Lana staarde Adam met een lege blik aan, ze voelde een orkaan van gevoelens door haar heen gaan. Sinds het moment dat ze de weg gevonden had, had ze aan hem gedacht en hoe blij hij zou zijn dat ze veilig en wel terug was. Maar dat had niet erg lang geduurd! Ze had zich voorgesteld hoe hij zijn verontschuldigen zou maken omdat hij haar niet gewaarschuwd had dat ze beter niet de landerijen op kon gaan omdat je daar gemakkelijk kon verdwalen. Ze had zelfs bedacht dat hij zijn excuses zou maken dat hij nog steeds niet een mobiele telefoon voor haar gekocht had, zoals hij gezegd had te zullen doen. Hij had het recht niet om hier een punt van te maken en haar een pak slaag te geven alsof ze een stout meisje was. Hij zou de hemel op zijn blote knieën moeten danken dat weer veilig thuis was! De afgelopen uren van angst, stress en pijn waren meer geweest dan ze aankon. En nu dit…ze voelde alsof ze aangeschoten wild was.

‘Weet je wat ik in de afgelopen uren allemaal heb moeten doormaken?’, vroeg ze. ‘Ik ben verdwaald!’ Ze kon inmiddels, met overslaande stem, de woordenstroom niet meer tegenhouden, ‘Waarom heb je me niet laten weten dat het daar niet veilig is?! Waarom heb je de zaak hier zo laten verwaarlozen? Waar haal je het lef vandaan mij van onachtzaamheid te beschuldigen? Ben je me überhaupt wel gaan zoeken? En waarom blijf je me beschuldigen dat ik geen mobiele telefoon heb? Je hebt zelf gezegd dat je er een voor me zou kopen? Hoe km je erbij dat ik ergens schuld aan heb?’ Lana hield zich even stil om de verbijstering op zijn gezicht beter in zich op te kunnen nemen, vervolgens deed ze haar deur open en stapte uit. Met grote stappen beende ze de trap voor de voordeur op voor hij zelfs maar de tijd had om uit te stappen.

De adrenaline schoot door haar heen. Toen ze naar de deurkruk reikte, trilde haar hand als een blad aan de boom. Ze kon de deur bijna niet eens open krijgen. Doe eens rustig, hield ze zichzelf voor. Opeens stond Adam naast haar.

‘Doe eens rustig’, de strenge toon in zijn stem zorgde ervoor dat ze even stokstijf stil stond, meer van verrassing dan van schrik. Maar na de korte pauze vervolgde ze haar weg in de richting van de keuken, met Adam op haar hielen. ‘Probeer je mij nu de schuld van alles te geven?’, vroeg hij met luide stem, ‘Een redelijk denkend mens zou er sowieso niet alleen op uitgetrokken zijn’.

Lana rukte de deur van de koelkast open, greep een fles water en schreeuwde vervolgens bijna, ‘Een redelijk denkend mens zou niets meer weten dan ik!’ Toen ze zich de kromme woordkeus realiseerde, vervolgde ze met een lagere stem, ‘Ik bedoel, ik ben een redelijk denkend mens! Maar er zijn nergens waarschuwingsbordjes te vinden! Zoals, Gevaarlijk, betreden op eigen risico’.

‘Heb je dan niet tegen me gezegd, nee, tegen me geschreeuwd dat het daar verwaarloosd uitziet?’

‘Luid en duidelijk’. Met de hand in de mitella rukte ze de dop bijna van de fles, de andere trillend, terwijl ze de fles half leegschonk. Naar adem happend, rolden de woorden over elkaar heen, zonder dat ze nadacht over wat ze ging zeggen. ‘Het is een schande zoals het er daar buiten uitziet! Bijna alle houten hekken zijn kapot, er is niets gerepareerd, er is bijna nergens gemaaid, de paden zijn helemaal overwoekerd en het ene gebouw wat er nog staat bevindt zich in deplorabele toestand!’

‘En toen je zag hoe het er allemaal uitzag, besloot je er tòch naartoe te gaan? Alleen? Zonder dat je iemand zou kunnen waarschuwen?’ Adam leunde achterover tegen het aanrecht en deed zijn armen over elkaar.

Lana keek hem aan, en voelde hoe ze een kleur kreeg, toen ze zich realiseerde dat haar eigen woorden elkaar tegenspraken. ‘Ja! Ik wilde weten of het er daar net zo uit zou zien als in mijn dromen’.

‘OK, en waarom is het dan mijn schuld? Wat zou het verschil geweest zijn als ik je had verteld zou hebben dat je daar gemakkelijk kunt verdwalen?’

Ze schudde haar hoofd en veranderde van onderwerp, ‘En waar is mijn mobiele telefoon?’

Met een vriendelijk, maar gepijnigde blik in zijn ogen, haalde Adam een klein pakje uit zijn zak.

‘Hier’.

Lana keek hem even verbaasd aan en barstte vervolgens in tranen uit. Hoewel hij geen stap in haar richting zette, opende hij zijn armen en rende ze naar hem toe. Toen hij haar tegen zijn brede, warme borst drukte, leek alle angst en pijn samen te komen en begon ze ongecontroleerd te snikken. Ze was zich er maar amper van bewust dat hij haar opgepakt had en haar door de hal in de richting van de slaapkamer droeg. Hij ging op het bed zitten en nam haar bij zich op schoot. Haar hoofd rustte op zijn schouder, terwijl hij zachtjes door haar haren streek. Hij liet haar een poosje huilen en wachtte tot ze gekalmeerd was alvorens het woord te nemen.

‘Het is al goed, Lana. Alles is in orde. Ik ben je nog gaan zoeken…dat hebben Steven en ik samen gedaan. Ik was erg ongerust. Ik wist niet eens zeker of je die kant wel opgegaan was of niet. Het spijt me dat ik zo boven op je gesprongen ben. Dat was mijn bedoeling niet. Ik wilde alleen maar voor je zorgen, zorgen dat je beter zou voelen en het…tja, het deed pijn toen je mijn hulp afwees…natuurlijk weet ik dat je niet invalide bent’.

‘Het spijt me heel erg!’ Haar stem klonk gesmoord door zijn dikke jas. Ze draaide haar hoofd naar hem toe. ‘Ik was zo bang dat ik de weg terug niet meer zou kunnen vinden! Ik weet dat het stom was om er alleen op uit te trekken! En ik heb me zo op lopen winden over hoe het er daar uit zag…er waren geen gebouwen meer, er waren geen paden meer…’ Lana ging rechtop zitten, de tranen liepen over haar wangen. ‘Adam! Waarom denk je dat ik ervan uit ga dat daar achter paden zouden moeten lopen? Wat is er met me aan de hand? Mijn dromen kunnen niet echt zijn, maar ik doe steeds of het echte herinneringen zijn. Ik wil dit allemaal niet meer!’

Adam ging ook rechtop zitten, zijn ogen stonden bezorgd. ‘Ik weet het niet. Ik wou dat ik het wist. Ik heb je verteld dat ik in geesten geloof, maar daar plaagde ik je alleen maar mee. Nu ben ik er niet zo zeker meer van’.

Lana knikte. ‘Nou dat is een flinke hulp’, mompelde ze.

Soms denk ik dat er een soort aura is, of zoiets, van mensen die hier voor ons geweest zijn…ik weet dat het vreemd klinkt, maar ik heb zelfs gedacht dat herinneringen blijven waar ze zijn, als een soort elektrische opgeslagen lading en dat ze zich af kunnen spelen in het hoofd van iemand als er op de een of andere manier contact gemaakt wordt…gek, hè?’

Lana glimlachte flauwtjes. ‘Niet echt…als ik me mijn neurologielessen goed herinner, dan functioneren de hersenen doordat hun cellen middels de synapsen elektrische stroompjes aan elkaar doorgeven, klopt?’ Adam knikte, en ze ging door, ‘wie zegt dat dergelijke stroompjes in de loop van de jaren niet in enige vorm opgeslagen kunnen worden? Dat is een interessante theorie, Adam! Het is tenminste een stuk geloofwaardiger dan die verhalen over geesten en spoken’.

‘Het verklaart ook het verschijnsel van de ‘déjà vu’, en waarom sommige mensen op de plaats van een trauma precies kunnen vertellen wat daar met mensen gebeurd is’.

Lana veegde met haar mouw over haar gezicht. ‘Ja! En zelfs deze mensen hebben het wel eens bij het verkeerde eind – soms weten ze het precies, op andere momenten bakken ze er helemaal niets van! Misschien dat hun geest gevoelig is voor ‘elektrische’ herinneringen, maar soms zijn er helemaal geen herinneringen die opgevangen kunnen worden?’

Adam knikte. ‘Het grote probleem met mijn theorie is echter, dat herinneringen verondersteld worden opgeslagen te liggen in de neuronen, niet als elektrische ladingen. De ladingen verschaffen alleen maar de weg naar deze herinneringen. Maar omdat allerlei soorten data verzonden en opgeslagen kunnen worden als elektrische ladingen – denk maar eens aan alle draadloze apparatuur, waarom zouden herinneringen dan niet als data opgeslagen kunnen worden? Als je draadloze modem aanstaat, waar gaat die informatie dan heen als je computer niet aanstaat? Door de lucht. Hoe komt je mobiele telefoon aan zijn informatie? Door de lucht. Misschien dat onze gedachten en herinneringen net als radiogolven opgevangen kunnen worden? Misschien zijn er meer actieve gebieden in de buurt waar ze opgeslagen liggen, zoals in dit huis – je hebt deze dromen nooit eerder gehad voor je hier kwam logeren’.

‘Ik dacht dat elektrische signalen die niet door een apparaat opgevangen worden gewoon oplossen of op een andere manier te gronde gaan?’

‘Misschien wel. Maar dat een apparaat ze niet meer kan ontvangen wil niet zeggen dat ze er niet zijn. Het betekent niet dat ze niet naar een metalen object geleid zijn of naar de aarde tot een ontvanger ze opgepikt heeft. Je hersenen zouden de ontvanger kunnen zijn, zoals je gedachten de zender van elektrische ladingen zijn. Ik heb hiervoor op internet gekeken, en ik heb veel grote onderzoeken gevonden die hier naar verricht worden, zoals in het PEAR laboratorium, wat staat voor Princeton Engineering Anomalies Research, dat al dertig jaar bezig is. Ze hebben miljoenen testen gedaan en hebben ontdekt dat menselijke gedachten en gevoelens de resultaten van een ‘gebeurtenissen generator’, ook wel REG genoemd, kunnen beïnvloeden. Veel paranormaal psychologische onderzoeken hebben aangetoond dat onze hersenen signalen naar buiten ons lichaam uitzenden’.

‘Je hoeft me niet te overtuigen, Adam. Bovendien zie ik meer in jouw verklaring dan in de theorie over geesten en spoken’.

Adam glimlachte. ‘Iemand die ons nu zou kunnen horen, zou ons helemaal voor gek verklaren’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Lana lachte. ‘Je bent de meest normale persoon die ik ooit ontmoet heb, dus daar zou ik me geen zorgen om maken. Maar waarom zie ik die herinneringen alleen in mijn dromen? Het is nog nooit gebeurd terwijl ik wakker was’.

‘Je bewustzijn zal ze niet accepteren – je weet heel goed wat echt is en wat niet. Maar als je slaapt, dan weet je dat niet en staan je hersenen het toe dat de herinneringen afgespeeld worden? De meeste paranormale mensen moeten zich diep concentreren om het voor zich te zien. Ze hebben zich een vorm van zelfhypnose aangeleerd om in de juiste gemoedstoestand terecht te komen.

‘Misschien zou ik eens naar een hypnotiseur toe moeten gaan. In heb eens gehoord dat ze allerlei dingen naar boven kunnen halen die normaal gesproken door het bewustzijn weggedrukt worden’.

‘Misschien, maar het lijkt prima te gaan als je ligt te slapen – dus waar zou je je druk over maken?’

‘Dus ik kan gaan slapen zonder dat ik bang hoef te zijn weer zo’n vreemde droom te hebben!’ Lana sloeg haar armen om zijn nek en duwde hem achterover in de kussens. Hij sloeg zijn armen om haar heen en wreef haar over haar rug.

‘Laten we onze jas uitdoen’, zei Adam en ze stonden beiden op om zich hiervan te ontdoen. Lana’s haar ging recht overeind staan van de statische elektriciteit, bij ieder shirt wat ze uittrok.

‘Zo te zien heb je het daarbuiten niet koud gehad’, merkte hij droog op.

‘Ja’. Ze boog zich naar hem toe om hem te kussen. Een elektrisch vonkje spatte over. Lana sprong bijna een gat in de lucht van de schrik en ging vervolgens giechelend op hem liggen, ‘Over elektriciteit gesproken…’

‘Ik zal wat te eten maken’, zei Adam, ‘en ik ben zo terug met ijs voor je enkel – als…blijf je hier, of…’

‘Ik denk dat ik even naar de televisie ga kijken’. Lana liep met hem mee naar de keuken, nam haar medicijnen in en liep met een ijspakking terug naar de woonkamer. Adam bracht haar de nieuwe mobiele telefoon, waar ze een tijd lang mee ging zitten spelen. Ze zette alle telefoonnummers die ze uit haar hoofd kende in het geheugen. Maar de theorieën van Adam haalden haar uit haar concentratie. Het leek allemaal te kloppen’.

__________________________

Ze aten met zijn allen in de eetkamer. Steven at snel zijn bord leeg en kondigde vervolgens aan dat hij naar bed ging.

Zodra hij zijn hielen gelicht had, richtte Adam zich naar Lana. ‘Weet je, voor zover het om het opknappen van alles hier gaat, dat ben ik al jaren van plan. Als je het had gezien toen ik het van mijn moeder kreeg, dan zou je een idee hebben hoe het eruit gezien heeft. Er had hier al meer dan tien jaar niemand meer gewoond. Binnen was alles bedekt door centimeters stof en spinnenwebben. Het heeft me meer dan een jaar gekost om deze vleugel bewoonbaar te maken. Ik heb een heel nieuwe badkamer moeten laten aanleggen. Vervolgens heeft het me nog een jaar gekost om de benedenverdieping op te knappen. En zes maanden voor de bovenverdieping. En nogmaals zes maanden voor de keuken…begrijp je?’

Lana knikte, ze was een beetje overdonderd en keek naar de etensresten in haar bord.

‘Ik heb nog niet de tijd gehad om buiten aan de slag te gaan. Bovendien was ik van plan de zolder als volgende aan te pakken’.

‘Ik…ik was overstuur…’, probeerde ze haar overreacties te verklaren, ‘omdat ik zo moe was en ik me herinnerde hoe mooi het er ooit uitgezien heeft…het spijt me dat ik jou de schuld heb willen geven’.

‘Het is wel goed. Laten we het maar achter ons laten’.

Ze keek naar hem op en kon de liefde in zijn ogen lezen. ‘Je gaat toch niet…je gaat me toch niet een pak op mijn billen geven?’

‘Nee. Dat zou ik wel moeten doen, maar ik denk dat je je portie wel gehad hebt en bovendien ben ik er zeker van dat je daar nooit weer alleen naar toe gaat, of wel?’

‘Geen sprake van’.

‘Laten we er dan maar een streep onder zetten’.

‘Dank je wel…en ook bedankt voor mijn mobiele telefoon. Het spijt me dat ik daar zo onaardig over deed’.

‘Het is al goed. Ik had er al eerder mee moeten komen, maar nu je er eentje hebt, ben ik een stuk geruster op je veiligheid’.

‘Ik ook’. Lana ging staan en begon de borden op te stapelen om deze naar de keuken te brengen. ‘Zal ik je eens wat vertellen?’

‘Wat?’

‘Dit is voor het eerst dat Steven niet overeind springt om de etenstafel op te ruimen. Misschien dat hij zich tenslotte dan toch thuis begint te voelen’.

‘Ik hoop het’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Toen ze later op bed lagen trok Adam haar dicht tegen zich aan, hij kuste haar teder terwijl zij langzaam in slaap begon te vallen. ‘Misschien dat onze herinneringen op dit moment wel op onze harde schijf opgeslagen’, mompelde hij, terwijl hij zachtjes haar borst streelde. ‘Laten we er dan maar een mooie van maken’, giechelde Lana. Even later werd de kamer gevuld met geluidjes van plezier.

_______________

Elizabeth rende over het zandpad aan de rand van het bos. Misschien had ze beter niet kunnen rennen nu ze zeven maanden zwanger was, maar het was zo’n mooie ochtend dat ze zich niet in had kunnen houden. De hond dartelde achter haar aan, happend naar de vlinders en af en toe struikelend over de stenen die in het hoge gras verscholen lagen. Ze moest lachen toen hij in volle vaart over de kop vloog om snel weer op te krabbelen om zijn race voort te zetten.

Toen ze het houten huisje naderde wat eens de residentie van het landgoed was geweest, duwde ze de deur open om frisse lucht naar binnen te laten stromen. Ze hield ervan om hier te komen, even weg van de drukte en het lawaai van het grote huis, om rustig te kunnen lezen, handwerken of een dutje te doen. Vandaag was James bij de buurman op bezoek gegaan om te praten over de nieuwste ontwikkelingen op landbouwgebied. De kinderen zaten met het kindermeisje te ontbijten, dus kon ze best even gemist worden. Het was toch maar een wedstrijdje wie het gezag van het kindermeisje kon ondermijnen, gepaard gaande met veel geknoei.

Elizabeth deed de gordijnen open die voor de kleine ramen van het huisje hingen en glimlachte toen een zonnestraal in haar gezicht scheen. Niet lang daarna lag ze op een zachte veren matras, verdiept in een gedichtenbundel.

‘Elizabeth?’, hoorde ze de stem van James door de open deur binnendringen. ‘Kom naar huis, schatje; het is al bijna middag’.

Ze rekte zich lui uit, glimlachte en antwoordde, ‘Ja James, ik kom er zo aan’.

Met een brede grijns liep James terug naar het huis. Elizabeth ging rechtop zitten. Ze moest in slaap gevallen zijn als het nu al bijna etenstijd was. De baby schopte, hard, ze kromp ineen van de kracht. Het voelde alsof het meer armen had dan een inktvis, grinnikte ze, ze voelde constant op meer plaatsen drukken en stompen dan ze kon tellen! Ze pakte het boek op van de rand van het bed en begon nog een paar bladzijden te lezen…

Ze keek op toen er plots een schaduw over haar boek viel. Ze keek naar de deuropening en hield geschrokken naar adem in. Daar stond Robert Davids, groot en sterk, en met een donkere uitdrukking op zijn gelaat. Robert was de eigenaar van een klein boerderijtje een paar kilometer verderop en Elizabeth had een hekel aan hem. Hij was zo’n type dat vond dat vrouwen niet gehoord hoefden te worden en alleen maar goed waren om voor nageslacht te zorgen. Ze had zijn vrouw Gertrude nog nooit ontmoet. Ze had haar alleen maar van een afstand in de kerk zien zitten. Dat was de enige keer dat ze buitenshuis kwam. Zelfs James had een hekel aan die man.

‘Kom snel mee’, gromde hij. Elizabeth was niet in staat om een woord uit te brengen, kon alleen maar nee schudden.

‘Mijn vrouw is erg ziek. Je moet haar helpen’.

‘Ik…dat kan niet…ik moet het eerst aan James vragen’, piepte ze.

‘Ze zal het niet halen, tenzij je nu meekomt!’

Elizabeth, die sociaal altijd erg bewogen was, geloofde hem. Ze knikte, legde haar boek neer en liep met hem mee naar zijn wagen, die hij een eind verder op het pad had laten staan. James zou het vast wel begrijpen als ze een ernstig zieke vrouw ging helpen, toch? En zelfs als ze hier voor gestraft zou worden, dan kon ze niet anders dan te proberen het leven van een ander te redden. Ze voelde zachtjes tegen aan heup – het tasje met de geneeskundige kruiden hing daar, zoals altijd…

De wagen hobbelde als een bezetene over de oneffenheden van het zandpad en zorgde voor felle pijnscheuten door de buik van Elizabeth, toen Robert op volle snelheid naar huis racete. Ze hield zich krampachtig vast aan het harde houten bankje. Ze gilde en smeekte hem om het rustiger aan te doen – ze probeerde zelfs naar voren te reiken om hem een klap op zijn schouder te geven, maar ze durfde het bankje niet los te laten om dit te kunnen doen. Korte tijd later hield hij stil voor de ingang van zijn boerderij.

‘Mijn God’, kreunde Elizabeth, terwijl hij van de wagen sprong en zich naar haar kant haastte. ‘Ik ben er bijna afgevallen. Wat mankeerde jou?’

Hij beantwoordde haar vraag door haar onder haar armen te pakken met zijn kolenschoppen van handen en zette haar op de grond. ‘Boven’, bromde hij.

Elizabeth wachtte even, ze had helemaal geen zin om hem te gehoorzamen. Er klonk er een afschuwelijk, laag kreunend geluid vanuit het raam op de bovenverdieping. Ze had achter geen keus, want hij pakte haar bij haar arm en begon haar de trap op te sleuren. Ze strompelde achter hem aan en was bang dat de baby iets zou overkomen als ze zou komen te vallen. De pijn was in ieder geval opgehouden.

Ze schrok zich een hoedje toen ze Gertrude zag liggen. De arme vrouw lag in haar eigen vuil op het groezelige linnengoed, en gloeide van de koorts. ‘Waar is het personeel?’, wilde Elizabeth weten.

‘Allemaal weg’, bulderde hij.

‘Ze zal niet beter worden als je haar niet verzorgd’.

‘Doe jij dat maar’.

Elizabeth ging staan en keek hem met een schuine blik aan. ‘Nee’.

Toen ze bijkwam  lag ze op de grond, naast het stinkende bed. Haar oren suisden en haar hoofd deed pijn.

Toen ze moeizaam overeind krabbelde, voelde Elizabeth opnieuw steken van pijn in haar buik. Lieve hemel, ze kon het leven van haar kindje niet nog eens op het spel zetten. ‘Geef me wat schoon water…’, zei ze met schorre stem.

_______________

Adam schrok wakker van een oorverdovende gil. Hij schoot overeind en wreef in zijn ogen toen er nog een ijselijke gil rechts van hem klonk. ‘Lana!’, riep hij, terwijl hij aan het koord van het licht trok en aan haar ‘goede’ schouder begon te schudden. Haar nachthemd en haar haren waren doorweekt met zweet en hij zag een flits van haar witte tanden toen opnieuw een harde gil zijn orden teisterde.

Steven kwam de kamer binnen stormen. ‘Wat gebeurd hier?! Wat is er aan de hand?’

Er klonk weer een gil, die overging in een laag gekreun, het klonk alsof ze erge pijn had. Het duurde een poos voordat ze langzaam ontspande bij het horen van de troostende stem van Adam. Ze deed haar ogen open en keek hem aan. Steven stond bij het bed en keek verward om zich heen. Het was overduidelijk dat Adam haar niets aangedaan had, maar hij nog nooit gezien dat iemand zo’n erge nachtmerrie had waar ze niet uit wakker konden worden. Zijn moeder had af en toe last gehad van hallucinaties die hier wel een beetje op leken. Maar hij wist zeker dat Lana geen drugs gebruikt had die dit zouden kunnen veroorzaken.

‘Ohhh’, kreunde ze, en deed haar ogen weer dicht.

‘Wat is er aan de hand, Lana? Geef antwoord, liefje…’, drong Adam aan.

‘Oh, mijn God…’

‘Lana?’, de stem van Steven leek haar terug in de realiteit te brengen. Ze keek hem aan en ging rechtop zitten. Ze hield het laken voor haar borsten.

‘Ik…ik droomde weer dat ik Elizabeth was…de bevalling van de tweeling…’

‘Oh mijn God’, herhaalde Adam, ‘Dat moet heel erg pijn gedaan hebben…’

‘Pijn kan het gevoel niet beschrijven! Het scheurde me aan stukken. Ik bedoel, het scheurde Elizabeth aan stukken… ik weet het niet meer! Waarom gebeurd dit allemaal?’, ze begon hartverscheurend te huilen, met lang uithalen, en Adam deed zijn armen om haar heen en klopte zachtjes op haar rug.

‘Wat is er met haar aan de hand?’, vroeg Steven.

‘Ze heeft soms hele nare dromen, Steven. Dit is al de vijfde keer dat ze droomde dat ze mijn betovergrootmoeder was. De dromen zijn zo levensecht dat ze er bang van wordt.

‘Steven ging op de rand van het bed zitten. ‘Adam…’

‘Ja’.

‘Ik heb ook een paar keer gedroomd’.

‘Wat!’

Lana hield op met huilen en staarde naar de andere kant van het bed naar de jongeman. ‘Jij ook? Waar heb je over gedroomd?’

‘Ik heb steeds dezelfde droom. Mijn naam is Willem en ik heb hier gewoond, maar dat is wel heel lang geleden. Ik weet niet precies wanneer, maar het ziet er allemaal heel anders uit. Er zijn geen vleugels aan het huis en de landerijen achter het huis staan vol met koeien. Eén stier heeft zijn eigen weilandje. Verder zijn er veel paarden waar ik regelmatig op rijdt, en…eh…Elizabeth is mijn moeder…’

Lana verstijfde in de armen van Adam. Ze voelde de angst diep in haar lijf. ‘Oh, mijn God, Adam – hij heeft dezelfde dingen gezien, die ik ook gezien heb. Steven, wat is de naam van je vader in je dromen?’

‘James. Net als op de foto’s die we gevonden hebben’.

‘Was er een hond?’

‘Jingles’.

Toen ze dat hoorde stokte de adem van Lana. ‘Dat heb ik hem nooit verteld, Adam! Jingles staat ook niet op de foto’s. Hoe kan hij die naam weten?’

‘Misschien staat hij in het dagboek?’, opperde Adam.

‘Nee, dat is niet zo’.

‘Ik vraag me af waarom ik nooit van dergelijke dromen gehad heb’, vroeg Adam zich hardop af.

‘Misschien heb je wel een bekrompen geest’, opperde Lana en keek hem ondeugend aan.

‘Kom hier’. De toon in de stem van Adam bezorgde haar de rillingen, ook al was ze er wel van overtuigd dat hij haar na zo’n heftige droom geen pak op haar billen zou geven.

‘Ik ga terug naar mijn bed’, zei Steven, die nonchalant probeerde over te komen. ‘We kunnen het er morgen nog wel even over hebben. Mijn dromen zijn helemaal niet eng. Ik vind ze zelfs wel leuk. Ik vind het heel erg dat je zoveel pijn gehad hebt, Lana. Gaat het nu weer een beetje met je?’

‘Ja – ik heb nu helemaal geen pijn meer’.

‘Ik hoop niet dat ik zulke dromen zal hebben. Hee, vrijdag is het Halloween! Zullen we dan een feestje bouwen?’

Lana moest lachen om Steven zijn jeugdige enthousiasme. ‘Natuurlijk. We zullen morgen de voorbereidingen treffen’.

‘Ik moet werken en Steven moet naar school’, herinnerde Adam haar. ‘En jij blijft thuis, Lana’.

Zodra Steven de deur achter zich dichtgetrokken had, draaide Lana zich naar Adam, er blonken tranen in haar ogen. ‘Ik vind het niet erg om hier alleen achter te blijven, maar ik ben wel bang om te gaan slapen! Ik wil die pijn nooit weer voelen! Wat als ik nog eens over die bevalling ga dromen?’

‘Rustig maar. Ga maar lekker liggen’, probeerde hij haar gerust te stellen, ‘en ik zal een kalmerend middeltje voor je halen. Ik garandeer je als je die neemt dat je geen dromen meer zult hebben’.

‘Echt waar? En kan ik die dan iedere nacht nemen?’

Adam fronste zijn wenkbrauwen, hij wist dat ze zich heel goed bewust was van de bijwerkingen van kalmerende middelen en dat je er spaarzaam gebruik van moest maken.

‘Ik maak maar een grapje. Maar ik wil niet nog eens zo’n droom hebben. Zullen we morgen in mijn flatje slapen?’

Adam knikte. ‘Steven ook?’

‘Natuurlijk – hij kan op de bank slapen’.

‘Mooi zo. Ik wil hem hier liever niet alleen laten, met alles wat er momenteel gebeurd…ik ben zo terug’.

Toen hij terug kwam, nam Lana het tabletje in en gingen ze beiden weer liggen. Ze hielden elkaar stevig vast.

‘Adam’, fluisterde Lana in het donker.

‘Wat is er, schatje?’

‘Ik wil je graag over mijn droom vertellen, voor ik dingen vergeet’.

‘Okay’.

‘De buurman van Elizabeth en James, Robert Huppeldepup… hij heeft Elizabeth gedwongen om met zich mee te gaan om bij zijn zieke vrouw te kijken. Ze was zo vies, dat het goed zou kunnen dat ze daar ziek van was. En hij sloeg Elizabeth tegen de grond. Zodra ze zijn vrouw schoongemaakt en behandeld had, smeet hij haar weer op zijn wagen en zette haar af aan het begin van onze…eh, jouw oprijlaan. Ze was al in de eindfase van de bevalling aanbeland toen ze naar het huis moest lopen. James zag haar en droeg haar naar binnen en toen maakte je me wakker. De pijnen waren toen zo verschrikkelijk dat ik dacht dat ik, ik bedoel, dat ik dacht dat ze doodging…’

Adam trok Lana dicht tegen zich aan en zij begon opnieuw te huilen. ‘Ik kan me niet voorstellen dat ik me uren door die bevalling heen moet vechten, alleen maar om vervolgens twee doodgeboren kindjes te hebben…’

‘Shhh, stil maar…het ging niet over jou, weet je nog?’

‘Ja, maar het is zo zielig!’

‘Dat ben ik met je eens. Zullen we het nu over leuke dingen gaan hebben?’

‘Zoals?’

‘Zoals dat we gaan trouwen en hoeveel kinderen we willen…’

‘Je bedoeld òf we kinderen zullen hebben? Het kan nog steeds zo zijn dat ik… HIV geïnfecteerd ben…weet je nog?’

‘Dat is niet zo. Dat zal niet gebeuren. Het komt allemaal wel goed..’ Adam hield op met praten omdat dat Lana in een diepe slaap gevallen was. Hij luisterde een poos naar haar diepe, regelmatige ademhaling en hoopte dat er even geen nieuwe kink in de kabel kwam, tot hij uiteindelijk ook in slaap viel. De laatste paar dagen hadden ook bij hem sporen nagelaten, hij was van zijn leven nog nooit zo moe geweest.

James liep naar zijn vrouw toe, die als een prachtig standbeeld in positie bleef. Hij liet zijn vingers voorzichtig over de roze striemen glijden. Zoals hij al vermoedde, bij het ontbreken van berouw in haar ogen, waren ze niet lang blijven zitten. Misschien moest hij overwegen haar vandaag harder te straffen. Wat zou er nodig zijn om ervoor te zorgen dat ze de volgende keer de verleiding zou weerstaan? Hij snapte er echt niets van waarom ze het weiland ingegaan was en de stier uitgedaagd had door als een bezetene met die gekke plantjes die ze in haar hand hield, te zwaaien.

James slaakte een diepe zucht. Hij alleen was verantwoordelijk voor haar gedrag, omdat zij zelf geen notie scheen te hebben van consequenties en haar eigen veiligheid. Als hij haar niet goed in de gaten zou houden, dan zou haar impulsiviteit haar waarschijnlijk snel in de problemen brengen. Met dit in gedachte deed hij zijn arm naar achter en sloeg haar op haar rechterbil, en wachtte tot een rode handafdruk verscheen. KLETS! Hij sloeg op de andere bil, waar het zelfde effect optrad. Toen begon hij haar snel achter elkaar te slaan ervoor zorgend dat hij geen plekje van haar billen oversloeg. Elizabeth kreunde een paar keer van de pijn, maar bleef netjes in de juiste houding zitten. En hoewel hij haar gehoorzaamheid op prijs stelde, realiseerde hij zich dat de straf tot nu toe niet veel indruk maakte. Het was tijd voor andere maatregelen.

Het hart van Elizabeth ging sneller slaan toen ze hoorde hoe James de kast open maakte. Hij pakte de paddel! Hij had haar al een behoorlijk pak op slaag gegeven aan haar bips te voelen, waarom nu ook nog de paddel?

‘Elizabeth’, zei James. ‘Vertel me eens waarom je gestraft wordt’.

‘Omdat ik het weiland van de stier ingegaan ben?’, vroeg ze met trillende stem.

‘Ja. En omdat je de stier uitgedaagd hebt’.

‘Hoe bedoel je?’

‘Elizabeth, je ging die wei in om de stier uit te dagen, zonder dat je aan het leven van onze baby’s gedacht hebt!’ Nadat James dit gezegd had, liet hij de paddel met een harde klap op haar bips neerkomen.

Elizabeth gilde het uit van de pijn voordat ze zei, ‘Nee! James, ik ging alleen maar ‘Woundwort’ plantjes plukken – die zijn zo moeilijk te vinden! En toen werd ik door een horzel belaagd! Ik raakte in paniek om probeerde hem met de plantjes weg te slaan!’

James stopte met slaan. ‘De wat plantjes?’

‘Ik had ‘Woundwort’ plantjes nodig – ze zijn heel zeldzaam, en ik had niet meer. We hebben ze nodig om infecties te voorkomen als iemand zich verwond’.

‘Waarom heb je dan niet aan iemand anders gevraagd om ze voor je te plukken?’

‘Omdat…ik was bang dat iemand zich zou bezeren voordat iemand tijd had om die plantjes voor me te halen. En de stier was aan de andere kant van het weiland omdat de koeien daar naar binnen gelaten werden – ik was van plan snel naar binnen te gaan, de plantjes te plukken en weer te maken dat ik wegkwam. Maar toen stak die horzel me’.

‘Waar?’, vroeg James, die opeens op zijn hoede was. Hoewel hij Elizabeth het liegen jaren geleden al afgeleerd had, wist hij dat ze de dingen af en toe flink kon overdrijven.

‘In mijn nek’. Elizabeth verliet haar houding om haar haar over haar schouder te kunnen trekken.

‘Ik zie het’, zei James, toen hij zich voorover boog om de wond te kunnen zien. ‘De angel zit er nog steeds in. Blijf stil zitten’. Met een snelle beweging van zijn vingernagels, verloste hij haar van het kleine bruine puntje, terwijl zij het uitgilde van de plotselinge, scherpe pijn. ‘Dat weiland inlopen was heel dom van je’, liet hij haar weten, ‘maar het doet me deugd te weten dat je die stier niet met opzet stond uit te dagen zoals ik aanvankelijk gedacht heb’.

‘Het spijt me’, liet  ze nog een keer weten, en hield vervolgens haar adem in voor de volgende klets met de paddel.

James stond in zichzelf te overleggen of ze nu nog meer straf verdiende of niet. In plaats van dat ze een dom en gevaarlijk spelletje had gespeeld, had ze haar leven en dat van haar ongeboren kinderen gewaagd, uit het belang van het voorkomen van wondinfecties. Een begrijpelijke maar overbodige reden, omdat ze iemand anders had kunnen vragen het te doen. Hij wilde niet dat ze nog eens zo’n beoordelingsfout zou maken. Toen hij dit besloten had, liet hij de paddel nog twintig keer hard op haar opgestoken billen neerdalen. Elizabeth huilde in het kussen.

Toen hij ophield, lag ze stilletjes te huilen, terwijl hij haar huid bekeek. Het was genoeg voor vandaag…Hij tikte met de paddel tegen de binnenkant van haar dijen en ze deed ze verder uit elkaar. Een en ander resulteerde in het tentoonstellen van haar intieme delen. Als reactie hierop voelde hij zichzelf stijf worden. Opeens leek niets belangrijker dan bezit van haar te nemen. In hun tijd was het zo geregeld dat een vrouw te allen tijde haar man zonder te klagen gehoorzaamde.

