luisterde hij naar haar verhaal.

Niet lang daarna was ze uitgesproken. Beiden spraken lange tijd niet, totdat Annie zich naar hem toeboog en hem een dikke kus gaf, ‘Dank je wel, liefje’, zei ze met tranen in haar ogen. Wouter boog zich naar haar toe en gaf haar een kus. ‘Graag gedaan, schatje, graag gedaan’, glimlachte hij. Ze legde haar hoofd op zijn schouder en begon te snikken. Wouter hield haar stevig beet, en liet haar huilen. Af en toe wiegde hij haar heen en weer en wreef over haar rug. Dan gaf hij haar een kus op haar voorhoofd, en fluisterde, ‘ik hou van jou’.

Annie bleef een hele poos huilen. Wouter stimuleerde haar het allemaal te laten gaan. ‘Het is goed, schatje. Ik ben bij je. Je bent veilig’, fluisterde hij. Annie kalmeerde tenslotte en keek Tom met een verdrietige glimlach aan.

‘Gaat het, schatje?’, vroeg Wouter.

‘Ja, het gaat wel. Het spijt me van al die tranen. Het wilde maar niet stoppen. Ik weet niet waar ze allemaal vandaan komen. Echt waar niet’, zei ze.

‘Ik denk dat je het allemaal veel te lang opgekropt hebt. Misschien moeten we maar eens wat vaker zo’n gesprekje voeren. Wat zeg je daar van?’, vroeg Wouter.

‘Dat lijkt me een goed idee’, antwoordde Annie.

‘Ik heb een voorstel. Ik wil dat je je gezicht met koud water gaat wassen. En houd je polsen een paar minuten onder koud stromend water. Dan pak ik nog een kop koffie. Als je terugkomt moeten we vervolgens over je rijgedrag hebben’, zei Wouter. ‘Moet ik iets voor je meenemen uit de keuken? Ik neem aan dat je geen koffie meer wilt’.

‘Ik wil wel een glas koud water’, antwoordde Annie.

‘OK. Dan pak ik een glas water voor je. Ga jij je maar even opknappen’. Wouter hielp Annie overeind van zijn schoot. Ze knuffelden even en vervolgens gaf Wouter haar een klets op haar billen. ‘Ga nu maar’, bromde hij.

Zonder nog een word te zeggen draaide Annie zich om en liep naar de slaapkamer. Wouter ging naar de keuken. Hij schonk een kop koffie in en leunde even tegen het aanrecht. Hij haalde diep adem en nam een slok van zijn koffie. Hij overdacht wat en hoe hij tegen Annie zou zeggen. Hij schudde zijn hoofd, zette zijn koffie neer en pakte een glas uit het keukenkastje. Hij had liever zelf een pak slaag dan dat hij onder ogen zag waar hij straks mee geconfronteerd zou worden en wat hem stond te doen. Tom had gelijk, dacht Wouter. Het was gemakkelijker om over straffen te praten dan het in werkelijkheid te doen.

Wouter ging met de koffie en het water naar de woonkamer. Hij zette beiden op de salontafel en liep vervolgens naar het toilet. Toen hij terugkwam in de woonkamer, was Annie daar ook gearriveerd.

‘Kom je weer bij me op schoot zitten?’, vroeg hij.

‘Als je het niet erg vindt. Ik houd ervan wanneer je me vasthoudt’, zei ze. ‘Het geeft me een geborgen gevoel’.

Wouter ging zitten en opende zijn sterke armen. Annie klom bij hem op schoot en kroop dicht tegen aan. Hij hield haar stevig beet en deed de plaid om haar heen. Hij wreef over haar rug.

‘Voel je je al wat beter, schatje?’, vroeg Wouter.

‘Ja, ik voel me altijd goed als we praten en jij me vasthoudt’, antwoordde ze.

‘Goed zo’, zei hij. ‘En vertel me nu alles over de autorit en wat je deed toen je bij Lelystad wegreed en waarom je dat deed’.

Annie had in het begin moeite de juiste woorden te vinden. Wouter hielp haar geduldig totdat ze langzaam maar zeker open bloeide en vertelde wat er in de auto gebeurd was. Toen ze uitgesproken was en alle vragen van Wouter beantwoord had, haalde hij diep adem en draaide zich van haar weg en staarde uit het raam. Er leek geen einde aan de stilte te komen.

Toen hij Annie aankeek, wist Wouter dat het zijn beurt was het woord te nemen. ‘Ik zal je om te beginnen iets vertellen over de auto, Annie. Ik wil dat je goed naar me luistert. Mocht je iets niet snappen, zeg dat dan alsjeblieft. Dan zal ik het proberen uit te leggen’, zei Wouter. ‘OK?’

‘Ja Wouter, ik zal goed opletten’, antwoordde Annie. Haar hart ging als een bezeten tekeer.

‘Jij en ik weten dat je een klein autootje hebt. We hebben het daar al meerdere keren over gehad. We hebben er samen in gereden en je had mijn toestemming er alleen in te rijden als je er verstandig mee om zou gaan en mijn aanwijzingen strikt zou opvolgen. Ik weet dat je goed kunt rijden, Annie, ik weet dat je het kunt. Maar wat je maar niet wilt begrijpen is dat er bepaalde veiligheidsvoorschriften zijn. Je kunt er maar niet zomaar wat op los rijden’. Wouter pauzeerde. Hij haalde een paar keer diep adem. Zijn hart ging als een bezetene tekeer. Hij nam een slok koffie en keek weer naar buiten.

Toen hij zijn beker neerzette, ging Wouter verder. ‘Gistermiddag, was ik eerder thuis dan jij, Annie. Toen ik in de garage aan het werk was, zag ik dat een van de voorwielen een zachte band had. Hij was niet helemaal leeg. Ik zag ook dat in het wiel zelf een scheur zat. We hebben die wielen er pas om. Ik haalde het wiel eraf en zette de reserve erom. Het liep tegen vijven, ik heb het wiel dus naar Quickfit gebracht om het te laten vervangen of repareren. Na een kleine inspectie hebben ze besloten het hele wiel te vervangen’.

Wouter haalde diep adem en blies deze langzaam uit. Hij klemde zijn kaken stevig op elkaar. Annie kromp ineen toen ze zijn kaken zag verstrakken. Ze deed haar ogen dicht in een poging de tranen tegen te houden. Wouter ging door met zijn verhaal.

‘En dan komen we nu bij de staat van je auto op het moment dat jij er vanmorgen mee ging rijden. Het reservewiel wat ik er gister omheen gedaan heb, is niets meer dan een zogenaamde ‘thuisbrenger’, Annie. Ik heb deze erom gezet omdat ik de auto niet op de krik wilde laten staan. Dat is gevaarlijk, zeker als de kleinkinderen hier rondlopen. Verder zou ik de auto niet eens gebruikt hebben om mee naar de supermarkt te rijden, laat staan om er met 150 over de snelweg te scheuren’. De boosheid die hij voelde bereikte bijna een kookpunt.

Wouter pakte haar gezicht in beide handen, zodat ze niet weg kon kijken. ‘Snap je nu hoeveel geluk je gehad hebt, Annie?’, vroeg Wouter. ‘Heb je enig idee wat er gebeurd zou zijn als je een klapband gekregen had bij de snelheden die jij gereden hebt? Ik ben er van overtuigd dat ze je van het asfalt hadden kunnen schrapen’.

Wouter bleef haar gezicht vasthouden. Zijn woorden klonken streng. Hij was vastbesloten Annie de les te lezen. ‘We hadden een afspraak samen. Nog geen twee weken geleden hebben we die gemaakt, toen je voor het laatst zo hard gereden had. Je mocht er niet met de auto op uit zonder dit eerst aan mij te vragen. Hebben we dat afgesproken, of niet, Annie?’, vroeg Wouter. Toen ze niet antwoordde herhaalde hij zijn woorden, ‘Of niet?’

‘Ja Wouter, dat klopt’, fluisterde Annie. De tranen liepen over haar wangen.

‘Heb je begrepen wat ik geprobeerd heb je uit te leggen?’, vroeg Wouter.

‘Ja Wouter, dat heb ik begrepen’.

‘Mooi zo! Dan begrijp je ook volkomen wat je zo te wachten staat, of niet?’, vroeg Wouter.

‘Ja Wouter, ik begrijp het volkomen’, huilde Annie.

‘Vertel het me, zodat ik zeker weet dat we er het zelfde over denken’, zei Wouter sarcastisch.

