Toen Lana een paar uur later weer wakker werd, had ze een barstende pijn in haar hoofd en voelde zich misselijk. Omdat ze dacht dat dit door de kater kwam, liep ze naar de keuken en at een cracker met kaas en nam twee paracetemol tabletten in met behulp van een glas water. Vervolgens herinnerde ze zich dat ze informatie over de Indivanir nog moest lezen. Met een diepe zucht ging ze op zoek naar de papieren. Ze vond ze op het nachtkastje en ging op het bed zitten om ze door te nemen. Al snel zag ze tot haar opluchting dat het gebruik van paracetemol bij Indivanir niet gecontraïndiceerd was.

De hoofdpijn hield aan en ze liep naar de woonkamer om een poosje voor de televisie te hangen. Het was maar goed dat het zaterdag was en dat ze niet hoefde te werken, dacht ze. Gelukkig was ze gezegend met een uitstekende gezondheid en had tot gister nooit een dag van haar werk hoeven te verzuimen. En dat ook alleen maar omdat Adam daar op gestaan had.

Het rode lichtje op haar antwoordapparaat knipperde – ze drukte op het knopje op de berichten af te luisteren. Er stond er één op. Elaine had gistermiddag om vier uur gebeld om te laten weten dat ze niet in staat was om langs te komen, omdat de ouders van Peter hen uitgenodigd hadden om te komen eten. Lana slaakte een zucht van verlichting dat ze Elaine gister in ieder geval niet voor niets had laten komen.

Nadat ze een poosje naar de televisie gekeken had, realiseerde Lana zich opeens dat haar hoofdpijn verdwenen was en dat ze zich eigenlijk wel prima voelde. Het was zelfs zo dat ze nog wel een poosje naar de sportschool wilde gaan. Toen ze bezig was haar kleren aan te doen bedacht ze zich dat ze geen auto had. Deze stond nog bij Stumpy en Helen thuis, waar dat ook mocht zijn. Ze zocht het nummer van de bar op in het internet telefoonboek, maar toen ze belde kreeg ze slechts een antwoordapparaat – ze gingen om twaalf uur open en het was pas even na achten. Lana gromde gefrustreerd, kleedde zich verder aan en ging naar buiten om haar oefeningen op het grasveld te doen. Het duurde niet lang of meneer Walters kwam aanlopen.

‘Voel je je weer goed”, vroeg hij met luide stem.

‘Het gaat prima, dank je’, glimlachte ze terwijl ze doorging met haar rekoefeningen.

‘Ik denk dat je vriendje wel even naar je omgekeken heeft, huh?’

In plaats van zich af te vragen wat hij daarmee bedoelde, liet ze hem de diamanten ring zien, in de hoop dat dat het onderwerp zou veranderen. ‘Hij is nu mijn verloofde!’ Het werkte. Hij glom van plezier, feliciteerde haar en vertrok, zonder twijfel om het aan iedereen die het horen wilde te vertellen.

Een uur later ging Lana terug naar huis en belde haar ouders om hen te vertellen dat ze zich verloofd had, maar zweeg over het gebeuren met de injectienaald. Ze waren dolblij en stonden erop dat Lana aanstaande zondag met haar nieuwe verloofde zou komen eten. Lana liet hen weten dat ze dit eerst met Adam zou moeten overleggen. Nadat ze opgehangen had vroeg ze zich af hoe de familie van Adam op het nieuws zou reageren. Ze wist natuurlijk wel hoe Anna erover dacht, maar wat zouden zijn ouders er van denken? Zouden ze haar met open armen verwelkomen of zich net zo als Anna opstellen? Lana realiseerde zich dat ze eigenlijk heel weinig wist van de man met wie ze zich verloofd had. Ze wilde meer, wilde alles over hem weten. Zou hij op huwelijkse voorwaarden willen trouwen? Wanneer zouden ze het over de financiën gaan hebben? Het was misschien niet zo verstandig om zich zo hals over de kop in een verloving te storten. Voor zover Adam wist zou ze best hele grote schulden kunnen hebben. Dat was niet zo, maar dat wist hij niet. Lana schudde haar hoofd en ging voorzichtig achter de computer zitten en begon de forumberichtjes door te nemen.

Om een uur of elf begon ze zich rusteloos en verveeld te voelen omdat ze geen vervoer had. Ze ging uitgebreid in bad, het hete water was een weldaad voor haar spieren. Deze ruime badkamer, met gescheiden douche en bad en twee wastafels was een andere reden waarom ze deze flat gehuurd had. Plotseling voelde ze een soort heimwee opkomen. Adam wilde vast dat ze bij hem in zou trekken nadat ze getrouwd waren. Ze zou het hier echt gaan missen, zelfs meneer Walters. Iedere keer dat ze naar de commode keek dan werd ze aan de vorige avond herinnerd; de aanblik van de vloertegels van dichtbij terwijl Adam haar een pak slaag gaf. Ze wilde het het liefst vergeten.

Er waren zoveel dingen gebeurd in de afgelopen week! Van het hebben van seks tot verschillende keren krijgen van een pak op haar blote bips, tot Steven die bijna doodging, tot het blootgesteld worden aan het AIDS virus en haar verloving. Lana kon het bijna niet bevatten en merkte dat ze wenste dat dingen weer waren wat ze voor dat ze Adam ontmoet had, waren. Haar leven was toen ordelijk en voorspelbaar. Afgezien van één van haar eigen impulsieve ingevingen, was het leven rustig en sereen. Nu was alles een chaos, ze wist helemaal niet meer waar ze aan toe was.

Op dat moment ging de bel van de voordeur. Lana sprong het bad uit, deed haar ochtendjas aan, schoot in haar pantoffels en haastte zich om open te doen. Toen ze door het gaatje in de deur keek, zag ze dat het Elaine was.

‘Hou zou je het vinden als we met zijn vieren tegelijkertijd gingen trouwen?’, vroeg haar vriendin toen ze de deur opendeed?

Lana grinnikte. ‘Nee, ik wil liever twee keer een feestje bouwen’.

‘Ik heb chips meegenomen en een paar dvd’s’, zei Elaine en toonde een paar dvd’s over trouwen.

Lana kreunde en verexcuseerde zichzelf om een spijkerbroek en een warme trui aan te trekken. De twee meiden praatten vervolgens urenlang over trouwplannen en verloofdes. Peter en Elaine kenden elkaar door en door omdat ze al jarenlang met elkaar gingen. Dit maakte Lana onzeker over de vraag of Adam en zij wel bij elkaar pasten, ondanks dat Elaine haar gerust probeerde te stellen.

Toen kwam bij Elaine het hoge woord er uit. ‘Peter wil niet dat ik blijf werken nadat we getrouwd zijn’.

Zou Elaine straks geen collega meer van haar zijn? Elaine die al zo lang met haar samenwerkte? ‘Houdt dat in dat je ontslag neemt? Of blijf je toch gewoon werken?’

Elaine keek haar aan alsof ze water zag branden. ‘Natuurlijk neem ik dan ontslag. Waarom zou ik dingen doen die Peter niet ziet zitten?’

‘Wat wil je zelf?’

‘Tja, ik houd van mijn werk, maar ik houd nog veel meer van Peter’.

‘Waarom wil hij dat je ophoudt met werken?’

‘Je kent Peter toch. Hij is nu eenmaal ouderwets. Hij wil gewoon dat ik thuisben en voor hem zorg als hij na een dag van hard werken thuiskomt, voor het gezin zorg…’

‘Elaine, we leven niet meer in de vijftiger jaren’.

‘Wil Adam dan dat je gewoon blijft werken?’

‘Dat weet ik niet’, riep Lana en sprong om en begon door de kamer te ijsberen. ‘Ik weet überhaupt niet wat hij wil! Ik weet eigenlijk helemaal niets van hem! Maar als hij zou willen dat ik op zou houden met werken, dan denk ik niet dat ik dat op zou kunnen brengen’.

‘Waarom niet? Ik heb er wel zin in om iedere ochtend uit te kunnen slapen en gewoon dingen te doen waar ik zin in heb’.

Nu was het de beurt aan Lana om Elaine aan te staren. ‘En het huishouden dan? Boodschappen doen? Koken? Wassen?’

‘Peter heeft nu ook al een huishoudster. Hij zegt dat we die aanhouden nadat we getrouwd zijn’.

Lana ging weer zitten. ‘Zo heb ik het eigenlijk nooit bekeken. Nooit meer in het holst van de nacht op hoeven staan, nooit meer van de wekker wakker worden? Hee, ik denk dat ik ook maar ophoud met werken, we kunnen dan mooi samen leuke dingen doen en iedere middag ergens gaan lunchen…he, wat zeg ik nu? Ik stop helemaal niet met werken. Ik heb een hartstikke leuke baan!’

Elaine lachte. ‘Ik denk dat jij en Adam eens een goed gesprek moeten hebben met zijn tweeën’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Daar was Lana het roerend mee eens. ‘Maar ik heb geen idee wanneer. Zijn zuster is momenteel op bezoek, morgen worden we bij mijn ouders verwacht, en…’ De telefoon ging en Lana sprong overeind om deze op te nemen.

‘Hee, ouwe zuiplap! Ik heb je auto hier nog staan’, klonk de diepe basstem van Stumpy.

‘Bij de bar?’, vroeg Lana.

‘Ja, heb je vervoer om hier naar toe te kunnen komen?’

‘Ja. Bedankt!’ Lana hing op en vertelde Elaine over haar escapades van de vorige dag. Ze deden beiden hun jas aan en liepen naar Elaine’s auto. Elaine zette Lana bij de bar af, want ze had later op de middag nog een afspraak bij een cateraar. Lana ging rechtstreeks terug naar huis en ging op de bank zitten lezen. Ze verveelde zich niet meer en wilde van iedere minuut genieten dat ze alleen was in haar luxe appartement, want dit zou binnenkort wel eens kunnen veranderen. Toen ze haar appartement eens met een tevreden blik rondkeek, zag ze dat het rode lichtje op haar antwoordapparaat weer stond te knipperen.

‘Lana, het is even met Adam. Vergeet om twee uur niet om je medicijnen in te nemen. Anna is vanmorgen met de smoor in op het vliegtuig gestapt, maar dat is ons probleem niet. Na het werk kom ik bij je langs. Dan kunnen we je auto even oppikken, waar je hem hebt laten staan. Ik houd van je’.

‘Om het bericht te bewaren, toets één, om het bericht te verwijderen, toets twee’, echode het apparaat en Lana drukte op de twee.

Ze zuchtte; ze had het alarm van haar horloge al op twee uur gezet en het was nog maar half twee. Dacht Adam nu werkelijk dat ze zich niet aan het schema zou houden? Dacht hij nu echt dat ze helemaal geen verantwoordelijkheidsgevoel had? Ze kon zich niet langer op haar boek concentreren en liep naar de computer om te kijken of er misschien ook berichtjes over dit onderwerp gepost waren. Toen ze de zoekfunctie gebruikte popte er een advertentie tevoorschijn over gratis overzichten van creditcards. Net toen ze het schermpje wilde sluiten viel haar oog op rode letters die zeiden, ‘Voor voorbeeld overzichten, klik hier’.  Impulsief klikte Lana erop.

Een uur later, printte ze een origineel uitziend overzicht van haar hele krediet geschiedenis uit, compleet met betalingsachterstanden op leningen, hypotheekachterstanden en aanzienlijke schulden. Toen ze de volledig verzonnen gegevens doornam, lachte ze en legde het rapport goed zichtbaar op het aanrecht neer. Adam zou meer krijgen dan hij zou wensen, mijmerde ze.

Met hernieuwde energie ging ze naar de supermarkt om inkopen te doen voor het avondeten. Als ze het maar in huis had, dan zou ze het vast ook gebruiken, bedacht ze en vroeg de slager om een recept voor twee mooie haaskarbonades die ze uitgezocht had. Gewapend met een boodschappenbriefje, dacht ze dat ze het nu misschien wel zelf zou kunnen maken. Het recept klonk vrij simpel.

Adam belde om vijf uur aan en Lana haastte zich de deur open te doen. Toen ze de deur achter hen dichtgedaan had, liet ze zich in zijn armen vallen. Zijn sterke armen om haar heen, voelden heerlijk.

‘Ik heb je gemist’, mompelde hij in haar nek, terwijl hij haar haren streelde.

‘Ik ook’, zei ze en snoof zijn mannelijke geur op. ‘Dank je voor je herinneringstelefoontje, ik heb mijn medicijnen netjes om twee uur ingenomen’.

‘Goed zo, meisje’, hij klopte even op haar bips. Lana voelde zich een gehoorzaam hondje. ‘Ik zie dat je je auto alweer terug hebt’.

‘Ja, en ik heb boodschappen in huis gehaald voor het avondeten!’, zei ze toen hij zijn jas uitdeed. ‘Zal ik vanavond koken?’

De manier waarop Adam haar aankeek, zorgde dat ze in de lach schoot. ‘Wil je dat ik het opeet?’, vroeg hij en duwde haar zachtjes aan de kant en liep in de richting van de keuken.

‘Ik wacht hier wel’, riep Lana en ging op de bank zitten. Na een minuut of vijf van doodse stilte, riep ze, ‘gaat het wel goed daar?’

Adam stapte de woonkamer binnen en hield de uitdraaien van het krediet in zijn hand. Lana sprong op en liep hem tegemoet.

‘Wat moet dit voorstellen?’, vroeg ze en keek vervolgens over zijn schouder. ‘Oh!’, riep ze uit en griste de papieren uit zijn handen. ‘Het spijt me! Dat had ik even op moeten ruimen voor je hier was!

‘’Waarom?’, vroeg hij vriendelijk, maar Lana kon zien hoe de spieren in zijn kaken strak gespannen stonden.

‘Tja…het is nogal beschamend, bovendien is het niet erg interessant. Ik had ze willen vernietigen, maar dat ben ik vergeten nadat ik de boodschappen opgeruimd heb’.

‘Lana…we moeten het eens over de financiën hebben’.

Lana keek naar zijn gezicht dat serieus stond. ‘Oh. Je bedoelt omdat we gaan trouwen?’

‘Ja’.

‘Goed. Ik ben zo terug’. Lana haalde een fles water met citroensmaak uit de koelkast en ging aan de eettafel zitten. ‘Ik ben er klaar voor’, verkondigde ze en keek hoe hij eindelijk de plek in de kamer verliet waar hij eerder tot stilstand gekomen was.

Adam ging tegenover haar zitten en legde zijn beide handen op de tafel voor zich neer. De ‘ik-denk-na-houding’, dacht Lana met een inwendige lach en trok een denkrimpel in haar voorhoofd. Zou hij nu proberen onder de verloving uit te komen?

‘Kijk’, begon Adam, terwijl Lana haar kin in haar handen legde en zich volledig concentreerde op wat hij te zeggen had. ‘Ik zag bij toeval hoe slecht je financiële situatie is. Wat ik voorstel is dat ik al die leningen van je aflos, de achterstallige betalingen doe en je weer op het goede spoor zet. Nadat we getrouwd zijn, zal ik voor de financiële huishouding zorgen’.

Lana zette grote ogen op. ‘Zou je dat voor me willen doen?’

‘Ja, natuurlijk! Ik houd van je. Ik wil dat je gaat ervaren hoe zorgeloos je kunt leven als je financiële situatie op orde is. Maar goed, voor zover ik dat papier gezien heb, kan dat nog wel een paar jaar duren’.

Lana voelde dat haar maag door haar schuldgevoel samen kneep. Ze had gedacht dat hij boos zou worden en zou zijn gaan schreeuwen, waarna zij hem had verteld dat het maar een grapje was. Of dat hij teleurgesteld zou zijn en haar een hele preek gegeven had over hoe slecht het wel niet was als je je rekeningen niet op tijd betaalde en dat ze dan gezegd zou hebben dat het maar een grapje was. Of dat hij gezegd had dat hij alleen nog op huwelijkse voorwaarden zou trouwen, of dat hij helemaal niet meer met haar wilde trouwen. Maar ze had niet verwacht dat hij haar schulden zo onvoorwaardelijk op zich zou nemen. Wat moest ze nu doen?

Ze keek hem aan en zei met een benepen stemmetje, ‘het was maar een grapje’.

Zijn wenkbrauw schoot omhoog en hij leek even in de war. ‘Wat?’

‘Het krediet rapport. Het is niet echt. Het is maar een grapje. Ik dacht dat het leuk zou zijn. Ik had niet verwacht dat je die schulden van me over zou nemen’. Lana keek hem zwijgend aan en haar ogen vulden zich met tranen.

‘Waar is de paddel?’

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Paddel? Maar Adam…’ stotterde Lana en knipperde een traan weg. ‘Ik had niet verwacht dat je het zo serieus zou nemen! Ik dacht dat je er even naar zou kijken en vervolgens zou ik je vertellen dat het een grapje was en dan zouden we er samen over kunnen lachen!’

Adam stond op en begon de mouw van zijn overhemd op te rollen. ‘Waar is de paddel?’, herhaalde hij.

‘Ik deed het alleen maar omdat jij schijnt te denken dat ik geen enkel verantwoordelijkheidsgevoel heb!’, legde Lana uit terwijl ze opstond en langzaam bij de tafel vandaan liep. ‘Ik dacht, ik zal hem eens laten zien hoe een gebrek aan verantwoordelijkheidsgevoel eruit ziet! En jij hebt je gewoon helemaal niets afgevraagd toen je het papier zag! Je geloofde wat daar allemaal stond! Dacht je nou echt dat ik zo verschrikkelijk dom zou zijn? Dacht je ook echt dat ik zou vergeten mijn medicijnen in te nemen?’ Ze bedacht zich dat ze wel een beetje hysterisch zou overkomen, maar dat kon haar niets schelen. Lana begon rondjes om de tafel te lopen, terwijl hij achter haar aan liep. Zijn ogen waren samengeknepen en zijn lippen vormden een smal streepje.

‘Dat ik niet kan koken betekent helemaal niet dat ik alleen maar impulsieve dingen kan doen en dat ik overal een puinhoop van maak, hoor!’, schreeuwde ze bijna tegen hem. ‘Ik heb best wel een verantwoordelijkheidsgevoel! Jij hoeft niet overal voor te zorgen!’

Adam stopte en keek haar aan terwijl hij haar woorden tot zich door liet dringen. ‘Heb je me niet nodig…waar heb je het eigenlijk over?’

‘Nee!…ik wil alleen niet dat je denkt dat ik geen verantwoordelijkheidsgevoel heb! Daar gaat het me om!’

‘Ik denk dat ik het begin te begrijpen’, antwoordde hij en liep in de richting van de deur!’

‘Nee! Adam!’, schreeuwde Lana en ze sprintte achter de tafel vandaan om voor hem te gaan staan. ‘Ik heb je nodig! Ik heb je nodig om gezond te blijven! Ik wil dat je me vasthoudt! Ik wil…ik wil dat je van me houdt! Alsjeblieft!’

‘Mooi, ik heb het ook nodig dat je van me houdt, maar ik snap niet waarom je me gewoon niet vertelt hoe je over zaken denkt, in plaats van dat je allemaal neprapportjes laat slingeren om me op het verkeerde been te zetten’.

‘Het spijt me! Ik had er geen bijbedoelingen bij, het leek me gewoon een goede grap! Alsjeblieft Adam, ga alsjeblieft niet weg!’ Lana voelde hoe de tranen over haar gezicht liepen en ze vroeg zich af hoe het zover had kunnen komen, dat ze hem zou smeken om te blijven. Iets waarvan ze zich altijd voorgenomen had dat ze dat nooit zou doen. Ze had altijd medelijden gehad met vrouwen op de televisie of in de film die dat wel deden.

Adam strekte echter zijn armen naar haar uit en accepteerde haar wederom onvoorwaardelijk. ‘Ik zou echt niet weggegaan zijn. Ik wilde alleen maar dat je zou begrijpen dat je eerst moet nadenken voor je iets doet. Het is niet mijn bedoeling om alles maar van je over te nemen’.

Lana smolt tegen hem aan, en huilde zachtjes terwijl hij over haar rug wreef. ‘Het spijt me Adam. Ik ben al zolang op mezelf, ik weet niet goed hoe ik me in een relatie moet opstellen. Ik heb nooit eerder een echte gehad…’

‘Lana, je hoeft niet te leren hoe je je op moet stellen. Je hoeft alleen maar eerlijk tegen me te zijn. Als je je niet begrepen voelt of ik reageer op de verkeerde manier, vertel dan gewoon de waarheid. Daar kan ik best mee omgaan. Dat beloof ik’.

‘Ga…ga je me nog steeds een pak slaag met de paddel geven?’, snikte ze in zijn overhemd.

‘Nee’.

‘Ben je dan niet langer boos?’

‘Nee. En nu ik er even over nagedacht heb, zou ik alleen maar mijn eigen boosheid op jou afgereageerd hebben als ik je een pak slaag gegeven zou hebben. Dat is niet de manier waarop ik het binnen onze relatie wil. Dus hebben we beiden iets nieuws geleerd. En daar laten we het bij, goed?’

‘OK’.

Adam duwde haar voorzichtig aan de kant. ‘Ik heb honger – heb je er bezwaar tegen als ik kook?’

Met haar allerliefste glimlach, veegde Lana met de achterkant van haar hand haar tranen weg. ‘Mag ik helpen?’

‘Natuurlijk”.

‘Misschien leer ik dan nog wat’.

‘Daar ben ik wel van overtuigd’.

Terwijl Adam de karbonades kruidde, liet hij haar zien hoe je kruiden kon kneuzen omdat hij geen kruidenpers had. Hoewel ze hem het recept gegeven had wat ze bij de vleesafdeling gepakt had, viel het haar op dat hij niet alle ingrediënten die ze gekocht had gebruikte, maar er wel een paar nieuwe aan toevoegde.

‘Hoe weet je nu wat je er allemaal bij moet doen?, vroeg ze toen hij een scheut olijfolie bij de marinade schonk.

‘Tja, dat moet de jarenlange ervaring zijn’.

‘Vind je het goed als ik blijf werken als we eenmaal getrouwd zijn?’

Adam zette het flesje olie neer en draaide zich om, om haar aan te kunnen kijken. ‘Of ik dat goed vind?’, herhaalde hij.

Lana liet haar blik vertwijfeld naar het plafond gaan. ‘Wil je dat ik nadat we getrouwd zijn blijf werken, of niet?’

‘Natuurlijk, als dat is wat je wilt. Dat moet je zelf maar bepalen. Dat kan ik moeilijk voor je uitmaken’.

‘Ik vroeg het me gewoon af, omdat Peter niet wil dat Elaine blijft werken nadat ze getrouwd zijn’.

‘Oh, dus we hebben zo meteen een vacature?’

Lana lachte. ‘Ja, maar je hebt nog een half jaar voor ze er mee ophoudt. En ze zal het je in ieder geval een maand van tevoren laten weten’.

Adam had het vlees in de marinade gelegd en was begonnen met het schillen van de aardappelen. Op zijn aanwijzing probeerde Lana het ook en hij liet haar zien hoe ze het mes het veiligst kon vasthouden zonder zich te snijden. Toen zette hij de aardappelen in ruim water op een hoog vuur. Zelf ging hij een witte saus maken, waar hij geraspte kaas in verwerkte.

‘Dat lijkt wel tovenarij hoe die saus begint te binden’, merkte Lana op, terwijl Adam in de pan bleef roeren.

‘Niet echt. Bloem zwelt op wanneer het de melk opneemt. Het vet van de boter zorgt er vervolgens voor dat het niet begint te klonteren. Tenminste, zo herinner ik me hoe het in een van mijn eerste kookboeken staat. En de gesmolten kaas in van zichzelf natuurlijk al dik’.

‘Weet je dan echt alles?’, glimlachte ze, terwijl ze van zijn uitleg onder de indruk was.

‘Nee. Ik weet bijvoorbeeld niet hoe je een echt kredietrapport van nep zou moeten onderscheiden’.

‘Adam! Ik heb je toch gezegd dat het me speet – ik weet dat het dom was wat ik gedaan heb. Maar ik heb liever dat je me een pak op mijn bips geeft dan dat je er steeds weer over begint te zeuren’.

‘Daar heb je gelijk in!’ Hij glimlachte tegen haar, ‘Ik maakte maar een grapje – ik zal er niet weer over beginnen’.

Lana glimlachte terug. Ze vroeg zich af of ze er ooit achter zou komen wanneer hij iets serieus meende of niet. Zijn droge humor ontging haar nog wel eens.

‘Adam…ik heb er nog steeds een rotgevoel over’.

‘Een erg rotgevoel?’ Hij goot de saus over de aardappelen.

‘Een erg rotgevoel. Hij lijkt zo onafgemaakt…incompleet…ok, ik voel me er erg schuldig en stom over’.

‘Tja, dat moeten we niet hebben. Of wel?’ Adam pakte haar bij de hand, liep naar de keukentafel en trok een stoel tevoorschijn.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Maar ik heb helemaal geen zin in een pak op mijn billen’, protesteerde Lana. ‘Ik bedoel, als ik het kinderachtig vind hoe ik me gedragen heb, hoe kan een straf die je normaal aan kinderen voorbehouden is zorgen dat ik me beter voel?’

‘Je zult je beter voelen, geloof me maar’. Adam ging zitten en klopte op zijn been.

‘Dit kan ik niet doen’, zei ze en deinsde achteruit.

‘Jawel hoor,  maak je broek maar eens los. Gaat dat lukken?’

Lana knikte en haar handen gingen naar haar broek om deze open te knopen.

‘En nu de rits’.

Ook daarvan vond ze dat ze er wel aan kon voldoen.

‘En nu een grote stap naar voren’.

Lana keek hem aan en zag een brede grijns. Met een verlegen glimlach deed ze een stap naar voren en stond nog slechts centimeters van hem af.

‘Doe je broek naar beneden’.

Ze schoof haar broek op haar knieën.

‘En kom nu over mijn schoot liggen’.

‘Eh…’ Ze stond als aan de grond genageld. ‘Ik weet niet…’ Voor ze haar zin af kon maken pakte hij haar bij haar hand en begeleidde haar voorzichtig over zijn knieën. Terwijl zij haar armen nog gebruikte om haar evenwicht te bewaren, begon hij op haar broekje te slaan, zijn blote hand kwam stevig maar niet al te hard neer.

Dit voelde zo slecht nog niet, dacht Lana, terwijl ze steun zocht bij de stoelpoot. Het voelde zelfs wel goed, alsof het de gewoonste zaak van de wereld was dat hij dit deed. Zij hield wel van de afhankelijke houding en het gevoel helemaal aan hem overgeleverd te zijn. Ze hield wel van het licht brandende gevoel dat zijn hand op haar billen teweegbracht. Het leek wel of hij nu harder sloeg, maar het deed nog steeds niet echt pijn. Nog maar enkele ogenblikken geleden had ze betoogd hoe belangrijk onafhankelijkheid voor haar was en het vermogen voor zichzelf te kunnen zorgen, waarom hield ze dan zo van dit totaal tegenovergestelde scenario?

Opeens deed Adam haar onderboek tot op haar bovenbenen naar beneden en wreef met zijn ene hand over haar billen, terwijl de andere op haar rug rustte. Net toen Lana in een dagdroom dreigde weg te zakken, begon hij opnieuw te slaan. Het geluid van zijn hand op haar blote vlees klonk een stuk harder dan daarnet op haar onderbroek. Ze greep zich vast aan de stoelpoot en beet op haar onderlip toen de klappen steeds harder en sneller neerdaalden en meer pijn begonnen te doen dan ze kon verdragen.

‘Adam!’, piepte ze, ‘Ik voel me al een stuk beter! Het is wel genoeg! Asjeblieft!’

‘OK’. Hij wreef weer over haar bips, waardoor een warme gloed door haar onderlichaam trok. ‘Nog een paar’, voegde hij er aan toe en hij liet zijn hand nog een paar keer hard op haar billen neerdalen, waardoor ze van zijn schoot kronkelde en op de vloer kwam te zitten, vanwaar ze omhoog keek naar zijn geamuseerde gezichtsuitdrukking.

 ‘Oooh’, kreunde ze en stond op om haar kleren weer in orde te brengen.

‘Kan er geen bedankje af’, vroeg hij haar met een grijns.

Lana moest erom glimlachen. ‘Dat was ik ook van plan, maar die laatste waren niet erg prettig’.

‘Maar voel je je wel wat beter?’

Ze knikte, en voelde hoe de vlammen haar uitsloegen bij deze bekentenis.

Toen ging Adam’s mobiele telefoon en hij haalde hem tevoorschijn om op te kunnen nemen. ‘Hallo…ja…’ Er vielen een paar lange pauzes en toen zei hij, ‘ik kom eraan’ en hing op.

Lana wachtte verschrikt af terwijl hij zich naar de keuken haastte om het gemarineerde vlees en de aardappelen in de koelkast te zetten. Wie Kon Adam op dit tijdstip nog verleiden de deur uit te gaan?

‘Dat was de politie’, zei hij, terwijl hij zich naar haar omdraaide, ‘Steven is gearresteerd voor lanterfanten en heeft het nummer van de kliniek gegeven en via het antwoordapparaat zijn ze op mijn nummer terechtgekomen. Ze zijn bereid om hem over te dragen aan een volwassene die de verantwoordelijkheid voor hem neemt. Kennelijk kunnen ze zijn moeder niet te pakken krijgen’.

‘Lanterfanten? Wat houdt dat precies in?’, vroeg Lana, die zich daarbij iemand voorstelde die wat tegen een gebouw aanhing.

‘Hij hangt nu al een paar avonden achter elkaar rond bij de ingang van de kliniek, soms ligt hij daar te slapen, soms ijsbeert hij wat heen en weer. Volgens de politie heeft een van de middenstanders in de straat geklaagd. Vervolgens hebben ze hem ingesloten omdat hij weigerde een adres op te geven’.

‘Jeetje! Nou, neem hem maar mee hiernaar toe, Adam. We hebben vast genoeg eten voor drie’.

Adam knikte, deed zijn jas aan en haastte zich naar zijn auto. Lana deed de deur op slot en ging voor de televisie zitten. Ze wilde dat ze een sigaret had om de tijd te doden. Het was maar goed dat ze geen sigaretten in huis had, dacht ze en besefte zich opeens hoe verslavend ze werken – ze had gister voor het eerst van haar leven gerookt en dacht nu al weer aan om het opnieuw te doen.

Adam was binnen een half uur terug, een aarzelende Steven in zijn kielzog. De laatste deed een stap naar voren en stamelde, ‘Het spijt me, mevrouw Lana, ik had best naar huis willen gaan, maar daar kan ik sinds vorige week niet meer naar toe en nu weet ik niet meer waar ik naar toe moet’.

Lana stond op en gaf hem een knuffel. Hij was nog maar zeventien, hij had AIDS en was nu blijkbaar ook nog dakloos. Ze zag dat Adam naar de keuken liep en nodigde Steven uit bij haar op de bank te komen zitten. Het minste wat ze konden doen was hem een goede maaltijd aanbieden. Ze wist niet wat ze verder nog zou kunnen doen, maar was ervan overtuigd dat Adam wel raad zou weten.

Lana en Steven keken een poosje naar ‘Kinderen geen bezwaar’, totdat Adam riep dat het eten klaar was. Ze gingen met zijn drieën aan de kleine eettafel zitten en gaven de schalen door. Lana schepte net als de anderen kleine porties op. Binnen vijf minuten hadden ze alle drie hun bord leeg. Adam gaf de schalen nog een keer aan Steven en stond erop dat deze nog een keer zou opscheppen. Hij at alsof hij uitgehongerd was en Lana voelde zich goed dat hij in ieder geval een goede maaltijd kreeg.

Na het eten deed Lana de vaat in de afwasmachine en ze gingen met zijn allen naar de woonkamer om nog wat te kletsen. Het was in het begin behoorlijk trekken omdat Steven alle vragen met antwoorden van één woord voorzag, maar toen Adam op een niet bedreigende manier en heel vertrouwenwekkend doorging, ontdooide hij en kwam de woordenstroom op gang.

‘Mijn vader stierf toen ik nog een baby was. Hij nam een overdosis. Tot vorige week woonde ik nog steeds thuis bij mijn moeder en mijn oudere broer van achttien. Hij zou eigenlijk moeten werken, maar hij komt niet verder dan wat blowen en thuis zitten. Toen ik nog klein was heb ik eens een plastic tas met weed gevonden en deze over de keukenvloer uitgestrooid. Ik keek toe hoe de kakkerlakken er over heen kropen. Toen kwam mijn moeder thuis en die heeft me een ongenadig pak slaag gegeven.  Mijn arm deed twee weken later nog zeer, maar ze zei dat ik het verdiend had en dat het er nog veel erger aan toe zou gaan als ik ooit weer met mijn vingers aan haar spullen zou zitten. Twee jaar later zat ik met een vriend in de auto van zijn vader, toen we tegen een vrachtwagen aanbotsten. Niemand was gewond, maar ze hebben ons evengoed naar het ziekenhuis gebracht. Ze hebben overal röntgenfoto’s van gemaakt. Ze hebben toen gezegd dat ik een oude breuk in mijn arm had, precies op de plek waar het destijds zeer deed. Tja, zo was mijn moeder. Ze was druk in de weer met drugs en met mannen. Veel verschillende mannen – ze betalen de huur en brengen drugs mee. En zo nam ze op een avond een paar maanden geleden die knakker mee naar huis, die het grappig vond als ik drugs zou gebruiken. Ik bedoel maar, waarom zou ik die rotz…troep gebruiken? Ik heb gezien wat het met je kan doen. Toen belde hij een paar vrienden en zijn ze met zijn allen bij ons op de bank high geworden. Ik zat aan de keukentafel waar ik met mijn huiswerk bezig was. Toen hoorde ik hem zeggen dat dat ‘stomme joch’ nog nooit drugs gebruikt had. En het volgende wat ik wist, was dat ze bovenop me sprongen en me op de grond drukten en iets in mijn arm spoten. Ik ging helemaal uit mijn dak. Ik schreeuwde en schopte om me heen. Mijn moeder was niet thuis en mijn broer moest er alleen maar om lachen. Toen rook ik plotseling iets vreemds, het leek wel op verf of iets dergelijks en toen werd ik helemaal gek. Ik slaagde erin een arm los te rukken en pakte er een bij zijn nek en sloeg hem met zijn hoofd tegen de vloer. De andere jongens lieten me toen los, maar ik was helemaal duizelig en gaf over op die jongen die op de grond lag. Toen ben ik naar buiten gerend en ben daar in een vuilcontainer gekropen en ben daar van mijn stokje gegaan. Toen ik weer wakker werd was het al ochtend en was ik te laat voor school, maar ik zat onder de troep, dus ben ik eerst naar huis gegaan. Iedereen was weg. Ik heb een douche genomen en ben daarna naar school gegaan. Mijn moeder heeft er nooit met een woord over gerept, ik denk dat ze niet eens weet wat er gebeurd is. Maar zo heb ik AIDS opgelopen. Dat weet ik omdat ik nooit andere dingen gedaan heb die in uw folder staan. Ik heb nog nooit sex gehad en ben nooit eerder met het bloed van een ander in aanraking geweest’. Hij hield even stil en staarde naar zijn handen.

Toen ging hij verder, ‘Vorige week bracht mijn moeder die zelfde vent weer mee naar huis. Dit keer was hij zo mager als een lat, terwijl hij voorheen een stevige kerel was. Hij deed alsof hij me nog nooit eerder gezien had en zei gedag alsof er nooit iets had plaatsgevonden. Maar ik keek naar de televisie en kon maar niet loslaten wat hij me aangedaan had. Ik werd steeds kwader. En hij zat maar naast mijn moeder en ze rookten samen een joint. En opeens hield ik het niet langer. Ik sprong overeind en pakte hem bij zijn haar en trok hem van de bank af. Mijn moeder schreeuwde maar ik negeerde haar, zoals ze bij mij ook altijd doet en ik gaf hem een stomp in zijn gezicht en sloeg hem vervolgens de halve kamer door. Hij stond niet meer op, anders zou ik hem opnieuw geslagen hebben. Mijn moeder kwam overeind en sloeg me waar ze me raken kon, maar ik duwde haar aan de kant, deed mijn spullen in mijn rugzak en ben er vandoor gegaan. Sindsdien ben ik niet meer thuis geweest’.

Lana voelde een brok in haar keel, terwijl ze zich verzette tegen een opkomende  boosheid jegens de moeder van de jongen. Wie behandelde zijn eigen kind nu zo? Het was zo…onmenselijk. Ze twijfelde geen moment aan de woorden van Steven. Ze keek in zijn richting, maar hij bleef naar zijn handen staren. Ze hoorde hoe Adam zijn keel schraapte.

‘Steven…Ik weet niet wat ik moet zeggen’. Adam hield zich even stil. ‘Zou je hier een poosje willen blijven?’ Steven keek even verbaasd op naar Adam.

‘Hoeveel huur moet ik dan betalen?’

‘Huur?’ Adam dacht even na. ‘Dan reken ik iedere dag op een bladzijde huiswerk’, glimlachte hij.

Steven liet zijn blik naar de grond gaan. ‘Ik kan uw gastvrijheid niet aannemen. Bovendien, ben ik met school gestopt zodra ik wist dat ik AIDS had’, bekende hij. ‘Ik bedoel… wat maakt het allemaal nog uit?’ Ze keken allemaal een poos stilletjes voor zich uit, Lana en Adam lieten de impact van zijn woorden goed tot zich doordringen.

Uiteindelijk vroeg Adam, ‘Wat wilde je met je leven voordat het allemaal in het honderd liep?”

Steven antwoordde onmiddellijk, ‘Ik wilde alleen maar het huis uit. Ik wilde weg van mijn moeder, mijn broer, de buurt, van alles. Dus studeerde ik hard en haalde goede cijfers in de hoop dat ik zou kunnen gaan studeren en de hele zooi achter me zou laten’.

‘Mooi’, zei Adam en liet een korte pauze vallen, ‘dan ben je vanaf nu het huis uit’.

Steven keek Adam enigszins verward aan. ‘Wat bedoeld u? Ik kan niet zomaar bij jullie intrekken. Dat voelt gewoon niet goed’.

‘Waarom niet?’

‘Nou, dan kost ik jullie geld. En ik heb dikke problemen. En vroeger of later schoppen jullie me toch de deur weer uit en dan sta ik weer op straat. Waarom dan al die moeite?’

Adam zuchtte. ‘Luister, ik woon in een landhuis. Ik verdien goed, veelal door mijn beleggingen. Ik erf nog veel meer geld. Ik heb geen kinderen. Ik heb een huis van bijna duizend vierkante meter, waar bijna niemand ooit komt. Toen ik een kind was, woonden er veel mensen. Jonge mensen, oude mensen, het gaat me af en toe aan het hart dat daar al jaren niemand meer komt. Ik ken je nog maar een paar maanden, maar je bent twee keer in de week stipt op tijd in de kliniek. Je bent een aardige vent, je hebt het hart op de goede plaats zitten, je hebt een goed stel hersenen. Je moeder mag dan een drugsverslaafde zijn, maar ze zal in de afgelopen jaren vast nog wel iets goeds gedaan hebben’. Lana voelde zich schuldig dat ze zo snel over zijn moeder geoordeeld had. ‘Het zou me plezier doen als je mijn aanbod zou accepteren, om te delen in wat ik heb, zolang je dat nodig hebt’. Terwijl Adam sprak zag Lana hoe een keur aan emoties op het gezicht van Steven voorbij trokken. Nu keek hij Adam achterdochtig aan.

‘Wat als je van gedachten verandert?’, vroeg hij zachtjes.

‘ik verander niet van gedachten. Ik geef mensen niet op. Hoe ze de fout ook ingaan, ik blijf in ze geloven’.

Kijk maar naar mij, dacht Lana, maar ze zei niets. Enige tijd zaten ze er allemaal zwijgend bij.

Steven verbrak de stilte. ‘Ik geloof je’, zei hij. ‘En ik wil graag een poosje blijven’.

Adam fleurde helemaal op en hij stak zijn hand uit naar Steven, die overeind sprong en hem de hand schudde, alsof ze afspraak bezegelden. En dat was ook zo. Lana keek hen beiden lachend aan terwijl Steven weer ging zitten, maar geen van beiden keek in haar richting. Ze had zin om haar armen om Adam heen te slaan en hem een dikke knuffel te geven. Ze voelde zich klein worden bij zijn vrijgevigheid en het vermogen zijn gevoelens onder woorden te brengen. Ze wenste dat zij net zo open en eerlijk was als hij. Ze wilde Steven vragen of hij nu weer naar school ging. Maar ze hield zichzelf stil, ze wilde de magie van het moment niet verbreken.

Opeens stond Adam op en rekte zich uit en gaapte terwijl hij op de klok keek. ‘Ik ben hartstikke moe’, zei hij. Lana zag hoe zijn spieren zich onder zijn shirt spanden. ‘Kom mee, Steven, dan zullen we eens kijken of we een kamer voor je kunnen vinden’. Lana moest erom lachen. Er waren op zijn minst vijf slaapkamers in zijn huis die niet gebruikt werden. Vervolgens realiseerde ze zich, dat Adam haar nu niet meer zo hard op haar billen zou kunnen slaan omdat Steven het dan zou kunnen horen. Met een brede glimlach deed ze de deur achter de vertrekkende mannen  dicht, en maakte zich klaar om naar bed te gaan.

Lana deed verwoedde pogingen de koude kraan uit te draaien en slaagde hier uiteindelijk in. ‘Oh, mijn God!’, schreeuwde ze, ‘ik bevries bijna! Adam, waarom d-d-doe je dat?’ Ze stapte hevig rillend de douchecabine uit en pakte een handdoek van het rek.

‘Ik wilde je een beetje ontnuchteren’, antwoordde Adam rustig omdat hij weinig last had van de kou. ‘Volgens mij is dit de snelste manier’.

