Lana kon niet slapen en zat nog naar de televisie te kijken toen de telefoon ging. Ze keek naar de nummermelder en zag dat het Adam was. Hij was nog maar een uurtje weg. Ze hoopte dat er niets ernstigs gebeurd was. Ze nam op, ‘Hallo?’

‘Dag liefje. Het spijt me dat ik niet langer ben gebleven’.

‘Oh, dat geeft niks. Ik bedoel, ik had het natuurlijk leuk gevonden wanneer je langer gebleven was, maar je had een goede reden om weg te gaan’.

‘Tja, ik had eigenlijk in de planning om je een stevig pak op je blote bips te geven omdat je toen je dronken was, me een klootzak genoemd hebt en omdat je me op mijn handen geslagen hebt’.

Lana haar hart sloeg op hol en haar billen begonnen te tintelen. Waarom reageerde ze altijd op zo’n manier als hij dreigde haar een pak slaag te geven? Met een zenuwachtig lachje antwoordde ze, ‘In dat geval ben ik blij dat je naar huis gegaan bent’.

Adam lachte. ‘Ik maakte maar een grapje. Daarvoor zou ik je nooit een pak op je billen geven, je was behoorlijk dronken. Maar ik denk dat je niet snel weer zoveel zult drinken, is het wel?’

‘Niet opzettelijk. Dank je dat je me geen pak slaag hebt gegeven’.  Hm, waarom voelde ze zich nu enigszins teleurgesteld?

‘Er is echter nog iets anders waar ik het met je over wil hebben’.

Lana’s hart ging nog sneller slaan, terwijl ze zich krampachtig probeerde te bedenken wat ze nog meer misdaan had. ‘Ik luister’.

‘Ik wil mijn excuses maken dat ik Steven heb aangeboden dat hij wel bij me kan wonen, zonder dat ik het eerst met jou overlegd heb. Dat had ik niet mogen doen zo vlak na dat ik je ten huwelijk gevraagd heb – het is straks immers ook jouw huis. Maar hij is er nu ingetrokken. Hij heeft een slaapkamer uitgezocht in de andere vleugel. Hij heeft zijn rugzak neergezet, heeft zelf het bed opgemaakt en is in slaap gevallen voor zijn hoofd het kussen raakte. Maar hoe dan ook, het spijt me dat ik niet met je overlegd heb’.

‘Adam, ik vind het helemaal niet erg! Je weet dat ik erg met het lot van Steven begaan ben, vanaf het moment dat aan mij de taak was om hem te vertellen dat hij HIV geïnfecteerd was. Ik vind het geweldig dat jij hem een plekje in je huis aangeboden hebt!’

‘Echt waar? Vind je het niet erg dat ik niet met je overlegd heb?’

‘Nee, en het is ook nog nooit in me opgekomen dat je dat zou moeten doen. Ik heb er nooit bij stil gestaan dat jouw huis ook het mijne zou zijn. Ik ben er zelfs van uitgegaan dat je onder huwelijkse voorwaarden zou willen trouwen om je familie bezittingen veilig te stellen!’

‘Liefje, het laatste wat ik wil is onder huwelijkse voorwaarden trouwen, zeker nadat Anna me dat tot vijf keer toe heeft laten weten, totdat ik haar duidelijk kon maken dat ze nu eindelijk eens op moest houden’.

Lana verslikte zich bijna. ‘Ik heb nog nooit vijanden gehad, weet je dat. Ik heb wel eens mensen boos gemaakt, maar nog nooit heeft iemand een hekel aan me gehad simpelweg omdat ik besta. Ik weet niet goed hoe ik daar mee om moet gaan. Ik bedoel, ik probeer het me niet persoonlijk aan te trekken, want ze kent me niet eens. Ik heb medelijden met haar en ik heb geen idee hoe ik me moet verdedigen’.

‘Het spijt me van Anna. Ik wens haar mijn ergste vijand nog niet toe, en jij verdiend het niet met haar geconfronteerd te worden. Laten we er over ophouden…. vertel me liever hoe je erbij komt dat ik op huwelijkse voorwaarden zou willen trouwen’.