Elizabeth voelde zijn hand tussen haar benen. Het kwam niet vaak voor dat hij een straf combineerde met een vrijpartij. Hij zag dat als een beloning voor haar, een beloning die ze niet verdiende. Maar deze keer draaide hij haar om, schoof een paar kussens onder haar billen en schoof zijn stijve lid bij haar naar binnen. Terwijl hij de tranen van haar gezicht kuste, bewoog hij zich ritmisch in en uit haar lichaam. Deze keer wilde ze het uitgillen van plezier. Der hitte van haar bips zorgde ervoor dat de passie nog hoger opgedreven werd. Ze concentreerde zich op zijn grijze ogen en zag dat hierin de zelfde soort gevoelens weerspiegeld werden. Ze bleef hem gebiologeerd aankijken, voor heel langzaam de wereld om hen heen verdween…

Adam keek omlaag naar de steeds wisselende gezichtsuitdrukking van Lana. Hij was wakker geworden van haar huilen, dat niet lang daarna veranderd was in kreunen van genot. Nu zag ze eruit alsof ze ieder moment klaar kon komen. Hij bleef gefascineerd toekijken.

‘Oh, God! James! James!’, riep ze opens, terwijl haar lichaam verkrampte en haar handen de randen van het bed vast grepen of haar leven ervan af hing. Toen ontspande ze hoewel haar lichaam als een blad aan de boom bleef trillen. ‘James’, fluisterde ze, ‘kom nog een keer in me. Alsjeblieft, James…’

Lana voelde zich voldaan en ging op haar zij tegen hem aanliggen. Zijn arm stevig om haar middel. Ze voelde zijn stijve lid hard tegen haar billen aandrukken. Ook al wist ze dat ze geslapen had, het gevoel hem in zich te voelen stond vers in haar geheugen, het was een gepassioneerde vrijpartij geweest.

Ze ging rechtop zitten. Ze was nu helemaal wakker en keek naar het knappe gezicht van Adam. Er was helemaal gaan James – die bestond alleen in haar wildste dromen. Zelfs in het schemerlicht leek Adam op een oude godheid die op aarde neergedaald was. Hij was veel knapper dan James. Ze hield zo veel van hem dat haar hart er pijn van deed. Hoe kon ze in haar droom zo intens op James gereageerd hebben? Ook al was ze Elizabeth in haar droom, ze voelde de pijn levensecht, evenals de liefde en het heftige orgasme. Ze had James in zijn ogen gekeken en wist dat ze van hem hield. Ze herinnerde zich hoe hij haar een pak slaag gegeven had. Ze herinnerde zich de pijn van de paddel waarmee ze hard op haar bips geslagen was. Het was moeilijk om in de houding te blijven zitten die hij van haar verlangd had! James, lachte ze in zichzelf…

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Lana voelde zich nu erg schuldig omdat ze hem met een van zijn voorvaderen bedrogen had! De dromen waren zo levensecht, zo krachtig dat het steeds moeilijker te geloven was dat deze uit haar eigen onderbewustzijn afkomstig waren. Ze kon het ook niet langer aan de pijnstiller wijden, want die had ze gisteravond niet meer genomen. Maar ze herinnerde zich dat ze tijdens haar opleiding tot verpleegkundige eens gelezen had dat een trauma levensechte emotionele dromen kon voortbrengen die lichamelijke sensaties konden veroorzaken. Als de onverklaarbare wetenschap van de geneeskrachtige planten er niet geweest was, dan zou ze kunnen geloven dat haar eigen emoties haar parten speelden. Maar hoe kwam ze aan die wijsheden over kruiden?

Natuurlijk! Lana voelde zich plotseling enorm opgelucht, toen ze zich herinnerde hoe ze eens een workshop had bijgewoond over natuurlijke medicamenten – het had een hele dag geduurd en de spreker was zowel interessant als onderhoudend geweest. Zij en Elaine hadden aan zijn lippen gehangen en meegedaan in alle demonstraties. Maar ze waren het prompt allemaal vergeten, omdat het geen examenstof betrof. En dus, had haar eigen onderbewustzijn deze informatie opgediept en in haar dromen geïntegreerd.

Nadat ze zichzelf van de spoken en geesten bevrijd had, liet Lana zich naar de zijkant van het bed glijden, stond op en deed de ochtendjas van Adam aan. Ze liep naar de badkamer, ging op het toilet zitten en realiseerde zich vervolgens dat haar enkel geen pijn meer deed. Haar hand schoot naar haar sleutelbeen en was bijna opgelucht dat het schrijnde toen ze hier een beetje op drukte. Haar enkel was kennelijk slechts licht gekneusd geweest, en Adam had het goed behandeld met ijspakkingen en een drukverband. En nu was het hersteld. Ze glimlachte in zichzelf, stond op en liep voorzichtig naar de studeerkamer.

Voor de tweede keer die nacht trof Adam Lana achter de computer aan. Ze was met een hand bezig iets te typen. Hij schraapte zijn keel toen hij naar binnen stapte.

‘Oh, hoi Adam, ik was net bezig op te schrijven wat er in mijn dromen allemaal gebeurd is’, liet Lana hem weten.

‘Wat?’, vroeg hij en ging achter haar staan om over haar schouder te kunnen kijken.

‘Ik ga er van uit dat als ik het allemaal opgeschreven heb, ik niet meer van die levensechte dromen heb’.

‘Hoe dat zo?’

Lana zuchtte. ‘Het moge duidelijk zijn dat het een emotionele reactie is op mijn val van de trap. Mijn onderbewustzijn is zich in mijn dromen aan het afreageren. Wanneer ik het allemaal op papier zet, dan houden de dromen misschien op of worden op zijn minst wat minder interactief…’

‘Je had vannacht een orgasme in je slaap – dat noemden we vroeger een natte droom’, zei Adam.

Lana keek hem verrast aan. ‘Hoorde je me, Of zag je me?’

‘Ik werd wakker van je, je huilde en later riep je, James, James, James’.

‘Oh, mijn God’, mompelde Lana en liet haar hoofd op haar goede arm zakken. ‘Het was zo verdomd levensecht, ik voel me schuldig, net alsof ik je bedrogen heb! Ik zag hem, Adam. Hij bedreef de liefde met me. Ik heb het grootste voorstellingsvermogen van de wereld! Dat is ook een reden waarom ik dit allemaal opschrijf – misschien wordt het wel een bestseller’, glimlachte ze.

‘Wat zijn dat allemaal voor briefjes?’, Adam wees naar de handgeschreven kattenbelletjes die ze eerder allemaal uitgestald had.

‘Alles wat ik tot vannacht niet van kruiden wist. Ik werd tijdens de eerste droom wakker als een kruidenexpert…ik ben toen op zoek gegaan op het internet. Alles wat ik opgeschreven had, bleek waar te zijn’.

Lana keek Adam onderzoekend aan, en hoopte dat hij niet dacht dat ze helemaal gek geworden was.

‘Maar hoe kun je dat nu allemaal in een droom leren?’

‘Daar ben ik inmiddels achter’. Lana vertelde hem van de workshop en hij was het met haar eens dat het een goede verklaring zou kunnen zijn.

‘Goed, ik moet over een half uur al opstaan om naar het werk te gaan’, herinnerde hij haar, ‘Ik denk dat jij maar lekker thuis moet blijven; jij hebt ook niet veel slaap gehad’.

‘Dat is goed’. Lana stond op en zag hoe hij licht verbaasd keek. Hij trok haar tegen zich aan en knuffelde haar. Zij genoot van het gevoel van zijn sterke armen om hem heen en zijn inmiddels bekende geur, toen ze haar hoofd op zijn schouder legde. ‘Jij bent de baas. Ik blijf vandaag thuis’.

‘Ga nu maar mee naar bed’

‘Met tegenzin sloeg Lana haar bestand op, sloot alle internet schermen af en sloot vervolgens de computer af, terwijl Adam geduldig op haar stond te wachten. ‘Ik ben zo bij je – je hoeft hier niet op me te wachten’, liet ze hem weten.

‘Ik zal je naar bed dragen’.

‘Oh! Adam, mijn enkel is weer beter!’

‘Wat?’

‘Hij is weer beter! Is het niet wonderbaarlijk?’ Lana achterover zitten en stak haar voet naar hem uit. Hij onderzocht deze voorzichtig, maar alles voelde normaal aan.

‘Dit is zeker wonderbaarlijk. Ik dacht dat het weken zou duren voor dit genezen zou zijn. Toch wil ik dat je het rekverband er weer om heen doet, gewoon voor het geval dat’.

‘Ja, Adam’, antwoordde ze met een brutale grijns.

_____________________

Toen Adam later die ochtend naar het werk vertrok, lag Lana eindelijk diep in slap. Dit keer werd haar rust niet door dromen verstoord. Hij maakte haar niet wakker om haar gedag te zeggen. Ze sliep een gat in de dag en voelde zich daarna voor het eerst sinds tijden kiplekker.

Nadat ze haar medicijnen met water ingenomen had, ging ze wel een uur lang zitten typen, totdat ze uiteindelijk haar arm uit de mitella haalde en met beide handen ging zitten typen. Zolang ze met maar met haar rechter elleboog op het bureau leunde, stond er geen druk op het sleutelbeen. Tegen de tijd dat ze klaar was, wat het al in de namiddag en scheen de zon tussen de gordijnen door. Ze besloot een wandelingetje te gaan maken om de broodnodige beweging te krijgen. Het voelde heerlijk om gewoon weer op haar benen te kunnen lopen! Ze wikkelde haar enkel in het rekverband en deed een paar lagen kleren aan, vooral shirts van Adam, en daar overheen een warme jas.

Lana liep eerst langzaam en vervolgens wat steviger toen de prachtige natuur rond het huis haar in zijn greep kreeg. Achter de schuur waren verschillende stukken land. In de meeste stond het gras een halve meter hoog. De stukken land waren van elkaar afgegrensd door oude hekwerken.

Toen ze verder liep en de begroeiing steeds dichter werd, ervoer ze een déjà vu. Er waren echter geen paden en al snel waadde ze door de hoge begroeiing. Ze vroeg zich af waarom er niet meer bebouwing aanwezig was. Op een landgoed van deze omvang zou men verwachten dat er meer gebouwen te vinden waren. Wat was er bijvoorbeeld gebeurd met de behuizing van het personeel? Het koelhuis, de werkplaats, de gebouwen voor de opslag – waar waren ze allemaal gebleven? Had een van de recente voorvaderen van Adam deze laten weghalen? Of had er brand gewoed?

Lana zag op een paar honderd meter iets wat op een gebouw leek. Het lag op de rand van het bos. Ze liep er naar toe, haar weg zoekend tussen de hoge begroeiing en bossage door. Toen ze dichtbij kwam, kon ze zien dat het een klein hutje was. De houten wanden ervan met klei en leem besmeurd. Ze hoorde het geknersp van de leren scharnieren toen de houten deur door de wind werd open geblazen. Tenminste, ze hoopte dat het door de wind kwam. Ze liep ernaar toe en stapte voorzichtig naar binnen. Even bleef ze staan om haar ogen aan het donker te laten wennen.

Een kleine handgemaakte tafel en twee stoelen stonden langs de muur. Tegen de andere muur stond een ouderwets bed zonder matras. In de hoek stond een gietijzeren fornuis met een pot van aardewerk erop. Alles was bedekt met een dikke laag stof, waar er waren geen spinnenwebben te zien. Lana voelde een sterke aandrang de boel schoon te maken en alles in bewoonbare staat te brengen. Ze had geen idee waar het ooit voor gebruikt werd, maar was ervan overtuigd dat het een historische waarde vertegenwoordigde. Lana zette haar wandeling voort en liep langs de rand van het bos. Na een poosje kwam ze bij een houten hek dat een groot weiland afschermde. De bovenste planken waren op veel plaatsen ingezakt, maar de meeste waren nog intact. De herinneringen van haar droom kwamen terug, en ze stelde zich voor hoe ze zich langs het hek probeerde te wurmen – het zou mogelijk moeten zijn. Ze probeerde het niet, want het zag er eng genoeg uit…het werd al laat, ze moest terug naar huis.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Er spookten allerlei vragen door het hoofd van Lana toen ze langs de bosrand liep. Na een kwartier lopen herkende ze niets meer om zich heen. Er stonden geen elektriciteitsmasten, geen billboards, geen routeaanduidingen, alleen maar land dat tegenwoordig niet meer in gebruik was. Er waren geen paden en ook geen gebouwen waarop je je kon oriënteren. Lana keek naar haar voeten. Zou het gras en de planten niet geplet zijn waar ze langs gelopen was? Achter zich kon ze een smalle streep zien waar het gras een beetje platgelopen was. Ze besloot hierlangs terug te lopen. Jammer genoeg was het al snel onmogelijk te bepalen waar ze precies langs gelopen was. Lana had geen mobiele telefoon en ook geen kompas. Behalve de zon had ze geen enkel hulpmiddel om zich op te oriënteren. Ze voelde zich een enorme oen. Ze wist te bedenken dat als de zon achter haar stond toen ze aan deze ongeplande wandeling begon en dus liep ze er nu maar recht op af. Ze dacht dat ze op zijn minst nog twee uren tijd had voor de zon onder zou gaan, dus ze zou het huis wel terugvinden. Desnoods een straat of een huis in de omgeving…

_____________________

Toen Adam thuis kwam, was Steven in de keuken bezig met zijn huiswerk. De hele tafel lag vol met boeken.

‘Ha kerel, heb je hulp nodig?’

‘Nee’, antwoordde Steven, die even vluchtig opkeek. ‘Nog een klein stukje en dan ben ik klaar’.

‘Heb je Lana gezien?’

‘Nee. Ik denk dat ze nog ligt te slapen?’

‘OK. Bedankt’. Een snelle zoektocht in zijn vleugel van het huis, leverde echter op dat daar niemand te vinden was. Nadat hij door het hele huis haar naam geroepen had, had Adam geen idee waar hij Lana verder moest vinden. Haar auto stond voor het huis, daar kon ze dus niet mee op pad zijn. Ze had ook niet een briefje achtergelaten. Steven was inmiddels komen helpen met zoeken, en ze stonden beiden met een vragend gezicht bij de voordeur.

‘Denk je dat ze een wandeling is gaan maken?’, vroeg Steven.

‘Hoelang ben jij al thuis?’

‘Ongeveer twee uren’.

‘Dan is het een hele lange wandeling. Tenzij ze verdwaald is?’

Ze keken elkaar even aan, pakten vervolgens ieder een zaklamp en stapten naar buiten. Adam liep de garage in om een paar walkietalkies te pakken. Nadat hij de batterijen vervangen had liepen ze naast elkaar naar de oude schuur.

______________________

Nadat zee en half uur lang door de open velden gelopen had, stuitte Lana op een beek. Ze kon er niet overheen komen en was dus gedwongen haar weg langs de beek te vervolgen, in zuidwestelijke richting. Een poosje later stuitte ze op een gebied met dichte doornstruiken, waardoor ze gedwongen was haar reis in westelijke richting voort te zetten. Sinds een poosje deed haar enkel weer zeer en ze liep nog op pure wilskracht. Ze hield zichzelf herhaaldelijk voor dat ze niet van plan was hier de nacht door te brengen en dat ze maar beter snel de weg moest vinden. De zon verdween achter de bomen, ze kon er zo nu en dan nog een glimpje van opvangen. Ze was blij dat ze zich warm aangekleed had.

Ze hield even stil toen ze geluid hoorde door het geluid van de vallende bladeren door. Auto’s! Haastig liep ze in de richting van het geluid, de pijn in haar enkel negerend. Het duurde niet lang voor ze op de weg was, waar ook het huis van Adam aan stond. Nu zou het niet lang duren voor ze thuis zou zijn…

______________________

Adam en Steven gingen bij de schuur ieder een kant op. Adam zag dat iemand niet zolang geleden in de oude schuur geweest was, vanwege de verse voetstappen op de stoffige houten vloer. Hij kon Steven in de verte om Lana horen roepen. Na een half uur gezocht te hebben, riep hij Steven op met de walkietalkie en zei hem weer naar huis te komen. Lana zou nu toch wel weer thuis zijn?

Maar toen hij weer bij het huis kwam, was alleen Steven daar.

‘Waar zou ze verder nog kunnen zijn?’, vroeg de jongeman zich af.

‘Ik heb geen idee’, gaf Adam toe. ‘Maar als ze er om tien uur nog niet is, dan bel ik de politie met de vraag ons te helpen zoeken’.

‘Misschien is ze naar het winkelcentrum gelopen?’

‘Ze heeft toch een auto? Ik kan me niet voorstellen dat ze is gaan lopen’.

‘Tja, jeetje, Adam, we kunnen toch niet gewoon niets doen? Laten we er in jouw auto op uitgaan om te kijken of we haar kunnen vinden’.

Adam haalde zijn schouders op. ‘Ja, natuurlijk. Ik ben ook veel te ongerust om hier maar rustig te gaan zitten afwachten’.

‘Zei je dat je op de zolder gekeken had?’

‘Ja. Daar is ze niet. Bovendien denk ik niet dat ze daar na de laatste keer nog een keer naar toe gaat’.

Steven glimlachte. ‘Daar heb jij wel voor gezorgd, huh?’

Adam zuchtte, ‘Steven…ik weet niet precies hoe ik dit moet zeggen, maar ik wil niet dat je een verkeerde indruk hebt. Wat ik er aan gedaan heb…was uit liefde en bezorgdheid om haar welzijn. Begrijp je dat?’

De jongeman knikte en zijn gezicht stond serieus. ‘Ik begrijp het. En ik weet dat je heel veel van haar houdt. Maar wanneer we haar vinden, en dat zal vast en zeker het geval zijn, ga je het dan nog een keer doen? Ben je boos op haar?’

Adam keek hem onderzoekend aan. ‘Ik ben doodongerust. Ik ben bang dat haar iets overkomen is, zo alleen in de bossen. Als ik haar daarentegen gezond en wel gevonden heb, ja, dan ben ik boos dat je zo verschrikkelijk stom gedaan heeft en zal ik er voor zorgen dat ze zoiets niet nog een keer in haar hoofd haalt. Ik zal haar een pak op haar bips geven wat haar lang zal heugen, maar ik zal haar nooit op een andere manier pijn doen. Ze weet hoe ik te werk pleeg te gaan en ze is het daar mee eens. Het spijt me dat we jou daarmee lastig gevallen hebben. Ik denk dat we het beter geheim hadden kunnen houden. Dat is mijn schuld en daar biedt ik mijn verontschuldigingen voor aan’.

‘Het is al goed, Adam. Ik zie er helemaal geen kwaad in. Mijn moeder sloeg me altijd op mijn hoofd. Daar zat geen enkele liefde achter. Ik denk de voorkeur geef aan jouw ‘methode’ toen ik nog een kind was…misschien hebben sommige vrouwen er ook wel n baat bij, denk mik…ik heb het wel in oude films zien gebeuren’.

‘Nou goed, je zult het hier nooit zien gebeuren, maar het is niet ondenkbaar dat je nog eens iets zult horen. Het spijt me’.

Steven haalde nonchalant zijn schouders op, maar keek met samengeknepen ogen naar Adam. ‘Zolang je haar maar geen letsel toebrengt, Adam, dan zul je mij er niet over horen’.

Adam knikte verrast, pakte zijn sleutels en liep naar de deur, met Steven in zijn kielzog. De jongere van het stel hoorde de ander grinniken toen ze in de auto stapten.

‘Ik denk dat jij het best gaat redden, Steven’, zei Adam terwijl hij de motor startte. Ze waren de oprit nog niets eens afgereden toen ze Lana een paar meter verderop langs de kant van de weg zagen strompelen. Adam zette de versnelling in de vrijloop, sprong de auto uit en rende naar Lana. Hij tilde haar op en droeg haar terug naar de auto.

‘Ik ben verdwaald’, zei Lana, die haar goede arm om de nek van Adam geslagen had.

‘Godzijdank heb je de weg terug gevonden – waar ben je verdwaald? Op het landgoed?’, vroeg hij, terwijl hij haar op de achterbank zette. Hij ging achter het stuur zitten en keerde de auto.

‘Ja, ik ben naar buiten gegaan en langs de oude schuur gelopen en toen kon ik de weg terug niet meer vinden. En mijn enkel doet ook weer zeer’.

‘Dat verbaasd me niets. Zodra we thuis zijn zal ik er weer ijs op doen’. Adam parkeerde de auto vlak voor de deur.

‘Ik kan mezelf wel redden, Adam’, antwoordde ze, ‘ik ben niet invalide’.

Hij deed de auto op slot, draaide zich om, en keek haar streng aan, terwijl ook Steven de auto uitsprong en de deur dichtgooide. ‘Als ik jou was Lana, dan zou ik nu een beetje op mijn tellen letten. Waar dacht je eigenlijk mee bezig te zijn toen je zonder mobiele telefoon op zak op pad ging? Je vroeg erom, om te verdwalen en je mag van verdomd veel geluk spreken dat je niets overkomen is’.

‘Ik kan mezelf niet wassen’, zei Lana, die alleen in haar ondergoed in de badkuip stond. Ze ging op de rand zitten en draaide de kraan aan.

‘Doe er niet teveel water in’, zei Adam haa.

‘Ik weet het…de brace mag niet nat worden.

Adam boog zich naar haar toe en kuste haar, hij liet zijn tong over haar onderlip glijden en knabbelde er zachtjes op. Haar lichaam reageerde onmiddellijk met aangename tintelingen.

‘Ik voel me net het hondje van Pavlov’, zei ze, terwijl ze opstond.

‘Hoezo?’

‘Ik raak altijd onmiddellijk opgewonden als je me zoent’.

‘Liefje, ik hoef alleen maar naar je te kijken om opgewonden te raken…’, hij liet zijn blik naar de gleuf tussen haar borsten glijden, die omzoomd werd door haar witte bh met kantjes.

Hij liet zich op zijn knieën vallen, liet een hand naar haar rug glijden, maakte haar bh los en begon haar vervolgens zachtjes te kussen van haar nek tot haar borst.

Ze kreunde zachtjes, liet haar vingers door zijn haar glijden en trok haar stevig tegen zich aan zodat hij zijn tong over haar tepel kon laten glijden. Haar buik begon te kriebelen en toen hij zijn hand op haar andere borst legde en deze begon te strelen en te kneden, viel ze bijna van het randje van het bad af.

Zijn lippen zochten de hare en ze smolten samen in een hartstochtelijke kus. Opeens strekte hij zijn arm om der kraan uit te kunnen zetten. Hij nam haar in zijn armen en liet haar voorzichtig op de grond zakken. Met haar geode hand duwde Lana zijn overhemd omhoog en liet hem in een beweging uitglijden. Terwijl ze toekeek, duwde hij zijn spijkerbroek over zijn gespierde bovenbenen omlaag. Een grote bobbel werd zichtbaar in zijn zwarte boxershorts.

‘Als ik naar je kijk, raak ik nog meer opgewonden’, constateerde ze en strekte haar arm naar hem uit. Hij kwam over haar heen liggen en kuste, terwijl hij op een elleboog steunde, haar oogleden en wangen. Zij liet haar hand naar zijn kruis glijden en streelde hem zachtjes. Er ging een golf van opwinding door haar heen toen hij zijn vingers in haar broekje liet glippen en haar natte lipjes vond. Alle pijntjes waren op slag verdwenen.

Lana slaagde erin zijn short ver genoeg omlaag te schuiven om zijn stijve lid te vinden. Ze greep hem beet en begon hem langzaam op en neer te bewegen. Terwijl hij haar dicht bij haar met zijn hand hoogtepunt bracht, stelde ze zich voor hoe hij bij haar binnen drong. Ze kon zichzelf horen hijgen en kreunde af en toe luidop. Precies op het moment dat haar lichaam begon te trillen, ging hij op zijn knieën zitten, deed haar broekje uit, scheurde de verpakking van een condoom open en deed deze om.

Lana zag hoe zijn spieren zich spanden en ontspanden en glinsterden in de vochtige atmosfeer van het hete bad. Wederom dacht ze dat ze nooit eerder iets gezien had wat nog erotischer was. Toen kwam hij op haar liggen, zijn lid tegen de ingang duwend, zijn sterke armspieren aan weerszijden van haar gezicht. Ze rook zijn mannelijke geur. Toen voelde ze een intense maar heerlijke druk op het moment dat hij naar binnen gleed, centimeter voor centimeter tot zijn schaambeen haar venusheuvel raakte. Lana hijgde toen hij nog harder duwde en liet haar vingernagels over zijn rug glijden toen hij dieper in haar gleed. Nog voor hij zich weer terug kon trekken, kwam ze klaar, haar spieren trokken zich rond hem samen. Ze kneep haar ogen samen, waardoor zijn beeld vervaagde. Ten slotte zag ze niets anders dan lichtflitsen, terwijl haar lichaam schokte door haar orgasme.

‘Lana’, hoorde ze van heel ver. Toen haar blik weer scherper werd zag ze de groene ogen van Adam die gevuld waren met vermaak en een vleugje bezorgdheid.

‘Hee’, glimlachte ze. Ze voelde dat hij nog steeds diep in haar zat.

‘Gaat alles goed met je?’

‘Mmmm…ja’. Lana voelde zijn strakke bil onder haar hand en kneep er hard in.

‘Denk je dat je dit kunt hebben?’. Hij trok zich langzaam terug en duwde vervolgens weer naar binnen. Golven van genot schoten door haar lichaam.

‘Oh, ja…’

‘Je gaat toch niet flauwvallen, of wel?”

‘Hmmm…weet ik niet…kan me ook niks schelen…’Ze hield haar adem in toen hij steeds sneller begon te bewegen. Ondanks haar eerdere orgasme, bleef haar lichaam reageren, ze omvatte zijn lid. Ze duwde haar onderlichaam omhoog, waardoor een golf van pijn door haar enkel schoot. Ze negeerde het en kwam hem bij iedere stoot tegemoet, tot zijn lichaam boven haar verstrakte en hij luid begon te kreunen. Ze keek door haar bijna dichtgeknepen ogen naar hem en voelde hoe ze door de liefde vervuld werd voordat ze opnieuw een krachtig orgasme beleefde.

‘Dat voelde zo goed…je moet wat voorzichtiger zijn’, zei hij en kuste haar in haar nek. ‘Als je steeds nieuwe dingen bedenkt, houd ik het niet veel langer dan een minuut vol’.

Lana liet haar nagels op en neer over zijn rug krassen en hij hijgde van genot. ‘Volgens mij heb ik niet eens een minuut nodig’, antwoordde ze. Je bent dus nog niet in gevaar’.

‘Het is la laat’. Adam kwam overeind en ging op zijn hurken zitten. ‘Kom, het bad in jij’.  Hij hielp haar overeind en ze liet zich voorzichtig in het water zakken. Het warme water voelde heerlijk aan. Het ontspande haar lichaam. Wat was ze graag languit in het water gaan liggen. Sommige dingen waren gewoon niet eerlijk…’

Adam stapte uit zijn broek en boxers en draaide zich om naar de spiegel. Hij deed zijn armen omhoog en rekte zich uit. Lana zag de spieren van zijn billen zich spanden. ‘Verdorie’, dacht ze, toen haar kruis begon te pulseren. Ze kon het bijna niet geloven dat haar lichaam zo snel al weer reageerde. Ze pakte een stuk zeep en begon verwoed haar benen in te zepen. Adam stapte de douchecabine in en niet veel later kwamen grote wolken stoom boven de deur uit.

Lana stelde zich voor hoe het warme water van de ingezeepte borst van Adam stroomde. Ze dwong zichzelf krachtig aan iets anders te denken, zoals hoe ze het de volgende dag op haar werk allemaal zou kunnen redden. Ze bedacht dat ze best met een kruk zou kunnen lopen, zolang het maar niet teveel druk op haar sleutelbeen zou zetten. Ze vroeg zich af wat Elaine er allemaal wel niet van moest denken. Het verbaasde haar eigenlijk dat ze Elaine nog niet gebeld had om het haar allemaal te vertellen. Elaine zou vast op haar teentjes getrapt zijn dat ze dat niet gedaan had. Ze zou vast een boodschap op haar voicemail hebben ingesproken en zich afvragen waarom Lana niet terugbelde. Lana besloot dat ze zodra ze het bad uit was ze haar berichtjes zou afluisteren. Met hernieuwde energie begon ze haar bovenlichaam in te zepen. Het water was inmiddels lauw geworden en dus draaide ze warme kraan open.

‘Aaaarggghh!’, hoorde ze vanuit de douchecabine komen. Lana barstte in lachen uit en draaide de warme kraan dicht. Toen Adam een paar tellen later naar buiten kwam en een handdoek van het rekje griste, lag Lana dubbel van het lachen.

‘J-je lijkt wel een meisje als je zo gilt!’, bracht ze met moeite uit tussen twee lachsalvo’s door, terwijl hij zich verwoed begon af te drogen. ‘Oh, wat is dat grappig!’

Adam lachte als een boer met kiespijn. ‘Niet boos worden, gewoon wraak nemen’, mompelde hij. Hij wikkelde de handdoek om zijn middel en keek naar zijn giechelende vriendin. Zijn gezicht verried geen emotie.

‘Je hebt het wel te pakken, zeg…’

‘Maar het was ook zo grappig!’ Lana haalde eens diep adem. ‘Doe de warme kraan open en je hoort gegil, doe de kraan weer dicht…maar ik denk dat je het van mijn  kant moet bekijken om het leuk te vinden…’

Adam glimlachte en ging op de rand van het bed zitten. ‘Ben je klaar om eruit te komen?’

‘Ja’. Hij hielp haar het bad uit en droogde haar af. Vervolgens liet hij haar alleen zodat ze zich klaar kon maken om naar bed te gaan. Toen ze even later haar tanden stond te poetsen, kwam ze er achter dat ze helemaal vergeten was haar haar te wassen. Vanaf haar veertiende had ze iedere dag haar haar gewassen. Nou ja, hield ze zich zelf voor, het moest maar wachten tot de volgende ochtend. Er waren al zoveel dingen anders als anders dat dit er ook nog wel bij kon. Tegen de tijd dat ze de slaapkamer in hinkelde, was ze helemaal vergeten dat ze nog berichtjes moest afluisteren

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Wat zat er in het juwelenkistje?’, vroeg Adam toen ze samen in bed lagen.

‘Ik weet het niet’, antwoordde ze slaperig, ‘geen van de sleuteltjes paste’.

‘Dan zal ik het morgen voor je openmaken’.

‘Goed…welterusten…’. Ze viel in zijn armen in slaap, veilig door zijn liefde en bescherming omringd.

_______________________________

Elizabeth liep behoedzaam over het met dauw bedekte grasveld. Iedereen sliep nog, en ze genoot van het gevoel van vrijheid wat ze momenteel voelde. Ze had geen paard meer gereden sinds James haar gestraft had voor haar roekloze rit, maar ze was in geen geval van plan het gevoel op te geven voor even één met de natuur te zijn. Ze hoorde een zoemend geluid. Ze draaide zich om en begon te lachen toen ze zag dat haar hondje, Jingles, achter een hommel aan zat. Ze ging op het gras zitten om naar het schouwspel te kijken. Ze trok zich niets van de natte rokken aan. Het kon niemand wat schelen dat ze haar kleren vuil maakte, zelfs James niet.

James had haar het hondje gegeven op de dag nadat hij haar zo ongenadig een pak slaag had gegeven. Hoewel hij zijn excuus gemaakt had, had hij in dezelfde zin gezegd dat hij precies hetzelfde zou doen als ze het waagde om nog eens alleen uit rijden te gaan. Ze geloofde wat hij zei. Ze kon er van op aan dat James altijd deed wat hij zei.

Ze was ervan overtuigd dat hun twee kinderen, John en Nellie, nog zeker twee uren zouden slapen. Zelfs als ze een keer vroeg wakker waren, dan stond Nancy, zoals altijd, voor ze klaar. Elizabeth voelde zich soms zelfs buitengesloten als het op de opvoeding van de kinderen aan kwam. James stond op het standpunt dat haar rol als zijn vrouw en minnares altijd op de eerste plaats stond. Ze vroeg zich af of de kinderen haar nog wel zouden herinneren als ze kwam te overlijden.

Met een zucht pakte ze haar mand en kwam overeind om meer wilde planten en kruiden te gaan zoeken. Ze had nog geen ‘Woundwort’ gevonden of ‘geneest alles’ zoals haar moeder het altijd noemde. Het groeide niet in haar eigen kruidentuintje. Toch zou ze binnenkort nieuwe moeten vinden want haar voorraadje was helemaal op. Wanneer de gedroogde bladeren op een open wond gelegd werden, ontstonden er geen infecties. Wanneer er thee van getrokken werd hielp het tegen allerlei kwalen, van een simpele verkoudheid tot koorts en diarree. Het was een van de belangrijkste kruiden in haar verzameling!

Elizabeth liep achter Jingles aan langs de rand van het bos, terwijl ze haar blik constant op de grond gericht hield. Ze hoorde hoe Tom de koeien lokte toen hij ze naar de wei bracht. Jingle rende alvast in hun richting. Hij genoot ervan om tegen ze te blaffen en naar hun benen te happen terwijl ze overstaken. De koeien probeerden hem zoveel mogelijk te negeren en zodra ze in de wei stonden te grazen, liet de hond hen met rust. Vrede in de natuur, dacht Elizabeth en lachte om het gedrag van de hond.

Ze  volgde een slingerend pad dat het bos inliep, en lette op of ze paarse of witte bloemen in het gras ontwaarde. Toen ze rode klaver zag staan, stopte ze om er wat van te plukken en legde de plantjes voorzichtig in haar mandje. Als je er thee van zette en het een beetje zoette, dan werkte het goed tegen hoesten en maagproblemen. De verse blaadjes en zaadjes konden goed in de salade. Elizabeth had hier altijd een flinke voorraad van, want ze behandelde er zowel het personeel als haar eigen gezin mee.

Toen ze het eind van de bosstrook naderde, keek ze om zich heen of ze de stier ook zag. Dit was verboden terrein voor haar en de kinderen, omdat de grote stier een hekel aan mensen had en het voorzien had op kleding, zeker op lange wapperende rokken. Elizabeth draaide zich om, om veilig langs het hek te lopen, toen ze een grote pluk paars ontdekte. Er stonden een aantal ‘geneest alles’ planten in de wei op een paar meter van het hek.

Haar hart ging sneller slaan toen ze bedacht welke consequenties het kon hebben als ze er snel heen zou rennen, de planten zou plukken om vervolgens weer snel terug te rennen. De stier stond helemaal aan de andere kant van het weiland, om daar, zoals iedere ochtend, de koeien te verwelkomen. Maar zelfs al was hij een flink eind uit de buurt, hij zou haar bewegingen kunnen zien en ruiken. Er was nu niets te zien – nu zou het mooi even kunnen. Ze zou natuurlijk ook aan James kunnen vragen of hij later de planten wilde gaan plukken, maar wat als vandaag iemand ziek zou worden? Ze had geen andere kruiden meer op voorraad om ontstekingen te kunnen behandelen. Omdat ze de verleiding niet langer kon weerstaan, zette Elizabeth de mand neer en wrong zich tussen het hek door. Met haar vijf maanden zwangere buik kon ze er maar nauwelijks langs. Gejaagd keek ze in alle richtingen en kroop vervolgens in de richting van de planten.

Terwijl ze zoveel plukte als maar in haar beide vuisten paste, landde er een klein geel beest op haar pols. Elizabeth gaf een gil van schrik terwijl ze de horzel wegsloeg. Het resulteerde er alleen maar in dat hij woedend rond haar hoofd begon te cirkelen. Ze sloeg met de planten in diens richting en begon achterwaarts in de richting van het hek te kruipen.