‘Ik krijg een pak op mijn bips’, huilde Annie.

‘Ja liefje, ik ga je een pak op je billen geven’, zei Wouter. Hij trok de plaid weg en vroeg Annie op te staan. Toen ging hij staan en pakte haar hand. Samen liepen ze naar de slaapkamer. Hij stopte in het midden van de kamer.’Blijf hier staan, alsjeblieft’, zei Wouter streng. Nadat hij de stoel met de rechte rugleuning gepakt had, ging hij zitten en begon de mouw van zijn overhemd op te rollen. Annie keek toe en huilde. ‘Moet je me niet iets vragen, Annie?’

‘Het spijt me, schatje. Vergeef me alsjeblieft’, smeekte ze.

‘Ik had je wat gevraagd. Antwoord me. Maak het niet moeilijker dan het al is’, baste Wouter.

‘Wil je me alsjeblieft een pak slaag geven omdat ik vanmorgen zonder toestemming de auto gepakt heb, en er onverantwoord in gereden heb’, snikte Annie.

Wouter keek naar Annie en bestudeerde haar gezichtsuitdrukking. ‘Goed zo, meisje!’, zei hij. Hij haalde diep adem en blies deze langzaam uit, en vervolgde, ‘Ja Annie, ik zal je een pak slaag geven. Je gaat het pak op je bips krijgen dat je verdiend hebt’. Hij pakte haar hand en leidde haar over zijn knie. Hij schikte haar in de juiste positie en schoof vervolgens haar nachthemd omhoog om haar billen te ontblootten. Wouter zei Annie stil te liggen en zich niet te verzetten. Hij omklemde haar middel stevig met zijn linkerarm en begon te slaan. Hij sloeg vanaf het begin hard toe. Er was geen opwarming.

Annie deed haar best om niet te stribbelen en te schoppen tijdens het pak slaag. Maar de pijn was intens. Ze kon zich vanaf het begin niet inhouden. Wouter stopte uiteindelijk om Annie weer goed over de knie te leggen en deed zijn rechterbeen over haar beide benen om haar beter op haar plaats te kunnen houden. Klets na klets bleef neerkomen op haar billen en de bovenkant van haar bovenbenen. Er was geen pauze in het pak slaag. Wouter was er zo op gefixeerd haar een ongenadig pak slaag te geven dat hij de pijn aan zijn eigen hand negeerde. In plaats daarvan lette hij goed op het verkleuren van haar billen. En met iedere klap bleef hij haar de mantel uitvegen. Maar Annie ving de woorden niet op. Ze was in haar eigen wereld en probeerde de extreme pijn aan haar billen en benen op te vangen.

Na een minuut of vijf, zes stevig doorslaan en kort na de overgave van Annie, stopte Wouter. Hij hielp haar overeind en hield haar even vast. ‘Ik wil dat je in de hoek gaat staan. En niet aan je billen komen. Je kent onze gewoonte. Begrepen?’, vroeg Wouter.

‘Ja Wouter’, huilde Annie. ‘Het spijt met, liefje’. Wouter draaide haar om en begeleidde haar naar de hoek haar aansporend met harde klappen op haar bips. Annie hield haar nachthemd aan de voorkant in twee vuisten vast, om zo haar donkerrode billen bloot te houden. Op deze manier hield ze haar handen tevens bij haar brandende bips vandaan. Ze sprong van de ene voet op de andere in een poging te pijn  te verminderen. Wouter liep achter haar en sloeg haar beurtelings op iedere bil.

‘Houd daar mee op. Je weet dat ik dat niet wil’, zei hij.

‘Het spijt me. Het spijt me. Sla me alsjeblieft niet meer’, smeekte Annie. ‘Het doet zo’n pijn’.

‘Dat is de bedoeling ook! En we zijn nog maar pas begonnen, schatje. Als ik jou was zou ik maar even genieten van de adempauze die ik je bied’, zei Wouter. Hij sloeg haar weer hard op iedere bil, en zei, ‘En gedraag je een beetje!’

‘Dat zal ik doen. Dat zal ik doen. Dat zal ik doen. Oh, dat zal ik doen’, huilde Annie.

Wouter bleef een hele poos achter haar staan. Hij leunde met beide handen tegen de muur boven het hoofd van Annie. Hij sprak geen woord. Inwendig schreeuwde hij nog van pijn, toen hij naar Annie’s huilen en snikken luisterde. Wouter moest zich beheersen haar niet in zijn armen te nemen en haar tegen zich aan te drukken. Uiteindelijk draaide hij zich om en liep de kamer uit. Hij ging naar de badkamer en waste zijn gezicht en hield zijn polsen onder de koude kraan. Hij gooide nogmaals water in zijn gezicht en pakte vervolgend een handdoek om zich af te drogen. Toen liep hij terug naar de slaapkamer en ging op de stoel zitten. Hij zat daar zwijgend en leunde met zijn ellebogen op zijn knieën en staarde naar de vloer en wachtte tot Annie enigszins gekalmeerd was.

‘Kom maar weer eens hier Annie’, zei Wouter rustig maar met een besliste ondertoon nadat hij rechtop was gaan zitten. ‘Ik wil dat je deze keer aan de linkerkant komt staan’, zei hij toen hij naar de vloer wees. Annie kromp ineen en liep langzaam naar de bedoelde plaats.

Toen hij naar zijn rechterbeen wees, had Annie weinig keus dan over zijn knie te gaan liggen. Wouter zou zijn linkerhand gebruiken voor dit deel van het pak slaag. Het maakte niet zoveel uit welke hand hij gebruikte. Ze waren beiden sterk. Beiden konden behoorlijk indruk maken, wist Annie uit ervaring.

Wouter prepareerde Annie voor deel twee van het pak slaag. Met haar nachthemd omhoog geschoven en Annie stevig onder zijn rechterarm geklemd, plaatste hij zijn been weer over haar benen om haar op haar plaats te kunnen houden. Hij wist dat het geen zin had haar te vragen om stil te blijven liggen. De kleur van haar bips maakte hem duidelijk dat dit niet zou lukken. Zonder een woord te zeggen, begon Wouter Annie te slaan. En hij ging hier rustig mee door terwijl zij huilde en smeekte en de welbekende beloftes maakte. Af en toe vroeg hij haar of ze haar lesje al begon te leren omtrent haar rijgedrag. Uiteindelijk, nadat de klappen een minuut of vijf, zes onafgebroken waren neergedaald, stopte Wouter.

Annie lag naakt over zijn schoot. Haar nachthemd was gedurende het proces helemaal omhoog geschoven. Op de vloer waren de tranen zichtbaar die daar neergevallen waren. Annie bewoog zich niet meer. Ze huilde alleen maar en was zich er nauwelijks van bewust dat Wouter opgehouden was. Hij wreef over haar rug. Zijn linkerhand rustte op haar billen. Toen Annie een beetje gekalmeerd was, hielp hij haar overeind, ‘Kom schatje, laat me je naar bed brengen’. Ze stonden op.

Annie keek met betraande ogen op naar Wouter. Toen ze bij hem eveneens tranen gewaar werd, wierp ze zich in zijn armen en moest nog harder huilen. Zo stonden ze een hele poos. Uiteindelijk tilde Wouter Annie op. Ze hield hem stevig beet en legde haar hoofd op zijn schouder. Hij liep om het bed heen en zette haar voorzichtig neer. ‘Laten we je maar in bed stoppen. Ik zal wat lotion halen voor je billen’.

‘Oh nee, ik wil liever niet dat je me insmeert. Mijn bips doet teveel pijn’, huilde ze.

‘Schatje, ik weet dat het even zeer doet, maar na een poosje zal het helpen. Dat weet je zelf ook’, zei hij. ‘Wees nu een verstandige meid en ga liggen, wil je? Je wilt toch niet dat ik je nog een keer over de knie leg?’

Annie gaf hem geen antwoord. Ze schudde slechts haar hoofd en snikte in het kussen nadat ze voorzichtig op haar buik was gaan liggen. Wouter trok het beddengoed naar het voeteneind van het bed, met uitzondering van het laken, dat trok hij voorzichtig over haar heen.

Hij draaide de koude kraan weer aan en maakte een kommetje van zijn handen. Hij vulde ze met water. Hij waste zijn handen en zijn gezicht zoals hij dat even eerder ook al gedaan had. Toen hij klaar was pakte hij de lotion. Terug in de slaapkamer zette hij de lotion op het nachtkastje. ‘Ik ben zo terug, schatje’, zei hij en draaide zich om en vertrok. Hij ging het huis afsluiten, het koffiezetapparaat uitdoen en de lichten in huis uitdoen. Toen hij de slaapkamer weer binnenkwam en zijn vrouw onder het laken zag liggen, kon hij een glimlach niet onderdrukken. ‘Verdomme, wat hou ik van haar’, zei hij in zichzelf.

