Gina kijkt een beetje sip naar buiten. Het is de eerste dag zonder Adeleine. Jonas is naar kantoor en nu voelt ze zich een beetje verloren. Voor het eerst is ze echt alleen. Gelukkig is de relatie met Shirley weer goed. Ze hebben het uitgepraat en alles is weer koek en ei. Eind van de ochtend komt Shirley bij haar langs. Tot die tijd houdt ze zich maar bezig met het huishouden.

Als de deurbel gaat schrikt ze. De tijd is voorbij gevlogen. Shirley straalt als ze binnenkomt. ‘Ik heb nieuws!’

Shirley loopt achter Gina aan naar de serre. ‘Vertel! Je maakt me nieuwsgierig.’

‘Wat een prachtig uitzicht heb je toch.’

‘Vertel nou!’ Dringt Gina aan.

Shirley lacht geheimzinnig. ‘Ik heb gister per ongeluk de mannen horen praten samen.’

‘Luistervink! En wat heb je gehoord?’

‘Beloof me dat je me niet verraad, want ik weet zeker dat ik dan een week niet normaal kan zitten.’

Gina grijnst. ‘Natuurlijk zeg ik niks. Toe vertel nou ik ontplof van nieuwsgierigheid.’

‘De mannen willen ons rijlessen laten nemen!’

Blij springt Gina op. ‘Echt! Dat is geweldig. Dat lijkt me heerlijk. Nou dan zullen er heel wat vrouwen jaloers zijn. Ik ken maar weinig vrouwen in onze kringen die hun rijbewijs hebben.’

‘Ik weet het. Is het niet geweldig?’

Dromerig staart Gina naar buiten. ‘Het is zo’n mooie dag. Wel koud, maar die zon en het is windstil.’ Er borrelt een idee op bij Gina.

‘Zullen we naar de overkant? Nemen we een kan koffie mee en wat lekkers.’

Shirley twijfelt. ‘Je weet dat het niet mag. Ze zullen woedend zijn als ze erachter komen.’

‘Maar Shir, hoe zouden ze er in hemelsnaam achter moeten komen? We doen toch voorzichtig?’

Shirley lacht. Het voelt weer als vanouds. Toch weet ze diep van binnen dat het fout moet gaan. Altijd als zij en Gina ongehoorzaam waren kwam het uit. Waarom zou dat nu anders zijn? ‘Oké we gaan. Volgens Yvette is het er prachtig en kan je er heerlijk wandelen.’

Gina springt op om een tas met lekkers te maken. Shirley kijkt naar haar schoenen. Die zijn alleen niet berekend op een wandeling. ‘Ik trek even schoenen van jou aan goed?’

Giechelend lopen ze naar de achterkant van het hek. Het is lang geleden dat ze samen echt op pad zijn geweest. Shirley kijkt schichtig om zich heen. ‘Bang dat Oscar je ziet?’ Vraagt Gina plagerig. Shirley lacht. Het is belachelijk ook. Oscar is aan het werk.

Al kletsend lopen ze verder langs de rivier. Iets verderop is een smal bruggetje. Bij onstuimig weer is het te gevaarlijk om het over te steken. Het bruggetje heeft geen reling en de stroming van de rivier kan erg sterk zijn.

Voorzichtig lopen ze naar de overkant. Daar staat iemand te wachten totdat hij over kan. ‘Goedemiddag dames.’ Zegt de man.

‘Goedemiddag meneer.’ Antwoorden de dames in koor.

Shirley kijkt nog een keer om. ‘Wat is er?’

Shirley schudt haar hoofd. ‘Hij kwam me zo bekend voor, maar ik denk dat ik het me inbeeld. Ik zou niet weten waar ik hem van moet kennen.’

Samen lopen ze weer een stuk verder om zo een goed uitzicht te hebben op het landgoed van Jonas en Gina. ‘Als de bloemen weer in bloei staan en de dieren buiten lopen dan moet Jonas met me meegaan om hier te schilderen. Dit beeld is zo prachtig!’

Gina klapt enthousiast in haar handen.

‘Ja dit moet je echt vastleggen, wat een plaatje.’

Shirley pakt de thermoskan en schenkt wat te drinken in voor hun tweeën. ‘Proost op ons.’ Grapt Gina.

Shirley neemt een slok, maar verslikt zich dan. ‘Die man.’ Mompelt ze.

‘Welke man?’

‘Die ik dacht te herkennen. Nou die ken ik ook! Beter gezegd hij kent onze schoonouders.’

Dan voelt Gina alle kleur uit haar gezicht wegtrekken. Nu valt het kwartje ook bij haar. Dat is de man die vaak wat onderhoud doet bij haar schoonouders. Dat ze dat niet eerder heeft gezien.

‘Nou zijn we de klos.’ Piept Shirley.

