Carolien voelde een nerveuze siddering door zich heen trekken toen haar koele vingers haar warme plekje aanraakte. Het was of ze bezeten was. De aanblik van Marjo’s blote billen omsloten voor de opgekringelde spijkerbroek en de mintgroene sweater, tezamen met de echo van het pak slaag wat ze gezien had en die nog steeds in haar hoofd klonk, maakten een gevoel van passie en jaloezie in haar los.

Marjo klaagde dat haar bovenbenen zeer deden,maar Robert gaf haar geen toestemming van houding te veranderen. Carolien vroeg zich af of Marjo heimelijk genoot van de schaamte die haar straf teweeg bracht, boven al het ongemak. De manier waarop de voeten van haar vriendin boven de vloer bungelden in die bijna onmogelijke houding zeiden haar dat dit wel bijna onmenselijke krachten moest vergen.

Iedere keer als Marjo haar benen verzetten,dan baste de stem van Robert dat ze moest blijven zitten, ‘of anders’. Deze boodschap bracht telkens sensuele huiveringen bij Carolien te weeg.

Na een kwartier werd het duidelijk dat Marjo niet veel langer in de gevraagde houding kon blijven. Het hart van Carolien begon sneller te slaan toen ze zag hoe Robert zuchtend  opstond en de gesp van zijn riem losmaakte. ‘Oh God! Hij is nog niet met haar klaar! Dit is te mooi om waar te zijn! Het ritme van haar strelende en wrijvende hand tussen haar benen ging tegelijk met haar hartslag omhoog. Ze voelde haar eigen billen prikkelen, toen ze zag dat Marjo gehoorzaam opstond toen Robert haar dit vroeg.

************

‘Goed, jongedame, sta maar eens op!’, Roberts commando klonk enkele seconden voor Marjo wist dat ze haar voeten niet langer omhoog zou kunnen houden. De spieren aan de achterkant van haar bovenbenen trilden en deden pijn. De plekken waar haar knieen de vloer raakten voelden beurs aan.

‘Ohhhhhh,’ Marjo’s hele lichaam protesteerde toen ze op probeerde te staan. Ze kon haar knieën bijna niet recht krijgen, maar de opluchting die ze voelde was heel groot, tenminste zolang ze zich niet had omgedraaid en had gezien dat Robert zijn riem had dubbelgevouwen.

‘Asjeblieft niet met de riem!’, Marjo’s blaas begon uit angst samen te knijpen.

‘Hier komen, Marjo. En ophouden met je gezeur!’, zei Robert streng.

‘Ik kan niet meer hebben Robert! Ik beloof dat ik het nooit meer zal doen!’ Marjo smeekte zowel met haar lichaamshouding als met woorden.

‘Ik geloof je. En nu de consequenties van je gedrag nog! Kom hier en neem het in ontvangst’.

Roberts strenge onverzettelijkheid raakte een gevoelige snaar.

‘Je bent een verdomde sadist! Je hebt me al bijna half doodgeslagen en mijn knieen zijn kapot. Ik heb de consequenties al onder ogen gezien!’ Nadat ze dat gezegd had, boog Marjo zich voorover om haar spijkerbroek te pakken en deze omhoog te trekken.

‘Je weet je soms echt niet te gedragen, hè Marjo’, Robert deed twee stappen in haar richting en pakte haar stevig beet bij de band en de kraag van haar sweater en pakte haar op.

‘AUW! AUW! Robert, mijn haar! Je trekt aan mijn haar!’ jammerde Marjo, terwijl ze in elkaar kromp.

‘Misschien is het beter als ik je bij je oor pak om je mee te nemen?’ Robert wachtte haar antwoord niet af en voegde de daad bij het woord. Hij trok Marjo met zich mee en duwde haar voorover over de tafel. Hij trok haar stevig tegen zich aan en duwde haar rug naar beneden om haar in bedwang te houden. Toen liet hij de riem voor het eerst op haar rode bips neerdalen.

