Een paar weken later tekende Angela de verkoopovereenkomst van het huis, dat een winst opleverde van bijna negentigduizend euro. De verkoop was in twee weken rond en gaf haar de mogelijkheid al haar schulden af te lossen. Ze huurde een appartementje in het centrum en Ansel en Kiria hielpen haar met de verhuizing.

Kiria moest bijna huilen toen ze de deur van het huis waar ze opgegroeid was voor de laatste keer achter zich dicht trok. Het nieuwe appartement had twee slaapkamers met ieder een badkamer, een eetkamer, woonkamer en een grote keuken. Het meeste meubilair werd vervangen door nieuw, maar Kiria protesteerde luidkeels toen Angela ook haar oude dressoir weg wou doen. Ansel laadde hem achter in de Jeep en nam hem mee naar huis, zodat Kiria hem in haar atelier kon zetten.

Kiria begon haar oude vriendinnen en hun echtgenoten uit te nodigen om een keer te komen eten en moedigde Ansel aan hetzelfde te doen. Niet lang daarna was een groepje ontstaan van een stuk of zes stellen die het gezellig vonden bij elkaar te komen.

Kiria werkte de kookboeken van Ansel door en leerde hoe ze voorgerechten en toetjes klaar moest maken, terwijl Ansel zich bezighield met de hoofdgerechten. Op een zaterdagmiddag toen Ansel op zoek was naar een spatel, opende hij een van de laden en ontdekte een stapel ongeopende brieven. Met stijgende verbazing zag hij dat de meeste ervan afkomstig waren van kredietmaatschappijen. Ze waren aan Kiria geadresseerd en doorgestuurd door Angela. Ze waren inmiddels twee getrouwd en ze had nooit iets gezegd over schulden die ze had. Hij droogde zijn handen af en ging naar haar op zoek.

Kiria bracht een nieuwe laag mascara aan en bekeek zichzelf in de spiegel van de badkamer.

‘Kiria’. Ze draaide zich om en zag hem in de deuropening staan. Hij had zijn armen over elkaar en keek haar strak aan.

‘Ik wil dat je even komt kijken’, liet hij haar weten en draaide zich om en liep weg. Hij verwachtte duidelijk dat zij hem volgde. Kiria veegde haastig de wastafel schoon met een handdoek en deponeerde deze in de wasmand. Ze deed haar best gedaan om net zo schoon en netjes te zijn als hij, slaagde hier niet erg in. Niet dat hij er iets over gezegd had, maar ze wist dat het niet uit kon blijven. Het moment was nu kennelijk aangebroken.. Ze haalde diep adem en liep achter hem aan. Ansel opende de la met de ongeopende post. ‘Leg dit eens uit’.

‘Oh’. Ze voelde zich ongemakkelijk worden. ‘Ik vergeet steeds bij het postkantoor door te geven dat ik een nieuw adres heb. Ik zal het maandagochtend meteen doen’. Ze glimlachte, maar hij vertrok geen spier. ‘Wat?’

‘Kiria, dat je je nieuwe adres niet doorgegeven hebt waardoor je moeder de post telkens moet doorsturen, daar heb ik het niet over’.

‘Nee?’ Kiria probeerde te bedenken waar hij het dan over had. ‘Heb je die la ergens anders voor nodig? Moet ik eerst toestemming vragen voor ik een la in gebruik neem?’

Ansel keek aslof hij haar meteen over de knie wilde leggen. Kiria deed onwillekeurig een stapje achteruit.

‘Kiria! Het zijn allemaal rekeningen! Ze komen van kredietmaatschappijen! Waarom heb je me niet verteld dat je schulden hebt?’

Kiria keek hem verbijsterd aan. ‘Wat had ik je moeten zeggen?’

Anesl haalde de enveloppen uit de la en legde ze in stapeltjes op het aanrecht. ‘We zijn getrouwd, voor het geval je dat nog niet opgevallen was. Mijn geld is ook van jou en jouw geld is ook van mij. Ook onze schulden zijn van ons samen. Er is geen sprake van huwelijkse voorwaarden. Denk je dan niet dat ik het recht heb om te weten dat we schulden hebben?’

Kiria kwam in opstand tegen zijn sarcastische ondertoon. ‘Neem me niet kwalijk! Je bent boos omdat ik je mijn post niet heb laten zien?’ Haar hart klopte in haar keel. Ze zette haar handen in haar zij en probeerde haar boosheid onder controle te houden.

‘Begrijp me niet verkeerd! Ik heb gezegd dat ik wilde weten dat je schulden hebt, niet dat ik je persoonlijke post wil lezen!’

‘Hoeveel moet je elke maand voor de Jeep afbetalen?’, vroeg Kiria. De toon in haar stem klonk even boos als die van hem.

‘Die is helemaal afbetaald!’

‘En hoeveel moet je aan hypotheek betalen?’

‘Drieënveertighonderdtweeëntwintig euro in de maand!’

Kiria was even uit het veld geslagen, maar herstelde zich snel. ‘En hoe groot is de overwaarde van je, ik bedoel ons, landgoed?’

Ansel glimlachte. ‘Ongeveer driehonderdduizend, schat ik’. Kiria wilde een nieuwe vraag op hem afvuren, maar hij legde zijn vinger op haar lippen en trok haar tegen zich aan. ‘Het spijt me liefje. Je hebt nu wel duidelijk gemaakt wat je bedoeld’.

Hij deed een stapje achteruit. ‘Ik ben trots op je. Je bent niet gaan schreeuwen of schelden, je hebt me gewoon een spiegel voorgehouden!’ Hij glom van trots en Kiria smolt in zijn armen. ‘We moeten onze financiën maar eens doornemen’.

‘Ja’, stemde Kiria in. ‘En ik moet wat meer oog hebben voor die rekeningen. Maar ik kan de laatste tijd aan niets anders denken dan aan seks’.

Ansel kneep in haar billen en trok haar onderlichaam tegen zich aan. ‘Ik ook niet’.

Kiria voelde hoe hij stijf werd. Als reactie hierop begonnen haar tepels te tintelen. Hij pakte haar op en droeg haar naar de bank in de woonkamer, waar hij haar introduceerde met een nieuw standje, waarin ze niet veel later hartstochtelijk klaar kwam.

Eind november begon het te sneeuwen. Ansel en Kiria namen een aflevering op hoe je de sporen van dieren in de sneeuw kon herkennen. Kiria speelde zoals gewoonlijk de naïeve leerlinge wie Ansel iets bij probeerde te brengen. De eerste opnamedag heeft Ansel haar wat sporen laten zien en vroeg telkens van welk dier ze afkomstig waren, om vervolgens aan de kijkers uit te leggen waarom het antwoord van Kiria fout was. Toen ze aan het eind van de ochtend de meeste vragen goed had, begon Ansel vragen te stellen in de trant of het dier zich snel of juist langzaam had voortbewogen. Op dat moment keken ze naar de sporen van een konijn.

‘Um… langzaam?’, gokte Kiria.

‘Heel goed! Als hij gerend had dan waren de afdrukken van de achterpoten naast of zelfs voor die van de voorpoten te vinden geweest, in plaats van ver uit elkaar zoals je hier kunt zien’.

Kiria liep naar een paar andere sporen, vlak bij de rivier. ‘En zijn dit sporen van een hond?’

Ansel liep naar haar toe. ‘Die van een vos’, zei hij en grinnikte. Zie je dat de sporen vrij smal zijn? Die van een hond zijn veel breder. En liep hij of rende hij?’

‘Hij liep. De sporen staan allemaal even ver bij elkaar vandaan’.

‘Dat is juist. Dieren met vier poten bewegen linkerachterpoot en rechtervoorpoot tegelijk en vervolgens rechterachterpoot en linkervoorpoot tegelijk. Door de poten diagonaal tegelijk te verplaatsen is het beest beter in evenwicht, het heeft altijd aan beide kanten van lichaam steun. Als een kind leert kruipen zal hij zijn handen en voeten op dezelfde manier verplaatsen.

‘Oh’. Kiria begon zich af te vragen of hij de hele encyclopedie van de levende wereld zou opdreunen.

‘Kijk hier eens naar de sporen van een eekhoorn’. Ansel liep naar een grote eikenboom. ‘Ik wed dat hij hier een nest heeft. Hij keek omhoog en Kiria voelde opeens de neiging opkomen om hem met een sneeuwbal te bekogelen. Nier voor de camera’s, hield ze zichzelf nog voor, maar hoe langer hij omhoog bleef kijken, hoe groter de aandrang werd. Uiteindelijk bukte ze en pakte twee handen sneeuw en liet het door de lucht vliegen.

Zijn reactie liet zich raden, toen een grote massa poedersneeuw zijn rechterwang raakte. ‘Kiria!’, brulde hij terwijl hij de sneeuw haastig wegveegde. ‘Daar ga je een pak op je billen voor krijgen!’

Kiria hield onmiddellijk op met lachen en de cameraman draaide zich om, om haar blozende gezicht in beeld te krijgen. ‘Jij en wie zijn leger?’, wist ze er uiteindelijk uit te krijgen. Ansel had inmiddels ook een sneeuwbal gemaakt en toen ze dit opmerkte was het al te laat om er vandoor te gaan. Hij raakte haar vol op haar voorhoofd en een compleet sneeuwballen gevecht ontstond, waarbij beiden het uitgierden van het lachen. Uiteindelijk zocht Kiria dekking achter de grote eikenboom.

‘Dat gedeelte knip je toch wel uit?’, vroeg Ansel aan Ted die lachend toe stond te kijken.

‘Misschien wel. Misschien ook niet. Laten we maar eens kijken hoe het er in de studio uitziet’.

Tijdens de lunchpauze trokken ze zich terug in de camper voor soep en warme chocolademelk. En terwijl Ansel en Ted bleven praten ging Kiria naar buiten om te kijken of ze nog meer sporen kon vinden. Ze liep over de weide, maar zag niets anders dan smetteloos witte sneeuw. Opeens begonnen haar ogen te glinsteren. Ze bukte en drukte drie vingers ongeveer twee centimeter diep in de sneeuw en vervolgens vier gespreide vingers boven de eerste afdruk. Ze probeerde haar lachen in te houden en maakte een heel spoor van afdrukken, ongeveer twintig meter lang. Ze zorgde ervoor dat haar eigen voetsporen in de bladeren kwamen en liet het spoor in een bosje eindigen. Toen liep ze terug naar de camper en wachtte tot de anderen tevoorschijn zouden komen.

‘Ik heb een paar nieuwe sporen gevonden!’, riep ze. Ansel hield haar ingehouden lachen voor een vorm van opwinding.

‘Mooi! Waar zijn ze?’

‘Verderop in de weide’.  Kiria ging hen voor en de cameraman pakte snel zijn camera en volgde de twee.

Ansel bestudeerde vijf minuten lang de afdrukken in de sneeuw aandachtig en Kiria deed haar uiterste best haar gezicht in de plooi te houden. En dat laatste viel niet mee toen Ansels blik steeds wanhopiger werd.

‘Ik heb deze nog nooit eerder gezien’, vertelde hij voor de camera. ‘Ze zien eruit als die van een huiskat, maar ze zijn klein en hebben geen nagelafdrukken en aan de manier van bewegen zou je denken dat het een konijn was’.

‘Ik weet wat het is’, zei Kiria zelfverzekerd.

Ansel keek haar onderzoekend aan. ‘Is dat zo?’

‘Ja, het is vrij duidelijk voor me’, zei ze een beetje neerbuigend.

‘Tja, als jij er achter kunt komen, dan moet het mij toch ook lukken…’ Hij deed een stapje achteruit en bestudeerde de afdrukken terwijl hij nadenkend over zijn kin wreef.

‘Jij komt er nooit achter’, daagde ze hem uit.

Hij keek haar onderzoekend aan en bestudeerde de afdrukken nogmaals nauwgezet. ‘Goed, vertel het dan maar’, zei hij uiteindelijk geïrriteerd. Hij was de aanwezigheid van de camera helemaal vergeten.

Ze glimlachte zelfvoldaan en bukte zich om haar techniek te demonstreren. ‘Ze zijn van een mens’. De camera zoemde in om te laten zien dat de sporen precies met elkaar overeen kwamen. Ted bulderde van het lachen en Ansel staarde sullig naar de identieke sporen.

Toen Kiria hem aankeek, glimlachte hij flauwtjes. ‘Je hebt me flink te pakken, dat moet ik eerlijk toegeven’. Ze herkende de waarschuwende toon in zijn stem en probeerde de rest van de scene buiten beeld te blijven. De rest van de opnames vond Ansel nog een aantal sporen van vogels, die hij breed uitmat. Zijn goede humeur kwam weer terug en hij vroeg Kiria hem nog in een paar scenes te vergezellen.

Toen de jongens aan het inpakken waren, stond Kiria naast Ted en stampte met haar voeten op de grond om het warm te krijgen.

‘Ik geloof dat jij een paar gloeiende billen tegemoet kunt zien als jullie thuis zijn’. De opmerking van Ted verraste haar, ook al wist ze dat Ted er een keer getuige van was geweest dat ze een pak op haar bips kreeg.

‘Oh, Ansel kan wel tegen een grapje’, protesteerde ze en kreeg een kleur als vuur. Ze keek even snel om zich heen en zag hoe Ansel naar de Jeep liep.

‘Kiria, je hebt hem in zijn eigen programma flink voor gek gezet’.

‘Het was maar een grapje. Jij moest er ook hard om lachen!’

‘Zeg hem maar dat ik die scene eruit knip, dan spaart hij je misschien een beetje’.

‘Ach, houd toch op! Waarom zou je het eruit knippen? Het is juist grappig – iedereen moest erom lachen!’

‘Ansel heeft een reputatie op te houden. Het sneeuwballen gevecht kon er nog mee door, maar toen je hem misleidde met die nep sporen… dat is niet goed voor het programma’.

Ted glimlachte en zwaaide ze na toen Ansel naar boven gereden was en zei bij hem ingestapt was. Ansel zei niet veel toen ze naar huis reden. Kiria stapte als eerste uit en deed de voordeur van het slot. Ze liep rechtstreeks naar de badkamer. Haar voeten waren ijskoud. Ze liet het bad vollopen met warm water en deed er badzout in. Toen kleedde ze zich uit en liet zich in het warme water glijden.

Een paar minuten later hoorde ze de slaapkamerdeur opgaan en met een klap weer dicht slaan. Ze negeerde een ongemakkelijke rilling en hield zichzelf voor dat Ted ernaast zat dat Ansel maatregelen zou nemen. Ze had hem alleen maar een beetje voor de gek gehou… uh oh. Hij zou het toch niet als een vorm van liegen beschouwen? Toen ze Ansel door de slaapkamer hoorde stampen, liet ze zich nog dieper in het water zakken. Ze schrok van een klop op de badkamerdeur.

‘Ik zit in bad’, riep ze.

‘Mooi! Ik heb wel eens gelezen dat een pak op natte billen meer pijn doet’, antwoordde Ansel kalm.

‘Wat?’ Kiria’s hart begon sneller te kloppen. ‘Waarom zou je mij een pak op mijn billen willen geven?’

‘Omdat je me straal voor gek gezet hebt voor de camera’.

‘Ansel, Ted heeft gezegd dat hij dat gedeelte eruit zou knippen. Het was bovendien maar een grapje!’

Het duurde niet lang voor Ansel weer op de deur klopte.

‘Ik kom naar binnen’. Hij droeg nog steeds dezelfde kleren toen hij binnen stapte. Hij leunde nonchalant tegen de kast en keek bewonderend naar de vormen van Kiria. Het schuim was grotendeels verdwenen en haar borsten waren te zien. Het was moeilijk om in zijn rol te blijven, het liefst was hij bij haar in bad gaan zitten.

‘Als je precies doet wat ik je zeg, dan zal ik me een beetje inhouden’, liet hij haar weten. Zijn stem klonk nog steeds streng. Ze keek hem berouwvol aan. Met een trillende onderlip knikte ze ten teken dat ze hem begrepen had.

‘Laat het bad leeglopen’. Hij keek toe toen ze de stop eruit trok en rechtop ging zitten met haar armen om haar knieën geslagen. Ga met je gezicht naar de muur staan en zet je handen boven je hoofd’. Ze gehoorzaamde langzaam en ging met haar rug naar hem toe staan. Het water liep nog steeds weg en het gorgelende geluid overstemde haar snelle ademhaling. Hij zag dat haar borstkas snel op en neer ging.

‘Duw je borsten tegen de muur’. Ze deed het en kreunde toen ze de koude tegels tegen haar lichaam voelde. ‘Spreid je benen’.

‘Oh, alsjeblieft, Ansel…’, protesteerde ze, maar hij vuurde haar aan met een harde klets op haar rechterbil.

‘Verder’. Ze stond nu wijdbeens, haar bips mooi naar achter gestoken, de ronde bollingen trillend wachtend op wat komen ging. Ansel wilde niets liever dan zijn stijve lid tussen haar billen duwen, maar hij bleef bij zijn oorspronkelijke plan.

‘Ik weet dat je het heel leuk vond me een beetje voor de gek te houden met de sporen die je gemaakt had’, zei Ansel streng. ‘Maar je hebt me compleet voor gek gezet voor de cameramensen en de regisseur en daar ga je nu voor boeten’. Hij wachtte tot ze zou gaan protesteren, maar ze zei niets. Ansel liep naar de badkamerdeur en pakte een zweep die hij daar neergelegd had.

‘Doe je ogen dicht en houd ze dicht’, liet hij haar weten. Hij begon haar zachtjes te strelen met de zweep, de binnenkant van haar benen, haar billen en langs haar schouders. Het laatste water stroomde met een luid borrelend geluid weg en het enige wat daar na gehoord kon worden was haar snelle ademhaling. Ansel legde de zweep op de vloer.

‘Omdat je zo goed doet wat ik zeg, zal ik je eerst opwarmen. Buk je verder voorover’. Hij keek tevreden toe hoe ze gehoorzaamde, haar nog steeds natte billen waren nu aan zijn genade overgeleverd. Hij zette een hand op haar buik en begon met de andere zachtjes op haar bips te slaan. Vervolgens ging hij steeds harder en sneller slaan en zag de huid langzaam rood worden. ‘Blijf stil staan’, waarschuwde hij toen ze steeds heftiger met haar billen begon te draaien. Hij haalde zijn hand van haar buik en legde deze tussen haar benen. Hij voelde dat ze nat was. Toen ze begon te kreunen, stopte hij. Hij pakte de zweep op en liet deze over haar rode bips glijden.

‘Ben je er klaar voor?’, vroeg hij met een lage, hese stem.

Ze jammerde en haar benen begonnen te trillen. ‘Ja, Ansel’, fluisterde ze.

‘Houd je ogen dicht’, herinnerde hij haar. Hij deed een stap achteruit om van het uitzicht te genieten. Hij kon haar gezwollen clitoris tussen haar lippen zien. Ansel glimlachte en liep langzaam naar de badkamerdeur en pakte een emmer ijskoud water die hij daar neergezet had.

Even later doorbrak een bloedstollende gil de stilte. Kiria draaide zich met een ruk om. Haar ogen schoten vuur en haar tepels stonden stijf, terwijl ze bibberde van de kou.

Ansel lachte en liep naar de badkamerdeur. ‘Nu staan we weer gelijk”, was zijn commentaar.

Ted had de scene er zoals beloofd uitgeknipt, maar liet het sneeuwballengevecht erin. De kijkcijfers braken alle records toen de aflevering een week later werd uitgezonden. Hij had een artikeltje uitgeknipt uit een plaatselijke roddel column en die inzoomde op de uitspraak van Ansel dat hij haar een pak op haar billen zou geven. Ted gaf het artikeltje aan Ansel. Die schudde zijn hoofd en glimlachte. Een paar dagen later werd Ansel overstelpt met fanmail. Kiria was blij dat het allemaal naar de studio gestuurd werd en niet naar hun privé adres, waar zij alles zou moeten bekijken.

Kiria ging naar de supermarkt terwijl Ansel naar het voetballen zat te kijken. Niet dat ze er een hekel aan had om samen met Ansel naar het voetballen te kijken, maar ze vond dat ze hem maar even met rust moest laten.

Toen ze weer thuis kwam, hielp Ansel haar met het uitladen van de boodschappen.

‘Ik hoorde je aan komen rijden’, zei hij toen ze de motor afzette.

‘Ik dacht dat je niets zou horen boven het lawaai van die vuvuzela’s uit’, grapte ze, Haar maag trok samen toen ze zag dat hij er niet om kon lachen.

‘Start de motor nog eens’, zei hij.

Ze keek hem verward aan en draaide de sleutel in het contact om. De motor startte meteen.

‘Hoor je dat tikkend geluid?’, vroeg hij.

Ze knikte.

‘Dat betekent dat er te weinig olie in zit. Wanneer heb je dat voor het laatst gecontroleerd?’

‘Um…’ Haar hart begon sneller te kloppen. Hoe had ze dat kunnen vergeten? Zeker na dat pijnlijke pak op haar bips toen ze het hier de laatste keer over hadden.

‘Dat dacht ik al. Ik ben zo terug’. Ze zag hoe hij naar de garage liep om met een jerrycan olie terug te komen.

‘Zet die motor uit en kom hier’, riep hij tegen haar.

Ansel liet zien hoe ze het oliepeil kon controleren en hoe ze de olie kon bijvullen. Het tikkende geluid hield op.

‘Laten we de boodschappen maar naar binnen brengen’, zei hij.

