Toegevoegd op by admin

Redenen voor een spanking

Zo veel mensen, zo veel redenen voor een spanking. Toch zijn er enkele veelvoorkomende redenen waarom iemand een goed pak slaag kan krijgen. We sommen deze hier even op. Misschien ken jij nog een andere reden, maar in elk geval zijn dit de meest voorkomende.

Straf

De eerste reden waarom iemand een spanking kan verdienen, is natuurlijk als straf. Je bent de afspraken niet nagekomen, dus staat je nu een flink pak slaag te wachten.

Hier horen vaak rituelen bij. Misschien moet je eerst even in de hoek gaan staan, misschien moet je je helemaal uitkleden, tot je naakt bent, misschien moet je knielen of jezelf aanbieden. Rituelen zijn vaak een onderdeel van de straf die de ervaring sterker maken en die ervoor zorgen dat de boodschap goed doordringt. Rituelen werken het beste als ze op jullie afzonderlijke situatie worden toegespitst. Voor de ene doet in de hoek staan helemaal niets, voor de ander is het net een mooi moment om even tot rust te komen en stil te staan bij de reden van de straf. Ook de preek kan hieraan bijdragen: er wordt uitgebreid uit de doeken gedaan waarom je straf verdiend hebt en wat je een volgende keer moet doen om te voorkomen dat je opnieuw in deze situatie belandt.

Vaak zijn spankees opgelucht als de preek voorbij is en het pak slaag eindelijk begint. Meestal duurt dat echter niet lang. Bij straf wordt namelijk de opwarming nogal eens overgeslagen. Of misschien heb je geluk en krijg je toch eerst een opwarming voor het echte werk begint, omdat je billen dan meer kunnen hebben en de D dus langer en harder kan blijven doorslaan dan zonder een opwarming het geval was geweest.

In elk geval is het de bedoeling dat straf doordringt. De ene keer is daar meer voor nodig dan de andere keer. Vaak is de straf pas afgelopen als de D zich ervan verzekerd heeft dat de spankee minstens een paar dagen lang niet comfortabel zal kunnen zitten. Maar soms is een spankee al in tranen nog voor het pak slaag begint en dient de pijn vooral om te zorgen dat ze het zichzelf ook kan vergeven, door eerst boete te doen. Dit kan een erg katholiek idee lijken, maar bij oprecht berouw werkt het wel. Het pak slaag sluit het af, daarna kun je weer verder. Hoe hard of hoe zacht is niet waar het om draait. Dat de boodschap doordringt en het gedrag niet herhaald wordt, dat is het belangrijkste doel van een strafspanking.

De nazorg is dan ook erg belangrijk. De D moet de spankee troosten, haar laten weten dat alles nu weer goed is en dat ze weer verder kunnen. Eventueel met een extra waarschuwing (begeleid door een gemeen kneepje in de nu uiterst pijnlijke billen, grmbl) om het écht niet meer te doen. Wat de spankee uiteraard zal beloven. Tot ze het de volgende keer opnieuw doet. Fouten maken is nu eenmaal menselijk! 😉

Funishment

Échte straf is best heftig. En als die zijn doel bereikt, dan zul je die ook niet elke week of zelfs maar elke maand willen. Toch kan het zijn dat het idee van straf je aanspreekt, maar dan misschien gewoon niet omwille van een echt serieuze reden of ernstige overtreding. Als je regelmatig “vergeet” je rekeningen te betalen, dan zal dat op den duur namelijk meer gevolgen krijgen dan enkel een strafspanking.

Maar in plaats van een echte “punishment” kun je misschien wel een “funishment” proberen te verdienen. Dat is “straf”, maar tussen aanhalingstekens. De D is niet écht boos, maar zal je wel een preek geven. Al verwacht hij wellicht niet van de spankee dat ze belooft het nooit meer te doen, omdat hij het (niet zo?) stiekem zelf ook grappig vindt.

Funishments kunnen worden uitgelokt door te bratten. Als dat binnen jullie dynamiek past, dan kan dit een hele leuke vorm van ontlading zijn. Soms gebeurt het zelfs dat de spankee lachend over de knie ligt, terwijl de D even hard slaat als hij lacht. Funishment is, zoals de naam het zegt, fun. Het is voor allebei leuk, maar daarom wordt er niet minder hard geslagen …

Maintenance

Soms is de reden voor een spanking gewoon om te zorgen dat er geen reden voor een spanking zal komen. Af en toe is een pak slaag gewoon even nodig. De D wil dan vermijden dat de spankee bewust straf gaat opzoeken door opzettelijk regels te overtreden. Daarom kan er afgesproken worden dat ze sowieso elke week of elke twee weken of elke maand of … een goed pak slaag krijgt “om haar scherp te houden”.

Een maintenance spanking verloopt meestal zoals straf, inclusief rituelen, maar zonder preek, want de spankee heeft niets verkeerd gedaan. Dit pak slaag is een bevestiging van de machtsverhoudingen in de relatie. Dit kan oneerlijk lijken, want de spankee heeft niets verkeerd gedaan, waarom krijgt ze dan toch een pak slaag? Het antwoord is simpel: omdat het haar goed doet en ze dit zelf ook weet. Een pak slaag kan een cathartisch effect hebben, waardoor je hoofd achteraf leger voelt en je beter in je vel zit. Een maintenance spanking kan dus voor beide partijen een voordelig effect hebben: voor de D omdat de spankee niet in de verleiding komt om zich te misdragen om straf uit te lokken en voor de spankee omdat ze tijdens het pak slaag allemaal leuke stofjes aanmaakt die ervoor zorgen dat ze zich beter in haar vel zal voelen.

Preventief

Net als een maintenance spanking moet een preventieve spanking ervoor zorgen dat er geen straf komt. Het grootste verschil is dat een maintenance spanking op regelmatige basis wordt gegeven en een preventieve spanking enkel als daar aanleiding toe is. Aanleiding? Maar het is toch om straf te vermijden? Ja, inderdaad! Een preventieve spanking kan worden uitgedeeld als er een situatie aan komt waarin de spankee eerder al de mist in ging. Een voorbeeld: een spankee die tandartsbezoeken steeds uitstelt en “vergeet” te gaan als ze een afspraak heeft, kan er baat bij hebben om in de dagen voor de afspraak een goed pak slaag te krijgen om haar te motiveren om toch op het aangeduide tijdsstip in de behandelkamer van de tandarts te verschijnen.

Stress-release

Een spanking kan zorgen dat je met een nieuwe lei opnieuw kan beginnen, omdat je zonden weer vergeven zijn. Maar soms heb je niets fout gedaan en toch nood aan een goed pak slaag. Omdat je hoofd te vol zit, omdat je erg veel stress hebt op het werk of in andere aspecten van je leven, omdat het allemaal even te veel wordt … Sommige mensen gaan dan mediteren, spankees gaan dan over de knie. Om achteraf rustiger te zijn en meer ruimte te hebben voor constructieve gedachten en om gewoon algemeen beter je vel te zitten.

A spanking a day keeps the doctor away! Oké, misschien niet elke dag of zo …

Rollenspel

De schoolmeester die een stoute leerling over zijn bureau buigt, een schuldeiser die betaling in de vorm van een pak slaag int, een personal trainer met specifieke motivatiemethodes … De mogelijkheden zijn eindeloos. Als je je fantasie de vrije loop laat, dan kunnen er erg leuke spankingscènes ontstaan.

Voor sommige mensen kan het een drempel zijn. “Maar ik ben helemaal niet zo goed in acteren!” Hierbij is het dan handig als de D het voortouw neemt, zodat de spankee er gewoon in mee kan gaan. Uiteindelijk is het de D die de leiding heeft, dus dan is het ook best als de D ook binnen het rollenspel de leiding op zich neemt. En als er eens een flater gebeurt, of je valt uit je rol, dan is er geen man overboord. Even lachen, misschien een paar extra klappen om het goed te maken, en je kunt weer verder!

Het handige aan een rollenspel is dat het niet “echt” is, maar dat de pijn wél echt gevoeld wordt. Je krijgt dus alle voordelen van een pak slaag, van een straf, zonder dat je echt iets verkeerd hebt gedaan en zonder dat je je dus echt schuldig hoeft te voelen. Maar wel met de echte opluchting achteraf.

Voorspel

Spanking kan uiteraard ook leuk zijn als voorspel. Over de knie is er wel wat meer bereikbaar dan enkel de billen, zeker als de benen van de spankee gespreid worden. Slaan kan dan afgewisseld worden met aaien en andere stimulatievormen.

Zomaar

“Omdat ik het zeg,” is voor sommige D’s al voldoende reden om een pak slaag uit te delen. Dit is erg oneerlijk en frustrerend (maar op een leuke manier) voor de spankee, want hier valt niets tegenin te brengen. Het bevestigt haar onderdanige positie in de relatie en stiekem is dat alleen maar leuk, toch?

