Kiria herinnerde zich opens het dreigement van Ansel om haar naar het politiebureau te brengen. ‘Ben je nog steeds van plan me aan te geven?’, vroeg ze in de hoop dat hij van gedachten veranderd zou zijn.

‘Nee’, antwoordde hij. ‘Ik denk dat die rekening wel vereffend is’.

‘Dank je wel. En het spijt me echt’.

‘Ik geloof je’.

Kiria lachte in zichzelf terwijl ze naar de overdrijvende wolken keek, blij als zijn kind met zijn simpele antwoord. Even later voelde ze haar maag kriebelen en toen ze haar hand daar neerlegde voelde ze een warme vloeistof. ‘Och!’, riep ze en ging snel rechtop zitten om te kijken wat er aan de hand was. Er sijpelde bloed uit een klein scheurtje in haar navel wat door haar nieuwe piercing veroorzaakt was.

Ansel zat al naast haar. ‘Ga weer liggen’, zei hij en duwde tegen haar schouder. Ze gaf toe.

‘Nou moet je toch kijken…’ Hij keek naar haar buik en haalde een zakdoek tevoorschijn. ‘Ik vraag me af wat iemand mankeert wanneer hij gaten in zijn huid laat prikken’, gromde hij en drukte de zakdoek op de wond. ‘Het is uitgescheurd. We moeten die ring eruit halen’.

‘Nee!’, schreeuwde Kiria. Ik heb bijna tachtig euro voor dat ding betaald!’

Ansel keek haar vol onbegrip aan. ‘Houd deze er dan even op, dan neem ik je mee naar huis om het schoon te maken. Misschien kunnen we hem nog redden’.

‘Terwijl ze de zakdoek stevig tegen haar navel drukte, kwam Kiria overeind en begon de heuvel af te lopen. Ansel pakte zijn geweer en haar rugzak en liep achter haar aan naar haar auto. Ze stopte en leunde er tegenaan. Toen ze naar haar navel keek, ontdekte ze dat het er niet zo fraai uitzag.

‘De sleutels zitten in het zijvakje’, zei ze tegen Ansel terwijl ze op haar rugzak wees.

Hij haalde ze tevoorschijn en deed de deur aan de passagierskant voor haar open. Toen ze ging zitten, trok ze een pijnlijke grimas. Ondanks haar angst, moest ze glimlachen toen hij de stoel een stuk naar achteren schoof en toen nog steeds met zijn knieën bijna tegen het stuur aanzat toen hij op de bestuurdersplaats ging zitten.

Na een kort stukje op de snelweg, reed hij een landweggetje op, tot ze bij een groot hek aankwamen. Ansel tikte de code in en het hek ging open om hen binnen te laten. Het huis bevond zich een paar honderd meter van de weg. Het zag er in eerste instantie niet erg indrukwekkend uit. Hij parkeerde haar auto op een vrije plek naast een groene Jeep en stapte uit. Hij deed de deur voor Kiria open. Ze stapte voorzichtig uit, terwijl ze de zakdoek nog steeds tegen zich aan gedrukt hield. Ze volgde hem naar het huis en stond even later als aan de grond genageld in de hal. Nog geen drie meter van haar verwijderd staarde een opgezette bergleeuw haar aan. Zijn ogen leken levensecht.

Ansel pakte bij haar arm en voerde haar mee naar de keuken, die volledig gerenoveerd was met licht eiken kastjes en een granieten aanrechtblad, er hing nog een verse verfgeur. Hij deed het licht boven de keukentafel aan en zei haar dat ze erop moest gaan liggen. Toen liep hij de keuken uit. Kiria ging op de kop van de tafel zitten. Ze wilde er niet op gaan liggen als een kadaver wat opgezet moest worden. Toen Ansel terug kwam met gaasjes en verband, ging ze echter met tegenzin liggen. Hij haalde haar hand van haar buik en reinigde de huis met antisceptische doekjes. Kiria jammerde. Het prikte heel erg en de tranen stonden in haar ogen, maar ze hield ze tegen en klemde haar kiezen op elkaar, terwijl hij aan het werk was. Ze hoopte dat hij de ring zou kunnen redden.

‘Kiria, hij zal er echt uit moeten’, zei hij uiteindelijk. Ze deed haar hoofd omhoog om te kijken. ‘Kijk, het is hier helemaal uitgescheurd. Dat ktijgt geen kans om te helen als je die ring erin laat.

‘Wat weet jij daar nu van? Ben je soms dokter?’, vroeg ze. Ze wilde niet geloven wat hij zei.

‘Nee, ik ben dierenarts. Ik heb al heel wat wonden gezien en ik weet hoe ze genezen’.