Kiria deed haar best om niet te gaan huilen toen ze de boodschappen naar binnen brachten en opruimden. Ze wist dat ze een flink pak slaag zou krijgen. Toen ze de conserven begon uit te laten en op te bergen kwam Ansel achter haar staan en legde zijn hand op de hare.

‘Wat ben ik voor een man dat ik je in een onveilige auto rond laat rijden?’, zei hij. Er liep een rilling over haar rug.

‘Een lieve man?’, stelde ze voor. Het leverde haar een klets op haar rechterbil op.

‘Ga naar de slaapkamer en wacht daar op me’.

‘Maar Ansel, ik wist niet eens hoe je de olie moest controleren. Dat heb je daarnet pas voorgedaan!’

‘Wilde je zeggen dat je bij een benzinepomp nog nooit gevraagd hebt of ze naar je oliepijl wilden kijken?’

‘Um…’ Het zou gemakkelijk zijn om nu een leugentje op te dissen en zeggen dat ze dat nog nooit gedaan had, maar dat was niet waar. Ze had jaren geleden heel vaak gedaan. Haar moeder had het haar regelmatig voorgehouden toen ze haar eerste auto kreeg. ‘Nee, ik heb dat wel eerder gedaan’.

‘Je bent het dus gewoon vergeten?’

‘Ja, Ansel’.

‘Ga naar de slaapkamer’. Kiria wist dat dit betekende dat ze in de hoek moest gaan staan, naakt op een nachthemdje na, wat maar nauwelijks haar billen bedekte. Met een diepe zucht draaide ze zich om en zette zich met tegenzin in beweging.

Hij heeft niet lang na hoeven denken hoe hij me gaat straffen, dacht ze toen hij een paar minuten later de slaapkamer binnen stapte. Met een strenge gezichtsuitdrukking liet hij haar weten dat ze bij hem moest komen. Ze gehoorzaamde zonder aarzelen. Hij ging op het bed zitten en klopte naast zich. Deze keer gaat het anders, dacht ze toen hij haar bij haar hand pakte.

‘Kiria, je weet dat ik dit eigenlijk helemaal niet wil doen’.

‘Goed, laten we het dan maar niet doen’, piepte ze. Hij kon er niet om lachen.

‘We hebben het hier al eerder over gehad. Je weet hoe belangrijk ik je veiligheid vind’.

Kiria knikte. Ze kreeg een kleur van schaamte.

‘Ik hou van je, liefje en ik zal er alles aan doen om te zorgen dat jij veilig bent, ook al moet ik je daarom pijn doen’.

Er verschenen tranen in haar ogen. Ze deed niets om ze tegen te houden.

‘het spijt me dat ik dit moet doen’, liet hij weten. Hij ging staan en kwam terug met de haarborstel. Kiria ging over zijn schoot liggen zodra hij weer was gaan zitten. De tranen liepen over haar wangen. Er volgde geen opwarming, maar een hard pak slaag waardoor ze met haar benen trappelde en gilde van pijn, terwijl hij bleef herhalen hoe gevaarlijk het was om in een auto te rijden met te weinig olie.

Tot haar verrassing duurde het niet lang. Al snel trok hij haar in zijn armen en liet haar uithuilen. Nadat de tranen ophielden zei hij dat ze hun vrienden moest bellen en het etentje af moest zeggen.

‘Het etentje afzeggen?’, vroeg ze een beetje sullig en veegde met haar mouw over haar gezicht.

‘Daar heb je het veel te druk voor. Ik wil dat je op internet op zoek gaat wat er allemaal kan gebeuren als je met te weinig olie rondrijdt en daar een opstel over schrijft van tenminste 2000 woorden.

‘Wat?’ Kiria keek hem verbijsterd aan.

‘Het is een goede zaak dat je begrijpt waarom het onderhoud van een auto zo belangrijk is’.

‘Maar Ansel’, protesteerde Kiria. Voor ze het wist lag ze weer bij hem over de knie te spartelen onder de fel neerkomende kletsen van de haarborstel.

‘OK! Alsjeblieft! Ik zal het doen! Ik zal er niet meer de discussie over aangaan!’

‘Alsjeblieft! Hij liet haar los. Ze sprong overeind en rende naar de badkamer om haar gezicht te deppen met tissues.

‘telefoon. Nu’. Ansel stond in de deuropening met zijn armen over elkaar.

‘Ok. Ik moet er alleen even over nadenken… wat wil je dat ik tegen ze zeg?’

‘Je mag natuurlijk niet liegen. Zeg maar dat het om persoonlijke redenen is, zonder daarbij in detail te treden. Ze zullen het wel begrijpen’.

Kiria had zo haar twijfels, maar ze deed precies wat hij gezegd had. Ze deed er drie uur over om op internet te zoeken en haar opstel te schrijven en toen ze klaar was, wist ze dat ze nooit weer zou vergeten haar auto af en toe te controleren. Het was niet omdat ze zich geen nieuwe auto konden veroorloven, maar de motor kon erdoor vastlopen. Bij hoge snelheden konden daar ernstige ongelukken door gebeuren. Geen wonder dat Ansel hier zo op gebrand was.

Toen ze later die avond in bed lagen, voelde Kiria zich meer met hem verbonden dan ooit tevoren. Telkens als ze dacht dat hun liefde niet sterker kon worden, gebeurde dat toch. En telkens als ze dacht dat ze het hele arsenaal van straffen van Ansel wel kende, kwam hij met wat nieuws op de proppen. En telkens als ze dacht dat hun liefdesspel niet beter kon, dan bedacht hij weer iets waardoor ze bijna ontplofte van genot.

Ze leerde in een paar maanden tijd koken, de was doen, en omgaan met een huishoudbudget. Ze had geleerd hoe je slangen moest merken, moest vissen en andere buiten activiteiten. Ze leerde dat ze niet meer moest liegen en verantwoordelijkheid moest nemen voor haar eigen veiligheid. Kiria glimlachte en luisterde naar de zware ademhaling van Ansel naast haar. Haar bips was nog steeds gevoelig, maar niet ondraaglijk. Ze liet haar hand langs zijn borst glijden, richting zijn kruis. Daar bleef haar hand liggen en streelde hem zachtjes. Hij draaide op zijn zij en keek haar aan. Een hand op haar borst en de andere onder haar billen.

Zij nam deze keer het initiatief. Ze bereed hard tot hij verstrakte van genot en haar naam begon te roepen. Ze drukte haar mond op de zijne en voelde hem in zich samentrekken. Toen haar eigen orgasme even later weggeëbd was, viel ze in zijn armen in slaap in de wetenschap dat dit de beste tijd van haar leven was.

Ze gingen de volgende dag weer aan het werk. Ansel en Ted konden het niet eens worden hoe ze de volgende scene zouden opnemen, waardoor Kiria de hele ochtend in het gras zat te wachten terwijl de mannen met elkaar discussieerden. Kevin en Bill liepen wat heen en weer en rookten. Kiria vroeg ook om een sigaret. Na het eerste trekje voelde zich duizelig worden en realiseerde zich dat ze al bijna een maand niet gerookt had. Het tweede trekje viel al een stuk beter. Na iedere trek blies ze grote rookwolken in de koele, frisse lucht. De bomen waren nu kaal en ze kon het huis zien liggen terwijl ze toch meer dan een kilometer weg waren. Ze hoorde voetstappen in de bladeren ritselen en Ansel dook naast haar op. Hij keek boos.

‘Moet ik de brandweer bellen?’, begon hij te foeteren.

‘Ik zat me te vervelen en de cameramannen stonden te roken’, rationaliseerde ze, en tipte de as van haar sigaret.

‘Maar zij staan verderop te roken, waar geen bladeren liggen’.

‘Oh. Maar ik steek de boel heus niet in de fik, hoor’. Ze tipte weer het as van haar sigaret, maar liet het deze keer in haar hand vallen. Met een snelle beweging pakte Ansel de sigaret uit haar hand en liep weg. Kiria liep eerst achter hem aan, maar hield vervolgens in. Het had toch geen zin.

Ted riep dat de lunchtijd was en de teamleden liepen naar hun auto’s om hun lunchpakketten te pakken. Opeens herinnerde Kiria zich dat Ansel haar had gevraagd hun lunchpakketten uit de koelkast te pakken voor ze weg gingen. Hij had de avond ervoor broodjes gesmeerd en had ze in een diepvriestas gedaan samen met wat fruit en drinken. Ze zou terug naar huis moeten om het op te halen.

Nadat ze Ansel had uitgelegd wat er aan de hand was, kreeg ze de sleutels van de Jeep en vertrok. Hij kuste haar op haar mond en vroeg haar om meteen haar tanden te poetsen. Ze wist dat hij een hekel had aan sigarettenrook en stemde glimlachend in.

Kiria haalde de post uit de brievenbus en ging door de voordeur naar binnen. Nadat ze haar tanden gepoetst had, ging ze zitten om de post door te nemen. Haar moeder had een paar brieven doorgestuurd en Kiria nam zich voor bij het postkantoor haar adreswijziging door te geven. Ze legde de brieven in de keukenla, pakte de diepvriestas uit de koelkast en vertrok.

Toen ze de deur van de Jeep openende, hoorde ze in de verte het gehuil van sirenes. Ze bleef wachten tot er twee brandweerauto’s voorbij schoten voor ze de weg opdraaide. Haar maag draaide om toen ze zag hoe ze de zandweg opdraaiden wat de heuvels op liep. Ze tuurde in de verte en inderdaad, er kringelde rook omhoog vanaf de plaats waar de opnames plaatsvonden.

‘Verdomme!’, schreeuwde ze, en sloeg met haar vuisten op het stuur. Ze gooide haar armen in de lucht, waardoor ze de binnenspiegel scheef sloeg. De Jeep kwam even met zijn wielen in de berm, maar ze kreeg hem terug op de weg. ‘Verdomme!’, schreeuwde ze opnieuw, gefrustreerd door haar eigen stommiteit. ‘Ik heb godverdomme het landgoed in de fik gezet! Kut! Verdomme! Godgloeiende gloeiende!’Ze zette de auto in de berm, zette de handrem erop en deed de alarmlichten aan.

‘Oh, mijn God! Ansel vermoord me! Oh, mijn God!’. Ze kon geen woorden meer vinden. Ze zat voor zich uit te kijken en te luisteren naar het bonzen van haar hart. Toen draaide ze met een vastbesloten gezicht de Jeep om en reed terug naar huis. Het had geen zin om naar boven te rijden en toe te moeten kijken hoe een groot stuk natuur in vlammen op ging. Het was beter om thuis op het onvermijdelijke te wachten. Ze reed op de oprit op en parkeerde de Jeep voor het huis.

Misschien dat Ansel weer een beetje gekalmeerd zou zijn als hij eenmaal thuis was. Misschien zou de brand maar een klein stuk verwoesten… Kut, misschien zou de hele heuvel wel in vlammen opgaan, inclusief het huis! Ze moest weten hoe de stand van zeken was! Ze pakte de verrekijker van Ansel uit het handschoenenkastje en sprong uit de Jeep, rende naar de achterkant van het huis en pakte de ladder uit de schuur. Ze klom naar boven, naar de nok van het dak en slaakte een zucht van verlichting. De rook was bijna verdwenen. De brandweermannen stonden op een kluitje toe te kijken. Een van hen spoot nog wat water in het rond, waarschijnlijk om zeker te weten dat het vuur gedoofd was.

Kiria schuifelde weer naar de ladder en klom naar beneden. De tranen rolden over haar wangen. Hoewel ze blij was dat er geen grote schade was aangericht, was ze ervan overtuigd dat haar huwelijk voorbij was. het enige wat in de ogen van Ansel nog erger was dan een bosbrand veroorzaken, was iemand in koele bloede vermoorden. Als ze de straf die hij voor haar in gedachte had zou overleven, dan zou ze waarschijnlijk nooit meer mee naar boven mogen gaan. Ze ging weer naar binnen en ijsbeerde door alle kamers, wanhopig op zoek naar een plaatsje waar ze zich de komende week zou verstoppen. Toen ze de keuken inliep, ging de telefoon. Zonder na te denken pakte ze hem op.

‘Hallo?’

‘Kiria, waar blijft onze lunch?’ Shit! Ze heeft opgehangen! Dacht hij dat ze niet wist dat ze de heuvel in de fik gestoken had? Waarom zat hij dan over zijn lunch in?

De telefoon ging weer. Van schrik sloeg ze met haar elleboog tegen de deurpost. Toen hij voor de vijfde keer overging, nam ze hem twijfelend op.

‘Kiria! Is alles in orde?’

Ze zei niets, maar wachtte de monoloog af die hij ongetwijfeld over haar uit zou storten.

‘Kiria, heb je de brand gezien?’ Er viel een lange pauze. ‘Zeg eens wat!’

‘J-ja’. Het was niet meer dan een zacht gefluister.

‘Het was jouw schuld niet’.

‘Niet?’, schreeuwde ze. Haar hart maakte een sprongetje van vreugde.

‘Nee. Ted heeft de asbak leeggegooid die de jongens de hele dag gebruikt hebben. Omdat hij zelf niet rookt, heeft hij er nooit aan gedacht dat het nog wel eens kon smeulen’.

‘Oh, Godzijdank! Weet je dat ik dacht dat het mijn schuld was! Ik zag de brandweerauto’s voorbij komen en toen zag ik de brand. Ik durfde toen niet meer naar boven te gaan. Ik was bang dat mijn sigaret het veroorzaakt had. En toen ik…’

‘Kiria’, onderbrak Ansel haar.

‘Ja?’

‘Breng onze lunch naar boven, wil je? Ik sterf van de honger’.

‘Oh! Ok, ik kom er aan!’ Ze hing op en maakte een vreugdedansje door de keuken. Toen rende ze naar buiten, sprong in de Jeep, startte de motor en sprintte terug om de voordeur op slot te doen. Het was haar schuld niet! Ongelofelijk!

De filmploeg zat de rest van de dag bijeen en brainstormde hoe de opnames er de volgende dag uit moesten komen te zien. Tegen de tijd dat iedereen vertrokken was, wilde Kiria niets liever dan naar huis gaan en een warm bad nemen. Vermoeid klom ze in de Jeep, terwijl Ansel de zwartgeblakerde stukken grond nogmaals inspecteerde. De brandweer had het flink nat gemaakt, maar Ansel nam geen enkel risico.

Toen hij naast Kiria in de Jeep klom, keek hij naar het vermoeide maar gelukkige gezicht van Kiria en glimlachte.

‘Lange dag, of niet?’

‘Sorry. Maar mijn dag is een soort emotionele achtbaan geweest’.

‘Ik had je gezicht wel eens willen zien toen je de brand ontdekte’, grinnikte hij. Haar glimlach verdween.

‘Dat wil je helemaal niet. Dat was een lelijk gezicht’.

‘Ach, kom. Heb je gegild? Was je boos’.

‘Ja’.

‘Je zult wel gevloekt hebben!”

‘Nee, ik moest vooral huilen’. Haar maag trok samen door de leugen, maar ze wilde niet dat hij zou weten dat ze gevloekt had’.

Hij keek haar ongeloofwaardig aan. ‘Was je bang?’

‘Natuurlijk! Zou jij dat niet zijn als je dacht dat je de boel in de fik gestoken had?’

‘Ja. Ik wilde dat ik je direct had kunnen laten weten wat er gebeurd was. We moeten echt een mobieltje voor je kopen. Ansel ging rechtop zitten en keek in zijn binnenspiegel. ‘Wat is hiermee gebeurd?’ Hij zette de spiegel weer recht.

‘Ik denk dat ik er tegenaan gestoten heb toen ik het vuur ontdekte’. Ze hoorde een geruis uit de spiegel komen. ‘Wat is dat?’, vroeg ze.

‘Het is de memorecorder. Als je op dat knopje drukt, dat begint hij alles op te nemen wat je zegt. En als je op dat knopje drukt, dan speelt hij het terug’.

‘Verdomme!’, zei het apparaat met haar stem. Ansel grijnsde van oor tot oor en keek Kiria aan, die verstijd in haar stoel zat, met open mond en opengesperde ogen. De memorecorder vervolgde, ‘Ik heb godverdomme het landgoed in de fik gezet! Kut! Verdomme! Godgloeiende gloeiende! Het geluid van piepende banden, een handrem die aangetrokken werd, gevolgd door het klikkende geluid van de alarmverlichting. ‘Oh, mijn God! Ansel vermoord me! Oh, mijn God!’. Vervolgens een paar seconden geruis en toen stopte de opname.

Kiria drukte haar handen tegen haar gloeiende oren en Ansel barstte in lachen uit. Hij lacht zo hard dat de hele Jeep stond te schudden. En iedere keer als hij wat leek te bedaren, schoot hij onmiddellijk weer in de lach toen hij het bedremmelde gezicht van Kiria zag.

Een uur later stond Kiria in de hoek van de slaapkamer te wachten opp wat het lot haar brengen zou. Hoe was het mogelijk dat ze de opnameknop had ingedrukt toen ze tegen de spiegel had aangestoten. Ze kon hier ook nergens mee weg komen. Als ze nu maar niet gelogen had over het vloeken, want hij had haar gezegd dat hij haar daar gegeven de situatie niet voor gestraft zou hebben. Het was omdat ze gelogen had…

Zodra ze thuis gekomen waren, had Ansel haar in de hoek gezet. Ze stond daar nerveus te wachten op wat hij voor haar in petto had. Uiteindelijk kwam hij binnen, pakte haar bij de hand en nam haar mee naar het bed. Hij maakte haar billen bloot en liet haar weten dat hij teleurgesteld was dat ze tegen hem gelogen had. Toen begon hij haar met de haarborstel te slaan. Hij sloeg tot ze met haar benen lag te trappelen en hem smeekte om op te houden. Hij zette haar terug in de hoek en liep de slaapkamer weer uit.

Kiria wreef voorzichtig over haar bips en dacht er zwaar over de hoek uit te lopen. Ze was moe en verveeld tegelijkertijd. Ze verlangde zo hevig naar een warm bad dat ze het bijna aandurfde deze vol te laten lopen. Haar benen deden zeer van het lange stil staan. Uiteindelijk hoorde ze Ansel weer binnen komen.

‘Ansel, alsjeblieft, mag ik nu in bad?’, vroeg ze.

‘Nee’. Hij ging op het bed zitten.

‘Maar mijn benen doen zeer en ik ben hartstikke moe’.

‘Kiria, ik kan nog steeds niet geloven dat je weer tegen me hebt staan liegen. Dacht je nu echt dat het met een pak slaag met de borstel klaar was?’

‘Is het niet klaar? Het deed hartstikke zeer! Ik heb er echt spijt van. Ik zal niet weer tegen je liegen. Dat beloof ik”.

‘Als het niet opgenomen was, zou je het dan opgebiecht hebben?’

‘Dat weet ik niet’.

‘Je weet dat het belangrijk voor me is dat je de waarheid verteld’.

‘Ja, dat weet ik’.

‘Waarom heb je het dan niet toegegeven?’

‘Omdat ik dacht dat je me dan zou straffen omdat ik gevloekt had. Toen je zei dat je dat niet zou doen, was het al te laat, toen had ik al gelogen’.

‘Dusss… als je in de toekomst denkt dat ik je ga straffen, dan ga je liegen om daar onderuit te komen?’

Kiria zuchtte en verplaatste haar gewicht van het ene been op het andere. ‘Ik weet het niet’.

‘Misschien helpt het als ik je nu tien keer harder straf voor het liegen dan voor het andere’.

Kiria’s hart sloeg op hol. ‘Wat is de straf voor vloeken?’

‘Ik zou je een pak op je bips gegeven hebben, maar niet zo erg als het pak slaag met de borstel wat je net gekregen hebt.

Er volgende een aantal lange momenten van stilte terwijl Kiria probeerde te bedenken wat ze moest zeggen.

‘Ansel…’

‘Ja?’

‘Ik begrijp wat je zegt. Het was fout dat ik niet gewoon gezegd heb dat ik gevloekt had. Ik weet dat het belangrijk voor je is dat ik je altijd de waarheid vertel. Ik hou van je en ik wil je geen pijn doen, daarom zal ik niet weer tegen je liegen, wat ik ook gedaan heb’.

Ansel liep naar haar toe en sloeg zijn armen om haar heen.

‘Ik ben klaar voor de rest van mijn straf’, zuchtte ze en leunde tegen hem aan.

‘Ik wilde echt dat ik dit niet hoefde te doen’, fluisterde hij zachtjes in haar oor. ‘Ik zou het liefst alles meteen vergeten, maar als ik dat doe, dan ben ik bang dat ik de volgende keer niet meer geloofwaardig ben’.

‘Ik weet het’, fluisterde ze terug en streek met haar vingers langs zijn arm. ‘Laten we alsjeblieft beginnen. Ik ben zo moe’.

Ansel nam haar mee naar het bed, deed zijn riem af en legde een kussen op het midden van het bed. Met trillende handen deed Kiria haar broek naar beneden en ging over het kussen liggen. De riem kwam op beide billen tegelijkertijd neer en zorgde dat ze gilde. Toen Kiria begon te huilen was het meer door haar schuldgevoel dan van de pijn. Na twintig klappen ging Ansel zitten en nam haar in zijn armen.

‘Er is nog wat’, zei hij toen haar ademhaling weer normaal geworden was. Kiria antwoordde niet en wachtte af.

Ik wil dat je de rest van de week iedere dag vijfhonderd keer opschrijft, ‘Ik zal nooit meer liegen’. En ik wil je ook nooit weer zien roken’.

