Hoofdstuk 5; (On)afhankelijk????

Comfortabel had Renske zich op de bank geïnstalleerd. Het was al laat op de avond, en ze was alleen thuis.  Chris was naar de sportschool gegaan, en had al aangegeven dat hij daarna met een paar medesporters wat zou gaan drinken. Ze hoefde niet op hem te wachten had hij nog gezegd….

Renske vond het helemaal niet leuk als Chris een avond weg was, maar gunde hem zijn sociale ontspanning. Ze had zich over haar eigen gevoelens heen gezet door voor zichzelf een verwenavondje in te plannen: Eerst uitgebreid in bad, daarna met hapje en drankje op de bank voor een mooie film die op de televisie kwam.

Ze zat helemaal in het spannende filmverhaal toen de deurbel ging. Met een frons keek ze op haar horloge; half twaalf…. Wie kon dat nou zijn? Ze aarzelde… moest ze nou open doen? Getver, waarom was Chris er nou niet? Ze besloot om maar net te doen alsof ze niets gehoord had, en zette expres de tv iets harder, alsof ze daarmee het probleem buitensloot…

Voor de tweede keer klonk echter de deurbel, en het leek wel harder en indringender dat de keer daarvoor. Renske voelde er werkelijk weinig voor om open te doen op dit tijdstip. Ze wist ook wel dat Chris daar ook niet voor zou zijn als ze alleen thuis was. Bovendien was ze ook niet echt charmant gekleed in haar joggingbroek met berenpantoffels eronder.

Weer klonk de deurbel. Wie het ook was, degene die voor de deur stond moest duidelijk een boodschap kwijt. Deze aanhoudendheid maakte Renske onzeker…. Als de nood blijkbaar zo hoog was, moest ze dan toch maar open doen? Misschien had er wel iemand hulp nodig?

Vertwijfeld liep Renske naar de gang. De oude massief houten voordeur had een klein raampje op ooghoogte. Maar wel op een ooghoogte dat hoger was dan die van Renske. En Renske wist ook dat als zij door het raampje zou kijken, ze gezien zou worden door degene die voor de deur stond…. Ze bedacht zich toen echter dat al zou degene die voor de deur stond haar zien, het haar nog niet zou verplichten om open te doen, mocht de persoon op welke manier dan ook bedreigend overkomen….. Ze pakte het opstapje wat onder de kapstok stond, klom erop en keek door het raampje…

Ondanks dat het donker is, herkent Renske onmiddellijk het gestalte van haar vriendin Marit. Ze opent de deur. Marit ziet er gebroken uit, Renske ziet meteen dat er iets vreselijk mis is. Zonder iets te zeggen zet Renske een stap opzij en trekt Marit aan haar arm naar binnen.

Ze zet Marit in de woonkamer op de bank, en zonder te vragen gaat Renske naar de keuken om wat te drinken in te schenken. Als ze het glas voor haar neerzet, heeft Marit nog steeds geen woord gesproken.

Renske gaat in de gemakkelijke stoel tegenover Marit zitten en bekijkt haar eens goed. Ze ziet er verloren uit. En ze is nog dikker geworden dan de laatste keer dat de vriendinnen contact met elkaar gehad hadden. “Jeroen” schoot het direct door Renske haar hoofd, en ze voelt de boosheid omhoog borrelen… Wat een rotzak!  Renske zwijgt echter nog steeds; het lijkt haar niet het goede moment om ‘’ Ik zei het toch? “ te zeggen.

Dan begint Marit te huilen. “Ik ben zo dom en blind geweest” lukt het haar pas na enkele minuten uit te brengen. “Toe maar hoor, zeg maar; zie je nou wel?”  “Lieve schat, het laatste waar ik nu op uit ben is mijn gelijk, wie heeft daar nu iets aan?” reageert Renske gelaten. “Vertel me liever wat er is gebeurd.”

De laatste keer dat de vriendinnen elkaar hadden gesproken was alweer ruim drie maanden geleden. Met slaande ruzie waren ze uit elkaar gegaan. Dat was nadat Renske geprobeerd had Marit te waarschuwen voor Jeroen. Renske had een artikel over zogenaamde feeders gelezen. Mannen die een vrouw bewust vetmesten, zodat ze voor de andere mannen minder aantrekkelijk worden, en op die manier dus afhankelijk. Het spreekt voor zich dat die feeders vrouwen uitzoeken die daar gevoelig voor zijn; vrouwen die een haat-liefde verhouding met eten hebben, de zogenaamde emotie-eters…

Marit was qua gewicht altijd al een jojo geweest; Voelde zij zich goed, dan had ze de mentale kracht en doorzettingsvermogen om een dieet te volgen en vol te houden. In mindere tijden echter kwam ze zo weer kilo’s aan.

En toen ontmoette ze Jeroen. Vriend nummer zoveel, dacht Renske eerst, en nam de relatie niet zo serieus. Maar Jeroen was een geschenk uit de hemel, zo leek het in eerste instantie. Hij droeg Marit op handen, was heel galant en atent. Alhoewel Renske een vaag gevoel van onbehagen had waar ze de vinger niet op kon leggen als ze Jeroen en Marit samen zag, was ze blij voor haar vriendin.

Marit kon het zelf niet geloven dat dit geluk haar ten deel was gevallen; ze zat eigenlijk net in een ‘dikke periode’ door stress op haar werk. En toch had Jeroen dus tijdens een avondje stappen met haar vriendinnen zijn oog op haar laten vallen.

En toen volgde de tijd dat Marit wel erg vaak aan Renske vroeg om mee te gaan naar de stad voor nieuwe kleren. En telkens een maatje meer. Renske zag Marit groeien en was bezorgd, probeerde ook eens voorzichtig met haar het gesprek aan te gaan. Maar Marit wuifde de bezwaren van Renske eerst lachend weg, en zei dat Jeroen er van hield om ‘wat in handen’ te hebben. En toen Renske te veel bleef aandringen, was ze zelfs een beetje boos geworden.

Maar de alarmbellen waren bij Renske echt gaan rinkelen toen ze dus dat artikel over feeders las. Opeens zag ze het allemaal voor zich; Jeroen die altijd maar hapjes bleef aanslepen als Renske op bezoek was. En altijd drong hij bij Marit aan, stopte zelfs vaak ‘liefdevol’ persoonlijk wat in haar mond.