Toegevoegd op by admin

Welkom Sinterklaas!

Na een week vol spanning is het vanmorgen goed gekomen: Sinterklaas is weer in het land! Voor alle stoute jongens en meisjes het moment om hard te werken aan gedragsverbetering, want anders wordt er met de roe afgerekend. Ow ja, er z

Toegevoegd op by admin

Volwassenheid (11)

Gina schenkt een tweede kop koffie in. De zelfgemaakte koekjes smaken heerlijk. De deurbel gaat. Jonas staat op. ‘Wie zou dat nou zijn?’ Vraagt Gina. 

‘Ik heb zo’n vermoeden.’ Antwoordt Jonas als hij richting de deur loopt. 

Als ze de bekende stem van Oscar hoort slaakt een diepe zucht. Het was net zo gezellig. 

‘Goedenavond Gina.’

Gina werpt een koele blik toe. ‘Oscar.’ Zegt ze met een knik. 

Jonas lacht om haar hooghartige houding. Daar heeft ze ook alle recht toe. 

‘Wil je koffie?’ Vraagt ze, maar niet van harte.

‘Graag Gina.’

Met tegenzin pakt ze een kopje erbij en schenkt ze voor hem ook wat in. Het liefste kiept ze de hele zoutpot leeg, maar ze wil de gezellige avond met Jonas niet laten eindigen met een bestraffing. 

Ruw zet ze het kopje op tafel. Met haar armen over elkaar gaat ze bij de mannen zitten. 

‘Gina, ik wil je mijn excuses aanbieden.’

Enigszins wantrouwend, maar ook nieuwsgierig kijkt ze hem aan. ‘Ik luister.’ 

De mannen lachen. ‘Je maakt het me niet bepaald makkelijker zeg. Maar ik begrijp je gereserveerde houding naar mij toe. Daar heb je ook alle recht toe.’

Beetje bij beetje ontspant Gina wat meer. ‘Verklaar je nader.’

Het kost Jonas de grootste moeite om niet hardop te lachen. De koppigheid van zijn vrouw is vermakelijk. 

‘Jij staat bekend om jouw moeilijke karakter, de moeilijke dochter van de familie van Laeren. Ik heb dat aangenomen als de waarheid zonder eerst de moeite te nemen je daadwerkelijk te leren kennen. Het spijt me dat ik al mijn oordeel klaar had voordat ik zelf heb ondervonden hoe je eigenlijk bent. Maar zo werd er nou eenmaal over jou gesproken. Mijn mening heb ik te veel aan Shirley opgedrongen. Met als resultaat dat mijn vrouw onterecht onaardig tegen je gedaan heeft.’

Er springen tranen in haar ogen. Alle remmen gaan los. ‘Onaardig? Dat is nogal zacht uitgedrukt vind je niet? Mijn hele leven ben ik nog nooit een dag zonder Shirley geweest. We zijn eerder zussen dan nichten. Het is al moeilijk genoeg dat ik haar zo lang heb moeten missen! Tot overmaat van ramp geeft ze mij het gevoel alsof ik er niet meer toe doe en heeft ze mij behandelt alsof ik een vreselijk slecht persoon ben. Ik heb er veel verdriet van en jouw excuus betekent helemaal niks! Alles maak je weer ongedaan door te zeggen dat er nou eenmaal zo over mij gesproken werd! Als je ooit een carrièreswitch overweegt adviseer ik je roddeljournalist te worden!’

Tranen van frustratie stromen over haar wangen. Er valt een ongemakkelijke stilte. Jonas pakt haar hand vast en knijpt er bemoedigend in. Als ze in zijn ogen kijkt ziet ze een geruststellende blik. Dat verbaast haar. Eigenlijk zit te wachten op het moment dat Jonas haar naar de hoek dirigeert of haar per direct over de knie legt. Het gebeurt niet. 

‘Daar heeft ze wel een punt broer. Duidelijker kan ik het niet verwoorden. Misschien wat subtieler, maar feit blijkt dat ze wel gelijk heeft.’

Oscar blijft peinzend naar de grond kijken. 

‘Heeft Shirley vertelt wat ze allemaal heeft gezegd?’

Oscar haalt licht zijn schouders op. ‘We hebben het er wel over gehad, maar ik ben niet zo zeker of ik alles heb gehoord.’

‘Gina, wil je mij vertellen wat ze heeft gezegd tegen je?’

‘Nee, ik denk dat als jij even op een rijtje zet hoe jij denkt over mij en over ons huwelijk dat je het antwoord wel hebt.’

Oscar kijkt haar nu recht aan. ‘Ik ben blij dat je mij zo duidelijk een spiegel voorhoudt. Dank je wel daarvoor Gina. Het spijt me oprecht en ik ga eens goed overdenken hoe ik het goed kan maken met je.’

‘Je hoeft niks goed te maken. Geef het een kans om me te leren kennen. Zo simpel kan het zijn.’ Er klinkt verdriet in haar stem. 

Oscar staat op en Jonas loopt met hem mee naar de deur. ‘Gina wil geen kwaad woord spreken over Shirley en dat siert haar. Het weerhoudt mij er niet van om je te informeren over hun samenzijn van vanmorgen. Ik wil namelijk wel dat jouw vrouw aangesproken wordt op haar gedrag.’

Oscar trekt zijn wenkbrauw op. ‘Was het zo erg?’

‘Ze moet je alles zelf vertellen, maar een ding wil ik kwijt. Ze heeft ontrouw geïnsinueerd. Gina is er kapot van.’

Oscar knikt. ‘Ik begrijp het. Shirley en ik hebben flink wat te bespreken.’

Als Jonas weer de kamer inkomt ziet hij de verslagenheid bij Gina. ‘Het komt wel goed schat.’

Gina haalt haar schouders op. ‘Denk je?’

‘Heb je er ooit bij stilgestaan dat Shirley het getrouwde leven toch niet zo makkelijk vindt? Dat ze wellicht jaloers is op jou, omdat het bij jou makkelijker gaat dan verwacht?’

De tranen stromen bij Gina over haar wangen. ‘Misschien is dat zo, maar ik kan niet begrijpen dat dat groter is dan onze band.’

Jonas houdt haar stevig vast. ‘Ja dat moet vreselijk voelen meisje. Ik wou dat ik het van je kon wegnemen.’

Gina kruipt tegen hem aan. ‘Misschien moet je me afleiden.’ Klinkt het zachtjes.

Jonas grijnst. ‘Uw wens is mijn bevel mevrouw Clarckx.’

Toegevoegd op by admin

Volwassenheid (10)

Gina loopt fluitend het huis door. Het is een heerlijk weekend geweest Het was gezellig om alle ouders weer te zien en zondagavond heeft ze kort nog even gebeld met Shirley. Vandaag gaat ze naar haar toe. Eerst doet ze met Adeleine een rondje door het huis en eind van de ochtend heeft ze bij Shirley afgesproken. 

‘Adeleine? Kan je even helpen? Ik snap maar niet waarom die wasmachine niet doet wat ik wil.’

Adeleine steekt haar hoofd op het hoekje. ‘Wat is er aan de hand?’

‘Waarom zijn er zoveel opties? Bij mam had ik gewoon een knop voor het aantal graden en dat was het. Ik wil dat beddengoed aanzetten, maar als ik dat programma kies kan hij niet aan.’

‘Het is eigenlijk heel simpel. Van links naar rechts. Eerst het programma, dan temperatuur en als laatst heel of half kiezen. Dan kan je hem aandoen.’

Gina zucht. ‘Dank je wel. Vind je het echt niet erg dat ik wegga?’

Adeleine rolt met haar ogen. ‘Jij begrijpt het principe van de hulp niet echt geloof ik. Al laat je me alles doen en ben je de hele dag weg. Het maakt niet uit.’

‘Ja, maar ik moet toch van je leren. Zorg wel goed voor jezelf hè. Eten, drinken, alles pakken hoor.’

Adeleine lacht. Ze zal het nooit echt leren, omdat het niet in haar zit. Hopelijk treft ze in het volgende gezin net zulke goede werkgevers als deze lieve mensen. 

Gina checkt voor de tiende keer hoe ze eruit ziet en doet dan haar jas aan. ‘Weet je zeker dat je gaat lopen? Ik kan een taxi bellen.’

‘Nee ik vind het niet erg om even te wandelen. Heerlijk juist. Succes en tot later. Bellen hoor als er iets is.’

En weg is ze. Vrolijk loopt ze naar de weg. Het is rustig dus ze kan zo oversteken naar het voetpad. Het is een zachte winterdag dus het is zeker geen straf om naar Shirley te lopen. 

Een tikkeltje zenuwachtig drukt ze op de bel van het grote huis. Oscar heeft een hele andere smaak dan Jonas. Shirley doet open. ‘Kijk nou! Wat zie je er goed uit Shir. Jeetje wat ben jij ineens volwassen.’