‘Sh-Sharon zei dat er geen snelle manier om nuchter te worden bestond, m-maar ik denk dat z-ze daar ongelijk in heeft!’ Lana kon bijna niet praten door het klappertanden terwijl ze de handdoek tegen haar borst geklemd hield. Ze voelde zich een stuk helderder dan even geleden. ‘W-wil je me nog een h-handdoek aangeven, alsjeblieft?’

‘Nog niet. Laten we eerst die natte kleren maar eens uitdoen’.

Ze voelde de irritatie oplopen en probeerde langs hem in de richting van de kast te lopen. ‘V-verdomme! Geef m-me een handdoek!’ Adam bleef echter in de weg staan en deed geen stap aan de kant. Hij reikte omlaag en probeerde de knoop van haar spijkerbroek los te maken, ondanks haar slaande handen. ‘Houd daar mee op!’, protesteerde ze luidkeels.

‘Het helpt niets als je een handdoek om je natten kleren heen doet’, legde hij geduldig uit en toen keerde de logica langzaam terug in haar nog steeds benevelde brein. Ze liet toe dat hij haar hielp uit haar doorweekte broek te stappen. Omdat ze verwachtte dat daarna haar shirt aan de buurt was, kruiste ze haar armen om deze over haar hoofd te trekken, maar ze verloor haar evenwicht toen hij haar om haar middel pakte en haar naar zich toe trok. Ze had geen schijn van kans om zich te verzetten toen hij op het krukje ging zitten en haar over zijn schoot legde, haar handen op de vloer om haar evenwicht te kunnen bewaren en haar blote bips hoog in de lucht.

KLETS! Een felle pijn verspreidde zich over haar billen toen zijn vlakke hand in contact kwam met de natte huid. ‘Neeeee!’, gilde ze en trappelde verwoed met haar benen en probeerde van zijn schoot af te draaien. Maar hij hield haar stevig op haar plaats en liet een salvo klappen neerdalen van de ene bil op de andere. Dit alles kwam volledig onvoorbereid, en ze werd volledig verrast en kon niets anders dan het hulpeloos uitgillen van de pijn. Toen hij even ophield, schreeuwde ze, ‘Jij klootzak! Laat me los!’.

‘Je taalgebruik draagt niet bij aan je reputatie’, merkte Adam op en begon weer van voor af aan. Deze keer stopte hij niet voor haar bips donkerrood was, de tranen over haar wangen liepen en ze wanhopig haar excuses maakte. Vervolgens trok hij haar overeind en zette haar op haar trillende benen, deed een greep in de kast en wikkelde een handdoek om haar onderlichaam.

Hij ging weer zitten en zette haar bij zich op schoot en deed zijn armen om haar heen. ‘Ik weet dat dat zeer deed’, liet hij haar op een toon weten die geen tegenspraak duldde, ‘maar er was een goede reden voor’. Ze huilde hete tranen tegen zijn borst en wist aan niets anders te denken dan aan het verlangen dat de brandende pijn zou afnemen. Hij drukte haar stevig tegen zich aan en wreef over haar rug.

Na een paar minuten veranderde de felle pijn in een meer dof gloeiend gevoel. Ze hikte, hoestte en huilde, ‘W-waar was dat nou allemaal goed voor? Ik h-heb alleen maar een paar drankjes gehad!’

‘Nee, het gaat me meer om wat je niet gedaan hebt’.

‘W-wat?’

‘Waar heb je de informatie gelaten die je uitgeprint hebt over het gebruik van Indinavir?’

Lana hield haar adem in en concentreerde zich. ‘Ik…ik weet het niet’, gaf ze toe. Haar stem klonk hoog en klagerig in haar eigen oren. Ze hapte tussen de hikken door naar lucht.

‘Je hebt ze helemaal niet gelezen’. Het was meer een constatering dan een vraag.

‘N-nee’, gaf ze toe.

‘Als je ze gelezen had, dan zou je nooit het eerste drankje genomen hebben. Alcohol is gecontraïndiceerd met het gebruik van Indinavir. Alcohol is zoals je weet een diureticum en die vochtafdrijvende eigenschap volgt een grote bedreiging voor je nieren en verhoogd de kans op nierstenen’.

‘M-m-maar je liet me zelf champagne drinken gisteravond!”

‘Gisteravond realiseerde ik het mezelf niet. Ik heb niet alle bijwerkingen van alle geneesmiddelen die er zijn paraat – ik ben geen computer, hoewel ik op de één of andere manier goed ben met cijfers. Ik heb het vanmorgen nagezocht – dat had jij ook moeten doen. Verder heb je gisteravond maar twee glazen gehad – daar leek je helemaal niet van onder invloed. Hoeveel heb je vanavond gedronken?’

‘Ik…ik weet het niet’. Ondanks haar natte shirt voelde ze hoe Adam haar met zijn lichaamswarmte opwarmde en ze hield uiteindelijk op met trillen. ‘Ik kan me herinneren dat Stumpy op een gegeven moment zei dat hij me niet meer dan één drankje per half uur gegeven had. Ik ben er vier uren geweest, dus ik denk…’

Adam floot zachtjes tussen zijn tanden. ‘Acht drankjes? Dan verbaasd het me dat je nog in staat was om te lopen. Heb je geen water gedronken?’

‘Niet sinds half vijf toen ik mijn pillen ingenomen heb’. Lana draaide haar hoofd in zijn richting en keek hem aan. ‘Adam…mijn drinken had alles te maken met dat ik nog steeds heel bang ben HIV geïnfecteerd te zijn, ook al zeg jij dat dit best wel mee zal vallen. Ik wilde gewoon even plezier maken. En dat heb ik gedaan. Ik wilde dat virus even van me af zetten. En dat heb ik gedaan’.

De blik van Adam werd milder. ‘Ik weet waarom je het gedaan hebt, liefje. Dat neem ik je niet kwalijk’. Hij trok haar dicht tegen zich aan. ‘Ik heb je een pak slaag gegeven omdat je de informatie over de medicijnen niet gelezen hebt. Dat is onvoorzichtig. Ik heb je al eens gezegd dat ik dikke striemen op je bips zou slaan als je slordig met je gezondheid omgaat, dat zal ik deze keer niet doen omdat je het allemaal niet opzettelijk gedaan hebt. Je hebt gelijk, je hebt alleen maar een paar drankjes gehad, maar ik zeg het je nog één keer – als je de informatie gelezen had, dan zou je nooit zijn gaan drinken’.

Lana beet op haar lip; tegen zoveel logica kon ze niet op en dat van die zwiepende stok was ze helemaal vergeten. Misschien dat hij haar er toch echt te gemakkelijk mee weg liet komen…

‘Ik zal even wat water halen. Neem jij maar een warme douche dan ben ik zo terug’. Terwijl hij dat zei, stond hij op, zette haar op haar benen, trok haar shirt uit en maakte haar BH los.

Hoewel hij haar nu al verschillende keren naakt had gezien en zelfs haar lichaam op een hele intieme manier verkend had, schaamde Lana zich enorm dat ze helemaal bloot voor hem stond terwijl hij al zijn kleren nog aan had. Ze trok de handdoek omhoog over haar borsten en stapte de douchecabine is. Ze keek goed waar ze haar voeten neerzette, zodat ze niet uit zou glijden. Ze deed de glazen deur dicht, hing de handdoek erover heen en draaide de kraan open. Ze mengde het water zo heet als ze maar kon verdragen.

De hete straal voelde aan als duizenden bijensteken op haar billen en ze drukte deze tegen de koele tegelwand, terwijl ze de rest van haar lichaam opwarmde. Het voelde goed om weer wat nuchterder te zijn, maar ze voelde zich nog steeds beneveld. Ze zeepte zich snel in, waste haar haren, spoelde zich af en stapte naar buiten om nieuwe handdoeken te pakken. Er hingen twee aan het handdoekrekje en er stond een groot glas oranjegekleurd water op de wastafel. Met een glimlach droogde ze zich af, maakte van een handdoek een tulband om haar hoofd en dronk het glas voor de helft leeg. Ze verbaasde zich erover dat ze zo’n dorst had. Maar goed, ze moest ook veel vochtverlies compenseren…waarom had ze nu niet de info over die medicatie doorgenomen? Ze had er meer dan genoeg tijd voor gehad, maar had in plaats daarvan een boek zitten lezen. Omdat je het liefst doet dat het allemaal niet gebeurd is, kwam haar geweten in opstand. Misschien was het wel goed om de werkelijkheid onder ogen te zien.

Lana rommelde in een la en vond een oude flanellen pyjama. Niet iets waar ze Adam het hoofd mee op hol zou brengen, maar ze dacht dat hij daar toch niet voor in de stemming zou zijn. Hij zou waarschijnlijk de rest van de week nog wel boos op haar zijn! Ze ging voorzichtig op de rand van het bed zitten want haar bips deed zeer en ze zette alle domme dingen van die dag nog eens op een rijtje. Eén – dronken worden, nee, dat was twee; het eerste was dat ze de informatie van de Indinavir niet gelezen had zoals zou moeten. Twee – dronken worden, Nee, het tweede was dat ze haar spiksplinternieuwe, dure, diamanten ring was kwijtgeraakt! Drie – dronken worden. Vier – sigaretten roken. Vijf – Adam twee uren op haar laten wachten. Zes – Elaine hebben laten wachten. Zeven – Adam op zijn handen geslagen. Acht – hem een klootzak noemen. Had ze nu alles? Zou ze nog meer domme dingen doen voor de dag voorbij zou zijn? Lana voelde dat ze het weer koud kreeg, en deed een dikke ochtendjas aan. Ze dronk de rest van het water op en liep kalm naar de woonkamer, en was zich nog pijnlijk van bewust van iedere klets die Adam daarnet op haar natte bips uitgedeeld had. Nee, het zou haar niet verbazen als hij nog een maandlang boos zou blijven!

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Lana bleef aan het eind van de hal even staan. Het haardvuur brandde en de kussens van de bank lagen ervoor op de grond. Toen hoorde ze een klikkend geluid uit de keuken komen. Ze glimlachte en ze liep door om heel voorzichtig op een van de kussens te gaan zitten. Vervolgens sloeg ze haar armen om haar opgetrokken knieën. Adam kwam de keuken uitlopen met twee dampende mokken en ging naast haar zitten. Zijn gezichtsuitdrukking drukte bezorgdheid uit, geen boosheid.

‘Koffie is ook een vochtafdrijver’, zei hij tegen haar, ‘daarom heb ik een beker warme chocola gemaakt. Waar is je water?’

‘Helemaal op!’, ze keek hem onderzoekend aan en pakte de mok van hem aan.

‘Braaf meisje!’ In de volgende minuten zaten ze zwijgend naast elkaar en staarden in de gekleurde vlammen van de met lavablokken gevulde, modern ogende gashaard. Braaf meisje?, dacht Lana. Noemt hij me zo na alles wat zich heeft voorgedaan?

‘Het is niet hetzelfde als een echte open haard, maar hij is wel mooi’, zei Adam en draaide zijn hoofd naar haar toe en gaf haar een flauwe glimlach.

Lana glimlachte terug. Als hij met haar over koetjes en kalfjes wilde praten, dan vond zij dit allang best. ‘De meeste woningcorporaties die flats verhuren in deze stad verhuren geen appartementen met open haarden, deze vormt daar een uitzondering op. Daarom ben ik hier ook komen wonen’.

‘Dat en de nieuwsgierige buren?’

Ze moest lachen. ‘Daar had ik geen idee van tot ik hier kwam wonen’.

‘Meneer Walters kwam wel drie keer voorbij lopen toen ik in de auto op je zat te wachten’.

‘Oh, shit!’ Het was eruit voor ze het zich realiseerde. Ze herinnerde zich dat Adam tegen haar gezegd had dat hij een hekel had aan vloeken. Goed, dan waren het er nu negen. ‘Het spijt me, Adam. Het was echt niet mijn  bedoeling je te laten wachten – en dan moest je het ook nog met hem doen?’

‘Ik mag hem wel. Maar hij was al bijna net zo bezorgd als ik. Hij zei dat het helemaal niet je stijl was om iemand te laten zitten en dat hij er zeker van was dat je een ongeluk had gehad of iets dergelijks’.

Lana zette haar beker op de rand voor de haard en sloeg haar handen voor haar gezicht en kreunde, ‘Oh mijn God, nu weet het hele gebouw wat ik gedaan heb’.

‘Reken maar. Ze stonden waarschijnlijk allemaal voor het raam toen Sharon je de hele weg naar de voordeur begeleidde. Ik heb op zijn minst drie gordijnen zien bewegen’.

‘Shit’, zei ze nogmaals. Ze kromp ineen. Tien.

‘Wil je dat ik je meeneem naar buiten en je daar een pak op je blote billen geef terwijl je voorover over de motorkap van mijn auto gebogen staat, zodat iedereen weet dat je gekregen hebt wat je verdiende?’, vroeg hij en lachte hij besmuikt.

Lana ging rechtop zitten en gaf hem een stomp tegen zijn schouder. ‘Nee! Ze zullen het morgen allemaal wel vergeten zijn. Er zullen wel weer andere dingen komen waar ze zich druk over maken. Bovendien, je hebt me al een pak op mijn bips gegeven, het doet nog steeds flink zeer!’

‘Dat was omdat je jezelf in gevaar gebracht had….en om je te ontnuchteren’.

Lana’s hart ging sneller kloppen. ‘Je gaat me toch niet nog een pak slaag geven, of wel?’

‘Dat weet ik nog niet’.

‘Niet dat ik het niet verdiend heb’, voegde ze er aan toe, en wilde toen haar tong er wel afbijten. ‘Maar ik ben bang dat ik geen billen meer overhoud als je dat vanavond doet’.

Hij grinnikte en antwoordde, ‘Liefje, je bips zal eerder opzwellen van een pak slaag dan dat ie er kleiner van wordt’.

Lana keek hem aan – hij leek het niet serieus te overwegen. Zijn gezicht gloeide zachtjes in het licht van de haard. Er was geen rimpeltje te bekennen. Hij leek wel op een oude Griekse God. Voor de vijftigste keer vroeg ze zich af hoe het mogelijk was dat een dergelijke man uitgerekend op haar viel. Toen ze zich herinnerde hoe Sharon zich over hem uitgelaten had, gloeide ze van trots.

Alsof hij voelde dat hij naar haar keek, draaide hij zich naar haar om. Ze keken elkaar lange tijd recht in de ogen.

‘Heb je het al weer warm gekregen?’, vroeg Adam, terwijl de warmte van zijn ogen haar ziel binnendrong.

Lana knikte. ‘Ik vind het zelfs al heel erg warm worden’. Opeens wilde ze dat ze iets korters en sensuelers had aangedaan.

‘Mooi. Ga je haarborstel maar halen’.

‘Zijn woorden voelden aan als een koude douche in vergelijking met haar eerdere gedachten – zou hij haar er een pak mee op haar billen geven? Rood van schaamte liet ze met tegenzin haar benen los en stond ze op om hem te gaan halen. Haar haarborstel was van nylon, met ribbels over het oppervlak – daar zou hij toch niet mee gaan slaan? Hij dacht waarschijnlijk dat ze een brede, houten haarborstel zou hebben – ja, dat zou het zijn. Wat zou hij op zijn neus kijken als hij hem zag! Ze bracht de borstel bij hem en gooide hem met het nodige zelfvertrouwen op zijn schoot en ging weer zitten.

Adam pakte hem op en bestudeerde hem in het licht. ‘Ik zal zorgen dat je een nieuwe haarborstel en een mobiele telefoon met Kerst krijgt’, zei hij en draaide zich om, om haar tulband los te maken.

‘Dan is het maar goed dat het nog wel zes weken duurt voor het Kerst is!’ Ze voelde zich opgelucht dat hij alleen maar haar haren wilde borstelen.

‘Nou ja, dan krijg je ze gewoon wat eerder’. Hij ging achter haar zitten en begon haar klamme haar te borstelen. Hij begon aan de uiteinden en werkte langzaam omhoog.

‘Van wie heb jij geleerd hoe je lang haar moet borstelen?’

‘Dat wil je vast niet weten’.

‘Ja, dat wil ik wel!’ Lana stelde zich voor hoe hij als kind het lange haar van zijn zus borstelde, of misschien wel dat van zijn moeder.

‘Goed dan – al mijn vriendinnetjes hadden lang haar. Ik heb daar een zwak voor. Dat van jou is echter het mooiste van allemaal. Dik, zacht en licht krullend als het droogt…’

‘Je hebt gelijk’, onderbrak Lana hem. ‘Dit wil ik helemaal niet weten’.

Adam grinnikte. ‘Er komt een dag dat je je realiseert dat ik alles altijd beter weet’.

‘Op een dag zul je het flink verpesten en er achter komen dat je het helemaal niet zo goed wist’.

‘Hoe kom je daar nu bij?’ Adam gaf een kort rukje aan haar haren en ze protesteerde luid. ‘Denk je dat ik perfect ben?’

‘Nee’, lachte ze. ‘Ik denk dat jij denkt dat je perfect bent’.

‘Ook nadat ik met de auto tegen je aan gebotst ben? Ik heb zelfs toegegeven dat ik fout zat’.

Lana zuchtte. ‘Dit gesprek slaat nergens op. Bovendien plaagde ik je maar wat’.

‘Oh, en nu gaan we plotseling serieus doen?’ Adam liet de borstel vallen en liet zijn vingers door haar haren gaan.

‘Nee’, giechelde ze toen hij haar in haar nek kriebelde.

‘Nou ik wel’. Hij ging voor haar zitten, duwde haar achterover in de kussens en boog zich over haar heen. ‘Laten we hier maar eens beginnen’. Hij deed haar ochtendjas open en begon de knoopjes van haar flanellen pyjamajasje open te maken. Lana keek hem alleen maar aan, de zachte schaduwen op zijn gezicht deden hem alleen nog maar knapper lijken. Nogmaals wenste dat ze iets passender had aangedaan. Hij keek even naar haar ontblote borsten en buik en mompelde, ‘je bent een godin’, en sloot daarna zijn mond om een tepel.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Als woorden een libidoverhogende werking zouden hebben, dacht Lana, dan zouden ze in geen verhouding staan met wat de bedreven tong van Adam op haar borst teweeg kon brengen. Al haar zintuigen stonden op scherp en de geur van zijn inmiddels vertrouwde aftershave vermengde zich met de geur van haar karnemelk zeep; het zachtjes knetterende geluid van de haard, het geluid van haar ademhaling, nee, ze hijgde inmiddels nu hij zijn mond over haar buik omlaag liet dwalen, de aanblik en het gevoel van zijn brede schouders terwijl ze haar vingertoppen daar over heen liet glijden. Hij hield halt bij haar navel en liet zijn tong erover heen glijden terwijl hij zijn shirt uittrok, zodat de strakke spieren van zijn armen en borst zichtbaar werden.

Toen hij tussen haar benen aanbelandde, bedreef hij de liefde met zijn mond, en kneedde haar billen toen hij haar onderlichaam omhoog drukte. Hij duwde zijn vingers in haar en toen kwam ze klaar. Ze leek in miljoenen stukjes uiteen te exploderen. Ze wist niet dat het zo snel mogelijk was! Hij bleef haar strelen waardoor het brandende verlangen opgebouwd bleef. Toen haalde hij zijn handen weg om zijn broek omlaag te schuiven. Maar zijn mond bleef waar hij was en zijn tong bleef sidderingen van genot door haar heen sturen. Toen hoorde ze het geluid van een verpakking die opgescheurd werd en even later drong hij bij haar binnen. Hij rekte haar op, zo groot was hij. Hij ging op zijn knieën zitten en trok haar heupen naar zich toe. Met zijn grote handen omvatte hij haar billen en duwde zich helemaal naar binnen, tot zijn krullende haar, over haar meest gevoelige plekje kriebelde.

Ze kon zijn hele bovenlichaam zien, zijn spieren stonden als een veer gespannen toen hij sneller begon te bewegen. Hij drukte zich helemaal naar binnen om daarna weer helemaal terug te trekken en dit steeds weer opnieuw. Het was het meest erotische beeld dat ze ooit gezien had en had nooit gedacht dat dit in werkelijkheid zou kunnen gebeuren. Ze kwam opnieuw heftig klaar terwijl ze met haar handen haar borsten pakte en ze tegen elkaar duwde totdat de krampen langzaam wegtrokken. Toen ging hij naast haar liggen en kuste haar op haar lippen, haar wangen en haar ogen, terwijl hij haar knieën uit elkaar hield en zo hard in haar bleef stoten als de kussens onder hen maar toestonden. Hij had haar nog nooit zo hard genomen, ze voelde hoe hij helemaal bezit van haar nam en toen hij plotseling stopte, helemaal verstrakte, zijn harde spieren tegen haar lijf en klaar kwam, kwam ze nog een keer klaar terwijl ze bijna het bewustzijn verloor van de heftige samentrekkingen in haar lichaam.

Lana voelde hoe de tranen in haar ogen verschenen, terwijl zij zachtjes over haar bovenarmen wreef. Hij lag volkomen slap boven op haar, zijn gezicht in haar haren gedrukt. Ze kon bijna geen adem krijgen toen hij met zijn hele gewicht op haar lag, maar ze wilde niet dat hij van haar af zou rollen – het voelde zo lekker, dat haar inwendige spieren nog steeds om zijn mannelijkheid samenknepen.

‘Ik houd van je, Lana’, mompelde hij in haar nek. Met een glimlach begon ze zijn onderrug te masseren. Ze hoorde hem genotvol kreunen toen ze stevig in zijn spieren kneep.

‘Ik houd ook van jou’, fluisterde ze. Hij deed zijn hoofd omhoog om in haar ogen te kunnen kijken. Zijn gezichtsuitdrukking was zacht en liefdevol. Toen trok hij zijn wenkbrauwen op en veegde met zijn duim een traan van haar wang. ‘Waarom huil je?’

‘Ik…ik voel me zo gelukkig. Ik zou nu heel vredig kunnen sterven’. Opeens herinnerde ze zich de mogelijke HIV besmetting. ‘Adam, je eh…hebt me daar beneden gekust. Wat als ik nu besmet ben?’

‘Je hebt het niet. En je zult het ook niet krijgen. De labuitslagen zijn allemaal goed. En mocht de theoretische kans dat je het krijgt toch waarheid worden, dan krijg ik het liever zelf ook’. Met een diepe denkrimpel op zijn voorhoofd kwam Adam overeind. ‘Tijd voor je medicatie’, zei hij en ging op zijn knieën zitten.

Lana was niet blij met zijn antwoord, maar gedane zaken nemen geen keer. Ze betwijfelde of ze hem ooit op andere gedachten zou kunnen brengen, waar dan ook over. Ze zag hoe hij naakt in de richting van de keuken liep. Hij had lekkere billen, dacht ze, en verplaatste haar gedachten naar zijn kruis toen hij terugkwam met haar medicijnen en een fles water. Hij had nog steeds een erectie, zijn lid stond fier vooruit toen hij op zijn hurken bij haar ging zitten.

Lana haalde vier pillen tevoorschijn en nam ze met water is en zette de fles vervolgens op de vloer. Zijn lid was maar een paar centimeter van haar verwijderd. Ze leunde zich nog verder voorover en likte over de eikel en keek omhoog om te zien hoe hij reageerde. Eén van de wenkbrauwen was verbaasd omhoog getrokken maar hij keek haar met groeiende belangstelling aan. Ze likte nog een keer en toen ging hij weer naast haar op de kussens zitten.

Lana ging op haar knieën zitten en duwde tegen zijn schouders tot hij op zijn rug kwam te liggen en begon toen voor het eerst in haar leven iemand te pijpen. Hoewel hij instemmend kreunde toen ze haar lippen om hem heen sloot, pasten niet meer dan een paar centimeter in haar mond. Ze vroeg zich af hoe andere vrouwen dat deden. Elaine en zij hadden wel eens een pornofilm gehuurd – en deze vrouwen hadden dat hele ding in hun mond genomen alsof het niet meer was dan een beetje een dikke vinger. Hij smaakte een beetje zout, wel een lekkere smaak en liet haar tong over de hele schacht glijden, van onder naar boven, tot hij zijn hand tegen haar wang duwde om haar te stoppen.

‘Ga op me zitten’, zei hij, meer als vraag dan als opdracht. Zijn half samengeknepen ogen bleven naar haar kijken toen ze in zijn broekzak tastte en een nieuw condoom pakte en deze over zijn lid schoof. Ze kroop gretig naar hem toe. Haar bijna droge haar streelde langs haar borsten en probeerde zich boven hem te positioneren.

Grinnikend pakte hij zichzelf beet en leidde zich zelf naar binnen terwijl zij zich liet zakken. ‘Hij breekt niet hoor’, zei hij terwijl hij zijn heupen omhoog drukte om haar tegemoet te komen.

‘Oh!’, hijgde Lana, toen hij haar helemaal opvulde. ‘Laat mij het doen!’, smeekte ze en hij ontspande en vouwde zijn handen in zijn nek.

‘Ga je gang!’, zei hij en sloot met een glimlach zijn ogen. Lana kwam tot de ontdekking dat ze het lekker vond om boven op te zitten, zo had zij de controle over het tempo en kon ze bepalen hoe diep hij in haar kwam. Het duurde niet lang voor ze zich voorover over hem heen liet vallen en kwam hortend en stotend klaar. Ze voelde hoe hij zich in haar spande, maar had de kracht niet meer om nog langer door te gaan.

‘Ik kan me niet meer bewegen’, zei ze en hoorde zijn zachte, warme lach in haar oor.

‘Geeft niks. Vind je het erg als ik het overneem?’

‘Nee…’ Lana probeerde recht te gaan zitten, maar hij zorgde dat ze samen opzij rolden en duwde zich vervolgens omhoog zodat hij haar aankeek en begon vervolgens in en uit haar te bewegen. Eerst langzaam, maar steeds sneller en harder. Ze keek toe hoe een heel scala aan gezichtuitdrukkingen bij hem verscheen totdat hij zich uiteindelijk kreunend op haar liet zakken. Ze wilde dat ze zijn gezicht op dat moment kon zien.

‘Zal het altijd zo fantastisch zijn?’, fluisterde ze. Zijn gewicht bovenop haar belette haar dat ze meer woorden bezigde.

‘Altijd’, mompelde hij en ging naast haar liggen en liet zijn hand door haar lange lokken haar glijden die op haar borst lagen. ‘Dat beloof ik”.

‘Wat als ik mijn haar kort knip?’  Ze hoorde hem zachtjes lachen.

“Dit is een uitgelezen moment om je een goodgirl spanking te laten voelen’, zei hij en ging rechtop zitten. Hij draaide haar om en liet zijn hand een aantal keren hard op haar blote billen neerdalen.

‘AUW! Niet doen!’, piepte ze, maar ze kon een glimlach niet onderdrukken terwijl ze probeerde weg te draaien. Net toen het echt pijn begon te doen, hield hij op en liet zijn hand liefdevol van haar schouders naar haar bovenbenen glijden.

‘Kijk, als je echt je haar kortgeknipt zou hebben, dan zou ik je iedere avond met de paddel geven tot het weer aangegroeid zou zijn’.

‘Zou je niet bij me weggaan als ik dat zou doen?’

‘Nee!”

‘Zou je me dan nog steeds aantrekkelijk vinden?’

‘Ja – wat is dit? Een soort kruisverhoor?’

‘Nee…ik ben…moe…’ Lana haar stem stierf langzaam weg toen zijn zachte strelingen haar langzaam in slaap brachten. Ze werd niet meer wakker tot hij haar bij haar schouders schudde om haar te zeggen dat hij naar huis ging om zich klaar te maken voor het werk en om haar eraan te herinneren dat het tijd was om haar medicijnen in te nemen. Lana rekte zich uit op de kussens en trok het dekbed stevig om zich heen. Hij moest deze over haar heen gelegd hebben. Ze stond op, liep naar de badkamer, nam haar medicijnen en ging weer liggen slapen. Ze droomde van Adam en hun heerlijke liefdesspel.

Lana schrok overeind van de wekker. Half vier? Langzaam kwamen de herinneringen terug – ze ging overeind zitten, zette de wekker uit en trok haar ochtendjas aan. Ze liep via de hal naar de keuken. Daar aangekomen staarde ze naar het etiket op het potje. De houten paddel lag nog steeds op de tafel. Tranen begonnen op te wellen toen het allemaal tot haar door begon te dringen – ze was aan het HIV virus blootgesteld en ze had echt een pak slaag gehad met dat vreselijke ding op de tafel en ze was met Adam verloofd! De conflicterende emoties die met deze gebeurtenissen gepaard gingen waren overweldigend. Ze probeerde ze onder controle te houden en zich te concentreren op wat ze hier kwam doen.

Ze veegde met haar mouw over haar gezicht, pakte het potje en liep naar de koelkast, die helemaal vol stond met flessen water – Adam moest ze daar neer gezet hebben, want ze kon het zich niet herinneren. Twee liter per dag. Met een zucht pakte ze een fles water. Ze slikte de pillen in en dronk er een halve liter water achteraan. Dat viel best mee, dacht ze, en liep terug naar bed, waar ze al snel weer in een droomloze slaap weggleed.

__________________________

De rinkelende telefoon was de volgende stoorzender. Ze pakte hem slaperig op en kreeg een uitzinnige Elaine aan de lijn, ‘Lana, je raad nooit wat er gebeurd is! Peter heeft me gevraagd met hem te trouwen! Oh, het was zo romantisch! Hij heeft me meegenomen naar het strand en is daar voor me op zijn knieën gegaan om me te vragen!’

Lana was meteen klaarwakker. De opwinding van Elaine was aandoenlijk, en ze reageerde hier enthousiast op, feliciteerde haar vriendin en ging ermee akkoord haar getuige te zijn.

‘Eh…Lana, heb je al met Adam gesproken?’ Lana was niet goed voorbereid op die vraag van Elaine. Ze bleef een paar momenten stil en twijfelde of ze het nu zou zeggen of niet. Ze wilde de feestvreugde bij haar vriendin niet minder laten zijn.

‘Lana?’

‘Nou ja, je zult er toch wel achter komen, dus ik kan het je net zo goed vertellen…’, antwoordde Lana. ‘Ik heb me gisteravond aan een injectienaald geprikt, nee geen schone naald, dus moest Adam naar de kliniek komen om allerlei protocollaire handelingen te verrichten. En toen haalde hij een diamanten ring tevoorschijn en vroeg of ik met hem wilde trouwen en toen viel ik flauw en daarna gingen we het samen met Ron vieren in ‘Boszicht’…’ Lana kon niets meer zeggen, want ze werd volledig overstemt door het gegil van Elaine.

‘Wat is er gebeurd? Hoe erg was het? En jij bent ook verloofd? Ik kom na het werk direct naar je toe. Ik moet nu ophangen, maar ik bel je straks nog!’

Lana bleef nog even luisteren naar de kiestoon en legde vervolgens de telefoon neer. Ze vond het jammer dat ze niet even het hele verhaal had kunnen vertellen. Maar goed, het leed geen twijfel dat ze Adam alle details zou ontfutselen voor haar dienst erop zat. Lana maakte zich klaar voor een dagje binnen zitten. Tja, daar werd je vrolijk van…

Wat ze eigenlijk zou moeten doen, was een bezoekje aan de sportschool afleggen, dan kon ze even alle negatieve gedachten van zich af schudden. Ze stak haar haren op en trok een joggingbroek en een sweatshirt baan, pakte haar tasje en stapte de deur uit. De koele wind werkte verfrissend, toen ze naar haar auto jogde, de motor startte en wegreed. De stress nam onderweg alleen maar verder toe en tegen de tijd dat ze bij de sportschool arriveerde, was ze klaar om er eens flink tegen aan te gaan.

Ze zette haar auto op de parkeerplaats en haastte zich naar binnen. Ze deed haar schoenen uit en vond een leeg hoekje op de grote mat om haar warming up te doen. Het was nog te vroeg voor de lessen, maar er waren er al meer voor zichzelf bezig. Even schitterde de ring om haar vinger in haar ogen. Het was niet de bedoeling dat je hier sieraden droeg en omdat Lana eigenlijk nooit sieraden droeg, had ze er niet aan gedacht de ring thuis te laten. Ze deed de ring af en liep naar buiten om de ring voorzichtig in haar schoen bij haar sleutels te leggen.

Nadat ze een half uur op Bob, een grote pop had ingeslagen, voelde ze zich ontspannen. Ze deed haar rekoefeningen om af te koelen en neuriede in zichzelf . Om elf uur reed ze naar huis om een halve liter water te drinken en haar medicijnen in te nemen. Vervolgens keek ze op de bank liggend naar een aflevering van een aflevering van Baantjer en viel vervolgens in slaap.

__________________________

Toen een paar uur later de telefoon ging, schoot Lana overeind en vroeg zich af wanneer ze voor het laatst op een normale manier wakker geworden was. Wekkers, telefoons, deurbellen…was ze ooit wel eens spontaan wakker geworden? Ze pakte de telefoon en mompelde een hallo.

‘Lana? Is alles goed daar? Waar was je daarnet?’ De stem van Adam klonk bezorgd.

‘Het is hier prima, Adam. Ik heb geslapen’, antwoordde ze, terwijl ze nog steeds half sliep.

‘Nou ja, je nam de telefoon vanmorgen niet op. Ik ben blij te horen dat het goed met je gaat’.

‘Oh. Tja, ik ben er even tussenuit geweest, maar maak je geen zorgen, ik heb water gedronken en mijn medicijnen ingenomen’.

‘Ben je naar de sportschool gegaan?’

‘Ja, je weet wel. Van Taekwondo’.

‘Had ik je niet gezegd dat je vandaag binnen moest blijven en uit moest rusten?’, waarschuwde Adam.

‘Ja – en dat is precies wat ik op dit moment aan het doen was toen je me wakker belde’.

Lana glimlachte toen ze een bulderende lach hoorde. ‘Goed, dan laat ik je maar met rust. Ik wilde je alleen maar even laten weten dat ik vanavond met Anna uit eten ga, maar dat ik daarna nog bij je langs kom. Ik denk dat ik om een uur of acht bij je ben’.

‘OK…Ik…ik houd van je’, fluisterde ze.

‘Ik houd ook van jou!’ Lana kromp ineen bij het horen van zijn luide stem – nou ja, hij schaamde zich in ieder geval niet het te zeggen! Toen ze ophing keek ze met een verliefde blik in de richting van zijn ring – om alleen maar een vinger te zien.

De adrenaline schoot door haar heen toen ze herinnerde dat ze hem in haar schoen had gelegd. Ze sprong overeind en rende naar de slaapkamer, pakte haar schoenen en begon ze verwoed heen een weer te schudden boven het bed. Geen ring. Ze voelde er met haar hand in, maar vond niets. Vlug trok ze de schoenen aan, greep haar tas en sleutels en reed naar de sportschool.

Goeie genade, ze hoopte dat Adam de ring verzekerd had! Natuurlijk had hij dat, een man die zo verstandig en uitgekiend was als Adam zou er vast een verzekering bij nemen…maar had hij daar de gelegenheid voor gehad? Het was nog niet de bedoeling geweest hem aan haar te geven. Zouden ze bij de juwelier verzekeringen verkopen? Ze wist het niet, ze had nog nooit echte juwelen gekocht, de dingen die zij aangeschaft had hoefden zeker niet verzekerd te worden.

Hij had haar gister onder het eten verteld dat de ring twee karaats was. Hoeveel zou hij waard zijn?

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Tegen de tijd dat Lana haar auto op de parkeerplaats geparkeerd had was ze een zenuwinstorting nabij. Ze haastte zich naar binnen. Ze bleef staan in het zicht van Jim, een van de andere zwarte-banders, die met een brede glimlach de telefoon neerlegde.

‘Zoek je iets?’, grijnsde hij.

Lana liet zich opgelucht achterover tegen de muur vallen en stak haar hand uit.

‘Je moet me eerst vertellen wat het is’, voegde hij eraan toe.

‘Een twee karaats diamanten ring’, bracht ze uit.

Hij diepte de ring uit zijn zak op en liet hem in haar hand vallen. Met een brede glimlach schoof ze hem om haar vinger.

‘Hij lijkt me een beetje ruim te zitten’, zei Jim.

‘Ik heb hem gisteravond pas gekregen. Hij moet nog een beetje kleiner gemaakt worden. Bedankt dat je hem voor me bewaard hebt!’

‘Het duurde even voor dat je er was. Ik was bezig iedereen die hier vanmorgen getraind heeft te bellen, maar ik was nog niet aan jou toegekomen’.

‘Het spijt me. Ik was naar huis gegaan en ben daar ik slaap gevallen en miste hem pas nadat ik wakker geworden was. Ik had hem in mijn schoen gestopt’.

‘Oh. Nou ja, gefeliciteerd! Wie is de geluksvogel?’

‘Adam Hayes. Hij is de geneesheer directeur van de AIDS kliniek’.

Jim schudde haar de hand. Ze vertrok en voelde zich als een idioot en was tegelijkertijd erg opgelucht door zoveel geluk. Op weg naar huis stopte ze nog even bij de boekhandel om een boek te kopen. Tegenover de boekhandel zag ze bij de HEMA een bak met paddels buiten staan. Ze glimlachte en dacht dat ze dergelijke dingen niet zo open en bloot tentoon moesten stellen.

Toen Lana om half vier haar medicijnen nam, realiseerde ze zich dat ze de hele dag nog niets gegeten had. Ze opende de vriezer en trok een grimas naar de lege inhoud. Ze liep naar de slaapkamer om weer een spijkerbroek en een trui aan te trekken. Ze wist niet wanneer Elaine zou komen en dus plakte ze een briefje op de voordeur met de boodschap dat ze zo terug zou zijn.

Toen ze de straat uitreed, passeerde ze de ene snackbaar na de andere, maar daar had ze geen behoefte aan. Toen zag ze de bar annex eetcafé waar Ron wel eens optrad met zijn band en ze herinnerde zich dat ze daar hele lekkere broodjes hadden.

Ze parkeerde haar auto voorzichtig op het nauwe parkeerplekje, liep naar binnen en ging aan het eind aan de bar zitten. Ze knipperde een paar keer met haar ogen tot ze gewend was aan de schemerige met rook gevulde ruimte.

Stumpy, de eigenaar, stond achter de bar en liep naar haar toe om de bestelling op te nemen. Hij was een grote man met een Brabants accent. Lana was er al een paar keer getuige van geweest hoe hij een dronken klant die lastig deed de deur uitgezet had. En hij hield altijd een oogje in het zeil bij het vrouwvolk wat bij hem te gast was.

‘Ha, Lana! Waar is Ron?’, zei hij en gaf haar een brede grijns.

‘Op zijn werk, denk ik. Ik ben alleen even binnengewipt om een broodje gezond te halen’, glimlachte ze terug.

‘Tot uw order, wil je er ook nog wat bij drinken?’

‘Een colaatje graag’. Lana dronk zelden meer dan af en toe een glaasje wijn bij het eten, zoals ze gisteravond gedaan had. Ze was gister al een beetje duizelig geweest van de twee glazen champagne die ze gedronken had. Ze keek naar een oudere vrouw die verderop aan de bar nipte aan een groot glas ‘Blue Curaçao’, dat op de één of andere manier heel bijzonder bij haar haren kleurde. De vrouw keek op en glimlachte vriendelijk naar haar. Lana glimlachte terug. Toen ze de tafeltjes langs keek, herkende ze een aantal vaste gasten, een meisje wat Sharon heette en waar Ron en zij wel eens een avondje mee gepraat hadden. Ze groette haar. Het leven was zo gek nog niet, dacht ze. Ze had veel vrienden, ze kende veel mensen, ze had een baan, een mooie flat en nu ook nog een verloofde!

Lana haalde diep adem en riep toen naar Stumpy, ‘Ik heb me bedacht, wil je een scheut rum in mijn cola doen?’ Misschien dat een drankje haar gedachten wat af zouden leiden van de HIV.

Stumpy zette het drankje voor haar neer. ‘Je mist hem, of niet?’

‘Hem missen?’ Lana staarde hem aan en bedacht zich toen dat hij het over Ron had. ‘Nee, ik mis hem niet. Het is wel wat vreemd om hier zonder hem te zijn, maar we zijn gewoon vrienden’.

Stumpy glimlachte, knikte en liep haastig verder naar een andere wachtende klant. Het is maar goed dat niemand hier weet wat zich gisteravond had voorgedaan, dacht Lana en nam een slok van haar drankje. Haar mond trok samen in een grimas die aangaf dat het niet smaakte. Bah. Ze wilde dat ze wat meer verstand van mixdrankjes had. Rum en cola klonk als een goede combinatie, maar ze vond het naar drop smaken, een smaak waar ze echt een hekel aan had. Lana schoof het drankje weg en speelde met een doosje lucifers, terwijl ze op haar broodje wachtte. Het duurde niet lang voordat Sharon aan kwam lopen en naast haar ging zitten.

‘Is er iets aan de hand, Lana? Ik wist niet dat Ron vanavond moest spelen’. Lang en slank met glanzend donker pagekapsel, Lana bewonderde Sharon om haar vermogen de aandacht van mannen te trekken die maar een beetje in de buurt kwamen.

‘Ik heb geen idee of hij moet spleen. Ik kom alleen maar een broodje eten’.

‘Hebben jullie ruzie?’, vroeg Sharon.

‘Nee’, glimlachte Lana, ‘we zijn alleen maar gewone vrienden van elkaar’.

‘Oh’. Sharon bestelde een wodka met tonic. ‘Wat drink jij?’

‘Ron noemt het een rum cola, maar ik noem het anders’. Lana trok een gekke bek en Sharon moest lachen.

‘Je drinkt niet zo vaak, zeker?’

‘Niet echt, nee’.

‘Je zou eens een Aardbeien Margarita moeten proberen. Die smaakt een stuk beter’. Sharon stak een sigaret op en nam een grote slok van het drankje dat Stumpy voor haar neer had gezet. Ze blies de rook over de bar. ‘Ik houd niet zo van zoete drankjes, maar daar kun je wel het beste mee beginnen als je geen sterke drank gewend bent’.