Het laatste restje twijfel werd weggenomen op de verjaardag van Marit. Ten overstaan van alle visite had Jeroen doodleuk gezegd: “Ga eens opzij met die dikke kont van je Marit, zo zien we niks…”  Gevolgd door een flauwe opmerking  of de stoel waar ze toen op ging zitten het wel aankon. Daarna maakte hij  nog een ‘grapje’ en vroeg aan zijn vrienden of zij wisten hoe je een lift voor dikke mensen noemde? Schaterlach klonk door de kamer toen Jeroen het antwoord ‘een spektakel’ gaf. Woedend was Renske, en als ze in het jaar dat ze nu een relatie met Chris had van hem niet had geleerd om wat zelfbeheersing op te brengen, had ze zeker ter plekke Jeroen heel precies  verteld wat ze hiervan vond…. In plaats daarvan siste ze tegen Marit: “Waarom verkoop je die vent geen rotschop? Hij maakt je gewoon belachelijk!” “Ach welnee”, antwoordde Marit laconiek, “Het is gewoon een grapje, maak je niet druk. Ik zit er niet mee.” “Dat doe je wel, dat zag ik gewoon aan je” zei Renske. “Ach, bemoei je er niet mee”, zei Marit geïrriteerd, en liep weg…. Renske moest een impuls om op te stappen onderdrukken. Ze besloot daarentegen juist te blijven en na afloop Marit te helpen met opruimen. Misschien dat er dan gelegenheid was tot een goed gesprek…

De rest van de avond zich verbijtend over de ‘grapjes’ van Jeroen, kon Renske de laatste gast wel de deur uitkijken….. Toen die uiteindelijk vertrokken was, moest Jeroen nog de kamer uit…. Renske liep naar de woonkamer waar Marit en Jeroen zaten en moest zich toen erg beheersen om niet uit haar slof te schieten… Jeroen was duidelijk aangeschoten wat zijn remmingen weg nam. “Hier, Moby Dick, neem nog een toastje” Marit sputterde nog wat tegen, maar Jeroen ging door; “Of het nu in het vuilnisvat verdwijnt of dat jij het in je mond stopt maakt weinig verschil.” En hij stopte het toastje in haar mond…. “Neem je zelf niet?” kon Renske weliswaar een beetje sarcastisch opbrengen. Maar Jeroen miste het cynische ondertoontje, en smeerde nog een toastje. “Weet je wat?” gooide Renske het over een andere boeg, “Als jij nou eens alvast lekker ging douchen en alvast ging liggen, help ik Marit wel met opruimen.” En ze gaf Jeroen een duwtje in de rug richting van de deur.

Het lukte om Jeroen ‘te lozen’ en Renske bleef alleen met Marit achter. Efficiënt begonnen de dames de glazen te verzamelen. Toen alles in de keuken stond en Marit de vaatwasser aan het vullen was vond Renske het tijd om haar vermoedens aan te kaarten en te vertellen wat haar dwars zat…

Marit kletste eerst nog wat over de ‘geslaagde’ avond, maar Renske onderbrak haar met; “Marit….. mag ik eens eerlijk wat vragen?” verbaasd over de wending die het gesprek nu aannam keek Marit Renske vragend aan. “Euh… ga je gang” antwoordde ze. “Ben je gelukkig met Jeroen?” koos Renske voor de directe aanpak. “Ja natuurlijk, hoezo?” vroeg Marit met enige argwaan in haar stem omdat ze wel aanvoelde dat Renske Jeroen nou niet bepaald hoog had staan. “Nou”…. Zei Renske nu toch enigszins aarzelend, “Ik ken je eigenlijk niet meer zo terug sinds je met Jeroen gaat weet je…. Je lijkt wat afstandelijker…. Je richt je zo op hem alleen”…. “Klinkt alsof je gewoon jaloers bent Rens” er klonk nu wat irritatie door in de stem van Marit. “Waarom gun je mij dit niet? Ben jezelf minder gelukkig met Chris?” “Ik gun jou juist de allerliefste en knapste man van de wereld, maar ik denk eerlijk gezegd niet dat Jeroen dat is.” Zei Renske nu meer vastberaden. “Ik geloof niet dat ik dit horen wil”, zei Marit nu boos. “Ik weet heus wel dat jij Jeroen niet mag. Dat heb je meer dan eens laten blijken. Ooit erbij stil gestaan dat dat misschien wel de reden is dat ik wat afstandelijk reageer? Ik wil met Jeroen oud worden, met of zonder jou goedkeuring. En als jij je daar niet bij neer kan leggen, kun je misschien beter gaan.” Met een uiterst kille blik in haar ogen hield Marit de keukendeur voor Renske open. “Marit….. laat het me uitleggen… ik….” probeerde Renske nog. “Ik heb wel genoeg gehoord, ga jij nou maar naar die fantastische vent van je, val mij niet meer lastig alsjeblieft” de woorden van Marit klonken keihard. “Maar ik…..” zei Renske nog. “Ga weg!!!” gilde Marit nu. Omdat Renske bang was dat Jeroen naar beneden zou komen voldeed ze aan het ‘verzoek’ van Marit.

Wat voelde Renske zich ellendig toen haar beste vriendin de deur hard achter haar dicht sloeg. Huilend stapte ze op de fiets. Ze had het gevoel het helemaal verkeerd aangepakt te hebben en te falen. Ze had niet eens kunnen zeggen wat ze had willen zeggen: dat ze bezorgd was over de gewichtstoename van Marit, en haar vermoeden dat Jeroen een feeder was…

Als een hoopje ellende was Renske thuis gekomen. Chris had haar opgevangen en tegen zijn brede schouder huilde Renske uit en vertelde ze wat er gebeurd was. Toen Renske zei dat ze zich een mislukkeling voelde, omdat ze niet eens had kunnen zeggen wat ze had willen zeggen had Chris ingegrepen. Liefdevol had hij Renske verteld hoe hij er tegenaan keek. Dat ze vanuit een bezorgdheid gehandeld had, en dat dat alleen maar goed was, omdat je als echte vriendinnen dit soort gesprekken zou moeten kunnen hebben. Geduldig had hij geluisterd naar Renske haar vermoedens omtrent Jeroen die een feeder zou zijn. Het was Chris ook opgevallen dat Marit behoorlijk aangekomen was, en toen hij hoorde hoe Jeroen met haar omging, zei hij dat Renske misschien wel een punt had, maar dat ze nu even niet meer kon doen dan afwachten. “Het enige wat je voor haar kan doen is er voor haar zijn mocht blijken dat je gelijk had Rens….. Tot die tijd zul je geduld moeten hebben, hoe lastig je het ook vind om toe te moeten kijken terwijl je niks kunt.” Zei hij. En na nog een paar bemoedigende woorden had hij wat twijfel bij Renske weg kunnen nemen, maar er was wel wat verdriet en gevoel van machteloosheid bij Renske blijven hangen.

