Lana staarde naar de grote deuren van de kliniek. IJskoud water liep er neer en liet een dun ijslaagje achter. De laatste patiënt was eindelijk vertrokken en ze wilde dolgraag naar huis nu de wegen nog begaanbaar waren. Als ze dat tenminste nog waren…

‘Ik ga de auto alvast even opwarmen’, riep Adam vanuit het halletje aan de achterkant.

‘Dan begin ik met afsluiten’, riep ze terug terwijl ze haar sleutels tevoorschijn haalde. Het was een kwestie van een paar tellen om de laatste dingen op te ruimen, haar jas aan te trekken en op Adam te wachten bij de achterdeur. Hoewel hij voorzichtig reed, gleed de auto toch een paar keer enkele meters uit koers. Terwijl ze langzaam over de provinciale weg reden, zag Lana opeens een klein figuurtje langs de kant van de weg lopen. Een rugzakje om een schouder gehangen en de benen staken bloot onder een spijkerjasje vandaan. Maar het lange sluike haar was onmiskenbaar.

‘Gerda’, zeiden ze tegelijk.

Adam toeterde een paar keer toen ze nog een paar meter van de jonge vrouw verwijderd waren. Ze schrok zichtbaar van het geluid. Terwijl ze haar raampje naar beneden draaide, riep Lana, ‘Gerda! Waar ga je naar toe?’

Toen ze zich omdraaide, schrok Lana toen ze zag dat Gerda geen make-up droeg, bijna onherkenbaar was, maar toch behoorlijk knap.

‘Steven vroeg me bij hem langs te komen, maar ik had geen telefoonnummer. En omdat wij geen verwarming hebben, dacht ik…’

‘Stap in’, zei Adam. Lana deed de deur achter haar van het slot. ‘Wat heb ik je nou gezegd over liften?’

Toen Gerda zich op de achterbank liet neerploffen, antwoordde ze, ‘Ik was niet aan het liften. Ik heb het hele stuk gelopen. Ik heb twee uur gelopen, dus ik hoop dat je er blij mee bent’.

‘Blij?’, vroeg Adam terwijl hij zich omdraaide om Gerda aan te kijken. Lana herkende de kalme maar strenge ondertoon in zijn stem. ‘Nee, ik ben helemaal niet blij. Je bent half bevroren en je hebt niet eens een winterjas aan. Het zou thuis een stuk warmer geweest zijn als hier, ook al deed de verwarming het niet’. Lana grijnsde tegen de voorruit. Het was best leuk om hem te horen foeteren terwijl zij eens niet het lijdend voorwerp was.

‘Tja, Meneertje Wijsneus, dit is de enige jas die ik heb. Ik had het je niet willen vertellen, maar ik denk dat je het maar beter kunt weten…mijn vader heeft me gisteravond nadat je me afgezet hebt, het huis uit getrapt. Hij beschuldigde me ervan dat ik voor rijke mannen de hoer speelde, omdat hij je auto gezien heeft en een flits van jou gezien heeft toen ik uitstapte. Ik heb bij een vriendin thuis geslapen, maar haar moeder wilde niet dat ik langer zou blijven en het is zo verdomde koud daar. Het is dus eigenlijk jou schuld dat ik nergens heen kan. Mijn vader heeft zelfs al mijn geld afgepakt en zei dat ik er geen recht op had, gezien de manier waarop ik er aangekomen was. Maar ik heb dat geld verdiend door na schooltijd bij het benzinestation te werken. Volgens mij ben je me dus nog wat schuldig. Hee, kunnen we niet even bij dat benzinestation stoppen, zodat ik sigaretten kan kopen?’

Lana had Adam nog nooit zo zeer onder de indruk gezien, want hij bleef doodstil zitten en staarde naar de achterbank.

‘Alsjeblieft?’, voegde Lana er aan toe.