Toen Stumpy haar broodje bracht, vroeg Lana om een Margarita. Een paar minuten later nam ze een voorzichtig slokje en vervolgens een paar grote slokken. Het koude vocht gleed weldadig door haar keel.

‘Mmmm, dit smaakt een stuk beter’, zei ze en nam nog een paar slokken.

‘Hé, niet zo snel’, waarschuwde Sharon. ‘Er zit net zoveel alcohol in als in dat andere drankje, weet je’. Toen zag Sharon de ring om de vinger van Lana. ‘Hee, wie heeft je die prachtige steen gegeven? Ik dacht dat Ron en jij alleen maar vrienden waren?’

Met een brede grijns liet Lana haar weten, ‘Hij is niet van Ron maar van Adam’.

‘Wie is Adam?’

‘Mijn verloofde…hij is de geneesheer directeur van de kliniek waar ik werk.

‘Wauw! Wanneer zijn jullie verloofd?’

‘Sinds gisteravond!’

‘Nou gefeliciteerd! Stumpy, zet die Margarita maar op mijn rekening!’, riep Sharon. Lana kreeg er een kleur van.

‘Dank je wel!’ Lana nam weer een flinke slok en keek hoe de rook van de sigaret van Sharon in de richting van de ventilator boven de bar kringelde. Ze begon zich al een beetje aangeschoten te voelen. ‘Mag ik wel een sigaret?’, hoorde ze zichzelf vragen. Ze had nog nooit van haar leven gerookt en was zich dondersgoed bewust van de gezondheidsrisico’s, maar Sharon zag er zo gelukkig en ontspannen uit met haar sigaretje, en gelukkig en ontspannen wilde Lana ook zijn.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Sharon keek haar aan alsof ze gek geworden was. ‘Wat is er toch met je gebeurd?’, vroeg ze, terwijl ze een sigaret uit het pakje haalde en die aan Lana gaf.

‘Ik weet het niet. Ik voel me gewoon zorgeloos’. Sharon keek haar aan. ‘Ik bedoel, ik voel me een beetje roekeloos. Ach wat kan het schelen, ik zal van één sigaretje heus niet doodgaan’.

‘Dat dacht ik een paar jaar geleden ook’.

Lana deed de sigaret tussen haar lippen en pakte de aansteker van Sharon. Ze hield het vlammetje bij het uiteinde van de sigaret en wachtte af.

‘Je moet er aan zuigen’, lachte Sharon. Dat deed Lana, een paar keer en wuifde de enorme rookwolk weg die onmiddellijk ontstond. Ze glimlachte tegen haar vriendin en nam nog een slok van haar drankje terwijl ze de sigaret losjes tussen haar vingers hield.

‘Kijk’, zei Lana lachend. ‘Het is eigenlijk best wel makkelijk. Ziet het er niet stoer uit?’

‘Nee. Het lijkt er erg op of dit de eerste keer is dat je een sigaret rookt’, glimlachte Sharon, ‘en je hebt nog steeds niet geïnhaleerd’.

‘Dat hoeft ook niet’. Lana nam weer een slok. ‘Ik wilde het alleen maar even proeven’.

‘Smaakt een stuk beter dan het ruikt, vind je niet?’

‘Ja, dat klopt’. Ze nam nog een trekje toen Stumpy naar haar toe kwam en zich over de bar boog.

‘Geniet je een beetje van je slechte invloed?’, gromde hij speels tegen Sharon, die het doosje lucifers naar zijn hoofd gooide.

‘Je ziet het verkeerd, Stumpy’, glimlachte Lana, ‘ik heb zelf om een sigaret gevraagd’.

‘Ja hoor. En als zij niet bij je was komen zitten, was je zelf naar de automaat gelopen om een pakje te halen, of niet soms?’ Sharon gaf hem een stomp tegen zijn schouder.

‘Ik vind het lekker’. Lana blies een grote rookwolk in zijn richting en probeerde een cirkeltje te blazen.

‘Je ziet eruit als een idioot’, liet Stumpy weten.

‘Mooi’. Lana leegde haar glas. ‘Mag ik nog een Margarita, alsjeblieft?’

‘Zou je niet eerst je broodje opeten?’, adviseerde hij haar.

‘Ja, drinken op een lege maag is niet erg verstandig’, viel Sharon hem bij.

Lana voelde een lichte irritatie in zich op komen omdat ze zo bevoogdend tegen haar deden, zonder dat ze wisten wat er gisteravond gebeurd was. Had ze soms met grote dikke letters, ‘Let een beetje op me!’ op haar voorhoofd staan? Ze wilde gewoon eens lekker onbezorgd plezier maken.

‘Neem me niet kwalijk’, zei ze op luide toon, ‘heb ik iemand gevraagd de rol van mijn moeder op zich te nemen?’

Sharon en Stumpy moesten lachen. Lana nam een grote hap van haar broodje.

‘Ik word wel eens vaker moeder genoemd’, grapte Stumpy, ‘maar ik ben er nooit eerder van beschuldigd iemand te bemoederen. Ik voel me er gewoon verantwoordelijk voor als je aan mijn bar dronken zit te worden’.

Lana slikte. ‘Ik ben helemaal niet dronken’.

‘Nee, maar dat gaat wel gebeuren als je niet wat eet’, voegde Sharon eraan toe. Ze draaide zich om, om het gesprek aan te gaan met de vrouw van Stumpy, Helen, die een kruk verder was komen zitten. De barkeeper liep naar de andere kant van de bar en Lana voelde een weldadige warmte diep in haar buik. Ze keek toe hoe een stelletje aan een van de tafeltjes over hun hand likten en vervolgens hun glazen in één teug leegdronken.

‘Wat doen zij daar nou?’ Lana gaf Sharon een stoot met haar elleboog en wees naar het tafeltje.

‘Hee, je mag niet wijzen’. Sharon moest lachen om de verbaasde gezichtsuitdrukking van Lana. ‘Ze drinken tequila’.

‘Daar wil ik ook eentje van’. Lana pakte een nieuwe sigaret uit het pakje van Sharon en stak deze aan. ‘Stumpy!’, riep ze. De man verscheen als bij toverslag. ‘Ik wil ook zo eentje, alsjeblieft’. Lana wees nog een keer. Stumpy keek vertwijfeld naar het plafond, maar hij vertrok om er eentje voor haar te halen.

__________________________

Een paar uur later, zette Lana weer een leeg tequila glas op de bar. ‘Drie borrels met citrjjoen en zout’, zong ze tegen Sharon. ‘Drie borreljjs met citrjjoen en zout. Drie borreljjs met citroen en ssjjout. Driej borreljjs met citrjjoen en ssjjout’. Stumpy had haar op een rantsoen van eentje in het half uur gehouden, maar dit had kennelijk niet erg geholpen.

‘Hou je mond’, lachte Sharon, en keek om zich heen om te kijken of er mensen zaten mee te luisteren. ‘Je bent dronken’.

‘Hou je mond, sjei Sharon. Hou je mond, sjei Sharon’, giechelde Lana.

‘Hou je kont’, zei Sharon, waardoor Lana het uitgierde van het lachen, waardoor alle bezoekers hun richting uitkeken. Stumpy kwam aanlopen om te kijken wat er aan de hand was.

‘Sij sjei, hou je kont’, lachte Lana met de tranen in haar ogen.

‘Ik ben bang dat ik haar niet mijn wodka tonic heb moeten laten opdrinken’, bekende Sharon een beetje zuur.

Stumpy glimlachte, maar keek geschokt toen hij de zag hoe zijn eens schone bar er inmiddels uitzag.

‘Kijk nou eens naar die bende!’, bracht hij uit en pakte een doekje om het schoon te maken. Lana had allemaal zout gemorst op de bar voor zich en de chaos nog groter gemaakt met citroenschillen en sigaretten as.

‘Sjoriie’. Lana tikte de as op een plaats die hij net schoon gemaakt had.

‘Wie brengt haar thuis?’, vroeg Stumpy. Sharon keek naar Helen, die haar schouders ophaalde.

‘Ik zal het wel doen’, bood Sharon zich aan. ‘Ik ben per slot van rekening de persoon geweest met de slechte invloed’. Haar sarcasme ontging Lana.

‘Nee, dat doe je niet, Sharon. Ik zjei je toch al dat ik roekeloosj wasj vanavond’. Iedereen moest lachen, maar Lana had geen idee waarom. Ze dacht toch dat ze behoorlijk onzelfzuchtig was.

‘Kom aan’, zuchtte Sharon. ‘Ik breng je naar huis en heb daarna nog tijd genoeg om terug te gaan en dan de spetter te ontmoeten die nog langs komt als ik allang weer terug ben. Ze stond op en deed haar sigaretten in haar jaszak, maar Lana bleef zitten en staarde wezenloos in haar lege glas. ‘Doe je jas aan, het is koud buiten’.

‘Oh’. Lana schrok op. ‘Gaan we weg?’ Ze sprong op en greep haar jas van de kruk en schoof haar arm de verkeerde mouw in.

‘Ja. Ik zal je thuis brengen. Je bent lam’. Iedereen keek geamuseerd toe hoe Lana met haar andere arm achter zich tastte en cirkeltjes draaide op zoek naar een mouw die er niet was. Sharon trok haar jas uit om deze vervolgens voor haar op te houden.

‘Dank je’, lachte Lana.

‘Lana, geef me je sleutels dan kan Helen in jouw auto achter ons aanrijden’, stelde Sharon voor.

‘Okeej’. Lana rommelde minutenlang in haar tasje, terwijl Sharon ongeduldig met haar voet op de vloer tikte. Uiteindelijk viste Lana de sleutels tevoorschijn en legde ze met een klap op de bar.

‘En Bedankt! Ik heb me sjupergoet vermaakt!’, zei ze grinnikend tegen Stumpy.

‘Daar denk je morgen vast heel anders over’, waarschuwde hij. ‘Heb je je huissleutel wel?’ Lana schudde haar hoofd. Hij schoof de sleutel die ze aanwees van de bos en gaf deze aan Sharon. ‘Ik zie je straks weer’. Hij haastte zich naar de andere kant van de bar waar nieuwe gasten waren komen zitten.

Na vier mislukte pogingen parkeerden ze de auto uiteindelijk op een plekje een paar straten bij de flat van Lana vandaan. Sharon vroeg zich af of haar vriendin de weg naar huis wel zou kunnen vinden. Ze zette de handrem erop en vroeg in welk gebouw Lana woonde. Sharon zat zich nog te bedenken of ze Lana naar de deur van haar flat moest brengen, toen ze een man in de auto onder de felle bewakingslichten zag zitten. Ze stootte Lana aan.

‘Kijk, daar zit de spetter die ik wel zou willen!”

‘Waar?’, giechelde Lana. Ze voelde zich geweldig, alsof ze nog nooit zo’n goede dag gehad had. Ze boog zich voorover om voor Sharon langs te kunnen kijken.

‘Daar, in die donkere auto. Het lijkt wel of hij op iemand zit te wachten’, zei Sharon. ‘Heb je hem ooit eerder gezien? Man, het lijkt of hij zo is weg gestapt uit de playgirl’.

‘Ik kan hem niet zien’. Lana probeerde zich op een van de auto’s op de parkeerplaats te concentreren, maar er bewogen allerlei dingen om haar heen die helemaal niet hoorden te bewegen. Zoals bomen en bosjes.

‘Daar, links’. Sharon leunde achterover.

Lana zag hem. ‘Oh, sjhit!’, bracht ze uit. ‘Hoe laat isj het?’

Sharon wees naar het digitale klokje in het dashboard. ‘Twintig voor tien. Ik kan mijn oren niet geloven. Je zegt nooit ‘shit’’.

‘Verdomme! Ik dacht dat het nog maar sjesj uur sjou sjijn! Adam sjit op mij te wachten!’ Lana liet zich weer in de stoel zakken en voelde zich op slag een stuk nuchterder.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Zit hij op jou te wachten?’, vroeg Sharon opgewonden. ‘Is hij je verloofde?’

Lana knikte en kreunde. ‘Ja…aliasj mijn sjurogaat mentor’.

‘Mmmm…lekker ding!”, antwoordde Sharon. De man keek even in hun richting en keek vervolgens weer weg.

‘Hij let altijd heel goed op mij en spreekt me aan alsj ik het niet goed doe. Ik moesjt vanavond om om acht uur thuisj sjijn, want dan sjou hij langsj komen. Ik vraag me af hoe het met Elaine isj?’ Lana sloeg haar handen voor haar gezicht. ‘Oh Gopd, Sjharon, isj er een manier om heel sjnel nuchter te worden?’

‘Nee’, glimlachte Sharon, ‘maar ik loop wel even met je mee naar binnen. Ik zal zelfs zeggen dat het mijn schuld is dat je dronken bent, hoe klinkt dat?’

Lana keek van Adam naar Sharon en weer terug. ‘OK’. Ze vroeg zich af of Adam Sharon een pak op haar bips zou geven omdat zij dronken was, en barstte in lachen uit toen ze haar over zijn knieën probeerde voor te stellen.

‘Ik kan het bijna niet geloven dat hij hier meer dan twee uren op je heeft zitten wachten. Hij is echt heel gek op je, of niet?’

‘Gek op mijn?’, herhaalde Lana. ‘Tja, hij sjij wel dat hij van me houdt, maar we hebben wel sjteedsj meningsjver…meningsjff…we bekvechten heel wat af’.

‘Meisje, geen enkele man wacht zolang op een vrouw tenzij hij stapelverliefd is’.

‘Ik hoop dat hij dat nog sjteedsj isj na fanavond’, zuchtte Lana. Ze gluurde om Sharon heen. Adam zat daar nog steeds en keek naar de verkeerde flat. Toen drong het tot haar door dat hij mogelijk wel naar de goede flat keek en dat zij de verkeerde gekozen had. Ja dat klopt, want daar was het grasveld.

‘Ben je klaar om te gaan? Ik kan bijna niet wachten om hem van dichtbij te zien’.

‘OK. OK. Geef me mijn sjleutel maar’. Lana ging rechtop zitten en opende het portier, toen Sharon haar de sleutel gaf. Lana ging staan en probeerde de deur dicht te slaan voor ze er zelf voor weg gestapt was. Ze wankelde, maar slaagde erin op de been te blijven. Sharon zag hoe Adam in hun richting keek.

‘Hij heeft ons gezien’.

‘Mooi’. Lana stapte voorzichtig om de deur heen en sloeg hem dicht. Ze duwde haar schouders naar achteren en begon de parkeerplaats over te steken, met Sharon aan haar zijde. Na een paar onzekere stappen, pakte Sharon haar bij haar arm om haar overeind te houden. Een koude wind woei pal in hun gezicht en ze zetten de pas erin om de warmte te bereiken. Tegen de tijd dat ze bij de voordeur van Lana arriveerden, was Adam uit zijn auto gestapt en liep hij langzaam naar hen toe.

‘W-waarom moest je zo ver weg parkeren?’, huiverde Sharon, en keek toe hoe Lana met de sleutel aan het prutsen was.

‘Ik kon het juisjte gebouw even niet vinduh’, gaf Lana toe terwijl ze nog steeds probeerde de sleutel om te draaien.

‘Zal ik je even helpen?’, vroeg Adam en Sharon deed een stap opzij en wierp een bewonderende blik op de knappe, donkere man.

Toen Adam zijn hand op die van Lana legde om de sleutel van haar over te kunnen nemen, wierp ze zich plotseling in zijn armen, sloeg haar armen om zijn nek en gaf hem een dikke knuffel.

‘Adam!’, kirde Lana, ‘ik dacht dat je nooit zou komen!’ Adam knuffelde haar terug en ving een enorme alcohol- en sigarettenkegel op. Hij maakte zichzelf los en hield haar op een armlengte afstand.

‘Lana, zou je me de sleutel willen geven, alsjeblieft’, vroeg hij. Ze duwde deze hardhandig in zijn hand. Hij maakte snel de deur van het appartement open. Lana stommelde naar binnen en Sharon deed een stap naar voren om afscheid te nemen, maar Adam draaide zich om en stak zijn hand naar haar uit.

‘Hallo’, zei hij en ze schudde zijn hand, ‘Ik ben de verloofde van Lana, Adam Hayes’.

‘Leuk je te ontmoeten’, glimlachte Sharon die enthousiast zijn hand bleef schudden. ‘Ik ben Sharon. Ik ben…eh, een vriendin van Lana’. Zijn hand was groot en warm om haar half bevroren vingers, ze wilde hem het liefst nooit meer loslaten.

‘Bedankt dat je haar thuis gebracht hebt’, glimlachte hij terwijl hij nog steeds haar hand vasthield. ‘Ik denk dat ik het van hier af wel over kan nemen’.

‘OK’, Sharon bleef hem een beetje wezenloos aanstaren. Toen zijn hand wat harder in die van haar kneep, werd ze zich er plotseling van bewust hoe lang ze zijn hand al aan het schudden was. Ze trok haar hand terug en stopte die in haar jaszak. ‘Eh’…ze keek om hem heen de woonkamer in.

Adam trok zijn wenkbrauw op en wachtte af.

‘Ik heb Lana beloofd dat ik je nog wat uit zou leggen…’

‘Ja?’

‘Het is mijn schuld dat ze dronken is. Ik heb haar eigenlijk nooit zien drinken. Ik denk dat ze tot vanavond nog nooit van haar leven dronken geweest is. Ze heeft ook een paar van mijn sigaretten gerookt. Ze had ook nog nooit eerder gerookt. Ze is ook nooit zo laat als nu. Je moet mij de schuld van dit alles maar geven’. Sharon stapte van het ene been op de andere in een poging warme voeten te houden.

‘Is dat zo?’, was alles was de man antwoordde. Sharon knikte en wachtte wat hij nog meer zou zeggen. ‘OK, bedankt! Je redt het wel om terug te rijden, toch?’

Sharon knikte wederom. Hij stapte het appartement binnen en begon de deur dicht te doen.

‘Welterusten’, zei hij en de deur sloot zich met een klik. Sharon draaide zich om en haastte zich terug naar haar auto. Wat zou ze graag hebben willen zien wat er in het appartement gebeurde!

Lana liep onmiddellijk door naar de wc. Nadat ze naar wat het leek twee liter vocht kwijt geraakt was, wankelde ze terug naar de woonkamer, en hield even stil toen ze zag hoe Adam zijn jas op de kapstok hing.

‘Waar is Sjharon?’

Adam draaide zich om en glimlachte naar haar. ‘Die is naar huis’.

‘Maar…sje sjij dat sje nog even mee zou komen’.

‘Ik heb haar weggestuurd’, zijn glimlach verdween geen moment.

‘Waarom?’ Lana voelde zich niet helemaal op haar gemak nu ze alleen met hem was, maar kon niet meer bedenken hoe dit kwam.

De vraag negerend, draaide Adam zich om en liep naar de keuken. Lana liep achter hem aan en leunde tegen de deurpost, en keek toe hoe hij het koffiezetapparaat naar zich toe trok. Ze slaakte een zucht van verlichting. Hij ging een poging doen om haar nuchter te krijgen. Hij gaf om haar.

‘Waar staat de koffie?’, vroeg hij.

Lana giechelde en wees, ‘in dat kleine busje waar ‘koffie’ op staat’. Haar ongemakkelijke gevoel was nu helemaal verdwenen. Adam was hier en alles zou goed komen. Hij draaide zich om, om het waterreservoir met water te vullen.

‘Ik ben vanavond bij Stumpy geweest’, verklaarde ze en hupte een beetje onhandig omhoog om op het aanrecht te kunnen gaan zitten toekijken. ‘Sjeg je niet eensj goeienavond?’, zei ze plagend.

Adam vulde het filter en schakelde het koffiezetapparaat aan. Hij pakte een theedoek en veegde het aanrecht daarmee schoon.

‘Oh, ik sjnap het al. Ik wor doodgesjwegen’, lachte Lana. Ze pakte een flesje saus van de plank achter haar en kneep een paar druppels uit de fles op het aanrecht.

Adam zag het vanuit zijn ooghoeken gebeuren. In twee stappen was hij bij haar,. Hij tilde haar op alsof ze een baby was en droeg haar de keuken uit, de hal door. Ze sloeg haar armen om zijn nek en glimlachte naar hem. Hij duwde de deur van de slaapkamer die op een kier stond open en liep door naar de badkamer. Toen hij haar neerzette, bleef ze tegen hem aan hangen, met haar armen nog steeds om zijn nek. Adam reikte naar de douchekraan en draaide deze open.

‘Doe je schoenen uit’. Zijn stem klonk kalm en geruststellend. Lana deed wat hij zei en trok een beetje onhandig haar schoenen uit. Hij deed zijn armen om haar middel en duwde haar volledig gekleed de douchecabine in. Een luide gil weerkaatste tegen de muren toen het koude water op haar neerplensde en haar in enkele seconden doorweekte.

Lana draaide onmiddellijk de warme kraan open en pompte zeep in haar handen. Haar handen trilden toen ze minutenlang verwoed begon te schrobben en kneep in de huid waar ze geprikt was tot het flink bloedde. Vervolgens wikkelde ze papieren handdoekjes om haar hand en pakte het protocollenboek en keek onder het tabblad ‘prikaccidenten’. Rustig blijven, hield ze zichzelf voor en begon de checklist door te nemen. ‘Knijp in de wond om deze zoveel mogelijk te laten bloeden, was de handen grondig met water en zeep, vermijd hierbij spatten in het gezicht, maak onmiddellijk melding van het incident bij de geneesheer directeur…’ Oh, shit! Lana las verder, ‘die zal bepalen welke vervolgstappen noodzakelijk zijn, vul het formulier ‘prikaccidenten’ in, alsmede het bijzonder voorvallen formulier…’ Lana pakte de telefoon van de wand, liet deze vallen, pakte hem weer op en drukte het nummer van Adam’s mobiele telefoon.

‘Adam?’ De stem van Lana klonk al even trillerig als haar handen.

‘Lana, wat is er aan de hand?’

‘Ik heb me aan een vuile naald geprikt! Ik heb het flink laten bloeden, heb mijn handen gewassen en las vervolgens in het protocol dat ik jou moest bellen’.

‘Ik kom eraan – ben je nog steeds op de kliniek?’

‘Ja! Schiet alsjeblieft een beetje op, Adam, het protocol zegt niet wat ik verder nog moet doen behalve een stapel formulieren invullen, en…’

‘Ik stap nu in de auto. De verbinding werd verbroken en Lana maakte kopieën van de formulieren uit het protocollenboek. Ze ging aan de tafel zitten om ze in te vullen, maar haar handschrift was zo beroerd, dat ze eraan twijfelde of dit wel zin had. Er leek een eeuwigheid te verstrijken tot ze uiteindelijk hoorde hoe er op de deur geklopt werd. Met kloppend hart liep ze naar de hal. Buiten stond Ron te wachten. De glimlach bevroor op zijn gezicht toen hij haar paniekerige gezichtsuitdrukking zag.

‘Wat is er loos?’, vroeg hij toen zij hem binnenliet.

‘Ik heb me aan  een vuile injectienaald geprikt en dr. Hayes komt hiernaar toe om te kijken wat er verder moet gebeuren’.

‘Oh, liefje’, zei hij medelevend en trok haar tegen zich aan ‘Hoe is dat gebeurd; de kliniek is toch al uren gesloten?’

‘Ja. Ik heb per ongeluk de afvalcontainer gebroken’.

‘Verdomme Lana’. Ron zei verder niets en volgde haar naar de behandelkamer. Ze liet hem de formulieren zien en wat ze als eerste hulp had gedaan tot nu toe. Ondanks haar angst, was ze opgelucht dat hij niet vroeg hoe het kon dat de afvalcontainer gebroken was. Ron leunde tegen de muur terwijl Lana onrustig door de behandelkamer ijsbeerde.

Even later, opende Adam de voordeur, haastte zich door de hal en riep Lana’s naam.

‘We zijn in de behandelkamer’, schreeuwde Lana.

Adam wierp een snelle blik op de naaldencontainer voor dat hij wat laden opentrok en de nodige spullen klaar zocht. ‘Houd eens even vast’, zei hij tegen Ron, die de hand vol attributen zonder wat te zeggen aanpakte. ‘Ga aan tafel zitten’, zei hij tegen Lana. Ze ging zitten. Hij keek even vluchtig naar haar knokkel en opende vervolgens de noodset. Hij rommelde in de inhoud en haalde een strip met pillen tevoorschijn en gooide die op de tafel. ‘Neem hier vier van’. Hij vulde een plastic bekertje met water en gaf dat aan Lana.

Lana voelde de paniek langzaam wegvloeien toen ze zag hoe doortastend Adam te werk ging. Ze keek achter op de strip met pillen en las, ‘Indinavir’. Ze drukte er vier tabletten uit en nam ze in.

‘Wat zijn dat voor pillen’, vroeg Ron, terwijl hij de attributen op tafel legde. Adam pakte de stoel naast die van Lana, deed handschoenen aan en begon de spullen die hij nodig had in de juiste volgorde te rangschikken.

‘PEP pillen’, mompelde Adam.

Lana moest ondanks alles lachen. ‘Hij bedoeld post-exposure prophylaxis, oftewel PEP. Die worden gegeven om de kans op een HIV besmetting te minimaliseren. Indinavir…’

‘Die pillen ken ik wel’, antwoordde Ron. Hij ging tegenover Lana zitten en keek toe hoe dr. Hayes geroutineerd bloed uit Lana’s linkerarm afnam en vijf kleine glazen buisjes vulde. Niemand zei een woord tot het vijfde buisje gevuld was. Vervolgens drukte Adam een gaas op de arm van Lana en trok de naald terug.

‘Druk hier eens stevig op’, zei hij tegen haar, en met de naald nog steeds in zijn hand liep hij de behandelkamer uit op zoek naar een andere container.

Even later kwam hij terug en ging zitten om de etiketten op de buisjes te plakken. ‘Ik wou dat ik er een uur geleden al aan gedacht had deze pillen te nemen’, merkte Lana op.

Adam keek haar voor het eerst sinds hij binnengekomen was aan. ‘Je blijft ruim binnen de vier uren die er voor staan. Je hebt precies gedaan wat je moest doen. Je hebt je Hepatitus B inentingen niet laten verlopen, toch?’

‘Nee’.

‘Aan welke naald heb je je geprikt?’

Het gezicht van Lana verstrakte. ‘Eh…’ Ze keek naar de verzameling gebruikte naalden. ‘Ik weet het niet, pas toen ik mijn hand teruggetrokken had viel het me op dat het bloedde’.

Adam keek haar wederom aan. ‘Het zou heel veel schelen als we wisten aan welke naald je je geprikt hebt en of er bloed in zat. Maar goed, geeft niet. Hoe heeft dat ding eigenlijk kapot kunnen gaan?’, vroeg hij me een hoofdknik in de richting van de container.

‘Ik…’ ze voelde hoe ze een kleur kreeg en liet haar blik naar zijn pen glijden, die nog steeds bezig was de buisjes te markeren. ‘Ik wachtte hier op Ron, die zou me hier op komen halen. Ik verveelde me en oefende wat karate trappen en stoten. Ik sloeg er met mijn vuist tegenaan. Jeetje…je zou toch verwachten dat ze die dingen wat sterker zouden maken! Ik had niet eens de bedoeling om hem te raken, en toen vlogen alle naalden eruit, en…’

‘OK, ik snap wat je wilt zeggen. Hoe weet je dat het niet de plastic randen van de container zijn geweest die je verwond hebben?’

‘Dat weet ik niet helemaal zeker. Er rolden ineens allerlei naalden over mijn hand. Bovendien leek het op een klein prikgaatje, niet op een snee’.

‘OK. Voorlopig gaan we ook maar even uit van slechtste scenario’. Lana voelde de tranen opkomen en veegde deze haastig weg. Ze voelde zich de grootste ezel ooit die ze een verpleegstersdiploma gegeven hadden. En nu ze van de eerste schrik bekomen was, kromp haar maag ineen toen ze naar zijn bijna perfecte profiel keek en de bekende geur van zijn aftershave rook.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Weet je welke bijwerkingen Indinavir heeft, waar je bedacht op moet zijn?’, vroeg Adam.

‘Ja’.

‘Laat eens horen’.

‘Eh…kaal worden, droge huid, nierstenen, eh…gewichtstoename…’

‘Zoek het op internet op voor je hier weg gaat, print het uit en bel me onmiddellijk als je iets ervan merkt. Verder moet je iedere dag minstens twee liter water drinken om je nieren goed door te spoelen. Diabetes is potentieel de slechtst denkbare bijwerking, maar doet zich meestal pas na een aantal maanden voor. Maar dat houden we wel met labonderzoeken in de gaten’.

‘Ja, Adam’, zei ze zonder er bij na te denken.

Adam deed de buisjes met bloed in een koker van het laboratorium en plakte deze dicht. Hij plakte een pleister op haar hand. Toen ging hij staan om de container van dichtbij te bekijken. ‘Hij is in het midden kapot gegaan’, mompelde hij. ‘Dat betekent een lager risico, omdat de naalden die daar zaten waarschijnlijk al ingedroogd waren’.  Hij draaide zich om naar Lana. ‘Hoelang duurt het voor zo’n ding vol is?’

Lana dacht even na. ‘Deze wordt niet zoveel gebruikt als die in de andere onderzoekskamers. Waarschijnlijk is deze de hele week niet geleegd’.

‘Dat is goed nieuws’. Adam bekeek de naalden. Met het uiteinde van een houten liniaal schoof hij ze in de wasbak. ‘Ik zie er geen grote infuusnaalden bijzitten. Dat is ook mooi. In veel hiervan zitten echter wel bloedresten. En er zit geen bloed op het gebroken plastic. Dat is nou weer jammer’.  Hij liep bij de wasbak vandaan en begon alle spullen op te ruimen. Ron en Lana keken toe.

‘Ik zal je formulieren bekijken en waarnodig van een paraaf voorzien’, zei Adam. ‘Lana, jij kunt maar beter naar de computer gaan’.

‘Ja, Adam’, antwoordde ze zachtjes en liep naar de verpleegpost.

Adam keek naar Ron en stak zijn hand uit. ‘Adam Hayes. Ik geloof dat we elkaar vorige week al in het restaurant ontmoet hebben, is het niet?’

‘Ron Martin’. Ze schudden elkaar de hand en Ron glimlachte toen hij terugdacht hoe het mooie kostuum van Adam onder de rode saus zat, maar hij hield hier wijselijk zijn mond over’.

‘Ron, zou je alsjeblieft een andere naaldencontainer willen zoeken? Doe een paar handschoenen aan. Pak deze koggertang en doe alle naalden in de container’.

‘Ja, A… ik bedoel, OK’. Ron bloosde toen hij de kogger aanpakte en op zoek ging naar een naaldencontainer.

Lana was bezig een overzicht met bijwerkingen uit te printen, toen ze Adam opeens hoorde vloeken. Er ging onmiddellijk een alarmbel in haar hoofd af, zou hij nog meer slecht nieuws ontdekt hebben?’

‘Lana!, riep Adam, en ze rende naar de behandelkamer.

Dr. Hayes hield haar de ingevulde formulieren voor. ‘Hier heb je een handschriftdeskundige voor nodig. Ik zal nieuwe invullen terwijl jij me dicteert’.

‘Het spijt me. Ik was nogal overstuur toen ik deze heb ingevuld’.

Adam’s professionele houding was helemaal verdwenen toen hij de papieren op de tafel gooide en haar in een innige omhelzing tegen zich aan trok. Ze verzette zich licht, toen de woorden van de vorige avond door haar heen spookten ‘ik ben heus niet van plan met haar te trouwen’. Maar zijn sterke armen om haar heen zorgden voor een warm en veilig gevoel dat alleen Adam bij haar kon bewerkstelligen. Ze leunde tegen hem aan, en voelde de hete tranen weer opkomen.

‘Het komt allemaal wel goed, liefje’, fluisterde hij zachtjes in haar oor. ‘Ik zal wel zorgen dat je niets overkomt. Dat beloof ik’.

Lana zei niets, bang dat ze de betovering die zo plotseling over hen gekomen was, zou verbreken. Hoewel Ron anderhalve meter van hen vandaan stond en naalden in de container liet glijden, werd zijn aanwezigheid door beiden nauwelijks opgemerkt.

Terwijl hij haar steviger tegen zich aan drukte, zei Adam, ‘Ik heb je nodig, Lana, ik houd van je. Ik was van plan om dit morgen te doen, maar…’ Hij tastte in zijn broekzak en haalde een klein doosje tevoorschijn.

‘Wat?’, vroeg Lana en drukte zich een beetje naar achteren om hem aan te kunnen kijken. Hij keek heel serieus, en hij keek haar begerend aan en zijn lippen vormden  nogmaals de woorden, ‘Ik houd van jou’, maar hij sprak ze niet hardop uit.

Hij opende het doosje en een schitterde diamanten ring werd zichtbaar, met een steen van tenminste twee karaat. ‘Wil je met me trouwen?’

Lana rolde even met haar ogen voor ze haar bewustzijn verloor.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Adam hield Lana onder haar oksels beet terwijl ze langzaam naar beneden zakte, zo slap als een vaatdoek. “Verdomme!’, vloekte hij, ‘Wil je me even helpen, Ron?’

Beide mannen droegen haar naar één van de behandelkamers, Ron bij haar benen en tilden haar daar op de behandelkamer. Op het moment dat ze haar neerlegden begon ze bij te komen.

De pupillen van haar ogen knepen samen, toen ze het felle fluoriderende licht in keek. Vervolgens keek ze naar de bezorgde gezichtsuitdrukking van Adam. Toen ze hem herkende, bracht ze uit, ‘waarom heb je tegen Anna gezegd dat je niet van plan was om met me te trouwen?’

De laatste reactie die ze verwachtte was een bulderende lach. En toch lachte Adam, een brede grijns verscheen op zijn gezicht. ‘Oh, meisje…ik zal jou eens wat laten voelen op het moment dat je weer bij de pinken bent’.

Haar gezichtsuitdrukking veranderde op slag van verward naar bezorgd. Adam hielp haar overeind en Ron verliet onopvallend de kamer.

Er ging een huivering door Lana heen en ze vroeg, ‘Hoe groot acht jij de kans dat ik werkelijk HIV positief zal worden?’

De glimlach van Adam verdween en hij slaakte een diepe zucht. Hij hield haar handen stevig in de zijne en vertelde haar, ‘Als wetenschapper zou ik zeggen, minder dan één procent. Mijn persoonlijke opvatting is dat je daar geen kans op loopt. Je hebt alles goed gedaan, je hebt me over de telefoon laten weten dat je je  handen hebt gewassen en de wond meteen goed door hebt laten bloeden, toch?’ Ze knikte. ‘de wond was niet zo erg als ik vreesde, het waren hele kleine naaldjes, het bloed dat erin zat was al ingedroogd en we weten niet eens zeker of de wond van een naald of van het gebarsten plastic komt. Je zult de komende tijd Indivanir slikken. Over een paar dagen als de labuitslagen er zijn, dan weten we meer, maar ik ben ervan overtuigd dat er niets aan de hand is’.

Hij trok haar stevig tegen zich aan. ‘Het spijt me dat ik je overstuur gemaakt heb met de ring – ik weet dat het een typisch geval van slechte timing was, maar ik kon me niet langer beheersen, ik was zo verschrikkelijk opgelucht dat alle factoren zo in je voordeel spraken. Op weg hier naar toe heb ik alle slechte scenario’s door mijn hoofd laten gaan, zoals dat je een patiënt net een injectie had gegeven en vervolgens jezelf geprikt had, of dat je je aan één van de infuusnaalden die we vandaag gebruikt hebben geprikt had, of…ik had al het gevoel dat ik je zo goed als kwijt geraakt was, maar ik heb je godzijdank terug gekregen en toen wilde ik het je vertellen voor je iets anders zou overkomen’.

‘Je bent geweldig’, mompelde ze tegen zijn borst. ‘Ik verdien jou helemaal niet. De hele dag heb ik lopen denken dat ik je niet kon schelen nadat wat je tegen Anna gezegd had. Ik ben ook nog een stiekeme luistervink! Het spijt me zo…’

Hij wreef haar over haar rug, de op en neer gaande beweging zorgde dat ze ontspande. ‘Het komt allemaal goed’, zei hij.

‘Ik hoorde Anna helemaal bij mijn auto gillen. Toen ben ik zo dom geweest om terug te lopen naar de voordeur om het beter te kunnen horen. Ik heb niet eens geprobeerd om er weerstand aan te bieden’.

‘Tja, ook al doet het er niet toe wat Anna allemaal in haar bekrompen hoofd haalt, ik had zelf ook spijt van wat ik gezegd heb. Bovendien had ik er geen idee van dat jij het gehoord had. Ik heb de halve nacht wakker gelegen en heb me vertwijfeld afgevraagd waarom ik me zo rot voelde. En toen ik vanmorgen wakker werd, wist ik het. Het was opeens hartstikke duidelijk. Ik houd van je en ik wil graag met je trouwen. Na het werk ben ik de ring gaan kopen. Ik stapte net de winkel uit toen je me belde’.

Lana slaakte een zucht van opluchting. ‘ik houd ook van jou! En ik wil heel graag met je trouwen! Oh, wat voel ik me opeens gelukkig!’ Met tranen in haar ogen keek ze naar hem op en zag tot haar verrassing dat zijn ogen ook vochtig waren. Hij liet haar los om de ring uit het doosje te pakken en hem om haar vinger te schuiven. Lana keek omlaag en zag hoe de ring schitterde. Ze hield haar hand omhoog om de ring van alle kanten te bewonderen.

Even later verdween de glimlach van haar gezicht. Ze keek naar hem op en vroeg, ‘Wat als ik wel seropositief ben, Adam? Dan breng ik jou ook in gevaar!’ Hij zag hoe haar gedachten overuren maakten toen ze vervolgde, ‘We kunnen niet meer vrijen tot we zeker weten of het zo is of niet. Oh, mijn God, Adam, als ik seropositief ben, dan kan ik geen kinderen meer krijgen ook al zouden we wel seks hebben!”

‘Ophouden!”, zei hij. ‘Als we zin hebben om te vrijen, dan doen we dat gewoon. Zoals altijd zal ik een condoom gebruiken. En verder ben je niet seropositief. En dat zal ook niet gebeuren. Als we er over een paar jaar aan toe zijn, dan zullen we kinderen krijgen, zoveel als we willen!’

Ze wilde hem heel graag geloven. Maar hoe slim hij ook was, hij was God niet en hij kon dit helemaal niet met zekerheid zeggen. Maar ze keek hem met een glimlach aan, in de wens hier een optimistische kijk op te hebben en zich gelukkig te voelen’.

‘Ga nu maar een paar nieuwe formulieren pakken, terwijl ik een recept ga uitschrijven’. Lana liet zich van de tafel afglijden, deed voorzichtig een paar stapjes om te kijken of ze nog duizelig was en draaide zich om, om de kamer uit te lopen. Een klets op haar billen zorgde dat ze met een glimlach door de hal liep om nieuwe formulieren te halen.

Adam liep terug naar het kantoor waar Ron aan tafel zat. Hij liet zijn kin op zijn elleboog rusten.

‘Gefeliciteerd’, zei Ron.

“Adam glimlachte . ‘Bedankt. Ze heeft me verteld dat je een hele goede vriend van haar bent, maar niet dè vriend, dat klopt toch?’

‘Ja, ik houd van haar, maar dan als een goede vriend. Je zorgt er wel voor dat je haar heel gelukkig maakt’.

Adam knikte en trok een laatje open om een receptenblok te pakken. Hij ging tegenover Ron zitten en schreef een recept uit voor Indinavir.

‘Het was niet echt slim van haar om hier haar Taekwondo oefeningen te doen’, merkte Ron op. ‘Maar ik heb wel met haar te doen. Het was echt een ongeluk’.

‘Ja, dat weet ik’.

‘Je bent toch niet boos op haar, of wel?’

Adam keek met een verbaasde blik op. ‘Ik ga haar hier niet een pak voor op haar bips geven, als je dat bedoeld’.

De mond viel Ron open en hij antwoordde, ‘Nee. Ik had ook niet gedacht dat je dat zou doen’.

Met een knikje concentreerde Adam zich weer op het recept.

Ron zuchtte, stond op en leunde tegen het werkblad.

‘Ik zou niet tegen het werkblad aanleunen tot we deze gedesinfecteerd hebben, als ik jou was’, waarschuwde Adam. Ron deed snel een stap opzij, precies op het moment dan Lana binnenstapte, vervolgens deden ze beiden een stap opzij om te voorkomen dat ze tegen elkaar zouden botsen. Adam glimlachte toen ze de formulieren voor hem op tafel gooide.

‘Ik denk dat ik ze nu wel naar behoren kan invullen’, zei ze. ‘Ik voel me een stuk beter’. Ze pakte een pen en trok een van de formulieren naar zich toe.

Ron pakte de volle container met naalden en hield deze omhoog naar Adam. ‘Wat wil je dat ik hier mee doe?’

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Laat maar in de wasbak staan en ga heel goed je handenwassen. Ik zal alles nog schoonmaken met desinfectans. En trouwens, heel hartelijk bedankt voor je hulp’, zei Adam.

‘Graag gedaan’. Ron ging zitten toen Adam handschoenen aandeed en de container, het werkblad en de wasbak schoon begon te maken. De gebroken container deed hij in een rode plastic zak waar met grote letters ‘medisch afval’ opstond.

Lana vulde de papieren nog een keer in. Iedere keer als ze opkeek in de richting van Ron, zag ze een eigenaardige glimlach die verdween op het moment dat hun ogen elkaar ontmoetten.

‘Wat is er zo grappig?’, vroeg ze uiteindelijk.

‘Niets. Het spijt me. Trouwens, gefeliciteerd met je verloving’.

Nu was het de beurt aan Lana om te glimlachen. ‘Dank je wel!’ Ze kon aan zijn ogen zien dat hij oprecht blij voor haar was. Toen zag ze hoe Adam zijn handschoenen uittrok, ze in de rode plastictas deed en zijn handen begon te wassen.