Een paar straten verderop, in huize Tom en Katy verliep het allemaal wat rustiger. Toen Tom klaar was met douchen, gingen Katy en hij op de bank zitten. De muziek stond zachtjes aan. Katy lag comfortabel in de armen van Tom terwijl hij in haar dagboek las. Er werd lange tijd niets gezegd. Toen hij uitgelezen was, legde hij het dagboek op de salontafel, naast de roos.

‘En, krijg ik morgen ook bloemen?’, vroeg Katy toen ze Tom aankeek.

‘Ik weet niets van bloemen voor morgen. We zullen zien wat er nog allemaal in me opkomt. Maar één ding is zeker, jij gaat een flink pak op je blote bips krijgen. En ik weet zeker dat jij wel weet waarom’, zei Tom met een opgetrokken wenkbrauw.

Katy kromp ineen bij het horen van zijn woorden. Ze haalde eens diep adem. Ze legde haar hoofd op zijn schouder. Er werd niet meer gesproken. Ze lagen in elkaars armen en luisterden nog een poosje naar de muziek voordat het licht uitgedaan werd.

Dit waren wat van de belevenissen uit het leven van Tom en Katy, Wouter en Annie en Martin en Kim, drie alledaagse stellen uit het dorp.

Katy trok een grimas toen ze voorzichtig achter het bureau ging zitten. ‘Oh, oh, oh’, kreunde ze, terwijl ze een gemakkelijke houding probeerde te vinden. ‘Soms wens ik dat Tom een beetje minder van me zou houden’, mompelde ze. Terwijl ze de computer aanzette bleef Katy tegen zichzelf praten. ‘Wat zou je zonder zijn liefde moeten beginnen, domoor’, sprak ze zichzelf toe. ‘Je zou voor de gedachte alleen al een pak op je billen moeten hebben’.

‘als ik je van dienst kan zijn, dan hoor ik het wel’, zei Tom terwijl hij achter Katy ging staan en zijn handen op haar schouders legde.

‘Oh Tom’, zei ze verrast. ‘Ik dacht dat je in de garage was’.

‘Dat was ik ook. Ik kwam alleen even kijken hoe het met je ging. Zo te horen, kom ik op het goede moment’, grinnikte Tom en draaide de bureaustoel om zodat Katy hem aankeek.

‘Oh liefje. Niet nu. OK?’, zei Katy en trok een pruillip.

‘Dus, je was weer eens streng voor je zelf, klopt dat?, vroeg Tom.

‘Nee. Hoewel…misschien. Ach, ik weet het niet’, zei ze sarcastisch.

‘Katy!’, zei Tom streng. ‘Je kunt je houding maar beter veranderen..en snel, of we moesten onze discussie van vanmorgen nog maar eens dunnetjes over doen’. Hij pakte haar kin en dwong haar hem aan te kijken. ‘Luister je naar me, schatje?’

‘Kom aan Tom. Ik had het tegen mezelf. Dat doe ik wel vaker, dat weet je toch. Houd je gemak een beetje, wil je?’, vroeg ze.

‘Niks ervan’, zei Tom plagend. ‘dr. Freek zei dat ik je moest helpen en dat ben ik van plan te doen. Laat het me dus weten als je het gevoel hebt dat je een pak op je bips nodig hebt. Ik geef hele goede. Mocht je daaraan twijfelen, laat het me dan weten. Dan zal ik het je laten zien.’voegde Tom er met een brede grijns aan toe. Hij boog zich voorover en gaf Katy een kus op haar mond. ‘Het is een zware taak. Het werk van een man is nooit af, maar goed je moet doen wat je moet doen’. Beiden lachten ze om zijn clichés.

‘Oh, voor ik het vergeet te vertellen’, zei Tom. ‘Wouter en Annie komen straks langs. We gaan vanavond barbecueën’. Tom pakte Katy’s hand en trok haar overeind. Hij ging op het randje van het bureau zitten en drukt Katy tegen zich aan. ‘Ik heb Wouter verteld wat er aan de hand is. Ik heb hem ook gevraagd nog niets aan Annie te vertellen. Ik dacht dat je dat zelf zou willen vertellen. Wouter bedacht dat we samen zouden kunnen eten, en ik dacht dat het Annie en jou mooi de gelegenheid zou geven wat bij te praten, terwijl wij in de garage bezig zijn’.

Katy legde haar hoofd op de schouder van Tom. ‘Hmmm! Dit klinkt veel meer dan ‘dat een man moet doen wat hij moet doen’, met andere woorden, Wouter en jij ontlopen het moeilijke gesprek en gaan lekker een paar biertjes drinken. Klopt?’, vroeg Katy.

‘Tja, ik denk dat je dat aardig samengevat hebt’, zei Tom en gaf Katy een dikke knuffel. Terwijl wij druk bezig zijn in de garage kunnen Annie en jij ongestoord wat bijkletsen. Als je er geen zin in hebt kun je dat gerust zeggen hoor. Dan bel ik ze om te zeggen dat we het liever een andere keer doen’. Tom keek Katy met een serieuze blik aan.

Katy glimlachte. ‘Nee schatje. Het is wel goed. Ik denk dat het gezellig is om wat met Annie te kletsen. Ik vind het leuk dat ze komen’, voegde ze eraan toe. ‘Ik ga maar snel een salade maken. Moeten we nog inkopen doen? Ik weet niet eens wat er allemaal nog in de koelkast ligt. Ik kan maar beter…..’.

‘Wacht, wacht, wacht. Wacht eens even, lieve schat. Je gaat hemelaal niets doen. Wouter en Annie zorgen voor het eten. Als je maar een beweging in de richting van de keuken maakt, dan zal ik je over de knie leggen. Begrepen?’, zei Tom terwijl hij Katy met een opgetrokken wenkbrauw aankeek.

‘Verdomme! Nu neem je mijn keuken ook nog van me af. Wat is het volgende?’, vroeg Katy met een pruillip.

‘Om te beginnen, valt me op dat je taalgebruik er niet beter op wordt. Ik stel voor dat je daar heel snel verandering in brengt, anders zal ik maatregelen moeten nemen’, zei Tom en gaf Katy een klets op haar bips.

‘AUW! Alsjeblieft, niet doen!’ gilde Katy. Ze bond onmiddellijk in toen ze zijn strenge gezichtsuitdrukking zag. ‘OK, OK! Het is me duidelijk’.

‘Goedzo!’ Zei Tom en knuffelde haar nog eens. ‘Is er nog actie op het forum? Heb je daar vandaag nog gekeken?’

‘Nog niet. Ik had de computer net aangezet toen je me tegen mezelf hoorde praten’, antwoordde Katy. ‘Ik kan je één ding verzekeren, schatje, en je zult er trots op zijn, ik kan niet goed zitten vandaag. Het zorgt ervoor dat ik vandaag heel gehoorzaam wil zijn’.

‘Ik ben blij dat te horen, schatje’, Zei Tom en gaf Katy een kus op haar voorhoofd. Hij hield haar even stevig in zijn armen. Het was alsof hij nooit genoeg kreeg van Katy. Hij rook haar haren.

‘Oh ja. Ik geloof dat er nog iets is wat ik je moet vertellen’, zei Tom met een verwarde gezichtsuitdrukking. Hij wist niet zeker of hij het Katy wel moest vertellen. ‘Ach, wat kan het ook schelen’, dacht hij bij zichzelf. ‘Toen ik vandaag met Wouter sprak, vertelde hij dat hij Annie eens even flink moest onderhouden over haar rijgedrag’.

‘Oh nee! Annie heeft weer eens te hard gereden, is het niet?’, vroeg Katy.

‘Dat is duidelijk. Michel heeft Wouter gebeld en verteld dat hij haar betrapt heeft. Hij had nog een klant en daarom kon hij haar niet aan de kant zetten. Volgens Wouter heeft ze er thuis niets van verteld. Als jij dat gedaan had, dan ben ik ervan overtuigd dat je geweten had wat er dan gebeurd was’, zei Tom.

