Hoofdstuk 4; Een verkeerde inschatting.

Renske staarde naar het patroon van het behang dat zich slechts op een paar centimeter van haar gezicht bevond, haar tenen raakten de plint….

Chris had haar zo’n tien minuten geleden in de hoek van de woonkamer gezet, haar billen gloeide nog van het pak slaag wat ze zo even daar voor had gehad.

Hoe had ze weer zo stom kunnen zijn? Ze had zich met deze domme stunt ook wel heel erg in de nesten gewerkt, wist ze wel….. De tranen van berouw stroomde al over haar wangen als ze dacht aan wat er die middag gebeurd was, het waarom ze daar nu zo stond…..

                                     ***********************************

Begin December, Renske moest nog naar de stad; Sinterklaascadeautjes voor het neefje en nichtje van de familie, en ze wilde kijken of ze nog een leuk cocktailjurkje voor zichzelf kon vinden voor de kerstdagen. Ze zou voor het eerst zelfstandig alleen met de auto gaan.

Renske had eigenlijk nog maar pas haar rijbewijs gehaald, op aandringen van Chris. Ze was er al wel aan begonnen op eerste dag toen ze achttien werd, maar door haar drukke studie en na het overlijden van haar vader had haar hoofd er niet zo naar gestaan, en was ze met de rijlessen gestopt. Chris vond dat jammer en zonde van alle moeite die Renske er tot dan toe in had gestopt, en daarom had hij Renske gemotiveerd om de lessen weer op te pakken.

In eerste instantie had ze er niet zo’n zin in gehad, en vond Renske het alleen maar een extra druk op haar al vele werkzaamheden.                                                              Maar toen Chris het heft in handen had genomen door op een dag gewoon een afspraak te maken en er dus een leswagen voor de deur stond, was ze zonder al te veel morren ingestapt en daarna weer wekelijks les genomen. Renske was een snelle leerling geweest, en al na drie maanden had ze al mogen afrijden en was direct geslaagd……

Renske was die morgen al vroeg vertrokken. Het was zaterdag, en ze wist dat het druk zou worden, wat ze voor wilde zijn.

Zonder aarzelen had Chris de autosleutels aan Renske overhandigd, en toen Renske de sleutels had aangepakt, had Chris haar een bemoedigende zoen op haar voorhoofd gegeven, haar even tegen zich aangedrukt en gezegd: “Doe je voorzichtig lieverd?”

Een kwartiertje later was Renske onderweg.

Het nu helemaal alleen zijn met de auto, en zelf verantwoordelijk zijn voor de rit, voelde voor Renske natuurlijk onwennig, maar niet vervelend. Eigenlijk voelde ze zichzelf wel stoer zo…… En ze probeerde zich een houding aan te nemen alsof het haar geen enkele moeite kostte en plooide haar gezicht in een zelfverzekerde uitdrukking.

Drie kwartier later parkeerde Renske de auto in de nog bijna lege parkeergarage (want nog vroeg). Ze zette de motor af, pakte haar tas van de stoel naast haar en wierp nog een blik en de binnenspiegel om te checken. Ze glimlachte naar haar spiegelbeeld en zei hardop tegen zichzelf: “Gefeliciteerd mejuffrouw Ravenstein, u bent geslaagd!” En trots op zichzelf stapte Renske vervolgens uit en liep met een zelfverzekerde pas richting de uitgang van de parkeergarage.

Eenmaal bij de winkels schoot het lekker op. Binnen twee uurtjes had Renske eigenlijk alles al waarvoor ze gekomen was, en doelloos slenterde ze nog wat na langs de etalages en besloot om op een terrasje nog een kopje koffie te drinken en daarna naar huis te gaan. Eigenlijk wilde ze weer graag bij Chris zijn. Het was dan wel leuk en aardig dat ze nu voor het eerst helemaal alleen met de auto hierheen gekomen was, maar nu zo in haar eentje in de stad vond ze er eigenlijk niet zo veel aan….

Ze was met het koffiedrinken dan ook snel klaar geweest, en was daarna weer teruggelopen naar de parkeergarage waar ze de auto die morgen geparkeerd had. Renske zag dat inmiddels alle parkeervakken vol stonden, en toen ze bij de auto kwam, zag ze dat de automobilist die zijn/haar auto naast die van haar gezet had, haar weinig ruimte had overgelaten. Renske was er in ieder geval maar wat blij mee dat ze recentelijk wat kilo’s was afgevallen, want het lukte haar maar net om zich in door de kleine opening die het portier toeliet in de auto te wringen. Uiteindelijk zat Renske toch achter het stuur. “Muts” schold ze nog zachtjes tegen de naar wat zij dacht de bestuurster van de auto naast haar.