‘Nou, ik ben anders geen dier en denk je niet dat bij dieren anders in zijn werk gaat als bij mensen?’

Terwijl Kiria lag te protesteren, trok Ansel het bolletje van de ring van de ring. Ze hield haar adem in toen ze hem over de keukenvloer hoorde stuiteren. ‘Waarom deed je dat in godsnaam?’. Kiria kwam overeind, maar hij had de ring er al uit gehaald en veegde de rest van het bloed weg.

‘Wel verdomme!’, riep ze boos en ging rechtop zitten. Haar gezicht was rood van kwaadheid.

‘Liggen blijven, dan kan ik het verbinden’, liet hij haar weten.

Niet bepaald onder in de indruk liet Kiria hem luidkeels weten, , ‘Ik kan niet geloven dat je hem eruit gehaald hebt! Het is om te beginnen al jouw fout dat het uitgescheurd is. Wie denk je eigenlijk wel dat je bent, om me zo tegen de grond te werken en me een pak op mijn billen te geven alsof ik een klein kind ben?’

‘Het heeft zo te horen niet veel indruk gemaakt’, zei hij en legde zijn beide handen op haar schouders om haar omlaag te drukken.

‘Dat klopt. Het enige wat het gedaan heeft, is dat het nog bozer gemaakt heeft!’, klaagde ze terwijl ze hem zijn gang liet gaan en de wond liet verbinden.

‘Interessant’, zei hij rustig, ‘Het werkte vroeger heel goed bij mijn zuster. Maar haar billen hadden alleen maar de bescherming van haar onderbroek, terwijl jij een dikke spijkerbroek aan had’. Hij trok een wenkbrauw op en plakte een paar stukken tape om het verband vast te zetten. Kiria begreep wat hij zei en zweeg.

Ansel klopte op haar heup en deed een stap achteruit om het verpakkingsmateriaal weg te gooien. Kiria ging rechtop zitten en zette haar voeten op een stoel terwijl ze toekeek wat hij deed. In gedachten zag ze zichzelf met blote billen over zijn knie liggen en ze voelde een vreemde sensatie in haar buik.

‘Mag ik nu naar huis, alsjeblieft?’, vroeg ze. Ze deed haar best zo beleefd mogelijk te klinken.

‘Laat me eerst het schilderij eens zien wat je gemaakt hebt’.

Kiria liet zich van de tafel glijden en pakte haar rugzak van de vloer. ‘Ik denk dat je niet geloofd dat ik heb zitten schilderen, is het niet?’

‘Overdrijf je nu niet een beetje?’, lachte hij. Ze trok alleen haar wenkbrauwen op terwijl ze haar schilderdoos uit de rugzak trok en en deze open maakte. Het doek was nog een beetje nat, maar het was heel goed bewaard gebleven in zijn speciale opbergplaats. Ansel deed een stap achteruit om hem goed te kunnen bekijken.

‘Het is prachtig!’, zei hij. ‘je hebt echt talent’.

Kiria glimlachte en deed de doos weer dicht. Ze was wel gewend complimentjes te krijgen, maar op de een of andere manier deed zijn mening haar zwellen van trots.

‘Dank je’. Ze deed de doos weer in haar rugzak en pakte haar sleutels van het aanrecht.

‘Ik ben ook onder de indruk hoe je om bent gegaan met die situatie met die wilde kat. Hoe wist je dat je het beste stil kon blijven zitten?’

Ze glimlachte. ‘Ik kijk altijd naar je televisieprogramma, weet je nog?’

‘Maar je bent niet in paniek geraakt; je bleef op je plaats wachten tot hij weg was. Je wist dat hij zijn lunch al binnen had en het dus niet nodig was om hem af te schrikken. Ik ben blij dat ik hem niet af hoefde te schieten.

‘Ik was veel te bang om te bewegen’, gaf ze toe en lachte hem breed toe, waardoor haar perfecte bovengebit zichtbaar werd. Ansel deed een stap naar voren en trok haar paardenstaart uit haar haar. Kiria bleef bewegingsloos staan, terwijl hij de zachte lokken over haar schouders drapeerde. Hij deed een stap achteruit en hij bekeek haar met dezelfde bewonderende blik als toen hij haar schilderij bekeek.

‘Je bent een knappe meid’, zei hij en ze voelde een huivering door haar heengaan. ‘Ik hoop dat je in de toekomst een beetje voorzichtiger zult zijn. Geen navel piercings meer, geen verboden terrein betreden en ga niet meer met vreemde mannen mee zonder dat er iemand bij is’.

Kiria’s mond viel open en haar hart ging sneller slaan. ‘Je bent niet te geloven. Heen wonder dat je nog vrijgezel bent, je bent de grootste controle freak die ik ooit gezien heb!’

