Ze wil net een handvol spaghetti in het kokende water gooien als haar telefoon aangeeft dat ze een berichtje heeft. Ze dropt de pasta in het water, stelt de eierwekker in en grijpt naar haar telefoon. Het bericht is van Marie. Ze kijkt even over haar schouder, maar Matthias is verdiept in zijn boek.

“Mijn punten staan online, ik heb 1 onvoldoende,” leest ze. Haar hart slaat een slag over. Staan de punten online? Nu al? Maar ze zouden morgen toch pas komen? Moet zij nu ook kijken?

“Wauw, supergoed!” typt Joke snel terug. Dan legt ze haar telefoon aan de kant en roert in de saus. Langs de ene kant wil ze meteen haar laptop nemen en inloggen op het platform van de universiteit om te kijken of haar punten ook al online staan. Langs de andere kant wil ze het niet weten. Wat als het slecht is? Dan gaat Matthias moes maken van haar billen! En dan kan ze evengoed stoppen met studeren. Zal ze voor altijd vast zitten in een of ander rotbaantje waarvoor je net genoeg hersenen moet hebben om je naam te kunnen schrijven. Dat wil ze niet. Het moet goed zijn. Dat moet. Haar knokkels worden wit omdat ze de houten lepel waar ze mee in de saus roert zo stevig vastklemt.

Dan staat Matthias plots achter haar. Hij slaat zijn armen om haar middel en laat zijn handen omhoog glijden naar haar borsten. Joke laat hem begaan, maar reageert niet.

“Wat scheelt er?” laat hij zijn armen teleurgesteld weer zakken. Dan ziet hij de gespannen trek op haar gezicht. Hij neemt haar kin vast. “He meisje, kijk me even aan. Scheelt er iets? Is er iets gebeurd?”

Even overweegt Joke om te liegen en te zeggen dat er niets aan de hand is, maar dat idee verwerpt ze al snel. Liegen tegen Matthias is geen goed idee. Dat heeft hij in het verleden al ondubbelzinnig duidelijk gemaakt. En Marie heeft hem vast ook laten weten hoe goed ze haar examens gehaald heeft. Dus dan weet hij meteen dat zij haar resultaten ook al kan hebben.

“Marie heeft haar resultaten,” zegt ze daarom maar.

“En?” vraagt Matthias belangstellend.

“Ze heeft het heel goed gedaan, maar 1 examen waar ze niet voor geslaagd is.”

Er verschijnt een glimlach op zijn gezicht. “Mooi zo. Jammer van dat ene. Maar dat bespreek ik met haar wel. Zullen we even kijken of jouw resultaten ook al online staan?”

Bleek schudt Joke haar hoofd. “Ik denk dat ik liever tot morgen wacht.”

Matthias kijkt bedenkelijk. “Hoezo, zodat je er de hele avond mee in je hoofd kunt zitten en vannacht niet zult slapen door de spanning? Je kunt het maar beter gehad hebben.”

“Nee … Nee, liever niet. Ik wil het niet weten.”

“Ik wil het wél weten,” antwoordt Matthias beslist. “Als jij niet kijkt, dan kijk ik.”

Joke kijkt hem aarzelend aan. “Goed dan, kijk maar,” zegt ze. “Ik werk de spaghetti wel af.”

Matthias lijkt te willen vragen of ze echt niet met hem mee komt kijken, maar dan legt hij zich erbij neer en loopt naar de laptop die op tafel staat. Eerst stuurt hij snel Marie een berichtje om haar te feliciteren. Joke blijft achter bij het fornuis en roert nog steeds in de saus, ook al heeft ze het vuur net moeten afleggen omdat die al warm genoeg heeft. Nerveus kijkt ze over haar schouder, naar Matthias achter de laptop. Ze hoopt dat haar cijfers nog niet beschikbaar zijn, maar tegelijk heeft Matthias gelijk: ze zal vannacht niet kunnen slapen als ze het nog niet weet. Langs de andere kant hoopt ze dat ze vannacht wel zal kunnen slapen als ze het wél weet.

“Ze staan online,” kondigt Matthias aan.

Kreunend legt Joke haar handen op haar oren. “Nee, ik wil het niet weten.”

“Kom hier.”

Ze schudt haar hoofd en kijkt weg. Ze wil het echt gewoon niet weten. Ze durft niet. Wat als … Nee, ze durft het zelfs niet denken.

“Kom hier!” Hij klinkt plots streng. Ze verstijft. Ze wil niets liever dan protesteren, maar durft niet. Als haar cijfers slecht zijn, kan ze het beter niet nog erger voor zichzelf maken. Dus loopt ze schoorvoetend naar hem toe, zonder hem aan te kijken. Hij klopt uitnodigend op zijn knie. “Kom op mijn schoot zitten, dan bekijken we ze samen.”

Joke slikt. “Mag ik mijn ogen dichthouden?” vraagt ze.

Matthias schiet in de lach. “Mij best, zolang je maar op mijn schoot komt zitten. Ik ken je al een beetje, uiteindelijk word je toch wel nieuwsgierig.”

Nu moet ook Joke even grijnzen. Ja, daar herkent ze zich wel in. En inderdaad kan ze er niets aan doen dat haar ogen toch aan het scherm van haar laptop vastgekleefd lijken. Ze durft niet te kijken, maar ze durft ook niet weg te kijken. Ze wil niet dat Matthias haar punten eerder kent dan zij. Het voelt ook ergens veilig om hem zo dicht bij haar te hebben. Hij is er voor haar. Ook als het slecht is. Al wil ze daar niet aan denken, aan wat de gevolgen dan zullen zijn. Zowel voor haar billen als daarbuiten.

“Klaar?” vraagt Matthias.

Even wacht ze nog, dan knikt ze. Het is maar een miniem knikje, maar het is goed genoeg voor Matthias. Hij klikt de link naar haar rapport open.

Even glijden haar ogen niet-begrijpend over de cijferlijst. Ze ziet veel onvoldoendes, die van vorig semester, ze staan er hier ook tussen. Maar dan ziet ze ook een heel aantal cijfers die uit twee getallen bestaan: voldoendes. Hoe langer ze naar de lijst kijkt, hoe groter haar opluchting.

Samen met Matthias overloopt ze elk cijfer. “Die was van vorig semester, die ook, maar deze voldoende is van dit semester en … Wow! Ik heb gewoon een 16 gehaald op publieksrecht? En een 13, een 12 … Een 7 voor familierecht. En dan nog een 14. Maar één extra herexamen!”

Plots voelt ze zich euforisch en tegelijk een beetje slap. Maar één extra herexamen. Samen met de 3 onvoldoendes uit het eerste semester betekent dat 4 herexamens. Dat wordt nog pittig, maar het is niet onmogelijk.

“Ik ben trots op je,” hoort ze Matthias zeggen. Ze registreert het nauwelijks, zo groot is haar opluchting.

“Stuur Marie maar even een berichtje, die zit vast vol spanning op nieuws van jou te wachten.” Joke knikt. Matthias heeft wellicht gelijk.

“Ik heb ook maar 1 herexamen!!!!! Woehoe!!!” stuurt ze. Dan laat ze zich slap op haar stoel vallen.

“Heel goed gedaan,” lacht Matthias haar toe.

“Ben je niet boos omwille van die ene 7?” vraagt Joke dan.

“Boos? Nee, ik ben niet boos. Ik ben net trots. Wat een verschil met vorig semester! Je hebt het enorm goed gedaan.”

De eierwekker gaat af, ten teken dat de pasta klaar is. Snel staat Joke op. “Ik heb ineens superveel honger,” grijnst ze.

“Schep het eten dan maar snel op!” Matthias geeft haar een klap op haar billen terwijl ze wegloopt. Triomfantelijk wiegt ze met haar heupen.

“Is dat een uitdaging meisje?”

“Misschien.” Joke kijkt grijnzend over haar schouder. Matthias’ ogen twinkelen donker. Ongetwijfeld neemt hij de uitdaging straks nog aan. Nu eerst eten.

***

Het dessert aten ze op de bank, voor een aflevering van The Simpsons. Joke had nadrukkelijk haar ogen gerold toen Matthias het voorstelde. The Simpsons… Maar toch had ze geboeid zitten kijken. Haar Ben&Jerry’s is op, de aflevering is gedaan. Intussen zit ze met haar knieën opgetrokken en haar armen erom heen geslagen. Matthias drukt de tv uit. Hij kijkt haar even aandacht aan. Nee, hij kijkt even door haar heen.

“Wil je het er nu over hebben?” vraagt hij dan.

“Waarover?” antwoordt ze, ook al weet ze heel goed wat hij bedoelt.

“Je resultaten. Tenzij je liever een afspraak maakt,” knipoogt hij. “Maar ik kan zien dat je ermee zit.”

Joke haalt haar schouders op.

“Hé, kijk me eens aan.” Een vinger onder haar kin is haar voor. Het is het laatste zetje dat ze nodig heeft. Ze barst in tranen uit.

“Sorry,” snikt ze ineens.

“Waarvoor?” Matthias lijkt licht verbouwereerd. Deze reactie had hij duidelijk niet verwacht.

“Van die zeven. Het spijt me. Ik heb echt mijn best gedaan, maar dat examen was gewoon veel te moeilijk. Dat zei ik meteen al toen ik buiten kwam en Marie heeft voor net hetzelfde vak een onvoldoende, dat wil toch ook wat zeggen en…” ratelt ze zonder Matthias aan te kijken en zonder ook maar één keer adem te halen.

“Dat weet ik toch.”

“Ik wed dat er nog mensen zijn die…” Plots dringt het tot haar door wat Matthias zei. Eensklaps valt ze stil. Nu is het haar beurt om verbouwereerd te kijken.

“Maar… Ik dacht…” stamelt ze snikkend.

“Liefste Joke, ik straf niet omwille van resultaten. Soms is iets inderdaad gewoon te moeilijk. Dan moeten we later – ik herhaal: later, niet nu – samen even kijken wat je kunt doen om te zorgen dat je de materie beter snapt om een nieuwe poging te wagen op het herexamen. Eerst moet je wat vakantie nemen. Even ontspannen, je batterijen opladen. Voor nu ben ik heel trots dat je het zoveel beter hebt gedaan dan vorig semester. Omdat je attitude beter was. Attitude, Joke. Het gaat me om je attitude. Natuurlijk ben ik blij als dan blijkt dat als je hard werkt, je resultaten navenant zijn.”

Joke snuift even. ‘Navenant’, wat een oudemensenwoord. Ze is echter verstandig genoeg om dat niet uit te spreken. Niet nu het onderwerp zo serieus is.

“Ga je me dan niet straffen?” vraagt ze klein.

“Dat was ik niet van plan, nee.”

Even blijft het stil.

“Wil je dat ik je straf? Zou je je beter voelen als ik je zeg maar twee caneslagen geef voor elk punt dat ontbreekt om je een voldoende te bezorgen? Six of the best dus?”

Ze rilt. Six of the best klinkt vreselijk. Maar het was zoals dat ze verwacht had, ja. Daar had ze zich al op ingesteld. Dat wil ze misschien ook wel.

“Want dat ga ik niet doen,” is hij haar voor. Alweer. Het lijkt wel alsof hij, sinds ze hem kent, haar altijd minstens één of twee stappen voor is.

Joke zegt daarom maar niets meer, wacht af. De controle krijgt ze toch niet. Die heeft ze nooit gehad. Tijdens dit hele gesprek heeft ze hem nog niet aangekeken. In plaats daarvan staart ze over haar nog steeds opgetrokken knieën heen naar een onbepaald punt op de muur.

Het blijft stil.

“Ga je Marie dan ook niet straffen?” vraagt ze ineens, met een klein stemmetje.

“Je weet dat dat eigenlijk tussen Marie en mij is,” wijst Matthias haar terecht. “Maar nee, ik straf niet omwille van resultaten, zei ik net. Attitude, naar de les gaan, studeren, zonder dat je een kater hebt omdat je op een ongepast moment te hard bent gaan feesten, dat zijn de dingen die ik belangrijk vind.”

Joke knikt. Ze snapt het, denkt ze.

“En voor nu,” gaat Matthias verder, “wil ik vooral nog een keer herhalen dat ik trots op je ben. Je resultaten zijn er enorm op vooruitgegaan. Omdat je attitude een stuk beter was dit semester.”

“Soms toch,” grinnikt Joke. Voor het eerst kijkt ze hem schuin aan. Zijn bruine ogen lachen met haar mee.

“Af en toe had je een duwtje in de rug nodig,” bevestigt hij. “Maar je hebt het goed gedaan.”

“Ik wist niet dat mijn rug zo laag zat,” mompelt ze.

Nu lacht Matthias voluit. “Bijdehandje.”

“Moet je me daar dan niet voor straffen?” Het is eruit voor ze het weet. Ze bijt op haar lip.

Hij kijkt haar aan. Zijn blik is donkerder geworden. Snel slaat ze haar ogen neer. Nog steeds kan ze hem niet aankijken als hij zo kijkt. Hij legt een vinger onder haar kin en dwingt zo haar ogen naar de zijne.

“Wil je dat dan?” vraagt hij. Zijn stem klinkt neutraal. Veel te neutraal. Ze kan er niet uit peilen welk antwoord hij verwacht. Wat moet ze zeggen?

Ze knikt. Niet makkelijk met zijn vinger onder haar kin, maar het is toch maar een klein knikje.

“Je weet dat als je iets wil, je het me moet vragen,” zegt hij dan. Hij laat haar los.

Niet dit weer. Dit is zo frustrerend. Waarom kan hij nu nooit een gewoon… Argh! Ze krijgt bijna zin om te stampvoeten.

Nukkig draait ze haar hoofd weg.

“Laat maar,” mokt ze.

Matthias’ blik blijft even op haar rusten. “Zetten we dan maar een volgende aflevering op?” Nog steeds die vreselijk neutrale stem.

Joke geeft geen antwoord, maar Matthias trekt er zich niets van aan. De begingeneriek van The Simpsons schalt voor de tweede keer die avond door de woonkamer.

Als de aflevering gedaan is, schakelt Matthias de tv uit. Het wordt ongemakkelijk stil.

“Waarom zit je jezelf zo in de weg?” vraagt hij uiteindelijk.

Joke haalt haar schouders op. Omdat hij zo moeilijk doet, maar als ze dat zegt, maakt hij er weer zo’n probleem van.

“Kom voor me zitten. Op je knieën.”

Urgh. Moet dat? Ze heeft hier nu echt geen zin in. Maar als ze hem met bliksemende ogen aankijkt, beseft ze meteen dat ze maar beter niet kan protesteren. Dus laat ze zich met een diepe zucht op haar knieën zakken. Ze kijkt hem recht in de ogen. Hij maakt het haar niet gemakkelijk? Wel, zij hem ook niet!

Zwijgend kijkt hij op haar neer. Zijn gezicht staat ondoorgrondelijk, zijn ogen dreigend en donker. Het kost haar moeite om zijn blik vast te houden. Om niet weg te kijken. Maar ze houdt vol.

“Meisje, meisje toch,” zucht hij. Hij legt zijn handpalm tegen haar linkerwang. Nu kijkt ze wel weg. Dit voelt plots nog een heel stuk intiemer.

“Waarom maak je het jezelf zo moeilijk? Je weet best wat ik wil horen.”

“Maar waarom?” Ze heft haar gezicht met een ruk op. “Ik ben niet degene die het moeilijk maakt,” snauwt ze. “Dat doe je helemaal zelf. Waarom wil je per se dat ik erom vraag? Je weet wat ik wil. Zelfs als ik het niet wil, doe je het toch gewoon. Dus waarom kan dat nu niet?”

“Klaar?” Zijn stem klinkt zacht. Te zacht. Gevaarlijk. Het is dat ze nog steeds op haar knieën zit, bijna tussen zijn benen in, anders zou ze willen achteruit deinzen. Wegrennen. Nu gaat dat niet.

Ze knikt, kijkt langs hem heen.

“Kijk me aan,” zegt hij.

Nog steeds nukkig kijkt ze hem aan. Wat wil hij toch?

“Weet je, sla dan maar niet,” zegt ze in een opwelling. “Bekijk het maar.” Ze probeert recht te staan, maar twee handen op haar schouders houden haar tegen.

“O nee,” waarschuwt hij. “Niet weer zo beginnen hoor. Je gaat me niet van je af duwen.” Hij trekt haar recht en neemt haar aan haar oor mee naar de hoek.

“Ga hier maar even nadenken over wat je zonet gedaan hebt en hoe je in deze situatie bent beland. En ook over hoe je dat had kunnen voorkomen en waarom je me er niet gewoon om kon vragen als je slaag wilde.”

Ziedend staat ze in de hoek. Natuurlijk had ze erom kunnen vragen. Maar dat is het net: dat kàn ze niet. Ze krijgt het gewoon niet over haar lippen. En nu is hij boos. Natuurlijk, zij was eerst boos, dus ze heeft het wat uitgelokt. Maar argh, waarom maakt hij alles steeds zo moeilijk?

Waarom vindt ze het eigenlijk zo moeilijk? Ze zou blij moeten zijn dat hij haar niet straft omwille van die zeven. Maar omdat ze zich erop had ingesteld en het toen toch niet kwam, werd ze plots boos. Waarom?

Omdat het wéér eens anders ging dan ze verwacht had? Omdat hij, telkens als ze denkt hem door te hebben, toch weer iets anders doet, haar steeds minstens één stap voor blijft? Omdat ze nog steeds probeert de controle te behouden, beseft ze. Daarom kan ze er ook niet om vragen. Want dan heeft ze de controle, of toch een illusie daartoe, en geeft ze die vrijwillig af. Dat kan ze niet.

Matthias is vlak achter haar komen staan. Hij raakt haar niet aan, maar toch voelt ze zijn aanwezigheid vlak achter zich.

“Blijf voor je kijken,” zegt hij zacht. Haar broek gaat omlaag, net als haar onderbroek. Kippenvel verschijnt op haar billen, ook al heeft ze het niet koud.

“Vertel het nu eens, wat scheelt eraan?” Nog steeds die zachte stem. Er gaat geen enkele dreiging van uit, maar dat kan bedrieglijk zijn, weet Joke maar al te goed. “Blijf naar de muur kijken. Vertel het aan de muur, niet aan mij, als dat te moeilijk is.”

Ze zucht. “Het is gewoon allemaal moeilijk,” fluistert ze dan tegen de muur.

Matthias blijft stil. Geeft haar de ruimte om haar gedachten te ordenen.

“Ik begrijp oprecht niet waarom ik erom moet vragen,” gaat ze verder. “Je weet toch wel dat ik het nodig heb, dat ik het wil. Dat wil ik niet ook nog eens hardop moeten toegeven.”

“En waarom niet?”

“Omdat het raar is! Omdat ik dit niet hoor te willen!” Nu draait ze zich wel om, maar Matthias draait haar meteen terug.

“Maar je wil het wel,” zegt hij. “Het helpt je. Kijk maar naar die goede resultaten.”

“Op die stomme zeven na dan,” moppert Joke.

“Is dat waar je mee zit?”

“Ja… Nee… Ik weet het niet. Dat examen ging gewoon ook echt niet goed. Maar ik heb zo hard gewerkt dit semester. Ik ben bijna niet uit geweest, heb Stephanie en de anderen compleet verwaarloosd…” Ook al wil ze het niet, de tranen stromen intussen over haar wangen.

“En met resultaat,” geeft Matthias na een korte stilte aan. “Ik meende wat ik eerder al zei: ik ben echt trots op je. Je hebt het ongelooflijk goed gedaan. Je hebt hard gewerkt en je hebt hele mooie resultaten om voor te leggen. En die zeven, dat lossen we wel op in de herexamens.”

“Ik heb nog zoveel andere herexamens ook.”

“Daar zullen we samen aan werken.”

Nu draait hij haar om. Ze weet niet goed waar te kijken. Ze wil hem niet aankijken, maar hij staat zo dichtbij dat ze bijna geen andere optie heeft. “Vertrouw je mij?” vraagt hij.

Ze knikt.

“Ik wil het je horen zeggen.”

“Ja Matthias,” zucht ze.

“Nu moet je eerst even vakantie nemen. Stoom afblazen. Je ontspannen. Feesten. Twee weken. Daarna beginnen we te studeren voor je herexamens. We. Ik ga je helpen, zoals ik je dit semester ook geholpen heb.”

Joke knikt.

“En geloof me, geniet maar van die twee weken, want daarna zul je geen kans krijgen om de kantjes ervan af te lopen,” waarschuwt hij streng.

“Ik geloof je,” mompelt ze met een half lachje.

Hij doet een stap achteruit. “Is er dan nog iets wat je me wil vragen?”

“Moet dit echt?” jammert ze.

“Dat is aan jou.”

“Maar waarom?”

“Omdat ik zeker moet zijn dat jij het wil. Ik doe dit voor jou. Het is jouw keuze.”

“Ik word liever gedwongen.” Zei ze dat nu echt? Ook al was het heel erg binnensmonds?

Aan Matthias’ onderdrukte grijns te zien, zei ze het inderdaad echt.

“Bekijk het zo: ik dwing je nu om erom te vragen,” haalt hij zijn schouders op.

“Dat is niet eerlijk!”

“Nee, klopt. Dat is het niet.”

Ze zucht. Staart naar haar voeten. “Wil je me slaan?” vraagt ze.

“Waarom?” is zijn onmiddellijke wedervraag.

Even kijkt ze hem woedend aan, dan slaat ze haar ogen weer neer.

“Voor de manier waarop ik je zonet behandelde,” fluistert ze dan. “Omdat ik me gedroeg als een verwend nest, je wegduwde.”

“Nog iets?”

Verward kijkt ze hem aan. “Ik denk het niet?” aarzelt ze.

“Goed, kom maar mee.”