“En nu nog maar zien hoe ik hieruit ga komen”, zei Renske hardop tegen zichzelf. Blijkbaar vond ze het vooruitzicht om de auto uit de krappe ruimte te manoeuvreren dusdanig spannend dat ze zonder dat ze er erg in had tegen zichzelf was gaan praten.                                                 Renske startte de motor, en schakelde in zijn achteruit. Voorzichtig liet ze de koppeling opkomen, en gaf een beetje gas bij. Ze begon gelijk aan haar stuur te draaien, maar kwam er toen al snel achter dat ze zo die draai nooit kon maken wilde ze de voorbumper niet in de zijkant van haar buurauto boren. Weer vooruit dus maar. Renske schakelde weer, maar trapte de koppeling net niet ver genoeg in. Ze hoorde haar auto protesteren, Renske begon er een beetje zenuwachtig van te worden, en kreeg het er warm van. Weer schakelen, achteruit weer. Het ritueel herhaalde zich, en ook deze poging om uit deze situatie te komen mislukte weer jammerlijk. Weer te vroeg aan het stuur gedraaid. Eerst verder recht achteruit steken, realiseerde Renske zich nu.

En weer bewoog de auto langzaam achteruit. Renske draaide haar bovenlichaam om naar voor en naar achter te kunnen kijken. Ze was niet zo groot, en moest met haar hele lichaam draaien wilde ze om de autostoel heen kunnen kijken om door de achterruit te kunnen zien hoeveel ruimte ze nog had. Ook moest ze zich daarbij enigszins strekken om over de achterbank heen te kunnen kijken. Maar om niet met de voorkant van de auto een andere auto te raken, moest ze natuurlijk ook daarop letten.  Renske moest dus heel wat bewegen om alles te kunnen overzien.

En daar ging het uiteindelijk mis.

Renske  draaide haar bovenlichaam naar achter, strekte zich uit, en daarbij schoot haar voet van de koppeling. De auto maakte een sprong achterwaarts , en ongelukkigerwijs was Renske de auto die in het parkeervak achter haar stond al te dicht genaderd om nog te kunnen voorkomen dat ze die raakte. Fors raakte…

Verstijfd van schrik zat Renske achter het stuur.

Voorzichtig blikte ze in haar binnen spiegel om te zien wat ze geraakt had, hoewel ze dat eigenlijk wel wist. “Nee…… laat het niet waar zijn” kreunde Renske bij zichzelf. Langzaam stapte ze uit om te zien wat de schade was.

En die viel niet mee. Er was een forse schade te zien aan de achterkant van de beide auto’s.

“DAMMIT!!!!!!”  Vloekte Renske hardop. Paniek borrelde bij haar naar boven. Wat moest ze nu doen? Iets met een schadeformulier wist ze wel, maar ze wist niet eens van wie de auto was…. Verdorie, waarom hadden ze tijdens de theorielessen daar nooit geen aandacht aan besteedt? Vertwijfeld keek Renske eens in het rond…

Niemand te zien, de parkeergarage was helemaal leeg…. Zou ze…. En wat ze toen deed, gebeurde vanuit een opwelling en een gevoel van paniek. Renske wist werkelijk met de situatie geen raad….

Snel stapte ze in de auto en reed weg.

Eenmaal uit de parkeergarage en op de weg, drong het tot Renske door wat ze zojuist gedaan had. Dit was niet goed….. Dit was helemaal fout….. De paniek had Renske nog steeds in zijn greep, en van alle bijkomende emoties begon Renske over haar hele lichaam te trillen en toen kwamen de tranen….. In de eerste plaats van schrik, maar ook van berouw. Renske had moeite om haar voeten op de pedalen te houden en door de tranen werd het zicht er ook niet beter op…. Toen ze vervolgens ook nog bijna door rood reed en hard moest remmen om toch nog te stoppen en er vervolgens achter haar piepende banden te horen waren en ze een man in haar binnenspiegel zag die naar zijn voorhoofd wees, besefte ze dat ze eigenlijk niet in staat was om auto te rijden. Ze zag dat er een stukje verder op een cafetaria was, en ze besloot om daar maar te proberen een beetje tot zichzelf te komen.