‘Elizabeth! Ga zitten! Nu!’ Ze schrok zich een hoedje toen ze het zachtjes uitgesproken maar de zeer dwingend klinkende woorden van James hoorde. ‘De stier ziet je; ga zitten!’ Ze liet zich direct op de grond zakken, angst joeg door haar lichaam terwijl ze zich zo klein mogelijk maakte. Ze voelde hoe de horzel haar achter in haar nek stak en kon maar ternauwernood een schreeuw van pijn onderdrukken. Ze hoorde hoe James over het hek achter haar klom en zag hem vervolgens luid schreeuwend het veld in rennen. Hij had zijn overhemd uitgetrokken en zwaaide hier wild mee in het rond. Vanuit haar positie kon ze de stier niet zien, maar hoorde hem woedend loeien toen James succesvol zijn aandacht getrokken had. Toen zag ze hem – hij daverde op volle snelheid in de richting van James. Toen ze overeind sprong en zich weer door de opening in het hek wrong, zag ze iets ongelofelijks. Op volle snelheid rennend, nam James een duik door de lucht in de richting van het hek. Hij scheerde over de anderhalve meter hoge hek en landde veilig aan de andere kant. De stier ramde op het zelfde moment met zijn kop tegen het hek. Elizabeth voelde de grond helemaal waar zij stond trillen, ze stond aan de andere kant van het hek, stok stijf stil, haar hand nog op het hek. Gelukkig hield het hek stand.

De opluchting was echter van korte duur, toen James met een woedend gezicht in haar richting liep. Hij stopte bij een wilg en begon er met zijn zakmes lange en omlaag hangende twijgen af te snijden. Zij knielde op de grond en deed ze in haar mandje. Zonder zich nog om de planten te bekommeren, vluchtte ze in de richting van het huis.

‘Elizabeth! Stop!’, hoorde ze hem achter zich roepen.’Ik raad je dringend aan te stoppen, anders geef ik je straks een pak slaag ten overstaan van iedereen in het huis!’ Maar ze dacht er niet eens aan om te blijven staan, haar gedachten waren alleen maar bij die twijg en haar bips. Maar het deed er ook niet zoveel toe omdat James haar al te pakken had voor ze zelfs nog maar het bos uitgerend was.

Hij greep haar bij een arm om haar tot stoppen ter dwingen, James draaide haar om en nam haar in zijn armen om te voorkomen dat ze zou vallen. Ondanks dat ze zich hevig verzette en naar adem snakte, liet hij haar binnen de kortste keren voor een op de grond liggende boomstam knielen. Hij rukte haar rokken omhoog en haar onderbroek naar beneden. James hield zich niet in toen hij haar met de twijg van de bovenkant van haar witte billen tot de bovenkant van haar bovenbenen sloeg. Met genoegen zag hij hoe er dikke rode striemen verschenen. Zijn vrouw schreeuwde het uit van de pijn, maar hij wilde van geen ophouden weten. Toen haar hele huid met striemen bedekt was, gooide hij de twijg aan de kant en begon haar met zijn blote hand te slaan.

KLETS! KLETS! ‘Mijn God, Elizabeth, je mag je zelf nooit weer zo in gevaar brengen!’, brieste hij, terwijl hij hard toesloeg. Hij zat nu op zijn knieën en had zijn linkerarm om haar middel. ‘Wat dacht je bij jezelf toen je besloot dat weiland in te gaan? Hoe vaak heb ik je wel niet gezegd dat je dat nooit mag doen? Als ik daar niet opgedoken was, had die stier je verpletterd! ‘Verdomme vrouw, ik zal je dit laten bezuren!’

Elizabeth snikte in de mouw van haar jurk en probeerde nog steeds een beetje tegen te stribbelen. James wist uit ervaring dat hij niet moest stoppen voor ze zich helemaal overgegeven had. Deed hij dat wel, dan zou ze haar les niet leren en met haar gedrag in herhaling vallen als de kans kreeg. Hij bleef haar de mantel uitvegen en haar hard op haar bips, tot ze uiteindelijk helemaal slap werd en alle verzet verdwenen was.

James nam haar in zijn armen en droeg haar terug naar het huis. Hij legde haar voorzichtig op het bed en drukte haar stevig tegen zich aan tot ze lag te slapen, de tranen op haar blozende gezicht bedroogd.

_______________________________

Lana werd wakker omdat Adam haar goede schouder aan het schudden was. ‘Lana, is alles goed met je?’, vroeg hij voor de derde keer.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Knipperend met haar ogen vanwege het felle licht aan het hoofdeind van het bed, stopte Lana met huilen en keek in het gezicht van Adam. ‘Ik…ik heb weer gedroomd’, zei ze. ‘Over James en Elizabeth’.

‘Het was maar een droom, liefje. Er is niets aan de hand’.

‘Ik…ze ging een weiland met een stier in om kruiden te plukken en werd bijna aangevallen door de stier en James sloeg me, eh, met een zwiepende twijg, het deed echt heel zeer!’

‘Bedoel je dat het nú zeer doet?’

‘Ja…vreemd hè?’

Adam ging rechtop zitten. ‘Draai je om’, zei hij.

Lana liet haar hand over haar platte buik glijden en voelde zich enorm opgelucht dat ze geen vijf maanden zwanger was. Ze draaide zich om en Adam liet zijn hand voorzichtig over haar blote billen blijden.

‘Doet het zeer?’, vroeg hij.

‘Nee’, zei ze opgelucht. ‘Ik denk dat het de herinnering aan de pijn geweest moet zijn’.

‘Er zijn ook geen striemen te zien’.

‘Nee, natuurlijk niet!’, riep Lana. ‘Het was maar een droom! Er kunnen helemaal geen striemen zijn!’, gromde ze en gaf een gil toen zijn hand hard op een van haar billen neerkwam.

‘En die is wel te zien’, zei hij en strekte zijn arm om het licht uit te doen.

Een paar tellen later begon Lana te grinniken, en hij drukte haar stevig tegen zich aan, haar warme billen tegen haar kruis. ‘Ik voel wat’, giechelde ze.

Toen Adam een paar minuten later op het punt stond in slaap te vallen, zei Lana zachtjes, ‘je hebt me op mijn billen gegeven omdat ik een grote mond had, terwijl je gezegd had dat je dat nooit zou doen’.

‘Dat was geen pak slaag, dat was gewoon een liefdesklapje’.

‘Je vind het wel leuk he, als ik een beetje tegen je loop te krengen?’

‘Ja. En als je dat doet, dan riskeer je liefdesklapjes’.

‘Ik dacht het niet’, mompelde Lana en duwde haar gezicht in het kussen.

Een poosje later, herinnerde ze zich de kruiden weer. Ze was opeens klaarwakker en ging rechtop zitten en realiseerde zich dat ze de precieze werking van de kruiden op kon noemen terwijl ze zich er nooit eerder in verdiept had. Ze hinkelde naar de badkamer, pakte pen en papier uit haar tasje om alle informatie die ze zich herinnerde op te kunnen schrijven. Toen ging ze met haar billen over de vloer schuivend op weg naar de studeerkamer.

Een half uurtje later trof Adam haar met een verdwaasde blik achter de computer aan. Het hele bureau lag vol met kleine briefjes.

‘Waar ben jij mee bezig?’, vroeg hij. Ze maakte een luchtsprong van schrik.

‘Verdomme Adam! Je laat me schrikken – ik hoorde je helemaal niet aankomen!’

‘Ga mee naar bed. Hoe lang ben je al op?’

‘Nog niet zo lang…Lana besloot hem niet te vertellen over de nieuw verkregen informatie. Het was te vreemd om het nu al met iemand te delen. Ze wist hoe de meeste plantjes eruit zagen, waar ze goed voor waren en hoe ze bewaard moesten worden. De websites die ze op internet gevonden had, hadden alles bevestigd. Ze had wel drie verschillende sites geraadpleegd om er zeker van te zijn. Maar Adam vroeg verder niets en ze liet zich door hem terug naar het bed dragen, waar ze nog wel een uur lang wakker lag, voordat ze uiteindelijk uitgeput in slaap viel.

_____________________________

Elizabeth pakte nog een babydekentje van de stapel die James meegenomen had uit de stad. Het was in de namiddag, en de kinderen deden hun middagslaapje. Ze had besloten meer tijd met de kinderen door te brengen, en daarom zat ze iedere middag rond deze tijd in de kinderkamer te borduren.

Toen ze de zware voetstappen van James op de trap hoorde, haastte ze zich via de overloop naar hun slaapkamer. Waren haar wangen rood genoeg? Waren haar lippen roze en uitnodigend? Zat haar haar goed? Impulsief trok ze de spelden eruit en begon de dikke bos haar uit te borstelen.

Zo trof James haar aan, Ze zag er beeldschoon uit. Haar bos zijdezacht haar hing los terwijl ze aan het borstelen was. Hij deed de deur van de slaapkamer dicht en bleef tegen de muur staan leunen om naar haar te kijken. Het was tijd voor de volgende fase van haar straf. Gisteren had hij haar een ongenadig pak slaag gegeven omdat ze het weiland ingegaan was, maar dat was niet genoeg voor wat ze allemaal gedaan had. Terwijl hij naar haar keek, veranderden de uitdrukkingen op haar gezicht constant. Hij zag dat geen van allen spijt, schuld of angst voor de straf uitdrukte. Zij dacht dat het allemaal al achter de rug was. Nou, mooi niet…

Elizabeth glimlachte naar haar man, die vast en zeker naar boven gekomen was omdat hij de liefde wilde bedrijven. Ze was er helemaal klaar voor, ze was iedere ochtend in bad gegaan, zoadat ze er klaar voor zou zijn als hij haar wilde. Die ochtend had ze voor de kersenhouten spiegel, die ze afgelopen jaar voor Kerst gekregen had, gestaan en had ze haar nek bijna verdraaid om naar haar billen te kunnen kijken. De striemen die door die afschuwelijke twijg veroorzaakt waren, waren al verbleekt tot vage strepen. Ze raakte ze aan – ze waren nog gevoelig maar deden geen pijn meer. Ook haar huid was niet beschadigd.

‘Elizabeth’, begon James, ‘Ik ben erg in je teleurgesteld na wat je gisteren gedaan hebt’.

De glimlach op het gezicht van Elizabeth verdween. ‘Nog steeds?’, wilde ze vragen, maar dacht dat het beter was dat niet te doen. ‘Ik weet het, James’, antwoordde ze. ‘En het spijt me heel erg’.

‘Ik hoop dat je niet denkt dat het bij het pak slaag van gisteren zal blijven’.

‘Nee, James’, loog ze. Het was niet bij haar opgekomen dat ze nog meer zou moeten boeten, maar hoe meer ze mee zou werken, hoe milder hij over het algemeen was.

‘Ik zal zorgen dat je dit nooit weer vergeet. Ik wil dat je deze week iedere dag op het bed gaat liggen, met je billen bloot’. James haalde zijn zakhorloge tevoorschijn en keek erop. ‘Iedere middag om precies twee uur, net als vandaag. Je knielt daar neer en denkt na over wat je gedaan hebt en hoe dom of dat was. Ik zal even later boven komen en je een pak slaag geven. Aan het eind van de week zal ik bekijken of je straf erop zit of dat er nog meer moet volgen’.

‘Ja, James’, mompelde Elizabeth, terwijl ze in de richting van het bed schuifelde. Ze ging met tegenzin op haar knieën zitten, schoof haar rokken omhoog en deed haar onderbroek naar beneden. De koele lentelucht kwam door het open raam naar binnen en streek langs haar blote bips, maar de huivering die door haar heen trok, was meer van opwinding dan van angst. Ze had het James nooit laten weten, maar niet zo lang geleden is deze houding haar gaan opwinden, haar billen en intieme delen tot zijn beschikking. Hoewel het ongemakkelijk ging voelen, had ze geleerd haar gewicht zo te plaatsen, dat het niet al te vermoeiend werd. Ze voelde niet langer schaamte of vernedering. Ze voelde zich sensueel en aan de blik die ze soms in zijn ogen zag, aantrekkelijk.

Als hij een instrument zoals de paddel of de mattenklopper of zoals nog niet zo lang geleden een twijg, dan was het een verschrikkelijke ervaring, waar ze een bloedhekel aan had. Maar een pak slaag met de hand? Ze beet op haar onderlip om een glimlach te onderdrukken. Zijn hand deed zeer, maar het deed nooit meer zeer dan ze kon verdragen. Vreemd genoeg zorgde het ervoor dat ze zich veilig en beschermd voelde. En het tintelen daar achter zorgde dat ze steeds meer naar hem verlangde…

‘Dat weet ik niet! Dat heb ik toch gezegd – ik werd bang!’ piepte Lana. ‘Je gaf geen antwoord en het begon koud te worden, en ik moest steeds aan spoken denken en toen ben ik je gaan zoeken!’

Adam begon met de borstel op zijn hand te tikken. Er liep een rilling over haar rug toen ze zich voorstelde hoe deze op haar tere billen zou neerdalen. ‘Het spijt me, Lana, ik kan er niet bij dat je naar aanleiding daarvan hebt besloten je veiligheid in de waagschaal te stellen. Als je werkelijk zo bang was, waarom ben je dan niet gewoon weggegaan?’

‘Ik maakte me zorgen om je! Ik wilde jullie hier niet alleen achterlaten’, zei Lana naar waarheid en hoopte van ganser harte dat hij haar zou geloven.

‘Dacht je werkelijk dat wij in gevaar waren? De waarheid, Lana!’.

‘Ja! Ik was bang, Adam! Je had moeten zeggen waar jullie mee bezig waren. Die muziek was angstaanjagend en de koude wind voelde alsof er geesten waren!’

Ze zag de twijfel in zijn ogen, waar kortgeleden alleen nog vastbeslotenheid te zien was. Lana slaakte een zucht van verlichting en ging toen verder, ‘Ik wist niet dat jij het raam opengedaan had, Adam. Ik wist ook niet dat je me niet zou kunnen horen omdat die grammofoon zo hard stond’.

Oh-oh, dacht ze, toen ze zag hoe hij zijn wenkbrauwen fronste. ‘Je hebt ons gezien!’, zei hij beschuldigend. ‘Je hebt het raam gezien, en de grammofoon – je bent helemaal de hoek om geweest, tot bij de koffers!’

‘Eh…ja…ik ben doorgelopen tot ik jullie gevonden had’.

‘Waarom heb je dan niet laten weten dat je daar was? Toen je zag dat we veilig waren?’

‘Omdat…’ Lana’s hart begon sneller te kloppen. Daar had ze geen weerwoord op. ‘OK, ik was opgelucht dat jullie in orde waren, maar ik wilde niet dat jullie zouden weten dat ik daar was’.

‘En dus probeerde je er stiekem vandoor te gaan zodat we niet zouden weten dat je daar geweest was’.

‘Ja’. Lana keek naar de grond en voelde de tranen in haar ogen branden. Nu was ze er gloeiend bij. ‘Het spijt…’

‘Niet zoveel spijt als je straks zult hebben. Zelfs al is het waar waarom je de zolder opgegaan bent, nadat je ons gezien had besloot je je veiligheid opnieuw op het spel te zetten’.

‘Nou ja, ik heb er nooit aan gedacht dat ik in gevaar zou kunnen zijn…’

‘Dat is precies wat ik bedoel. Je hebt nergens bij stil gestaan. Je hebt maar wat gedaan, zonder bij de risico’s stil  te staan’. Adam begon heen en weer te ijsberen terwijl hij met de borstel in zijn hand tikte.

Toen ging hij voor haar staan en zei, ‘Ik geloof wat je daarnet tegen me gezegd hebt. Als je wat gezegd had toen je ons zag, zou ik je op dat moment ook geloofd hebben.’

Lana keek naar hem op. ‘Ik denk dat die pijnstillers invloed hebben op mijn beoordelingsvermogen’, probeerde ze.

‘Nou, misschien helpt het ook wel de pijn van dit ding te verzachten’, plaagde hij. Hij boog zich voorover en gaf haar een kus op haar mond. Ondanks dat ze zich realiseerde dat haar bips binnen de kortste keren in brand zou staan, werd Lana overspoeld door een keur aan gevoelens. De blik in zijn ogen was nu vertrouwenwekkend, liefdevol en zelfs vriendelijk. Zijn aftershave verleidde haar, ze ademde zwaar en drukte haar lippen stevig tegen de zijne. Uit de haard klonk een zacht fluitend geluid omdat de wind door de schoorsteen blies. Op dat moment bestond niets meer, verdwenen alle gedachten aan heden en verleden. Ze liet zijn blik over zijn brede schouders en sterke bovenarmen gaan. Ze stelde zich voor hoe hij naakt was en in haar binnendrong en haar helemaal opvulde. Ze huiverde van genot.

‘Draai je om’, zei hij zachtjes en Lana gehoorzaamde hem. Hij deed haar pyjamabroek naar beneden en vervolgens haar onderbroek. Ze voelde de koude lucht op haar huid. Hij liet zijn strelende hand over haar bips en over haar bovenbenen glijden.

‘Het is zover’, zei hij en liet de haarborstel met een klap op haar rechterbil neerkomen.

‘AAUUWWW!!!’, gilde Lana en probeerde zich van de afschuwelijke pijn weg te draaien. ‘Dat doet zeer!’

‘Ik heb je maar nauwelijks geraakt’. Hij liet hem weer neerdalen, iets zachter nu, en weer probeerde ze haar billen weg te draaien.

‘Alsjeblieft Adam, niet meer met dat ding!’

Lana hoorde hoe hij zuchtte. ‘Verdomme, Lana, dit is geen spelletje, hoor’. Er klonk frustratie door in zijn stem. Hij begon haar de mantel uit te vegen, ‘Je probeerde je op de zolder voor me te verstoppen. Je besloot op eigen houtje terug te gaan! Je hebt jezelf in gevaar gebracht! Je hebt een paar zware koffers omgegooid – wat als die bovenop je gevallen waren? Hoe vaak heb ik je niet gezegd geen gevaarlijke dingen te doen?’

Lana luisterde stilletjes. Verdomme, hij wist wel hoe hij haar schuldig moest laten voelen, dacht ze. Het had de beoogde uitwerking. Ze probeerde een brok in haar keel weg te slikken. ‘Ik weet het niet’, mompelde ze.

‘Ik zal er voor zorgen, dat je nooit weer zoiets uithaalt’. Adam ging rechtop zitten en sloeg zijn linkerarm om haar middel en begon met de borstel op haar bips en de achterkant van haar benen te slaan. Pijngolven schoten door haar heen en ze stribbelde om weg te komen. Met haar goede hand greep ze de sprei in haar vuist terwijl de tranen opkwamen. Maar ze maakte geen geluid, bang dat Steven het zou horen.

Adam pauzeerde maar een keer, om haar te laten weten, ‘De volgende keer dat je besluit je veiligheid op het spel te zetten, moet je hier maar eens aan terugdenken!’ In minder dan een minuut had hij de rest waarvan hij dacht dat ze het verdiend had, toegediend. Maar voor Lana leek het wel een eeuwigheid te duren. Iedere klap liet zichtbaar zijn sporen na, de pijn werd steeds erger, totdat ze tenslotte hete tranen huilde. Haar snikken werden in de beddensprei gesmoord, zodat alleen zij tweeën het konden horen. Hij sloot af met een paar kletsen die nog harder waren dan de anderen, en toen was het voorbij. Hij liet haar los en ging naast haar liggen. Eén hand op haar onderrug rustend.

‘Heb je je lesje geleerd?’, vroeg hij toen haar huilen uiteindelijk overging in snikken.

‘Ja! Dat was verschrikkelijk! Het doet nog steeds zeer!’

‘Als je jezelf weer in gevaar brengt, krijg je twee keer zoveel’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Ondanks de kloppende pijn in haar billen, voelde Lana een golf van opwinding door zich heen trekken. Wat was er toch in hemelsnaam met haar aan de hand? Ze wilde nooit weer zoveel pijn voelen en toch wond de hele situatie haar op. Ze bleven een poos zo liggen tot de pijn wegebde tot een dof gevoel. Ze huiverde en duwde zich vervolgens omhoog en keek op haar goede elleboog steunend op hem neer.

‘Waar keken Steven en jij naar in die koffer?, vroeg ze en veegde met haar mouw over haar gezicht.

Adam lachte, en antwoordde, ‘Goud’.

‘Echt waar?’

‘Een gouden postzegelbakje, een gouden presse papier, gouden boekensteunen…we hebben niet alles eruit gehaald, dus ik weet niet wat er precies allemaal inzit’.

‘Mijn God, Adam, denk je niet dat een aantal van die dingen op een veiliger plaats opgeborgen moeten worden, zoals bijvoord die bijbel? Als hier brand uitbreekt, dan zou je een fortuin verliezen en dan hebben we het nog niet eens over de historische waarde’.

Adam knikte en kneep zijn ogen half dicht. ‘Nu ik weet dat daar dingen liggen die het bewaren waard zijn, ja, ik denk dat we beter moeten beschermen’.

‘Ik zou je graag willen vertellen over een droom die ik gehad heb’.

‘OK’.

Lana  begon te vertellen, maar nog voor ze bij het incident met de zweep aangekomen was, lag Adam in diepe slaap. Ze bleef lange tijd naar hem kijken en vergeleek zijn profiel met dat van James. Ze voelde hetzelfde verlangen opkomen als bij Elizabeth het geval geweest was. Als Steven er niet geweest was, dan zou ze Adam in een ommezien verleid hebben.

De gedachte aan Steven bracht haar weer in het heden, en ze maakte zich zorgen dat hij gehoord had hoe ze daarnet een pak op haar bips gekregen had. Waarschijnlijk wel – de haarborstel maakte een hels kabaal. Ze kreeg een kleur en liet zich voorzichtig, zonder Adam wakker te maken, op de vloer zakken. Ze wilde zien wat ze allemaal van de zolder gehaald hadden.

Steven stond in de keuken en maakte een broodje toen ze daar eindelijk arriveerde. Haar knieën deden zeer, omdat ze er de voorkeur aangegeven had zich op knieën voort te bewegen in plaats van op haar zere billen.

‘Hoi Lana, wil je ook wat eten? Waar is Adam?’ Hij keek in de richting van de deur alsof hij Adam daar ieder moment verwachtte.

‘Nee dank je, ik heb geen hoger. Ik moet wel wat drinken en mijn medicijnen innemen. Adam ligt boven, op het bed van zijn betovergrootmoeder, te slapen’.

Steven keek haar een beetje onwennig aan. ‘Hij is moe, hè? Zo te horen heeft hij je er flink van langs gegeven omdat je de zolder opgelopen bent’.

De vlammen sloegen Lana uit bij deze nuchtere constatering van Steven. Ze wist niet wat ze zou moeten antwoorden en zei daarom alleen maar, ‘Ik ga naar de woonkamer om de spullen van de zolder eens goed te bekijken’.

‘OK. Geef maar een gil als je iets nodig hebt’. Hij grijnsde tegen haar en ze gaf hem een flauwe glimlach terug voordat ze voorzichtig de keuken uitkroop.

__________________________________

Adam liep de woonkamer in, waar Lana op dat moment druk bezig was met een veiligheidsspeld in het slotje van het juwelenkistje te poeren. Hij keek het even aan en ging toen met een zucht naast haar zitten.

‘Er ligt een bos oude sleutels in een van de laden in het dressoir wat boven staat’, zei hij.

Lana keek verrast op. ‘Echt waar? Zou je die alsjeblieft voor me willen halen?’

‘Straks. Ik wil eerst even rustig wakker worden. Ik heb er een hekel aan midden op de dag in slaap te vallen’.

‘Oh, dat wist ik niet, anders had ik je wel wakker gemaakt. Aan de andere kant heb je maar een half uurtje of zo geslapen’.

Adam glimlachte, en pakte vervolgens de afstandbediening van de televisie.

‘Steven heeft gehoord hoe je mij een pak op mijn bips hebt gegeven’, fluisterde ze, en kreeg een vuurrood hoofd.

‘Nou en?’

‘Hij moest er een beetje om lachen, Adam, en het klopt niet dat hij het weet, vind ik’.

Adam haalde zijn schouders op. ‘Dan moet je maar zorgen dat ik geen pak slaag meer hoef te geven’.

Lana gaf hem een stomp tegen zijn schouder.

‘Als je dat nog eens doet, geef ik je hier ter plekke een pak op je billen’, waarschuwde hij en ging achterover zitten en keek naar de televisie.

Lana deed erg haar best om hem niet nog een knal te verkopen, maar besloot het er maar niet op te wagen. Eén keer op een dag was genoeg, meer dan genoeg, vond ze.

‘Ben je altijd zo chagrijnig als je net wakker bent?’ vroeg ze terwijl ze hem onderzoekend aankeek.

‘Ja. Dat is ook waarom ik er zo’n hekel aan heb. Bovendien ligt dat bed voor geen meter’.

Lana glimlachte, maar hij haalde zijn ogen niet van het beeldscherm af. Ze sloeg weer een fotoalbum open en bestudeerde de foto’s nauwkeurig. De manier van kleden verschilde niet eens zoveel van tegenwoordig, althans niet voor de mannen. De vrouwen droegen echter altijd jurken. Lange jurken tot op de grond, zijden hemdjes en korsetten. Ze vroeg zich af hoe haar dit zou staan. Op dat moment schoot haar droom haar weer te binnen – ze zag zichzelf, ze zag de wapperende lange jurk terwijl ze liep en voelde hoe deze over haar hoofd getrokken werd toen James haar een pak slaag gaf. Verdomme, die droom was levensecht geweest! Ze besloot dat ze die James helemaal niet zo aardig vond. Ze was ervan overtuigd dat hij een stuk hardvochtiger was dan Adam ooit zou kunnen zijn. En ook al was het een van de fantasieën die aan haar eigen onderbewustzijn ontsproten was, toch had ze het gevoel dat ze die man kende.

Hoe afstandelijk Elizabeth in haar dagboek ook was, Lana was ervan overtuigd dat ze in werkelijkheid een gevoelige vrouw geweest moest zijn. Toen ze zich herinnerde waarom Elizabeth in haar droom zo hard gestraft was, opende Lana het dagboek op de bladzijde dat de tweeling doorgeboren was. James was pisnijdig. Ja, natuurlijk! In haar onderbewuste had ze een redden waarom James boos was op Elizabeth – hij gaf haar de schuld van de dood van de tweeling, omdat ze dingen gedaan had die schadelijk voor hen had kunnen zijn. Nu het allemaal wat duidelijker werd voor Lana, sloeg ze het boek met een zucht dicht. Wat had ze toch een levendige fantasie! Ze zou wel een boek over die twee kunnen schrijven – en het zou best heel interessant kunnen zijn, ook al was het fictie…

____________________________

Een uur later had Adam nog steeds niet de sleutels opgehaald en dus stond Lana op om het zelf te doen. Ze ging eerst naar het toilet en klom vervolgens de trap op. Toen ze eindelijk boven was, brandden haar knieën van de pijn. In welke kamer zou ze moeten zijn? Ze keek eerst in de eerste slaapkamer aan de rechterkant. Een mooie kamer met verbleekt blauw behang en een oude verweerde beddensprei die daar waarschijnlijk ooit goed bijgepast had. Hier vond ze niet wat ze zocht en dus kroop Lana weer naar de overloop. Precies op dat moment kwam Adam de trap oplopen.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Ze liggen in de laatste kamer aan de rechterkant’, merkte Adam droog op toen hij Lana in het vizier kreeg. Ze voelde hoe hij naar haar keek toen ze langzaam over de overloop kroop. Hij tilde haar op en droeg haar weer naar de slaapkamer van Elizabeth.

‘Zet me neer’, riep ze, en duwde tegen zijn borst.

Adam zette haar op het bed en trok een van de pijpen van haar pyjamabroek omhoog. Haar knie was rood en opgezwollen. Zelfs Lana was verbaasd.

‘Dat dacht ik al’ foeterde Adam ‘je bewoog je ook wel heel wonderlijk voort’. Lana trok haar knieën op en schoof ook de andere pijp omhoog. Beide knieën zagen er gehavend uit. Toen hoorde ze de la van het dressoir openschuiven.

‘Nee’, gilde ze en rolde helemaal naar de andere kant van het bed.

‘Wat had ik gezegd over jezelf pijn doen?”, vroeg hij streng, terwijl hij om het bed heen liep. Lana rolde in haastige paniek weer naar de andere kant om aan de haarborstel te ontkomen.

‘Ik wist niet dat mijn knieën zo gezwollen waren!’

‘Maar ze deden vast wel pijn?!’

‘Ja! En is dat nog geen straf genoeg?’

Adam deed de slaapkamerdeur dicht. ‘Kennelijk niet! – je kruipt er nog steeds op rond’.

‘Het spijt me!’, riep ze, ‘je hebt niet gezegd dat ik niet meer mocht kruipen!’. Maar hij draaide haar op haar buik en rukte haar broek naar beneden en liet de borstel hard en vaak achtereen op haar billen neerdalen.

‘Ik dacht dat je over genoeg verstand beschikt om dat zelf te kunnen bedenken. Hoe vaak moet ik je nog zeggen dat jezelf pijn doen goed is voor een pak op je bips?’

De pijn gierde door haar lichaam, maar het was al even snel voorbij als het begonnen was. Hij hield haar in zijn armen en wreef zachtjes over haar rug, terwijl de tranen over haar gezicht liepen.

‘Verdorie Lana, ik meen het echt hoor. Ik wil dat je goed voor jezelf zorgt, al zal ik daar met behulp van de paddel voor moeten zorgen!’

‘Een paddel’, zuchtte ze en droogde haar tranen aan zijn overhemd.

‘Er is nog eentje die mijn betovergrootvader gemaakt heeft’, antwoordde hij. Het hart van Lana ging van angst sneller slaan.

‘Wat zeg je?’, ze hield op met huilen en ging rechtop zitten, trok een grimas en keek hem aan.

‘Hij heeft er een gemaakt. Hij hangt in de kast’.

‘Adam, daar heb ik over gedroomd! Ik droomde dat ik je betovergrootmoeder Elizabeth was en dat James mijn man was. Hij heeft me een pak slaag met de zweep gegeven en vervolgens met een paddel die hij zelf gemaakt had! Die droom was levensecht, Adam en nu ben ik bang!’Ze zag hoe de ogen van Adam steeds groter werden terwijl hij naar haar keek.

‘Hoe zag hij eruit?’

‘Ik heb hem niet echt van dichtbij bekeken, maar hij op zijn minst een centimeter of zestig lang en een 12 centimeter breed, hij was licht van kleur en glom alsof hij gelakt was’.

Adam floot. ‘Dat was nog eens een droom!’ Het hart van Lana sloeg op hol toen hij de kastdeur opende. Hij nam de paddel van het haakje en nam deze mee naar het bed. Ze voelde haar maag omdraaien toen ze de vorm ervan herkende. De kleur was donkerder dan ze zich herinnerde, maar dat zou van de leeftijd kunnen komen.

‘Oh, mijn God, Adam…’ Ze voelde zich duizelig worden en liet zich in de kussens zakken die nu over het bed verspreid lagen.

‘Weet je zeker dat je nooit in die kast gekeken hebt?’, vroeg hij, ‘en dat later helemaal vergeten bent?’

‘Ik…ik weet het niet. Misschien wel…maar ik kan er niks meer van herinneren dat ik hier ene kastdeur geopend heb. Ik ben er vanuit gegaan dat ze allemaal leeg zouden zijn.’

‘Waarom gaf James Elizabeth een pak slaag in je droom?’

‘Ze was gaan paardrijden toen ze zwanger was. Ze reed heel roekeloos, sprong over de beek, en zo. Hij was daar behoorlijk kwaad over’.

Adam dacht even na. ‘Daarom schreef ze natuurlijk in haar dagboek dat hij boos was dat ze doodgeboren waren?’

‘Natuurlijk niet!’, riep Lana. ‘Het is iets wat ik in mijn slaap verzonnen moet hebben! Dat kan niet echt waar zijn!’

‘Nee, dat denk ik ook niet’, antwoordde Adam, maar het zag er niet naar uit dat hij echt overtuigd was. Lana ging op haar knieën zitten, trok een grimas en sloeg haar armen om zijn nek. Ze voelde zich veilig en beschermd toen hij zijn armen om haar heen sloot. Hij zou zorgen dat haar niets zou overkomen. Hij zou niet eens toestaan dat ze zichzelf iets zou aandoen, dacht ze wrang.

‘Ik ga de sleutelbos halen’, zei hij terwijl hij haar weer op het bed duwde. ‘En daar na gaan we naar beneden en zullen we wat ijs op die knieën van je doen’.

‘Ja, Adam…’ Lana kon haar tong wel afbijten toen ze zichzelf ‘Ja, Adam’ hoorde zeggen, maar hij lachte, gaf haar een knipoog en liep de kamer uit. Wat als ze zoiets nog eens in het bijzijn van haar familie zou zeggen? Ze zouden zich allemaal bescheuren!

Met trillende handen pakte ze de oude en verweerde paddel op en bestudeerde hem nauwkeurig. Hoe kon ze hier over gedroomd hebben? Waar had ze hem eerder gezien? Het gladde oppervlak voelde warm aan en niet koud zoals je zou verwachten van een stuk hout dat in een kast in een onverwarmde kamer hing. Ze gooide hem terug op het bed en had opeens zin om hem beneden in de open haard te gooien. Maar goed, ze had het recht niet om dingen hier in dit huis te vernietigen.

Lana stond op en hinkelde op één been naar de kaptafel. Ze keek in de spiegel en raakte deze aan terwijl ze eraan dacht dat heel veel jaren geleden Elizabeth hier vaak gezeten had. ‘Verdomme, dat was in je droom’, riep ze zichzelf tot de orde. Dat weet je helemaal niet. Lana wilde naar huis, weer leven in de moderne wereld, zonder alle naargeestigheid van hier. Misschien kon ze Adam overhalen naar vanavond naar huis te brengen…

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Toen het etenstijd was, waren de knieën van Lana nog steeds opgezwollen, deed haar sleutelbeen pijn, klopte haar enkel en brandde haar bips. Het maakte niet uit hoe ze op de zachte bank ging zitten, het was niet comfortabel.

Hoewel Adam haar al verschillende keren een pijnstiller had aangeboden, had ze deze steeds geweigerd omdat ze zich niet de hele tijd gedrogeerd wilde voelen. Ze at met lange tanden nog niet een kwart van wat Adam op haar bord geschept had. Ze dronk het grote glas water leeg en zette haar bord vervolgens op de salontafel.

‘Ben je te moe om te eten?’, vroeg Adam, die met zijn lege bord van de bank opstond.

‘Ik heb gewoon geen honger’, mompelde ze en deed of ze met interesse naar het spelletjesprogramma op de televisie keek.

‘Je hebt slechts een paar muizenhapjes gegeten. Ik maak me zorgen om al het gewicht wat je al verloren bent’.

‘Het is al goed, Adam. Ik krijg genoeg vocht binnen. Jezus leefde veertig dagen lang op niets anders dan water. Er zal me dus niet zo snel iets overkomen’.

‘Moet dat een grapje voorstellen?’, gromde hij. Lana keek hem aan en schudde verdrietig haar hoofd. ‘Je hebt momenteel veel pijn, of niet?, vroeg hij vriendelijk en boog zich naar haar toe. Hij wreef even zachtjes over haar gezicht.

Ze knikte. ‘Maar ik denk wel dat ik zou kunnen slapen. Zou je me nu naar huis willen brengen?’

Adam ging weer staan en pakte hun borden op. Ze had nog niet eerder zo’n gekwetste gezichtsuitdrukking bij hem gezien. Ze zou nog best een nachtje willen blijven als hij dat zo graag zou willen. Ze was net van plan hem dat te laten weten, toen hij zich naar haar omdraaide.