Kiria knikte. Ze was blij dat haar gevoelige billen verder gespaard bleven.

Toen ze drie dagen later, na het eten, de regels in haar schrift zat te schrijven, wenste ze dat hij haar liever een pak slaag had gegeven. Hij zat op de bank naar het voetballen te kijken, terwijl zij zich verveelde en haar hand pijn begon te doen. Moest ze zoveel lijden voor een klein leugentje? Hoe meer ze schreef, hoe bozer ze werd en hoe meer ze in opstand kwam.

Uiteindelijk legde Kiria het schrift weg. Ansel keek haar even aan voor hij het oppakte en het door begon te bladeren. De bladzijden die ze de vorige twee avonden geschreven had, waren al van een paraaf voorzien.

‘Dit zijn er ongeveer driehonderd’. Hij legde het schrift op de salontafel.

‘Ik weet het’, zei ze, terwijl ze naar de televisie bleef kijken. ‘Ik heb geen zin meer om verder te schrijven. Ik heb liever dat je me een pak op mijn bips geeft’.

Ansel zette de televisie uit, maar Kiria bleef naar het scherm kijken en negeerde zijn strenge blik.

‘Jij gaat zeker een pak op je billen krijgen’, liet hij haar weten, ‘maar je gaat je strafregels ook afmaken’.

Kiria keek hem aan en lag voor ze het wist over zijn knie. Hij deed haar jurk omhoog en begon haar met snelle harde klappen een flink pak op haar bips te geven. Binnen een minuut lag Kiria te huilen. Het was even snel over als het begonnen was. Hij zette haar overeind en hield haar het schrift voor. Ze pakte het met trillende handen aan en begon weer te schrijven. Ze wreef haar tranen weg met de mouw van haar jurkje. Ansel zette de televisie weer aan.

Toen ze het schrift voor de tweede keer aan de kant schoof, pakte Ansel het op, bladerde het door en nam haar in zijn armen.

‘Het spijt me’, zei hij en veegde haar haren uit haar gezicht. ‘Ik wilde je helemaal geen pak op je bips geven, maar je gaat de strafregels schrijven zoals we afgesproken hebben’.

‘Ja, Ansel’, fluisterde ze en vroeg zich af hoe ze ooit had kunnen denken dat ze ergens onderuit kon komen wat Ansel haar opgelegd had. Als hij eenmaal iets besloten had, dan kon daar niets meer tussen komen. Ok, seks had een keer gewerkt, maar ze dacht niet dat dat ooit nog een keer zou lukken.

Ze was er van overtuigd dat ze nooit meet tegen hem zou liegen. Ze gaf hem een kus op zijn wang en bezwoer zichzelf nooit meer tegen hem te liegen. De volgende dagen schreef ze met een glimlach op haar gezicht haar strafregels en overhandigde ze aan hem zodat hij ze kon controleren. Toen de week voorbij was legde Kiria het schrift in de la bij haar ondergoed als een geheugensteuntje voor zichzelf. Zo werd ze iedere dag geconfronteerd met haar belofte aan hem.

Maar hij herstelde wonderbaarlijk snel, dacht ze toen hij een diepe zucht slaakte en rechtop ging zitten.

‘Kom eens hier’, zei hij met een brede grijns en klopte naast zich op het bed.

Kiria liet haar hoofd zakken, hield het een beetje schuin, keek hem van tussen haar oogwimpers aan en beet op de nagel van haar wijsvinger. ‘Waarom?’

‘Moet daar een reden voor zijn?’

‘Ja’. Ze deed een stap achteruit.

Ansel glimlachte. ‘Ben je de huwelijksbelofte zo snel alweer vergeten?’

‘Ja’. Ze glimlachte terug.

‘Heb je een geheugensteuntje nodig?’

‘Ja’.  Ze knikte heftig.

‘Kom dan maar eens hier’.  Hij klopte weer op het bed.

Kiria liet haar hoofd zakken, hield het een beetje schuin, keek hem van tussen haar oogwimpers aan en beet op de nagel van haar wijsvinger. ‘Waarom?’

Ze barstte in lachen uit toen ze zijn geërgerde gezichtsuitdrukking zag en rende de kamer uit. Ze liep de keuken in. Ze verwachtte dat hij nog wel even op zich zou laten wachten omdat hij eerst kleren aan zou moeten doen. Ze deed de koelkast open en pakte een pak jus d’orange. Een fractie van een seconde later greep hij haar van achteren beet en deed zijn armen om haar heen. Het pak jus d’orange viel op de grond. Ze keken beiden naar de groeiende plas vruchtensap.

‘Dat ga ik mooi niet opruimen’, zei Kiria zelfvoldaan. ‘Shit’, zei Ansel. Hij liet haar los en haastte zich het pak op te pakken.

‘Whoa!’, riep ze en pakte het pak uit zijn handen. ‘Je gebruikte een lelijk woord!’ Ze pakte twee glazen uit het aanrechtkastje en keek hoe hij de troep opruimde met een groot stuk keukenrol. ‘Ik heb je dat woord nooit eerder horen gebruiken!’.

Ansel kwam overeind, voor het eerst wist hij niet wat hij moest zeggen. Hij kleurde van oor tot oor.

Met een brede grijns draaide Kiria zich om en schonk de glazen vol.

Het had vier dagen geduurd voor ze voor het eerst naar buiten waren gegaan. Er moesten boodschappen gedaan worden. De afgelopen dagen hadden ze geleefd op maaltijden die door diverse restaurants bezorgd waren. Ansel vond het de hoogste tijd dat er een zelfgebreide maaltijd op tafel kwam. Hij zei dat het de hoogste tijd was dat Kiria leerde koken.

‘Waarom zou ik dat moeten leren?’, plaagde Kiria. ‘Jij kunt toch koken?’

‘Ik ben soms laat thuis van mijn werk. En als ik niet thuis ben, wil ik niet dat je om komt van de honger’, lachte hij.

‘Dan kan ik altijd nog iets laten bezorgen’.

‘De eerstkomende weken in ieder geval niet. Dat heb ik al gezegd, ik heb mijn buik vol van die snelle maaltijden’.

‘Nou, ik niet hoor. Jij kunt altijd nog iets klaar gaan maken als je thuis komt. Zit maar niet over mij in’.

Hij trok haar naar zich toe en drukte haar tegen zich aan. ‘Ik zal je leren koken. Dan kun je voor ons beiden koken. Je zult zien dat je het leuk gaat vinden’.

Toen Kiria haar mond open deed om te protesteren, kuste hij haar, waardoor ze vergat wat ze eigenlijk wilde zeggen.

‘Kom, dan gaan we boodschappen doen’, drong hij aan. Hij draaide haar om en zodra ze wat probeerde te zeggen, drukte hij zijn lippen weer op de hare. Even later volgde zijn tong, en eindigde het met seks op de keukentafel…

Ze zat zwijgend naast Ansel in de Jeep. Kiria zette de radio aan en draaide de volumeknop flink omhoog. Even later zette Ansel de radio weer zachter.

‘Wat?’, vroeg Kiria terwijl ze hem aan keek.

‘Niets’, antwoordde hij.

‘Ik dacht dat je wat wou zeggen. Je deed de radio zachter.

‘Nee, ik wou gewoon in staat zijn om na te denken’.

‘Houd je niet van luide muziek?’, vroeg ze met een ongeloof in haar stem.

‘Soms, maar niet onder het autorijden’.

‘Maar we zetten het altijd hard!’

‘Ik weet het. Dat deed ik voor jou. Maar nu even niet’.

‘Dat is niet eerlijk! Je hebt nooit eerder gezegd dat je het niet leuk vond!’

‘Sorry hoor! Ik had er tot nu toe niet zoveel last van. Maar op dit moment wel’.

‘En waarvan heb je nog meer gedaan of je het wel leuk vond?’, vroeg Kiria boos. Ze deed haar armen over elkaar en zakte onderuit op haar stoel.

Ansel zette de auto langs de kant van de weg en zette de handrem erop. Oh oh, dacht Kiria. Hij keek haar aan, maar ze bleef strak voor zich uitkijken, haar onderlip naar voren geduwd.

‘Je hebt sinds dat akkefietje met Mirjam niet meer een serieus pak op je bips gehad, geloof ik’, de strenge toon in zijn stem gaf haar de kriebels.

Kiria negeerde zijn vraag. ‘Ik ben boos op je’, mompelde ze.

‘Dat is wel duidelijk, ja’.

‘Je weet best dat je er naast zit. Ik begrijp dus niet waarom je nu net doet of ik iets misdaan heb’.

‘Je was heel onhebbelijk en kinderachtig bezig, daarom begon ik over een pak op je bips. Waarom ga je niet rechtop zitten om als een volwassene het gesprek aan te gaan, in plaats van je te gedragen als een kleutertje wat haar zin niet krijgt?’

Kiria keek hem verbaasd aan. Hij trok een wenkbrauw op. Ze wist dat hij gelijk had. Ze slikte moeizaam, ging rechtop zitten en keek hem aan. ‘Ok. Het spijt me. Het wordt tijd om eens volwassen te worden, huh?’

Zijn mondhoeken trilden. Maar hij hield zijn gezicht in de plooi en knikte.

‘Ik was boos omdat je me op het verkeerde been gezet hebt en ik de indruk had dat je luide muziek best leuk vond’. Ze sprak rustig. ‘Maar nu ben ik niet boos meer, ik ben alleen maar verdrietig… geloof ik’.

Hij knikte opnieuw.

‘Alles veranderd ook zo snel’.

Ansel strekte zijn arm uit, klikte haar veiligheidsriem los en trok haar tegen zich aan.

‘Ik wil dat alles blijft zoals het is’, zuchtte ze.

‘Het is al goed, liefje’. Hij wreef over haar rug. Dingen zullen altijd blijven veranderen, maar wij zullen altijd van elkaar blijven houden. En als je je als een klein kind gedraagt, dan zal ik je daarvoor een pak op je billen geven, dat zal nooit veranderen. Dat beloof ik’.

Kiria giechelde.

‘Het is mijn schuld. Ik ben helemaal vergeten je over de knie te leggen de afgelopen dagen’.

Kiria giechelde weer.

‘Ik dacht alleen maar aan seks’.

Ze verzette zich tegen de aandrang hem te knuffelen. Kiria ging rechtop zitten en glimlachte. ‘Ik ook’.

‘En aan eten. Kom, we gaan’. Hij zette de Jeep in de versnelling en keek over zijn schouder of er iets aan kwam. Toen draaide hij de weg weer op. Hij zette de radio hard en keek haar grijnzend aan. ‘Ik denk dat ik er wel aan kan wennen’, schreeuwde hij boven de stampende bassen uit.

Nadat hij bij de supermarkt geparkeerd had en de motor uitgezet had, zei hij, ‘Ik heb er even over nagedacht. Het enige waarover ik gedaan heb alsof ik het leuk vond, is de luide muziek. En daar heb ik spijt van’.

Kiria keek hem met een brede grijns aan. ‘Dat geeft niks. Ik heb gedaan alsof je lekker kunt koken’. Ze zag even een flits van verbazing in zijn ogen voor hij het uitproestte van het lachen.

‘Je jokt! Wanneer we thuis zijn, wil ik dat je naakt in de hoek van de slaapkamer gaat staan wachten op je straf’.

‘Betekent dat dat jij alle boodschappen alleen opruimt?’

‘Nadat we samen de boodschappen hebben opgeruimd, wil ik dat je naakt in de hoek van de slaapkamer gaat staan wachten op je straf’.

‘En wat ga jij dan doen terwijl ik sta te wachten?’

‘Dan ga ik een verse twijg van een boom snijden. Liegen is een serieuze aangelegenheid’.

‘Ja, Ansel’.  Haar maag trok samen, ondanks dat ze wist dat hij maar een grapje maakte.

Maar toen ze later zijn fantasie werkelijkheid lieten worden, kwam ze er achter dat hij wel degelijk een twijg gesneden had. Maar in plaats van ermee te slaan, liet hij hem plagend over haar lichaam gaan. Ze kreunde van wellust toen hij haar op bepaalde plekjes begon te kriebelen.

De komende twee dagen bedreven ze de liefde, speelden spanking spelletjes en maakten grote hoeveelheden eten klaar. Toen het zaterdagavond was, was Kiria zo overladen met allemaal prikkels, dat ze alleen nog maar voor de televisie wilde hangen. Toen ze het eten op hadden en de vaat gedaan was, trok Ansel een fles wijn open.

‘Nee, dank je wel’, zei ze toen hij haar een glas kwam brengen. ‘Ik heb zoveel van die kreeft gegeten, dat er helemaal niks meer bij kan’. Ze klopte op haar buik. ‘Ik geloof dat ik dik begin te worden’.

“Mevrouw White, u hebt deze week meer calorieën verbrand dan u binnen gekregen hebt’. Hij grijnsde en gaf haar een knipoog.

‘Nee, serieus, Ansel. Ik zit helemaal vol! Ik kan bijna niet eens bewegen’.

Ansel zette de wijnglazen op de salontafel en ging naast haar zitten. Hij sloeg een arm om haar schouder en wreef met zijn andere hand over haar buik.

‘Op een dag zal ik hier over een baby wrijven’, glimlachte hij.

Kiria sprong overeind en gooide een van de wijnglazen omver. ‘Baby! Ik moet nog helemaal niet aan baby’s denken!’

‘Dat ga ik niet opruimen’, zei Ansel kalm terwijl hij rustig op de bank bleef zitten. Kiria rende de kamer uit en kwam terug met een keukenrol.

‘Het is jouw schuld’, jammerde ze, terwijl ze de wijn opdepte. ‘Begint meneer over een baby! Je hebt me nog maar net geleerd te koken en straks wil je dat ik me met de was ga bezig houden!’ Haar haren zwaaiden woest van voor naar achter.

‘Ik zei toch niet dat me meteen een baby moesten hebben… ik zei ‘op een dag’ en wat is er mis met de was doen?’

‘Ik heb een gloeiende hekel aan wassen, en je moet niet van onderwerp veranderen! Het is nog veel te vroeg om al aan kinderen te denken’.

‘Pardon?’ Ansel ging rechtop zitten. ‘Zei je dat ik niet van onderwerp moest veranderen?’

Nog steeds geïrriteerd van het hele baby gedoe, knikte Kiria heftig. ‘Ja! We hadden het over kinderen krijgen en dan begin jij over de was. Dat zijn hele verschillende onderwerpen’.

Zich niet bewust van de toenemende ergernis bij Ansel, pakte Kiria de natte tissues op en beende in de richting van de keuken, terwijl ze door bleef ratelen, ‘Baby’s bijvoorbeeld, die leven. Ze huilen en poepen in hun luier! Je moet ze verzorgen, eten geven, verschonen en naar hun gehuil luisteren. De was ligt alleen maar te wachten tot hij gewassen wordt. Hee! Ze moeten beiden gewassen worden! Daar heb je je overeenkomst! Je bent helemaal niet van onderwerp veranderd!’

‘Kiria, jij bent over de was begonnen, ik niet’, hoorde ze hem roepen.

‘Nee, dat is niet zo! En ik ga de was helemaal niet doen. Je kunt me niet dwingen! En ik wil ook nog geen kinderen, dus daar hoef je de eerste vijf jaar ook niet over te beginnen!’, schreeuwde ze terug.

Kiria smeet de tissues in de afvalbak, draaide zich abrupt om en liep tegen een muur van harde spieren op. ‘Oef’.  Ze keek in een paar felle ogen en voelde haar maag samentrekken.

‘Dat toontje van jou bevalt me niet’. Ansel duwde haar naar achteren waardoor ze met haar rug tegen de muur kwam te staan. Hij zette zijn handen aan weerszijden van haar lichaam. Zijn gezicht dicht bij het hare. Ze voelde zijn adem tegen haar oor.

‘Dat gevoel is volkomen wederzijds’, mompelde ze, om er aan toe te voegen, ‘Het spijt me. Ik heb me laten gaan’.

‘Zo zal ik nooit tegen je praten. Al dat sarcasme. Dat gezeur!’

Kiria kromp ineen. ‘Gezeur? Maar ik wilde helemaal niet zeuren’.

‘Mooi zo!’ Hij boog zich nog dichter naar haar toe en gaf haar een kus. Haar smaakpapillen tintelden bij de smaak van de zoete wijn en van Ansel. “En nu ga je daar in de hoek staan wachten tot ik terug ben’. Kiria voelde zich zo schuldig over de tirade van daarnet dat het niet in haar op kwam zich te verzetten.

‘Ja, Ansel’. Ze wachtte tot hij weg was en haastte zich uit de keuken. Zou hij haar naakt willen? Hij had er niets over gezegd, dus liep ze gewoon naar de hoek en wachtte. Haar luide, sarcastische woorden klonken nog steeds in haar hoofd, en ze schaamde zich daar oprecht voor. Hoe zou het zijn als ze samen die bijzondere afspraken niet gemaakt hadden? Zou ze dan nog steeds aan het zeuren zijn en tegen hem staan schreeuwen? Zou hij zo kwaad zijn dat hij met piepende banden weggereden zou zijn? Hoofdpersonen in films deden dat. Opeens wenste ze dat ze een vader had gehad, zodat ze had kunnen zien hoe mannen en vrouwen met elkaar omgingen. Wat als Ansel zo boos geworden was dat hij terug was gaan schreeuwen of met de dingen was gaan gooien? Het was maar goed dat zij een andere manier hadden om met deze situaties om te gaan.

Toen Ansel tien minuten later de kamer in kwam, veranderde ze van gedachte. Ze hoorde hem de badkamer inlopen, terugkomen en op het bed gaan zitten. Ze hoorde het onmiskenbare geluid van een haarborstel die tegen een handpalm aansloeg, haar bips tintelde bij de wetenschap wat haar stond te wachten.

‘Kom hier’, zei hij. Ze draaide zich om. De sensualiteit druipte van hem af, toen hij haar met zijn blauwe ogen indringend aankeek. Een golf van verlangen spoelde door haar heen. Ze was verrast door de intensiteit ervan. Ze begon te blozen en vroeg zich af of hij haar reactie merkte, toen ze zijn gezicht zag ontspannen. Het was doodzonde dat hij van plan was haar billen in brand te zetten in plaats van de liefde met haar te bedrijven. Wacht eens even…

Kiria liet haar hand door haar haren glijden. Ze wist wat voor effect dat gebaar op hem had. Ze liet langzaam naar hem toe terwijl ze haar spijkerbroek open knoopte. Ze trok haar T-shirt over haar hoofd en schudde haar haren los, waardoor ze over haar schouders en borsten vielen. Een paar meter van hem vandaan draaide ze zich om, bukte en liet haar broek langzaam van haar billen glijden. Een voor een stapte ze uit de pijpen. Ze hoorde hem achter zich kreunen. Aangemoedigd door dit resultaat haakte ze haar bh los voor ze zich weer omdraaide. Ze had hem. Zijn pupillen waren verwijd en er was een duidelijke bobbel in zijn broek waarneembaar.

Kiria gooide haar hoofd achterover en duwde haar borsten met beide handen tegen elkaar. De haarborstel viel op de grond. Ansel stond op en ontdeed zich van zijn shirt en broek en trok haar tegen zich aan.

‘Oh, wat ben jij wreed!’, mompelde hij en liet zijn vingers door haar haar glijden. Hij liet zich op zijn knieën vallen en zijn mond zocht gulzig haar borst. Kiria kreunde en liet haar handen over zijn schouders glijden terwijl hij zachtjes aan haar tepel knabbelde.

‘Je bent ongeëvenaard’. Hij nam haar tepel in zijn  mond en zij duwde zich tegen hem aan.

‘Mmmmm-hmmmm’, kreunde ze.

‘Je bent een kwaadaardige vrouw, mevrouw White’.

‘Goed meneer’, hijgde Kiria. Ansel lachte. Ze schopte de haarborstel onder het bed voor ze zichzelf erop lieten vallen.

 Een uur later, lag Kiria omringd voor een dikke laag schuim in een warm bad, terwijl Ansel onder de douche stond.

‘Denk maar niet dat je dat ooit weer lukt’, riep hij. Kiria glimlachte en zei niets. Ze was niet van plan op korte termijn tegen een straf aan te lopen, en tegen de tijd dat het wel weer zo ver was, was hij het allang weer vergeten. Het dagelijks pak op haar bips was opwindend, maar straf was een heel ander verhaal. Het was al lang geleden dat hij haar gestraft had, maar ze was nog niet vergeten hoeveel pijn dat deed. Ze zou vanaf nu heel erg lief zijn.

Dat is omdat ik zo’n lief meisje geweest ben’.

‘Ik denk dat je er nu een nodig hebt’.

‘Hier? Ik dacht het niet!’

‘We vijftien lange minuten de tijd. Wat zouden we anders met al die tijd moeten doen?’

‘Laten we vrijen’, grinnikte ze.

Ansel zuchtte en opende de minibar van de limousine. ‘Wat dacht je van champagne?’

‘Ik heb geen zin om dronken te worden’.

‘Mevrouw White, alcohol moet je leren drinken. Je neemt twee drankjes en dan stop je. Op die manier wordt je niet dronken’. Ansel liet de kurk knallen en vulde twee glazen met de bubbelende drank’.

‘Vertel mij eens wat het eigenlijk voor zin om heeft om te drinken, meneer White?’

‘Het geeft je energie. En geloof me, dat zul je hard nodig hebben’.