Eindelijk. Eindelijk mag ze over zijn knie. Ze verbaast zich erover hoe comfortabel en veilig dit is gaan voelen. Ook al is ze allesbehalve veilig, dat weet ze best.

Haar broek hangt nog rond haar enkels, dus hij begint meteen te slaan. De eerste klappen doen haar naar adem snakken. Oef, hij slaat hard. Ze probeert geen geluid te maken en zo stil mogelijk te liggen. Maar als de klappen ook op haar bovenbenen beginnen te regenen, blijkt dat een onbegonnen zaak. Ze piept en spartelt, maar hij houdt haar stevig vast. Ze kan geen kant op.

Dan laat hij haar plots los. Was dit het? Opluchting en teleurstelling strijden om voorrang.

“Haal de paddle maar even,” hoort ze hem dan zeggen.

Met tegenzin komt ze overeind. Ze speurt naar de tafel, maar ziet hem niet.

“Hij ligt beneden.”

Beneden? In zijn werkkamer?

Berustend bukt ze zich om haar broek terug op te trekken. Ze zal de trap op en af moeten.

“Die heb je niet nodig.”

“Ik kan toch niet in m’n blote billen naar beneden!” roept ze verontwaardigd.

“Jawel hoor. De examens zijn gedaan, er is niemand meer in dit gebouw. Behalve wij.”

“Dat weet je niet. Dat kun je niet zeker weten.”

“Dat risico zul je moeten nemen.” Hij grijnst. De klootzak. Hij vindt dit nog leuk ook. “Of trek je liever ook je t-shirtje uit? Mag hoor.”

Snel schudt ze haar hoofd.

“Ga dan maar. De paddle zit in mijn bureau in de onderste lade.”

Dat weet ze best. Ze heeft hem vaak genoeg zijn instrumenten zien uithalen.

“Breng de tawse ook maar mee. En de cane.”

Ze slikt even. Dit wordt nog een zware avond. Toch knikt ze.

Voorzichtig doet ze de deur op een kier en gluurt naar buiten. Niemand te zien. Zo snel mogelijk sprint ze de trap af. Het voelt best gek, zomaar zonder broek door de gang denderen. Hoort ze nu iets? Is daar iemand? Nee, toch niet. Zo snel als ze kan draait ze de sleutel in het slot van Matthias’ deur en springt ze naar binnen. Dan slaat ze de deur achter zich dicht en ademt lang uit. Wat doet hij haar toch aan? Dan loopt ze naar de lade waar hij zijn instrumenten bewaart. Ze trekt ‘m open en rilt even bij het zien van al die martelwerktuigen. Paddle, tawse en cane was het. Hij zei niet welke cane. Welke moet ze nemen? Straks neemt ze de verkeerde en moet ze terug. Maar als ze ze alle drie meeneemt, gaat hij ze vast ook alledrie gebruiken. Misschien moet ze de middelste maar nemen. De gulden middenweg. Ze haalt de drie uitverkoren instrumenten uit en duwt de lade weer toe. Even kijkt ze om zich heen. Nu ze hier toch is, kan ze even goed snel even kijken of hij niet nog meer martelwerktuigen verstopt in andere lades. Zou ze? Dat brengt haar wel sowieso in de problemen als hij het te weten komt. Als. Hoe groot is die kans?

Haar hand heeft de handgreep van de volgende lade al vast. Dan denkt ze aan alle keren dat ze dacht iets voor Matthias te kunnen verzwijgen. Of hem te kunnen voorliegen. Straks vraagt hij haar ernaar! Nee, dit soort dingen zijn nog nooit goed afgelopen voor haar. Ze kan maar beter gewoon naar boven gaan. Later kan ze altijd nog vragen wat erin zit. Misschien vertelt hij het haar wel. Of misschien niet. Het zijn vast geen staatsgeheimen. Dossiers van zijn klanten. Dat wil ze eigenlijk niet weten. Goed dan, ze gaat terug naar boven.

Snel spurt ze door de gang om pas bij de trap aangekomen te beseffen dat ze de deur niet op slot heeft gedraaid. In zichzelf vloekend loopt ze terug. Nu moet ze nog langer met haar blote billen in deze gemeenschappelijke hal staan. Gelukkig lijkt Matthias gelijk te hebben dat er niemand anders is. Toch is ze opgelucht als ze weer in zijn appartement staat.

“Alles in orde?” vraagt Matthias, terwijl zij de instrumenten op de door hem aangeduide plek op tafel legt.

“Ja hoor,” knikt ze.

“Iets wat ik moet weten?” Hoe wist hij dat? Hoe wist hij dat ze in de verleiding zou komen? Hij is natuurlijk niet gek. Kent haar al een beetje.

“Nee,” schudt ze haar hoofd.

“Weet je het zeker?” Hij kijkt haar onderzoekend aan. “Je hebt niet, ik zeg maar iets, in lades zitten snuffelen?”

“Nee,” herhaalt ze. “Ik kwam wel even in de verleiding,” geeft ze toe onder zijn onderzoekende blik. “Maar ik heb het niet gedaan. Beloofd.”

Een glimlach breekt door op zijn gezicht. “Mooi zo,” zegt hij. “Misschien hebben we deze dan niet nodig,” merkt hij op, met een knikje in de richting van de cane. “Maar de rest wel. Buig je maar over tafel.”

Zonder hem aan te kijken doet ze wat hij zegt. De drie instrumenten liggen net binnen haar gezichtsveld. Ze probeert ze te negeren. Zijn hand grijpt naar de paddle, die van tafel en uit haar ooghoeken verdwijnt.

“Je voeten blijven op de grond, je bovenlichaam blijft op de tafel liggen. Anders beginnen we opnieuw.” Het klinkt dreigend.

Hij geeft haar geen tijd om te reageren, maar begint meteen te slaan. Hard. Voornamelijk op en rond haar sitspots. Het kost veel moeite, maar toch slaagt ze erin om in positie te blijven. Wel balt ze haar handen tot vuisten en propt die in haar mond in een poging geen geluid te maken. Dat mislukt.

Even later ligt ze snikkend over de tafel. Het lijkt wel alsof alle examenstress en spanning om haar resultaten in een keer naar buiten komt.

“Kom maar overeind,” hoort ze na wat wel een eeuwigheid lijkt. “Kijk me aan.”

Door de tranen heen kijkt ze hem aan. “Handen op je hoofd.”

Wat? Wat is dat nu? Dat moet ze toch alleen maar als ze in de hoek staat? Niet als ze tegenover hem staat… Maar de brand in haar billen waarschuwt haar om vooral niet te protesteren. Dus legt ze haar handen op haar hoofd. Als vanzelf wordt haar blik naar de grond getrokken.

“Waarom sta je hier?”

De vraag overvalt haar. “Omdat ik straf heb verdiend,” antwoordt ze aarzelend.

“Waarvoor dan?”

“Jou wegduwen.”

“En wat nog?”

Het blijft stil. Ze weet het niet.

“Voor die zeven?” aarzelt ze.

“Nee, niet voor die zeven.”

Weer blijft het stil.

“Je krijgt straf omdat je me niet durfde vragen wat je nodig hebt.”

Dat is niet eerlijk! Maar Joke weet wel beter dan te protesteren. Blijkbaar heeft Matthias haar vuile blik toch gezien. “Ik kan geen gedachten lezen, meisje,” zegt hij.

“Dat is nieuws,” mompelt Joke.

“Ja, vaak voelt het vast zo,” geeft Matthias toe. “Je gezicht spreekt regelmatig boekdelen. Maar je mag er niet vanuit gaan dat ik het altijd goed zal hebben. IK wil daar niet van uitgaan. Daarom vind ik het zo belangrijk dat je er zelf om vraagt. Straf, daar beslis ik over. Als je het verdient hebt. De rest: aanmoediging, stress-release, zomaar omdat het leuk is … Dat moet je me vragen. Dan moet ik zeker weten dat je het zelf wil. Begrijp je dat?”

Ze denkt dat ze het begrijpt. Het klinkt in elk geval niet onlogisch. Dus knikt ze.

“Mooi. Dan krijg je er nu nog tien met de tawse om je straf af te ronden. Buig maar weer over de tafel.”

Haar arme billen … Het brandt al zo erg. Toch doet ze wat hij zegt.

“Je vraagt me om elke klap,” hoort ze achter zich.

Ze schrikt. Nee, dat wil ze niet! Maar dat is net het punt, beseft ze meteen. Dus zet ze haar tanden op elkaar. “Wil je me slaan?” knarst ze.

“Dat hoorde ik niet. En ik hoorde je al helemaal niet met twee woorden spreken.” Ze kan zijn grote grijns gewoon horen. De rotzak.

“Wil je me alsjeblieft slaan Matthias?” vraagt ze poeslief.

Hoort ze hem nu onderdrukt grinniken? “Als je dat zo lief vraagt, dan doe ik dat met plezier.” Jup, zeker weten, hij heeft de grootste lol. En dat is te voelen ook. Vol landt de eerste klap op haar sitspot.

Even haalt ze diep adem. “Wil je me alsjeblieft slaan Matthias?” Haar intonatie klinkt al een stuk anders, ze hoort het zelf. Maar ze beseft ook dat ze dit niet gaat winnen. Weer een harde slag.

“Wil je me alsjeblieft slaan Matthias?”

“Wil je me alsjeblieft slaan Matthias?”

Na elke slag komt het er iets gemakkelijker uit. En klinkt haar stem breekbaarder, dat wel. Maar de drempel in haar hoofd wordt lager en lager.

“Dat was tien”, klinkt het uiteindelijk. “Sta maar recht.”

Moeizaam komt ze overeind. Haar billen staan in vuur en vlam, zeker na deze laatste tien. Maar het voelt niet onaangenaam, moet ze toegeven. Deze nabrand is altijd wel lekker. Ze wil in zijn armen wegkruipen, maar hij houdt haar tegen.

“Heb je iets geleerd, meisje?” Zijn ogen staan nog steeds donker, streng.

Ze knikt. “Ik moet je erom vragen als ik slaag wil.”

“Goed zo. Onthoud dat maar. Of moet ik het je nog even extra inpeperen met de cane?”

“Nee!”

“Weet je het zeker?”

Even twijfelt ze. Weet ze het zeker? Ze weet het op den duur zelf niet meer.

Matthias ziet haar twijfelen, maar wacht rustig af.

“Voor nu heb ik genoeg gehad,” besluit ze.

“Laat het me maar weten als dat verandert,” geeft Matthias aan. “Ik help je met alle plezier.”

“Ja, dat weet ik,” lacht Joke.

Gelukkig, de lucht tussen hen is geklaard. En nu kan ze ook blij zijn met haar resultaten. Alle stress moest er eerst even uitgehuild worden, denkt ze.

Twee weken. Ze krijgt twee weken vakantie. Met Matthias. Ze kan er maar beter goed gebruik van maken, want daarna zal hij haar vast weer zwaar aan het werk zetten. Hopelijk werkt het voor haar herexamens even goed. Op een of andere manier heeft ze er wel vertrouwen in. Zoals Matthias al aangaf: ze kan het wel, ze heeft gewoon wat discipline nodig. En met dat laatste komt het wel goed zolang Matthias er is … Op deze manier ziet ze zichzelf afstuderen. Ook al wordt het een pijnlijk proces. Dit gaat lukken.

“Dat was niet verstandig meisje.”

Joke slikt en zet snel een paar passen achteruit.

Matthias volgt haar en zet evenveel passen vooruit. “Hoe noemde je mij?” 

“Niets,” piept Joke. “Het was maar een grapje.”

Opnieuw zet ze een paar passen achteruit en opnieuw volgt Matthias haar. Dan staat ze plots tegen de muur. Matthias staat voor haar en legt zijn linkerhand tegen de muur, alsof hij een nonchalant praatje aan het houden is. Hij staat dicht, veel te dicht, bij haar en kijkt haar strak aan. Haar ogen schieten van links naar rechts, maar ze kan geen kant op. Links van haar staat de kast, rechts is zijn arm. Nog voor ze ook maar aanstalten zou maken om eronderdoor te duiken, zou Matthias haar al klem hebben gezet.

“Hoe noemde je mij?” vraagt hij nogmaals. Zijn toon is speels, maar donker. God, wat is hij aantrekkelijk als hij zo doet. Joke staat zo ongeveer te trillen op haar benen. Ze slikt even.

“Ouwe,” mompelt ze dan.

“Hoe vaak moet ik je nog zeggen dat 34 niét oud is?”

Joke hoort Marie gniffelen achter Matthias’ rug. Met een ruk kijkt hij om. “Let maar op of jij komt straks ook aan de beurt. Ik zal jullie voor eens en voor altijd duidelijk maken dat er niet met mij gespot wordt.”

Zijn rechterhand ligt nu onder Jokes kin en dwingt haar ogen naar de zijne. Zijn ogen lachen, maar toch is ze onder de indruk. Even kijkt hij haar aan, tot ze haar ogen neerslaat. Dan verplaatst hij zijn hand naar haar schouder en met 1 vinger strijkt hij langzaam langs haar arm naar beneden, tot aan haar hand. Een spoor van kippenvel trekt over haar huid en dringt diep door waar het zich bij de kriebels in haar buik voegt, terwijl ze kleiner en kleiner wordt.

Dan is hij plots verdwenen. “Gaan we nog spelen of hoe zit het?” vraagt Matthias, terwijl hij aan tafel gaat zitten.

Joke heeft een paar seconden nodig om zich te herstellen voor ze zich van de muur kan losmaken. Dat was intens. Dat … smaakt naar meer. Toch doet ze alsof er niets gebeurd is en gaat ze ook de tafel gaan zitten, tegenover Matthias, ervoor zorgend dat ze zijn blik vermijdt.

“Ja,” zegt ze dan. “Laten we maar spelen. We moeten je verjaardagscadeau tenslotte nog uitproberen.” 

Ook Marie is intussen aan tafel gaan zitten. Gisteren was hun laatste examen en nu is het spelletjesnamiddag om het te vieren. Het kostte wel wat overredingskracht om Marie mee te krijgen, ze wilde “niet in de weg lopen”, maar uiteindelijk konden ze haar overhalen om gezellig met hen mee te komen spelen. “Tenslotte had ik Matthias nooit gekend als jij er niet was geweest,” had Joke aangehaald.

En ook Matthias had zijn steentje bijgedragen door te dreigen met de tawse als ze niet zou komen. Dat dreigement was natuurlijk bluf, daar zou hij niet voor slaan. Dacht Marie. Maar het gaf wel aan dat ze haar er allebei echt bij wilden hebben en het niet gewoon uit beleefdheid hadden gevraagd. Dus was ze gezwicht en nu zitten ze gedrieën rond de tafel waar Kolonisten van Catan al klaar staat.

“Wacht even, we zullen dit nog wat interessanter maken. Ook om te zorgen dat jullie niet zomaar tegen mij gaan samenspannen.” Matthias staat op, terwijl de twee meiden elkaar grijnzend aankijken. Samenspannen? Zij? Ze zouden niet durven.

Even later ligt niet alleen het spelbord op tafel, maar ook een paddle en een tawse.

Opnieuw kijken de meiden elkaar even aan, maar dit keer lijken ze minder zeker van zichzelf. Matthias heeft duidelijk een ander soort spelletjesnamiddag in gedachten dan zij.

“Zo zullen we het doen,” kondigt Matthias aan. “We spelen het spel volgens de normale spelregels, maar daar komen er een paar bij. Voor jullie dan, niet voor mij.”

“He, dat is niet eerlijk,” onderbreekt Marie hem.

“Tja, dat is dan jammer,” antwoordt Matthias vrolijk. Hij wacht even, maar de meiden hebben hier geen antwoord op.

“Voor elk dorp dat je bouwt, krijg je tien klappen met de tawse. Voor elke stad zijn dat er twintig. En wie de rover tegen mij gebruikt, krijgt 50 klappen met de paddle.”

“Wat?!” roept Joke uit.

“Ik zei toch dat ik het wat interessanter zou maken.”

“Als ik dat had geweten, had ik je dit spel niet cadeau gegeven hoor.”

“O jawel, want jij vindt het stiekem ook fijn.”

Joke bloost en kijkt naar het tafelblad. Natuurlijk vindt ze het fijn, maar een beetje protesteren hoort erbij.

“En wie wint, krijgt met de riem,” voegt Matthias er nog aan toe.

“Dus als jij wint, mogen wij jou met de riem geven?” merkt Marie bijdehand op.

Ze duikt weg, maar te laat: Matthias heeft haar oor al te pakken. Hij knijpt er speels in. “Je moet leren luisteren meisje, ik zei toch dat de extra regels enkel voor jullie gelden.”

“Auw auw auw!” is het enige antwoord van Marie. Ze probeert met beide handen Matthias’ arm weg te trekken, maar het enige resultaat is dat hij nog harder knijpt.

Dan laat hij los en Marie wrijft verwoed over haar oor.

“Dat deed pijn,” mokt ze.

“Zorg dan maar dat je verliest, anders zul je nog veel meer pijn krijgen vanmiddag.”

Matthias heeft duidelijk de grootste lol.

“Wie begint er?” vraagt Joke, die er eigenlijk wel zin in heeft, al zal ze dat natuurlijk nooit hardop toegeven.

“We gooien om het hoogst. Als opwarming krijgen jullie met de hand het aantal ogen dat je gooit maal tien. Degene met de hoogste worp mag daarna beginnen.”

Joke neemt de dobbelstenen en gooit. Een zes. “Ik mag beginnen!” roept ze triomfantelijk uit. En inderdaad: Marie gooit een twee, Matthias een vijf.

“Doe je broek maar uit,” sommeert hij Joke.Zonder aarzelen trekt ze haar broek en onderbroek naar beneden. Ze stapt eruit en hangt de kledingstukken over een stoel. Dan gaat ze over Matthias’ schoot liggen.

Zestig klappen later beginnen haar billen het flink warm te krijgen. Ze staat recht en wrijft even.

“Nu jij,” kijkt Matthias Marie aan. Ook zij hangt haar onderkledij over een stoel en gaat over zijn knie liggen.

De twintig klappen zijn zo voorbij.

“Laat je broek maar uit, anders blijven we bezig,” grijnst Matthias.

Dus nemen de twee meiden half uitgekleed plaats aan de tafel waar het spel al klaar staat.

Joke mag eerst kiezen waar ze haar dorp wil bouwen, daarna Matthias en dan Marie. Maar Marie mag meteen daarna opnieuw, dan Matthias en dan Joke. Eerst mogen is hierdoor niet echt een voordeel.

“Zo,” zegt Matthias vrolijk. “Elk twee dorpen gebouwd, dat betekent voor elk 20 klappen met de tawse. Buig maar naast elkaar over de tafel.”

“Dat is niet eerlijk,” protesteert Marie. “Dit is nog maar de beginopstelling: jij hebt ook twee dorpen gebouwd.”

“Gelukkig dan maar dat de extra spelregels enkel voor jullie gelden en niet voor mij,” knipoogt Matthias. “Hop, laat het me niet nog eens zeggen!”

Onder gespeeld protest nemen de meiden naast elkaar plaats. Vier billen wachten gespannen tot de tawse de eerste keer landt. Matthias geeft hen elk om beurt een klap. Hij slaat gelukkig niet hard, het is immers maar een spelletje, maar het is duidelijk dat hij zich kostelijk amuseert.

“Het brandt nu al,” klaagt Joke, als ze haar 20 klappen gehad heeft. “Straks kan ik niet meer zitten.”

“Jee, dat is niet de bedoeling hoor.”

Joke rolt met haar ogen, maar houdt daar snel mee op als ze Matthias’ waarschuwende blik ziet. Ze wil het leuk houden. Dus dan moeten ze het volgens zijn regels spelen. Het wordt zo al pijnlijk genoeg. Al moet ze toegeven dat ze het stiekem best een leuk idee vindt. Ja, het doet pijn, maar dat is niet erg, zo lang de sfeer maar luchtig blijft. Toch neemt ze zich voor om Matthias niet zomaar te laten winnen. Dan maar pijnlijke billen …

————————————-

“De verliezers zorgen voor het eten,” kondigt Matthias aan, terwijl hij de speldoos terug in de kast stopt.

“Ja, omdat jij hebt gewonnen zeker.” Marie kijkt zeur. Ze wrijft over haar pijnlijke billen.

“Hij heeft enkel gewonnen omdat jij op het laatste de rover niet meer tegen hem durfde te gebruiken.” Joke kijkt haar kwaad aan.

Marie kijkt weg. Het is waar. Ze had hem tegen Matthias kunnen inzetten, maar hij had vast sowieso toch gewonnen en haar billen deden echt al heel erg pijn.

“Geen ruzie maken meiden,” komt Matthias tussenbeide. “Het is maar een spelletje, en het was toch leuk?” Hij grijnst.

“Voor jou wel, ja,” stompt Joke hem tegen zijn arm.

“Zeer zeker!”

“Hop, ga maar koken nu.”

“Bestellen we niet gewoon pizza?” Joke kijkt vragend naar Marie. Die haalt haar schouders op. “Kunnen we doen.”

Joke reikt naar haar broek, maar Matthias houdt haar tegen. “Niets van, ik wil twee meisjes met blote billen in de keuken. Laat die broeken dus maar liggen. En als jullie pizza willen, dan moeten jullie pizza maken.”

“Heb je daar de ingrediënten voor dan? Want ik ga niet in m’n blote billen naar de winkel hoor!” sputtert Joke tegen.

Matthias grijnst. “Niet? Dat lijkt me anders wel fun.”

“Mij niet,” mompelt Marie, met een blos op haar wangen.

“Wat is er?” plaagt Matthias haar. “Zie je het al voor je? In je blote billen in de winkel, alle ogen op je rode achterste gericht …”

“Nee bedankt!” Marie steekt haar tong naar hem uit.

Matthias kijkt haar waarschuwend aan. “Moet ik dat rood even in paars veranderen?”