Om te voorkomen dat men kon zien dat ze gehuild had, en om haar van streek zijn te maskeren hield Renske haar zonnebril op toen ze een koffie bestelde. Snel ging ze aan een tafeltje zitten dat in een hoekje stond, zette haar zonnebril af en pakte de krant die op het tafeltje lag en deed net alsof ze daar in verdiept was. Natuurlijk drong er geen letter van wat er in die krant stond tot haar door, daarvoor tolde haar gedachten te veel door elkaar heen. De bestelde koffie werd gebracht, en Renske haalde even diep adem. Even proberen om weer rustig te worden. Ze concentreerde zich op wat Chris haar geleerd had over de rust voor jezelf te bewaren als een situatie je boven het hoofd dreigt te groeien. Hij had haar daar al vaak mee geholpen als Renske weer eens het overzicht dreigde te verliezen. Renske concentreerde zich op haar ademhaling. Na een paar minuten voelde ze zich al iets rustiger worden. Ze dronk haar koffie op en bestelde nog maar een tweede.

Tja…. Wat nu te doen…

Renske bedacht zich dat het incident terug draaien onmogelijk was, dus ‘suste’ ze haar geweten door voor haar zelf te stellen dat teruggaan naar de parkeergarage dus geen zin had. Ze vond ook dat wat zij gedaan had wellis waar niet zo netjes was, maar kom op…. Het gebeurde ieder jaar waarschijnlijk duizenden keren, de verzekeringsmaatschappijen hebben dat waarschijnlijk in hun premie al ingecalculeerd. Dus waarom zou ze daar dan geen gebruik van mogen maken? En zo beredeneerde Renske haar schuldgevoel weg. Althans, dat probeerde ze. Maar diep van binnen wist ze donders goed dat dit slechts een poging was om haar knagende geweten het zwijgen op te leggen, en dat haar handelen helemaal fout was. Maar Renske weigerde om naar die stem van haar geweten te luisteren….

Weer onderweg naar huis werd Renske toch weer steeds zenuwachtiger. Niet alleen omdat haar geweten haar parten bleef spelen, maar ook omdat ze zich ernstig afvroeg wat Chris hiervan zou vinden…. Of nee, natuurlijk wist ze heel goed wat zijn mening hierover zou zijn, en ook wel wat zijn reactie zou zijn. Renske wist intussen door schade en schande wijs geworden maar al te goed dat haar billen het zouden bezuren als Chris er achter zou komen wat Renske gedaan had. Er trok een rilling over haar rug bij die gedachte. Nee…. Ze moest wel met een goed verhaal komen straks, wilde ze morgen nog een beetje kunnen zitten. Snel dacht Renske na wat ze aan Chris zou vertellen straks. Ze voelde zich wel enorm schuldig naar Chris toe dat ze dus niet eerlijk zou zijn, maar zoals al eerder gezegd; Renske vond dat er geen weg terug was, dus kon ze niet anders dan tegen Chris te liegen.

Een half uurtje later was het zover. Ze was weer thuis. Renske zette haar auto voor de deur en ging maar naar binnen.

Chris zat in de woonkamer de krant te lezen en keek op toen hij Renske binnen hoorde komen. “Hee lieverd” groette hij. “Hoe ging het met au……” Chris zag onmiddellijk  aan haar houding en blik in Renske haar ogen dat er iets mis was. Ze had gehuild zag hij.

Direct stond hij op en binnen een paar tellen was hij bij haar en trok haar in zijn armen. “lieverd, wat is er?” vroeg hij bezorgd. Renske brak en begon onbedaarlijk te huilen en stond te trillen op haar benen.

Stevig drukte Chris Renske tegen zich aan, en wachtte af totdat ze weer wat tot bedaren zou komen. Er gingen enkele minuten voorbij, maar Renske bleef overstuur, begon zelfs bijna te hyperventileren hoorde Chris aan haar ademhaling. Hier moest ingegrepen worden. Chris pakte Renske bij haar schouders en duwde haar zachtjes van zich af, en zei op rustige toon; “Renske, lieverd, laat eens los….” Vervolgens legde hij een vinger onder haar kin en hief haar gezichtje op zodat ze hem wel aan moest kijken. Chris keek haar diep in de ogen en ging verder; “wordt eerst eens even rustig meis, goed uitademen, anders ga je straks nog hyperventileren” Renske sloot even haar ogen en concentreerde zich….. goed uitademen…. Door haar focus naar haar ademhaling te brengen lukte het uiteindelijk om rustiger te worden. “Heel goed kleine” zei Chris. “En vertel me nu maar eens rustig waarom je zo van streek bent.”