Zonder nog een woord te zeggen gespte hij zijn veiligheidsriem weer vast, draaide de auto de verlaten weg weer op en zette koers richting benzinestation. Lana haalde haar portemonnee tevoorschijn en gaf Gerda een briefje van twintig euro. Toen het meisje uitgestapt was, draaide Adam zich naar Lana.

‘Eh..ik neem aan dat je er gaan bezwaar tegen hebt dat we een loge meenemen, toch?’

Met een brede grijns schudde ze haar hoofd. ‘Plaats genoeg…en eten ook’.

__________________________

Toen thuis arriveerden, lachte Adam, toen hij zag date r uit drie van de schoorstenen rook kwam. ‘Steven had een hele houtstapel aangelegd voor als het zou gaar vriezen. Moet je kijken, hij heeft op zijn minst drie haarden aangestoken’.

‘Het is een geweldig kind’, zei Lana.

‘Ja, maar hij is verdomme geen kind meer’, protesteerde Gerda. ‘Hij is al bijna achttien, net als ik’.

Adam zette zijn auto op de parkeerplaats, klikte zijn veiligheidsriem los en keerde zich weer naar de achterbank. ‘Oh, oh’, dacht Lana.

‘OK, Gerda, je bent van harte uitgenodigd om hier zo lang te blijven als nodig is, maar er zijn wel een paar basisregels. Geen gescheld en gevloek! Geen bijdehante opmerkingen, tenzij ze als grapje bedoeld zijn. Er wordt in huis of in de schuur niet gerookt. Als je je niet aan die regels houdt, dan rijd ik je naar de dichtstbijzijnde bushalte, ook al heerst er een sneeuwstorm. Begrepen?’

Hoewel Lana zich niet omdraaide, kon ze zich precies de gezichtsuitdrukking van Gerda voorstellen.

‘Ja…ik heb het begrepen’, mompelde ze uiteindelijk. Lana stapte uit de auto en liep voorzichtig in de richting van het huis. Adam ving haar op en sloeg zijn arm om haar middel. Samen liepen ze het trapje op. Niet lang daarna zaten ze met zijn allen in de woonkamer, dronken warme chocolademelk en keken naar een film. Lana deed haar deken dicht om zich heen en hing tegen Adam aan op de bank. Steven zat aan de andere kant, met zijn benen languit op de salontafel en Gerda zat met opgetrokken benen in een van de fauteuils. Het was net of ze een bijeen geraapt gezin waren, niets paste bij elkaar, maar ze voelden zich erg op hun gemak bij elkaar.

‘Zijn er nog toetjes over gebleven van gisteravond?’, vroeg Gerda, ‘die waren wel heel erg lekker…’

‘Dank je wel’, antwoordde Adam. ‘Ze zijn allemaal op, maar ik zal straks wat nieuwe gaan maken’.

‘En de chips dan? Is die ook allemaal op?’

‘Er is helemaal niets meer behalve broodjes met tonijn, ananas en komkommer. Wil je eentje?’

‘Ja’,

Toen Adam verder niet reageerde, voegde ze er ‘alsjeblieft’ aan toe.

‘Help je zelf maar even. Ze liggen in de koelkast’.

‘Ik pak ze wel even. Ik heb er ook wel zin in’. Steven trok zijn benen van tafel en sprong overeind.

‘Neem je allemaal maar mee, als je wilt’, vroeg Lana. ‘We hebben vandaag de lunch ook al overgeslagen’.

Steven knikte en huppelde de kamer uit. Zowel Gerda als Lana moesten lachen om zijn tomeloze energie.

Gerda at drie broodjes met tonijn voordat Lana zelfs nog maar een halve op had. Toen ze zag dat Steven de laatste pakte, pakte ze aarzelend een broodje ananas op. Verrassend genoeg smaakte het heerlijk, het brood was besmeerd met een soort kruidenboter. Toen ze in de richting van Adam keek, zag ze hoe zijn mondhoeken trilden.

‘OK, zeg het maar zei Lana en nam een grotere hap.