Ze schudt haar hoofd en loopt snel naar de keuken, om te ontsnappen.

Joke drukt een kus op Matthias lippen en gaat haar dan achterna.

Als ze de koelkast opentrekken, zien ze inderdaad pizzabodems, tomatensaus en allerlei soorten toppings.

“Hoe wist je dat?” draait Joke zich verbaasd om.

Matthias grinnikt. “Ik ken jullie al een beetje.”

“En nu aan de slag, mijn keukenprinsesjes, of moet ik eerst nog even aan de slag?”

De meiden grinniken. “Nee hoor, het lukt wel!”

Na het eten blijven ze nog even praten en lachen, tot Marie uiteindelijk opstaat. “Ik kan maar beter gaan,” zegt ze spijtig. Ik moet nog inpakken om morgen naar huis te gaan.

Joke kijkt sip, het is net zo gezellig, maar Matthias knikt. “Laat het me even weten als je je resultaten krijgen, goed?” zegt hij, terwijl hij haar naar de deur begeleidt.

“Natuurlijk,” glimlacht Marie. “Bedankt voor de fijne avond.” Ze zwaait nog even naar Joke en loopt dan de trap af.

Joke slikt even. De resultaten … Vanmiddag was goede afleiding, ze heeft er een paar uur lang niet aan gedacht. Maar ze is echt bang voor het moment waarop ze het mailtje met de link zal krijgen. Zou het beter zijn dan vorige keer? Ze hoopt het vurig, en niet enkel omdat Matthias anders gehakt maakt van haar billen. Ze heeft zo hard gewerkt, het hele semester lang, wat als het nu nog niet beter is? Wat moet ze dan doen? Wat kan ze dan nog doen?

“Waar denk je aan?” vraagt Matthias.

“Ik … De resultaten …”

Hij knikt begrijpend en trekt haar tegen zich aan. “We zullen het moeten afwachten.”

Het blijft even stil.

“Denk je er nog steeds aan?” vraagt Matthias dan. “Want daar weet ik wel iets op hoor.” Zijn vingers zijn onder haar shirt gegleden, op zoek naar haar borsten.

Gretig drukt Joke haar lippen op de zijne. Dit soort afleiding, daar heeft ze wel oren naar!

“Ik kan dit niet,” roept Joke meteen als Matthias zijn telefoon opneemt. Hij krijgt niet eens de tijd om zijn naam volledig uit te spreken.
“Ik weet wat je gezegd hebt over doorzetten en goed bezig en al die andere onzin, maar ik kan dit gewoon echt niet. Het is te veel, het is te moeilijk, het is… te,” besluit ze. De woorden tuimelen uit haar mond. “En ik weet dat je me gaat straffen als ik niet slaag, maar dat wil ik niet, want ik kàn hier niet voor slagen, dat lukt echt niet, daarvoor is het veel te moeilijk en…” Ze hapt naar adem, waardoor er even een stilte valt. Net als ze haar mond opendoet om verder te razen, houdt Matthias’ stem haar tegen.
“Dag Joke,” zegt hij kalm. “Je lijkt een beetje in paniek.”
“Nee maar, wat een opmerkingsgave,” sneert ze.
“Rustig meisje…” klinkt het waarschuwend aan de andere kant van de lijn. Ze slikt haar volgende opmerking in.
“Ik ben hier nog pakweg een halfuurtje bezig,” hoort ze Matthias dan zeggen. “Kom daarna maar naar hier. En neem je cursus mee. Dan bekijken we het samen wel even.”
Ze knikt en bedenkt dan dat hij dat natuurlijk niet kan zien.
“Ok,” zegt ze daarom.
“Tot straks meisje.”
De verbinding valt weg.
Zuchtend gooit Joke zich op haar buik op het bed, haar hoofd begraaft ze in de dekens. Dat examen wordt een flop. Het is overmorgen al! Nee, dat lukt haar nooit…

Een halfuur later staat ze bij Matthias voor de deur. De deur van zijn bureau is dicht, dus loopt ze naar de wachtkamer. Wat voelt het lang geleden dat ze hier de eerste keer zat! Toen had ze er geen idee van wat haar te wachten stond… Hoe hard hij zou slaan. Dat hij haar überhaupt zou slaan. En al de rest… Een kriebel trekt door haar buik. Maar nu komt ze daar niet voor. Nu wil ze voor een deel haar studiebegeleider, die haar wat op weg helpt, maar vooral haar vriendje, die zijn armen om haar heen slaat, haar troost en haar zegt dat het allemaal wel goed komt.
Onwillekeurig grinnikt ze. Wie maakt ze wat wijs? En toch… een meisje kan maar hopen!

En inderdaad, als Matthias even later in de deuropening verschijnt, terwijl achter hem de voordeur dichtvalt nadat zijn vorige “klant” erdoorheen is verdwenen, slaat hij meteen zijn armen om hem heen. Genietend drukt ze zich tegen hem aan, terwijl ze onwillekeurig diep inademt om zijn geur op te snuiven.
“Ik heb je gemist,” fluistert ze.
Het is al meer dan een week geleden dat ze zijn verjaardag vierden en sindsdien hebben ze enkel telefonisch en via mail contact gehad. Joke moet elke avond laten weten hoeveel ze gestudeerd heeft en hoe het vordert. Die stok achter de deur helpt wel om gemotiveerd te blijven. Maar het examen van overmorgen ziet ze gewoon écht niet zitten. Ze geraakt niet door de leerstof heen.
Na een tijdje – veel te kort volgens Joke, maar dat zal ze wellicht altijd vinden – laat hij haar los. Een vinger onder haar kin tilt haar hoofd op, waarna hij haar zacht op de lippen kust.
“Dag meisje,” zegt hij.
“Mmm,” is het enige antwoord van Joke. Haar knieën zijn week geworden.
“Kom maar even mee binnen.” Matthias gaat haar voor naar zijn kantoor. Zoals steeds neemt hij achter het bureau plaats in zijn gemakkelijke stoel, terwijl Joke op een van de houten stoelen mag plaatsnemen.
“Vertel het eens,” zegt hij.
Even stoort Joke zich eraan dat hij nu de studiebegeleider gaat uithangen. Ze wil hem veel liever knuffelen. Toch haalt ze diep adem en steekt dan van wal.
“Ik ben dus bezig aan die cursus familierecht en het lukt gewoon echt niet. Maar echt niet. Het examen is overmorgen al, maar ik weet niet hoe ik dat moet halen. Alles zit zo ingewikkeld in elkaar en die cursus is zo slecht geschreven en…”
Matthias laat haar even uitrazen. Uiteindelijk valt ze stil.
“Beter?” vraagt hij.
Blozend knikt ze. Ja, dit lucht best op.
“Ok, haal dan nu maar die cursus boven, dan kijk ik even mee.”
Hij loopt om het bureau heen en gaat naast haar zitten.
“Die cursus is inderdaad heel slecht geschreven,” zucht Matthias enkele minuten later. “Wat een puinhoop heeft die prof ervan gemaakt. Ik zou hem nog wel een en ander kunnen leren.”
“Haar,” verbetert Joke hem. “De professor is een vrouw.”
“Nog beter,” grijnst Matthias met een veelbetekenende blik. “Ik wil haar gerust een snelcursus cursussen schrijven geven.”
Joke grijnst terug en stompt tegen zijn bovenarm. Wanneer Matthias haar waarschuwend aankijkt, is ze echter alweer geconcentreerd naar het boek voor hen aan het staren.
“Ik weet gewoon echt niet wat ik hiermee moet aanvangen,” zucht ze.
“Ik begrijp je, maar je mag de moed niet opgeven. Je bent naar alle lessen geweest, toch?”
Joke knikt. “Wel dan, haal er je notities even bij. Hopelijk werken die verhelderend.”

Gelukkig blijkt dat inderdaad het geval. Ze raken nog steeds geen wijs uit het handboek, maar met haar notities komt ze een heel eind.
“Kijk, dan kun je voor dit hoofdstuk best gewoon het handboek even negeren en je enkel op je notities concentreren. Gelukkig ben je naar de lessen geweest,” knipoogt Matthias.
“Niet dat je me veel keuze liet,” glimlacht Joke.
“En nu niet meer zo panikeren hoor,” maant hij haar aan. “Je kunt het wel, ik supporter voor je!”
“Ja… Ik weet het. Sorry, ik flipte even.”
“Je bent er bijna. Nog even volhouden. Dit is het laatste examen, overmorgen deze tijd ben je klaar.”
“Nog twee dagen…” Het klinkt weinig, maar het voelt alsof het nog twee jaar gaat duren. Plots staan de tranen in haar ogen. Ze wendt haar blik af, maar het is te laat: Matthias heeft het al gezien.
“He, kom even hier,” zegt hij, terwijl hij haar tegen zich aan trekt. “Het zit je hoog he?”
Zonder hem aan te kijken, maar met haar hoofd tegen zijn borstkas gedrukt, knikt ze van ja.
“Daar weet ik wel wat op.”
Ze protesteert niet als hij gaat zitten en haar over zijn knie heen trekt. Ze had niet de moeite genomen om zich mooi aan te kleden, aangezien ze toch een hele dag zou studeren, dus had ze enkel een trainingsbroek en een simpele t-shirt en trui aan. En daarnet was ze te veel in paniek geweest om eraan te denken iets eleganters aan te trekken voor ze naar buiten zou gaan. Nu pas beseft ze hoe slonzig ze erbij loopt. Maar dat duurt niet lang meer, want bijna meteen trekt Matthias haar trainingsbroek naar beneden. Eronder schuilt een grote oma-onderbroek. Helemaal niet sexy, maar wel comfortabel als je een hele dag op je stoel aan je bureau zit te studeren. Ook die gaat naar beneden.
De lucht op haar blote billen voelt onwennig. Het is al even geleden dat ze hier lag, zo over zijn knie. Ze is een beetje bang – gaat het veel pijn doen? – maar tegelijk voelt het vertrouwd en veilig. Onbewust ontsnapt er een diepe zucht uit haar longen, terwijl Matthias met beide handen haar billen kneedt. Dit voelt goed…
Dan begint hij het kneden af te wisselen met een paar klappen. Hij slaat niet echt hard, maar het is ook geen aaien. Het brandt eigenlijk wel lekker, moet Joke toegeven. Dat, in combinatie met het kneden tussen de klappen door, zorgt ervoor dat ze al snel nat wordt tussen haar benen. Shit, als zij dit voelt, moet Matthias het ook opmerken. Even overweegt ze om iets te ondernemen waardoor hij zou stoppen, maar ze kan niets bedenken en ze ligt gewoon te lekker.
Geleidelijk merkt ze dat het kneden minder wordt en dat Matthias steeds sneller en harder begint te slaan. Af en toe spant ze haar bilspieren op als er een slag iets venijniger aankwam dan ze voorzien had, maar over het algemeen ligt ze er nog steeds ontspannen bij, ook al slaat hij intussen aan het redelijk hoog tempo door en gloeien haar billen behoorlijk.
Dan vermindert het tempo tot de klappen uiteindelijk ophouden en zijn rechterhand bewegingloos op haar billen blijft liggen.
Even blijft het stil. Dan zegt Matthias zacht: “Als je er klaar voor bent, mag je recht staan.”
“Mmm,” antwoordt Joke. Ze merkt dat ze haar ogen gesloten heeft. Langzaam opent ze die en staart het diepe rood van het vloerkleed haar aan. Vreemd genoeg vindt ze de kleur geruststellend. Ze sluit haar ogen weer, maar enkele seconden later opent ze ze opnieuw. Voorzichtig laat ze zich van Matthias’ knie glijden. Net zoals er geen elegante manier bestaat om over de knie te gaan liggen, heeft ze ook nog geen goede manier gevonden om na het pak slaag gracieus recht te staan. Ze valt altijd eerst wat onbeholpen op haar knieën op de grond. Deze keer vindt ze dat echter niet erg. In plaats van zo snel mogelijk overeind te krabbelen, blijft ze zo voor hem zitten. Het voelt goed. Klein. Veilig.
Zijn hand onder haar kin dwingt Jokes blik omhoog.
“Voelt dat beter, meisje?” vraagt Matthias, terwijl hij haar vertederd aankijkt.
Ze wil knikken, maar herinnert zich dan de hand onder haar kin.
“Ja,” zucht ze.
“Ja wie?” Ineens klinkt hij streng.
Ze schrikt. “Ja Matthias,” corrigeert ze snel.
“Goed zo.”
Hij kust haar op haar lippen. Gretig opent ze haar mond om zijn tong te ontvangen. Zijn hand ligt nog steeds onder haar kin. Hij bepaalt wanneer deze kus eindigt. Naar haar gevoel is dat veel te snel.
“Dan ga jij je nu aankleden. Je pakt je cursus in en je gaat thuis nog wat verder gaan studeren.”
Hij laat haar los. Teleurgesteld blijft Joke nog even zitten. Ze wil meer. Meer van dit. Meer van hém.
“Niet beginnen mokken nu hoor,” waarschuwt Matthias haar.
“Ik ben de examens gewoon zo beu!” roept ze klagerig uit.
“Ik weet het, maar je bent er bijna. En ik heb je net goede motivatie gegeven denk ik.”
“Misschien moet ik het straks maar weer niet snappen,” stelt Joke ondeugend voor.
Matthias zegt niets, maar draait zich om en opent de kast die achter hem staat. Even later ligt zijn cane op het bureau tussen hen in.
Joke slikt en wendt haar blik af.
“Al goed, ik ga al,” zegt ze, terwijl ze haar trainingsbroek weer omhoog trekt.
“Als je extra motivatie nodig hebt, dan wil ik je die wel geven hoor,” antwoordt Matthias. Hij glimlacht erbij, maar Joke weet dat hij het meent. Onwillekeurig voelt ze met haar handen aan haar gloeiende achterwerk.
“Nee, het zal zo ook wel gaan.”
“Dat dacht ik al,” zegt Matthias tevreden.
Dan slaat hij zijn armen om haar heen voor een laatste knuffel. “Je kunt het meisje, ik geloof in je. Bel me gerust op als er wat is.”
Dan laat hij haar los. Met tegenzin trekt ook Joke haar armen terug. Ze zucht diep. Was het maar al overmorgen!

“Pfoeh, wat was dat?” roept Joke uit als ze samen met Marie het examenlokaal verlaat.
“Een straf in wording,” vrees ik, is Marie het met haar eens dat het examen onredelijk moeilijk was.
“Hopelijk kan ik hem omkopen met een leuk verjaardagscadeau,” grommelt Joke.
“Juist, Matthias is morgen jarig! Door al die examens was ik dat helemaal uit het oog verloren!” roept Marie uit.
“Vanmiddag ga ik een cadeautje voor hem zoeken, daar heb ik nog geen tijd voor gehad. En vanavond vieren we het. Zodat ik morgen weer verder kan studeren.” Joke zucht. “Ik mag al blij zijn dat ik vanavond vrij heb gekregen. En de middag na een examen, hoeven we niet te studeren als er meer dan drie dagen tussen het volgende examen zitten, tenminste. Is dat bij jou ook zo?”
Marie knikt. “Het volgende examen heb ik pas over een week, en jij?”
“Over vijf dagen. Statistiek. Bleargh. Maar zeg, als jij ook vrij hebt vanmiddag, waarom kom je niet met mee om een goed cadeau voor hem uit te zoeken? Lekker gezellig met ons twee, even echt ontspannen, de examens vergeten.”
“Goed idee! Weet je zeker dat je dat niet erg vindt?”
“Natuurlijk niet,” lacht Joke. “Ik stel het toch zelf voor? En het lijkt me ook gezelliger met ons twee. In m’n eentje een cadeau kopen, daar ben ik niet goed in. Dan koop ik gegarandeerd het verkeerde. En jij kent ‘m ook.”
“Ok, dan ga ik mee,” beslist Marie. “Gaan we nu meteen? Dan kunnen we eerst nog een hapje eten. Na zo’n examen verdienen we wel een extraatje.”
“We kunnen best een broodje halen,” is Joke het met haar eens.

Even later wandelen de twee meiden met gevulde magen over het Ladeuzeplein in de richting van de Diestsestraat, de winkelstraat bij uitstek in Leuven.
“Laten we ook even binnengaan bij Dille en Kamille,” stelt Marie voor. “Dat vind ik zo’n leuke winkel en je weet maar nooit dat er iets voor Matthias bij zit.”
“Dat is goed,” knikt Joke.
Al meteen aan de ingang zien ze een emmer met grote mattenkloppers staan. “Wie koopt er dat nu nog?” vraagt Joke zich hardop af. “De stofzuiger is toch al lang uitgevonden…”
Marie kijkt haar veelbetekenend aan. Als Joke blanco terugkijkt, fluistert ze: “Je kunt ook op andere dingen slaan dan enkel tapijten.”
“Nee!” roept Joke uit.
“Tuurlijk wel,” lacht Marie.
“Ik geloof zelfs niet dat Matthias er een heeft. Hij heeft er bij mij in elk geval nog nooit een gebruikt. En gezien jouw onwetendheid neem ik aan bij jou ook niet.”
Met grote ogen schudt Joke haar hoofd.
“Zie je,” vervolgt Marie, “dit zou dus best een goed cadeau voor hem kunnen zijn.” Ze grijnst.
Vol afgrijzen kijkt Joke naar de mattenklopper. “Maar… Dat oppervlak is zo groot… Dat moet toch ongelofelijk pijn doen?”
“Tja, je moet wat overhebben voor zijn verjaardag, toch?”
“Hij zal dit vast niet enkel op zijn verjaardag gebruiken,” antwoordt Joke zuur. “En wellicht ook niet enkel op mijn billen.” Nu is het haar beurt om te grijnzen, terwijl de lach van Marie van haar gezicht verdwijnt.
“Moving on,” zegt ze, terwijl ze snel verder loopt. “Geen slagmateriaal dus.”
“Ze hebben hier nochtans genoeg keuze,” merkt Joke op, als een muur vol houten planken en lepels, van hele grote tot hele kleine, zichtbaar wordt.
“Wat is dit voor winkel??”
“Gerund door mensen als jij en ik en Matthias, dat kan niet anders,” lacht Marie.
“Je zou haast gaan denken van wel! Help me onthouden dat ik hier nooit, maar dan ook nooit, met Matthias kom… Die mag hier liefst gewoon niet binnen. Zou ik hem op een of andere manier op de zwarte lijst kunnen zetten?” denkt Joke hardop.
“Als hij daar achter komt, kun je er zeker van zijn dat er wat anders zwart zal zijn dan enkel die lijst…”
“Pfff…”
“O kijk, wat een schattige kleine lepel!” roept Marie plots uit. Ze wijst naar een houten lepeltje van nog geen tien centimeter lang en twee centimeter breed. “Dit moet je hem cadeau geven!” roept Marie uit. “Hiervan vind ik het niet erg als hij het ook op mij gebruikt.”
Joke schiet in de lach. “Het kost maar een euro…” Breed grijnzend kijken ze elkaar aan.

“Nu nog een écht cadeau vinden ook,” zegt Joke als ze Dille en Kamille uit lopen. “Maar wat geef je aan iemand die 34 wordt? Straks wordt hij weer kinds!”
“Een vals gebit? Een looprek?” suggereert Marie.
“Een wandelstok,” antwoordt Joke zuur. “Niet dat die zal gebruikt worden om mee te wandelen…”
“Nee, daarom zei ik ook een looprek, dat slaat minder makkelijk.”
“Was het nu een goed idee of niet om jou te laten meekomen? Je probeert ervoor te zorgen dat ik morgen sowieso niet zal kunnen zitten, wat moet ik daarvan denken?”
“Dat je het zelf ook grappig vindt,” antwoordt Marie gevat.
“Ja, dat wel,” moet Joke toegeven. “Alleen breng je me in de verleiding om het ook echt te doen.”
“Ja!” juicht Marie. “Doen! Alsjeblieft, doe dat! En film zijn reactie!” voegt ze eraan toe.
“Misschien lukt dat nog wel ook, dat filmen bedoel ik,” zegt Joke bedachtzaam. Het is een beetje raar om het te willen filmen als hij zijn verjaardagscadeautje openmaakt, maar dat gebeurt wel nog, toch? Ik kan zeggen dat dat bij ons in de familie de gewoonte is of zo. Dan laat hij het me vast wel filmen.”
“Doen, doen, doen!” Marie springt uitgelaten om haar heen.
“Maar ik kan hem toch geen looprek geven?” lacht Joke.
“We vinden wel iets, kom op!” En Marie trekt haar mee richting de Diestsestraat.
“Misschien focussen we ons te veel op de lichamelijke aftakeling,” zegt Joke plots. “Wat als we hem nu iets geven waar hij nog plezier van heeft als hij weer kinds wordt? Een gezelschapsspel bijvoorbeeld.”
Marie schiet luidop in de lach. Enkele voorbijgangers staren haar aan, maar ze negeert hen. “Jij bent geniaal,” zegt ze.
“Maar ik meen het wel,” antwoordt Joke. “Hij speelt graag gezelschapsspelen, dat weet ik. Dus dat zou ook echt een goed cadeau zijn.”
“Dat doen we dus! Eerst een kaartje voor erbij!” Enthousiast sleep Marie Joke mee naar een boekenwinkeltje waar ze ook verjaardagskaarten verkopen.
“Deze!” roept Marie uit. Ze wijst naar een groene kaart met een aap met een bril erop. De tekst zegt: “Slecht nieuws: je zicht wordt minder naarmate je ouder wordt. Maar het goede nieuws is dat je dus ook niet ziet wat er met je lichaam gebeurt.”
Joke giert het uit van het lachen. “Nee, doe maar niet. Dan kan ik morgen echt niet meer zitten. Die koop ik niet hoor.”
“Maar ik wel,” beslist Marie. Onder protest van Joke, die tevergeefs probeert haar aan haar arm terug te trekken, loopt ze met het kaartje naar de kassa.
“Ik geef het hem niet, hoor je?” zegt ze als Marie met het kaartje de winkel uitloopt.
“Is goed hoor,” antwoordt die onverstoord.
“Je hebt net anderhalve euro uitgegeven voor niets.”
“Sja…”
Joke zucht. Als haar vriendin zich iets in het hoofd gehaald heeft… Maar dit kaartje zal niet van haar komen. Matthias moet Marie er maar voor slaan, zij is tenslotte degene die hem dit kaartje wil geven.