Gina zucht. ‘Denk je dat hij meteen naar Oscar en Jonas zal rennen? Misschien maken we ons druk om niks.’

Shirley bijt op haar lip. ‘We zeggen gewoon niks. We hebben gewoon lekker koffie gedronken en gekletst bij jou in de serre. Niks meer en niks minder.’

Gina knikt. Ze zou willen dat het de waarheid was en dat ze nooit waren overgestoken.

‘Zullen we terug gaan?’

Shirley staat meteen op. ‘Ja laten we dat maar doen.’

Zwijgzaam lopen ze terug naar de brug. Gina slaat haar sjaal nog een keer om. Ze rilt, maar niet perse van de kou. Als ze het hek open doet hoort ze Shirley diep zuchten. ‘Kijk dan, we zitten in de problemen.’

Gina kijkt vooruit en ziet de auto van Jonas op de oprit staan. Als ze dichterbij komen zien ze Jonas en Oscar in de serre zitten. ‘We zeggen gewoon dat we zijn gaan wandelen goed? Ze hoeven het niet te weten.’ Ratelt Shirley.

Gina haalt haar schouders op. Ze zijn er niet voor niks. ‘We kunnen maar beter eerlijk zijn denk ik.’

‘Zo ken ik je niet. Als we nou samen hetzelfde vertellen dan komt het vast goed.’ Shirley klinkt paniekerig. Gina schudt haar hoofd. ‘Het komt toch wel uit. Als we dan ook nog hebben gelogen wordt het alleen maar erger.’

Met grote tegenzin lopen ze naar de voordeur. De deur zwaait al open nog voor Gina de sleutel heeft kunnen pakken.

De broers hebben dezelfde strenge uitdrukking op hun gezicht. ‘Naar binnen.’ Snauwt Oscar.

Gina kijkt naar de grond en probeert zo rustig mogelijk langs Jonas te lopen. Maar hij pakt haar bij haar bovenarm en dwingt haar hem aan te kijken. De tranen springen in haar ogen als ze zijn boze blik ziet. ‘Hier ga jij zo’n spijt van krijgen.’

Gina slikt. ‘Het spijt me al.’ Zegt ze zachtjes.

De mannen nemen hun vrouw mee naar de woonkamer. ‘Zitten.’ Barst Oscar.

Snel gaan ze op de bank zitten, dicht tegen elkaar aan. ‘Volgens mij hebben Oscar en ik heel duidelijk gezegd dat jullie de rivier niet mogen oversteken. Of niet soms?’

Beide dames knikken. ‘Pardon?’

‘Ja Jonas.’ Klinkt het van beide.

‘Het is heel simpel. Wij bepalen de regels, jullie volgen die op. Dit is puberaal gedrag.’

Gina haalt even diep adem. ‘Het was mijn schuld. Shirley kan er niks aan doen.’

Oscar kijkt Gina aan. Zij krimpt in elkaar. ‘Shirley is zonder dwang meegegaan is het niet?’

Gina slaat haar ogen neer. Zijn stem klinkt kil en cynisch. ‘Ik vraag je wat Gina.’

‘Ik ben net zo schuldig als Gina.’ Oppert Shirley.

‘Ik vroeg je wat Gina. Is Shirley vrijwillig meegegaan?’ Negeert Oscar zijn vrouw.

Er springen tranen bij Gina in haar ogen. ‘Ja Oscar.’

Voorzichtig kijkt ze naar Jonas. Ze heeft hem nog niet eerder zo boos gezien.

‘Dus het was jouw idee?’ De teleurstelling is duidelijk in zijn stem te horen. Als ze Jonas aankijkt breekt ze. ‘Ja Jonas. Het was mijn idee.’ Er stromen tranen over haar wangen.

‘In de hoek, blote billen.’ Sommeert Oscar.

Shirley kijkt vertwijfeld op. Gaan ze echt hier en nu samen gestraft worden?

‘Ik ga mijzelf niet herhalen.’ Waarschuwt Oscar.

Gina kijkt verschrikt naar Jonas. Zijn blik spreekt boekdelen.

Haar handen trillen als ze haar rok losmaakt. Het is niet voor het eerst dat zij en Shirley samen gestraft worden, maar wel sinds hun huwelijk.

Shirley loopt snel naar de muur en neemt haar positie in. Gina kijkt vertwijfeld naar haar zwager. ‘Het is al erg genoeg voor je Gina, ga deze strijd niet aan.’

Snel doet ze haar slip uit en zonder te veel na te denken over de absurde situatie loopt ze naar de andere hoek.

Gina heeft zich niet eerder zo beschaamd gevoeld. En het wordt alleen maar erger als ze hoort dat de mannen hun straf bespreken.

‘Een voor een lijkt mij het beste. Eerst gewoon over de knie en daarna met een instrument. Wat stel jij voor?’