En nu was dus het moment wat Chris al een beetje voorspeelt had daar;  Marit  zat in de problemen en had voor steun en misschien wel advies bij Renske aangeklopt, en had Renske gevraagd wat er gebeurd was…

Eerst kon Marit alleen maar huilen. Renske wachtte geduldig totdat Marit in staat is haar verhaal te doen. Ze wist uit eigen ervaring hoe prettig het is als je op zo’n moment even die ruimte krijgt; alleen huilen en verder niets, maar wel weten dat er iemand is die naar je luisteren wil….. Het was een situatie waarin ze het afgelopen jaar zelf vaak de hoofdrol had gespeeld, met Chris als geduldig luisterend oor. Het gaf Renske nu de inzicht en zekerheid om Marit hetzelfde te kunnen geven wat haar het afgelopen jaar persoonlijk had laten groeien.

Stukje bij beetje kreeg Renske het verhaal te horen, met stijgende verbijstering en ongeloof hoort Renske het allemaal aan. Dit oversteeg haar ernstigste vermoedens omtrent Jeroen zijn foute bedoelingen.

Het kwam er eigenlijk gewoon op neer dat Jeroen Marit na een ruzie gewoon het huis uitgezet had. Marit had namelijk aangegeven genoeg te hebben van de toename in gewicht, en was serieus informatie aan het verzamelen over diëten en afvallen. Jeroen had haar uitgelachen en gezegd dat ze een dieet nooit vol zou houden, omdat ze daar de ruggengraat en doorzettingsvermogen voor miste. Marit hield echter vol, en verweet Jeroen dat hij haar minstens kon steunen. Van het één kwam het ander en de ruzie liep hoog op, waarbij Jeroen zelfs begon te schelden en zei dat Marit niet moest denken dat ze ‘met haar lichaam en intelligentie van een koe’ ze ook maar ergens terecht zou kunnen, want zelfs haar eigen moeder moest haar niet meer. (Jeroen had er inderdaad subtiel voor gezorgd dat er een ruzie was ontstaan tussen Marit en haar moeder, zodat die elkaar niet meer wilden zien) Jeroen sloot zijn scheldpartij en poging Marit geheel de grond in te boren af met de opmerking dat ze blij moest zijn met een vriend als hij en dat ze überhaupt onderdak had, omdat ze alleen er niets van terecht zou brengen. Volgens hem had ze de aan de maatschappij niets toe te voegen (Jeroen had ook gezorgd dat Marit haar baan had opgezegd zodat zij ‘voor het huishouden alleen’ hoefde te zorgen) en was er niemand die op haar zat te wachten. Marit was in paniek geraakt en had zich wanhopig aan Jeroen vastgeklampt, omdat ze voelde dat hij haar keihard ging laten vallen, wat ze niet kon overzien en niet aankon. Jeroen had zeer geïrriteerd gereageerd en gezegd dat ze ‘normaal’ moest doen. De ruzie liep uit de hand, met als resultaat dat Jeroen Marit dus op straat zette met de mededeling dat ze niet het lef moest hebben ‘ooit nog zijn netvliezen te bevuilen.’

“Jee, Marit….. ik weet even niet wat ik zeggen moet” reageerde Renske geschokt toen Marit uitverteld was. Ze wist even niks beter te verzinnen dan naar haar vriendin toe te gaan en een arm om haar heen te slaan. Soms zijn woorden immers overbodig of nog ver te zoeken, kun je beter (nog) maar even niets zeggen. Renske voelde ook wel aan dat Marit nu nog niet op goede raad zat te wachten…

En zo vond Chris de beide dames toen hij thuis kwam; de één als een hoopje ellende, de ander verbijsterd over zoveel onrecht. Omdat hij zo’n beetje op de hoogte was van de situatie waarin Marit zich het afgelopen half jaar bewogen had, en de informatie die hij van Renske had, wist Chris eigenlijk meteen in welke hoek hij de problemen waarschijnlijk moest zoeken. Hij vroeg dan ook niks, liep op de beide meiden af, gaf Renske een vluchtige zoen als begroeting en lag vervolgens bemoedigend een hand op de schouder van Marit. “Is het zo moeilijk meis?”, vroeg hij op een warme toon waarin bezorgdheid doorklonk. Marit brak bij het horen van dat ene zinnetje, de tranen begonnen weer de stromen. Chris nam naast haar plaats op de bank en pakte Marit even stevig vast. Hij keek Renske daarbij over het hoofd van Marit vragend aan en vroeg alleen maar; “Jeroen?” Renske knikte bevestigend en zei op een toon die woede en minachting verried; “Hij heeft haar het huis uit geschopt…”

De blik in Chris zijn ogen verharde zich even bij het horen van die verklaring. Hij hervatte zich echter snel en hij nam het gezicht van Marit tussen zijn handen. Terwijl hij haar in haar ogen keek zei hij: “Je bent hier welkom hoor, ik ben blij dat je hier hulp durft te vragen.” Chris liet haar los en stond op om nog wat uit de keuken te gaan halen, en om voor zichzelf een momentje te creëren om te bepalen hoe nu verder. Het was inmiddels al laat, en eigenlijk wilde hij hier het heft in handen nemen en voor wat rust te gaan zorgen. Het leek hem beter om hier na een nachtrust nog eens opnieuw naar te kijken.

Hij liep terug naar de woonkamer. “Dames, ik stel voor dat we er voor nu even een punt achter zetten, morgen weer een dag. We zullen het er dan over hebben hoe we de problemen gaan aanpakken” zei Chris op een toon die weinig ruimte overliet voor discussie. “Ik denk anders niet dat ik slapen kan” jammerde Marit. Chris had deze vorm van ‘protest’ wel verwacht, vandaar de toon waarop hij zich profileerde. “Marit”, ging hij door, “het heeft niet zoveel zin om hier te blijven zitten. Hoe verdrietig ook, het zal de situatie niet veranderen, die is morgen waarschijnlijk nog hetzelfde. Dus Renske, maak jij het bed in de logeerkamer even op?”

Renske had aan dit verzoek voldaan en een half uur later lag iedereen in bed. Marit had nog wat geprotesteerd en zelfs bij Renske haar beklag gedaan dat “zij zelf toch wel uitmaakten wanneer ze naar bed gingen,” maar toen ook Renske aangaf dat het beter was om “er eerst een nacht over te slapen” had Marit toegegeven aan haar toch wel vermoeidheid en was ook naar bed gegaan. Voordat ze uiteindelijk in slaap viel vroeg ze zich nog wel af waar het toch vandaan kwam dat als Chris iets zei dat niet alleen Renske maar zelfs algemeen genomen men het niet in zijn hoofd haalde er tegenin te gaan….. Ze kon er de vinger niet op leggen….. Hij had iets over zich, ze wist het niet te benoemen….. Maar het bezorgde haar ergens wel een ‘aangename’ kriebel…… Snel stopte Marit haar gedachte weg…. Dit kon en mocht niet…… Ze viel in een diepe, onrustige slaap.

