“Ik kan dit niet,” roept Joke meteen als Matthias zijn telefoon opneemt. Hij krijgt niet eens de tijd om zijn naam volledig uit te spreken.
“Ik weet wat je gezegd hebt over doorzetten en goed bezig en al die andere onzin, maar ik kan dit gewoon echt niet. Het is te veel, het is te moeilijk, het is… te,” besluit ze. De woorden tuimelen uit haar mond. “En ik weet dat je me gaat straffen als ik niet slaag, maar dat wil ik niet, want ik kàn hier niet voor slagen, dat lukt echt niet, daarvoor is het veel te moeilijk en…” Ze hapt naar adem, waardoor er even een stilte valt. Net als ze haar mond opendoet om verder te razen, houdt Matthias’ stem haar tegen.
“Dag Joke,” zegt hij kalm. “Je lijkt een beetje in paniek.”
“Nee maar, wat een opmerkingsgave,” sneert ze.
“Rustig meisje…” klinkt het waarschuwend aan de andere kant van de lijn. Ze slikt haar volgende opmerking in.
“Ik ben hier nog pakweg een halfuurtje bezig,” hoort ze Matthias dan zeggen. “Kom daarna maar naar hier. En neem je cursus mee. Dan bekijken we het samen wel even.”
Ze knikt en bedenkt dan dat hij dat natuurlijk niet kan zien.
“Ok,” zegt ze daarom.
“Tot straks meisje.”
De verbinding valt weg.
Zuchtend gooit Joke zich op haar buik op het bed, haar hoofd begraaft ze in de dekens. Dat examen wordt een flop. Het is overmorgen al! Nee, dat lukt haar nooit…

Een halfuur later staat ze bij Matthias voor de deur. De deur van zijn bureau is dicht, dus loopt ze naar de wachtkamer. Wat voelt het lang geleden dat ze hier de eerste keer zat! Toen had ze er geen idee van wat haar te wachten stond… Hoe hard hij zou slaan. Dat hij haar überhaupt zou slaan. En al de rest… Een kriebel trekt door haar buik. Maar nu komt ze daar niet voor. Nu wil ze voor een deel haar studiebegeleider, die haar wat op weg helpt, maar vooral haar vriendje, die zijn armen om haar heen slaat, haar troost en haar zegt dat het allemaal wel goed komt.
Onwillekeurig grinnikt ze. Wie maakt ze wat wijs? En toch… een meisje kan maar hopen!

En inderdaad, als Matthias even later in de deuropening verschijnt, terwijl achter hem de voordeur dichtvalt nadat zijn vorige “klant” erdoorheen is verdwenen, slaat hij meteen zijn armen om hem heen. Genietend drukt ze zich tegen hem aan, terwijl ze onwillekeurig diep inademt om zijn geur op te snuiven.
“Ik heb je gemist,” fluistert ze.
Het is al meer dan een week geleden dat ze zijn verjaardag vierden en sindsdien hebben ze enkel telefonisch en via mail contact gehad. Joke moet elke avond laten weten hoeveel ze gestudeerd heeft en hoe het vordert. Die stok achter de deur helpt wel om gemotiveerd te blijven. Maar het examen van overmorgen ziet ze gewoon écht niet zitten. Ze geraakt niet door de leerstof heen.
Na een tijdje – veel te kort volgens Joke, maar dat zal ze wellicht altijd vinden – laat hij haar los. Een vinger onder haar kin tilt haar hoofd op, waarna hij haar zacht op de lippen kust.
“Dag meisje,” zegt hij.
“Mmm,” is het enige antwoord van Joke. Haar knieën zijn week geworden.
“Kom maar even mee binnen.” Matthias gaat haar voor naar zijn kantoor. Zoals steeds neemt hij achter het bureau plaats in zijn gemakkelijke stoel, terwijl Joke op een van de houten stoelen mag plaatsnemen.
“Vertel het eens,” zegt hij.
Even stoort Joke zich eraan dat hij nu de studiebegeleider gaat uithangen. Ze wil hem veel liever knuffelen. Toch haalt ze diep adem en steekt dan van wal.