‘Niet nodig…je gezichtsuitdrukking is veelzeggend’, zei hij en glimlachte in haar richting.

__________________________________

Toen de film afgelopen was, gaven ze Gerda een rondleiding door het huis. Toen ze boven de slaapkamer zag, met de rare blauwe sprei, riep ze onmiddellijk dat dit haar kamer was omdat ze het eiken dressoir met de kleine laatjes zo mooi vond.

‘Jullie vinden het toch niet erg, als ik daar ga slapen?’, vroeg ze aan Adam, terwijl Steven al onderweg was naar beneden om hout te halen voor de haard.

‘Ik vind het best, zolang je je maar weet te gedragen’, antwoordde Adam. ‘Maar de matras is wel heel erg oud. Ik zal een betere van de zolder halen’.

Lana liep weer naar beneden terwijl de anderen de kamer van Gerda in orde gingen maken. Ze nam haar Indinavir in samen met nog een pijnstiller en ging weer op de bank in de woonkamer liggen. Er was niet veel bijzonders meer op de televisie, dus liep ze door de hal naar de zijkamer. Ze was al meer dan een week niet meer aan het werk geweest, dus waarom zou ze nu niet iets gaan doen…

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Nadat ze haar warming-up gedaan had kwam Lana er achter dat het viel niet mee viel haar Taekwondo oefeningen te doen nu ze een arm niet goed kon gebruiken. Gefrustreerd omdat ze haar evenwicht niet kon bewaren deed ze uiteindelijk de mitella af en smeet deze met afschuw op de vloer, die glom als een spiegel omdat Steven die een paar dagen geleden in de as gezet had. Vervolgens had hij tot vermaak van Adam de kamer tot verboden gebied verklaard voor de feestgangers. Wie kon die jongen echter kwalijk nemen dat hij niet wilde dat zijn mooie vloer geruïneerd zou worden – de rest van de benedenverdieping had nu een grondige schoonmaakbeurt nodig omdat iedereen gisteravond zo vanuit de schuur het huis in gebanjerd was. In de kamer stonden alleen de Halloween figuren die Steven schoongemaakt had en tegen de muur had opgesteld.

Met een boosaardige grijns deed Lana de deur achter zich dicht, deed deze op slot en begon de figuren door de hele kamer neer te zetten. De plastic poppen zwaaiden heen en weer op hun verzwaarde sokkels, maar waren makkelijk rechtop te zetten. Ze was nu al een aantal maanden aan het oefenen voor haar zwarte band examen. Het moeilijkste onderdeel was het trappen en stoten zonder de daarbij horende kreet – ze wilde de aandacht van de anderen niet trekken.

Lana keek naar de drie groepjes poppen die ze in een vierkant had opgesteld, zodat ze met de voorkant naar het midden stonden. Ze ging naar de eerste, deed nog wat voorbereidende oefeningen en ging vervolgens tot actie over. Terwijl ze een kreet nauwelijks kon onderdrukken nam ze de gevechtshouding aan, deed een stap naar voren en sloeg de vampier met een rechtse directe onder de kin. Er klonk een luide, bevredigende ‘boem’ waarna het ter aarde stortte. Ze keek er even naar en ging vervolgens weer klaar staan, draaide 180 graden om haar as en trof vervolgens de pop van de heks achter haar met een rake elleboogstoot. BOEM! De heks ging naar de grond.

Met een sierlijke draai begaf ze zich naar het omaatje wat links van haar stond en trapte deze met een zijwaartse trap tegen de grond. Vervolgens naar een soort mummie. Na een goedgerichte trap stuiterde diens hoofd door de kamer. Lana keek ere van naar en trapte vervolgens de torso omver. Goedkope plastic rommel dacht ze en ging naar de volgende pop. Ze moest zich wel een beetje inhouden om er niet meer kapot te maken. Even ging er door haar heen dat ze voorzichtig moest zijn met haar sleutelbeen, maar zette deze gedachte snel weer aan de kant. Ze wilde er nog niet mee stoppen.

