Moeilijk lopend was Alice terug gegaan naar haar mede rekruten en had haar uiterste best gedaan om niemand iets te laten merken van wat er net gebeurd was. Ze was zo snel mogelijk naar de slaapkooien gelopen en was op bed gaan liggen. Daar had ze nogmaals liggen huilen om wat er allemaal gebeurd was, ze was in de war. Ze wist niet meer zo goed hoe ze nu verder moest, omdat ze vond dat ze fout geweest was. Aan de andere kant was haar drang om bij de marine te slagen zo groot dat ze ook wel weer begrip kon hebben voor haar actie. Met nog steeds flink tintelende billen was ze in slaap gevallen.

De volgende ochtend voelde het al wel wat beter, maar voordat het schip weer terug zou varen naar de haven van Den Helder wilde ze eigenlijk nog wel even snel douchen. Maar ze realiseerde zich net op tijd dat haar billen ongetwijfeld flink blauw zouden zijn, dus dat ze daar zeker commentaar op zou krijgen in de doucheruimtes. Dan maar gauw een lekker ontbijt nuttigen, dat zou haar wel weer energie geven! Met een vol bord liep ze naar een tafel waar enkele bekenden zaten te eten en nam plaats. Toen haar billen de harde stoel raakten, verkrampte ze even, maar ze beet op haar tanden en slechts een korte, kleine grimas verraadde haar pijnlijke zitvlak. Alleen een kenner zou het herkend hebben.

Inderdaad gaf het ontbijt haar weer energie.  Ze gingen zich klaar maken om aan de terugreis te beginnen. Na zo’n kwartier vertrok het schip en terwijl de bemanning opdrachten kreeg om schoonmaakwerkzaamheden uit te voeren, voer het terug naar Den Helder, waar het na een uurtje aan kwam.

Vanaf daar vertrokken ze met de bussen weer in colonne terug naar de kazerne bij Baarn.

In de bus werd Alice wederom herinnerd aan haar pijnlijke billen, doordat de stoelen hard waren en de chauffeur met een flink tempo over een aantal verkeersdrempels heen reed.

Weer kwam bij haar de vraag naar boven hoe het Esther nu vergaan zou zijn. Ze had immers moeten vertellen hoe Alice haar zover had kunnen krijgen dat ze in haar plaats had mogen gaan.

Als Esther dat eerlijk verteld had en het regime zoals zij ervaren had aan boord van het schip ook op de kazerne zou heersen, dan zou Esther toch zeker ook een pak slaag gehad hebben.

Haar gedachten dwaalden af naar wat er dan gebeurd zou zijn en zo reden ze verder totdat ze bij de kazerne aankwamen.

Wat Alice nog niet wist.

Esther had geprobeerd om van de tijd die ze op de kazerne was nog iets te maken. Ze had in het bos een joint gerookt en daarna met een heerlijk gevoel enkele uren rond gelopen,  in de bossen naar de hemel liggen staren en heerlijk gedagdroomd.

Daarna had ze wat lekkers te eten gehaald in het dorp. Ze wilde dat net gaan opeten in hun barak, toen opeens iemand haar riep.

” Esther?”, klonk het verbaasd.

Esther draaide zich om en zag dat luitenant Gerritsen vanaf het hoofdgebouw op haar af kwam lopen. Shit, waarom nou juist zij. Die had haar nog gefeliciteerd toen ze haar verteld had dat ze de test goed had doorstaan en mee mocht op de eerste oefening. Het was de stevige vrouw die hun op de eerste dag had ontvangen.

“Waarom ben jij niet mee op oefening? Je was nog zo trots dat je voor de test geslaagd was, ben je ziek geweest of zo?”,  vroeg ze op een argwanende toon, kijkend naar de tas met lekkers die ze bij zich had.

”Ehm,… nou ik kon niet mee…ehm…”

Shit, hoe moest ze zich hier nu uit kletsen. Ze kon moeilijk de waarheid vertellen, dan wist ze zeker dat ze in de problemen kwam. Wat moest ze nou zo snel verzinnen.

“ Esther, ik begrijp er niets van en jij kennelijk zelf ook niet. Loop eens even mee met me naar mijn kantoo,r dan kunnen we hier eens even rustig over verder praten”, zei ze resoluut. Ze draaide zich om, zonder te kijken wat Esther deed, en liep terug in de richting van het hoofdgebouw.