“Ik ben dus bezig aan die cursus familierecht en het lukt gewoon echt niet. Maar echt niet. Het examen is overmorgen al, maar ik weet niet hoe ik dat moet halen. Alles zit zo ingewikkeld in elkaar en die cursus is zo slecht geschreven en…”
Matthias laat haar even uitrazen. Uiteindelijk valt ze stil.
“Beter?” vraagt hij.
Blozend knikt ze. Ja, dit lucht best op.
“Ok, haal dan nu maar die cursus boven, dan kijk ik even mee.”
Hij loopt om het bureau heen en gaat naast haar zitten.
“Die cursus is inderdaad heel slecht geschreven,” zucht Matthias enkele minuten later. “Wat een puinhoop heeft die prof ervan gemaakt. Ik zou hem nog wel een en ander kunnen leren.”
“Haar,” verbetert Joke hem. “De professor is een vrouw.”
“Nog beter,” grijnst Matthias met een veelbetekenende blik. “Ik wil haar gerust een snelcursus cursussen schrijven geven.”
Joke grijnst terug en stompt tegen zijn bovenarm. Wanneer Matthias haar waarschuwend aankijkt, is ze echter alweer geconcentreerd naar het boek voor hen aan het staren.
“Ik weet gewoon echt niet wat ik hiermee moet aanvangen,” zucht ze.
“Ik begrijp je, maar je mag de moed niet opgeven. Je bent naar alle lessen geweest, toch?”
Joke knikt. “Wel dan, haal er je notities even bij. Hopelijk werken die verhelderend.”

Gelukkig blijkt dat inderdaad het geval. Ze raken nog steeds geen wijs uit het handboek, maar met haar notities komt ze een heel eind.
“Kijk, dan kun je voor dit hoofdstuk best gewoon het handboek even negeren en je enkel op je notities concentreren. Gelukkig ben je naar de lessen geweest,” knipoogt Matthias.
“Niet dat je me veel keuze liet,” glimlacht Joke.
“En nu niet meer zo panikeren hoor,” maant hij haar aan. “Je kunt het wel, ik supporter voor je!”
“Ja… Ik weet het. Sorry, ik flipte even.”
“Je bent er bijna. Nog even volhouden. Dit is het laatste examen, overmorgen deze tijd ben je klaar.”
“Nog twee dagen…” Het klinkt weinig, maar het voelt alsof het nog twee jaar gaat duren. Plots staan de tranen in haar ogen. Ze wendt haar blik af, maar het is te laat: Matthias heeft het al gezien.
“He, kom even hier,” zegt hij, terwijl hij haar tegen zich aan trekt. “Het zit je hoog he?”
Zonder hem aan te kijken, maar met haar hoofd tegen zijn borstkas gedrukt, knikt ze van ja.
“Daar weet ik wel wat op.”
Ze protesteert niet als hij gaat zitten en haar over zijn knie heen trekt. Ze had niet de moeite genomen om zich mooi aan te kleden, aangezien ze toch een hele dag zou studeren, dus had ze enkel een trainingsbroek en een simpele t-shirt en trui aan. En daarnet was ze te veel in paniek geweest om eraan te denken iets eleganters aan te trekken voor ze naar buiten zou gaan. Nu pas beseft ze hoe slonzig ze erbij loopt. Maar dat duurt niet lang meer, want bijna meteen trekt Matthias haar trainingsbroek naar beneden. Eronder schuilt een grote oma-onderbroek. Helemaal niet sexy, maar wel comfortabel als je een hele dag op je stoel aan je bureau zit te studeren. Ook die gaat naar beneden.
De lucht op haar blote billen voelt onwennig. Het is al even geleden dat ze hier lag, zo over zijn knie. Ze is een beetje bang – gaat het veel pijn doen? – maar tegelijk voelt het vertrouwd en veilig. Onbewust ontsnapt er een diepe zucht uit haar longen, terwijl Matthias met beide handen haar billen kneedt. Dit voelt goed…
Dan begint hij het kneden af te wisselen met een paar klappen. Hij slaat niet echt hard, maar het is ook geen aaien. Het brandt eigenlijk wel lekker, moet Joke toegeven. Dat, in combinatie met het kneden tussen de klappen door, zorgt ervoor dat ze al snel nat wordt tussen haar benen. Shit, als zij dit voelt, moet Matthias het ook opmerken. Even overweegt ze om iets te ondernemen waardoor hij zou stoppen, maar ze kan niets bedenken en ze ligt gewoon te lekker.