‘Waarom? Tja, omdat je nogal wat geld hebt natuurlijk en ik ben ervan overtuigd dat het huis en de grond in de miljoenen moet lopen. Waarom zou je dat allemaal riskeren voor iemand die je nog niet eens zo goed kent?’

‘Wat is het risico? Een echtscheiding?’

‘Ja’.

‘Lana, weet je nog dat we het de eerste keer over huiselijke discipline hadden?’

‘Ja’.

‘Weet je nog wat ik toen gezegd heb?’

‘Eh…iets over het beslechten van ruzie met een pak op de billen?’

‘Ja’.

‘Maar dat is nogal eenzijdig. Zeker, ik weet het, je geeft me een pak op mijn bips in plaats van dat je van me wilt scheiden. Maar als ik boos ben op jou dan?’

‘Ten eerste, ik zou niet van je scheiden omdat ik alleen maar boos op je ben ongeacht dat pak op je billen of niet. In de tweede plaats, wanneer je boos op mij zou zijn, dan kun je me dat gewoon vertellen. Dan doen we er iets aan’.

‘En wat als je helemaal niet begrijpt waarom ik boos op je ben of wanneer je het niet met mijn reden eens bent?’

‘Ik zal altijd proberen om dingen vanuit jou te bekijken. Je bent niet een onredelijk mens, dus ik zie dat niet gebeuren’.

‘Je hebt mijn vragen van de vorige keer dat we het hier over gehad hebben nooit beantwoord. Je hebt alleen maar gezegd dat we het erover eens moesten zijn dat jij de leiding had. Dat heb ik gedaan’.

‘Lana, ik begrijp niet zo goed waar je naartoe wilt’.

‘Kijk, als ik  buiten mijn boekje ga, dan kun je me een pak op mijn bips geven. Maar wat doe ik als jij er een puinhoop van maakt?’

‘Lana, ik heb je alleen maar voor de fun op je billen gegeven en omdat je jezelf in gevaar gebracht hebt en omdat je tegen me gelogen hebt. Zie jij me dergelijke dingen doen?’

‘Nee, maar als dat wel zo zou zijn?’

‘Lana…’, ze hoorde hem een diepe zucht slaken. ‘Ik denk dat dit een beetje een machtstrijd is, of niet?’

‘Nee! Ik vind het helemaal niet erg dat jij de leiding hebt. Ik wil alleen maar weten wat mijn mogelijkheden zijn als jij buiten je boekje gaat’.

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Nou goed dan…’, zei Adam, ‘Als ik mezelf in gevaar breng, tegen je lieg of iets anders waar jij een pak voor op je billen zou krijgen, dan is het aan jou om te beslissen wat er dient te gebeuren. Maar dat zal geen pak slaag zijn. Bovendien ben ik er rotsvast van overtuigd dat een dergelijke situatie zich nooit voor zal doen’.

‘Dat is wel goed. Trouwens, ik zou je niet eens een pak slaag willen geven. Ik wil helemaal niemand een pak op de billen geven. Zelfs onze kinderen niet, als we die zouden krijgen. Ik wil ook niet dat zij over de knie gelegd worden’.

‘Daar hebben we het wel over als het zover is’.

‘Maar ik wil nu al bepaalde dingen helder hebben, zodat ik weet dat ik met je verder wil’.

‘OK, maar ieder kind heeft zijn eigen persoonlijkheid. Ik zal nooit iemand over de knie leggen als wij het daar niet samen over eens zijn. Hoe klinkt dat?’

‘Klinkt goed. Dus, je zei dat je nooit tegen me zou liegen of dat je jezelf in gevaar zou brengen. En het achterhouden van informatie dan? Is dat ook niet een soort liegen?’

‘Ja, maar alleen als het met voorbedachten rade is. Ik bedoel er zijn zoveel dingen die je niet van mij weet, maar er is niets wat ik willens en wetens achtergehouden heb’.

Lana zuchtte. ‘OK’.

‘Het is dus geregeld?’

‘Ja’, antwoordde Lana, en omdat ze nu toch eenmaal bezig waren, bracht ze meteen maar een ander hekel punt aan de orde. ‘En hoe zit het met onze financiën? Is het de bedoeling dat we onze financiën bijeen brengen en er vervolgens mee omgaan alsof het van ons beiden is? Heb jij investeringen lopen? Ik wel. Heb je spaartegoeden? Aandelen? Gaan we alles op beide namen zetten? Verder moeten we de begunstigden op onze verzekeringspolissen wijzigen…’

‘We kunnen alle informatie eens naast elkaar leggen en er eens goed voor gaan zitten. Ik denk wel dat we daar een dagje voor uit mogen trekken. Wat denk je van volgende week zaterdag?’