‘Ja, schatje. Ik heb wel zo’n flauw idee hoe jij erop zou reageren’, antwoordde Katy. ‘Verdomd, ze houd wel erg veel van lekker scheuren. Is dit de tweede of de derde keer deze maand? Ik kan bijna niet geloven dat ze het alweer geflikt heeft! Verdomd nog aan toe!’

Voor Katy zich realiseerde dat ze vloekte sloeg Tom haar een paar keer op haar billen.

‘AUW! Oh!’, gilde Katy.

‘Denk een beetje om je taalgebruik, wil je’, zei Tom.

‘Ja Tom!’, antwoordde Katy en wreef over haar bips.

Tom gaf Katy nog een knuffel, stond toen op en zei, ‘Ik ga naar de garage’. Ze gaven elkaar een snelle kus op de mond. ‘En gedraag je een beetje, jongedame!”.

‘Ja, ga nou maar’, zei ze en probeerde hem een stomp op zijn arm te geven. Tom sprong echter snel uit de weg. Ze grinnikten beiden toen Tom de kamer uit liep.

Katy ging weer op de stoel zitten om haar mail te bekijken en een aantal daarvan te beantwoorden. Vervolgens ging ze naar haar favoriete forum om wat berichtjes te lezen. Even later merkte ze dat ze niet te lang op een stoel kon zitten. Dat deed zeer. Gefrustreerd logde ze uit, sloot de computer af en liep de huiskamer uit.

Katy liep naar de keuken. In eerste instantie wilde ze iets gaan bakken of zoiets. Dat deed ze meestal op zaterdag. Maar toen schoten Tom’s woorden haar weer te binnen. ‘Als je maar een beweging in de richting van de keuken maakt, dan zal ik je over de knie leggen’.

‘He verdomme!’, fluisterde Katy. Ze stond even in gedachten verzonken. ‘Dat is een goeie! Net wat ik nodig had, vloeken!’ Als Tom het hoorde zou hij haar een flink pak slaag geven. Hoofdschuddend voegde ze er aan toe, ‘Opletten, jongedame, opletten!’, Katy draaide zich om en liep de keuken uit.

Ze liep naar de woonkamer en ging voor het raam staan. Het was stil op straat. Er was geen enkele beweging te bespeuren. Met een diepe zucht liep ze naar de boekenkast. Ze vond niets van haar gading hoewel ze haar ogen lange tijd langs de titels liet glijden. Nog veel gefrustreerder dan daarnet achter de computer of in de keuken, voelde Katy de spanning oplopen. Ze stond op het punt in huilen uit te barsten. De tranen wilden echter niet komen.

‘Ik wilde dat ik even een potje kon janken’, dacht ze. Ze gaf het idee een boek te pakken op en liep naar de slaapkamer. Ze besloot zich te verkleden en de tuin in te gaan. De tuin had altijd een rustgevende uitwerking op haar.

Toen ze haar kast doorzocht op zoek naar iets dat ze in plaats van het jurkje wat ze droeg, te dragen, realiseerde ze zich dat haar billen nog veel te veel pijn deden om haar tuinkloffie te dragen. ‘Verdomme!’, zei Katy hardop. Ze deed haar ogen dicht, gooide haar hoofd in haar nek en haalde diep adem. Na een poosje fluisterde ze ‘zo verlies je de controle! Houd daar mee op!’ Ze pauzeerde even en haalde nog een keer diep adem. ‘OK, OK! Ik kan gewoon even naar buiten gaan om de kijken hoe de tuin ervoor staat om daarna een lijstje te maken wat er nog allemaal moet gebeuren als mijn bips geen pijn meer doet’. Katy deed de kastdeur dicht en liep de slaapkamer uit.

Langzaam liep ze op blote voeten door de tuin. Ze genoot van het gevoel van het koele gras. Hier en daar bleef ze even staan om te kijken hoe de bloemen er voor stonden. Af en toe boog ze zich voorover om wat onkruid te verwijderen. Katy hield van bloemen. En haar favorieten, dat waren natuurlijk de rozen.

Katy liep door de tuin en bekeek de bloembedden. Ze stopte bij de rode en gele tulpen en ging op haar knieën zitten om de bloemen goed te bekijken. Ze was weer helemaal gekalmeerd en er speelde een glimlach om haar lippen. De bloemen waren als goede vrienden, die tegen haar praatten en haar gezelschap hielden met hun mooie vormen en kleuren.

Nadat ze lange tijd door de tuin had gelopen, gekeken en nagedacht, voelde Katy hoe ze moe werd. Ze liep naar de tweepersoons schommelstoel. Ze wist dat deze niet bijzonder comfortabel was, maar het was of deze of het bed. Ze koos voor de schommelstoel. Voorzichtig ging ze op haar rechterheup zitten en boog zich naar de armleuning. Ze trok haar benen op en legde deze op het kussen naast haar. Met haar rechterhand aan het frame bracht ze de schommel in beweging. Twintig minutenlang bleef ze schommelen en bekeek ze de tuin. Toen hield ze op met schommelen.

Katy luisterde naar haar lichaam. Er waren duidelijke neveneffecten van de slaag die ze de afgelopen dagen had gehad. Ze was zich bewust van de symptomen. Aan de andere kant werd ze erdoor afgeleid van de andere pijnen die ze had, in het bijzonder de bonkende hoofdpijn. Ze wist dat het tijd was om weer naar het huis te gaan. Ze moest haar medicijnen innemen en even gaan liggen, voordat Tom zich ermee ging bemoeien en haar ging vertellen wat ze moest doen. ‘Verdomme!’, fluisterde Katy toen ze opstond en naar het huis liep. ‘Ik haat dit’.

Tom had het eveneens druk. Toen hij Katy bij de computer had achtergelaten, liep hij terug naar de garage. Als eerste ging hij de werkbank opruimen. Vervolgend haalde hij het vogelhuisje tevoorschijn wat hij voor Katy aan het maken was. Hij pakte gereedschap om er ronde in- en uitgangen in te kunnen maken.

Katy had hem al meer dan een jaar gelden gevraagd dit voor haar te maken. Ze wist er een heel mooi plekje voor, achter in de tuin. Ze zouden de vogels dan mooi kunnen bekijken als ze in de huiskamer zouden zitten. Katy had er de laatste tijd niet meer aan gedacht. Het was ook al zo lang geleden. Ze had geen flauw idee dat Tom er mee bezig was.

‘Ik hoop dat Katy hem mooi vind’, fluisterde Tom tegen zichzelf toen hij de laatste onderdelen van het dak bevestigde. Vervolgens haalde hij de kwast nog even langs de randjes en zette het werkstuk toen weer weg. Wouter zou zo komen en het huisje zou nu binnenkort klaar zijn. Tom glimlachte.

Toen hij de garage uit wilde lopen zag hij de bloembak staan. Het was een halve regenton, met metalen hoepels erom heen. Hij pakte een hamer en sloeg de hoepels stevig vast. Tevreden over zijn vakmanschap, pakte Tom de bak en liep ermee de tuin in. Hij zette de plantenbak op de plaats waar Katy hem wilde hebben en ging de kruiwagen halen. Niet lang daarna was de bak gevuld met tuinaarde.

‘Katy kan het mooi afmaken’, dacht hij zij zichzelf. Hij keek de tuin rond en moest toegeven dat zijn vrouw groene vingers had. Hij hield van dit alles. ‘God, wat houd ik van haar!’, fluisterde hij. ‘Help haar, alsjeblieft’.

Het volgende uur, maaide Tom het gazon en knipte de randjes. Hij bracht het tuinafval naar de composthoop. Toen alles klaar was liep hij naar de koelkast om een koud biertje te pakken. ‘Verdomme’, zei hij toen hij richting het huis liep. ‘Ik haat het’.

In heel veel andere huizen in het dorp hadden mensen zich met vergelijkbare klussen beziggehouden. Wouter had naast zijn vrouw Annie op bed gelegen. Hij hield haar in zijn armen terwijl zij lag bij te komen van het pak slaag dat ze eerder gekregen had. Toen ze haar ogen opendeed zag ze dat Wouter naar haar lag te kijken. Hij boog zich voorover en kuste haar op het voorhoofd.

‘Ha’, zei ze tegen hem.

‘Ook goedemiddag’ antwoordde hij met een brede grijns.

‘Ben je nog steeds boos op me, liefje’, vroeg Annie voorzichtig.

‘Ja!’, zei Wouter met een strenge maar liefhebbende blik.

‘Het spijt me echt’, smeekte Annie. ‘Houd je nog wel van me?’