Direct schoot Renske weer in de stress. De waarheid kon en wilde ze immers niet vertellen. Ze had dan al wel bedacht wat ze Chris zou voorliegen, maar om dat in zijn ogen kijkend te moeten doen……. Dat zou haar nooit lukken wist ze zeker. Langzaam borrelde de paniek weer omhoog…. Teder veegde Chris een lok van Renske haar lange haren uit haar gezicht en ging verder: “Zo erg kan het toch niet zijn?….. Is het de auto?” Chris vermoedde al wel iets, en besloot Renske een beetje te helpen. “Ook dat nog” dacht Renske bij haarzelf, “Lief en begripvol…” Snel knikte Renske maar ja. Dan was dat in ieder geval niet gelogen…

Toen raapte Renske al haar moed bijeen en zonder Chris rechtstreeks aan te kijken vertelde ze dat ze in de parkeergarage een betonnen pilaar geraakt had toen ze achteruit uit het parkeervak draaide. De tranen stroomde alweer toen Renske zei: “Ik kon er echt niets aan doen…. Een of andere muts had haar auto zo ongeveer tegen mijn auto geparkeerd…. Ik kon de draai bijna niet maken…. Moest toen heel ver naar achter steken…. En toen schoot mijn voet van de koppeling en schoot de auto zo tegen die pilaar….”  Om Chris verder niet meer aan te hoeven kijken sloeg Renske haar armen om zijn nek en huilde tegen zijn brede schouder. Chris streelde zachtjes haar rug en zei; “trek het je niet aan meis… heus, zo erg is het allemaal niet…. Het is maar een hoop blik. Ik ben blij dat met jou zelf alles goed is. Dat is voor mij veel belangrijker….. En weet je; het zal je laatste deuk niet zijn hoor, het hoort er een beetje bij…. Je bent alleen wat geschrokken.”

Wat voelde Renske zich ellendig bij zoveel begrip. Voor haar gevoel had ze veel liever dat Chris woedend zou zijn. Dat ze boete kon doen, en dat ze daarmee dit incident achter zich kon laten. Maar dat kon ze natuurlijk niet vertellen.

De rest van de middag lag het schuldgevoel Renske zwaar op de maag.

Chris had gelaten gereageerd toen ze samen de schade aan de auto hadden bekeken. De auto was immers toch all risk verzekerd. Maar voor Renske haar gevoel was de kous natuurlijk nog niet af….. Het schuldgevoel naar Chris toe zorgde ervoor dat ze hem maar liever even vermeed en uit de weg ging.

Chris voelde dit wel aan, maar dacht eerst dat het feit dat Renske gewoon van dit incident baalde hiervan de oorzaak was. Later had hij nog wel een keer tegen Renske gezegd dat ze het los moest laten. Maar omdat Renske zich daar wel erg ongemakkelijk bij gevoeld had, wist ze niet anders dan geïrriteerd te reageren. Chris gaf haar die ruimte en liet het maar zo…

Maar aan het eind van de middag kwam voor Chris de waarheid aan het licht, en werd hem duidelijk waar het ontwijk gedrag van Renske vandaan kwam.

 Renske zat in een hoekje van de bank comfortabel weggekropen met een boek, toen ze de deurbel hoorde gaan. “Getver……. toch geen bezoek mag ik hopen” dacht ze nog en hoorde dat Chris opendeed. Renske probeerde de stem die ze hoorde te herkennen. Maar het klonk niet bekend, en de toon van Chris klonk ook vrij zakelijk, dus Renske concludeerde dat het gelukkig geen onverwacht bezoek kon zijn en probeerde zich weer te concentreren op haar boek.

Voor ze echter weer in het verhaal kon komen ging de deur van de woonkamer open en Renske keek op. Tot haar enorme schrik zag ze dat Chris in het gezelschap was van een agent. Onmiddellijk trok Renske wit weg, en geschokt keek ze naar de beide heren. 