‘Dat is geweldig! Oh! En dat herinner ik me nu pas, mijn ouders hebben ons uitgenodigd om morgen te komen eten – ben je in de gelegenheid om met me mee te gaan?’

‘Ja, ik zie er naar uit om ze te ontmoeten. Ik zal ervoor zorgen dat hier wat te eten voor Steven staat. Verder kan ik me niet voorstellen dat hij op een oppas zit te wachten’.

Lana lachte en zei vervolgens, ‘Adam het spijt me als ik veeleisend overkom, ik wil alleen dat we elkaar zo goed mogelijk leren kennen voor we trouwen’.

‘Je klinkt helemaal niet veeleisend, Lana. Een beetje paniekerig hooguit. Maar het gaat ook over gevoelige onderwerpen en ik vind het goed van je dat je zo goed vooruit denkt. Ik heb ook al wat over die dingen nagedacht, maar ik ben er nog niet over begonnen omdat er deze week al zoveel gebeurd is; het valt niet mee om wat te plannen als het leven zo stormachtig verloopt’.

‘Dat heb ik vandaag ook al gedacht! Ik zou graag willen dat het allemaal weer een beetje normaal wordt in plaats van dat we van incident naar incident gaan. Snap je wat ik bedoel?’

‘Zeker weten. Even over morgen, Ik zal morgen Steven een beetje wegwijs maken hier in huis voordat ik hem alleen achterlaat. Kom je morgen, laten we zeggen om een uur of twaalf, lunchen?’

‘Graag, dat klinkt goed. Maar nu moet ik ophangen om mijn medicijnen in te nemen. Ik houd van jou’.

‘Ik hou ook van jou, liefje. En weet je wat? Ik ben nooit erg gecharmeerd geweest van telefoongesprekken, maar vanavond was dat heel anders. Ik houd ervan je stem te horen’.

‘Ik ook’, zei Lana. ‘Ik bedoel, ik houd ervan je stem te horen, niet dat ik niet van telefoneren houdt. Ik vind het heerlijk om urenlang aan de telefoon te hangen met Ron, Elaine, mijn broer, af en toe met oude bekenden, ’t is maar dat je het weet…’.

‘Geen probleem hoor’, lachte Adam. ‘Als jij aan de telefoon bent kan ik altijd nog naar het voetballen kijken’.

‘Geen probleem hoor’, zei Lana op haar beurt. ‘Als jij naar het voetballen kijkt, kan ik altijd achter de computer zitten om je email te bekijken’.

‘Eigenlijk vind ik dat helemaal niet erg. Ik heb je toen een pak op je billen gegeven omdat jij je zo schuldig voelde’.

‘Oh – er is dus nog een reden om me een pak slaag te geven!”

‘Ik vind het leuk om te helpen…’

Lana grinnikte en antwoordde, ‘OK, bijdehandje, ik ga nu echt mijn medicijnen innemen voordat ik het vergeet. Welterusten’.

‘Welterusten. Ik houd van je’.

‘Ik ook van jou. Doei’.  Lana legde de telefoon neer. Ze voelde zich een stuk geruster wat betreft de toekomst van hun relatie.

________________________

Toen Lana de volgende dag naar het huis van Adam reed, waren Steven en Adam met zijn tweeën een balspel aan het doen in de grote voortuin, die groter was dan een volledig voetbalveld. Lachend zwaaide ze naar hen, parkeerde haar auto en stapte uit. Hoewel de wind best koud was, verwarmde de zon haar gezicht. Het rook heerlijk fris buiten.

‘Laten we stoppen en gaan eten’, riep Adam tegen Steven, terwijl hij hem de bal toegooide en op een drafje naar Lana liep.

‘Je hoeft voor mij niet op te houden hoor’, zei Lana toen hij haar naderde. ‘Ik heb vroeger veel met beide broers gevoetbald’.

