Toegevoegd op by admin

Subdrop

Als een spanking je verdrietig maakt

Vaak na een goed pak slaag, voelen subs zich een beetje high. Een pak slaag, zelfs voor straf, kan de meeste spankees in een goed humeur brengen. Een paar goede knuffels, fijne aftercare, en de spanking zit erop. 

Maar voor sommige spankees is dit toch niet het eind van de spanking. Voor mijzelf bijvoorbeeld, ik merk dat ik na een dag of twee een flinke dip in energie en gemoedstoestand heb. Emoties gaan alle kanten op en alles lijkt zwaar. Ook kunnen mensen zich eenzaam of schuldig voelen. Dit is, ook binnen de rest van BDSM, een niet vreemd fenomeen: het wordt ook wel ‘subdrop’ genoemd.

Kort lesje biologie: je lichaam maakt tijdens de spanking (of ander BDSM spel) veel ‘vrolijke hormonen’ aan (die dempen de pijn een beetje). In de dagen daarna, terwijl je lichaam bezig is met weer in balans te komen, maakt het ook andere minder-vrolijke hormonen aan zodat je niet overladen wordt met de vrolijke hormonen. Ondertussen verbruikt je lichaam de vrolijke hormonen, zodat je op een gegeven moment even met een teveel van minder-vrolijke hormonen zit. Bron (en meer informatie): https://medium.com/through-the-eye-of-the-prism/experiencing-sub-drop-53c6c8d3c6dc

Het is dus vooral een onbalans van hormonen in je lichaam. Voeg daar eventuele andere hormonale schommelingen aan toe (rond een menstruatie bijvoorbeeld), en je chemische cocktail is klaar om je rot te voelen.

Wat te doen bij subdrop?

Wat mij het meeste helpt, is herkennen dat mijn subdrop een subdrop is, en niet het eind van de wereld of het begin van een depressie. De meeste drop-dipjes gaan na een dag weer over.  

Die dag is wel vaak zwaar om door te komen. Dus, zelf doe ik:

  • Goede aftercare regelen. Zeker na een straf: dan moet je zeker weten dat je nu vergeven bent, en je jezelf kan vergeven voor waar je straf voor hebt gehad. 
  • Met mijn partner praten. Laat de spanker/dom in kwestie weten dat je je rot voelt, en controleer ook bij deze of die zich goed voelt. Domdrop is ook echt een ding(!), al heb ik daar geen persoonlijke ervaring mee. Als het kan: knuffel met de partner in kwestie!
  • Sporten (maar niet te zwaar)
  • Up-beat muziek luisteren (pluspunten als het combineert met sporten)
  • Lief zijn voor mezelf. Een lekkere kop warme thee, een lange douche met een goed geurtje, niet te streng zijn als het op werk/studie niet lukt. 
  • Een gezonde maaltijd koken. Sommige mensen zweren bij chocolade eten, maar voor mij is dat een tien-minuten-oplossing; daarna komt een suikerdip (en meer trek in chocolade). 
  • Aan hobby’s werken, creatief bezig zijn, schrijven, muziek maken. 

Alles overziend, is het belangrijk door te hebben wat er speelt, en te onthouden dat een drop weer overgaat. Je hoeft je nergens voor te schamen als je er eens last van hebt gehad.

Vele groeten,

Juliette Stark 

Toegevoegd op by admin

Nieuw verhaal – Veel werk achter de schermen

Het is al een tijdje geleden dat we nog nieuwe content gepost hebben, maar vandaag verschijnt het vijfde deel van Faiths verhaal “Jason en Faith” online. Lezen maar!

Daarnaast zitten we achter de schermen zeker niet stil. We werken aan meerdere langetermijnprojecten, waaronder een reeks over de verschillende instrumenten, een gigantisch volledig interactief verhaal en een straffengenerator voor zij die even geen D ter beschikking hebben, maar wel straf hebben verdiend. Kom dus zeker regelmatig een kijkje nemen. We houden jullie op de hoogte!

Toegevoegd op by admin

Volwassenheid (slot)

Gina staat op. Haar buik is nu duidelijk zichtbaar. Het heeft even geduurd voor ze zich neergelegd heeft bij haar nieuwe toekomst. De familie was door dolle heen toen ze het nieuws naar buiten brachten. Het sprookje was helemaal compleet toen Shirley en Oscar een maand later hun zwangerschapsaankondiging deden. 

Jonas grijnst geheimzinnig. ‘Klaar voor schatje?’

Gina zucht. ‘Je weet dat ik hier niet tegen kan. Ik wil weten wat we gaan doen.’

Jonas lacht geamuseerd. ‘Ik zeg niks.’

Ze gooit een theedoek naar zijn hoofd. Hij gaat achter haar staan en laat zijn hand een keer hard op haar billen neerkomen. ‘Volgens mij ben ik niet streng genoeg geweest vanmorgen.’

Gina draait zich snel om en slaat haar armen om hem heen. ‘Jawel hoor.’ Haar billen zijn nog erg gevoelig. 

Hij pakt een schone theedoek. ‘Draai je om.’ 

Ze sputtert tegen als hij deze om haar hoofd knoopt. Ze ziet niks meer. ‘Wat doe je?’

‘Ik heb een verrassing voor je en ik wil niet dat je ook maar iets ziet voordat we er zijn.’

Gina stampt een keer nijdig op de grond. ‘Wat nou als ik misselijk word?’

‘Maar dat word je niet.’

Gina laat zich met lichte tegenzin meevoeren. Als ze in de auto gezet wordt, wordt ze pas echt zenuwachtig. Wat kan het zijn? Ze probeert te bedenken hoe ze rijden, maar Jonas stelt haar zoveel vragen en kletst zoveel dat ze al snel te afgeleid is om te weten waar ze zijn.