‘Als je echt zo graag naar huis wilt, dan zal ik je brengen. Maar dan blijf ik wel in jouw flat slapen voor het geval je iets nodig mocht hebben’, zei hij.

Lana glimlachte. ‘Nee, ik heb me bedacht. Ik denk dat ik toch maar hier blijf. Dan hoef je je morgen niet zo te haasten om Steven naar huis te brengen en heb ik meer tijd om me klaar te maken voor het werk’.

De spieren in de onderkaak van Adam verstrakten en ze herkende de ‘Ik zal je eens vertellen waar het op staat’ blik in zijn ogen. ‘Wanneer ga jij eens proberen tot rust te komen? Als je niet rust, wordt je nooit beter. En hoe meer je jezelf vermoeit, hoe meer kans je een eventueel HIV virus geeft.’

‘Maar ik heb geen zin om hier morgen de hele dag alleen te zijn!’, bracht ze uit. Ze verraste zich zelf al even veel als hem.

Adam deed niet eens moeite er achter te komen wat ze daar mee bedoelde. ‘Ik zou je morgen naar je eigen huis kunnen brengen voor ik naar het werk ga’.

‘Daar wil ik ook niet de hele dag alleen zijn’, zei ze en hoopte dat hij er iets van zou begrijpen.

‘Wat ga je dan de hele dag op het werk doen? Je kunt niet goed zitten, je kunt niet goed lopen, je kunt niet schrijven, je kunt niet geen injecties klaarmaken omdat je daar twee handen voor nodig hebt, je kunt geen bloeddruk meten, je kunt geen…’

‘Ik kan heus wel zitten’, protesteerde Lana. ‘Ik zou de gesprekken kunnen voeren en dergelijke – ik kan nog heel goed praten!’ Ze hield zich stil toen hij zijn hand naar haar uitstak en haar haren over haar schouder streek.

‘En wie gaat dan opschrijven wat je allemaal met je patiënten bespreekt?’

‘Ik zou het op de computer uit kunnen typen en het vervolgens uitprinten’.

‘OK’, gaf Adam toe. ‘Als je nu naar bed gaat en zorgt dat je een goede nacht draait, dan neem ik je morgen mee naar het werk. Maar dat wil niet zeggen dat ik het allemaal zo’n goed idee vind. Je zult de hele dag in een rolstoel moeten zitten. Met dat gebroken sleutelbeen kun je geen eens krukken gebruiken’.

‘Ik kan best met een kruk lopen’.

‘Nee – je goede arm zit daarvoor aan de verkeerde kant’.

‘Let jij maar eens op’.

Adam zuchtte. ‘Er zitten grenzen aan het incasseringsvermogen van het menselijk lichaam. En die zoek jij aardig op. Als je zo doorgaat kom je nog in het ziekenhuis terecht’.

‘Het gaat prima. En je zult zien dat ik er zomaar bovenop ben. Ik kan heel wat hebben. En ik vind het heel erg dat ik mijn Taekwondo oefeningen niet kan doen, of…’, ze brak haar zin af. Tranen schoten in haar ogen.

‘Oh, we kunnen best oefenen hoor’, glimlachte hij, ‘als dat is wat je wilt. Daar zorg ik wel voor’. Toen hij dat zei, zette hij de borden op de salontafel en deed zijn beide handen om haar kuit. ‘En nu duwen, dan duw ik terug’, zei hij.

Met een verbaasde glimlach deed Lana wat hij zei. Zo werd er helemaal geen druk op haar enkel gezet en ze oefende de spieren van haar kuiten en bovenbenen er wel mee. Nadat ze dit een keer of vijftig herhaald hadden, legde Adam haar been weer neer en maakte een heel spektakel door zijn handen heen en weer te wapperen alsof hij pijn had. Lana giechelde.

‘En mijn rechterarm?’, vroeg ze.

Adam dacht even na. ‘Daar kunnen we niet zo veel mee doen. De meeste bewegingen zetten druk op het sleutelbeen. Nee – wacht eens even…doe die mitella eens af’. Lana liet hem over haar hoofd glijden. Hij ging naast haar zitten en legde haar arm voorzichtig langs haar lichaam terwijl hij haar elleboog bleef ondersteunen. ‘Buig nu je elleboog maar eens en strek hem vervolgens helemaal. Laat het gewicht van je arm helemaal op mij rusten. Goed zo en nu duw je je pols weer terug…’

Na dat ze dit vijftig keer herhaald had, grijnsde Lana van oor tot oor. Ze deed de mitella weer om, deed haar goede arm om de nek van Adam en duwde hem om. Toen ze bovenop hem lag fluisterde ze in zijn oor, ‘Ik houd van je, Adam!’

Hij grinnikte en liet zijn handen naar beneden glijden tot ze op haar billen rustten. Toen hij erin kneep, kneep ze in zijn arm.’Dat kan ik ook’, giechelde ze, en lachte vervolgens uit volle borst toen hij haar kietelde.

‘Oh! Ophouden! Ik geef me over!’ Adam ging rechtop zitten en trok haar met zich mee.

‘Tijd om naar bed te gaan’, zei hij. Ze liet hem los met de bedoeling te gaan staan, maar hij deed een arm om haar heen en trok haar stevig tegen zich aan. ‘Zet je zere voet eens bovenop die van mij’, zei hij. Op deze manier was ze in staat naar de badkamer te hobbelen, waar hij haar hielp zich uit te kleden.

‘Wat moet ik in vredesnaam met je aan?’, gromde Adam terwijl hij naar haar toeliep.

Lana beantwoordde zijn strenge blik met een glimlach, monter zijn boosheid negerend. ‘Het is al goed, Adam. Het gaat prima met me. Heb je het dagboek gevonden?’ Steven liep op dat moment de overloop op. Hij hield twee boeken in zijn hand.

‘Oh, jullie hebben het gevonden!’, riep Lana opgetogen toen ze het dunne boekje met de leren omslag herkende.  ‘Wat is het andere boek dat je daar hebt?’

‘Het is een bijbel’, antwoordde Steven. ‘Er staan allemaal geboorte- en overlijdensdata in, een eigendomsakte en een stapel oud geld! We hebben het in een la met een dubbele bodem gevonden!’

‘Wauw! Hoe ver gaan die data terug?’

‘Tot ongeveer 1750 of zoiets’. Toen mengde Adam zich in het gesprek. ‘Je moet niet van onderwerp veranderen, Lana. Je hebt je rust nodig, en ik ben vastbesloten ervoor te zorgen dat je die ook krijgt. Ik heb het etentje bij mijn ouders thuis van vanavond afgezegd’.

‘Wat geweldig!’, zei Lana tegen Steven. ‘Mag ik het zien?’ Lana stak haar hand uit en Steven gaf haar het boek. Ze begon voorzichtig de dunne bladzijden om te slaan terwijl ze tegen de muur leunde om haar evenwicht te kunnen bewaren.

‘Lana, als je nu niet naar beneden gaat, dan draag ik je de trap af’. Aan de stem van Adam was duidelijk te horen dat het hem menens was. ‘En ik beloof je dat je dat niet leuk zult vinden. Ze keek omhoog en zag zijn samengeperste lippen. Lana geloofde hem. Met een zucht deed ze het boek dicht en ging op de grond zitten. Ze legde het boek op haar schoot en schoof in de richting van de trap.

‘Adam gaat straks de zolder op!’, zei Steven en zijn ogen glinsterden opgewonden. ‘Ik blijf in de deuropening staan kijken voor het geval hij door de vloer zakt’.

‘Ik wil kijken!’, riep Lana en keek op om te zien hoe Adam zijn wenkbrauw optrok. Opeens realiseerde ze zich hoe kinderachtig ze geklonken moet hebben en daarom vroeg ze nu netjes, ‘Mag ik alsjeblieft ook vanuit de deuropening toekijken?’

‘Later misschien’, antwoordde Adam.

‘Maar Adam’, protesteerde ze, ‘Ik zal niets anders doen dan rustig zitten toekijken’. Toen hij een stap in haar richting zette, had hij een erg donkere blik in zijn ogen. Lana begon de trap af te dalen. ‘OK, OK, ik ga al. Lana was het pak op haar bips dat hij haar gisteravond gegeven had, nog niet vergeten en de twee kletsen op haar natten billen vanmorgen evenmin. Ook al wist ze dat hij het deed omdat dit goed voor haar was, vond ze nog steeds dat ze best voor zichzelf kon zorgen.

Lana schoof het boek in haar mitella en kroop naar de bank in de woonkamer om het daar door te kunnen lezen. De handgeschreven aantekeningen leken wel een soort ramen waardoor je naar het verleden kon kijken. Ze liet haar vingers over het oude handschrift glijden en stelde zich voor hoe velen dat in de loop der eeuwen gedaan hadden. Het boek was in een verbazingwekkend goede conditie, omdat het al die jaren goed verstopt geweest was voor stof en daglicht. De doodgeboorte van de tweeling was trouw opgeschreven. De data eindigden toen Adam geboren was. Ze vroeg zich af wie die datum bijgeschreven had. Zijn moeder? Waarom had ze Adam nooit iets over het boek verteld? Wachtte ze misschien op een speciale gelegenheid om dat te doen? Waarom lag het boek niet in een bankkluis in plaats van de zolder waar het met een brand gemakkelijk verloren had kunnen gaan?

Lana liet haar vingers voorzichtig over de oude en broze bankbiljetten gaan – ze waren nu waarschijnlijk heel wat meer waard dan de oorspronkelijke waarde en ze waren in een prima conditie. Ze zou ze het liefst allemaal inlijsten en tegen de muur hangen in de studeerkamer, boven de schoorsteenmantel. Lana zuchtte, langzaam raakte ze zich ervan doordrongen dat ze zelf deel uit zou maken van de geschiedenis van zijn familie. Het voelde alsof ze daar ook thuishoorde; sinds het moment dat ze het huis voor het eerst binnengestapt was voelde ze een zekere nieuwsgierigheid. Had het lot ervoor gezorgd dat hun wegen elkaar gekruist hadden? Was het voorbestemd geweest dat ze met Adam zou trouwen? Was dat waarom de zolder zo’n aantrekkingskracht op haar had? Lana trok haar wenkbrauwen op bij de gedachte. Zij was de ontdekkingstocht begonnen en was nu gedwongen om toe te kijken hoe Adam en Steven alle leuke dingen deden. Zij hadden deze bijbel gevonden, en nu zouden ze waarschijnlijk allerlei oude schatten vinden, terwijl zij hier vast zat, helemaal buiten beeld.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Lana nam ongeïnteresseerd de eigendomsakte. Deze was beschreven in bunders en akers samen met lengte- en breedtegraden. Het speelde zich in de omgeving af en Lana ging ervan uit dat het land wat nu van Adam was hier beschreven werd. Het zou interessant zijn het eens te laten onderzoeken, bijvoorbeeld of de erfgrenzen nog steeds hetzelfde zouden zijn. Ze voelde haar ogen zwaar worden en leunde achterover en deed ze dicht…

‘Elizabeth!’, hoorde ze haar echtgenoot vanuit de hal  roepen. Wat zou er aan de hand zijn, dacht Elizabeth Hayes, terwijl ze haar borduurwerkje aan de kant legde en in de richting van de trap liep.

‘Ja, James?’ Toen ze naar beneden keek trok haar maag samen. Hij was boos. Dat was wel zeker. Wat had ze nu weer gedaan? Ze keek naar zijn knappe gestalte, met zijn opmaat gesneden rijbroek die iedere spier in zijn bovenbenen accentueerde. Ze kreeg er nooit genoeg van daarnaar te kijken en het maakte dat ze zin kreeg om te vrijen. Als ze ’s avonds naar bed gingen had ze altijd zin. Soms greep hij haar ook overdag beet om haar mee te trekken naar de slaapkamer, haar uit te kleden en op het bed neer te duwen. Maar daar zag het deze keer niet naar uit…

James rende de trap op; hij had zijn rijzweep nog in zijn hand. Bovenaan gekomen pakte hij zijn vrouw bij haar arm en trok haar mee naar de slaapkamer. Ze kromp ineen toen hij op het bed ging zitten. Zijn ijzeren greep om haar arm begon pijn te doen.

‘Hoe vaak heb ik je niet gezegd dat je niet alleen moet gaan rijden?’, bulderde hij. Ondanks de diepe fronzen zag hij er nog steeds knap uit.

Het hart van Elizabeth ging sneller kloppen. Drie dagen geleden was ze ‘s morgens vroeg stiekem weggeglipt om door de met dauw bedekte landerijen te galopperen met haar merry, Lacy. Ze deed dit de laatste tijd wel vaker. Op dat uur van de dag lag iedereen nog te slapen. ‘W-wat bedoel je, James?’, vroeg ze met trillende stem.

‘Tom heeft me daarnet verteld dat hij je een paar dagen geleden door het land heeft zien jakkeren en over de beek zien springen!  Wou je zeggen dat het niet zo was?’, brieste hij.

Elizabeth hield zich even stil. Het woord van de stalknecht werd gerespecteerd; hij stelde zich altijd loyaal op en was nog nooit op een leugen betrapt. Aan de ander kant, als ze vol zou houden dat zij dat niet geweest was, dan zou James haar misschien geloven. Maar als hij er ooit achter zou komen dat ze gelogen had, dan zou hij haar heel streng straffen. ‘Nee’, mompelde ze, en liet haar blik naar de grond zakken. ‘Ik heb het gedaan’.

‘Je bent verdomme vier maanden zwanger! Ga je het leven van je ongeboren kind in de waagschaal stellen voor je eigen pleziertje? Mijn God, Elizabeth, hier ga je spijt van krijgen, heel veel spijt!’ Met die woorden draaide hij zich om en trok haar over zijn schoot ervoor zorgend dat haar bollende buik tussen zijn knieën hing. Hij gunde haar geen kans het te ontkennen of het zelfs maar uit te leggen. Haar bovenlichaam lag op het bed, haar billen staken hoog in de lucht nadat hij zijn knie omhoog gebracht had. Haar rokken werden tot over haar hoofd omhoog geschoven en met een scheurend geluid werd haar onderbroek omlaag gerukt. Ze zou dus op de blote krijgen dacht ze en greep naar een kussen om haar gezicht in te kunnen drukken. Hij strafte haar alleen maar op deze manier als ze zwaar de mist in gegaan was. En nu was ze fors over de grens gegaan wist ze en kneep haar billen instinctief samen.

‘Zwiep!’De zweep beet in haar bips en zond een felle pijn naar haar hersenen toen ze in de kussen gilde. Hij had haar niet eens met zijn hand opgewarmd! De zweep daalde keer op keer neer en zette haar billen en dijen in brand. Ondanks zijn herhaalde waarschuwen, begon ze zich heftig te verzetten, ze trappelde met haar benen en probeerde zijwaarts van zijn schoot te schuiven. Hij liet de zweep eerst op haar ene kuit en vervolgens op de andere neerdalen, en droeg haar op stil te blijven liggen. Elizabeth gilde bij iedere klets en deed haar benen bij elkaar om ze stil te kunnen houden. Het zou nog veel erger worden als ze  niet zou doen van hij zei.

‘Jij moet voortaan twee keer nadenken voor je weer gaat rijden’, liet James luid en duidelijk weten terwijl hij de zweep liet neerdalen. Hij zorgde dat ieder plekje gekleurd werd. Hij had zich tot een ware expert ontwikkeld die nooit twee keer het zelfde plekje raakte. Hij wilde wel een ondraaglijke pijn veroorzaken maar geen blijvend letsel toedienen. ‘Je zult een week niet kunnen zitten tegen de tijd dat ik met je klaar ben!’

Elizabeth wisselde gillen en snikken af terwijl de straf doorging. Niet meer in staat om rationeel na te denken begon ze weer met haar benen te spartelen. Dat de striemen daarna op haar benen neerdaalden, voelde als een weldaad aan op haar billen. Er leek geen eind aan te komen.

Toen hij uiteindelijk even ophield en zijn hand op haar brandende bips legde, dacht ze dat het voorbij was. Maar ze kon zich niet erger vergissen.

‘Elizabeth, beheers je een beetje’, liet hij haar weten. Hij tilde haar op en legde haar met haar heupen op het bed.

‘Het spijt me’, snikte ze. ‘Ik zal het nooit weer doen, dat beloof ik!’

‘Ga liggen!’, beet hij haar toe. In haar vertwijfeling was ze helemaal vergeten wat er van haar verwacht werd. Ze trok snel haar knieën onder haar lichaam, knielde op het bed. Bips omhoog, hoofd in het kussen. James schoof haar rok goed omhoog, zodat ze onder haar middel helemaal bloot was. Hij deed een stapje terug en keek naar het kunstwerk dat hij op haar billen had achtergelaten. ‘Over een uur ben ik terug voor de rest van je straf’, liet hij haar weten.

‘Oh, God, James, alsjeblieft, niet meer! Het doet zo verschrikkelijk zeer!’, riep ze. De gedachte dat ze nog meer op haar billen zou krijgen was onverdraaglijk.

‘Denk aan je ongeboren kind!”, schreeuwde hij bijna en daarna hoorde ze zijn zware voetstappen die de kamer uitliepen, de trap af. Hij had de deur van de slaapkamer niet eens dicht gedaan. Elizabeth zou heel graag op willen staan om deze dicht te doen, maar ze durfde niet. Ze bleef lang nadat hij vertrokken was in het kussen huilen. Een opkomend schuldgevoel werkte verstikkend. In deze oncomfortabele houding, kon ze haar hoofd maar een klein stukje optillen zonder van positie te veranderen. Maar ze wist wel beter dan dat te doen, omdat hij soms weer even kwam kijken en het was nooit een aangename ervaring geweest als ze niet in precies dezelfde houding had gelegen. Ze gluurde door haar gezwollen oogleden naar de prachtige kaptafel die hij vorig jaar voor haar verjaardag gemaakt had. Hoeveel uren had ze er wel voor gezeten terwijl ze met allerlei crèmepjes, lotions en andere cosmetica in de weer was? Hij was zo’n liefdevolle echtgenoot – waarom moest ze hem altijd zo dwarszitten met haar buien, brutale opmerkingen en haar opzettelijke ongehoorzaamheid? Ze had een pesthekel aan deze pijnlijke straffen – wanneer zou ze het eindelijk eens leren?

James was teruggekomen en had gezien dat de striemen al een beetje waren weggetrokken. Hij zou de volgende reeks even hard toedienen. Hij kon er niet bij dat ze het leven van hun kind, laat staan dat van zichzelf, in gevaar gebracht had. Hij had haar wel eens eerder zo zien rijden, roekeloos maar op een vreemde manier ook op prachtige wijze. Haar haren hadden achter haar aan gewapperd. Hij zou haar deze manier om zich te ontladen ook niet misgunnen,  als ze niet zwanger geweest was. Het was hun derde kind, en hij wist hoe gemakkelijk een kind in de schoot van zijn moeder beschadigd kon worden. Zijn moeder was zijn jongere broertje verloren  door een te wilde rit toen ze al te lang zwanger was. Hij was doodgeboren en de ellende  van die gebeurtenis had zijn schaduw lange tijd over het landhuis geworpen.

Elizabeth had hem binnen horen komen en liet haar tranen weer de vrije loop. Ze vroeg zich vaag af hoe een mens zoveel tranen kon hebben en dat er nog steeds weer nieuwe waren. Maar er waren nog heel veel meer ontdekte ze, toen James een lange paddel tevoorschijn haalde. Hij had hem vorig jaar gemaakt. Ze keek toen hoe hij hem met houtsnijwerk versierd had. En toen hij klaar was, had hij haar de scherpe pijn die hij voortbracht laten voelen. Hij had hem tot nu toe maar twee keer eerder gebruikt. Ze huiverde toen ze het koele oppervlak tegen haar billen voelde.

‘Je krijgt er vijftig. Als je beweegt beginnen we weer van voor af aan’. Ze hoorde de strenge toon in zijn stem en begon te huilen voor de eerste klap gevallen was. Dit was veruit de strengste straf die ze ooit van hem gekregen had, van alle keren die hij haar sinds hun huwelijk bijna wekelijks gegeven had. Toen het hout op haar zere billen neer kletste, gilde ze. Ze deed geen  moeite meer het geluid te dempen. Het ging maar door en het ging maar door. Toen de laatste klap viel, liet ze zich voorover op het bed vallen, volledig overmeestert door de pijn om een paar tellen later weg te zakken in een zalige slaap.

James wreef de bips van zijn vrouw in met een verzachte olie terwijl ze lag te slapen. Hij had spijt van zijn handelen, ook al geloofde hij er heilig in. Hij wilde niet dat ze onnodig zou lijden – de ervaring op zich was genoeg om ervoor te zorgen dat ze het kind nooit weer in gevaar zou brengen. Hij wist precies wat nodig was om door de koppigheid en het temperament van dit meisje heen te breken. Ze was in staat om een pak slaag lachend in ontvangst te nemen terwijl zijn hand ervan gloeide. Hij kende haar zo langzamerhand, hij wist dat hij gelijk had, en hoe zijn verantwoordelijkheden eruit zagen. Als ze dit ooit nog eens zou doen, dan zou hij haar…

Lana werd wakker en merkte dat Adam naast haar zat en zijn vingers door haar haren liet glijden. Ze zag zijn glimlach toen hij zich voorover boog om haar te kussen. In plaats van zijn knappe groene ogen, zag ze duidelijk de staalblauwe van James.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Lana ging rechtop zitten en keek de kamer rond. Ze was Lana Taylor, die op het punt stond mevrouw Hayes te worden. Ze was helemaal niet Elizabeth Hayes, de vrouw wiens pijn en lijden haar dromen daarnet gevuld hadden. Niet in staat omlaag te grijpen en over haar billen te wrijven, vroeg ze zich af waar die pijn vandaan kwam. Het had helemaal niet zoveel pijn gedaan toen ze daarnet de trap afgedaald was. Wat was er dan aan de hand? De droom van daarnet leek zo levensecht!

‘Alles in orde, liefje?’, vroeg Adam terwijl hij haar over haar wang streek.

Ze wreef met een trillende hand over haar gezicht – het voelde klam aan. ‘Ik heb liggen dromen’, fluisterde ze. ‘Het was zo levensecht. Ik heb in mijn droom liggen huilen…’

Adam sloeg zijn arm om haar heen, er voor zorgend dat haar zere kant niet in de verdrukking kwam. ‘Nu is alles weer goed. Het was maar een droom. Wat zeg je er van? We gaan naar de zolder – wil je nog kijken?’

‘Zijn jullie dan nog niet geweest?’

‘Nee’, glimlachte hij, ‘we hebben buiten nog meer hout gehakt. Ik wilde dat je erbij kon zijn als we naar boven gingen’.

‘Dank je wel’, zei Lana en glimlachte terug. Op dat moment merkte ze pas dat het haardvuur in de kamer brandde. Het zag er gezellig uit. Ze kon de warmte van de vlammen voelen. Het grote platte televisiescherm even wegdenkend, zou het zo maar weer het jaar 1800 kunnen zijn. Alles zag er een beetje wazig uit – waarschijnlijk kwam dit van de pijnstillers. Ze nam zich voor het vanaf nu bij de paracetemol te laten…

__________________________

‘Voorzichtig, Adam!’, riep Lana, toen ze de vloerdelen van de vloer van de zolder gevaarlijk hoorde kraken.

Hij grijnsde en antwoordde, ‘Ik loop alleen maar over de balken, niet op de plaatsen daar tussen’.

‘Hoe weet je dan waar die precies lopen?’

‘Daar komen de vloerdelen samen. Het is dus goed te zien’.

‘Oh’. Lana kromp echter bij iedere stap ineen. Hij stopte bij een groot dressoir en deed een la open.

‘Bingo’, zei hij en Lana boog zich voorover in een poging te kunnen zien. ‘Foto albums. Zo te zien behoorlijk oud’. Hij nam ze mee en gaf ze aan Steven, die een paar meter van de deur op zijn hurken zat. Hij leek wel op een roofdier, die klaar was om de sprong te maken, dacht Lana.

Steven gaf haar de foto albums een voor een aan. Haastig opende ze er een en werd geconfronteerd met een portret van James.

Haar adam stokte toen ze de echtgenoot van Elizabeth zag, de man uit haar droom. Adam had duidelijk dezelfde beenderenstructuur in zijn gezicht; het enige echte verschil waren de ogen. Die van Adam waren lichter van kleur en waren warmer. Ze had James gister natuurlijk op die andere foto gezien, dacht ze. Deze was alleen scherper. Daarom had ze geweten hoe hij eruit zag.

‘Nadat we getrouwd zijn’, zei Adam en bracht haar terug in het heden, ‘brengen we al deze spullen naar beneden om te vloer te laten vervangen’.  

‘Waarom zouden we daarop wachten?’, vroeg Lana terwijl ze een bladzijde van het album omsloeg.

‘We hebben de andere vertrekken hard nodig voor alle bruiloftsgasten. We zullen dan alle kamers hard nodig hebben en kunnen ze niet als opslagruimte gebruiken. Bovendien, ben jij bepaald niet in de juiste conditie om met die spullen te lopen slepen, en ik zal je daar hard bij nodig hebben’.

Lana keek hem aan en zag zijn brede grijns. ‘Best hoor. Ga nu maar door met je werk’.

Lana bleef gefascineerd door de fotoalbums bladeren totdat ze merkte dat Steven een heleboel boeken en andere spulletjes achter haar opgestapeld had. Haar oog viel op een houten kistje met hetzelfde motief als de kaptafel in de slaapkamer van Elizabeth. Zou het een juwelenkistje zijn? Ze boog zich voorover en schoof het naar haar toe – het was te zwaar om het met één hand op te pakken. Opgewonden probeerde ze het te openen, maar het zat op slot.

‘Zou hier nog een sleuteltje bij zijn?’, vroeg ze aan Adam, die inmiddels uit het zicht was. ‘Adam?’

‘Ik ben hier achter’. Zijn  stem klonk gedempt. ‘Ik kom zo bij je’.

‘Waar is Steven?’, riep ze.

‘Die is hier bij me. Even geduld’.

Lana kon niet voorbij al het meubilair en de opgestapelde dozen kijken. Maar ze kon hun stemmen wel horen. Deze klonken gedempt. Toen hoorde ze het geluid van een Weense wals over de zolder schallen. Een oude radio? dacht Lana en tuurde het schemerdonker in. Ze voelde een koele bries in haar nek.

‘Adam!’, riep ze, maar kreeg geen antwoord. Ze hoorde alleen nog maar de muziek. Opeens wilde ze hier helemaal niet meer zijn – waarom gaven ze geen antwoord? Ze huiverde en de temperatuur om haar heen leek flink te zakken. Het vuur beneden moest uitgegaan zijn, bedacht ze zich, of misschien had Adam wel een van de zolderramen opengezet. Een koele bries waaide in haar gezicht. ‘Adam!’ Hij had gezegd dat hij in geesten en spoken geloofde! Als zo’n rationele en relativerende man daarin geloofde, dan was het misschien ook wel zo!

Zouden Adam en Steven een raam opengezet hebben en naar buiten gevallen zijn? Ze voelde de angst opkomen. Omdat ze hen niet alleen achter wilde laten, schuifelde ze voorzichtig langs de rand van de zoldervloer. Geen van de vloerdelen begon te kraken toen ze passeerde. Ze zorgde ervoor netjes over de balken te blijven lopen. Na een paar meter wachtte ze even. Ze herinnerde zich dat Adam haar gezegd had te blijven waar ze was. Ze hield zichzelf voor dat ze haar toch niet boven de muziek uit zouden kunnen horen, dat ze zich niet zo aan moest stellen. Ze deed weer een paar stappen naar voren. Ze was ervan overtuigd dat ze een goed excuus had als ze betrapt zou worden. Ze wrong zich tussen twee stapels oude koffers door en keek om het hoekje. Daar zag ze Adam en Steven. Ze stonden met hun rug naar het open raam en keken in een oude koffer. Er zat een oude grammofoon in, wiens enorme toeter een orkaan van lawaai de ether inblies.

Nu ze zag dat beiden in orde waren, draaide Lana zich om, om terug te lopen. Ongelukkigerwijs was er niet genoeg ruimte om zich om te kunnen draaien en dus moest ze achterwaarts tussen de koffers door manoeuvreren. Toen ze bijna de nauwe opening bereikt had, stopte de muziek. In de oorverdovende stilte kon Lana het bloed in haar oren voelen kloppen. Toen hoorde ze voetstappen en probeerde zich door de nauwe opening te wringen. Toen hoorde ze een schuivend geluid en zag hoe een van de koffers aan de linkerkant begon te schuiven.

‘Kijk uit!’, gilde ze. Ze wist niet waar Adam en Steven precies waren. De bovenste twee koffers vielen en kwamen op een stapel dozen terecht, die het begaven onder het enorme gewicht. Een van de deksels sprong open en een stapel netjes opgevouwen linnengoed tuimelde over haar voeten. Lana keek in het boze gezicht van Adam dat aan de andere kant van de stapel koffers verscheen en beet vertwijfeld op haar lip. Ze wilde dat ze niet zo geschreeuwd had, dan had ze zich misschien stilletjes uit de voeten hebben kunnen maken. Ze waren helemaal niet in gevaar geweest.

‘Had ik je niet gezegd dat je moest wachten’, beet hij haar toe. Hij deed een stap aan de kant en glipte langs de koffers die er nog lagen. ‘Moet je kijken wat je gedaan hebt!’

‘Het s-spijt me! Ik bleef maar roepen, maar er gaf niemand antwoord! Ik dacht dat jullie iets overkomen was!’, stotterde ze, maar Adam pakte haar vast en tilde haar als een klein kind op. Ze sloeg naar arm om zijn nek en hield zich stevig vast, toen hij zijn weg zocht terug naar de zolderdeur.

‘Ik ben zo terug, Steven’, riep hij naar achteren. ‘Zou jij deze spullen al vast naar de woonkamer willen brengen?’

‘Ja, meneer’, hoorden ze de jongeman antwoorden. Lana had hem Adam nog nooit eerder ‘meneer’ horen noemen. Waarom deed hij dat deze keer wel? Toen concentreerde ze zich weer op de man die haar voorzichtig de nauwe trap afdroeg. De blik op zijn gezicht zorgde dat de rillingen over haar lijf liepen. Ze was haar hoogtevrees op slag vergeten. Ze verborg haar gezicht in zijn shirt, terwijl hij de overloop afliep. Toen stapte hij de slaapkamer van Elizabeth binnen en zette haar neer op de rand van het bed.

Het was alsof ze een klap in haar gezicht kreeg, toen Lana in de spiegel van de kaptafel naar zichzelf keek. James had Elizabeth in precies dezelfde kamer gestraft. En nu stond Adam bij de kaptafel en opende de la om de grote houten haarborstel tevoorschijn te halen! Lana schudde haar hoofd, om de herinnering te verdrijven. Het was maar een droom, het was allemaal niet echt. Maar Adam was levensecht.

Lana slikte hoorbaar toen hij de deur dicht deed en zich naar haar omdraaide. ‘Je b-bent z-zeker niet van plan om mijn haar te b-borstelen, of w-wel?’, stotterde ze. Ze wist het antwoord eigenlijk wel, maar hoopte dat het niet waar zou zijn.

‘Nee! En waarom heb je je zelf in hemelsnaam in gevaar gebracht door zomaar de zolder op te lopen? Hoe vaak moeten we het hier nog over hebben?’

Adam kwam even later terug met een ijspakking, een rol verband en een theedoek. Hij rolde Lana voorzichtig op haar goede zij en legde de ijspakking op haar sleutelbeen en hield deze op zijn plaats door het verband een paar slagen over haar schouder en onder haar arm door te wikkelen. Met de theedoek fabriceerde hij een mitella, die hij vastmaakte met een grote veiligheidsspeld. Vervolgens rolde hij haar voorzichtig op haar rug.

Lana bleef stil liggen toen Adam haar verzorgde. De felle pijn was overgegaan in een doffe, kloppende pijn. En hoewel Adam haar met fluwelen handschoentjes aanpakte verwachtte ze dat hij ieder moment tegen haar uit zou kunnen varen. Hij zou zich gaan afvragen wat ze eigenlijk op de zoldertrap te zoeken had. Hij zou vast en zeker denken dat ze op de zolder geweest was. Toen hij haar op haar rug rolde keek ze hem aan en zag tot haar verrassing alleen maar liefde en bezorgdheid in zijn ogen.

‘Lana, ik ga je nu helpen rechtop te zitten, goed?’ Hij reikte naar haar goede hand en zij trok zichzelf overeind.

Terwijl ze voorzichtig over haar nek wreef, zei ze, ‘ik begrijp niet hoe het heeft kunnen gebeuren! Het spijt me dat ik zo onhandig ben geweest, Adam…’

‘Liefje, ik weet zeker dat je er niets aan kon doen! Struikelde je ergens over toen je de trap afliep?’ Adam ging staan en wierp een onderzoekende blik op de trap achter hen. ‘Kijk, deze trede deugt niet. Die ene kant staat een paar centimeter hoger dan de andere. Ik zal daar snel naar laten kijken. Maar we gaan nu eerst naar de spoedeisende hulp om een röntgenfoto te laten maken’. Adam deed de deur naar de zoldertrap dicht en stak zijn hand uit om haar overeind te trekken.

Zodra Lana gewicht op haar rechterenkel zette, schoot er een felle pijnscheut doorheen. Ze gilde en probeerde het nog eens, met hetzelfde resultaat. Adam ging onmiddellijk door zijn knieën om er naar te kijken.

Je hebt ook een dikke enkel!’, zei hij en tilde haar op om haar van de trap te kunnen dragen.

Lana sloeg haar goede arm om zijn nek. Maar toen ze een blik naar beneden wierp, piepte ze, ‘Zet me neer! Je kunt me niet van de trap dragen, we zullen vallen!’

‘Lana, ik heb je goed beet. Ik laat je heus niet vallen.’ Hij stond boven aan de trap.

‘Zet me neer!’, zei ze eisend. Ze was nu bijna hysterisch en probeerde zich uit zijn armen te bevrijden. Omdat hij totaal verrast was, had Adam geen andere keuze dan haar op de grond te laten zakken.

Lana stond op haar goede been en zette haar hand tegen de muur omdat ze van plan was te gaan zitten en vervolgens treetje voor treetje naar beneden te gaan. Ze voelde hoe Adam zijn sterke arm om haar middel deed. Haar adem stokte toen hij haar een paar keer hard op haar bips sloeg. Van de pijn schoten de tranen in haar ogen.

‘Wat mankeert jou?’, vroeg hij. ‘Je zorgde er bijna voor dat ik je bovenaan de trap liet vallen! Wil je nooit weer zo gevaarlijk doen?’

Ze draaide zich om en wierp zich in zijn armen en klampte zich stevig aan hem vast, terwijl ze op lette dat haar gewonde schouder niet in de verdrukking kwam. ‘Het spijt me…ik raakte in paniek – ik heb af en toe last van hoogtevrees…’

‘Oh’, Adam wreef met zijn rechterhand over haar rug. ‘Dat wist ik niet. Maar je had het beter gewoon kunnen zeggen dan ons beiden bijna van de trap te storten. Maar kom, we moeten in actie komen. Ik zal je enkel inpakken en daarna gaan we naar het ziekenhuis.’

Nadat ze met haar mouw haar ogen drooggewreven had ging Lana zitten en schoof op haar zere billen over de vloer met gebruikmaking van haar goede arm en haar goede been. Op dezelfde manier daalde ze de trap af, terwijl Adam naast haar meeliep.