Er verschijnt een grote glimlach bij Shirley op het gezicht. ‘Kom binnen, kom binnen. Jij bent anders ook geen meisje meer hoor.’

Als Gina haar jas heeft opgehangen vliegt ze Shirley om de hals. Wat is het fijn om elkaar eindelijk weer te zien. ‘Hoe was jullie reis? Heb je genoten?’

Shirley schenkt twee koppen thee vol en schuift Gina een gebakje toe. ‘Het was fantastisch. Het voelt zo vertrouwd met Oscar en hij is zo lief en gezellig. We hebben gewandeld, vaak ergens wat geluncht en gedineerd en vooral veel gepraat om elkaar beter te leren kennen. Ik denk echt dat we heel goed bij elkaar passen. Niet zoals de meeste huwelijken van onze stand. Wat wij hebben is uniek.’ Iets in de toon van haar stem bevalt Gina niet zo. Alleen kan ze er niet goed de vinger op leggen wat het nu is.

‘Zeker nog geen pak op je billen gehad brave huisvrouw.’

Shirley bloost en kijkt naar buiten. ‘Wel? Shirley toch. Dat had ik niet van jou verwacht.’

‘Oscar is nog traditioneler dan jouw vader dus dan kan je je wel indenken hoe dat gaat.’

Als Shirley opstaat om de gebaksbordjes weg te brengen loopt Gina achter haar aan. ‘Jeetje Shir, wat vervelend. Wat had je in hemelsnaam gedaan dat je op jullie huwelijksreis hem boos gemaakt had?’

‘Hij vond mijn blouse te modern. Toen ik vroeg wat hij er niet goed aan vond zag hij dat als tegenspreken. Ik denk dat het hele hotel heeft gehoord hoe ik er van langs kreeg met de borstel. Maar daar kan jij over meepraten toch.’

Shirley steekt haar neus in de lucht. Gina voelt zich enigszins gekwets, maar probeert het luchtig te houden. ‘Nou ben jij gewoon heel volgzaam en lief dus ik verwacht niet dat jij vaak gestraft zal worden. Maar ik denk dat ze ons perfect gematcht hebben. Jonas is compleet anders dan Oscar en ik denk dat we bij onze mannen op onze plek zijn. Ik vind jullie leuk samen voor zover ik dat kan beoordelen en ik vind dat Jonas en ik ook heel goed bij elkaar passen.’

Shirley lacht schamper. Dat negeert Gina maar even, maar het voelt niet prettig.  

‘Oscar is ook heel romantisch hoor en hij is ook heel zachtaardig, maar hij heeft zijn standpunten. Volgens hem is Jonas strenger en hij denkt dat jij het heel zwaar zal krijgen. Jullie huwelijk zal echt een standenhuwelijk zijn. Zoals jouw ouders eigenlijk.’

Het steekt een beetje. Gina krijgt het gevoel dat Oscar een heel verkeerd beeld van haar heeft. ‘Is hij echt zo streng als Oscar beweert?’

Onverschillig haalt Gina haar schouders op. ‘Als ik hem moet vergelijken met iemand die een redelijke vraag bestempeld als tegenspreken dan zie ik mijn echtgenoot als een hele redelijke, milde man.’

Dat kwam er gemener uit dan bedoelt. Shirley blijft stil en de sfeer is gespannen. 

‘Ik denk dat ik verliefd ben.’ Zegt Gina in een poging de spanning te doorbreken.

Shirley trekt een wenkbrauw op. ‘Jij? Op Jonas?’ Er klinkt flinke spot door in haar stem. 

Gina probeert haar tranen weg te slikken. ‘Weet je Shirley, wij hebben nog nooit ruzie gehad en er is nog nooit een moment geweest dat ik het niet prettig vond om bij je te zijn. Als het getrouwde leven ons dit brengt dan begin ik mij af te vragen of die man van jou wel de juiste is voor jou. Het is overduidelijk dat hij een mening over mij heeft en dit projecteert op jou. Fijne dag en ik hoop dat het de volgende keer een stuk gezelliger is. Als er al een volgende keer komt.’

Zo snel als ze kan loopt Gina de deur uit. Pas als ze buiten is en een zijstraat ingelopen is doet ze haar jas aan. Meteen komen alle emoties eruit. Trillend en snikkend leunt ze tegen een muur. Gina haalt een paar keer diep adem en veegt boos haar tranen weg. Met snelle tred loopt ze terug naar huis. Een verbaasde Adeleine komt haar tegemoet als ze de voordeur hoort. ‘Wat ben jij snel terug.’

Dan ziet ze het betraand gezicht van Gina. ‘Och jeetje wat is er aan de hand? Is er onderweg iets gebeurd? Kom geef je jas.’

Ze pakt de jas van Gina aan en neemt de opnieuw huilende Gina mee naar de woonkamer. ‘Vertel eens waar je zo’n verdriet van hebt.’

Gina neemt dankbaar een zakdoek aan. ‘Het was helemaal niet gezellig. Shirley was heel afstandelijk en heel erg uit de hoogte. Dat ken ik helemaal niet van haar en ik ben weggelopen. Ik was zo gekwetst.’

Adeleine pakt haar hand en knijpt er bemoedigend in. ‘Wat ontzettend naar. Ik zou ook verdrietig zijn. Kan ik wat voor je doen?’

Gina knikt. ‘Wil je mijn telefoon pakken? Ik wil Jonas bellen.’

Adeleine geeft haar de telefoon en laat haar even alleen, zodat ze ongestoord kan bellen. 

Zodra ze Jonas hoort aan de andere kant van de lijn begint ze weer met huilen. 

‘Och jeetje lieverd is er wat gebeurd? Zal ik naar je toe komen?’

De verleiding is groot om ja te zeggen, maar ze wil het niet van zijn werk houden. ‘Nee dat hoeft niet het was gewoon heel rot bij Shirley en ik weet niet wat ik nu moet doen.’

Jonas blijft even stil. ‘Vertel het maar lieverd, ik ben even alleen gaan zitten zodat ik alle aandacht voor je heb.’

‘Ik vind dat ik heel respectvol bleef ook al was ik het oneens over een beslissing van Oscar. Het is niet aan mij om daarover te oordelen, maar Shirley deed ronduit respectloos en neerbuigend over ons. Ik kreeg heel erg het gevoel dat Oscar een mening over mij heeft en die overbrengt op Shirley. We hebben nog nooit ruzie gehad, maar ik kan me niet voor schut laten zetten, zelfs niet door Shirley. Het was gewoon heel naar.’

Het blijft weer stil. ‘Sorry ik wil helemaal niet jouw broer ergens van beschuldigen, maar zo kwam het over.’

‘Alsjeblieft meisje, verontschuldig je niet. Dat is niet nodig. Ik vind het heel erg voor je dat het zo gelopen is. Jullie hebben elkaar zo gemist en dan is het weerzien niet bepaald wat je voor ogen had. Hebben jullie erg ruzie gemaakt?’

Gina snuit even haar neus. ‘Nee helemaal niet. Ik ben opgestaan en heb gezegd dat ik hoop dat het de volgende keer gezelliger is, maar dat als ze de mening van haar man overneemt dat er dan geen volgende keer komt. Helemaal letterlijk zo zei ik het niet, maar het kwam daar wel op neer. Ook heb ik gezegd dat als haar man zo duidelijk een mening vormt over iemand die hij niet kent dat ik betwijfel of het dan wel zo’n geschikte man is.’

Er klinkt een lach. ‘Sorry het was niet de bedoeling om te lachen, maar ik denk dat je daar een hele slechte eigenschap van mijn broer blootlegt. Vanavond praten we er verder over. Maak je niet te druk oké? Probeer te ontspannen. Ga anders even met Adeleine een stuk wandelen of iets leuks doen.’

Gina zucht diep. ‘Fijn dat je even naar me geluisterd hebt.’

Jonas kijkt met een schuin oog naar zijn agenda. Een uurtje eerder weg moet geen probleem zijn. ‘Ik ben blij dat je me gebeld hebt. Tot later lieverd.’

Het kriebelt aangenaam van binnen als hij dat zegt. ‘Tot later lieve Jonas.’

Nog snikkend loopt ze naar de keuken om Adeleine te zoeken. ‘Wil je me leren hoe je die koekjes bakt waar je het laatst over had?’

Verschrikt veert Adeleine op. Ze had haar niet aan horen komen. ‘Gelukkig kijk je een stuk minder sip. Gaat het weer? Koekjes bakken, leuk! Ik stem voor!’

Gina lacht. Ze heeft nog nooit iemand ontmoet die zoveel praat als Adeleine.

Het is erg gezellig om zo samen te bakken. Adeleine leert haar de lievelingskoekjes bakken van Jonas en omdat het zo gezellig is en ze de smaak te pakken hebben leert Gina haar het succesrecept van haar citroentaart.