Gina heeft medelijden met Shirley dat zij die kilheid elke keer moet doorstaan. Dat te bedenken dat Jonas bekend stond als de strengste. Ze hoort Jonas door de kamer lopen en ze weet precies wat hij pakt. ‘Deze is voor zware overtredingen. Hier is Gina bang voor.’

Oscar fluit zachtjes. ‘Dat lijkt me zeer geschikt.’

‘Shirley kom hier.’ Beveelt Oscar.

Jonas gaat in zijn stoel zitten en kijkt toe hoe Shirley onzeker naar hun toe loopt. Ze huilt al op voorhand. ‘Shirley je begrijpt dat ik geen andere mogelijkheid zie dan jou stevig te straffen. Het is niet meer dan logisch dat dit gebeurt in het bijzijn van Jonas en Gina. En Gina, laat het voor jou goed duidelijk zijn dat jouw ondoordachte plan de rede is dat Shirley nu gestraft wordt.’

Gina bijt op haar lip. Het kost haar moeite om niet tegen haar zwager uit te varen. Het voelt ook vreselijk om te moeten aanhoren hoe Shirley gestraft gaat worden terwijl zij in de hoek moet wachten op haar deel.

‘Heb je nog wat te zeggen Shirley?’

Er klinkt een gesmoorde snik. ‘Het spijt me dat ik ongehoorzaam ben geweest en Jonas het spijt me dat ik Gina niet heb tegengehouden.’

Bij Gina gaan de nekharen overeind staan. Geen denken aan dat zij zoiets zal zeggen. Jonas ziet dat haar weerstand toeneemt. Hij glimlacht even. Oscar pakt Shirley bij haar arm beet en legt haar moeiteloos over zijn knie. Meteen klemt hij haar tussen zijn benen. ‘Handen.’ Gebiedt hij. Meteen legt Shirley haar armen op haar rug. Met zijn vrije hand klemt hij die vast. Zo ligt Shirley echt weerloos over zijn knie. Jonas onthoudt het voor een andere keer wanneer het nodig is.

Het wordt eerst oorverdovend stil voordat de eerste harde pets luid door de kamer klinkt. Shirley zucht zachtjes en meteen daarna slaat hij haar in rap tempo links en rechts op haar billen. Aangezien Shirley geen millimeter kan bewegen hoort Gina haar al snel snikken en zachtjes au zeggen. Shirley weet onderhand wel beter dan te smeken om genade. Jonas is onder de indruk van zijn broer. In mum van tijd kleuren Shirleys billen vuurrood. Gina hapt naar adem. Dit is niet het soort pak slaag wat ze van huis uit gewend zijn en het is ook niet de manier hoe Jonas straft. Ze heeft medelijden met Shirley. Het gaat maar door en door en Gina vreest voor haar eigen straf. Ze heeft er spijt van dat ze Shirley meegevraagd heeft.

Dan is het ineens stil. Alleen de zachte snikken van Shirley zijn hoorbaar. ‘Terug in de hoek.’

Vanuit haar ooghoek gluurt Gina naar rechts en ze schrikt van het aanblik van Shirleys billen.

‘Jouw beurt Gina.’

Gina loopt naar Jonas. Ze kan het niet laten om Oscar een boze blik toe te werpen.

Als ze voor Jonas staat voelt ze alle weerstand optrekken. Jonas pakt haar hand. ‘Gina ik zeg niet voor niks dat je er niet heen mag. Ik moet er niet aan denken wat er had kunnen gebeuren.’

Nog voor hij verder kan praten zucht Gina theatraal. ‘Wat een onzin! Je doet net alsof ik een leeuwenverblijf in gestapt ben. Doe normaal!’

Oscar gaat er eens goed voor zitten. Dit is nog best amusant.

Gina ziet de ogen van Jonas nog donkerder worden. Voor ze het goed en wel beseft ligt ze over zijn schoot gebogen en zet hij in razend tempo haar billen in vuur en vlam. Als een bezetene schopt ze met haar benen en probeert ze te ontsnappen aan zijn rap neerdalende hand. ‘Nee! Jonas stop! Niet zo!’

Hij stopt even om haar tussen zijn benen te klemmen. Verschrikt probeert ze weg te komen, maar ze ligt muurvast in zijn greep. ‘Au! Nee dit kan je niet doen! Stop!’

Hij slaat steeds harder. Wanhopig probeert ze zich af te sluiten van deze situatie, maar dat lukt niet. ‘Ik sta het niet toe dat mijn vrouw zichzelf en andere in gevaar brengt.’

‘Doe niet zo overdreven!’ Gilt Gina.

Jonas gaat minutenlang door zonder iets te zeggen. Plotseling houdt hij op. ‘Overdreven? Er is een meisje verdronken die zich op die smalle brug verstapte. Ik heb haar geprobeerd te redden, maar dat is niet gelukt. Het is gevaarlijk Gina!’