Toen Adam de kraan dichtdraaide, zei Ron. ‘Dit vraagt wel om een klein feestje! Waarom ga je niet met ons mee naar Boszicht, Adam, dan trakteer ik op een lekkere fles champagne. Samen met dat bandje wat daar vanavond optreedt, geeft dat een perfecte sfeer!’

Lana moest lachen om de manier waarop Ron het bracht. Adam draaide zich naar hen om terwijl hij zijn handen afdroogde. ‘Hm, ik was eigenlijk meer van plan om haar mee te nemen om samen met me uit eten te gaan. Maar dit klinkt ook goed. Dank je wel’.

‘Ik dacht dat je met Anna uit zou gaan!’, zei Lana.

Adam schudde zijn hoofd. ‘Dit is belangrijker. Ik zal haar zo even bellen om haar af te zeggen’.

‘Op die manier krijgt ze natuurlijk helemaal een bloedhekel aan me’, mompelde Lana tegen Adam.

Adam keek haar even aan en zei toen, ‘Ik weet dat ze een kreng is en dan wordt ze ook nog je schoonzuster. Het spijt me. Ik zou het graag anders hebben als ik er invloed op uit kon oefenen, maar we zullen haar niet zo heel veel zien’. Hij haalde zijn mobiele telefoon tevoorschijn en stapte de hal in, maar Ron en Lana konden alles horen van wat hij zei.

‘Ha, zuster, ik heb daarnet Lana ten huwelijk gevraagd en ze heeft ja gezegd, dus we gaan het samen vieren in ‘Boszicht’.

Vaag konden ze een gil van een vrouw horen.

‘Als je het leuk vindt, ben je van harte uitgenodigd om ons gezelschap te houden. Nee? Ook goed, maar we zijn wel van plan de bloemetjes eens flink buiten te zetten, dus ik zal wel niet zo heel vroeg thuis zijn’.

____________________________

Een uur later, in ‘Boszicht’, zaten Adam en Lana aan een klein tafeltje met een prachtig uitzicht op het podium. De band van Ron stond op het punt met het optreden te beginnen en Lana had al twee glazen van de  sprankelende champagne op die hij besteld had. Ze voelde zich buitengewoon gelukkig voor iemand die nog maar pas geleden mogelijk aan een dodelijk virus blootgesteld is. Adam hield haar hand op zijn schoot en streelde met zijn duim over haar handpalm terwijl ze hun trouwplannen bespraken. Hoewel Lana er van overtuigd was dat een wat bescheiden feest het prima kon doen, dacht Adam meer aan een groot feest met alle ceremonieel.

‘Ik ben bang dat we even af moeten wachten wat mijn vader daar van zegt’, stelde Lana voor. ‘Zeker omdat hij degene is die het allemaal moet betalen’.

Adam schudde zijn hoofd. ‘Ik betaal alles. Je vader niet’.

Lana lachte. ‘Dan wens ik je veel success als je hem dat gaat vertellen. Ga je dit weekend met me mee om mijn ouders te ontmoeten?’

‘Natuurlijk doe ik dat’.

Lana lachte in zichzelf toen ze zich het gezicht van haar vader voorstelde als hij hoorde dat Adam de bruiloft wilde betalen. Hij zou woest zijn en het als een persoonlijke aanval beschouwen. Dan zouden ze beide een probleem met hun schoonfamilie hebben, maar daar kon Lana zich op dat moment niet druk over maken.

____________________________

Nadat ze hun biefstukken en gebakken aardappeltjes op hadden, bracht Adam haar terug naar de kliniek en reed vervolgens achter haar aan naar haar huis zodat hij zeker was dat zij veilig zou aankomen. Hij ging met haar mee naar binnen, hielp haar haar jas uittrekken en nam haar in zijn armen.

‘Lana, ik heb onderweg hiernaar toe Stella gebeld. Zij neemt morgen je dienst over en…’

‘Nee!’, onderbrak Lana hem. ‘Ik kan best werken; ik wil helemaal niet thuis blijven’.

‘Zoals ik dus zei’, zei Adam streng, ‘neemt Stella morgen je dienst over. Jij blijft lekker thuis om een beetje uit te rusten’.

Omdat ze wist dat het geen zin had om de discussie aan te gaan, zette Lana een pruillip op, deed haar armen over elkaar, liet zich op de bank neerploffen en keek hem boos aan.

‘Je loopt inmiddels een kwart liter water achter op het schema’, zei hij en liep naar de keuken. Lana herinnerde zich vaag dat hij haar opdracht gegeven had tenminste twee liter water per dag te drinken.

‘Ik vind water niet eens lekker’, riep ze. ‘je hoeft het heus niet mee te brengen!’

Natuurlijk deed hij dat wel en zette een groot glas voor haar neer op de salontafel. ‘Hoe kun je water nu niet lekker vinden? Het is smaakloos’.

‘Proef maar eens’, zei ze. Hij deed het en spuugde de slok water bijna weer uit.

‘Chloor. Bah. Ik ben zo terug. Waar is je recept?’

Lana pakte het recept uit haar tasje en gaf deze aan hem. Zodra hij de deur achter zich dicht getrokken had, sprong ze overeind, deed de deur achter hem op slot en schonk zich een glas jus d’orange in. Vervolgens legde ze een zak popcorn in de magnetron. Tegen de tijd dat hij terug was, had ze de zak al half leeg.

Hij had een krat met flessen water meegenomen en daarnaast ook nog zes flessen water met een smaakje. ‘Ik denk ik neem maar meer dan een soort mee. Als je me laat weten welke lekkerder is dan zal ik die de volgende keer meenemen’, grijnsde hij terwijl hij naar de keuken liep om de flessen op te bergen. Lana liep achter hem aan.

‘Hier zijn je medicijnen’, zei hij en gaf haar een klein zakje. ‘Er staan instructies op het etiket…denk erom je moet ze iedere 8 uur op een nuchtere maag innemen. Je hebt om half negen gehad, schat ik. De volgende moet je dus om half vier innemen. Ik wil dat je de wekker zet’.

‘Wat? Zo vroeg kom ik mijn bed niet uit! Kan ik ze niet om half zes innemen?’

Lana zag een blik in zijn ogen komen die ze al eerder gezien had, voordat hij een stoel onder de tafel vandaan trok, ging zitten en haar over zijn schoot trok. ‘Stop!’, schreeuwde ze terwijl ze zich hevig verzette, ‘laat me los!’ Maar ze kon geen kant meer op. Ze lag hulpeloos over zijn schoot, haar voeten kwamen nauwelijks aan de vloer en met haar handen kwam ze niet verder dan halverwege de stoelpoten. Hij rukte haar joggingbroek omlaag, zodat er alleen nog een blauwe string overbleef. ‘Neeeee!’

KLETS! Er kwam iets op haar billen neer wat hard en plat was en wat niet zijn hand was. ‘AAUUWWWW!’, jammerde Lana en slaagde er bijna in om zich van zijn schoot te laten vallen. Adam greep haar stevig om haar middel en duwde haar voorover in de richting van de vloer, ze zette nu haar handen op het koele linoleum. Nu kwamen haar voeten niet meer aan de grond en deze trappelden wild op en neer toen een volgende klets op de bovenkant van haar bovenbenen terecht kwam.

‘Adam, ophouden! Wat heb je daar in vredesnaam?’

‘Een HEMA paddel!’, verklaarde hij trots. ‘Ik heb er eentje gehaald toen ik op weg was naar de apotheek’. Vervolgens gaf hij haar een flink pak slaag. Hij negeerde haar wanhopige gillen en hield niet eerder op dan dat haar billen flink rood waren. Hij legde zijn hand op haar gloeiende bips.

‘Zo’, zei hij, en zorgde dat zijn stem over haar snikken heen klonk, ‘je gezondheid is hier in het geding. Jij komt niet eerder werken als aanstaande maandag. Je blijft thuis en pakt zoveel mogelijk rust. Je drinkt tenminste twee liter water op een dag en zet ’s nachts de wekker om je medicijnen in te nemen. Is dat duidelijk?’

‘Ja’, gilde ze en probeerde van zijn schoot weg te komen. Toen viel er nog een harde klap op haar rechterbil. ‘AAAUUWWW!!’

‘Blijf liggen!’ Lana bleef doodstil liggen, terwijl hij verder ging, ‘morgenochtend kun je de volgende dosering twee uur eerder, om half elf, nemen. De volgende kan dan in de namiddag om half vijf. De volgende dan om half elf ’s avonds, enzovoort, zodat het half zeven ‘s morgens, half drie in de middag en half elf ’s avonds wordt’.

‘OK’, snikte ze en probeerde niet te bewegen.

‘En als je maar één dosering vergeet, dan geeft ik je weer een pak op je blote bips! Neem geen extra doseringen, neem ze zodra je het je weer herinnert en pak van daar af een nieuw schema op. De eerste dagen is het echter heel belangrijk dat je constant een goede spiegel in je bloed hebt’.

‘OK. Mag ik nu alsjeblieft opstaan?’

‘En geen gemok meer, hoor je’. Hij klopte met zijn warme hand op haar bips. ‘En ik zou me voortaan twee keer bedenken voordat je me tegenspreekt’. Adam trok haar broek omhoog, hielp haar opstaan en deed zijn sterke armen om haar heen. Lana droogde haar tranen aan zijn overhemd.

‘Die paddel was helemaal niet nodig’, mompelde ze even later.

‘We hebben het hier wel over je leven’, liet hij haar weten en zijn ondertoon klonk serieus. ‘Ik zal je desnoods een pak op je bips geven met een zwiepende stok, maar ik wil dat je goed voor jezelf zorgt als ik er niet bij ben. Is dat duidelijk?’

Lana dacht even na en was ervan overtuigd dat haar gezondheid zijn enige motief was. Hij had er niet van genoten toen hij de paddel op haar billen gebruikte. ‘Goed’, zuchtte ze, ‘ik begrijp het’.

‘Mooi…en welk water wil je als eerste proberen?’ Lana koos die met sinaasappelsmaak. Adam ging het halen en draaide de dop los.

Niet veel later ging Adam weg nadat hij haar een nachtzoen gegeven had en beloofd had dat hij de volgende dag na het werk weer zou komen kijken. Lana vroeg zich even een moment af of hij überhaupt wel tijd met zijn zuster zou doorbrengen, maar liet die gedachte al snel varen en zocht haar bed op. Haar bips deed een beetje zeer, maar het gloeien van de paddel duurde niet zolang als wanneer hij zijn hand gebruikt had. Ze bekeek de diamanten ring aan haar vinger in het schemerduister van haar slaapkamer. Hij schitterde zachtjes, toen hij het schaarse licht in de kamer opving. Met een glimlach duwde ze hem tegen haar wang en viel in slaap.

Lana voelde zich heerlijk ontspannen toen ze langs de kanalen zapte van Adam’s plasma TV in de salon. Na een lange en gepassioneerde vrijpartij had hij haar hierheen gebracht, had haar op de bank geïnstalleerd en was met het eten aan de slag gegaan.

Hij verwende haar gruwelijk, bedacht ze met een glimlach. Afgezien van een pijnlijk pak slaag wat hij soms uitdeelde, was hij vriendelijk en attent, zorgde goed voor haar, gaf haar heerlijk eten en drinken en liet haar meegenieten van alles wat hij bezat. Nou ja, op de zolder na dan. Vreemd genoeg had die mysterieuze schat veel aan aantrekkelijkheid verloren nu ze hem er van verteld had.

Ze hoorde Adam fluiten en niet lang daarna kwam hij de salon binnen met een groot zilveren dienblad en een glas wijn. Lana rook de verleidelijke geur van warm en versgebakken stokbrood toen hij het dienblad voor haar op de salontafel neerzette. Twee kommen salade en een bakje dressing maakte het geheel compleet. Hij had de linnen servetten zelfs in zilveren servetringen gestoken.

‘Mmmm…Ik ben niet een echte saladeliefhebber, maar dit ziet er geweldig uit!’, zei Lana.

‘Dank je. Als je maar lang genoeg bij me blijft hangen, dan eet je straks alleen nog maar gezonde dingen’.

‘Jij zou ook met ongezonde dingen kunnen beginnen?’, grapte ze.

‘Erg onwaarschijnlijk’, antwoordde hij en ging naast haar zitten. ‘Zeker omdat ik goed kan koken en jij niet’.

‘Vind je het een probleem dat ik niet kan koken?’, vroeg Lana en keek een beetje bang.

‘Lana’, hij keek haar recht aan en zijn stem klonk streng. ‘Als ik het gevoel mocht hebben dat er iets een probleem zal zijn voor ons, dan zal ik je dat laten weten. Ik zal je het ondubbelzinnig laten weten, zonder erom heen te draaien. Wat ik daarnet zei was gewoon een nuchtere constatering van een feit. Ik heb daar geen dubbele agenda bij en het was ook niet beledigend bedoeld’.

‘Ja Adam’, dacht ze en voelde hoe ze een kleur kreeg door haar verkeerde inschatting. Hardop mompelde ze, ‘Het spijt me. Ik voel me gewoon…een beetje tekort schieten, omdat ik niet eens weet hoe ik in de basisbehoeften moet voorzien’.

Adam glimlachte, een klein gebaar dat de buitengewone kracht bezat om haar hart met vreugde te vullen. ‘Liefje, als jij ons beschermt tegen enge figuren die we mogelijk tegenkomen, dan zal ik zorgen dat je altijd genoeg te eten hebt. Afgesproken?’

Ze knikte en lachte en nam vervolgens een grote hap brood.

Adam pakte de afstandbediening, deed de TV uit en vroeg, ‘Blijf je vannacht slapen?’

‘Dat zou ik best graag willen. Maar dan heb ik morgen geen kleren om aan te doen naar het werk en het is nu al te laat om naar huis te rijden om mijn spullen op te halen en dan weer terug te komen’.

‘Dat is waar. En morgenavond dan?’

‘Ja’, glimlachte ze. ‘Mag ik dan op de slaapkamer van je overgrootmoeder slapen?’

Adam grinnikte. ‘Ik kunt het proberen’.

‘Proberen? Hoezo, denk je dat haar geest me zal verjagen?’

‘Dat betwijfel ik. Maar mijn slaapkamer is veel interessanter. Ik zal dus mijn best doen om je daar te houden’.

Lana smolt bijna door de manier waarop hij haar aankeek. Alles wat hij zou hoeven doen is haar wenken en dan zou ze hem in zijn armen vliegen, fleemde ze. Maar dat hoefde hij niet te weten, besloot ze.

‘Klinkt alsof we een date hebben’, lachte ze en hij leunde voorover om haar een kus op het puntje van haar neus te geven.

Met tegenzin gaf Lana hem even later een afscheidskus en reed langzaam naar huis om daar een warm bad te nemen en vervolgens in slaap te vallen voor haar hoofd het kussen raakte.

____________________________

Adam riep Lana de volgende ochtend bij zich op zijn kantoor en deed de deur achter haar dicht.

‘Ik ben bang dat ik geen goed nieuws heb’, zei hij tegen haar.

‘Oh, nee, Steven! Is alles goed met hem?’, vroeg Lana.

‘Ja, het gaat prima met hem! Ze hebben vanmorgen vroeg van de spoedeisende hulp gebeld dat ze hem ontslagen hebben. Het spijt me; maar zo erg is het nu ook weer niet’.

Lana liet zich weer in haar stoel zakken en slaakte een zucht van verlichting.

‘Het gaat om mijn zuster, Anna. Zij belde vlak nadat het ziekenhuis gebeld had om te vertellen dat ze vanmiddag het vliegtuig pakt om een paar dagen te blijven logeren. Ik zou graag willen dat je met ons gaat eten, maar ik weet niet of je nog steeds wilt blijven slapen…’

‘Oh…nee, waarschijnlijk niet. Maar ik wil heel graag komen eten. Ik wil graag kennis met haar maken! Eh…en wat is het slechte nieuws?’

Adam streek met zijn hand door zijn haar. ‘Tja, dat is nogal ingewikkeld. Ik zal het je in de lunchpauze allemaal uitleggen, goed?’

‘Prima. Zie ik je dan’. Lana stond op en liep naar de voorraadkast om de behandelkamers te bevoorraden voor de eerste patiënten binnenkwamen.

Ze gingen zoals gewoonlijk naar het restaurantje om te lunchen. Vlak voordat ze de kliniek verlieten zag Lana de gepijnigde uitdrukking op het gezicht van Elaine en realiseerde zich dat ze de afgelopen dagen helemaal niets samen hadden gedaan. Ze zou echt weer wat meer tijd voor haar beste vriendin moeten nemen. Ondanks dat Elaine een vaste vriend had, had ze in haar drukken agenda nog steeds tijd voor Lana gevonden. Geweldig, dacht Lana, nu ben ik een slechte vriendin voor zowel Adam als Elaine…

Lana lachte toen ze zag hoe Adam ineen kromp bij het horen van haar bestelling: een dubbele hamburger met spek en kaas en extra augurk. ‘Nou’, zei ze toen de serveerster weer vertrokken was, ‘waarom is het zo’n ramp als je zuster op bezoek komt?’

‘Ze is niet bepaald een vriendelijk type. Ze had maar weinig vrienden toen we opgroeiden. Oh, ze vond mij best aardig hoor. We zijn ook nog maar een jaar niet meer bij elkaar. We spelen dus graag dezelfde spelletjes, houden van dezelfde muziek, maar ze is altijd nogal gereserveerd als er iemand anders in de buurt is’.

‘Oh’, zei Lana en prikte een gat in haar servet met een tandenstoker.

‘Ze had een bloedhekel aan ieder vriendinnetje waar ik mee thuis kwam, hoe aardig ze ook tegen haar deden’.

‘Hmm’. Lana prikte er een nog een tandenstoker doorheen.

‘Ze is nogal neurotisch – persoonlijk denk ik dat ze een obsessief compulsieve stoornis heeft, maar dat zal ze nooit willen toegeven’.

Adam keek op naar de serveerster die zijn tomatensoep kwam brengen. Lana hoorde zichzelf grommen toen ze het waagde naar hem te knipogen. Die sloerie had ook geen enkele klasse.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Hoe dan ook’, ging Adam verder, ‘hoewel je af en toe best wel lol met mijn zuster kunt hebben, is ze meestal een ouwe zeur. Ze heeft altijd overal kritiek op, zeker daar waar het het huis betreft. Ze is er eigenlijk nooit overheen gekomen dat moeder mij het huis heeft nagelaten, in plaats van aan haar. Dat is tenminste mijn theorie omdat ze wel heel erg naar ging doen nadat ik hier was gaan wonen’.

‘Wat een vervelende toestand’, merkte Lana op en stak een vierde tandenstoker in haar servet, waarna ze deze omdraaide waardoor hij als het ware op de tandenstokers kwam te staan.

‘Het is vervelend, maar over het algemeen is het om je dood aan te ergeren’.

‘Dus – wil je echt dat ik vanavond langskom? Of is het beter om een paar dagen te wachten tot ze een beetje geacclimatiseerd is?’

‘Ik zou heel graag willen dat je vanavond komt, Lana. Als dit niet zo zou zijn dan zou ik je dat echt laten weten’. Adam nam de laatste hap van zijn soep en schoof vervolgens de kom van zich af. ‘Waarom denk je toch steeds dat ik een dubbele agenda heb of dat ik je maar een deel van de waarheid vertel wanneer ik je iets belangrijks vertel?’

‘Ik…ik weet het niet…het spijt me…’ Weer voelde Lana zich een vervelend klein meisje dat net streng toegesproken was. Ze had nooit eerder een man meegemaakt die zo open en rationeel was, als hij was. Haar eigen broers zaten vol met vage praatjes en dubbele boodschappen. Ze zouden heel wat van Adam kunnen leren en ze vroeg zich af wanneer zij elkaar zouden leren kennen. Terwijl ze een volgende tandenstoker in de achterkant van het opgepropte servet stak, zag ze hoe de serveerster met een cynische glimlach op haar neer keek.

‘Uw burger, mevrouw’, zei de vrouw, terwijl ze het bord neerzette. ‘En een salade voor meneer’.

‘Dank u wel’. Adam glimlachte terug en ze gaf hem een knipoog. Lana liet haar blik vertwijfeld naar het plafond gaan, net op het moment dat Adam zijn blik weer naar haar liet gaan. Met een schaapachtige grijns zei hij, ‘Kan ik er wat aan doen dat veel vrouwen me aantrekkelijk vinden?’

‘Wacht maar tot een man een poging doet om mij te versieren’, antwoordde ze.

‘Ze deed nauwelijks een poging om mij te versieren. Ze gaf me alleen maar een knipoog’.

‘Dat is waar. Waarschijnlijk knipoogde ze naar je om je te feliciteren dat je mij aan de haak geslagen hebt’.

Adam barstte in lachen uit. ‘Kijk, dat vind ik nou zo leuk aan je – ik kan nooit voorspellen hoe je zult reageren’.

‘Ik weet niet of dat wel erg wenselijk is’.

‘Maak je maar geen zorgen. Ik weet hoe ik je moet bijsturen als dingen uit de hand dreigen te lopen’.

Een week geleden zou ze zich nog flink aan zo’n opmerking geërgerd hebben. Nu kreeg ze er een kleur van en glimlachte ze verlegen naar hem. Ze schudde met haar hoofd, alsof ze even alle gedachten wilde kwijtraken, pakte ze haar broodje hamburger en nam er een grote hap van. Een stuk augurk viel er tussenuit op het bord. Ze spiesde het met een tandenstoker en pakte haar servetkunstwerk en prikte de tandenstoker met de augurk erin. Het leek nu wel een beetje op een hond.

‘Woef-woef’, zei Adam, net op het moment dat de serveerster een glas ice tea kwam brengen. Zonder wat te zeggen zette ze het glas bij zijn elleboog neer en liep haastig weg. Lana grinnikte en kauwde op haar hamburger. Dat was een prachtige act geweest om een serveerster af te schrikken en ze had het niet eens zo gepland!

‘Adam, ik zie er niet tegen op om je zuster te ontmoeten. Als ze niet aardig tegen me doet, wil je dan dat ik aardig tegen haar blijf of dat ik van me afbijt?’

Adam trommelde met zijn vingers op de tafel en slaakte een diepe zucht. ‘Wat zou je het liefst doen?’

‘Van me afbijten!’, lachte Lana.

‘Zou je haar niet liever het goede voorbeeld geven? Haar laten merken dat haar gedrag beneden je waardigheid is?’

‘Nee. Ik ben best gewend dat patiënten niet aardig tegen me zijn, meestal komt dat omdat ze pijn hebben. Ik blijf daar altijd kalm en beleefd onder. Maar die houding neem ik meestal niet aan bij vrienden en bekenden. Wat deden je vroegere vriendinnetjes als ze onaardig tegen hen deed?’

‘De meeste gedroegen zich beledigd en probeerden Anna duidelijk te maken hoe ze zich eronder voelden. Een aantal van hen negeerden Anna, maar bleven beleefd. Maar geen van allen heeft van zich afgebeten’.

‘Nou ja, ik zal doen wat jij vindt dat het beste is. Het is jouw zuster’.

‘Bijt jij dan maar lekker van je af. Dit kon nog wel eens interessant worden’, lachte hij.

‘Als je denkt dat dat het beste is. Maar dan moet je niet boos worden als we hooglopende ruzie krijgen’.

Adam lachte. ‘Als het maar niet ontaard in een fysiek gevecht, dan houd ik me er buiten’.

Lana keek hem aan. ‘Heeft ze wel eens iemand geslagen?’

‘Niet dat ik weet. Maar niemand heeft haar ooit zo kwaad gemaakt, dus ik weet niet zeker of ze dat zou kunnen gaan doen, of niet’.

‘Als ze gaat slaan, dan sla ik wel terug’.

Adam fronste zijn wenkbrauwen. ‘Je kunt haar niet slaan’.

‘Dat doe ik ook niet. Behalve als zij begint’.

‘Het zou helemaal geen eerlijk gevecht zijn. Jij bent een getrainde vechtmachine’.

‘Adam, in vredesnaam, ik weet heel goed hoe ik iemand moet slaan zonder iemand letsel toe te brengen’.

‘Er wordt niet geslagen, Lana, en dat meen ik’.

‘Dan kan ik haar misschien toch maar beter negeren als ze onaardig gaat doen’.

‘Wat je maar wilt. Je mag alleen niet slaan, of anders zal ik je bips met de paddel komen bezoeken’.

Lana keek op om te kijken of hij serieus was. Zo zag hij er wel uit. ‘Heb je dan een paddel in huis?’

‘Nee, maar ik kan heel goed improviseren’, lachte hij.

‘Waarmee?’

‘Laat me eens even kijken, er staat een tafeltennistafel in de schuur, de pingpongbatjes moeten daar vast ook nog wel liggen’.

Lana zette grote ogen op – ze was er bijna zeker van dat hij niet de bedoeling had dit dreigement uit te voeren. ‘Goed dan’, zei ze, nu veel meer bereid om mee te werken. ‘Kom mee, we moeten weer aan het werk’.

‘OK’, Adam rekende beide maaltijden af, hoewel Lana hem hier helemaal niet om gevraagd had. Hij pakte haar hand toen ze samen het restaurant uitliepen en hield haar stevig vast toen ze samen terug naar de kliniek liepen.

‘We gaan nu officieel met elkaar, of niet?’, vroeg hij.

‘Ik vind van wel als jij dat ook vindt’, plaagde ze.

‘Dat betekent dat je mijn vriendin bent, of niet?’

Ze grinnikte en knikte.

‘Dus dat betekent dat ik voortaan gewoon kan afrekenen als we samen ergens zijn. Dan weet je dat voor een volgende keer – je hoeft niet meer aan te bieden te zullen betalen, dat vind ik toch niet goed’.

‘Is dat niet een beetje ouderwets? We werken beide; we hebben beiden een inkomen. Waarom moet jij dan altijd betalen?’

‘Lana’, hij stopte midden op het trottoir en trok haar tegen zich aan, zonder acht te slaan op alle voetgangers die nu links en rechts langs hen heen liepen. ‘Ik ben een beetje een ouderwetse man, voor het geval je dat nog niet opgevallen was’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Maar we hebben inmiddels al wel seks gehad’, sprak Lana tegen, ‘hoe ouderwets is dat?’

‘Er zijn natuurlijk uitzonderingen die de regels bevestigen’, grinnikte hij. ‘Ik heb helaas niet zoveel wilskracht op dat gebied’. Hij boog zich naar haar toe en kuste haar vol op haar mond en ze voelde een elektrisch geladen siddering door haar lijf gaan, ondanks de vele toeschouwers en de koude wind in hun gezicht. ‘We eten om zeven uur vanavond’, zei hij, ‘zorg dat je niet te laat bent’.  Vervolgens draaide hij zich in de richting van de kliniek en zette de pas erin, zodat Lana bijna moest rennen om hem bij te kunnen houden.

________________________

Lana haastte zich na het werk naar huis, nam een bad, en trok een donkergroene jurk aan die ze vorige maand in de uitverkoop gekocht had. Ze hield van de gladde stof die zachtjes ruiste terwijl ze liep. Ze hoopte dat Adam hem ook mooi zou vinden en besloot wat make-up op te doen om één en ander compleet te maken. Een half uurtje later was ze klaar om te gaan, maar het was nog maar zes uur. Ze deed de computer aan en bladerde door de forumberichten en voegde een paar nieuwe toe. Toen ze vervolgens weer op haar horloge keek, was het tien voor zeven.

Ze greep haar tasje en haar jas en haastte zich naar haar auto. De woorden van Adam galmden in haar hoofd, ‘zorg dat je niet te laat bent’, had hij gezegd. Hij was haar vast aan het plagen geweest, probeerde ze het te relativeren, maar wat als hij het wel meende? Op dit tijdstip was het verkeer niet al te druk, en ze stond om tien over zeven bij Adam op de stoep. Hij deed de deur open zodra ze uit haar auto stapte. Hij had op haar staan wachten – dat was niet een goed teken!

‘Je bent te laat’, zei hij toen ze de trap voor de deur bereikte.

‘Ja’, antwoordde ze en wenste dat haar hart niet zo tekeer ging. ‘Ik zat even achter de computer en was de tijd helemaal vergeten’.

‘Je ziet er overigens prachtig uit’.

‘Dank je!’

‘Kom binnen – het eten staat al klaar, ik heb het vlees nog even in de over gezet’.

‘Mmm, wat ruikt het hier lekker!’, zei Lana toen ze de hal binnenstapte. Toen ze zich omdraaide zag ze Adam in de keuken verdwijnen. Ze liep achter hem aan.

‘Waar is je zuster?, vroeg ze toen hij het stokbrood in de over schoof.

‘Ze zal zo wel komen, ze is in het nieuwe deel van het huis’.

‘Oh’.

Adam legde de ovenhandschoen neer en trok haar in zijn armen. ‘Wat voelt dit lekker’, mompelde hij in haar oor. Hij legde zijn handen op haar billen en zij leunde tegen hem aan. Ze rook de aftershave die ze inmiddels kende.

‘Ahum!’ Lana hoorde de zuster van Adam in de deuropening van de keuken en draaide zich om, om kennis te maken. De vrouw was bijna even knap als Adam, maar dan in een vrouwelijke uitvoering. Ze was begin dertig en haar huid was glad en had een mooie kleur. Ondanks de waarschuwingen van Adam, gedroeg ze zich voorbeeldig en lachte zelfs om de grapjes van Adam. Lana begon zich af te vragen of Adam haar voor de gek gehouden had met zijn voorspellingen.

Ze genoten na het eten de koffie in de salon en keken vervolgens naar het nieuws op de televisie. Het duurde niet lang voor Lana zich een derde wiel aan de wagen voelde omdat broer en zus de hele tijd jeugdherinneringen ophaalden. Toch kwam ze heel wat te weten, over de vroege jeugd van Adam en hoe anders hij nu was. Toen het onderwerp echter op oom Howard kwam, vond Lana dat het tijd was om te vertrekken. Adam protesteerde en Anna glimlachte beleefd naar haar, toen Lana haar jas en haar tasje pakte en bij de voordeur op Adam stond te wachten.

‘Het eten was verrukkelijk’, liet ze hem weten, ‘en je zus is heel aardig! Dank je wel voor de gezellige avond’.

Adam gaf haar een dikke knuffel en gaf haar een paar tikjes op haar bips door de dikke stof van haar jas. ‘Je ziet er geweldig uit vanavond – hoewel het met wat minder make-up nog beter zou zijn. Tot morgen. Rijdt voorzichtig’.

‘Doe ik!’, lachte ze, ‘Welterusten straks!’ Ze blies een handkus naar hem toe en liep vervolgens naar haar auto. Ze hoorde hoe de deur achter haar dichtging. Had hij nu commentaar op haar make-up? Wat bedoelde hij met ‘wat minder’? Dat een klein beetje make-up wel mooi was? Waar – haar oogschaduw, of haar lippenstift? Of helemaal geen make-up?

Lana rommelde in haar tasje op zoek naar haar sleutels, maar hield abrupt op toen ze het schrille geschreeuw van een vrouw uit het huis hoorde komen. Ze kon het niet helpen, maar ze sloop de trap weer op en luisterde aan de voordeur.

‘Ik vroeg je waar je die sloerie in vredesnaam opgepikt hebt!’ De stem van Anna was luid en duidelijk te verstaan. ‘Ik heb wel hoeren gezien die minder make-up droegen!’ Lana voelde haar maag samen trekken. Waar had ze het over, ze droeg minder make-up dan Anna zelf! Ze had alle zelfbeheersing nodig om niet weer naar binnen te stappen en die vrouw eens goed de waarheide te zeggen.

‘Houd ermee op, Anna. Ze heeft over het algemeen helemaal niet zo veel op. Ze wou er vanavond alleen op haar mooist uitzien, omdat ze wist dat ze jou zou ontmoeten’. Lana slaakte een zucht van verlichting – Adam nam het in ieder geval wel voor haar op!

‘Ja hoor! Neem jij het maar voor haar op!’, klonk de luide stem van Anna weer. ‘Nou, laat ik je één ding vertellen, broer, zij is niet het meisje waar jij mee gaat trouwen, en ik wil haar hier nooit weer zien!’ De mond viel Lana open – niet iemand om mee te trouwen? Wat mankeert die gek?’

‘Ik ben ook nog niet van plan te gaan trouwen; we gaan alleen maar met elkaar uit!’ Lana kon de zachte stem van Adam nauwelijks verstaan, en ze drukte haar oor stevig tegen de deur. Zei Adam daar, wat ze dacht dat hij zei?

‘Uitgaan? Je bedoeld, neuken! Ik zag wel hoe je niet met je handen van haar af kon blijven?’

‘Nou en? Het was niet de bedoeling dat je het zou zien?’

‘Adam, ze is helemaal niet goed genoeg voor je. Ze is maar een eenvoudige verpleegster. Jij moet op zoek gaan naar een andere dokter, of een advocate, iemand met geld en hersenen om mee te trouwen en om kinderen mee te krijgen.

‘Ik zei je toch, Anna, we zijn nog niets eens verloofd’.

‘Verloofd? Over mijn lijk!’

Lana had genoeg gehoord en sloop zachtjes weg. Ze pakte haar sleutels, startte haar auto en reed verblind door de tranen weg. Adam had niet eens geprobeerd haar te verdedigen toen Anna haar een slet en een ‘onnozel zustertje’ had genoemd. Hij had het niet eens ontkend. Maar wat nog het meest pijn had gedaan was zijn commentaar:’ik ben heus niet van plan om met haar te trouwen hoor.’ Hoewel Lana nog niet zover vooruit gedacht had, sloot ze die optie in dit stadium ook zeker niet uit. Waarom had hij haar eerder vandaag zijn vriendin genoemd?  Waarom zou Adam nooit met haar willen trouwen? Het had vast met hun verschil in achtergrond te maken. Hij kwam uit een rijke familie. Zij niet, maar dat wist hij nog niet eens. Hij verkeerde in de hogere kringen. Zij niet, maar wie maakte zich daar vandaag de dag nog druk over? In plaats van zijn zus te vertellen dat Lana een meisje was dat hij zou willen trouwen en geen lichtekooi, had hij haar ijskoud gezegd dat hun relatie niet serieus was. Ze had hem geloofd toen hij gezegd had dat hij om haar gaf. Ja, als een leuk huisdier misschien. Hij vond dat ze er goed uitzag, vond het leuk met haar te praten en had waardering voor haar werk. Het was overduidelijk dat hij alleen maar uit was om een tijdje leuk met haar te spelen, en dat zij hem haar een pak op haar blote billen had laten geven, was waarschijnlijk een onverwacht prettige bijkomstigheid. Misschien was het enige aantrekkelijke aan haar voor hem, dat hij haar over de knie kon nemen. Hij had haar gezegd, dat zij de eerste vrouw was die hij ooit een pak voor de bips had gegeven. Natuurlijk had hij belangstelling voor haar. Nou dat was dan nu voor altijd over en uit! Lana parkeerde de auto, sloeg hard de portier van haar auto dicht en ging haar appartement binnen. En dat ze ook nog zo gek was geweest om onderzoek naar het onderwerp te doen en erover te posten! Ze gaf een trap tegen de computer en liep door naar de badkamer om haar make-up te verwijderen. Tien minuten later zat ze aan de telefoon met Elaine, en vertelde haar alles wat de laatste weken gebeurd was.

_____________________

Lana kwam vroeg op haar werk om de maandelijkse laboratorium audit te doen. Van alle opdrachten voor bij het laboratorium moest worden gecontroleerd of ze uitgevoerd waren, en of de resultaten geanalyseerd en gedocumenteerd waren. Aangezien er per maand ongeveer honderd monsters binnenkwamen, zou dit werkje wel een tijdje in beslag nemen. Ze was nog maar halverwege toen Adam en de andere verpleegsters arriveerden.

‘Hoi’, zei  Adam toen hij de personeelskamer binnenstapte waar zij alle papieren op de tafel had uitgestald.

‘Hoi’, antwoordde Lana, maar keek niet van haar werk op.

‘Lab audit?’

‘Ja. Het wordt voor mij een lange dag, want ik wil het vandaag afmaken. En vanavond ga ik naar Ron kijken: die speel in ‘Casa Mia’.’

Als hij al verbaasd was, dan kon zij dat niet aan zijn stem horen toen hij antwoordde:’O, oké. Ik trakteer Anna vanavond op een etentje. Nou, dan spreken we elkaar nog wel.’

‘Oké.’ In een poging haar tranen tegen te houden, kneep ze haar ogen stijf dicht toen hij de kamer uitliep. Ze was zwaar teleurgesteld over zijn nonchalante houding.

Vlak voor lunch, haalde Lana Elaine op om samen met haar naar de Pizzahut aan het einde van de straat te gaan. Lana at twee stukken dik belegde pizza, terwijl Elaine een salade met toast nam.

‘Hoe rot ik me ook voel, mijn eetlust lijdt er in ieder geval niet onder’, grapte Lana.

‘Hé, kop op Lana! Er is geen reden om nu al in de put te gaan zitten. Je hebt de beste man nog niet eens de gelegenheid te geven een en ander uit te leggen!’

‘Ja, wat wil je! Moet ik dan zeggen: ‘Hé Adam, ik luisterde je toevallig af toen jij en Anna gisteren ruzie aan het maken waren’ en moet ik dan verwachten dat hij met een redelijke reactie komt?’

 ‘Tuurlijk,’ antwoordde Elaine, terwijl ze Anna serieus met haar blauwe ogen aankeek. ‘Je moet het sowieso eerlijk opbiechten.’

‘Jij hebt gemakkelijk praten.’ Lana kreeg een beetje een déjà -vu-gevoel. Ze herinnerde dat ze nog niet zo lang geleden precies hetzelfde tegen Adam had gezegd. ‘Jij bent niet degene die er van langs gaat krijgen.’

‘Oh, wat gaat hij dan met je doen? Elaine’s oog werden groot van verbazing.

‘Ach …’ mompelde  Lana. ‘Bij wijze van spreken dan. Trouwens er valt niets uit te leggen. Als hij echt in me geïnteresseerd zou zijn, dan zou hij dat tegen zijn zus hebben gezegd. Conclusie: hij heeft niet echt belangstelling. En ik pas ervoor om een tijdelijke afleiding voor hem te zijn met wie hij wat kan experimenteren.

‘O god, meisje, je hebt het zwaar te pakken’, zei Elaine zachtjes, terwijl ze een wortel doorbeet. ‘Je bent verliefd op hem!’

‘Misschien wel. Ik weet het niet. Op het moment voel ik me in ieder geval afschuwelijk. Maar ik ben helemaal klaar met die Adam. Ik ga gewoon met Ron uit, ga plezier maken en vergeet gewoon dat die Adam bestaat. Ik kan er beter nu een eind aanmaken, dan dat ik straks echt op hem verliefd ben.

Elaine gaf haar een medelevende blik, toen ze hun lunch afrekenden. ‘Ik denk dat je het bij het verkeerde eind hebt, Lana. Ik denk dat hij wel degelijk om je geeft en het zou me niet verbazen als hij je binnenkort ten huwelijk vroeg.’

‘Dat gaat zeker niet gebeuren! Daar krijgt hij de kans niet voor. Niet dat hij het van plan is hoor.’ Maar wat Elaine ook zei, Lana voelde zich er niet beter door. Ze voelde zich niet meer geliefd en beschermd. Ze voelde niet meer de opwinding of elke minuut haar toelachte. Ze zou het wel overleven en misschien zou ze op een dag een andere man tegenkomen van wie ze zou kunnen houden. Hoe vaak ze dit ook tegen zichzelf zei, het lege gevoel in haar hart bleef.

___________________________

Lana was om zeven uur klaar met de lab audit en besloot de voorraadkast ook nog maar even schoon te maken. Ron zou pas om acht uur komen, hij had eerst nog een vergadering. Hij zei dat hij haar wel bij de kliniek zou komen ophalen. Hij werkte maar twee straten bij de kliniek vandaan. Het was een behoorlijk rommeltje in de voorraadkast, maar niet zo erg als de eerste keer dat ze hem opruimde. Ze deed de radio aan, maakte de planken schoon en begon de voorraad te sorteren. De gazen hier en de slangetjes daar, na een poosje lag alles netjes geordend op de planken. Ze galmde luidop mee met de muziek op de radio. Maar ze raakte door het zingen alleen maar somberder.

Een half uur voordat Ron zou komen, had Lana niets meer te doen. Ze liep naar de voorraadkast medicijnen, maar daar was alles al eerder op de dag opgeruimd. Nadat ze het slot op de kast met narcotica voor de derde keer gecontroleerd had, zoemde een vlieg voorbij, die op de kastdeur ging zitten. Lana opende een la met spanbanden. Vervolgens was ze tien minuten zonder succes  bezig te proberen de vlieg te raken. Haar broer was in staat om een vlieg vanaf vijf meter dood te schieten met een elastiekje, maar zij was daar nog nooit in geslaagd, hoe hard ze haar best ook deed.

Nadat ze alle projectielen weer opgepakt had en teruggestopt in de la, probeerde Lana de vlieg met een karatetrap te raken. Eerst op de tafel. Mis. Vervolgens een welgemikte trap op de achterkant van een stoel. Weer mis. Een trap tegen het aanrecht, één tegen de tafelpoot, en vervolgens een vuistslag tegen de afvalcontainer met injectienaalden….Verdomme!

Lana keek met afschuw naar het gebroken plastic, terwijl de wegwerpnaalden over de grond vielen. Eén van de naalden had de huid van één van haar knokkels kapotgemaakt.

Op weg naar het huis van Adam, lette Lana goed op het verkeer, al moest ze wel haar best doen om de veelheid aan gedachten die in haar opkwamen, weg te drukken. Uiteindelijk kwam ze veilig aan.

Ze ging via de voordeur naar binnen en deed de deur achter zich op slot. Ze liep met een wijde boog om de grote trap heen op weg naar de keuken.