Geleidelijk merkt ze dat het kneden minder wordt en dat Matthias steeds sneller en harder begint te slaan. Af en toe spant ze haar bilspieren op als er een slag iets venijniger aankwam dan ze voorzien had, maar over het algemeen ligt ze er nog steeds ontspannen bij, ook al slaat hij intussen aan het redelijk hoog tempo door en gloeien haar billen behoorlijk.
Dan vermindert het tempo tot de klappen uiteindelijk ophouden en zijn rechterhand bewegingloos op haar billen blijft liggen.
Even blijft het stil. Dan zegt Matthias zacht: “Als je er klaar voor bent, mag je recht staan.”
“Mmm,” antwoordt Joke. Ze merkt dat ze haar ogen gesloten heeft. Langzaam opent ze die en staart het diepe rood van het vloerkleed haar aan. Vreemd genoeg vindt ze de kleur geruststellend. Ze sluit haar ogen weer, maar enkele seconden later opent ze ze opnieuw. Voorzichtig laat ze zich van Matthias’ knie glijden. Net zoals er geen elegante manier bestaat om over de knie te gaan liggen, heeft ze ook nog geen goede manier gevonden om na het pak slaag gracieus recht te staan. Ze valt altijd eerst wat onbeholpen op haar knieën op de grond. Deze keer vindt ze dat echter niet erg. In plaats van zo snel mogelijk overeind te krabbelen, blijft ze zo voor hem zitten. Het voelt goed. Klein. Veilig.
Zijn hand onder haar kin dwingt Jokes blik omhoog.
“Voelt dat beter, meisje?” vraagt Matthias, terwijl hij haar vertederd aankijkt.
Ze wil knikken, maar herinnert zich dan de hand onder haar kin.
“Ja,” zucht ze.
“Ja wie?” Ineens klinkt hij streng.
Ze schrikt. “Ja Matthias,” corrigeert ze snel.
“Goed zo.”
Hij kust haar op haar lippen. Gretig opent ze haar mond om zijn tong te ontvangen. Zijn hand ligt nog steeds onder haar kin. Hij bepaalt wanneer deze kus eindigt. Naar haar gevoel is dat veel te snel.
“Dan ga jij je nu aankleden. Je pakt je cursus in en je gaat thuis nog wat verder gaan studeren.”
Hij laat haar los. Teleurgesteld blijft Joke nog even zitten. Ze wil meer. Meer van dit. Meer van hém.
“Niet beginnen mokken nu hoor,” waarschuwt Matthias haar.
“Ik ben de examens gewoon zo beu!” roept ze klagerig uit.
“Ik weet het, maar je bent er bijna. En ik heb je net goede motivatie gegeven denk ik.”
“Misschien moet ik het straks maar weer niet snappen,” stelt Joke ondeugend voor.
Matthias zegt niets, maar draait zich om en opent de kast die achter hem staat. Even later ligt zijn cane op het bureau tussen hen in.
Joke slikt en wendt haar blik af.
“Al goed, ik ga al,” zegt ze, terwijl ze haar trainingsbroek weer omhoog trekt.
“Als je extra motivatie nodig hebt, dan wil ik je die wel geven hoor,” antwoordt Matthias. Hij glimlacht erbij, maar Joke weet dat hij het meent. Onwillekeurig voelt ze met haar handen aan haar gloeiende achterwerk.
“Nee, het zal zo ook wel gaan.”
“Dat dacht ik al,” zegt Matthias tevreden.
Dan slaat hij zijn armen om haar heen voor een laatste knuffel. “Je kunt het meisje, ik geloof in je. Bel me gerust op als er wat is.”
Dan laat hij haar los. Met tegenzin trekt ook Joke haar armen terug. Ze zucht diep. Was het maar al overmorgen!