‘Wacht hier maar even’, zei hij toen ze onderaan de trap beland was. Toen hij weg was keek Lana naar haar enkels. De rechter was behoorlijk gezwollen en deed net zoveel pijn als haar sleutelbeen. Ze zag er niet uit. Haar haren hingen gedeeltelijk los en tot haar afschuw zag ze hoe er mascara op haar mouw zat. Op deze manier kon ze niet naar de spoedeisende hulp…

_____________________

Toen Adam weer in de hal kwam, was ze vertrokken. ‘Lana!’, baste hij, ze kon hem helemaal in de badkamer in de oost vleugel van het huis horen. Ze was er op een hand en beide knieën naartoe gekropen en stond bij de wastafel.

‘In de badkamer’, schreeuwde ze terug en draaide de kraan open om een washandje nat te maken. Tegen de tijd dat ze de mascara van haar gezicht gewassen had, verscheen hij in de deuropening. Zijn hele houding straalde ongenoegen uit.

‘Volgens mij had ik je heel duidelijk laten weten te blijven waar je was! Ga zitten!’ Lana ging op de wc zitten en tilde haar rechterbeen voor hem op, terwijl hij bij haar neer knielde met een ijspakking en een rol verband in zijn hand. Toen hij het ijs op haar enkel legde begon ze te grinniken.

‘Wat is er zo grappig?’, hij keek naar haar op.

‘Ik…ik zit op de troon…en…jij knielt aan mijn voeten!’, proestte ze uit.

‘Ik denk dat je zo langzamerhand in shock raakt’, gromde hij en wikkelde het verband om haar enkel.

‘Ik moet ook nog heel nodig plassen’, lachte ze, ‘dus schiet op!’

Adam scheurde het uiteinde van het verband een stukje in en wikkelde beide stukken ieder een kant op en legde er vervolgens een knoop in om het vast te zetten. Hij klopte op haar knie, ging staan, liep de badkamer uit en deed de deur achter zich dicht.

Lana plaste, waste haar goede hand, haalde een borstel door haar haar en hinkelde in de richting van de deur. Iedere keer als ze op haar voet landde, trok ze een pijnlijke grimas omdat de pijn door haar schouder trok. Adam zat op de rand van het bed op haar te wachten. Zonder een woord te zeggen liep hij naar haar toe, tilde haar op en liep in de richting van de voordeur. ‘Mijn tasje ligt nog in de studeerkamer’, zei ze toen hij de deur open deed. ‘En ik moet mijn jas hebben – het is koud buiten!’

Adam zette haar neer en ze leunde tegen de muur, terwijl hij de spullen ging halen. Ze glimlachte toen ze zich bedacht dat deze kleine noodsituatie zijn nuchtere verstand begon te beïnvloedden.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Toen Adam Lana op de bijrijderstoel neergezet had, riep hij Steven. De jongeman kwam aanrennen van de nog steeds aangroeiende houtstapel en koos ervoor om mee te gaan. Eenmaal onderweg reed Adam aanzienlijk sneller dan hij gewoon was.

Nadat hij met piepende banden een scherpe bocht genomen had, keek Lana opzij, en zei, ‘van mijn huidige verwondingen zal ik niet zo snel doodgaan, maar dat zou wel kunnen gebeuren als we een ongeluk krijgen’.

‘Sorry’, mompelde hij en nam gas terug. ‘Ik maak me alleen zorgen over die enorme smak die je gemaakt hebt, voor hetzelfde heb je ook last van inwendige bloedingen’.

‘Ik heb verder geen pijn behalve in mijn nek, mijn enkel en mijn…’. Lana kuchte, toen ze zich herinnerde dat Steven achterin zat.

‘Maar Adam reageerde onmiddellijk, ‘Je wat?’

‘Mijn hoofd’, antwoordde ze en draaide zich om en keek naar buiten. Toen hoorde ze een vreemd geluid. Toen ze naar Adam keek, zag ze dat hij dit voortbracht toen hij zijn best deed niet in lachen uit te barsten. Met een glimlach liet Lana zich in de stoel zakken en probeerde te ontspannen. Gelukkig, Adam was niet zo bezorgd meer.

____________________

Adam was als vertegenwoordiger van een patiënt nog een stuk erger dan welke moeder van welk kind dan ook. Lana was er van overtuigd dat het personeel van de spoedeisende hulp opgelucht was toen ze bijna vier uur later vertrokken. Adam had erop gestaan dat er een hele reeks lab onderzoeken uitgevoerd werden, röntgenfoto’s en zelfs een CT-scan van haar ingewanden, voor hij ervan overtuigd was dat ze niet levensbedreigend gewond was. Ze was verbaasd dat de dienstdoende arts ook nog met hem meegegaan was en de meeste onderzoeken had laten uitvoeren.

Steven was de hele tijd zoet geweest met het bestuderen van alle apparatuur in de kamer en probeerde er achter te komen wat er achter de andere gordijnen gaande was. Nadat Adam hem echter had gezegd dat hij bij hen moest blijven, was hij gaan zitten en ging naar de televisie kijken die daar opgesteld stond.

Nadat ze Lana pijnstillers gegeven hadden, zakte ze de rest van de middag weg in een aangename roes. Adam en Steven hadden haar op de bank in de kamer in de kussens en met een dekentje over zich heen geïnstalleerd te midden van warme chocola, bekers melk en de afstandbediening. Ze voelde zich eigenlijk wel prima totdat de medicijnen uit begonnen te werken…

Als eerste begon haar sleutelbeen te kloppen. Het was inderdaad gebroken en werd nu met een ‘figure of eight’ verband die haar schouders naar achteren drukten en een mitella. Vervolgens begon haar enkel pijn te doen. Het was alleen maar verstuikt, maar flink opgezet. Er was een drukverband aangelegd. En toen ook haar hoofd nog zeer begon te doen, riep ze Adam die met weinig succes bezig was alle papieren uit de studeerkamer in een la te stoppen.

‘Alles doet zeer’, klaagde ze en keek naar hem toen hij naast haar op de bank kwam zitten. ‘Ik wil naar huis, een warm bad nemen en daarna mijn bed in!’

Adam pakte haar hand en hield deze vast. ‘Je kunt beter hier blijven, liefje. Ik zal een nieuwe pijnstiller voor je gaan halen.

‘Maar mijn Indinavir ligt ook nog thuis, net als mijn kleren en mijn make-up en mijn…’

‘Maak maar een lijstje, dan zal ik het straks allemaal voor je gaan halen’.

‘Nee’.

Adam keek haar verbaasd aan. ‘Nee? Moet ik je er nog even aan herinneren wat het beste voor je is?’

Lana keek vertwijfeld naar het plafond. ‘Ik wil nu alleen nog maar waar ik mezelf prettig bij voel. Waarom zou hier blijven het best zijn? Ik voel me een stuk beter in mijn eigen huis en in mijn eigen bed’.

‘Van deze bank is anders een heel comfortabel bed te maken’.

‘Dat is prachtig. Maar breng me alsjeblieft naar huis, OK? Ik wil hier niet iedereen tot last zijn. Ik wil alleen maar tot rust komen, zodat ik maandag weer fit naar mijn werk kan’.

‘Je kunt maandag helemaal niet aan het werk!’

‘Oh, jawel! Ik kan dan misschien niet zo goed lopen, maar als ik een rolstoel zit, kan ik alles doen wat ik normaal gesproken ook doe!’

‘Hoe wil je die rolstoel dan met één hand verplaatsen?’

‘Ik denk dat ik net zolang rondjes ga draaien tot iemand me komt duwen. En vergeet niet dat ik nog een goede voet heb’. Lana liet haar ogen nog een keer naar het plafond gaan. Toen kwam Steven binnen en ging in een van de fauteuils zitten.

‘Als je nog eens zo irritant met je ogen doet, dan leg ik je over de knie!’, waarschuwde Adam alsof er helemaal geen Steven was.

‘Jij en wie zijn leger?’, reageerde ze met een felle blik in haar ogen.

‘Ben je van plan dit op de spits te drijven?’

‘Nee!’

‘Goed zo, want ik ga niet graag de strijd aan met iemand die niet in staat is zich te verdedigen’.

Steven barstte in lachen uit. Adam draaide zich om en glimlachte naar hem, alsof hij zich nu pas realiseerde dat Steven in de kamer was.

Lana liet haar blik weer omhoog gaan. ‘OK, daar kan ik mee leven’, gaf ze toe, ‘maar ik weet zeker dat als je op de spoedeisende hulp een CT-scan van je hoofd had laten maken, gebleken was dat deze helemaal leeg was!’, liet ze Adam weten. Ook hier moest Steven hard om lachen.

‘Ik ben dus dom en hersenloos?’

‘Daar lijkt het wel op. En ga je me nu naar huis brengen, of moet ik zelf rijden?’

Toen ze dat zei, verdween de glimlach bij Adam. Hij keek haar boos aan, stond op en tilde haar op, met dekens en al. ‘Wil je ons even excuseren, Steven?’, vroeg hij.

‘Zet me neer!”, protesteerde ze. Maar Adam negeerde haar en droeg haar de kamer uit. Toen ze voelde hoe ze langzaam uit zijn armen gleed, was ze gedwongen haar goede arm om zijn nek te doen. ‘Ik wil niet dat je me draagt! Zet me neer!’ Maar hij hield haar alleen maar steviger beet.

Lana kookte van boosheid omdat ze op deze manier gedwongen werd met hem mee te gaan. Als ze een vrij hand zou hebben, zou ze hem geslagen hebben. Zich niet bewust van zijn plannen, kneep ze hem in zijn nek.

‘Als je dat nog eens doet, dan haal ik de haarborstel van betovergrootmoeder’, waarschuwde hij. Lana staakte haar verzet. Hij droeg haar zijn kamer in en schopte de deur achter zich dicht. ‘Wat ga je doen?’, Lana’s hart ging sneller kloppen, toen hij haar voorzichtig op zijn bed neerzette. Hij zou haar toch niet een pak slaag gaan geven na alles wat er vandaag gebeurd was? Ze stond op en begon in de richting van de deur te hinkelen. Maar het was een koud kunstje om haar weer terug te brengen. Hij nam de deken van haar af en deed haar ruimzittende spijkerbroek naar beneden.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Hou je nu op?’, vroeg Adam nonchalant terwijl Lana zich vrij probeerde te worstelen?

‘Ben je helemaal gek geworden? Ik heb een gebroken sleutelbeen en een verstuikt enkel! Bovendien zal Steven het horen als je me hier een pak op mijn bips geeft!”

Je doet dan ook erg je best om een pak op je billen te versieren. En het kan me niks schelen dat Steven het hoort’. Adam ging naast haar zitten, pakte haar bij haar goede hand en trok haar over zijn schoot.

‘Ik wil niet dat hij het te weten komt! Houd hier mee op!’, gilde ze en probeerde zich los te trekken.

‘Je doet net of het heel wat is, in plaats van een eenvoudig pak op je billen!’

‘Het is vernederend! NEE!’, riep Lana terwijl ze tenslotte voorover tuimelde ervoor zorgend dat haar geblesseerde schouder het bed niet raakte.

‘Ik zou stil blijven liggen als ik jou was, anders doe je je sleutelbeen zeer’.

‘Ik zal me niet bewegen als jij me loslaat!’

‘Je hebt zelf gekozen voor een pak slaag, dat weet je dondersgoed!’

‘Dat is niet waar. Ik had alleen maar een grote mond. Je hebt gezegd dat je me daar nooit voor zou slaan!”

‘Je krijgt een pak op je bips omdat je van plan was in je auto te stappen. Je bent onder invloed van medicijnen, je kunt maar met een hand sturen en hebt maar één goede voet om de pedalen te bedienen. Je zou voor iedereen een gevaar zijn, inclusief jezelf!’

‘OK! Dat neem ik terug!’ Maar Adam liet zijn hand hard neerdalen. Methodisch begon hij haar achterkant rood te kleuren, van de bovenkant van haar billen tot halverwege haar dijen. En hoewel hij niet lange tijd doorsloeg, was ze veranderd in een timide jongedame tegen de tijd dat hij klaar met haar was. Voorzichtig rolde hij haar op het bed. Ze verstopte haar gezicht in de kussens en deed haar best om niet te gaan huilen.

Adam ging naast haar liggen en begon zachtjes haar rug te masseren. ‘Het is een lange dag geweest, liefje. Ik weet dat je heel wat meegemaakt hebt vandaag, maar hier vroeg je echt om’.

Het ergste van alles, dacht Lana, was dat hij nog gelijk had ook. Haar hoofdpijn was verdwenen en ze voelde zich erg opgelucht, alsof er heel veel opgekropte emoties verdwenen waren. Vervolgens bedacht ze zich hoe het eigenlijk gekomen was dat ze haar sleutelbeen gebroken had.

‘Ik ga straks naar je flat om wat spullen op te halen. Ik weet dat je het liefst op je zelf zou zijn, maar je kunt gewoon niet naar je eigen huis, dat zou niet veilig zijn’.

‘OK…’, zei Lana. Haar stem klonk gedempt in het kussen. ‘maar nu je hier nog bent kun je me net zo goed een pak op mijn bips geven omdat ik op de zolder geweest ben. Dat ben je toch van plan!’

‘Wat? Ben je op de zolder geweest?’

‘Nee! Dat niet, maar ik weet dat je denkt dat dit wel het geval is, omdat ik op die verdieping geweest ben.

Lana schreeuwde het uit toen een harde klap neerdaalde op haar toch al brandende billen. ‘Dat dacht ik helemaal niet! Je hebt gezegd dat je daar nooit naar toe zou gaan en dat geloofde ik! Ik denk dat ik je een pak op je bips moet geven omdat je geen vertrouwen in mij hebt!’ Hij voegde de daad bij het woord. Lana dacht dat het eerste pak slaag al hard was, maar deze bracht de pijn op een heel ander niveau. Na dat hij haar slechts een stuk of tien kletsen gegeven had, stopte hij en vroeg, ‘Ben je daarom van de trap gevallen? Ben je de trap afgerend omdat je niet wilde dat ik je daar zou betrappen?’

‘JAAAAA’, jammerde Lana in het kussen en liet haar tranen de vrije loop. ‘Ik hoorde je mijn naam roepen. Ik was net in een van de kastjes aan het kijken omdat ik een oud dagboekje van je betovergrootmoeder in haar kamer gevonden had!’

 ‘Echt waar? Een dagboek?’

‘Ja! Maar ik weet niet waar het nu is! Ik had het voordat ik de trap afrende en gevallen ben…’

‘Dat klinkt interessant. Ik zal straks kijken of ik het kan vinden. Kijk, volgens mij is het duidelijk dat als je wat meer vertrouwen in me gehad had, dan zou je er nu niet zo aan toe zijn. Ben je dat met me eens?’

‘Ja, Adam’, mompelde ze en reikte naar de deken om die over zich heen te trekken. ‘Het spijt me’.

‘Ik ben zo terug’, zei hij en zij voelde het bed opveren toen hij opstond. Lana lag stilletjes te snikken, terwijl de pijn in haar billen langzaam wegtrok. Waarom had ze eigenlijk gedacht dat hij haar niet zou geloven als ze zou zeggen dat ze niet op de zolder geweest was? Het was niet eens bij haar opgekomen dat hij dat zou doen.

Adam keerde terug met een tabletje een glas water en een flacon lotion. Nadat ze de pil had ingenomen wreef hij de rode huid voorzichtig in met de zalf. Het duurde niet lang voordat ze in een diepe slaap lag. Hij stopte haar in en ging vervolgens naar haar flat.

_______________________

Behalve toen Adam haar de Indivanir bracht en wat water, werd Lana niet meer wakker tot de volgende ochtend. Ze lag nog steeds in het bed van Adam en haar sleutelbeen en haar enkel deden pijn. Ze liet zich van het bed glijden en kroop naar de badkamer om een plasje te doen. Toen ze haar broek weer met één hand omhoog trok, zag ze tot haar verbazing dat haar billen helemaal niet rood meer waren. De knoop en de rits zaten nog steeds dicht. Ze was in de afgelopen periode de nodige kilootjes kwijtgeraakt. Dat was vast gekomen door al dat water drinken – ze had nooit meer echt honger. Ze keek verlangend naar het bad achter haar, ging op de rand zitten en draaide de kraan open.

Toen Adam binnenkwam met een dienblad met het ontbijt, vond hij Lana tot aan haar nek in het water. Haar ogen waren dicht!

‘Lana!’, hoorde ze in de verte en opende langzaam haar ogen. Adam stond bij het bad en keek op haar neer. ‘Probeer je jezelf te verdrinken? Het is gevaarlijk om in bad te gaan liggen slapen!’

Lana was van plan haar blik vertwijfeld naar het plafond te laten gaan, maar bedacht zich. ‘Het spijt me’, zei ze terwijl ze hem aankeek. ‘Ik was niet van plan in slaap te vallen’.

‘Waar is je brace?’ Hij leek niet echt genoegen te nemen met haar excuses. Ze maakte een hoofdbeweging naar het handdoekenrekje, waar hij hing.

‘Hij moet opnieuw gevouwen worden voordat ik hem weer om doe’, liet ze hem weten. ‘Kijk, hij heeft mijn hele schouder rood geschuurd’.

Adam boog zich voorover om het goed te kunnen bekijken. Zij kon het niet laten een plons water in zijn gezicht te spatten.

‘Als je niet ophoudt, ga je straks een groot probleem krijgen’, waarschuwde hij, terwijl hij haar schouder bekeek.

‘Heb je nog een pijnstiller, Adam? In denk dat ik er af en toe nog wel een nodig heb’.

‘Ik heb al je medicijnen bij het ontbijt gelegd. Kom nu maar het bad uit, het wordt koud’.

‘Nee hoor, het water is nog lekker warm’.

‘Ik bedoel, je ontbijt…’, hij brak zijn zin af toen hij haar grijns zag. ‘Het ziet er anders niet uit of je veel pijn hebt’.

‘Ik probeer afleiding te zoeken om het weg te laten gaan, maar het werkt niet echt’.

‘Ik zou je een pak op je bips moeten geven omdat je in bad in slaap gevallen bent – bovendien wordt je aandacht dan van de andere pijn afgeleid’.

Daar wist Lana niets op te zeggen en pakte de zeep op om zich te wassen.

‘Schiet maar op’, liet Adam haar weten, ‘en probeer niet uit het bad te komen zonder mijn hulp’. Lana stak haar tong naar hem uit op het moment dat hij zich omdraaide om weg te lopen. Hij zag het echter in de spiegel en trok zijn wenkbrauwen naar haar op.

Ze kreeg een kleur dat ze dat zomaar gedaan had en begon zich haastig te wassen terwijl ze moest glimlachen om haar eigen domheid. Ze ging staan en hij deed een grote handdoek om haar heen en trok haar tegen zich aan om haar te ondersteunen.

‘Ik kan het wel’, protesteerde ze en probeerde hem weg te duwen.

In plaats van haar los te laten, deed hij de handdoek aan de achterkant omhoog en sloeg haar een paar keer hard op haar natte billen.

‘AUW!’, gilde ze. Ze was volkomen hulpeloos en niet eens in staat om bij hem uit de buurt te komen.

Adam bromde in haar oor, ‘Zul je je nu als een meewerkende patiënt opstellen of moet ik andere maatregelen nemen?’

‘Ja! Ik zal me gedragen!’ Hij tilde haar uit bad en zette haar op het toilet. Het duurde even voor hij haar schouder met duoderm had ingesmeerd, verband om de brace gewikkeld had om deze zachter te maken en deze weer goed omgedaan had.

‘Je moet hem nu niet weer afdoen’, waarschuwde Adam streng. ‘De komende tijd moet je je maar een beetje aan de wastafel wassen’.

Lana had geen zin om tegen hem in te gaan; haar billen deden nog steeds zeer. Klappen kwamen op natte billen veel harder aan dan op droge!

Hij hielp haar met het aantrekken van een schone BH en onderbroek en ging toen haar enkel opnieuw verbinden. Aankleden was verder niet zo moeilijk want hij had een paar van haar flanellen pyjama’s meegenomen. Vervolgens de mitella en ze zag er weer uit om door een ringetje te halen. Op haar haren na dan, die nat waren aan de uiteinden. Lana borstelde haar haar met een hand uit en wilde dat ze het op zou kunnen steken. Misschien dat ze Adam later zou vragen haar te helpen… Hij tilde haar op en zette haar op bed met een fles water en haar medicijnen.

Adam ging nieuwe, warme koffie halen terwijl zij haar medicijnen innam en een halve liter water dronk. Hij kwam terug om de koffie te brengen en verliet meteen de kamer weer. Hij zei dat ze moest gaan rusten.

Lana nam een paar hapjes van het ontbijt. Hoewel het er allemaal lekker uit zag, had ze geen honger. Ze deed de televisie aan, keek een poosje naar een tell sell programma om hem vervolgens weer uit te zetten. Ze was ook niet slaperig, hoewel de medicijnen er wel inhakten en de pijn langzaam verdween. Ze verveelde zich en vroeg zich af wat Adam en Steven zouden doen.

_____________________

Adam had het dagboek gevonden. Het was onder een eiken stoel op de overloop geschoven. Steven en hij lazen het samen door en waren beiden al even gefascineerd als Lana geweest was. Al snel gingen ze naar de zolder en keken daar in alle kasten en bedden. Toen ze in de vierde slaapkamer waren, verstijfden ze beiden toen ze een bonkend geluid van de overloop komen.

Adam stapte de slaapkamer uit en zag hoe Lana op haar knieën bovenaan de trap aangeland was. Hij wachtte even tot ze veilig de overloop bereikt had voordat hij haar stevig de mantel begon uit te vegen en haar ondubbelzinnig duidelijk te maken wat hij onder het begrip ‘rusten’ verstond.

Lana trok zichzelf omhoog om te gaan staan. Ze luisterde maar met een half oor. Toen hij even stil was om adem te halen, vroeg ze, ‘Heb je het dagboek gevonden?’

De labuitslagen wezen uit dat Lana negatief was. Haar vreugde werd echter snel overstemd door de waarschuwing van Adam dat ze de medicijnen nog 30 dagen door moest slikken. Het was nog maar een week geleden dat ze blootgesteld was aan het AIDS virus en ze was het nu al helemaal zat om zoveel water te moeten drinken. En dan te bedenken dat er mensen waren die dat vrijwillig een levenlang volhielden.

Zaterdagochtend vroeg arriveerde Lana bij het huis van Adam met haar financiële huishouding netjes in twee mappen die ze in een kartonnen doos meedroeg. Steven deed de deur open en pakte de doos van haar aan toen ze de hal instapte.

‘Adam zit in zijn kantoor’, zei Steven met een hoofdknik in die richting. Lana deed haar jas uit, hing deze aan de kapstok en liep achter hem aan. Het huis rook naar verse citroenen en ze vroeg zich af waar dit vandaan kwam.

Steven zei dat hij de vorige dag na school de vloeren geboend had. ‘Als ik flink meehelp in de huishouding, dan is Adam minder aan schoonmaakkosten kwijt’.

Lana glimlachte tegen hem. Hij was zo ambitieus en wilde zo graag op zijn manier iets terugdoen. Ze verbaasde zich er opnieuw over hoe een dergelijk milieu zo’n geweldige jongeman voortgebracht had. Toen ze de studeerkamer binnenstapte hield ze even haar pas in toen ze zag hoe Adam over een bureau gebogen zat wat bezaaid lag met paperassen. Een paar stapels waren zo hoog dat ze hem bijna niet kon zien.

‘Hoi’, groette ze terwijl ze naar zijn kant van het bureau liep.

Adam keek op met een diepe rimpel in zijn voorhoofd. Deze rimpel verdween op het moment dat hij haar zag. Hij schoof zijn stoel naar achteren, stond op, rekte zich uit en strekte vervolgens zijn armen naar haar uit. Zij stapte naar hem toe en zuchtte genotvol toen hij haar dicht tegen zich aan trok.

‘Ik ben al even bezig, maar ik ben bijna klaar’, liet hij weten.

‘Wat ben je aan het doen?’

‘Ik ben alle rekeningen en financiële overzichten aan het uitzoeken. Ik had alles rechtstreeks vanuit de brievenbus in dozen gedaan. Daar betaal ik nu de rekening voor’.

Lana grinnikte bij de gedachte dat Adam, zijn boekhouding niet op orde had. Op de een of andere manier paste dat helemaal niet bij hem.

‘En daarbij, Robert heeft me vanmorgen al drie keer vanuit de kliniek gebeld. Ik dacht dat hij met zijn kennis en ervaring geen moeite zou hebben me te vervangen, maar hij vraagt overal mijn advies over, van wat hij voor moet schrijven tot welke labwaarden binnen de normale grenzen horen’.  Robert Hurley was een arts in opleiding die door Adam tijdelijk had ingehuurd voor twee dagen per week. Nu de kliniek op rolletjes liep en steeds meer winst ging maken, was het bestuur ermee akkoord gegaan dat er ondersteuning voor Adam ingehuurd werd. Het was een non profit organisatie die nooit winst gemaakt had, tot Adam aan het roer kwam.  Het bestuur was erg tevreden met de laatste resultaten. Als dit het bedrijfsleven betrof, dan was winst maken het belangrijkste oogpunt en zouden extra kosten bovenop het reguliere budget nooit toegestaan zijn, tot het volgende budgetjaar. Adam wist dit uit ervaring en het was een van de belangrijkste reden waarom hij voor deze specifieke baan gekozen had. Extra winst betekende meer werknemers, meer materiaal en meer apparatuur als dat noodzakelijk was. Er waren geen eindejaarsuitkeringen of winstdelingen die ervoor zorgden dat de zorg uitgehold werd.

‘Maar hij zou gisteren met je meelopen zodat je hem in zou kunnen werken’, zei Lana.

‘Ja, ik heb hem laten zien waar hij alles kon vinden, hij heeft mijn spreekuur meegemaakt. Ik dacht dat dit wel genoeg zou zijn, maar blijkbaar is dat niet het geval. Het is zelfs zo, als wij niet afgesproken hadden, was ik er naar toe gegaan om orde op zaken te stellen’.

‘Adam, als je denkt dat hij je nodig heeft, ga er dan in vredesnaam naar toe! Dit kan nog wel even wachten’, bood Lana aan.

Zijn dankbare blik verwarmde haar hart. ‘Weet je het zeker? Ik weet dat dit heel belangrijk voor je is’.

‘Dat is het ook. Maar het kan nog wel even wachten. De patiënten niet. Wil je dat ik deze papieren voor je uitzoek terwijl je weg bent?’

Adam kneep even in haar hand. ‘Nee liefje…ga jij maar lekker wat voor de televisie ontspannen tot ik weer terug ben’.

‘Ik vind het niet erg hoor en het zal ons later veel tijd schelen’, bood ze nogmaals aan.

Adam draaide zich om en keek naar de grote stapels papier. ‘Tja…als je het echt niet erg vindt?’

‘Nee!’ Lana ging op zijn stoel zitten en schoof naar het bureau. ‘Heb je toevallig dossierdozen in huis?’

‘Daar op de vloer’, wees hij. ‘Daar liggen nog drie nieuwe dozen. Ik heb ze vorig jaar aangeschaft en ze nooit gebruikt’.

‘Ga jij nu maar, dan zorg ik dat het allemaal in orde is als je terug bent’. Lana lachte toen hij haar met een brede grijns aankeek en haar een kus op haar wang gaf en daarna in de richting van de voordeur liep. Een uur later hoefde ze nog maar een doos papieren uit te zoeken en ze zou klaar zijn. Ze typte een lijst met verschillende categorieën die hij nodig zou hebben, sorteerde deze op alfabet en schreef ze vervolgens op de dozen.

‘Hallo?’ Lana schrok op toen een man de kamer binnen kwam lopen. Hij hield zijn pas in toe hij haar zag, en vroeg, ‘Wie bent u?’

‘Ik ben…ik ben Lana, en wie bent u?’, vroeg ze nog steeds een beetje in de war van zijn verschijning.

‘Tom Hayes’, zei hij en deed een stap naar voren en stak zijn hand uit. Lana schudde deze en zag vervolgens vage overeenkomsten tussen hem en Adam.

‘Bent u de vader van Adam?’

‘Ja. Is hij thuis?’

‘Dat was hij wel, maar hij is voor een poosje naar zijn werk vertrokken. Zal ik hem voor u bellen?’

De man haalde een mobiele telefoon uit zijn zak tevoorschijn. ‘Nee, doe geen moeite, dat doe ik zelf wel’, zei hij en ging op de leren bank bij de open haard zitten. Lana kon niet naar de bank kijken zonder het beeld dat Adam haar daar een pak op haar blote bips had gegeven. Met een blos op haar wangen ging ze weer zitten en ging verder met haar werk.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Dag, jongen’. Lana moest wel meeluisteren, zo luid klonk zijn stem. ‘Ik ben bij jou thuis – en je vriendin, Lana, zit hier met haar neus in jouw papieren’.

Lana trok verbaasd haar wenkbrauwen op, maar keek niet op.

‘Nou ja! Hoe kon ik dat nu weten?’ Lana voelde hoe zijn ogen op haar gericht waren. ‘Werkelijk! Nou goed, dan ga ik maar naar huis om je moeder het nieuws te vertellen!’ Na een korte pauze zei Tom, ‘kom morgenavond dan maar met haar eten…OK…dag’.

Tom Hayes stond op, klapte zijn mobieltje dicht en liep naar het bureau om een blik op de papieren te werpen. Lana verwachtte dat hij zou feliciteren of iets dergelijks, maar ik plaats daarvan bulderde hij, ‘Jeetje, hij vertrouwt je echt overal mee, is het niet?’

Lana hield haar adem in bij deze nauwelijks gefundeerde belediging en hield zich in om niet uit te halen in zijn richting. Hij moest per slot van rekening even verrast zijn als haar omdat hij tot een paar minuten geleden klaarblijkelijk niet van haar bestaan had afgeweten.

‘Ja. We gaan binnenkort trouwen. Ik heb mijn eigen papieren meegenomen en Adam heeft me gevraagd die van hem uit te zoeken’.

‘Jouw papieren? Ben je een rashond?’ Tom moest om zijn eigen stompzinnige grapje lachen. Lana keek hem koeltjes aan.

‘Ik ben bang van niet. Ik ben maar een verpleegkundige, voorheen een verwende rijkeluisdochter’.

‘Oh ho! Zit dat zo? Ik moet toegeven, je hebt wel pit!’

‘Ik heb veel meer dan pit alleen, maar ik ben bang dat je me eerst wat beter moet kennen voor je daar achter komt’.

Tom Hayes boog zich voorover om haar beter in zich op te kunnen nemen. Lana voelde de drang om op te springen en zich in de oost vleugel te barricaderen, maar ze staarde even hard terug tot hij overeind kwam, zich omdraaide en zonder nog een woord te zeggen de kamer uitliep.

Tja, dat verliep verre van vlekkeloos, dacht Lana. Haar hart ging tekeer toen ze zich probeerde te ontspannen. Ze hoorde de voordeur met een klap dichtslaan en even later stak Steven zijn hoofd om de hoek van de deur.

‘Wie was dat?’, vroeg hij.

‘De vader van Adam. Hij deed niet erg aardig’, antwoordde Lana. Ze kneep haar lippen stijf op elkaar.

‘Ik hoorde hoe jullie met elkaar praatten. Ben toen hier naar toe gekomen, maar hij was al weg voor ik er was’.

‘Gezien zijn houding is dat waarschijnlijk maar goed ook. Ik ben blij dat jullie elkaar misgelopen zijn’.

‘Lana, hij is toch niet de eigenaar van dit huis, toch?’

Lana keek hem even onderzoekend aan. ‘Nee! Het is volledig het eigendom van Adam, Steven. Maak je geen zorgen, je bent hier veilig’, zei ze en duwde met die ferme uitspraak het vleugje twijfel wat ook nu bij haar ontstond, naar de achtergrond.

‘Oh, maar ik maak me ook helemaal geen zorgen, hoor’, zei hij. ‘Ik heb vertrouwen in Adam. Hee, heb je zin in een broodje?’

‘Altijd’, grijnsde ze. ‘Wat voor?’

‘Ik zou een uitsmijter kunnen maken’.

‘Klinkt goed, doe maar’. Lana dook de papieren weer in en probeerde niet meer aan de ouders van Adam te denken. Tot nu toe waren het twee missers geweest, de confrontaties met zijn familie. Ze at de uitsmijter die Steven voor haar gemaakt had, maar het smaakte haar niet echt. Tegen de tijd dat Adam weer terug was, was ze bijna klaar met het sorteren van zijn paperassen en had ze tientallen keren geoefend hoe ze hem ermee zou confronteren dat hij zijn ouders nog niet van hun verloving in kennis had gesteld.

Adam had zich er echter op voorbereid. Hij had een groot bos rode rozen meegenomen en zette dat voor haar op het bureau om haar vervolgens een dikke knuffel te geven. ‘Je hoeft het niet te zeggen’, fluisterde hij in haar nek. ‘Ik weet het, ik had het hen eerder moeten vertellen. Het spijt me. Ik wilde een geschikt moment afwachten en dat heeft zich nog niet voorgedaan’.

‘Adam’, begon Lana, maar hij nam het woord weer.

‘Mijn vader is af en toe een grote hork, maar hij is niet zo erg als mijn zuster. Maar dat is vissen met olifanten vergelijken.

Vissen met olifanten?’, slaagde Lana erin in te breken.

Adam grinnikte. ‘Ik dacht dat je ‘appels met peren’ afgezaagd zou vinden. Hoe dan ook, we gaan morgenavond bij ze eten en dan kun je zelf oordelen’.

Lana ging staan een keek hem aan. ‘Ik heb al heel wat gezien en ik weet niet of ik wel mee wil. Hij heeft zich nog niet zo lang geleden behoorlijk onbeschoft gedragen. Hij vroeg me of ik een stamboom had en deed ronduit vervelend omdat ik in jouw papieren zat’.

Adam glimlachte naar haar. ‘Neem me niet kwalijk. Het is mijn schuld. Ik had er rekening mee moeten houden dat hij vroeger of later binnen zou komen vallen. Maar ik wil heel erg graag dat je morgenavond meegaat – dat wil je toch wel? Voor mij?’

Lana moest lachen om zijn charmante pogingen en knikte. ‘OK. Maar je gaat toch niet van mij verlangen dat ik aardig blijf doen als ze onbeschoft tegen me doen?’

Adam ging zitten en legde zijn handen gevouwen op het bureau. ‘Lana, van mij hoef je niet aardig te doen als zij onbeschoft tegen je doen. Ik wil dat wij een gezin gaan stichten. Een gezin waar men lief voor elkaar is, niet grof of beledigend. Als wij ons grof opstellen tegen anderen, zullen onze kinderen dat zien en het voorbeeld volgen. Begrijp je wat ik wil zeggen?’

‘Ja. Maar we hebben nog geen kinderen. Wij zijn nog niet een goed voorbeeld voor anderen. Het is zelfs mogelijk dat we helemaal geen kinderen krijgen omdat er nog steeds een kans is dat ik HIV geïnfecteerd ben’.

‘Dat weet ik. Maar in dat geval zouden we kunnen adopteren’.

‘Adam, je zou ze dan voor een groot gedeelte alleen moeten opvoeden als ik AIDS blijk te hebben!’

‘Dat zal niet gebeuren, Lana. Ook al zou je het krijgen, dan zou je met de medicijnen van tegenwoordig nog steeds minstens twintig jaar voor de boeg hebben’.

‘Als ik geluk heb. Je weet evengoed als ik dat medicijnen soms helemaal niet aanslaan’.

‘Dat is vrij zeldzaam. Kijk, als we met alles rekening moeten houden met het slechtste scenario, kan kunnen we helemaal niets meer plannen’.

‘Ik houd gewoon overal rekening mee’, objectiveerde Lana.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Je ziet het nogal somber in’, antwoordde Adam. ‘Laten we liever gaan kijken hoe we het goed kunnen laten verlopen. Aan de hand van bevindingen kunnen we altijd nog gaan herijken’.