’Oh nee! Alsjeblieft! AUW!’ Marjo probeerde haar billen uit de weg te draaien, maar dat kon ze niet. Steeds opnieuw trok de riem een brandende baan op haar bips en kwam soms ook op haar bovenbenen terecht. Wanneer ze al te erg tegenstribbelde liet Robert de riem op de binnenkant van haar dijen terecht komen, waardoor ze wanhopig haar benen samenkneep.

‘Dat komt ervan Marjo, als je tegenwerkt. Blijf gewoon staan en het gebeurt niet’ grijnsde Robert toen hij het resultaat zag van de verdwaalde slag.

‘Dat kan ik niet. Het doet teveel pijn!’, jammerde ze.

‘Het is ook de bedoeling dat het pijn doet. Of niet? Een pak op je billen doet zeer. Dat is één van de dingen waarom ze zo effectief zijn als jongedames als jij eraan herinnerd moeten worden dat ze zichzelf dienen te gedragen’.

Marjo sloeg haar rechterarm wild naar achter en trof Robert in zijn zij. Er zat niet zo veel kracht achter maar Robert voelde het desalniettemin.

‘Marjo, je gedrag wordt er niet beter op!, gromde hij en liet de riem twee keer hard neerstriemen.

‘Houd alsjeblieft op! Het spijt me!’, gilde Marjo en probeerde opnieuw haar billen weg te draaien om de neerdalende riem te ontwijken.

‘Ik wil horen dat je je lesje begrepen hebt’, reageerde Robert en liet de riem opnieuw pijnlijk neerkomen.

‘Dat heb ik ook! Alsjeblieft Robert, ik heb het al gezegd. Ik zal het nooit meer doen!’, snikte Marjo en ze verstijfde toen Robert haar zelfs nog harder begon te slaan. ‘AUW! Wat?, klaagde ze.

‘Vertel me waarom je gestraft wordt en welk lesje je geleerd hebt, Marjo. En het correcte antwoord is niet dat je je lesje hebt geleerd en dat je het nooit weer zult doen!’ Robert beëindigde zijn verzoek met een waarschuwing en meer harde slagen.

‘AUW! Robert! Marjo bleef tegenstribbelen en probeerde uit zijn greep los te komen, totdat de binnenkant van haar dijbeen opnieuw geraakt werd. ‘Oh God! AUW!’.

‘Je zult door je koppigheid straks helemaal bont en blauw zijn Marjo!’ Robert duwde haar rug nog harder naar beneden en liet de riem uit volle kracht een keer of dertig op haar bips neerdalen.

Marjo gilde en bleef tegenstribbelen. Haar armen probeerden wanhopig langs de barrière van Roberts bovenarm en linkerarm te komen om haar billen te beschermen. Maar niets hielp en alles wat ze met haar verzet bereikte was dat de riem erin slaagde een nog blank plekje van haar huid in brand te zetten. Haar trots werd geleidelijk aan gebroken en Marjo gaf zich gewonnen. Ze wist deksels goed dat ze haar leven en dat van haar vriendinnen in de waagschaal gesteld had, alleen maar om indruk op hen te maken. Ze wist ook dat ze de mensen die om haar gaven, dodelijk ongerust gemaakt had.

‘Ik ben egoïstisch geweest Robert, Dat weet ik. Houd alsjeblieft op’, snikte Marjo terwijl ze haar lichaam in overgave ontspande.

Robert gaf haar nog een paar kletsen en liet de riem toen op haar bips rusten. ‘Zeg het Marjo’, zijn stem was vriendelijk maar beslist.

‘Ik wilde alleen maar dat ze me aardig zouden vinden Robert. Ik ben een niemand en heb niemand van mijn eigen leeftijd op dit eiland. Ik had de kans hen iets te laten zien wat ze nog nooit gezien hadden’.

‘Verdomme Marjo!’ Robert liet de riem weer vijf keer hard neerkomen en toen trok hij haar overeind zodat ze hem aan moest kijken. Je bent niet een niemand! Hoor je me? Dus de hemel sta me bij als je het ooit weer in je hoofd haalt alleen maar om indruk…’

‘Robert kon zijn zin niet af maken. Toen hij Marjo’s bleke gezicht zag, met gezwollen ogen en de oprechte tranen, werd hij overspoeld door een verstikkende emotie die hij voelde toen hij zich zou voorstelde dat ze er niet mee zou zijn. Hij trok haar voorzichtig tegen zich aan.