‘Ja’, antwoordde Wouter. ‘Ik houd nog steeds van je, kleine dondersteen!’ Met een dikke knuffel en een kus op haar voorhoofd, voegde hij eraan toe, ‘we moeten de lei nog steeds schoonvegen, en dat gaan we heus nog doen. Maar eerst gaan we eens bij Tom en Katy kijken. Tom zal zich zo langzamerhand wel afvragen of ik je vermoord heb’.

‘Oh Nee! Tom weet toch niet dat je me een pak op mijn bips gegeven hebt, toch?’, vroeg Annie.

‘Ja! Dat weet hij wel degelijk. Je mag hem zelfs wel bedanken dat hij me eerst een beetje gekalmeerd heeft voordat ik je billen opgezocht heb’. Wouter gaf Annie nog een knuffel. ‘Kom aan. Het rustuurtje is voorbij. We moeten gaan’.

Ze wilde haar echtgenoot verder niet verontrusten en daarom zei Annie, ‘Ja Wouter’.

Martin zat op hetzelfde moment op de bank en keek hoe Kim lag te slapen nadat ze voor het allereerst een pak op haar blote bips had gehad. In gedachten liep hij alle jaren na die ze bij elkaar waren. Zijn grootste angst was dat hun relatie op een echtscheiding zou uitlopen. Uiteindelijk deed Kim haar ogen open. Ze keek Martin aan en glimlachte. Martin wist dat hij het antwoord had en glimlachte terug. Hij gaf haar een dikke knuffel.

‘Hoe gaat het met mijn vrouwtje? Goed?’, vroeg hij toen hij naar haar behuilde gezicht keek.

‘Het gaat goed hoor’, antwoordde Kim en wilde opstaan.

Martin hield haar stevig beet. ‘Waar denk je dat je naar toe gaat, jongedame?’

‘Om te beginnen ga ik me aankleden’, zei ze met een sarcastische ondertoon.

‘Niet nu’, zei Martine streng. ‘We hebben eerst nog wat te bespreken. Geen kleren voor we wat besluiten genomen hebben en wat afspraken hebben gemaakt’.

‘Dit is belachelijk, Martin. Laat me los’, zei Kim en probeerde zich los te trekken.

‘Het mag misschien belachelijk lijken. Maar voor mij is het bloedserieus. Ik ga er niet om strijden. Je kunt hier braaf op mijn schoot blijven zitten terwijl we praten en anders leg ik je weer over de knie om de discussie van daarnet voort te zetten. Wat zal het zijn?’

‘Oh Martin! Sla me niet meer. Daar heb ik een hekel aan. Het doet erg pijn’, jammerde Kim.

‘Het spijt me van het ongemak, Kim. Als een pak op je billen ons huwelijk kan redden, dan kun je erop rekenen dat het nog veel vaker zal voorkomen. Punt. Uit. Als je gedrag erom vraagt zal ik niet aarzelen je een pak slaag te geven, dat beloof ik’, zei Martin. ‘Luister goed. Als ik klaar ben, is het jouw beurt om te praten en jouw kant van de zaak te belichten’. Terwijl Martin en Kim hun gesprek voortzetten was Tom onderweg naar huis om een kijkje bij Katy te gaan nemen.

Net toen Tom de achterdeur bereikte ging zijn mobieltje. ‘Hallo’, nam Tom op. ‘Hee maatje, hoe gaat ie?’ Tom luisterde. ‘Ja, ik ben net onderweg naar binnen om bij haar te kijken… Oh ja….Ja, ik was in de garage….Kom deze kant maar op….Natuurlijk….Ik zie je zo meteen’. Tom drukte de telefoon uit. Toen hij naar binnen liep haalde hij het hoesje van zijn broeksriem af. Hij liep naar de huiskamer en deed de telefoon aan de lader. Vervolgens liep hij naar de slaapkamer. Even bij Katy kijken.

Toen hij de slaapkamer in liep, trok Tom zijn hemd uit de broek en trok deze vervolgens uit. Terwijl hij naar zijn kant van het bed liep, liet hij het hemd op de grond vallen. Hij ging zitten en boog zich naar Katy toe. ‘Ha schatje’, zei hij met een brede glimlach. ‘Hoe is het met mijn vrouwtje?’, vroeg hij.

‘Het gaat uitstekend, schatje. Ik moest even een poosje gaan liggen’, antwoordde ze met een brede glimlach. ‘En hoe is het met mijn sexy mannetje?’

Tom gaf Katy een vluchtige kus op haar lippen. Hij ging rechtop zitten om zijn laarzen en zijn sokken uit te doen. ‘Het gaat prima. Ik heb het gras gemaaid en de garage opgeruimd. Ook heb ik het afval voor het grofvuil klaargezet. Ik denk dat ik het morgen weg ga brengen. Misschien dat mijn liefje dan zelfs wel even mee kan’.

Katy schoof een eindje naar hem toe zodat ze bij zijn rug kon. ‘Ik zou het heel leuk vinden om mee te gaan, liefje. Ik hoop alleen wel dat ik dan beter kan zitten’.

‘Dat hoop ik ook, schatje!’, zei Tom en stond op. Hij keek naar Katy en voegde eraan toe, ‘Ik ga even douchen. Wouter en Annie zullen hier over een half uurtje wel zijn. Kom je me gezelschap houden?’, zei Tom en liep naar de badkamer.

‘Dat is goed’, antwoordde Katy. Voorzichtig stond ze op. Haar hoofdpijn was over. Over haar billen wrijvend liep ze naar de kaptafel. Het was nog steeds erg gevoelig. ‘Verdomme’, fluisterde Katy. ‘Oh’, voegde ze er verrast aan toe. ‘Je met eens een beetje op je taalgebruik letten’, mompelde ze toen ze de la opendeed en er ondergoed en sokken voor Tom uithaalde. Uit een andere la pakte ze een schone spijkerbroek voor hem. Ze bukte en pakte het hemd en de sokken die hij op de vloer had laten liggen.

Tom stapte net onder de douche toen Katy de badkamer binnenkwam. Ze legde de schone kleren van Tom op de commode, naast zijn sleutels, kleingeld, zakmes en portefeuille die hij uit zijn spijkerbroek gehaald had. Ze opende de wasmand en kieperde zijn vuile was erin. Met een glimlach pakte ze zijn spijkerbroek en ondergoed op. Ze lagen op de vloer voor de wasmand. Nadat ze de kleren in de wasmand gedaan had, draaide Katy zich om en haalde een washandje uit de kast.

‘Katy, wil je me een washandje aangeven?’, vroeg Tom.

‘Ja hoor, liefje’, antwoordde ze met een brede glimlach. Ze schoof de douchedeur open en gaf het hem aan.

‘Dank je’, zei hij en boog zich naar haar toe om haar een natte kus te geven.

‘Graag gedaan’, luidde haar antwoord. Ze schoof de deur dicht en pakte een badhanddoek. ‘Heb je me gemist? Ik heb jou wel gemist!’

‘Natuurlijk heb ik je gemist, schatje. Ik mis je altijd als je niet aan mijn broekspijp hangt’, antwoordde Tom. ‘Ik dacht dat je wel even alleen zou willen zijn en een beetje zou willen rusten. Of zit ik er naast?’

‘Nee. Dat had je goed gezien. Ik mis je alleen heel erg als ik me niet helemaal goed voel. Je zorgt er altijd voor dat ik me beter voel dan ik in werkelijkheid ben’, voegde Katy eraan toe.

Een paar minuten later, draaide Tom de kraan dicht en schoof de deur open om uit de douche te stappen. Katy gaf hem de badhanddoek aan. ‘Dankjewel schatje’, zei hij en pakte de handdoek aan. Als je me nodig hebt, hoef je maar te kikken. Als ik op het werk ben, kom ik naar huis. Als ik in de tuin of in de garage bezig ben, dan stop ik met waar ik mee bezig ben. Ik ben er als je me nodig hebt. Onthoud dat goed, alsjeblieft’. Hij gaf haar een kus op haar mond.

Terwijl Tom aan het woord was, had hij zichzelf afgedroogd en zijn kleren aangedaan. Terwijl ze tegen de commode leunde, keek Katy toe hoe hij zich aankleedde. Ze glimlachte. Ze hield van zijn lichaam. Toen hij zijn broek dicht maakte, bukte Katy om de handdoek te pakken die hij op de grond had gegooid. Ze hing hem over het handdoekrekje. Nu was het de beurt aan Tom om naar haar te kijken. Hij liep naar haar toe en pakte haar gezicht voorzichtig in zijn grote handen. Hij zei, ‘Dankjewel schatje, voor je goede zorgen. Ook al zeg ik je nooit dat het me opvalt dat je al die kleine dingetjes voor me doet, Ik zie het echt wel en waardeer het enorm’. Hij boog zich naar haar toe en kuste haar. Katy pakte zijn polsen toen ze zijn kus beantwoordde.