Lana gooide haar jas over een stoel en zette haar tasje op het antieke tafeltje wat tegen de muur stond. Het versleten blad verraadde jarenlang intensief gebruik. Op de een of andere manier paste het precies bij de rest van de keuken. De keuken was de enige ruimte in het oude deel van het huis dat met de jaren meegegaan was. Een granieten aanrecht glom door het invallen van het licht van de laagstaande zon. Lana leunde tegen het aanrecht en liet alle gebeurtenissen van die dag nog eens door zich heen gaan.

Ze hoopte dat het goed ging met Steven, en was blij dat Adam naar het ziekenhuis gereden was om nog even bij hem te kijken. Het was een beangstigende gedachte dat het fataal had kunnen afgelopen. Ze dacht terug aan het snelle, slagvaardige en besliste handelen van Adam en de kundige interventies die hij pleegde, voelde Lana diep respect voor zowel de professional als voor de persoon. Natuurlijk, het was waarschijnlijk kinderspel voor hem geweest in vergelijking met wat hij op de spoedeisende hulp allemaal had meegemaakt, maar het had desalniettemin een onuitwisbare indruk op haar gemaakt. Zelf had ze geen enkele ervaring met spoedeisende hulp, ze handelde puur gehandeld op basis van wat haar nog vanuit haar opleiding was bijgebleven.

De telefoon ging. Ze keek om zich heen en zag een draadloos toestel op de buffetkast, tegenover het fornuis liggen.

‘Hallo?’

‘Dag liefje’. Lana voelde zich helemaal warm worden bij het horen van zijn stem.

‘Hoi! Ik sta hier net naar je mooie fornuis te kijken’. Ze liet haar hand over het gladde, zwarte oppervlak glijden. ‘Zorgt ervoor dat ik wil leren koken!’

Adam lachte zachtjes. ‘Ja het is een mooi fornuis – ik ben er ook erg blij mee. Als je de pan op het vuur zet en de gaskraan opdraait, kun je op het knopje ernaast drukken om deze te laten ontbranden’.

‘OK. Ik denk dat ik dat wel ga redden’, glimlachte ze.

‘Luister, ik moet nog steeds het incidentenformulier invullen. Toen ik in het begin in de behandelkamer aankwam, stond Cora in een hoekje wezenloos voor zich uit te kijken, terwijl Elaine en jij met Steven aan de slag waren. Ze kwam pas in actie toen ik haar zei dat ze een ambulance moest gaan bellen. Hoe ging het daarvoor?’

‘Eh…’ Lana trok een diepe denkrimpel. Ze had helemaal geen zin om Cora er bij te lappen. Ze was een alleraardigste collega, die nooit een vlieg kwaad zou doen.

‘Lana?’

‘Ze…’ Lana probeerde een excuus te verzinnen voor haar college, maar realiseerde zich vervolgens dat ze hierover niet tegen Adam kon liegen. ‘Verdomme, Adam, ik heb eigenlijk helemaal geen zin om je dit te vertellen, maar ze sloeg dicht vanaf het moment dat ze het gezicht van Steven zag en toen ik haar zei dat ze antihistaminicum moest gaan halen, was het net of ze me helemaal niet hoorde. Toen ik later om een handdoek vroeg, kreeg ik ook geen enkele reactie. Zou ze een insult of iets dergelijks gehad hebben?’

‘Ik betwijfel het’, antwoordde Adam. ‘Maar ik zal nog eens naar haar medische keuring kijken. Je bent niet aan het ‘klikken’ hoor, Lana, je geeft gewoon de kale feiten door. Je doet wat je moet doen, heb er geen slecht gevoel over, OK?’

‘Jij hebt makkelijk praten’.

‘Ik zit in een vergelijkbare positie – ik moet dit soort dingen aan de inspectie melden, maar als ik me daar telkens schuldig over zou voelen, dan had ik geen leven’.

Lana schaamde zich om wat ze gezegd had. ‘Je hebt gelijk. Het spijt me’.

‘Het is al goed. Ik zie je straks’.

‘OK’. Lana zei dag, legde de telefoon weg en liep weer naar het aanrecht. Ze waste de sla. Hoewel Adam het incidentenformulier in de juiste context gezet had,voelde het toch net alsof ze een collega verraden had. Ze dacht dat ze nooit geschikt zou zijn als leidinggevende. Ze was veel te lief om dat goed te kunnen. Ze had geen idee wat hij zou doen met Cora haar optreden en haar onvermogen om in een crisissituatie adequaat te kunnen handelen. Maar ook de inspectie zou zich nog over het rapport buigen, dus ook al zou hij het door de vingers zien, dan zouden zij nog anders kunnen besluiten.

Lana wist dat als het haar overkomen was, ze haar ontslag ingediend zou hebben, omdat ze dan niet de ins en outs van het vak zou beheersen. Ze zou waarschijnlijk bovendien een verschrikkelijk pak op haar blote bips van Adam krijgen! Er ging een golf van opwinding door haar heen en ze vroeg zich af waarom –  de laatste keer dat hij haar voor straf een pak op haar billen gegeven had, was er niets opwindend aan geweest, waarom zou dit dan nu wel het geval zijn? Hoewel het gevoel achteraf erg aangenaam was, was ze het gebeuren, de bijtende pijn en de schaamte nog lang niet vergeten. Niet iets waar ze naar uitzag om het nog eens te beleven! Misschien had hij dan toch gelijk met zijn theorie over billenkoek – ze had een stuk beter op de weg gelet, en dan had hij haar alleen nog maar gedreigd met een pak op haar billen, niet eens echt gegeven.

Een luid en hard geluid uit de voorste hal deed Lana verstijven van schrik. Een adrenalinestoot ging door haar lichaam. Haar hart sloeg op hol en ze rende naar de telefoon om het nummer Adam in te drukken. De tweede keer dat hij overging, nam hij op.

‘Adam! Er komt een heel raar geluid van de voorkant van het huis!’ Ze hoorde zichzelf hijgen en haalde een keer diep adem.

‘Oh, dat stelt niets voor, Lana.’ Zijn diepe, kalme stem stelde haar gerust. ‘Dat is de verwarmingsketel in de kast in de hal. Het is al een oud model, dus wanneer het metaal uitzet vanwege de warmte, dan maakt het geluid. Het spijt me, ik vergat het je te vertellen. Ik heb hem nog niet laten vervangen, omdat hij het nog zo goed doet’.

‘Oh! OK…’ Lana voelde zich enorm opgelucht maar ook een beetje dom. ‘Zijn er nog andere vreemde geluiden die ik zou kunnen horen?’

‘Zoals piepende luiken en rammelende kettingen?’, grinnikte Adam.

‘Adam! Je zei dat hier geesten waren. Ik heb daar nog nooit in geloofd, maar nu maak je me toch wel echt bang!’

‘Het spijt me. Maar ik heb nooit gezegd dat er geesten waren, ik heb alleen maar gezegd dat ik erin geloofde. Maar er zijn niet meer geesten, dat beloof ik. Het zou nog kunnen zijn dat je hoort hoe er boven wat takjes langs de ramen waaien omdat ik nog geen tijd gehad heb om ze te snoeien, ga daar dus maar niet naartoe. Er komt af en toe ook een fluitend geluid uit de open haard in de salon, met name als de wind uit het noorden komt. En ook de haard in de eetkamer maakt geluid als de wind in het oosten staat. Maar nu waait het bijna niet, dus zou je niets moeten horen’.

‘Eh…OK. De deuren zijn toch allemaal op slot, hè? Ik weet niet eens hoeveel deuren hier zijn!’

‘Ze zitten allemaal op slot, Lana. En ik heb een heel duur alarmsysteem. Als iemand zonder sleutel het huis probeert binnen te komen, dan geeft het alarm niet alleen een heel doordringend geluid, maar het schakelt automatisch door naar het politiebureau. Samen met je vechtsport zou je het daar mee kunnen redden’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Lana wist niet zeker of hij dat nu serieus meende of niet, maar ze wilde er verder geen punt van maken. ‘OK…hoe laat ben je hier weer?’

‘Waarschijnlijk over twee uurtjes’.

‘Tja, eh…’, Lana probeerde te bedenken wat ze in de tussentijd zou kunnen gaan doen. ‘Hé waar staat je computer? Mag ik die even gebruiken?’

‘Tuurlijk, ga je gang. Hij staat in de studeerkamer, tegen de muur achter de kast; je moet gewoon tegen het paneel drukken, net als bij de televisie in de salon. Als het goed is, staat ie ingelogd, dus je hebt geen wachtwoord of zoiets nodig’.

‘Dank je! Ik ga zo ook de aardappelen doen en de karbonade? Wil je die gebakken of gegrild?

‘Gegrild is prima. Er staat ook nog fruit, als je wilt. Pak maar gerust!’

‘OK, tot straks’.

‘Bel me maar als je iets nodig hebt, OK?’

‘Uh-huh. Doei’.

‘Doeg’.

Lana hing op. Ze voelde zich er een stuk beter over, dat ze nu alleen was in een oud landhuis waar verschillende mensen gestorven waren. Als ze er nu aan terugdacht, vond ze zich wel een beetje een watje. Ze kon maar beter wat aan de slag gaan en niet meer te veel aan geesten denken.

Ze liep naar de oven en drukte op het knopje, ‘gril’. Op welke temperatuur zou ze hem in moeten stellen? Toen bedacht ze zich dat ze laatst een cake gebakken had op 200 graden en dus stelde ze de oven in op 500 graden en drukte op ‘start’. Vlees zou vast een stuk heter moeten als een cake.

Lana zocht in de daarop volgende minuten wat fruit uit de koelkast terwijl de oven voorverwarmde.

Nadat ze het vlees gekruid had, legde ze het in de oven en stelde de tijdklok in op negentig minuten.

Toen ze even later weer een krassend geluid uit de hal hoorde komen, liep Lana op het geluid af. Het geluid kwam zo te horen uit de kelder. Ze glimlachte in zichzelf en ging op zoek naar de computer van Adam. Ze keek de trap op en zag de deur die naar de zolder leidde, maar ze stak haar tong uit en deed lukraak een paar deuren open. De studeerkamer was de derde aan de rechterkant, en de computer was gemakkelijk gevonden. Hij stond nog steeds aan. Het beeldscherm ging aan toen ze de muis bewoog.

‘Nieuw bericht’, stond in een klein venstertje te lezen wat op de taakbalk stond te knipperen. Lana negeerde het berichtje en ging zitten in de comfortabele bureaustoel van Adam. Ze opende de Internet Explorer en probeerde zich de naam van het forum te herinneren waar ze een avond eerder het berichtje geplaatst had. Was dat nog geen 24 uur geleden? Het leek wel een week geleden, na alles wat er vandaag gebeurd was. Ze ging googelen totdat ze de goede site weer gevonden had. Haar gebruikersnaam en wachtwoord kon ze gemakkelijk onthouden omdat ‘Lois’ de naam was van haar jeugdvriendinnetje en ze gebruikte overal hetzelfde wachtwoord, ‘Taylor’.

Vijf mensen hadden op haar berichtje gereageerd, dus besteedde ze het volgende uur aan het lezen en beantwoorden van al die reacties. Het bleek dat geen van allen vond dat hetgeen Adam gedaan had ongewoon of pervers was. Twee van hen verzekerden haar dat als hij alleen maar zijn hand gebruikt had, dat het onwaarschijnlijk was dat hij haar te hard geslagen had. Of ze blauwe plekken had? Of de huid kapot was? Ze wilden allemaal meer details weten en dus schreef ze die allemaal op. Met haar nieuwe inzichten ging ze op het forum op zoek naar meer ervaringen van eerste keren. Het was prettig om te weten dat ze niet de enige nieuwkomer was, dacht ze en las de talloze ervaringen van anderen. Eén daarvan betrof een klacht van een vrouw dat haar man haar niet hard genoeg geslagen had. Lana kon zich niet voorstellen dat dat ooit bij Adam zou gaan spelen toen ze eraan terugdacht hoe zijn harde meedogenloze hand op haar arme en weerloze billen terecht gekomen was. Terwijl ze zat te lezen ging er nog een uur onopgemerkt voorbij.

De hele tijd bleef de mailboodschap op de taakbalk knipperen, totdat Lana uiteindelijk ‘goed dan!’, zei  en erop klikte. Er verscheen een pop-up met een emailbericht.

Adam,

Het etentje was heel gezellig! Het was leuk om te zien hoe goed je eruit zag. Ik wou dat we wat meer tijd voor elkaar hadden kunnen nemen – het voelt gewoon niet goed dat we zo ver bij elkaar vandaan zijn, dit in tegenstelling tot vroeger… Als ik weer in de buurt ben, kom ik je opzoeken en gaan we weer leuke spelletjes spelen zoals we gewend waren, OK?’

Liefs,

Anna.

De adrenaline schoot als een raket door haar heen en ze trok haar hand met een ruk terug van de muis alsof deze plotseling gloeiend heet was. Verdomme! Had hij een ex-vriendinnetje met wie hij uit eten geweest was? Zou hij deze week ook met haar naar bed geweest zijn? Was zij dan niet meer dan zomaar één van zijn liefjes? Lana’s hart ging als een bezetene tekeer toen ze een andere verklaring voor het mailtje probeerde te vinden. Zou het van een nicht van hem zijn, of misschien van een zus?

Ze hield geen moment rekening met de privacy van Adam en klikte op ‘start’ en vervolgens op ‘recent geopende documenten’, maar trof daar niets anders aan dan medische artikelen. Ze keek bij de programma’s, opende zijn adresboek en liet haar oog langs de lijst met namen glijden. Daar was ze, Anna Hayes! Was het emailadres hetzelfde? De adressen kwamen overeen en Lana slaakte een zucht van verlichting en vervloekte zichzelf vanwege haar domheid. Adam verdiende eigenlijk helemaal niet iemand die zo gek was als zij. Maar – misschien was Anna Hayes zijn ex-vrouw wel? Nee, hij zou haar vast verteld hebben als hij eerder getrouwd geweest was. Ze haalde diep adem en leunde achterover in de stoel. Ze rook het zachte leer en…nog iets anders….verbrand vlees!

Ze sprong omhoog en rende terug naar de keuken. Lana pakte een ovenhandschoen en rukte het ovendeurtje open en probeerde de zwarte rookwolk die haar tegemoet kwam weg te wuiven. Hoestend en met tranende ogen, haalde ze twee zwarte klompjes en gooide ze in de spoelbak. Vervolgens trok ze het rooster tevoorschijn en zette ook deze in de spoelbak en draaide de kraan open. Het siste.

Toen klonk er een oorverdovende sirene. Met een gil van schrik keek Lana op en zag  door de rookwolken heen hoe een rookmelder stond te knipperen. Ze draaide de kraan dicht en smeet het ovendeurtje dicht en ging op zoek naar de afstandbediening van het alarm. De telefoon ging. Ze zou deze nooit gehoord kunnen hebben als ze er niet met haar neus bovenop zou staan.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Hallo?’, stotterde Lana in de hoorn terwijl ze haar andere oor dichtdrukte.

‘U spreekt met de meldkamer van de politie. Uw alarm gaat af. Heeft u een probleem?’

‘Nee! Ik bedoel, nee er is niets aan de hand. Mijn vlees in de oven is verbrand. De rook ontwikkeling moet het alarm in werking gesteld hebben’.

‘OK. Bel 112 als u iets nodig heeft. We zullen het alarm vanuit hier resetten’.

‘Heel erg bedankt!’ Lana hing op en een ogenblik later zweeg de sirene. Het enige geluid wat nog te horen was, was een zacht gesis uit de gootsteen. Plotseling hoorde ze links van haar een hard kloppend geluid. Met een ruk draaide ze haar hoofd en zag hoe een zwevende hand, zonder lichaam  op het raam van de buitendeur in de keuken klopte. Met een bloedstollende kreet sprong Lana achteruit en staarde naar de hand die zelfs nog harder begon te kloppen. De deur zat op slot, dus kon er niemand binnen komen, hield ze zichzelf voor. Met één oog op de deur gericht, pakte ze de telefoon op en drukte op het redial knopje, toen het alarm weer afging. Op dat moment verscheen het gezicht van Adam voor het keukenraam.

Ze liet de telefoon vallen en rende naar de keukendeur, deed de knip eraf en rukte de deur open om zich in de armen van Adam te werpen en haar longen vol met koele, frisse lucht te zuigen.

‘Jezus! Wat is er in vredesnaam gebeurd?’, vroeg hij, en deed zijn armen om hem heen, terwijl zij zich stevig aan zijn jasje vastgeklemd hield. Loom kwam de dikke rook naar buiten kruipen.

Lana hoorde hem niet; het alarm krijste nog steeds door de stille avond. Adam stapte naar binnen en toetste een code op een bedieningspaneel bij de deur. Even was alles helemaal stil. Toen rinkelde te telefoon. Adam liet Lana los en liep naar de plek waar Lana de telefoon had laten vallen. Hij pakte hem op.

‘Hallo?’

‘U spreekt alweer met de meldkamer van de politie.  Weet u zeker dat daar geen probleem is?’

‘Eh…Lana, wat is er gebeurd?’

‘Kan ik de jongedame van daarnet aan de telefoon krijgen, alstublieft?’

Adam gaf de telefoon zwijgend over aan Lana, die met een hoge en trillende stem begon te ratelen. ‘Het spijt me! Ik was vlees aan het grillen en toen ging de rookmelder af en toen kwam Adam thuis, en die kon er niet in want die had geen sleutel bij zich en hij klopte op de achterdeur en toen ging het alarm alweer af’.

‘Dus iedereen is in orde?’

‘Ja! Alles is nu in orde. Adam is nu hier, hij woont hier en er brandt niets meer aan’.

‘Goed, dan wens ik u nog een prettige avond, mevrouw!’

Lana hing op en liet zich met een plof neervallen op de stoel waar ze eerder haar jas overheen gehangen had. Adam schoof een andere stoel dichterbij en kwam bij haar zitten en pakte haar hand in de zijne.

‘Hee’, zei hij, ‘Het is al goed. Alles is goed. Je hebt alleen het vlees maar laten aanbranden. Het stelt allemaal niets voor. Het spijt me dat ik je bij de deur zo heb laten schrikken, maar het alarm ging af toen ik daar opdook. Met Steven gaat het een stuk beter, hij is stabiel en hij lag te slapen toen ik daar arriveerde, dus ben ik vertrokken om hierheen te kunnen gaan’.

‘Het…het spijt me van het vlees! Ik heb er een behoorlijk puinhoop van gemaakt, of niet?’ Ze wierp een heimelijk blik op de oven waar de rook nog steeds vanaf sloeg.

Adam volgde haar blik en sprong toen overeind om de oven uit te zetten. ‘Het roken zal nu wel snel ophouden, denk ik’.

‘Oh, mijn God! Wat ben ik een verschrikkelijke domoor. Ik kan niet geloven dat ik hem niet eens uit gezet heb. Ik heb je al eens gezegd dat ik helemaal niet kan koken, maar ik dacht dat het grillen van een karbonaadje niet zo ingewikkeld kon zijn’.

‘Niet op 500 graden, maar op 350…’

‘Oh, het spijt me. Ik dacht dat dat een goede temperatuur zou zijn’.

‘Maakt niet uit – ik doe nog wel even twee gehaktballetjes in de magnetron’.

‘Kijk, dat kan ik ook nog wel’.

‘Tja, waarom heb je dat dan niet gedaan?’

‘Omdat jij zei dat ik met de oven moest koken! Ik dacht dat het op die manier lekkerder zou zijn, of zo’.

‘Dat is ook zo, maar zo groot is het verschil nu ook weer niet’. Adam glimlachte, pakte een fles Chablis uit de koelkast, ontkurkte deze, schonk twee glazen in en nam ze mee naar de tafel.

‘Ga maar even lekker zitten’, zei hij tegen haar. ‘dan heb ik alles over een minuut of tien klaar, OK?’

Lana knikte en nam een slokje van de wijn. Het was heerlijk koud. Ze keek toe hoe Adam behendig de ingrediënten bij elkaar deed. Ze nam zich voor dat ze het koken onder de knie zou krijgen, ook al zou ze hiervoor op les moeten gaan.

‘Heb je de computer gevonden?’, vroeg Adam terwijl hij twee gehaktballen in de oven schoof.

‘Ja, dank je wel, ik was…’ Lana’s ogen werden groot van schrik toen ze zich bedacht dat ze in zijn elektronische bestanden had zitten neuzen. ‘Toen ik achter de computer zat rook ik plotseling het verbrande vlees hier, dus ben ik hierheen gerend zonder de boel af te sluiten – dat zal ik nu nog even gaan doen’. Ze sprong overeind, maar haar gezichtsuitdrukking was Adam niet ontgaan. Ze had een kleur als vuur gekregen van schrik.

‘Waarom schrik je daar zo van?’, vroeg hij.

‘Ik heb een berichtje gepost op het forum dat je me aangeraden had. Ik heb deze gisteravond thuis opgezocht en heb me daar geregistreerd. Vandaag had ik vijf antwoorden en daar heb ik weer op gereageerd, maar ik schaam me er tegelijkertijd een beetje voor. Ik wil niet dat jij ze leest’.

Adam lachte, nam haar in zijn armen en gaf haar een warme en gepassioneerde zoen. Terwijl hij haar in de ogen keek, glimlachte hij en zei, ‘Ik ben blij dat je op ontdekkingstocht bent gegaan. Laat me maar weten als je iets gevonden hebt wat je graag zou willen proberen…’Hij grinnikte toen ze hem een stomp tegen zijn schouder gaf en trok haar vervolgens zo dicht tegen zich aan dat ze geen kant meer op kon. Lana keek naar zijn vriendelijke gelaatsuitdrukking en voelde meteen een schuldgevoel in zich op komen. Toen hij haar een beetje losser liet, kuste hij haar opnieuw en wist ze dat ze niet de kans zou krijgen de programma’s af te sluiten zonder hem te vertellen wat ze gedaan had. Het klopte gewoon niet. En hij zou er waarschijnlijk toch wel achter komen, als hij zijn mail ging lezen en zag dat het mailtje al geopend geweest was.  

‘Adam…’, begon ze, en voelde hoe ze nog meer begon te blozen, ‘Ik…ik heb ook iets gelezen wat ik beter niet had kunnen doen…’ Ze voelde hoe Adam in haar armen verstrakte. Ze liet hem los, deed een stapje achteruit en liet haar blik naar de grond zakken’.

‘Waar heb je naar gekeken?’, vroeg Adam koeltjes.

‘Het was niet de bedoeling om er naar te kijken!’ Lana deed haar armen over elkaar. ‘Je kent het vast wel, die knipperende boodschap op je taakbalk dat je een nieuw email berichtje hebt? Nou, dat stond maar te knipperen en te knipperen. Na een uur werd ik daar helemaal gek van en dus heb ik erop geklikt zodat het op zou houden, maar toen opende een emailtje van Anna waar ‘liefs’ in stond en toen dacht ik dat je misschien nog een ander had en ben ik gaan kijken of ik kon uitvissen wie Anna was. Ik heb in  je adresboek gekeken en daar zag ik een Anna Hayes staan en toen dacht ik ‘Oh, dat zal wel een zuster of een nicht van hem zijn, maar het zou natuurlijk ook je ex-vrouw kunnen zijn’. Ik wist niet of je al eens eerder getrouwd geweest bent of niet, en…’

‘Ze is mijn zuster’, onderbrak Adam haar met een ijskoude stem. ‘Ik ben nog nooit getrouwd geweest. Ik zou je het verteld hebben als dat wel zo was’.

Lana keek even naar zijn gezichtsuitdrukking. ‘Dan ga ik maar even’, zei ze en glipte langs hem heen in de richting van de stoel waar ze net gezeten had, maar toen ze hem passeerde pakte hij haar bij haar arm. Ze bevroor ter plekke. Haar gezicht gloeide als vuur. Hij draaide haar om zodat ze hem weer aan moest kijken’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Jij gaat nergens heen, behalve naar de studeerkamer’, liet Adam haar weten.

Omdat ze het idee had dat ze het nu toch niet meer erger kon maken dan het al was, haastte Lana zich om eraan toe te voegen, ‘Enne…er is nog iets wat je moet weten. Ik heb je laten geloven dat ik helemaal geen interesse voor je zolder had, omdat je zei dat ik er nooit naartoe zou moeten gaan…maar dat wil ik wel heel graag, omdat er heel veel oude spullen moeten liggen en dat vind ik fascinerend. Ik besloot dat ik zodra de gelegenheid zich zou voordoen, erheen te gaan, ook al had jij gezegd dat het gevaarlijk is om dat te doen. Ik voel me er heel erg schuldig over, en het spijt me heel erg, maar ik weet niet zeker of ik daar nooit alleen naar toe zou gaan en daarom zou ik je willen vragen of je geen slot op de zolderdeur zou kunnen zetten als je niet wilt dat ik daar naar toe ga’. Lana deed een stap in de richting van haar jas en haar tasje in de overtuiging dat hij haar arm nu wel los zou laten, maar hij hield haar stevig beet.

‘Studeerkamer’, zei hij afgemeten en draaide haar met haar gezicht in de richting van de deur naar de hal.

‘Nee, Adam, even serieus, ik wil nu gewoon naar huis…alsjeblieft! Het spijt me, maar ik ben niet wie je dacht dat ik was, ik verdien het niet om bij je te zijn, je bent een lieve man, en…’ Lana slaakte een gil van schrik toen hij haar hard op haar billen sloeg.

‘Maak dat je in de studeerkamer komt’, herhaalde hij. Lana keek hem met verschrikte ogen aan, maar kwam nog steeds niet in beweging. Ze voelde de tranen opkomen en veegde ze haastig weg met de achtkant van haar hand.

‘Ik wil niet dat je me een pak op mijn b-bips geeft…ga je me eerst een pak slaag geven en stuur je me daarna naar huis?’

‘Je snapt het nog steeds niet, hè, of wel?’, zijn gezichtsuitdrukking werd plotseling wat milder. ‘Ik ga je wel een pak op je billen geven, maar ik zal je niet wegsturen. Ik ga je een pak slaag geven omdat ik om je geef en omdat ik wil dat je die nare gedachten loslaat. En ook al heb je een aantal dingen gedaan die je beter niet had kunnen doen, het veranderd niets aan hoe ik tegen je aankijk. Je hebt al gezegd dat het je spijt, het enige wat dus nog overblijft, is…’

Opeens roken ze beiden de geur van vlees dat aanbrandde en Adam rende naar de magnetron, schakelde deze uit, hij haalde de gehaktballen eruit en deponeerde deze in de spoelbak. Lana begon te giechelen, twee verbrande maaltijden op één avond! Ze liet zich op de vloer zakken. Gelukkig produceerden de gehaktballen niet genoeg rook om de rookmelder weer te activeren. Ze zag hoe hij de kraan opendraaide en moest denken aan wat hij haar daarnet gezegd had. Had hij gezegd dat hij om haar gaf? Zelfs na wat ze hem allemaal opgebiecht had? Ontnuchterd staarde ze naar de keukenvloer naar de onregelmatige en beschadigde estriken…hij had ook gezegd dat hij haar een pak op haar bips zou geven. Als het betekende dat het daarna weer helemaal goed tussen hen zou zijn, zou ze dat pak slaag graag op de koop toe nemen. Als het haar schuldgevoelens weg zou nemen, de schaamte die ze sinds enkele momenten geleden voelde en het onveilige gevoel dat hij haar af zou wijzen om wat ze gedaan had. Ze was net als deze vloer, allemaal onvolkomenheden die je bijna niet zag, tenzij je er op lette.

‘Kom’, zei Adam, en stak zijn hand naar haar uit om haar omhoog te helpen. Ze stond op en liep langzaam in de richting van de hal.

Opeens stopte ze, draaide zich naar hem om en zei, ‘Ik verander heus niet in een voorbeeldig meisje als je me een pak op mijn bips geeft’.

Adam knikte. ‘Dat weet ik’.

‘Het zou nog steeds kunnen gebeuren dat ik naar dingen kijk, waar ik niets mee te maken heb en het zou nog steeds kunnen dat ik het eten laat verbranden’.

‘Dat weet ik’.

‘Maar ik zal niet meer net doen alsof en ik zal niet meer tegen je liegen. Doen alsof is ook een soort liegen, vind ik. Dat zal ik niet meer doen’.

‘Dat weet ik. Maar dat is niet waarom ik je een pak op je billen ga geven’.

Lana liep de studeerkamer in en ging op de perzikkleurige bank zitten, terwijl Adam rechtstreeks naar de computer liep en alle schermen begon af te sluiten. Hij las even kort het mailtje van zijn zuster, maar -en dat moest ze hem meegeven- twijfelde geen moment toen hij op het forum aanbelandde en deze binnen een seconde weg klikte. Vervolgens draaide hij zich om, liep naar de bank en ging naast haar zitten. Haar hart sloeg op hol toen hij haar even aankeek en vervolgens op zijn been klopte.

Dit was het dan. Er was geen weg meer terug. Hoe graag ze ook overeind gesprongen was om naar haar auto te rennen, ze moest dit doen. Maar ze kon zich nog steeds niet bewegen.

‘Je hebt dit nodig’, zei Adam en de warme en liefdevolle blik in zijn ogen gaf haar de moed over zijn schoot te kruipen en een kussen naar zich toe te trekken waar ze haar gejammer in zou kunnen smoren.

Ze voelde hoe zijn warme hand tussen haar bovenbenen gleed en haar jurk tot in haar middel omhoog te schuiven. Vervolgens schoof hij haar onderbroek tot op haar knieën omlaag. Enkele ogenblikken liet hij zijn hand strelend over haar blote bips glijden. Ze huiverde en wenste dat hij doorging voordat ze niet meer durfde en er vandoor zou gaan.

KLETS! De eerste klap deed haar half overeind komen, haar billen stevig samen knijpen en met haar voeten schoppen. Onmiddellijk zette hij zijn benen over de hare en drukte haar stevig op haar plaats. KLETS! KLETS! Lana schoot naar rechts, maar hij was hierop voorbereid en greep haar pols om haar hand op haar rug te duwen en haar bovenlichaam op de zachte kussens van de bank. Wat volgde was een scherpe pijn die niet te beschrijven was, terwijl ze in de kussens gilde en zo hard als ze kon tegenstribbelde, terwijl zijn harde, vlakke hand meedogenloos zijn weg naar haar billen wist te vinden. Toen het hele oppervlak van haar billen brandde en gloeide, begon ze ten slotte te huilen. Alle frustratie en ongenoegens vonden een uitweg en het kussen werd nat van de tranen. Hij hield op met slaan, maar ze ging gewoon door met huilen.

Ze hoorde de stem van Adam bij haar nek. Hij verzekerde haar dat alles in orde was. Toch hield hij haar stevig vast toen ze haar hand los probeerde te trekken.

‘Lana’, hoorde ze boven haar eigen snikken uit, ‘voel je je nog steeds schuldig dat je van plan was om naar de zolder te gaan?’

‘Neeee’, zei ze klagend en probeerde weer los te komen.

‘Vind je jezelf een slecht meisje omdat je mijn email gelezen hebt?’

Lana aarzelde even voordat ze haar antwoord fluisterde, ‘Ja’ Toen begon ze met lange uithalen te huilen omdat hij weer begon te slaan, snel achter elkaar, op de bovenkant van haar dijen, die brandden als vuur. ‘Het spijt me! Het spijt me! Alsjeblieft! Alsjeblieft stop!, Adam, alsjeblieft!, klaagde ze.

Hij stopte. ‘Heb je er spijt van dat je in mijn mail geneusd hebt?’

‘Ja’, huilde ze.

‘Ben je een slecht meisje?’

‘Nee!’, gilde ze in het kussen, ‘dat ben ik niet! Ik heb er alleen maar op geklikt omdat ik gek werd van dat verdomde geknipper!’

Adam grinnikte en liet haar los en trok haar in zijn armen, waar ze geruime tijd bleef snikken, tot de pijn langzaam wegtrok en veranderde in een aanhoudend gloeien.

‘Ik ben eigenlijk heel blij dat je me een pak op mijn blote bips gegeven hebt’, fluisterde ze in zijn oor.

Hij drukte haar nog steviger tegen zich aan. ‘Ik ben blij dat je je een stuk beter voelt’. Om daar met een diepe stem, zachtjes, zodat Lana het nauwelijks hoorde, aan toe te voegen, ‘Zorgen dat jij je beter voelt, heeft vanaf nu de grootste prioriteit in mijn leven’.

Lana voelde zich bij deze woorden helemaal warm worden van binnen. Hij gaf om haar. Op de een of andere manier voelde het pak op haar billen en de zorgzaamheid vanzelfsprekend aan. Hij was zo zelfverzekerd over alles wat hij zei. ‘Adam…’, er kwam iets nieuws bij haar op. ‘Hoe weet je al die dingen over billenkoek? Hoe weet je al die dingen die je me verteld heb, wanneer ik het eerste meisje…vrouw ben die je over de knie gelegd hebt? Ik bedoel, ik weet dat je ook op die forums gelezen hebt, maar het voelt net alsof jij er al heel veel ervaring mee hebt. Begrijp me niet verkeerd hoor, ik twijfel niet aan wat je me gezegd hebt…’

Hij slaakte een diepe zucht. ‘Nee, nee, het is al goed, ik dacht ook niet dat je aan me zou twijfelen. Ik..tja, ik heb je een poos geleden niet het hele verhaal verteld. Ik wilde destijds niet dat je zou denken dat ik er helemaal door geobsedeerd zou zijn’. Lana voelde hoe de spanning bij hem toenam. ‘Het voelde niet goed…’

Ze deed haar best om niet in lachen uit te barsten toen ze zag dat hij zich opgelaten voelde – nu zag ze een hele andere kant van hem, die je niet onmiddellijk bij hem zou zoeken. Het zelfvertrouwen van dr. Hayes was aan het wankelen!

‘Kijk, het zit zo…ook al heb ik de nodige forums gelezen…maar lang voor ik deze gelezen heb…tja, ik werd als kind al gefascineerd door billenkoek. Als ik op de televisie zag hoe vaders en moeders hun kinderen over de knie legden, vroeg ik me altijd af, waarom die van mij dat nooit deden. Toen ik een keer bij een vriendje thuis was, ik moet een jaar of zeven, acht geweest zijn, heb ik eens gezien hoe zijn vader zijn moeder voor onze ogen in de huiskamer een pak op haar billen gaf. Ik had nog nooit gehoord dat volwassenen ook wel eens op hun billen kregen. En ook al voelde ik me zo ongemakkelijk dat ik halverwege de kamer uitgevlucht ben, genoot ik stiekem ook van het gevoel dat het bij me teweeg bracht. Ik kwam graag bij hen thuis omdat zijn ouders van elkaar hielden, terwijl die van mij bijna gezworen vijanden waren. Na die ene dag bleef ik hopen dat hij haar weer over de knie zou leggen…maar dit is nooit weer voorgekomen, althans niet in mijn bijzijn. Ik fantaseerde er veel over om iemand een pak slaag te geven. Toen ik ouder werd keek ik steeds opnieuw naar de films waarvan ik wist dat er een spankingscene in voorkwam. Het is veel meer dan alleen maar iets opwindends. Ik weet niet hoe ik dat uit moet leggen, het spijt me. Dat kan ik gewoon niet…ik kan me alleen geen goede relatie voorstellen waar dat niet in voorkomt. Dus toen ik op het internet mensen vond die er net zo over dachten, ben ik er nog veel meer over gewaar geworden. Ik heb alle informatie als een spons opgezogen. Alles wat ik al vaag voelde, kreeg opeens een betekenis en er waren heel veel mensen die precies hetzelfde dachten en voelden. Destijds had ik een vriendinnetje die me niet wilde laten proberen. Niet dat ik het haar gevraagd heb, maar dat voelde ik gewoon. Dus uiteindelijk heb ik het geprobeerd weg te duwen. Uiteindelijk zijn we toch –om heel andere redenen- uit elkaar gegaan. Hoe dan ook, sinds die tijd ging ik af en toe wel eens met iemand uit, maar ik stond me niet meer toe om nog al te veel bij die billenkoek stil te staan, tot ik jou ontmoette’.

Lana had stilletjes zitten luisteren en speelde met het kraagje van zijn shirt. In plaats van dat zijn bekentenis haar tegenstond, voelde ze zich vereerd dat hij ervoor gekozen had haar een blik in zijn hart te gunnen. ‘En’, zei ze en pauzeerde even om na te denken, ‘wat was er dan precies aan mij waardoor je aan billenkoek moest denken?’

Hij grinnikte, en klonk eerder opgelucht dan geamuseerd. ‘Hoeveel tijd hebben we?’

Lana trok aan zijn borsthaar en giechelde.

‘De eerste keer dat ik je zag, vond ik dat je billen speciaal gemaakt waren om op te slaan. Vervolgens begon je allemaal dingen uit te halen, die gewoon vroegen om een pak op je bips. De eerste keer dat je op mijn kantoor was, nadat je de medicijnen van Gena geïnhaleerd had, had ik al de neiging om je over de knie te leggen. En ook de keer dat je Steven op straat achtervolgd had. En die keren dat we elkaar hadden staan beledigen, maar die keer was het meer voor de fun. En dan nog tientallen keren daarna…’

‘OK, OK, genoeg’, lachte Lana. ‘Je hebt me overtuigd. En ik vind het prima dat je een Spanko bent, zolang jij het niet erg vindt dat ik wat nymfomane trekjes heb…’ Verder kon ze geen woord meer uitbrengen, omdat hij zijn lippen op die van haar drukte en er een vuur diep in haar buik ontbrandde en dat zich langzaam verspreidde naar de gevoelige plekjes.

Opeens liet hij haar los,  liet zich achterover zakken en keek haar aan. ‘Als we hier mee doorgaan, dan wordt het niet eten vanavond’. Hij glimlachte tegen haar.

‘Kan me niks schelen’, glimlachte de verdwaasde Lana, die een nieuwe kus verwachtte.

Maar zijn blik werd serieus en hij zei, ‘Lana…ik ben heel erg trots op wat je vandaag op de kliniek gedaan hebt – als jij niet zo snel gehandeld had bij de allergische reactie van Steven, dan zou hij het niet overleefd hebben’.

Lana keek verrast naar hem op. ‘Echt waar?’, was alles wat ze wist te bedenken om te zeggen. Het vuur in haar kruis begon al snel af te nemen, maar zijn woorden maakten dat ze zich erg goed voelde.

‘Absoluut. Je deed precies de goede dingen, ook nadat ik het van je over nam; je hebt niet geklaagd of tegengesproken, je deed precies wat je moest doen en we hebben vandaag dankzij jou zijn leven kunnen redden. Het is best een poos geleden dat ik iets dergelijks meemaakte en ook al mis ik de spoedeisende hulp geen moment, de manier waarop we vandaag gewerkt hebben, voelde erg goed.

‘Eh…dankjewel!’ Ze voelde hoe ze begon te blozen.

‘Kijk niet zo verbaasd. Je hebt hele goede klinische kwaliteiten. Ik weet niet of ik wel in staat zou zijn geweest dat infuus in te brengen bij iemand met zo’n lage bloeddruk. En jij had het er in een oogwenk in’.

Lana moest daar om lachen. ‘Ik heb dat veel op mijn broer geoefend. Ik moest hem daartoe overhalen door zijn huis voor hem schoon te maken, maar hij onderging het daarna heel sportief’.

‘Dan hebben we nog maar één ding met elkaar te bespreken’.

‘Huh? Ik dacht dat het hele billenkoekgebeuren bedoeld was om dat weg te nemen! Ik voel me er helemaal niet meer schuldig over!’

‘Ja, en ik heb je alles vergeven wat je me opgebiecht hebt’.

‘Wat is het probleem dan nog?’

‘Dat je op het werk weer een spoor van Rommel achtergelaten hebt, suikerzakjes, melkcupjes en de dossiers, en…’

Lana moest er om lachen. ‘Ik dacht dat je dat helemaal niet op zou vallen’.

‘Het is me wel degelijk opgevallen. Waarom deed je dat eigenlijk?’

‘Ik weet het niet’, zuchtte ze, ‘misschien wilde ik wel dat je me een pak op mijn bips voor zou geven’.

‘Je bedoeld een fun-spanking?’

‘Ja. Misschien wel’.

‘Dan proberen we dat morgen, OK?’

Lana drukte hem stevig tegen zich aan. ‘Je zorgt ervoor dat ik aan billenkoek verslaafd raak. Ik kan sinds gisteravond aan niets anders meer denken dan dat jij me over de knie legt. Tenminste niet als ik achter het stuur zat. En dan bedoel ik niet zo’n pak slaag als je me daarnet gegeven hebt. Ik kan me niet voorstellen dat ik daar ooit naar uit zal kijken!’

Hij wreef met zijn hand over haar bips en zorgde dat ze kippenvel kreeg. ‘Dat kun je dan wel niet willen, maar als je het nodig hebt, zal ik niet aarzelen het je te geven’.

‘Ja, Adam’, antwoordde ze automatisch en trok een grimas. ‘Het was niet de bedoeling om met twee woorden te spreken! Waarom deed ik dat nou weer?’

Adam lachte. ‘Omdat je respect voor me hebt. Dat bevalt me wel. Je mag van mij best met twee woorden spreken’.

‘Ja, Adam. En wat doen we nu met het eten, Adam?’ Als antwoord op deze vraag legde hij haar op haar rug op de bank, deed haar benen uit elkaar en drukte zijn gezicht op haar natte lipjes tot ze hem smeekte om genade.

Lana sloeg met haar kussen op de wekker, waardoor het schrille piepen abrupt ophield. Ze rekte zich uit en sleepte zichzelf met een kreun van tegenzin uit bed en liep naar de badkamer. Haar billen waren nog steeds een beetje rood en er zaten twee wat blauwe plekken op haar linker bil. Het zag er echter niet zo erg uit als ze verwacht had, na twee keer een pak op haar bips de vorige avond.

Het warme water van de douche ontspande de spieren van haar rug, terwijl de zoete pijn in haar billen de herinnering aan de vorige avond weer opfriste. Na een heerlijke maaltijd van gebakken zalm en een gemixte salade, had Adam haar de rest van het huis laten zien, van de zes slaapkamers op de bovenverdieping tot de donkere, vochtige kelder. Wat haar nog het meest helder voor de geest stond, was een korte blik op de zolder en de inrichting van de slaapkamer van zijn overgrootmoeder.