‘Het spijt me, Robert’, haar beverige stem klonk oprecht en pakte hem nog meer bij zijn emotie.

Na een paar minuten kon Robert eindelijk weer een woord uitbrengen. ‘Doe zoiets nooit weer’.

Marjo deed een stapje terug en keek in zijn donkere ogen. ‘Dat beloof ik’.

Zonder na te denken ging ze op haar tenen staan en kuste hem vol op zijn mond. Robert reageerde door haar hoofd in zijn beide handen te nemen en haar gezicht een paar centimeter van het zijne te houden.

‘Ik zou me geen raad weten, als jou iets zou overkomen. Begrijp je dat?’

Marjo knikte. Robert liet haar los en deed een stapje achteruit.

‘Doe je broek omhoog en blijf hier nog een poosje nadenken. Morgen doe je gewoon je werk en voor de rest van de tijd blijf je op je kamer. Begrepen?’

‘Ja’, fluisterde Marjo. Haar woorden werden gesmoord door haar snikken.

‘En direct je bed in zodra je binnen bent’, herinnerde Robert haar.

Marjo knikte.

Een ogenblik later was Marjo alleen, ze trok voorzichtig haar spijkerbroek omhoog over haar gestrafte bips. Toen haar broek omhoog was vertrok ze haar gezicht en keek de ruimte rond op zoek naar een geschikte zitplaats. Haar billen brandden en haar huid voelde dik aan. Zitten zelf zou niet zo erg zijn. Juist het gaan zitten en het opstaan was pijnlijk. Ze koos ervoor om voorover over de tafel te gaan liggen.

Het koele oppervlak van de tafel voelde lekker aan haar verhitte gezicht. Af en toe was er nog een snik hoorbaar als ze diep ademhaalde, maar het grootste deel van haar afkoelperiode bestond slechts uit haar eigen gedachten en het langzaam uitdovende vuur van haar billen. Robert had haar al weer een pak slaag gegeven. Alles eraan had goed gevoeld, zelfs haar koppige houding. Marjo glimlachte. Helemaal aan het eind had ze iets in zijn ogen gezien. Robert gaf om haar. Robert gaf heel veel om haar.

Marjo deed haar ogen dicht en liet zich wegglijden in aangename gedachten. Eén daarvan was dat ze realiseerde dat ze zich nooit zo ontspannen en vredig had gevoeld na een pak slaag van oom Wim.

**********
Carolien was zo opgewonden geraakt van het fanatieke tegenstribbelen van Marjo onder de neerdalende riem dat ze twee keer was klaargekomen. Ze was bijna een derde keer klaargekomen toen Marjo zich van Robert had losgemaakt om hem te kussen. Haar hunkering had plaats gemaakt voor jaloezie. Ze had op het raam willen kloppen en roepen, ‘Ik wil ook!’

Robert zijn onverwachte aftocht richting de deur had haar opgeschrikt en ze kon maar net ontkomen om de hoek van het gebouwtje toen hij naar buiten stapte. Carolien kon maar net een gilletje bedwingen toen ze deur dicht hoorde klappen. Het hart klopte in haar keel. Ze wachtte tot jij het pad in de richting van het pension was afgelopen. Toen hij veilig het huis was binnengegaan sloop ze voorzichtig terug in de richting van het raam en keek naar binnen en zag dat Marjo op haar buik over de tafel lag. Haar billen, nu gekleed, in de richting van het raam.

Carolien twijfelde of ze terug zou gaan naar haar kamer. Na een paar minuten intern beraad, haalde ze een keer diep adem, liep naar de deur en duwde deze open.

‘God Marjo! Is alles goed met je? Ze probeerde haar opwinding te verbergen en bezorgdheid in haar stem door te laten klinken.

‘Oh Shit! Carolien je laat me schrikken!’ Marjo schoot overeind en draaide zich om naar de indringster.

‘Dat zag er verschrikkelijk uit, meisje! Is er nog iets van het vel op je billen over?’ Carolien liep op Marjo af, haar ogen op haar heupen gefixeerd.