De agent stak Renske een hand toe en zei; “Goede middag, Martijn van den Berg, politie IJsselland.” Overdonderd schudde Renske de man de hand en fluisterde timide; “Renske….. uhm….. Renske Ravenstein.” Professioneel voerde Martijn van den Berg het woord. Zonder veel omhaal vertelde hij Renske dat haar actie in de parkeergarage die morgen door een bewakingscamera was vastgelegd, en dat die beelden door parkeerbeheer op verzoek van de eigenaresse van de beschadigde auto aan de politie waren overhandigd. Op grond van die beelden was het kenteken achterhaald en er was  duidelijk te zien geweest dat het Renske was die achter het stuur zat…. Kortom, de bewijslasten waren eigenlijk al helemaal rond, er moest alleen nog een proces verbaal opgemaakt worden. Of Renske daarvoor even langs wilde komen op het politiebureau?

Verslagen staarde Renske naar de grond. O, wat hoopte ze dat ze nu ter plekke door de grond zou zakken. Maar dat gebeurde natuurlijk niet.

Voorzichtig gluurde ze even naar Chris om hem te peilen. Ai………. Dat beloofde niet veel goeds. Onmiddellijk ving Chris haar blik, en die korte uitwisseling zonder woorden zei alles. Renske wist dat haar problemen groot waren. Heel groot. Er schoot een akelige kriebel door haar buik.

Chris nam het heft in handen en antwoordde aan agent Martijn dat hij samen met Renske direct naar het politiebureau zou gaan om de zaak netjes te regelen. “Heb jij verder nog iets voor jezelf te zeggen Renske?” zei hij ook nog, en keek haar daarbij doordringend aan. Zonder haar blik van de vloer los te durven maken zei Renske zachtjes; “Sorry……… Het spijt me echt……” Martijn van den Berg lag even bemoedigend een hand op Renske haar schouder en zei; “Het is mooi dat je excuses maakt, maar je probleem ligt natuurlijk niet bij mij, maar bij de eigenaresse van die auto.” Toen gaf hij Renske een hand en nam afscheid. Chris liep met hem mee om hem uit te laten, en even was Renske dus alleen. Met een gigantische knoop in haar maag wachtte ze af wat er verder gebeuren ging. Tranen van spijt begonnen voor de zoveelste keer die dag te stromen.

Lang hoefde Renske niet te wachten tot dat Chris de woonkamer weer binnen kwam. Hij had Renske haar jas meegenomen en zwijgend overhandigde hij haar die. Met een diepe zucht nam Renske de jas aan, maar deed er verder niets mee. “Chris, het spijt me zo…….. ik…” begon ze om haar spijt te betuigen. Met een strakke blik lag Chris Renske het zwijgen op. “Renske Ravenstein, ik hoef je niet uit te leggen wat deze stunt jou uiteindelijk gaat opleveren, jij weet heel goed wat je nog te wachten staat.” Het was Renske niet ontgaan dat Chris haar volledige naam gebruikt had, wat altijd in hield dat hij echt boos was. “Maar we gaan nu eerst naar het politiebureau voor dat proces verbaal, maar bereidt je er dus maar op voor dat ik hier zeker nog op terug ga komen, en dat je deze misstap nog lang gaat voelen jonge dame” Huilend hoorde Renske deze woorden aan. Chris liep naar de keuken om de achterdeur op slot te draaien, maar toen hij terug kwam, had Renske nog steeds haar jas niet aangetrokken om met hem mee te gaan. Smekend keek ze Chris aan en zei; “Ik wil niet Chris…. Ik…” Resoluut stapte Chris op Renske af, pakte haar hardhandig beet, draaide haar een kwartslag en deelde een paar bijzonder harde klappen op haar achterste uit. Hij liet haar los, wees naar de deur en zei; “Als jij niet heel snel zorgt dat je in de auto zit, krijg je nu per direct een pak slaag op je blote billen met mijn riem.”  Renske wilde het lot niet verder tarten en vloog naar buiten…

Onderweg naar het politiebureau werd er geen woord gesproken in de auto. Renske had wel een voorzichtige poging gedaan om een gesprek te beginnen, maar Chris had gezegd dat ze maar beter even kon zwijgen. Dit vond Renske vreselijk, hij had haar nog nooit op zo’n moment het zwijgen opgelegd. Ze wist en voelde dat Chris nog nooit zo boos op haar geweest was, en dat ze haar boekje nu wel heel ver te buiten gegaan was. Ze verwonderde zich wel over het feit dat Chris blijkbaar ten alle tijden zijn kalmte bewaarde en een bepaalde rust bleef uitstralen. Ook als hij dus echt boos was. En hoe vreemd nu ook, het gaf Renske een gevoel van veiligheid en geborgenheid. Zelfs nu. Een vreemde paradox die Renske de afgelopen maanden in haar relatie met Chris wel meer gevoeld had.