Kiria lachte en pakte het glas van hem aan. Op de receptie hadden ze met grapefruitsap getoast en nu toasten ze opnieuw. Ze haakten hun armen in elkaar en dronken eerst het ene glas leeg en toen het andere. Het leek dat er nog maar een minuut of vijf verstreken waren, toen ze de oprit van zijn huis opreden.

Kiria stapte uit de auto en rekte zich uit. Ze voelde dat een heerlijk gevoel van welzijn bezit van haar nam.

‘Mevrouw White?’ Ansel stak zijn hand naar haar uit. Hij pakte haar op en droeg haar het huis in. Ze keek verbaasd om zich heen toen Ansel haar neerzette. De wilde kat was verdwenen en de hal was in een zacht gouden tint geverfd. Ze liep naar de woonkamer. De hardhouten vloer was geschuurd en had een bijna gloeiende glans, er lagen nieuwe blauwe en crèmekleurige Perzische tapijten. De leren banken waren weg en er stonden twee crèmekleurige banken met grote kussens en een kersenhouten salontafel met een glazen blad. Verder waren er nieuwe lampen en bijzettafeltjes en gordijnen en…

Ansel doorbrak de stilte. ‘Mijn ouders hebben aan je moeder gevraagd wat je mooi vond – ze heeft hun een catalogus gegeven waar je vroeger allerlei dingen in had aangekruist. Het is hun huwelijkscadeau. Ze vonden dat je niet in mijn vrijgezellen interieur terecht moest komen’.

‘Oh, mijn God!’, kirde Kiria toen ze haar stem teruggevonden had. ‘Ik kan het bijna niet geloven! Wat mooi! Oh, maar ik hoop dat ze de keuken met rust gelaten hebben – ik vind de keuken namelijk het einde!’ Kiria rende de kamer uit om te ontdekken dat er inderdaad niets veranderd was.

‘De keuken is nog maar een half jaar geleden helemaal vernieuwd’, zei Ansel. Hij pakte haar hand en nam haar mee naar de andere kant van het huis. Een van de logeerkamers was omgetoverd tot een studeerkamer. Kiria moest lachen toen ze de wilde kat in een van de hoeken zag staan. In de andere hoek stond een groot mahoniehouten bureau. Ook waren er grote mahoniehouten panelen aan de wand gemonteerd. Een van de bruin leren banken was in de studeerkamer gezet en er lag een beige pluchen tapijt op de vloer.

‘Ik neem aan dat dit jouw studeerkamer is?’

‘Hij is van ons beiden, liefje, maar ik wilde tenminste dat een van de kamers een mannelijke uitstraling zou hebben, waar ik me zo nu en dan even in terug kan trekken. Kiria gaf hem een knuffel en rende de studeerkamer uit om te zien wat er van de andere logeerkamer gemaakt was. Ze bleef in de deuropening staan. Het plafond was verhoogd en er waren grote lichtkoepels geïnstalleerd. De ramen waren vervangen door een grote schuifpui. De vloerbedekking was weg en er lag een soort linoleum op de vloer.

De kamer was niet gemeubileerd behalve de brede planken langs een van de wanden. Kiria keek Ansel achterdochtig aan.

‘Je atelier’, zei hij stralend van trots. Met een gilletje sprong ze in zijn armen, haar armen om zijn nek, haar benen rond zijn middel geslagen. ‘Verdorie, meid, je stikt me bijna’, lachte hij, terwijl hij haar terug knuffelde. De laatste logeerkamer was niet veranderd en Kiria hield haar adem in toen ze naar hun eigen slaapkamer liepen, ze was benieuwd wat haar daar te wachten stond. Ze had de blauwe inrichting van de slaapkamer van Ansel altijd mooi gevonden en hoopte dat er niet te veel veranderd was. Maar toen ze binnen stapte was ze snel van gedachte veranderd. Een groot bed stond in het midden van de kamer. Mahoniehouten pilaren rezen omhoog, naar een hemel van lichtblauw zijde. Het bed lag bezaaid met rozenblaadjes. Verder stond er een donkerblauwe zijden poef. De kamer leek wat kleiner geworden te zijn. Toen ontdekte ze dat de oude linnenkast weggehaald was en dat er een grote inloopkast voor in de plaats gekomen was. Aan beide kanten van de inloopkast waren planken opgehangen en er was veel hangruimte gecreëerd.

‘Jeetje, dat krijgen we nooit vol’, riep ze lachend uit. In de badkamer stond een nieuw wasmeubel, met een grenen blad waarin twee wasbakken waren geïntegreerd. De achthoekige badkuip was gebleven evenals de douche. Kiria wist niet hoe ze uiting moest geven aan haar blijdschap en ze viel Ansel huilend in zijn armen.

‘Oh, het spit me! Maar ik ben zo gelukkig’, snikte ze, terwijl Ansel troostend over haar rug wreef.

‘Het is al goed, mevrouw White. Je brengt mij ook bijna aan het huilen’.

Kiria lachte en pakte een tissue uit de doos op de kaptafel en depte haar ogen. Haar make-up begon uit te lopen. Ze liep terug naar de slaapkamer en liet zich impulsief op het bed met de rozenblaadjes vallen. ‘Heb jij dit gedaan?’, vroeg ze en pakte een handvol blaadjes op en gooide ze in de lucht.

‘Ja’, gaf hij toe. ‘Ik dacht dat je dat wel leuk zou vinden’. Met een verleidelijke glimlach kwam hij bovenop haar liggen en keek in haar bruine ogen. ‘Weet je nog toen we elkaar voor het eerst ontmoetten?’ Kiria bloosde en glimlachte.

‘Nadat ik eerst boos was dat je zomaar mijn land betreden had, viel het me op dat je het mooiste meisje was wat ik ooit gezien had. De zon scheen in je haren en ze glommen als… als goud’. Kiria glimlachte. Ze deed haar best niet in lachen uit te barsten vanwege zijn opzichtige poging bij haar in het gevlei te komen. Hij gaf haar een kus en ging recht op zitten. Hij bekeek haar van top tot teen.

‘Maar nu ben je zelfs nog mooier’.

Ze ging rechtop zitten en bekeek hem zoals hij dat even eerder bij haar gedaan had. ‘En jij bent de lekkerste homp vlees die ik ooit gezien heb’, giechelde ze. Hij fronste geërgerd zijn wenkbrauwen.

‘Probeer ik eens romantisch te doen, maak jij het weer belachelijk’, klaagde hij.

‘Oh, neem me niet kwalijk. Goed dan, je bent de knapste man die ik ooit gezien heb’, giechelde ze weer.

Met een zure glimlach sprong hij van het bed overeind en maakte zijn vlinderdas los. ‘Ik ga nog wat champagne halen’.

Kiria ging op haar rug op het bed liggen, schopte haar schoenen uit en slaakte een zucht van verlichting terwijl ze haar tenen heen en weer bewoog. Een warm bad zou nu wonderen doen, dacht ze. Alsof hij haar gedachten kon lezen, kwam Ansel terug met de champagne en twee glazen en liep vervolgens naar de badkamer op de kraan open te draaien. Kiria keek glimlachend toe hoe hij bedreven de champagne ontkurkte en de glazen vol schonk. Met een gelukkige glimlach zaten ze op de rand van het bed en toasten. Hun lippen beroerden elkaar en Kiria vergat alles wat er die avond gebeurd was, behalve hoe graag ze hem in zich wilde voelen. Ansel deed haar sluier af, waardoor haar lange lokken tot halverwege haar ruig vielen. Hij ging staan en maakte geduldig de eindeloos lange rij knoopjes op haar rug los.

‘Doen ze dit met opzet?’, vroeg hij halverwege.

Kiria giechelde. ‘Ik heb geen idee’.

Toen hij eindelijk het laatste knoopje los had, en hij haar geholpen had de jurk over haar hoofd te trekkken en legde hem op de stoel bij het raam. Haar onderrok volgde, zodat ze in haar bh-tje, onderbroekje, jarretels en kousen voor hem stond. Ansel deed zijn vlinderdas af en zijn jasje uit en Kiria knoopte zijn overhemd open en legde zijn imposante borst bloot. Ze hield de slippen van zijn overhemd beet en legde haar hoofd op zijn borst terwijl hij haar bh losmaakte en deze op de grond liet vallen. Ondanks dat hij al vaker bloot had gezien, werd Kiria verlegen en bedekte haar borsten met haar armen toen hij een stap achteruit deed.

‘Laat je armen eens zakken’, zei hij met een glimlach terwijl hij knipoogde.

‘Nee’, plaagde ze en hield haar hoofd schuin terwijl ze hem door haar oogwimpers aankeek.

Met een soepele beweging trok Ansel zijn broeksriem uit de lussen van zijn broek, vouwde deze dubbel en deed zachtjes lachend een stap achteruit. Met een opgetrokken wenkbrauw sloeg hij met de riem op zijn handpalm en deed een stap in haar richting. ‘Weet je het zeker dat je een ongehoorzaam meisje wilt zijn?’, zijn ogen weerspraken de strenge toon in zijn stem, maar Kiria glimlachte, liet haar armen zakken en keek hem aan.

‘Nee’, antwoordde ze fluisterend. ‘Ik wil liever…’

Ze maakte haar zin niet af, want Ansel liet de riem vallen, nam haar in zijn armen en drukte zijn mond op de hare.

‘Ik wil dat je de komende uren alles doet wat ik zeg’, mompelde hij zachtjes.

‘Waarom?’

‘Laat het allemaal maar aan mij over. Alles wat je hoeft te doen is ontspannen en gehoorzamen…’

‘Goed’, stemde ze in. Ze wist niet wat ze moest verwachten, maar het voelde goed.

Ansel streelde haar borsten, waardoor een rilling langs haar ruggengraat liep. Toen deed hij haar broekje, jaratels en kousen uit, tilde haar op en zette haar in de inmiddels volgelopen badkuip.

‘Steek je haren op’. Hij gaf een haarelastiek uit het laatje. Kiria bond haar haren in een loszittende knot op haar hoofd. Toen trok ze haar knieën naar haar borst en keek toe hoe Ansel zijn laatste kleren uit deed en in bad naast haar ging zitten. Hij had een gigantische erectie, die met de bovenkant boven het water uit stak. Kiria begon te giechelen, hoewel ze zelf niet goed wist wat daar zo leuk aan was.

‘Was me’, zei hij. Hij pakte een stuk zeep en gaf dat aan haar. Ze glimlachte en begon met zijn schouders en toen zijn rug. Ze zeepte alles in behalve zijn kruis. ‘Ook daar’, droeg hij haar op en ging op zijn knieën zitten terwijl zij zijn penis en testikels inzeepte. Toen hij ging zitten om zich af te spoelen realiseerde ze zich dat de schaamte over hun naaktheid volledig verdwenen was. Da afgelopen toen minuten had ze ieder plekje van zijn lichaam aangeraakt. Ansel gaf haar een kus, en ging staan. Hij trok haar ook overeind.

‘Jouw beurt’, zei hij en loodste haar richting de muur. Hij plaatste haar handen boven haar hoofd tegen de wand. ‘Niet bewegen tot ik met je klaar ben’.

Kiria deed haar ogen dicht en liet alles over zich heenkomen. Ze ontspande en genoot ervan toen hij haar van top tot teen inzeepte.

‘Sla me op mijn billen’, fluisterde ze en duwde haar bips naar achteren toen hij zijn ingezeepte hand er over heen liet glijden.

‘Nog niet’, antwoordde hij met een diepe, zwoele stem. ‘Ik heb hier de leiding, weet je nog?’

‘Ok’. Ze glimlachte en duwde haar gezicht tegen de koele tegeltjes. Zijn handen gleden tussen haar benen en streelde haar daar. Toen trok hij de stop eruit, zette de handdouche aan en begon haar af te spoelen. Hij besteedde extra aandacht aan haar borsten en het plekje tussen haar benen, totdat ze zichzelf het liefst vast wilde spiesen op zijn erectie die steeds plagend langs haar lichaam streek.

‘Doe je ogen dicht, nu’. Het sensuele gevoel verdween toen hij haar gezicht met het ingezeepte washandje begon te boenen. Kiria trok haar neus op en probeerde zijn handen weg te duwen.

‘Stop!’, protesteerde ze, maar deed haar mond snel weer dicht om te voorkomen dat er zeep in kwam.

‘Mmmmph!”, piepte ze en begon te stribbelen om weg te komen. Maar Ansel hield haar goed vast en boende door tot alle sporen van make-up van haar gezicht verdwenen waren. Nog even naspoelen met de handdouche en ze kreeg een handdoek in haar handen gedrukt. Kiria droogde haar ogen af en keek in de spiegel tegenover hen, opgelucht dat er geen mascara vlekken te zien waren. Toen kreeg ze een andere handdoek om zich heen geslagen en Ansel begon haar hard droog te wrijven. Daarna droogde hij zichzelf af en stapten ze de badkuip uit.

‘En nu’, hij liet de handdoek vallen en kneep haar even in haar neus, ‘ga je boeten voor je verzet toen ik je gezicht aan het wassen was.

‘Wat?’, grinnikte ze en duwde met zijn handen tegen haar borst, maar hij hield haar stevig op haar plaats.

‘Je hebt beloofd dat je alles zou doen wat ik zou zeggen. Ontspan je en vertrouw me maar’.

Kiria glimlachte en sloeg haar armen om zijn nek. Hij trok haar knot los en liet zijn vingers door haar haren gaan, tot de lokken mooi recht op haar rug lagen. Hij ging op de rand van het bad zitten en legde haar over zijn knie. Ze zette haar handen op het kleedje wat voor het bad lag toen hij haar bips nog hoger trok en vervolgens zachtjes over haar billen begon te wrijven. Vervolgens liet hij een hand naar haar borsten gaan en de andere tussen haar benen verdwijnen. Hij speelde minutenlang met haar. Ze hing volledig ontspannen over zijn schoot, toen hij haar heup naar zich toe trok wist ze precies wat er ging volgen.

‘En toch ga je nog eens leren om te gehoorzamen’. Hij liet zijn hand hard op haar rechterbil neerkletsen. Haar adem stokte.

‘Ja, Ansel!’

Toen begon hij hard en snel te slaan. Het was meer dan waar ze op gerekend had, maar niet meer dan ze kon verdragen. Het ritme van de klappen galmden door de badkamer en klonken heel harder dan ze aanvoelden. Kiria hield haar handen stevig op de grond en probeerde stil te blijven liggen. Dat laatste werd moeilijk toen hij haar op de bovenkant van haar dijen ging concentreren.

‘Alsjeblieft’, kreunde ze. Hij stopte en begon de pijn met zijn hand weg te wrijven. Ze probeerde op te staan, maar hij hield haar stevig op haar plaats.

‘We zijn nog lang niet klaar’. En weer daalde er een regen van slagen op haar billen neer, die steeds heftiger werden, tot ze probeerde van zijn schoot af te draaien. Hij stopte en begon haar rode bips heel zachtjes te strelen, waardoor een warme gloed van verlangen door haar kruis ging. Ze voelde zijn erectie tegen haar bovenbeen drukken. De gedachte deze in haar te voelen, maakte dat ze ongehoorzaam wilde zijn en boven op hem wilde springen.

‘Alsjeblieft, Ansel, ik wil met je vrijen’. Ze draaide haar hoofd naar hem om en zag dat hij alleen maar glimlachte.

‘Nog niet…’ Een nieuwe reeks klappen teisterden haar reeds brandende billen. Kiria ontspande en liet de pijn van de ene hand en de strelingen van de andere, over zich heen komen. Ze wist niet hoelang het allemaal al voortduurde. Het leek wel een uur, maar ze was alle besef van tijd kwijt. Hij sloeg niet hard genoeg om de tranen los te maken en hoe langer hij sloeg hoe warmer ze zich voelde worden. Iedere keer dat ze dicht tegen een orgasme aanzat, voelde hij dat kennelijk en bouwde een pauze in. Uiteindelijk trok hij haar overeind en zette haar op zijn schoot. Ze begroef haar gezicht in zijn nek.

‘Vertel eens, wat heb je hier van geleerd?’, vroeg hij, terwijl hij over de huid van haar gloeiende bips streelde.

‘Dat ik je zou moeten vertrouwen?’, fluisterde ze trillend.

‘Ja… En wat nog meer?’

‘Um… dat je ervoor kunt zorgen dat ik me geweldig voel’.

‘Dat is mooi. En wat nog meer?’

‘Ik weet het niet’. Ze kroop nog dichter tegen hem aan.

‘Dat je af en toe een pak op je billen nodig hebt’.

‘Is dat zo?’

‘Je hebt het nodig… je hebt het elke dag nodig. En ik zal erop toezien dat je het ook krijgt’.

‘Ok’. Kiria ging de discussie niet aan – hij wreef weer over haar clitoris. Haar billen brandden en ze stond op het punt te exploderen van genot. Zijn warme en harde erectie wreef tegen haar borsten. Ze liet zijn nek los en pakte hem met beide handen beet. Ansel liet zijn handen over haar borsten glijden en kneep zachtjes in haar tepels.

‘Je bent heel braaf geweest’, zei hij zachtjes. ‘Wil het momenteel net zo graag als ik?’

‘Ja’, fluisterde ze. ‘Nog veel meer dan jij! Niemand wil het zo graag dan mij op dit moment’.

Hij stond abrupt op en trok haar met hem mee onhoog. Hij nam haar mee naar het bed en trok de sprei eraf. Ze lieten zich op het bed vallen. Hun monden zochten elkaar, hun armen waren om elkaar heen gestrengeld. En toen was hij in haar. Hij rekte haar op. Ze voelde plekjes waarvan ze niet eens wist dat ze daar zaten. Er bestond niets om hen heen, behalve de rauwe sensatie van zijn diepe stoten tot ze tegelijkertijd klaar kwamen.

‘We kunnen elkaar hier toch niet mee vermoorden, toch?’, mompelde Kiria een flinke poos later, terwijl ze uitgeput naast elkaar op bed lagen.

‘Nee;, lachte Ansel, ‘maar het is best leuk om het te proberen’.

Kiria ging op haar buik liggen en genoot van de zachte aanrakingen van de zijdeachtige lakens. ‘Mmmmm’, kreunde ze, ‘Wat zijn deze lakens lekker… het is maar goed dat ik er niet op lig te bloeden’.

‘Wat ben je weer lekker romantisch’.

Kiria gaf hem een stomp op zijn arm. ‘Ik heb nog niet zoveel ervaring hoor’.

‘Daar us gemakkelijk wat aan te doen’.

‘Hoe kun je romantiek dan leren?’

‘Je besteed alle tijd aan het verwennen van mij’. Ze gaf hem weer een stomp.

‘Nog een keer en je kunt niet meer op je billen zitten’.

‘Net alsof het je pijn doet’.

‘Het is hinderlijk. Net als een mug die om je hoofd aan het zoemen is… Auw!’

Hij greep haar beet en begon haar bips rood te slaan, terwijl zij lachte en stribbelde om los te komen. ‘Waarom verzet je je nu? Dit is precies wat je wilde’.

‘Ik dacht dat je een grapje maakte!’

In een beweging draaide hij haar om en kuste haar. ‘Ik maak nooit loze dreigementen. Bovendien deed die laatste zeer. Je hebt van die kleine scherpe knokkels’.

“One more time and your ass is grass.”

Kiria stak haar hand uit en balde haar vuist en hield deze onder zijn neus. ‘Wees jij maar bang. Heel bang’.

Ansel lag dubbel van het lachen en het duurde even voor hij antwoordde, Jeff Goldblum zei het een stuk overtuigender’.

‘Maar ik geef er meer betekenis aan’, zei Kiria rustig terwijl ze nog steeds naar haar knokkels keek.

Tegen de tijd dat ze naar de badkamer gegaan was, een ochtendjas aangetrokken had en teruggekomen was naar de slaapkamer, was Ansel eindelijk uitgelachen. Toen ze zag dat hij er uitgeteld bij lag, bedacht ze zich dat als ze van hem wilde winnen, ze moest zorgen dat hij de slappe lach kreeg.

‘Ansjel, zet me neer, er isj nietsj meer met me an de hand’. Kiria duwde zwakjes tegen zijn borst. Maar hij liep de bar in en ging op de bank zitten.

Hij pakte haar bij haar kin, ‘Hoeveel borrels heb je gehad”’, vroeg hij.

‘Twwee maar! Ik heb twwee drankjesj gemaakt zoalsj die van Miriam’, glimlachte Kiria onbezorgd tegen het op onweer staande gezicht voor haar.

‘Van die cocktails?’

‘Jah, die bedoelk’, lachte ze en gaf hen een stomp tegen zijn arm.

‘Dat staat gelijk aan het drinken van acht borrels! Ik ben nog nooit van mijn leven zo in verlegenheid gebracht – je hebt het gebed verstoord!’

‘Maar Miriam stak haar tong tegen me uit!’, giechelde ze en deed het voor.

‘Houd op met dat stomme ginnegappen. Denk je dat je je lang genoeg kunt gedragen om mee te eten?’

Kiria knikte. Ze giechelde nog steeds. Toen Ansel afkeurend zijn hoofd schudde, moest ze nog harder lachen. ‘Je bent boosj op me, isj het niet?’

‘Ik erger me dood. Maar ik vraag me af of dit wel allemaal jouw schuld is’.

‘Het sjpijt me’, zei ze, maar haar grijns van veel te vrolijk voor iemand die echt spijt heeft’.

‘Je kunt in deze toestand maar beter niet bij de anderen zitten. Ik zal je eten hier brengen’.

‘Maar Ansjel, ik wil hier niet allen sjitten! Ik sjal me heusj wel gedragen. Ik sjal niet meer lachen. Dat beloof ik!’