‘Graag gedaan, schatje’, antwoordde ze.

Tom omhelsde zijn Katy. Hij hield haar in zijn warme, sterke en liefdevolle armen. Ze legde haar hoofd op zijn naakte schouder en deed haar ogen dicht. Ze genoten beiden van het moment en van elkaars aanrakingen.

‘Hoe is het met je billen, schatje?’, fluisterde Tom.

‘Nog flink gevoelig’, antwoordde Katy.

Hij tastte met beide handen omlaag en pakte haar beet. Terwijl hij haar voorzichtig op haar bips sloeg, vroeg hij, ‘Er is niets wat je me moet vertellen, schatje?’

‘Ik kan niets bedenken, liefje. Maar misschien kun je me vanavond als Wouter en Annie weer naar huis zijn, weer zo vastgehouden en kunnen we even praten’, antwoordde Katy.

‘Natuurlijk schatje’, zei Tom, ‘Ik zie er naar uit’. Hij gaf haar nog een klapje, kneep in haar billen en schoof zijn sterke handen over haar rug omhoog. Katy kreunde goedkeurend. ‘We kunnen hier beter mee ophouden, of ik kleed me weer uit’, grinnikte Katy en liet haar man los. ‘Wacht, wacht, wacht’, riep Tom. Op hetzelfde moment ging de deurbel.

‘Ik ga wel, liefje’, zei Katy. ‘Doe je je blauwe overhemd aan, alsjeblieft?’, vroeg ze over haar schouder toen ze wegliep.

‘Het is niet eerlijk. Ik was nog lang niet klaar met je’, riep Tom toen hij Katy nakeek. Hij pakte zijn kleingeld, zakmes en portefeuille en liep haar achterna. Toen Katy de deur opendeed, glimlachte Tom.

‘Oh jeetje’, riep Katy uit.

‘Ik geloof dat deze voor u zijn, mevrouw Katy’, zei de bezorgjongen.

‘Dankjewel’, zei Katy, terwijl ze het prachtige boeket aanpakte.

‘Kijk eens hier’, zei Tom terwijl hij de jongen een goede fooi gaf.

‘Bedankt!”, glunderde de jongen. Tom knikte.

Terwijl hij de deur dicht deed, keek Tom om zich heen, waar Katy gebleven was. Ze was naar de huiskamer gelopen. Ze schoof de zware asbak naar de rand van de salontafel zodat ze het boeket van rode rozen en wit mint kruid er neer kon zetten. Tegen de tijd dat Tom zich bij haar gevoegd had, liepen de tranen over haar wangen.

‘Waarom huil je nou”, vroeg Tom enigszins van zijn stuk gebracht.

‘Oh schatje. Ik heb het vandaag helemaal niet verdiend om bloemen te krijgen’, huilde Katy.

‘Wie zegt dat nu weer?’, vroeg Tom terwijl hij een stoel bij de tafel wegtrok en Katy op zijn schoot trok.

‘Je zei zelf dat ik geen bloemen kon krijgen als je me een pak op mijn billen moest geven’, snikte ze.

‘Nou, dan ben ik van gedachten veranderd. Misschien moet ik je maar altijd bloemen geven als ik je een pak op je bips heb gegeven. Nee, nu ik er even over nadenk, ik denk niet dat ik me dat kan veroorloven. Niet op dit moment in ieder geval’. Ze moesten beiden lachen. ‘Heb je het kaartje gelezen?’, vroeg Tom.

‘Nee, dat ben ik vergeten’, zei Katy, terwijl ze hem uit het envelopje haalde, en las…

Schatje:

Ik moet je vandaag gewoon even verwennen

Geniet van de bloemen

Ik heb ze je met al mijn liefde gestuurd!

Tom

Katy hing om Tom’s nek. Ze huilde nu onbedaarlijk. Tom drukte haar tegen zich aan en wreef over haar rug. Hij wist dat de hormonen weer opspeelden.

‘Ik denk niet dat dit alleen maar van de bloemen komt, of wel?’, vroeg Tom.

‘Oh Tom!’, snikte Katy. ‘Ik ben soms zo onmogelijk en je bent zo lief voor me’.

‘Schatje, je bent helemaal niet onmogelijk’, grinnikte Tom. ‘Ik denk dat je vandaag een beetje labiel bent. Kom, laat je maar gaan. Laat mij je helpen. Luister naar me, OK?’ Tom liet Katy een beetje los zodat hij haar aan kon kijken. ‘Kijk me aan, schatje’. Katy opende haar ogen en keek Tom aan.

‘Schatje, je medicijnen laten zich gelden. Je bent van je stuk en in de war. Er zullen dagen zijn dat je geen controle hebt over je emoties. Verzet je er niet tegen. Dr. Freek zegt dat we er niet veel meer aan kunnen doen, dan er maar mee te leven. Ik zal je wel helpen. Ik zal alles doen wat nodig is om je er door heen te helpen. En wat het onmogelijk zijn betreft, zeg dat alsjeblieft niet. Je bent helemaal niet onmogelijk. Je bent ziek op dit moment, en we moeten zorgen dat je weer beter wordt’. Tom kuste Katy op haar voorhoofd. ‘Gaat het weer?’, vroeg hij.

‘Ik denk het wel, liefje’, antwoordde Katy met een luide snik.

‘Vind je de bloemen mooi?’, vroeg Tom terwijl hij de tranen van haar wangen veegde.

‘Oh ja, schatje. Ik vind de bloemen prachtig, en ik houd ook heel veel van jou!’. Ze drukte Tom nog een keer stevig tegen zich aan.

Terwijl hij onder haar benen greep met zijn rechterarm, tilde hij haar op, en zei, ‘Mooi! Daar ben ik blij om. Laten we ons nu klaarmaken voor Wouter en Annie. Ik heb nog een blauw overhemd nodig en jij moet je gezicht nog even wassen’. Hij gaf haar een kus op het puntje van haar neus. Katy legde haar hoofd op zijn schouder.

‘Dankjewel liefje’, zei Katy. ‘Ik hou net zoveel van jou’.

Tom droeg haar naar de slaapkamer. Voorzichtig legde hij Katy op het bed. ‘Wil je me laten zien welk overhemd ik aan moet trekken. Of vertrouw je erop dat ik de goede uitzoek?’ zei hij met een brede glimlach.

Een paar minuten later, waren Katy en Tom klaar om hun gasten te ontvangen. Tom droeg het blauwe overhemd wat Katy had uitgezocht en Katy een roze jurk die Tom gekozen had. Tom had zich geschoren terwijl hij had toegekeken hoe Katy haar haren gedaan had. Ze had haar gezicht gewassen en er een beetje make-up op gedaan. Met wat parfum en bodylotion waren ze er beide klaar voor. Ze deden het licht in de badkamer uit en gingen naar de huiskamer.

Kort daarna ging de deurbel. ‘Is er iemand?’, klonk de stem van Wouter bij de achterdeur.

‘Ja! We zijn hier, Wouter’, riep Tom terwijl hij hen tegemoet liep. ‘Kom binnen’.

Wouter en Annie waren bepakt en bezakt. ‘We lopen meteen door naar de keuken’, zei Annie met een glimlach. Tom hield de deur voor hen open.

Katy en Tom liepen mee naar de keuken om hun gasten te begroeten. ‘Kan ik ergens mee helpen?”, vroeg Tom.

‘En ik?’, zei Katy. ‘Ik wil ook graag helpen’.

Wouter draaide zich om en zag hoe het stel achter hem stond en hem verwachtingsvol aankeek als een paar kleine kinderen die graag mee wilden spelen. Hij glimlachte en zei, ‘Annie en ik hebben hier nu de leiding. We verwachten jullie medewerking door zo veel mogelijk uit de buurt te blijven. Houd je gemak dus maar even’. Hij grinnikte. ‘Om eerlijk te zijn, heeft Annie alles onder controle voor wat betreft het eten. Tom en ik zullen de leiding over de barbecue en de garage hebben. Ik denk dat we niet lang hoeven te wachten voor de meiden ons komen zeggen wat we moeten doen’.

