Je kijkt schichtig om je heen, rukt het kaartje van de tas en pakt hem van het rek. Met enkele diepe ademteugen probeer je je hartslag onder de 140 te krijgen. Nu ben je er klaar voor. Zodra je de eerste stap richting de uitgang zet, voel je een grote hand op je schouder. Je kijkt om en dan omhoog, recht in de staalblauwe ogen van een angstaanjagend brede beveiliger. “Mevrouw, komt u even met mij mee,” commandeert hij met lage stem. Zonder verder iets te zeggen loop je achter hem aan, je wangen rood van schaamte. Je staart naar de grond, maar als je af en toe iets opkijkt zie je de andere bezoekers naar dit stille tafereel staren. Bijna opgelucht loop je achter de beveiliger de stafruimte binnen.

“Zitten,” beveelt hij kortaf. Je gehoorzaamt. De beveiliger gaat tegenover je zitten, aan de andere kant van een grote houten tafel. “Zo dame, dat was niet zo slim he?” Goh, of je dat zelf niet weet! Tenminste, dat denk je. In werkelijkheid kun je alleen maar knikken. “Ik had je al een tijdje zien staan, en ik pak ze er altijd uit. Heel erg goed ben je niet, trouwens, dus ik vermoed dat dit de eerste keer is?” Weer knik je. “Dan gaan we ervoor zorgen dat het ook de laatste keer is. Voor de volledigheid kijken we nog even naar de camerabeelden, waar je prachtig op staat.” De beveiliger zet een schermpje aan en even later zie je jezelf in zwart-wit schichtig om je heen kijken. Je schaamt je dood! “Zoals je ziet sta ik daar, in die nis. O, en ik zag dat je op zoek was naar beveiliging op de tas, die zit hier.” Hij ritst de tas open en haalt een grote plastic tag uit een van de zijvakjes. “In feite heb ik je dus nog gered van een gênante situatie op straat.” Hij slaat zijn armen over elkaar en gaat achterover zitten.  “Ons beleid is om altijd te politie te bellen. Dat betekent dus een dikke boete en een strafblad.” Shit, waarom heb je hier niet over nagedacht! Dat kan je zelfs je baan kosten. “Is er geen andere oplossing?” vraag je zachtjes. De beveiliger zucht. “Uit ervaring weet ik dat de meeste dames die hier wat proberen te stelen dit voor de eerste en de laatste keer doen. Om daar zeker van te zijn, geef ik ze de keus tussen de politie bellen of een goed pak slaag van mij, hier en nu.”

Je oren beginnen te klapperen. “Een wát?” De beveiliger kijkt je streng aan. “Een pak slaag. Pijnlijk, beschamend, en in mijn ogen een perfect middel om kleine dievegges hun streken af te leren.” Je valt stil terwijl je nadenkt over je keus. “Kom, beslissen, dame! Ik heb niet de hele dag de tijd! Dus zeg het maar, wat wordt het?”