‘Misschien na het eten. Ik had het graag klaar hebben staan, maar toen we hier een keer bezig waren, was het te leuk om er weer mee op te houden. Het spijt me’.

‘Ik vind het geen probleem, hoor’.

Steven kwam er aan rennen. Lana keek hem met een brede grijns aan.

‘Lana, heb je die plasmatelevisie van Adam gezien? Die is vet!’

‘Ja, ik heb hem gezien’, antwoordde ze en moest lachen om zijn enthousiasme.

‘En wat denk je van de computer? Hij heeft een paar goede boxen en Adam heeft me laten zien hoe ik muziek kan downloaden!’

‘Dat is leuk, Steven!”

‘Heeft hij je verteld hoe zijn overgrootvader in de bibliotheek is overleden? Ik heb in dezelfde stoel gezeten!’ Steven bleef Lana enthousiast vertellen wat hij allemaal beleefd had, terwijl ze met zijn drieën naar het huis liepen. Hij was helemaal veranderd van een serieuze jongeman tot een echte puber.

Lana en Steven dekten de tafel terwijl Adem de lunch klaarmaakte.

‘Ik verwacht ieder moment dat de butler binnen komt stappen’, fantaseerde Steven. ‘Het is net alsof we in de vorige eeuw leven, even afgezien van sommige luxe hier in huis’.

Lana keek hem lachend aan. ‘Ik snap wat je bedoelt. Heb je de zolder ook gezien?’

‘Nee…wat is daar dan mee?’, Steven keek plotseling heel geïnteresseerd.

‘Het staat vol met allemaal bezittingen uit de familie van Adam van de laatste tweehonderd jaar of zo. Ze hebben nooit iets weggedaan of verkocht. Het is fascinerend!’

‘Zullen we er na het eten gaan kijken?’

‘Nee. Adam wil niet dat daar iemand komt omdat de vloeren er verrot zijn. Hij zegt dat je er zo doorheen kunt zakken’.

‘Oh’. Er was teleurstelling op het gezicht van Steven te lezen en Lana vervloekte zichzelf dat ze er over begonnen was.

‘Maar op een dag zal hij alles er weg halen en er een nieuwe vloer in leggen’, voegde Lana er aan toe, waardoor zijn gezicht opklaarde.

Op dat moment kwam Adam binnen met een groot dienblad vol eten. Hij zette het op tafel. Er stonden drie dampende koppen Franse uiensoep op, drie verse salades en drie lege bordjes samen met een schaal belegde broodjes.

‘Wauw!’, zei Lana verlekkerd.

‘Als jullie wat te drinken gaan pakken, kunnen we daarna gaan eten’, zei Adam en ging aan het hoofd van de tafel zitten. Lana en Steven lieten er geen gras over groeien en haastten zich terug naar tafel om aan weerszijden van Adam te gaan zitten.

‘Dit is onze eerste maaltijd samen’, zei Adam, ‘ik wil dus een nieuwe gewoonte introduceren die ‘danken’ heet’.

Lana moest er eerst om lachen, maar realiseerde zich vervolgens dat hij het serieus meende.

Iedereen boog het hoofd en Adam sprak een snel bedankje voor het eten uit. ‘Dat was het, tast toe’, lachte hij en begon van zijn soep te eten.

Lana keek naar hem terwijl ze zat te eten. Alweer een kant van zijn persoonlijkheid die ze nog niet kende. Ze hadden het nog niet over het geloof gehad. Hoe zou het eigenlijk met de politiek zijn? Ze wilde wedden dat hij op de VVD stemde…

X-O-X-o-x-o-X-O-X

‘Welk geloof hang je aan?”, vroeg ze tussen neus en lippen.

‘Ik ben Nederlands Hervormd opgevoed’.

‘Oh. Ik ging altijd naar de baptisten kerk toen ik nog jong was. Mijn ouders gaan daar nog steeds naar toe’.

‘Dan loopt het niet zo ver uiteen. Ze verschillen niet zo veel van elkaar’, hij knipoogde naar haar en nam een grote hap van zijn salade.

‘Ben je lid van een politieke partij?’

‘Nee. Ik ben onafhankelijk, dus ik stem altijd op het beste verkiezingsprogramma’.