Met de twee cadeautjes, maar zonder kaartje, staat ze een paar uur later bij Matthias voor de deur.
“Gelukkige verjaardag!” roept ze meteen als de deur opengaat.
“Het is morgen pas he,” lacht Matthias bij het zien van haar enthousiasme.
“Maar we vieren het vandaag!”
Ze duwt hem de twee cadeaus in handen en haalt een feesttoeter uit haar zak, die ze meteen aan haar mond zet. “TOOOEEEET!”
Matthias legt zijn handen op zijn oren.
“Straks word ik doof!” lacht hij.
“Tja, dat hoort er nu eenmaal bij, op jouw leeftijd,” kan Joke het niet laten om op te merken. Meteen heeft ze een harde klap op haar billen te pakken.
“Ik word 34, dat is niet oud!” zegt Matthias gespeeld verontwaardigd.
“Meningen verschillen,” grijnst Joke, terwijl ze ervoor zorgt dat ze buiten handbereik gaat staan. “Maak je je cadeaus niet open?”
“Rustig aan, je bent net binnen,” lacht Matthias. “Laten we eerst maar even naar de woonkamer gaan.”
Terwijl Joke ongeduldig op de bank gaat zitten, loopt Matthias naar de keuken om hen iets te drinken in te schenken.
“Ga je je cadeautjes niet uitpakken?” herhaalt ze ongeduldig, terwijl ze een glas cola van hem overneemt. Geen alcohol tijdens de examens, zelfs niet na een examen, zelfs niet omwille van een feestelijke gelegenheid zoals zijn verjaardag, het is één van zijn regels.
“Jaja,” zegt hij met een knipoog. Als zij dat zou zeggen, zou hij gegarandeerd slaan, dat weet ze zeker. Maar hij mag dat blijkbaar. Ook goed, het is zijn verjaardag.
Ze zit op het puntje van de bank toe te kijken hoe hij voorzichtig het plakband van het kleinste cadeautje lospeutert. Zijzelf had het papier al lang losgescheurd, maar Matthias weet zijn nieuwsgierigheid duidelijk beter te bedwingen dan zij.
Eindelijk komt het kleine houten lepeltje tevoorschijn. Een grote grijns verschijnt op Matthias’ gezicht. “Geniaal. Die kunnen we straks wel even uittesten tijdens de birthdayspanking. Als je maar niet denkt dat je daardoor ontsnapt aan de rest. Dit komt er gewoon bij.”
“Maak nu je volgende cadeau maar open,” negeert Joke het dreigement dat uitgaat van zijn woorden.
Opnieuw maakt hij tergend langzaam eerst elk stukje plakband los om daarna rustig het pakpapier open te vouwen. Joke zit op het puntje van haar stoel, net alsof ze niet weet wat erin zit. Dan slaat hij het laatste stukje papier weg en wordt er eindelijk zichtbaar wat er in het pakje zit. Joke snakt naar adem. Hoe heeft Marie dat gedaan? Ze moet het kaartje achter Jokes rug om aan de verkoopster hebben gegeven zodat ze het bij het spel kon inpakken. En nu ligt het daar, recht in Matthias’ zicht, die het oppakt en leest om haar daarna met een donkere blik aan te kijken. De twinkeling in zijn ogen en de glimlach die aan zijn mondhoeken trekt, verraden dat hij het best een goede grap vindt.
“Zozo,” zegt hij, terwijl hij het kaartje ophoudt.
“Het was Marie!” roept Joke uit. “Ik wilde het je niet geven, maar zij stond erop, ze moet het op een of andere manier erin gesmokkeld hebben!”
“Zozo,” herhaalt Matthias. “Dan zal ik daar ook met haar even een gesprekje over moeten hebben. Maar jij vond het vast ook grappig, of niet?”
Joke weet niet of ze durft lachen of niet. Zijn woorden zijn speels, maar hij kijkt zo streng. Dan knikt ze. “Ja, het is wel grappig. 34 is gewoon zo… oud!”
“Je zult wel merken hoe oud tijdens de birthday spanking. 34 klappen een selectie van mijn instrumenten, plus telkens 1 extra voor goed geluk.” Hij wijst naar de tafel, waar een houten paddle, een tawse en een cane klaar liggen.
“Met allemaal?” vraagt Joke bang. “En mijn riem,” knikt Matthias, naar zijn broek wijzend. Ook met de cane?” Onwillekeurig zoekt ze naar vluchtwegen, maar Matthias zit tussen haar en de deur in en door het raam springen van de tweede verdieping naar beneden lijkt haar nu ook niet zo’n goed idee.
“Maak je maar geen zorgen,” stelt Matthias haar gerust. “Dit is geen straf, dit is fun. Ik ben niet van plan om je tot moes te slaan, ik zal rustig aan doen. Als jij je gedraagt en me niet meer uitmaakt voor bejaard tenminste,” knipoogt hij.
“Ik zou niet durven,” antwoordt Joke. Ze is niet helemaal gerustgesteld. 35 klappen met al die instrumenten! Morgen zal ze vast liggend op het bed studeren. Of staand. In elk geval niet zittend.
“Maar bedankt voor het spel! Kolonisten van Catan, die vind ik inderdaad leuk, maar ik had ‘m nog niet zelf.”
“Die is wel helemaal van mij,” glimlacht Joke.
“Een goede keus,” oordeelt Matthias. “En nu mijn belangrijkste cadeau nog uitpakken.”
Niet-begrijpend kijkt Joke hem aan.
“Jou,” verduidelijkt hij. “Sta maar even recht en draai je om, zodat je met je rug naar me toe staat.”
Blozend doet Joke wat haar gezegd wordt. Het voelt best kwetsbaar om niet te kunnen zien wat hij doet. Tegelijk windt het haar mateloos op, te weten dat hij achter haar staat, naar haar kijkt en dat zij niet terug mag kijken. Even gebeurt er niets, kijkt hij inderdaad alleen. Dan gaan zijn handen naar de rits van haar jurk die over haar hele rug naar beneden loopt tot vlak boven haar billen. Langzaam opent hij die en schuift hij de rits naar beneden. Dan legt hij zijn handen op haar schouders, onder de bandjes van haar jurk, die hij langzaam langs haar armen naar beneden schuift, tot de jurk op een hoopje op de grond valt. Daarna maakt hij de sluiting van haar beha los en herhaalt hij het trucje met de bandjes. Als laatst haakt hij zijn duimen achter haar slip en schuift hij die langs haar benen naar beneden.
“Stap er maar uit en kijk me aan,” verbreekt hij de stilte.
Verlegen draait ze zich om. Het is niet de eerste keer dat hij haar naakt ziet, maar op deze manier… voelt ze zich tentoongesteld. Bekeken. Het windt haar op, maar ze schaamt er zich ook voor.
“Kijk me aan,” herhaalt hij.
Voorzichtig heft ze haar hoofd op tot haar ogen de zijne ontmoeten. Meteen slaat ze ze weer neer. Een hand onder haar kind dwingt haar ogen terug naar de zijne, heel even, voor hij zijn lippen op de hare drukt.
“Dit is pas een verjaardagscadeau,” mompelt hij dan. “Even kijken. Leg je handen in je nek, ellebogen wijd, voeten onder je schouders.” Opnieuw gaat haar blik richting de grond terwijl ze zijn opdracht uitvoert. Nu voelt ze zich pas echt bekeken, gekeurd bijna.
Matthias loopt rond haar. Ze wil haar hoofd draaien om te zien wat hij doet, maar hij houdt haar tegen: “Voor je kijken, meisje.” Enkel hij mag kijken blijkbaar. Opnieuw die kriebel door haar buik terwijl hij haar aandachtig in zich opneemt, terwijl ze zo tentoongesteld staat. Dan voelt ze een hand bovenaan haar rug, net onder haar nek. Traag gaat de hand zachtjes over haar ruggengraat naar beneden, tot aan haar stuitje. Vlak boven haar billen verdwijnt hij weer. Twee handen worden vlak onder haar oksels geplaatst en glijden zachtjes over haar zijen, langs de welving van haar borsten, naar beneden.
Dan loopt hij weer naar voren. Hij legt zijn rechterhand op haar borst, vlak onder haar hals. Eén centimeter hoger en hij zou haar luchttoevoer kunnen afknijpen. Het beneemt haar nu al de adem. Tergend langzaam verplaatst hij zijn hand naar beneden, tot aan de welving van haar borsten. In anticipatie gaat ze sneller ademen, maar in plaats van een kant te kiezen, links of rechts, gaat de hand midden tussen haar borsten door, over het borstbeen heen en glijdt hij zo naar beneden, tot aan haar navel, nog lager, tot aan haar venusheuvel. Even lijkt hij te aarzelen, blijft de hand hangen, dan verdwijnt hij weer. Om weer tevoorschijn te komen aan de binnenkant van haar dijbeen. Daar glijdt hij naar beneden tot aan haar knie, waarna de andere kant aan de beurt is.
Ze merkt dat ze hijgt. Dit is zo ongelofelijk opwindend. Matthias lijkt het ook te hebben opgemerkt: “Vindt mijn cadeautje het zelf ook leuk?” vraagt hij ondeugend.
Ze knikt.
“Even controleren.” Snel, bijna geroutineerd haalt hij twee vingers tussen haar schaamlippen door. Als ze weer tevoorschijn komen, glinsteren ze en hangt er zelfs een sliertje vocht van naar beneden.
“Duidelijk wel, ja,” constateert hij.
Joke wordt vuurrood en staart naar de grond, naar de muur,… Alles om maar niet naar Matthias te moeten kijken.
“Wat een nattigheid,” zegt die en hij veegt zijn vingers af aan de zijkanten van haar borsten.
Joke kan wel door de grond zakken, maar lang krijgt ze niet de tijd om daarbij stil te staan, want Matthias’ hand is opnieuw tussen haar benen verdwenen. Deze keer duwt hij enkel zijn duim op haar clitoris. Verder doet hij niets. Geen beweging, geen extra stimulatie, gewoon die duim die op haar clitoris duwt.
Ze kreunt en duwt haar heupen naar voren. Ze wil meer.
“Geduld, meisje, geduld.”
De duim verdwijnt. Even is ze gedesoriënteerd, dan komt de schaamte terug.
“Tijd voor mijn birthdayspanking,” beslist Matthias. Hij neemt haar beide tepels vast en trekt haar zo met zich mee, tot ze over zijn knie ligt. De lucht die haar hoog opgestoken billen streelt en haar naar beneden bungelende borsten maken dat ze zich erg bewust is van haar naaktheid. Het voelt vertrouwd, comfortabel bijna, en toch zo kwetsbaar en eng. Wat gek dat iets zo dubbel kan zijn.
Dan begint Matthias te slaan. Hij slaat niet zacht, maar dit is duidelijk geen straf. Na 35 slagen, een voor elk jaar plus een extra, is er een aardige gloed over haar billen gekomen.
“En, kan deze oude man er nog wat van?” vraagt hij, terwijl hij haar in positie houdt.
Joke lacht. “Ja hoor, voor jouw leeftijd doe je het best aardig.”
Nu lacht Matthias ook. “Erg verstandig van je om zo’n opmerking te maken terwijl je in deze positie ligt.”
Daar had ze inderdaad beter wat langer over nagedacht, maar nu is het te laat.
“Laten we maar eens beginnen met dat mini-lepeltje van je.”
Hij reikt naar de tafel naast zich en neemt het lepeltje vast. De eerste pets landt op haar rechterbil. Het steekt een beetje, maar echt pijn doet het niet. Pets pets pets.
35 klappen later besluiten ze allebei dat hier toch niet heel veel aan is.
“Deze doet het vast beter,” kondigt Matthias aan, terwijl hij haar de paddle toont.
“Ow, ja, dat denk ik ook,” zegt Joke zuur.
Weer volgen er 35 klappen. Deze zijn een stuk moeilijker te verteren. Haar billen branden als ze mag rechtstaan om zich over de tafel te buigen.
Matthias trekt zijn riem uit zijn boek en houdt het koele leer even tegen haar billen.
“Ben je er klaar voor?” vraagt hij.
Ze knikt.
Dan volgt de eerste slag. Oef… Hij slaat opnieuw niet voluit door, maar dit is zeker geen aaien. De tweede slag volgt er net onder. Zo gaat hij verder, terwijl hij de slagen over haar billen en bovenbenen verspreidt. Als hij klaar is met de riem, haalt hij zijn hand er even overheen. Alles zit mooi rood.
Ook met de tawse past hij dezelfde strategie toe. Af en toe slaakt Joke een gilletje of vliegt haar been even in de lucht of richt ze zich half op, maar steeds herstelt ze zich en neemt ze de positie weer aan.
“Je doet het heel goed, ik ben trots op je,” fluistert Matthias in haar oor. “Nu de cane nog, je kunt dit.”
Hij haalt de cane van tafel en laat die even door de lucht zwiepen. Joke lijkt wat in elkaar te krimpen, maar ze blijft haar billen in de lucht houden. Dan landt de eerste slag op haar billen. Niet hard. Het steekt wat, maar het is niet de onbeschrijfelijke pijn van een harde caning als straf. Toch zakt ze even door haar knieën als de volgende slag de overgang tussen bil en been raakt. Geconcentreerd werkt hij zich daarna van boven naar beneden.
“Dit is de laatste,” kondigt hij uiteindelijk aan. “Je weet hoe het werkt, de laatste is de hardste.”
Joke zet zich schrap. De laatste is inderdaad de hardste. Deze geeft Matthias wel voluit, schuin over alle andere canestrepen heen. Ze moet op haar tong bijten om het niet uit te schreeuwen en zakt wat door haar knieën in een poging de nog steeds opbouwende pijn op te vangen. Matthias staat al naast haar en neemt haar in zijn armen.
“Ow, die laatste deed echt pijn,” klaagt ze.
“Je hebt het heel goed gedaan,” zegt Matthias nogmaals, terwijl hij een kus op haar lippen drukt. “Tijd om mijn cadeautje helemaal te gebruiken,” lacht hij. Dan trekt hij haar mee naar de slaapkamer, waar hij ook zijn kleren uittrekt voor hij bovenop haar op het bed duikt.