‘Je hebt alles gezien!’, riep Marjo uit terwijl haar gezicht kleurde van schaamte.

‘Ik moest wel Marjo! Ik geloofde er niets van toen je zei dat dit zou doen en toen ik zag dat hij wel degelijk zou doen nadat hij ons gevonden had. Ik moest wel!’

‘God Carolien! Hoe kon je? Het was erg genoeg dat ik dit verdiende. Maar het is privé. Het is iets tussen Robert en mij, weet je?’ Een traan ontsnapte aan haar ooghoek en biggelde over haar wang.

‘Verdiend? Marjo! Hij is je baas en niet je vader! Hij had het recht niet om dit te doen!’ Carolien schudde met haar hoofd, om de gedachte los te laten dat Marjo het gebeuren accepteerde, hoe zeer het idee haar ook aansprak en opgewonden had.

‘Hij doet het gewoon’, zei Marjo zonder er bij na te denken. Ze kon niet om deze gedachte heen. Ik vind het goed op deze manier. Ik wil het op deze manier’.

‘Marjo? Dat meen je toch niet?’, hield Carolien aan.

‘Trek je er niets van aan OK? Zo gaan dingen hier nu eenmaal. Bovendien gaat het je niets aan’, antwoordde Marjo defensief.

‘Ok, het spijt me. Ik wil me er niet mee bemoeien. Eerlijk waar’. Carolien liet haar normatieve houding varen en begon bezorgdheid uit te stralen. ‘Gaat het?’

‘Het gaat goed me. Het was maar een pak op mijn billen’. Marjo draaide zich om.

‘Jeetje Marjo, hij heeft je flink onder handen genomen’.

‘Vertel mij wat!’, grimasseerde Marjo.

‘Doet het veel pijn?’, vroeg Carolien nieuwsgierig.

‘Shit! Carolien! Wat denk je er zelf van? Ja, het doet pijn!’, Marjo draaide haar ogen weg en draaide zich weg om haar verbazing om zo’n domme vraag te laten blijken.

‘Mag ik het zien?’, drong Carolien aan. Haar ogen waren groot en gretig.

‘Nee, je mag het niet zien!’, bloosde Marjo.

‘Dat heb ik toch al een beetje gedaan? Alsjeblieft Marjo, ik heb nog nooit een pak op mijn bips gehad of er eentje gezien, behalve op de televisie. Alsjeblieft! Ik wil graag weten hoe het was en hoe het eruit ziet’, Carolien stak haar hand uit raakte voorzichtig de linker achterzak van de spijkerbroek van Marjo aan.

‘Geen sprake van’, Marjo stapte opzij zodat ze niet meer bereikbaar was. ‘Jezus, Carolien! Misschien zou Robert jou ook een flink pak op je blote billen moeten geven. Dan hoef je je niet meer af vragen hoe het is?’

‘Dat doet hij nooit! Dat zal niemand ooit doen. Jeetje ik lijk die actrice wel in de film ‘Blue Hawaï’. ‘Niemand heeft ooit genoeg om me gegeven omdat bij me te doen’, deed Carolien deed Carolien de hoofdpersoon van de beroemde film met Elvis Presley na.

‘Als je hem maar genoeg uitdaagt, dan doet hij het misschien wel. Je weet het nooit met Robert. Hij neemt dit soort dingen erg serieus. Marjo schudde haar hoofd . ‘Aan de andere kant is het misschien niet zo’n goed idee. Je zult er erg spijt van hebben als het eenmaal zover is.

‘Verdomme Marjo. Ik ben een sensatie-zoekster, weet je. Het is allemaal materiaal voor mijn memoires’, grijnsde Carolien.

‘Je bent gek!’, bracht Marjo uit.

‘Je leeft maar één keer, meisje. Bovendien, jij weet allang hoe het in zijn werk gaat en jij hebt er net over gezegd: ‘het is maar een pak op mijn billen’.

‘Als je later maar niet zegt dat ik je niet gewaarschuwd heb’, bracht Marjo met afgrijzen uit. ‘Denk maar niet dat ik het opzettelijk op een pak slaag zal afsturen’.