Zijn plagende glimlach verdween en zijn gezicht werd donkerder. ‘Je moet niet oordelen over iets waar je niets van weet. Kom, dan zal ik je wat laten zien’. Hij pakte haar bij haar arm en nam haar mee naar de woonkamer. Iets in zijn stem liet haar weten dat ze maar beter mee kon werken.

Ze nam de tijd om uitgebreid om zich heen te kijken toen ze over de drempel stapten, de inrichting was prachtig. Een ingewikkeld geweven Perzisch tapijt lag op de glanzende hardhouten vloer en er hing een geur van leer, die van de twee banken afkomstig was. Ansel liep naar de wit marmeren open haard en wees naar de foto van een mooi meisje op de schoorsteenmantel.

‘Dit was mijn verloofde, vijf jaar geleden, zei hij’, niet in staat om de pijn in zijn ogen te verbergen. ‘Ze hield van hard rijden en ik heb nooit geprobeerd haar op andere gedachten te brengen, anders dan te vragen dat niet te doen. Ik liet haar haar gang gaan. Ik was bang dat ze bij me weg zou gaan, als ik haar zou dwingen dingen te doen die ze niet wilde. Ze was een prachtige meid die nog een heel leven voor zich had, maar op een avond nam ze een bocht te hard, en botste tegen een boom. Ze was op slag dood’.

Kiria staarde geschokt naar de foto. Voor de tweede keer die dag vulden haar ogen zich met tranen. Waarom deelde hij zoiets afschuwelijks, zoiets persoonlijks met haar? Vond hij het echt zo erg dat ze hem een controle freak genoemd had? Ze slikte moeizaam en wist even niet wat ze moest zeggen.

Ansel legde zijn hand voorzichtig op haar arm. Haar hartslag ging omhoog bij dat lichamelijke contact. Haar blik ontmoette de zijne. Ze knipperde om scherp te kunnen zien. Haar wangen waren rood van schaamte toen hij haar tranen zag.

In zijn eigen blik was een intense emotie waarneembaar. ‘Ik heb gezworen dat ik nooit meer lijdzaam toe zal kijken wanneer iemand gevaarlijke dingen doet’, zei hij. ‘En als me dat een controle freak maakt, dan is dat maar zo’.

‘Ik… ik denk dat ik je wel begrijp’, gaf Kiria toe. ‘Het spijt me verschrikkelijk dat je je verloofde verloren hebt’.

‘Het is al lang geleden, maar ik zal het nooit vergeten. En telkens wanneer iemand die ik ken stomme fratsen uithaalt, dan doe ik mijn best om ervoor te zorgen dat ze het nooit weer zullen doen, ongeacht wat er nodig is om ze dat duidelijk te maken’.

‘Maar je kent me helemaal niet’.

‘Dat is waar’.  Hij pauzeerde even en ging toen verder, ‘Maar ik zou je wel graag beter willen leren kennen…’. Zijn ogen verloren hun gepijnigde blik. Er verschenen kleine rimpeltjes die op een soort geheim amusement duiden.

Haar humeur knapte op en ze klaagde zachtjes, ‘Je had geen recht me een pak op mijn b… bi…, om te doen wat je gedaan hebt’.

‘Je een pak op je billen te geven?’

‘Ja! Is het je gewoonte alle vrouwen die gevaarlijke dingen een pak op hun bips te geven?’

‘Nee’, gaf hij toe. ‘Jij bent de eerste’.

Kiria keek hem enige ogenblikje zonder iets te zeggen aan, en flapte er vervolgens uit, ‘Maar waarom heb je dat dan in godsnaam wel bij mij gedaan?’

‘Omdat jij de eerste was waarvan ik wist dat ik ermee weg zou komen’. Hij moest lachen om zijn eigen onhandige woordkeus.

Kiria voelde hoe ze een kleur kreeg.

‘Je begaf je op verboden terrein, je was brutaal, vervolgens heb je me verschillende keren belogen. Dus het leek me toe dat wanneer ik je een pak op je billen zou geven, je niet met geod fatsoen de politie op me af kon sturen. Je bevond jezelf ook in een penibele situatie. Het was een unieke kans om het ten uitvoer te brengen, zonder dat ik me in de nesten zou werken. Ik ben er altijd al van overtuigd geweest dat een pak op de billen een zeer heilzame uitwerking op vrouwen zou hebben, maar ik heb het nooit eerder durven doen’.

‘En hoe zit het met je zuster?’

‘Dat was heel iets anders. Ze was nog maar een kind, jij bent een volwassen vrouw’.

Kiria bloosde nog harder door de manier waarop hij nu naar haar keek. ‘Dus… ik was een soort proefkonijn?’ Ze zag hoe hij zijn ogen geamuseerd een beetje samenkneep.