‘Nog even en dan zijn we er.’

Er stijgen allemaal kriebels op in haar buik. ‘Waar zijn we?’

‘Ik zeg niks.’ Jonas heeft plezier van haar reacties. Ze wil graag de controle houden, maar dat is nu niet mogelijk. 

Hij parkeert de auto en helpt haar met uitstappen. Hij pakt haar handen en loopt een stukje met haar vooruit. ‘Pas op hoor, want we lopen niet op een pad. Dus het kan wat hobbelig zijn.’

Voetje voor voetje stapt Gina vooruit. ‘Blijf hier maar staan.’

Hij haalt de blinddoek voor haar ogen weg. Ze knippert tegen het licht en kijkt om zich heen. Even is ze gedesoriënteerd, maar dan ziet ze de locatie van een van de nieuwe projecten van het familiebedrijf. Hier wordt een van de grote woonboerderijen gebouwd. De fundering staat, maar er moet nog een hoop gebeuren. 

Jonas knijpt even in haar hand. ‘Ik weet hoezeer je gehecht bent aan ons huis. Ik vind het heel erg dat je zoveel verdriet hebt van het feit dat ik daar geen gezin wil stichten. Wat denk je, lukt het je om je hier net zo thuis te gaan voelen?’

Verwachtingsvol kijkt hij in haar ogen. Verbaasd kijkt ze naar hem op. ‘Wat bedoel je?’

‘Ik wil hier met jou en onze zoon of dochter gaan wonen.’

Gina kijkt met grote ogen om zich heen. Deze plek heeft ze toen aangedragen, omdat het een prachtige locatie is om te wonen met een gezin. Nooit gedacht dat ze haar eigen toekomstige woonplek had uitgezocht.’

‘Oh Jonas, het is prachtig hier! Ik weet niet wat ik moet zeggen.’

‘Wil je het? Wil je hier wonen?’

Gina haalt voor zich wat ze heeft bedacht voor dit type woning waar er twee van worden gebouwd. Het wordt groter dan waar ze nu wonen. De dieren kunnen meeverhuizen en er is genoeg ruimte voor haar eigen bloemen- en groentetuin. Jonas hoeft nooit meer wakker te liggen vanwege de rivier. Het gaat kriebelen van binnen. Een huis wat ze echt samen kunnen opbouwen en inrichten. Een huis waar ze nooit meer weg hoeven, want het is groot genoeg. Als ze naar haar man kijkt en zijn enthousiasme ziet overvalt haar een groot gevoel van liefde. ‘Als het met jou is wil ik overal wel wonen.’

Jonas geeft haar een dikke zoen. ‘Het duurt natuurlijk nog wel even voordat het klaar is en als die kleine geboren wordt zullen we nog de eerste tijd in ons huidige huis wonen, maar dit wordt ons nieuwe thuis.’

Gina lacht en houdt hem stevig vast. ‘Ik zie ons hier wel wonen.’

‘Ik ook lieverd, ik ook.’

Toegevoegd op by admin

Volwassenheid (18)

Gina gaat heel voorzichtig zitten. Shirley lacht. ‘Problemen?’

Gina zucht. ‘Ik kan er niks aan doen. Soms gooi ik er van alles uit waar ik dan weer spijt van heb, maar dan is het al te laat. En Jonas is niet heel toegeeflijk wat dat betreft.’

Gina trekt een nors gezicht als ze terugdenkt aan de borstel. 

Ze schenkt koffie in voor Shirley. ‘Wil jij niet?’

‘Ik weet niet wat het is, maar ik kan geen koffie verdragen momenteel.’

Shirley kijkt haar verbaasd aan. ‘Ik heb je veel te lang niet gezien. Hoe gaan je rijlessen? Ik wil alles horen. Ik baal zo dat ik moest afzeggen toen ik ziek was. En Jonas wil zeker weten dat ik weer genoeg energie heb dus voor mij duurt het nog even.’

Shirley lacht. ‘Het was even heel erg wennen, maar ontzettend leuk. Ik ben zo blij met die rijlessen. Het is al bijna vier weken geleden dat je ziek was. Dan moet je nou toch wel weer energie hebben.’

Gina schenkt toch een kop koffie in voor zichzelf en neemt een slok. Ze voelt haar maag protesteren, maar negeert het. Ze neemt nog een slok. Niet veel later springt ze op. Ze rent naar het toilet en is net op tijd. Shirley loopt haar achterna. ‘Ik wil niet nieuwsgierig zijn, maar kan het zijn dat je zwanger bent?’

Gina veegt haar mond schoon en trekt door. ‘Natuurlijk niet. Ik ben toch aan de pil.’

Shirley pakt haar hand vast. ‘Je weet dat als je overgeeft dat het kan dat de pil niet werkt toch?’

Ze ziet Gina wit wegtrekken. ‘Nee nee nee. No way.’

‘Wanneer was je voor het laatst ongesteld?’

Gina loopt naar de keuken en gaat zitten. ‘Nu je het zegt. Verdomme. Nee hoor Shirley. Dat zal toch niet? Ik wil nog geen moeder worden. Nee nee nee. Jij bent een geboren moeder. Ik niet hoor. Ik wil nog geen kinderen.’

‘Dat zal bij ons hoop ik ook niet lang meer duren. Maar ik denk dat jij nu eerst eens een test moet doen.’

Gina begint te huilen. ‘Nee! Ik wil het niet.’