Er valt een pijnlijke stilte. Oscar en Jonas worden in gedachte teruggeslingerd naar die gitzwarte dag. Shirley merkt nu pas dat ze haar adem inhoudt. Gina laat de woorden op zich inwerken. Dan weet ze het weer. Al die sirenes, het hele dorp in rouw en die troosteloze zomer. Gina zat net op de middelbare school. Nu weet ze het weer.

Toch is haar verzet nog te groot om toe te geven dat hij gelijk heeft. ‘Maar dat was een ongeluk. We deden heus wel voorzichtig.’

Ruw trekt hij haar overeind. ‘Heel snel terug in de hoek voordat ik dingen ga doen waar ik spijt van krijg.’

Verschrikt doet ze wat hij zegt. ‘Wijs besluit broer.’

Jonas strijkt gefrustreerd door zijn haar. ‘Pa heeft altijd gezegd dat we nooit moet slaan met woede.’

Oscar knikt. ‘Juist, maar die jeukende handen blijven aanwezig.’

Jonas kijkt zijn broer aan en moet dan toch lachen. ‘Hoeveel ga je Shirley geven?’

Oscar pakt de lat waar Gina zo’n ontzag voor heeft en bekijkt hem even goed.

‘Twintig.’

Jonas knikt. ‘En Gina?’

Gina haat het dat er zo over hun gepraat wordt terwijl ze er gewoon bij zijn. Ze kan het dan ook niet laten om even geïrriteerd te zuchten. ‘Twintig voor de ongehoorzaamheid, tien omdat het haar idee was en tien voor haar koppigheid.’

‘Dat is niet eerlijk!’ Roept Gina.

Jonas pakt haar pols beet en trekt haar mee naar de bank. Hij duwt haar over de leuning en laat zijn hand hard en snel op haar billen neerkomen. Gina stampt op haar plaats en verbijt de pijn die het vuur in haar billen weer doet oplaaien. ‘Laat die dwarsheid varen nu! Het is nu niet het moment om strijd te leveren.’

Gina schrikt van de waarschuwende klank in zijn stem. Maar ze kan toch niet zomaar accepteren dat ze veertig slagen met die pijnlijke lat krijgt? Nog voor ze wat kan zeggen neemt Jonas het woord. ‘Als je zo doorgaat zal je een week lang elke avond voor het slapen gaan over de leuning mogen buigen voor de lat.’

Gina sluit haar ogen. Ze wil zijn boosheid niet testen. ‘Sta recht en kijk toe hoe Shirley wordt gestraft. Een straf die ze niet zou hebben gekregen als jij niet met dat idiote idee was gekomen.’

Gina komt moeizaam overeind en kijkt geschrokken toe hoe Oscar zijn vrouw meeneemt naar de stoel waar hij zojuist nog in zat. ‘Plaats je handen op de zitting.’

Oscar brengt de lat naar achter en laat hem in volle vaart op haar billen neerkomen. Shirley gilt van schrik en verliest bijna haar evenwicht. ‘Je weet nu hoe het voelt. Ik wil je niet meer uit positie en ik wil je niet horen gillen. Begrepen Shirley?’

‘Ja meneer.’ Antwoordt Shirley met trillende stem.

Gina fronst haar wenkbrauwen. Meneer? Wat een rare kwast is die Oscar.

Jonas bijt op de binnenkant van zijn wang om niet te lachen om de gezichtsuitdrukking van zijn vrouw. Als hij haar zou bevelen om hem meneer te noemen zal ze hem vast langs een dokter sturen om te kijken of er wat mis is. Met grote ogen staart ze naar het tafereel voor zich. De lat komt steeds hard op Shirleys billen neer. De streep tekent donker af om steeds weer lichter weg te trekken. De pijn daarentegen trekt niet weg weet Gina. Shirley is altijd al een ster geweest om braaf en bijna geluidloos haar straf in ontvangst te nemen. Iets wat Gina enorm kan bewonderen. Als ze even uit positie raakt staat ze binnen een seconde weer recht. Er borrelt een schuldgevoel op bij Gina. Ze ziet hoe moeilijk Shirley het heeft en Oscar is alles behalve genadig. ‘Het is niet eerlijk.’ Gina breekt en begint te huilen. ‘Het was mijn idee. Shirley wilde niet eens. Ik heb haar overgehaald. Laat mij haar straf overnemen.’ 

Oscar stopt even. ‘Het is hoe dan ook eerlijk dat Shirley gestraft wordt. Ze kan prima nee zeggen en tegen jou ingaan. Toch is ze meegegaan. Dus nee, je mag het niet overnemen.’

‘En jij wordt extra gestraft door te moeten aanzien dat jouw vriendin geslagen wordt met die lat.’