Wouter liep naar Katy en gaf haar een dikke knuffel. ‘Ik ben bang dat ik mijn belofte niet nagekomen ben, Katy’, zei hij terwijl hij haar aankeek. ‘Ik had Tom beloofd het laatste nieuws niet aan Annie te vertellen. Onderweg hiernaar toe was Annie echter zo bezorgd, dat ik haar over je tumor verteld heb. Het spijt me als ik je daarmee ernstig teleurgesteld heb. Vergeef het me’.

Katy glimlachte naar Wouter terwijl haar ogen zich met tranen vulden. Ze gaf hem een vriendschappelijk kneepje. ‘Ik ben blij dat je het gedaan hebt, Wouter. Ik wist al niet goed hoe ik erover zou moeten beginnen. Nu weten we allemaal hoe het er voor staat. Ik ben bang dat mijn lijf me tijdelijk wat in de steek laat. Ik denk dat ik wel wat hulp kan gebruiken om een beetje voor Tom te zorgen in de komende tijd. Het zou fijn zijn als jullie er zouden willen zijn’.  

‘Reken maar! En ik zal je over de knie leggen als je verzuimd ons in te schakelen, jongedame! Denk om mijn woorden. Ze staan in steen gebeiteld!’, zei Wouter terwijl hij Katy nog een knuffel gaf.

Annie duwde Wouter aan de kant en omhelsde Katy. ‘Hij gaat je helemaal niet over de knie leggen, Katy. Hij kletst soms maar wat’.

‘Ik klets maar wat, huh? Daar hebben we het vanavond dan nog wel over, popje!’, zei Wouter zelfverzekerd. Annie keek hem met een smal lachje aan dat spijt uitdrukte.

‘Wat zeg je van een koud biertje, Wouter?’, vroeg Tom die vond dat het beter was om van onderwerp te veranderen. ‘Laten we de meiden hier maar in de keuken laten en ons naar de garage verplaatsen’. Ze moesten er allemaal om lachen.

‘Klinkt goed, maatje. Roep maar als we iets moeten doen, Annie’, zei Wouter en gaf haar een tik op haar bips. Annie trok een grimas als gevolg van het gebaar van haar echtgenoot.

‘Doe ik. Ga nu maar. Dan kunnen we ons met de belangrijke zaken bezighouden’, zei Annie met een knipoog in de richting van Wouter. Hij lachte hoofdschuddend terug.

We hebben niet echt haast met het eten. Neem er dus alle tijd van de wereld voor. Wouter en ik hebben genoeg te doen’, zei Tom met een brede glimlach. Hij boog zich voorover en gaf Katy een kus op haar wang en tikte ook op haar billen. De mannen liepen de keuken uit op weg naar de garage en het koude bier.

‘Oh ja, Tom. Ik heb het gereedschap waar je om vroeg op de werkbank gelegd’, zei Wouter terwijl hij zijn biertje openmaakte.

‘Mooi. Misschien kun je me even helpen, nu de meiden toch druk bezig zijn. Ik ben al een heel eind op streek. Ik moet alleen nog de openingen maken en vervolgens de zijkanten en het dak aan elkaar lijmen en spijkeren. Je zou me daar prachtig mee kunnen helpen, als je wilt’, zei Tom.

‘Geen probleem, Tom. Laat maar eens zien. Dan zullen we het eens piekfijn in elkaar zetten’.

Annie en Katy zetten het eten in de koelkast en gingen naar de huiskamer om eens lekker bij te kletsen. Wouter en Tom waren druk bezig met het vogelhuisje. En aan de overkant van de straat….tja, daar waren Martin en Kim nog steeds druk in gesprek. Martin had diep nagedacht hoe het vanaf nu allemaal zou moeten gaan, terwijl Kim in zijn armen lag te slapen. Na eerst nog eens over het advies van Tom nagedacht te hebben, zag hij geen enkele reden om de drie regels niet in te voeren. Als het goed werkt bij Tom en Katy, dacht Martin, waarom zou het dan niet bij Kim en hem werken.

Martin hield vast aan zijn voornemen. ‘Ik zal het element “huiselijke discipline” in onze relatie introduceren, Kim. Met andere woorden, je kunt voortaan met een flink pak op je blote billen rekenen als je je niet weet te gedragen, jongedame. Een voorproefje daarvan heb je daarnet gehad’.

Martin ging verder met het neerleggen van de drie basisregels en wat hij daarvan verwachtte. Hij vertelde ook onomwonden wat er zou gebeuren als ze zich niet aan deze regels zou houden. Kim had Martin nog nooit iets zo duidelijk horen uitleggen. Ze was helemaal beduusd over de manier waarop hij verbaal het initiatief nam en dat zij voortaan met een pak op haar bips kon rekenen in haar relatie.

‘Ik moet even heel nodig plassen, schatje’, zei Kim ten slotte.

‘Ok. Ga maar, maar ik wil dat je meteen terug komt. We zijn nog niet uitgesproken’, zei Martin terwijl hij Kim overeind hielp van zijn schoot en naast haar ging staan. Toen ze zich omdraaide om weg te lopen, gaf Martin haar een klets op haar billen. ‘Ik meen het! Direct terug komen’.

‘Is goed. Is goed’, zei Kim terwijl ze weg liep en onderwijl haar bips wreef. Een paar minuten later was ze terug. ‘Mag ik bij je op schoot zitten’, vroeg ze. Zonder wat te zeggen opende Martin zijn armen. Kim ging bij hem op schoot zitten en ze omarmden elkaar. Hij lachte in zichzelf. Het was lang geleden dat ze geknuffeld hadden. Hij genoot van de nabijheid.

‘Waarom heb je deze aangetrokken’, vroeg Martin terwijl hij aan het pijpje trok van de korte broek die ze aangetrokken had.

‘Ik had het koud’, antwoordde Kim.

‘Het is hier helemaal niet koud. Ik wil de waarheid horen. Waarom heb je dit aangetrokken?’, vroeg Martin nogmaals geduldig maar met een strenge ondertoon.

‘Schatje, ik wil niet zomaar bloot door het huis lopen’, jammerde Kim.

‘Kun je je nog herinneren wat ik eerder zei toen je je kleren aan wilde doen?’

‘Eh ja, maar toen waren we aan het bekvechten’, antwoordde ze. ‘Ik dacht dat je er nu niets op tegen zou hebben’.

‘Ik heb er wel wat op tegen. Je bent het helemaal niet vergeten. Je stelt je al weer met even weinig respect op als tevoren. Geef nu hier maar eens antwoord op. Wat zijn de drie basisregels die vanaf nu een integraal onderdeel van onze relatie uitmaken, tezamen met een stevig pak op je blote billen als één of meer van deze regels niet nageleefd worden?’, vroeg Martin.

Kim werd er nerveus van. Ze kon bijna niet geloven dat Martin maar doorging met deze onzin en nu wilde hij ook nog dat ze zijn belachelijke regels ging herhalen. Voor wat haar betreft was het alleen maar nodig dat ze dichter bij elkaar zouden komen. Ze wilde het helemaal niet over billenkoek of over die andere dingen hebben. Martin pakte haar bij haar kin zodat ze hem aankeek. ‘Geef antwoord, jongedame’, zei hij.

Met een diepe zucht en met een zachte stem zei ze, ‘Je zei had het over drie regels die te maken hadden met veiligheid, gezondheid en respect’.

‘Goedzo!’, liet hij sarcastisch weten. ‘Heb je toevallig één van die drie regels overtreden sinds ik ze ingevoerd heb?’, vroeg Martin met een opgetrokken wenkbrauw.

‘Nee. Ik heb me goed gedragen, Martin. Dat weet je toch’, zei Kim. Toen ze hem aankeek zag ze de opgetrokken wenkbrauwen. Hij keek erg serieus. ‘Je wilt toch niet zeggen dat ik geen respect heb getoond omdat ik mijn broek aangetrokken heb? Lieve help, Martin’, zei Kim. Er ging een rilling door haar heen. Haar maag trok samen. ‘Je gaat me hiervoor toch niet weer een pak op mijn bips geven?’, vroeg ze een beetje paniekerig.

‘Natuurlijk ga ik je een pak op je billen geven. Hoe kan ik je anders duidelijk maken dat het me menens is? Jij en ik gaan niet regelrecht op een scheiding af omdat ik dat eenvoudig kan verhinderen door je met af en toe een pak slaag anders naar de wereld in het algemeen en je relatie in het bijzonder kan laten kijken’, zei Martin streng.