‘Zo zou ik het niet willen noemen’, zei hij en streek met zijn hand door zijn haar. Kiria zag hoe zijn biceps samenbalden. ‘Het leek me op dat moment het beste wat ik kon doen. Je was me heel erg aan het uitdagen, en ik kon er geen weerstand aan bieden’.

‘Ok… en vond je het leuk om te doen?’, vroeg ze met een fluisterde stem toen ze zag hoe zijn ogen begonnen te schitteren. Ze voelde een soort elektrische spanning in de lucht hangen toen ze een stap naar voren deed. De geur van schone lucht werkten als een soort drug op haar zintuigen. Haar ogen vielen op zijn ongewoon dikke, gouden ketting, met een blauwe saffier, omhuld door een klompje gesmolten goud. Ze deed haar blik omhoog om zijn vurige blik te ontmoeten, waardoor de ban gebroken werd. Ze voelde zich verward.

Ansel zuchtte. ‘Nee, ik vond het niet echt leuk’. Hij keek langs haar heen de hal in en voegde eraan toe, ‘je vocht als een bezetene om weg te komen en je had je broek aan. Ik had je eigenlijk een pak op je blote billen geven, tot ze mooi rood waren’. Hij grijnsde toen hun blikken elkaar ontmoeten.

‘Wat!’, hijgde Kiria verrast en barstte vervolgens in lachen uit. ‘Niemand heeft me ooit eerder een pak op mijn billen gegeven’, gaf ze toe. ‘Dus ik denk dat het voor ons beiden de eerste keer geweest is’.

‘Hebben je ouders je nooit een pak op je bips gegeven?’

‘Ze zijn gescheiden toen ik pas twee jaar oud was. Ik kan me niet herinneren dat mijn moeder me ooit geslagen heeft. We waren meer zussen dan moeder en dochter’.

‘Oh. Nou ja, dat verklaard in ieder geval waarom je weinig respect hebt voor gezag’. Zijn ogen glommen.

‘Ik negeer gezag niet wanneer ik het voel’, antwoordde ze, terwijl de terug lachte.

‘Dan moet je misschien eens naar de opticien’.

‘Er mankeert helemaal niets aan mijn ogen’.

‘En hoe zit het dan met die verboden toegang bordjes?’ Hij trok een wenkbrauw op en glimlachte.

‘Ik moet nu naar huis’, lachte Kiria en deed een stap in de richting van de hal, maar Ansel legde zijn hand op haar arm waardoor ze bleef staan.

‘Heb je zin om met mij iets te gaan eten vanavond?’

Ondanks zijn openlijke flirten, was ze niet op zijn vraag voorbereid. ‘Eh…’ Ze liet een pauze vallen, conflicterende gedachten schoten door haar heen. Ze voelde zich heel erg tot hem aangetrokken, maar ja, welke vrouw zou dat niet zijn? Hij was rijk, semi beroemd en knap. Maar zij was niemand, had schulden en was niet bijzonder knap. Ze hadden werkelijk niets gemeen, behalve dat ze beiden vrijgezel waren. Daarnaast was hij behoorlijk arrogant en ze had er een hekel aan wanneer anderen zeiden wat ze moest doen. Ze had momenteel verschillende vriendjes, die ze allemaal op veilige afstand hield. Ze schenen allemaal te denken dat zij de baas was. Maar het was duidelijk dat deze man de baas zou zijn en haar waarschijnlijk nooit een gelijkwaardige partner zou laten zijn. Maar nu stond hij voor haar, ongeduldig wachtend op een antwoord.

‘Ik beloof je dat ik je niet een pak op je billen zal geven’, voegde hij er grijnzend aan toe.

Kiria glimlachte terug. ‘Goed dan. Als je ook beloofd dat je geen sieraden van me af zult rukken’.

Ansel keek haar onderzoekend aan. Hij zag twee oorringetjes in ieder oor en toen gleed zijn blik langs haar lippen, neus en wenkbrauwen. ‘Steek je tong eens uit’, zei hij. Ze deed het onmiddellijk.

‘Ik heb nergens anders piercings, als je dat wilt weten’, lachte ze.

‘Mooi zo. Wil je dat ik je op kom halen of kom jezelf deze kant weer op?’

‘Ik kan hier om een uur of zeven terug zijn’.

‘Klinkt goed. Ik zal het hek open laten’. Hij liep met haar mee naar haar auto en gaf haar een knuffel voordat ze op de bestuurdersstoel ging zitten. Haar armen tintelden de hele weg naar huis. Kiria parkeerde haar auto en haastte zich naar binnen. Ze kon niet wachten haar moeder te vertellen wat ze allemaal beleefd had.