Ze parkeert haar fiets in een van de fietsenstallingen bij de kinepolis en stopt het fietssleuteltje in haar handtas. Dan loopt ze de hal van de kinepolis binnen, waar Matthias haar al staat op te wachten. Hij staat met zijn rug naar haar toe, terwijl hij de affiches van de verschillende films bestudeert. Voorzichtig en op haar tenen, zodat het geluid van haar hakken haar niet zou verraden, sluipt ze naar hem toe. Net voor ze hem kan verrassen, draait hij zich echter al om. Teleurgesteld begint ze te lachen. “Bijna… Nog even en ik had je kunnen doen schrikken,” roept ze uit.
Matthias lacht mee. “Helaas…” zegt hij. Zijn ogen twinkelen geamuseerd. Dan legt hij zijn beide handen op de zijkant van haar hoofd, zorgt er op die manier voor dat ze hem recht aankijkt en drukt dan een kus op haar lippen. Haar knieën worden week. Ze was zelf ook van plan geweest om hem te kussen, maar op deze manier… Dat heeft toch iets extra. Hij bepaalt, dat is nu al duidelijk. En ze zijn nog maar een halve minuut samen. Een kriebel trekt door haar buik.
“Welke film wil je zien?” vraagt ze hem als haar lippen weer van haarzelf zijn.
Met een grote grijns wijst hij naar de affiche van een horrorfilm. Maanlicht door het duistere bos, een krakemikkig gebouw waar de ketchup vanaf druipt,…
Vol afschuw kijkt Joke hem aan. Nu is het Matthias’ beurt om te beginnen lachen.
“Grapje,” knipoogt hij.
Zonder nadenken stompt Joke hem op zijn arm. Meteen verandert zijn blik. Verschrikt begint ze zich te verontschuldigen: “Sorry, ik… eh…Het was niet de bedoeling…Ik dacht niet…” Hij laat haar even stamelen, neemt daarna haar kin vast. “Je dacht inderdaad niet na,” zegt hij. Zijn stem klinkt rustig. Niet boos, gewoon in controle. Zijn ogen boren zich in de hare. Ze slikt even. “Maar let goed op je tellen, meisje. Vanavond ben je van mij.”
Weer die kriebel in haar buik. Woordeloos knikt ze. Hij drukt een korte kus op haar lippen en laat dan haar kin los. Zijn vinger glijdt langs haar hals naar beneden. Dan verdwijnt hij. Matthias draait zich om. “Wat denk je van die film?” wijst hij. Het duurt iets meer dan een seconde voor Joke lichtjes gedesoriënteerd opkijkt. Zonder echt te zien welke film hij aanwijst, knikt ze. Zolang het niet die horrorfilm is, maakt het haar echt niet uit. Matthias koopt twee kaartjes voor wat een kruising tussen een komedie en een actiefilm blijkt te zijn. Ze merkt wel wat het wordt. Het gezelschap is vanavond belangrijker dan het scherm.
Beladen met popcorn en frisdrank lopen ze even later de filmzaal binnen. Joke volgt Matthias terwijl hij haar naar hun plaatsen leidt. Ze hebben twee zetels op de bovenste rij gekozen. Voorlopig zijn er niet veel andere mensen in de zaal. Een groepje tieners heeft de middelste rijen ingenomen en hier en daar zitten er nog stelletjes. De meeste zetels zijn leeg. Ook op de bovenste rij zit er nog niemand. Daarom leggen ze hun jassen en tassen op een derde stoel voor ze neerploffen in de voor hen gereserveerde plaatsen. Of ja, Matthias ploft neer, Joke gaat iets voorzichtiger zitten, tot groot vermaak van Matthias natuurlijk. “Liefje, wil je nog even opstaan en me mijn telefoon uit mijn jaszak aangeven?” vraagt hij met een brede grijns als ze eenmaal zit. Ze kijkt hem vuil aan, hij kijkt lachend terug. “Doe maar,” zegt hij. De lach staat nog steeds op zijn gezicht, maar zijn stem bevat een waarschuwing. Kreunend staat ze op en reikt ze hem zijn telefoon aan. Hij wacht tot ze weer zit – auw, haar billen -, lijkt iets te bekijken, ook al weet ze zeker dat hij maar doet alsof, en geeft haar dan de telefoon terug. “Zou je hem nog willen terug wegstoppen? Ik moest even zeker zin dat hij op stil staat. We kunnen niet hebben dat hij straks midden in de film zou afgaan, toch?”
Ze kan hem wel wat doen. Ze weet vrij zeker dat hij dat niet nu pas net bedacht heeft. En het is vast ook geen toeval dat de jassen, met zijn telefoon er zogezegd per ongeluk nog in, aan haar kant liggen, waardoor zij degene is die moet opstaan. Ze zou er in principe ook wel zittend bij kunnen, maar dan moet ze al haar gewicht op haar ene bil plaatsen en daar heeft ze ook geen zin in. Bovendien is dat niet de opdracht en heeft ze een nogal sterk vermoeden dat Matthias bezwaar zou maken. Zuchtend staat ze dus opnieuw recht en stopt ze zijn telefoon weer weg. Dan gaat ze voor de derde maal voorzichtig zitten, terwijl ze Matthias vuil aankijkt. Hij grijnst en knipoogt.
“Gelukkig zijn dit zachte zetels,” zegt ze.
“Precies, heb je helemaal geen reden om zo te klagen,” countert Matthias.
“Pfff, flauw hoor. Zal ik nu mogen blijven zitten?” vraagt ze.
“Als je je weet te gedragen, zal ik er eens over nadenken.”
“Ik gedraag me altijd!” Ze zet een pruillip op en Matthias schiet in de lach. “Ja, tuurlijk. Daarom ben je nu zo blij dat de zetel zacht is.”
Daar heeft Joke geen antwoord op, dus vleit ze zich maar gewoon dicht tegen hem aan.
Eindelijk worden de lichten wat gedimd en beginnen de reclames.
Joke propt een handvol popcorn in haar mond en wil het net doorspoelen met een slok cola als ze Matthias in haar oor hoort fluisteren: “Doe je beha maar uit.”
Geschrokken kijkt ze hem met een open mond vol popcorn aan? “Nu? Hier? Maar de lichten zijn nog niet eens helemaal uit!” fluistert ze terug. “Er komen nog steeds mensen de zaal binnen!”
Matthias haalt z’n schouders op. “Sja…” zegt hij, terwijl hij z’n hand uitsteekt om haar beha in ontvangst te nemen.
Joke is niet heel erg verrast. Ergens had ze wel verwacht dat een filmavondje met Matthias meer zou inhouden dan enkel film kijken. Toch blijft het spannend. Haar jurk heeft een hoge rug, dus ze kan niet anders dan het kledingstuk helemaal omhoog te stropen om met haar handen achter haar rug de sluiting van haar beha los te maken. De voorkant blijft gelukkig redelijk op z’n plaats, maar alles wordt toch zo omhoog getrokken dat ook aan de voorkant haar onderbroek net zichtbaar wordt. Zo snel mogelijk haakt ze de sluiting van haar beha los, waarna ze de stof van haar jurk weer beschermend over haar lichaam laat vallen. Nu kan ze simpelweg de bandjes over haar armen trekken, waarna ze haar beha via haar décoté naar buiten trekt. Zwijgend overhandigt ze het kledingstuk aan Matthias, die breed grijnzend had zitten toekijken hoe ze zich in allerlei bochten wrong om zo onopvallend mogelijk aan zijn opdracht te voldoen. Niet dat er iemand keek, maar toch, je weet maar nooit.
Hij stopt de beha in zijn rugzak en haalt er een klein doosje uit. Joke kijkt nieuwsgierig toe. “Wat is dat?” vraagt ze met gedempte stem. “Is dat voor mij?”
“Jazeker,” knikt Matthias, “maar je moet even wachten tot de film echt begint.”
Alsof het zo gepland was, gaan op dat moment de laatste lichten ook uit.
Joke vleit zich tegen hem aan en drukt een zachte kus op zijn lippen. “Mag ik het nu weten?” vraagt ze liefjes, ook al is het nog maar twee seconden geleden dat ze het de eerste keer vroeg.
Matthias schiet in de lach. “Soms ben jij echt ongelofelijk,” zegt hij, net iets te hard.
“Je zei dat ik het mocht weten als de film begon,” fluistert Joke terug. Ze wijst naar het scherm: “De film is net begonnen.”
“Technisch gezien is het nog de begingeneriek,” glimlacht Matthias. “Maar ok, je mag het weten. Doe maar open.” En hij overhandigt haar het doosje.
Nieuwsgierig maakt ze het voorzichtig open. Binnenin liggen twee blinkende…sieraden?
“Wat is het?” vraagt ze, terwijl op het grote scherm een man een juwelierswinkel binnenloopt.
“Laat me het even demonstreren,” antwoordt Matthias met een grote grijns. Hij neemt het doosje terug van haar over en haalt het eerste van de twee identieke voorwerpen eruit. Dan grijpt hij de bovenkant van haar jurk en trekt die naar beneden, zodat haar behaloze borsten eruit vallen.
“Wat doe je nu?” schrikt Joke, terwijl ze haar handen verwerend voor zich houdt.
“Sssst,” maant Matthias, ook al was ze helemaal niet zo luid.
Verschrikt kijkt ze om zich heen, haar handen voor haar blote borsten. Het is jammer dat het donker is, anders kon hij zien hoe haar kaken vuurrood kleuren.
“Handen naar beneden,” commandeert hij.
Even aarzelt ze, maar dan slaat ze haar ogen neer en brengt ze haar handen naar haar schoot. Hij neemt haar tepel tussen duim en wijsvinger en plaatst er het sieraad op. Scherp zuigt ze haar adem naar binnen.
“Het zijn tepelklemmen,” kondigt Matthias nogal overbodig aan, waarna hij ook de tweede uit het doosje haalt en op haar andere tepel plaatst. Daarna trekt hij haar jurk voorzichtig terug over haar borsten heen. De klemmen tekenen lichtjes af door de stof, maar in het donker valt dat helemaal niet op.
Op het scherm loopt de hoofdrolspeler intussen met een gouden verlovingsring de juwelierszaak uit.
“Let maar goed op de film,” waarschuwt Matthias haar. “Straks volgt er een overhoring.”
Joke lacht, maar Matthias gaat verder. “Dat is goede voorbereiding voor je examens straks. Zo leer je om dingen te absorberen en daarna te reproduceren. Een uitstekende oefening, al zeg ik het zelf.”
Onzeker kijkt Joke hem aan, maar ze kan zijn blik maar moeilijk peilen. Meent hij dat nu? De tepelklemmen trekken aan haar tepels, maar de pijn is niet onaangenaam. Afleidend, dat dan weer wel. Veel zal ze niet van de film meekrijgen, vermoedt ze zo. Laat staan dat ze er een overhoring over kan doorstaan. Ah, dat is een zorg voor later. Voor nu legt ze haar hoofd op Matthias’ schouder. Ze besluit om vooral te genieten van deze avond samen. Met tepelklemmen op haar behaloze borsten…
Enkele minuten kijken ze allebei naar de film. Dan gaat Matthias voorzichtig verzitten, zodat hij nog een doosje uit zijn rugzak kan halen. Wat zou dat nu weer zijn? Vanuit haar ooghoeken probeert ze onopvallend zijn bewegingen te volgen, maar hij heeft haar door. “Let maar goed op de film, dit stuk zou weleens in de overhoring kunnen zitten.”
Ze steekt haar tong naar hem uit, maar richt haar ogen toch weer gehoorzaam op het scherm. Meteen voelt ze echter twee vingers in haar oor knijpen.
“Ik heb je geloof ik al eens eerder gezegd dat ik niet wil dat jij je tong naar me uitsteekt.”
Joke slikt. Vergeten. “Sorry!” piept ze. “Het ging vanzelf, het was niet de bedoeling!” Matthias knijpt alleen maar harder. “Dan moet ik zorgen dat je het je voortaan wat beter herinnert,” merkt hij droog op.
“Auw! Het spijt me Matthias, ik zal het echt niet meer doen!” Ze moet moeite doen om haar stem gedempt te houden. Ze willen immers niet dat andere mensen hier ook maar iets van merken.
“Dit verhaal krijgt straks nog een staartje,” zegt hij, nadat hij eindelijk haar oor heeft losgelaten.
Joke brengt een hand omhoog om erover te wrijven in een poging de pijn wat te verzachten, maar hij houdt haar hand tegen. “Laat maar even nabranden,” zegt hij gemeen. Een kriebel trekt door haar buik. Zonder iets te zien kijkt ze naar het grote scherm waarop de film zich afspeelt. Ze is er met haar gedachten niet bij. Wat zou er in het tweede doosje zitten? De opwindende pijn in haar tepels leidt haar af. Ze heeft geen idee wat er in de film aan het gebeuren is of waarom. Ze hoopt maar dat dat van die overhoring een grapje was. Waarschijnlijk niet, maar dat is dan een probleem voor later. Nu wil ze weten wat hij nog voor haar in petto heeft. Want het is duidelijk dat hij zelf ook niet echt naar de film aan het kijken is.
Matthias’ hand ligt intussen op haar dij, net onder haar jurk. Langzaam kruipt zijn hand omhoog, waarbij hij de stof met zich mee naar boven trekt tot hij bij haar onderbroek aankomt. Zijn hand verdwijnt onder de stof. Gespannen houdt Joke zich stil terwijl zijn vingers tussen haar schaamlippen door glijden. Tsk tsk, doet Matthias’ tong als hij ontdekt hoe nat ze is. Het schaamrood stijgt haar naar de wangen. Gelukkig is het donker, zodat hij het – hopelijk – niet kan zien. Dan voelt ze iets hards. Zijn hand verdwijnt, maar het harde ding blijft achter in haar onderbroek. Van opzij kijkt ze hem aan, maar hij gebaart naar het scherm: daar moet ze haar aandacht heen richten.
“Let maar goed op,” fluistert hij, “dit deel komt zeker in de overhoring.”
Joke heeft al lang geen idee meer waar de film over gaat, maar ze besluit om toch nog een poging te wagen. Zo te zien is de hoofdrolspeler ergens in een hutje in de bergen aangekomen. Hij heeft net een geweer in de kast gevonden dat daar is achtergelaten door jagers. Maar dat weet hij niet, hij schiet in paniek, denkt dat hij een rovershol heeft gevonden, het hoofdkwartier van een moordenaarsbende.
En dan voelt ze hoe er tussen haar benen iets zachtjes begint te trillen. Meteen vergeet Joke de film en kijkt ze Matthias verschrikt aan. Een spottende glimlach veroorzaakt een twinkeling in zijn ogen. In zijn hand houdt hij een afstandsbediening. Hij kijkt haar recht aan, terwijl hij op de knop duwt, waarna de trilling intenser wordt.
“Leuk he,” glundert hij.
Hoe donker het ook is, ze weet zeker dat hij nu wel de donkerrode blos op haar wangen kan zien. Ze kan zijn grijns niet weerstaan en richt beschaamd haar blik op de grond. De vlinders in haar buik draaien overuren.
Plots ligt er een vinger onder haar kin en wordt haar blik weer naar de zijne getrokken. Twee paar lippen landen op elkaar. Joke kreunt van verlangen. Brutaal legt ze haar hand op zijn kruis. Moeilijk te lokaliseren is het niet: er zit een flinke bult in Matthias’ broek die zijn eigen staat van opwinding op geheel onsubtiele wijze verraadt.
“Ga voor me op je knieën zitten,” fluistert hij.
Meteen voldoet ze aan zijn verzoek. Ze is enorm opgewonden. Al deze prikkels: blauwe billen, de klemmen op haar tepels, zichtbaar door de stof van haar jurk heen, de trilling in haar onderbroek en nu dit. En dat terwijl er mensen op nog geen vijf meter van hen af zitten die er geen idee van hebben wat er op dit moment tussen hen aan het gebeuren is. Of dat hoopt ze toch. Snel kijkt ze nog even om zich heen, maar ieders aandacht lijkt nog steeds op het grote scherm gericht te zijn. Haar eigen aandacht ligt echter heel ergens anders. Intussen heeft Matthias zijn broek opengeritst en springt zijn geslacht haar tegemoet. Zijn hand in haar haar laat er geen twijfel over bestaan wat hij van haar verlangt. Even aarzelt ze. Dit kan toch niet zomaar?
“Vertrouw me, het is goed, niemand zal het zien,” fluistert Matthias. Ze hoopt maar dat hij gelijk heeft. Het idee is te spannend en even later is haar mond druk aan het werk. Zelf kan ze nu niet meer om zich heen kijken om zich ervan te verzekeren dat er inderdaad geen toeschouwers zijn die een leukere show dan de film ontdekt hebben. Ze moet erop vertrouwen dat Matthias dat wel nog doet.
Ook al weet ze dat het eraan zit te komen, toch wordt ze nog verrast door het sperma dat plots in haar keel spuit. Ze weet enkele kokhalsgeluiden binnen te houden, maar dat geldt niet voor het sperma zelf. Dat druipt over haar kin naar beneden tot tussen haar borsten. Ze hijgt van de inspanning, maar doet haar best om haar ademhaling terug onder controle te krijgen. Dat Matthias even later de vibrator uitschakelt helpt gelukkig ook. Stram door het knielen komt ze moeizaam overeind en laat zich weer in de zetel vallen. Haar gezicht vertrekt als ze opnieuw herinnerd wordt aan het pak slaag dat ze gisteren kreeg. Was dat pas gisteren? Het voelt al veel langer geleden.
“Ik ben zo trots op je,” fluistert Matthias, terwijl hij zijn hoofd tegen haar aan vleit. Joke zegt niets, maar leunt tegen hem aan, koestert zich in zijn nabijheid.
“Die overhoring, dat wordt niets hoor,” fluistert ze terug.
Even schiet Matthias luid in de lach, maar meteen probeert hij dit met een hoest te maskeren. Het lukt niet echt goed.
“Gelukkig voor jou heb ik zelf ook niet echt opgelet.” Even ziet ze een grote grijns voor hij zijn mond op de hare drukt en ze zich verliezen in een kus die misschien enkele seconden, misschien enkele minuten duurt.
Morgen zal Marie van dit verhaal smullen, bedenkt Joke plots. Bijna schiet ze ook in de lach, maar dan besluit ze om zich op het hier en nu te concentreren en kust ze intens terug. De film, en de overhoring die al dan niet zal plaatsvinden, kunnen haar gestolen worden!

Joke staart vol afgrijzen naar de spiegel. Haar billen en bovenbenen zien er verschrikkelijk uit. Geen wonder dat ze er niets van druk op kan verdragen, dat zelfs haar onderbroek al te veel is. Het middenstuk van haar billen is paars-zwart gevlekt. Hoe verder naar buiten, hoe lichter de kleur wordt tot het aan de rand van haar billen “slechts” diep donkerrood is. De overgang naar haar benen is dan weer zwart. Zelfs niet paars of blauw, nee, gewoon zwart. En ook haar bovenbenen zelf zien er extreem gehavend uit. Net een regenboog waar alle lichtere tinten zijn uitgehaald en er net nog wat donkere kleuren aan werden toegevoegd. Ze wist niet dat er zoveel tinten donkerblauw bestaan! En over dat alles heen lopen er zes donkere, gezwollen, dubbele strepen. Voorzichtig laat ze haar hand over het oppervlak van haar billen glijden, maar daar houdt ze algauw mee op. Alles doet pijn… En vandaag heeft ze zes uur les. Zes uur! Ze denkt niet dat ze zes minuten op die harde houten banken kan zitten. Misschien moet ze toch maar een kussentje meenemen, hoe belachelijk dat er ook uitziet. Maar zelfs dan… Zes uur! Wat moet ze doen? Niet naar de les gaan? Dat zou heel dom zijn… Dan zien haar billen er volgende week weer even erg uit. Daar schiet ze dus niets mee op, integendeel. Veinzen dat ze ziek is, doet ze niet meer. Ze weet intussen wel beter.
Naar de les dus maar. Er zit niets anders op. “Zit…” Ze zucht en lacht, van ellende. Snel neemt ze haar telefoon om Matthias een appje te sturen: “Zes uur les en ik kan niet zitten, help!” Ze voegt er een smiley met uitgestoken tong aan toe.
Dan begint ze zich aan te kleden. Een jurk, daar is geen twijfel over mogelijk. En… durft ze zonder ondergoed te gaan? Eerst besluit ze van niet, maar ze heeft haar onderbroek nog maar halverwege haar billen opgetrokken als ze met een pijnlijke grimas besluit dat het echt wel zonder zal moeten. Als ze een jurk kiest die lang genoeg komt, zal niemand dat ooit zien. Hoopt ze.
Haar telefoon bipt. Matthias’ antwoord op haar berichtje: “Dan weet ik tenminste zeker dat je de hele dag aan me zult denken.”
Een glimlach verschijnt rond haar lippen terwijl ze haar antwoord typt: “Ik dacht dat ik me op de lessen moest concentreren?”
Ze wil haar telefoon wegleggen, maar bijna meteen komt het volgende bericht binnen: “Ik dacht dat vrouwen konden multitasken?”
Grinnekend schudt ze haar hoofd. En dan zou hij háár bijdehand noemen…
Ze schrikt als ze op de klok kijkt. Ze kan maar beter vertrekken als ze te voet moet gaan. Fietsen ziet ze nu écht niet zitten!
Ze zet er stevig de pas in en probeert de pijn in haar billen zoveel mogelijk te negeren. En nu staat ze nog recht! Dat wordt wat vandaag…
Het voelt best spannend om zonder onderbroek en met blauwe billen door de straten van Leuven te lopen. De mensen moesten eens weten, denkt ze. Niemand heeft er ook maar enig idee van dat ze niet zo onschuldig is als ze eruit ziet: de dertiger die aan zijn smartphone vastgekleefd lijkt niet, de vrouw die met haar hond op wandel is niet en straks haar medestudenten ook niet. Behalve Marie.
Als ze bij de aula is aangekomen, speurt ze zoekend door de halfduistere zaal. De les is nog niet begonnen, maar de prof heeft de lichten alvast gedimd zodat zijn powerpoint beter zichtbaar zou zijn. Eindelijk ziet ze Marie. Wanneer ze voorzichtig naast haar aanschuift, weerklinkt meteen de stem van de prof door de micro. Geen tijd om bij te kletsen dus. Na een vluchtige glimlach naar haar vriendin, haalt Joke snel haar boeken uit. Het is de laatste les van het semester en de prof is zo vriendelijk om een overzicht van alle geziene leerstof te geven en een paar voorbeelden van examenvragen aan hen uit te leggen. Ze gaat er zo in op, dat ze de pijn in haar billen vergeet. Als de twee uren om zijn en de prof hen wegstuurt, staat ze moeizaam op. Ow! Dit is bijna even pijnlijk als gaan zitten. Gelukkig heeft ze een halfuurtje tijd voor de volgende les begint. Dat halfuur zal ze staand doorbrengen.
Samen met Marie loopt ze naar de grote hal, waar er snoep- en drankautomaten staan. Ze koopt een blikje cola en wacht even tot Marie aan de beurt is om een reep chocola uit de snoepautomaat te halen.
“Zullen we buiten even een rondje lopen?” stelt Joke voor. “Het is zo’n mooi weer.”
“En dan hoef je niet te zitten?” vraagt Marie met een ondeugende glimlach.
Joke lacht terug. “Zoiets, ja.”
Gezamenlijk lopen ze naar buiten.
“Pffff, bijna examens…” zucht Joke.
“Zie je het wat zitten? Je bent in elk geval beter voorbereid dan vorig semester.”
“Ja, dat wel… Daar heeft Matthias wel voor gezorgd… Maar of het genoeg zal zijn?”
“Hij zal tijdens de examens ook wel motiveren hoor. Ik moest vorig semester minstens een keer per week gaan, om me ‘gefocust’ te houden.” Met haar vingers maakt ze aanhalingstekens in de lucht. “Nu ja, het hielp wel…”
“Hopelijk helpt het bij mij ook,” verzucht Joke. “Dan is het tenminste allemaal niet voor niets geweest. Het doet echt zo’n verdomde pijn.”
“Ja… Dat doet het zeker…”
“Maar goed,” vervolgt Joke, “vanavond gaan we eerst nog naar de cinema. Nog een laatste keer uit voor de blok begint.”
“Dan moet je ook een hele avond zitten,” antwoordt Marie, met een veelbetekenende blik.
“Ik weet het… Gelukkig hebben ze daar wel zachte zetels!”
“Naar welke film gaan jullie?”
“Geen idee. Denk je dat ik hem zo gek krijg om mee te gaan naar een romantische komedie? Dan kan hij even zien wat normale vriendjes doen om hun vriendin te verleiden.”
Marie schiet in de lach. “Ja, want dat heeft kans op slagen. Pun intended.” Nu lacht Joke ook. Dan kijkt ze op haar telefoon naar het uur.
“We kunnen beter terug naar binnen gaan. De les begint over vijf minuten.”
“Goed dan.” Marie mikt de wikkel van haar chocoladereep in de vuilbak, terwijl Joke de laatste slokken uit haar blikje cola opdrinkt.
“Ik wil nie-hiet!” zegt Joke overdreven zeurderig. “Weer twee uur zitten…” Ze kijkt er zielig bij.
“Sja…”
“Ik weet het.” Joke kijkt sip, maar loopt toch naast Marie verder. Er staat een heel groepje studenten voor de ingang van de aula.
“Wat is daar aan de hand?”
“De les gaat niet door,” zegt een van de studenten hen. “Prof is ziek. Hij zal de laatste stukken van de leerstof op Toledo posten, die zijn nu zelfstudie.”
Plots klaart Jokes blik op. Zelfstudie is altijd kut, maar nu hoeft ze tenminste niet nog twee uur op die harde houten banken te zitten.
“Gered door de bel,” fluistert ze tegen Marie.
“Welke bel?”
Joke steekt haar tong uit.
“Wel, in dat geval ga ik maar terug naar mijn kot. Die zelfstudie doornemen kan ik beter meteen doen, zodat het vanavond gezellig wordt en geen groot opbiechtfestijn.” Ze rolt met haar ogen en Marie schiet in de lach.
“Goed plan, succes ermee! En veel plezier vanavond!”