Door alle gezelligheid en plezier hebben ze geen benul van de tijd. Als de taart helemaal klaar is en de koekjes in het blik gedaan zijn schrikken ze dat het al eind van de middag is. Samen maken ze de keuken weer toonbaar. ‘Ik maak het hier wel af, zet jij even de droger aan?’

Als Adeleine naar het washok vertrokken is gaat Gina op zoek naar iets waarin ze de taart voor Adeleine in kan doen. Als ze de voordeur hoort kijkt ze verbaasd op de klok. Zou dat haar schoonmoeder zijn die onaangekondigd langskomt? Nee die zal aanbellen. 

Jonas loopt haar tegemoet. ‘Goedemiddag schoonheid.’

Gina kruipt dicht tegen hem aan. ‘Wat ben je vroeg. Is er iets gebeurd?’

‘Nee, ik ben eerder thuisgekomen om lekker bij jou te zijn. Wat ruikt het hier trouwens heerlijk.’

Adeleine komt ook weer de keuken in. ‘Huh Mijnheer wat bent u vroeg.’

Jonas lacht. ‘Goedemiddag Adeleine. Ik ben lekker op tijd thuis. Maar hebben jullie gebakken samen?’

‘Ja Adeleine heeft mij geleerd hoe ik jouw lievelingskoekjes maak en ik heb haar mijn beroemde citroentaart geleerd. Maar die maak ik nog wel een andere keer, deze is voor haar.’

Jonas geeft Gina een dikke kus. ‘Ik ben blij dat jullie je hebben vermaakt. Ga jij ook lekker naar huis Adeleine, ik betaal je gewoon je normale uren. En hier, neem je vrouw lekker uit eten vanavond.’ Hij steekt haar een envelop toe. 

Adeleine krijgt een kleur. ‘Nee hoor dat kan ik niet aannemen hoor echt niet. Niet doen hoor ik doe gewoon mijn werk en zoveel gewerkt heb ik vandaag niet en.’

Ze houdt even in als ze de stenge blik van Jonas ziet. ‘Ga je die envelop nog aannemen of moet ik eerst nog even wat anders doen?’

Verlegen neemt ze het aan. ‘Dank u wel. Ik weet niet wat ik moet zeggen Mijnheer. Ik ben sprakeloos.’

‘Bel je vrouw op dat je eraan komt en dat jullie uit eten gaan. En nu lekker gaan, want ik heb het nodige te bespreken met mijn vrouw.’

Adeleine zwaait en rent snel de deur uit. Gina loopt met Jonas naar de woonkamer en gaat lekker tegen hem aanzitten. Hij slaat een arm om haar heen. ‘Ik heb even met mijn broer gesproken. Nou ja, eigenlijk niet even maar een hele tijd. Ik heb verteld wat voor een fantastische vrouw jij bent en hoe blij ik ben dat jij in mijn leven bent. Ook heb ik hem duidelijk gemaakt dat het niet goed is om invloed uit te oefenen op de band tussen jou en Shirley. En nu wil ik heel graag weten wat Shirley precies tegen jou heeft gezegd waardoor je zo overstuur was.’

Het raakt haar dat Jonas zo in de bres gesprongen is voor haar. ‘Wat lief dat je met hem hebt gepraat. En dat je dat over mij gezegd hebt.’

Jonas streelt haar gezicht. ‘Ik heb alleen maar de waarheid gezegd, niets meer en niets minder. Nu wil ik antwoord op mijn vraag, want die ontwijk jij om Shirley te beschermen. Zie, ook dat siert je. Ondanks dat ze je gekwetst heeft bescherm je haar nog.’

Vertwijfeld staart Gina naar de grond. Waarschuwend knijpt hij in haar hand. ‘Nou ze had allemaal van die opmerkingen die zeer deden. Alsof ze me naar beneden wilde halen. Ook deed ze alsof haar huwelijk en match helemaal perfect is en door de dingen die ze zei leek het alsof ze ons huwelijk naar beneden wilde halen. Dat ons huwelijk vergelijkbaar is met dat van mijn ouders. En toen ik uiteindelijk zei.’

Er valt een stilte. Jonas geeft haar even de tijd. ‘Wat zei je lieverd?’

‘Ik zei dat ik denk dat ik verliefd ben. Toen lachte ze heel neerbuigend en vroeg ze of ik verliefd was op jou. Met een toon alsof het dan wel op iemand anders moet zijn.’

Ze gaat steeds zachter praten. Het voelt alsof ze haar vriendin verraadt en tegelijk een bekentenis doet naar haar echtgenoot.

Opgelucht haalt Jonas adem en hij knijpt haar haast fijn. ‘Ik ben blij dat jij dezelfde kriebels voelt.’

Verbaasd kijkt ze hem aan. Dan drukt hij een dikke zoen op haar mond. ‘Ik eh weet even niet wat ik moet zeggen.’

‘Je hoeft niks te zeggen lieverd. Ik ben gewoon blij dat we hetzelfde voelen. Ik denk dat het heel moeilijk zou worden als ik liefde voor jou ontwikkel en jij niet voor mij.’

Gina lacht. ‘Als ik bij je ben dan voelt het helemaal perfect, maar zodra je weg bent dan voel ik alle dwarsheid en weerstand weer optrekken.’

‘Daar hebben we mijn grote vriend voor.’ Hij knikt lachend naar de schouw waar de lat prominent pronkt. 

‘Maar even terug naar Shirley. Ik ben ontzettend trots op je dat je geen scène hebt getrapt en dat je heel netjes en duidelijk je uitgesproken hebt. Als jij zo tegen iemand had gesproken zoals zij tegen jou heeft gedaan dan had ik ervoor gezorgd dat je dagen niet zou kunnen zitten. Je hebt je eigenlijk een beetje te veel laten kwetsen. Dat zegt wat over hoeveel je geeft om Shirley. Ik ben echt ontzettend trots op je.’

Dan beseft Gina dat als Oscar hoort hoe Shirley zich heeft gedragen dat hij haar daar ook op zal aanspreken. Er draait zich een knoop in haar maag. Straks wordt Shirley gestraft door haar. ‘Wat is er Gina, wat kijk je ineens bang.’

Haar schouders beginnen te schokken. De tranen stromen over haar wangen. ‘Straks wordt Shirley misschien gestraft door mijn geklik.’

Jonas pakt haar schouders beet en dwingt haar hem aan te kijken. ‘Ik mag hopen dat ze gestraft wordt. Het is geen klikken. Als je dit voor me achtergehouden had en ik had hier later achter gekomen dan had ik jou gestraft. Niemand mag jou ooit zo behandelen. Zelfs je beste vriendin en schoonzus verdient daarvoor een ongenadig pak slaag. Al praat zij honderd keer zo tegen jou, dan verwacht ik dat jij dat ook honderd keer tegen mij verteld.’

Gina werkt zich los uit zijn greep om weer lekker tegen hem aan te kunnen kruipen. Hij troost haar en ze laat alles even op zich inwerken. Wat een dag. Het had in haar voorstelling zo anders kunnen lopen.

‘Zullen we samen koken?’

Verbaasd kijkt ze naar hem op. ‘Samen?’

Jonas lacht om haar verbaasde gezicht. ‘Ja ik kan helemaal niet koken en het lijkt mij wel leuk om samen te doen. Aangezien jij heerlijk bakt en kookt denk ik dat jij het meest geschikt bent om het mij te leren.’

Met een verbeterd humeur springt Gina op. ‘Nou aan de slag dan maar!’

Voorzichtig knoopt hij haar schort vast. Gina geniet van zijn aandacht. ‘Deze groenten moeten allemaal gesneden worden. Daar beginnen we mee.’

Ze schuift hem een mes en een snijplank toe. ‘Jij bent wel van de groente zeg. Ik heb nooit zoveel groente gegeten als nu met jou.’

Gina lacht. ‘Kletsen en werken tegelijk hoor, anders staan we hier vanavond nog. Gezond eten is belangrijk. En het is ook gewoon heel lekker. Ik kan niet wachten tot ik het gewoon allemaal weer uit de tuin kan halen.’

Met enige aanwijzingen en bijsturingen snijdt hij de aubergine en courgette. Gina doet de rest. Het gaat bij haar een stuk sneller. ‘Het is belangrijk dat je de pan eerst goed heet laat worden en je moet je aandacht erbij houden. Op mijn teken kan je de ui en knoflook in de pan doen.’

Jonas bekijkt haar aandachtig. ‘Waar zit je met je gedachte? Ik zei nu.’

Betrapt! Hij doet vlug wat ze vraagt. Onhandig roert hij wat in de pan. Hoofdschuddend pakt ze zijn hand. ‘Kijk zo moet het. Dan krijg je ook geen lamme arm.’

De rest van de ingrediënten doet ze erbij en dat laat ze zachtjes garen. In een andere pan bakt ze gehaktballetjes. Als alles gaar is doet ze alles in een pan en maakt ze de saus aan. 

‘Wat is dat?’ Vraagt hij verbaasd. 