Nu zit ik dus dubbel in de penarie dacht Esther. Ik moet echt gauw een smoes verzinnen, zodat ze me tenminste geloofd. Als Alice dan terug is, zien we wel weer verder.

Peinzend liep ze achter luitenant Gerritsen aan en voordat ze bij haar kantoor aangekomen waren had ze een plannetje bedacht dat haar zou moeten redden uit deze benarde situatie.

“Ga zitten Esther en vertel me nu eens haarfijn waarom je hier op de kazerne rondloopt”, zei ze streng, terwijl ze met haar armen over elkaar achter haar bureau ging zitten.

“Nou, weet u mevrouw, er is iets heel gemeens en ergs gebeurd. U kent Alice wel hè? Dat was een soort vriendin van me geworden hier.”

Ja, knikte de vrouw.

“Nou, die was dus gezakt voor haar test en mocht niet mee op de oefening. Ze heeft toen een hele gemene truc uitgehaald. Ze heeft tegen mij gezegd dat ze in mijn plek mee wilde op de oefening.”

De luitenant fronste haar wenkbrauwen.

“Om dat voor elkaar te krijgen dreigde ze mij met het volgende. Ze zou mijn vriend vertellen dat ik vreemd gegaan was met een andere jongen als ik haar niet mijn plek liet innemen. Ik had haar al eerder verteld dat mijn vriend bang was geweest toen ik bij de marine wilde gaan met al die mannen hier. De kans dat hij enige ontkenning zou geloven was heel klein, dus heb ik na veel tegenstribbelen ingestemd met haar plan.”

Esther liet een stilte vallen en keek met betraande ogen naar haar meerdere. Luitenant Gerritsen peinsde vol verbazing voor zich uit.

“Wat een ontzettend misselijke actie!”, zei ze nadat ze alles op een rijtje gezet had.

“En nu zit jij dus hier je tijd vol te maken”, zei ze vol medelijden.

Esther keek haar meelijwekend aan, het was haar gelukt! Ze zou er onderuit kunnen komen.

“Zodra Alice terug is van haar avontuur, zal ik een hartig woordje met haar spreken in jou bijzijn. Verder zal ik direct aan de officier ter plekke doorgeven dat ze met jou gewisseld heeft en uit de oefening gehaald moet worden.”

Ze nam afscheid van Esther en pakte meteen de telefoon. Esther hoorde nog net haar gesprek beginnen voordat ze het kantoor uit liep maar durfde niet langer te blijven luisteren.

Terug in haar barak viel ze opgelucht op bed en ging lekker genieten van de heerlijke dingen die ze gehaald had.

Nadat Alice uitgestapt was en haar tas had gekregen wilde ze naar de barakken lopen om Esther te gaan vertellen wat er allemaal gebeurd was. Maar opeens zag ze haar aan komen lopen samen met luitenant Gerritsen.

“Alice, meekomen naar kantoor”, bulderde luitenant Gerritsen op een afstand.

Iedereen kon het horen en ze werd vreemd aangekeken. Wat zou daar dan aan de hand zijn?, dachten ze. Alice kreeg een rode kleur, liep aarzelend naar het tweetal toe en volgde hun het hoofdgebouw in, door de gangen heen tot aan het kantoor.

”Zo, jongedame, met jou heb ik een hartig woordje te spreken!”, sprak Luitenant Gerritsen.

Ze gooide de deur achter zich dicht.

“Ik heb net van Esther het verhaal gehoord dat jij haar vriendje zou vertellen dat ze vreemd gegaan zou zijn en dat je er zodoende voor gezorgd hebt dat je mee op oefening kon, klopt dat?”

Alice dacht: Dat heeft ze goed verzonnen. De luitenant wist vast dat ze al straf gehad had dus waarschijnlijk zou het wel bij een berisping blijven. Dus antwoordde ze dat dat klopte.

“Dan heb je je aardig in de nesten gewerkt!”, zei ze met norse stem.

Ze stond op van achter haar bureau en liep op Alice af. Die schrok en dacht, het zal toch niet waar zijn!