Het schuldgevoel bij Gina wordt alleen maar groter. De tranen blijven stromen. Ze hoort de lange uithalen van Shirleys snikken na elke klap. Het geluid van de lat op haar huid doet haar elke keer ineenkrimpen. In gedachte telt ze mee. Bij twintig zakt ze haast door haar knieën. Het is voorbij voor Shirley en nu gaat het voor haar beginnen. Oscar helpt Shirley overeind. ‘Wissel maar van plek met Gina.’

Gina kan zich niet bewegen. Jonas pakt haar hand en duwt haar voorzichtig mee naar de stoel. Gina legt haar handen op de zitting maar veert meteen weer omhoog. Haar ademhaling zit hoog en is oppervlakkig. Jonas kijkt haar streng aan. ‘Gina dit heb je verdiend toch?’

Er verschijnen nieuwe tranen in haar ogen. Haar ogen ontmoeten die van Shirley. Ze knikt haar bemoedigend toe. Oscar staat er koeltjes bij. Gina kijkt weer naar Jonas. Zijn blik is een stuk zachter geworden. ‘Jawel, maar ik ben bang.’

Jonas kust haar wang en duwt haar zachtjes in positie. Gina haalt diep adem en gaat voorover staan. Ze sluit haar ogen als ze de lat tegen haar billen voelt tikken. De eerste klap beneemt haar de adem. Snel ademt ze in en uit. Bijna tegen het paniekerige aan. Jonas gaat door tot de tien. ‘Ademen Gina. Rustig in en uit. Ik hou nog steeds van je, maar je hebt straf verdiend.’

Gina komt iets meer tot rust. Hij laat nu langere pauzes tussen de slagen zitten. ‘Toen Evert bij mam thuiskwam en vertelde dat hij jullie had gezien aan de overkant belde mam meteen naar kantoor. Je moest eens weten hoe bezorgd ik was. Ik moet er niet aan denken dat jou wat overkomt en dat ik dan te laat ben.’

Gina laat zijn woorden op haar inwerken. Ze is niet alleen ongehoorzaam geweest, ze heeft hem in angst laten zitten. Ook heeft ze Shirley in de problemen gebracht en ervoor gezorgd dat ze zich in deze ongemakkelijke situatie bevindt voor de ogen van haar zwager. Ze voelt zich vreselijk schuldig. Het maakt het er ook niet makkelijker op dat haar schoonouders ook op de hoogte zijn en vast te weten komen wat zich hier nu voltrekt.

Gina huilt met lange uithalen. ‘Mag ik even mijn neus snuiten? Ik krijg nauwelijks adem.’

Jonas ziet dat ze oprecht is en niet probeert hem te manipuleren. ‘Wacht maar even.’

Hij loopt even weg en komt snel weer terug met een doekje. Dankbaar neemt ze het aan en snuit haar neus. Als ze weer vrij kan ademen legt ze het doekje opzij en gaat ze meteen weer in positie staan. Met gesloten ogen wacht ze tot hij verder gaat. ‘De laatste twaalf lieverd. Hou vol.’

Gina huilt direct weer als ze de lat weer voelt. Jonas laat er geen gras over groeien. Hij wil tot haar doordringen zodat ze nooit meer naar de overkant gaat zonder hem. Als hij daaraan denkt moet hij zijn best doen om niet voluit te slaan. keer op keer daalt de lat neer. ‘De laatste meisje, blijf in positie.’

Angstig wacht ze af. Zoals ze al verwachtte is die wel op volle kracht. Ze schreeuwt het uit. Jonas pakt haar hand en neemt haar mee naar de bank waar Shirley en Oscar staan. Shirley staart haar met grote ogen aan. Het aanschouwen was misschien wel erger dan zelf het pak slaag ondergaan. ‘Laat dit een eenmalig incident zijn geweest meiden.’ Klinkt Oscar streng.

‘Het spijt me zo.’ Stamelt Gina.

‘Ja mij ook echt heel erg.’ Volgt Shirley.

Jonas sluit Gina in zijn armen. ‘Het is uit de lucht meisje. We praten er vanavond verder over. Wij moeten nu terug naar kantoor.’

Hij zoent Gina en knikt haar bemoedigend toe. Oscar is een stuk afstandelijker. Shirley krijgt wel een kus, maar echt hartelijk is het niet. ‘Je mag hier blijven, maar ik verwacht wel dat je thuis bent voordat ik thuis kom vanavond.’

‘Blijven jullie anders hier eten vanavond?’ Vraagt Jonas.

Oscar kijkt bedenkelijk. ‘Goed dan, maar na het eten gaan we wel gelijk naar huis.’

Oscar en Jonas laten de vrouwen achter. Gina geeft Shirley haar slip en rok. ‘Het spijt me dat ik je in de problemen heb gebracht.’

Shirley glimlacht voorzichtig. ‘Dat ben ik gewend toch. En ik ben toch mee gegaan. Ik had ook naar huis kunnen gaan. Lekker weer als vanouds toch?’