De volgende dag was het zaterdag.  Dit gaf gelukkig wat ruimte om met de problemen aan de slag te gaan. Na een gezamenlijk ontbijt ging Renske dan ook met een kop koffie bij Marit aan de keukentafel zitten en begon het gesprek. “Luister Marit, ik wil even vooropstellen dat ik je geen verwijten wil maken of een belerend ‘zie je nou wel’ onder je neus wil wrijven, maar ik wil wel eerlijk tegen je zijn. Weet je nog hoe wij de laatste keer uit elkaar gingen?” Marit knikte, natuurlijk wist ze dat nog. Die ruzie had haar ook pijn gedaan. “Ik heb me toen misschien wat ongelukkig uitgedrukt, maar ik heb toen niet tegen je gezegd wat ik eigenlijk zeggen wilde.” Ging Renske verder. Waar Renske vervolgens haar woorden vandaan haalde wist ze zelf niet, maar zonder te haperen vertelde ze Marit dat ze zich ernstig zorgen om haar had gemaakt. Lag haar het fenomeen ‘feeder’ uit en sprak haar vermoedens omtrent Jeroen zijn bedoelingen uit, en dat hij in haar ogen had geprobeerd Marit afhankelijk te maken.

Marit was eerst in de verdediging geschoten en werd weer boos. Chris kwam op dat moment net de keuken ingelopen en had voordat de boel escaleerde Marit tot kalmte gemaand en gevraagd of ze voor dat ze reageerde eerst over Renske haar woorden wilde nadenken. Hij had beide dames ‘aan het werk gezet’ en ze een klusje opgedragen, zodat de gemoederen konden bedaren en er nagedacht kon worden. Toen de lunch voorbij was en de vriendinnen weer met elkaar gesproken hadden, was Marit meer ontvankelijk voor Renske haar argumenten en zag wat ze bedoelde……. Maar de acceptatie viel haar zwaar en was er ook nog niet helemaal. Het besef maakte Marit de rest van de middag erg verdrietig, maar ze vond twee schouders om op uit te huilen…… Marit werd beloofd dat ze voorlopig blijven mocht, dat ze hier welkom was.

Die belofte hield wel in dat Marit uiteindelijk geconfronteerd werd met de HD life style die Chris en Renske naleefden. Renske had ondanks dat ze alles met haar vriendin kon delen Marit nog nooit verteld over de manier waarop Chris en zij met elkaar omgingen. Renske had Marit dan ook wat uit te leggen toen Jeroen na twee dagen Marit haar persoonlijke spullen kwam brengen en Chris ingreep toe Renske Jeroen wilde vertellen wat ze van hem vond…

Nerveus wachtte Marit af. Jeroen zou haar spullen komen brengen. Aan de telefoon was hij nogal bot geweest toen Marit voor zichzelf was opgekomen en hij voelde dat hij geen grip meer op haar had. Direct had hij geantwoord dat de relatie geen toekomst meer had en dat HIJ er dus een punt achter zette. Dit had Marit natuurlijk pijn gedaan.

Er stopte een gehuurde bestelbus voor de deur en Jeroen stapte uit. Met een lichte paniek in haar ogen keek Marit Chris en Renske aan. Ze durfde de confrontatie niet aan. “Zal ik de deur open doen?” vroeg Chris op een geruststellende toon. Marit knikte timide. Bij Renske borrelde echter allerlei frustraties omhoog. “Als je hem maar niet binnen laat, hij kan mooi op de stoep blijven staan. Stuur hem maar weg, dan halen wij die spullen wel uit de auto” zei ze boos. Chris keek Renske even kort en waarschuwend aan en dat was voldoende om haar in te laten binden. Voor even.

“Is Marit er niet?” was de korte vraag die Jeroen meteen stelde toen Chris de deur nog maar amper open had gedaan. Met een spottende blik in zijn ogen tuurde hij langs Chris de gang in en wilde aanstalten maken om naar binnen te lopen. Chris deed echter een stap naar voren en versperde hem de weg. De uiterst koele blik in zijn ogen maakte gelijk duidelijk hoe de verhoudingen lagen: Jeroen was de ‘gast’ en diende zich naar Chris zijn regels te voegen. Na deze korte blik van verstandhouding verdween de hautaine houding van Jeroen enigszins. “Marit is er wel, maar het lijkt me beter als zij zich pas laat zien als ze daar aan toe is” was Chris antwoord op Jeroen zijn vraag. “Natuurlijk….. Labiel kuiken….”, spotte Jeroen. Chris slikte en deed alsof hij dat niet had gehoord. Hij wilde net gaan overleggen hoe ze de spullen uit de auto zouden halen, toen Renske wel het woord nam. Ze had de opmerking van Jeroen ook gehoord. “Hoe durf je zo’n toon aan te slaan? Arrogante zak die je bent…. Is het nog niet genoeg dat jij haar helemaal de grond in hebt geboord?” “Renske toe, bemoei je er niet mee.” begon Chris nog op sussende toon “Dat heeft ze anders zelf gedaan, daar heeft ze mijn hulp niet bij nodig hoor…. Alhoewel… Met haar IQ een gat boren is wel wat veel gevraagd… Stomme koe…” ging Jeroen in op Renske haar tirade. Dat was olie op het vuur. “Klootzak!” zei Renske al iets harder. “Ik weet precies waarmee jij bezig bent geweest; louter en alleen je eigen ego strelen, geen moment heeft Marit haar belang voorop gestaan de afgelopen maanden. Een goedkope huissloof was ze voor je, meer niet…. Ontzettende eikel die je bent…. Arrogante kwal!” “Wat ik al zei; meer is ze ook niet het waard, het varken” ging Jeroen de uitdaging aan. Hij scheen er genoegen in te scheppen. “IQ??? Laat me niet lachen… beroeps mongool, impotente nerd, lul de behanger…. Op een respectabel geluidsniveau rolde  een stortvloed van scheldwoorden  over Renske haar lippen. Chris besloot in te grijpen omvatte Renske van achter met één arm en lag zijn hand over haar mond om haar het zwijgen op te leggen. Terwijl hij de hevig protesterende Renske in bedwang hield zei hij: “Jeroen, het lijkt mij beter als jij alvast de spullen uit de auto laadt. Zet maar voor de deur. Ik kom zo”…. En hij duwde Renske die nog steeds verontwaardigd tegenstribbelde voor zich uit richting de woonkamer, waar Marit nog steeds zit te wachten.