Shirley pakt haar even stevig vast. ‘Kom op Gina herpak jezelf. Ik ga even naar de drogist om een test te halen. Dan kijken we daarna wel verder.’

‘Misschien is mijn maag gewoon nog gevoelig na die hele toestand.’

‘Wie weet, maar er is maar een manier om erachter te komen. Zet jij lekker thee, dat kan je nu beter gebruiken. Ik pak je fiets dan ben ik zo terug.’

Het lijkt een eeuwigheid te duren. Gina loopt nerveus heen en weer. Waarom heeft ze daar niet bij stil gestaan? Waarom heeft ze niet nagedacht over de werking van de pil bij overgeven? Ze ziet Shirley aankomen. Meteen vliegt ze naar de deur. Shirley geeft haar het doosje. ‘Succes lieverd.’

Met trillende handen scheurt ze het folie van de test. Snel leest ze de gebruiksaanwijzing. 

Zonder te kijken loopt ze terug naar Shirley. ‘Kijk jij maar. Ik durf niet.’

Shirley ziet op afstand de plus al staan. ‘Kijk zelf maar.’

Gina staart naar de test. ‘Nee, dit is niet waar. Dit overkomt mij niet.’

Gina vloekt en smijt de test op tafel. Als Shirley haar omhelst begint ze te snikken. ‘Ik wil niet Shirley. Ik ben hier nog niet klaar voor.’

Shirley wrijft troostend over haar rug. ‘Ik begrijp dat dit je overvalt, maar het is nu eenmaal zo Gina. Jullie worden fantastische ouders. Dat weet ik zeker.’

Gina haalt een paar keer diep adem. ‘Hoe ga ik het Jonas vertellen?’

‘Hoe zal hij reageren?’

‘Ik denk dat hij een gat in de lucht springt.’

Shirley trekt haar mee naar de gang. ‘Hup jas aan. We gaan winkelen.’

Gina sputtert tegen, maar laat zich toch meevoeren. 

Ze pakken de bus naar de stad. Gina denkt aan haar toekomst. Die ziet er plots heel anders uit dan dat ze zich had voorgesteld. ‘Waar denk je aan?’

Gina zucht. ‘Ik had gewoon gedacht nog heel wat uitstapjes te maken met Jonas. Gewoon wij met zijn tweeën. En ik had de hoop nog heel wat invloed te kunnen uitoefenen in het familiebedrijf. Dat ging net zo lekker. Nu verwachten ze natuurlijk dat ik thuis ga zitten moederen.’ Ze trekt er een zuur gezicht bij. 

Shirley lacht. ‘Het leven houdt niet op hoor als je moeder wordt. Met zijn drieën kunnen jullie ook gewoon de hort op. Stel je eens voor, zo’n klein hummeltje van jullie samen.’

Gina stelt zich voor hoe blij iedereen zal zijn. Dat stemt haar iets milder. 

‘Ik hou zo van dit huis en nu moeten we alweer verhuizen. Jonas wil geen kinderen grootbrengen in dit huis vanwege de rivier.’

De tranen springen in haar ogen. ‘Kom we moeten hier eruit.’

Shirley knijpt bemoedigend in haar hand. ‘Jullie hebben een hoop om met elkaar te bespreken. Jij hebt ook een stem en Jonas luistert ook naar wat jij belangrijk vindt.’

Shirley neemt haar mee naar een groot warenhuis. ‘Wat dacht je van een papa pakketje? We maken een doos en die vullen we met spulletjes. Een rompertje, speentje, sokjes dat soort dingen.’

Gina lacht voorzichtig. ‘Goed idee.’

Gina laat haar hand langs de witte rompertjes gaan. ‘Ik weet echt niks van baby’s. Ik weet niet eens welke maat ik zou moeten kopen.’

Shirley lacht. ‘Gelukkig heb je mij.’

Ze houdt een wit rompertje omhoog. Papa’s schatje staat erop. ‘Die leuk?’

Gina lacht en schudt haar hoofd. ‘Vreselijk, maar ja hij zal dat wel gaaf vinden. Doe maar.’

‘Maat 50 heb je nodig.’ 

Gina ziet een paar sokjes met een grijs werkje erin. Hoe zal het zijn? Er groeit nu echt een minimensje in haar buik. Wat een gek idee. Voorzichtig legt ze haar hand op haar buik. Ze pakt de sokjes en legt het in het mandje wat Shirley vast heeft. Shirley blijft maar volladen. Gina schudt haar hoofd. ‘Ik hoop dat jij ook snel zwanger bent, want jij houdt hier meer van dan ik. Ik ben straks bankroet als ik alles neem wat jij aanwijst.’

Shirley grijnst. ‘Nu nog iets om het in te doen.’

Gina laat haar oog vallen op een mand. Die is perfect. ‘Kom Shirley ik wil naar huis. We hebben meer dan genoeg en we moeten het nog inpakken.’

Shirley is net de deur uit. Het zal niet lang meer duren voor Jonas thuiskomt. Ze heeft al haar gevoelens op papier gezet en in een envelop gestopt. Die heeft ze helemaal onderin de doos gestopt. Ze is benieuwd hoe hij zal reageren. Als hij de deksel van de mand eraf haalt is het eerste wat hij ziet de zwangerschapstest met de niet te missen plus erop. De zenuwen slaan toe als ze de auto hoort. Jonas vraagt zich af wat er is. Het is doodstil in huis. Hij denkt terug aan gisteravond en hij hoopt niet weer haar te hoeven straffen. 

Als hij haar ziet zitten in de serre raakt hij bezorgt. Ze ziet er ongerust en verdrietig uit. 

‘Ha lieverd. Is er wat?’