Tegen de tijd dat ze bij het derde vierkant poppen aanbeland was, was ze helemaal vergeten dat ze geen kreten moest slaken. Vastbesloten de bewegingen perfect uit te voeren, trapte ze de poppen in luttele seconden naar de grond waarbij weer een kop van één van de poppen met een kaakslag sneuvelde. Toen ze klaar was, ging ze op haar hurken zitten en wreef over haar sleutelbeen.

‘Lana’.

Ze schrok en draaide zich om, om te zien hoe Adam binnengekomen was en tegen de muur geleund stond. Hij had zijn armen over elkaar en tikte met zijn voet op de vloer. Haar hart wat toch al snel klopte, sloeg een paar slagen over. Shit!

‘Ik…ik had de deur op slot gedaan’, bracht ze moeizaan uit, terwijl ze overeind kwam.

Adam hield een stuk papier omhoog en een lange metalen sleutel. ‘Antieke sloten. Het is vrij eenvoudig om de sleutel er vanaf de andere kant uit te duwen zodat hij valt en ergens op terecht komt waardoor je hem onder de deur door kunt trekken. Ik kon je boven helemaal horen schreeuwen. Je staat hier echt onder de kamer van Gerda. Ik heb eerst een paar keer aangekopt, maar je reageerde niet’.

‘Shit’, zei ze hardop en zocht om haar mitella die ergens op de grond lag tussen de gevallen poppen.

‘Je ruimt dit later maar op. Je gaat eerst met mij mee’.

Lana gaf geen antwoord. Ze had de mitella gevonden, deed deze om en liep naar Adam. Ze ging tegen hem aan staan. Hij gaf haar een tikje op een van haar billen.

‘Ze zullen het horen’, probeerde ze.

‘Nee hoor. Gerda zit boven in bad en Steven is bezig hout te halen uit de schuur’.

‘Moet je hem dan niet gaan helpen? Hij kan best uitglijden en zich bezeren!’

‘Nee, hij heeft een oud karretje dat we in de schuur gevonden hebben. Hij hoeft dus niet te sjouwen’.

‘Shit’, zei Lana nog een keer, maar liep langzaam door de hal in de richting van de slaapkamer van Adam.

______________________

Hij warmde haar billen deze keer tenminste op, dacht Lana. Hij had er geen gras over laten groeien voor hij haar in haar blote billen over zijn knie had gelegd, haar bovenlichaam languit op het bed, zodat ze een kussen kon pakken. Het pak slaag deed in het begin helemaal niet zeer, maar hij liet er geen twijfel over bestaan dat het steeds harder zou worden.

‘Lana, ik ga je nu een pak op je blote bips geven omdat je tegen me gelogen hebt. Het kan me niet schelen of je boos bent dat je graag je je gelijk wilt halen, maar ik wil niet dat je tegen me liegt’.

‘Ja, Adam’, mompelde ze. Toen voelde ze hoe iets hards en kouds een kort ogenblik op haar bips rustte. Vervolgens hoorde ze iets door de lucht suizen, om vervolgens op haar linkerbil terecht te komen. Een scherpe pijn drong tot haar hersenen door en ze rolde bijna van zijn schoot toen ze zich probeerde om te draaien om te kijken wat het was. Het was het slagbal batje. Het kwam nog een keer neer, nu op de andere kant. Ze deed haar hand naar achteren om haar bips te beschermen. Ze reikte het hem op een presenteerblaadje aan realiseerde ze zich een moment later, toen hij haar stevig bij haar pols greep en haar arm op haar rug dwong. De derde klap zorgde dat ze hem haar benen begon te schoppen, waarna hij zijn been over haar beide benen zette, waardoor ze gevangen zet. Ze kon nu alleen nog maar een beetje heen en weer wriemelen en iedere afzonderlijke klap ondergaan die nu in een regelmatig ritme neerdaalden.