Een blik in de badkamer stond haar nog helder voor de geest; een prachtig mooi mahonie badmeubel waarvan het blad met ingelegde ivoren patronen, precies bij de gordijnen paste die zorgden voor een gedimd licht. Adam had een grote houten haarborstel van het meubel gepakt en deze voorzichtig door haar lange zijdeachtige haar gehaald. Ze hadden naar zichzelf in de spiegel gekeken. Adam had Lana, die daar helemaal geen zin in had, met zich mee getrokken om de rest van de verdieping te gaan bekijken.

Hij had het goed gevonden dat ze een snelle blik op de zolder zouden werpen. Ze deed haar best zo neutraal mogelijk over te komen, maar haar hart ging als een bezetene tekeer terwijl ze de trap opliepen, die achter een deur op de tweede verdieping verstopt zat. Boven was een vierkant halletje waar vier smalle deuren op uitkwamen die toegang gaven tot de vertrekken van het personeel en een grote die toegang gaf tot de grote zolder. Lana kon een kreet van verrassing niet onderdrukken toen Adam die laatste deur opende en een enorme ruimte onthulde – Het dak was minstens vier meter hoog en de balken liepen tot op het tachtig vierkante meter vloeroppervlak. De helft van de vloer lag bedekt met allerlei oude schatten – veelal meubilair, dozen en kisten. De rest was groot genoeg om een dansfeest te organiseren. De maan had door het dakvenster naar binnen geschenen en weerkaatste op de witte lakens die de meeste attributen aan het oog onttrokken. Terwijl Lana nog verbaasd om zich heen keek, had Adam haar in haar hand geknepen. Ze had zich omgedraaid en hem lachend aangekeken.

‘Laten we naar de kelder gaan!’, opperde ze en draaide zich om en fladderde de trap af.

‘Is het te eng hierboven?’, grijnsde Adam, terwijl hij haar volgde.

‘Nee! Ik ben niet zo’n bangerik’, lachte ze terug, met een stem die eerder opwinding dan angst verried.

Er ging een golf van schuldgevoel door haar heen toen ze conditioner door haar haren deed. Waarom had ze hem niet gevraagd of hij daar boven eens met haar op ontdekkingstocht wilde gaan? Waarom had ze het voorgedaan alsof het haar niets kon schelen? Lana spoelde haar haren uit en verpakte ze vervolgens in een tulband van een handdoek, deed haar ochtendjas aan en verliet de badkamer.

Ze wist het antwoord al. De kans dat hij haar één stap op de zolder zou laten zetten voordat deze gerenoveerd was, was nul. Maar ze wilde het heel graag. Zo graag dat ze het tegen zijn wil zou doen. De zolder, die gevuld was met allemaal geheimzinnige zaken uit lang vervlogen tijden,  trok haar als een magneet aan. Het was niet logisch te verklaren, er klopte niets van, maar het ergste van alles; het zou geen impulsieve daad zijn. Het zou met voorbedachten rade zijn. Toen ze in de spiegel keek, stond haar niet aan wat ze zag. Ze hield zichzelf voor dat ze nooit zonder hem naar de zolder zou gaan. Onder geen voorwaarde zou ze zelfs de toegangsdeur open doen. Lana maakte de tulband los en liet haar vochtige haar op haar rug hangen en deed haar ondergoed aan. Ze zou het best aan Adam kunnen vragen of hij de deur op slot wilde draaien, dacht ze en moest lachen toen ze zich probeerde voor te stellen hoe hij zou reageren op een dergelijk verzoek.

Een blik op haar horloge maande haar tot actie. Snel trok een wit stretchjurkje aan en trok een paar gemakkelijke schoenen aan. Vervolgens schoot ze in haar jas, greep haar tasje en haastte zich naar haar auto.

Op weg naar het huis van Adam, herinnerde zich de korte rondleiding door de kelder. Net zo groot als de zolder, maar daar eindigde meteen elke vergelijking. Het was er naar haar mening donker, vochtig en een beetje eng. Adam leidde haar over de gescheurde cementen vloer, her en der bukkend om te voorkomen dat hij zijn hoofd tegen de balken zou stoten. Zij bleef in de buurt van de trap en maakte een luchtsprong bij het geringste geluid. Hij moest lachen om haar nervositeit en leidde haar weer naar boven, terwijl hij haar geruststellend op haar rug klopte. Ze kon het ongemakkelijke gevoel niet kwijtraken totdat hij haar een paar minuten later een afscheidskus gaf. De kus was gepassioneerd, het zou alle sneeuw van de Mount Everest hebben doen smelten.

Lana draaide de laatste bocht in van de oprijlaan van Adam en voelde een huivering door zich heen gaan toen haar oog naar het zolderraam getrokken werd. Ze reed langzaam door en stelde zich voor hoe de overgrootmoeder van Adam daar in de weer was haar spullen op te slaan. Ze pakte de dozen in die door latere generaties herontdekt zouden worden.

Ze zag niet hoe een witte kat vlak voor haar auto de oprit overstak, tot het bijna te laat was. De remmen piepten toen ze hard op het pedaal trapte en ze voelde hoe de veiligheidsgordel zich om haar lichaam verstrakte. Toen ze over het dashboard gluurde zag ze tot haar opluchting dat de kat ongedeerd de bosjes inschoot. Met een zucht van verlichting reed ze verder richting huis. Ze zette de versnelling in de vrij om vervolgens geconfronteerd te worden met het boze gezicht van Adam, toen die het portier openrukte.

‘Wat is er toch met je aan de hand?’, gromde hij, ‘lette je eigenlijk wel op de weg?’

‘Sorry’, mompelde ze, en voelde hoe ze een kleur kreeg. ‘Ik was even ver weg met mijn gedachten’.

‘Doe je dat wel vaker als je achter het stuur zit?’

Lana schudde haar hoofd. ‘Ik heb de kat niet geraakt’, verontschuldigde ze zich terwijl haar blik op het dashboard gevestigd was.

‘Goed, dan zullen we dus maar zeggen dat hij een van zijn levens verbruikt heeft! Die kat is van het buurmeisje. Ze zou ontroostbaar geweest zijn als je hem aangereden had. Maar ik maak me meer zorgen dat je niet op zit te letten als je achter het stuur zit. Wat als je in het drukke verkeer weggedroomd was? Of op de snelweg?’

Hoewel ze wel wist dat ze fout zat, bleef Lana boos omdat hij haar op haar nummer gezet had. Ze kneep haar ogen samen en keek hem aan. ‘Waarom schreeuw je tegen me?’

‘Omdat je me dood hebt laten schrikken!’

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Lana zette grote ogen op bij het horen van zijn woorden. ‘Echt waar?’

‘Misschien moet ik je vertellen wat ik gezien heb’. De toon van Adam werd wat rustig, maar klonk nog steeds ijzig. ‘Ik stond op de veranda te wachten, toen ik de kat het grasveld over zag steken. Ik kon hem over een afstand van tweehonderd meter aan zien komen, omdat ie spierwit is en dus heel erg opvalt, of het moet al in een sneeuwstorm zijn! Vervolgens zag ik jou de hoek om komen. Ik maakte me niet druk, want je reed vrij langzaam en je had alle tijd om die witte vlek aan te zien komen. Toen de kat de oprit naderde, dacht ik nog, nu gaat ze wel op de rem staan. Kan nog makkelijk. Ze heeft nog alle tijd. Toen zag ik hoe je naar mijn dak staarde! Tegen de tijd dat je uiteindelijk op de rem ging staan, had ik de kat al afgeschreven!’

‘OK, OK. Ik snap het’. Lana zette de versnelling in de vooruit en moest zich erg inhouden om niet terug te gaan schreeuwen. ‘We moeten gaan, anders komen we te laat’.

Verrassend genoeg deed Adam de veiligheidsriem om en keek strak voor zich uit terwijl zij voorzichtig naar de weg reed. De hele weg naar het werk voelde Lana zich een lesrijder die naast een instructeur zat die haar rijkunsten beoordeelde. Maar Adam zei geen woord, het bleef stil in de auto totdat ze het parkeerterrein van de kliniek opreed.

‘Lana’, hoorde ze Adam kalm, maar met een strenge ondertoon zeggen, ‘Na het werk ga ik je een pak op blote bips geven, waar de vonken vanaf vliegen. Dat is beloofd’.

Ze deed haar mond open om te protesteren, maar hij legde een hand op haar mond.

‘Heb het lef niet om me tegen te spreken. Ik ben van plan ervoor te zorgen dat je nooit weer achter het stuur gaat zitten dromen’. Met deze woorden deed hij het portier open, stapte uit en wachtte op haar om samen het parkeerterrein af te lopen.

Lana slikte haar commentaar in en stapte uit. Ze keek Adam niet aan, bang dat ze hem voor alles wat mooi en lelijk is zou maken als ze dit wel zou doen. Eenmaal binnen, borg ze haar spullen op, deed haar witte jas aan en dwong zichzelf aan de dagelijkse routine te beginnen. Maar iedere keer dat ze aan de ‘belofte’ van Adam dacht, voelde een mengeling van angst en verlangen.

Wat echter behoorlijk irritant was, was dat Adam zich nogal op zijn gemak leek te voelen. Hij maakte grapjes met de andere verpleegkundigen en deed joviaal tegen de patiënten. Hij leek een heel ander mens te zijn. En Elaine knipoogde iedere keer tegen haar als ze door de hal liep, alsof ze wist dat het stralende humeur van Adam het werk van Lana was! Elaine moest eens weten, dacht Lana terwijl ze haar maag samen voelde trekken. Tegen de lunchpauze was ze zo gespannen dat ze een heel blad met steriele verbanden op de grond liet vallen, zodat alles weggegooid kon worden.

Ze maakte een luchtsprong van schrik toen Adam zijn hoofd om de hoek van de deur stak om te vragen of ze met hem ging lunchen. Toen ze buiten waren, pakte hij haar bij haar hand en hield haar stevig beet tijdens de wandeling naar het restaurantje. Ondanks een hoofd vol emoties, voelde ze een korte triomf toen de vaste serveerster zag hoe ze naast elkaar zaten en elkaars hand vasthielden. Haar gezicht gloeide letterlijk van jaloezie. Lana zette haar liefste glimlach op toen zij haar de menukaart gaf. Impulsief bestelde Lana alleen maar een salade, om tenminste nog een ding goed te doen bij Adam.

Toen de serveerster vertrokken was keerde de angst echter in volle omvang terug op het gezicht van Lana. Ze was zich maar al te bewust van de nabijheid van Adam, de geur van zijn haar, het zachte wrijven van zijn duim over haar handpalm en de warmte die van zijn bovenbeen afstraalde op de hare.

‘Lana, ik ga ja vanavond niet straffen’.

Lana had in haar glas water zitten staren, maar haar blik schoot nu naar Adam. ‘N..niet?’

‘Nee. Je bent op van de zenuwen. Dat komt omdat ik gezegd heb dat ik je vanavond een pak op je billen ga geven, of niet?’

Ze knikte en haar ogen vulden zich met tranen van opluchting. Ze pakte een servet om ze weg te deppen.

‘Het spijt me. Ik wist niet dat het je zo aan zou grijpen’.

‘Dat wist ik ook niet’, bracht ze uit en glimlachte naar hem. ‘Maar…’, haar glimlach vervaagde, ‘Waarom was je vanochtend zo vrolijk? Verheugde je je erop?’

‘Nee, ik probeerde mezelf op te vrolijken. Maar dat lukte niet. Het was helemaal niet leuk om toe te kijken hoe jij aan het lijden was’.

Lana zou het liefst haar armen om zijn nek geslagen hebben, maar had het lef niet om dit in een openbare gelegenheid te doen. Ze kneep even stevig in zijn hand. ‘Dank je wel’.

Adam schudde zijn hoofd. ‘Je hoeft me niet te bedanken – ik heb je al behoorlijk gestraft, maar wel op een andere manier dan de bedoeling was’.

‘Ik denk dat je gelijk hebt’.

‘Ik zal me deze keer niet aan mijn belofte houden door je geen pak slaag te geven, maar dat zal ik nooit weer doen’.

‘Wat doe je nooit weer?’

‘Mijn belofte breken’.

‘Oh, maar ik vind het niet erg hoor, dat je deze belofte breekt! Echt waar niet’.

‘Maar ik wil dat je ervan op aan kunt dat ik doe wat ik zeg’.

‘Ik weet dat ik dat kan, hoor!’

‘OK’, lachte hij en zijn groene ogen schitterden. Toen werd zijn gezichtsuitdrukking weer bezorgd en hij vroeg, ‘Zou je me willen beloven dat je nooit weer achter het stuur gaat zitten dagdromen?’

‘Ja!’

‘Autorijden is een verantwoordelijke bezigheid. Het lijkt er soms wel op; hoe langer mensen autorijden, hoe sneller ze geneigd zijn dat te vergeten. Ze rijden teveel op de automatische piloot en letten niet meer op wat ze doen’.

‘Ik weet het’. Lana voelde zich weer als de lesrijder toen Adam de principes van veilig rijden aan haar uit begon te leggen. Toen hun eten arriveerde, slaakte ze een zucht van verlichting, pakte haar vork en prikte er een kerstomaatje aan. Ze aten zwijgend en genoten van elkaars aanwezigheid.

Terug in de kliniek verliep de dag een stuk prettiger voor Lana, die nu grapjes maakte met Elaine en deed kleine dingen die Adam op zijn zenuwen werkten. Hoewel ze enorm opgelucht was dat hij het pak slaag had laten vallen, voelde ze zich diep in haar hart ook een beetje teleurgesteld, maar wilde hier niet teveel aan denken. In plaats daarvan daagde ze hem uit door haar suikerzakjes en melkcupjes te laten slingeren, draaide ze de kraan van de wastafel van de onderzoekskamer niet goed dicht, schreef een aantal memootjes die zo goed als niet te lezen waren en liet een paar dossiers op het bureau liggen in plaats van ze terug te hangen in de dossierkast. Van die kleine onbetekende dingen waarvan ze wist dat hij zich eraan zou ergeren. Ze nam niet eens de moeite om erbij stil te staan waarom ze het eigenlijk deed omdat ze daar geen zorgen meer over maakte.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Laat in de middag, keek Lana toevallig door het raam van de behandelkamer waar Cora met Steven aan de slag was en hem aanleerde hoe hij het beste met zijn ziekte kon omgaan. Hij was vandaag zwaar verkouden binnen gekomen en Adam had samen met een neusspray een antibioticum voorgeschreven om opkomende ontstekingen geen kans te geven. Cora las hem hardop uit een folder voor, maar zelfs op grote afstand kon Lana zien dat het gezicht van Steven opgezwollen en vlekkerig was, en dat hij zijn ogen stijf dichtkneep. Gealarmeerd klopte Lana op de deur van de behandelkamer en liep zonder een antwoord af te wachten naar binnen.

Steven keek op en zei met schorre stem ‘mijn handen jeuken’. Hij ademde zwaar en Lana zag hoe hij opgezwollen rode en opgezwollen plekken in zijn gezicht en nek had.

‘Cora!’, riep ze, ‘Ga een injectie antihistaminicum halen!’

Cora keek op, haar gezichtsuitdrukking stond neutraal. Lana draaide zich weer naar de deur en rukte deze open en schreeuwde de hal in. ‘WIL IEMAND DR. HAYES HIER ONMIDDELLIJK NAAR TOE STUREN! ELAINE! WIL IEMAND EEN ANTIHISTAMINICUM BRENGEN EN DE KAR VOOR NOODGEVALLEN!’

Lana greep de geschrokken Steven, rukte de boordknoop van zijn overhemd los, die hem inmiddels bijna verwurgde en liet hem op de behandeltafel liggen. Elaine kwam binnenrennen met de antihistaminicum.

Lana pakte het aan, en zei ‘Houd vol, Steven’, trok het dopje van de spuit en prikte de naald dwars door zijn spijkerbroek heen. Ze drukte de vloeistof naar binnen, terwijl Elaine de manchet van het bloeddrukapparaat om zijn arm schoof. Toen ze de naald eruit trok, zei Lana, ‘Zou je me die handdoek willen geven, Cora?’ Maar Cora stond als aan de grond genageld bij het bureau en was niet in staat zich te bewegen. Lana deed haar witte jas uit en drukte deze tegen het been van Steven en begon deze te masseren. Ze had geen handschoenen aan en er werd ter hoogte van de injectie al een bloedvlek in zijn broek zichtbaar.

De dokter kwam de hal doorrennen, schoot de hoek om en botste bijna tegen Sarah die de kar voor noodgevallen voortduwde.

‘Een allergische reactie’, liet Lana luid en duidelijk weten, toen hij om de kar heen stapte. ‘Heb net antihistaminicum gegeven. Hij ademt nog wel, maar moeizaam’.

‘Bloeddruk is 90 om 64, pols is 104, onregelmatig’, zei Elaine die een stethoscoop op de borst van Steven gedrukt hield. ‘De bronchiën vertonen een kramptoestand.

Lana pakte het versleten spijkerjasje van Steven en rolde het op om het onder zijn enkels te schuiven om zijn voeten omhoog te brengen. Onwillekeurig dacht ze dat het wel een heel dun jasje was om met dit gure weer te dragen.

‘Ik kan niet slikken’, piepte Steven, die door de jeuk zijn handen tegen elkaar wreef.

Dr. Hayes onderzocht als de weerga de keel van Steven. Hij scheen met een klein lampje naar binnen. ‘Geef me de laryngoscoop eens aan’, zei hij, en Lana rende naar het karretje. Hij luisterde aan zijn borst en schudde zijn hoofd. ‘Hij reageert niet snel genoeg. Hoelang geleden traden de eerste symptomen op? En hoelang is het geleden dat je hem de antihistaminicum gegeven hebt? Bel een ambulance! Zeg dat hij het bewustzijn dreigt te verliezen’.

Cora werd uiteindelijk uit haar droomtoestand wakker, rende naar de telefoon en belde 112

‘Het is nog geen twee minuten geleden dat ik hem de injectie gegeven heb’, antwoordde Lana, en scheurde de verpakking om de laryngoscoop vandaan en gaf deze aan Adam. ‘Ik heb geen idee wanneer de eerste symptomen zijn begonnen. Hij was al helemaal opgezet en ademde moeilijk toen ik hier binnenkwam.

‘Dien hem zuurstof toe, Lana. Wie was er dan bij hem?’, baste dr. Hayes. Vervolgens richtte hij zich tot Steven,

‘Steven, ik doe je hoofd een beetje achterover. Ik schuif dit ding in je mond, om in je keel te kunnen kijken. Zou je door je mond willen ademen? Had je niet gezegd dat je allergisch was voor bepaalde medicijnen. Heb je ooit eerder antibiotica gehad?’

‘Uh-uh’, raspte Steven, waarmee hij ‘nee’ probeerde te zeggen.

‘Cora was hier’, antwoordde Lana, net op het moment dat de verpleegster in kwestie de telefoon ophing. Lana pakte de zuurstof en sloot die aan.

‘Ze zijn onderweg’, zei Cora. Ze had een hoofd als een boei.

‘Bloeddruk is 86 om 54, pols 120’, zei Elaine luid.

Lana draaide een spanband om de bovenarm van Steven. ‘Steven, je moet je arm een beetje ontspannen proberen te houden!’ Ze trok zijn handen uit elkaar, hetgeen niet meeviel. Ze hoorden Steven kokhalzen en proberen te hoesten toen de dokter zijn tong met een spatel die aan de scope zat, aan de kant duwde. Hij duwde de scoop niet ver naar binnen, maar net ver genoeg om te kunnen zien wat er aan de hand was.

Dr, Hayes trok hem terug, legde het hoofd van Steven weer goed en zei, ‘Er zit een kleine vochtophoping, maar het is niet levensbedreigend, althans nog niet’.

Lana duwde met succes een naald voor een infuus in de ader van Stevens arm en plakte deze af. ‘Gelukkig heb ik vijf jaar ervaring met het maken van noodintubaties’, mompelde Adam, niet specifiek tegen iemand gericht en baste vervolgens, ‘Cora, ga een infuuszak met een fysiologische zoutoplossing halen’. Hij draaide zich om naar de kar en pakte er twee verpakkingen af, een slangetje voor de zuurstof en een neustube. Hij scheurde de verpakkingen open en klikte het ene uiteinde van het slangetje vast aan het zuurstofapparaat die in deze behandelkamer altijd klaar stond en de andere kant aan de neustube. Hij stelde het zuurstofapparaat in op 6 liter per minuut en plaatste het geheel in de neus van Steven en maakte de elastieken vast achter diens oren. ‘Rook je?’, vroeg hij Steven, die nee schudde. Toen pakte hij de zuurstofmeter van het karretje, schoof deze over de middelvinger van Steven en zette het apparaat aan. ‘Vierennegentig’, zei hij een paar seconde later en voegde daar aan toe, ‘maar ik weet niet hoe betrouwbaar dat is nu zijn handen zo gezwollen zijn’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Ondertussen, rommelde Cora door de spulletjes op de kar, pakte een zak fysiologische zoutoplossing en gaf die aan Lana, die een infuusstandaard aanschoof om hem daaraan op te kunnen hangen. Ze koppelde het slangetje aan de naald die in de arm van Steven stak. ‘Hij staat afgesteld op 10 druppels per cc. Wil je een snelheid van 125?’, vroeg ze de dokter, die even naar het met zweet doordrenkte gezicht van Steven keek en zijn hoofd schudde.

‘Ik wil die liter in twintig minuten naar binnen. Je moet om dit te bereiken, de druppelsnelheid flink hoog zetten en er verder goed op blijven letten. Elaine, blijf de vitale functies iedere twee minuten meten. Verder hoop ik dat de ambulance hier is voor alles binnen is’.

Lana zette het infuus aan, terwijl Elaine een thermometer onder de tong van Steven schoof.

Dr. Hayes deed zijn stethoscoop in en luisterde op verschillende plekken op de borstkas en luisterde naar hart en longen. Het was doodstil in de kamer, behalve de zware ademhaling van Steven.

De blik van Lana ontmoette die van Adam, en ze voelde een grote verbondenheid met hem. Deze was een ogenblik later weer verdwenen toen hij zei, ‘Ik ga zijn luchtpijp nog een keer controleren’.

‘Bloeddruk 92 om 60. Temperatuur 37.8’, zei Elaine luid en duidelijk en iedereen glimlachte, terwijl ze met hun eigen taken verder gingen. ‘Hartslag is 200. Hij trilt wat, maar ademt een stuk gemakkelijker’.

Adam keek nog een keer in de luchtpijp van Steven, toen de jongeman plotseling omhoog schoot. ‘Ik moet overgeven’, schreeuwde hij, en Lana greep een plastic zak en hield hem die net op tijd voor om het op te kunnen vangen. Toen hoorden ze buiten  een sirene en rende Cora door de deur de hal in. Lana maakte hem zo goed en kwaad als dat ging schoon met wat papieren handdoekjes. Toen stormde het ambulancepersoneel naar binnen met een brancard. Nadat de nodige informatie uitgewisseld was, werd Steven overgeladen op de brancard, terwijl zuurstof en infuus gewoon aangesloten bleven. Zijn bloeddruk was geklommen tot 110 om 76 toen ze hem naar de gereedstaande ambulance reden.

‘Naar mijn kantoor’, zei dr. Hayes bars tegen de drie verpleegsters, die net begonnen waren de behandelkamer schoon te maken. Het zag eruit alsof er een oorlog gewoed had, met plastic verpakkingsmateriaal, papieren handdoekjes en overal medische apparatuur. ‘Willen jullie twee het hier even opruimen vroeg hij aan twee verpleegkundigen die in de hal stonden’. Ze hadden zich tijdens de hele toestand afzijdig gehouden om niemand voor de voeten te lopen.

Lana gaf Cora een bemoedigende blik toen ze met zijn allen door de hal liepen, terwijl de dokter achter hen aan liep. Ze kon er niets aan doen dat ze zich de oudere verpleegkundige over de knie van Adam voorstelde, terwijl ze een ongenadig pak op haar blote bips kreeg. Ze moest haar best doen om niet te hoeven lachen en bedacht zich dat ze nu wel hele gekke dingen zag. De ultrakorte nacht begon zijn tol te vragen.  

Toen ze op haar horloge keek, besefte Lana zich dat er nog maar een kwartier verstreken was voor ze voor het eerst de allergische reactie bij Steven opgemerkt had! Zij en Elaine stonden samen tegen de muur van het kantoor geleund, terwijl Cora op het ‘beschuldigdenbankje’, zoals Lana het noemde, voor het bureau van de dokter zat.

Dr. Hayes liep langs hen en liet zich in zijn stoel neerploffen. Hij leunde achterover, deed zijn ogen even dicht, kennelijk om nieuwe energie op te doen, ging vervolgens rechtop zitten en keek Cora, die naar de grond keek, indringend aan.

‘Ik denk dat we ons er allemaal van bewust zijn dat Steven niet zo gigantisch gedereguleerd geraakt zou zijn als we sneller ingegrepen hadden!’, de ogen van de dokter priemden naar de andere kant van het bureau. ‘Waar was je in vredesnaam allemaal mee bezig Cora, zodat zijn reactie je ontgaan is, Cora?’

Het verbaasde niemand dat de vrouw in tranen uitbarstte. Daarna stamelde ze, ‘Ik…hij had al een rode kleur toen h-hij binnenkwam, e-en hij zag er ook een beetje o-o-opgezwollen uit omdat hij v-verkouden was. Toen hij begon te h-hoesten, was ik aan het v-voorlezen. Ik heb n-niet gemerkt dat er iets aan de hand was!’.

‘En Lana… hoe heb jij het ontdekt?’ Adam liet zijn blik naar haar glijden en keek haar onbedoeld streng aan. Ze knipperde met haar ogen van verrassing. Toen verzachtte zijn blik enigszins.

Ze schraapte haar keel en sprak met heldere stem. ‘Ik keek toevallig door het raam naar binnen. De vlekken in zijn gezicht spraken boekdelen’.

Dr. Hayes draaide zich weer naar Cora. ‘Dus – je hebt hem eigenlijk nooit goed bekeken?’

‘Ik ben bang van niet’, mompelde ze, terwijl ze langzaam weer bij zinnen kwam. ‘Nadat we zijn gaan zitten, ben ik gaan voorlezen. Af en toe gaf hij antwoord en een kwartiertje later kwam Lana binnen’.

De dokter leunde tegen het bureau en begon met zijn vingers op het houten oppervlak te trommelen.

‘Het is mijn schuld; ik neem de verantwoordelijkheid op me’, bood Cora aan. ‘Ik heb er gewoon niet aan gedacht om op hem te letten omdat hij op dat moment helemaal niet behandeld werd, of zo.

‘Hij had net voor het eerst een dosis antibiotica gekregen. Rechtvaardigt dat niet dat je hem in de gaten houdt?’

‘Hij had gezegd dat hij nergens allergisch voor was. Ik heb er niet aan gedacht hem in de gaten te houden’.

Dr. Hayes leunde weer achterover en deed zijn armen over elkaar. Lana kon niet voorkomen dat ze een golf van opwinding door zich heen voelde gaan toen ze zag hoe zijn biceps zich spanden. ‘Ik wil hier eerst even over nadenken voor ik een incidentenformulier ga invullen. Jullie kunnen allemaal gaan – maak jullie rapportages en als je daar mee klaar bent, kun je naar huis gaan’.

Alle verpleegsters liepen weg, maar de dokter riep Lana weer naar binnen. ‘Lana’, hij ging staan en greep in zijn zak naar zijn sleutels, ‘Ik ga nog even bij Steven in het ziekenhuis kijken als ik hier klaar ben. Ik hing aan de telefoon met de garage toen Elaine me riep om naar de behandelkamer te gaan. Mijn auto is klaar en die brengen ze straks hier’. Adam schoof één van zijn sleutels van de sleutelhanger af. ‘Zou jij alvast naar mijn huis willen gaan en een begin willen maken met het eten? Ik heb nog gemarineerde karbonades in de koelkast liggen en er liggen nog aardappelen die ik op had willen bakken. Ik ben waarschijnlijk nog wel een paar uur bezig. Je hebt het nummer van mijn mobiele telefoon, toch?’

Lana knikte alleen maar en pakte de sleutel aan. Hun ogen ontmoetten elkaar en er ontstond zonder dat ze een woord met elkaar wisselden een afspraak tussen beiden. Ze zouden elkaar later weer ontmoetten. Ze verliet het kantoor en de sleutel brandde bijna in haar hand – de sleutel die toegaf aan alle geheimen op de zolder! Houdt er mee op!, waarschuwde ze zich zelf, je mag daar niet eens aan denken!

‘Opstaan, slaapkop!’, hoorde Lana Adam roepen. Met een glimlach rolde ze op haar rug om hem aan te kunnen kijken. Daar stond Adonis met een handdoek om zijn middel gewikkeld. Hij droeg een dienblad waar de lekkerste geurtjes vanaf kwamen.

‘Ik ben doodgegaan en ben nu in de hemel’, mompelde ze, terwijl ze diep inademde. Zijn biceps strekte zich toen hij het dienblad op haar nachtkastje neerzette. Ze voelde een sensatie door haar lichaam gaan die haar definitief wakker maakte.

Ze liet zich op haar buik rollen en omklemde haar kussen en leunde voorover om te zien wat hij meegebracht had.

Er stond verse koffie, toast, een gekookt eitje en jus d’orange.

‘Ik wist niet dat je het in je had’, zei ze en gaf een gilletje toen hij zijn grote hand op haar billen liet neerdalen.

‘Ik zal je nog vaak verbaasd laten staan’, zei hij en liet zijn hand nog eens neerkomen. Lana ging snel rechtop zitten en trok het dekbed om zich heen.

Met gespeelde boosheid liet ze hem weten, ‘Laat ik even iets heel duidelijk stellen. Mijn bips is geen drumstel. Hoe zou je het vinden als ik dat bij jou zou doen?’

‘Jij en wie zijn leger?’, grinnikte hij.

Lana wierp haar blik omhoog, pakte de mok koffie en name en flinke slok. Het smaakte voortreffelijk. Precies genoeg suiker en melk – hoe wist hij dat nu weer?

‘Lekker?’

Ze knikte. ‘Het is perfect. Maar hoe wist je…’

‘Ik weet niet hoe vaak ik de suikerzakjes en melkcupjes heb opgeruimd die je op de koffieautomaat hebt laten liggen’.

Lana barstte in lachen uit.

‘Ik verbaas me er over dat hoe keurig netjes je flat is, zo’n puinhoop je er op de kliniek soms van maakt’.

‘Lana moest nog harder lachen, en bracht met moeite uit, ‘Elaine en ik…we hadden een weddenschap…hoe lang je het allemaal op zou blijven ruimen…voor je ons er over aan zou spreken!’

Adam deed zijn armen over elkaar en ging naast haar zitten. ‘En dat vind jij grappig?’, vroeg hij met een stalen gezicht. ‘Wedden op de goedheid van een ander?’

Lana hield op met lachen en staarde in haar koffiemok. Misschien had ze het hem niet moeten vertellen? ‘Tja…dat was nog voor je best wel een aardige vent bleek te zijn…vorige week hebben we de weddenschap afgezegd en sindsdien hebben we geen rommel meer achtergelaten. Ik was het al bijna weer vergeten’.

‘Ik heb de hele tijd…niet het flauwste vermoeden gehad dat jullie het met opzet deden’. Zijn stem ging een octaaf omhoog en Lana keek hem nieuwsgierig aan. Zijn gezicht was rood aangelopen. ‘Ik bedoel, hoe zou ik moeten weten, dat jullie…’ Er was niet meer dan een por in zijn ribben van Lana nodig om hem in lachen te laten uitbarsten.

‘Daar hadden jullie me flink mee te pakker’, gaf hij toe.

Lana die min of meer verwachtte dat hij haar met een pak op haar billen zou bedreigen, pakte haar vork en begon te eten. ‘Hm…dit smaakt goed, wie heeft je dit geleerd?’

‘De kookgek’.

‘Echt waar? Het enige wat ik van die man opgestoken heb, is dat het mij twee uren kost, waar hij in een half uurtje mee klaar is’.

Adam grinnikte. ‘Eigenlijk heeft mijn oma het me allemaal geleerd. Mijn moeder kookt alleen met kerst en slaagt er dan altijd in om de kalkoen aan te laten branden’.

‘Mijn moeder kan heel goed koken, maar het heeft nooit echt mijn interesse gehad, waardoor het meestal bij een diepvries maaltijd blijft’.

‘Niet erg gezond’.

Lana grijnsde naar hem. ‘En dus?’

‘Ik zeg het alleen maar even’.

‘Ik ga toch niet een pak op mijn billen krijgen omdat ik niet gezond eet, is het wel?’

Adam fronste zijn wenkbrauwen. ‘Hebben we het daar gisteravond niet over gehad?’

‘Ja’.

‘Heb ik niet gezegd dat ik je een pak op je bips zou geven als je in alles het laatste woord wilt hebben?’

‘In alles?’

‘Alles wat belangrijk is’.

Lana knikte. ‘Maar je hebt me sindsdien al een keer of 50 op mijn billen geslagen!’

Met een dikke grijns antwoordde Adam, ‘Liefdesklapjes, schatje, dat waren liefdesklapje’.

‘Maar ze deden zeer!’

‘Dat spijt me, heb ik een beetje te hard geklopt?’

Lana knikte nogmaals.

‘Goed dan, dan zal ik het een beetje rustig aan doen tot je billen er meer aan gewend geraakt zijn’.

‘Gewend geraakt zijn?’, piepte Lana. Toen pakte hij haar bij haar schouders en drukte haar op het bed neer. Het spelletje ging al snel over in een liefdesspel en het ontbijt werd vergeten.

___________________________

Lana reed Adam de hele volgende week naar het werk, omdat zijn auto naar de garage moest. Toen ze hem op maandagmorgen ging ophalen, volgde ze nauwgezet de routebeschrijving die hij voor haar gemaakt had. Ze passeerde de straat waar hij woonde tot twee keer toe toen ze zich uiteindelijk realiseerde dat de met eikenbomen omzoomde straat geen zijstraat was. Ze nam gas terug en reed langzaam door de ruime opgezette wijk met veel groen. Waar zou hij wonen, vroeg ze zich af. Ze reed de hoek om en stopte daar om met verbazing naar een groot landhuis te kijken. De Griekse architectuur met vier grote witte zuilen prijkten voor het huis, waarvoor tevens een verhoogde balustrade was aangelegd. Was dit het huis?

Terwijl zij met een stationair lopende motor alles in zich opnam, stapte Adam de voordeur uit, zwaaide en bleef wachten voor de trappen die naar de balustrade leidden. Lana reed langzaam op en wenste dat ze even binnen kon kijken. De achttiende eeuwse aanblik had een opwindende uitstraling, gaf haar de rillingen ondanks de warme jas die ze aan had.

Adam bleek een praatgrage passagier te zijn, en vertelde een paar familieverhalen, terwijl zij reed. Tot haar eigen ergernis antwoordde ze in dezelfde telegramstijl als hij vorige week had gedaan. Het was niet gemakkelijk om zich tegelijkertijd op de weg te concentreren en naar zijn fascinerende verhalen te luisteren.

Het landhuis was van origine een pastorie, die al meer dan 100 jaar niet meer als zodanig dienst deed. De betovergrootvader van Adam had hem gebouwd en iedere generatie had het een stukje uitgebouwd. Adam beschreef kort de twee vleugels die aan de achterkant waren bijgebouwd – niemand had ooit iets aan de voorgevel veranderd. Hij vertelde hoe zijn overgrootvader op tweeëntachtig jarige op mysterieuze wijze in de bibliotheek was overleden – hij werd zittend in zijn stoel aangetroffen, de brandende pijp nog in zijn mond. Hij had een boek van Edgar Allen Poe op zijn schoot opengeslagen bij het verhaal, ‘The Tell-Tale Heart,’ en de vinger van zijn overgrootvader wees naar de woorden ‘Hij was zo dood als een pier’. Adam vertelde ook over de doodgeboren tweeling van zijn overgrootmoeder in zijn slaapkamer.

‘En jij slaapt daar nu?’, vroeg Lana en voelde hoe haar nekharen overeind gingen staan.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Nee, ik heb me in de zuidvleugel gevestigd’, antwoordde Adam. ‘Niemand heeft daar nog geslapen sinds ze overleden is’.

‘Sinds wie overleden is?’

‘Mijn overgrootmoeder’.

‘Zijn er nog meer mensen in dat huis overleden?’

‘Natuurlijk – bijna al mijn voorvaderen zijn er uit ouderdom in hen bed overleden. Behalve mijn overgrootvader, die is in de bibliotheek overleden’.

‘Het is maar goed dat je niet in geesten geloofd, of wel?’

‘Oh, maar dat doe ik wel’ Lana overschreed de middenstreep bij het horen van dat antwoord, maar stuurde de auto weer netjes in zijn eigen baan’.

‘Ik denk dat je de rest van het verhaal maar even moet bewaren tot de middagpauze’, zei ze schaapachtig.

Hij keek haar van opzij aan en merkte op, ‘Je besluiten getuigen van een groeiend verantwoordelijkheidsgevoel. Ik ben trots op je’.

Lana glom toen ze dit hoorde, keek hem aan en week prompt teveel uit naar rechts. Het luide vibreren van de banden op de zijstreep trok haar attentie en weer stuurde ze de auto in de baan.

‘Sorry! Misschien moeten we maar even helemaal niet praten!’, verontschuldigde ze zich.

Tot haar verbazing moest Adam grinniken. ‘Misschien dat je nu begrijpt dat ik moeite had het stuur recht te houden toen Elaine en jij achterin zaten te donderjagen’.

‘Met andere woorden, je vind dat ik de auto aan de kant moet zetten?’

‘Nee, als je dat doet, komen we te laat’.

‘Goed, misschien op de terugweg dan’. Toen ze naar hem keek, zag ze dat hij zijn wenkbrauwen optrok. Lachend dwong ze zichzelf goed op de weg te letten zodat ze veilig op het werk zouden komen.

_______________________________

Adam nodigde Lana uit om op de terugweg te blijven eten. Opgewonden accepteerde ze zijn uitnodiging. Hij hield de deur voor haar open en ze stapte gretig naar binnen, om vervolgens vol verwondering te blijven staan. De grote centrale hal gaf tevens zicht op de bovenverdieping. Rechtdoor was een twee en een halve meter brede trap, waar een oosterse loper over de donkere, glimmende treden liep. Gracieuze ornamenten versierden de leuningen en het behang op de muren had een bijpassend motief. Op de grote hal kwamen zes deuren uit en Lana liep naar de dichtstbijzijnde toe. Met een beminnelijke glimlach keek Adam toe hoe ze de voorste salon instapte, terwijl ze alle details in zich opnam.

De enorme grootte van deze kamer was erg gewoon voor die tijd. Hij was twaalf meter breed. Het pronkstuk was de grote open haard met de prachtige schoorsteenmantel, die rustte op twee rijkelijk versierde pilaren. Er hing een kroonluchter aan het vier meter hoge plafond en er hingen gordijnen van rood velours voor de ramen. Verrassend genoeg pasten het beige moderne bankstel en de glazen tafels er prachtig bij.

‘Dit is prachtig! Ik ben nog nooit eerder in zo’n oud huis geweest, Er is veel in originele staat gebleven, is het niet?’

Adam knikte toen haar glimmende ogen de zijne ontmoetten.

‘Heb je televisies en geluidsinstallaties in huis? Hoe klinken die hier?’

Hij liep naar de muur tegenover het bankstel, waar grote eikenhouten panelen aan de wand boven de lambrisering hingen. Met een druk op één van de panelen, klikte deze open om een grote LCD breedbeeld televisie van 108 cm te onthullen.

Lana floot tussen haar tanden. ‘Je hebt bij mij thuis flink moeten turen om iets op het scherm te zien, zeker?’

‘Nee hoor, ik heb in mijn slaapkamer net zo een’. Hij leidde haar vervolgens rond in de rest van het oudste deel van het huis op de begane grond. Het bestond uit een bibliotheek, studeerkamer, eetkamer en keuken. Alle haarden hadden dezelfde houten versieringen als die in de salon. De kristallen kroonluchter in de studeerkamer was oogverblindend en de glimmende prisma’s zorgden voor een kleurig patroon van kleine lichtpuntjes op de lichte houten vloer.

‘Hadden ze al elektriciteit toen dit huis gebouwd werd?’

‘Nee – de originele kroonluchter moet nog ergens op de zolder liggen – deze is hier omstreeks 1920 neer gehangen’.

‘Liggen er veel oude spullen op de zolder?’

Adam lachte. ‘Waarschijnlijk duizenden. Maar ik ben er sinds mijn pubertijd niet meer wezen kijken. De vloeren zijn niet meer vertrouwd. Dat is nog een reden waarom ik niet in het oudste deel van het huis woon – ik ben ervan overtuigd dat de plafonds nog een keer van boven komen en die wil ik niet op mijn kop krijgen’.

‘Maar waarom laat je die dan niet repareren?’

‘Omdat iemand dan eerst al die ouwe rommel daar vandaan moet halen. Dat is al een klus waar je meer dan een maand mee bezig zou zijn. En die tijd heb ik gewoon niet’.

‘Oh’. Lana probeerde om niet teleurgesteld te kijken, maar toen ze Adam weer aankeek, trok hij een wenkbrauw op.

‘Ik wil niet dat je daar naar boven gaat, Lana. Nooit!’

Grinnikend antwoordde ze, ‘Ik ben toch meer geïnteresseerd in de kelder’.

‘Nou, daar is het pas griezelig, maar wel betrekkelijk veilig. We gaan daar zo wel even kijken’.