‘Gnocchi. Echt super lekker dit zo samen. Mijn ouders houden hier helemaal niet van, maar ik ben er gek op. Het meeste wat ik kook vinden zij niks trouwens.’

Jonas snuift alle geuren op. ‘Ze weten niet wat ze missen. Ik heb trek gekregen.’

‘Eerst even brood snijden! Daarna kunnen we het opdienen.’

‘Ja mevrouw Clarckx.’ Lacht hij plagerig. Hij slaat een arm om haar heen. ‘Ik vind het gezellig met jou.’

Gina kust hem verlegen. ‘Ik vind het ook gezellig met jou.’

Toegevoegd op by admin · 2 Comments

Knielen

Knielen is ook weer zo’n onderwerp waar spanko’s vaak verdeeld over zijn. Ook binnen het team van De Leeshoek.

Aube vindt knielen vaak fijn, vooral als het op een kussentje mag. Ze heeft niet per se iets met pijnlijke knielen, maar houdt vooral van de geborgenheid. Als je voor de straf voor je D moet knielen, dan kan die zelfs zittend boven je uit torenen. Dit zorgt dat je je erg klein voelt. Na de straf kan het net heerlijk veilig voelen om zo rustig weer tot jezelf te komen, terwijl hij voor je zorgt en je lekker tegen z’n benen aan mag leunen en je klein mag opstellen.

Vorrion vindt dat, ondanks de keuze om op deze site de termen Dom en sub te gebruiken, onderdanigheid niet hetgeen is waar hij voor gaat. Laten knielen voelt anders dan in de hoek zetten. Dat laatste gaat meer om bezinning, minder om overgave. Ook het in de hoek staan, of andere aspecten aan de straf, kunnen zorgen voor een klein en geborgen gevoel, daar heb je geen knielen bij nodig.

Ben jij team aube of team Vorrion als het om knielen gaat? Of nog iets anders? Vull de poll in en laat zeker ook een opmerking na om je mening uit te leggen en/of te nuanceren!

Knielen, yay or nay?
124 stemmen · 131 antwoorden
Stem nuHet verdict
×
Toegevoegd op by admin

Slaagsleutels (slot)

Ze wil net een handvol spaghetti in het kokende water gooien als haar telefoon aangeeft dat ze een berichtje heeft. Ze dropt de pasta in het water, stelt de eierwekker in en grijpt naar haar telefoon. Het bericht is van Marie. Ze kijkt even over haar schouder, maar Matthias is verdiept in zijn boek.

“Mijn punten staan online, ik heb 1 onvoldoende,” leest ze. Haar hart slaat een slag over. Staan de punten online? Nu al? Maar ze zouden morgen toch pas komen? Moet zij nu ook kijken?

“Wauw, supergoed!” typt Joke snel terug. Dan legt ze haar telefoon aan de kant en roert in de saus. Langs de ene kant wil ze meteen haar laptop nemen en inloggen op het platform van de universiteit om te kijken of haar punten ook al online staan. Langs de andere kant wil ze het niet weten. Wat als het slecht is? Dan gaat Matthias moes maken van haar billen! En dan kan ze evengoed stoppen met studeren. Zal ze voor altijd vast zitten in een of ander rotbaantje waarvoor je net genoeg hersenen moet hebben om je naam te kunnen schrijven. Dat wil ze niet. Het moet goed zijn. Dat moet. Haar knokkels worden wit omdat ze de houten lepel waar ze mee in de saus roert zo stevig vastklemt.

Dan staat Matthias plots achter haar. Hij slaat zijn armen om haar middel en laat zijn handen omhoog glijden naar haar borsten. Joke laat hem begaan, maar reageert niet.

“Wat scheelt er?” laat hij zijn armen teleurgesteld weer zakken. Dan ziet hij de gespannen trek op haar gezicht. Hij neemt haar kin vast. “He meisje, kijk me even aan. Scheelt er iets? Is er iets gebeurd?”

Even overweegt Joke om te liegen en te zeggen dat er niets aan de hand is, maar dat idee verwerpt ze al snel. Liegen tegen Matthias is geen goed idee. Dat heeft hij in het verleden al ondubbelzinnig duidelijk gemaakt. En Marie heeft hem vast ook laten weten hoe goed ze haar examens gehaald heeft. Dus dan weet hij meteen dat zij haar resultaten ook al kan hebben.

“Marie heeft haar resultaten,” zegt ze daarom maar.

“En?” vraagt Matthias belangstellend.

“Ze heeft het heel goed gedaan, maar 1 examen waar ze niet voor geslaagd is.”

Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht. “Mooi zo. Jammer van dat ene. Maar dat bespreek ik met haar wel. Zullen we even kijken of jouw resultaten ook al online staan?”

Bleek schudt Joke haar hoofd. “Ik denk dat ik liever tot morgen wacht.”

Matthias kijkt bedenkelijk. “Hoezo, zodat je er de hele avond mee in je hoofd kunt zitten en vannacht niet zult slapen door de spanning? Je kunt het maar beter gehad hebben.”

“Nee … Nee, liever niet. Ik wil het niet weten.”

“Ik wil het wél weten,” antwoordt Matthias beslist. “Als jij niet kijkt, dan kijk ik.”

Joke kijkt hem aarzelend aan. “Goed dan, kijk maar,” zegt ze. “Ik werk de spaghetti wel af.”

Matthias lijkt te willen vragen of ze echt niet met hem mee komt kijken, maar dan legt hij zich erbij neer en loopt naar de laptop die op tafel staat. Eerst stuurt hij snel Marie een berichtje om haar te feliciteren. Joke blijft achter bij het fornuis en roert nog steeds in de saus, ook al heeft ze het vuur net moeten afleggen omdat die al warm genoeg heeft. Nerveus kijkt ze over haar schouder, naar Matthias achter de laptop. Ze hoopt dat haar cijfers nog niet beschikbaar zijn, maar tegelijk heeft Matthias gelijk: ze zal vannacht niet kunnen slapen als ze het nog niet weet. Langs de andere kant hoopt ze dat ze vannacht wel zal kunnen slapen als ze het wél weet.

“Ze staan online,” kondigt Matthias aan.

Kreunend legt Joke haar handen op haar oren. “Nee, ik wil het niet weten.”

“Kom hier.”

Ze schudt haar hoofd en kijkt weg. Ze wil het echt gewoon niet weten. Ze durft niet. Wat als … Nee, ze durft het zelfs niet denken.

“Kom hier!” Hij klinkt plots streng. Ze verstijft. Ze wil niets liever dan protesteren, maar durft niet. Als haar cijfers slecht zijn, kan ze het beter niet nog erger voor zichzelf maken. Dus loopt ze schoorvoetend naar hem toe, zonder hem aan te kijken. Hij klopt uitnodigend op zijn knie. “Kom op mijn schoot zitten, dan bekijken we ze samen.”

Joke slikt. “Mag ik mijn ogen dichthouden?” vraagt ze.

Matthias schiet in de lach. “Mij best, zolang je maar op mijn schoot komt zitten. Ik ken je al een beetje, uiteindelijk word je toch wel nieuwsgierig.”

Nu moet ook Joke even grijnzen. Ja, daar herkent ze zich wel in. En inderdaad kan ze er niets aan doen dat haar ogen toch aan het scherm van haar laptop vastgekleefd lijken. Ze durft niet te kijken, maar ze durft ook niet weg te kijken. Ze wil niet dat Matthias haar punten eerder kent dan zij. Het voelt ook ergens veilig om hem zo dicht bij haar te hebben. Hij is er voor haar. Ook als het slecht is. Al wil ze daar niet aan denken, aan wat de gevolgen dan zullen zijn. Zowel voor haar billen als daarbuiten.

“Klaar?” vraagt Matthias.

Even wacht ze nog, dan knikt ze. Het is maar een miniem knikje, maar het is goed genoeg voor Matthias. Hij klikt de link naar haar rapport open.

Even glijden haar ogen niet-begrijpend over de cijferlijst. Ze ziet veel onvoldoendes, die van vorig semester, ze staan er hier ook tussen. Maar dan ziet ze ook een heel aantal cijfers die uit twee getallen bestaan: voldoendes. Hoe langer ze naar de lijst kijkt, hoe groter haar opluchting.

Samen met Matthias overloopt ze elk cijfer. “Die was van vorig semester, die ook, maar deze voldoende is van dit semester en … Wow! Ik heb gewoon een 16 gehaald op publieksrecht? En een 13, een 12 … Een 7 voor familierecht. En dan nog een 14. Maar één extra herexamen!”

Plots voelt ze zich euforisch en tegelijk een beetje slap. Maar één extra herexamen. Samen met de 3 onvoldoendes uit het eerste semester betekent dat 4 herexamens. Dat wordt nog pittig, maar het is niet onmogelijk.

“Ik ben trots op je,” hoort ze Matthias zeggen. Ze registreert het nauwelijks, zo groot is haar opluchting.