Als Matthias de deur van de wachtkamer open doet, durft Joke hem eerst niet goed aankijken. Terwijl ze langs hem heen zijn werkkamer binnen loopt, kijkt ze vanuit haar ooghoeken toch even. Ze verwacht een harde, strenge blik in zijn ogen te zien, maar die is er niet. In plaats daarvan ziet ze… opluchting? Nu kijkt ze hem wel recht aan. Hij ziet er onmiskenbaar opgelucht uit. Misschien had hij gedacht dat ze niet zou komen. Ze krimpt in elkaar. Nadat ze vorige donderdagochtend boos was weggestormd had ze inderdaad niets meer van zich laten horen. Ze had niet gereageerd op zijn berichtjes en als hij belde had ze haar telefoon naar voicemail laten overgaan. De ingesproken berichten had ze niet beluisterd. Ze had niet gedurfd. En als Marie vanochtend niet op haar had ingesproken, was ze hier nu inderdaad misschien niet geweest. Marie… Ook haar had ze genegeerd, ook al had ze diep vanbinnen best geweten dat het niet haar schuld was. Dat ze zonder Marie Matthias zelfs niet eens had gekend! Joke voelt zich vreselijk.
Snel kijkt ze weer van Matthias weg terwijl ze op een van de houten stoelen voor zijn bureau plaatsneemt. Ze verwacht dat hij naar de andere kant van het bureau zal lopen en op zijn gemakkelijke stoel zal gaan zitten, maar de gebeurt niet. In plaats daarvan komt hij op de stoel naast haar zitten.
“Wat was dat nu allemaal, vorige donderdag?” vraagt hij dan. Hij kijkt haar recht aan, maar in zijn blik valt geen greintje strengheid te bespeuren. Integendeel, hij kijkt enkel bezorgd.
Joke knippert met haar ogen om de tranen tegen te houden. “Het spijt me,” zegt ze. Haar stem klinkt schril omdat ze de woorden uit haar toegeknepen keel moet persen. “Ik dacht gewoon… Ik wilde niet…”
Matthias wacht geduldig af.
“Ik wilde gewoon meer tijd met jou en toen moest jij weg om een andere meid over de knie te leggen, halfnaakt te zien en… ik werd jaloers,” eindigt ze beschaamd, haar blik naar Matthias’ knieën gericht.
“Meisje toch… Ik snap dat ergens wel hoor, maar dat is nu eenmaal mijn job. Dit doe ik al jaren, ik doe het graag en ik ben er goed in.”
“Ja, dat weet ik, dat heb ik al gevoeld,” flapt Joke eruit.
Matthias grinnikt even. “Het geeft mij erg veel voldoening om mensen met hun studie te kunnen helpen. Om te zien hoe ze zich ontplooien, hoe ze plots wél gemotiveerd zijn, zich wél achter hun bureau kunnen zetten en daar dan ook de vruchten van plukken.”
Joke knikt.
“En ja,” gaat Matthias verder, “ik zie hen halfnaakt en ik leg hen over mijn knie, maar dat wil niet zeggen dat er meer is dan een pure mentorrelatie. Met geen van hen heb ik wat ik met jou heb. Met geen van hen wil ik hebben wat ik met jou heb.”
Hij kijkt Joke recht aan, terwijl hij dit zegt. “Jij bent speciaal. Jij bent niet zomaar een van velen. Dat moet je geloven. Daar moet je me in vertrouwen.”
Ze knikt. “Ja…” zegt ze. En dan opnieuw: “Het spijt me.”
Matthias trekt haar tegen zich aan in een knuffel. Stiekem wrijft ze enkele tranen uit haar ogen. Dan laat hij haar los.
“Eigenlijk had ik dit gesprek vorige donderdagavond willen voeren,” zegt hij dan. Plots wordt de sfeer gespannen.
“Ik had al plannen gemaakt, dat zei ik toch,” probeert Joke zich te verdedigen.
“Het kwetst me dat je die plannen belangrijker vond dan dit gesprek,” begint Matthias. Hij steekt zijn hand op om Joke tot stilzwijgen te manen als ze haar mond opendoet. “Uitgaan kun je bijna elke dag, je had desnoods erna nog weg kunnen gaan.”
Nu doet ze haar mond weer dicht. Hij heeft wel een punt.
“Maar wat ik het ergste vind,” gaat Matthias verder, “is dat je het niet eens nodig vond om de telefoon op te nemen of mijn berichten te beantwoorden.”
Joke staart naar de grond.
“Ik dacht dat ik je kwijt was, weet je dat? Ik heb me ronduit ellendig gevoeld dit weekend. Ik was er al bijna van overtuigd dat je ook vandaag niet langs zou komen. Heb je enig idee hoe opgelucht ik was toen ik je in de wachtkamer zag zitten?”
Ze zwijgt. Ze had er nooit bij stilgestaan dat Matthias zo hard onder haar radiostilte zou lijden.
“Waarom?” vraagt hij dan. “Waarom heb je het hele weekend niets van je laten horen?”
Nog steeds zwijgt Joke. Wat valt er te zeggen? Ze heeft geen goede reden. Behalve dat ze kwaad was. Maar Matthias heeft gelijk: dat was heel kinderachtig van haar. Ze had contact moeten opnemen, het uitpraten. Desnoods gewoon maar om ruzie te maken, om hem te zeggen dat hij de pot op kon, niet dat dat was wat ze dacht. Maar ze had iéts van zich moeten laten horen.
“Het spijt me,” herhaalt ze voor de zoveelste keer. Ze meent het. “Ik… Het was verkeerd. Ik had iets van me moeten laten horen.”
Nu is het de beurt aan Matthias om te zwijgen. Aandachtig kijkt hij haar aan. Ze ontwijkt zijn blik. Ze weet wat ze moet doen, waar hij op wacht. Ze slikt. Als ze niet om straf vraagt, zou hij haar dan gewoon laten gaan? Maar dan blijft ze zich zo ellendig voelen als nu. Dan blijft ze met dat schuldgevoel zitten. Ze heeft immers straf verdiend en ze weet het.
“Ik…” begint ze. Dan stopt ze weer. “Wil je…” probeert ze nogmaals.
Matthias geeft geen krimp. Hij laat haar zweten.
“Zou je me willen straffen?” mompelt ze vervolgens tegen zijn voeten.
“Wat was dat?” vraagt hij. “Ik verstond je niet. Kijk me eens aan als je wat wil zeggen.”
Met moeite heft ze haar blik omhoog. “Zou je me willen straffen?” vraagt ze nogmaals, ditmaal iets luider.
“Vind je dat je straf hebt verdiend?” vraagt Matthias. Hij is duidelijk niet van plan om dit gemakkelijk voor haar te maken. Net zoals zij het hem dit weekend moeilijk heeft gemaakt.
Ze knikt.
Hij wacht. Ze zal het echt hardop moeten zeggen.
“Ja,” fluistert ze. “Ik had iets van me moeten laten horen. Dat niet doen, was kinderachtig.”
“Goed,” zegt hij, terwijl hij recht staat.
“Ga maar even in de hoek gaan staan, dan leg ik een aantal dingen klaar.”
Opluchting en angst strijden om voorrang terwijl ze doet wat hij zegt. Opluchting omdat de vraag gesteld is en ze de straf zal krijgen die ze verdient, angst voor de pijn die ongetwijfeld zal komen. Zonder dat hij haar daartoe opdracht geeft, vouwt ze haar handen achter haar hoofd. Achter zich hoort ze Matthias rommelen en lades opentrekken. Dan hoort ze de bekende “zwiep” van zijn riem die door de lussen van zijn broek getrokken wordt. Haar onderbuik trekt samen bij het geluid. Strak staart ze naar de hoek, terwijl ze probeert de geluiden achter zich buiten te sluiten.
“Kom maar hier,” klinkt Matthias’ stem. Daarnet was die stem nog vol warmte, nu klinkt hij streng, zakelijk en afstandelijk.
Ze slikt als ze een hele collectie op het bureau uitgestald ziet liggen. Hij wijst de instrumenten één voor één aan: zijn riem, een grote houten paddle, een kleine houten paddle, drie canes, elk met een verschillende dikte, een grote en een kleine leren paddle, een tawse en een dikke rubberen paddle.
“Bij wijze van opwarming krijg je met elk van deze instrumenten drie klappen,” kondigt Matthias aan. “Daarna ga je mij vertellen met welke twee je jouw straf wil krijgen. Wat ik dus eigenlijk van je wil horen is hoe zwaar jij vindt dat de straf moet zijn. Als ik het niet met je eens ben, dan zul je dat wel merken.”
Bang staart Joke naar de uitgestalde instrumenten.
“Trek je broek maar uit en buig je over het bureau. Je handen laten het bureau niet los.”
Zwijgend volgt ze zijn aanwijzingen op.
“Eerst de hand,” geeft hij aan. Drie klappen landen op haar billen. Oef. Hij slaat hard. Als dit de opwarming moet voorstellen, dan staat haar nog wat te wachten.
“Nu de riem,” kondigt hij aan. Opnieuw haalt hij hard uit. Een zacht gekreun ontsnapt aan Jokes lippen, maar Matthias negeert het. Als de grote paddle voor de eerste keer hard op haar billen landt, stampt ze met haar linkervoet op de grond. Met veel moeite weet ze haar handen echter op het bureau te houden. Matthias geeft haar een seconde respijt, daarna volgen de tweede en derde klap. Ze zakt iets door haar knieën, maar houdt haar positie wel aan. De kleine paddle landt drie keer op het zachte vlees op de overgang tussen haar billen en benen. Voor haar gevoel is alles nu al bont en blauw.
Dan neemt Matthias de eerste van de drie canes in zijn handen, de smalste. Hij zwiept er even mee door de lucht. Wat is dat toch met dat geluid dat het haar elke keer opnieuw in elkaar laat krimpen? Dan tikt hij met de cane tegen haar billen. Eén, twee, drie keer. Daarna haalt hij uit. Joke zet haar tanden op elkaar. Dat striemt! Nog twee keer landt de dunne cane op haar billen. Daarna laat ze haar ingehouden adem ontsnappen. Pfoeh, wat is dat toch een rotding!
Nu zwiept de tweede cane door de lucht. Dat is ook waar, ze is er nog niet van verlost: er komen nog twee canes. Deze zijn dikker en zwaarder dan de cane die ze al gevoeld heeft. Zou het veel erger zijn? Meteen bij de eerste klap met de middelste cane kent ze het antwoord: ja, het is erger. Veel erger. Ze bijt op haar tanden en spant al haar spieren aan om de volgende twee klappen op te vangen. Als Matthias de derde cane tegen haar billen tikt, lopen de tranen over haar wangen. Ze wil niet weten hoe erg deze zal zijn, maar ze heeft geen keuze. Inderdaad landt de eerste zwiep al snel op haar al veel te pijnlijke billen. Door de impact van de slag wordt ze tegen het bureau aan gedrukt. Even lijkt het mee te vallen, dan beneemt de snijdende pijn haar de adem. In plaats van langzaam weg te trekken, lijkt het steeds erger en erger te worden. Op het hoogtepunt van de pijn landt de tweede slag. Joke schreeuwt het uit, maar weet gelukkig nog net haar handen op het bureau te houden. Haar knokkels zien wit van de inspanning. Na de derde slag begint ze te huilen.
Matthias legt even zijn hand op haar rug. Ze put er troost uit. Ze veegt de tranen uit haar ogen en neemt dan haar positie weer in. Als volgende zijn de leren paddles aan de beurt. Die zijn ook wel pijnlijk, zeker nu haar billen al wat geteisterd zijn, maar in vergelijking met de canes valt het erg goed mee.
“Nu twee instrumenten die je nog niet kende,” kondigt Matthias aan. “De tawse en de rubberen paddle. Eerst de tawse.”
Ow! Dit voelt ze wel. Het is gelijkaardig aan de leren paddles, behalve dat het veel meer striemt. Het zet haar billen in lichterlaaie en dat na slechts drie klappen! En de rest die ze al gehad heeft natuurlijk… Nog maar één instrument te gaan. En dan is de opwarming voorbij. Ze slikt. Niet aan denken. Dat is een zorg voor straks. Eerst die rubberen paddle overleven. Zou die even gemeen zijn als hij eruit ziet? Al meteen bij de eerste klap weet ze het antwoord: ja. Ze voelt de blauwe plekken gewoon ontstaan, zo diep en dof dringt de pijn door. Na de derde klap legt ze haar hoofd op haar handen. En dit was nog maar de opwarming! Maar ze dringt de tranen terug. Ze heeft dit verdiend. De wanhoop die ze nu voelt, is niets in vergelijking met wat ze Matthias het hele weekend heeft aangedaan. Zij weet tenminste zeker dat het straks voorbij is. Hij wist niets, een heel weekend lang…
Dus komt ze langzaam overeind.
“Welke twee worden het?” vraagt Matthias haar.
Even aarzelt ze. Ze wil deze keuze echt niet maken. Ze wil het liefst de minst erge dingen kiezen, maar zo gemakkelijk komt ze er vast niet vanaf. Zo gemakkelijk wil ze er ook niet vanaf komen. Maar hoe erg wil ze het voor zichzelf maken?
“Komt er nog wat van?” Matthias heeft zijn wenkbrauw opgetrokken en kijkt haar aandachtig aan. Die lieve Matthias, die dit weekend zo om haar in de rats heeft gezeten. Die ze met haar kinderachtige gedrag bijna was kwijtgeraakt. Dan wijst ze naar de rubberen paddle en… ze slikt even… de zwaarste cane.
Ze probeert van Matthias’ gezicht af te lezen of ze een goede keuze heeft gemaakt, maar hij heeft zijn pokerface op. Zijn blik blijft even ondoorgrondelijk terwijl hij de twee aangewezen instrumenten oppakt. Hij wijst naar het midden van de kamer. “Ga daar staan, benen gespreid en houd je handen aan je kuiten.”
Onmiddellijk stijgt het bloed naar haar hoofd. Niet enkel omdat ze op deze manier met haar hoofd naar beneden hangt, maar ook omdat het een wel erg vernederende positie is. Ze is er zeker van dat alles tussen haar benen open en bloot te zien is. Matthias komt vlak achter haar staan en laat zijn rechterhand onderzoekend over haar beide billen glijden. Dan geeft hij twee korte, scherpe petsen op de binnenkant van haar benen. “Wijder,” gebiedt hij. Ze schuift haar benen nog wat verder uit elkaar. Hoe zal ze op deze manier haar evenwicht kunnen bewaren? Ze voelt zich intens klein en kwetsbaar.
“Eerst de rubberen paddle,” kondigt Matthias aan, terwijl hij een paar passen achteruit zet om een betere zwaai te kunnen maken.
Hij heeft geen aantal genoemd, maar Joke durft er niet naar vragen. Daar krijgt ze ook de tijd niet voor, want bijna meteen landt de eerste klap met de rubberen paddle vol op haar billen. Doordat de huid zo strak gespannen staat door de moeilijke positie die ze moet aannemen, is de pijn nog erger dan daarnet, toen ze over het bureau boog. Even wankelt ze, maar ze slaagt erin om in positie te blijven. Matthias geeft haar even de tijd om te herstellen, daarna volgt de volgende klap. En zo gaat het verder. Na elke klap krijgt ze een paar seconden om haar positie terug aan te nemen. En om bang te worden voor de volgende klap, dat ook. Als ze snel na elkaar komen, dan is er geen ademruimte, maar dan is het iets gemakkelijker om het gewoon te ondergaan. Maar nu moet ze telkens moeite doen om haar positie aan te houden en krijgt ze de tijd om zich op elke klap voor te bereiden. Ze moet dus actief aan haar straf meewerken. Dat is natuurlijk ook exact Matthias’ doel. Eerst zelf de instrumenten kiezen, daarna deze onmogelijke positie, die ze zo goed mogelijk moet aanhouden. Hij laat haar zichzelf straffen, waarbij hij enkel een handje (of een instrumentje) helpt.
Intussen voelen haar billen helemaal beurs aan. Als er dan ook een klap op haar bovenbenen landt, springt Joke overeind. “Terug in positie.” Matthias klinkt rustig, maar beslist. Helemaal in controle. Ze buigt haar hoofd en doet wat hij zegt. Opnieuw landt de rubberen paddle op haar bovenbenen. En opnieuw springt ze overeind. Deze keer heeft ze geen aanmoediging nodig, maar neemt ze uit zichzelf haar positie terug aan. “Dat proberen we nog een keer,” hoort ze achter zich. Voor ze zich echter schrap kan zetten, landt de klap al, opnieuw op dezelfde plaats. En opnieuw springt ze in een reflex recht.
“Terug in positie,” zegt Matthias onverstoord. “We gaan verder tot het lukt.”
De tranen springen in haar ogen terwijl ze haar benen weer wijd open zet en haar kuiten vastgrijpt. Deze keer wankelt ze enkel een beetje als de rubberen paddle opnieuw vol op haar bovenbenen landt. Ze schreeuwt en zakt licht door haar knieën, maar haar voeten blijven op hun plaats.
“Heel goed,” zegt Matthias. “Nog drie. Deze komen snel, maar als je uit positie gaat, tellen ze niet.”
De woorden zijn amper tot haar doorgedrongen als hij de rubberen paddle al op haar billen laat neerkomen. Meteen volgen de tweede en ook de derde klap. Ze weet niet hoe, maar op een of andere manier slaagt ze erin om in positie te blijven. Nahijgend blijft ze staan. Dit deel heeft ze in elk geval al overleefd. Dan herinnert ze zich wat het volgende instrument is. Ze vervloekt zichzelf om haar keuze van de cane, maar daar valt er nu niets meer aan te veranderen.
“Kom maar overeind,” geeft Matthias aan. Opgelucht haalt ze haar handen van haar kuiten en plaatst ze haar stramme benen dichter tegen elkaar. Moeizaam zet ze enkele stappen in de richting van het bureau, waar Matthias een kussentje tegen de rand heeft gelegd. “Ga maar over het bureau liggen, je heupen tegen het kussen aan,” zegt hij. Dit ligt eigenlijk best comfortabel. Alleen worden haar billen nu nog meer naar achteren geduwd, waardoor ze een nog beter doelwit dan gewoonlijk vormen. Dan loopt Matthias naar de andere kant van het bureau. Hij haalt een stuk touw uit een van de lades en bindt haar handen samen, waarna hij het touw stevig aantrekt en aan het bureau vastbindt. Haar bewegingsvrijheid is uiterst beperkt. Met bange ogen kijkt ze toe hoe hij de gevreesde cane van het bureau neemt en terug achter haar gaat staan. De cane zwiept door de lucht. “Six of the best,” kondigt hij aan. Wanhopig trekt ze aan de touwen, maar ze ligt vast: ze kan geen kant uit. Dan voelt ze de lange stok tegen haar billen aan tikken. Eén, twee, drie zachte tikjes, een ferme zwiep en dan wordt ze door de impact tegen het bureau aan geduwd. Nu snapt ze waarom het kussen daar ligt: om haar heupen te beschermen tegen de scherpe rand van het bureau. Dan beneemt de pijn haar de adem. Het is onbeschrijflijk. De pijn wordt erger en erger en erger. Ze voelt nauwelijks hoe Matthias de cane opnieuw op haar billen legt en weer drie zachte tikjes geeft om zijn doelwit te bepalen. Net als ze denkt dat de pijn onmogelijk nog veel erger kan worden, landt de volgende slag. Ze schreeuwt het uit. De tranen stromen over haar wangen, waarna ze een plasje vormen op het bureau. Nog een slag, genadeloos. Joke gooit haar hoofd in haar nek in een poging de pijn uit te bannen, maar het heeft geen zin. Opnieuw drie tikjes en een luide zwiep later landt de vierde slag laag op haar billen. Voor de vijfde slag mikt Matthias op de overgang tussen haar billen en haar benen. Bang knijpt ze haar billen toe als ze de drie tikjes voelt die de slag aankondigen. Ze huilt en ze schreeuwt, maar ze is er bijna. “Nog één,” klinkt Matthias bemoedigende stem als van ver. “De laatste is de hardste, zet je schrap.” Ze hoort het wel, maar ze registreert het nauwelijks meer. Dan voelt ze de cane tegen haar bovenbenen tikken. “Nee!” roept ze uit, maar Matthias reageert niet. Eén, twee, drie en dan de verschrikkelijke, withete pijn. Het gaat maar niet over, maar blijft voortduren. Door een waas van tranen ziet ze hoe Matthias voor haar komt staan om haar handen los te maken. Hij aait over haar haar. “Je hebt het zo goed gedaan meisje, ik ben ongelofelijk trots op je.”
Joke kan alleen maar meer huilen. Alle spanning, boosheid, twijfels en jaloezie komen er in één keer uit. Matthias laat haar even rustig uithuilen, terwijl hij over haar haar en rug aait. Eindelijk kalmeert ze wat.
“Het spijt me zo,” zegt ze, haar blik van hem weg gedraaid.
“Ik weet het,” antwoordt Matthias. “En ik denk niet dat je me nog eens dagenlang zult negeren.” Verwoed schudt Joke haar hoofd. Dat zal ze nooit nooit nooit meer doen.
“Maar je hebt je straf heel goed ondergaan. Ik had niet gedacht dat je voor deze twee instrumenten zou kiezen,” geeft Matthias toe.
“Dat was echt geen goed plan,” antwoordt Joke met een grimas. “Het doet vreselijk veel pijn. Ik denk dat ik twee weken lang niet zal kunnen zitten!”
Matthias grijnst even. “Tja, dat hoort erbij. Nu weet ik tenminste zeker dat je heel vaak aan me zult denken.” Dan helpt hij haar overeind en neemt hij haar in zijn armen. Ze vleit haar hoofd tegen zijn borstkas aan. Haar billen doen vreselijk pijn, maar alles is tenminste weer goed.

Een niet al te harde klap landt op haar bil. Hé, wat?
“Opstaan luilak,” hoort ze, vlak voor een tweede klap op haar andere bil neerkomt.
Nog half versuft draait ze zich om naar haar rug, zodat haar billen veilig zijn. Door haar halfopen ogen ziet ze Matthias naar haar glimlachen.
“Opstaan slaapkopje,” zegt hij vrolijk. Zo te zien is hij al helemaal aangekleed.
“Urgh,” is Jokes enige antwoord.
Een hand in haar zij draait haar om, zodat ze opnieuw met haar billen naar boven ligt. De andere hand laat een tiental slagen op haar achterwerk neerregenen.
“Ik zei ‘opstaan’,”herhaalt Matthias.
“Moet dat?” gromt ze, terwijl ze haar billen uitdagend nog iets meer naar boven duwt.
Matthias grinnikt. “Ja, dat moet,” antwoordt hij. “Of zal ik de paddle er even bij nemen?”
Dat laat haar overeind vliegen. “Nee!” schrikt ze. En dan: “Kunnen we echt niet nog even blijven liggen? Ik heb pas om 11 uur les.”
“Maar ik heb om 9 uur een afspraak, dat is al over een halfuurtje. Dus als jij nog even wil douchen… Ook al hebben we gisteren samen gedoucht…”
Joke bloost bij de herinnering. En daarna moet ik even bekijken of jouw vriendin zich deze week aan de afspraken heeft gehouden.
Dat is ook waar. Marie heeft elke week op donderdag om 9u een afspraak. Straks dus. En daardoor kan zij nu niet blijven liggen.
“He, niet beginnen mokken hoor,” waarschuwt Matthias, die haar gezicht ziet betrekken.
Hij komt bij haar op het bed zitten.
“Ik geloof niet dat ik het leuk vind dat jij al die meiden halfnaakt ziet.”
“Dat hoort nu eenmaal mijn job.”
Mokkend trekt Joke het deken helemaal over zich heen. “Ga jij maar werken, ik blijf hier wel.”
“Niets van.” Met een besliste beweging trekt Matthias het deken terug van haar af.
“Jij moet je les van straks nog voorbereiden, dus je moet nu uit bed.”
Zwijgend trekt Joke het deken terug over zich heen en rolt ze zich erin.
“En nu is het genoeg.” De toon in Matthias’ stem is plots helemaal omgeslagen. “Ik snap dat je het moeilijk kunt hebben met mijn job, ook al is dat niet terecht, jij bent de enige met wie er meer is dan een pure mentorrelatie. Daar moeten we het later dus even over hebben. Maar dan op een volwassen manier. Nu gedraag je je als een klein kind. Als je weet wat goed voor je is, trek je nu dat laken van je af, kom je uit bed en ga je douchen.”
Met haar gezicht op onweer stampt Joke naar de douche. Matthias kijkt haar hoofdschuddend na.