Er springen tranen in haar ogen. ‘Maak eens open.’ Ze knikt naar de mand. 

Hij kijkt haar nog even bezorgd aan. Voorzichtig maakt hij de mand open. Met grote ogen staart hij naar de test. Hij kijkt haar even aan en als hij haar tranen ziet snapt hij meteen wat er aan de hand is. Hij pakt alles uit en bekijkt alles goed. Hij kijkt haar glimlachend aan.

‘Het schijnt dat de pil niet werkt als je kotst.’ Zegt ze droog.

Jonas lacht hard, loopt naar haar toe en tilt haar de lucht in. ‘Ik ben heel blij. En jij?’

Gina haalt haar schouders op. ‘Ik had dit moment liever nog een paar jaar willen uitstellen.’

Jonas knuffelt haar en kust haar keer op keer. ‘Het komt goed. We vinden onze weg hierin.’

Dan begint Gina hard te huilen. ‘Ik wil hier niet weg.’

Jonas zet haar op de bank neer en komt naast haar zitten. ‘Ik weet het lieverd, maar je weet wat ik heb gezegd.’

Gina vliegt overeind. ‘Jij denkt alleen maar aan jezelf! Je houdt helemaal geen rekening met mijn gevoelens. Jij harteloze holbewoner!’

Jonas moet veel moeite doen om zijn gezicht in de plooi te houden. Hij pakt haar pols vast en trekt haar dicht tegen zich aan. ‘Herhaal dat nog eens, maar bedenk even heel goed wat je daadwerkelijk zegt.’

Gina slaat gefrustreerd tegen zijn borst. ‘Ik wil niet verhuizen! Lul!’

Jonas moet nu echt heel erg lachen. ‘Oké jij moet eerst even op aarde komen voor we verder praten.’

Binnen mum van tijd ligt ze over zijn schoot. Verwoed schopt ze om zich heen. ‘Durf je wel tegen een zwangere vrouw!’

Jonas grijnst. ‘Ja hoor, die kleine zit veilig in jouw buik.’

Hij laat zijn hard snel en hard op haar billen neerkomen. Langzaam maar zeker verzwakken haar protesten. Hij pauzeert even om haar billen bloot te maken. Gina zucht diep en staakt haar tegenwerking. De klappen komen hard neer op haar billen. Verschrikt draait ze wat. Het doet zeer. Ze merkt dat de rust terugkeert in haar hoofd. Ze begint te snikken. Jonas laat er steeds meer pauze tussen zitten. ‘Het spijt me dat ik zo tekeer ging.’

‘Ik-begrijp-je-emotie-maar-dat-is-geen-reden-om-zo-te-ex-plo-de-ren.’ Hij geeft haar de laatste paar harde tikken en laat haar overeind komen. ‘We kunnen ook met elkaar praten zonder tegen mij schelden.’

Gina slaat haar armen om hem heen. ‘Je hebt gelijk lieverd, maar ik ben zo gehecht aan dit huis en ik had mijn leven gewoon heel anders voorgesteld.’

Jonas streelt haar troostend over haar rug. ‘Ik beloof je dat alles goed komt. Echt vertrouw me.’

Toegevoegd op by admin

Het verhaal van de munt (2)