Gina lacht tussen haar tranen door. Voorzichtig trekt ze haar kleren weer aan. Ze trekt een grimas als de stof contact met haar billen maakt.

‘Ik dacht dat samen gestraft worden tot het verleden behoorde.’ Kniest Shirley.

Gina grijnst bij de herinneringen aan vroeger.

‘Kussentje?’

Als de wekker gaat staat Gina moeizaam op. Het rauwe gevoel tussen haar benen laat haar glimlachen. Zachtjes loopt ze naar beneden om het ontbijt klaar te zetten. Als ze zijn voetstappen hoort haast ze zich meteen weer naar boven. Het is gewoonte geworden om bij hem onder de douche te stappen. Zonder veel te zeggen genieten ze van de douche. ‘Het was fijn gisteravond.’ Fluistert Jonas zacht. Gina knikt en kijkt hem met een grote glimlach aan.

‘We moeten opschieten anders kom je te laat. We staan weer veel te lang onder de douche.’

Terwijl Jonas zich aankleedt rommelt Gina wat aan in de keuken. Gek eigenlijk hoe snel ze heeft kunnen wennen aan dit leven. Gina gaat aan tafel zitten. Jonas lacht als hij bij haar komt zitten. ‘Het ziet er weer fantastisch uit. Ik zal nooit honger hebben als jij zulke heerlijke dingen voor me blijft maken.’

Gina kijkt blij toe hoe hij genietend zijn uitsmijter opeet. ‘Wil jij niet?’

Gina roert door haar yoghurt. ‘Nee hoor. Ik heb liever yoghurt en fruit op de vroege ochtend.’

Jonas werpt een blik op de klok. Snel slaat hij zijn koffie achterover en pakt dan zijn tas. ‘Ik moet gaan lieverd. Ik ga je missen.’

Gina bloost. ‘Fijne werkdag schat.’

Op haar gemak ruimt Gina op. Adeleine komt met veel lawaai de keuken binnen. ‘Goedemorgen! Zo wat ruikt het hier lekker. Je zou een restaurant moeten beginnen. Over restaurant gesproken, we hebben zo lekker gegeten gister. Mijn vrouw was door dolle heen dat we uit eten gingen. Fantastisch! We zijn jullie zo dankbaar. Hoe gaat het nou met jou? Beetje bijgekomen van gister? Nee zeker, het is ook niet niks toch. Heb je nog plannen voor vandaag of is er nog iets wat je wil leren nu ik er nog ben?’

Gina schiet in de lach van de stortvloed aan woorden. 

‘Ook goedemorgen. Laten we beginnen met koffie. Waar zijn jullie geweest?’

Adeleine krijgt een kleur. ‘Sorry ik praat veel. Ik voel me op mijn gemak bij jou dus ja dan ga ik dus ratelen.’

Gina geeft haar een kop koffie en knikt naar de bank. ‘Vertel me alles.’

‘We hebben bij Lounge 4 gegeten. Zo lekker. We hebben kaasfondue besteld. Mara had een hele mooie jurk aangetrokken. Ze heeft me helemaal betoverd.’

‘Heerlijk zo’n avond! Fijn dat jullie genoten hebben. We moeten echt contact houden hoor als je straks weg bent.’

Adeleine kijkt haar aan. ‘Dat hoort niet.’

‘Dat bepaal ik zelf wel wat hoort en wat niet hoort. Maar als je er geen behoefte aan hebt is dat ook prima.’

Adeleine schiet vol. ‘Ik zou graag nog contact met je houden. Heel graag!’

‘Je vroeg nog of ik plannen heb vandaag. Nou ik heb nog niks bedacht. Gisteravond stond mijn zwager ineens op de stoep en dat was geen soepel gesprek wat er volgde. Eigenlijk heb ik nergens zin in vandaag.’

‘Groot gelijk. Beter kwijt dan rijk die rijke krentenkakker. Mis je niks aan.’

Adeleine steekt dwars haar neus in de lucht. Gina lacht. ‘Nou ja het is familie dus ik heb het er mee te doen. Ik ga even een rondje bij de dieren doen. Wil jij de was vouwen alsjeblieft?’

Gina draait haar haar in een slordige knot en trekt haar laarzen aan. Het is nog erg koud buiten, maar het ergste winterweer is nu wel geweest. Het wollen vest is voldoende voor de oversteek naar de schuur. Ze besluit de tijd te nemen om alle dieren even goed de aandacht te geven. Snel schiet ze in een overall en ze begint te vegen. In mum van tijd heeft ze het warm van het harde werk. Ze geniet van de geiten die om haar heen lopen. Een voor een worden ze geborsteld. Ondertussen kletst Gina tegen ze. Ze gaat er zo in op dat ze niet hoort dat er een auto het terrein op rijdt. ‘Ah hier ben je.’

Verschrikt springt ze op. Haar schoonvader staat achter haar. ‘Meneer Clarckx! Mijnheer Eh pa bedoel ik. Wat doet u hier!’