“Jongedame, iemand die haar maatjes zo benadeeld is bij mij aan het verkeerde adres en zal ik hoogstpersoonlijk eens flink onder handen nemen. Ik weet dat je al straf gehad hebt, dus dat zal ik in ogenschouw nemen, maar je zult wel degelijk van mij ook straf krijgen. Kom eens even hier”, zei ze, terwijl ze een stoel van voor het bureau pakte en daar op plaats nam.

Niet nóg meer, dacht Alice. Dan maar de waarheid, jammer voor Esther.

“Maar mevrouw Gerritsen…”, probeerde ze.

“Nee, Alice, niks te maren, zo’n actie is absoluut niet te tolereren.”

En ze trok Alice naar zich toe. Alice sputterde tegen en zei: “het is een leugen!”

De luitenant keek Alice ongelovig aan.

”Hoe bedoel je dat?”, vroeg ze argwanend.

“Nou, in de veronderstelling dat u het zou laten bij een mondelinge waarschuwing, had ik gezegd dat het verhaal van Esther klopte. Maar nu ik nog meer straf krijg wil ik de echte waarheid maar al te graag vertellen.”

Alice nam een diep zucht en realiseerde zich dat ze in ieder geval voor nu de straf uitgesteld had, of dat uitstel ook afstel betekende…daar twijfelde ze aan.

“Zo, Esther is dat zo?”, vroeg ze terwijl ze opstond, weer naar achter haar bureau liep en plaats nam om het vervolg van de verhalen eens rustig aan te horen.

Esther keek met een boze blik naar Alice. Ze realiseerde zich dat de waarheid nu waarschijnlijk wel op tafel zou komen, maar ze wilde zich in eerste instantie toch nog van de domme houden en zweeg. Alice reageerde wel en ging het verhaal vertellen zoals het echt gebeurd was.

“Ik heb haar gechanteerd, maar niet met háár verhaal. Ik heb haar gechanteerd met het feit dat ze wiet gerookt heeft hier op de kazerne!”

En nu was het Alice die met een boze blik Esther aankeek. Alsof er onweer op komst was, zo nors keek de vrouw nu in de richting van Esther.

“Jij klein liegbeest! Vertel op, klopt dat?”

Esther kon wel terplekke door de grond zakken. Met een vuurrood gezicht keek ze de luitenant aan en knikte als bevestiging.

“Ik hoor je niet?” bulderde ze.

”Ja mevrouw ,dat klopt”, antwoordde ze heel bedeesd.

Dit keer stond de luitenant nogmaals op, maar liep nu in de richting van Esther.  Ze pakte haar als een klein meisje bij haar oorlel en trok haar mee naar dezelfde stoel, waar ze net op was gaan zitten om Alice te straffen.

”Ik moet zeggen Esther, je kan erg goed liegen en zielig doen, maar wat ík nu ga doen is pas zielig voor je!”

Dit keer ging ze weer zitten, maar nu met Esther voor zich. Ze maakte aanstalten om haar over haar knie te trekken.

”Maar wat gaat u dan nu met me doen, u mag me toch niet zomaar slaan!?”, riep Esther uit.

”Ook goed Esther, dan mag je nu mee naar de commandant en vertellen wat je gedaan hebt en dan kun je je spullen pakken. Drugs gebruik op de kazerne is verboden. Maar aangezien ik bij jou wel een goed gevoel heb over je mogelijkheden bij de marine wil ik je een tweede kans geven. Maar dan wel nadat ik je hoogstpersoonlijk streng gestraft heb, dus aan jou de keuze.”

Esther stond er beteuterd bij en was radeloos. Of nu een ongelooflijk pak slaag of van de kazerne af. Ze had de vrouw nog eens goed gade geslagen en gezien de dikte van haar armen en schouders zou het pak slaag haar zeker raken. Maar nu haar mogelijkheden vergooien op een carrière bij de marine zag ze ook niet zitten. Net zoals Alice, de vorige dag, bleef ook haar geen andere keuze dan de straf te accepteren.

”U laat me weinig keus mevrouw”, antwoordde ze en liet zich over de knie trekken.

“Mij gewoon voorliegen en dan ook nog drugs gebruiken! Jij zal een flink lesje krijgen”, klonk het streng en de eerste klappen vielen al op Esther haar broek.