Verschikt kijkt Marit op als ze ziet op welke manier Chris en Renske de kamer komen binnenvallen. “Ben je nou helemaal gek geworden?” begint Chris Renske op haar nummer te zetten. “Hou jij eens even je gemak wil je?” Renske haar ogen schieten vuur als ze woedend tegen Chris zegt: “Wat nou mijn gemak houden? Die klootzak staat hier voor onze deur mijn vriendin belachelijk te maken en ik moet me inhouden? Wie is er nou verkeerd bezig? Ik toch niet zeker?” “Dat zeg ik niet, maar ik denk niet dat….. “ probeert Chris, maar Renske laat hem niet eens uitpraten. “Wat ben je nou voor slappe lul? Laat jij je zomaar alles zeggen?” foetert ze nog even door. Chris zijn ogen verharden zich even maar in een laatste poging Renske te kalmeren maakt hij zijn zin nog af; “Ik denk niet dat het veel zin heeft om Jeroen tegengas te geven…. Hij weet niet beter. We kunnen er beter voor zorgen dat hij zo snel mogelijk….. Weer krijgt Chris geen kans om uit te praten. “Ja hoor…. Natuurlijk….. Chris zal het allemaal wel weer redelijk en op een beschaafde manier oplossen” Het sarcasme droop van die opmerking af.

“Weet je wat ik denk? Dat je gewoon te laf bent om…..” Chris had genoeg gehoord;  “Renske…. Ophouden nu…..” zijn stem klonk gevaarlijk kalm. “Waarom? Ik mag toch mijn mening wel zeggen? Het is toch gewoon een lulhannes, een leuterpeuteraar een….” “Renske Ravenstein….. ik waarschuw je”, zei Chris ogenschijnlijk nog steeds kalm. “O jee… mag ik niet schelden? Renske stikte zowat in haar woede en was (nog) niet tot rede te brengen…. “Wat wou je er aan doen? Een zeikerd, een voorhuidrukker, een holtor, een endeldarmtoerist, een”….. raakte Renske op drift. Chris besloot deze hysterie te stoppen en hij pakte Renske stevig bij haar bovenarm. “Tot hier en niet verder dame” zijn stem klonk nu dreigend. “Ja maar jij”….. protesteerde Renske verongelijkt. Met een vinger onder haar kin dwong Chris haar om hem aan te kijken; “Nog één woord en je mag de badborstel gaan halen, dame.” Zijn blik waarschuwde haar: “Try me out.” Dit dreigement kwam binnen. Renske sloot haar mond en zweeg.

Dan draait Chris Renske met een soepele beweging om, omvat stevig haar heup en met zijn vrije hand deelt hij een drietal stevige tikken uit op haar achterste. Vervolgens zet hij Renske in de hoek van de kamer; “Koel jij hier eerst maar eens even af Miss Ravenstein, en waag het niet hier weg te lopen voordat ik zeg dat je dat mag.” Chris onderstreept deze woorden met nog één snoeiharde mep tegen Renske haar billen, en loopt dan de kamer uit om Jeroen te gaan helpen met het uitladen van de auto.

Verbijsterd zit Marit op de bank. Ze kan niet geloven waarvan ze zojuist getuige is geweest. Haar beste vriendin die billenkoek kreeg en als een klein kind in de hoek gezet werd. En Renske accepteerde deze behandeling ook nog…

Marit stond op en liep naar de hoek waar Renske stond. “Euhm…. Rens…. Ik weet niet zo goed wat ik zeggen moet….. maarre…. doet Chris dit vaker?” Nu pas drong het tot Renske door dat Marit dus alles gezien had, en schrok hier een beetje van. “Uhm…. Ja… dit gebeurd wel vaker ja…. Maar het is niet wat je denkt….. ik wil het zelf zo…” Met grote ogen van ongeloof staart Marit haar vriendin aan. “Dat méén je niet…. Rens, hij sloeg je, en dat laat jij gebeuren? Jij die nota bene tegen mij heeft gezegd zelfstandiger te worden, niet afhankelijk van een man? Ik snap er niks van Renske…… Ik…” Tegen de regels in draait Renske zich om. “Marit, ik snap je verwarring…. Ik wil het je uitleggen, maar het is nogal een lang en misschien wel ingewikkeld verhaal…… Alhoewel…. Voor mij is het logisch….. Maar….”

Dan komt Chris de kamer weer binnen. Hij ziet de beide dames staan en ook hij realiseert zich dan pas wat Marit gezien heeft en hij beseft direct dat zij er waarschijnlijk niets van begrijpt. Maar hij weet ook dat dit niet het moment is dingen uit te leggen, de prioriteit ligt nu bij het zo snel mogelijk wegwerken van Jeroen. Hij loopt naar dezelfde hoek waar de dames zich bevinden, pakt Marit bij de hand en zegt; “Marit, ik weet het. We zijn je wat uitleg verschuldigd. Die ga je ook krijgen. Maar dit is niet de bedoeling. Renske moet maar eens bij zichzelf te rade gaan, vandaar dat ze hier staat. Ik wil niet dat je nu even ‘gezellig’ een praatje met haar maakt.” Chris duwt Marit zachtjes richting de gang en zegt; “Ga maar, ik kom zo mee.” Verbouwereerd doet Marit wat haar gezegd wordt en loopt richting de deur.

Chris kijkt Renske aan, wijst met zijn vingers knippend naar de hoek en zegt kalm; “Neus weer naar de muur, laat dit niet weer gebeuren dame.” En weer geeft hij Renske een waarschuwende tik tegen haar achterwerk. “Auw!” reageert Renske die snel de juiste houding aanneemt. Voor Chris een teken dat de boodschap door begint te dringen.

Pas twintig minuten later laat Chris Renske weten dat ze weer uit de hoek mag komen, en kan ze nog helpen met de laatste dingen uit de bus te laden en naar binnen te brengen. Marit is teveel in beslag genomen door de confrontatie met Jeroen waarbij ze zich geestelijk gesteund voelt door Chris, om nog langer stil te staan bij de gebeurtenissen. Renske voelt nog steeds haar woede oplaaien iedere keer als ze Jeroen tegen komt. Maar ze haalt het niet in haar hoofd om nog te gaan schelden. Ze weet dat Chris nog terug gaat komen op haar gedrag van net, en dat is ruim voldoende om zelfbeheersing te tonen. Het wordt nog even moeilijk als Jeroen Marit de rekening overhandigd van het huren van het busje met de woorden: “Dat hij niet van plan is te betalen voor het vervoer van haar derderangs spullen en dat ze blij mag zijn dat hij zijn kostbare tijd aan haar wil verspillen en dat hij haar daar geen rekening van zal sturen.” Maar als Renske aanstalten wil maken iets te zeggen is één blik van Chris voldoende om haar het zwijgen op te leggen. Als Marit dan nog de fout in dreigt te gaan, weet Chris ook dit eenvoudig een halt toe te roepen door een vinger op haar lippen te leggen en te zeggen; “Niet doen….. daar is hij nou juist op uit….. Wat kan jou het schelen?…. Laat gaan.” En keek haar daarbij doordringend aan. Marit zweeg….