Angela moest lachen toen Kiria haar vertelde over het pak op haar billen en dat ze hem in zijn been gebeten had. ‘Zo te horen heb je een echte tijger aan de haak geslagen. Ik hoop dat je hem een beetje aankunt’, grijnsde ze.

‘Oh, mam, daar zit nu net het probleem. Waarom ga ik uit eten met een man die de baas over me wil spelen? Ik lijk wel gek’.

‘Misschien verlang je wel stiekem naar een beetje discipline. Iets wat je vader en ik je nooit gegeven hebben’. Angela glimlachte. Ze was bijna twintig jaar geleden van de vader van Kiria, James en had hier geen moment spijt van gehad. Zij en Kiria waren redelijk gelukkig met zijn tweetjes. James was haar maar twee of drie keer per jaar op komen zoeken om haar mee te nemen uit eten of samen naar de bioscoop te gaan. Kiria had deze bezoekjes altijd erg leuk gevonden, maar leek haar vader verder nooit te missen. Ze was een voorbeeldig kind geweest, probeerde altijd op het rechte pad te blijven en hoefde maar zelden toegesproken te worden.

‘Naar discipline verlangen? Ik heb er een hekel aan wanneer anderen me zeggen wat ik wel en niet moet doen. Ik houd ervan het initiatief in eigen had te houden. Ik ben niet op zoek naar een vaderfiguur’. Kiria fronste haar wenkbrauwen. ‘Of ben ik dat wel?’

‘Je vader heeft zijn rol in ieder geval nooit vervuld’.

‘Maar Ansel is maar vier jaar ouder dan mij’.

‘Ja maar het klinkt alsof hij zich gedraagt of hij jaren ouder is dan in werkelijkheid het geval is. Kijk Kiria, ga gewoon naar hem toe en vermaak je. Het leven is veel te kort om alles uitgebreid te analyseren. Ik heb vanavond ook een afspraakje en ik ga me echt geen zorgen maken of hij de regie willen hebben of niet. Ik ga me gewoon vermaken’.

Kiria glimlachte tegen haar nog steeds aantrekkelijke moeder. Toen ze veertig jaar oud was, zag ze eruit als dertig. Ze waren meer zusters dan moeder en dochter. Daarom vond Kiria het plezierig hier in huis te wonen en had nooit overwogen om uit huis te gaan. Angela had nooit een van haar ‘vriendjes’ mee naar huis genomen om ze aan Kiria voor te stellen, hoewel Kiria hier een paar keer om gevraagd had. Ze had zich dikwijls afgevraagd op wat voor mannen haar moeder viel. ‘Goed mam. Ik ga nu eerst een douche nemen’.

‘Ik ga om een uur of zes de deur uit en ik weet niet hoe laat ik weer thuis ben. Je hoeft dus niet op mij te wachten’, zei Angela terwijl ze op de bank ging zitten lezen.

Kiria nam uitgebreid de tijd om zich klaar te maken, ze deed een flinke laag mascara op en een eyeliner nadat ze een lichte basis had aangebracht. Ze hoopte dat Ansel haar nieuwe ‘look’ mooi zou vinden. Hij vond haar natuurlijk puur natuur al mooi, maar hij had haar glamour kant nog niet gezien. Misschien dat hij haar nu heel erg mooi zou vinden in plaats van alleen maar knap. Ze plakte voorzichtig een nieuwe pleister over haar navel. Het verband had ze afgedaan voor ze ging douchen. Het had niet meer gebloed. Ze deed een kort, zwart, strapless jurkje aan en haar hoogste, sexy pumps. Hij was ongeveer twintig centimeter groter dan haar, maar ze zou nu bijna even groot zijn. Kiria glimlachte in zichzelf. De man zou niet weten wat hem overkwam vanavond.

Om zeven uur stond Ansel voor het raam. Hij keek of hij Kiria al zag komen. Geen van beiden had gezegd waar ze zouden gaan eten en hij was casual gekleed in een kaki spijkerbroek en een wit gebloemd overhemd wat hij open droeg op een T-shirt. Hij had zich gedoucht en geschoren rond zijn ringbaardje. Hij had nog een keer in de spiegel gekeken en zich voorgehouden dat hij zich niet zo druk moest maken. Kiria vond hem natuurlijk altijd aantrekkelijk, wat hij ook aan had. De honderden vrouwen die hem fanmail schreven, konden het niet allemaal bij het verkeerde eind hebben. Zelfs voor zijn televisieprogramma werd uitgezonden, probeerden vrouwen hem in de kroeg en zelfs in de supermarkt te versieren. Hij keek naar de foto van Betty op de schoorsteenmantel. Het was al lang geleden dat ze verongelukt was, maar hij ging nog steeds niet vaak op stap. Hij bleef liever thuis en verkoos het gezelschap van de dieren boven die van mensen. De vrouwen die hij kende wilden allemaal maar een ding, zijn bekendheid en geld. Kiria was echt een verademing. Hoewel ze aanvankelijk opgewonden was hem te zien, kwam vrijwel onmiddellijk haar eigen persoonlijkheid om de hoek. Hij vond het zelfs leuk wanneer ze brutaal was. Niet veel mensen waren tegenwoordig brutaal tegen hem, alsof ze allemaal bang waren de boot te missen.