Kleinzerig was ze wel, dacht Alice, want al gauw begon Esther te draaien en grimassen te vertonen. Na zo’n twee minuten stopte de vrouw en liet Esther opstaan. Zou dat het al zijn? vroeg Esther zich af. ”Handen op je hoofd”, beval ze haar.

Nee dus, en ze voldeed hier meteen aan. Met rustige gebaren knoopte de vrouw vervolgens Esther haar broek los en stroopte die langzaam naar beneden over haar heupen, totdat die op haar knieën hing.

“Terug over de knie jongedame!”

Wederom voldeed Esther aan haar vraag en het pak slaag werd voortgezet op haar katoenen marine onderbroek, dat bood een stuk minder bescherming.

”Ja, kijk maar goed Alice, want jouw beurt komt nog wel”, zei de luitenant tussen de klappen en gilletjes door.

Alice had tot nu toe vol afschuw staan kijken naar dit pijnlijke schouwspel. Deze vrouw wist prima hoe ze een pak voor iemands billen moest geven en was daar ook zeker goed toe in staat. Echt schrikken deed Alice niet, want ze had niet verwacht dat ze er onderuit zou kunnen komen. Maar ze vond het niet meer dan billijk om dan op ze minst de straf te delen met Esther.

Inmiddels had Esther haar hand al voor haar billen gehouden om de klappenregen tegen te houden, maar dat zorgde er alleen maar voor dat haar bewegingsruimte nog kleiner werd. Want die hand werd stevig vastgepakt en op haar onderrug vastgehouden.. Wat een kracht heeft die vrouw, dacht Alice. Ze had nog nooit iemand een pak slaag zien krijgen en was erg onder de indruk hoe hoog de arm van de vrouw omhoog ging en hoe hard die weer neer kwam op het slipje. Links, rechts, boven en onder in hoog tempo vielen de klappen over het gehele oppervlak van Esther haar billen.

Na weer twee minuten werd ook het blauwe marine slipje tot op haar knieën naar beneden getrokken en kwamen haar vuurrode billen tevoorschijn. Aangezien Esther rood haar had, had ze een erg witte huid, waarvan het gedeelte dat billen heet inmiddels erg afstak tegen het wit.

“Zo, Esther en nu het laatste gedeelte van je eerste straf, dadelijk krijgen jullie samen nog iets van me!”

KLETS, KLATS, KLETS, KLATS. Zo op haar blote huid klonken de klappen pas echt als kletsen. “AUU,OOHHH, NEEE”, gilde Esther nu.

Alice zag de billen op en neer springen onder de aanslagen van de hand van de luitenant. Ze kreeg nu toch wel medelijden met Esther, die inmiddels niet meer wist hoe ze moest draaien en hard aan het huilen was. Na weer zo’n twee minuten vond luitenant Gerritsen het wel even genoeg en liet de luid snikkende Esther opstaan. Met haar handen haar billen masserend probeerde ze op adem te komen.

” Zo Alice, nu ben jij aan de beurt. Kom maar voor me staan met je handen boven je hoofd. Bij jou zal ik de eerste twee fases over slaan en het bij één sessie houden, maar dan wel meteen op je blote billen.” 

Zonder een verdere reactie af te wachten, knoopte ze Alice haar broek los en trok die samen met haar slipje in één keer tot op haar knieën.

”Je billen zijn nog rood/blauwig van gisteren dus je zal meteen je tanden op elkaar moeten zetten. Je begrijpt neem ik aan wel waarom ik je straf?”, vroeg ze en trok haar vervolgens over haar knieën.

Alice had haar gedachten echter in deze positie niet onder controle en antwoordde niet.

”Je eerste straf gister was voor de wisseltruc en de straf van vandaag is voor het liegen en de manier waarop je Esther zover gekregen hebt, werkelijk te slecht voor woorden!”

Bij dat laatste woord begon ze het pak slaag dat ze voor Alice in haar hoofd had. Esther was nog erg bezig met haar eigen billen, maar werd al gauw met haar ogen getrokken naar hetgeen zich voor haar afspeelde. Aangezien Alice haar billen nog zo gevoelig waren, schreeuwde die binnen de kortste keren moord en brand en spartelde zich bijna los. De luitenant stopte even, verbeterde haar greep en klemde de benen van Alice tussen die van haar, zodat Alice geen kant meer op kon en vervolgde de bestraffing. KLATS,KLETS,KLATS,KLETS. Klonk het meteen weer zo rechtstreeks op de blote huid. Zeer snel kleurde de billen diep rood en huilde Alice tranen met tuiten. Na de reeds bekende twee minuten stopte de luitenant en liet ook Alice opstaan, die als door een wesp gestoken haar handen naar achteren bracht om te kijken of ze de pijn iets kon verlichten.