Lana lachte. ‘Ik stem altijd op de SP, maar die ontlopen alleen helaas altijd de regeringsverantwoordelijkheid’.

‘Ik weet eigenlijk niet waar ik bij hoor’, zei Steven.’We hebben het er vorig jaar in de klas over gehad. Toen heb ik gezegd dat ik op de Partij van de Arbeid zou stemmen maar ik weet het niet eens zeker’.

‘De liberale standpunten van nu zijn de socialistische standpunten van een paar jaar geleden’, zei Adam. ‘Daarom bind ik me nooit aan een bepaalde partij, maar laat het altijd van de programma’s afhangen’.

Vervolgens kwam het gesprek op sport en ging de aandacht van Lana meer uit naar het heerlijke eten dan naar het gespreksonderwerp. Toen Adam en Lana uitgegeten waren, maakte Steven de overgebleven broodjes nog soldaat.

‘Ik doe de afwas wel’, bood de jongeman aan. Adam deed hem voor hoe hij met de afwasmachine om moest gaan en waar hij de schone vaat op moest bergen.

‘Mag ik wel even gebruik maken van je badkamer?’, vroeg Lana aan Adam.

Hij draaide zich naar haar om. ‘Lana, ik heb je al eens eerder gezegd, dat je hier overal gebruik van mag maken. Je hoeft die dingen niet eerst te vragen’.

‘Nou ja, ik probeer alleen maar beleefd te zijn. Het voelt nog zo onbeschoft om zonder te vragen aan al je spullen te komen’.

Adam zuchtte. ‘Voor de laatste keer, liefje, doe alsof je thuis bent. Je hoeft nergens om te vragen’.

‘OK’, antwoordde ze, pakte haar tasje en liep door de hal in de richting van de slaapkamer. De toon in zijn stem had haar niet bevallen. Hij had tegen haar gesproken alsof ze een klein kind was. Ze wilde alleen maar beleefd zijn, precies zoals ze hem gezegd had, maar hij leek haar bedoelingen niet op te pikken. En als hij er werkelijk zo over dacht dan zou hij niet steeds roepen dat iedereen altijd van alles mocht gebruiken.

Lana ging naar de badkamer en haalde haar make-up uit haar tasje. Ze poederde haar gezicht en bewerkte alle glimmende plekjes rond haar neus en kin. Toen ze in de wasbak keek, zag ze dat het hele ivoorwitte oppervlak bedekt was met het bruine poeder. Automatisch pakte ze een handdoek om het schoon te maken, toen ze zich opeens Adam’s laatste woorden herinnerde. ‘Hij vond het toch niet erg, toch?’

Met een ondeugende grijns opende ze een paar laden totdat ze zijn haarborstel vond, waarmee ze uitgebreid haar haren ging borstelen, zodat er allemaal blonde haren in zaten. Ze liet hem op de commode liggen. Ze pakte de tandpasta en kneep in het midden van de tube en legde hem toen weer neer zonder het dopje er weer op te doen. Ze pakte haar lippenstift, deed een beetje op en zette vervolgens een paar strepen over de spiegel. Nadat ze naar de wc geweest was rolde ze de halve toiletrol af en liet het papier op de vloer liggen. Tot slot waste ze haar handen en liet het stuk zeep in de wasbak liggen en de handdoek op de grond. Ha. Ze zou er wel snel achter komen of hij het erg vond of niet, maar hij zou geen maatregelen kunnen nemen nu Steven in de buurt was…

Lana kon haar lachen maar nauwelijks inhouden toen ze terugliep naar de keuken. Maar de keuken was leeg. Ze liep op het geluid van de televisie af en vond de heren voor een oude film. Al snel ging ze helemaal op in het verhaal, en had niet in de gaten hoe Adam de kamer uitging.

Toen de film afgelopen was, hadden ze nog steeds een uur voor ze naar haar ouders moesten. Steven stond op, rekte zich uit en zei, ‘Ik ga nog even een spelletje spelen op de computer, goed?’

Adam knikte. ‘En wij gaan een wandelingetje maken’, liet hij Steven weten en hij leidde Lana naar de hal om hun jassen te halen.

‘En wat als ik helemaal geen zin heb om te wandelen?’, plaagde ze terwijl ze haar arm in de mouw stak.