Net toen ze op het punt stond hem te smeken  om op te houden, hield hij even op. ‘Lana, zul je nog eens tegen me liegen?’

‘Nee’, verklaarde ze luid en duidelijk. ‘Ik beloof dat ik dat niet meer zal doen!’

‘Hoeveel meer heb je nog verdiend?’

Hoeveel meer? Lana had geen idee wat ze daarop zou moeten antwoorden. ‘Eh…één?’, piepte ze.

Een snelle serie klappen zetten haar billen verder in brand en zorgde ervoor dat ze alles wat ze maar kon bedenken eruit kraamde. ‘Oh, God! Alsjeblieft! Adam, het doet zeer! Alsjeblieft, niet doen! Het spijt me! Ik zal nooit weer tegen je liegen, alsjeblieft! Adam!’ Toen hield het op en bleef Lana hijgend liggen. Er welden tranen op, ondanks haar stijf dichtgeknepen ogen.

‘En nu’, zei Adam terwijl hij over haar bips wreef waardoor ere en rilling door haar lichaam trok, ‘wat heb je verdiend voor het afdoen van de mitella en het gebruiken van je arm? En voor het kapot maken van een paar van de poppen van Steven en het vuil maken van de vloer die hij in de as gezet had?’ Zijn stem klonk steeds luider en Lana kromp ineen.

‘Het spijt me! Ik wilde alleen mijn oefeningen maar doen – ik had niet gedacht dat die dingen kapot zouden gaan en ik was van plan de boel schoon te maken als ik klaar zou zijn…’

‘Lana…je had je sleutelbeen wel weer kunnen breken, weet je dat?’

‘Nee, dat deed ik niet!’

‘Ik zag je er overheen wrijven’.

‘Het doet alleen een beetje pijn, Adam, maar niet erg!’

‘Nou dit gaat wel erg zeer doen – dat beloof ik. Hoe vaak heb je je arm nu inmiddels gebruikt?’

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Ik weet het niet’, klaagde Lana.

‘Iedere keer is er een te veel. Ik wil dat het niet weer voorkomt!”

‘OK, ik beloof dat ik het nooit weer zal doen!”

‘Hoe vaak heb ik je nu al een pak slaag moeten geven omdat je jezelf poijn hebt gedaan of in gevaar hebt gebracht?’

‘Dat weet ik niet!’

‘Ik weet in ieder geval drie situaties te bedenken, en nog steeds ben je het nog niet afgeleerd. Ik denk dat het uiteindelijk mijn fout is – ik ben er klaarblijkelijk niet in geslaagd voldoende indruk te maken. Wat is er nodig om je ervan te overtuigen, denk je?’

‘Adam, alsjeblieft! Iedere keer dat je me een pak op mijn billen hebt gegeven, heeft dat diepe indruk op me gemaakt!’

‘Dan moet je me eens vertellen, waarom je die mitella af hebt gedaan. Heb je jezelf überhaupt afgevraagd dat je jezelf daarmee schade zou kunnen toebrengen?’

Lana zweeg even tot hij met zijn vlakke hand op haar rechterbil sloeg. ‘AUW! Ik denk even na! Eh…niet echt…tenminste…wel zo ongeveer…’

‘Goed’. Ze horde het beddengoed ruisen. ‘Ik heb er genoeg van. Ik heb de haarborstel van mijn betovergrootmoeder hier en daar zal ik je vijftig mee geven’.

‘Vijftig! Nee! Zoveel kan ik helemaal niet aan, Adam, alsjeblieft!’

‘Ik zal alles doen wat in mijn vermogen ligt om te voorkomen dat je je sleutelbeen nog een keer breekt. Als je het geen kans geeft goed te genezen dan kun je straks helemaal niet meer aan Taekwondo doen, begijp je dat eigenlijk wel?’

‘Ja! Ik begrijp het – het spijt me! Ik dacht dat het geen kwaad kon, maar nu weet ik wel beter…alsjeblieft geef me geen pak slaag!’