Als ik mijn ogen open doe zie ik blauwe lucht vanuit het hotelraam en probeert een waterig zonnetje de kamer binnen te komen. Het lijkt een perfecte ochtend zoals we rustig in bijzijn van elkaar wakker mogen worden, samen in onze bubbel, onze werelden even één alsof er even niets ander bestaat dan wij twee.
Gisteren hadden we alleen van elkaars aanwezigheid genoten, na een lange periode van covid perikelen, en we zouden vandaag ook nog wat tijd samen tijd doorbrengen.”We need to have a certain discussion, but tomorrow. We’re just going to relax today,” had je gisteren gezegd.
“Good morning, sunshine,” zeg je rustig.“Let’s have some breakfast first. After that I want you to take a shower, but don’t delay, otherwise I will punish you for that too.” Ik onderdruk een rilling en door je woorden komt er snel een einde aan mijn utopische ochtendgevoel. We trekken snel wat kleding aan om te ontbijten en sneller dan me lief is sta ik fris en fruitig na een snelle douchebeurt weer voor je neus. In je hand zie ik iets glinsteren.
”Let’s play a game. It’s called memory. If you answer incorrectly, corner time with the coin will help refresh your memory, understand?” Ik staar je eigenlijk alleen maar een beetje sprakeloos aan en bedenk me hoe anders je ineens voor me staat in vergelijking met gisteren. Er staat een griezelige geamuseerde glimlach op je gezicht, alleen te zien aan je iets omhoog krullende mondhoeken en een glinstering in je ogen. Dat voorspelt niet veel goeds.
“I really really wonder if you forgot our agreement or if you just don’t care.” steek je van wal. “I would like to know from you what exactly we agreed. Right now.”Er valt een onheilspellende stilte. Mijn hoofd draait overuren maar ik kom er niet op. Welke afspraak? Ik begin licht te zweten en ik voel mijn hart bonken. Dit moment zonder woorden duurt te lang en ik voel paniek op komen.
“March,” commandeer je en je trekt me mee naar de muur zonder nog op een antwoord te wachten. O shit. Na een paar instructies sta ik met mijn armen op mijn hoofd met mijn neus tegen de muur aan en probeer ik mijn ademhaling onder controle te krijgen. Tussen mijn neus en de muur bevindt zich een munt die ik maar beter niet kan laten vallen.
“Calm down and just breathe, young lady. You have to stand there for ten minutes. But, if you let that coin drop, you’ll meet my belt right away. During that time, try to remember what our agreement is, otherwise you will get an extension of penalty time. Understood?” “Yes, Sir,” fluister ik zachtjes en hoop dat mijn minimale beweging de munt niet laat zakken. Mijn focus is gericht op geheel stilstaan. Mijn armen voelen al snel zwaar aan en mijn benen gaan licht trillen.
Plotseling kriebelt mijn neus. Ik probeer de nies te onderdrukken maar de prikkel is te sterk. Ik nies behoorlijk hard. Vervolgens onderdruk ik een giechel als een stukje van een cabaretier over twee soorten mensen en niezen als een container van de explosieve opruimingsdienst me te binnen schiet. Ik kan nu echt niet in de lach schieten en me meer problemen op de hals halen.
De munt valt met een tik op de grond, rolt even door en komt nog een paar keer om zijn as draaiend tot stilstand. Het blijft een paar tellen doodstil en ik leun afwachtend met mijn voorhoofd tegen de muur. Dit is foute boel besef ik me en ik probeer mijn ademhaling rustig te houden. Ik probeer nog steeds de cabaretier uit mijn gedachten te bannen. Adem in, adem uit.
Mijn paniek groeit en ik slaag er niet geheel in om diep adem te blijven halen en het lukt me maar net om niet in lachen uit te barsten. Het blijft verder stil in de kamer. De stilte lijkt een eeuwigheid te duren. Zou je in slaap gevallen zijn? Net als ik me om wil draaien om te kijken hoor ik een rinkelend geluid gevolgd door het dubbelklappen van een riem.Je haalt een paar keer flink uit en ik voel mijn ogen voorschieten en mijn billen gelijk al branden.
“Remember I told you I can really hurt you badly in just a few seconds,” zeg je kalm tussen de venijnige slagen door. Er volgen nog een paar klappen op mijn bovenbenen, daar doet het extreem pijn en ik jammer zachtjes. Je laat de riem vallen en trekt me zachtjes tegen je aan. Je handen wrijven zachtjes over mijn rug en mijn lijf ontspant weer. Ik snik nog even na maar kom dan volledig tot rust in je armen, door je bedwelmende geur en hartslag. Ik sluit mijn ogen en voel weer die bubbel van ons samen.
“Stay awake, young lady. We weren’t finished yet. Have you figured out what our agreement is?” Je blauwgrijze ogen kijken me verwachtingsvol aan en ongemakkelijk kijk ik terug. “I really can’t remember right now,” antwoord ik gefrustreerd. “Please don’t put me back in that corner. I won’t help me focus on your question.” Maar natuurlijk is dat precies waar ik eindig, opnieuw met dat stomme stukje metaal tussen mij en de muur. Dit keer lukt het wel en ik ben opgelucht als ik mijn verzuurde spieren weer kan bewegen.
Zonder iets te zeggen zet je een stoel voor me neer en gaat voor me zitten. Vervolgens maak je de manchetten van je overhemd los en rolt heel rustig je mouwen op. “Bring me that hairbrush that’s on the dresser and get over my knee young lady,” zeg je als je klaar bent met je mouwen oprollen. Ik bijt op mijn lip als ik de haarborstel aangeef, je blik vermijdend, en ga liggen. Heel even masseer je mijn billen maar al snel sla je met je hand behoorlijk hard en snel. Ondanks dat ik mijn broek aan heb doet het al behoorlijk pijn.
“Get up. Im gonna ask you again, what is our agreement?” Je helpt me voorzichtig overeind. Daarna pak je mijn handen en trekt me voor je. Een poosje kijk je me zwijgend aan en legt dan ineens je vinger onder mijn kin. Je blik is serieus en ik raak een beetje in de war. Hebben we nu echt iets afgesproken of speel je gewoon met me?
“I can refresh your memory, but for that I will punish you extra. Then you’ll get another spanking with my belt. You still have a choice. Tell me what we agreed or accept the consequences.” Ik haal zenuwachtig mijn schouders op. “I really can’t recall our agreement, I’m sorry.”“Oh you will be, young lady, you really will learn a hard lesson today. Put your pants down and come over my lap again.”