‘Dat is omdat dat ook niet nodig is. Alleen maar door jezelf te zijn wordt je af en toe op je wenken bediend’. Carolien was kennelijk erg zeker van haar zaak als je de beslistheid in haar stem in ogenschouw nam. ‘Bovendien,ik heb toch niet gezegd dat ik het zou doen?

‘Weet je Carolien? Soms ben je helemaal niet zo’n aardig meisje’, antwoordde Marjo en duwde haar in de richting van de deur’.

‘Ahhhh Marjo? Wees asjeblieft niet boos op me? Ik bedoelde er niets kwaads mee!’

‘Ja, dat heb je al gezegd…maar ik moet echt gaan. Ik heb momenteel al genoeg problemen’, antwoordde Marjo en stapte de deur uit om terug naar het pension te gaan.

**********
In de keuken, hield mevrouw de Boer haar aan en drukte haar een glas sinaasappelsap en een bord sandwiches in de hand. De oude vrouw gaf Marjo een moederlijke knuffel en gaf haar net een nachtzoen op het moment dat Robert de keuken in stapte.

‘Wegwezen!’, hij deed net of hij Marjo de trap opjoeg.

‘Laat haar met rust. Ik ben degene die het huishouden hier runt en ze heeft al een flink pak slaag gehad’, foeterde mevrouw de Boer haar baas uit. Robert lachte.

Toen Marjo veilig uit gehoorsafstand was, ging Robert met een kop koffie aan de keukentafel zitten en startte een praatje.

‘Het is een verdomd aardig meisje, mevrouw de Boer’, sprak hij tegen zijn koffiemok.

‘Ja, dat is ze zeker’.

‘Een verdomd aardig meisje’, Roberts stem werd zacht.

‘Je houdt van haar of niet, ouwe jongen?’, mevrouw de Boer was er de persoon niet naar om om de hete brij heen te draaien.

‘Ze is nog een kind’, mevrouw de Boer. Robert schudde zijn hoofd.

‘Ze is twee jaar ouder dan ik was toen ik met een oude vent trouwde’, veegde mevrouw de Boer zijn argument van tafel alsof het zand was.

‘Tijden zijn veranderd’.

‘Heilige Maria! Wat ben je toch een domoor! Dat is de grootst mogelijke onzin en dat weet je dondersgoed! Als je een lafaard bent, dan ben je een lafaard. Houd van haar of ga er voor op de vlucht, maar stop met het verzinnen van dergelijke stomme smoesjes, ouwe jongen!’

Robert barste in lachen uit. Hij kon er niets aan doen. Mevrouw de Boer was een echte eilander. Als ze er werkelijk zo over dacht, dan zat hij er helemaal naast met zijn veronderstellingen. Misschien zou hij meer naar zijn hart moeten luisteren en minder naar zijn verstand. ‘Het zou erger zijn haar hier te hebben en andere mannen laten denken dat ze oud genoeg is?’, mompelde hij tegen zijn beker.

‘Als je dat maar in de gaten houdt!’, antwoordde mevrouw de Boer de vraag waarvan ze dondersgoed wist dat hij niet aan haar gericht was.

Robert keek op en lachte. Vervolgens draaide hij zich om toen hij een geluid bij de deur hoorde.

‘Wat doe jij verdomme van je kamer? Ik heb je toch gezegd dat je in je kamer moest blijven!’, baste zijn stem toen hij zag dat het Carolien was die binnenstapte met een koele gezichtsuitdrukking.

‘Je bent mijn baas niet! Ik hoef helemaal niet naar je te luisteren. Ik betaal je per slot van rekening genoeg! Caroliens hooghartige antwoord deden bij Robert onmiddellijk de nekharen overeind zetten.

‘Houd me niet voor de gek, meisje’, waarschuwde hij.

‘Ik houd voor de gek wie ik wil’, antwoordde ze. En als je geen problemen met mijn vader wilt hebben, dan kun je ook helemaal niets aan doen’.

‘Je bent nogal zeker van jezelf hè?’ Robert leunde achterover in zijn stoel en nam de brutale puber, die om problemen leek te zoeken, van top tot teen in zich op.