Maar Adam trok haar heup dichter naar zich toe, klemde zijn been nog steviger om die van haar, en zei, ‘Je maakt het moeilijker dan het is. Houd op met te proberen om los te komen. Dat lukt je toch niet. Verder hoop ik dat je deze keer goed luistert – ik zal alles in het werk stellen om te voorkomen dat je je sleutelbeen weer breekt! Dit pak op je bips zal daar zorg voor dragen en jij kunt me niet van gedachten laten veranderen. Einde discussie.

‘Maar, Adam, kun je me dan geen strafregels laten schrijven? Alsjeblieft!’

Ze hoorde hoe hij een diepe zicht slaakte voor hij met een strenge stem antwoordde, ‘Het zijn er vijfenzeventig geworden. Ben je er klaar voor?’

‘Nee!’

 ‘Honderd’.

Lana beet op haar lip om te voorkomen dat ze verder zou smeken en begon vervolgens uit frustratie te huilen. Hij had haar niet allen lichamelijk onder controle, hij had ook een manier gevonden om te zorgen dat ze haar mond zou houden!

‘Klaar?’

‘Wacht…’, huilde ze, ‘Nog niet…’

Ze was verbaasd toen ze zijn hand lichtjes op het meest ronde deel van haar billen liet rusten. Terwijl de seconden wegtikten zonder dat er iets gebeurde begon de paniek langzaam te verdwijnen om plaats te maken voor een gevoel dat het onafwendbaar was wat er stond gebeuren. Ze werd onder dwang op haar plaats gehouden en toch had ze impliciet toestemming gegeven om dit te doen. Ze was niet in staat geweest hem van gedachten te laten veranderen en toch voelde het goed dat hij niet toegegeven had. Ze was bang voor de pijn die zou volgen, maar ze was zich ervan bewust dat ze verdiende wat ze kreeg. Ze vertrouwde er volledig op dat Adam het beste met haar voor had en wist dat hij dit voor haar eigen bestwil deed. Terwijl hij geduldig afwachtte en met zijn vingers over haar billen streelde, kwam er een serene kalmte over haar. Haar hartslag ging omlaag en haar ademhaling werd dieper – de angst smolt langzaam weg. Ze was niet blij met wat haar te wachten stond, maar ze zou het wel doorstaan. Ze was er klaar voor.

‘OK’, fluisterde ze, terwijl ze haar armen en benen ontspande.

Hij begon niet al te hard, sloeg beurtelings op haar linker- en rechterbil en vermeed zoveel mogelijk twee keer achter elkaar op dezelfde plek te slaan. Toen de borstel harder neerdaalde, begon ze opnieuw te huilen en liet de tranen de vrije loop. In plaats van zich te verzetten en te proberen weg te komen, bleef ze in haar hoofd constant herhalen: Ik heb dit verdiend.

Toen het weinig vergevingsgezinde hout keer op keer hard op haar billen terecht kwam, veranderde het huilen in hartverscheurend snikken en kneep ze met haar vuisten hard in het beddengoed. De klappen daalden steeds sneller neer en zij moest alle zeilen bijzetten om zich er aan over te blijven geven. Terwijl ze dit deed bedacht ze zich dat dit het moeilijkste was wat ze ooit gedaan had. Schuld en spijt namen bezit van haar zoals ze nog nooit eerder ervaren had. Jaren van training in vechten en zichzelf verdedigen kregen iedere keer dat ze een brandende klets doorstond meer betekenis. En voor ze het wist was het allemaal voorbij.

Adam ging naast haar liggen en streelde zachtjes over haar rug. Ze bleef maar huilen ook al werd de pijn al snel minder. De tranen leken alle onlustgevoelens die ze ooit in haar leven gehad had weg te spoelen. Ze voelde zich zo licht als een veertje. En toen voelde een overweldigend gevoel opkomen – ze had iets bereikt…iets wat zo exclusief was dat ze er geen woorden aan wist te geven.