“Stuur Marie maar even een berichtje, die zit vast vol spanning op nieuws van jou te wachten.” Joke knikt. Matthias heeft wellicht gelijk.

“Ik heb ook maar 1 herexamen!!!!! Woehoe!!!” stuurt ze. Dan laat ze zich slap op haar stoel vallen.

“Heel goed gedaan,” lacht Matthias haar toe.

“Ben je niet boos omwille van die ene 7?” vraagt Joke dan.

“Boos? Nee, ik ben niet boos. Ik ben net trots. Wat een verschil met vorig semester! Je hebt het enorm goed gedaan.”

De eierwekker gaat af, ten teken dat de pasta klaar is. Snel staat Joke op. “Ik heb ineens superveel honger,” grijnst ze.

“Schep het eten dan maar snel op!” Matthias geeft haar een klap op haar billen terwijl ze wegloopt. Triomfantelijk wiegt ze met haar heupen.

“Is dat een uitdaging meisje?”

“Misschien.” Joke kijkt grijnzend over haar schouder. Matthias’ ogen twinkelen donker. Ongetwijfeld neemt hij de uitdaging straks nog aan. Nu eerst eten.

***

Het dessert aten ze op de bank, voor een aflevering van The Simpsons. Joke had nadrukkelijk haar ogen gerold toen Matthias het voorstelde. The Simpsons… Maar toch had ze geboeid zitten kijken. Haar Ben&Jerry’s is op, de aflevering is gedaan. Intussen zit ze met haar knieën opgetrokken en haar armen erom heen geslagen. Matthias drukt de tv uit. Hij kijkt haar even aandacht aan. Nee, hij kijkt even door haar heen.

“Wil je het er nu over hebben?” vraagt hij dan.

“Waarover?” antwoordt ze, ook al weet ze heel goed wat hij bedoelt.

“Je resultaten. Tenzij je liever een afspraak maakt,” knipoogt hij. “Maar ik kan zien dat je ermee zit.”

Joke haalt haar schouders op.

“Hé, kijk me eens aan.” Een vinger onder haar kin is haar voor. Het is het laatste zetje dat ze nodig heeft. Ze barst in tranen uit.

“Sorry,” snikt ze ineens.

“Waarvoor?” Matthias lijkt licht verbouwereerd. Deze reactie had hij duidelijk niet verwacht.

“Van die zeven. Het spijt me. Ik heb echt mijn best gedaan, maar dat examen was gewoon veel te moeilijk. Dat zei ik meteen al toen ik buiten kwam en Marie heeft voor net hetzelfde vak een onvoldoende, dat wil toch ook wat zeggen en…” ratelt ze zonder Matthias aan te kijken en zonder ook maar één keer adem te halen.

“Dat weet ik toch.”

“Ik wed dat er nog mensen zijn die…” Plots dringt het tot haar door wat Matthias zei. Eensklaps valt ze stil. Nu is het haar beurt om verbouwereerd te kijken.

“Maar… Ik dacht…” stamelt ze snikkend.

“Liefste Joke, ik straf niet omwille van resultaten. Soms is iets inderdaad gewoon te moeilijk. Dan moeten we later – ik herhaal: later, niet nu – samen even kijken wat je kunt doen om te zorgen dat je de materie beter snapt om een nieuwe poging te wagen op het herexamen. Eerst moet je wat vakantie nemen. Even ontspannen, je batterijen opladen. Voor nu ben ik heel trots dat je het zoveel beter hebt gedaan dan vorig semester. Omdat je attitude beter was. Attitude, Joke. Het gaat me om je attitude. Natuurlijk ben ik blij als dan blijkt dat als je hard werkt, je resultaten navenant zijn.”

Joke snuift even. ‘Navenant’, wat een oudemensenwoord. Ze is echter verstandig genoeg om dat niet uit te spreken. Niet nu het onderwerp zo serieus is.

“Ga je me dan niet straffen?” vraagt ze klein.

“Dat was ik niet van plan, nee.”

Even blijft het stil.

“Wil je dat ik je straf? Zou je je beter voelen als ik je zeg maar twee caneslagen geef voor elk punt dat ontbreekt om je een voldoende te bezorgen? Six of the best dus?”

Ze rilt. Six of the best klinkt vreselijk. Maar het was zoals dat ze verwacht had, ja. Daar had ze zich al op ingesteld. Dat wil ze misschien ook wel.

“Want dat ga ik niet doen,” is hij haar voor. Alweer. Het lijkt wel alsof hij, sinds ze hem kent, haar altijd minstens één of twee stappen voor is.

Joke zegt daarom maar niets meer, wacht af. De controle krijgt ze toch niet. Die heeft ze nooit gehad. Tijdens dit hele gesprek heeft ze hem nog niet aangekeken. In plaats daarvan staart ze over haar nog steeds opgetrokken knieën heen naar een onbepaald punt op de muur.

Het blijft stil.

“Ga je Marie dan ook niet straffen?” vraagt ze ineens, met een klein stemmetje.

“Je weet dat dat eigenlijk tussen Marie en mij is,” wijst Matthias haar terecht. “Maar nee, ik straf niet omwille van resultaten, zei ik net. Attitude, naar de les gaan, studeren, zonder dat je een kater hebt omdat je op een ongepast moment te hard bent gaan feesten, dat zijn de dingen die ik belangrijk vind.”

Joke knikt. Ze snapt het, denkt ze.

“En voor nu,” gaat Matthias verder, “wil ik vooral nog een keer herhalen dat ik trots op je ben. Je resultaten zijn er enorm op vooruitgegaan. Omdat je attitude een stuk beter was dit semester.”

“Soms toch,” grinnikt Joke. Voor het eerst kijkt ze hem schuin aan. Zijn bruine ogen lachen met haar mee.

“Af en toe had je een duwtje in de rug nodig,” bevestigt hij. “Maar je hebt het goed gedaan.”

“Ik wist niet dat mijn rug zo laag zat,” mompelt ze.

Nu lacht Matthias voluit. “Bijdehandje.”

“Moet je me daar dan niet voor straffen?” Het is eruit voor ze het weet. Ze bijt op haar lip.

Hij kijkt haar aan. Zijn blik is donkerder geworden. Snel slaat ze haar ogen neer. Nog steeds kan ze hem niet aankijken als hij zo kijkt. Hij legt een vinger onder haar kin en dwingt zo haar ogen naar de zijne.

“Wil je dat dan?” vraagt hij. Zijn stem klinkt neutraal. Veel te neutraal. Ze kan er niet uit peilen welk antwoord hij verwacht. Wat moet ze zeggen?

Ze knikt. Niet makkelijk met zijn vinger onder haar kin, maar het is toch maar een klein knikje.

“Je weet dat als je iets wil, je het me moet vragen,” zegt hij dan. Hij laat haar los.

Niet dit weer. Dit is zo frustrerend. Waarom kan hij nu nooit een gewoon… Argh! Ze krijgt bijna zin om te stampvoeten.

Nukkig draait ze haar hoofd weg.

“Laat maar,” mokt ze.

Matthias’ blik blijft even op haar rusten. “Zetten we dan maar een volgende aflevering op?” Nog steeds die vreselijk neutrale stem.

Joke geeft geen antwoord, maar Matthias trekt er zich niets van aan. De begingeneriek van The Simpsons schalt voor de tweede keer die avond door de woonkamer.

Als de aflevering gedaan is, schakelt Matthias de tv uit. Het wordt ongemakkelijk stil.

“Waarom zit je jezelf zo in de weg?” vraagt hij uiteindelijk.

Joke haalt haar schouders op. Omdat hij zo moeilijk doet, maar als ze dat zegt, maakt hij er weer zo’n probleem van.

“Kom voor me zitten. Op je knieën.”

Urgh. Moet dat? Ze heeft hier nu echt geen zin in. Maar als ze hem met bliksemende ogen aankijkt, beseft ze meteen dat ze maar beter niet kan protesteren. Dus laat ze zich met een diepe zucht op haar knieën zakken. Ze kijkt hem recht in de ogen. Hij maakt het haar niet gemakkelijk? Wel, zij hem ook niet!

Zwijgend kijkt hij op haar neer. Zijn gezicht staat ondoorgrondelijk, zijn ogen dreigend en donker. Het kost haar moeite om zijn blik vast te houden. Om niet weg te kijken. Maar ze houdt vol.

“Meisje, meisje toch,” zucht hij. Hij legt zijn handpalm tegen haar linkerwang. Nu kijkt ze wel weg. Dit voelt plots nog een heel stuk intiemer.

“Waarom maak je het jezelf zo moeilijk? Je weet best wat ik wil horen.”

“Maar waarom?” Ze heft haar gezicht met een ruk op. “Ik ben niet degene die het moeilijk maakt,” snauwt ze. “Dat doe je helemaal zelf. Waarom wil je per se dat ik erom vraag? Je weet wat ik wil. Zelfs als ik het niet wil, doe je het toch gewoon. Dus waarom kan dat nu niet?”