‘Ik wil je de schuur laten zien’, antwoordde Adam. ‘Steven en ik zijn daar vanmorgen hard aan het werk geweest om de boel op te ruimen’.

‘Oh. Zijn er daar ook beesten?’

‘Niet meer’.

‘OK’. Lana volgde hem naar buiten en ze liepen over een zandpad achter het huis dat ogenschijnlijk nergens naartoe leek te gaan. Maar na een minuut of vijf, toen ze de hoek om liepen zagen ze een grote rode schuur, naast een vennetje.

‘Oh, wat is het hier mooi!’, bracht Lana uit. ‘En kijk er zwemmen eendjes in het water. We hebben niet eens brood meegenomen’.

‘We hebben ze vanmorgen al gegeven, ze hebben dus voorlopig genoeg gehad’.

Lana liep achter Adam aan de schuur in, die bijna vijf meter hoog was. Er was een groot middenstuk met aan beide kanten stallen. Adam beende de schuur door, maar Lana slenterde langzaam achter hem aan om alles goed te kunnen bekijken.

‘Wanneer hebben hier voor het laatst paarden gestaan?’, vroeg ze.

‘Niet meer sinds ik klein was. Mijn moeder en ik vonden het heerlijk om paard te rijden, maar mijn vader niet’.

‘Ik heb op paardrijden gezeten toen ik tien jaar oud was. Al mijn vriendinnen waren helemaal gek van paardrijden’, zei Lana. ‘Maar ik heb nooit zelf een paard gehad, en ik verloor er mijn belangstelling voor toen ik naar de middelbare school ging’.

‘Ik wil in de toekomst graag weer een paar paarden kopen’, zei Adam. ‘Misschien dat Steven ervoor zou willen zorgen in plaats van het betalen van huur. Hij is erg trots – hij biedt steeds aan klussen te willen doen als hij denkt dat iets nodig is. Het was zijn idee om het hier eens op te ruimen en hij heeft er goed zijn best op gedaan. Je had het hier moeten zien voor dat hij aan de slag ging’.

Lana glimlachte toen ze Adam naderde, die aan een smalle deur morrelde.

‘De zadelmaker’, zei hij en de deur ging open.

Lana stapte naar binnen en Adam zette een kleine kachel aan die op de vloer stond. De kamer was een stuk groter als ze dacht dat hij zou zijn. Aan de muren hingen borstels en zwepen en de zadels hingen over houten schragen. De kamer werd snel warm en Adam liet haar de spullen zien die boven de werkbank hingen.

Toen draaide hij zich naar haar om en vroeg, ‘Wat was dat voor een enorme puinhoop in de badkamer?’

X-O-X-o-x-o-X-O-X

Lana zette grote ogen op en probeerde achteruit in de richting van de deur te schuifelen. ‘Verdomme! Dat was ik helemaal vergeten!’ Ze probeerde een glimlach tevoorschijn te toveren, maar deze verbleekte toen ze zag hoe Adam een soepel stuk leer van de werkbank oppakte. Ze moest aan het gezegde ‘Kom gerust mijn keuken binnen zei de spin tegen de vlieg’ denken. Nu ging het gebeuren! Hij had haar meegelokt hiernaar toe zodat Steven niets zou kunnen horen en ze was hem gevolgd als een lam naar de slager.

‘Je bent toch niet boos? Het was maar een grapje, omdat je zei dat het je niks kon schelen als iemand je spullen zou gebruiken…’ Lana deed nog een stap naar achter en trok vervolgens plotseling een sprintje naar de deur. Toen ze hem een klein eindje open gedaan had, werd hij met een klap weer gesloten. Ze keek op en zag de grote hand van Adam boven haar hoofd, die stevig tegen de deur drukte.

‘Lana’. Ze keek hem aan en zag een berekenende blik, die ze tot nu toe steeds gezien had vlak voor hij haar een pak op haar billen ging geven. Haar hart sloeg op hol en ze kreeg het plotseling Spaans benauwd. Adam vervolgde, ‘wat je gedaan hebt, is misbruik maken van mijn gastvrijheid’.