Ansel keek haar een paar keer op en neer aan. Ze had tranen in haar ogen en ze zat rechtop zonder heen en weer te zwaaien. Hij kon de smekende blik in haar ogen niet weerstaan. Wat maakte het uit dat ze beetje moest lachen… het gebed was nu toch voorbij.

‘Nou goed dan. Maar ik wil dat je rustig gaat zitten en gaat eten, goed?’

‘Goed’, glimlachte ze en wreef in haar ogen. Ansel droeg haar terug naar de eetkamer en zette haar op haar stoel. Miriam en Dennis zaten niet meer aan tafel.

‘Het spijt me meneer’, zei Kiria tegen Ansels vader, ‘Ik ben geen alcohol gewend’.

Andrew keek haar met een nieuwsgierige blik aan. ‘Maar waarom heb je dan zoveel gedronken?’

Ansel kwam tussen beiden. ‘Ze wist niet waar ze mee bezig was. Ze zag Miriam gisteravond een cocktail maken en heeft vanmiddag het zelfde geprobeerd. Ze heeft twee van die cocktails gedronken’.

‘Oh’. Andrew keek Kiria lachend aan. ‘Je hebt weer wat nieuws geleerd, is het niet?’

‘Ja, meneer’, glimlachte Kiria, kreeg een kleur als vuur en staarde naar haar bord. Andrew gaf een grote schaal gebraden kip door aan Ansel, die voor zichzelf een borst opschepte en voor Kiria een poot. Ook de groente werd doorgegeven en ook nu schepte Ansel voor hen beiden op.

Dennis en Miriam kwamen de eetkamer weer binnen. De laatste ging heel voorzichtig zitten, haar gezicht en ogen rood van het huilen.

‘Het spijt me, papa’, liet Miriam aan Andrew weten. Hij gaf haar een knikje en begon te eten. Ansel had het vermoeden dat ze hadden gezien hoe ze tijdens het gebed haar tong uitgestoken had. Andrew vertelde een grappige anekdote die hij beleefd had bij een recent bezoek aan de fysiotherapeut waardoor het ijs gebroken werd en ze allemaal moesten lachen.

Ansel hield Kiria goed in de gaten terwijl ze zat te eten – haar hand trilde, maar ze scheen niet meer zo draaierig te zijn als eerder. Ze zette haar glas dicht op de rand van de tafel en keek hem met een schuine blik aan toen hij het glas verder op tafel schoof. Hij wist dat ze er een hekel aan had dat hij haar als een klein kind behandelde, maar hij kon in dit geval niet anders. Toen hij de laatste hap naar binnen werkte, zag hij dat ze nauwelijks iets had gegeten. Toch zou ze iets in haar maag moeten krijgen, na al die alcohol.

‘Kiria, je moet echt nog wat eten;, drong hij aan. ‘Vind je het niet lekker?’

Ze keek de tafel rond om te kijken of iemand hem gehoord had. Ze zou toch zo langzamerhand moeten weten dat zijn hele familie wel wist wie er de broek aan had. Tenslotte keek ze hem aan en fluisterde, ‘Het is heel lekker, maar ik heb gewoon niet zo’n honger’.

Ansel begon wat luider te praten. ‘Toch moet je wat meer eten’.

Kiria legde haar vork neer en kuchte in haar servet. ‘Ik zal wat meer eten als ik meer trek heb’, fluisterde ze.

‘Jet kan me niet schelen of je trek hebt of niet; je hebt teveel gedronken en nu moet je iets gezonds naar binnen werken’, zei hij hardop.

Iedereen aan tafel hield op met hun gesprek. Kiria bloosde en keek Ansel ongelovig aan.

‘Goed dan’, zei ze schalks en pakte een boontje met haar vingers van haar bord. Ze keek hem aan en beet er een klein stukje af en maakte er een hele show van overdreven op het kleine hapje te kauwen. Ansel wilde haar het liefst direct over de knie leggen, maar hij wist dat ze onder invloed van de alcohol niet meer wist wat ze deed. Hij draaide zich om en schepte zichzelf nog een stuk kip op. Uit zijn ooghoeken zag hij hoe ze nog een hapje van het boontje nam en kauwde of haar leven ervan afhing, terwijl ze hem nog steeds aanstaarde.

Miriam zag hem kijken en lachte vriendelijk terwijl ze een hapje van haar kip nam. Zijn ouders keken elkaar veelbetekenend aan, maar niemand zei iets.

Dennis vroeg Andrew wat hij vond van de laatste voetbalwedstrijd en ook Ansel mengde zich in het gesprek, de aanstellerij van Kiria verder negerend. Toen het boontje helemaal op was, pakte een rijstkorrel tussen haar vingers en zette haar opvoering voort. Maar niemand schonk er aandacht aan. Toen ze haar thee begon te slurpen keek Miriam haar onwillekeurig aan, maar volgde snel weer met grote interesse het gesprek over voetbal.

Ansel glimlachte toen Kiria een voor een rijstkorreltjes naar binnen begon te werken en vroeg zich af wanneer ze het op zou geven. Opeens realiseerde hij zich dat ze waarschijnlijk wilde dat hij haar zou stoppen, waarom hield ze het anders zo lang vol? Toen ze haar vingers weer in haar eten stopte, pakte Ansel haar bij haar pols en trok haar hand naar zich toe om deze met een servet schoon te maken, terwijl hij Dennis hij Dennis vroeg of het nu een strafschop was of niet.

Kiria probeerde haar hand terug te trekken, maar hij hield hem stevig beet tot hij ontdekte dat ze nu met haar andere hand in haar eten zat te wroeten. Hij ging staan. Kiria negeerde hem en bleef rijstkorrels naar binnen werken.

‘Kiria’.

‘Ja?’, ze keek hem met een onschuldige blik aan.

‘We gaan naar boven. Je moet je handen wassen’.

‘Maar ik ben niet klaar met eten’. Ze draaide zich weer naar haar bord.

‘Nu, Kiria’, drong jij aan.

‘Nee’.

‘Nee?’

‘N, e, e, maakt samen nee’.

‘Als je nu niet met me mee komt, dan draag ik je naar boven’.

‘Doe niet zjo belachelijk’. Rustig nam ze een grote slok van haar water. ‘Je kunt me niet de trap opdragen; dat isj gevaarlijk!’

‘Misschien kan je dan beter hier en nu een pak op je billen geven!’ Alcohol of niet, hij liet zich niet door haar voor gek zetten.

‘Nee, dat doe je niet’, zei ze kalm en pakte haar servet om haar handen schoon te maken.

Ansel keek de tad fafel rond en zag dat iedereen zijn best deed een andere kant op te kijken, behalve Miriam die hen onbeschaamd aanstaarde. De toon was gezet. Het was niet erg handig van hem geweest, maar hij had nu geen andere keus dan zijn woorden in daden om te zetten. Hij schoof zijn stoel naar achteren en ging met zijn gezicht naar haar toe, zitten.

‘Ahem’, Andrew schraapte zijn keel. ‘Ansel, waarom ga je niet naar boven om het daar verder te regelen?’

‘Ik ga niet naar boven’, zei Kiria vastbesloten en deed haar armen over elkaar.

‘Toch denk ik dat het wel het beste is’, drong Selina aan en glimlachte vriendelijk tegen Kiria.

‘Als ik naar boven ga, dan geeft hij me een pak op mijn bips. En dat wil ik niet’. Ansel was verbaasd hoe gemakkelijk deze woorden uit haar mond kwamen. Een maand geleden kon ze het zelfs niet zachtjes zeggen. De alcohol had alle remmingen weggenomen.

‘Dat pak op je billen ga je krijgen. Boven of hier; jij mag het zeggen’.

‘Probeer het maar’. Kiria ging rechtop zitten en greep zich met beide handen stevig beet aan de zitting van haar stoel. Ansel zuchtte en pakte haar met stoel en al op en liep naar de hal. Met een schrille lach sprong ze van de stoel en rende met kleine pasjes terug naar de tafel.

‘Verdomme, dat doet zeer’, riep ze, terwijl ze op een voet ging staan en over de andere wreef.

‘Ik ga geen pakkertje met je spelen’, zei Ansel streng. ‘Ik wacht hier tot je bij me komt’. Hij pakte een stoel, zette die naast de deurpost en ging zitten.

Kiria glimlachte en ging naast Miriam zitten. ‘Ik wil wedden dat jij zonet een flink pak op je bips gehad hebt’, zei ze.

Miriam trok een zuinig mondje terwijl ze nadacht wat ze moest antwoorden.

‘Ik wed dat je je tong niet nog eens tegen me uit zult steken’. Kiria boog zich met een glimlach in de richting van Miriam en Ansel ging er vanuit dat ze hem inmiddels wel vergeten zou zijn. ‘Ik had mijn tong naar jou uit moeten steken, maar dat zou een beetje kinderachtig geweest zijn’. Ansel stond nu achter Kiria. Hij deed zijn armen om haar heen en trok haar overeind. Ze begon zich onmiddellijk heftig te verzetten.

‘Nee!’, gilde ze. ‘Jij gaat me niet een pak op mijn billen geven! Laat me los!’

Ansel draaide zich om, waarop ze hem met haar vuisten op zijn borst begon te trommelen. ‘Ik heb de afgelopen dagen genoeg meegemaakt!’

‘Kiria, kalmeer een beetje. Je gedraagt je als iemand van twee!’

‘Dat kan ne niets schelen! Sinds we hier zijn heb je me iedere dag een pak op mijn bips gegeven. Ik zonder onder de schrammen en de bulten toen ik mijn weg in de bergen probeerde te vinden en gisteravond zijn mijn voeten helemaal stuk gegaan en werd ik bijna door de een of andere psychopaat vermoord! Ik hen er schoon genoeg van!’

‘Blijkbaar niet!’ Ansel pakte haar op en hing haar over zijn schouders, haar billen in de lucht. Hij gaf haar twee kletsen op haar bips en ze kneep hem hard in zijn rug.

‘Auw! Doe dat niet nog een keer!’ Ze kneep hem onmiddellijk nog een keer, zodat hij gedwongen was haar van zijn schouder te halen en in zijn armen te nemen. Hij hield haar polsen vast, en ze schreeuwde het uit van woede. De tranen liepen over haar rode gezicht. Ze was de controle helemaal kwijt.

‘En dat is nog niet alles!’, schreeuwde ze. ‘Vandaag heb je me weer een pak op mijn billen gegeven, heb ik mijn maagdelijkheid verloren en ben ik voor het eerst in mijn leven dronken geworden omdat ik Miriam na wilde doen. Ik haat dit! Ik wil niet dronken meer zijn!’

‘Oh Jezus’, zuchtte Ansel, die nu alle ogen op zich gericht had. Zijn oren gloeiden. Hij zette Kiria op een stoel en ging op zijn hurken voor haar zitten. Hij pakte haar gezicht in zijn beide handen en dwong haar om hem aan te kijken. ‘Ok. Het spijt me. Ik zal je geen pak op je billen geven. Ik wil je alleen naar boven brengen tot je een beetje gekalmeerd bent. Goed?’

Kiria keek hem lange tijd verrast aan. Toen sloeg ze haar armen om zijn hals en begon te huilen. Hij tilde haar op en droeg haar de maker uit. Zijn oren gloeiden nog harder toe hij zich probeerde voor te stellen waar nu het tafelgesprek over ging. Boven aangekomen nam hij haar mee naar zijn slaapkamer en hield haar dicht tegen zich terwijl hij haar liet uithuilen. Toen ze in slaap gevallen was, legde hij een nat washandje op haar voorhoofd en deed het dekbed over haar heen. Hij haalde diep adem en ging naar beneden om de anderen weer onder ogen te komen.

Toen Kiria wakker werd had ze een barstende hoofdpijn. Ze probeerde haar ogen pen te doen, maar ze voelden loodzwaar aan. Ze deed haar arm omhoog en voelde dat er een washandje overheen lag. Ze haalde het weg en keek in het schemerdonker van de kamer van Ansel. Hoe was ze hier terecht gekomen? Ze herinnerde zich niet dat ze hier naar toe gegaan was. Ze kon zich helemaal niets meer herinneren, behalve dat ze onder het eten boos was op Ansel omdat hij haar dwong te eten omdat – ze dronken was!

Ze kreeg een kleur van schaamte. Ze legde het koele washandje op haar gezicht en herinnerde zich steeds meer van de gebeurtenissen van die avond. Ze had tegen hem geschreeuwd waar zijn familie bij was en ze had ook gehuild waar ze bij waren. Toen had hij haar de trap opgedragen. En toen? Hadden ze gevreeën? Had hij haar een pak op haar bips gegeven? Ze kon zich er niets van herinneren. Ze moest plassen en ging langzaam rechtop zitten. Haar gezicht vertrok van de hoofdpijn. Ze strompelde naar de badkamer en slaagde erin haar broek naar beneden te doen en op het toilet te gaan zitten. Een paar minuten later kon ze nog net de energie opbrengen om terug naar het bed te lopen. Waar was Ansel? Ze herinnerde zich dat ze geïrriteerd was dat hij zo zorgzaam voor haar was, maar nu wenste ze vurig dat hij hier was om dat nog eens te doen. Kiria wreef een poosje met de palm van haar hand over haar voorhoofd, maar dat hielp niet veel. Opeens ging de deur open en stapte Ansel naar binnen, hij droeg een dienblad en zette die op het dressoir.

‘Dag, liefje. Ik wed dat je je knap beroerd voelt’.

‘Ik voel me verschrikkelijk’, antwoordde ze hees.

Ansel pakte de haarborstel van het nachtkastje en ging op de rand van het bed zitten. Kiria keek hem met opengesperde ogen aan toen hij haar overeind trok, maar hij begon zachtjes de klitten uit haar haren te borstelen. Ze glimlachte en bleef stil zitten tot hij klaar was.

Nadat hij de borstel weer op het nachtkastje gelegd had, pakte hij het dienblad en zette dat op haar schoot. Het grote glas sinaasappelsap zag er verleidelijk uit, maar toen ze er een slok van nam, smaakte het vreemd.

‘Drink het op’, beval Ansel.

‘Wat zit erin?’ Ze trok haar neus op. ‘Iets waardoor je je snel weer beter zult voelen’.

Kiria nam een grote slok en verslikte zich er bijna in. ‘Wat is dit vies!’

Ansel deed zijn armen over elkaar en zei niets, maar zijn gezichtsuitdrukking zei haar dat ze maar beter tot de laatste slok op kon drinken. Ze nam nog een slik en trok een vies gezicht. Ansel zette met de afstandsbediening de televisie aan en zette de zender op Comedy Channel. Jeff Foxworthy had het over de eerste keer dat zijn vrouw een kater had. Kiria kreunde van herkenning en Ansel moest erom lachen. Het duurde tien minuten voor ze het glas leeg had, maar tot haar verbazing voelde ze zich al een stuk beter. De pijn trok langzaam weg en de contouren van de kamer werden steeds scherper.

Ansel wees op een geroosterd broodje met jam. Kiria pakte het op en nam een hapje. Ze at het voor de helft op terwijl Foxworthy’s onderwerpen varieerden van katers tot de superbowl tot kitesurfen op het strand. Kiria veegde haar handen en haar mond schoon met het servet, ging weer in de kussens liggen en legde haar hand op het bovenbeen van Ansel. Hij keek haar aan, deed de televisie uit en ging naast haar liggen.

‘Dank je wel. Ik voel me al weer een stuk beter’, mompelde ze.

‘Mooi zo. Ik hoop dat je voeten ook snel weer wat beter zijn’.

‘Ik ben zonet naar het toilet geweest. Ze deden niet meer zo’n pijn’.

‘Ik zal er straks eens naar kijken. Maar eerst moeten we eens ernstig praten’.

Kiria huiverde toen ze de toon in zijn stem hoorde. ‘Ik geloof dat ik mijn verontschuldigingen moet maken’, zei ze.

‘Niet echt’.

‘Nee?’

‘Nee. Ik houd je niet verantwoordelijk voor wat je allemaal gedaan hebt toen je dronken was. Als je ooit weer dronken wordt, is het een ander verhaal, maar deze keer zal ik als een incident beschouwen’.

‘Dank je. Wat heb ik trouwens allemaal gedaan, behalve miojn slechte tafelmanieren en tegen je tekeer gaan?’

‘Dat is het wel ongeveer. Behalve dat je de hele familie verteld hebt dat je ontmaagd bent’.

Kiria schoot overeind. ‘Wat?’

‘Ja. Je hebt alles opgesomd wat je meegemaakt hebt sinds je hier bent en daarvan niets weggelaten’.

‘Oh! Het spijt me! Wat zullen ze nu wel niet van me denken? Dit is verschrikkelijk!’

‘Alleen maar dat je een onschuldig prinsesje bent en dat ik het kwade genius ben, die je je onschuld ontnomen heeft’.

‘Nee! Heb je hen verteld dat ik degene geweest ben die met je wilde vrijen?’

Ansel keek haar met een ongelofelijke blik aan. ‘Liefje, hier in huis, neemt de man de beslissingen en is de man ook verantwoordelijk hoe deze uitpakken’.

Kiria staarde hem aan.

‘Het is hoe dan ook mijn schuld. Ik heb de beslissing genomen en jij bent me daarin gevolgd. Niet dat ik daar overigens spijt van heb’, grijnsde hij, maar nu hebben we nog wel een paar dingen recht te zetten’.

‘Hoe bedoel je?’, Kiria dacht ze dat het wel wist, ‘maar wilde het niet hardop zeggen’.

‘Ik bedoel dat we meteen zullen moeten trouwen. Het zal een grote teleurstelling voor je moeder zijn, want ze heeft haar zinnen op een grote bruiloft gezet’.

‘Oh… tja, hoelang hebben we nog?’

‘Een dag of veertien op zijn hoogst’.

‘Niet lang genoeg om iedereen langs de officiële weg uit te nodigen’, mijmerde Kiria. ‘Maar we kunnen iedereen die we willen uitnodigen natuurlijk wel bellen. En we kunnen een kleine receptie organiseren om mijn moeder te plezieren’.

Ansel glimlachte en trok haar tegen zich aan. ‘Als het niet om onze ouders ging, zou ik het liefst gewoon met zijn tweeën gaan’.

‘Ik ook’. Kiria knuffelde hem terug.

En dus trouwden Ansel en Kiria twee weken later op een koude zondagochtend in het kerkje van haar moeder. Eerst een traditionele plechtigheid en toen een grote receptie in de zaal van het plaatselijke hotel. Kiria droeg een mooie room- en paarskleurige jurk die slechts op een paar punten gewijzigd had moeten worden. Angela had kosten nog moeite bespaard voor de bruiloft. Ze had een lening afgesloten tot het huis verkocht was en alles weer afgelost kon worden. Andrew en Selina hadden erop gestaan zoveel als Angela toestond bij te dragen, maar dat was niet veel.

Bijna alle vrienden en bekenden waren op komen dagen, zelfs op deze korte termijn. Het gebeurde ook niet iedere dag dat een beroemdheid ging trouwen. Ansel en Kiria waren verbaasd over het aantal vrienden wat ze samen hadden. Ze hadden ze de afgelopen maanden behoorlijk verwaarloosd. Geen van beiden hadden ze gedacht dat de vriendenkring van de ander zo groot was. Kiria beloofde dat ze het goed zou maken door de komende weekend feestjes te organiseren. Tijdens de receptie hebben ze meer dan een uur in de rij gestaan en daarna hebben ze nog een hele poos te midden van de huwelijkscadeaus op de dansvloer gestaan. Nadat ze haar kousenband en de bruidsbloemen over haar schouder had gegooid, had Kiria pijn in haar voeten van de nieuwe schoenen en had ze een barstende hoofdpijn. Toen ze vermoeid naar de gasten glimlachte, pakte Ansel haar plotseling op en droeg haar naar buiten, terwijl ze iedereen gedag zwaaiden.

‘En nu is het voorbij’, mompelde hij in haar oren. Ze giechelde opgelucht en zwaaide naar de bruiloftsgasten. Nog even en we zijn alleen, dan kun je lekke gaan liggen’.

‘En dan’, bedacht Kiria, ‘zouden ze de liefde met elkaar bedrijven. Het was al twee weken geleden dat ze samen wilde seks beleefd hadden en ze kon bijna niet wachten hem weer in zich te voelen. Ze was zelfs niet bij Ansel thuis geweest omdat haar moeder haar had gevraagd de laatste dagen bij heer thuis te zijn, nu het nog kon. Ansel droeg haar naar de limousine en zette haar voorzichtig op het zachte leer van de achterbank, terwijl de bruiloftsgasten hen bestrooiden met confetti. Hij ging naast haar zitten en terwijl ze door het achterraam van de auto naar de menigte zwaaiden, reden ze weg. Ze hadden afgesproken dat ze met hun huwelijksreis zouden wachten tot de zomer, maar Ansel had wel een weekje vrij genomen van de filmopnames.

‘Mevrouw White’, zei Ansel grinnikend en Kiria rolde met haar ogen. ‘Kom eens hier, mevrouw White’. Ze smolt in zijn armen en ze realiseerde zich voor het eerst dat ze nu mevrouw White was en dat hij haar man was en zij zijn vrouw.

‘Je hebt beloofd me te gehoorzamen, mevrouw White’, plaagde hij.

‘Ja? En wat wil je daarmee zeggen?’

‘Je hebt al twee weken geen pak op je bips gehad’.