Eenmaal bij het politiebureau werd alles vlot en professioneel afgehandeld en eigenlijk stonden Chris en Renske met drie kwartier weer buiten. De juridische gevolgen leken mee te gaan vallen. Omdat Chris meteen had aangegeven dat er medewerking verleend zou worden in het afhandelen van de schade, had de verbalisant al laten doorschemeren dat de officier van justitie er dan waarschijnlijk geen recht zaak van zou maken, maar het zou afdoen met een boete. Wel ging het Renske een punt op haar rijbewijs opleveren. Toen ze weer naar buiten liepen zei Chris dat Renske zich gelukkig mocht prijzen dat het zo afliep, en dat ze dus vooralsnog gewoon weer in een auto mocht stappen.

Op de terugweg naar huis drong het besef van wat haar boven het hoofd hing echt tot Renske door. Ze maakte zich ernstig zorgen over wat Chris voor haar in petto had. Ze durfde er niet naar te vragen. Ook deze rit verliep dus zwijgzaam. Veel te snel dan dat Renske lief was waren ze weer thuis. Traag stapte Renske uit en langzaam liep ze naar de deur. Ineens stond Chris achter haar en gaf haar een snoeiharde mep op haar billen. “Tempo dame, heel snel maken dat je binnen komt” klonk het dreigend. Renske vloog vooruit tot de voordeur, kort gevolgd door Chris. Die opende de voordeur, en toen ze samen naar binnen stapte klonk er direct een resoluut; “Naar de woonkamer Renske, wel nu” en hij gaf haar een duwtje in de goede richting.

Eenmaal in de woonkamer kwam het volgende bevel; “Uitkleden Renske….” en Chris schoof de gordijnen dicht. Verschrikt keek Renske hem aan. “Helemaal?” vroeg ze ontzet. “Ja Renske, helemaal.” antwoordde Chris op een toon die geen tegenspraak zou dulden. Renske wist even niet wat te doen. Dit had Chris nog nooit van haar gevraagd. “Komt er nog wat van? als ik moet helpen gaat dat niet zachtzinnig jonge dame” Snel voldeed Renske maar aan de eis. Nog in dezelfde minuut nadat Renske haar eerste kledingstuk had uitgetrokken, lag ze al over de knie, en direct regende het klappen op haar achterste.

“AU! AU!” gilde Renske het uit, geschokt door deze snelle overgang tot handelen. Chris zei echter nog steeds niets en sloeg stevig door. Renske begon te vechten om los te komen. “Ophouden daarmee dame” was Chris zijn korte commentaar, en hij klemde Renske tussen zijn benen en fixeerde haar arm op haar rug zodat ze geen kant meer op kon. Het pak slaag werd nog steeds zonder woorden weer opgevat. Pas toen Renske haar billen een diep rode kleur hadden, hield Chris even op, en liet haar los. Huilend bleef Renske over zijn schoot liggen, maar begon wel gelijk over haar pijnlijke achterwerk te wrijven.

Chris pakte haar hand echter vast en zei streng; “Laat dat, ik ben nog lang niet klaar met jou.” en vervolgens zette hij Renske overeind. Niet zachtzinnig dwong hij haar tot aankijken. “Je bent nu echt veel en veel te ver gegaan Miss Ravenstein, dit soort weglopen voor je verantwoordelijkheden accepteer ik niet. Hoe haal je het in je hoofd om een ander zo op te zadelen met je fouten.” Renske wilde wat zeggen, maar kon geen woorden vinden en de blik in Chris zijn ogen vertelde haar dat ze maar beter nog even haar mond hield. “En dan ook nog ijskoud tegen me liegen” ging Chris door. “Ik dacht dat ik je al eens eerder duidelijk had gemaakt dat je dat niet moet doen. Blijkbaar heb je het toch nog niet helemaal begrepen.”