Door alle verwarring verliest ze haar evenwicht en valt ze achterover in het hooi. Meneer Clarckx lacht en reikt zijn hand uit naar haar. ‘Een meisje uit duizenden. Ik kom je halen. Althans, als je bent omgekleed.’

Schaapachtig staart ze hem aan. ‘Ja we lopen vast in onze meeting. Tunnelvisie vindt Jonas. Jij moet er een blik op werpen volgens hem dus ik kom je halen. Dus kleedt je om en dan gaan we.’

Van blijdschap klapt Gina in haar handen. ‘Oké, geef me een half uur.’

‘Vijf minuten!’

Gina rolt met haar ogen. ‘Een kwartier dan.’

Er verschijnt een strenge blik op zijn gezicht, maar zijn ogen verraden dat hij zijn lachen inhoudt. ‘Tien minuten dan. Wel een beetje netjes wil je?’

‘Deal!’

Gina rent vooruit en laat hem in de schuur achter. Vertwijfeld kijkt hij om zich heen. Dan sluit hij maar de deur en laat hij de boel de boel. ‘Adeleine, misschien moet je even in de schuur kijken straks. Ik wist niet of ik nog iets speciaal dicht moest doen.’

‘Heeft ze u gewoon laten staan?’

Meneer Clarckx grinnikt. ‘Ja daar lijkt het wel op.’

Adeleine schudt lachend haar hoofd. ‘Wat een wereldvrouw!’

Meneer Clarckx knipoogt naar Adeleine. ‘Daar ben ik het mee eens.’

Meneer Clarckx staat, in tegenstelling tot zijn vrouw, vaak open voor een praatje. Zo valt het ook niet op dat Gina toch meer de tijd neemt. 

Het valt stil als ze de keuken inloopt. ‘Gaan we?’

Adeleine en meneer Clarckx staren haar beide met open mond aan. ‘Wie ben jij en wat heb je met Gina gedaan?’ Verbreekt Adeleine de ongemakkelijke stilte. 

Gina heeft een zwarte pantalon, een lichtroze blouse aan en een bijpassend colbert aan. Om haar hals prijkt een mooie ketting. Haar haren heeft ze netjes opgestoken en de lichte make-up maakt het helemaal af. In haar hand heeft ze haar aktetas die ze voorheen gebruikte voor school. Zenuwachtig draait ze aan de parel die aan haar oorsteker zit. ‘Dit is echt een slecht idee.’ Besluit ze dan. 

Meneer Clarckx springt op en pakt haar hand. ‘Niks! Je ziet er gewoon prachtig uit. Gewoon een heel andere vrouw. Nu meekomen want die mannen bakken er niks van.’

Gina zwaait naar Adeleine. ‘Bel me als er wat is!’

Adeleine blijft lachend achter. Zoveel plezier heeft ze nog nooit op haar werk gehad.

De rit verloopt zwijgzaam. Gina wordt er zenuwachtig van. ‘Waar loopt het op vast?’ Vraagt ze uiteindelijk. 

Meneer Clarckx zucht. ‘Kort gezegd groeien we niet meer. We willen een nieuw project starten, maar we kunnen niet tot een goede locatie komen. Die lijkt er niet te zijn. Ik riep dat ik hun maar beter kon ontslaan en met jou in zee kon gaan en toen riep Jonas dat ik je moest gaan halen. Mij werd tunnelvisie voor de voeten geworpen dus toen ben ik boos weggelopen en ben ik jou gaan halen.’

Gina knikt alleen maar. Kan ze het wel aan om haar ideeën op te dringen aan zoveel testosteron? Veel tijd om na te denken heeft ze niet, want ze zijn er. Met open mond staart ze naar het imposante gebouw. Vaak genoeg heeft ze langs dit gebouw gelopen en weggedroomd van een toekomst in een gelijkwaardig kantoor. 

De zenuwen gieren door haar lichaam als ze door de hal achter meneer Clarckx aanloopt. 

Bij een deur houdt hij halt. Er klinkt een verhit gesprek. Het geluid verstomt als de deur openzwaait en ze binnen lopen. Vier mannen staren haar aan. Het zweet breekt haar uit. ‘Goedemorgen.’ Stamelt ze zacht. Het blijft stil. Meneer Clarckx kucht overdreven. ‘Mijn hemel, Gina, wat een metamorfose.’ Jonas kijkt haar gevaarlijk aan. Met trots bekijkt hij haar van top tot teen. ‘Zeg dat wel, want kort geleden liep ze met haar haar in een rommelige toestand in een boeren overall geitenpoep te scheppen.’

Gina begint te lachen. ‘Ja dat is wel een zeer complete beschrijving.’

Jonas staat op en neemt haar mee naar de andere mannen. ‘Dit zijn David en Onno, twee van onze architecten.’