‘Oh schatje, nee! Alsjeblieft! Alsjeblieft, niet doen. Ik zal beter mijn best doen. Ik zal doen wat je zegt. Echt waar’, smeekte Kim.

‘Dat hoop ik dan maar. Als het niet zo is, dan gaan we nog een drukke tijd tegemoet, is het niet?’, vroeg Martin.

‘Ik zal mijn best doen, Martin’, zei Kim.

‘We gaan gewoon door tot dit het geval is, of niet”, vroeg Martin nog een keer.

‘Ja’, zei Kim zacht.

‘Ja? Alleen maar ja? Weet je zeker dat je dat niet anders wilt zeggen?’, vroeg Martin.

‘Oh, Martin?’, jammerde Kim.

‘Kim!’, zei Martin. ‘Geef me antwoord op een manier zodat ik weet dat het je menens is!’

‘Ja, Martin! We gaan net zolang door tot ik het goed doe’, zei ze zachtjes.

‘Goed zo meisje!”, zei Martin terwijl hij met zijn rechterhand op Kim’s billen klopte. ‘En wat bedoelen we met “doorgaan”, zeg het alsjeblieft?’ Martin deed haar kin omhoog tot ze hem aankeek.

‘Dat betekent dat je me een pak slaag gaat geven’, snikte Kim.

‘En voor alle duidelijkheid, hoe krijg je een pak slaag? Heb je dan kleren aan of ga je het op je blote bips krijgen?’

‘Oh Martin! Ga je me altijd op mijn blote billen geven? Is dat wat je wilt zeggen?’, vroeg ze met afschuw in haar stem.

‘Ja! Ik ben je van plan je telkens op je blote billen te geven. Luister goed. Als je dat niet doet, dan verdien je nog een tripje over de knie, bovenop wat je toch nog tegoed hebt’. Het geschokte gezicht van Kim, maakte dat Martin haar een liefdevol kneepje gaf.

‘We kunnen dit op een volwassen manier oplossen of we maken het rondje steeds weer opnieuw. Het resultaat van dat laatste is, liefje, dat je nog heel wat op je billen gaat krijgen voor de dag voorbij is’.

Kim smolt in de armen van Martin en legde haar hoofd op zijn schouder. ‘Oh, Martin’, huilde ze.

‘Ik weet het schatje. Ik weet dat je niet wilt dat dat gebeurd. Om eerlijk te zijn, heb ik ook geen zin je op je billen te geven, maar ik ben er heilig van overtuigd dat onze relatie het waard is. Dus als heer des huizes heb ik mijn besluit genomen. Als je je aan de regels houdt die we vandaag opgeteld hebben, dan gebeurt je niets. Als je je niet aan de regels houdt, dan krijg je een pak slaag. Toen je je broek hebt aangetrokken, Kim, heb je je niet aan de regels gehouden. En daarvoor moet je nu de consequenties onder ogen zien. Ik wil dat je gaat staan, je broek en je onderbroek uitdoet en ze aan mij geeft. Dan gaan we terug naar de keuken. Nadat je mijn vragen beantwoord hebt, ga je over de knie voor het pak slaag waarvan je zelf ook weet dat je het nodig hebt. Verder, en ik herhaal, voor de rest van het weekend, zul je geen broek of onderbroek dragen. Ik wil dat bips tot nader order bloot is. Is dat duidelijk?’, vroeg Martin.

‘Martin Nee!’, gilde Kim vol ongeloof.

‘Kim!’, zei Martin.

Kim ging rechtop zitten en keek Martin schichtig aan.

‘Pardon?’, vroeg Martin bars.

‘Ja, Martin. Het is me duidelijk’, zei Kim.

‘Goedzo. Dan mag je nu gaan staan en je broek en onderbroek gaan uitdoen. We hebben nog een klus te doen’, voegde Martin eraan toe.

‘Is er niets wat ik kan doen om dit te laten stoppen, Martin?, vroeg Kim.

‘Absoluut niet. Vooruit!’, zei Martin.

Kim stond langzaam op van zijn schoot. Geduldig wachtte hij tot ze haar broek en onderbroek had uitgedaan. ‘Dank je’, zei hij toen Kim haar kleren had opgevouwen en ze hem aangaf. Hij stond op en pakte Kim bij haar arm en nam haar mee naar de keuken. Hij legde haar kleren op de tafel en trok een stoel onder de tafel vandaan.

‘Alsjeblieft schatje, doe me geen pijn’, huilde Kim. ‘Houd je dan helemaal niet meer van me?’, vroeg ze met betraande ogen.

Martin nam Kim in zijn armen. ‘Natuurlijk houd ik nog van je, anders zou ik mijn tijd niet verdoen’. Hij gaf haar een dikke knuffel. ‘We kijken niet meer naar het verleden, Kim. We kijken alleen nog maar vooruit. Laat ik je nu eerst dat pak op je billen geven, dan kunnen we ons vanavond met andere dingen bezighouden dan jou confronteren met de consequenties’. Hij kust haar op haar voorhoofd en liet haar los.

Martin ging op de stoel zitten. Hij pakte haar bij haar linkerhand en legde uit wat er zou volgen en waarom. Kim haalde eens diep adem en snikte.

‘Je gaat me een pak slaag geven omdat ik niet naar je geluisterd heb’.

‘Heb je daarvoor een pak slaag verdiend?’, vroeg Martin.

‘Ja Martin, Ik heb een pak op mijn bips verdiend. Maar daarom wil ik het nog niet’, zei Kim. ‘Het spijt me’, voegde ze eraan toe.

‘Ik weet het schatje’, zei Martin terwijl hij op zijn linkerknie klopte. ‘Laten we maar beginnen’. Hij hielp Kim over zijn knie en hield haar stevig beet door haar onder zijn linkerarm te klemmen. Met zijn rechthand schoof hij haar hemdje omhoog. Er werd niets gezegd. Martin begon te slaan. Hij nam alle tijd om zijn hand rustig op haar billen neer te laten komen. Ze maakte protesterende geluiden en riep of hij alsjeblieft wilde ophouden. Maar Martin ging gewoon door. Hij was vastbesloten zijn punt duidelijk te maken en aan Kim te laten merken dat het hem ernst was. Binnen een paar minuten hadden de blote billen en de bovenbenen van Kim een vuurrode kleur gekregen. Martin’s hand zette de arme bips van Kim in brand. Toen stopte hij en liet zijn hand op haar billen rusten.

‘Begrijp je waarom ik besloten heb deze levensstijl in onze relatie te introduceren?, vroeg hij haar.

‘Ja Martin, dat begrijp ik’, huilde ze. ‘Alsjeblieft, sla me niet meer’.

‘We zijn bijna klaar, schatje. Ik wil alleen zeker weten dat er geen misverstanden meer zijn. Accepteer je me als de heer des huizes?’

‘Ja Martin’, snikte ze.

‘Accepteer je dat ik je een flink pak op je blote bips zal geven als ik vind dat je de regels ten aanzien van veiligheid, gezondheid en respect overtreden hebt?’, vroeg Martin.

‘Ja Martin’, huilde Kim.

‘Goed zo’, zei Martin. Hij deed zijn rechterarm omhoog en begon opnieuw te slaan. De klappen waren deze keer harder en kwamen sneller neer. Kim dacht dat het nooit op zou houden. Toen ze uiteindelijk alle verzet had opgegeven en daar alleen nog maar kon liggen huilen, hield Martin op. Hij was klaar. Kim bleef snikken en huilen. Martin wreef over haar rug. Hij gaf een klopje op haar bips. Toen Kim gekalmeerd was, hielp hij haar met opstaan.

‘Oh Martin. Het doet zo’n zeer’, huilde ze.

Martin sloot haar in zijn armen en drukte haar stevig tegen zich aan. ‘Ik weet het schatje. Het zal over een poosje weer beter gaan. Kom maar. Ga maar mee, dan kun je op je buik op bed liggen’, zei hij. Kim was niet in staat een woord uit te brengen. Ze kon alleen maar ja knikken.

Toen ze op bed kroop, vroeg Kim aan Martin, ‘Wil je me nog even in je armen houden?’

Martin glimlachte en zei, natuurlijk. Laat me wat crème halen, dan kan ik dat op je billen smeren’. Toen hij de crème ging halen dacht jij bij zichzelf, ‘We redden het wel!’

Dit waren zo wat gebeurtenissen op een willekeurige zaterdag in het leven van Martin en Kim, Wouter en Annie en Tom en Katy, drie alledaagse stellen uit het dorp.