‘Ja dat ben ik’.

‘Iemand zou je eens flink onder handen moeten nemen. En als je geluk hebt gebeurt dat snel, voordat je te oud bent om er je voordeel mee te doen’.

‘Ha! Nou dat zou wat zijn! Niemand vertelt Carolien van Smeden wat ze moet doen. Niemand’.

‘Ik heb je gezegd dat je in je kamer moest blijven, en ik meende dat serieus. Dus daarom het volgende: morgen help je Marjo met haar werk en voor de rest heb je morgen ook huisarrest.’ Robert trok een wenkbrauw op en wachtte op haar reactie.

‘In je dromen meneertje! Ik betaal voor mijn verblijf hier, niet om me als slaaf te laten gebruiken!’ streek Carolien nog meer tegen Roberts haren in.

‘Je doet wat ik je gezegd heb of je gaat verdomd veel spijt krijgen, meisje!’, antwoordde Robert.

Carolien lachte. ‘Dat is ook zo! Net alsof jij er voor kunt zorgen dat ik spijt heb! Ze draaide zich om met de air van een verwend meisje en liep in de richting van de trap.

Robert stond snel op om haar de pas af te snijden. Hij pakte haar bij haar arm en draaide haar om zodat ze hem aankeek. ‘Je hebt twee keuzes. Eén: we bellen je vader en vertellen hem over je houding en gedrag, inclusief het gesprek van daarnet en hij betaalt een kaartje voor de eerste boot zodat ik je morgenochtend van het eiland kan zetten, of twee: je maakt nu die brutale billen van je bloot, zodat ik je hier en nu een flink pak slaag kan geven!’

Carolien kreunde. Dit was veel te gemakkelijk gegaan. Nu moest ze de angstige realiteit onder ogen zien. Haar hart klopte in haar keel en haar mond voelde droog aan.

‘Geen sprake van!’, piepte ze.

‘Je hebt drie seconden om te beslissen’, zei Robert met een donkere stem.

‘Maar dat kun je niet doen!’. Carolien keek in de richting van mevrouw de Boer in de hoop dat die haar te hulp zou komen. Maar de oude vrouw grijnsde en schudde haar hoofd. Je kon haar horen denken: ‘Je hebt jezelf in dit parket gebracht, ik kan niets voor je doen’.

één….twee…’

‘Maar je kunt dit niet doen!’

‘Drie. Telefoon of een pak op je billen. Wat gaat het worden?’ Robert begon zijn stoel naar achteren te schuiven.

‘Nee! Je kunt dit niet doen! Carolien trok terug en liet haar billen naar de grond zakken om te voorkomen dat ze meegetrokken werd.

‘Geef antwoord!’

Carolien bloosde en kwam overeind. Vervolgens stampte ze uit protest hard met haar voet op de vloer. ‘Maar je kunt dit niet doen’.

‘Dat heb je al gezegd! Als ik de beslissing moet nemen, gebeurt beide, en er zijn geen herkansingen’.

‘Vertel je het dan niet tegen mijn vader’, piepte Carolien.

‘Je kiest voor het pak op je bips?’

‘Vertel je het dan niet?’

‘Antwoord me of je krijgt beide!’ Robert trok haar hard naar zich toe.

‘OK! Het pak op mijn bips dan. Maar dan moet je niets vertellen, stampvoette ze.

‘Goed dan. Maak je billen bloot en kom hier’. Robert hield haar bij haar pols beet en ging zitten.

‘Dan moet zij weg’, Carolien wees naar mevrouw de Boer.

‘Zij blijft. Het zal me niet gebeuren dat een brutale snotaap verhaaltjes gaat rondstrooien over andere dingen dan het pak slaag dat ze verdiend heeft. Robert had een gemene grijns om zijn mond.

‘Dan doe ik het niet’, jammerde Carolien.

‘Te laat. Je hebt je keuze gemaakt. Er zijn geen herkansingen tenzij je alsnog beide wilt. Maak je billen bloot!’

‘Nee. Dat kun je niet doen! Je hebt beloofd dat je het niet zou zeggen als ik voor het pak op mijn billen kies!’