En weer trok hij Renske over zijn knie om het pak slaag voort te zetten. “Ik wil niet dat mijn partner dit soort dingen doet, hoor je?” zei hij en ondertussen liet hij Renske goed voelen wat hij bedoelde. “Ik mag hopen dat je er al spijt van begint te krijgen?” In een rap tempo daalde de klappen op Renske haar billen neer. “Jaahaa…. sorry…. stop alsjeblieft….” jammerde Renske. Maar Chris ging onverstoorbaar nog even door. “Renske, ik ga net zolang door tot ik zeker weet dat mijn punt tot je doorgedrongen is, en misschien nog wel langer..” Renske raakte bij het horen van deze woorden een beetje in paniek en begon weer te vechten. Het hielp echter allemaal niets. Chris verstevigde weer zijn greep en Renske kreeg ze allemaal. Pas toen Chris voelde dat ze haar verzet opgaf liet hij los.

Maar zoals gezegd was Chris nog lang niet klaar. Hij stond op van de bank, trok Renske omhoog en begeleide haar naar de hoek. “Denk hier maar eens goed na over wat je allemaal gedaan hebt jonge dame.” Renske stond snikkend in de hoek en onbewust wreef ze weer over haar billen. “Dat doen we dus niet,” zei Chris en gaf Renske een tik op haar al geteisterde billen. “Je armen hou je langs je lichaam, begrepen? Laat ik niet zien dat jij je billen ook maar met één vinger aanraakt. Geloof me, dat zal ik straks nog genoeg doen.” Snel deed Renske wat Chris haar zei. “Mooi zo, en zo meteen als je nagedacht hebt gaan we serieus praten. En met die woorden verdween Chris naar de keuken om alvast te beginnen met koken.

En daar stond Renske dan, zoals dit verhaal begonnen was:

Renske staarde naar het patroon van het behang dat zich slechts op een paar centimeter van haar gezicht bevond, haar tenen raakten de plint…

                                     *****************************************

Renske haar gedachten tolde alle kanten op; wat er die middag allemaal gebeurd was, het politiebureau, Chris die eerst zo lief en begripvol was geweest…… Een schuldgevoel van ongekende omvang ging door Renske haar hele ziel. God, wat had ze een spijt…. Ze huiverde bij de gedachte dat Chris gezegd had dat ze nog niet klaar waren. Haar billen deden al zo’n vreselijke pijn…. Zou ze toch proberen om de pijn te verzachten door even te wrijven? De verleiding was groot. Ze durfde het toch maar niet en plaatsvervangend wipte ze wat van de ene op de andere voet in een poging wat van de brandende pijn kwijt te raken…

Op dat moment kwam Chris terug de kamer in. Hij ging achter Renske staan en vroeg; “Heb je nagedacht Rens?” Renske zuchtte eens en knikte wat. “Met deze houding neem ik natuurlijk geen genoegen dame….. Pas op, als je niet wat toeschietelijker wordt lig je straks weer over de knie, en dat komt dan bovenop wat ik nog in gedachten heb voor je” zei Chris op een dreigende toon. Renske begon weer zachtjes te huilen.

“Renske, lieve meid” zei Chris terwijl hij haar omdraaide “Wanneer ga jij in dit soort situaties eerst eens nadenken en dan pas handelen, in die volgorde? Als je dat gedaan had zoals ik je al meer verteld heb, was je niet als een kip zonder kop die garage uitgevlogen en had je ook niet tegen me hoeven liegen. Wat je zo wie zo niet had moeten doen.”

Renske haatte het als Chris begon te preken en zei; “Alsjeblieft Chris…. ik wil geen preek, snap heus wel wat er fout gegaan is.”

“Alleen een beetje te laat dus” antwoordde Chris droog. “Renske, geloof me, ik begrijp ergens ook wel hoe het allemaal zo heeft kunnen lopen, je was geschrokken en wist even niet wat je moest doen, maar dat neemt niet weg dat je handelen fout was. Je moet echt leren om volwassen in dit soort situaties te reageren. wat je zeker niet had moeten doen is tegen me liegen. Dat weet je donders goed. En ook waarom niet. Vertrouwen…. weet je het nog Renske?” Renske knikte timide en staarde naar de grond. “Ik ga hier verder kort over zijn dame; je krijgt als toegift nog een pak slaag met de badborstel. Ik hoop echt dat je van dit hele gebeuren leert.” Ontzet keek Renske Chris aan. “Nee Chris…. niet de badborstel” jammerde ze. “Jawel” was het korte antwoord, “En je gaat hem zelf boven halen” Ook dit was nieuw voor Renske. Meende hij dit nou? “Je hebt er alle belang bij als je rap doet wat ik zeg” klonk het antwoord op die vraag. Renske vloog, ze twijfelde er niet aan dat het inderdaad in haar eigen belang was te doen wat haar opgedragen werd.