Met een glimlach volgde Lana hem door de dubbele toegangsdeuren. Ze hoopte dat ze hem voldoende afgeleid had, want ze wilde niet dat hij wist hoe verschrikkelijk graag ze al die spullen op zolder wilde zien. Hoewel ze zich helemaal geen antiek kon veroorloven, was ze altijd gefascineerd geweest van spullen uit lang vervlogen tijden. Misschien dat ze op een dag, als ze hier alleen was, de kans zou krijgen daar stiekem eens een kijkje te nemen!

Ze liepen naar de grote trap en terwijl Lana de treden oprende, bleef Adam een paar meter achter haar lopen en keek goedkeurend toe hoe haar billen heen en weer schudden bij iedere stap die ze nam. Boven liep de overloop uit in twee verschillende gangen, die samen de hal beneden omzoomden.

‘Wacht even’, zei Adam en opende het deksel van een eiken hutkoffer die tegen de muur stond. Toen hij zich omdraaide, zag Lana alleen maar een gekleurde flits voordat hij iets langs haar heen de trap afgooide.

‘Oh!’, riep ze verrukt toen een tiental stuiterballen als een bezetene door de hal stuitten, sommigen zo hoog, dat ze bijna het plafond van de tweede verdieping raakten. ‘Dat is vet!’ Ze rende van de trap af en probeerde er een te vangen. Ze hoorde de volle lach van Adam toen ze zich verkeek in de hoek waarin het balletje opstuitte. Toen ze er eindelijk eentje te pakken had, gooide ze die naar hem toe. Ze gierde het uit toen deze hem miste, de muur raakte, vervolgens het plafond om vervolgens weer in haar richting te stuiten. Hij zat op de bovenste trede van de trap en keek toe hoe ze alle balletjes verzamelde toen ze eenmaal uitgestuit waren.

Ze haastte zich de trap op, draaide zich om en gooide de twee handen vol balletjes naar beneden. Vervolgens ging ze naast hem zitten kijken.

‘Mijn moeder werd daar helemaal gek van’, vertelde hij. ‘Zeker wanneer ik het deed tijdens een van haar saaie bridgebijeenkomsten’.

‘Dat had ik nu niet gedacht’.

‘Wat had je niet gedacht?’

‘Dat je zo’n probleemkind geweest bent!’, grinnikte Lana.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Nou ja, ik denk dat er tegenwoordig weinig meer van te merken is’, glimlachte Adam.

‘Het wordt anders steeds duidelijker. Je schiet de regressie in’, plaagde ze.

‘Je doet het weer’.

‘Ik? Wat doe ik?’

‘Je haalt het slechtst in me …’, hij wachtte even om na te denken en veegde het haar van zijn voorhoofd. ‘je daagt me uit en je prikkelt me. Je zorgt dat ik moet lachen – ik heb in de afgelopen paar weken meer gelachen dan in de tien jaar daarvoor’. De lachrimpels bij zijn ogen verdwenen en hij keek haar ernstig aan. ‘Wanneer ik bij jou in de buurt ben, dan voel ik me…springlevend. Alsof ik dat niet was voor ik jou ontmoette’. Adam pakte haar bij haar hand en wreef erover. Ze kreeg hierdoor kriebels in haar maag. ‘Ik denk dat dat er ook voor zorgt dat ik graag voor je wil zorgen en over je wil waken, zodat je geen domme dingen doet. Ik wil niet eens dat je straks naar huis gaat’.

Lana zat er bewegingsloos bij, verbaasd over zijn openheid. Hij hing verder, ‘Zelfs nog voor dat we – ik bedoel voordat ik – tegen je op reed, ging ik vroeg naar het werk en hield de voordeur in de gaten om te kunnen zien hoe je binnen kwam. En als je dat deed, dan had ik het gevoel dat alles goed was. En iedere avond, als ik thuis kom, stel ik me voor hoe jij hier bent, en nu…tja, nu ben je hier…en weet ik niet meer wat ik moet doen’.

Met tranen in haar ogen sloeg Lana haar armen om zijn nek en trok hem stevig tegen zich aan. Ze fluisterde in zijn oor, ‘Ik heb een voorstel…’

Adam ging staan, pakte haar bij de hand en leidde haar naar beneden, door een deur en vervolgens door een lange gang, die uitkwam in een grote woonkamer. Aan de ene kant was een glazen wand, van de vloer tot het plafond, die uitkeek op de in avondschemer gehulde tuin. Lana zag aan de andere kant al net zo’n glazen wand. Afgeleid probeerde ze te blijven staan om alles beter te kunnen bekijken, maar hij trok haar met zich mee.

‘Dit was je voorstel’, herinnerde hij haar met een brede glimlach.

Ze grinnikte zachtjes en liet zich door de kamer meevoeren naar een volgende, kleinere hal. Aan andere kant van de hal bevond zich de slaapkamer, waarvan de deur uitnodigend openstond. Het grote bed, met een walnoten hemel, waarover een groene zijden stof hingen, was de blikvanger in de kamer. Adam duwde haar voorzichtig op de bijpassende sprei en ging naast haar liggen, streelde haar en ontdeed hun van hun kleren. Een gepassioneerd vuur ontbrandde in haar. Deze keer was er geen sprake van pijn toen hij zich langzaam in haar duwde en Lana met elke stoot terugduwde. Een paar minuten later kwam ze uitbundig klaar. Ze moest er zelfs van huilen.

‘Heb ik je zeer gedaan?’, vroeg hij zich bezorgd af, terwijl hij ophield.

Lana glimlachte en schudde haar hoofd, niet in staat een woord uit te brengen omdat de krampen nog door haar lichaam trokken. En weer kon ze niet anders dan hem stevig tegen zich aan te drukken, terwijl hij steeds harder op en eer ging om uiteindelijk met een luide kreet tot een hoogtepunt te komen. Ze liet haar nagels over zijn rug krassen toen hij uitgeput op haar neerviel.

Op het moment dat ze dacht dat hij in slaap gevallen was, liet hij zich plotseling van haar af rollen, en trok haar met zich mee, zodat ze boven op hem kwam te liggen.

‘Ik wil je op je billen slaan’, gromde hij zachtjes in haar oor. ‘Blijf stil liggen, ik zal je geen pijn doen’.

Hoewel Lana niets te maken wilde hebben met zijn ongewone voorkeuren, was ze nog zo aangedaan van zijn eerdere bekentenissen, dat ze besloot om hem zijn ‘pleziertje’ te gunnen.

Met een diepe zucht bereidde zich voor op opnieuw zere billen. Maar toen de eerste klap viel, was ze aangenaam verrast dat het slechts een beetje brandde. Terwijl hij met zijn vlakke hand op haar bips bleef slaan voelde ze een vreemd gevoel in haar buik wat zich langzaam uitspreidde naar haar kruis. Toen hij rechtop ging zitten omhaar over zijn knie te leggen, realiseerde ze zich dat haar eerdere fantasie van ‘over de knie’ echt werd en heel erg opwindend was.

Adam bleef de warmte in haar billen gestaag opbouwen en ze hoorde zichzelf kreunen. Ze wilde meer, al wist ze zelf niet precies wat. Hij hield even op om zijn hand over haar bips te laten gaan, maar ze wiebelde onbeschaamd met haar billen waarmee ze een nieuwe serie klappen ontlokte die steeds harder werden. Hij leek precies te weten hoeveel ze kon hebben. Een soort loomheid nam bezit van haar, net alsof ze net een glas wijn op had. Hoe kon een pak op haar bips haar zo bedwelmen, vroeg ze zich sloom af, maar liet deze gedachte varen, toen zijn vingers haar tussen haar benen streelden, eerst zachtjes, maar steeds harder totdat zij haar onderlichaam over zijn been wreef. Hij bleef haar slaan, steeds harder en sneller, totdat haar wereld alleen nog maar bestond uit warmte en wrijving, het geluid van de neerdalende kletsen en haar luide en verlangende kreunen. Er bestond niets meer, op zijn handen op haar billen na, zijn opwindende, magische handen… Ze kwam op een overweldigende manier klaar, haar bevrijdend van alle emoties. Hij wreef zachtjes over haar rug en kalmeerde haar overgevoelige zenuwen en op hol geslagen hartslag.

Opeens schoot ze overeind, kroop van zijn schoot af en verstopte zich onder het dekbad.

‘Lana?’ Zijn stem klonk geamuseerd.

‘Ik schaam me zo!’, haar klagende stem werd gesmoord door het dekbed. ‘Waarom reageer ik zo?’

‘Lana, kom daar onder vandaan, ik versta je bijna niet’.

‘NEE! Ik wil niet dat je me ziet’.

‘Lana’, zei hij waarschuwend. ‘Ik wil dat je tevoorschijn komt en gewoon tegen me praat’.

Haar vingertoppen verschenen vanonder de sprei. Adam pakte haar had. ‘Kom, Lana’.

Ze deed het beddengoed tot onder haar kin omlaag waardoor haar rode gezicht tevoorschijn kwam, maar ze hield haar ogen stijf dicht. ‘Dat wil ik niet. Ik voel me net een geile beer – in bedoel, zeug’.

‘Lana er is niets mis met de manier waarop je reageerde. Dat was heel gewoon. Het is gewoon de manier waarop je lichaam reageerde op de intense opwinding’.

Lana verstopte zich weer onder het beddengoed. ‘Waarom windt een pak op mijn bips me op? Ik ben een billenkoek nymfomane!’

Ze hoorde zelfs vanonder het dekbed zijn diepe zucht. ‘Mocht je er wat aan hebben, het windt mij ook heel erg op’.

‘Maar ik wil helemaal niet opgewonden raken van een pak op mijn billen! Ik wil weer gewoon mezelf zijn!’

Adam kon haar maar nauwelijks verstaan. Hij zei luid, ‘Je was het er mee eens dat ik de beslissingen zou nemen en we hebben besloten dat we het er nog over zouden hebben. Zo kan ik je niet verstaan, dus kom als de drommel te voorschijn!’

‘Prima!’ Lana gooide het dekbed van zich af, sprong uit bed en vond al snel haar onderbroekje op de vloer. Terwijl ze met haar rug naar hem bleef staan deed ze haar broek aan en probeerde verwoed haar BH vast te maken.

‘Lana. Kom nou zitten’, hij klopte op de matras.

‘Nee. Ik wil naar huis’.

‘Ben je boos op me?’

‘NEE ! Ik schaam me! Ik wil alleen zijn. Ik moet nadenken’.

‘We moeten eerst praten. Je bent veel te veel overstuur om nu in de auto te stappen. En je komt je afspraken niet na als je nu niet komt zitten’.

‘Nou en? Wat ga je eraan doen? Me een pak op mijn bips geven? Laat me niet lachen! Ik schijn er nogal van te genieten, dus het helpt geen zier!’

Lana keek hem woest aan, maar zette grote ogen op toen hij opstond, haar bij haar arm pakte en haar met zich mee naar het bed trok. ‘NEE! Ze probeerde zich los te rukken en raakte hem daarbij met haar ellebogen hard tussen zijn ribben, waardoor hij ineen kromp van pijn. Vervolgens was hij maar net in staat om te voorkomen dat haar vuist op zijn neus terecht zou komen.

‘En nu ophouden’, zei hij bars en dwong haar pols op haar rug. Hij duwde haar voorover over zijn schout terwijl zij flink bleef stribbelen, schoppen en schreeuwen. Het bleek een stuk minder gemakkelijker te gaan dan hij gedacht had, maar hij kreeg haar uiteindelijk in bedwang door zijn been over haar benen te zetten en haar arm op haar rug te duwen. Hij hield haar stevig vast en wachtte tot ze zichzelf uitgeput had met haar krachtige maar vruchteloze pogingen om los te komen.

Toen ze haar verzet uiteindelijk opgaf en stil over zijn schoot lag, liepen de tranen van machteloosheid over haar wangen. Hij deed haar broek naar beneden en maakte haar bips bloot. Ze begon zich opnieuw te verzetten maar haar verzet ebde weg toen hij haar alleen maar zachtjes op haar billen tikte. ‘En nu gaan we praten’, zei hij. Zijn stem klonk zo streng dat ze de rillingen door haar lijf voelde gaan. ‘Vertel me maar eens even waarom je je zo schaamt’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Lana snikte, wreef haar gezicht over de koele lakens en kuchte.

‘Ik wacht op een antwoord…’, waarschuwde Adam.

Toen ze niet reageerde, sloeg hij met zijn vlakke hand vijf keer hard op haar billen. Iedere klets werd gevolgd door een wanhopige schreeuw van Lana.

‘Vind je het lekker?’, vroeg hij met luide stem.

‘NEE!’, schreeuwde ze terug.

‘Vertel me dan waarom je je zo schaamt?’

‘NEE!’, schreeuwde ze nogmaals, waarmee ze weer een stuk of tien verdiende, die haar achter adem lieten. Ze was echter vast van plan deze keer geen zwakte te tonen door te gaan huilen.

‘Al bereid om te praten?’

‘NEE! Dat wil ik niet’.

‘Dan zit er niets anders op dan dat ik in herhaling ga vallen…’ Adam sloeg haar hard op haar bips. Hij zorgde dat de klappen over haar billen verdeeld werden. Hij wilde geen blauwe plekken veroorzaken door steeds op hetzelfde plekje te slaan. Toen hij bij de overgang naar haar bovenbenen aangeland was, werd het beoogde effect bereikt. Lana gaf uiteindelijk toe en beloofde met een benauwd stemmetje te zullen praten. Met grote opluchting trok hij haar overeind en nam haar in zijn armen, terwijl hij zich achterover op het kussen liet vallen. Hij deed het dekbed om haar heen en wachtte tot haar tranen ophielden.

Zo boos en onhandelbaar ze een paar minuten daarvoor ook geweest was, zo verbaasd was Lana nu dat een wonderbaarlijk rustig gevoel bezit van haar genomen had. De pijn ebde langzaam weg, haar hartslag werd weer normaal en haar tranen waren met een punt van het laken gedroogd. Het stugge zwarte haar op Adam’s borst kriebelde aan haar neus. Zijn after shave rook lekker. Zijn armen om haar heen voelden warm, sterk en geruststellend. Ze wist dat ze zich nu veilig genoeg voelde om het gesprek aan te gaan. Ze had nog nooit eerder een man meegemaakt die opener was dan zij.

‘Adam…ik schaam me over de manier waarom ik reageerde op dat eerste eh…pak op mijn bips. Ik voel me zelfs ongemakkelijk als ik die woorden gebruik’.

‘OK’.

‘Ik voelde me na afloop opeens zo pervers omdat ik opgewonden geraakt was van een pak slaag. Ik vind dat ik niet normaal ben! Over het algemeen raken mensen toch niet opgewonden van pijn?’ Ze zuchtte, pakte zijn hand en keek naar de kleine haartjes erop, de kleur van zijn huid, de lange slanke vingers die zo behendig waren in het beoefenen van de geneeskunst, die haar zo goed konden bespelen, en konden straffen…

‘Normaal gesproken vinden mensen een beetje pijn best wel lekker en hebben allemaal een verschillende pijngrens. Ik denk persoonlijk dat een erotisch pak op de billen een soort massage is. Heb je ooit een echte massage, van een professionele masseur, gehad?’

‘Nee’.

‘Tja, ze beginnen vaak met zacht wrijven, maar wanneer de spieren ontspannen zijn, dan gaan ze over tot knijpen, kloppen, kneden, hetgeen stuk voor stuk pijnlijk kan zijn. Je wilt aan de pijn ontsnappen, maar je moet ontspannen en je eraan over geven.

De pijn wordt langzaam minder en wanneer de massage erop zit, dan zit je vol met endorfine en voel je je uren lang heerlijk ontspannen. Het is een van de redenen waarom veel mensen een professionele massage willen’.

‘Ik wist helemaal niet dat ze pijn deden. Ik dacht dat je je er beter van zou voelen’.

‘Een erotisch pak op je billen is net als het eten van scherpe maaltijden met veel pepers. Natuurlijk, het brandt in je mond, maar je lichaam wordt erdoor gestimuleerd en maakt endorfine aan, waardoor je je een poosje eufoor gaat voelen’.

‘Net zoals hardlopers zich een beetje high kunnen voelen?’

‘Precies’.

‘OK, maar het is redelijk gangbaar om kenbaar te maken dat je van massages houdt, gekruid eten en hardlopen. Maar niemand loopt er mee te koop dat hij een pak op zijn billen lekker vindt’.

‘Jawel hoor’

‘Adam, het is maatschappelijk niet geaccepteerd, dat weet je best’.

‘Denk je wel een beetje om je toon, jongedame?’

Lana grinnikte. ‘Ik dacht dat op brutaliteit geen reden was voor een pak slaag’.

‘Dat zeg ik ook niet. Ik doe ook even brutaal. Maar goed, de grote massa zal een pak slaag niet als normaal zien. Maar er zijn er heel veel die zich er toch mee bezig houden’.

‘Hoe weet je dat? Heb je dat onderzocht?’

‘Nee, dat weet ik van internet. Er zijn websites, forums, discussiegroepen, weblogs te vinden die over billenkoek gaan’.

‘Porno sites’.

‘Nee, slechts een minderheid zijn porno sites. De meeste zijn echter gemaakt voor en door liefhebbers. Gelijkgestemde mensen, gevoelsgenoten. Hoe dan ook, voel je je al beter dan even geleden?’

Lana dacht even na en voelde hoe hij haar in haar hand kneep. Ze hoorde zijn hart met een langzaam ritme in zijn borstkas kloppen. ‘Ja’.

Hij trok haar stevig tegen zich aan. ‘Mooi zo’.

‘Maak je zelf deel uit van een billenkoekgroepje?’

‘Nee, daar heb ik de tijd niet voor. Af en toe lees ik wel her en der wat, want het is een interessant onderwerp’.

‘Hoeveel vrouwen heb jij een pak op hun bips gegeven?’

Adam grinnikte. ‘Alleen jij. Ik heb me bij anderen nooit genoeg op mijn gemak gevoeld om het te proberen’.

‘Hoe weet je dan of je het wel goed doet?’

‘Wat goed aanvoelt, is goed’.

‘Ik denk toch dat je het niet helemaal goed doet, Adam. Ik denk dat je me veel te hard op mijn bips slaat’. Ze gierde het uit toen hij haar tussen haar ribben kietelde.

Lana maakte ze echter geen zorgen over zijn gebrek aan ervaring. Omdat de pijn al weer vrij snel wegtrok, wist ze dat hij geen schade had aangebracht, hoeveel pijn het op het moment zelf ook gedaan had. En toen ze later thuis kwam, liep ze rechtstreeks door naar de computer en tikte ‘billenkoek’ in het zoekscherm van Google. Een uur later meldde zich met een verzonnen naam aan bij het discussieforum van Daphne’s Foundation en typte haar eerste berichtje.

‘Hallo. De man waarmee ik momenteel uitga heeft me een pak op mijn billen gegeven omdat ik mezelf in gevaar gebracht heb en niet nagedacht heb voor ik iets ging doen. Vervolgens heeft hij me een keer zachtjes op mijn bips gegeven na een vrijpartij. Ik had vervolgens een intenser orgasme dan ooi tevoren. Is dat normaal? Ik heb nooit eerder op mijn billen gehad of er zelfs maar aan gedacht voor ik hem ontmoette. Verder ben ik de eerste vrouw die hij over de knie legt. Is er een goede of een foute manier om dat te doen? Groeten, Lois’.

Toen Lana op het klokje op haar beeldscherm keek, was het twee uur midden in de nacht. Vloekend sloot ze de computer af en spurtte naar de douche. Ze lag zo lekker te slapen dat ze zich geen dromen herinnerde toen vijf uur later de wekker afging…

Toen ze de volgende ochtend wakker werd, rekte Lana zich lui uit, om vervolgens in elkaar te krimpen toen haar billen langs de lakens schuurden. Ze sprong uit bed en beende dr. Hayes vervloekend de badkamer in. Ze onderzocht haar nog vaag rode bips in de spiegel en vond een paar kleine blauwe plekken op haar rechterbil. Boos liep ze terug naar de slaapkamer, pakte de telefoon en toetste het nummer van de kliniek in. Sarah nam de telefoon aan.

‘Dag Sarah,kun je me doorverbinden met dr. Hayes, alsjeblieft’.

‘Natuurlijk Lana, blijf even hangen, dan kijk ik of hij vrij is’. Terwijl ze wachtte ijsbeerde Lana door de kamer, ze zag het niet zitten om op haar zere billen te gaan zitten.  

‘Hallo? Lana?’, klonk de stem van Adam gehaast.

‘Ik heb blauwe plekken’, wond ze er geen doekjes om.

‘Blauwe plekken?’

‘Op mijn rechterbil’.

‘Oh, nou misschien moet je dan wat ijsblokjes porberen’.

‘IJsblokjes? Ik bel je niet voor een medisch consult; ik probeer mijn beklag te doen dat ik ze überhaupt heb!’

Lana hoorde een diepe zucht, en vervolgens, ‘er zitten nog drie patiënten op me te wachten. Kunnen we deze discussie vanavond niet tijdens een etentje voeren?’

‘Nee! Ik ga helemaal niet met jou uit eten! Ik wil je alleen maar laten weten dat hetgeen je met mij gedaan hebt, absoluut alle grenzen te buiten gaat!’

‘We gaan vanmiddag om drie uur dicht. Dan kom ik rechtstreeks naar je toe’.

‘Adam!’ Lana hoorde de kiestoon uit de hoorn komen. Ze smeet de telefoon op het bed en liep weer naar de badkamer. Toen het warme water over haar bips sproeide vervloekte ze hem zelfs nog meer en verbaasde zichzelf hoeveel scheldwoorden ze eigenlijk wel niet kende. Adam had zich niet eens schuldig gevoeld dat hij haar blauwe plekken veroorzaakt had. Wat voor kerel was hij eigenlijk? Ieder ander had zijn excuses aangeboden – dacht hij soms dat het normaal was iemand zo hard te slaan dat er blauwe plekken van kwamen?

______________________

Na een flinke Taekwondo training, voelde Lana zich een stuk beter. Tijdens de autorit naar huis begon haar bips weer zeer te doen en keerde haar boosheid weer terug. Het volgende half uur zon ze op wraak terwijl ze aan het aanrecht stond en zich te goed deed aan chips en chocolade.

Lana wist niets beter te bedenken dan er voor te zorgen dat ze vanaf drie uur niet meer thuis zou zijn. Ze ging languit op de bank liggen en keek naar een van haar favoriete afleveringen van ‘Sex and the City’ op dvd. Ze wilde dat ze net zo sophisticated was als Samantha, behalve dan haar open houding ten opzichte van seks. Sommige uitspraken van Samantha deden bij haar de vlammen uitslaan, zeker als Elaine er bij was. Ze hadden samen al heel wat zaterdagmiddagen naar oude afleveringen gekeken. Maar vandaag was Elaine aan het werk. Lana vroeg zich heel even af of ze haar beste vriendin in vertrouwen kon nemen over de handelswijze van Adam, maar liet dat idee al heel snel vallen. Ze schaamde zich daar veel te veel voor.

Op de televisie schold Samantha haar vriendje uit, en Lana vroeg zich af hoe Samantha zou reageren als hij haar plotseling over de knie zou leggen voor een flink pak op haar billen. Verdomd, ze zou het waarschijnlijk niet eens erg vinden. Lana viel in slaap en droomde hoe Samantha een pak op haar blote bips kreeg en hoe ze daarna gepassioneerd de liefde bedreven.

Ze werd tegen tweeën wakker en stommelde naar de slaapkamer waar ze een fleece sweater aantrok. Tien minuten later stond ze buiten op het grasveld haar Taekwondo oefeningen te doen. Omdat ze in haar flat niet echt de ruimte had om ze te doen, deed ze haar oefeningen altijd op het grasveld wat tussen twee flatgebouwen in lag. Ook al was het maar vijf graden Celsius buiten, de oefeningen hielden haar wel warm, zeker toen ze dr. Hayes als haar tegenstander visualiseerde. Iedere trap was recht in zijn maag en iedere stoot met haar vuist op zijn middenrif. Een paar opgeschoten jongeren kwamen bij haar staan en vroegen of ze hen een paar stoten wilde leren. Een verzoek waar ze maar al te graag aan voldeed. Het was niet ongebruikelijk dat buurtgenoten af en toe met haar meededen omdat ze bekend stond als een vriendelijke, veilige maar een beetje een excentrieke jongedame.

Nadat ze voor de vierde keer het hele arsenaal aan oefeningen doorlopen had,keek Lana op haar horloge en grijnsde. Het was bijna half vijf; Adam had het wachten nu waarschijnlijk wel opgegeven, als hij al gekomen was toen de telefoon niet opgenomen werd. Als hij tenminste eerst gebeld had, bedacht ze zich. Vervolgens keek ze geschrokken om zich heen toen ze zijn stem haar naam hoorde noemen.

‘Ben je klaar?’ Hij leunde tegen het hek om het grasveld. Een arm bungelde nonchalant over de afrastering.

‘Hoe lang sta je daar al?’, vroeg ze. Ze deed haar armen over elkaar en trok haar wenkbrauwen op.

‘Lang genoeg om te zien dat je dat heel goed kunt’.

Lana deed net of ze zijn compliment niet hoorde. Mensen die op billen slaan verdienen geen antwoord. ‘Ik heb je hier niet uitgenodigd. Ik ging er van uit dat je weer zou gaan als je me niet thuis zou treffen’.

‘Je auto stond er, dus toen je de deur niet open deed en de telefoon niet opnam ben ik je gaan zoeken’.

Lana knikte. ‘Maar je kunt nu wel gaan. Ik ga zo meteen maar eens uitgebreid in bad. Ik ben kapot’. Ze keek naar hem op en zag een brede grijns.

‘Het is helemaal niet grappig’. Lana liep in de richting van haar flat en gaf hem het nakijken, maar hij haalde haar gemakkelijk weer in en ging naast haar lopen. ‘Donder op’, zei ze en bleef strak voor zich uit kijken.

Meneer Walters, een oudere buurman zat op een bankje en stak bij wijze van groet zijn hand omhoog. Lana glimlachte en zwaaide terug.

‘Heb je een nieuw vriendje?’, plaagde de oude man. Lana hield haar pas even in.

‘Nee. Hij is mijn nieuwe baas’, legde ze uit. ‘Hij kwam even kijken hoe ik mijn oefeningen deed, maar nu gaat hij er weer vandoor’.

Adam glimlachte tegen mijnheer Walters en draaide zich vervolgens om naar Lana. ‘Ik ga niet weg voor we met elkaar gepraat hebben’.

‘We gaan ook helemaal niet praten. Ik ga naar huis en jij gaat er vandoor’, zei Lana zelfverzekerd.

De glimlach van meneer Walters verdween. ‘Heb je problemen met dit heerschap, Lana?’

‘Nee hoor, meneer Walters. Ik kan hem wel de baas’.

‘Lana, laten we hier even praten, in mijn auto, onder het genot van een hapje, in je flat, maar laten we het er alsjeblieft over hebben’, zei Adam.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Dr. Hayes, u schijnt maar niet te kunnen begrijpen dat ik op het persoonlijke vlak niets met u te maken wil hebben. Ik zie u komende maandag op het werk wel, ik zal me dan zoals gebruikelijk weer uitermate professioneel gedragen’.

De blik die hij haar gaf deed een rilling langs haar ruggengraat lopen. ‘Lana, je hebt me op mijn werk gebeld om deze tamelijk persoonlijke kwestie te bespreken. Daardoor hebben patiënten langer moeten wachten dan nodig was. Bovendien kon ik zeker een half uur nergens anders aan denken en was van mijn taken, het behandelen van patiënten afgeleid. Kom niet aanlopen met dat je je maandag weer professioneel zult gedragen, want vandaag deed je dat ook niet’.

‘Daar kon hij wel eens gelijk in hebben’, bemoeide meneer Walters zich er mee.

Lana keek vertwijfeld omhoog. ‘OK, ik heb je schema in de war gestuurd. Het zal niet weer gebeuren, maar je moet bekennen dat ik er een verdraaid goed reden voor had. En ga nu alsjeblieft weg’.

‘Noem je wakker worden met een paar blauwe plekken een goede reden?

Lana snakte naar adem omdat hij zo luid sprak. Meneer Walters boog zich naar voren om alles beter te kunnen horen.

‘Rol je mouwen op’, zei Adam.

Lana keek hem aan alsof hij van een andere planeet kwam. ‘Wat?’

Adam deed het haar voor. ‘Nu jij, vooruit!’

‘Ga je dan weg als ik het doen?’

Hij knikte en Lana schoof de mouw van haar sweater omhoog.

‘Hoeveel blauwe plekken heb je op die arm?’

Lana keek omlaag; er waren vijf blauwe plekken zichtbaar. Ze draaide haar arm om en zag dat er ook nog vier aan de andere kant zaten. ‘Deze komen van het blokken. Ik heb altijd blauwe plekken op mijn armen’.

Adam knikte en ging door zijn knieën en hurkte, tot vermaak van meneer Walters. Hij deed zijn broekspijp omhoog en zijn sok naar beneden en hij wees naar een paar grote blauwe plekken op zijn kuit. ‘Ik vraag me af wie dit gedaan heeft?’

Lana hield haar adem in en voelde een golf van schaamte door zich heen gaan. ‘Heb…heb ik dat gedaan?’

‘Ik vind het ongelofelijk dat een vrouw die gewend is blauwe plekken te krijgen van een zelfverdedigingsport en die er geen moeite mee heeft een man zo hard te slaan dat hij er blauwe plekken aan over houdt, zoveel problemen heeft met een paar blauwe plekjes als gevolg van een pak op haar bips’.

Meneer Walters zette grote ogen op. ‘Heb je haar een pak op haar billen gegeven?’

‘Ze had het verdiend’, antwoordde Adam’, terwijl hij zijn blik op Lana’s vuurrode gezicht gericht hield.

‘Het…het spijt me’, zei ze en zette het op een lopen in de richting van haar flatgebouw. Adam deed zijn broekspijp naar beneden en stond op.

‘Neem je daar genoegen mee?’, vroeg meneer Walters.

Adam gaf hem een nauwelijks zichtbare glimlach. ‘Misschien wel’.

__________________________

Lana kleedde zich uit terwijl het bad volliep, ze was nog steeds geschokt door de publieke confrontatie van daarnet. Het was al erg genoeg dat Adam er al weer in geslaagd was haar in te laten zien dat ze ongelijk had, maar nu zou het hele appartementencomplex te weten komen dat hij haar een pak op haar billen gegeven had! Meneer Walters was een wandelend nieuwsblad die niet alleen het hele wereldnieuws vertelde aan een ieder die het horen wilde, maar die ook iedereen op de hoogte hield van het wel en wee van de flatbewoners. Hij was een levende bron van informatie en sinds hij gepensioneerd was had hij niet veel anders te doen dan het met anderen te delen. Zijn vrouw bleef meestal binnen, Lana had haar de afgelopen twee jaar maar twee of drie keer gezien.

Terwijl ze in het hete en door de badparels lila gekeurde badwater zat te weken, herhaalde ze verschillende keren zijn woorden en bekeek alles nog een keer vanuit zijn gezichtspunt. Geen wonder dat hij aan de telefoon geen excuses gemaakt had; hij had zijn eigen blauwe plekken, maar maakte er niet eens melding van. Geen wonder dat hij zei dat ze zich niet zo druk moest maken over een paar blauwe plekken, en hij had vanaf het moment dat ze hem met haar kin gevloerd had dat ze op een andere manier wel wat blauwe plekken gewend was. Waarom was ze zo overstuur geraakt toen ze een blauwe plek op haar bil ontdekt had?

Ze besefte zich dat het niet erg professioneel geweest was om hem op zijn werk te bellen en hem te storen in zijn patiëntiewerk. Wanneer zou ze nu eens leren eerst na te denken voor ze iets deed? Het was duidelijk dat het eerste pak slaag wat ze om die reden gehad had, niet erg geholpen had.

Lana herinnerde zich dat Adam gezegd had dat hij ‘het laatste half uur aan niets anders had kunnen denken’ na haar telefoontje. Nou ja, dan had het in ieder geval het beoogde effect. Hoewel het haar speet dat het deels ten koste gegaan was van de patiëntenzorg, had ze genoeg vertrouwen in Adam’s medische kwaliteiten dat ze wist dat hij niemand te kort zou doen, afgeleid of niet. Lana glimlachte in zichzelf en zag in dat hij echt iets voor haar moest voelen om het gesprek desnoods in gezelschap van een derde te voeren. Ze vroeg zich af wat hij nu zou doen – hij was waarschijnlijk naar huis gegaan en verdiepte zich nu in medische vakliteratuur. Ze overwoog of ze hem zou bellen en hem voor het eten uit te nodigen, maar had het lef niet om dat te doen. Hij was waarschijnlijk nog erg boos op haar. Ze kon het maar beter even laten rusten.

______________________________

In werkelijkheid zat Adam naast meneer Walters op het bankje en luisterde naar verhalen over de ‘goeie ouwe tijd’, waar mannen nog mannen waren en een pak op de billen voor de echtgenotes nog de gewoonste zaak van de wereld. Ze ontdekten dat ze veel gemeen hadden, inclusief hun politieke denkbeelden. In het volgende uur hoorde Adam alles over de bewoners van het flatgebouw, toen hele families langs het bankje wandelden en meneer Walters Adam voorstelde als de nieuwe vriend van Lana. Adam vond het niet nodig dit tegen te spreken.

‘Je bent in de verkeerde tijd geboren, jongeman’, zei meneer Walters met een brede grijns en gaf hem een klap op zijn schouder. ‘Ik denk dat ze onderhand wel gekalmeerd moet zijn. Ga maar snel naar haar toe. Je moet ze nooit te lang laten wachten’.

‘Lana zit helemaal niet op mij te wachten. Waarschijnlijk zit ze mijn vroegtijdige vertrek voor te bereiden’.

Meneer Walters moest lachen. ‘Ze weet het zelf nog niet, maar ze is stapelgek op je. Ze heeft nog nooit naar die Ron gekeken zoals ze dat bij jou deed’.

‘Ron is zomaar een vriend…toch?’

‘Geen idee. Ze tut zich altijd wel helemaal op als ze met hem uitgaat. Maar ik heb ze nog nooit iets in de auto zien doen of zelfs maar elkaars hand vasthouden. En hij is nooit langer gebleven dan een uur of elf. En ik kan het weten, want ik ga nooit voor twaalven naar bed en zijn auto is altijd al weg als ik nog even naar het parkeerterrein kijk voor ik mijn bed in stap’.

Adam had zo zijn vraagtekens bij de gewoonten van de oude man, maar zei er verder niets over. Met een stevige handdruk namen de mannen afscheid van elkaar.

___________________________________

Lana trok een roze flanellen pyjama aan met bijpassende pantoffels. Ze deed wat popcorn in de magnetron, schonk zichzelf een cola in en liet zich op de bank neerploffen. Haar billen protesteerden nog maar een beetje, waar ze heel dankbaar voor was. Als ze dat vanmorgen gedaan had, zou ze een hele dans uitgevoerd hebben, lachte ze besmuikt. Het was vreemd hoe Adam in een paar minuten tijd het hele perspectief 180 graden omgedraaid had. Ze hoopte dat hij het haar snel zou vergeven, want ze wilde hem heel graag, onder betere omstandigheden, beter leren kennen.

De deurbel ging. Lana zette de bak met popcorn neer en liep naar de deur. Ze had haar voice mail nog niet afgeluisterd, dus zou het waarschijnlijk Elaine of Ron zijn, of haar broer Karl. Toen ze door het kijkgaatje keek zag ze tot haar verrassing dr. Hayes voor de deur staan. Haar hart ging sneller slaan toen ze zich bedacht dat hij al heel snel terug was om haar te zien!

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Ha!’, Lana gaf Adam een brede glimlach toen hij over de drempel stapte.

Hij was al even verbaasd als zij. ‘Je lacht weer’, zei hij volstrekt overbodig.

‘Ja, ik ben blij dat je besloten hebt om langs te komen’.

‘Echt waar? Ik dacht dat je nog steeds pisnijdig zou zijn’.

‘En ik dacht dat jij kwaad zou zijn’

Adam ging bij de deuropening weg en deed de deur dicht. ‘Je bent er niet op gekleed om de deur uit te gaan; vind je het erg als ik wat te eten laat bezorgen?’

‘Nee. Daar heb ik zelfs trek in. Je kunt hier pizza, shoarma en chinees laten bezorgen. Waar heb je zijn in?’

‘Chinees klinkt wel goed. Maar ik betaal’, riep hij haar na toen ze de keuken inliep om het telefoonboek te halen.

‘Daar heb ik niets op tegen’, lachte ze. Ze sloeg het gele gids gedeelte open bij de Chinese restaurants en gaf hem het boek.

Nadat ze besteld hadden, zaten ze een poosje naast elkaar op de bank en keken naar ‘de leukste thuis’ op de televisie en knabbelden van de popcorn. Toen de reclame begon, pakte Adam de afstandsbediening en deed de televisie uit.

Lana keek verwachtingsvol opzij. Ze had haar mond nog vol popcorn.

‘Ik denk dat ik maar even moet gaan vertellen hoe ik er tegen aan kijk, zeker nu jij even niet is staat bent je mond open te doen’, zei hij met glinsterende ogen.

Ze haalde haar schouders op.

‘Het spijt me dat ik meneer Walters deelgenoot gemaakt heb van ons meningsverschil, maar ik wist niet hoe ik er anders voor kon zorgen dat je zou luisteren naar wat ik te zeggen had’.

Lana begon sneller te kauwen.

‘Maar goed, ik kan me wel voorstellen dat je er vervolgens vandoor gegaan bent. Je zult je wel doodgeschaamd hebben’.

Lana slikte, maar Adam hield snel een handje vol popcorn voor haar mond, dus liet ze zich lachend door hem voeren.

‘Het spijt me dat het pak op je billen je blauwe plekken bezorgd heeft. Ik had niet in de gaten dat ik zo hard sloeg’.

‘Mmpff’, zei Lana.

‘Niet dat je dat niet verdiende, hoor, ik zou het de volgende keer weer zo doen’.

Lana zette grote ogen op. Mmpff, phuh moph!’

Met een glimlach gooide hij het restje popcorn uit zijn hand terug in de bak en ging achterover zitten. ‘Je hebt hier een fauteuil nodig’.

Lana nam een slokje van haar cola. ‘Mag ik nu wat zeggen?’

‘Natuurlijk’

‘Ik zit met heel veel vragen’.

‘Dat is goed. Ik heb alle tijd’.

‘Wat zijn je bedoelingen?’

Adam pakte een handvol met popcorn en deed zijn mond open, maar Lana greep zijn pols en trok deze lachend naar zich toe. ‘Oh nee, daar komt niets van in!’

‘Mijn bedoelingen ten opzichte van wat?’

‘Met mij, natuurlijk’.

‘Dat weet ik niet. Daar heb ik nog helemaal niet aan gedacht. Ik ben een man, weet je nog?’

Lana sloeg haar blik naar het plafond.

‘Dat doe je wel erg vaak’.

‘Dat is omdat je me heel vaak wanhopig maakt. OK, ik zal duidelijker zijn. Ben je van plan om me nog eens over de knie te leggen?’

‘Nee, als jij tenminste geen gevaarlijke dingen meer doet’.

‘En als ik een grote mond tegen je heb?’

‘Dan zet ik ook een grote mond op. Daar ben ik toevallig erg goed in, ook al zeg ik het zelf’.

‘Daarvoor krijg ik geen pak op mijn bips?’

‘Niet als je dat niet wilt’.

‘Jeetje, nee. Natuurlijk wil ik dat niet. Het doet hartstikke zeer!’

‘Ja, maar het is voor de goede zaak’.

‘Nee hoor. Gisteravond heb je me een pak slaag gegeven voor mijn impulsieve gedrag en vanochtend deed ik het meteen al weer’.

‘Toen je me op het werk belde, bedoel je?’

‘Ja. Dus je ziet het, het helpt niets. Het heeft er niet voor gezorgd dat ik het niet weer doe’.

‘Dat is interessant. Maar het veranderd niets aan mijn opvatting dat een flink pak slaag overal verandering in kan aanbrengen. Desalniettemin is het interessant. Dat vindt meneer Walters trouwens ook. Wij hebben nog een hele tijd met elkaar gepraat nadat jij vertrokken was’.

Lana’s mond viel open. ‘Wat heb je?’

Adam negeerde haar reactie en vervolgde, ‘Ik denk dat het niet geholpen heeft omdat je het pak op je billen niet in verband gebracht hebt met wat je misdaan hebt. Een herhaling zou dat op moeten kunnen lossen’.

Lana ging hoofdschuddend tegen hem in, toen de deurbel ging.

‘Gered door de bel’, grapte Adam, hij ging staan en haalde zijn portefeuille te voorschijn. Lana keek even vertwijfeld naar het plafond en liep vervolgens naar de deur.

Ze aten in relatieve stilte en keken naar ‘de wereld draait door’. Toen ze uitgegeten waren bracht Lana de borden naar de keuken. Toen ze terugkwam, zette Adam de televisie weer uit.

‘Wat is er met al die vragen van je gebeurd?’

‘ik denk dat die allemaal wel vervat waren in die ene vraag die ik je gesteld heb…ik had een heleboel argumenten bedacht waarom een pak slaag niet zou kunnen. Ik bedoel, je staat bij mij erg in de belangstelling, op het romantische vlak bedoel ik dan…’ Lana bloosde. ‘Maar niet als een begeleider…snap je wat ik bedoel?’

Adam knikte. ‘Ik begrijp het. Je gaat voor de liefde, niet voor het geweld?’

Nu was het de beurt aan Lana om te knikken.

‘denk je dat we de perfecte relatie kunnen hebben waarin nooit strijd of ruzie is?’

Lana ging rechtop zitten. Dit was niet wat ze bedoelde. ‘Nee, natuurlijk niet’.

‘Wat denk je dan dat er moet gebeuren als we onaardig tegen elkaar gaan doen?’

‘Goed maken?’