Toen Jeroen verdwenen was, stuurde Chris Marit met de hond naar het park. Ze protesteerde even, liever bleef ze binnen voor koffie en vooral iets lekkers. Chris was echter onverbiddelijk; “Echt, het is beter om even je zinnen te verzetten, en als je over een halfuurtje terugkomt zorg ik voor koffie.” Hij lijnde de hond aan die enthousiast met zijn staart kwispelde in het vooruitzicht van een wandeling. Chris overhandigde het uiteinde van de riem aan Marit, die met frisse tegenzin en nog wat nasputterend verdween. Ze durfde echter niet tegen Chris in te gaan. Wat was dat toch? vroeg ze zich af….

Natuurlijk was het ook eigenbelang geweest dat Chris Marit even wegstuurde. Hij had immers nog wat met Renske af te handelen. Hij liep naar de keuken waar Renske bij het aanrecht bezig is koffie te zetten. Chris loopt op haar af, pakt haar schouders beet en draait haar om. “Die koffie komt later wel, we gaan eerst iets anders doen Rens” zegt hij nog….

Renske beseft meteen wat Chris bedoelt. Ze wist dat dit eraan zat te komen. Maar ze moet gewoon proberen hier onderuit te komen…. “Ja maar Marit…” begint ze eerst. “Is met Max naar het park” antwoordt Chris, en vastberaden trekt hij Renske mee naar de keukentafel. “Ja maar…. ik heb toch al in de hoek gestaan? En zo erg was het nou toch ook weer niet? Jeroen was is toch ook een lul?” probeert Renske nog, en stribbelt nog wat tegen. Maar het helpt niets, Chris is gewoon sterker dan zij.

Voordat Chris Renske over de keukentafel wil laten buigen, legt hij het nog maar eens uit; “Renske, ik wil niet dat mijn partner zich verlaagt tot een ordinaire scheldpartij. Wat daar ook aan vooraf gegaan is, hoe de ander zich ook gedraagt. Je mag zeggen dat je het er niet mee eens bent en er tegenin gaan, maar wel op een beschaafde manier. Je bent geen viswijf.” En dan duwt Chris Renske over de tafel. Ze weet dat er nu geen ontkomen meer aan is, Renske berust.

Die ochtend had Renske voor gemak gekozen en een joggingbroek aangetrokken. Foute keuze bleek nu, en daar betaalde ze de prijs voor; soepel liet Chris de joggingbroek tegelijk met haar slip zakken tot rond haar knieën. Dan legt hij even zijn hand op haar billen en zegt; “Ik hoop dat je na deze ervaring beter op je woorden let, Rens” PATS! Erg onzacht komt Chris zijn hand in aanraking met haar beide billen. PATS! De rechterbil  toont direct een rode handafdruk. PATS! Ook de linker bil blijft niet gespaard. Chris slaat stevig in een regelmatig tempo afwisselend op elke bil. Af en toe raakt hij beide. Na een tiental slagen weet Renske weer hoeveel pijn een pak slaag kan doen. Ergens tussen de twintig en de dertig voelt ze het branden en krijgt Renske het moeilijk. “Auw! Auw!” Begint ze eerst zachtjes maar dan steeds harder te jammeren. “Auw! Auw!” In een poging zich te beheersen om niet haar handen voor haar billen te houden omklemt Renske stevig het tafelblad. Lang houdt ze het echter niet vol. “Auw!” In een reflex liggen Renske haar handen toch beschermend op haar billen. “Dat zou ik niet nog eens doen als ik jou was.” zegt Chris streng maar kalm. Als je die fout weer maakt pak ik de houten spatel uit de la.” dreigt hij. “Ja maar het is zo moeilijk” piept Renske als ze haar handen snel heeft weggehaald en Chris het pak slaag wil voortzetten. Chris legt even bemoedigend een hand op Renske haar rug en zegt: “Je weet het toch, schat…. Je hoeft het maar te vragen he…” Renske slikt en vraagt dan zacht; “Wil je me alsjeblieft helpen Chris?”  Chris drukt dan met zijn linkerhand Renske haar beide handen op haar onder rug, met zijn rechterhand gaat hij verder met de bestraffing, harder en sneller nu. Auw! Auw! Auw! …. De tranen beginnen nu over Renske haar wangen te lopen.

“Ik geloof dat je begint te begrijpen wat ik bedoel?” vraagt Chris tussen de klappen door. “Jaaaa.” Huilt Renske nu. “Mooi, want ik wil niet nog eens meemaken dat jij je zo laat gaan, missy” Chris maakt zich op voor de finale en met volle kracht laat hij nog tien harde tikken op Renske haar billen neerdalen. Renske kan dan niet meer stil blijven staan en probeert wanhopig weg te draaien. Chris duwt haar echter nog steviger tegen het tafelblad en deelt de allerlaatste klappen uit. Dan is het voorbij…

Renske voelt dat Chris haar bij haar schouders pakt en zachtjes overeind helpt. Als ze zijn armen om haar heen voelt kruipt ze dicht tegen hem aan en huilt tegen zijn brede schouder uit. Na zo een aantal minuten gestaan te hebben duwt Chris Renske een stukje van zich af om haar in de ogen te kunnen kijken. Hij veegt een lok haar uit haar gezicht en neemt even haar gezicht tussen zijn handen. “Het is weer goed zo Rens….” zegt hij zacht. Hij geeft haar nog een kus, draait haar om en met een zachte tik tegen haar billen stuurt hij haar op weg. “Marit komt er straks weer, dus fris je even op. We hebben haar nog wat uit te leggen. Ik zet wel even koffie” regelt Chris.

Als Marit tien minuten later terugkomt, zitten Chris en Renske al op haar te wachten. “Ga zitten Marit” de stem van Chris klinkt uitnodigend, Wij moeten geloof ik even praten.” In het gesprek wat dan volgt vertellen zowel Chris als Renske over hun HD relatie. Wat een HD relatie überhaupt inhoud. Ook laten ze Marit op het internet de HD site lezen.