Ansel kreunde en ging boven op haar liggen. Hij keek in haar nu half geopende ogen. Ze glimlachte en maakte met haar lippen een kusbeweging. Hij boog zich voorover en kuste haar hard. Toen daalde hij af naar haar zachte borsten, masseerde ze en zoog aan de tepels tot ze hardop kreunde. Toen gleden zijn vingers over haar buik, door de zachte krulletjes naar haar zachte, natte plekje. Ze duwde tegen zijn hand en fluisterde zacht zijn naam. Wat kan die maagdelijkheid ook schelen, dacht hij. Zij verlangde naar hem en hij verlangde naar haar. De natuur zou dan toch aan het langste eind trekken. Hij lachte in zichzelf toen hij zijn tong tussen haar lipjes liet glijden en begon te plagen, totdat haar kreetjes van genot hem lieten weten dat ze op het punt stond klaar te komen.

Toen leunde hij in een soepele beweging op zijn ellebogen boven haar. Zijn penis duwde stevig tegen haar spleetje. Hij keek recht in haar bruine, verbaasde ogen. ‘Ik wil niet langer meer wachten’, fluisterde hij, ‘ik wil je nu…’

Ze knikte en lachte bemoedigend. Hij duwde zich hard naar binnen en boog zxich voorover om haar plotselinge kreet van pijn weg te kussen. Hij duwde nog een keer tot hij helemaal in haar was. Hij hoorde haar jammeren terwijl ze onder hem vandaan probeerde te draaien. Hij verlegde zijn aandacht naar haar borsten, knedend en masserend tot ze begon te ontspannen en zijn kussen beantwoordde. Hij begon zachtjes op en neer te bewegen, een, twee, drie keer door de warme, zachte, ontzettend strakke doorgang.

Toen kwam hij met een verblindende explosie klaar. Zijn hele lichaam schokte van de intensiteit van het orgasme. Iedere zenuw in zijn lichaam tintelde van genot. Zoiets had hij nooit eerder ervaren. Het hield oneindig lang aan. Hij voelde zijn spieren verslappen en was nauwelijks in staat zich op te blijven drukken. Langzaam kwam hij weer bij zijn positieven. Hij keek omlaag en zag hoe ze hem ontzet aankeek. Er rolde een traan over haar wang. Hij hoopte dat hij haar niet teveel pijn gedaan had en rolde op zijn rug. Hij trok haar mee, zodat ze bovenop hem kwam liggen, haar benen uit elkaar en zijn penis nog steeds in haar. Hij trok zijn knieën omhoog en kneep in haar billen. ‘Beweeg tegen me aan’.

Kiria verborg haar gezicht in zijn hals en deed wat hij gevraagd had. Hij voelde haar druk tegen zich aan en duwde zich een beetje omhoog. Haar haren kriebelden in zijn gezicht en met zijn vingers bracht hij ze naar achteren. Ze bleef stil liggen en hij wreef zachtjes over haar rug, haar billen en haar borsten. Toen hij zachtjes in haar tepels kneep versnelde haar ademhaling. Waar was die wilde vrouw gebleven die hij over de knie gelegd had en die hij zo vaak met zijn vingers tot een hoogtepunt gebracht had? Ansel glimlachte en gaf haar een flinke klets op haar een van haar stevige billen. Haar hoofd schoot verrast omhoog, maar voor ze iets kon zeggen, kletste zijn hand op de andere bil neer.

Kiria duwde zich tegen hem aan. ‘Goed zo’, moedigde hij haar aan. Hij liet zijn handen over haar rug naar beneden glijden en legde ze op haar billen. Hij duwde haar steviger tegen zich aan en duwde zijn kruis omhoog. Hij voelde de spieren van haar vagina samenknijpen. God wat voelde dat goed. Hij boog zich naar haar toe om haar te kussen. Ze drukte zichzelf omhoog en zette haar knieën aan weerszijden van zijn lichaam. Voorzichtig begon ze op en neer te bewegen. Niet lang daarna vond ze haar eigen ritme en bereed hem terwijl hij haar borsten en billen masseerde. Opeens verstrakte ze. Haar handen grepen het kussen aan weerszijden van zijn hoofd en kwam kreunend klaar.

‘Oh ja’, zei hij zachtjes, ‘goed zo, meisje’. Zodra ze ontspande, rolde hij om zodat hij weer op haar kwam te liggen en begon op en neer te bewegen terwijl hij voelde hoe hij steeds harder werd in haar. Deze keer duurde het langer. Hij keek naar haar reacties op zijn stoten en wachtte even wanneer ze afwisselend jammerde en kreunde en zocht naar de beste houding om haar te plezieren. Het duurde niet lang voor ze weer klaar kwam. Ze drukte haar nagels in zij rug terwijl hij steeds harder op en neer ging. Zijn ballen sloegen tegen haar billen totdat ook hij voor de tweede keer klaar kwam.

Hij liet zich naast haar op het bed vallen, trok haar tegen zich aan en wreef zachtjes over haar rug terwijl zijn ademhaling langzaam steeds rustiger werd, tot deze uiteindelijk weer normaal was.

‘Dat was ongelofelijk’, zei hij zachtjes en duwde haar kin omhoog om haar te kunnen kussen. Ze glimlachte en kroop nog dichter tegen hem aan.

‘Het was inderdaad ongelofelijk’, antwoordde ze. ‘Ik heb eens gelezen dat vrouwen beter klaar kunnen komen dan mannen, maar als ik jou zo eens bekijk, heb ik daar toch mijn twijfels over’.

‘Liefje, ik heb dit nog nooit eerder meegemaakt. Je hebt ons waarschijnlijk betoverd, of zoiets’.

‘Dat is het domste wat ik ooit gehoord heb’, giechelde ze en hij sloeg haar vermanend op haar bips.

‘Misschien heb je wel gelijk’. Hij gaf haar een dikke kus en ging rechtop zitten. ‘Kom, we moeten opstaan’.

Kiria keek naar zijn blote billen toen hij naar de badkamer liep. Ze wilde eigenlijk helemaal niet bewegen, laat staan uit bed stappen en lopen. Haar voeten schrijnden onder het verband, maar verder voelde ze zich beter dan ooit. Toen ze het toilet hoorde doorspoelen, draaide ze zich nog een keer om en sloeg haar armen om het kussen. Ze zou best nog wel een tukje willen doen, dacht ze, maar net toen ze langzaam in slaap viel, schrok ze van een felle klets op haar billen. Ze schoot overeind.

‘Douchen. Nu’, Ansel stond bij het bed en keek haar met zijn no-nonsense blik aan.

‘Nee. Ik wil nog even slapen’, pruilde ze, zich bewust van de consequenties die dat zou hebben. Hij stelde haar niet teleur en ging op de rand van het bed zitten en legde haar over de knie. Ze bewoog amper terwijl hij haar billen liet gloeien.

‘Ben je nu bereid om op te staan?’, vroeg hij met opgeheven hand.

‘Nee Ansel’, mompelde ze en keek hem met een uitdagende glimlach aan.

Ansel wreef over haar rug. ‘Wat is er aan de hand? Ik heb je toch geen pijn gedaan?’

Kiria giechelde.

‘Ik bedoel tijdens het vrijen’.

‘Oh. Ja, dat deed hartstikke zeer en nu ben ik voor de rest van mijn leven getraumatiseerd’. Meer gegiechel volgde. Ansel stond op en liep naar de badkamer om een douche te nemen.

Kiria rekte zich uit en grinnikte toen ze hem een eigen versie van een populair liedje in de douche horde galmen. Ze vroeg zich af wat je het beste kon doen vlak nadat je ontmaagd was. Onder de douche? In bad? Misschien dat Ansel het wist. Ze voelde zich niet anders als anders, behalve dat ze zich heerlijk ontspannen voelde. Het deed geen pijn meer. Ze had het gevoel dat ze deze gebeurtenis moesten vieren in plaats van de hele dag bij zijn ouders te gaan zitten, Misschien dat ze toch het huwelijk hadden moeten wachten, dan zouden ze dagen achtereen in bed door kunnen brengen. Kiria begon een beetje medelijden met zichzelf te krijgen en tegen de tijd dat Ansel uit de badkamer kwam, was ze ervan overtuigd dat ze een grote vergissing begaan hadden.

Ze staarde doelloos door de openstaande badkamerdeur en zag hoe hij zich afdroogde. Hij was indrukwekkend mooi, zijn spieren rolden onder zijn gebronsde huis en had een grote bos krullend haar op zijn borst… Hij keek naar haar, zijn blauwe ogen leken te schitteren in de mist die in de badkamer hing. Kiria voelde haar maag samentrekken en er ging een golf van verlangen door haar heen. Ze wilde hem nog een keer. Ze wilde zijn erectie nog eens in zich voelen, ze wilde helemaal opgevuld worden. Ze wilde dat ongekende genot waar ze eerder voor het eerst gevoeld had, weer beleven. Wat kon het ook schelen, ze zouden de eerste huwelijksnacht nooit gehaald hebben. Ze beleven elkaar aanstaren. Geen van beiden maakte een beweging, tot Kiria haar blik liet zakken en zag hoe zijn penis recht omhoog stond, keihard en klaar om in actie te komen. Ze lachte en hij slenterde langzaam in de richting van het bed, als een leeuw die zijn prooi besluipt. Steeds dichter… en dichter…

Opeens lag hij boven op haar. Zijn ene arm om haar heengeslagen en de andere tussen haar benen. Ze voelde zijn vinders over haar clitoris glijden, vochtig en warm. Slechts een paar seconde later gleed hij bij haar naar binnen. Ze rekte uit om hem in zich op te nemen. Hij vulde haar helemaal op. Was hij een uurtje geleden ook zo groot? Kiria kreunde en trok haar knieën op in de richting van haar schouders. Hij deed zijn armen om haar heen en legde zijn handen onder haar nek om haar hoofd te ondersteunen.

Zijn lippen dempten haar kreet van verrassing toen hij zich helemaal terugtrok om vervolgens weer diep in haar te stoten. Ze deed haar armen stevig om zijn nek toen hij zich weer terugtrok. Hij wachtte even en keek haar aan’.

‘Voelt dit goed?’

‘Um… Ik weet het niet’. Hoe noem je iets wat zo overweldigend aanvoelt?

‘Doet het zeer?’ Hij trok zijn wenkbrauwen bezorgd omhoog.

‘Nee, het voelt alleen… Ik weet het niet precies’.

‘Wil je dat ik het nog een keer doe?’, lachte hij. De smekende blik in zijn ogen zorgde ervoor dat ze toegaf.

‘Goed’, lachte ze terug.

Ansel drukten zijn lippen op de hare en duwde zich langzaam naar binnen. ‘God, wat is dit lekker’, mompelde hij en verplaatste zijn mond naar haar oor om op haar lelletje te knabbelen. Kiria klemde zich stevig aan hem vast toen hij zich weer terugtrok, deze keer stootte hij harder en ze kreunde toen een golf van genot door haar lichaam ging. ‘Zeg maar wanneer je wilt dat ik ermee ophoud’.

Ze begon te hijgen toen hij op en neer begon te bewegen, eerst langzaam, maar steeds sneller en harder. Hij stootte steeds diep in haar. Ze wilde zich tegen hem aandrukken, maar ze kon niet bewegen. Hij hield haar stevig op haar plaats waardoor ze niets anders kon dan het over zich heen laten komen. Hij fluisterde in haar oor hoe goed het voelde, hoe goed ze was en hoeveel hij van haar hield. Kiria voelde hoe haar spieren zich samentrokken, net alsof ze klaar ging komen, maar hij raakte haar daar niet aan. Hij bleef maar in en uit stoten, totdat ze plotseling begon te schreeuwen toen haar lichaam verkrampte en ze miljoenen kleine explosies in haar lichaam voelde. Even later werd ze zich ervan bewust dat Ansel was opgehouden met bewegen en dat hij diep in haar stak, dat zijn spieren strak stonden en tegen haar armen en benen trilden.

‘Kiria’. De stem van Ansel klonk heel ver weg. Ze opende haar ogen. Zijn gezicht hing vlak boven haar.

‘Ja’, fluisterde ze.

‘Is alles goed met je?’, Ansel streek met zijn vingers over haar wang, waardoor een huivering door haar lichaam schoot.

‘Volgens mij wel’. Ze haalde diep adem en huiverde nog een keer toen hij haar gezicht nogmaals aanraakte. ‘Houd daarmee op’.

Ansel glimlachte en deed het nog eens. Ze duwde haar nagels in zijn rug en hij rolde op zijn rug. ‘Je hebt een paar grappige reacties als je ligt te vrijen’.

Kiria bekeek zijn voldane gezicht. ‘De reactie van hoeveel vrouwen heb je bestudeerd toen je met de liefde met ze bedreef?’

‘Dat is voor jou een vraag en voor mij een weet’. Hij trok een wenkbrauw op, glimlachte en schudde zijn hoofd. ‘Dat kan ik met geen mogelijkheid zeggen’.

‘Ze rolde met haar ogen toen ze dat cliché hoorde. ‘Okay, zeg me dan wat er bij mij anders was?’

Ansel trok haar over zich heen. Hij legde een hand in haar nek en hield haar dicht tegen zich aan. ‘Liefje, iedereen is weer verschillend tijdens een vrijpartij. Het is al een behoorlijke tijd geleden dat ik voor het laatst seks gehad heb, maar ik kan me niet herinneren dat het ooit zo lekker geweest is als nu’.

Kiria glimlachte en deed haar ogen dicht. Ze drukte haar gezicht tegen zijn borst. ‘Ik vond het ook wel lekker’.

Ansel gaf haar een klets op haar billen en ze giechelde, ‘Kom aan. Je kunt veel beter dan dat’.

‘Goed dan. Ik vond het geweldig. Ik wil het de rest van de dag ieder uur opnieuw doen’. Ze begon weer te giechelen.

‘Ik wilde dat het kon. Maar helaas moeten we zo naar beneden’. Hij gaf haar een kus en ging rechtop zitten. ‘Ik ga een bad voor je klaar maken, Terwijl je daarin zit ga ik naar mijn eigen kamer om een douche te nemen’.

‘Maar Ansel, ik ben nog hartstikke moe. Ik wil nog een poosje slapen’, Ze deed haar ogen dicht en trok het kussen tegen zich aan.

‘Volgens mij moet jij een flink pak op je billen hebben, jongedame!’

‘Nee, hoor, dat is nergens voor nodig. Ik ben zonet ontmaagd, dan heb ik wel een lui dagje verdiend, of niet?’

Ansel keek haar aan. Ze zag er erg moe uit en ze had diepe wallen onder haar ogen. ‘Goed dan… maar eerst in bad en dan pas slapen’.

‘Maar Ansel’, mompelde Kiria die al half lag te slapen. Een felle klets op haar billen maakte haar weer klaarwakker.

‘Tijd om in bad te gaan’. Hij stond op en liep naar de badkamer. Kiria ging rechtop zitten. Ze realiseerde zich dat ze voor de eerste keer een discussie van hem gewonnen had en dat ze het beter niet op de spits kon drijven. Ze zette haar voeten op de grond en kwam voorzichtig overeind. Het deed zeer, maar was wel te dragen. Ze liep met kleine pasjes naar de badkamer, toen Ansel in de deuropening verscheen. Met een boze blik pakte hij haar op en zette haar op de rand van het bed.

‘Waar denk jij dat je mee bezig bent? Laat me eerst eens naar je voeten kijken’. Ansel ging op zijn knieën zitten en begon het verband eraf te halen. Hij bekeek haar voetzolen. Kiria kon zien dat ze bont en blauw waren en overdekt met kleine schrammetjes. ‘Je kunt vandaag maar beter niet lopen’.

Ja, Ansel’, ze glimlachte tegen hem. Geen discussie deze keer. Hij droeg haar naar de badkamer en liep even weg toen ze moest plassen. Vervolgens hielp hij haar het bad in.

Kiria keek omlaag en zag dat er onder water allemaal rode vegen op haar dijen zaten. ‘Dat is grappig’, zei ze. ‘de dokter heeft me vorige maand toen ik de prikpil haalde, gezegd dat ik waarschijnlijk niet meer dan een keer ongesteld zou worden’.

Toen Ansel begon te lachen keek Kiria hem verbaasd aan.

‘Dat komt van je maagdenvlies, gekkie!’

‘Oh! Wauw! Daar heb ik nooit bij stil gestaan!’ Toen ze het bad uitstapte vroeg ze zich af waarom hij altijd meer wist dan zij, zelfs als het haar eigen lichaam betrof.

Uren later lag ze op de leren bank onder de kop van Bill de Buffel. Ze had er al weer schoon genoeg lang op een plaats te moeten blijven. Ze wilde de bergen weer intrekken, over de velden rennen, een nieuw plekje vinden om te schilderen of alleen naar het toilet gaan! Ansel had haar de hele dag verwend. Hij had haar glazen ice tea gebracht, lekkere dingen en tijschriften. Maar ze had geen zin meer in lezen en Ansel en Dennis waren een potje aan het biljarten alsof ze niet meer bestond. Iedereen had al gehoord van haar angstige avontuur van de vorige avond en er was niemand meer om tegen aan te kletsen. Ze verveelde zich dood en was bang dat Bill ieder moment van boven kon vallen.

Ze liet zich van de bank rollen en kroop op handen en knieën naar de bar. Niemand had iets in de gaten, wat ze op een kinderachtige manier grappig vond. Ze ging op de vloer zitten en maakte zich een cocktail a la Miriam en liep daarmee terug naar de bank. Het was niet eens lekker, maar het was beter dan die dodelijke verveling. Ze sloeg de cocktail in een keer achterover. Niet lang daarna nam een aangename warmte bezit van haar, dus besloot ze nog eentje te maken! Net toen ze zich van de bank had laten rollen, kwam Miriam de kamer inlopen.

‘Wat ben jij in vredesnaam aan het doen, Kiria?’, vroeg ze. Verbaasd bleef ze staan kijken hoe Kiria over de vloer kroop. Ansel stond in een ommezien naast haar. Hij pakte haar op en zette haar op een barkruk. Hij keek haar strak aan, armen over elkaar en wenkbrauwen opgetrokken.

‘Ik wilde alleen maar een drankje gaan pakken’, legde Kiria uit. Ze draaide zich naar Miriam ‘Ik heb mijn voeten bezeerd en mag er vandaag niet op lopen’.

‘Ja, ik heb het gehoord’, zei Miriam. Ze klonk verrassend sympathiek.

‘Ik heb je gezegd dat ik het je zou komen brengen als je iets nodig had’, foeterde Ansel. Hij liep achter de bar om een glas ice tea voor haar in te schenken.

Dennis kwam binnen en keek Miriam met een strenge blik aan. ‘Wat doe jij hier?’

‘Ik verveelde me boven. Bovendien in het bijna etenstijd…’Miriam keek haar echtgenoot verontschuldigend aan. Kiria wist niet wat ze zag.

‘Ik heb je gezegd dat je de hele dag op je maker moest blijven’. Dennis had zich al een behoorlijk strenge stem aangemeten.

‘Ja, maar de dag is nu voorbij’. Miriam sloeg haar armen om Dennis heen en gaf hem een knuffel. ‘Laat me alsjeblieft beneden blijven’, zei ze met haar allerliefste stemmetje.

‘Gemakkelijke prooi’, dacht Kiria, maar tot haar verrassing schudde Dennis zijn hoofd en wees naar boven. Miriam draaide zich langzaam om en liep de kamer uit.

‘Het is bijna etenstijd’, zei Ansel toen hij op zijn horloge keek. ‘Laten we ons potje afmaken, Dennis’.

Toen Ansel haar zijn rug had toegedraaid om bal nummer drie te stoten, leunde Kiria over de bar en schonk een flinke scheut wodka in haar ice tea. Zo smaakte het een stuk beter, Ze droeg haar glas snel leeg en keek naar het biljarten. Dennis won. De mannen liepen naar de bar en Dennis verontschuldigde zich omdat hij Miriam van boven moest halen.

‘Ik kan me bijna niet voorstellen dat hij gezegd heeft dat ze boven moet blijven, zei Kiria tegen Ansel, die haar onderzoekend aan keek. Kiria nam de laatste slok van haar drankje en zette haar glas op de bar. Door die beweging raakte ze uit haar evenwicht, hing scheef en was zeker naar beneden gestort als Ansel niet toegesneld was om haar tegen te houden.

‘Heb jij alcohol gedronken?’, vroeg hij.

‘Ja…’, lachte ze, ‘een klein bjeetje… ik bedoel, tweej drankjes maar… terwijl jullie aan het billenjarten waren…’

Ansel zuchtte en tilde haar van haar kruk. ‘je bent zo licht als een veertje. Voor jou geen alcohol meer vanavond’. Hij droeg haar naar de eetkamer waar de moeder van Ansel al aan tafel zat.

‘Ik hoop dat je je weer een beetje beter voelt, Kiria’, glimlachte Selina.

‘Zjeker! Ik bedoel, ja, dank u’. Kiria glimlachte terug en de kamer draaide rondjes.

‘Ze voelt zich al weer zo goed, dat ze zich lag te vervelen en maar aan de borrel gegaan is’, legde Ansel uit. Kiria keek hem verrast aan. Hij verraadde haar!

Selina glimlachte nogmaals. ‘Misschien kan ze dan beter een dutje doen’.

‘Maar ze moet eerst wat eten. Daarna breng ik haar hoogstpersoonlijk naar bed’.