Even later komt ze met een handdoek om haar hoofd aan de ontbijttafel zitten. Matthias zoekt haar blik, maar die ontwijkt ze.
“Lekker,” zegt ze in plaats daarvan, als ze het versgeperste fruitsap ziet staan. Ze neem een boterham uit de broodzak en kwakt er een hoop choco op.
Matthias wacht tot ze haar boterham op heeft. Al die tijd zegt ze geen woord en kijkt ze hem niet aan. Als ze de laatste hap in haar mond stopt, staat hij op en komt hij naast haar staan. “Kijk me eens aan,” zegt hij.
Vijf seconden blijft ze naar haar bord staren, dan heft ze met een ruk haar hoofd op. Haar hele gezicht en houding staan op standje koppig.
“Moet dit nu?” vraagt Matthias. Hij is lichtjes geïrriteerd. Hij had kunnen voorzien dat dit onderwerp ooit ter sprake zou komen, dat er wat jaloezie bij zou komen kijken. Maar hij had zo zijn best gedaan om lekker te koken en er gisteren een gezellige avond van te maken. Vanochtend had hij haar speciaal wat langer laten liggen terwijl hij voor een lekker ontbijtje zorgde. En dit is zijn dank?
In plaats van antwoord te geven, kijkt Joke weer weg, naar haar bord. Ze maakt aanstalten om op te staan, maar Matthias trekt haar aan haar arm terug neer op de stoel.
“Ik moet mijn les gaan voorbereiden,” zegt ze nukkig tegen haar bord. “Dat zei je zelf. En jij moet gaan werken.”
“Niet zo, meisje. Niet op deze manier.”
Nu kijkt ze hem wel recht aan. “Wat wil je dan? Jij slaat me letterlijk uit bed en ik moet dat zomaar goedvinden? Ik word graag rustig wakker, dank je wel.”
“Eerst leek je het nochtans niet bepaald erg te vinden.”
Joke haalt haar schouders op. “Sja…”
“Ik moet nu gaan werken, maar we moeten hier zeker nog over praten. Kom vanavond rond 20u maar naar hier.”
“Ik wilde uitgaan met Stephanie,” protesteert Joke. Dat is niet helemaal waar. Stephanie had haar inderdaad gevraagd of ze zou meegaan, maar ze had de boot wat afgehouden.
“Dan zul je even goed moeten nadenken wat je belangrijker vindt. Ik vind dat dit moet uitgepraat worden en liefst zo snel mogelijk. En als het vanavond niet kan, dan moet het wachten tot na het weekend, dat duurt te lang.”
Voor ze kan antwoorden, biept Jokes gsm. Het is een berichtje van Marie: “Ben je lief voor hem geweest? Wish me luck!”
Zonder te antwoorden stopt ze haar telefoon terug weg.
“Iets belangrijks?” vraagt Matthias.
“Nee.”
Dan staat ze recht en loopt ze naar de kapstok, waar ze gisteren van hem haar jas moest ophangen.
Matthias loopt met haar mee. Voor ze door de deur verdwijnt, duwt hij een kus op haar lippen, maar Joke kust niet terug. Hij zucht. “Joke toch… Tot vanavond dan maar?”
Ze antwoordt niet, maar verdwijnt via de trap naar beneden. Ze is echt niet van plan om haar avondje uit met Stephanie af te zeggen omwille van Matthias. Hij bekijkt het maar.

20u15 en nog geen Joke te zien. Dat was ergens te denken. Ze was vanochtend echt in een slecht humeur. Toch had hij gewild dat ze was langsgekomen om er met hem over te praten in plaats van als een klein kind te gaan mokken en weg te blijven. Hij zoekt haar nummer in zijn telefoon en duwt op de groene knop. “Tuuuut tuuuut tuuuuut. Hallo, dit is Joke! Ik ben er niet, maar je weet wat je moet doen! Biep!”
“Joke, met Matthias. Ik dacht dat wij afgesproken hadden dat je naar hier zou komen, maar blijkbaar heb je besloten om toch uit te gaan met Stephanie. We moeten praten, dat weet jij ook. Bel je me even terug?”
Dan legt hij neer en ploft hij in de zetel. Hij verwacht niet dat hij vanavond nog iets van haar zal horen.

Het is maandag. Marie loopt de aula binnen en kijkt zoekend in het rond om te zien of Joke er al is. Ze heeft niets meer van haar gehoord sinds vorige woensdag. Op haar sms’je kreeg ze geen antwoord. Donderdag was Joke heel laat aangekomen in de les en was ze in een hoekje van de aula gaan zitten. Meteen na de les, was ze verdwenen. En vrijdag was ze helemaal niet naar de lessen gekomen. Marie had nog een paar berichtjes gestuurd om te vragen waar ze was, maar opnieuw had ze geen antwoord gekregen. Ze had getwijfeld om na de les nog even langs haar kot te gaan, maar Joke was vast al naar haar ouders vertrokken.
Ja! Vandaag is Joke er wel. Ze zit helemaal bovenaan in een hoekje van de aula, zo ver mogelijk van de professor verwijderd. Marie gaat naast haar zitten.
“He, waar was je?” vraagt ze. “Je liet plots niets meer van je horen, ik was al bezorgd!”
“Ja, sorry,” mompelt Joke.
“Wat scheelt er?”
Joke haalt haar schouders op, maar Marie laat zich niet zo gemakkelijk afschepen. “Je kunt het mij toch wel vertellen?”
Joke schudt haar hoofd, maar barst dan toch plots los. “Ik vind het gewoon soms moeilijk. Matthias kent zoveel meiden… Dan word ik soms jaloers.”
Marie is even stil. “Is dat waarom je niet antwoordde? Was je ook jaloers op mij?”
Joke knikt. “Stom, ik weet het. Maar ik was bij hem blijven slapen en toen begon hij te zeuren dat ik moest vertrekken omdat hij een afspraak had met jou. En… jah…”
“Het spijt me,” begint Marie.
“Nee, niet doen,” zegt Joke. “Ik weet wel dat het niet jouw schuld is. Ik was gewoon boos omdat ik bij hem wilde blijven. Het was puur toeval dat die afspraak met jou was en niet met iemand anders. Maar toen begon ik dus te denken aan al die andere meiden die hij halfnaakt ziet en…”
Marie kijkt zenuwachtig om zich heen om te kijken of niemand het gesprek aan het volgen was.
“Sorry,” fluistert Joke. “Ik zal wat stiller praten.”
“Ik snap je wel, ik denk dat het ook door mijn hoofd zou gaan. Wat mij betreft hoef je je in elk geval geen zorgen te maken. Matthias is m’n studiebegeleider, meer niet. Ik hoef zo’n oude vent niet,” lacht ze erachter aan.
Nu moet Joke ook een beetje lachen. “Ja, dat weet ik wel, maar… Sja…” Ze zucht.
“Heb je het er met Matthias over gehad?”
Joke aarzelt. “Hij vroeg me om die avond terug te komen, maar ik had al met Stephanie afgesproken en was niet van plan om dat zomaar af te zeggen. En toen belde hij me en liet een voicemail achter om te vragen waar ik was, maar ik heb hem nog niet teruggebeld. Normaal heb ik om 17 uur een afspraak, zoals elke week, maar ik weet nog niet of ik durf gaan.”
“Je moet gaan,” beslist Marie.
“Maar…”
“Nee, geen gemaar,” kapt Marie haar vriendin af. “Jullie moeten dit uitpraten. Daar kun je toch niet onderuit. Ik wil wedden dat als je straks niet zelf gaat, hij bij je aan de deur staat. Dan kun je beter zelf de eerste stap zetten.”
“Maar hij gaat zo hard slaan,” klaagt Joke.
“Waarschijnlijk wel,” geeft Marie toe. “Maar je beseft vast ook wel dat je dat ergens verdiend hebt als je hem het hele weekend in z’n sop hebt laten gaar koken…”
Joke knikt en kijkt weg. Gelukkig besluit de professor net op dat moment om zijn les te beginnen, zodat ze geen antwoord meer moet geven. Maar Marie heeft wel gelijk. Ze heeft haar straf meer dan verdiend. Alleen zorgt dat er niet voor dat ze er minder bang voor is. Het gaat vast erg veel pijn doen… Of stel je voor dat Matthias niets meer met haar te maken wil hebben. Dat ze het verbrod heeft. Ze slikt in een poging om de knoop in haar maag los te weken, maar het helpt niet. Er zit maar één ding op: hoe hard ze er ook tegenop ziet, ze moet vanavond naar Matthias gaan.

“Ga je vanavond lief voor hem zijn?” vraagt Marie. “Voor mij?”
“Voor jou?”
“Ja… Ik moet morgen gaan. Als hij in een goed humeur is, slaat hij hopelijk wat minder hard.”
Joke grijnst. “Ik zal mijn best doen,” belooft ze.
“Of dan scheldt hij me mijn straf misschien wel kwijt. Zoals bij jou!” Marie kijkt hoopvol.
“Ik zou er niet op rekenen. Ik ben nu eenmaal een speciaal geval,” lacht Joke.
Marie trekt een pruillip en lacht dan mee. “Dat ben je zeker!” roept ze uit. “Met zo’n stokoude man…”
Joke stompt haar op haar bovenarm. “Let op wat je zegt, straks krijgt hij het te horen en dan zal hij vast net harder slaan…” dreigt ze.
“Als je het maar niet waagt hoor!”
“Want anders?”
Marie denkt even na. “Dan… dan… dan…Dan krijg je nooit meer een kussentje om op te zitten als je bij mij komt eten!”
Joke lacht. “Ik neem mijn eigen kussen dan wel mee.”
“Ja, ik zie je al gaan, met een kussen over straat lopen. Daar gaan de mensen zich geen vragen bij stellen.”
“Ach, het is Leuven. De mensen zijn hier wel wat gewend.”
“Ja, heb je dat gehoord van die student die met een slang rond zijn nek over de Oude Markt liep?” verandert Marie handig van onderwerp.
“Nee!” roept Joke uit. “Was het een giftige?”
“Nee, gelukkig niet. Maar toch, stel je voor zeg!”
“Het is eens iets anders dan een sjaal,” grijnst Joke.
“Zeg dat wel… Misschien kun jij een slang aandoen om Matthias te verleiden?”
“Eh… Nee. Maar we moeten wel nog even kijken wat ik straks best kan aantrekken. Een jurkje denk ik.”
“Ja, zeker een jurk,” bevestigt Marie. “En een mooi lingeriesetje eronder.”
“Of niets,” zegt Joke stout.
Marie kijkt haar even verbaasd aan. “Dat kan natuurlijk ook,” lacht ze dan. “Je moet je ondergoed toch uittrekken, dan kun je jezelf misschien inderdaad beter de moeite besparen!”
“Precies!” roept Joke. “Sexy kledij voor luie mensen.”
“Beter dan gewoon een joggingbroek,” meent Marie. “En daar is Matthias het vast mee eens.”
“Goed, geen ondergoed,” beslist Joke. “Nu enkel nog kiezen wat ik dan wél ga aantrekken.”
“Je kunt ook gewoon naakt gaan…”
“Ja dahaag. Geen sprake van hoor.”
“Dat zou hij vast heerlijk vinden,” plaagt Marie.
“Vast wel ja… Toch maar niet. Hij mag nog een beetje moeite doen.”
“Dat is natuurlijk ook waar. We moeten het hem niet te gemakkelijk maken.”
Samen kiezen ze een elegant groen jurkje uit dat tot net boven Jokes knieën komt en een mooie inkijk in haar behaloze decolleté geeft. Haar tepels priemen door de stof heen, maar onderweg zal ze toch een jas aantrekken en als ze eenmaal bij Matthias binnen is, geeft dat niets meer. Integendeel. Het is haar beurt om hém eens het hoofd op hol te brengen. Hij moet niet denken dat hij de enige is die dit soort spelletjes kan spelen.

Als ze een uurtje later bij hem aan de voordeur staat, steekt ze haar borst dan ook trots vooruit. Ze heeft schoenen met hoge hakken aangetrokken die haar benen erg goed laten uitkomen. En haar billen ook, dat zag ze in de spiegel en Marie bevestigde het. “Hij zal zijn handen niet van je af kunnen houden,” had ze tevreden geconstateerd.
“En dat is hem geraden ook!”
Hij stelt haar niet teleur. Al meteen na het openen van de deur, trekt hij haar tegen zich aan in een omhelzing. Haar mond vindt de zijne, terwijl zijn handen haar billen vinden en kneden. “Geen ondergoed?” bromt hij tevreden, terwijl zijn handen nu ook keurend over haar borsten glijden. Joke bloost. “Dat moet ik van jou toch maar meteen uittrekken,” verdedigt ze zich. Matthias lacht. “Kom binnen,” zegt hij dan.
Joke schiet in de lach. “Ook hallo,” grijnst ze, terwijl ze langs hem heen de hal instapt.
Binnen vindt ze een netjes gedekte tafel, zelfs met gevouwen servietten.
“Je hebt er je werk van gemaakt,” zegt ze bewonderend.
“Natuurlijk. Alleen het allerbeste is goed genoeg voor mijn meisje.”
Ze bloost. Dan trekt ze haar jasje uit en gooit het over een stoel.
“Hang je dat even aan de kapstok?” wijst Matthias haar terecht.
Joke zucht. “Je klinkt net als mijn moeder,” moppert ze. Toch neemt ze haar jas van de stoel en loopt naar de kapstok.
Daarna gaat ze achter Matthias staan, die naar het fornuis gelopen is en slaat ze haar armen om hem heen terwijl hij in een pot roert. “Dat ruikt heerlijk,” zucht ze verzaligd. Ze legt haar hoofd tegen zijn rug en geniet ervan haar lichaam tegen het zijne te duwen. Zou hij haar tepels door de stof van hun beider kledij heen kunnen voelen?
Haar handen zakken naar beneden tot ze de bobbel ter hoogte van zijn kruis bereiken.
“He zeg, gedraag je eens,” lacht Matthias.
“Moet dat?”
Matthias draait zich om en slaat nu ook zijn armen om haar heen. Hij neemt geen omweg, maar legt zijn handen meteen op haar billen, waar hij hard in knijpt, terwijl hij Joke vol op de mond kust. Dan laat hij abrupt los.
“Ja, dat moet,” zegt hij gespeeld streng. Zijn ogen lachen. “Hop, ga maar aan tafel zitten. Het voorgerecht is klaar.” Hij geeft haar een tik op haar billen.
“Voorgerecht? Krijg ik meerdere gangen?”
“Jazeker. Drie gangen: voorgerecht, hoofdgerecht, dessert.”
“Wauw, je mag vaker voor me koken hoor,” lacht Joke. “Tenminste… Ik moet wel nog even proeven om te weten of je wel kunt koken.”
“Zeg, brutaaltje. Let een beetje op wat je zegt.” Intussen komt hij aangelopen met een grote kom soep.
“Met deze kou buiten, gaat een beetje soep er vast wel in, dacht ik zo.”
“Zeker!” glundert Joke. “Welke is het?”
“Courgette.”
“Heerlijk, voor de soep ben je alvast geslaagd,” knipoogt ze.
“Let maar op dat jij straks niet ‘geslaagd’ wordt.”
Een kriebel roert zich in haar buik. Met fonkelende ogen kijkt ze hem aan. “Behandel jij al je gasten zo?” vraagt ze hem.
“Wel als ze er zo verleidelijk uitzien als jij,” komt het snelle antwoord.
“Kunnen we niet voor een tussengerechtje gaan?” stelt Joke stout voor.
Matthias schiet in de lach. “Jij windt er ook geen doekjes om hé. Nee nee, geduld is een schone zaak. We gaan eerst eten. Ik heb me niet voor niets een hele middag staan uitsloven.”
“Weet je het zeker?” Intussen is ze om de tafel heen gelopen en laat ze haar handen over zijn borst glijden, terwijl ze aan een oorlelletje knabbelt. “Dit smaakt ook goed hoor.”
Matthias is zwaarder gaan ademen. Het werkt, denkt ze triomfantelijk. Dan grijpt hij plots haar beide polsen vast, staat hij in één beweging recht en duwt hij haar met haar rug tegen de muur, een hand op haar keel.
“Let op waar je om vraagt, meisje,” zegt hij hees. “Je zou wel eens meer kunnen krijgen dan waar je op uit was.” Haar ogen schitteren in triomf als hij haar loslaat en beveelt haar jurk uit te trekken. Intussen loopt hij naar de slaapkamer. Ze trekt haar jurk over haar hoofd en laat die losjes op de grond vallen. Zou hij hier straks ook iets van zeggen?
Als hij terugkomt, heeft hij twee wasknijpers en een vibrator in zijn handen.
Zonder veel omhaal duwt hij haar met haar bovenlichaam op tafel. Met zijn ene hand spreidt hij haar billen en schaamlippen, terwijl de andere hand de vibrator naar binnen schuift. Hij zet hem aan en een zachte trilling doet haar huiveren van genot. Dan zet hij de vibrator meteen twee standjes hoger. “Bzzzz,” trilt de tafel mee. Snel geeft hij haar een tiental klappen op haar billen. Oef… Hij slaat goed door. Dan trekt hij haar aan haar haar overeind en draait hij haar naar zich toe. Hij houdt de twee wasknijpers voor haar gezicht.
“Weet je waar deze gaan?” vraagt hij.
Met bange ogen kijkt ze hem aan. Ze heeft wel zo’n vermoeden.
“Wel?” Zijn greep in haar haar wordt nog wat steviger.
“Op mijn tepels?” fluistert ze.
“Heel goed,” grijnst Matthias.
Behendig knijpt hij in haar borst, zodat de tepel duidelijk naar voor gericht staat. Dan plaatst hij er een wasknijper op. Joke snakt naar adem. Dat doet pijn! De volgende borst ondergaat dezelfde behandeling. Dit keer is ze voorbereid op de pijn, toch klemt ze haar tanden nog op elkaar. Gelukkig trekt de ergste pijn snel weg. Het voelt eigenlijk niet onaangenaam, beseft ze verrast. Tot Matthias gemeen even tegen beide wasknijpers aan tikt. “Ow!” roept ze uit.
“Zal mijn meisje zich nu wat kunnen gedragen terwijl ik het hoofdgerecht ga afwerken?” vraagt hij.
Ze knikt.
“Ga dan maar weer zitten. Het zal niet lang duren.”
Zich erg bewust van de trilling tussen haar benen en de wasknijpers op haar tepels neemt Joke weer plaats.
Een paar minuten later komt Matthias de kamer ingelopen met een dampende schotel.
“Huisgemaakte vol-au-vent,” kondigt hij trots aan.
“Njam, lekker!”
Met een grote lepel schept hij het eten uit op haar bord, waarbij het “per ongeluk” een paar keer tegen de wasknijpers tikt.
Joke kijkt hem gemeen aan, maar is slim genoeg om verder geen commentaar te geven.
“En, kan het je goedkeuring wegdragen?” vraagt Matthias nadat ze een paar happen genomen heeft.
“Zeker weten!”
“Je ziet er afgeleid uit,” grijnst hij.
“Hoe zou dat nu toch komen…” is haar gevatte antwoord.
“Tja, je vroeg erom.”
“Ik heb mezelf dat niet horen vragen hoor.”
“Niet? Ik hoor nu nochtans duidelijk een vraag om wat klappen op je billen…”
“Ik niet,” antwoordt Joke. En na een korte aarzeling, op bezorgde toon: “Misschien moet je je oren eens laten nakijken.”
Meteen beseft ze dat dit de stap te ver was in de plagerijtjes. Een paar tellen later ligt ze al over zijn knie. “Bzzzz”, doet de vibrator tegen zijn broek aan. Haar borsten met de wasknijpers op bungelen naar beneden.
Een serie harde klappen landen op haar billen.
“Ow ow ow!” Ze brengt haar hand naar achteren in een poging zichzelf te beschermen, maar die wordt meteen op haar rug geklemd.
“Als je een grote mond opzet, moet je de gevolgen kunnen verdragen,” hoort ze Matthias zeggen. Ze voelt gewoon dat hij een grote lach op zijn gezicht heeft. Inderdaad begint hij even later zelfs vrolijk te fluiten!
Intussen branden haar billen steeds meer en meer. Ze zien intussen vast al goed rood, want Matthias lijkt op volle kracht te slaan.
“Wat denk je? Ga je je grote mond wat in bedwang kunnen houden, of moet ik nog even verder doen?”
“Nee, nee, ik zal braaf zijn!” roept ze uit.
“Mooi zo.” Hij geeft nog een paar extra harde klappen op de onderkant van haar billen en laat haar dan los. Bij het overeind krabbelen schiet een van de wasknijpers van haar tepels. De tranen springen in haar ogen. Dat doet pijn! Nog meer dan het erop zetten.
Matthias raapt de knijper op en houdt die voor haar neus.
“Wat denk je? Terugzetten?” Verschrikt kijkt Joke hem aan. “Je mag kiezen: ik zet deze terug en dan blijven beide knijpers nog 10 minuten op je tepels staan. Of…” Hij pauzeert even. “Of ik sla de andere eraf met die lineaal.” Hij knikt met zijn hoofd in de richting van de kast, waar inderdaad een houten liniaal klaar ligt.
Joke twijfelt. De tweede knijper eraf slaan doet vast nog meer pijn dan toen de eerste eraf ging, maar als hij ze er nu weer op zet, dan moeten ze er daarna toch ook weer af. Misschien kan ze beter voor de korte pijn kiezen. “De liniaal,” zegt ze daarom, terwijl ze haar ogen alvast toeknijpt in anticipatie op de pijn.
“Handen op je rug, borst vooruit, kin omhoog,” commandeert Matthias.
Doordat ze haar kin omhoog kan houden, ziet ze niet wat hij doet, maar ze voelt wel hoe hij de liniaal even op haar borst legt, vlak boven haar tepel. Daarna volgt een harde klap. De wasknijper valt op de grond en een brede rode streep ontstaat op haar borst. Meteen vliegen Jokes handen naar haar borst en begint ze te wrijven.
“Handen terug op je rug,” zegt Matthias.
“Maar…” begint Joke, maar ze zwijgt snel als ze zijn blik ziet. Die toont weer die donkere, gevaarlijke gloed die haar vertelt dat ze maar beter kan doen wat hij zegt.
Ze neemt de positie terug aan. Even voelt ze de liniaal op haar andere borst, daarna volgt daar ook een klap. Met veel moeite houdt ze haar handen achter haar rug. Dan wrijft Matthias met zijn rechterhand over haar geteisterde borsten.
“Nu zijn ze tenminste symmetrisch,” grijnst hij. “Veel mooier zo.”
Joke kan er niets aan doen: ze rolt met haar ogen.
“Misschien moet ik er nog een paar extra strepen bij zetten,” dreigt Matthias dan.
“Nee, nee!”
“Weet je het zeker!”
“Ja!” roept ze uit.
“Ik niet. Handen terug op je rug.”
Zichzelf én Matthias in stilte vervloekend doet ze wat hij zegt. Deze keer laat hij de liniaal niet eerst op haar borst rusten. Snel landen twee slagen na elkaar: één op elke borst.
Achteloos gooit Matthias de liniaal terug op de kast. Gemeen grijpt hij beide tepels vast en knijpt er even in. Joke stampt even met haar voeten, want ze zijn nog erg gevoelig na de wasknijpers van daarnet, maar verder houdt ze haar positie wel aan, haar ogen stijf gesloten tegen de pijn.
“Dan is het nu tijd voor het dessert,” kondigt Matthias aan.
Ze opent haar ogen. Matthias is weggelopen en de tafel beginnen afruimen.
“Ga maar liggen,” zegt hij dan.
“Liggen?”
“Op je rug,” wijst hij naar de tafel.
Niet-begrijpend kijkt ze hem aan. “Ik dacht dat we dessert zouden eten?” vraagt ze.
“Niet we. Ik. Ik ga dessert eten.”
Ze begrijpt er nu nog minder van.
“Als mijn dessert tenminste haar instructies wil opvolgen en op tafel wil gaan liggen.”
Is zij het dessert? Joke snapt er niets van. Toch gaat ze zoals aangegeven op haar rug op tafel liggen.
Matthias trekt haar armen en benen open naar de vier hoeken van de tafel en bindt elk ledemaat aan een poot vast. Zo ligt ze er wel erg kwetsbaar bij.
“Deze heeft er intussen lang genoeg in gezeten denk ik.” Hij haalt de vibrator uit. Het lijkt wel alsof alles daar beneden nog even natrilt, zo bizar voelt het dat die constante stimulatie plots verdwenen is.
Matthias loopt naar de keuken. Als hij terugkomt, heeft hij een pot vast. Joke kan niet zien wat erin zit.
“Nog even voor wat decoratie zorgen,” kondigt hij aan.
Voorzichtig houdt hij de kom boven Jokes buik. Een druppel donkerbruine vloeistof valt naar beneden.
“Ow, dat is warm! Wat is dat?” vraagt ze.
“Gesmolten chocola.”
Meer druppels volgen. Telkens is het heel even pijnlijk warm, maar na een seconde trekt dat meteen weg.
Matthias trekt een spoor van haar navel tot aan haar borsten. Ook haar beide tepels worden bedekt met chocola.
Dan zet hij de kom weg en brengt hij zijn mond naar haar buik. Met kleine likjes volgt hij het spoor in chocola. Joke giechelt, aangezien het kietelt. “Hou op! Dat kietelt!” roept ze. Maar Matthias luistert niet en de touwen zorgen ervoor dat ze geen verweer heeft.
Eindelijk komt hij bij haar borsten aan. Daar kietelt het niet meer. Plagend laat hij zijn tong nog even heen en weer gaan voor hij haar tepel volledig in zijn mond neemt en erop zuigt. Hij likt en zuigt tot elk beetje chocola weg is. Dan laat hij zijn tong via het kuiltje tussen haar borsten een weg naar de andere tepel zoeken. Ook deze wordt helemaal schoongelikt en -gezogen.
Dan is het plots voorbij. Matthias kijkt op haar neer. “Je bent een lekker dessertje,” complimenteert hij haar.
Joke bloost. “Krijg ik geen dessert?” vraagt ze dan.
“Jawel hoor.” Matthias neemt er de kom gesmolten chocola weer bij. “Doe je mond maar open.”
Meent hij dat nu? Intussen kent ze Matthias al goed genoeg om te weten dat als ze chocola wil, het op zijn manier zal zijn. Dus opent ze haar mond. Voorzichtig laat hij er wat chocola in lopen. Hij houdt de kom vrij hoog, waardoor er ook druppels chocola over haar wangen en kin lopen.
“Je maakt er wel een smeerboel van zeg,” grijnst hij.
“Daar kan ik toch niets aan doen,” protesteert Joke.
“Niet praten met je mond vol,” wijst Matthias haar terecht, terwijl hij er nog wat chocola bij giet. Joke kan niet anders dan de chocola proberen door te slikken. Gespeeld verontwaardigd kijkt ze hem aan.
Als de kom leeg is, neemt Matthias de liniaal er weer bij.
“Je moet wel netjes leren eten hoor,” zegt hij, terwijl hij de punt van de liniaal dreigend over haar lichaam laat glijden.
Joke bijt op haar tong, maar zegt niets. Dit verliest ze toch.
Dan houdt de liniaal stil ter hoogte van haar venusheuvel. Een paar lichte tikjes kondigen aan wat er gaat gebeuren. Joke spant zich op en inderdaad landt het ellendige ding niet veel later vol tussen haar benen. En nog eens. En nog eens.
Joke snakt naar adem. Dit is nog veel erger dan op haar billen en borsten geslagen worden.
Gelukkig wordt de liniaal daarna weer weggelegd. Joke volgt Matthias met haar ogen. Wat zou hij nog van plan zijn? Dan begint hij de touwen los te maken.
“Misschien moeten we je maar even onder de douche zetten. Je zit helemaal onder de chocola, tsk tsk.” Ze schiet bliksems uit haar ogen, maar ziet de liniaal liggen en weet zich in te houden om verder geen reactie te geven.
Matthias begeleidt haar naar de badkamer, waar hij de douche alvast laat lopen zodat het water warm kan worden. Intussen trekt hij – eindelijk – zelf ook zijn kleren uit.
Joke laat haar hand over zijn borst glijden en draait kringetjes in het haar dat daar groeit.
“Kom meisje, eerst wassen,” lacht Matthias. “Ik heb geen zin om straks ook helemaal onder de chocola te zitten.”
Samen stappen ze onder het warme water. Hm, heerlijk. Dan neemt Matthias een washandje en begint hij Joke in te zepen. Dat voelt best gek, alsof ze het zelf niet kan. Maar tegelijk is het heerlijk om zo voor zich te laten zorgen. Dus laat ze het gebeuren. Intussen gaat ze met haar handen over Matthias’ borstkas, op en neer, tot ze uiteindelijk stilhouden bij zijn lid, kloppend in haar handen. Ze opent haar benen en brengt hem dichterbij, wijst hem de weg. Even later staat ze tegen de koude tegelmuur geduwd. Even snakt ze naar adem: wat is dat koud! Maar ze vergeet de kou al snel als ze Matthias in zich voelt stoten. Dan is hij plots weer verdwenen. Ruw draait hij haar om, zodat ze met haar handen tegen de muur staat. Haar heupen trekt hij naar achteren. Verleidelijk steekt ze haar billen uit. Ze wordt beloond met enkele stevige petsen op haar achterwerk voor hij opnieuw bij haar naar binnen dringt. Met zijn ene hand zoekt hij steun bij de muur, de andere hand kneedt haar op en neer deinende borsten om daarna haar gevoelige plekje tussen haar benen te vinden. Even later komen ze schokkend klaar.
Joke draait zich weer om en leunt tegen Matthias aan, die zijn armen om haar heen slaat, terwijl het warme water uit de douchekop over hen heen stroomt.
“Héhé,” zegt hij. “Jij weet hoe je een man het hoofd op hol moeten brengen.” Hij schudt zijn hoofd. “Zomaar aankomen zonder ondergoed en me schaamteloos beginnen te verleiden.”
Joke bloost. “Sja…” zegt ze.
“Droog je maar af, ik heb nog een echt dessert voorzien ook.” Hij stapt uit de douche en reikt haar een handdoek aan.
Even later zit ze met een dekentje om zich heen geslagen op de bank. “Chocomousse!” roept ze uit als Matthias met twee schaaltjes de kamer terug in komt. “Ik moest toch iets met al die gesmolten chocola, behalve die over jou heen gieten,” glimlacht hij.
“Lekker!” Joke valt meteen aan. “Ik stop dit toch liever in mijn mond dan het over me heen te laten gieten hoor.”
Matthias lacht. “Ik vond het anders best leuk,” grijnst hij.
“Je mag nog voor me koken,” zucht Joke gelukzalig. “Dit is heerlijk! Je bent geslaagd voor de test.”
Even ziet ze de donkere blik terugkeren in zijn ogen, dan trekt hij haar tegen zich aan. “Let maar op wat je zegt,” mompelt hij in haar nek. “Je zou wel eens meer kunnen krijgen dan enkel waar je om vraagt.”
“Daar reken ik op,” antwoordt Joke tevreden, terwijl ze zich tegen hem aan krult.