Het is voor Marit wel heel veel informatie in één keer. Als ze het allemaal een beetje verwerkt heeft en ze ’s avonds even met Renske alleen is begint ze er nog eens over. Dat ze niet helemaal begrijpt dat de ‘afhankelijkheid’ van Renske anders is dan die Marit had met Jeroen. Renske legt uit dat ze helemaal niet het idee heeft van Chris afhankelijk te zijn. Ze mag immers een eigen mening hebben en die uitdragen. Maar wel op een acceptabele manier. Verder geeft Renske aan dat ze met de ‘voorwaarden’ en afspraken akkoord is gegaan uit eigen vrije wil. Met als doel een betere versie van zichzelf te worden. Ook de manier waarop dit vormgegeven wordt onder andere door middel van disciplinering is iets wat erbij hoort. Op basis van vertrouwen heeft ze Chris die rol durven geven. Marit luistert aandachtig toe. Het intrigeert haar enorm. Die avond als Marit in bed ligt denkt ze er nog eens over na….. Met een aangename kriebel in haar buik slaat de fantasie toe. Zou Chris haar kunnen bijstaan in haar strijd tegen de kilo’s? En wel volgens een HD concept? Met die gedachte valt ze in slaap….

***************************************************************************

Na een korte wandeling met Max ligt Marit lui op de bank. Verveeld zapt ze de vele kanalen op die een televisie tegenwoordig rijk is langs. “Hoe is het toch mogelijk dat er dan toch niks tussen zit wat me boeien kan” bedenkt Marit zich geïrriteerd…..

Dan komt ook Chris de woonkamer binnen. Marit begroet hem met een glimlach…. “Hey Chrissie…. Fijne dag gehad?” Maar dan ziet ze zijn blik. Een blik die haar verteld dat ze een probleem heeft. Chris blijft haar seconden lang aankijken, Marit wordt er zenuwachtig van. Alle zonden in de vorm van koekjes, chocolade, chips en dergelijke van die week door haar hoofd. “Shit, hij heeft me door” denkt Marit verschrikt…

“Marit” met zijn vinger vertelt Chris haar dat ze bij hem moet komen. Langzaam staat Marit op en met knikkende knieën voldoet ze aan de opdracht. Als ze voor hem staat kijkt hij haar diep in de ogen en vraagt; “Zeg eens eerlijk Marit…. Heb jij deze week je best gedaan met je dieet?” Er schiet een kriebel door Marit haar buik. Timide slaat ze haar ogen neer. “Ja Chris…” antwoord Marit, maar ze hoort zelf wel hoe onzeker dit klinkt. “kijk me aan Marit!” klinkt Chris zijn stem boos. Met veel moeite maakt Marit haar blik van de grond los. Haar ogen ontmoeten weer de zijne.

“Hoe verklaar jij dan dat ik weinig van het snoepgoed wat wij de laatste keer gekocht hebben terug kan vinden?” “Misschien dat Renske….” Marit!!” onderbreekt Chris haar onmiddellijk. “Denk na voor je liegt” Onverschillig haalt Marit haar schouders op. “Max?” probeert ze nog een beetje onbenullig. Chris zijn ogen schieten haast vuur. “Marit…..” het uitspreken van haar naam klinkt bijzonder dreigend. “Oké, oké…… ik heb het opgegeten…. nou en?” De houding van Marit is in een paar seconden veranderd in defensief en uitdagend. 

“We hadden een afspraak Marit….. Een halve kilo per week, weet je nog?” “Jaja…. Reageert Marit geïrriteerd. Chris pakt Marit daarop stevig bij haar bovenarm en trekt haar mee naar de gang en Marit kan niets anders doen dan volgen. Beneden aan de trap geeft Chris haar een stevige tik op haar billen. “Naar boven, de badkamer….. heel snel!” klinkt het vastbesloten. Marit aarzelt net even te lang. Het levert haar een nog hardere klap op haar achterste op. “Auw” piept ze en kijkt Chris verontwaardigd aan. Hij wijst echter alleen maar richting de trap en Marit geeft toe. Ze vliegt naar boven, direct gevolgd door Chris.

“Uitkleden” klinkt het bevel als ze in de badkamer aangekomen zijn. Als Chris de geschokte blik van Marit ziet voegt hij er nog wel geruststellend aan toe; “Je mag je ondergoed aanhouden.” Chris schakelt echter razendsnel van toon als Marit niet direct reageert. Weer streng zegt hij; “Nou… Komt er nog wat van? Mijn geduld begint zijn einde te naderen, dame.” Marit durft het lot niet verder te tarten en doet snel haar bovenkleding uit. Chris schuift met zijn voet de weegschaal vanuit de hoek naar het midden van de badkamer. “Op de weegschaal gaan staan zegt hij bars. Marit aarzelt. “Ja maar”…. Probeert ze nog. “NU!” kapt Chris gelijk deze uitvlucht af.

De moed zinkt Marit in de schoenen…. Ze weet dat de uitkomst niet fraai zal zijn. Met gesloten ogen stapt ze op de weegschaal. Er gaan seconden overheen eer ze durft te kijken. Als ze dat uiteindelijk durft te doen, bevestigen de digitale cijfers haar bange vermoeden: Twee kilo aangekomen. Het duurt weer even eer ze haar blik durft op te slaan om Chris aan te kijken. Met zijn armen over elkaar kijkt hij haar strak aan… Dat beloofd weinig goeds.

“Dat is niet best jonge dame. Je kunt mij niet wijsmaken dat je deze week erg je best gedaan hebt, of wel?” Beschaamd schud Marit haar hoofd. We zullen deze vergissing gelijk maar even afrekenen.” zegt Chris zeer beslist. “Naar de slaapkamer jij!” Chris zijn intonatie vertelde Marit dat ze maar beter niet tegen hem in kan gaan. Zonder weerwoord begeeft ze zich dan ook naar de slaapkamer.

Chris heeft Marit in de hoek van de slaapkamer neergezet. Zelf is hij op het bed gaan zitten. Hij bekijkt Marit die zichtbaar nerveus staat af te wachten en denkt na. Hij laat bewust een lange stilte vallen zodat Marit de gelegenheid krijgt eens goed na te denken. Na tien minuten die voor Marit een eeuwigheid lijken te duren besluit hij dat het lang genoeg geduurd heeft. “Marit” begint hij niet eens onvriendelijk “waarom heb jij je niet zoals afgesproken aan het dieet gehouden?” Marit zucht. Het blijft echter stil. “Marit?” dringt Chris wat harder aan. “Uhm…..weet niet zo goed…..”

“Daar neem ik natuurlijk geen genoegen mee Marit Reinders. Probeer het nog eens.” Chris klinkt ongeduldiger nu. Marit schiet in de verdediging en draait zich om “Ja nou hoor….. Jullie halen al die zooi in huis…. En dan moet ik er maar afblijven…. Lekker meelevend hoor!” “Je maakt hier een belangrijke denkfout Marit.” zegt Chris kalm.

