“Ik ga voor … 50 met de leren paddle en 20 met de badborstel. Klopt dat zo?” Paul rekent even na en bevestigt dat het klopt. “Wacht hier, handen op je rug, terwijl ik de instrumenten ga halen.” Zo sta je te wachten. Gek, je had eigenlijk niet eens zo’n behoefte om verder te wrijven, tot het niet meer mocht. Hoe zou t toch komen dat het verdwijnen van de vrijheid voor een behoefte zorgt? Die filosofische vraag houd je bezig tot Paul terugkomt. Hij gaat zitten en helpt je weer over zijn schoot. Zonder verdere preek gaat hij aan de slag.

De paddle brandt hard, vooral aan de randen, en je wipt hard van links naar rechts op zijn schoot om de klappen te kunnen vertragen en toch, wanneer de eerst pijn een klein beetje wegzakt, voelt ‘t nog niet zo slecht. Paul krijgt dat ook in de gaten en begint wat harder en sneller te slaan. Je ademt bij elke klap scherp in en jammert een beetje wanneer het randje van het instrument op een pijnlijke manier in je vlees bijt. Net wanneer hij een ritme te pakken heeft waar je echt moeite mee begint te krijgen, zijn de 50 klappen al bereikt. “Hmm, dat ging wel snel,” bromt Paul. Met wat moeite lukt het je een iets te slimme opmerking te onderdrukken. Voor je het weet bedenkt hij een reden waarom er nog 50 klappen bijkomen en het is op zich zo ook wel mooi geweest. Bovendien heeft hij inmiddels de badborstel al van onder de stoel vandaan gehaald en is hij begonnen met wat dreigende tikjes tegen je bil. Je schrikt een beetje en knijpt je billen samen in afwachting van de eerste klap. Blijkbaar is dat reden voor hem om met wat psychologische oorlogsvoering te komen. “Kun je niet stil liggen? Ik weet dat het pijn gaat doen, maar je zult even moeten doorbijten.” Grr, wat een vreselijk woord, hij weet dat je daar een hekel aan hebt. Nog erger, de gedachten aan de pijn van de borstel doen je weer je spieren aanspannen en weer grijpt Paul zijn kans. “Als je niet stil kunt liggen, zal ik je helpen.” In een vloeiende beweging slaat hij zijn been over jouw benen en trekt hij je rechterarm op je rug. Je kunt geen kant meer op en je billen steken recht de lucht in, alleen nog maar een groot doelwit.

Paul haalt hard uit, zo hard dat je een gil niet kunt onderdrukken. Je baalt, want zeker als hij zo gemeen doet, wil je hem niet het plezier van de overwinning geven. Terwijl hij heel rustig weer rondjes maakt, neem je jezelf voor om niet nog een kik te geven. Hij probeert je te verrassen met de volgende harde klap. Je hoofd vliegt naar achter, maar je laat geen geluid horen. Hij neemt zijn pauze en slaat dan weer, precies op dezelfde plek. Je bijt op je tanden, maar laat niets horen. Blijkbaar zint hem dat niet, want hij haalt drie keer vlak na elkaar uit. Bij de tweede en derde piep je zachtjes. Shit, hij krijgt het toch weer voor elkaar. Hij slaat ook zo hard. Tevreden keert Paul terug bij zijn eerdere strategie: de tijd nemen en het moment zo lang mogelijk rekken. De volgende vier klappen ontvang je in stilte. Je spant je spieren hard aan tegen de omklemming van zijn benen, sluit je ogen en wacht tot de pijn weer zakt. Paul maakt weer rondjes en slaat dan, nog harder dan eerst, op de sit spot van je recherbil. Direct daarna op de linker, en weer rechts. Daar ben je zeker nog niet klaar voor. Je worstelt en piept wanneer de volgende klapt volgt, en de volgende, zo door tot aan de twintig. Pff, wat een geluk dat het voorbij is! Je komt overeind en wrijft een beetje over je billen, die aardig gezwollen zijn door de laatste klappen. Toch, je hebt het idee dat het erger had kunnen zijn. Je kijkt Paul in zijn ogen. Zie je daar misschien dat hij een tikje teleurgesteld is, dat het voorbij is? Je recht je rug en gaat recht overeind staan. “Dank je voor mijn straf, Paul.” Het klinkt misschien onderdanig, maar dat is niet de hele waarheid. Waarschijnlijk zal hij dat niet begrijpen en hoogstwaarschijnlijk zal hij er niet op reageren als hij het toch in de gaten heeft. Hij geeft je een stevige knuffel en nog een paar tikjes op je billen. Jep, hoogstwaarschijnlijk kom je er mee weg.