“Klaar?” Zijn stem klinkt zacht. Te zacht. Gevaarlijk. Het is dat ze nog steeds op haar knieën zit, bijna tussen zijn benen in, anders zou ze willen achteruit deinzen. Wegrennen. Nu gaat dat niet.

Ze knikt, kijkt langs hem heen.

“Kijk me aan,” zegt hij.

Nog steeds nukkig kijkt ze hem aan. Wat wil hij toch?

“Weet je, sla dan maar niet,” zegt ze in een opwelling. “Bekijk het maar.” Ze probeert recht te staan, maar twee handen op haar schouders houden haar tegen.

“O nee,” waarschuwt hij. “Niet weer zo beginnen hoor. Je gaat me niet van je af duwen.” Hij trekt haar recht en neemt haar aan haar oor mee naar de hoek.

“Ga hier maar even nadenken over wat je zonet gedaan hebt en hoe je in deze situatie bent beland. En ook over hoe je dat had kunnen voorkomen en waarom je me er niet gewoon om kon vragen als je slaag wilde.”

Ziedend staat ze in de hoek. Natuurlijk had ze erom kunnen vragen. Maar dat is het net: dat kàn ze niet. Ze krijgt het gewoon niet over haar lippen. En nu is hij boos. Natuurlijk, zij was eerst boos, dus ze heeft het wat uitgelokt. Maar argh, waarom maakt hij alles steeds zo moeilijk?

Waarom vindt ze het eigenlijk zo moeilijk? Ze zou blij moeten zijn dat hij haar niet straft omwille van die zeven. Maar omdat ze zich erop had ingesteld en het toen toch niet kwam, werd ze plots boos. Waarom?

Omdat het wéér eens anders ging dan ze verwacht had? Omdat hij, telkens als ze denkt hem door te hebben, toch weer iets anders doet, haar steeds minstens één stap voor blijft? Omdat ze nog steeds probeert de controle te behouden, beseft ze. Daarom kan ze er ook niet om vragen. Want dan heeft ze de controle, of toch een illusie daartoe, en geeft ze die vrijwillig af. Dat kan ze niet.

Matthias is vlak achter haar komen staan. Hij raakt haar niet aan, maar toch voelt ze zijn aanwezigheid vlak achter zich.

“Blijf voor je kijken,” zegt hij zacht. Haar broek gaat omlaag, net als haar onderbroek. Kippenvel verschijnt op haar billen, ook al heeft ze het niet koud.

“Vertel het nu eens, wat scheelt eraan?” Nog steeds die zachte stem. Er gaat geen enkele dreiging van uit, maar dat kan bedrieglijk zijn, weet Joke maar al te goed. “Blijf naar de muur kijken. Vertel het aan de muur, niet aan mij, als dat te moeilijk is.”

Ze zucht. “Het is gewoon allemaal moeilijk,” fluistert ze dan tegen de muur.

Matthias blijft stil. Geeft haar de ruimte om haar gedachten te ordenen.

“Ik begrijp oprecht niet waarom ik erom moet vragen,” gaat ze verder. “Je weet toch wel dat ik het nodig heb, dat ik het wil. Dat wil ik niet ook nog eens hardop moeten toegeven.”

“En waarom niet?”

“Omdat het raar is! Omdat ik dit niet hoor te willen!” Nu draait ze zich wel om, maar Matthias draait haar meteen terug.

“Maar je wil het wel,” zegt hij. “Het helpt je. Kijk maar naar die goede resultaten.”

“Op die stomme zeven na dan,” moppert Joke.

“Is dat waar je mee zit?”

“Ja… Nee… Ik weet het niet. Dat examen ging gewoon ook echt niet goed. Maar ik heb zo hard gewerkt dit semester. Ik ben bijna niet uit geweest, heb Stephanie en de anderen compleet verwaarloosd…” Ook al wil ze het niet, de tranen stromen intussen over haar wangen.

“En met resultaat,” geeft Matthias na een korte stilte aan. “Ik meende wat ik eerder al zei: ik ben echt trots op je. Je hebt het ongelooflijk goed gedaan. Je hebt hard gewerkt en je hebt hele mooie resultaten om voor te leggen. En die zeven, dat lossen we wel op in de herexamens.”

“Ik heb nog zoveel andere herexamens ook.”

“Daar zullen we samen aan werken.”

Nu draait hij haar om. Ze weet niet goed waar te kijken. Ze wil hem niet aankijken, maar hij staat zo dichtbij dat ze bijna geen andere optie heeft. “Vertrouw je mij?” vraagt hij.

Ze knikt.

“Ik wil het je horen zeggen.”

“Ja Matthias,” zucht ze.

“Nu moet je eerst even vakantie nemen. Stoom afblazen. Je ontspannen. Feesten. Twee weken. Daarna beginnen we te studeren voor je herexamens. We. Ik ga je helpen, zoals ik je dit semester ook geholpen heb.”

Joke knikt.

“En geloof me, geniet maar van die twee weken, want daarna zul je geen kans krijgen om de kantjes ervan af te lopen,” waarschuwt hij streng.

“Ik geloof je,” mompelt ze met een half lachje.

Hij doet een stap achteruit. “Is er dan nog iets wat je me wil vragen?”

“Moet dit echt?” jammert ze.

“Dat is aan jou.”

“Maar waarom?”

“Omdat ik zeker moet zijn dat jij het wil. Ik doe dit voor jou. Het is jouw keuze.”

“Ik word liever gedwongen.” Zei ze dat nu echt? Ook al was het heel erg binnensmonds?

Aan Matthias’ onderdrukte grijns te zien, zei ze het inderdaad echt.

“Bekijk het zo: ik dwing je nu om erom te vragen,” haalt hij zijn schouders op.

“Dat is niet eerlijk!”

“Nee, klopt. Dat is het niet.”

Ze zucht. Staart naar haar voeten. “Wil je me slaan?” vraagt ze.

“Waarom?” is zijn onmiddellijke wedervraag.

Even kijkt ze hem woedend aan, dan slaat ze haar ogen weer neer.

“Voor de manier waarop ik je zonet behandelde,” fluistert ze dan. “Omdat ik me gedroeg als een verwend nest, je wegduwde.”

“Nog iets?”

Verward kijkt ze hem aan. “Ik denk het niet?” aarzelt ze.

“Goed, kom maar mee.”

Eindelijk. Eindelijk mag ze over zijn knie. Ze verbaast zich erover hoe comfortabel en veilig dit is gaan voelen. Ook al is ze allesbehalve veilig, dat weet ze best.

Haar broek hangt nog rond haar enkels, dus hij begint meteen te slaan. De eerste klappen doen haar naar adem snakken. Oef, hij slaat hard. Ze probeert geen geluid te maken en zo stil mogelijk te liggen. Maar als de klappen ook op haar bovenbenen beginnen te regenen, blijkt dat een onbegonnen zaak. Ze piept en spartelt, maar hij houdt haar stevig vast. Ze kan geen kant op.

Dan laat hij haar plots los. Was dit het? Opluchting en teleurstelling strijden om voorrang.

“Haal de paddle maar even,” hoort ze hem dan zeggen.

Met tegenzin komt ze overeind. Ze speurt naar de tafel, maar ziet hem niet.

“Hij ligt beneden.”

Beneden? In zijn werkkamer?

Berustend bukt ze zich om haar broek terug op te trekken. Ze zal de trap op en af moeten.

“Die heb je niet nodig.”

“Ik kan toch niet in m’n blote billen naar beneden!” roept ze verontwaardigd.

“Jawel hoor. De examens zijn gedaan, er is niemand meer in dit gebouw. Behalve wij.”

“Dat weet je niet. Dat kun je niet zeker weten.”

“Dat risico zul je moeten nemen.” Hij grijnst. De klootzak. Hij vindt dit nog leuk ook. “Of trek je liever ook je t-shirtje uit? Mag hoor.”

Snel schudt ze haar hoofd.

“Ga dan maar. De paddle zit in mijn bureau in de onderste lade.”

Dat weet ze best. Ze heeft hem vaak genoeg zijn instrumenten zien uithalen.

“Breng de tawse ook maar mee. En de cane.”

Ze slikt even. Dit wordt nog een zware avond. Toch knikt ze.