‘Ik heb helemaal niets beloofd. Ik heb je een keus voorgelegd. Daar valt niet over te onderhandelen. Doe je broek naar beneden of ik bel eerst je vader en geef je daarna een pak op je bips’.

‘Jezus’! Wat ben jij erg!’

Eén…twee….drie…mevrouw de boer, wilt u de telefoon voor me pakken?’

‘Verdomme!’ Carolien maakte met haar vrije hand de knoop en de rits van haar spijkerbroek los en schoof hem naar beneden. Haar bips was bloot voor je met je ogen kon knipperen.

‘Over mijn knie!’, Robert klopte op zijn bovenbeen.

‘Oh!’, de toon van haar stem veranderde toen de twijfel toesloeg. ‘Gaat het zeer doen?’

Robert zuchtte, en trok haar voorover over zijn schoot. ‘Reken maar dat het pijn doet, en ik hoop dat je er iets van zult leren!’

‘Oh verdomme!’, gilde ze toen de eerste klap landde.

‘Oh! AUW! AUW! AUW!’, huilde ze vervolgens. ‘Dit doet veel te veel pijn! Ophouden!’

‘Het gaat daar binnenkort nog veel meer pijn doen. Mevrouw de Boer, waar is de spatel? Mijn hand is bijna gekneusd’.

‘Nee!’, stribbelde Carolien tegen. Haar inspanningen om weg te komen waren vergeefse moeite. Robert ging door met slaan terwijl mevrouw de Boer in de keukenla rommelde op zoek naar het walnoten instrument.

‘Oh! AUW! God!’, het gillen en huilen van Carolien ging drie octaven omhoog toen de spatel voor het eerst op haar bips terecht kwam.

Robert gaf haar in de volgende tien minuten een ongenadig pak op haar blote billen.

***********

Boven in haar kamer schudde Marjo met haar hoofd. ‘Die stomme meid heeft het toch voor elkaar. Ik hoop niet dat iedereen die het hoort, denkt dat ik daar lig te huilen.

Een minuutje later klopte Ellen op Marjo’s deur.

‘Hoi?’, ze klonk timide en bezorgd.

‘Hoi’, glimlachte Marjo en liet haar binnen.

‘Wat heeft ze gedaan?’, vroeg Ellen.

‘Wie weet?’, antwoordde Marjo. ‘Ze heeft mij begluurd en ze was heel nieuwsgierig. Ik denk dat ze het uitgedaagd heeft’.

‘Ze huilt Marjo’, zei Ellen bezorgd.

‘Tja, dat zou jij ook doen. Hij slaat verdomd hard’.

‘Moest jij ook huilen?’

‘Ja’.

‘Gaat hij dit ook bij mij doen?’

‘Nee Ellen. Ze heeft iets gedaan waardoor ze erom gevraagd heeft. Robert zou het nooit doen als je hem er niet toe zou uitdagen’, stelde Marjo het bezorgde meisje gerust.

‘Hoe bedoel je?’ Ellen wrong haar handen ineen en luisterde naar het wanhopige gehuil dat uit de keuken opsteeg.

‘Ik bedoel, hij zou je alleen een pak op je bips geven als hij je eerst gewaarschuwd heeft en je zijn waarschuwingen in de lucht zou slaan.

‘Ik vraag me af wat ze gedaan heeft?’

‘Met haar grote mond? Jezus! Dat kun jij even goed raden als ik’.

Plotseling werd het stil beneden.

‘Hee, je kunt nu beter naar bed gaan OK. Daar behoor ik nu ook te liggen en ik heb geen zin hem nog kwader te maken dan hij al is’, fluisterde Marjo met een knik naar de deur.

‘OK. Welterusten’, Ellen glipte weer naar haar kamer.

Marjo en Ellen hoorden even later de voetstappen van Carolien op de trap en haar zachte kreunen en snikken toen ze eindelijk boven was.

‘Nou, jij hebt het pak op je bips gehad waar je zo nieuwsgierig naar was’, zei Marjo in de richting van de deur. ‘En reken maar dat ik dat er morgen nog eens flink in zal wrijven!’