‘Herijken? Je gebruikt vandaag wel allemaal vreemde woorden’.

‘Het was ook een vreemde dag’. Lana ging achter hem staan en begon zijn schouders te masseren. Met een zucht van genot leunde hij achterover tegen haar aan. ‘Lana, het spijt me. Alles wat vandaag gebeurd is, is het gevolg van mijn laksheid. Het spijt me dat jij er de gevolgen van hebt moeten ervaren’.

‘Het is al goed Adam’, zei ze. ‘Ik ben niet boos meer. Bovendien kun jij er niets aan doen dat je vader zo reageerde. Ik had graag gezien dat je me verteld had hoe hij in elkaar steekt, dan was ik een beetje voorbereid geweest’.

‘Dat was ik ook wel van plan, ik had niet verwacht dat je hem nu al tegen het lijf zou lopen’.

‘Kennelijk niet. Kijk, ik kan er best mee omgaan. Maar waar ik slecht mee overweg kan, is dat je me straft omdat ik van me afbijt. Je zei eerder dat ik tegen Anna wel van me af kon bijten. Waar zit het verschil in?’

Adam zuchtte. ‘Er zijn een heleboel verschillen. Om te beginnen zijn we nu verloofd. We worden een grote familie. Ik heb jouw familie ontmoet. En ook al ben je gezegend met een huisvol aardige mensen, zag ik me genoodzaakt je te straffen omdat je hen zonder dat hier een aanleiding voor was, grof behandelde. Ik vind het vreselijk als je je zo gedraagt. Ik wil niet dat mijn kinderen zich zo gedragen, dus kunnen dingen beter nu veranderen, voordat er kleine potjes in de buurt zijn’. Lana liet zijn schouders los en liep om het bureau heen.

‘Hm…’, zei ze, deed haar armen over elkaar en keek hem aan. ‘Ik denk dat dingen inderdaad wel wat anders zijn. Maar jouw familie doet gewoon niet aardig – tenzij je moeder anders is?’

Adam perste zijn lippen op elkaar en antwoordde, ‘Ze is heel aardig. Ik kan niet begrijpen hoe ze het zo lang met mijn vader uitgehouden heeft. Ze spreken amper nog met elkaar. En doen ze dat wel, dan kan ze heel fel zijn. Ze ontwijken elkaar dus zo veel mogelijk’.

‘Wat een verdrietige situatie…maar ik zie nog steeds niet in waarom ik me maar moet laten beledigen zonder dat ik iets terug mag zeggen. Dat gaat dwars tegen mijn karakter in en dat zal niet veranderen ook al geef je me iedere dag een pak op mijn bips’.

Adam trok zijn wenkbrauw op. ‘Geloof je dat echt? Je hebt nog nooit een pak slaag met de haarborstel gehad’.

Lana keek hem aan. ‘En daar ben ik ook helemaal niet nieuwsgierig naar. Kijk, ik heb het wel afgeleerd dingen achter te houden, zoals jij nu gedaan hebt, maar dat ter zijde. Ik heb het ook wel gehad met gevaarlijk gedrag vertonen, ik heb afgeleerd om me als een klein kind te gedragen of onaardig te doen tegen mijn familie. Ik verwacht dus niet dat het nodig is dat ik ooit nog gestraft moet worden!’

Adam knikte langzaam. ‘Nou goed dan. Alles wat ik van je vraag is dat je je best doet aardig tegen hen te zijn. Ik kan je op de voorhand vertellen dat het geen zin heeft de discussie met mijn vader aan te gaan. Hij houdt er irrelevante redenaties op na, heeft lak aan de basale communicatieregels. En als hij het idee heeft dat hij niet gaat winnen dan komt hij met beledigingen of niet ter zake doende argumenten om het onderwerp te veranderen. Met Anna kun je wel de discussie aan gaan, maar als ze haar punt gemaakt heeft, zal ze weer nieuwe dingen bedenken waar ze je mee om de oren kan slaan. Als je dat onthoudt dan zal het wel los lopen. Gewoon negeren wat niet belangrijk is.

Lana liet haar armen langs haar lichaam hangen, ze was niet langer boos. ‘Ik ben er jammer genoeg van overtuigd dat onze verloving en mijn geschiktheid als huwelijkskandidaat het voornaamste gespreksonderwerp zal zijn. Dat is behoorlijk belangrijk, vind je niet?’

‘Ja…maar laat mij het woord dan maar doen, dan hoef je ook geen dingen te zeggen waar je later misschien spijt van krijgt’.

Lana dacht even na en antwoordde toen ‘ik zal even afwachten tot jij het woord neemt. Doe je dat niet, dan zal ik zelf antwoorden’.

‘Dat is goed’. Adam keek omlaag naar de rozen die bovenop de dikke stapels papieren op het bureau lagen. ‘Ik ben blij dat je dat allemaal voor mij gedaan hebt, liefje. Het lijk of je al bijna klaar mee bent, of zie ik dat verkeerd?’

Lana knikte. ‘Dank je wel voor de rozen. Ik zal ze eens in een vaas gaan zetten’.

__________________________

Het was vervolgens weinig om kennis te nemen van elkaars financiële situatie. Toen ze beide wisten wat de ander tot op de cent waard was, stond Adam op en rekte zich uit.

‘Zo’, zei hij ‘en wat heeft deze exercitie nu opgeleverd?’

‘We hebben in ieder geval onze administratie weer op orde. Verder weten we dat jij tien keer zoveel vermogend bent als ik. Toch maar huwelijkse voorwaarden?’, vroeg Lana en ging ook staan.

‘Nee, dat wil ik niet’.

‘OK, goed dan, vind je dan dat we een gezamenlijk spaartegoed moeten maken, of meer gaan beleggen?’

‘Beide klinken wel goed’.

‘Nadat we getrouwd zijn, natuurlijk’.

‘En daarin ligt nog een vraag verscholen die nog niet beantwoord is…wanneer gaan we trouwen?’, grijnsde Adam.

‘De huurperiode van mijn appartement verstrijkt over twee maanden. Denk je dat we dan tijd genoeg hebben om alles voor de bruiloft te regelen? Ik heb eigenlijk geen idee wat er allemaal bij een huwelijk komt kijken, behalve dat wat ik van Elaine gehoord heb’.

Adam liep naar de kalender die aan de muur hing. ‘Over twee maanden is het kerst. Dat kan dus beter niet. Maar wat dacht je van nieuwjaarsdag?’

Lana zuchtte. ‘Dan denk ik dat ik al voor ons trouwen bij je in moet trekken…’

‘Het klinkt net alsof je dat niet ziet zitten’.

‘Ik trek liever bij je in nadat we getrouwd zijn’.

‘Misschien dat je huisbaas het goed vind het vanaf nu van maand van maand te bekijken?’

‘Daar zal ik naar informeren’. Op dat moment hoorden ze hoe buiten een motor gestart werd.

‘Wat is dat?’, vroeg Lana, maar Adam was al onderweg naar de voordeur. Toen ook Lana de deur bereikte,  zag ze hem over het gazon rennen in de richting van Steven, die met kettingzaag in de hand naast een paar dode bosjes stond. Lana glimlachte en keek toe wat er ging gebeuren.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Adam stak zijn hand uit in de richting van de kettingzaag en Steven zette de motor af. Van een afstand kon Lana duidelijk horen wat er allemaal gezegd werd.

‘Ik had gedacht dat als we meer gebruik maken van de open haarden, dan zou er minder gebruik gemaakt hoeven te worden van de centrale verwarming’ zei Steven tegen Adam.

‘Dat klopt. Maar heb je wel eens eerder met een kettingzaag gewerkt’, vroeg Adam, terwijl hij deze van hem over nam.

‘Nee’, grijnsde hij vrolijk. ‘Maar ik heb wel eens toegekeken hoe anderen ermee werkten’.

‘Lana!’, riep Adam. ‘We gaan even hout sprokkelen – we zijn over een uurtje terug’.

 Lana zwaaide en liep weer naar binnen. Ze zouden vast koud en hongerig zijn als ze weer terug kwamen, dus ging ze alvast met de lunch aan de slag. Nadat ze de inhoud van de koelkast had geïnspecteerd, pakte ze een kookboek van de plank om een recept uit te zoeken.

Uiteindelijk viel de keuze op tosti’s en tomatensoep uit blik. Lana bedacht zich dat ze nog wel een half uurtje kon wachten voor ze aan de slag ging. Ze keek om zich heen in de sfeervol verlichte keuken en voelde voor het eerst dat het ook haar keuken was. Met een hernieuwd enthousiasme opende ze alle kastjes om te kijken wat er in stond. De glazen stonden in de buurt van het fornuis, in plaats van bij de koelkast waar ze het meest gebruikt werden. En de kruiden stonden in de buurt van de spoelbak in plaats van bij het fornuis. Lana begon de kastjes leeg te ruimen en borg ze vervolgens weer op plaatsen waarvan ze dacht dat ze thuishoorden. Toen ze na een kwartiertje klaar was, besloot ze het huis eens wat beter te gaan verkennen.

Lana liep door het stille huis naar boven en schrok op van alle piep- en kraakgeluiden. Zou ze daar ooit aan kunnen wennen? De lege slaapkamers voelden koud aan en ze probeerde zich voor te stellen wie hier gewoond hadden. Volgens Adam had sinds de dood van zijn betovergrootmoeder niemand meer in haar kamer geslapen; hoelang was dat eigenlijk geleden? Ze ging voorzichtig op de rand van het bed zitten en keek naar zichzelf in de spiegel. Het bed was hard en hobbelig, hetgeen zou kunnen verklaren waarom niemand er meer wilde slapen. Ze tilde de sprei op en zag een katoenen matras, en een gevlochten raamwerk in plaats van veren. Het matras was loodzwaar, maar ze slaagde erin deze een stukje op te tillen. Tot haar verrassing  zag ze er een klein boekje met een leren omslag liggen. Ze trok het voorzichtig onder de matras vandaan.

Lana opende het boek. Op de eerste pagina stond met vulpen ‘Dagboek van Elizabeth Hardin Hayes’. Lana’s hart ging sneller kloppen toen ze de volgende pagina omsloeg. De betovergrootmoeder van Adam was niet een begenadigd schrijver, maar iemand die de kale feiten van het leven in en om het landhuis beschreef. Op haar trouwdag had ze alleen maar geschreven, ‘Vandaag met James Hayes getrouwd, 42 bruiloftsgasten’.

Lana sloeg gretig de bladzijde om, maar die was van een maand later en er stond alleen maar ‘James heeft vandaag twee koeien gekocht. Ik heb gordijnen voor de babykamer genaaid. ‘Waarom schreef deze vrouw nooit over haar gevoelens, gedachten en verlangens? Lana sloeg de ene bladzijde na de andere om, maar kwam niet veel meer tegen dan saaie feiten zoals bijvoorbeeld geboortedata van de kinderen, tot het einde van het boek, waar het handschrift bibberig was en nauwelijks leesbaar. Ze las, ‘Vanochtend is de tweeling dood geboren. De pijn was bijna ondraaglijk. James is woedend. Ik wilde dat ik tegelijk met hen doodgegaan was’.

Lana zuchtte, en drukte het boekje tegen haar borst. Waarom was haar echtgenoot boos geweest? Zou hij haar de dood van de baby’s kwalijk nemen? Waarom wilde deze vrouw dood, zonder in haar dagboek daarvoor of daarna enige emotie over te tonen? Lana kwam overeind en schoof een van de laden van het dressoir open, in de hoop meer stille getuigen van haar leven tegen te komen. Ze wist niet eens waardoor ze zo door haar gefascineerd geraakt was. De laden waren gevuld met oud linnengoed en mottenballen, maar tussen de lakens vond ze twee foto’s. De namen stonden achterop de verbleekte kiekjes geschreven. Op eentje stonden Elizabeth en James, zittend, met vier van hun kinderen om hen heen staand. Geen van allen lachte, maar Lana wist dat het in die tijd de gewoonte was om foto’s op deze manier te maken. James zag er streng uit en Lana vond dat zijn kaaklijn overeenkomsten vertoonde met die van Adam. Hij had echter de ogen van Elizabeth. Op de andere foto stond een van de baby’s. Achterop stonden de naam John William Hayes. Lana herinnerde zich de naam van het dagboek. Ze schoof de foto’s in het boekje en nam het met haar mee toen ze de kamer verliet.

Toen ze de zolderdeur passeerde, voelde ze weer de sterke drang om het daar boven te gaan verkennen. Omdat ze wist dat dit gevaarlijk was, zou ze alleen maar een kijkje gaan nemen in de personeelsvertrekken. Met kloppend hart klom ze de smalle trap op en stapte het eerste kleine kamertje binnen. In de houten bedbak lag een met veren gevuld matras, maar er lag niets onder. Eén voor één opende Lana de kasten en laden – maar ze waren allemaal leeg. Ze ging naar het tweede kamertje, die een beetje groter was. Er stond een zelfde bed tegen de muur. Hier stonden twee ladekasten, en net toen Lana de eerste la opentrok, hoorde ze van beneden haar naam roepen.

‘Lana!”, riep Adam toen hij van de keuken naar de studeerkamer liep. Lana verstijfde. Zou hij in de gaten hebben dat ze op de zolder geweest was? Ze wilde beslist niet op de zoldertrap gezien worden en rende naar beneden. Toen ze bijna beneden was struikelde ze over een oneffenheid en viel voorover en sloeg met haar schouder tegen de deurpost aan voordat ze haar handen naar voren kon steken. Ze tuimelde verder naar beneden en stootte haar hoofd tegen een van de treden.

Door een waas van pijn zag ze hoe Adam de trap naar de eerste verdieping op rende.

‘Lana! Ben je gevallen? Gaat het wel goed met je?’ Hij hurkte naast haar neer.

‘Mijn schouder’, kreunde ze en probeerde overeind te komen, maar haar bovenlichaam lag klem tussen de deurpost en de onderste trede. ‘Ik kan me niet meer bewegen!’ Adam liet zijn handen over haar nek en schouder glijden. Vervolgens tilde hij haar bij haar heupen omhoog totdat ze los was. Er schoot een felle pijn van haar ribben tot haar nek. Lana rolde op haar rug terwijl Adam voorzichtig beide kanten van haar nek en schouders betastte. Vervolgens legde hij zijn handen op haar sleutelbeenderen om ze met elkaar te kunnen vergelijken.

‘Ik denk dat je je sleutelbeen gebroken hebt! Het begint al behoorlijk dik te worden … blijf daar liggen tot ik terug ben! Niet bewegen’. Adam sprong overeind en rende de trap af. Lana vroeg zich ondertussen af hoe ze zich überhaupt zonder hulp zou kunnen bewegen.

‘Wat ik nu ga doen had je vader jaren geleden al moeten doen’, hield Adam Lana voor, ‘en anders een van je broers wel’. Hij duwde haar door de hal en hield toen even stil. Hij hield haar stevig om haar middel vast. ‘Waar hebben we wat privacy?’, zijn stem klonk zacht maar streng.

‘Er is hier helemaal geen privacy’, antwoordde ze terwijl haar blik ongewild afdwaalde in de richting van de trap. Ze kon niet geloven dat dit allemaal gebeurde – er zou straks vast iemand komen kijken wat er gebeurde! Ze kon hem het beste hier in de hal wat proberen bezig te houden, tot iemand op dat idee zou komen…

‘Niet jokken. Vertel het me, Lana, en anders, de hemel sta me bij, geef ik je hier en nu een flink pak op je blote bips!’

‘Hier?! Maar Adam’, sputterde ze, ‘dat kun je niet maken! Mijn ouders…’ Lana stopte midden in haar zin toen hij haar in de richting van een mahoniehouten stoel begon te trekken die tegen de lambrisering stond. Hij had er blijkbaar geen enkele moeite mee haar een pak op haar billen te geven ten overstaan van haar familie! ‘OK, OK!’, siste ze, boven, in mijn oude slaapkamer…’

Terwijl ze met tegenzin Adam de trap opleidde aan het eind van de hal, kon Lana de enthousiaste geluiden van de kids uit de speelkamer aan de andere kant van het huis horen. ‘Die zijn in ieder geval een flink eind uit de buurt’, dacht ze opgelucht, ‘zij zullen niets kunnen horen’.

Op de overloop sloeg Lana rechtsaf, met Adam op haar hielen. Ze begon steeds meer te treuzelen, totdat hij haar arm pakte en haar dwong hem aan te kijken. De strenge blik in zijn ogen zorgde voor een huivering.

‘Je zei dat je tot woensdag zou wachten voor je…je…je weet wel!’, riep ze.

‘Dit kan niet langer wachten’. Hij had zich tussen haar en de trap opgesteld en keek haar resoluut aan.

Lana bleef de discussie aangaan, ‘Maar Adam, ik probeerde me best wel goed gedragen. Karl begon ermee, het deed erg onaardig!’

‘Het maakt me niet uit wie er begonnen is – je kunt best aardig doen als ik je net gewaarschuwd heb. Maar waarschuwingen blijven kennelijk niet al te lang hangen. En ik pas ervoor om je de hele avond te volgen en steeds in te moeten grijpen!’

De tranen prikten Lana al in de ogen. Alle erotische spanning was plotseling uit zijn gedrag verdwenen. ‘Je hebt eerder gezegd dat me nooit een pak slaag zou geven wanneer ik me grof gedraag!’

‘Ik heb gezegd dat ik je geen pak slaag zou geven als je grof tegen mij bent. Dit is iets heel anders en ik heb je verschillende keren de kans gegeven je gedrag bij te stellen!’

‘Het gaat jou helemaal niets aan hoe ik met mijn broers omga. Ik snap niet wat het jou kan schelen!’

‘Je bent mijn toekomstige vrouw! De moeder van mijn kinderen!’ Lana deed een stap terug toen ze zag hoe zijn ogen vuur spuwden. ‘Ik wist dat je wel eens wat verwend zou kunnen zijn omdat je de enige dochter bent, maar ik had niet bedacht dat je je zo onhebbelijk zou gedragen als je bij je familie bent. Zeuren tegen je vader, terwijl hij dingen doet omdat hij van je houdt, je moeder negeren terwijl die er veel werk van gemaakt heeft om je verloving te vieren, onder het eten je broers afsnauwen en hen en hun vrouwen vervolgens wat beledigen…maar ik zal dat allemaal een halt toeroepen. Ik zal zorgen dat je spijt krijgt van je woorden! En hiermee eindigt de discussie, jongedame! Waar is je oude slaapkamer?’

Lana stond als aan de grond genageld en liet zijn woorden tot haar doordringen. Had ze dat echt allemaal gedaan? Aan de boosheid van Adam te oordelen, was dit kennelijk het geval. Ze zag hoe hij zich omdraaide en de eerste de beste deur opendeed, en de oude kamer van Chip in keek. Het was tegenwoordig een logeerkamer. Hij deed de deur weer dicht en opende de volgende die een paar meter verder lag. Vervolgens wenkte hij haar. Zij liep langzaam naar hem toe, haar blik naar de grond gewend. Haar wangen rood van schaamte.

‘Dit is het vroegere domein van het verwende rijke luismeisje, neem ik aan?’, vroeg Adam en duwde haar de kamer in die sinds haar jeugd niet meer veranderd was. Er lag een knalgele sprei op het bed en ontelbaar veel knuffels stonden opgesteld op de planken die de hele kamer rondhingen. Tegen de wand stond een grote televisie en een stereo-installatie opgesteld en in de open kast stonden op zijn minst honderd spellen opgestapeld. In een andere kast, met glazen deur stonden alle Barbie poppen opgesteld die in de tachtiger jaren in de winkels gekomen zijn.

Lana gaf geen antwoord terwijl hij de deur achter hen dicht deed en op slot draaide. Met drie grote passen beende hij naar de televisie en zette deze aan en draaide aan de volumeknop tot de geluiden van een voetbalwedstrijd door de kamer schalden. Toen hij zich naar haar omdraaide, wendde ze haar blik af en keek naar de beddensprei, terwijl het hart haar in de keel klopte. Hij liet er verder geen gras over groeien dat moest ze hem meegeven. Voordat ze haar mond kon openen om opnieuw de discussie aan te gaan, had hij haar over de rand van het bed geduwd, haar rok omhoog en haar broekje naar beneden. Hij ging naast haar zitten en deed zijn linkerarm stevig om haar middel.

Hij warmde haar niet op. Zijn grote hand liet hij hard op haar zere billen neerkomen, waardoor de boodschap onmiddellijk naar haar hersenen verstuurd werd. De pijn joeg door haar heen en hoewel ze krampachtig probeerde geen kik te geven, zorgden de klinkende kletsen binnen de kortste keren dat ze hem smeekte op te houden.

KLETS! KLETS! KLETS! KLETS! ‘Ik heb zelden zo’n kruidje roer me niet gezien!’ KLETS!

KLETS! KLETS! ‘Ja gaat straks naar beneden om je excuses aan Karl en zijn vrouw aan te bieden! Heb je dat goed begrepen?’

‘Jaaaaa!”, klaagde Lana, terwijl ze onder zijn arm kronkelde. Tevergeefs probeerde ze haar bips onder zijn neerdalende hand weg te draaien. Het leek zelfs wel of hij steeds harder ging slaan! ‘Alsjeblieft! Het spijijijt me!’

Toen hield Adam even op en gaf haar de gelegenheid op adem te komen. ‘En van nu af zul je je een stuk beter gedragen’, zei hij waarschuwend, ‘anders gaan we weer naar boven. En dan zal ik mijn riem gebruiken!’

‘Neeee!’, jammerde Lana toen een volgende serie klappen er voor zorgde dat ze wild met haar benen schopte. Bijna raakte ze zijn neerdalende hand die meedogenloos zijn weg zocht naar haar blote billen. Haar broekje vloog door de lucht en kwam op de pluchen vloerbedekking terecht.

Hij stopte weer even en zette zijn been over haar beide onderbenen. ‘Ik heb er een hekel aan wanneer je zo overdreven je blik naar het plafond laat gaan, alsof ik net iets heel doms gezegd heb! Het wordt tijd dat je eens volwassen wordt, Lana!’

Ze voelde zich allesbehalve volwassen toen hij haar op haar bips bleef slaan en vervolgens –weliswaar minder hard- op haar bovenbenen. Toen hij klaar was en haar overeind trok en in zijn armen nam, brandden de billen van Lana als vuur en rolden de tranen over haar gezicht. Haar haren kwamen los uit de clip waardoor de lokken verwilderd over haar schouders en borsten kwamen te hangen. Adam haalde zijn zakdoek te voorschijn en depte haar ogen.

Lana kromp ineen toen haar bips over de ruwe stof van zijn Dockers broek wreef. ‘Ik wil staan!’, huilde ze. ‘Alsjeblieft, laat me opstaan!’

‘Goed dan. Ga maar eens in die hoek daar staan’, zei hij en hij zette haar op haar benen en drukte de zakdoek in haar handen.

Lana keek hem verbaasd aan. ‘In de hoek?’, herhaalde ze.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Ja’, bevestigde Adam. ‘Ga jij maar eens nadenken waarom je een pak op je bips gehad hebt’.

Na nog een kleine aarzeling liep ze langzaam naar de dichtstbijzijnde hoek, die naast de deur gelegen was. Waarom hij haar een pak slaag gegeven? Die vraag was niet zo moeilijk te beantwoorden omdat hij haar dat daarnet nog omzichtig duidelijk gemaakt had. Lana draaide zich om en keek hem aan.

‘Ga met je neus in de hoek staan’, liet hij haar weten. Ze deed wat haar gezegd werd en begreep opeens het gebruikelijke (volgens de forumberichtjes) verzoek. De enige manier om eraan te voldoen is door haar borsten tegen de muur te drukken en haar bips naar achteren te duwen. Ze kon niet zeggen dat het nu zo’n comfortabele houding was nu haar billen in brand stonden. Zou hij naar haar zitten kijken? Of keek hij inmiddels naar de voetbalwedstrijd op de televisie?

‘Ik moet plassen’, liet ze na ongeveer een minuut weten.

‘Nu niet’, antwoordde Adam streng. ‘Ik laat je wel weten wanneer je kunt gaan’.

Lana ging er niet tegen in. Het duurde niet lang toen haar benen pijn begonnen te doen. En niet lang daarna haar onderrug. Ze verplaatste haar gewicht van het ene been op het andere. Ze dacht aan haar eerdere fantasie over het in de hoek moeten staan. Met enige spijt constateerde ze dat er helemaal niets erotisch aan was. Het leek wel een eeuwigheid te duren voor hij eindelijk wat tegen haar zei.

‘Waarom sta je daar in de hoek. Lana?’

Omdat ik verliefd geworden ben op een overdreven dominante man die er ideeën op na houdt die uit de vorige eeuw stammen, dacht ze, maar durfde dat niet te zeggen. ‘Ik…ik denk omdat ik onbeschoft tegen mijn broers geweest ben en omdat ik mijn ouders afgekat heb na alles wat ze voor me gedaan hebben’.

‘En ben je het daar mee eens?’

‘Dat weet ik niet. Daar moet ik eens goed over nadenken’.

‘Lana, ik besef me dat je dit allemaal wel gewend bent, maar ik wil niet dat mijn kinderen in een dergelijke situatie opgroeien. Wanneer iemand onbeschoft tegen je doet, ondanks dat je zelf heel aardig doet, dan zal ik me ermee bemoeien en er iets van zeggen. OK?’

‘Ik weet het niet’.

‘Ik denk dat ze wel zullen veranderen als ze zien hoe jouw gedrag in het voordeel verandert’.

Lana had even de neiging om te ontkennen dat ze een probleem met haar gedrag had, maar hield wijselijk haar mond. Hij liet haar weten dat ze de hoek mocht verlaten en ze stommelde naar haar oude badkamer. Ze had het gevoel dat het wel twintig jaar geleden was dat ze naar haar kamer gestuurd was omdat ze haar broers geslagen had. Haar broers hadden overigens nooit teruggeslagen. Op die manier was ze vroeger tot de orde geroepen. Ze dacht hoe anders het er nu aan toe ging. Wat als haar ouders haar vroeger over de knie gelegd hadden? Zou ze hen dan nu met meer respect behandelen? Zou ze dan nu helemaal geen gedrag meer laten zien waar Adam van vindt dat het bestraft moet worden? Lana deed een plas, waste haar handen en hield een nat washandje op haar brandende ogen. Ze vroeg zich af of Adam nog steeds in de slaapkamer was.

Toen ze klaar was, trof ze hem languit liggend op het bed aan, zijn handen in zijn nek gevouwen. Als je niet beter wist zou je denken dat hij sliep. Snel trippelde ze naar de zijkant van het bed. Hij deed zijn ogen open, pakte haar hand en trok haar naar zich toe zodat ze boven op hem kwam te liggen. Hij wreef over haar rug en zij drukte haar hoofd tegen zijn schouder. Op dat moment wist ze, dat hoe vaak hij haar ook een pak slaag zou geven, dit het allemaal meer dan waard was. Ze had nog nooit een man getroffen die zijn vrouw met zoveel zorg behandelde als hij. Misschien was het uiteindelijk de relatie van hen wel die vreemd was, maar ze zou hem nooit op andere gedachten kunnen brengen over wat hoort en wat niet of hoe hij er op zou moeten reageren. Ze zou zelf wat zaken veranderen of dat nu leuk was of niet. Lana voelde een diep verlangen in zich opkomen en begon hem in zijn nek te zoenen en vervolgens zijn oorlelletje.

‘Dat moet nog maar even wachten’, zei hij lachend. Ze kon zien dat hij stijf werd toen hij dat zei. Lana stopte met zoenen maar haar borsten voelden zwaar aan toen ze over zijn harde borst wreven. Ze liet haar hand over zijn borst en buik naar beneden glijden over de bobbel in zijn broek. Maar hij pakte haar hand en trok deze weg.

‘Niet nu’, liet hij weten. Lana lachte in zichzelf. Met een boosaardige lach deed ze haar rok omhoog, draaide zich om en duwde haar billen in zijn kruis. ‘Verdomme, Lana’, zei hij en duwde zich tegen haar aan en werd in no time keihard toen haar billen zich tegen zijn penis duwden. Met een diep gegrom ging hij rechtop zitten, draaide haar om, schoof een kussen onder haar heupen en sloeg haar rok op tot boven haar blote billen. Lana kronkelde van genot toen zijn vingers haar gevoelige plekje vonden. Ze hoorde hoe zijn rits open werd gedaan en vervolgens het scheuren van plastic en het geluid van een condoom dat omgedaan werd. Het meest erotische geluid dat er bestond vond ze, op zijn kreunen na. Hij kon altijd wel, mijmerde ze. Vervolgens werden alle gedachten uit haar hoofd verbannen toen zijn harde lid een weg vond tussen haar vochtige lippen. De hitte in haar billen werkte nu heel erg stimulerend, toen de warmte uitstraalde naar haar kruis.

Toen hij op en neer begon te bewegen, boog Adam zich naar voren en fluisterde in haar oor, ‘Het voelt zo goed! Je warme billen tegen me aan en je bent zo nauw’. Lana kwam klaar bij het horen van zijn woorden, haar kreten van opwinding werden door de dikke sprei gesmoord.

Toe ging hij op zijn knieën zitten en drong nog dieper in haar door. Ze had het gevoel dat hij bijna haar maag bereikte. Hij greep haar bij haar heupen en begon in en uit te bewegen. Hij stootte telkens helemaal naar binnen. Net toen ze begon te denken dat ze niet meer zou kunnen, hield hij op en spande zijn spieren. Hij trok haar stevig tegen zich aan. Ze voelde hem kloppen en zo mogelijk nog harder worden en spoot vervolgens in het condoom diep in haar. Zij kwam nog een keer klaar. Adam lag bovenop haar en liet zijn handen onder haar glijden om zachtjes in haar tepels te knijpen terwijl haar lichaam nog naschokte.

‘We moeten weer naar beneden’, mompelde hij in haar oor en gaf haar een tik op haar bips toen hij van haar af rolde. Lana gaf geen kik. Toen ze het water in de badkamer hoorde stromen kwam ze langzaam weer bij haar positieven. Haar hele familie zou er waarschijnlijk nog zijn, wachtend tot ze weer beneden zouden komen. Het was tenslotte hun feestje.

Met een diepe zucht stond ze van het bed op en liep in de richting van de badkamer. Beiden wasten ze zich en wisten de sporen van de vrijpartij uit. Lana keek in de spiegel – het was overduidelijk dat ze gehuild had en ze had haar tasje niet mee naar boven genomen. Maar ze zou naar beneden gaan en doen alsof er niets aan de hand was…

Lana vond haar tas en dook ermee het toilet in om de oogschaduw bij te werken en de mascara te vernieuwen. Dat leek al een stuk beter, vond ze, en ging op zoek naar Karl en Brenda. Na een welgemeend excuus over haar eerdere opmerkingen, was ze aangenaam verrast dat haar excuus aanvankelijk verbaasd maar later vriendelijk in ontvangst genomen werden. Niemand maakte een opmerking over hun lange afwezigheid.

Al snel maakten haar broers en hun gezinnen zich klaar om te vertrekken. Nathan en Sheila vertrokken als eerste, maar Nathan keerde nog even terug om nog iets tegen Adam te zeggen. Hij wierp een sympathieke blik op Lana, zei vluchtig gedag en was opnieuw vertrokken.

Lana ging bij haar moeder zitten en vroeg zich af wat dat gedrag van Nathan te betekenen had. Toen zag ze dat Adam naar haar vader liep die bij het haardvuur stond. Sean knikte tegen Adam en vervolgens trokken ze beiden hun jas aan en liepen naar buiten. Lana was ervan overtuigd dat ze de strijd aan zouden gaan wie de bruiloft ging betalen. Ze deed haar ogen dicht en hoopte vurig op een goede afloop. Als er woorden van kwamen, wiens kant moest ze dan kiezen? Die van Adam? Of die van haar vader?

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘We moeten een trouwdatum vaststellen’, zei haar moeder. Maar Lana was heel ergens anders met haar gedachten en antwoordde slechts met het ophalen van haar schouders.

Toen Adam bijna een kwartier later binnenkwam, keek hij allesbehalve vrolijk. Hij haalde de jas van Lana uit de kast en gaf deze aan haar. Het afscheid was echter hartelijk en Lana hoopte er maar het beste van toen ze met Adam naar de auto liep. Hij opende de deur voor haar open en ze klom naar binnen.

‘Bedankt voor het opwarmen van de auto’, zei Lana toen ze in de stoel zat.

Hij deed zijn veiligheidsriem om en draaide zich om en keek naar haar. Ze glimlachte, maar zijn blik bleef strak. ‘Lana’, begon hij en ze verstrakte. Die toon kwam haar inmiddels bekend voor.

‘Wat? Ik heb mijn riem om!’

‘Ik heb de auto daarnet samen met je vader met behulp van startkabels moeten starten. Je hebt je deur niet goed dichtgedaan en daarom was de accu leeggelopen’.

‘Oh!’ Lana herinnerde zich opeens hoe ze haastig achter hem aangerend was in de richting van het huis. ‘Ik kan niet geloven dat ik zo dom geweest ben! Het spijt me verschrikkelijk!’

Adam knikte en trok zijn wenkbrauw op. ‘Laten we eens kijken’, hij begon met behulp van zijn vingers te tellen, ‘Ik heb je een pak op je bips gegeven vanwege liegen, omdat je je schuldig voelde, omdat je jezelf in gevaar gebracht hebt, omdat je mij voor schut gezet hebt en omdat je nadat ik je gewaarschuwd hebt jezelf onbehoorlijk gedragen hebt bij je familie. Zullen we slordigheid ook maar op de lijst zetten?’

Hoewel Lana het echt heel dom vond wat ze gedaan had, schudde ze heftig van nee. ‘Adam…ik wil sowieso nooit weer een pak slaag hebben! Op deze manier houd ik geen billen meer over!’ Ze schoof heen en weer op haar stoel en trok vervolgens een grimas.

‘Het is anders heel eenvoudig, Lana. Als jij geen kinderachtige dingen uithaalt waarvoor je een pak slaag verdient, dan zul je er ook geen krijgen’.

Lana knikte. Ze was te moe om tegen hem in te gaan. ‘Goed. Maar is het vergeten een deur dicht te doen kinderachtig?’

‘Nee, maar pruilen en weigeren naar binnen te gaan, was dat wel. En daarom ben je vergeten de deur dicht te doen’.

‘Het spijt me. Ik zal er voortaan beter om denken. Ik heb sindsdien heel wat mee gemaakt en heb me voorgenomen wel meer dingen te veranderen’.

De gezichtsuitdrukking van Adam ontspande toen ze hem aankeek. ‘OK. Maar verander niet te veel, want doorgaans ben ik heel tevreden over je manier van optreden’.

Lana kneep haar ogen dicht en keek hem achterdochtig aan. ‘Je begint het toch niet leuk te vinden om mij een hard pak slaag te geven?’

‘Niet voor straf. Ik vind het veel leuker om je een goodgirl spanking te geven’.

‘Goed. Dan zul je een heel andere ik te zien krijgen…’ Lana knipperde nog een paar keer met haar ogen en deed vervolgens haar ogen dicht. Ze sliep al bijna toen hij de oprit afdraaide. Adam reed rechtsreeks door naar haar flat en overtuigde zich ervan dat ze haar medicijnen innam voordat ze de deur achter hem op slot deed.

___________________________

Lana was de volgende ochtend al vroeg op en wachtte tot Adam haar op zou komen pikken om naar het werk te gaan. Ze douchte, waste haar haren, nam haar medicijnen en keek naar de televisie toen ze buiten een auto hoorde stoppen.