Onwillekeurig huiver ik en sluit mijn ogen. Mijn hart begint te bonken en ik merk dat ik moeite krijg met ademen. Dit moment, dat altijd zo spannend lijkt in mijn gedachte, is in het echt helemaal niet zo leuk. Ik besef me dat je niet van plan ben om je in te houden. Je lijkt bovendien ook echt waarde te hechten aan die afspraak die ik me absoluut niet eens kan herinneren.
“I’m waiting, young lady,” Shit. Ik haal diep adem en onderdruk mijn paniek. Snel doe ik mijn broek naar beneden en ga liggen. De eerste klappen zijn hard maar vol te houden. Ik voel dat je mijn slipje omlaag trekt. Ik zet me schrap voor de volgende klappen maar ik hoor alleen je rustige basachtige stem.
“I know we live miles and miles apart. I told you to tell me what’s going on in your life. Who you meet. I just want to know that. I don’t care what you do with other people. You just keep me updated. That’s all. You promised me to do that. It is just one simple agreement. Why is one agreement so hard to remember?” Pats… Sla je nu veel harder dan eerst of doet het echt veel meer pijn op je blote billen? Dit kan ik niet lang volhouden. Pffft.
“I kept an track on you. You failed to mention a lot of things, didn’t you?” Pats…Fuck… ook dat nog. “I thought you were joking about that,” zeg ik beduusd en ik raak nu echt in paniek. Deze situatie gaat er steeds slechter voor me uitzien.“Why on earth would I be joking about that. You know me better then that. I’m going to punish you severely for your disobedience. You won’t be able to sit for a few days after I’m done with you. Understood?”
“Yes Sir,” fluister ik nauwelijks hoorbaar. Ik voel mijn tranen branden en ik heb het ineens erg koud. Het is niet maar één ding dat ik niet verteld heb maar minstens zes. En blijkbaar weet hij alles al en heeft hij er een hele tijd niks over gezegd, tot nu dan.
Je helpt me overeind en dirigeert me naar het bed. Je trekt me over één been en slaat je andere been om mijn benen heen. Dan begint je te slaan, dit keer met de haarborstel, hard en snel. Al gauw kan ik nauwelijks stil blijven liggen en ben ik blij met de leglock. Ik voel mijn tranen opnieuw komen. Eigenlijk wil ik er niet aan toegeven. Ik wilde dit toch ook, flink straf krijgen? Dan moet ik toch incasseren ook al valt het ineens behoorlijk tegen? Ik wil absoluut geen aansteller zijn. Je stopt en masseert zachtjes mijn billen en onderrug.
“You take this very well, young lady. Don’t hold back, just let your emotions go. Let it out. It’s okay.” Opnieuw begin je te slaan. Maar mijn hoofd blokkeert, het lijkt wel een internetbrowser waarbij er teveel tabjes openstaan. Een tijdje gebeurt er niks. Het voelt bijna sereen, het ritmische geluid van de haarborstel op mijn billen en mijn bevroren mentale toestand.
Dan uiteindelijk breekt er iets in me en ik begin te snotteren. In golven komt ineens een waterval van paniek en verdriet omhoog. Ik begin oncontroleerbaar te huilen. Je stopt met slaan, trekt me tegen je aan en weet me uiteindelijk weer rustig te krijgen.Ik krijg een deken om weer warm te worden, snuit mijn neus en na een tijdje voel ik me weer een beetje kalm. We drinken samen koffie maar dan zie ik je blik ineens veranderen.
“Ready for your promised belting? ” vraag je dan. Ik kijk je geschrokken aan.“No. No. I can’t… you can’t… Just please… no more.” “Oh I defenatly can and will give you the punishment you deserve.” je pakt mijn kin beet en kijkt me met je blauwgrijze ogen streng aan. “Let go of your recalcitrant attitude, young lady. You need to learn a servere lesson today. You forgot what we agreed, apparently you don’t take me seriously enough. You wanted my guidance and you agreed to my stern hand. Now you really are gonna find out what punishment is. You really won’t forget this. Lie on your stomach on the bed, now.”
Ik ga trillend liggen en sluit mijn ogen. Ergens ben ik verbaasd dat ik bijna automatisch doe wat je vraagt en haal diep adem. Opnieuw voel ik mijn tranen branden achter mijn oogleden. Nog nooit ben ik zo flink onder handen genomen door je en dit is wel een grens waar ik over moet, doorgaan terwijl iedere vezel in mijn lijf wil stoppen en vindt dat het genoeg is geweest. Maar ik wil me nog steeds niet laten kennen en precies deze koppigheid brengt me vaak in een moeilijk parket.
Ik probeer op mijn ademhaling gefocust te blijven, mijn tranen in te houden en mijn hartslag omlaag te krijgen. Dan hoor ik het onmiskenbare geluid van je riem die dubbelgeslagen wordt. Pats! Ik schrik harder van het geluid dan van de klap zelf. Iedere klap brand nog erger dan de vorige en ik kan onmogelijk stil blijven liggen.“You wanted discipline young lady, well this is it. It suppose to hurt and it only ends when I think it’s enough. Now tell me why I’m punishing you.”
Het kost me moeite om te praten maar het lukt me om met redelijk vaste stem antwoord te geven. “Because I didn’t remember our agreement. I didn’t think you were serious about that.” “I” pats “really” pats “am” pats “serious” pats “about” pats “that” pats. “always” pats “young” pats “lady” pats. Ik jammer luid of leek dat maar zo? Ik kan echt niet nog meer aan. “I’m sorry, i’m sorry, please stop,” snotter ik.
“Ten more, then we’re done,” besluit je. Je telt de slagen van tien tot één af, het lijkt alsof ik in brand sta en dan is het voorbij. Ik ben opgelucht. Mijn tranen blijven lopen en ik heb het verschrikkelijk koud. Je legt een deken over me heen en laat me even bij mijn positieven komen. Dan kom je naast me zitten en trekt me tegen je aan. Je streelt mijn haar en ik ontspan als ik je lichaam tegen de mijne aanvoel.
You did very well again,” zeg je en je geeft me een kus op mijn hoofd. “You will probably be sore for a few days. I really hope you won’t forget our agreement anymore.” Je trekt me op schoot en ik leun vermoeid tegen je aan. Je handen masseren mijn schouders en onderrug. Mijn ogen worden zwaar en ik geniet van je warmte, je geur, je hartslag en sterke armen. Hier voelt het veilig. Mijn hoofd is leeg, ik voel me weer ontspannen en glimlach. Het is goed zo hier in onze bubbel. En hopelijk mogen we weer vaker onze grenzen verkennen.