‘Aangenaam.’ Gina schudt hun de hand. ‘Aangenaam mevrouw Clarckx.’

Gina loopt naar Oscar en schudt ook hem de hand. Onhandig buigt hij voorover om haar een kus op de wang te geven, maar Gina draait zich alweer om en gaat zitten.  

‘Vertel, wat kan ik voor jullie betekenen?’

Ondertussen haalt ze haar schrijfblok en pen uit de tas. 

Weer valt er een stilte. Gina kijkt haar schoonvader vragend aan. ‘We zoeken een locatie. Grote huizen voor gezinnen.’

Gina bekijkt de papieren die op de vergadertafel liggen. Het valt haar op dat er gezocht wordt in de stad. Ze trekt de computer naar zich toe en tikt het een en ander in. Verwachtingsvol staren ze haar aan. Uiteindelijk draait Gina het scherm. ‘Dit gebied al bekeken?’

‘Dat is geen optie.’ Ketst Oscar af. 

Gina haalt diep adem en wendt zich tot haar schoonvader. ‘Gezinnen met jonge kinderen willen juist de stad uit. Die willen de rust en veiligheid van een dorp. Echter willen ze wel faciliteiten in de buurt zoals scholen, een supermarkt en verenigingen. Dit gebied heeft dat allemaal en een middelbare school op maximaal een half uur fietsafstand.’

Meneer Clarckx buigt zich voorover om de kaart op het scherm eens beter te bekijken. 

‘Geen gek idee.’

Triomfantelijk kijkt ze naar Oscar. Ze kan het niet laten. Jonas werpt haar een waarschuwende blik toe. Van binnen gloeit hij van trots. Dat is mooi wel zijn vrouw. 

‘Jullie zijn echt slechte gastheren zeg. Ik heb wel zin in thee onderhand.’

Meneer Clarckx proest het uit. Hij wijst naar de deur. ‘Gaan jullie dat gebied maar verkennen. Ik ga graag even verder in gesprek met mevrouw Clarckx.’

De mannen staan op en lopen vlug de ruimte uit. Jonas blijft nog even hangen. ‘Ik ben onder de indruk lieverd.’

‘Van hoe ik eruit zie of van mijn inbreng?’ 

Jonas laat zijn hand hard op haar pantalon neerkomen. ‘Pas op jij.’ Zegt hij met een knipoog. 

‘Tot later meisje.’

Haar schoonvader steekt zijn hand uit. ‘Kom, wij gaan zorgen dat jij thee krijgt.’

Op loopafstand van het kantoor zit het leukste theehuis van de omgeving. Gina heeft daar menig uren met Shirley doorgebracht. Ze zoeken een plekje uit en meneer Clarckx haalt meteen een schrijfblok tevoorschijn. 

‘Vertel, als jij een gezin zou stichten welke eisen stel je dan aan jouw woonomgeving?’

 Die vraag overvalt haar. Een gezin. Zou ze dat al op korte termijn willen? Enerzijds wel, maar ze merkt dat ze zich toch nog niet helemaal berust heeft in het huisvrouwen leven. De korte, maar interessante bespreking van zojuist heeft haar hernieuwde energie gegeven. Het kan toch niet zo zijn dat dat niet voor haar weggelegd is? Toch smelt haar hart bij het idee dat er ooit een kleine baby bij hun geboren zou kunnen worden als het hun gegund is. 

‘Wat ik net al noemde en wat ik eigenlijk nu heb. Een mooie, rustige omgeving maar met allerlei voorzieningen in de buurt. Binnen een paar minuten ben ik bij de dorpskern waar ik voor de primaire voorzieningen terecht kan en binnen twintig minuten ben ik in de grote stad. Het dorp heeft een basisschool en het volgende dorp heeft een middelbare school.’

‘Je zei dat gezinnen juist uit de stad wegtrekken. Waarom doen ze dat denk je? Het is toch juist ideaal om alles in de buurt te hebben?’

Gina schudt haar hoofd en neemt een slok van haar thee. ‘Kinderen moeten kunnen buiten spelen zonder dat er verkeer voorbij raast. De drukte van de stad brengt iets gehaast met zich mee. De huizen in de stad zijn vaak ook kleiner met name de tuin. Dorpen zijn gemoedelijker, er heerst saamhorigheid en het geeft rust.’

Meneer Clarckx kijkt haar even doordringend aan. ‘Je zegt dat kinderen moeten kunnen buitenspelen. Is dat mogelijk als je aan een rivier woont?’

Gina krijgt het warm. ‘Gaat dit nog over een locatie voor het nieuwe project? Wat is er toch met die rivier?’

‘Ik ben blij met jouw inbreng. Moeten we vaker doen.’

Gina straalt. Ze vergeet de rivier, ze vergeet het idee van het gezin. Ze doet er toe in de mannenwereld, dat is alles wat nu telt.