‘Ik ben zo trots op je, liefje’, hoorde ze Adam fluisteren

Vrijheid

_____________________

Terwijl Lana lag te slapen, viel vlak voor het donker werd, de electriciteit uit en ging iedereen op zoek naar kaarsen en zaklampen. Adam had wel een klein noodaggregaat, maar deze was slechts in staat om het een paar uur vol te houden. Ondanks dat Gerda er op stond dat ze de televisie er op aan moesten sluiten, besloot hij te wachten tot er zich belangrijker zaken aandienden.

Lana werd wakker toen ze haar naam hoorde noemen. Ze voelde zich heerlijk. Geen dromen, geen nachtmerries…

Lana, je moet even een warme douche nemen voordat we straks door het warme water heen zijn.

Ze knipperde een paar keer met haar ogen en keek toen in het knappe gezicht van Adam, dar vreemd genoeg verlicht werd door een flakkerende kaars. Ik welke eeuw bevond ze zich momenteel? ‘Adam?’

‘De stroom is uitgevallen, liefje, ik denk door de ijsafzetting op de hoogspanningskabels. Kom, laten we snel onder de douche gaan voor er geen warm water meer is’.

‘Oh…OK. Hoelang zullen we zonder stroom zitten, denk je?’

‘Ik heb net naar een transistorradio zitten luisteren. Ze voorspellen voor vanavond nog meer ijzel en morgen gaat het sneeuwen. En vervolgens nadert er nog een koudefront. Verder geven ze voorrang aan de binnenstad – het kan dus best tot morgen duren voor we weer stroom hebben’.

‘Wow. Maar goed dat we dan boodschappen gedaan hebben, of niet?’

‘Ja. Het was bovendien lang zo druk niet als het geweest zou zijn als we er na het werk naar toe zouden zijn gegaan’.

Lana ging rechtop zitten en wreef over haar nek. ‘Adam, hoe moeten we nu eten koken? En hoe komt het met de vriezer?’

Adam glimlachte. ‘Ik heb een kooktoestel op campinggas en verder hebben we natuurlijk de open haarden. Steven en ik hebben alles uit de vriezer gehaald en buiten neergelegd. Het vriest vijftien graden, dus het blijft mooi diepgevroren’.

‘Hoe lang heb ik eigenlijk geslapen?’

‘Een paar uurtjes maar. Maar nu moet je in actie komen, hoor’.

Lana knikte en liep achter hem aan naar de badkamer. Ze namen een snelle douche en vervolgens ging Lana ondanks de protesten van Adam, haar haren wassen en deed conditioner in.

‘ik weet niet wanneer ik weer in de gelegenheid ben om ze weer te wassen’, beweerde ze. ‘Verdomme! De föhn doet het natuurlijk ook niet!’

‘Nee – het enige wat je kunt doen is je haar bij het haard vuur borstelen, net zoals onze voorouders deden’.

Lana moest lachen. ‘Goed…maar waarom is het hier niet koud?’

‘De verwarming doet het nog steeds. Hij wordt met gas gestookt. Dis ook al doet de pomp het niet meer, de warmte stijgt nog wel op via de buizen uit de kelder’.

‘Oh’. Lana kon zich weer herinneren dat ze daar beneden die grote lelijke installatie gezien had, maar had niet bedacht dat dit ding zo efficiënt was. ‘Je gaat me dus helpen het avondeten te maken?’

Adam keek haar met zoveel afschuw aan dat ze in lachen uitbarstte. Het gevoel van spijt dat ze niet kon koken ontbrak deze keer. Het was net of dat niet belangrijk meer was. Ze had nog een leven de tijd om het te leren. Misschien zou ze nog wel eens kookles gaan nemen en Adam verbaasd laten staan met een maaltijd die ze op tafel getoverd had!