Om kwart over zeven begon Ansel zich zorgen te maken. Hij beende met grote passen door de woonkamer en vroeg zich af waarom ze zo laat was. Zou ze misschien niet komen? Had zijn neiging de situatie te controleren haar afgeschrokken? Toen hij haar auto aan hoorde komen was het al bijna half acht. Zijn angst veranderde eerst in opluchting en later in ergernis. Hij deed de voordeur open toen ze uit haar auto stapte en zich in zijn richting draaide.

Hij herkende haar bijna niet. Ze was zwaar opgemaakt maar zag er goddelijk uit. Ze zag eruit als ieder van de tientallen vrouwen waar hij de afgelopen jaren mee uit geweest was. Hij was er niet zeker van of hij haar metamorfose op prijs stelde – waar was de frisse, onschuldige blik die hij eerder die dag gezien had? Ansel deed zijn armen over elkaar terwijl ze op hem afliep.

‘Ha Ansel! Ben je er klaar voor?’, riep ze vrolijk, zich kennelijk onbewust van haar te laat komen.

‘Natuurlijk! Ik ben al meer dan een half uur klaar’, bromde hij.

‘Oh! Het spijt me, ik was al een beetje aan de late kant, toen ik in de stad voor een trein moest wachten. Er stonden tweehonderdveertig auto’s op dat rotding en ik kon je niet bellen, want ik heb je telefoonnummer niet. Bovendien rijd ik nooit te hard, daarom ben ik te laat’. Kiria haalde diep adem en keek hem aan.

Ansel zei niets en had een beetje spijt van zijn houding. Hij was blij te horen dat ze niet te hard reed en hij had haar echt zijn telefoonnummer moeten geven toen ze die middag wegging. Ze stond te wachten tot hij iets zou zeggen, dus hij zuchtte en glimlachte terug. ‘Ik ben blij dat je er veilig en wel bent’, zei hij, ‘en ik had je mijn nummer moeten geven toen je vanmiddag wegging. Hij sloot de voordeur af, liep naar zijn Jeep en hield de deur voor haar open.

Toen ze de snelweg opreden, vroeg ze, ‘Wat vind je van mijn jurk en mijn make-up?’

Ansel keek haar even aan en richtte zijn blik weer op de weg. ‘Je ziet er heel deftig uit’.

Kiria lachte tegen hem aan en ging ontspannen zitten. ‘Vind je het erg als ik de radio aan doe?’

‘Nee. ga je gang’.

Kiria zette een zender op met top 40 muziek en draaide het volume van de bassen flink omhoog. De hele auto schudde bij iedere beat. ‘Mooie speakers’, schreeuwde ze boven het geluid uit, terwijl ze met haar schouders op de maat van de muziek bewoog.

Ansel worstelde zich door de volgende tien minuten van de autorit, totdat ze bij een plaatselijk restaurantje arriveerden. Hij hield ook wel van luide muziek op zijn tijd, maar nu had hij toch liever wat met haar gepraat in plaats van te luisteren naar het oorverdovende gebonk van de bassen. Hij draaide opgelucht de motor uit en stapte uit om de deur voor Kiria open te doen. Toen ze binnen stapten leidde de ober hen meteen naar een tafeltje achteraf.

“Zo. Nu kunnen we tenminste praten’, zei Ansel, toen de ober hen met de menukaarten had achtergelaten.

Kiria lachte tegen hem. ‘Ik rammel van de honger!’ Ze pakte de menukaart en begon erin te bladeren. De ober kwam vragen wat ze wilden drinken. Kiria bestelde een glas huiswijn en Ansel vroeg om een ijsthee.

‘Eet jij niets?’, vroeg Kiria toen het haar opviel dat hij nog niet de menukaart had gekeken.

‘Oh, ik weet al wat ik wil hebben. De kreeft is geweldig en de specialiteit is forel’.

‘Ik vond de forel anders niet zo erg vers de laatste keer dat ik het gegeten heb’, antwoordde Kiria. Ze was nog nooit in zo’n duur restaurant geweest, maar had niet veel zin om het dat te laten merken. Hij mocht best denken dat zij ook best welgesteld was. Ze wilde niet dat hij zou denken dat ze geen klasse zou hebben.

