“Ik wil liever gaan, Paul,” zeg je met een iets hardere ondertoon dan je bedoeld had. Om verdere opmerkingen te ontlopen loop je naar de gang om je jas aan te trekken. Bij terugkomst reik je Paul zijn jas aan. “Euh, nou ja, het wordt inderdaad ook wel wat laat,” stamelt Michiel, enigszins verrast. Tessa kijkt je vragend aan. Wanneer je haar blik niet beantwoordt, geeft ze je een knuffel en strijkt je door je haar. Paul staat nog wat te kletsen, maar je trekt hem aan zijn jas. Een beetje gehaast gaan jullie richting de auto.

“Nou, dat was gezellig toch, liefje?” probeert Paul wanneer jullie eenmaal rijden. Je zwijgt. “Wat is er, je bent zo stil? En je wilde zo snel weg. Voel je je niet lekker?” Meer stilte. “Was je een beetje onder de indruk van het pak slaag van Tessa?” probeert Paul nog. Wanneer hij weer geen antwoord krijgt, heeft hij er duidelijk genoeg van. “Er is in elk geval iets, en als we straks thuis zijn, ga jij haarfijn uitleggen wat.” Hij klinkt geïrriteerd, maar het maakt niet veel meer uit. Je voelt je toch al miserabel. De rest van de autorit verloopt in doodse stilte.

“Zo, jas uit, zitten en praten,” bepaalt Paul zodra de voordeur achter jullie dichtslaat. Wanneer jullie beide zitten, kijkt Paul je eerst lang aan. “Wat is er nu precies aan de hand, Irene? Het was toch gezellig?” Je kijkt op en wil wat zeggen, maar de stem stokt in je keel. Je voelt hoe een traan langzaam over je wang naar beneden rolt. Paul zucht. “Kan het zijn dat je je soms schuldig voelt, omdat je toch wel een aandeel had in jullie dwaze autorit, en Tessa nu de enige is die gestraft is?” Met je ogen op het laminaat gericht knik je. “Goed, laten we daar maar wat aan doen. Ga de badborstel maar even halen.” Je kijkt op, maar de blik van Paul duldt geen tegenspraak. En, nu je erover nadenkt, misschien is het ook wel de juiste keus.

“Broek en ondergoed mogen uit,” geeft Paul aan wanneer je hem de badborstel overhandigt. Je volgt de aanwijzing op en neemt zijn hand, waarmee hij je over zijn schoot begeleidt. Dan voel je het koude hout tegen je billen. Heel even vraag je je af of dit wel een goed idee is, dat je niet gewoon op moet springen en moet zeggen dat je geen schuld had en dat het zo wel goed is. Diep van binnen fluistert echter een stemmetje dat dit precies is wat je nu nodig hebt en dat je niks minder verdient dan dit helse instrument. “Meisje, ik weet dat je dit even nodig hebt. Je hebt je vriendin in de steek gelaten en dat doet pijn. Ik ben trots op je, maar zorg dat je de volgende keer direct eerlijk bent. Ga je dat doen?” “Ja, Paul,” zeg je met schorre stem. Je voelt alweer een traan prikken.

“Goed,” zegt Paul dan, ten teken dat hij gaat beginnen. Hij haalt hard uit en het geluid knalt door de kamer. Shit, wat doet dit veel pijn. Paul laat het effect rustig op je inwerken, voor hij een soortgelijke klap op de andere bil geeft. Weer een lange pauze. Zo bewerkt hij, uiterst langzaam, je hele achterwerk. Elke klap voel je branden en diep doordringen in je spieren. Wanneer de plekken elkaar overlappen, lijkt de pijn meer dan te verdubbelen. Een voor een biggelen er nu tranen naar beneden. Dan legt Paul zijn hand in je rug. “We zijn bijna klaar. Nu nog even een paar goede klappen, zodat je jezelf kunt vergeven. Geef me je hand maar.”

Je weet wat gaat komen, toch doe je wat hij zegt. Je geeft hem je hand, die direct op je rug wordt vastgepind. Ook neemt hij je over een knie, terwijl hij met zijn andere been jouw benen vastzet. Heel voorzichtig trekt hij je aan je hand iets naar beneden, zodat je billen, het hoogste punt van je lichaam, nog wat verder uitsteken. “Je kunt het, meisje,” zegt Paul. Dan begint hij te slaan, hard, snel. Al je spieren spannen zich aan en je zet je schrap tegen het lijf van Paul, dat geen krimp geeft. In een hoog tempo wordt elk plekje van je billen geraakt. De pijn is onbeschrijfelijk. Je hapt naar adem, je slaakt hoge kreten en uiteindelijk laat je los. Dan houdt Paul op met slaan. Slap lig je over zijn schoot en laat je de tranen de vrije loop.

Na een paar minuten helpt Paul je overeind. Je snikken zijn inmiddels gestopt. In een beweging neemt hij je in een stevige omhelzing. “Goed gedaan, liefje,” blijf hij zachtjes herhalen. Wanneer je helemaal tot rust gekomen bent, laat je los. Je geeft Paul een flinke zoen, veegt de laatste snot weg en probeert weer te lachen. “Laat ik die broek maar uithouden, die heb ik niet nodig.” Je pakt je broek op en loopt naar de slaapkamer. Je voelt even aan je billen, die flink gezwollen zijn. Met de telefoon maak je een paar foto’s in de grote spiegel om je billen wat beter te inspecteren. Wat een slagveld! Gemeen rode en beurse plekken staan over je hele billen. Dit zul je nog wel een aantal dagen voelen …

Eenmaal in bed besluit je Tessa nog even te appen. “Hey, ben je nog wakker?” Dat is ze inderdaad. “Het spijt me dat ik jou alleen voor de straf heb laten opdraaien. Ik voelde me best schuldig.” “Dat dacht ik al ;)” antwoordt Tessa. “voelde?” vraagt ze daarna. Je stuurt haar de foto’s die je zojuist genomen hebt. “Jezus, wat gemeen van Paul! Dat ziet er echt erg uit!” “Mja, gemeen, maar ’t voelt wel beter,” geef je toe. Tessa steekt een duim om. “Voorlopig even niet naar het strand!” Nee, dat lijkt je nu ook.