Toen Renske terug kwam had Chris een eetkamerstoel midden in de kamer gezet. Hij stak zijn hand uit om de badborstel in ontvangst te nemen. Traag lag Renske de badborstel in zijn handen en in een laatste poging om onder de straf uit te komen begon ze nog “Chris…. het spijt me zo…… Moet die badborstel nou echt?” “Ja dat moet echt Rens” antwoordde Chris. “Ik wil dat je bukt, handen op de zitting van de stoel.”

Onmiddellijk nadat Renske positie had aangenomen viel de eerste klap. “AUW!” gilde Renske en vloog met haar handen voor haar billen overeind. “Terug Renske” en Chris wees naar de stoel. Langzaam nam Renske weer positie aan en voor dat ze goed en wel stond had ze al de tweede tik te pakken. “AUW” en het zelfde ritueel herhaalde zich weer. “Rens, dit wil ik niet” zei Chris resoluut en duwde haar zelf terug in positie. “Luister, als je nog eens overeind komt of je hand op je billen legt, komen er vijf slagen bij. Twintig nog, of meer. Aan jou de keus.” De derde klap volgde en bijna ging Renske weer in de fout. “Concentreren” klonk het waarschuwend. Ook de vierde klap kwam hard aan.

Met al haar wilskracht lukte het Renske uiteindelijk om maar één keer haar handen beschermend op haar billen te leggen, wat haar dus vijf extra opleverde. Toen de laatste klap gevallen was, zakte ze huilend op de grond. Chris lag de badborstel neer en hurkte naast Renske neer. Zachtjes streek hij een lok haar uit haar gezicht en zei teder; “Rens… kijk me eens aan?” Aarzelend voldeed ze aan het verzoek, en haar ogen ontmoette de zijne. Chris glimlachte naar haar en trok haar in zijn armen. “Het is goed zo Rens…. Vergeven en vergeten” fluisterde hij in haar oor.

Maar voor Renske bleef er de rest van de avond een naar gevoel hangen. Ze kon het idee Chris teleurgesteld te hebben niet van zich af zetten, en het schuldgevoel bleef knagen. Toen ze die avond naar bed gingen was het er nog steeds. Het was Chris natuurlijk niet ontgaan dat Renske wat stil was. Eigenlijk voelde hij wel aan waar de schoen wrong, en hij besloot Renske hiermee te helpen. Wat hem betrof was het klaar, en verdiende ze het niet om nog zo gebukt te gaan onder haar misstappen.

Toen Renske gedoucht en wel de slaapkamer binnenkwam, nam hij haar in zijn armen en vroeg haar; “Je bent er nog niet klaar mee he Kleintje?” Dit was genoeg om voor de zoveelste keer die dag de waterlanders te laten stromen. “Het spijt me zo Chris….. Vind het zo ontzettend stom van mezelf…. Ik had het je gewoon moeten vertellen….” huilde Renske tegen de stevige schouder van Chris. “Weet ik toch allemaal, het is echt goed zo Rens, case closed” zei Chris en nam haar mee naar het bed. Uitnodigend hield hij het dekbed voor haar opzij. Renske kroop er onder en Chris kwam naast haar liggen. Stevig tegen hem aan gedrukt huilde Renske nog wat na, maar werd al iets rustiger.

“Dank je wel Chris, dat je er altijd voor me bent…. ook al lijkt het soms dat ik het niet waardeer, maar geloof me….. Jij haalt het beste in mij naar boven, ik heb je zo nodig. Ik hou van je” zei Renske zachtjes in Chris zijn armen toen ze helemaal tot bedaren was gekomen. “Jij ook bedankt kleintje, dat ik bij jou volledig mezelf mag zijn. Hou ook van jou.” En met die woorden drukte Chris een kus op haar voorhoofd. Teder beantwoordde Renske die kus en begon Chris te strelen die daar ook maar wat graag op in ging. Renske voelde zijn opwinding groeien en toen ze samen in elkaar op gingen voelde Renske zich intens gelukkig met deze man.