‘We zijn beiden behoorlijk koppig, ondanks dat we professionals zijn. Geen van beiden zal de neiging hebben als eerste toe te geven. Ik zie het gebeuren dat we onaardig tegen elkaar gaan doen, vervolgens heel erg onaardig, om elkaar tenslotte te gaan negeren tot één van beiden het niet langer kan houden. Hoe langer we bij elkaar zullen zijn, hoe vaker het zal voorkomen. Ik kan het weten, want mijn ouders hadden beiden sterke persoonlijkheden. Nu spreken ze nauwelijks nog met elkaar en slapen in gescheiden slaapkamers’.

Lana schudde nee. ‘Wij denken over heel veel dingen hetzelfde. Waarom denk je dan dat het zo zal gaan?’

‘Omdat we dat nu al doen. We voelen ons tot elkaar aangetrokken omdat we graag de discussie aan mogen gaan en omdat we graag gelijk hebben. We zijn beiden erg competitief ingesteld. We zijn voorbestemd om elkaar een hak te zetten’.

‘En denk je dat dit niet gebeurd als je toestemming hebt om mij over de knie te leggen?’

‘Ja. We zullen moeten afspreken dat er een is die altijd het laatste woord krijgt. En omdat jij nog steeds de neiging hebt om beslissingen te nemen die nergens op gebaseerd zijn, ben ik diegene’.

‘Net alsof jij nooit beslissingen neemt die nergens op gebaseerd zijn?’

‘Natuurlijk wel. Een jaar geleden deed ik het nog heel regelmatig. Nu zijn het echter uitzonderingen geworden’.

‘Hoe zit het dan met bumper kleven? Is dat ergens op gebaseerd?’

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Nu was het de beurt aan Adam om vertwijfeld omhoog te kijken. ‘Je rijdt nu al een week lang met me mee. Je weet best dat ik normaal gesproken niet te dicht op mijn voorganger hang. Ik hing die middag te dicht achter je om van het parkeerterrein af te komen terwijl het verkeer vast stond. Ik geef toe, dat was niet handig en zoals het lot het wilde, heb ik er behoorlijk voor geboet’.

Lana zuchtte en liet zich in de kussens zakken. ‘Als ik toesta dat jij degene bent die het voor het zeggen heeft, wat wordt ik daar dan beter van? En wat gebeurt er wanneer jij er een puinhoop van maakt? Zou je ook op andere manieren straffen wanneer ik de fout in ga, of blijft het gewoon bij een pak op mijn billen? Waarom is billenkoek hier sowieso een onderdeel van? Als ik ermee instem dat jij het voor het zeggen hebt, zou ik dan niet gewoon kunnen doen wat je van me verlangd? Als je me telkens als ik dat niet doe een pak op mijn bips geeft, dan ben ik net een klein kind, die zelf geen mening heeft en die gestraft wordt als ze een denkbeeldige grens over gaat?

Adam wisselde een blik met haar uit en barstte in lachen uit. ‘Ik ga niet eens proberen om al die vragen te beantwoorden. Ben je het met me eens dat één van ons beiden het voor het zeggen moet krijgen?’

Lana knikte.

‘Ga je ermee akkoord dat ik dat ben?’

Lana knikte nogmaals.

‘Goed, laten we daar vanuit gaan en vanaf daar verder redeneren. Je bent ermee akkoord gegaan dat ik het voor het zeggen heb in deze eh…potentiële relatie, en ik verwacht van je dat je die afspraak respecteert zonder dat ik je ergens voor moet straffen. Mee eens?’

‘Ja, daar ben ik het mee eens’.

‘Mooi zo’, zei Adam en trok haar in zijn armen. Ze smolten samen in een gepassioneerde kus en ze trilde toen hij voorzichtig over haar borsten streelde door de stof van haar flanellen pyjama jasje. Niet lang daarna tilde hij haar op en droeg haar naar de slaapkamer en liet haar op het bed, dat kraakte in al zijn voegen, zakken.

‘Daar moet even naar gekeken worden’, zei hij met een brede grijns. ‘Heb je kruipolie in huis?’

‘In de gangkast’.

‘Ik zal het straks gaan pakken’, zei hij en liet zich boven op haar vallen en begon haar te kietelen tot de tranen in haar ogen stonden. Ze hielpen elkaar om de beurt uit de kleren totdat ze beiden volledig naakt waren. Adam ging staan en trok haar tegen zich aan. Vervolgens deed hij een stapje achteruit en bekeek haar van top tot teen.

‘Je bent ongelofelijk mooi’, zei hij, terwijl hij zijn ogen nogmaals van boven naar beneden liet glijden.

‘Dat ben jij ook’, fluisterde ze terug en liet haar handen vervolgens over zijn harde buikspieren glijden in de richting van zijn grote en stijve lid. ‘Ik heb nog nooit zo’n grote gezien’.

‘Draai je eens om’.

Lana draaide zich om, en hij liet zijn handen over haar rug omlaag glijden om uiteindelijk haar billen te kneden. Hij ging op zijn knieën zitten en gaf een kus op de blauwe plekken op iedere bil. Lana begon te giechelen.

‘Het is al weer over. Je hoeft dat niet te doen’.

‘Mooi’, lachte hij en hij draaide haar weer om. Toen hij zijn gezicht begroef in haar zachte, blonde krulletjes, kreunde ze en liet haar handen door zijn haar glijden.

‘Dit is lekker’, hijgde ze.

‘Ga liggen, snel’. Lana voldeed maar al te graag aan zijn verzoek en hij bracht haar binnen enkele minuten naar een intens orgasme. Ze krabbelde overeind om hem te kunnen verwennen, maar hij duwde haar voorzichtig weer terug, deed een condoom om en legde haar zo neer dat hij bij haar binnen kon dringen.

‘Eh…ik heb dit in geen jaren meegemaakt’, biechtte ze op terwijl ze op haar onderlip beet. Verder vroeg ze zich af hoe hij zo snel aan een condoom kwam, maar ze vroeg er niet naar.

‘Dat geeft niets. Ik heb het wel eens vaker gedaan’.

Lana moest lachen. ‘Ja, hoor!’

Toen drukte hij zich tegen haar aan en gleed voorzichtig bij haar naar binnen, terwijl ze haar rug hol maakte om hem beter te kunnen ontvangen. Toen hij halverwege een barrière voelde, keek hij haar verward aan. ‘Ik dacht dat je dit wel eens eerder gedaan had?’

Lana’s adem stokte. ‘Ja, maar hij was niet half zo groot als jij. Ik ben geen maagd meer’.

‘Ja, dat ben je wel’. Adam trok zich terug en ging op haar liggen en knabbelde aan haar oor. ‘Weet je zeker dat je dit wilt?’

‘Verdomme, ik heb het wel eens eerder gedaan. Ik kan geen maagd meer zijn’.

Ze hoorde hem grinniken. ‘Dan moet hij echt heel klein geschapen geweest zijn’.

Lana gaf hem een stomp op zijn schouder. ‘Ik weet niet waarom ik me erdoor aangesproken voel, maar dat is wel zo’.

‘Ik weet het ook niet. Houd je nog steeds van hem?’

‘Welnee. Ik zat toen nog op de middelbare school. Hij bleek later een enorme eikel te zijn’.

‘OK’. Adam kuste haar in haar hals en zakte vervolgens naar haar borst, waar hij een tepel in zijn mond nam. Zij vergat alles om zich heen, behalve het intense gevoel dat bezit van haar nam. Toen hij weer tussen haar benen lag, liet hij zijn handen onder haar billen glijden en drukte haar tegen zich aan.

‘Ik wil je in me voelen. Alsjeblieft!’, ze schoof recht onder hem en hij schoof met één lange stoot diep in haar.

‘AUW!, schreeuwde Lana, en duwde hem zo hard als ze kon van zich af, maar hij bleef vastbesloten in haar, rekte haar op, waardoor de pijn langzaam verdween.

Hij kuste de tranen uit haar mondhoeken, en begon langzaam te bewegen, voorzichtig op en neer, tot zij in zijn ritme mee begon te bewegen. Toen hij sneller begon te pompen, trok Lana haar knieën op en bleef stil liggen en genoot van de ultieme sensaties die zich in haar lichaam opbouwden. Hij was zo verdomd groot, dacht ze, en toch deed het geen pijn meer. Het was overweldigend, zoals hij bezit had genomen van haar lichaam en geest.

Hij vond haar lippen en liet zijn tong haar mond in glijden. Lana deed haar armen om zijn nek en hield hem stevig vast terwijl ze samen hun orgasme beleefden en hij zich met een luide kreet diep in haar ontlaadde. Toen hij zichzelf tegen haar aan drukte en in kleine cirkeltjes bewoog, schreeuwde ze het uit van genot en voelde ze zichzelf rond hem samenknijpen.

Ze bleven elkaar nog lang strelen tot Adam zich tenslotte met tegenzin van haar af liet rollen en haar tegen zich aan trok.

‘Dank je wel Lana’, zei hij zachtjes. ‘Dit was ongelofelijk. Ik heb nog nooit iets zo zacht en zo nauw gevoeld’.

‘Dank je wel…en ik heb kennelijk nog nooit eerder seks gehad…’

Adam ging rechtop zitten en keek even tussen haar benen. Toen stond hij op, liep naar de badkamer om met een warm en nat washandje terug te keren. ‘Je bloedt’, zei hij en veegde haar voorzichtig schoon.

‘Maar ik ben pas nog ongesteld geweest! Wat is er verdomme…’

‘Het is maagdenbloed, verder niets’.

‘Oh mijn God. Ik was echt nog maagd! Ik kan het bijna niet geloven. Als ik dat aan Elaine vertel…eh, laat maar zitten, dat heb ik niet gezegd…’

Adam glimlachte alleen maar. ‘Ik zal haar in ieder geval niet wijzer maken, jij wel?’

‘Niet? Je deinst er niet voor terug om de grootste kletskous van de buurt te vertellen dat je me een pak op mijn bips gegeven hebt en nu doe je er moeilijk over te vertellen dat je me ontmaagd hebt?’ Lana zag dat hij zijn ogen half dicht kneep toen hij dat hoorde, Zijn mond werd een smal streepje.

‘Je liet me geen andere keus dan Meneer Walters in onze eerdere ruzie te betrekken. Maar ik kan geen argument bedenken waarom ik iemand zou moeten vertellen dat we met elkaar gevreeën hebben’.

‘Oh, is dat zo? En als ik zwanger ben dan? Ga je het dan hebben over de onbevlekte ontvangenis? Of ga je dan verklaren dat het niet van jou is?’

Met een zuinige glimlach, zei hij, ‘Ik heb een condoom gebruikt. Je zult helemaal niet zwanger worden’.

‘Condooms zijn niet 100% veilig’.

‘Ben je niet aan de pil of zoiets?’

‘Nee, daar was helemaal geen reden voor’.

‘Goed, dan is er een kans van één op de miljoen dat je zwanger bent. Mocht dat zo zijn, dan zal ik zeggen dat het van mij is, En dan weet iedereen dat we het gedaan hebben’.

Lana lachte besmuikt en was blij dat ze de discussie gewonnen had. Haar glimlach was een seconde later echter weer helemaal verdwenen, want hij draaide haar op haar buik en gaf haar een harde klap op haar bips.

‘Verdomme!’, gilde Lana en ontworstelde zich aan zijn greep. ‘Ik dacht dat je me niet meer zou slaan!’

‘Dat was gewoon een klein liefdestikje’, legde hij uit en grinnikte om haar verontwaardigde gezichtsuitdrukking. Telkens als jij denkt je als een bijdehandje te moeten opstellen, zal ik je mijn handje laten voelen’. Hij bukte zich om het kussen wat ze naar hem toe slingerde te ontwijken en trok haar tegen zich aan. Hij wreef ruw over haar billen. ‘Je voelt zo lekker! Dit wil ik oneindig vaak meemaken’.

Ze bedreven de liefde opnieuw, ruwe, hongerige liefde en Adam sloeg haar meer dan eens op haar billen. Lana was te ver heen om zich er druk over te maken en beleefde meerdere orgasmen die haar uitputten. Ze viel tenslotte in slaap tegen zijn brede warme borst en droomde dat ze getrouwd waren en dat hij haar iedere morgen een pak op haar billen gaf om wakker te worden.

Later die avond ging bij Lana de telefoon toen ze net onder de douche vandaan kwam. Ze haastte zich om hem op te pakken en strekte zich ver voorover over het bed om hem op te kunnen pakken. Toen ze op het knopje van de draadloze handset drukte om op te nemen, gleed het toestel uit haar natte hand en viel op de grond.

‘Even wachten!’, riep ze, terwijl ze over het bed, dat luid kraakte in zijn voegen, kroop. Ik moet toch eens naar dat bed laten kijken, dacht ze, terwijl ze de telefoon van de vloer viste. ‘Hallo?’

‘Lana?’

Haar hart sloeg een slag over. ‘Dr. Hayes?’

‘Bel ik op een slecht moment?’

Ze plofte op het bed neer, dat luid protesteerde. ‘Eh…Nee!’ Ja, maar alles was eigenlijk een slecht moment na wat ze vanavond allemaal doorgemaakt had, mompelde ze in zichzelf.

‘Ben je alleen? Kan ik even met je praten?’

Lana zuchtte hoorbaar terwijl haar gedachten heen en weer slingerden tussen met hem willen praten en ophangen en haar hoofd onder de dekens verstoppen. ‘Ja, ik ben alleen, Adam. Ik stond onder de douche toen je belde en ik moest me haastten om op tijd de telefoon op te nemen en mijn bed kraakte flink toen ik er op sprong en ik liet de telefoon uit mijn handen vallen en…ach…laat maar’.

‘Lana’, begon jij, ‘Ik vraag me af of er een redelijke verklaring te vinden is voor wat er vanavond in het restaurant allemaal gebeurde?’ Verdomme!

‘Eh…’ Ze wist niets te zeggen, ook al had ze deze onvermijdelijke confrontatie al verschillende keren in haar hoofd geoefend had sinds ze thuis was. Het bleef zo lang stil dat ze zich afvroeg of ze nog wel verbinding hadden.

‘Lana?’

‘Eh.. het…het spijt me’.

‘Ik had nooit gedacht dat je laf zou zijn’. Terwijl ze in elkaar kromp trok ze de handdoek steviger om zich heen. ‘Ik dacht dat we elkaar inmiddels redelijk goed kenden. Ik heb je dapper gezien, ik heb je vol mededogen gezien, ik heb je toegewijd en hard zien werken’.

‘Eh..bedankt’, mompelde ze.

‘Maar wat zag ik vanavond, verdomme?’

Lana kon zijn zware, regelmatige ademhaling horen, terwijl zij koortsachtig een reden probeerde te bedenken waarom ze er vandoor gegaan was. Er schoot haar niets te binnen behalve dat zich nu aan de telefoon moest verantwoorden, terwijl ze erop gerekend had dit niet eerder dan maandagmorgen op het werk te hoeven doen. ‘Adam, hoe kom je aan mijn privénummer? Je bent toch niet op de kliniek, of wel?’

‘Nee. Ik herinner het me nog van toen ik je de laatste keer thuis moest bellen. Ik heb een fotografisch geheugen voor getallen. Waarom ben je er in het restaurant zo vandoor gegaan?’

Hem proberen af te leiden werkte kennelijk niet, maar ze probeerde het speels nog een keer, ‘Heet dit niet inbreuk op de privacy plegen?’

‘Ja. Waarom ben je er vandoor gegaan?’

‘Misschien moet ik een klacht indienen in het kader van de wet op de persoonsbescherming’.

‘Misschien zou ik je een pak op je bips moeten geven zodat je dagenlang niet kunt zitten. Hoe klinkt dat?’

Met een huivering van opwinding, zuchtte Lana. ‘OK…ik ben er vandoor gegaan omdat ik me te veel schaamde om te blijven’.

‘Oh…ik begrijp het. Jammer genoeg had ik die mogelijkheid niet. Nee, ik had geen andere keus dan daar te blijven en me door het personeel zo goed en kwaad als het ging schoon te laten maken. Ik moest toekijken hoe je vriendje zijn verontschuldigingen voor je maakte. Ik moest mijn zus naar huis brengen en precies aan haar uitleggen waar ik jou van kende. Ik moest…’

‘Het spijt me verschrikkelijk, Adam’, onderbrak ze hem.

‘Besef je je wel dat dit al de vierde of de vijfde keer is dat ik je het liefst met een pingpongbatje een pak op je broek wilde geven en dat we elkaar nog maar een maand kennen?’

‘Wat?’, vroeg ze scherp, haar eigen stem klonk als die van een buitenaards wezen in haar oren.

‘Ik heb tenminste een gratis diner gehad’.

Lana moest zich beheersen om niet in een nerveus gegiechel uit te barsten. ‘Dat is mooi’. Toen hij een poosje stil bleef, vervolgde ze, ‘Kijk, ik was heus niet van plan om er zo vandoor te gaan. Ik wilde alleen maar naar de damestoiletten, toen ik naar de voordeur getrokken werd. Het spijt me Adam, het spijt me echt!’

‘Je bent erg impulsief. Op een gevaarlijke manier.’

Lana haar nekharen gingen overeind staan en alle schuldgevoelens verdwenen als sneeuw voor de zon. Langzaam herhaalde ze, ‘Gevaarlijk? Waar haalt u het lef vandaan om dat te concluderen. We kennen elkaar nog maar een maand’.

‘Ik weet waar je woont, hoor!’ Lana ging rechtop zitten en trok de handdoek nog strakker.

‘En wat bedoel je daarmee?’

‘Als je morgenavond niet weer met je vriendje de hort opgaat, dan zou ik graag bij je langs komen. Ik neem uiteraard wat te eten mee’.

‘Hij is mijn vriendje niet’, zei ze, ‘hij is gewoon een vriend’.

‘Net als Elaine?’

‘Ja maar dan een mannelijke variant’.

‘OK’. Hij schraapte zijn keel. ‘Ga je mijn laatste vraag nog beantwoorden of blijf je rookgordijnen optrekken?’

‘Waarom zou je hier langs willen komen?’, haar hartslag ging omhoog van boosheid. ‘Je hebt mijn excuses niet aanvaard en je zei dat ik gevaarlijk was’.

‘Om een rekening te vereffenen’. Lana haar mond viel open.

‘Nou moet je eens goed luisteren, ik heb al je impertinente vragen beantwoord en ik heb daar niets meer aan toe te voegen. Wat er in het restaurant gebeurd is, was een ongeluk! Het was niet met voorbedachte rade dat ik je met eten besmeurd heb’.

‘Oh, dat het een ongeluk was, geloof ik wel. Ik heb daar nooit een probleem van gemaakt. Het gaat me er meer om dat je gedrag en je impulsiviteit een beetje bijgestuurd moet worden, voordat je jezelf of onschuldige passanten wat aandoet’.

‘Ik denk dat dat helemaal niet nodig is. Ik ben alleen maar naar huis gegaan, hoe kan ik daar nu iemand schade mee berokkenen?’

‘Je bent Steven ook achterna gerend in dat steegje. Je hebt de medicatie van Gena geïnhaleerd. Je hebt mijn auto beschadigd.

‘Ik heb je auto helemaal niet beschadigd, dat heb je zelf gedaan!’

‘Misschien. En de andere dingen die ik opnoemde?’

‘Ik heb nooit iemand tekort gedaan! Ik heb nooit iemand anders dan mezelf in gevaar gebracht…’

‘Laat ik het zo zeggen’, zei hij langzaam met een strenge ondertoon, ‘wil je maandag weer aan het werk?’

Lana gilde het uit, ‘Heb het lef eens!’

‘Ik heb al heel veel redenen om je de laan uit te sturen’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Dat is niet eerlijk’, protesteerde Lana, ‘je deed voorkomen dat die incidenten afgedaan waren en nu begin je er weer over!’

‘Ik begin er alleen maar over om je te laten zien dat je gedrag ertoe kan leiden dat je jezelf in gevaar brengt. En over eerlijkheid gesproken, hoe eerlijk is het om een impulsieve verpleegkundige de leiding te geven over het wel en wee van een groep kwetsbare patiënten?’

‘Ik heb mijn patiënten nog nooit anders dan op een uiterst professionele wijze behandeld! Ik heb mijn werk altijd met trots uitgevoerd, ik heb altijd mijn best gedaan om een goede verpleegkundige te zijn, en nu voel ik me door uw toedoen als een…als een…’ Tot haar eigen afschuw barstte ze in tranen van boze frustratie uit.

‘Verdomme! Lana, het spijt me…’ De lijn werd dood en Lana hing op. Ze had genoeg gehoord. Ze trok de stekker eruit, deed haar handen voor haar gezicht en liet de tranen de vrije loop.

Toen ze uiteindelijk er in slaagde haar emoties onder controle te krijgen, waste ze haar gezicht, deed haar ochtendjas aan en schok zichzelf een glas witte wijn in. Ze ging met opgetrokken benen op de bank zitten en liet zijn woorden weer door haar heen gaan, en probeerde er een objectief oordeel over te vellen. Wat bedoelde hij toen hij zei dat hij een rekening wilde vereffenen? Was ze inderdaad zo gevaarlijk impulsief? Zou ze uiteindelijk wel een patiënt in gevaar kunnen brengen? Haar boosheid zakte langzaam weg, toen ze serieus naar haar eigen aandeel keek; hoe zou haar gedrag door anderen beoordeeld worden? Elaine had haar nooit veroordeeld, behalve dat ze wel eens gezegd heeft dat ze niet zo emotioneel betrokken moest raken. De vorige geneesheer directeur, een vriendelijk man die vlak voor zijn pensioen stond, heeft nooit een probleem gehad met haar werk, haar oordeel en met de dingen die ze deed. Hij had er geen aandacht aan besteed als Lana bepaalde dingen anders oploste als anderen. Maar nogmaals, het enige wat hem interesseerde was hoe de patiënten behandeld werden, hij was eigenlijk helemaal niet zo’n manager.

De deurbel wekte Lana uit haar overpeinzingen. Toen ze door het kijkgaatje in de deur keek, was ze eigenlijk helemaal niet verbaasd toen ze dr. Hayes zag staan. Hij was een volhouder, dat moest ze hem nageven. Toen ze naar de deurklink greep zag ze hoe haar hand trilde. Was ze dan zo zenuwachtig? Bang? Waarschijnlijk was het meer gene. De deurbel klonk nogmaals en aarzelend deed ze de deur open.

Adam stapte binnen, deed de deur achter zich dicht en nam haar in zijn armen. Totaal verrast deed ze een zwakke poging om zich te verzetten, maar hij hield haar stevig om haar middel en wreef met zijn gezicht langs haar hals door haar nog natte haar. ‘Gaat het? Mmmmmm. Je ruikt lekker’.

Lana giechelde, en voelde nog veel meer gene dan ze deed toen hij haar dreigde over de knie te zullen leggen. ‘Het gaat wel, dank je’. Jezus, wat voelde dat goed om door hem omhelst te worden. Zijn biceps voelde als met zijde bedekt staal tegen haar schouders. Ze wilde dat hij nooit meer losliet.

Adam wreef even zachtjes over haar rug en liet haar vervolgens los en liet zijn arm langs die van haar glijden tot hun handen elkaar ontmoetten. Zelfs door de stof van haar ochtendjas heen zond de zachte aanraking een elektrische spanning door haar lichaam, die zich tot in haar tenen liet voelen. Hij trok haar mee naar de bank, ging zitten en klopte op het kussen naast zich. Lana ging zitten.

‘Laat ik even iets heel duidelijk stellen’. Hij hield haar hand vast terwijl hij tegen haar sprak, en wreef zachtjes met zijn duim over haar handpalm. Ze voelde hoe ze licht in haar hoofd werd; haar hart ging in haar borstkas tekeer en haar lippen werden droog. Ze liet haar tong erover glijden. Zijn blik gleed naar haar mond en bleef daar hangen toen haar tong over haar lippen gleed.

‘OK, ik doe alles wat je wilt, Adam’, dacht ze. Als je maar niet ophoudt met te doen wat je momenteel met me doet.

‘Ik had absoluut niet de bedoeling om een ander beeld van je te schetsen dan die van een hardwerkende, toegewijde professional…’ Hij wachtte even en fronste zijn wenkbrauwen. ‘Als dat ingestudeerd klonk, dan is dat maar zo, Lana, maar ik meende ieder woord van wat ik zei’.

‘Nee, je had eerder gelijk in wat je zei. Ik heb er steeds aan moeten denken sinds onze telefonische verbinding verbroken werd…ik bedoel…sinds ik opgehangen heb. Ik denk dat je gelijk hebt’. Ze concentreerde zich op zijn handen, die haar vingers nu aan het masseren waren. ‘Ik ben af en toe roekeloos. Ik ben een gevaar voor mezelf. Het is slechts een kwestie van tijd voor ik iets doe wat…’

‘Houd op’, zei hij bars ‘en luister naar me’.

Lana richtte haar blik naar hem op.

‘Je neemt af en toe wat teveel risico’s. Ik maak me daar zorgen over en wil je graag helpen dat voortaan achterwege te laten. Maar ik weet, en jij doet dat ook, dat je nooit iets zult doen, zelfs niet impulsief, dat iemand anders zou kunnen schaden. Het spijt me dat ik gedreigd heb je te zullen ontslaan. Daar had ik het recht helemaal niet toe. Je had gelijk, ik had geen ouwe koeien uit de sloot moeten halen. Als ik werkelijk het idee had dat je een gevaar zou zijn voor onze patiënten, dan had ik je weken geleden al ontslagen hebben, ongeacht wat ik persoonlijk voor je voel’.

‘Wat voel je dan persoonlijk voor me’, hield ze zich een beetje van de domme, terwijl ze weer naar hun handen keek.

‘Ik voel…telkens dat ik je wil beschermen. Ik maak me druk over hoe het met je gaat. Heel erg’. Hij liet zich met een diepe zucht achterover zakken en liet haar hand los. ‘Ik weet het, je bent een volwassen vrouw, je bent onafhankelijk en je bent slim genoeg om voor jezelf te kunnen zorgen. Ik heb dus geen idee hoe ik aan dat gevoel kom; het is net of ik door een soort oerinstinct gedreven wordt. Ik heb nog nooit eerder zoiets gevoeld’.

‘Oh’. Lana kon haar oren niet geloven dat het ijskonijn zijn gevoelens zo voor haar etaleerde. ‘Wauw’. Het was de tweede keer die avond dat hij haar sprakeloos gelaten had, iets wat haar normaal gesproken niet zo snel overkwam.

Van de wijs gebracht stond ze op en bood hem wat te drinken aan.

Hij keek haar met een flauwe glimlach aan en pakte haar weer bij haar hand. ‘Eerst even wat anders’, zei hij en met een kort rukje trok hij haar over zijn schoot. Instinctief draaide ze zich onmiddellijk op haar zij, bracht haar elleboog in de richting van zijn kin, en stopte op het moment dat ze zich realiseerde waar ze mee bezig was. Ze zag in een flits verbazing in zijn blik verschijnen voordat hij haar neerdrukte en haar stevig met zijn hand op haar rug vast klemde. Toen begon hij haar ochtendjas omhoog te schuiven.

‘Nee!”, schreeuwde ze, terwijl ze flink tegenstribbelde. ‘Alsjeblieft! Laat me los! Ik heb er niets onder aan!’

Met een ongeduldige zucht liet Adam haar los en ze deinsde terug, terwijl ze haar badjas stevig om zich heen trok.

‘Ik zal je integriteit respecteren’, zei hij en wees in de richting van de slaapkamer. ‘Ga je aankleden’.

Lana was stomverbaasd over zijn nonchalante houding. ‘Nee! In bedoel, ik wil niet dat…dat je me een pak op mijn billen geeft!’

‘Heb ik je een keus gelaten?’

Lana sloeg haar blik omhoog. ‘Dit gebeurd niet echt’.

‘Ik herinner me dat ik dat ook dacht toen ik onder de spaghetti zat’. Zijn lippen vormden een dunne glimlach, maar de humor bereikte zijn ogen niet. ‘Maar dit is omdat je er achteraf vandoor ging. Daar geef ik je een pak slaag voor. En nu ga je je aankleden en anders kom je met je blote bips over mijn knie liggen. De keus is aan jou’.

Ze geloofde dat hij het meende. Ze draaide zich om en haastte zich naar de slaapkamer, deed de deur dicht en draaide deze op slot. Ze leunde achterover tegen de deur en was achter adem van de adrenaline. Ze hoorde hem roepen, ‘Je hebt vijf minuten de tijd’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Mijn hemel, hij meent het serieus! Alle fantasieën die ze had dat ze over zijn knie zou liggen waren als sneeuw voor de zon verdwenen nu hij vastbesloten was haar een pak op haar billen te geven, desnoods op haar blote billen.

Geen sprake van! Wat als ze de deur op slot zou laten? Nee, hij was koppig genoeg om haar te komen halen – ze achtte hem is staat om de deur in te trappen!

Hij wist echter niet dat ze nog een mogelijkheid had. Ze kon terugvallen op zelfverdediging? In paniek besloot ze haar kleding daar op aan te passen. Ze rukte haar kleding la open en greep een satijnen broekje, trainingsbroek en een T-shirt zonder zich er druk over te maken of het wel bij elkaar paste of niet.

Ze bereidde haar aanval voor. Ze kon hem een vuistslag geven of hem gewoon in zijn kruis trappen als hij zijn handen naar haar uit zou steken. Nee, ze wilde dat hij zou stoppen, maar wilde hem niet ernstig bezeren. Een trap tegen zijn borstkas – nee, dat zou niet kunnen met zijn volle maag. Een elleboog in zijn ribben, ja dat zou goed aankomen. Maar wat als hij kwaad zou worden? Hij is een kolos van een man, bedacht ze zich, zou hij zich dan als een gewond en boos wild dier gedragen? Ze kende wel een paar grepen waarmee ze hem onder controle zou kunnen houden, maar dacht dat ze niet dicht genoeg bij hem zou kunnen komen om ze toe te passen.

Verdomme! De enige manier waarop ze hem tegen zou kunnen houden, was door hem pijn t e doen. Ze had geleerd om een paar klappen uit te delen om iemand uit te schakelen om er daarna als de bliksem vandoor te gaan. Ze had geleerd om iemand die een stuk groter was dan zij uit te schakelen door een meegaande beweging te maken om vervolgens op het juiste moment onverwacht toe te kunnen slaan. Ze had ook geleerd om met verschillende technieken haar tegenstander definitief uit te schakelen, maar dat was in deze situatie niet passend. Ze wilde dat ze destijds op judo gegaan was in plaats van op Taekwondo. Vier jaar hard trainen hadden haar de zwarte band opgeleverd, en nu was ze overgeleverd aan de genade van een gesjeesde dokter – hoewel hij eigenlijk niet eens een tegenstander was. Hij wilde haar leren dat ze minder impulsief moest zijn en zichzelf niet in gevaar mocht brengen, zei hij, of iets in die trant.

‘Nog één minuut!’ Adam’s stem galmde door de hal en zorgde dat haar hart weer op hol sloeg.

Ze had eigenlijk helmaal geen keus dan hem zijn gang maar te laten gaan. Het zou waarschijnlijk zeer doen, maar deed het sparren in de sportschool ook. Daar kon ze wel tegen.

Ze haalde een paar keer diep adem om wat te kalmeren, opende de slaapkamerdeur en liep naar de woonkamer.

Adam keek verwachtingsvol naar haar op maar bleef zitten.

‘Ik ben klaar’, mompelde ze terwijl ze hem behoedzaam benaderde. ‘Tenzij je natuurlijk hebt besloten af te zien van dit belachelijke plan’.

Een wenkbrauw schoot omhoog. ‘We zullen zien hoe belachelijk het is’, antwoordde hij, en klopte op zijn bovenbeen. ‘Als je het niet in kunt houden, mag je best lachen hoor’.

Lana moest glimlachen of ze wilde of niet. Het was misschien wel de meest vreemde situatie die ze ooit meegemaakt had. Hij pakte haar hand en trok haar over zijn schoot en deed haar broek tot halverwege haar dijen omlaag. De kleuren schoten naar haar wangen toen ze zich voorstelde hoe hij naar haar met haar onderbroekje bedekte billen keek. Ze voelde een onaangename sensatie in haar buik, of was het toch verlangen wat ze voelde? Stel je niet aan, hield ze zichzelf voor, hij is een dokter; hij heeft waarschijnlijk al honderden blote billen gezien, wat deden die ene in een satijnen broekje er dan nog toe? Ze maakte bijna een luchtsprong toen hij zijn hand over de rondingen van haar bips liet glijden, hij streelde haar zachtjes.

‘Erg mooi’, zei hij.

‘Waar is de professionele instelling gebleven?’, vroeg ze, terwijl ze een kussen van de bank pakte en deze onder haar kin propte.

‘Dit heeft niets met het werk te maken. Het is persoonlijk. Heel erg persoonlijk’. Vervolgens zette hij zijn been over haar knieholten heen. Ze voelde hoe zijn gewicht op haar rug drukte.

‘Je hoeft me niet zo vast te houden’.

‘Zo denk je er nu misschien over’, begon hij, maar hij had geen reden om zijn zin af te maken. Na drie flinke kletsen met zijn blote hand probeerde ze geschokt overeind te komen, maar werd stevig op haar plaats gehouden door de arm op haar rug.

‘Stop!”, gilde ze, hevig tegenstribbelend, maar de klappen bleven neerdalen en zetten haar huid in brand zoals ze nog nooit eerder meegemaakt had. ‘NEE!”, schreeuwde ze, en kneep in zijn been.

Zijn hand concentreerde zich vervolgens op één en dezelfde plek op het midden van haar rechterbil, de pijn met iedere klap verder opbouwend. Lana vloekte en schopte met haar benen en beukte gedurende de volgende tien klappen met haar vuisten tegen zijn kuit.

Adam pauzeerde even. ‘Dit is niet wat ik in gedachten had. Op deze manier weet ik niet wie wie nu pijn doet’.

Lana hield op met hem te slaan. ‘Mooi! Had je dan verwacht dat ik hier stil zou blijven liggen en niets zou doen? Het doet zeer!’

‘Waarom huil je niet gewoon? Dat zou een hele normale reactie zijn op een pak op je bips’.

‘Waarom laat je me niet opstaan, dan maken we er een gelijkspel van?’

‘Hoe leer je dan dat je jezelf niet in gevaar mag brengen?’

‘Ik zal proberen dat niet te doen, als jij beloofd dit nooit weer te doen!’

Adam grijnsde en wreef over haar brandende en tintelende billen. ‘Geef me je hand’.

‘Nee!’ Lana duwde haar hand onder haar borst.

‘Je wilt toch niet werkelijk dat ik mijn hand daar naartoe breng om je te pakken, of wel?’

Ze werd zo rood als een biet toen ze zich realiseerde dat ze geen BH droeg. Ze schudde haar hoofd en stak haar hand naar achter. Hij pakte haar hand en drukte deze op haar rug. Lana haalde diep adem en spande iedere spier van haar lichaam.

Hij moet alle kracht die hij in zich had in de volgende twintig kletsen gelegd hebben, dacht ze toen hij haar een paar minuten later losliet. Ze sprong omhoog, trok haar broek omhoog en keek hem aan, haar handen wreven over haar billen en haar ogen schoten vuur.

‘Dat was verschrikkelijk! Hoe kon je dat doen?’

Adam stond op en stak zijn armen naar haar uit.

‘Kom niet bij me in de buurt! Ik haat je!”

Hij deed net alsof hij haar niet hoorde en stapte op haar af en sloeg zijn armen om haar heen.

‘Niet doen!’. Ze duwde zwakjes tegen zijn borst, maar hij hield haar vast en klopte op haar rug totdat ze uiteindelijk toegaf en ontspande, terwijl de tranen opwelden. Ze voelde zich overmand door zijn kracht en voelde plotseling een kalmte over zich komen. Ze duwde haar gezicht in de stof van zijn overhemd en slaakte een zucht van verlichting.

‘Het spijt me Lana…’, fluisterde hij. ‘Het spijt me dat ik je pijn heb gedaan, maar ik wil dat je je dit herinnert op het moment dat je de volgende keer weer op het punt staat domme dingen te doen. Denk daar maar eens over na’. Zijn diepe serene stem had een kalmerende werking op haar.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Adam leidde haar zachtjes naar de bank en ging zitten terwijl hij haar nog steeds in zijn armen hield. ‘Nou ja, denk er later nog maar eens over na, dan’. Hij hield haar een hele poos beet, terwijl de pijn langzaam verminderde en haar borsten pijn begonnen te doen omdat hij haar zo stijf tegen zich aan drukte. Toen hij een kusje op haar voorhoofd drukte, tilde zij haar hoofd op zodat haar lippen de zijne konden ontmoeten.

‘Heb je geen verdovend middeltje bij je?’, vroeg ze met een ondeugende blik.

Adam glimlachte. ‘Als dat zo was dan zou ik het nu op mijn rechterhand gebruiken. De verdoving raakt uitgewerkt’.

Lana gaf hem een por in zijn zij.

Hij trok haar tegen zich aan. ‘Hee! Ik heb al één van mijn ribben afgestaan, laat de anderen met rust’.

De rib van Adam’, dacht Lana en ze barstte in lachen uit, ondanks de langzaam wegtrekkende pijn. ‘Dat was niet leuk’.

‘Ja, maar je moest er wel om lachen’.

Toen schoot Lana te binnen wat hij eerder gezegd had en fronste haar wenkbrauwen, ‘Heb je me echt zo hard geslagen dat je nu een zere hand hebt?’

‘Nee, hij tintelt alleen maar, maar ik zal de volgende keer iets anders moeten bedenken. Heb je toevallig een houten haarborstel?’

Met een verontwaardigde kreet duwde ze hem van zich af, en zag de brede grijns op zijn gezicht. ‘Als ik er een had, zou ik je er mee om je oren slaan’.

‘Een houten lepel dan?’ Hij ging rechtop zitten en keek in de richting van de keuken. Ze pakte hem beet om hem tegen te houden.

‘Je blijft uit mijn keuken vandaan’, lachte ze.

Adam wachtte even en keek bedachtzaam. ‘Ik denk dat ik nu begrijp waarom je achter Steven aangerend bent’.

‘Echt waar?’, haar glimlach verdween. Ze wist niet of hij het serieus meende of niet.

‘Ja, ik kwam er achter vlak nadat je me bijna met je kin knock-out geslagen had. Het is overduidelijk dat je aan zelfverdediging doet, dus ik denk dat je geen enkele reden had om bang voor hem te zijn, of wel?’

Lana glimlachte en bloosde een beetje terwijl ze zijn hand pakte en hem meetrok naar de hal. De muren waren bedekt met diploma’s en Taekwondo banden.

‘Heel indrukwekkend’.

Lana keek hem aan en zag dat hij het meende. Met een glimlach zei ze, ‘Dank je. Kan ik wat te drinken voor je inschenken?’

Ze bleven nog een uurtje zitten kletsen, voor Adam aanstalten maakte om naar huis te gaan. Hoe graag ze ook wilde dat hij zou blijven, Lana protesteerde niet toen ze met een dikke knuffel afscheid namen en zij de deur achter hem dicht deed. Ze ging opgekruld op de bank zitten en dacht eraan hoe sterk hij in de afgelopen weken veranderd was. Hij was niet meer de rechtlijnige, egoïstische perfectionist, die ze in het begin dacht dat hij was, maar eerlijk, redelijk en betrokken. Aan de andere kant was hij misschien ook helemaal niet veranderd, maar was zij anders tegen hem aan gaan kijken.

Hij had haar verteld dat zijn vader directeur van een grote onderneming was en dat hij wilde dat zijn zoon ook het bedrijfsleven in zou gaan om daar carrière te maken. Hoewel Adam het grootste deel van zijn jeugd in een groot landhuis op het platteland gewoond had, waren ze toen hij veertien was naar een appartement in de stad verhuisd. Adam had een hekel aan de middelbare school waar hij toen naar toe moest omdat hij zijn oude school en zijn vrienden erg miste. Deze actie had een gat tussen vader en zoon geslagen die nooit meer gedicht was. De vader van Adam had altijd moeilijk gedaan over zijn wens om dokter te worden en had de financiële kraan dichtgedraaid toen hij medicijnen was gaan studeren. Hij werkte ’s avonds als portier in een hotel om zijn studie te kunnen betalen. De enige hulp die hij accepteerde was die van zijn moeder, die zelf een aardig bedrag geërfd had. Zijn zuster was echter wel het familiebedrijf ingestapt en had het inmiddels tot adjunct directeur geschopt.

Lana bedacht zich dat Adam op een voorverwarmde stoel terecht had kunnen komen, maar besloten had om zijn eigen weg te volgen. Het was om grote bewondering voor te hebben en ze moest toegeven dat ze heel anders naar hem was gaan kijken. Zijn voorkeur voor billenkoek was daarentegen een tegenvaller. Haar bips begon bij de gedachte al te tintelen, maar de herinnering aan het pak slaag werd al verdrongen door zijn zorgzame gedrag achteraf, zijn openheid en de manier waarop hij haar tegen zich aangedrukt hield toen ze met elkaar praatten. Ze voelde zich nu vredig, veilig en gelukkig zoals dat sinds haar jeugd niet meer voorgevallen was.

Lana herinnerde zich opeens de opmerking dat hij iets anders dan zijn hand zou gebruiken als hij haar weer een pak op haar billen moest geven. Een keer was wat haar betreft meer dan genoeg geweest; zou hij dit telkens van plan zijn als ze iets impulsiefs gedaan had? Wat zou hij doen als ze andere dingen deed die zijn goedkeuring niet weg konden dragen of waarvan hij dacht dat ze haar in gevaar zouden brengen? Wat als hij weer over haar eetgewoonten zou beginnen? Welke rol zag hij voor zichzelf in haar leven? Geliefde? Begeleider? Beide? Ze onderdrukte de neiging hem te bellen en hem deze beschamende vragen te stellen, zette de televisie aan en viel niet lang daarna in slaap. Ze droomde dat hij haar betrapte op het eten van een groot bord patat met mayonaise en haar vervolgens een pak slaag gaf met haar zwarte riem.