“Goed, vertel het maar dames, wiens schuld was het?” zegt Paul ongeduldig. Je laat je hoofd een stukje hangen en probeert hem niet aan te kijken. “Het was mijn schuld, Paul,” geef je toe. George kijkt naar Naomi. “En hoe is t met jou?” “Ik heb niks gedaan,” zegt ze brutaal. George kijkt haar strak aan, maar Naomi wil niet van wijken weten. “Wat? Kan toch? Irene reed, ik niet.” George zucht. Dit brutale gedrag heeft hij er duidelijk nog niet helemaal uit gekregen.

“Goed, wat ik met George heb afgesproken is dat je eerst bij mij over de knie gaat voor het gevaarlijk rijden en het verzwijgen van je overtreding. Daarna krijg je nog straf van George omdat je Naomi in gevaar hebt gebracht.” Je begint te protesteren, maar je wordt direct afgekapt. “Ik wil je protesten niet horen, dame. Meekomen.” Paul loopt naar zijn vaste houten stoel en neemt plaats. Je gaat naast hem staan en maakt aanstalten om over zijn schoot te gaan liggen, maar je wordt tegengehouden. “Nee, nee, meisje, zo makkelijk kom je er niet van af. Dat er gasten zijn, betekent nog niet dat je recht hebt op bescherming.” Hij onderstreept zijn woorden door de knoop van je broek los te maken, de rits naar beneden te doen en je broek en onderbroek in een ruk over je heupen naar beneden te trekken. Je voelt je beschaamd, maar je gaat het Paul nu niet gunnen dat ook te laten merken. Met een soepele beweging ga je over zijn schoot liggen.

Zonder verder commentaar begint Paul te slaan. Hij slaat in een rustig tempo, maar wel direct redelijk stevig en je voelt het meteen. Je merkt dat je met je voeten over elkaar schuurt om de pijn op te vangen. Je dwingt ze weer naast elkaar om niet te laten merken dat je het voelt. “Dit is niet de eerste keer dat je door het rood rijdt, he” hoor je Paul zeggen. Het komt niet echt bij je binnen, tot je ineens een scherpe pijn in je bovenbenen voelt. “Ik vroeg wat, Irene!” zegt Paul streng. “Ja, Paul,” zeg je gauw. Shit, wat slaat hij gemeen zeg, nu al.

Dan houdt het plots op. “George, wil je die ronden houten paddle aangeven, daar in dat laatje?” Shit, denk je, dat is echt een gemeen rotding. Paul neemt het instrument aan. Hij tikt een paar keer tegen je linkerbil en haalt dan uit. Ooh, het brandt, en de pijn dringt diep door. Het is gelukkig niet de zwaarste paddle, maar genoeg om een flinke plek achter te laten bij elke slag. Paul neemt de tijd en haalt dan rechts uit. Dan begint hij te preken. Hoe dom het was om te kibbelen in de auto. Hoe gevaarlijk het is om door het rood te rijden. Dat het nog erger is dat je dit bij een oversteekplaats hebt gedaan. Na elke zin haalt hij hard uit en voel je de paddle diep branden. Na twintig klappen staan de tranen in je ogen, maar je houdt je nog steeds zo stil mogelijk. Dat lukt niet helemaal, maar je waardigheid lijkt nog enigszins intact.

“Overeind,” zegt Paul vlak. Je komt overeind en begint je ondergoed te trekken. Paul kapt je af. “Ben je soms vergeten dat George ook nog een appeltje met je te schillen heeft?” “Maar Paul …” zeg je klagelijk. Paul maakt met slechts zijn blik duidelijk dat hij totaal niet op protesten zit te wachten. Sterker, hij maakt het nog erger. “Volgens mij moet je maar excuses maken aan George dat je Naomi zo in gevaar hebt gebracht. Vraag ook maar netjes of hij je daarvoor zou willen straffen.” Ondanks het zeurende gevoel in je billen ben je dit zeker niet van plan. Je staart naar Paul. Hij houdt je echter strak in de blik gevangen, tot je opgeeft. Met je broek nog op je enkels draai je je naar George. “Het spijt me dat ik Naomi in gevaar heb gebracht, George, zou je me alsjeblieft willen straffen?” Je gooit het er snel en bijna onverstaanbaar uit, met het schaamrood op je kaken. Gelukkig accepteert George je vraag wel. Paul had je deze zeker laten herhalen tot hij 100% tevreden zou zijn. Wat een eikel is het soms …

George beveelt je over de bank te gaan liggen. Nadat je over de rugleuning gebogen bent en je je handen op de zitting geplaatst. De haren op je arm gaan overeind staan als je hoort hoe George zijn broekriem uit de lussen trekt. “Ben je klaar, Irene?” vraagt hij. Na enige aarzeling geef je aan dat hij kan beginnen, waarna de eerste klap met de luide echo landt. Je voelt direct een brede streep tintelen, maar het gevoel is anders dan je gewend bent. “Ow ja, George is linkshandig,” bedenk je, net voor de riem voor de tweede keer neerdaalt. Langzaam bewerkt George het hele oppervlak. Hij werkt methodisch, van boven naar beneden en weer terug. Het doet zeer, dat is een understatement. Toch blijf je redelijk stil. Door je vingers in de bank te klauwen en je te concentreren op een pluisje in de zitting kun je het bij heen en weer wiebelen over de zitting houden. Ineens staat Paul voor je. “Heb je je lesje geleerd, Irene?” “Ja, Paul,” zeg je net iets te snel en net iets te kortaf. Hij zucht en knikt naar George. Die begint weer te slaan, harder en vooral veel sneller dan hiervoor. Je hapt naar adem en komt bij elke klap half overeind. Dan richt hij zijn instrument lager, op de bovenkant van je benen. George laat het leer hard neerkomen, en nog eens en nog eens. “Au, au! ok, het spijt me, het spijt me!” roep je uit. Zodra je merkt dat de klappen ophouden vliegen je handen naar achter en masseer je je pijnlijke benen, vooral waar de lus van de riem gemeen is geland.

“Omdat er gasten zijn en je inmiddels wat berouwvoller klinkt, zullen we de hoek voor deze keer overslaan,” zegt Paul. Je slikt een opmerking over hoe dankbaar je wel bent in. Je achterwerk schreeuwt namelijk dat dit niet het moment is voor zulke grappen. Langzaam kom je overeind. Je voelt de spierpijn, een gevoel dat je zeker nog enkele dagen gaat bijblijven, terwijl je je kleren weer aantrekt. Dan staat Naomi voor je. Ze steekt haar armen uit voor een stevige knuffel. “Sorry, ik wist niet dat ze je zo hard zouden aanpakken,” fluistert ze in je oor. Je geeft haar een flauwe glimlach, als teken dat het goed zit, wanneer je elkaar weer loslaat. “Zullen we gaan, George? Ik denk dat Irene nu niet op gasten zit te wachten.” George begrijpt de hint duidelijk niet helemaal. “Nou, alles is toch voorbij nu? En het is nog vroeg. Zeg jij het maar, Irene. Wil je dat we gaan of zullen we nog even gezellig een spelletje doen?” Waar kies je voor?