‘Echt waar? Weet je zeker dat het hier was? Dat is heel ongewoon. De vis wordt hier iedere dag vers aangeleverd. Wanneer was je hier voor het laatst?’

Kiria deed haar best zo luchtig mogelijk over te komen. Ze was wel gewend om allerlei kleine leugentjes aan haar vriendjes te vertellen, maar niemand had er zo op doorgevraagd. Dit was zo verwarrend! ‘Ja het was hier. Ik herinner me de inrichting. Maar, het is al zes maanden geleden. Ik ben hier nooit terug geweest omdat de bedienster nogal onbeschoft was geweest’.

‘Nou goed, ik beloof je dat het vanavond vers zal zijn, zoals altijd, De eigenaar is een persoonlijke vriend van me en hij zal het vervelend vinden om te horen dat je vorige bezoek zo tegengevallen is. Hij gaat altijd prat op de kwaliteit. De meeste recepten waren zijn eigen creaties’.

Kiria slikte moeizaam en bestudeerde de voorgerechten op de kaart. ‘Ik wil het best nog een kans geven’, antwoordde ze. ‘Je hoeft hem er niet mee lastig te vallen’. Ze legde de kaart neer, glimlachte naar Ansel en nam een slok van het water.

‘Maar dat doe ik wel’, antwoordde Ansel. Kiria verslikte zich toen ze probeerde adem te halen en te drinken tegelijkertijd. ‘Michel wil vast en zeker persoonlijk zijn excuses maken’. Kiria hoestte in haar servet. Ze ging rechtop zitten. Haar vuurrode lippenstift had een grote vlek achtergelaten op het servet. Ze vouwde hem zo dat de vlek verborgen was en legde hem op de tafel.

‘Als je me even wilt excuseren’. Ze stond op en pakte haar tasje van de tafel. ‘Ik ben zo terug. Wil jij voor mij bestellen?’ Ze liep naar de voorkant van het restaurant op zoek naar de toiletten. De ober liet haar weten dat de toiletten zich achter in de hoek bevonden. Kiria keek naar de volle eetzaal en koos een route die het verst van het tafeltje gelegen was waar Ansel zat, die inmiddels met een kleine, correct geklede man stond te praten. Ze wilde de eigenaar net zo graag ontmoeten als ze een pak op haar billen wilde krijgen van Ansel. Niet dus. Ze liep in de richting van de toiletten en vroeg zich af hoe ze zich hier nu weer uit moest werken. Ansels vriend zou vast boos zijn en ze zou haar excuses moeten aanbieden, wanneer zou blijken dat het niets verkeerd had gedaan. Kiria overwoog of ze haar leugentje niet beter zou kunnen opbiechten, maar ze hoorde nog de dreiging in de stem van Ansel, ‘… en lieg nooit meer tegen me’. Ze zat gevangen in haar eigen web en moest maar proberen er het beste van te maken.

Ze werkte haar make-up bij en keek het restaurant in. Ze zag dat Ansel weer alleen aan het tafeltje zat. Ze haalde diep adem en liep terug naar het tafeltje, ging zitten en pakte haar glas wijn die inmiddels gearriveerd was.

‘Michel wilde weten hoe die serveerster eruit zag, die zo brutaal tegen je geweest is’, zei Ansel met een brede glimlach.

Kiria voelde haar hart een paar slagen overslaan en glimlachte nerveus terug. ‘Ik kan me haar eigenlijk niet zo goed herinneren, behalve dat ze blond was. Het is al heel lang geleden’.

‘Ongeveer een half jaar geleden, zei je?’

‘Ja’.

Ansels glimlach verdween en hij vouwde zijn handen voor zich op de tafel. ‘Kiria’.

Ze keek hem aan ze zag dat hij haar aankeek alsof ze een klein kind was wat daarnet een glas melk omgegooid had. ‘Wat?’ Ze knipperde onschuldig met haar ogen.

 ‘Michel zegt dat hier de laatste twee jaar alleen maar mannen in de bediening gewerkt hebben’.

Kiria voelde hoe ze een kleur kreeg, terwijl Ansel haar strak bleef aankijken. ‘Dat is belachelijk’, sputterde ze. ‘Is dat geen discriminatie?’ Toen hij geen antwoord gaf, ging ze verder, ‘Nee? Vertel me dan eens waarom een vrouw hier niet zou willen werken? De fooien moeten hier enorm zijn!’

‘Kiria… heb je de obers bekeken?’, zei hij uiteindelijk.

Met een demonstratieve zucht liet ze haar blik door de eetzaal gaan. Ze zag een aantal obers bij de ontvangstbalie bij elkaar staan. Opeens viel haar hun vrouwelijke uitstraling op. Ze waren allemaal gay. Ze waren er kennelijk op aangenomen.