Lana schudde haar hoofd. ‘Nee! Het was niet mijn bedoeling om je belachelijk te maken. Ik wilde alleen maar laten zien dat het onverstandig kan zijn als je iedereen zomaar gebruik laat maken van je spullen! Je wilde niet luisteren toen ik je dat probeerde te zeggen, dus dacht ik dat ik het je maar eens moest laten zien! Ik dacht dat dit wel grappig zou zijn!’

‘Je hebt me gezegd dat je niet zomaar de spullen van een ander kon gebruiken zonder er eerst om te vragen. Je hebt helemaal niet gezegd dat het onverstandig zou zijn’.

‘Heb ik dat niet gezegd?’ Lana deed haar best om zich de exacte woorden te herinneren, maar hij was al bezig haar jas uit te doen en haar in de richting van een van de zadels te duwen die over een schraag hing. ‘Hm, ik dacht toch echt dat ik dat gezegd had! Weet je het wel zeker? Ben je nu boos? Ik zal het wel weer schoonmaken, hoor!’

‘Ik ben niet boos meer – dat was een uur geleden nog wel zo, maar dat is nu wel weer voorbij. Ik ben nu alleen nog maar teleurgesteld. Als je doorgaat met die kinderachtige spelletjes, dan neem ik aan dat dit een deel van je persoonlijkheid is en daar weet ik wel raad mee. En nu ga je een voorproefje krijgen hoe ik daar voortaan op zal reageren’. Hij tilde haar bij haar heupen op en duwde haar voorover over het zadel. Ze stribbelde een beetje tegen, maar hij duwde op haar rug, zodat ze goed op haar plaats gehouden werd, met haar billen hoog in de lucht en haar armen en benen in de vrije ruimte bungelend. Ze kon niet met haar handen bij de vloer en kon zich nergens aan vast houden behalve aan een stijgbeugel die daar hing.

‘Het was maar een grapje, Adam! Het is helemaal geen deel van mijn persoonlijkheid! Ik zweer het, ik heb zoiets nog nooit eerder gedaan! Ik heb geen idee waarom ik het nu wel doe!’

‘Ben je me aan het uitproberen? Even kijken hoe ver je kunt gaan?’, raadde hij en klopte op haar billen.

‘Nee! Dat is niet zo! Echt waar niet! Bovendien, ik dacht dat je me helemaal niet een pak slaag kon geven omdat Steven hier is – dus waarom zou ik een pak slag uitdagen?’

Adam dacht even over haar woorden na. ‘Dus je had zelf al bedacht dat je voor dit gedrag een pak op je bips verdiende. Dan snap ik niet waarom je er nu zoveel moeite mee hebt’.

‘Omdat het zeer gaat doen! Ik heb jou ook geen pijn gedaan…oh, kom op, niet doen, Adam!’, smeekte Lana, maar hij schoof haar rokje tot in haar middel omhoog. Ze droeg een wit katoenen onderbroekje wat hij tot haar knieën omlaag schoof. ‘Asjeblieft!’, gilde ze en toen kwam de eerste klap neer.

‘AAUUWW!!’ Ze voelde een band van vuur over beide billen. Hij had haar werkelijk met dat stuk leer geslagen! ‘Niet doen! Het is veel te hard!’ Ze kwam omhoog door een krachtsexplosie van haar rugspieren, alleen door toedoen van die ene klap. ‘Neeeeeeee!!’

Adam duwde haar stevig terug en hield haar vervolgens op haar plaats terwijl hij de ene striem na de andere over haar billen trok, maar ook vlak onder haar billen op haar bovenbenen. Nadat Lana een stuk of twaalf striemen gillend en schreeuwend in ontvangst had genomen, hield hij even op en bestudeerde haar billen.

‘De huid gaat er niet kapot van’, zei hij hardop. ‘Dit ding is in één woord geweldig!’

‘Adam, in vredesnaam, stop! Laat me los! Het spijt me! Ik zal het nooit meer doen, dat beloof ik!’ Lana stond op het punt te gaan huilen, maar was te trots om er aan toe te geven.

‘Lana, je hebt hier letterlijk om gevraagd. En ik zal niet ophouden voordat je dat toegegeven hebt’. Met deze woorden begon hij weer op haar bips te slaan. Hij probeerde voorzichtig te voorkomen dat hij tweemaal achter elkaar hetzelfde plekje raakte.