De dag verliep prima totdat Adam haar tussen de middag mee nam naar het restaurantje om daar te lunchen. Ze hadden net besteld en hingen achterover, genietend van een beker warme chocola.

‘Je vader en ik hebben gister een heel gesprek gehad toen we bezig waren mijn auto weer aan de praat te krijgen’, zei Adam.

Lana keek hem verbaasd aan. ‘Waarover? Wie de bruiloft gaat betalen?’

‘Nee’, glimlachte Adam. ‘Die eer is aan hem’.

‘Waarover dan?’ Lana was opgelucht dat dit probleem in ieder geval uit de wereld was.

‘Hij zei me dat iedereen zich gisteravond afvroeg waarom we ineens verdwenen waren en wachtte vervolgens op een antwoord’.

‘Nou, en wat heb je hem gezegd?’

‘Ik heb hem gezegd dat we even een gesprek onder vier ogen gevoerd hebben. Toen zei hij dat hij dat al gedacht had omdat het leek alsof je gehuild had’.

‘Oh, nee!’ Lana sloeg haar handen voor haar gezicht. ‘Ik hoopte nog zo dat niemand het op zou vallen’.

‘Toen zei hij dat hij er niet goed tegen kon als je huilde en zei me dat ik er maar voor moest zorgen dat het niet weer voor zou komen’.

Lana keek hem van tussen haar vingers aan. ‘Oh, mijn God…’

‘Dus…moest ik hem wel vertellen waarom je gehuild had. Dit omdat het vast nog wel eens zal voorkomen’.

Lana liet haar handen zakken en keek even om zich heen of er iemand in de buurt was. ‘Heb je hem gezegd dat je me een pak op mijn bips gegeven hebt’, fluisterde ze, terwijl ze een kleur kreeg als vuur.

Adam schudde zijn hoofd. ‘Ik heb hem gezegd dat ik je verschillende keren gewaarschuwd heb dat je om je gedrag moest denken, en dat toen je gewoon doorging je broers grof te behandelen, ik actie moest ondernemen. Ik heb hem gezegd dat we boven, in je oude slaapkamer een serieus gesprek gevoerd hebben en dat je je excuses hebt aangeboden. Hij heeft gezien hoe je verontschuldigingen aan Karl hebt aangeboden. Dat was al zo bijzonder dat hij de rest van mijn verhaal ook geloofde. Ik heb hem echter niets over het pak slaag verteld’.

Lana keek hem beschaamd aan. ‘Denk je dat hij er zo genoegen meeneemt?’

‘Ja. Hij heeft me een hand gegeven en me succes gewenst toen we weer naar binnen liepen’. Adam lachte naar haar en zij lachte tenslotte met hem mee.

De serveerster kwam hun bestellingen brengen. Het viel Lana op dat ze vandaag niet naar Adam knipoogde. Daar voelde ze dan tenminste nog iets van voldoening over. Adam was door haar familie geaccepteerd, dacht Lana, ondanks zijn dominante karakter, dat nogal haaks stond op dat van haar ouders. Ze glimlachte nogmaals en was blij dat zaken zo goed uitgepakt waren. Nu moest ze nog met zijn ouders gaan kennismaken…

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Lana reed na het werk met Adam mee, bleef eten, en reed naar huis toen Adam en Steven zich voor het voetballen genesteld hadden. Adam was de volgende ochtend laat op het werk, want hij had Steven naar de middelbare school in de buurt gebracht om hem in te schrijven. Na alles wat zich in de afgelopen periode had voorgedaan, wilde Lana wel eens een rustige avond meemaken om ongestoord met de plannen voor het huwelijk bezig te kunnen zijn en haar dagelijkse dingetjes te kunnen doen.

Zo ging ze woensdagavond naar huis en settelde zich op de bank om een poos te gaan lezen voordat ze iets te eten ging maken. Hoewel ze Adam de vorige avond wel gemist had, had ze echt meer tijd voor zichzelf nodig. En hij zou ook wel wat tijd nodig hebben om Steven beter te leren kennen, veronderstelde ze. Toen om een uur of zeven de deurbel ging, had ze geen idee wie dat zou kunnen zijn. Toen ze door het kijkgaatje keek, zag ze Adam voor de deur staan en ging haar hart sneller slaan. Ze opende de deur en wierp zich in zijn sterke armen.

‘Wat doe jij hier?’, lachte ze terwijl hij zijn jas uitdeed. ‘Ik dacht dat je het wel druk zou hebben met het geven van kooklessen aan Steven’.

Adam lachte terug, ‘Ik heb een pizza voor hem besteld en hem alleen met zijn huiswerk gelaten. Hij moet nog veel inhalen, maar vindt het echt leuk om te studeren. Ik heb hem gisteravond maar een keertje hoeven helpen’.

‘Oh. Wat heb je daar?’, vroeg Lana terwijl ze naar een plastic tas wees die hij in zijn hand hield.

‘Je nieuwe haarborstel. Ben je het vergeten?’

Lana deed een stap naar achteren. De adrenaline schoot door haar lichaam toen ze zich herinnerde dat hij haar een pak op haar bips beloofd had voor het niet dragen van de veiligheidsriem. Haar gezichtsuitdrukking sprak boekdelen.

‘Je was het echt vergeten!’

‘Ja, dat klopt! Ga je me werkelijk alweer een pak slaag geven? Ik heb daarna steeds de gordel om gehad en mijn billen doen nog steeds zeer van zondag’. Lana voelde zich opeens erg hulpeloos. Alsof ze helemaal geen controle meer had over wat er ging gebeuren.

‘Lana, ik kom mijn beloftes altijd na. Wanneer ik zeg dat ik je een pak op je billen met de haarborstel ga geven, dan doe ik dat ook’.

‘Het kan toch geen kwaad om eens van gedachten te veranderen?’ Lana had een hekel aan het klagende ondertoontje in haar stem, maar ze kon het niet tegenhouden. ‘Alsjeblieft, Adam?’ Ze voelde de tranen opwellen en probeerde ze weg te knipperen.

‘Lana, maak je toch niet zo druk. Het is niet meer dan een pak op je blote billen om je er aan te herinneren dat je een veiligheidsriem moet dragen. Niets meer dan dat’.

Ze keek hem aan. ‘Niet meer dan een pak op mijn blote billen’, sneerde ze. ‘Heb je enig idee hoeveel pijn dat doet? Ik wil het gewoon niet!’ Toen liepen de tranen over haar wangen, hoeveel moeite ze ook deed om niet te gaan huilen. Ze keek Adam nog een keer aan en draaide zich toen om en liep naar de bank en haar lot tegemoet.

Adam haalde de borstel tevoorschijn en ging naast haar zitten. Opeens gooide hij de borstel op de salontafel en trok haar stevig tegen zich aan.

‘Verdomme, Lana, ik kan er niet tegen als je begint te huilen voor ik nog een vinger uitgestoken heb. Ik zal je vanavond niet meer slaan. Ik wil niet dat je er bang voor bent. Bovendien denk ik dat het nu niet veel zoden meer aan de dijk zet. Gezien het feit dat je het alweer vergeten was, is het te lang geleden’.

Lana smolt in zijn armen, dankbaar voor de seponatie. Bovendien was dit het ultieme bewijs dat hij er niet van genoot om haar te straffen! Ze voelde hoe ze door zijn liefde omhelsd werd en legde haar hoofd op zijn borst. Ze hoorde zijn hart luid en krachtig slaan.

‘Vanaf nu zal er geen uitstel meer zijn als je een pak slaag verdient. Waar we ook zijn, ik zal wel een plekje zoeken waar we privacy hebben’.

Lana bewoog naar achteren en keek hem aan. ‘Waar we ook zijn? Jeetje, Adam, wat als ik je op het werk boos maak?’

Adam was even stil. Zijn blik was gefixeerd op het lege televisiescherm. ‘Ik denk dat ik dan inderdaad tot na het werk moet wachten, maar zal het zeker op dezelfde dag nog ten uitvoer brengen. Bovendien weet jij dondersgoed dat ik je geen pak slaag zal geven omdat je me boos gemaakt hebt’.

Lana ging weer tegen hem aanliggen. ‘Zal ik wat te eten bestellen?’, vroeg ze.

‘Lekker. Zullen we iets eenvoudigs doen?’

‘Dat klinkt goed’.  Lana ging rechtop zitten en pakte een tissue uit de doos die op tafel stond. Ze depte haar ogen droog en liep vervolgens naar de telefoon.

‘Denk maar niet dat huilen je de volgende keer zal helpen, Lana. Ik geef je een pak op je bips voor je überhaupt de kans krijgt om te gaan huilen’.

Lana keek om in zijn richting. ‘Ik ging niet huilen om er onderuit te komen. Ik ging huilen omdat ik wist dat het heel zeer ging doen!’

‘OK’, knikte Adam. ‘Ik wilde alleen maar dat je het weet’.

‘Het was anders niet mijn bedoeling om je de volgende keer te manipuleren met mijn tranen, hoor!’

‘Goed. Ik geloof je’.

‘Vanwaar dan die waarschuwing?’

‘Ik bedacht me dat je zou kunnen denken dat het een mooie manier was om onder een pak op je billen uit te komen. Het spijt me. Ik had niet verder gedacht dan toen ik zei dat het de volgende keer niet zou helpen’.

Lana deed haar armen over elkaar en stak haar neus in de lucht. ‘Ik denk dat je wat schuldig bent door te denken dat ik zo slecht zou zijn’.

Adam sloeg met zijn handen op zijn knieën en ging staan. Ze schrok zich een hoedje van het plotselinge lawaai, maar ze deinsde niet terug toen hij langzaam dichter bij kwam met een neutrale gezichtsuitdrukking. Toen hij vlak bij haar was, deed ze een stap naar voren en ging tegen hem aan staan. Hij deed zijn armen om haar heen en duwde haar zodat ze met haar rug tegen de muur kwam staan. Hij liet zijn handen op en neer over de zijden van haar lichaam gaan en liet ze tenslotte op haar billen rusten.

‘Lana’, fluisterde hij in haar oor, ‘Als we het eten straks op hebben zal ik je een goede massage geven. Ik zal je achterkant masseren en vervolgens de voorkant en alles er tussenin. Ik zal ervoor zorgen dat je kronkelt van genot. Daarna ga ik je een pak op je blote billen geven’, hij kneep haar daar, ‘totdat je me smeekt de liefde met je te bedrijven. Hoe klinkt dat?’

‘Goed’, zei Lana, en ze vroeg zich af of ze daarna nog over de kracht zou beschikken om wat te eten te bestellen.

Lana zag hoe haar tranen op het stuk zeep terecht kwamen dat in de met de make-up bedekte wastafel lag. Toen ze weer in de spiegel keek zag ze dat de roze lippenstiftstrepen over de linkerkant van haar gezicht liepen. Ze zag er meelijwekkend uit. Toen de absurditeit van de situatie plotseling tot haar doordrong, hield ze op met huilen om daar eens over naar te denken. Nog niet zo lang geleden was ze een eenvoudige verpleegkundige met belangstelling voor kunst. Nu stond ze hier met brandende billen en opgezette ogen te midden van de stille getuigenissen van wat een grap had moeten zijn. Maar ze was gepakt en gestraft, net als een ondeugend kind. Lana had in haar stoutste dromen geen rekening gehouden met dit scenario.

Toen ze zich de opmerking van Adam herinnerde over het in de hoek staan, probeerde ze zich voor te stellen hoe ze daar stond, misschien wel met haar rode bips tentoongesteld en hij een oogje in het zeil houdend om te voorkomen dat ze van haar plaats zou komen. Misschien zou ze wel met haar neus tegen de muur moeten staan zoals ze in sommige forums gelezen had. Die gedachte bracht echter geen reactie te weeg. Ze realiseerde zich dat het het voyeuristische aspect was wat haar opwond. Dat hij naar haar zou kijken, dat hij misschien wel naar haar verlangde en dat hij moest genieten van het uitzicht dat hij had. Ze schudde haar hoofd en herinnerde zich dat hij haar ook een verwend nest genoemd had! Een wrange glimlach speelde om haar mond toen ze naar de puinhoop om zich heen keek en de troep begon op te ruimen.

Ze veegde de commode schoon en keek in het kastje of er ook Glassex stond of iets dergelijks. Maar er stonden alleen maar verzorgingsartikelen voor de man uitgestald. En een grote doos condooms. Jeetje, dacht ze, en keek naar het getal wat trots op de voorkant van de doos gedrukt stond. Tweehonderdveertig stuks! Ze had nog nooit eerder een verpakking gezien die meer dan een dozijn bevatte. Nou ja, Adam was kennelijk optimistisch van aard…

‘Lana. Ben je al bijna klaar?’, klonk de stem van Adam aan de andere kant van de deur.

‘Nee, antwoordde ze en deed snel het deurtje van het kastje dicht. ‘Heb je een glasreiniger in huis?’

‘Ben zo terug’.

Lana maakte een washandje nat met koud water en drukte het vervolgens op haar ogen. Het zou waarschijnlijk ook weldadig aanvoelen aan haar zere billen. Ze weerstond de neiging om het uit te proberen, legde het washandje neer en begon de haarborstel van Adam schoon te maken.

Nadat hij haar de reiniger gebracht had, maakte ze de klus af. Zodat alles weer even onberispelijk schoon was als voordat ze haar slag geslagen had. Maar ze kon haar gedachten niet van de doos condooms houden en probeerde zich de hoeveelheid vrouwen voor te stellen die maakten dat hij zoveel condooms in huis had. Hoeveel zou hij al gebruikt hebben? Was zij de eerste? In ieder geval de laatste was ze van overtuigd, maar al snel nam de nieuwsgierigheid het over van haar nuchtere verstand. Toen Adam weer kwam kijken of ze al bijna klaar was, zat ze op de vloer, omgeven door condooms die in nette stapeltjes van zes uitgestald lagen.

Hij had niet geklopt zoals ze verwacht had. De deur zwaaide open, en daar stond hij. Zijn gezichtsuitdrukking veranderde van verbazing naar irritatie toen ze met grote ogen naar hem opkeek en een kleur kreeg als vuur. Haar billen knepen onwillekeurig samen alsof ze zichzelf wilden beschermen en herinnerden haar aan de recente striemen die daar nog steeds gloeiden.

‘Tweehonderdentweeëntwintig’, zei ze en boog zich weer voorover in de richting van de condooms. ‘Je zou zeggen dat ze hen beter per vijf konden verpakken, dat telde veel gemakkelijker’. ‘Tweenhonderdenachtentwintig…tweehonderdenvierendertig’. ‘Wat zou je met al die dingen gedaan hebben als je er allergisch voor gebleken was?’ Lana begon ze allemaal weer in de doos te proppen, zonder zich nog druk te maken of het wel in nette stapeltjes gebeurde.

‘Dan zou ik ze weggegooid hebben en een andere doosje gekocht hebben. Deze doos heb ik bij wijze van grap van een vriend gekregen, vorig jaar Kerst’.

‘Oh’. Lana pakte de doos op en ging staan. ‘Eh…’ Omdat hij tussen haar en de commode opgesteld stond en geen aanstalten maakte om aan de kant te gaan, zette Lana de doos op de wastafel, deed een stap achteruit en vroeg zich af wat er nu weer zou volgen.

‘Het is bijna tijd om te vertrekken’. Adam draaide zich om en liet het er bij.

Met een zucht van verlichting zette Lana de doos terug in de commode en bekeek zich nogmaals in de spiegel. OK, dus de vorige aanblik was ronduit belachelijk geweest? Deze keer waren haar ogen niet meer opgezet, alleen nog een beetje rood rond de oogleden. Ze pakte haar tasje en deed wat oogschaduw en mascara op. Zo, dat was veel beter.

______________________________

Toen Adam met een kalm gangetje de afrit afreed, dacht Lana even terug aan haar meest recente escapade. Zat ze nu in de problemen? Was hij er boos over? Ze keek even heimelijk opzij; zijn wenkbrauwen stonden niet omhoog en zijn mond was ontspannen. Oh, maar er was duidelijk beweging in zijn kaak en wang te zien, omdat hij herhaaldelijk zijn kaken op elkaar klemde. Ze keek snel weg en staarde uit het zijraampje naar buiten. Shit, hij was boos. Er ging een siddering van verlangen door haar heen. God, genoot ze van deze constatering? Wilde ze dan alweer een pak op haar billen?

Toen hij remde en aan het stuur draaide om de weg op te rijden, zag ze hoe de spieren van zijn biceps zich spanden in de mouwen van het Hugo Boss shirt wat hij droeg. Haar tepels reageerden. Wat had dit te betekenen?  Sterke biceps hielden harde klappen in natuurlijk. Maar harde klappen deden zeer. En haar bips deed nog steeds zeer! Ze ging voor de zoveelste keer verzitten op de leren stoel en bracht vervolgens haar knieën omhoog in de richting van haar borst en sloeg haar armen erom heen.

‘Adam’, ze keek hem aan. ‘Ik…eh…ik wil graag weten of je…of ik in de problemen zit omdat ik die…eh…dingen zat te tellen?’ Tot haar afschuw trapte hij op de rem en zette de auto aan de kant van de weg.

‘Wat?’, vroeg zij.

Adam zette de versnelling in de vrij en draaide zich naar haar om. ‘Je weet dat ik niet goed kan praten als ik aan het rijden ben. En voor zover je zat te tellen om te controleren hoe vaak ik seks heb gehad, tja, dan weet ik niet goed wat ik daarmee aan moet. Tenminste ik neem maar aan dat je daarom zat te tellen, en niet om  me nogmaals duidelijk te maken dat ik mijn spullen beter niet door anderen kan laten gebruiken’.

Lana hield haar adem in, verbaasd over zijn woorden. ‘Nee! Dat wilde ik niet duidelijk maken – geloof me, mijn billen doen nog veel te zeer!’

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Dan wilde je dus kijken hoe vaak ik seks gehad heb?’, vroeg Adam.

Lana voelde hoe ze een kleur kreeg en ze liet haar blik afglijden naar zijn grote, warme handen. ‘Ik…ik denk het wel. Ik was er gewoon nieuwsgierig naar’.

‘En…voelt het goed om te weten dat ik ze alleen met jou gebruikt heb?’

Lana knikte. ‘Ja, Adam’, mompelde ze.

‘Denk je dat je een pak op je billen verdiend heb omdat je in die doos hebt gesnuffeld?’

Lana schudde haar hoofd. ‘Je had toch gezegd dat ik alles mocht gebruiken?’

Ze keek op toen ze zijn bulderende lach hoorde. ‘Dat klopt’, zei hij, ‘ik zal je er geen pak slaag voor geven’.

Lana lachte verlegen terug, en ging weer verzitten.

‘Maar als je steeds maar blijft zoeken naar bewijzen van vroegere relaties, dan zul je vroeger of later wel wat vinden. Ik heb tot nu toe niet als een monnik geleefd’.

‘Oh, maar dat weet ik toch al’, protesteerde Lana.

Adam knikte. ‘Als je dus eens iets mocht vinden, dan zal het niet een groot probleem zijn, toch?’

‘Nee! Echt niet, dat beloof ik!’

‘Goed. Laten we dan maar snel verder gaan, anders komen we nog te laat. Toen Adam de auto de weg weer opstuurde, slaakte Lana een zucht van verlichting. Vooral omdat ze opgelucht was dat ze zich opgelucht voelde. Het was dus niet het pak op haar billen waar ze op triggerde, het was gewoon het alpha mannelijke gedrag dat haar dreigde met een pak slaag! Nu was alles wat haar te doen stond, het stellen van een grens voordat ze echt tegen een pak slaag opliep.

De rest van de rit verliep rustig en Lana probeerde te ontspannen en aan normale dingen te denken, zoals het trainen voor haar volgende Dan, of koken leren of hun trouwplannen. Maar haar zere billen verstoorden haar gedachten steeds en ze begon zo langzamerhand te denken dat een pak op de bips wel degelijk een afschrikwekkende werking zou kunnen hebben ondanks dat ze daar tot voor kort anders over dacht. Ze keek wel uit voor dat ze er weer zo’n puinhoop van zou maken. Lana keek naar buiten en zag dat ze haar geboortedorp begonnen te naderen. Ze vertelde Adam hoe hij moest rijden en ze voelde hoe ze langzaam zenuwachtig begon te worden omdat ze zich afvroeg of haar vader zich met de trouwplannen zou bemoeien. Toen ze de brede oprit naar haar ouderlijk huis opreden zag ze hoe de auto’s van haar broers er allemaal stonden.

‘Verdomme! Al mijn broers zijn thuis!’, riep ze.

‘Dat is toch geen probleem?’, vroeg Adam en hij parkeerde zijn auto tussen die van Karl en Nathan in. Karl was al vijf jaar getrouwd en had drie zonen. Nathan had twee dochters, maar Chip had nog geen kinderen.

‘Alleen maar dat het een drukke bedoening gaat worden’, grinnikte ze. ‘Twee ouders, drie broers, drie schoonzusters, vijf neefjes en nichtjes en wij’.

‘Nou ja, we zien het toch wel? Laten we gaan’. Hij zette de motor uit en deed zijn veiligheidsriem af. Lana ging rechtop zitten en keek in het spiegeltje van de zonneklep.

‘Is het nog te zien dat ik gehuild heb?’, vroeg ze bezorgd.

‘Nee, maar als iemand er wel over valt, kun je altijd nog zeggen dat het vreugdetranen waren’, antwoordde hij droog.

Lana liet haar blik naar het plafond gaan en taste naar de deurhandel.

‘Wat is er met je veiligheidsriem gebeurd?’, vroeg Adam en trok zijn wenkbrauw op.

‘Mijn veiligheidsriem?’ Lana keek naar beneden. ‘Geen idee – heb ik die daarnet niet afgedaan?’

‘Nee, je het hem niet afgedaan. Je had hem blijkbaar helemaal niet om!’

‘Natuurlijk wel! Ik heb mijn gordel altijd om!’

‘Lana, je hebt hem nooit afgedaan. Dus je hebt hem niet om gehad’.

Toen Lana zich bedacht hoe makkelijk ze op haar stoel heen en weer had kunnen schuiven en haar knieën op had kunnen trekken, realiseerde ze zich dat hij gelijk had. Er trok een ongemakkelijke rilling door haar heen en ze zei, ‘Wauw. Je hebt gelijk! Ik kan er niet bij dat ik dat vergeten ben. De volgende keer moet je maar controleren of ik hem wel om heb, huh?’ Ze keek hem aan en zag hoe zijn geïrriteerde blik juist veranderde in een strenge.

‘Ja, dat zal ik doen’, liet hij haar weten, ‘maar als we hier vertrekken dan gaan we eerst een nieuwe haarborstel voor je kopen en daarmee gaan we naar je flat om hem uit te proberen’.

‘Adam!’, riep ze, terwijl haar hart op hol sloeg, ‘ik heb het niet met opzet gedaan! En mijn bips doet al hartstikke zeer; ik kan echt niet meer hebben, en zeker niet met een haarborstel!’

‘Goed dan. Dan wachten we nog een paar dagen. We zullen wachten tot woensdagavond. Bij jou thuis. Om zeven uur. Het doet er niet toe of je het met opzet deed of niet. Het gaat erom dat je het niet weer vergeet’.

Met die woorden duwde hij de deur open en stapte uit, terwijl de strekking van zijn woorden bij Lana doordrong. Dit wond haar helemaal niet op, omdat ze er heilig van overtuigd was dat ze helemaal geen pak slaag met de haarborstel verdiend had. Nu wilde ze niets liever dan blijven zitten en zichzelf wentelen in zelfmedelijden, maar haar hele familie zat op hen te wachten en had hen waarschijnlijk al aan zien komen. Het liefst was ze weer in huilen uitgebarsten. Toen ging haar deur open en stond Adam te wachten hoe ze uit zou stappen.

‘Ik wil nog niet naar binnen’, zei ze tegen hem en maakte geen aanstalten uit te stappen.

‘Lana’, antwoordde hij geduldig, ‘als je niet naar buiten komt, dan ga ik alleen naar binnen, stel mezelf voor en zeg tegen ze dat je hier als een verwend kind zit te pruilen’.

‘Dat doe je niet!’, riep ze, terwijl ze naar hem opkeek.

‘Dat doe ik wel’, zei hij er direct overheen en begon het pad in de richting van de voordeur af te lopen.

‘Wacht!’, riep Lana en sprong in paniek uit de auto. Het zelfmedelijden was op slag verdwenen. Ze streek haar rok glad en haastte zich achter hem aan. Vlak voor de voordeur had ze hem weer ingehaald.

‘Ik bel nooit aan’, hijgde ze, en reikte naar de deur om deze open te duwen. Maar Adam hield haar tegen en pakte haar bij haar pols.

‘Dat zou je wel moeten doen. Je woont hier niet meer; maar je ouders. Het zou van respect getuigen als je rekening zou houden met hun privacy’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Zo had Lana het nog nooit bekeken en trok haar arm terug en wachtte tot de deur opengedaan werd.

En dat gebeurde, toen de deur openzwaaide werd het portaaltje voor de deur verwarmd en verlicht vanuit de hal. De vader van Lana, Sean Taylor, begon breed te grijnzen toen hij zijn dochter zag staan. Zij was wel de laatste die hij verwachtte nu er aangebeld was. Terwijl hij haar een dikke knuffel gaf, knipoogde hij over haar schouder in de richting van Adam.

‘Pap’, protesteerde Lana toen hij haar niet snel genoeg los liet. Ze duwde hem weg en zei lachend, ‘Dit is Adam, mijn verloofde!’

De mannen schudden elkaar hartelijk de hand en toen deed Sean een stap achteruit. ‘Verdomme, wat is het koud buiten!’Ze stapten allemaal de warme hal in met zijn Italiaanse design tegelvloer en de mahonie houten lambriseringen. Aan de wand hing een portret van Lana, geheel in het wit gekleed en met een Mona Lisa glimlach.

‘Wat een prachtig schilderij’, merkte Adam op.

‘We hebben het laten maken voor de zestiende verjaardag van Lana’, zei Sean trots.

‘Ja’, mengde Lana zich in het gesprek en trok haar wenkbrauwen op. ‘Het heeft vier volle dagen geduurd om het te maken. Mijn rug lag aan flarden toen het klaar was!’

Adam week geen moment van haar zijde, hij kneep stevig in haar hand. ‘Maar liefje, dat was het uiteindelijk helemaal waard, of niet?’

Lana keek naar hem op, zag de strenge blik in zijn ogen en kleurde tot achter haar oren. ‘Ja’, antwoordde ze en keek vervolgens glimlachend naar haar vader. ‘Het was het helemaal waard, Pap!’

Sean knikte, leek even afwezig en riep vervolgens uit, ‘Laat me jullie jassen even aanpakken!’ Hij hing ze in de kast en ging hen voor naar de woonkamer. Toen ze binnen stapten schoten er allemaal kleine gedaantes in de richting van Lana.

‘Tante Lana! TantLaana!’ Het opgewekte geluid van hun stemmen vulde de ruimte, terwijl Lana op haar hurken ging zitten om iedereen een knuffel te geven. Vervolgens deden ze een voor een stap terug en keken Adam met grote ogen aan. ‘Wie is dat, tante Lana?’, vroeg de driejarige Denise.

‘Dat is de man waar ik mee ga trouwen’, legde ze geduldig en met een brede grijns uit. ‘Hij is mijn verloofde’.

‘Loofde’, herhaalde het kleine meisje en Adam werd vervolgens door alle kinderen aangesproken als ‘Loofde’. Nadat ze met zijn allen naar boven gerend waren, stelde Lana haar broers en hun vrouwen voor. Ze begroetten Adam allemaal met warmte en enthousiasme.

Toen het pas verloofde stel ging zitten, vroeg Adam, ‘Waar is je moeder?’

‘Ze zal zo wel komen’, antwoordde Lana. ‘Maar het verbaasd me wel dat ze daarnet niet bij de deur was om ons binnen te laten’.

Op dat moment viel een stilte in de kamer toen er gestommel vanuit de hal klonk. Een serveerwagentje reed naar binnen met een grote taart met twee verdiepingen erop. Er branden kaarsen bovenop.

‘Van harte gefeliciteerd!’, riep een vrouwenstem en de moeder van Lana stapte achter het wagentje vandaan. ‘Waar is Lana?’

Lana stond lachend op en riep tegen haar moeder, ‘Dank je wel Mam, maar je hoefde echt geen taart voor ons te maken hoor. Dit is wel een beetje veel van het goede!’

Adam ging naast haar staan en fluisterde in haar oor, ‘ga je moeder eens een knuffel geven!’

‘Wat?’, fluisterde ze verward terug.

Met een zachte duw in haar rug duwde hij haar in de juiste richting. ‘Ga je moeder een knuffel brengen. Nu’.

Lana liep naar het wagentje, keek met een glimlach naar de taart en gaf haar moeder een hele dikke knuffel. Mevrouw Judy Taylor slaakte een diepe zucht en wreef haar dochter over haar rug. ‘Dank je wel Mam!’, zei Lana nog eens.

Judy had tranen in haar ogen toen Lana haar aan Adam voorstelde. Hij gaf haar ook een knuffel en vervolgens begaven ze zich allemaal naar de eetkamer.

‘Ik heb mijn moeder al in geen vijf jaar een knuffel gegeven’, bekende Lana toen ze naast Adam liep in de staart van de optocht.

Adam trok een wenkbrauw op en keek haar verbaasd aan. ‘Dan werd dat hoogtijd, zou ik zeggen’.

Sean wachtte even en liet de hele stoet passeren. ‘Zie je dat schilderij?, vroeg hij aan Adam toen ze hem voorbij liepen.

Adam nam het in zich op en antwoordde, ‘Een feestje’.

‘Ja! Het origineel hangt in het D’Orsay Museum in Parijs. Dit is een reproductie natuurlijk. Het is gemaakt door Jean Beraud’.

‘Ik schaam me dood, Pap!’, jammerde Lana aan de arm van Adam. Hij keek haar vol ongeloof aan. ‘Ze hebben dit gekocht’, zei ze en liet haar ogen naar het plafond gaan, ‘toen ik geslaagd ben voor de middelbare school. Ze hadden hem toen midden in de woonkamer hangen!’ Het schilderij stelde een jonge vrouw voor in de twintiger jaren, te midden van een hele rij aanbidders.

‘En waarom is dit iets waar je voor zou moeten schamen?’ vroeg Adam onschuldig. Lana keek hem aan, verbaasd dat hij dat nog moest vragen.

‘Omdat dat mij moet voorstellen, natuurlijk! Alsof ik in het middelpunt van alles sta zoals dat schilderij impliceert! Dat zouden ze wel willen’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Sean glimlachte alleen maar bij het commentaar van zijn dochter en merkte op, ‘Ze is zo bescheiden, Adam, ze is zich nooit zo bewust geweest van haar eigen schoonheid en populariteit’.

‘U bedoeld dat u zich bewust geweest bent van het ontbreken daarvan’, antwoordde Lana en toen hoorden ze Judy vanuit de eetkamer.

‘Oeps! Mam roept, we kunnen maar beter opschieten!’, zei Sean en haastte zich de hal door.

Lana liep arm in arm met Adam naar binnen en hij schoof haar stoel aan. Terwijl ze naar hem glimlachte, ging ze zitten. De tafel was vrij formeel gedekt en een vrouw van middelbare leeftijd serveerde de eerste gang vanaf een zilveren blad.

‘Dat is Emma’, fluisterde Lana toen de vrouw aan de andere kant van de tafel was. ‘Ze werkt al jaren voor ons. Ze kan heel goed koken!’

Adam knikte en zei toen zo hard dat iedereen het kon horen, ‘het is niet erg beleefd om in gezelschap te fluisteren’.

Iedereen aan tafel draaide zich naar hen om. Lana kreeg een kleur als vuur, lachte en zei, ‘Hij heeft wel wat vreemde denkbeelden, vinden jullie niet?’ Vervolgens nam ze een grote slok van haar wijn en bekeek met grote interesse haar servet die naast haar bord lag.

‘Vreemde denkbeelden?’, herhaalde Adam, maar hij drong niet verder aan.

Oh, mijn God, dacht Lana. Moet ik dan ieder woord op een goudschaaltje leggen? Adam doet net alsof ik hem iedere keer dat ik wat zeg, voor schut zet! Vervolgens zag ze hoe hij haar wijnglas weghaalde en er een glas water voor in de plaats zette. Ze voelde zich plotseling ontzettend dom omdat ze al weer helemaal vergeten was dat ze geen alcohol mocht nuttigen. Maar Adam leek niet boos te zijn, en dus ontspande ze en genoot van de maaltijd. Het gesprek aan hun kant van de tafel kwam op voetbal en Lana at zwijgend terwijl ze het gesprek volgde. Adam scheen het goed te kunnen vinden met haar broers Chip en Nathan; ze praatten en maakten grapjes alsof ze elkaar al jaren kenden. Lana bemoeide zich alleen maar even met het gesprek als ze vond dat haar broers belachelijke opmerkingen maakten. Voordat ze het wist hadden ze het eten op en keerde iedereen terug naar de woonkamer om daar nog wat te drinken. Adam en Lana waren de laatste die de eetkamer verlieten.

‘Waar zijn de kinderen?’, vroeg Adam toen ze buiten gehoorsafstand waren.

‘Oh, die eten voor de televisie. Ze kunnen maar beter niet bij ons aan tafel eten, we zouden dan niet rustig een gesprek kunnen voeren. Bovendien kennen ze nog geen tafelmanieren’.

‘Jij wel dan?’, grinnikte hij.

‘Denk je dat!’, lachte Lana. ‘Nou zo erg is het nu ook weer niet, hoor!’.

‘Als ik je opmerkingen onder het eten nog eens terug haal, weet ik dat zo net nog niet! Ik zou het op prijs stellen als je voortaan een beetje beter je best doet’.

Lana keek naar hem op. Ze was verbaasd over zijn woorden. ‘Maar Adam, ik ben gewoon mezelf. Zo gedraag ik me altijd – het is per slot van rekening familie’. Ze keek gefascineerd toe hoe de lach van zijn gezicht verdween en zijn lippen zich tot streepjes versmalden.

‘Je moet je wat beter gedragen. Ik meen het!’

Lana liet haar blik vertwijfeld naar het plafond gaan. ‘Goed, laten we nog even aansluiten. Dan gaan we daarna naar huis’.

Ze liepen de woonkamer in, waar Sean hen cognac aanbood, die ze beiden beleefd afsloegen ondanks dat hij aandrong. Judy kwam een praatje maken met haar toekomstige schoonzoon en Lana schoof aan bij haar broer Chip en zijn vrouw Sheila.

Sheila werkte in het laboratorium van het plaatselijk ziekenhuis, dus ze hadden wel wat gemeenschappelijke gespreksonderwerpen. Chip studeerde nog. Hij had net een aantal tentamens gehaald en kon mogelijk volgend jaar afstuderen. Lana maakte een aantal opmerkingen dat hij nu eindelijk maar eens aan het werk moest, toen Sheila haar liet weten het helemaal niet erg te vinden kostwinnaar te zijn tot hij afgestudeerd was.

‘Nou ja, dan zal het wel goed zijn, als jij het niet erg vindt’, zei ze tegen Sheila. Terwijl ze op luide toon Chip liet weten, ‘Ik hoop wel dat je niet aan kinderen gaat beginnen voordat je uitgestudeerd bent!’.

Opeens stond Adam naast haar en keek glimlachend op haar neer. Maar zijn ogen lachten niet mee. ‘Zou je ons even willen excuseren, Chip’, hij knikte in de richting van Sheila, en dirigeerde Lana in de richting van de open haard.

‘Lana, heb jij enig idee wat ‘beter gedragen’ inhoudt?’, vroeg hij zachtjes. Ze kon hem maar nauwelijks verstaan, maar was blij dat de anderen het niet konden horen.