‘Misschien…’, begon ze en stopte even om haar keel te schrapen. ‘Misschien heb ik toch wat dingen door elkaar gehaald… misschien was het ergens anders?’

‘Maar je wist zeker dat het hier was, je kon je het interieur herinneren’.

‘Misschien was het een homo die er als een vrouw uitzag?’

‘Misschien zat je wel te liegen?’, zei hij zo zelfverzekerd, dat ze wist dat ze er gloeiend bij was. Het was werkelijk onmogelijk om bij deze man ergens mee weg te komen. Maar ze had nog steeds de keus – blijven vast houden aan haar verhaal en de excuses van de eigenaar in ontvangst nemen, of de waarheid vertellen. Ze zuchtte en staarde in haar wijnglas. Ansel wist dat ze zat te liegen. Ze wist niet hoe hij er achter gekomen is, maar het was een feit. ‘Misschien’, gaf ze schoorvoetend toe, terwijl ze haar haar servet keek. ‘Nou goed. Ik heb gelogen. Het spijt me’.

Ansel bestudeerde haar interne worsteling. Hij zag het aan haar gezicht; haar wimpers trilden, ze durfde hem niet aan te kijken en haar neus bewoog nerveus. Hij was een meester in het bestuderen van gezichtsuitdrukkingen van zowel dieren als mensen. Nu ze had toegegeven dat ze had gelogen, keek ze naar hem als een hert dat naar een koplampen keek. Hij wilde glimlachen, ze was zo aandoenlijk, haar grote ogen, vol huiver. Hij had er bij kunnen laten zitten. Maar hij was in the winning mood. Nu was het moment om door te drukken.

‘Kiria, als je nog één keer tegen me liegt, dan neem ik je mee naar de Jeep en geef je een p[ak op je blote bips waar de vonken vanaf vliegen’. Hij sprak met gedempte stem en zag hoe haar ogen nog groter werden en haar onderlip begon te trillen. Precies de reactie waar hi op gehoopt had. Ze werd niet boos, ze was niet verontwaardigd, ze accepteerde zijn woorden zonder er tegenin te gaan.

‘Eh…’ Het was duidelijk dat ze niet goed wist wat ze moest zeggen. ‘Eh… goed dan… het spijt me echt. Ik zal niet weer liegen, dat beloof ik’, fluisterde ze. Ze richtte haar blik naar de tafel en begon zenuwachtig aan haar bestek te friemelen. Haar wangen hadden een kleur als vuur en zag een traan in haar ooghoek glinsteren.

‘Waar heb je gelogen over de forel?’ Ansel was ervan overtuigd dat je nooit een reden had om te liegen, tenzij je een spion was of een undercover figuur, maar hij wilde weten wat haar motieven waren. Trouwens, het voelde geweldig dat ze zijn ongebruikelijke voorstel zonder tegenspreken accepteerde.

‘Ik wilde niet dat je zou denken dat ik nog nooit in zo’n luxe restaurant was geweest… het floepte er zomaar uit. Het spijt me – ik heb de slechte gewoonte steeds leugentjes om bestwil te vertellen’.

Ansel had er meteen spijt van dat hij deze vraag gesteld had. Waarom dacht ze nu dat ze minder was dan hem? Realiseerde ze zich niet hoe mooi ze was, hoe getalenteerd, hoe creatief, hoe intelligent? Hij was gewend aan vrouwen die een hoge dunk van zichzelf hadden, vrouwen die zich schaamteloos aanboden het bed met hem te delen, vrouwen die rookten en dronken en die het stoer vonden taalgebruik te bezigen, alsof te dom waren om hun woorden beter te kiezen. Hij wilde helemaal niet dat Kiria zich zo als hen zou gedragen. Hij zag hoe ze haar servet rechtstreek en legde zijn hand op de hare.

‘Kiria, kijk me eens aan’. Ze keek langzaam op, haar ogen schitterden in het kaarslicht. ‘Wees gewoon jezelf. Je hebt het helemaal niet nodig om je zelf anders voor te doen door te liegen’. Hij had moeite om de juiste woorden te vinden om uitdrukking te geven aan zijn gedachten. Maar ze glimlachte en kneep zachtjes in zijn hand. Het was een perfecte glimlach, haar parelwitte tanden blonken achter de vuurrode lippenstift. ‘En ik vind je een stuk knapper zonder al die make-up’, voegde hij eraan toe, in de hoop dat ze de volgende keer dat ze elkaar zouden zien minder zou dragen. Aanvankelijk had hij gehoopt dat er een volgende keer zou komen, maar nu wist hij wel zeker dat het zo zou zijn.