Ze begon te huilen; dikke zoute tranen vielen op de vloer, en veroorzaakten donkere natte plekken op het verweerde grijs. Hij hield weer op en legde zijn handen voorzichtig op haar gloeiende billen. Even dacht ze dat het allemaal voorbij zou zijn.

‘Ik heb nog niet gehoord dat je het toegeeft’, drong hij aan en sloeg met zijn hand op haar bil, en veroorzaakte een brandend gevoel op de rode strepen die hij aangebracht had.

‘Ik vroeg helemaal niet om een pak op mijn bips’, huilde Lana. ‘Ik wou je alleen maar voor de gek houden. Oh, alsjeblieft, alsjeblieft, houd op! Het spijt me!’ Adam bleef haar echter hard op haar billen slaan, en terwijl de pijn steeds heviger werd, ontspande haar lichaam volledig ten teken dat ze zich aan haar straf overgaf. ‘OK’, zei ze tenslotte, ‘Ik heb erom gevraagd!’

Adam gaf haar nog een laatste klets en trok haar vervolgens van het zadel en zette haar op haar benen. Hij trok haar rok recht, terwijl zij, nog steeds huilend, haar handen voor haar gezicht sloeg.

Hij sloeg zijn armen om haar heen en hield haar stevig vast tot het huilen ophield. Toen greep hij in zijn broekzak en haalde een schone zakdoek tevoorschijn.

‘Snuit je neus maar eens’, Hij gaf haar de zakdoek en zij deed wat hij vroeg. ‘Nu gaan we weer naar binnen en jij gaat direct door naar de badkamer om jezelf en wat je aangericht hebt te fatsoeneren. Als Steven er niet geweest was, dan zou ik je nog een poos in de hoek gezet hebben om hier eens goed over na te denken, maar goed, dat kan vandaag duidelijk niet’.

‘In…in de hoek staan?’, reageerde ze een beetje afwezig en bracht haar handen naar achter om over haar brandende bips te wrijven. ‘W-waarom dat?’

‘Omdat je je gedraagt als een verwend klein meisje, daarom’.

‘Adam…’

‘Ga je me nu nog verder tegenspreken?’

Lana kon zich de strengheid in zijn stem maar nauwelijks voorstellen, en schudde haar hoofd.

‘Mooi. Laten we gaan’.

Met een diepe zucht depte ze haar ogen en schuifelde in de richting van de deur. Hij hielp haar in haar jas en ze verlieten de schuur. Lana volgde hem met wankele stapjes over het zandpad. De hele weg terug vervloekte ze zichzelf omdat ze zo dom geweest was. Ze had wel verwacht dat ze daarvoor een pak op haar billen zou krijgen en ondanks dat had ze het gewoon gedaan – misschien had ze er echt wel om gevraagd. Het was natuurlijk een impulsieve daad geweest. Als ze er even langer over nagedacht had, had ze het vast niet gedaan. Ze had echter in haar stoutste dromen niet gedacht dat hij zo ver zou gaan in het haar betaald zetten. Ze had echt niet gedacht dat hij hiertoe in staat zou zijn. Die vergissing zou ze niet nog eens maken. Het was pijnlijk duidelijk geworden dat hij serieus was als het op billenkoek aankwam en dat hij haar niet overal zomaar mee weg zou laten komen. Op de een of andere vreemde manier was die gedachte eerder geruststellend dan beangstigend.

Helemaal in gedachten verzonken, struikelde Lana over een steen. Ze dreigde voorover te vallen, maar de sterke armen van Adam hadden haar beet voor ze kon vallen. Hij nam haar in zijn armen en droeg haar als een klein meisje terug naar het huis. Hij droeg haar door de keukendeur naar binnen door een nummer in te toetsen dat de deur opende. ‘Ik ben blij dat ik dat slot heb laten repareren’, mompelde hij. In de slaapkamer zette hij haar neer en met een laatste klets op haar bips stuurde hij haar in de richting van de badkamer. Met haar blik op de vloer gericht, schuifelde Lana  naar binnen. Ze deed de deur achter zich dicht en keek naar haar rode en opgezwollen ogen in de spiegel en barstte opnieuw in tranen uit. Hoe kon ze in hemelsnaam haar ouders onder ogen komen, nu ze er zo uitzag?