”Zo dames, en nu wil ik jullie beiden tegenover elkaar over mijn bureau gebogen hebben, zodat jullie elkaars handen kunnen vasthouden en elkaar in de ogen kijken als goede vriendinnen die samen gestraft worden. Dan kunnen jullie goed nadenken hoe jullie elkaar in de toekomst kunnen helpen in plaats van tegen werken.”

Even wilden ze protesteren, maar ze bedachten zich snel toen ze de strenge blik van de vrouw zagen, hier viel niet te sollen. Ze namen hun plaatsen in en zagen in hun ooghoeken hoe luitenant Gerritsen uit een kast een paddle te voorschijn haalde. Die was zo’n 50 cm lang en 7 cm breed.

“OOHH, mevrouw alstublieft niet daarmee!”, protesteerde Alice.

”Mijn billen zijn al zo gevoelig”, smeekte Alice.

”Daar zal ik ook rekening mee houden, Esther krijgt er tien en jij vijf klappen mee en daarna hoop ik dat jullie samen nog een mooie toekomst zullen hebben bij de marine.”

Vervolgens liep ze naar achter Esther, tilde de paddle hoog boven haar schouder en liet die vol neerkomen op haar blote achterwerk. PAATSS. Een doffe klap. Alice zag de schrik in Esther haar ogen en vervolgens de gil: “AAUUU”. Gevolgd door nog een klap en een nog hardere gil. Esther twee en zijzelf één per keer. Dat moest ze kunnen volhouden, dacht Alice. Vol afschuw zag ze mevrouw Gerritsen naar achter haar lopen, totdat ze het koele hout op haar billen voelde. Vervolgens verdween de druk en…PPAAATTTSS, Ohhhh. Shit dat is echt te erg, ging de gedachte door Alice haar hoofd. Ook één klap was al heel pijnlijk. De luitenant vervolgde haar rondje rond de tafel en iedere keer kreeg Esther twee klappen en Alice één. Beide meiden gilden het uit na iedere klap en knepen in elkaars handen en af en toe ontmoetten hun blikken elkaar.

Dit voelde pas echt als gedeelde smart, dacht Alice. Na de laatste harde klap liet Alice al haar spieren ontspannen en bleef op de tafel liggen. Ze voelde zoveel pijn, maar was even verdoofd.

Ze keek Esther aan en zag door haar betraande ogen heen dat ook Esther in tranen was, maar die stond inmiddels en wreef hard over haar billen. Na zo’n minuutje stond ook Alice op en verkrampt kwam ze overeind. Ze kon amper lopen, zo pijnlijk voelde haar billen. Ze wreef de tranen uit haar ogen en keek de luitenant aan.

“Zo dames, hierbij is het jullie vergeven wat er de afgelopen dag gebeurd is en neem ik aan dat jullie je lesje wel geleerd hebben en een stuk dichter bij elkaar staan dan voorheen. De marine is een harde wereld dus elkaar vertrouwen is erg belangrijk. Denken jullie dat dit pak slaag jullie geholpen heeft om elkaar bij te staan in moeilijke tijden in plaats van tegen te werken?”, vroeg ze nu met een wat vriendelijkere stem, maar wel belerend.

“Ja mevrouw, wat we beiden gedaan hebben is fout en ik heb in ieder geval mijn lesje wel geleerd”, snikte Esther die nog steeds niet helemaal uitgehuild was.

Alice liep naar haar toe en sloeg een arm om haar heen.

“Esther, ik zal je in toekomst nooit meer zo behandelen, maar je juist helpen, wil je dat bij mij ook doen?”, vroeg ze met een trilling in haar stem.

Esther sloeg ook haar armen om Alice heen en ze voelden beiden dat het tussen hun weer goed zat.

“Tuurlijk meis”, antwoordde ze. ”Ik weet zeker dat we samen  zullen slagen!”

Zo blijkt maar weer: Al is de leugen nog zo snel, de waarheid achterhaalt hem wel.