‘Ansel’, protesteerde Kiria. Ze had er genoeg van dat er over haar in plaats van met haar gesproken werd. ‘Denk je niet dat het heel onbeleefd is om over iemand te praten alsof hij er niet bij is?’ Haar lippen voelden verdoofd aan. Ze wreef er onhandig met een servet langs.

‘Shh’.  Hij legde een vinger op zijn lippen. Je hebt jezelf in deze situatie gebracht. Nu blijf je rustig zitten en houd je je mond’. Kiria stond op het punt hem te laten weten dat ze zich helemaal niet stil zou houden, toen Dennis en Miriam binnen kwamen en gingen zitten. Martha schonk voor iedereen een glas thee in.

‘Dank je wel’, mompelde Kiria en greep naar haar glas thee. Er stonden twee glazen voor haar en toen ze haar hand om het glas wat het dichtst bij haar stond sloot, viel de andere om. Ze staarde verbaasd naar het doorweekte tafelkleed en Ansel boog zich voorover om het met zijn servet droog te deppen. ‘Het sp-spjijt me’, zei ze en keek naar haar bord wat naar voren en naar achteren over de tafel schoof. Ze hoorde hoe de vader van Ansel binnen kwam en iedereen groette. Kiria mompelde een hallo, maar keek niet op. Ze was bang dat de kamer weer zou beginnen te draaien.

‘Ik hoop dat je klaar bent voor het gebed’, fluisterde Ansel in haar oor. Kiria deed gehoorzaam haar ogen dicht en vouwde haar handen onder haar kin. Ze hoorde de stem van Andrew heel ver weg aan het gebed beginnen. Ze ging maar door en ze voelde hoe ze tegen Ansel aan hing.

Het gebed! Ze moest rechtop zitten! Ze deed haar ogen een beetje open om een indruk te krijgen wat er allemaal gebeurde. Maar de enig die ze zag was Miriam, die haar aankeek en een brede grijns achter haar hand verstopte. Ze weet dat ik dronken ben, dacht Kiria. Toen Miriam haar tong naar haar uitstak, zat Kiria te schudden van het ingehouden lachen. Ansel gaf haar een por in haar ribben, waardoor ze zijwaarts op de lege stoel naast haar viel. Andrew bleef door bidden alsof er niets aan de hand was. Kiria ging weer rechtop zitten en kuchte in haar servet.

Ze kneep haar ogen dicht en slaagde erin stil te blijven tot het gebed afgelopen was. Ze begreep zelfs wat hij zei.

Toen pakte Ansel haar tot haar verrassing op. ‘Als jullie ons even willen excuseren’, zei hij tegen de anderen, ‘we zijn zo terug’.

Vaag bewust dat ze alleen maar een ochtendjas aan had, haastte Kiria zich over de overloop en rende de trap af. Ze gooide de voordeur open en ging naar buiten. Het weelderige grasveld was vochtig van de vroege avondatmosfeer. Ze begon te rennen, het gestage ritme verjoeg alle gedachten uit haar hoofd. Na een paar honderd meter ging het grasveld over in de bestrating van de weg. Ze merkte de overgang in ondergrond nauwelijks. Blindelings bleef ze de weg volgen. Pas na een minuut of tien werd ze zich ervan bewust dat haar voeten zeer deden. Ze stopte aan de kant van de weg om ze kunnen bekijken. Door de talloze schrammen bloedde ze flink.

Na een eindeloze stilte draaide Miriam zich in de hoek om en zag Ansel nog steeds op de stoel zitten. Hij leunde met zijn gezicht in zijn handen.

‘Ga haar achterna’, zei ze.

Ansel ging rechtop zitten en wreef met zijn handen over zijn voorhoofd. ‘Wat?’

‘GA haar zoeken. Zeg haar dat het je spijt’.

Ansel zuchtte diep. ‘Ze weet dat ik een gloeiende hekel heb aan liegen. Ze weet ook dat het niet vertellen van de waarheid gelijk staat aan liegen. Waarom zou ze dit gedaan hebben?’

‘Dat klinkt behoorlijk zwart-wit Ansel. Als een vrouw verstandig is, neemt ze geen stelling tegen zijn familie. Ze heeft je niet gemanipuleerd, ze kon je alleen niet vertellen wat er gebeurd was, hoe graag ze ook wilde’.

Ansel bleef nog lange tijd naar de vloerbedekking staren tot Miriam uit de hoek kwam en hem een kusje op zijn wang gaf. ‘Ansel, je moet haar vinden, voor het te laat is’, zei en liep langs hem heen de kamer uit.

Kiria ging langs de kant van de weg op een boomstam zitten. Het was al bijna donker en ze zou over niet al te lange tijd terug moeten gaan naar het huis van de ouders van Ansel. Ze keek niet uit naar het vooruitzicht hen onder ogen te moeten komen, maar het was de enige manier om thuis te kunnen komen. Ansel geloofde echt dat ze hem gemanipuleerd had, en ze vertrouwde hem niet genoeg om hem de waarheid te vertellen. Met een zwaar gemoed begon ze aan de schors te trekken, tot ze twee grote stukken had losgewerkt die ze onder haar voeten kon binden. Toen scheurde ze twee repen stof van de ceintuur van haar ochtendjas. Zo had ze toch nog wat geleerd van de survival tocht met Ansel. Hij vulde haar hoofd met gedachten en haar hart met liefde en dat zou straks allemaal verleden tijd zijn.

Ze ging staan op haar zelf gemaakte schoeisel en begon langs de weg terug te kreupelen. Iedere stap deed zeer, maar was niet onverdraagbaar. Ze bedacht zich dat ze steeds beter tegen pijn kon. Lichamelijke pijn dan wel te verstaan. Ze kon nog steeds niet met emotionele pijn omgaan. Er passeerde een auto. Ze bleef strak voor zich uitkijken, zich bewust van de inzittenden wel niet moesten denken als ze haar slechts gehuld in een ochtendjas zagen lopen. Een paar minuten later verschenen weer een paar koplampen. De auto hield in en stopte vlak voor haar. Ansel was haar komen zoeken, wist ze en hoop begon te gloren. Onzeker van zijn ontvangst bleef ze doorstrompelen.

‘Mevrouw?’

Kiria bleef stokstijf staan toen ze een onbekende stem hoorde. Ze draaide zich langzaam om en zag een grote man op zich aflopen. Ze kon zijn gezicht niet zien door de felle rode licht van de achterlichten van de auto. Opeens was ze zich bewust van de kou en trok de ochtendjas dicht om zich heen, haar beide vuisten onder haar kin geklemd.

‘kan ik u een lift aanbieden? U zou hier niet zo helemaal alleen en halfgekleed moeten zijn!’ Zijn dwingende stem gaf haar eerder de bibbers dan dat hij haar gerust stelde.

Kiria glimlachte nerveus terwijl de man voor haar bleef staan. ‘Oh, nee, dank u wel, er is niets aan de hand’. Haar iele stem was onherkenbaar. Als je in gevaar bent, moet je geen angst laten blijken! Ansels woorden schoten door haar hoofd. Probeer zelfverzekerd over te komen! Ze dwong haar handen te zakken en nam een zelfverzekerde houding aan. Er verscheen een spijtig lachje om haar lippen toen ze zei. ‘Ik had ruzie met mijn vriend en ben een eindje gaan lopen. Ik weet ook niet wat me mankeerde. Ik zou hier eigenlijk helemaal niet moeten zijn. Ik ben mijn schoenen vergeten en heb hem net met mijn mobieltje gebeld dat hij me moet komen halen!’ Ze klopte op de zak van haar ochtendjas. “Maar bedankt voor het aanbod’.

Hij dacht even na. Hij leek te beoordelen of ze de waarheid sprak. ‘Ik zal hier bij u blijven wachten. Het is niet veilig om hier helemaal alleen te zijn. Kiria kon hem nu wat beter bekijken, blond, kort geknipt haar, een neus die in het verleden zo te zien een paar keer gebroken is geweest, platte jukbeenderen en ingevallen ogen, alsof hij een paar nachten niet geslapen had. ‘Kom in de auto zitten om een beetje op te warmen’. Met een dunne glimlach liep hij in de richting van de achterlichten, kennelijk verwachtend dat ze achter hem aan zou komen.

Kiria lachte zwakjes. ‘Dat hoeft niet. Ansel kan hier ieder moment zijn.

Hij draaide zich om. ‘Ansel? Ansel White?’

‘Ja…’

‘Jeetje, hij vilt me levend als ik je hier in de kou laat staan! Kom, ga in de auto zitten, zoals een braaf meisje betaamd’.

Klein meisje? Kiria schudde haar hoofd. ‘Hij zou mij levend villen wanneer ik dat zou doen…’ Ze liep bij de man vandaan terwijl ze dat zei, maar hij liep achter haar aan.

‘Onzin’.  Opeens bleef hij staan. Zijn gezicht trok samen in een kwaadaardige glimlach. ‘Liefje, ik geef je nog een kans om in de auto te stappen, anders zal ik je er persoonlijk in zetten’.

Kiria keek hem met grote ogen aan. Zijn intenties waren zonder twijfel niet erg eerzaam. Ze probeerde een opkomende paniek te onderdrukken. Ze had geen schijn van kans als ze met deze vent het gevecht aan ging en er was geen kwestie van dat ze weg kon rennen met haar zere en bloedende voeten. Ze had weinig hoop dat Ansel plotseling ten tonele zou verschijnen. Toen deed ze zich voor alsof ze mee zou werken. ‘Ja meneer’, zei ze onderdanig en liep in de richting van de auto.

‘Dat is een stuk beter’, zei hij terwijl hij vlak achter haar aan liep. ‘Ga maar snel zitten, dan kun je wat warm worden’.

‘Ja, meneer’, herhaalde ze. Ze wilde hem het idee geven dat hij de controle over de situatie had. Haar ogen verkenden het met bomen begroeide gebied wat door de lichten van zijn auto werd verlicht. Die zou ze misschien wel kunnen bereiken op een moment dat hij niet verwachtte dat ze de benen zou nemen. Ze was ervan overtuigd dat ze sneller zou kunnen klimmen dan hij en waarschijnlijk ook een stuk hoger komen dan hij. Maar ze wist ook dat het enige voordeel dat ze had, de verrassingsaanval was.

Ze bereikten de achterkant van de auto, terwijl Kiria naar het portier aan de passageriskant liep en deze opende. Ze ging zedig zitten en trok de deur dicht. Zodra hij zijn deur opende en ging zitten, stootte ze haar deur oppen en sprong naar buiten en verdween met een paar stappen richting een boom met laaghangende takken. Ze klom als een aap omhoog. Ze was zich er niet van bewust dat haar ochtendjas opengevallen was en dat ze ieder intiem plekje van haar lichaam bloot gaf toen ze omhoog klom. De blonde man liet van beneden een bewonderend fluitje horen.

‘Ga weg!’, schreeuwde Kiria en bleef even staan om haar ochtendjas dicht te doen. Ze zag hem om zich heen kijken en vervolgens naar zijn auto lopen om de lichten uit te doen. Kiria klemde zich vast aan de boomstam en huiverde toen ze zijn voeten door de bladeren hoorde ritselen. Misschien dat hij niet meer zou weten in welke boom ze zat als ze heel stil zou blijven. Opeens werd er met een licht in haar gezicht geschenen; hij had een zaklamp. Ze hoorde zijn kwaadaardige gegrinnik onder zich.

‘Ik kom naar boven om je te halen’, riep hij met een zangerige stem. ‘Of je klaar bent of niet’.

Kiria klom nog verder omhoog, toen ze onder zich takken hoorde breken onder zijn gewicht. Haar handen trilden zo erg dat zich nog maar nauwelijks beet kon houden. Plotseling ging de zaklamp uit en zag ze een zag ze een vage gloed verschijnen in de bocht van de weg. Er verschenen een paar koplampen en Kiria begon hard te schreeuwen en aan te takken te rukken. Een tak brak af in haar hand en ze gooide deze in de richting van het naderende voertuig. Het minderde snelheid en Kiria brak een nieuwe tak af en gooide die ook naar beneden. Ze hoorde hem langs metaal schrappen en het piepen van remmen die daar onmiddellijk op volgden.

‘Help!’, riep Kiria zo hard ze kon, ‘Hier boven! Help!’ Ze hoorde en deur open gaan en een fel licht scheen omhoog.

‘Kiria? Wat is hier aan de hand?’, klonk ze zware stem van Ansel.

‘Ansel! Hier boven!’, gilde ze. Ze voelde zich zwak worden toen een golf van opluchting door haar heen ging.

‘Je vriendin zit vast hier in de boom en ik probeer haar naar beneden te helpen’, riep de blonde man voor Kiria kon antwoorden. ‘Niet bewegen’, fluisterde hij tegen Kiria. ‘Ik heb een pistool en schiet hem neer. Met zijn hand pakte hij haar enkel. ‘Ze is erg bang’.

Kiria wist dat Ansel wachtte tot hij zijn woorden zou bevestigen, maar wist niet wat ze moest doen – wat als hij echt een pistool had? Maar zou hij die dan niet gebruikt om haar te bedreigen?

‘Kom maar, je bent veilig. Ik ben vlak onder je’, fleemde de man, ‘doe maar een stapje naar beneden. Je zult niet vallen. Hij kneep veelbetekenend in haar enkel.

‘Kiria?’, de stem van Ansel klonk meer verbaasd dan bang en ze dacht dat hij geloofde dat de man haar probeerde te helpen. ‘Je hebt me laten geloven dat iets waar was, wat het helmaal niet was’. Ze hoorde de stem, van Ansel weer in haar hoofd, beschuldigend en kritiserend. En toch gaf het haar moed…’

‘Nee!’, schreeuwde ze en schopte de man met haar andere voet. ‘Ansel, hij liegt! Hij heeft me de boom ingejaagd. Hij zegt dat hij een pistool heeft!’ Kiria trok zich op aan een tak boven zich in een poging om uit de man zijn greep los te komen.

‘Trut!’, hoorde ze de man brommen. Hij pakte haar nog steviger vast.

De tak brak af en ze gooide hem naar beneden de duisternis in – waar was het licht gebleven? Het ging weer aan en tegelijkertijd Was de onmiskenbare klik te horen van een geweer dat gespannen werd.

‘Laat haar gaan’, klonk de stem van Ansel ijzig, ‘of ik schiet je dwars door je kop. Laat haar los met je smerige handen en kom naar beneden.

Kiria trok haar voet een eind op toen de man deze los liet en klom nog een eindje verder omhoog.

‘Hij zei dat hij een pistool had’, waarschuwde ze Ansel en vocht tegen de tranen van opluchting. Ze klemde zich stevig vast aan de boomstam en hoorde de man naar beneden klauteren. Het gepiep van het mobieltje vertelde haar dat hij 1-1-2 belde.

‘U spreekt met Ansel White. Ik houd een man onder schot die mijn vriendin heeft aangevallen. Ik bevind met ongeveer een kilometer ten noorden van het huis van mijn ouders, op de N115… Nee, nee er zijn geen slachtoffers… nog niet… goed….bedankt’.

‘Ga daar zitten en leg je handen in je nek’, hoorde ze Ansel tegen de man zeggen. ‘Kiria, red je het om alleen naar beneden te komen?’

‘Ja, ik denk het wel’, antwoordde ze. Langzaam en voorzichtig klom ze tak voor tak naar beneden, terwijl Ansel ze zaklamp en het geweer op de man gericht hield. Een paar minuten later kwamen twee politieauto’s met sirene en zwaailichten aan rijden. Vier agenten kwamen behoedzaam naderbij, terwijl Ansel ze van informatie voorzag. Ze boeiden de man en zetten hem op de achterbank van een van de politiewagens.

Ansel sloot Kiria in zijn armen toen ze de laatste stap naar vaste bodem maakte. ‘Oh, godzijdank’, fluisterde ze in zijn oor, ‘wat ben ik blij dat je op tijd was’.

Kiria barstte van opluchting in tranen uit. Ze had geen kracht meer om iets te zeggen en haar pijnlijke armen ontspanden zich. Haar benen werden slap en ze zakte naar de grond. Ansel pakte haar op alsof ze een baby was en droeg haar naar zijn Jeep.

‘Blijf hier zitten, terwijl ik met de politie praat’, zei hij en deed haar veiligheidsriem vast.

‘Waar is die man? Is hij nog steeds hier?’vroeg ze terwijl haar ogen koortsachtig de omgeving afzochten. Laat me niet alleen, Ansel!’

Hij is geboeid en zit in de politieauto. Hij kan niets meer uitrichten, dat beloof ik’.

Kiria knikte en keek Ansel aan. Ze zag dat ze zich met haar beide vuisten zo hard aan zijn overhemd vastklemde, dat haar knokkels wit waren. Het deed zeer toen ze haar vingers ontspande en ze langzaam probeerde te strekken.

‘Ik ben zo terug. Je bent hier veilig. Ok?’

Kiria knikte en leunde achterover in de stoel. Ze zag hoe twee agenten de zuto van de man doorzochten. Ze lieten iets aan Ansel en de twee andere agenten zien.

Niet lang daarna kwamen Ansel en een politieagent naar haar toe om haar wat vragen te stellen. Toen ze bij het stuk van haar voeten was aanbeland, pakte Ansel een van haar voeten en deed de professoriche schoen uit.

‘We moeten naar huis om hier zorg voor te dragen’, liep hij weten.

‘We zijn bijna klaar’, stelde de agent hem gerust en maakte snel wat aantekeningen. Het duurde nog een minuut of tien voor ze mochten gaan en Kiria barstte opnieuw in tranen uit toen ze wegreden. Ansel parkeerde zijn auto op de oprit en drukte haar net zolang tegen zich aan tot ze gekalmeerd was.

‘Wat hebben ze uit de auto van die vent gehaald?’ Haar tem beefde.

‘Drugs’.

‘Oh. Geen wonder dat hij zo gek deed’.

‘Ja’.

‘We kunnen wel naar binnen gaan. Wat mij betreft’.

‘Goed’. Ansel gaf haar een kus op haar voorhoofd en kneep haar bijna fijn voordat hij uitstapte om haar naar haar kamer te dragen.

‘Bedankt dat je me gered hebt, Ansel’, liet ze een beetje laat weten toen hij haar voorzichtig op het bed neerlegde.

‘Het was mijn schuld’, zei hij. ‘Als ik je niet lastig gevallen had met mijn belachelijke beschuldigingen dan zou dit nooit gebeurd zijn. Het spijt me, Kiria’.

‘Bedoel je dat je het me niet kwalijk neemt dat ik niet verteld heb wat Miriam deed?’

‘Nee, daar ben ik fout in geweest. Ik was zo boos dat je me de waarheid niet vertelde, dat ik over het hoofd gezien heb dat je daar een goede reden voor had’.

De tranen brandden in haar ogen toen Ansel haar in zijn armen nam. Toen ging hij rechtop zitten en haalde de boomschors van haar voet af.

‘Het is goed dat je nog wist hoe je dit moest doen, anders hadden je voeten er nog veel erger uit gezien.

Haar gezicht vertrok van pijn toen hij de boomschors verwijderde.

‘En het was ook een heel goed idee van je om in die boom te klimmen. Je bent echt een slim meisje’. Glimlachte hij.

‘Op blote voeten over de weg rennen was anders niet zo slim’, pareerde ze.

‘Je was boos. En zoals ik al zei, was het mijn schuld. Ik beloof je dat ik je nooit meer zo boos zal maken’.

‘En ik beloof dat ik nooit meer op die manier de benen zal nemen’, glimlachte ze terug.

Nadat Kiria een poos in een warm bad gezeten had, verbond Ansel haar voeten en nam een snelle douche. Hij viel naast haar, in hetzelfde bed, in slaap,

Laat in de ochtend was Ansel de eerste die wakker werd. Hij voelde aan zijn kruis dat er iets anders was dan anders. Zij lag met haar blote billen tegen zijn erectie gedrukt. Haar nachthemd was tot in haar middel omhoog gekropen en was aan de voorkant opengevallen waardoor een van haar borsten bloot lag. Zijn arm was maar een eindje van de ronding die zich aan hem presenteerde verwijderd. Hij gromde zachtjes, hoe belangrijk was het eigenlijk dat ze nog maagd was als ze met hem in het huwelijksbootje stapte? Ze wilde het zelf helemaal niet. Ze had gezegd dat ze hem zo snel mogelijk aan hem wilde geven.

Gisteravond, was hij banger dan ooit tevoren in zijn leven. Ze was bijna vermoord en als hij niet op dat moment gekomen was… Hij huiverde en herinnerde zich de afmetingen van het mes wat in de auto van de man gevonden was. Hij had tegen Kiria gelogen, hij vond het niet nodig haar nog meer overstuur te maken. Hij had altijd gedacht dat er nooit een goede reden kon zijn om tegen degene waar je van houdt te liegen. Maar nu had hij het zelf gedaan en het voelde goed. Hij was een dwaas geweest met zijn strakke denkbeelden over liegen en vanaf nu zou hij daar wat flexibeler over denken.

Kiria bewoog in haar slaap en duwde zichzelf nog harder tegen hem aan, zijn penis begon als reactie hierop te kloppen, Wat als er geen huwelijksnacht zou zijn? Wat als het lot ingegrepen had voordat hij de moed had opgevat om haar te bezitten? Hij had nog nooit een meisje ontmaagd en wilde haar geen pijn doen, maar het zou binnenkort toch een keer moeten gebeuren. God, hij zou barsten als hij niet snel wat verlichting zou vinden. Een koude douche zou misschien helpen…

Met een grote gaap draaide Kiria zich om en haar warme, blote borsten drukten tegen zijn borst, terwijl ze haar armen om hem heen sloeg. Haar been duwde tussen zijn benen en schuurde langs zijn ballen. Zijn penis klopte tegen haar buik. Oh, God, hij moest opstaan, nu of nooit… Toen Kiria haar gezicht tegen zijn hals duwde en haar warme adem streek over de gevoelige huid waar zijn halsader liep. Haar hand gleed langs zijn borst omlaag, naar zijn… Dat deed de deur dicht. Hij was per slot van rekening ook maar een mens.