“Wij hoeven niet af te vallen. Jij hebt zelf om mijn hulp gevraagd en toen hebben wij afspraken gemaakt.” “Ja maar dan hoef je me het niet extra moeilijk te maken.” protesteert Marit nog verongelijkt . “Bullshit Marit, je had op de moeilijke momenten om hulp kunnen vragen. Dat heb je niet gedaan. Bovendien hadden we jou niet verteld waar al het snoepgoed en snacks lagen en het voor je verstopt om je te helpen. Je bent heel bewust op zoek gegaan.” Daar had Marit niks meer op te zeggen. Betrapt draait ze weer terug de hoek in. Chris heeft echter andere plannen. “Marit, kom jij eens hier.” Klinkt het zacht maar dwingend genoeg om maar te laten gehoorzamen. Als Marit voor hem staat omvat hij haar beide polsen en trekt haar naar zich toe. Chris houdt haar blik gevangen als hij zegt; “Marit, je hebt je niet aan de regels gehouden. Zoals afgesproken volgt daar een straf op. Je krijgt een pak slaag.”

Marit schiet gelijk in de stress. “Nee Chris, dat wil ik niet… Ik zal mijn leven beteren…. Ik beloof het… Ik…” “Te laat Marit….te laat” zegt Chris. In één resolute beweging trekt hij Marit over de knie, gevolgd door het naar beneden stropen van haar slip. Nog voor dat Marit kan protesteren brengt Chris zijn hand omhoog en met een harde klap laat hij de eerste klap op Marit haar blote billen neerdalen. En nog eens. Na de derde klap dringt de pijn goed in de hersenen van Marit door en begint ze te vechten om los te komen. Chris verstevigde zijn greep en sloeg door. “Auw! Auw!” gilde Marit bij iedere tik. “Auw! Auw! “Chris stop”…. Auw! Auw!  “Je doet me pijn”…. “Het is ook de bedoeling dat de boodschap overkomt.” zegt Chris droog. Auw! Auw! “Ik snap het al”…. Auw! Auw! … “Stop nou alsjeblieft.” Smeekt Marit. Ze voelt dat verzet geen zin heeft en stopt met vechten. Auw! Auw! Jammerend neemt ze de slagen in ontvangst. Dan stopt Chris. Hij laat zijn hand op haar nu gloeiende billen rusten. Marit huilt…. “Het spijt me” klinkt het gesmoord. Om de klappen op te kunnen vangen had Marit het hoofdkussen omvat en haar gezicht erin begraven.

“Dat zal best Marit, maar toch ben ik nog niet klaar” hoort ze Chris tot haar verbijstering zeggen. Hij leest de paniek in haar ogen als ze verschrikt omkijkt. Hij laat zich echter niet vermurwen. Hij moet zijn punt nog verder duidelijk maken, weet hij. “Sta op, Marit” zegt hij beslist. De vastberadenheid in zijn stem was Marit niet ontgaan. Snel staat ze op. Chris staat ook op van het bed, en zonder pardon maar met beleid duwt hij Marit voorover op bed. Dan laat hij haar haar  heupen omhoog duwen en plaatst het hoofdkussen onder haar bekken. Marit ligt zover met haar lichaam op het bed dat haar tenen nog op de vloer rusten, haar benen blijven recht.

Marit heeft geen idee wat haar boven het hoofd hangt. Wel weet ze dat het pijn gaat doen. “Marit,” begint Chris kalm, en de rust die hij uitstraalt voelt voor Marit gek genoeg kalmerend aan. “Ik ga je nog tien klappen met mijn riem geven, dan zijn we klaar.”

Verschrikt schiet Marit omhoog. “Wát? Dat méén je niet”…..  “En of ik het meen Marit. En als je niet heel vlug weer in positie gaat liggen, worden het er vijftien” nog steeds klinkt Chris ijzig kalm. “Maar het doet al zo’n zeer”…..  “Vijftien dus…. Ga je door voor de twintig?” Langzaam draait Marit zich weer om en neemt positie aan…. Ze hoort hoe Chris zijn riem uit zijn broek trekt en onwillekeurig knijpt Marit haar billen samen. Ze grabbelt wat dekbed bij elkaar en zet zich schrap….  De klappen vallen hard en genadeloos. Ze hoort in de verte Chris nog wel wat preken, maar het dringt niet tot haar door….

Na wat voor Marit een eeuwigheid lijkt te duren is het opeens klaar. Chris komt naast haar op bed zitten en streelt haar rug. “Ga jij beter voor jezelf zorgen en je best doen?” vraagt hij liefdevol. “Jaaa..” huilt Marit.

***************************************************************************

“Ja…. Ja”…. Huilend opent Marit haar ogen. Vaag registreert ze dat ze niet op haar buik, maar op haar rug ligt. Ze draait haar hoofd en voelt dat haar kussen nat is van haar tranen… Ze komt wat meer bij haar positieven en dan komt het besef dat ze gedroomd heeft…

Verward kijkt Marit naar de wekker: 4:36…… Marit draait zich om en kruipt dieper onder het dekbed…. Even legt ze controlerend een hand op haar bil. Ze weet even niet wat ze voelen moet…. Spijt? Opluchting? Ze piekert nog even verder om na een twintig minuten weer in slaap te vallen…. Ergens hoopt ze beschaamd dat ze de droom morgen vergeten is….

Maar dat is niet zo. Enigszins ongemakkelijk zit ze die morgen tegenover Chris en Renske aan de ontbijttafel. Chris en Renske moesten allebei weg, en in de haast hadden ze niets in de gaten van Marit haar verwarring. Toen ze een half uur later de deur uit waren had Marit alle tijd om na te denken…. En daar aan de keukentafel besloot Marit deze droom voor zich te houden…. Ze stond op en ging aan de slag. De beste remedie om zulke gedachten van je af te schudden en te relativeren, wist ze. En na en paar uur toen Marit de boodschappen had gedaan, en zich in huis nuttig had gemaakt, voelde het al anders… Ze was blij dat ze op deze bijzondere manier kennis had mogen maken met een life style dat huiselijke discipline genoemd werd. Ze had het zelfs een beetje mogen ervaren…

Na twee maanden had Marit een eigen woonruimte gevonden. Tien kilo lichter en sterker dan ooit was ze in haar nieuwe woning getrokken. Wat had ze een hoop geleerd de afgelopen maanden. Zich bewust van haar innige vriendschap met Renske maar ook met Chris en wetende dat ze altijd op hen kon rekenen stortte ze zich op haar nieuwe leven.