Met een glimlach en een ideetje liep ze achter Adam aan naar de keuken, waar hij het kooktoestelletje neerzette. Lana herinnerde zich dat hij gezegd had dat hij in zijn studententijd vaak met vrienden was gaan kamperen. Nadat ze afgestudeerd waren, was dit opgehouden, omdat ze het toen allemaal veel te druk hadden met hun coschappen.

Toen Adam met een doos vol etenswaar binnenkwam, vroeg ze hem, ‘Neem je me eens mee te kamperen?’ Ze leunde tegen het aanrecht en haar natte haar hing over haar schouders.

‘Natuurlijk. Volgend voorjaar, wanneer het weer wat warmer is’.

‘Denk je niet dat het nu veel knusser is, met zijn allen dicht bij elkaar in een tent?’

‘Lana, het is nu veel te koud, geloof me maar’.

Lana keek een paar minuten toe, hoe hij de uien sneed en ze in een wok liet glijden waarin hij olijfolie verwarmd had. ‘Mag ik ook wat doen?’

‘Oh. Dat ben ik helemaal vergeten, sorry. Ok, je mag de knoflook wel persen, hier’.

Adam liet haar zien hoe het moest en ging vervolgens weer aan de slag met andere dingen die moesten gebeuren.

Lana was zo blij als een kind nadat ze een half kopje vol geperste knoflook geproduceerd had, hoewel Adam hier maar een klein beetje van nodig had. Terwijl hij bezig was wat verse kruiden te snijden was zij in staat om ze een voor een te benoemen voordat ze in de saus verdwenen. Ze kon ze ook aan hun geur herkennen en wist precies hoe ze smaakten.

‘Ik denk dat een beetje meer basilicum geen kwaad kan’, zei ze.

Hoewel Adam haar wat sceptisch aankeek, sneed hij toch nog twee blaadjes fijn  en voegde ze toe.

‘Ik vind het ook wel een beetje beangstigend dat ik opeens weet hoe al die kruiden zullen smaken’.

‘Beschouw het maar als een geschenk uit het verleden’.

‘Wiens verleden? Het mijne of dat van je betovergrootmoeder?’

‘Doet het er toe?”

‘nou nee, ik geloof het niet’, glimlachte ze.

‘Het is bijna klaar; wil jij een dienblad pakken en daar wat borden en bestek op leggen?’

Lana knikte, maar toen ze zich omdraaide gaf hij een klets op de achterkant van haar joggingbroek met een pollepel.

‘AUW!’ Ze draaide zich om, om haar billen te bekijken. ‘Zit er nu spaghettisaus op mijn broek?’

‘Nee’, grijnsde hij en liet haar de lepel zien. ‘Deze is schoon. Het is trouwens wel grappig om te merken dat je je meer druk maakt dat je broek vies wordt dan dat je op je bips geslagen wordt’.

Lana moest lachen. ‘Ik denk dat dit komt omdat ik niet anders meer gewend ben’. Ze pakte het dienblad, maar op het moment dat ze zich uitrekte om een paar glazen uit de kast te pakken, sloeg Adam haar opnieuw. ‘Houd daar mee op!’, lachte ze en zette de glazen op het blad.

‘Waarom? Ik vind het leuk’.

‘Omdat ik het terug doe als je het nog eens doet’.

‘Als je mij op mijn billen durft te slaan, dan neem ik je mee naar de kamer en gebruik deze op je blote billen’. Hij zwaaide grijnzend met de pollepel.

Bij het horen van deze woorden voelde ze een kriebel in haar buik. Ze pakte het bestek en legde dat ook op het dienblad. Tja, dacht ze, hij zei alleen maar dat ik niet op zijn billen mocht slaan, niet over andere plaatsen…

Nadat Adam de pasta en de saus en een grote dekschaal had gedaan, sloeg Lana hem op zijn onderarm met een natte theedoek.

‘En nu is het genoeg!’, zei hij met een glinstering in zijn ogen en duwde haar in de richting van de kamer terwijl hij de pollepel in zijn hand hield.