“Kom binnen,” verwelkomt Matthias Joke. Ze ziet er bleek uit. Zenuwachtig. Hij zucht en loopt zelf naar de andere kant van het bureau, waar hij in zijn gemakkelijke stoel plaatsneemt. Dat was een goede koop geweest. En het contrast met de ongemakkelijke houten stoelen voor zijn slachtoffers blijft in zijn ogen een goede grap. Zonder een beetje humor kom je niet ver, vindt hij. Of de studenten die hij begeleidt het ook zo zien, weet hij niet, maar af en toe een binnenpretje is wel veroorloofd.
Joke ziet er extreem gespannen uit terwijl ze plaatsneemt. Ze heeft hem nog niet één keer aangekeken.
“Ik moet me verontschuldigen,” zegt hij dan. Nu kijkt ze wel op. Haar blik staat vragend, verward.
“Ik heb te heftig gereageerd, vorige week,” gaat hij verder. “Ik vergeet soms dat dit allemaal nog vrij nieuw is voor jou. Hoe kon je ook weten dat ik nooit op zo’n blauwe billen zou slaan? Dat was absoluut niet verantwoord geweest en voor mij is dat vanzelfsprekend, maar voor jou niet.”
“Nee, ik, het…”
Matthias houdt zijn hand op om haar tot zwijgen te brengen. “Ik ben nog niet klaar,” zegt hij. “Ik weet dat ik veel van je vraag. Geloof me, daar ben ik me van bewust.” Hij houdt haar reactie scherp in de gaten. Ze kijkt naar het bureau, haar handen liggen al wat meer ontspannen in haar schoot dan eerst.
“Laat ik duidelijk zijn: met die 7/20 kan ik niet blij zijn, natuurlijk niet. Maar ik ben geen boeman. Ik wil niet slaan enkel om te slaan. Ik wil je slaan om je te helpen, je te motiveren. Niét als je al nauwelijks kunt zitten. Dat heeft trouwens geen enkele zin.”
Hij zwijgt even om zijn woorden te laten inzinken.
“Dus ik ga je vandaag niet straffen,” zegt hij uiteindelijk.
“Niet?” Joke kijkt verwonderd op. Ze snapt er niets van.
“Nee, niet. Ik had duidelijker moeten communiceren naar jou toe. Jij kon het niet weten en ik begrijp ergens wel dat je je slechte cijfer niet aan mij durfde vertellen. Al deed het me wel pijn dat je me niet vertrouwt, maar dat is iets waar ik aan moet werken. Niet jij, maar ik ben in de eerste plaats in de fout gegaan.”
Nu ziet Joke er ronduit verbijsterd uit. Dit gaat duidelijk een heel andere kant op dan wat ze verwacht had.
“Maar ik had niet tegen je mogen liegen,” fluistert ze dan.
“Dat is ook waar. Maar opnieuw: daar neem ik zelf de verantwoordelijkheid voor.”
Ze knikt, zij het aarzelend.
“Je moet wel beseffen dat dit eenmalig is. Ik zal het niet kunnen waarderen als je een volgende keer weer tegen me liegt.” Nu zet hij zijn strenge stem weer op.
“Ja Matthias,” fluistert ze. Ze kijkt naar de grond. Hij staat op, loopt om het bureau heen en duwt haar kin met zijn wijsvinger omhoog, tot haar ogen de zijne ontmoeten.
“Ik wil dat je me kunt vertrouwen, dat je me gelooft als ik zeg dat ik nooit iets zou doen om jou schade te berokkenen.”
Ze probeert te knikken, maar de vinger onder haar kin bemoeilijkt dat.
“Ja,” zegt ze zacht.
Dan drukt hij een kus op haar lippen, voor hij terug naar zijn eigen stoel loopt. Hij wil meer, veel meer. Maar dat zal nog even moeten wachten.
“Hoe is de rest van de week dan gegaan?” vraagt hij.
Ze lijkt in de war door de abrupte verandering van onderwerp.
“Goed,” aarzelt ze.
Hij zegt niets, maar blijft haar gewoon neutraal aankijken.
“Ja, echt goed. Ik, ehm,… Niet veel speciaals. Ik ben naar al mijn lessen geweest, heb mijn taken gemaakt,…” Ze ratelt. Hij laat haar even doen, tot haar stem wegsterft. Dan glimlacht hij. “Ik ben blij dat te horen. Over het algemeen ben je goed bezig. Dit moeten we nog een tweetal weken volhouden en dan natuurlijk nog de blok en de examens overleven.”
Eindelijk glimlacht ze naar hem.
“Heb je nog bepaalde vragen of dingen waar je mee zit?” Het is niet echt een vraag. Hij kent het antwoord. Ze heeft zich dagenlang zitten opvreten over zijn reactie, zich opgewerkt om vandaag een flink pak op haar billen te krijgen. Al die spanning moet ergens heen. Hij had dit gesprek eerder willen voeren met haar, maar ze moest naar haar ouders en het lukte niet om haar eerder te zien. Over de telefoon vond hij dit niet kunnen. Dus moest het wachten. Onverdraaglijk wachten. Voor hem, maar nog meer voor haar.
En nu zit ze natuurlijk met al die opgekropte spanning, die moet er nog uit.
Ze schudt haar hoofd. Aarzelend.
“Weet je het zeker? Je mag me alles vragen.” Hij probeert zijn gezicht op standje “geruststellend” te zetten. Vraagt hij te veel van haar? Alweer?
Nee, besluit hij dan. Als ze slaag wil, moet ze erom vragen. Een teken van vertrouwen. Hij hoopt maar dat zijn speech van daarnet dat vertrouwen al wat hersteld heeft.
“Ik… Het is gewoon…”
“Ja?” moedigt hij haar aan.
“Ik had niet verwacht dat je me niet zou slaan,” gooit ze er dan uit.
“Ik weet het, ik had dit gesprek eerder met je willen voeren, maar ik kon je niet zien en over de telefoon is verre van ideaal.”
Ze knikt. “Ik begrijp het. Maar…” Ze aarzelt.
Matthias zwijgt, geeft haar de tijd.
“Ik vind toch dat ik straf verdiend heb,” zegt ze dan tegen haar schoenen.
Even laat hij de stilte voortduren.
“Waarom?” vraagt hij dan.
“Omdat ik tegen je gelogen heb. Alweer. En voor die 7. Ik ben teleurgesteld in mezelf.”
Een traan druppelt op het bureau.
Intussen is Matthias recht gestaan en naar haar toe gelopen. Hij legt zijn hand op haar wang.
“Moet er wat spanning uit, meisje?” vraagt hij.
Ze knikt.
“Vraag er dan om.”
Verschrikt kijkt ze hem aan. “Ik… Nee, dat kan ik niet,” zegt ze verschrikt.
“Dat kun je wel,” zegt hij. Opnieuw neemt hij haar bij haar kin en draait hij haar hoofd naar zich toe. “Dat kun je wel,” herhaalt hij. “Vraag het me.”
Ze sluit haar ogen en probeert haar hoofd toch nog weg te draaien. “Wil je me slaan?” fluistert ze dan.
Moet hij het haar laten herhalen? Luider, deze keer, en met haar ogen open? Nee, besluit hij. Voor nu is het genoeg. Ze heeft deze ontlading verdiend.
“Natuurlijk,” antwoordt hij dus. Dan gaat hij op de tweede houten stoel zitten. Hij begeleidt haar over zijn schoot. Haar rok gaat omhoog, onderbroek naar omlaag, tot die over haar voeten heen komt en op de grond valt. Een diepe zucht ontsnapt uit Jokes keel. Even aait hij over haar billen. De meeste kleur is weggetrokken, ziet hij. Enkel een vage gele schijn herinnert nog aan haar laatste pak slaag. Dat van vandaag zal bijlange zo erg niet zijn. Dan laat hij zijn hand neerkomen op het gevoelige vlees op de overgang tussen bil en bovenbeen. Eerst rechts, dan links. Hij slaat niet door, maar het is zeker ook niet zacht. Aan het schokken van haar bovenlichaam merkt Matthias al snel dat ze is beginnen huilen.
“Goed zo, meisje,” fluistert hij. “Laat het er maar uit.”
In een gestaag tempo slaat hij verder. Niet om haar pijn te doen, deze keer niet. Vandaag wil hij haar enkel helpen loslaten.
Na een hele tijd vermindert het schokken wat tot het uiteindelijk ophoudt. Haar billen zien al aardig rood. Nog even slaat hij door, dan stopt hij en begint hij te kneden in plaats.
Uitgeteld ligt Joke over zijn knie.
“Als je er klaar voor bent, mag je overeind komen,” zegt hij dan, terwijl hij haar billen blijft kneden.
Ze knikt, maar blijft nog even liggen. Pas na nog een tweetal minuten komt ze langzaam toch overeind. Haar ogen zijn gezwollen en rood van het huilen, maar er speelt een glimlach rond haar mond.
“Dank je wel,” zegt ze.
“Graag gedaan,” grijnst hij.
Hij trekt haar bij zich op schoot, haar billen nog steeds bloot. Ze begraaft haar hoofd in zijn schouder, terwijl hij zijn armen om haar heen slaat. Zo blijven ze even zitten.
Dan kan Matthias zich niet meer inhouden: zijn handen glijden zacht over haar rug, van haar nek tot haar billen en terug. Telkens gaat hij een beetje verder: langs haar benen, haar zijkanten, dan ook de voorkant… Jokes ademhaling gaat steeds sneller, al lijkt ze pogingen te doen om dat voor hem verborgen te houden. Eens kijken wie dit spelletje zal winnen: hij kust haar in haar nek en bijt zacht. Ze snakt naar adem. Dan glijden zijn handen onder haar t-shirtje naar boven. Hij duwt zijn vingers onder haar beha en omvat haar beide borsten, waarbij hij ervoor zorgt dat haar tepels tussen zijn wijs- en middelvinger terecht komen. Terwijl hij zijn tong kringetjes laat maken in haar hals, blijft hij haar borsten kneden.
Dan voelt hij Jokes beide handen op zijn wangen. Ze trekken zijn gezicht weg van haar hals, zodat ze haar lippen vol op de zijne kan duwen. Gulzig dringt haar tong bij hem naar binnen.
Hij haalt zijn handen van onder haar kleren uit en tilt haar op het bureau, zodat hij tussen haar gespreide benen komt te staan. Zonder het contact met haar lippen te verliezen, opent hij zijn broek, haalt zijn lid eruit en dringt hij bij haar naar binnen.

“Deze afspraak is totaal anders gelopen dan ik had verwacht,” lacht Joke, terwijl ze even later haar kleren terug aantrekt.
“Beter zo, toch,” grijnst Matthias. “Sja, ik kan je nu eenmaal niet weerstaan.”
“Goed om weten!”
Plots grijpt hij haar oor stevig vast. Slaakt een kreetje van verrassing.
“Denk maar niet dat je daar misbruik van kunt maken, hoor je?”
“Nee Matthias!” Ze klinkt geschrokken.
“Goed zo,” gromt hij, terwijl hij haar oor loslaat. Met zijn wijsvinger volgt hij de lijn van haar hals, tot in het kuiltje van haar nek. Daar laat hij zijn vinger even hangen.
“Jij gaat je studie serieus nemen en niet meer tegen mij liegen, is het wel?”
Ze schrikt van de blik in zijn ogen. Maar dit moet even heel duidelijk gesteld worden.
Snel knikt ze.
“En als je je ergens zorgen om maakt, dan kun je me dat gewoon vertellen.”
“Ja Matthias,” zegt ze zacht.
“Mooi zo.”
“Kan ik je deze week nog zien?” vraagt ze dan.
“Dat lijkt me een goed idee!” reageert hij enthousiast. “Toevallig had ik woensdagavond vrijgehouden, wat denk je?”
Ze knikt. “Kom tegen 18u naar hier, dan ga ik voor je koken.”
Even glijdt er iets van teleurstelling over haar blik. Wilde ze liever weer uit? Misschien wel, maar hij heeft andere dingen in gedachten. Dingen waardoor ze net liever met hem binnen zal willen blijven.
Hij drukt nog een laatste kus op haar lippen en geeft haar dan een klap op haar billen terwijl ze naar de deur loopt. “Tot woensdag,” zegt ze, terwijl ze hem een kushandje toewerpt.
“Tot woensdag, meisje.”