Toegevoegd op by admin · 1 Comment

De snoepautomaat

Maxine, Barbara en Anna zijn beste vriendinnen en zitten samen op het Aloysius college te Rechten.  Een school voor moeilijk opvoedbare volwassen eigenwijze dames. Een hele mondvol…laten we  zeggen meiden met een uitdaging, met veel plichten en geen voor- of aanrechten. Tja…  

In de hal van de school is kort geleden een moderne snoepautomaat met kit-kat, M&M chips en  allerlei andere zoetigheden geïnstalleerd. De automaat heeft enorme aantrekkingskracht op de 3  meiden en ze zijn er steeds als de kippen bij zodra de automaat door de beheerder wordt bijgevuld.  Dit op elke maandagmorgen in de eerste pauze. De snoep heeft een onweerstaanbare  aantrekkingskracht op de 3 meiden maar er zit helaas een barrière tussen van glas. Een barrière,  zuiver en alleen te overwinnen en te doorbreken met 1 euro!  

Anna had thuis al eens gevraagd of ze wat geld mocht meenemen voor de automaat. Maar ze wist  het antwoord eigenlijk al. Thuis werd er minimaal gesnoept en gekoekt. “Gezond eten” was bij haar  thuis het credo! Haar vader en moeder waren van het moderne slag. Opvoeden via overleg en  consensus en eten moest in ieder geval gezond zijn. Als Anna zich niet aan afspraken hield, dan was  de standaard straf beeldscherm verbod! Dat was soms wel balen voor Anna, Oh wat had ze vaak een  hekel aan deze manier van opvoeden. Zeker nu was haar telefoon haar belangrijkste bezit.  Nee, neem dan Maxine, die was zeker ook geen lieverdje thuis. Anna had van Maxine gehoord dat bij  haar beeldschermverbod vrijwel nooit aan de orde was, ze kreeg wel straf, maar daar wilde Maxine  eigenlijk nooit veel over kwijt. Barbara en Anna plaagden haar ermee en bedachten allerlei mogelijke  straffen die Maxine wellicht zou krijgen. Maxine ontkende echter alles en zei verder niets over de  strafmaatregelen thuis. Barbara had net zoals Anna een zelfde soort “moderne” ouders, ze waren  dan ook bevriend met haar vader en moeder en konden het zeer goed met elkaar vinden.  

De toestemming voor de snoepautomaat werd inderdaad door Anna’s ouders linea recta naar de  prullenbak verwezen. Baal…. Anna was echter niet voor 1 gat te vangen en nam de volgende dag  plastic muntjes mee naar school die voor de AH karretjes worden gebruikt. Ze konden in ieder geval  proberen om in een onbewaakt moment de muntjes in de automaat te stoppen.  Aldus stonden Anna, Barb en Max de volgende dag stiekem bij de snoepautomaat om te proberen of  de AH muntjes zouden passen. Barbara zei tegen Anna dat het best link was om dit te proberen. Stel  dat de automaat kapot zou gaan. Maar Anna luisterde niet en stopte het muntje in de automaat.  Er gebeurde niets…. Helemaal niets. Zelfs niet toen ze op de retourknop drukten.  “Zei ik het niet!” zei Barbara op zachte maar scherpe toon. Ook Maxine voelde dat dit niet goed was.  “Wegwezen” zei Anna, en niets zeggen! Wij weten van niets Oke?!  

Barbara en Maxine durfden niet tegen te spreken maar voelden zich wel medeschuldig. Snel gingen  ze ergens anders heen en hielden met een schuin oog de automaat in de gaten die het nu  hoogstwaarschijnlijk bij de eerstvolgende klant het niet meer zou doen…  

Het was duidelijk dat alleen echt geld zou functioneren. Er moest dus een ander plan worden  bedacht.  

De volgende dag was de snoepautomaat weer in bedrijf, de technische dienst moest er inderdaad  aan te pas komen om het vastgelopen muntje te verwijderen. De daders van het euvel….niemand die  het wist.  

Een paar dagen later, had Anna een verrassing meegenomen naar school. Ze liet aan Barbara en  Maxine zien wat ze had meegenomen. 3 echte euro munten. Barb en Max keken verbaasd naar Anna  en vroegen: Heb je toestemming gekregen?  

Nee dat heb ik niet, zei Anna, maarrrr….en ze trok met haar handen een beetje aan haar staartjes, we  hebben thuis een bakje met allemaal muntgeld voor als er mensen komen collecteren of voor als wij  betaalde klusjes doen. Ik weet waar het bakje verstopt is en heb stiekem 3 euro eruit gehaald. Even  voor de duidelijkheid, geheimhouding verplicht Ok? Ieder 1 euro, wie doet mee. 

Barbara was meteen enthousiast maar Maxine was toch wel bang om mee te doen. “weet je zeker  dat je vader of moeder hier niet achter komen” zei Maxine.  

Zeker niet, zei Anna, het bakje zit helemaal vol met verschillende muntjes en papa houdt totaal niet  bij hoeveel erin zit, die sukkel. Dus deze 3 euro vallen echt niet op. Kom op allemaal samen? Wie wil  een Mars!  

De 3 meiden zochten wat lekkers uit en oh, het voelde zo simpel en lekker deze actie van Anna.  

Om de andere dag nam Anna 3 euro mee om uit te delen. Dit ging zo een tijdje door totdat Anna ook  wel inzag dat het bakje steeds leger werd en dat het wellicht toch ging opvallen…. Dit was het  moment dat Anna aan Barbara en Maxine vroeg dat het nu wel eens hun beurt was om wat geld uit  eigen spaarpot of anders mee te nemen. Het was toch niet eerlijk dat Anna steeds moest uitdelen.  Aangezien Barbara en Maxine al die tijd hadden meegedaan met het snoepen en “into the game”  waren, konden ze dit nu moeilijk weigeren. Barbara zei; ik kan wel een paar keer geld uit mijn eigen  spaarpot halen maar daarna is Maxine ook aan de beurt. Maxine werd zenuwachtig en zei; Ik heb  helemaal geen spaarpot thuis, hoe moet ik dat geld dan krijgen?  