Voorzichtig doet ze de deur op een kier en gluurt naar buiten. Niemand te zien. Zo snel mogelijk sprint ze de trap af. Het voelt best gek, zomaar zonder broek door de gang denderen. Hoort ze nu iets? Is daar iemand? Nee, toch niet. Zo snel als ze kan draait ze de sleutel in het slot van Matthias’ deur en springt ze naar binnen. Dan slaat ze de deur achter zich dicht en ademt lang uit. Wat doet hij haar toch aan? Dan loopt ze naar de lade waar hij zijn instrumenten bewaart. Ze trekt ‘m open en rilt even bij het zien van al die martelwerktuigen. Paddle, tawse en cane was het. Hij zei niet welke cane. Welke moet ze nemen? Straks neemt ze de verkeerde en moet ze terug. Maar als ze ze alle drie meeneemt, gaat hij ze vast ook alledrie gebruiken. Misschien moet ze de middelste maar nemen. De gulden middenweg. Ze haalt de drie uitverkoren instrumenten uit en duwt de lade weer toe. Even kijkt ze om zich heen. Nu ze hier toch is, kan ze even goed snel even kijken of hij niet nog meer martelwerktuigen verstopt in andere lades. Zou ze? Dat brengt haar wel sowieso in de problemen als hij het te weten komt. Als. Hoe groot is die kans?

Haar hand heeft de handgreep van de volgende lade al vast. Dan denkt ze aan alle keren dat ze dacht iets voor Matthias te kunnen verzwijgen. Of hem te kunnen voorliegen. Straks vraagt hij haar ernaar! Nee, dit soort dingen zijn nog nooit goed afgelopen voor haar. Ze kan maar beter gewoon naar boven gaan. Later kan ze altijd nog vragen wat erin zit. Misschien vertelt hij het haar wel. Of misschien niet. Het zijn vast geen staatsgeheimen. Dossiers van zijn klanten. Dat wil ze eigenlijk niet weten. Goed dan, ze gaat terug naar boven.

Snel spurt ze door de gang om pas bij de trap aangekomen te beseffen dat ze de deur niet op slot heeft gedraaid. In zichzelf vloekend loopt ze terug. Nu moet ze nog langer met haar blote billen in deze gemeenschappelijke hal staan. Gelukkig lijkt Matthias gelijk te hebben dat er niemand anders is. Toch is ze opgelucht als ze weer in zijn appartement staat.

“Alles in orde?” vraagt Matthias, terwijl zij de instrumenten op de door hem aangeduide plek op tafel legt.

“Ja hoor,” knikt ze.

“Iets wat ik moet weten?” Hoe wist hij dat? Hoe wist hij dat ze in de verleiding zou komen? Hij is natuurlijk niet gek. Kent haar al een beetje.

“Nee,” schudt ze haar hoofd.

“Weet je het zeker?” Hij kijkt haar onderzoekend aan. “Je hebt niet, ik zeg maar iets, in lades zitten snuffelen?”

“Nee,” herhaalt ze. “Ik kwam wel even in de verleiding,” geeft ze toe onder zijn onderzoekende blik. “Maar ik heb het niet gedaan. Beloofd.”

Een glimlach breekt door op zijn gezicht. “Mooi zo,” zegt hij. “Misschien hebben we deze dan niet nodig,” merkt hij op, met een knikje in de richting van de cane. “Maar de rest wel. Buig je maar over tafel.”

Zonder hem aan te kijken doet ze wat hij zegt. De drie instrumenten liggen net binnen haar gezichtsveld. Ze probeert ze te negeren. Zijn hand grijpt naar de paddle, die van tafel en uit haar ooghoeken verdwijnt.

“Je voeten blijven op de grond, je bovenlichaam blijft op de tafel liggen. Anders beginnen we opnieuw.” Het klinkt dreigend.

Hij geeft haar geen tijd om te reageren, maar begint meteen te slaan. Hard. Voornamelijk op en rond haar sitspots. Het kost veel moeite, maar toch slaagt ze erin om in positie te blijven. Wel balt ze haar handen tot vuisten en propt die in haar mond in een poging geen geluid te maken. Dat mislukt.

Even later ligt ze snikkend over de tafel. Het lijkt wel alsof alle examenstress en spanning om haar resultaten in een keer naar buiten komt.

“Kom maar overeind,” hoort ze na wat wel een eeuwigheid lijkt. “Kijk me aan.”

Door de tranen heen kijkt ze hem aan. “Handen op je hoofd.”

Wat? Wat is dat nu? Dat moet ze toch alleen maar als ze in de hoek staat? Niet als ze tegenover hem staat… Maar de brand in haar billen waarschuwt haar om vooral niet te protesteren. Dus legt ze haar handen op haar hoofd. Als vanzelf wordt haar blik naar de grond getrokken.

“Waarom sta je hier?”

De vraag overvalt haar. “Omdat ik straf heb verdiend,” antwoordt ze aarzelend.

“Waarvoor dan?”

“Jou wegduwen.”

“En wat nog?”

Het blijft stil. Ze weet het niet.

“Voor die zeven?” aarzelt ze.

“Nee, niet voor die zeven.”

Weer blijft het stil.

“Je krijgt straf omdat je me niet durfde vragen wat je nodig hebt.”

Dat is niet eerlijk! Maar Joke weet wel beter dan te protesteren. Blijkbaar heeft Matthias haar vuile blik toch gezien. “Ik kan geen gedachten lezen, meisje,” zegt hij.

“Dat is nieuws,” mompelt Joke.

“Ja, vaak voelt het vast zo,” geeft Matthias toe. “Je gezicht spreekt regelmatig boekdelen. Maar je mag er niet vanuit gaan dat ik het altijd goed zal hebben. IK wil daar niet van uitgaan. Daarom vind ik het zo belangrijk dat je er zelf om vraagt. Straf, daar beslis ik over. Als je het verdient hebt. De rest: aanmoediging, stress-release, zomaar omdat het leuk is … Dat moet je me vragen. Dan moet ik zeker weten dat je het zelf wil. Begrijp je dat?”

Ze denkt dat ze het begrijpt. Het klinkt in elk geval niet onlogisch. Dus knikt ze.

“Mooi. Dan krijg je er nu nog tien met de tawse om je straf af te ronden. Buig maar weer over de tafel.”

Haar arme billen … Het brandt al zo erg. Toch doet ze wat hij zegt.

“Je vraagt me om elke klap,” hoort ze achter zich.

Ze schrikt. Nee, dat wil ze niet! Maar dat is net het punt, beseft ze meteen. Dus zet ze haar tanden op elkaar. “Wil je me slaan?” knarst ze.

“Dat hoorde ik niet. En ik hoorde je al helemaal niet met twee woorden spreken.” Ze kan zijn grote grijns gewoon horen. De rotzak.

“Wil je me alsjeblieft slaan Matthias?” vraagt ze poeslief.

Hoort ze hem nu onderdrukt grinniken? “Als je dat zo lief vraagt, dan doe ik dat met plezier.” Jup, zeker weten, hij heeft de grootste lol. En dat is te voelen ook. Vol landt de eerste klap op haar sitspot.

Even haalt ze diep adem. “Wil je me alsjeblieft slaan Matthias?” Haar intonatie klinkt al een stuk anders, ze hoort het zelf. Maar ze beseft ook dat ze dit niet gaat winnen. Weer een harde slag.

“Wil je me alsjeblieft slaan Matthias?”

“Wil je me alsjeblieft slaan Matthias?”

Na elke slag komt het er iets gemakkelijker uit. En klinkt haar stem breekbaarder, dat wel. Maar de drempel in haar hoofd wordt lager en lager.

“Dat was tien”, klinkt het uiteindelijk. “Sta maar recht.”

Moeizaam komt ze overeind. Haar billen staan in vuur en vlam, zeker na deze laatste tien. Maar het voelt niet onaangenaam, moet ze toegeven. Deze nabrand is altijd wel lekker. Ze wil in zijn armen wegkruipen, maar hij houdt haar tegen.

“Heb je iets geleerd, meisje?” Zijn ogen staan nog steeds donker, streng.

Ze knikt. “Ik moet je erom vragen als ik slaag wil.”

“Goed zo. Onthoud dat maar. Of moet ik het je nog even extra inpeperen met de cane?”

“Nee!”

“Weet je het zeker?”

Even twijfelt ze. Weet ze het zeker? Ze weet het op den duur zelf niet meer.

Matthias ziet haar twijfelen, maar wacht rustig af.

“Voor nu heb ik genoeg gehad,” besluit ze.

“Laat het me maar weten als dat verandert,” geeft Matthias aan. “Ik help je met alle plezier.”

“Ja, dat weet ik,” lacht Joke.

Gelukkig, de lucht tussen hen is geklaard. En nu kan ze ook blij zijn met haar resultaten. Alle stress moest er eerst even uitgehuild worden, denkt ze.

Twee weken. Ze krijgt twee weken vakantie. Met Matthias. Ze kan er maar beter goed gebruik van maken, want daarna zal hij haar vast weer zwaar aan het werk zetten. Hopelijk werkt het voor haar herexamens even goed. Op een of andere manier heeft ze er wel vertrouwen in. Zoals Matthias al aangaf: ze kan het wel, ze heeft gewoon wat discipline nodig. En met dat laatste komt het wel goed zolang Matthias er is … Op deze manier ziet ze zichzelf afstuderen. Ook al wordt het een pijnlijk proces. Dit gaat lukken.