‘Ja, Adam’, haar ogen gingen weer naar het plafond. ‘Maar dat is helemaal niet nodig als broers en zusters onder elkaar. Ik dacht dat jij dat wel zou weten, met Anna als zus’.

‘Misschien heb ik er daarom wel moeite mee. Ik probeer me altijd vriendelijk tegen Anna op te stellen en wordt pas onvriendelijker als ze beledigend wordt. Jij probeert het niet eens, jij lijkt op ruzie uit te zijn. Ik wil het niet nog eens horen’.

Lana keek naar hem op en zag dat hij het meende. Ze voelde haar maag samenknijpen. Hij was zo sexy als hij zich zo gedroeg! Nu moest ze oppassen anders zou het uit de hand lopen. Met haar meest onderdanig blik, antwoordde ze, ‘Goed. Het spijt me. Ik zal mijn best doen, OK?’

Hij beloonde haar met een brede grijns en gaf haar een vluchtige kus op haar lippen, waardoor een rilling door haar heen trok. Sean kwam een praatje met Adam maken en Lana verexcuseerde zich en ging even bijpraten met Karl en zijn vrouw, Brenda.

Na hele verhalen over de belevenissen van hun zonen, zei Karl, ‘Lana, ik ben echt gecharmeerd van je verloofde. Hij is alleen het compleet tegenovergestelde van wat ik verwacht had’.

‘Wat had je dan verwacht?’, herhaalde Lana en kneep haar ogen samen. ‘Gedraag je wel een beetje’, hield ze zichzelf voor.

‘Nou ja, ik bedoel, hij is een dokter, heeft goede manieren, is ouder dan jou en loopt zich niet de benen uit zijn gat bij iedere keer dat jij met je vingers knipt’.

‘Nou ja!’, fulmineerde Lana, om er wat rustiger aan toe te voegen, ‘Waarom denk jij in godsnaam dat ik iemand zou willen die dat wel doet?’

Karl trok een diepe denkrimpel en ging verder, ‘Omdat je daar aan gewend bent natuurlijk! Iedereen doet altijd zijn uiterste best om jou in de watten te leggen. We weten allemaal dat je niet lesbisch bent, maar tot nu toe ben je er nooit in geslaagd langer dan een week bij hetzelfde vriendje te blijven’.

‘Nou en?’, schreeuwde Lana, die al haar goede voornemens op slag vergeten was, ‘dacht jij dat ik op zoek was naar een kontkruiper zoals jij gedaan hebt? Heb je…’ Lana stopte midden in haar zin toen ze de arm van Adam om haar middel voelde.

‘Willen jullie ons even excuseren?’, vroeg Adam. Lana ving nog een flits op van het rood aangelopen gezicht van Brenda, voordat ze letterlijk de kamer uitgesleurd werd. Ze probeerde zijn tempo bij te houden, waardoor het leek alsof ze vrijwillig met hem meeliep. Toen ze de kamer uit waren draaide ze zich voor hem.

‘Waar denk jij dat je in hemelsnaam mee bezig bent, Adam?’, siste ze. Toen ze echter de grimmige uitdrukking op zijn gezicht zag, wist ze wat er ontegenzeggelijk zou volgen. Maar niet bij haar ouders thuis – absoluut niet!

Lana kon niet slapen en zat nog naar de televisie te kijken toen de telefoon ging. Ze keek naar de nummermelder en zag dat het Adam was. Hij was nog maar een uurtje weg. Ze hoopte dat er niets ernstigs gebeurd was. Ze nam op, ‘Hallo?’

‘Dag liefje. Het spijt me dat ik niet langer ben gebleven’.

‘Oh, dat geeft niks. Ik bedoel, ik had het natuurlijk leuk gevonden wanneer je langer gebleven was, maar je had een goede reden om weg te gaan’.

‘Tja, ik had eigenlijk in de planning om je een stevig pak op je blote bips te geven omdat je toen je dronken was, me een klootzak genoemd hebt en omdat je me op mijn handen geslagen hebt’.

Lana haar hart sloeg op hol en haar billen begonnen te tintelen. Waarom reageerde ze altijd op zo’n manier als hij dreigde haar een pak slaag te geven? Met een zenuwachtig lachje antwoordde ze, ‘In dat geval ben ik blij dat je naar huis gegaan bent’.

Adam lachte. ‘Ik maakte maar een grapje. Daarvoor zou ik je nooit een pak op je billen geven, je was behoorlijk dronken. Maar ik denk dat je niet snel weer zoveel zult drinken, is het wel?’

‘Niet opzettelijk. Dank je dat je me geen pak slaag hebt gegeven’.  Hm, waarom voelde ze zich nu enigszins teleurgesteld?

‘Er is echter nog iets anders waar ik het met je over wil hebben’.

Lana’s hart ging nog sneller slaan, terwijl ze zich krampachtig probeerde te bedenken wat ze nog meer misdaan had. ‘Ik luister’.

‘Ik wil mijn excuses maken dat ik Steven heb aangeboden dat hij wel bij me kan wonen, zonder dat ik het eerst met jou overlegd heb. Dat had ik niet mogen doen zo vlak na dat ik je ten huwelijk gevraagd heb – het is straks immers ook jouw huis. Maar hij is er nu ingetrokken. Hij heeft een slaapkamer uitgezocht in de andere vleugel. Hij heeft zijn rugzak neergezet, heeft zelf het bed opgemaakt en is in slaap gevallen voor zijn hoofd het kussen raakte. Maar hoe dan ook, het spijt me dat ik niet met je overlegd heb’.

‘Adam, ik vind het helemaal niet erg! Je weet dat ik erg met het lot van Steven begaan ben, vanaf het moment dat aan mij de taak was om hem te vertellen dat hij HIV geïnfecteerd was. Ik vind het geweldig dat jij hem een plekje in je huis aangeboden hebt!’

‘Echt waar? Vind je het niet erg dat ik niet met je overlegd heb?’

‘Nee, en het is ook nog nooit in me opgekomen dat je dat zou moeten doen. Ik heb er nooit bij stil gestaan dat jouw huis ook het mijne zou zijn. Ik ben er zelfs van uitgegaan dat je onder huwelijkse voorwaarden zou willen trouwen om je familie bezittingen veilig te stellen!’

‘Liefje, het laatste wat ik wil is onder huwelijkse voorwaarden trouwen, zeker nadat Anna me dat tot vijf keer toe heeft laten weten, totdat ik haar duidelijk kon maken dat ze nu eindelijk eens op moest houden’.

Lana verslikte zich bijna. ‘Ik heb nog nooit vijanden gehad, weet je dat. Ik heb wel eens mensen boos gemaakt, maar nog nooit heeft iemand een hekel aan me gehad simpelweg omdat ik besta. Ik weet niet goed hoe ik daar mee om moet gaan. Ik bedoel, ik probeer het me niet persoonlijk aan te trekken, want ze kent me niet eens. Ik heb medelijden met haar en ik heb geen idee hoe ik me moet verdedigen’.

‘Het spijt me van Anna. Ik wens haar mijn ergste vijand nog niet toe, en jij verdiend het niet met haar geconfronteerd te worden. Laten we er over ophouden…. vertel me liever hoe je erbij komt dat ik op huwelijkse voorwaarden zou willen trouwen’.

‘Waarom? Tja, omdat je nogal wat geld hebt natuurlijk en ik ben ervan overtuigd dat het huis en de grond in de miljoenen moet lopen. Waarom zou je dat allemaal riskeren voor iemand die je nog niet eens zo goed kent?’

‘Wat is het risico? Een echtscheiding?’

‘Ja’.

‘Lana, weet je nog dat we het de eerste keer over huiselijke discipline hadden?’

‘Ja’.

‘Weet je nog wat ik toen gezegd heb?’

‘Eh…iets over het beslechten van ruzie met een pak op de billen?’

‘Ja’.

‘Maar dat is nogal eenzijdig. Zeker, ik weet het, je geeft me een pak op mijn bips in plaats van dat je van me wilt scheiden. Maar als ik boos ben op jou dan?’

‘Ten eerste, ik zou niet van je scheiden omdat ik alleen maar boos op je ben ongeacht dat pak op je billen of niet. In de tweede plaats, wanneer je boos op mij zou zijn, dan kun je me dat gewoon vertellen. Dan doen we er iets aan’.

‘En wat als je helemaal niet begrijpt waarom ik boos op je ben of wanneer je het niet met mijn reden eens bent?’

‘Ik zal altijd proberen om dingen vanuit jou te bekijken. Je bent niet een onredelijk mens, dus ik zie dat niet gebeuren’.

‘Je hebt mijn vragen van de vorige keer dat we het hier over gehad hebben nooit beantwoord. Je hebt alleen maar gezegd dat we het erover eens moesten zijn dat jij de leiding had. Dat heb ik gedaan’.

‘Lana, ik begrijp niet zo goed waar je naartoe wilt’.

‘Kijk, als ik  buiten mijn boekje ga, dan kun je me een pak op mijn bips geven. Maar wat doe ik als jij er een puinhoop van maakt?’

‘Lana, ik heb je alleen maar voor de fun op je billen gegeven en omdat je jezelf in gevaar gebracht hebt en omdat je tegen me gelogen hebt. Zie jij me dergelijke dingen doen?’

‘Nee, maar als dat wel zo zou zijn?’

‘Lana…’, ze hoorde hem een diepe zucht slaken. ‘Ik denk dat dit een beetje een machtstrijd is, of niet?’

‘Nee! Ik vind het helemaal niet erg dat jij de leiding hebt. Ik wil alleen maar weten wat mijn mogelijkheden zijn als jij buiten je boekje gaat’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Nou goed dan…’, zei Adam, ‘Als ik mezelf in gevaar breng, tegen je lieg of iets anders waar jij een pak voor op je billen zou krijgen, dan is het aan jou om te beslissen wat er dient te gebeuren. Maar dat zal geen pak slaag zijn. Bovendien ben ik er rotsvast van overtuigd dat een dergelijke situatie zich nooit voor zal doen’.

‘Dat is wel goed. Trouwens, ik zou je niet eens een pak slaag willen geven. Ik wil helemaal niemand een pak op de billen geven. Zelfs onze kinderen niet, als we die zouden krijgen. Ik wil ook niet dat zij over de knie gelegd worden’.

‘Daar hebben we het wel over als het zover is’.

‘Maar ik wil nu al bepaalde dingen helder hebben, zodat ik weet dat ik met je verder wil’.

‘OK, maar ieder kind heeft zijn eigen persoonlijkheid. Ik zal nooit iemand over de knie leggen als wij het daar niet samen over eens zijn. Hoe klinkt dat?’

‘Klinkt goed. Dus, je zei dat je nooit tegen me zou liegen of dat je jezelf in gevaar zou brengen. En het achterhouden van informatie dan? Is dat ook niet een soort liegen?’

‘Ja, maar alleen als het met voorbedachten rade is. Ik bedoel er zijn zoveel dingen die je niet van mij weet, maar er is niets wat ik willens en wetens achtergehouden heb’.

Lana zuchtte. ‘OK’.

‘Het is dus geregeld?’

‘Ja’, antwoordde Lana, en omdat ze nu toch eenmaal bezig waren, bracht ze meteen maar een ander hekel punt aan de orde. ‘En hoe zit het met onze financiën? Is het de bedoeling dat we onze financiën bijeen brengen en er vervolgens mee omgaan alsof het van ons beiden is? Heb jij investeringen lopen? Ik wel. Heb je spaartegoeden? Aandelen? Gaan we alles op beide namen zetten? Verder moeten we de begunstigden op onze verzekeringspolissen wijzigen…’

‘We kunnen alle informatie eens naast elkaar leggen en er eens goed voor gaan zitten. Ik denk wel dat we daar een dagje voor uit mogen trekken. Wat denk je van volgende week zaterdag?’

‘Dat is geweldig! Oh! En dat herinner ik me nu pas, mijn ouders hebben ons uitgenodigd om morgen te komen eten – ben je in de gelegenheid om met me mee te gaan?’

‘Ja, ik zie er naar uit om ze te ontmoeten. Ik zal ervoor zorgen dat hier wat te eten voor Steven staat. Verder kan ik me niet voorstellen dat hij op een oppas zit te wachten’.

Lana lachte en zei vervolgens, ‘Adam het spijt me als ik veeleisend overkom, ik wil alleen dat we elkaar zo goed mogelijk leren kennen voor we trouwen’.

‘Je klinkt helemaal niet veeleisend, Lana. Een beetje paniekerig hooguit. Maar het gaat ook over gevoelige onderwerpen en ik vind het goed van je dat je zo goed vooruit denkt. Ik heb ook al wat over die dingen nagedacht, maar ik ben er nog niet over begonnen omdat er deze week al zoveel gebeurd is; het valt niet mee om wat te plannen als het leven zo stormachtig verloopt’.

‘Dat heb ik vandaag ook al gedacht! Ik zou graag willen dat het allemaal weer een beetje normaal wordt in plaats van dat we van incident naar incident gaan. Snap je wat ik bedoel?’

‘Zeker weten. Even over morgen, Ik zal morgen Steven een beetje wegwijs maken hier in huis voordat ik hem alleen achterlaat. Kom je morgen, laten we zeggen om een uur of twaalf, lunchen?’

‘Graag, dat klinkt goed. Maar nu moet ik ophangen om mijn medicijnen in te nemen. Ik houd van jou’.

‘Ik hou ook van jou, liefje. En weet je wat? Ik ben nooit erg gecharmeerd geweest van telefoongesprekken, maar vanavond was dat heel anders. Ik houd ervan je stem te horen’.

‘Ik ook’, zei Lana. ‘Ik bedoel, ik houd ervan je stem te horen, niet dat ik niet van telefoneren houdt. Ik vind het heerlijk om urenlang aan de telefoon te hangen met Ron, Elaine, mijn broer, af en toe met oude bekenden, ’t is maar dat je het weet…’.

‘Geen probleem hoor’, lachte Adam. ‘Als jij aan de telefoon bent kan ik altijd nog naar het voetballen kijken’.

‘Geen probleem hoor’, zei Lana op haar beurt. ‘Als jij naar het voetballen kijkt, kan ik altijd achter de computer zitten om je email te bekijken’.

‘Eigenlijk vind ik dat helemaal niet erg. Ik heb je toen een pak op je billen gegeven omdat jij je zo schuldig voelde’.

‘Oh – er is dus nog een reden om me een pak slaag te geven!”

‘Ik vind het leuk om te helpen…’

Lana grinnikte en antwoordde, ‘OK, bijdehandje, ik ga nu echt mijn medicijnen innemen voordat ik het vergeet. Welterusten’.

‘Welterusten. Ik houd van je’.

‘Ik ook van jou. Doei’.  Lana legde de telefoon neer. Ze voelde zich een stuk geruster wat betreft de toekomst van hun relatie.

________________________

Toen Lana de volgende dag naar het huis van Adam reed, waren Steven en Adam met zijn tweeën een balspel aan het doen in de grote voortuin, die groter was dan een volledig voetbalveld. Lachend zwaaide ze naar hen, parkeerde haar auto en stapte uit. Hoewel de wind best koud was, verwarmde de zon haar gezicht. Het rook heerlijk fris buiten.

‘Laten we stoppen en gaan eten’, riep Adam tegen Steven, terwijl hij hem de bal toegooide en op een drafje naar Lana liep.

‘Je hoeft voor mij niet op te houden hoor’, zei Lana toen hij haar naderde. ‘Ik heb vroeger veel met beide broers gevoetbald’.

‘Misschien na het eten. Ik had het graag klaar hebben staan, maar toen we hier een keer bezig waren, was het te leuk om er weer mee op te houden. Het spijt me’.

‘Ik vind het geen probleem, hoor’.

Steven kwam er aan rennen. Lana keek hem met een brede grijns aan.

‘Lana, heb je die plasmatelevisie van Adam gezien? Die is vet!’

‘Ja, ik heb hem gezien’, antwoordde ze en moest lachen om zijn enthousiasme.

‘En wat denk je van de computer? Hij heeft een paar goede boxen en Adam heeft me laten zien hoe ik muziek kan downloaden!’

‘Dat is leuk, Steven!”

‘Heeft hij je verteld hoe zijn overgrootvader in de bibliotheek is overleden? Ik heb in dezelfde stoel gezeten!’ Steven bleef Lana enthousiast vertellen wat hij allemaal beleefd had, terwijl ze met zijn drieën naar het huis liepen. Hij was helemaal veranderd van een serieuze jongeman tot een echte puber.

Lana en Steven dekten de tafel terwijl Adem de lunch klaarmaakte.

‘Ik verwacht ieder moment dat de butler binnen komt stappen’, fantaseerde Steven. ‘Het is net alsof we in de vorige eeuw leven, even afgezien van sommige luxe hier in huis’.

Lana keek hem lachend aan. ‘Ik snap wat je bedoelt. Heb je de zolder ook gezien?’

‘Nee…wat is daar dan mee?’, Steven keek plotseling heel geïnteresseerd.

‘Het staat vol met allemaal bezittingen uit de familie van Adam van de laatste tweehonderd jaar of zo. Ze hebben nooit iets weggedaan of verkocht. Het is fascinerend!’

‘Zullen we er na het eten gaan kijken?’

‘Nee. Adam wil niet dat daar iemand komt omdat de vloeren er verrot zijn. Hij zegt dat je er zo doorheen kunt zakken’.

‘Oh’. Er was teleurstelling op het gezicht van Steven te lezen en Lana vervloekte zichzelf dat ze er over begonnen was.

‘Maar op een dag zal hij alles er weg halen en er een nieuwe vloer in leggen’, voegde Lana er aan toe, waardoor zijn gezicht opklaarde.

Op dat moment kwam Adam binnen met een groot dienblad vol eten. Hij zette het op tafel. Er stonden drie dampende koppen Franse uiensoep op, drie verse salades en drie lege bordjes samen met een schaal belegde broodjes.

‘Wauw!’, zei Lana verlekkerd.

‘Als jullie wat te drinken gaan pakken, kunnen we daarna gaan eten’, zei Adam en ging aan het hoofd van de tafel zitten. Lana en Steven lieten er geen gras over groeien en haastten zich terug naar tafel om aan weerszijden van Adam te gaan zitten.

‘Dit is onze eerste maaltijd samen’, zei Adam, ‘ik wil dus een nieuwe gewoonte introduceren die ‘danken’ heet’.

Lana moest er eerst om lachen, maar realiseerde zich vervolgens dat hij het serieus meende.

Iedereen boog het hoofd en Adam sprak een snel bedankje voor het eten uit. ‘Dat was het, tast toe’, lachte hij en begon van zijn soep te eten.

Lana keek naar hem terwijl ze zat te eten. Alweer een kant van zijn persoonlijkheid die ze nog niet kende. Ze hadden het nog niet over het geloof gehad. Hoe zou het eigenlijk met de politiek zijn? Ze wilde wedden dat hij op de VVD stemde…

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Welk geloof hang je aan?”, vroeg ze tussen neus en lippen.

‘Ik ben Nederlands Hervormd opgevoed’.

‘Oh. Ik ging altijd naar de baptisten kerk toen ik nog jong was. Mijn ouders gaan daar nog steeds naar toe’.

‘Dan loopt het niet zo ver uiteen. Ze verschillen niet zo veel van elkaar’, hij knipoogde naar haar en nam een grote hap van zijn salade.

‘Ben je lid van een politieke partij?’

‘Nee. Ik ben onafhankelijk, dus ik stem altijd op het beste verkiezingsprogramma’.

Lana lachte. ‘Ik stem altijd op de SP, maar die ontlopen alleen helaas altijd de regeringsverantwoordelijkheid’.

‘Ik weet eigenlijk niet waar ik bij hoor’, zei Steven.’We hebben het er vorig jaar in de klas over gehad. Toen heb ik gezegd dat ik op de Partij van de Arbeid zou stemmen maar ik weet het niet eens zeker’.

‘De liberale standpunten van nu zijn de socialistische standpunten van een paar jaar geleden’, zei Adam. ‘Daarom bind ik me nooit aan een bepaalde partij, maar laat het altijd van de programma’s afhangen’.

Vervolgens kwam het gesprek op sport en ging de aandacht van Lana meer uit naar het heerlijke eten dan naar het gespreksonderwerp. Toen Adam en Lana uitgegeten waren, maakte Steven de overgebleven broodjes nog soldaat.

‘Ik doe de afwas wel’, bood de jongeman aan. Adam deed hem voor hoe hij met de afwasmachine om moest gaan en waar hij de schone vaat op moest bergen.

‘Mag ik wel even gebruik maken van je badkamer?’, vroeg Lana aan Adam.

Hij draaide zich naar haar om. ‘Lana, ik heb je al eens eerder gezegd, dat je hier overal gebruik van mag maken. Je hoeft die dingen niet eerst te vragen’.

‘Nou ja, ik probeer alleen maar beleefd te zijn. Het voelt nog zo onbeschoft om zonder te vragen aan al je spullen te komen’.

Adam zuchtte. ‘Voor de laatste keer, liefje, doe alsof je thuis bent. Je hoeft nergens om te vragen’.

‘OK’, antwoordde ze, pakte haar tasje en liep door de hal in de richting van de slaapkamer. De toon in zijn stem had haar niet bevallen. Hij had tegen haar gesproken alsof ze een klein kind was. Ze wilde alleen maar beleefd zijn, precies zoals ze hem gezegd had, maar hij leek haar bedoelingen niet op te pikken. En als hij er werkelijk zo over dacht dan zou hij niet steeds roepen dat iedereen altijd van alles mocht gebruiken.

Lana ging naar de badkamer en haalde haar make-up uit haar tasje. Ze poederde haar gezicht en bewerkte alle glimmende plekjes rond haar neus en kin. Toen ze in de wasbak keek, zag ze dat het hele ivoorwitte oppervlak bedekt was met het bruine poeder. Automatisch pakte ze een handdoek om het schoon te maken, toen ze zich opeens Adam’s laatste woorden herinnerde. ‘Hij vond het toch niet erg, toch?’

Met een ondeugende grijns opende ze een paar laden totdat ze zijn haarborstel vond, waarmee ze uitgebreid haar haren ging borstelen, zodat er allemaal blonde haren in zaten. Ze liet hem op de commode liggen. Ze pakte de tandpasta en kneep in het midden van de tube en legde hem toen weer neer zonder het dopje er weer op te doen. Ze pakte haar lippenstift, deed een beetje op en zette vervolgens een paar strepen over de spiegel. Nadat ze naar de wc geweest was rolde ze de halve toiletrol af en liet het papier op de vloer liggen. Tot slot waste ze haar handen en liet het stuk zeep in de wasbak liggen en de handdoek op de grond. Ha. Ze zou er wel snel achter komen of hij het erg vond of niet, maar hij zou geen maatregelen kunnen nemen nu Steven in de buurt was…

Lana kon haar lachen maar nauwelijks inhouden toen ze terugliep naar de keuken. Maar de keuken was leeg. Ze liep op het geluid van de televisie af en vond de heren voor een oude film. Al snel ging ze helemaal op in het verhaal, en had niet in de gaten hoe Adam de kamer uitging.

Toen de film afgelopen was, hadden ze nog steeds een uur voor ze naar haar ouders moesten. Steven stond op, rekte zich uit en zei, ‘Ik ga nog even een spelletje spelen op de computer, goed?’

Adam knikte. ‘En wij gaan een wandelingetje maken’, liet hij Steven weten en hij leidde Lana naar de hal om hun jassen te halen.

‘En wat als ik helemaal geen zin heb om te wandelen?’, plaagde ze terwijl ze haar arm in de mouw stak.

‘Ik wil je de schuur laten zien’, antwoordde Adam. ‘Steven en ik zijn daar vanmorgen hard aan het werk geweest om de boel op te ruimen’.

‘Oh. Zijn er daar ook beesten?’

‘Niet meer’.

‘OK’. Lana volgde hem naar buiten en ze liepen over een zandpad achter het huis dat ogenschijnlijk nergens naartoe leek te gaan. Maar na een minuut of vijf, toen ze de hoek om liepen zagen ze een grote rode schuur, naast een vennetje.

‘Oh, wat is het hier mooi!’, bracht Lana uit. ‘En kijk er zwemmen eendjes in het water. We hebben niet eens brood meegenomen’.

‘We hebben ze vanmorgen al gegeven, ze hebben dus voorlopig genoeg gehad’.

Lana liep achter Adam aan de schuur in, die bijna vijf meter hoog was. Er was een groot middenstuk met aan beide kanten stallen. Adam beende de schuur door, maar Lana slenterde langzaam achter hem aan om alles goed te kunnen bekijken.

‘Wanneer hebben hier voor het laatst paarden gestaan?’, vroeg ze.

‘Niet meer sinds ik klein was. Mijn moeder en ik vonden het heerlijk om paard te rijden, maar mijn vader niet’.

‘Ik heb op paardrijden gezeten toen ik tien jaar oud was. Al mijn vriendinnen waren helemaal gek van paardrijden’, zei Lana. ‘Maar ik heb nooit zelf een paard gehad, en ik verloor er mijn belangstelling voor toen ik naar de middelbare school ging’.

‘Ik wil in de toekomst graag weer een paar paarden kopen’, zei Adam. ‘Misschien dat Steven ervoor zou willen zorgen in plaats van het betalen van huur. Hij is erg trots – hij biedt steeds aan klussen te willen doen als hij denkt dat iets nodig is. Het was zijn idee om het hier eens op te ruimen en hij heeft er goed zijn best op gedaan. Je had het hier moeten zien voor dat hij aan de slag ging’.

Lana glimlachte toen ze Adam naderde, die aan een smalle deur morrelde.

‘De zadelmaker’, zei hij en de deur ging open.

Lana stapte naar binnen en Adam zette een kleine kachel aan die op de vloer stond. De kamer was een stuk groter als ze dacht dat hij zou zijn. Aan de muren hingen borstels en zwepen en de zadels hingen over houten schragen. De kamer werd snel warm en Adam liet haar de spullen zien die boven de werkbank hingen.

Toen draaide hij zich naar haar om en vroeg, ‘Wat was dat voor een enorme puinhoop in de badkamer?’

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Lana zette grote ogen op en probeerde achteruit in de richting van de deur te schuifelen. ‘Verdomme! Dat was ik helemaal vergeten!’ Ze probeerde een glimlach tevoorschijn te toveren, maar deze verbleekte toen ze zag hoe Adam een soepel stuk leer van de werkbank oppakte. Ze moest aan het gezegde ‘Kom gerust mijn keuken binnen zei de spin tegen de vlieg’ denken. Nu ging het gebeuren! Hij had haar meegelokt hiernaar toe zodat Steven niets zou kunnen horen en ze was hem gevolgd als een lam naar de slager.

‘Je bent toch niet boos? Het was maar een grapje, omdat je zei dat het je niks kon schelen als iemand je spullen zou gebruiken…’ Lana deed nog een stap naar achter en trok vervolgens plotseling een sprintje naar de deur. Toen ze hem een klein eindje open gedaan had, werd hij met een klap weer gesloten. Ze keek op en zag de grote hand van Adam boven haar hoofd, die stevig tegen de deur drukte.

‘Lana’. Ze keek hem aan en zag een berekenende blik, die ze tot nu toe steeds gezien had vlak voor hij haar een pak op haar billen ging geven. Haar hart sloeg op hol en ze kreeg het plotseling Spaans benauwd. Adam vervolgde, ‘wat je gedaan hebt, is misbruik maken van mijn gastvrijheid’.

Lana schudde haar hoofd. ‘Nee! Het was niet mijn bedoeling om je belachelijk te maken. Ik wilde alleen maar laten zien dat het onverstandig kan zijn als je iedereen zomaar gebruik laat maken van je spullen! Je wilde niet luisteren toen ik je dat probeerde te zeggen, dus dacht ik dat ik het je maar eens moest laten zien! Ik dacht dat dit wel grappig zou zijn!’

‘Je hebt me gezegd dat je niet zomaar de spullen van een ander kon gebruiken zonder er eerst om te vragen. Je hebt helemaal niet gezegd dat het onverstandig zou zijn’.

‘Heb ik dat niet gezegd?’ Lana deed haar best om zich de exacte woorden te herinneren, maar hij was al bezig haar jas uit te doen en haar in de richting van een van de zadels te duwen die over een schraag hing. ‘Hm, ik dacht toch echt dat ik dat gezegd had! Weet je het wel zeker? Ben je nu boos? Ik zal het wel weer schoonmaken, hoor!’

‘Ik ben niet boos meer – dat was een uur geleden nog wel zo, maar dat is nu wel weer voorbij. Ik ben nu alleen nog maar teleurgesteld. Als je doorgaat met die kinderachtige spelletjes, dan neem ik aan dat dit een deel van je persoonlijkheid is en daar weet ik wel raad mee. En nu ga je een voorproefje krijgen hoe ik daar voortaan op zal reageren’. Hij tilde haar bij haar heupen op en duwde haar voorover over het zadel. Ze stribbelde een beetje tegen, maar hij duwde op haar rug, zodat ze goed op haar plaats gehouden werd, met haar billen hoog in de lucht en haar armen en benen in de vrije ruimte bungelend. Ze kon niet met haar handen bij de vloer en kon zich nergens aan vast houden behalve aan een stijgbeugel die daar hing.

‘Het was maar een grapje, Adam! Het is helemaal geen deel van mijn persoonlijkheid! Ik zweer het, ik heb zoiets nog nooit eerder gedaan! Ik heb geen idee waarom ik het nu wel doe!’

‘Ben je me aan het uitproberen? Even kijken hoe ver je kunt gaan?’, raadde hij en klopte op haar billen.

‘Nee! Dat is niet zo! Echt waar niet! Bovendien, ik dacht dat je me helemaal niet een pak slaag kon geven omdat Steven hier is – dus waarom zou ik een pak slag uitdagen?’

Adam dacht even over haar woorden na. ‘Dus je had zelf al bedacht dat je voor dit gedrag een pak op je bips verdiende. Dan snap ik niet waarom je er nu zoveel moeite mee hebt’.

‘Omdat het zeer gaat doen! Ik heb jou ook geen pijn gedaan…oh, kom op, niet doen, Adam!’, smeekte Lana, maar hij schoof haar rokje tot in haar middel omhoog. Ze droeg een wit katoenen onderbroekje wat hij tot haar knieën omlaag schoof. ‘Asjeblieft!’, gilde ze en toen kwam de eerste klap neer.

‘AAUUWW!!’ Ze voelde een band van vuur over beide billen. Hij had haar werkelijk met dat stuk leer geslagen! ‘Niet doen! Het is veel te hard!’ Ze kwam omhoog door een krachtsexplosie van haar rugspieren, alleen door toedoen van die ene klap. ‘Neeeeeeee!!’

Adam duwde haar stevig terug en hield haar vervolgens op haar plaats terwijl hij de ene striem na de andere over haar billen trok, maar ook vlak onder haar billen op haar bovenbenen. Nadat Lana een stuk of twaalf striemen gillend en schreeuwend in ontvangst had genomen, hield hij even op en bestudeerde haar billen.

‘De huid gaat er niet kapot van’, zei hij hardop. ‘Dit ding is in één woord geweldig!’

‘Adam, in vredesnaam, stop! Laat me los! Het spijt me! Ik zal het nooit meer doen, dat beloof ik!’ Lana stond op het punt te gaan huilen, maar was te trots om er aan toe te geven.

‘Lana, je hebt hier letterlijk om gevraagd. En ik zal niet ophouden voordat je dat toegegeven hebt’. Met deze woorden begon hij weer op haar bips te slaan. Hij probeerde voorzichtig te voorkomen dat hij tweemaal achter elkaar hetzelfde plekje raakte.

Ze begon te huilen; dikke zoute tranen vielen op de vloer, en veroorzaakten donkere natte plekken op het verweerde grijs. Hij hield weer op en legde zijn handen voorzichtig op haar gloeiende billen. Even dacht ze dat het allemaal voorbij zou zijn.

‘Ik heb nog niet gehoord dat je het toegeeft’, drong hij aan en sloeg met zijn hand op haar bil, en veroorzaakte een brandend gevoel op de rode strepen die hij aangebracht had.

‘Ik vroeg helemaal niet om een pak op mijn bips’, huilde Lana. ‘Ik wou je alleen maar voor de gek houden. Oh, alsjeblieft, alsjeblieft, houd op! Het spijt me!’ Adam bleef haar echter hard op haar billen slaan, en terwijl de pijn steeds heviger werd, ontspande haar lichaam volledig ten teken dat ze zich aan haar straf overgaf. ‘OK’, zei ze tenslotte, ‘Ik heb erom gevraagd!’

Adam gaf haar nog een laatste klets en trok haar vervolgens van het zadel en zette haar op haar benen. Hij trok haar rok recht, terwijl zij, nog steeds huilend, haar handen voor haar gezicht sloeg.

Hij sloeg zijn armen om haar heen en hield haar stevig vast tot het huilen ophield. Toen greep hij in zijn broekzak en haalde een schone zakdoek tevoorschijn.

‘Snuit je neus maar eens’, Hij gaf haar de zakdoek en zij deed wat hij vroeg. ‘Nu gaan we weer naar binnen en jij gaat direct door naar de badkamer om jezelf en wat je aangericht hebt te fatsoeneren. Als Steven er niet geweest was, dan zou ik je nog een poos in de hoek gezet hebben om hier eens goed over na te denken, maar goed, dat kan vandaag duidelijk niet’.

‘In…in de hoek staan?’, reageerde ze een beetje afwezig en bracht haar handen naar achter om over haar brandende bips te wrijven. ‘W-waarom dat?’

‘Omdat je je gedraagt als een verwend klein meisje, daarom’.

‘Adam…’

‘Ga je me nu nog verder tegenspreken?’

Lana kon zich de strengheid in zijn stem maar nauwelijks voorstellen, en schudde haar hoofd.

‘Mooi. Laten we gaan’.

Met een diepe zucht depte ze haar ogen en schuifelde in de richting van de deur. Hij hielp haar in haar jas en ze verlieten de schuur. Lana volgde hem met wankele stapjes over het zandpad. De hele weg terug vervloekte ze zichzelf omdat ze zo dom geweest was. Ze had wel verwacht dat ze daarvoor een pak op haar billen zou krijgen en ondanks dat had ze het gewoon gedaan – misschien had ze er echt wel om gevraagd. Het was natuurlijk een impulsieve daad geweest. Als ze er even langer over nagedacht had, had ze het vast niet gedaan. Ze had echter in haar stoutste dromen niet gedacht dat hij zo ver zou gaan in het haar betaald zetten. Ze had echt niet gedacht dat hij hiertoe in staat zou zijn. Die vergissing zou ze niet nog eens maken. Het was pijnlijk duidelijk geworden dat hij serieus was als het op billenkoek aankwam en dat hij haar niet overal zomaar mee weg zou laten komen. Op de een of andere vreemde manier was die gedachte eerder geruststellend dan beangstigend.

Helemaal in gedachten verzonken, struikelde Lana over een steen. Ze dreigde voorover te vallen, maar de sterke armen van Adam hadden haar beet voor ze kon vallen. Hij nam haar in zijn armen en droeg haar als een klein meisje terug naar het huis. Hij droeg haar door de keukendeur naar binnen door een nummer in te toetsen dat de deur opende. ‘Ik ben blij dat ik dat slot heb laten repareren’, mompelde hij. In de slaapkamer zette hij haar neer en met een laatste klets op haar bips stuurde hij haar in de richting van de badkamer. Met haar blik op de vloer gericht, schuifelde Lana  naar binnen. Ze deed de deur achter zich dicht en keek naar haar rode en opgezwollen ogen in de spiegel en barstte opnieuw in tranen uit. Hoe kon ze in hemelsnaam haar ouders onder ogen komen, nu ze er zo uitzag?