‘Laten we gaan picknicken!”, ging Miriam verder en er brak een glimlach bij Kiria door. ‘We nemen een fles wijn mee en broodjes en gaan richting het adelaars-uitzicht! Ansel vertelde dat je daar een schilderij wilde maken. Dan kun jij schilderen en ik praten, goed?’

‘Um..’ Kiria probeerde zich te herinneren wat Ansel gisteravond gezegd had. Hij had gezegd dat ze er niet alleen naartoe moest gaan, maar hij had niet gezegd dat ze met hem mee moest gaan. Miriam zou bij haar zijn. Bovendien dacht ze dat Ansel niet naast haar zou willen zitten terwijl zij zou zitten te schilderen. ‘Dat is een goed idee. Ik ga mijn schildersspullen even halen’.

‘Mooi zo, dan ga ik de spulletjes voor een picknick bij elkaar scharrelen’.

En dus waren de beide vrouwen een paar minuten later op weg door de bossen en velden. De zon scheen en zorgde dat de koele herfstatmosfeer lekker opgewarmd werd. Onderweg babbelden ze over hun favoriete televisieprogramma’s, maar toen het pas steeds steiler werd, viel er weinig meer te praten. Ze hadden alle lucht nodig voor de klimpartij. Miriam bleef onvermoeibaar doorlopen en Kiria had moeite om in het spoor te blijven. Toen ze uiteindelijk een plekje hadden gevonden om te rusten had Kiria heel wat respect voor Miriam gekregen. Ze mocht dan een verwend nest zijn, het was bepaald niet een watje. Miriam ging op een ongevallen boomstam zitten en maakte haar rugzak open.

‘Kijk, wat een lekkere dingen allemaal. Bruine broodjes met tonijn, witte broodjes met kalkoen en ham met roggebrood. Ik sterf van de honger. Wat wil jij?’

Kiria keek op haar horloge. Ze had nog geen twee uur geleden ontbeten, maar ze had al weer trek. ‘Doe mij maar een broodje met tonijn, alsjeblieft’.

Na een beker wijn, een broodje en een sandwich met kaas, voelde Kiria zich slaperig worden. Ze spraken over hun favoriete acteurs en actrices en Miriam had nog geen wanklank laten vallen. Ze begon haar zowaar aardig te vinden.

‘Hoe ver is het nog?’, wilde Kiria weten.

‘Nog een minuut of tien’.

‘Laten we dan gaan, voordat ik in slaap val, goed?’

‘Natuurlijk’. Ze ruimden de rommel op en zetten hun tocht voort, en al snel stonden ze aan de rand van de rots. Kiria genoot van het prachtige uitzicht.

‘Prachtig’, fluisterde ze. Kijk daar stroomt een riviertje’.

‘Ja, daar gingen we vroeger wel zwemmen’.

‘Oh’. Kiria maakte haar rugzak open en begon haar schildersspullen uit te pakken. Miriam keek toe hoe ze haar stoeltje en de ezel uitpakte, ging zitten en kleine dotjes verf uit de tubes op het palet kneep. Ze mengde de kleuren die ze wilde met een paletmes en was klaar om te beginnen.

‘Wil je het adelaarsnest zien?’, vroeg Miriam.

‘Oh! Ja, graag’, antwoordde Kiria. Ze legde het pallet neer en volgde Miriam een klein pad op. Ze klommen boven op een grote kei en Miriam wees op een smalle koof.

‘Is het niet prachtig? Er zitten momenteel geen arenden, maar ik heb er gister een rond zien vliegen’.

Kiria keek met bewondering naar het grote nest van takken, bladeren en gras. Het leek wel of het meer dan twee meter groot was en ze vroeg zich af hoe groot de bewoners ervan waren. ‘Ik zou graag de adelaars willen zien’, liet ze Miriam weten.

‘Misschien komen ze straks wel terug. Weet je wat? Ik blijf hier op de uitkijk zitten, terwijl jij zit te schilderen. Als ik er eentje zie, dan kom ik je halen’.

‘Goed! Bedankt!’

‘Kun je de weg terug vinden naar je schildersspullen?’

‘Ja hoor, geen probleem’.

‘Goed dan. Mocht je eerder klaar zijn dan ik het hier zat ben, dan kom je me maar halen’.

‘Goed, dan zie ik je straks’. Miriam wuifde en Kiria begon het smalle pad af te dalen. Toen bleef ze even staan. ‘Miriam?’

‘Ja?’

‘Ik vind je echt heel aardig, ik ben blij dat je de zus van Ansel bent’.

‘Dank je wel Kiria. Ik vind jou ook heel aardig.

Kiria glimlachte en haastte zich naar beneden om te gaan schilderen. Het uitzicht was zo goed, dan ze niet de behoefte had nog dichter op de rand te gaan zitten. Ze ging geconcentreerd aan de slag en twee uur later was ze klaar. Ze deed het doek in de doos en pakte haar spullen in. Toen liep ze het pad weer op.

Miriam zat niet meer op de kei. Kiria liep een paar keer op en neer en riep haar naam. Misschien had ze het verkeerde pad genomen? Nee, daar was het adelaarsnest. Het leed geen twijfel dat dit de goede plek was. Het duurde een paar minuten voor Kiria zich realiseerde dat ze de benen genomen had. Miriam was waarschijnlijk terug naar huis gegaan en had Kiria alleen gelaten. Haar hart ging als een bezetene tekeer toen ze het pad begon af te dalen.

Na een half uurtje begon ze last van haar schenen te krijgen. Hoewel ze de nodige ervaring had met klimmen en met joggen op een vlakke weg, waren haar spieren niet gewend aan het maken van steile afdalingen. Er gingen duizend gedachten door haar heen toen ze terug liep. Ze was ervan overtuigd dat Miriam zou liegen over hun tocht naar het adelaarsnest. Ansel zou woedend zijn en hij zou haar billen waarschijnlijk bont en blauw slaan!

Erger nog, hij zou zijn vertrouwen in haar volledig verliezen. Ze liep al bijna te huilen toen ze het uitgestrekte veld bereikte. Haar schenen brandden, haar armen deden pijn van de scherpe takken en haar bips tintelde bij ieder stap. Moe sjokte ze verder, struikelend door het onkruid en distels, toen haar aandacht werd getrokken door een beweging voor haar. Toen ze de horizon aftuurde, verstrakte ze. Het leed geen twijfel dat de rijzige gestalte van Ansel met grote passen door het hoge gras in haar richting liep.

Met een samengeknepen maag en een zere keel, wachtte ze tot hij bij haar was. Ze wilde zich het liefst in zijn armen werpen, maar zijn teleurgestelde, verwijtende blik weerhield haar daarvan. Ze voelde hoe ze een kleur als vuur kreeg, toen ze zich besefte wat hij moest denken. Ze had zijn waarschuwing in de wind geslagen. Ze had zichzelf in gevaar gebracht. Ze had zich erg onvolwassen gedragen.

‘Ansel stopte een paar meter voor haar en vroeg, ‘Is alles goed met je?’

‘Ja’, mompelde Kiria en staarde naar haar schoenen’.

Na een lange stilte zei hij koel, ‘Denk je dat je het huis kunt halen?’

‘Ja’.

‘Ga naar je kamer, dan!’ Nadat hij dat gezegd had, draaide hij zich om en begon terug naar huis te lopen.

De laatste paar honderd meter waren de zwaarste die Kiria ooit afgelegd had. Ze had geen energie meer om te bedenken hoe ze zich uit deze situatie kon redden. Ze deed de voordeur open en slaakte een zucht van verlichting dat er niemand te zien was. Met een pijnlijk gezicht klom ze de trap op.

Ansel zat op het bed, zijn armen over elkaar en een woedende blik in zijn ogen. Zonder wat te zeggen knikte hij richting de badkamer. Kiria liet haar rugzak van haar schouders glijden voordat ze met afgezakte schouders richting de badkamer sjokte. In de deuropening bleef ze even verrast staan. Hij had het bad vol laten lopen. Dankbaar deed ze haar kleren uit en liet zich in het weldadige water glijden. Zelfs als hij boos was, wist Ansel precies wat ze nodig had, dacht ze terwijl het warme water ervoor zorgde dat ze ontspande. Hoe kon hij aan dergelijke dingen denken, terwijl zij hem zo verschrikkelijk teleurgesteld had? Hield hij echt zoveel van haar of was dit het begin van het einde en zou hij straks naar huis rijden en het uitmaken? Kiria;s gedachten werden verstoord door Ansel die in de deuropening was gaan staan.

‘Dank je wel dat dit bad voor me klaargemaakt hebt’, mompelde ze, terwijl ze uiterst geconcentreerd haar tenen inzeepte.

‘Tijd om eruit te komen’, was het enige antwoord wat hij gaf toen hij de slaapkamer weer instapte.

Met tranen in haar ogen, spoelde Kiria zich af met de handdouche en droogde zich af.

Ze deed een ochtendjas aan, poetste haar tanden en borstelde haar haar. Toen stapte ze met knikkende knieën de slaapkamer in en liep naar Ansel die kaars rechtop op een stoel zat. Het leek er niet op dat hij van plan was haar naar huis te brengen. Ze zag hoe hij zijn armen over elkaar deed en zijn donkere blik liet weinig onduidelijkheid over het lot wat haar stond te wachten.

‘Mag ik eerst wat zeggen?’, vroeg ze. Haar lichaam tintelde van een merkwaardige mengeling van angst en opluchting. Hij had haar niet afgewezen, maar al zijn ingehouden woede zou straks bekoeld worden op haar blote bips.

‘Hoezo? Ben je vergeten dat ik je gezegd heb dat je daar niet alleen heen moest gaan?’ Ze schrok van de bittere toon in zijn stem en ze kon niets anders dan haar hoofd schudden. ‘Kon je niet wachten tot ik terug was?’ Weer schudde ze haar hoofd. ‘Dacht je dat ik niet kon bepalen wat gevaarlijk is en wat niet? Wat heb je in godsnaam te vertellen?’

‘Um…’ Kiria huiverde toen ze zag hoe iedere spier in zijn lichaam zich spande. Hoewel haar niets overkomen was, had ze hem nog nooit zo kwaad gezien. En zijn imposante spierenbundels waren zo intimiderend als maar kon.

‘Ik heb je schilderij bekeken’, ging hij op een wat mildere toon verder. ‘Het is prachtig mooi. Het lijkt wel een foto. Misschien is het wel de prijs waard die jij straks gaat betalen?’

‘Nee, Ansel, ik…’, ze schudde haar hoofd. Ze kon de juiste woorden niet vinden om het hem uit te leggen; de waarheid was te gek voor woorden. Hij zou haar vast niet geloven, en dan zou hij haar nog harder straffen omdat hij dacht dat ze stond te liegen. Het was misschien gemakkelijker zich eraan over te geven. ‘Ik denk dat je me niet zult geloven, dus je moet me maar gewoon een pak op mijn billen geven’.

‘Oh, denk je dat? Waarom probeer je niet om het me uit te leggen? Vertel me gewoon wat er gebeurd is Kiria, is dat zo moeilijk?’

‘Ja’, fluisterde ze. Ze kreeg een kleur als vuur toen ze hem aankeek.

Opeens ontspande zijn gezicht. Hij keek haar aan. ‘Nog een kans, Kiria. Vertel me de waarheid. Vertel me waarom je daar alleen naartoe gegaan bent’.

God, wat wilde ze dat graag doen. Ze wilde hem vertellen dat ze met Miriam meegegaan was. Dat ze eerst poeslief gedaan had, maar haar later alleen achter gelaten had. ‘Ik… ik ben daar niet alleen heen gegaan. Je zus is slecht’. Het had geen zin. ‘Ik kan het niet…’ Ze balde haar vuisten van frustratie en begon dikke tranen te huilen.

‘Laten we dan maar beginnen’. Ansel klopte op zijn bovenbeen. Kiria liep langzaam op hem af. Ze keek hem niet aan. Ze ging over zijn schoot liggen en pakte met beide vuisten het tapijt beet, terwijl hij de ochtendjas tot in haar middel omhoog schoof.

Ansel liet geen tijd verloren gaan. Hij begon zo hard hij kon met zijn vlakke hand op haar bips te slaan. Het duurde niet lang voor ze lag te huilen en hem smeekte te stoppen zodat ze weer op adem kon komen. Tot haar verrassing pauzeerde hij even en liet zijn hand zachtjes op haar brandende billen rusten.

‘En nu de paddel’, zei hij streng. Het zal heel zeer doen. Ik denk dat ik wel weet waarom je daar heen gegaan bent, je kon gevaar niet weerstaan. Ik weet dat je een kruidje-roer-me-niet bent en dat je niet het geduld had te wachten tot ik terug was. Maar een flink pak slaag met de paddel zal je daar wel van genezen. Maar wat ik niet begrijp is dat je me niet wilt vertellen wat er precies gebeurd is. Dat is hetzelfde als liegen, Kiria, dat weet je heus wel’. Er ging een huivering door haar heen toen ze zich realiseerde hoer erg dit zou worden. ‘Maar je gaat me de waarheid vertellen! Als het nu niet is, dan is het straks wel. Ben je nu al bereid om te praten?’

Kiria hield haar mond. Nadat een volle minuut verstreken was, pakte Ansel de paddel op en liet deze met een harde kletsen in een gelijkmatig ritme op het midden van beide billen neerkomen. Ze slaagde er bijna in zich van zijn schoot te werken, maar hij hield haar stevig beet en bleef maar uithalen. ‘Neeee!’, huilde ze en trappelde met haar benen terwijl zich een vuur over haar billen verspreidde.

Opeens vloog de deur open en stormde Miriam naar binnen. ‘Stop, Ansel’, schreeuwde ze.

Ansel duwde Kiria bijna op de grond in zijn haast om op te staan.

‘Het is mijn schuld!’, legde Miriam uit, ‘Ik heb haar meegenomen daar naar toe’.

‘Wat?’ De verbazing bij Ansel groeide. ‘Je hebt wat?’

‘Ik heb haar meegenomen daar naar toe. We zijn gaan picknicken en toen heb ik me verstopt zodat ze alleen terug moest lopen’.

Tijdens de stilte die viel, bestudeerde Kiria het gezicht van Miriam. ‘Het zag er niet uit alsof ze er spijt van had, of zich ervoor schaamde. Ze leek… triomfantelijk… hautain’.

Uiteindelijk hervond Ansel zijn stem. ‘Waarom zou je dat in vredesnaam willen doen?’

‘Omdat je me niet wilde vertellen of je haar over de knie legt, dus dacht ik dat ik dat zelf maar moest ontdekken. Ik heb gehoord hoe je tegen haar zei dat ze niet alleen mocht gaan. Maar, ik had gelijk!”, gniffelde ze .

‘Waar is Dennis?’ De stem van Ansel klonk ijzig kalm.

Er verscheen een ongemakkelijke blik op het knappe gezicht van Miriam ne ze deed een step in de richting van de deur. ‘Beneden in de hal’, stotterde ze en deed nog een stap.

Ansel stak een hand uit en Miriam rende naar de deur, maar hij kon haar gemakkelijk pakken en trok haar naar de stoel.

‘Nee!’, gilde Miriam, ‘dit kun je niet maken! Dennis! Dennisss!’

Vol afschuw over de gebeurtenissen liep Kiria naar de deur, toen Ansel zijn zus over de knie legde en de rits van haar dure leren broek naar beneden deed. Hij deed hem tot haar knieën omlaag. Hij nam niet de moeite haar op te warmen maar pakte de paddel en begon de mollige, met een onderbroekje bedekte billen van Miriam te bewerken.

Kiria liep de kamer uit, maar Ansel zag haar. Hij pauzeerde even en zei, ‘Kiria, ga daar op het bed zitten! Ik ben nog niet met je klaar’. Zijn woorden klonken luid en duidelijk over het gillen van Miriam heen en Kiria deed wat hij zei. Haar wangen gloeiden van schaamte.

Ansel sloeg iedere vierkante centimeter van de bips van zijn zus rood, haar gegil om genade negerend. Kiria draaide haar hoofd weg. De echo van de kletsen klonken als een pistoolschoten door de kamer en Kiria vroeg zich af waarom niet kwam kijken wat er gebeurde. Uiteindelijk gooide Ansel de paddel op de grond en trok de slap hangende en loeiende Miriam omhoog op haar op zijn schoot te zetten. ‘Groef zijn is een ding, Miriam’, foeterde hij, ‘maar je had Kiria nooit in gevaar mogen brengen!’

‘Maar ze was niet in gevaar!’, snikte Miriam. ‘Ik heb me een poosje verstopt en ben haar vervolgens gevolgd. Ik heb haar nooit uit het oog verloren!’

Ansel leek hierdoor een beetje te kalmeren, maar hij bleef haar de les lezen. ‘Je hebt haar ontzettend pijn gedaan. Hoe kon je zo gemeen zijn?’

‘Ik weet het niet’, huilde ze. ‘Ik word steeds slechter en slechter, ik kan het niet tegenhouden!’

‘Dit zat er al een heel tijd aan te komen, is het niet?’ Ansels stem klonk nu milder. Hij deed zijn armen om zijn zus heen en wiegde haar in een troostend ritme heen en weer.

‘J-ja…’, huilde ze. ‘Ik verdien dit al een hele tijd, maar niemand geeft meer om me’.

‘Shh, liefje, je weet best dat we nog heel veel om je geven’.

‘D-dennis niet. Hij verheft zijn stem nooit. Hij laat me altijd maar mijn gang gaan, wat ik ook doe!’ Miriam begroef haar gezicht in het overhemd van Ansel en Kiria wilde dat ze weg kon gaan om ze even alleen te laten. Ze stond op en liep naar de deur. ‘Zitten blijven’, baste Ansel en Kiria bleef stokstijf staan, niet wetend of ze weer moest gaan zitten of het hazenpad moet kiezen. Ansel bepaalde zich weer tot Miriam en klopte zachtjes op haar rug.

‘Liefje, ik zal eens met Dennis praten. Hij heeft niet goed in de gaten wat jij nodig hebt’, beloofde Ansel. ‘Het komt allemaal goed, dat zul je zien. En nu wil ik dat je een poos in de hoek gaat staan nadenken wat je straks tegen Kiria moet zeggen’.

Miriam stond op en liep met knikkende knieën naar de hoek. Ze keek Kiria, die nog steeds bij het bed stond, niet aan.

‘Waarom heb je me niet verteld wat er gebeurd is?’

Kiria keek Ansel aan. Was hij nog steeds boos op haar? Maar hij wist nu toch dat ze er niets aan kon doen? ‘Ik kon het niet, Ik kon het gewoon niet’.

‘Waarom niet? Ik geloof niet dat je Miriam wou sparen, is het wel?’

‘Nee. Ik was… ik was er van overtuigd dat me niet zou geloven en dat je zou denken dat ik tegen je stond te liegen en…’

‘Kiria, je hebt me nooit de kans gegeven om je te geloven of niet. Je hebt me gewoon de waarheid niet verteld’.

Zonder enige aankondiging, ging er een golf van woede door haar heen en bracht ze uit, ‘Ach, kom nou! Wat had ik in vredesnaam moeten zeggen? Dat je zus me meegenomen had en me vervolgens in de steek gelaten had? Zou je dat echt geloofd hebben?’ Haar ogen vernauwden zich tijdens haar uitbarsting.

‘Ja, dat zou ik geloofd hebben!’, antwoordde hij boos.

‘Je lult! Bloed kruipt waar het niet gaan kan! Je hebt me gisteravond een pak op mijn billen gegeven omdat ik haar alleen maar een weerwoord wilde geven. Je zie me dat ik me met mijn eigen zaken moest bemoeien als ze grof tegen me deed en nu zeg je dat ik haar had moeten verraden!’

Ansel sloeg met zijn vuist op zijn bovenbeen. ‘Ik heb gezegd dat als ze je dwars zou zitten, ik het voor mijn rekening zou nemen! Verdomme nog aan toe! Ik zou je geloofd hebben, Kiria! Ik zou alles geloofd hebben wat geloofwaardiger zou zijn dan hetgeen ik dacht dat er gebeurd was! Je had er geen vertrouwen in dat ik je zou geloven! Je wilde het zelfs niet zeggen toen ik je daar letterlijk om gesmeekt heb! In plaats daarvan liet je iets geloven wat helemaal niet waar was! Weet je wel hoeveel pijn het doet dat ik gestraft heb voor iets wat helemaal niet gebeurd is? En toch liet je me de straf ten uitvoer brengen! Je hebt me een rad voor de ogen gedraaid! Ik voel me volslagen belachelijk!

Kiria keek hem stomverbaasd aan toen hij uitgeraasd was. Het was haar allemaal te veel en ze had gewoon geen weerwoord op alle dingen waar hij haar van beschuldigde. Ze keek even naar Miriam die in de hoek stond. Toen kwam er een verdrietig soort rust over haar.

‘God verhoedde dat je je belachelijk voelt’, mompelde ze en liep de deur uit, een sombere stilte achterlatend.