Je bent niet altijd zo volgzaam, maar nu weet je niet wat je zou kunnen tegenwerpen. Het speelt ook wel mee dat je je schuldig voelt over vanmiddag. Paul beent naar de slaapkamer en je hebt moeite hem bij te houden. Eenmaal door de deur loopt hij naar het bed en stapelt drie kussens op elkaar in het midden naar het bed. Daarna haalt hij zijn brede leren riem door de lussen van zijn broek. Bij het kenmerkende geluid loopt er een rilling over je lijf. Dan draait hij zich naar je toe. “En waarom heb jij je broek nog aan?” “Je had nog niet gezegd dat ik hem uit moest doen” werp je tegen, net te hard. Paul zegt niets, maar kijkt alleen heel duister. Snel besluit je dat het verstandig is om nu je onderkleding maar uit te doen. “Liggen, over die kussens” beveelt Paul en je klimt op het bed.

“Ik zie dat je al goed onder handen bent genomen door die beveiliger,” zegt Paul bewonderend. “Ja precies, dus dit hoeft niet meer,” probeer je nog. “Nee dame, zo gemakkelijker kom je er niet vanaf. Je hebt je nog altijd zonder reden ziek gemeld en bovendien bepaal jij niet of het genoeg is geweest, dat doe ik. Volgens mij zou ja dat inmiddels toch moeten weten!” Om je verdere commentaar voor te zijn laat hij zijn riem voor de eerste keer neersuizen. De nog gevoelige huid komt direct tot leven en al snel begint je lichaam heen en weer te bewegen over de kussens. Bij nader inzien doet Paul voor de bewaker niets onder! “Au, Paul, genoeg, mijn billen zijn nog beurs!” probeer je nog en tot je verbazing gaat Paul er in mee. “Je hebt helemaal gelijk, liefje!” Nog voor je echt verbaasd kunt zijn voel je het al: hij heeft je weer eens verkeerd begrepen. “Au, niet op mijn benen, au au!” Je trommelt met je voeten op het bed, maar er wordt niet meer naar je geluisterd. Je knijpt je ogen dicht en verbijt de pijn en langzaam laat je een beetje los. “Toch nog een paar op je billen, zodat je dit nooit meer doet. Zet je schrap,” kondigt Paul aan. Afgemeten haalt hij 10 keer hard uit naar dezelfde plek onderaan je billen. Dan legt hij de riem op je rug en gaat voor je staan. “Nou Irene, beloof je me dat je nooit meer zult proberen te stelen?” Berouwvol kijk je hem aan, “Ja Paul, ik beloof het.”