Jullie hebben toch een winkel thuis met een kassa? Zei Anna, kun je daar niet wat mee. Tjee Anna, zei  Maxine, dat kan echt niet als ik gepakt wordt…  

“Een week lang schoenveters eten” riep Barbara. Barbara en Anna proesten het uit. Maxine zag sip,  jullie hebben makkelijk praten, jullie weten niet wat papa dan doet.  

Aha zei Anna, Vertel! Wat gaat jou papa doen?  

Duhh…kunnen we niet beter stoppen met dit gedoe, zei Maxine.  

Nou, doe niet zo flauw zei Anna, ik heb nu al tijden risico gelopen en geld aan jullie gegeven voor de snoepautomaat, nu zijn jullie echt aan de beurt.  

Ja, Maxine, zei Barbara, ik geef straks ook mijn spaargeld eraan uit dus jij moet ook meedoen.  Met een zwaar gemoed en met gezonde tegenzin gaf Maxine uiteindelijk toe…..  

En zo geschiede, Barbara haalde een aantal keer geld uit haar eigen spaarpot. Daarna was het de  beurt van Maxine. Maxine had bedacht om vlak voor het slapen gaan stiekem de winkel van papa in  te sluipen om de kassa “te inspecteren”. Dat was uiteindelijk het beste moment had ze al even  uitgezocht. En toch, het ging uiteindelijk mis.  

Maxine wist niet dat de kassa altijd moest “kloppen”. Dus bij het tellen aan het einde van de dag  kwam steeds een verschil aan het licht. Iets wat papa Mark eerst op toeval schoof, maar toen het  steeds vaker gebeurde ging hij zijn medewerkers controleren en vragen stellen. Tot het moment dat  de broer van Maxine toevallig zag dat Maxine s’avonds bij de kassa stond. Hij was het die het meteen  aan papa vertelde dat Maxine iets geheimzinnigs aan het doen was bij de kassa. Mark ging heel stil  naar de winkel en zag nog net hoe Maxine de kassalade dicht deed. Mark knipte meteen het licht van  de winkel aan, en daar stond Maxine op heterdaad betrapt!  

Maxine was gesnapt en dat wist ze. Ze wist meteen dat haar billen, nu nog zacht en blank, straks over  een uurtje door papa een stevige wellicht verschrikkelijke beurt “billenschilderen” hadden gehad. Ze  zouden zo rood zijn, dat bavianen er jaloers op zouden worden. Het tintelde in haar buik nu ze wist  dat papa haar mooie billen tot strafeigendom zou maken. Ze was gesnapt, ze was gesnapt!! Haar  handen gingen als vanzelf naar de volle rondingen om ze op een soort hulpeloze manier toch nog te  beschermen. Papa was zo sterk en kon haar in 1 zwaai over zijn knie leggen. Of op de rug liggend de  benen omhoog tillen waardoor ze machteloos de slagen met zijn handen op haar 2 rondingen moest  ontvangen. Dat machteloze, de volledige overgave, de uiteindelijke rust en weten dat er na de pijn  volledige vrijheid is. Dat gaf Maxine ook wel vlinders in haar buik. Ze hoefde niet meer stiekem te  doen voor haar vader. De brandende billen zouden daar dagenlang het bevrijdende gevoel van zijn.  Na zo’n verschrikkelijk pak voor haar billen kon papa juist weer heel lief zijn.  

Maar daar waren we nu nog niet, wat gaat papa doen, oh help! Toen kwam er een soort berusting bij  Maxine, ze zou zich er nu aan overgeven, helemaal en echt eerlijk zijn. Maar zou ze de schuld zelf op 

zich nemen….Anna en Barbara niet “verraden” wat ga ik opbiechten, en de innerlijke spanning kwam  weer terug.  

Tijdens al deze gedachten van Maxine pakte Papa Maxine mee aan de arm en trok haar naar de  woonkamer. Zo jonge dame! Je begrijpt dat ik van jou heel graag uitleg wil wat jij bij de kassa deed!  Of eigenlijk beter laten we jou eens goed over de knie leggen om deze uitleg te bespoedigen. Maxine  werd simpel van de grond getild en over de knie gelegd. Er volgde een pak billenkoek die ze nog  nooit had gehad en ervaren. Niet alleen kreeg ze slaag voor haar stelen, ze moest ook vertellen  waarom en wie hier eventueel aan mee hadden gedaan. En dat was een gevecht. Dit wilde Maxine in  eerste instantie niet vertellen, maar de billenkoek werd steeds meer en verschillende instrumenten  om billen te tuchtigen werden in stelling gebracht om de waarheid boven water te krijgen. En water  vloeide er, tranen met tuiten! Maxine gaf uiteindelijk maar 1 naam: Anna! En smeekte haar vader te  stoppen nadat ze Anna “verraden” had. Al huilend smeekte ze dat de andere vriendin die mee had  gedaan door Anna zelf maar moest worden opgebiecht. Want het was Anna toch die dit allemaal had  bedacht.  

Na nog een extra pak voor haar mooie scharlaken rode billen, stopte Mark met de billenkoek en  stemde erin toe dat hij de volgende dag contact zou opnemen met de vader van Anna om eens een  stevig woordje met hem te wisselen over dit voorval. Maxine vertelde, nog een beetje snikkend, dat  volgens haar Anna nog nooit billenkoek had gehad en altijd wegkwam met een beetje beeldscherm  straf. Goed, had Mark gezegd, daar zal ik eens met de vader van Anna over hebben. Ik zorg ervoor  dat hij weet wat voor straf jij hebt gehad en wel heel uitgebreid en in detail.