In de eetzaal aangekomen stonden lange tafels met schalen brood. Veel meisjes waren al gaan zitten op een voor hun vaste plek. Het waren vooral meisjes in de leeftijd van 18 tot 25 jaar.

Anne-Fleur, Rosalie en Lotte pasten daar dus wel tussen. Ze keken even wat rond om te zien waar nog plek was. Rosalie stapte snel richting een tafel bij het raam. Er zaten al wat meisjes maar er waren nog 3 plekjes naast elkaar vrij met uitzicht op de tuin.

Tegenover hen zaten een aantal wat oudere meisjes van rond de 30. Ze stelden elkaar even voor waarna ze elkaar eet smakelijk wensten.

Lotte had echt geen zin in eten, er zat een knoop in haar maag over wat er allemaal ging gebeuren.

Het meisje tegenover haar, die zich had voorgesteld met Heleen, zag dat en vroeg wat haar boven haar billen hing. Jullie zijn toch van de vlegelafdeling?

Ja dat zeg je wel zoals het is, zei Lotte. Er hangt ons inderdaad iets “boven onze billen”.

Nou wij alle 3 gaan voor de meest strenge vlegel-straf en dat begint voor ons vanmiddag.

Oei zei Heleen, Product 4 zeker, ik heb al een paar keer gehoord van meisjes die product 4 hebben gehad. Moet je straks om 11 uur maar goed opletten. Dan weet je een beetje wat jullie ook gaat gebeuren.

Huh, zei Anne-Fleur tegen Heleen, wat is er om 11 uur?

Die bijeenkomst sufferd, zie Rosalie. Op maandag worden er straffen uitgedeeld in de centrale hal om 11 uur. Ja zei Heleen, daar moet iedereen aanwezig zijn om te moeten kijken bij de uitvoering daarvan.

Echt waar, zei Lotte.

Jazeker zei Heleen, en de voorbereiding daarvan is nu in volle gang. Kijk maar hier door het raam.

Heleen draaide zich om en keek ook naar buiten.

De bedrijvigheid die Lotte eerder al had gezien vanuit het kantoor van directeur Thalen, was verder gegaan. De bodes hadden een houten plateau met trapgedeelte geplaatst tegen een knotwilg.  Twee andere bodes kwamen nu samen met een meisje in schooluniform het grindpad afgelopen richting de geprepareerde knotwilg.

Het viel Lotte inmiddels op dat de hele eetzaal stil was geworden en iedereen keek naar het schouwspel vlakbij de Vecht in de schooltuin.

Het meisje liep samen met de streng uitziende mannen naar het plateau. Een bode overhandigde een stuk gereedschap aan het meisje waarna ze de traptreden opliep naar het plateau. Dit was precies zo hoog dat de wilgentenen goed bereikbaar waren.

Heleen draaide zich even om naar Lotte. Nu moet Marie met die snoeischaar haar eigen takken knippen. Ze krijgt straks 12 zwiep slagen op haar blote billen hier op het podium.

Oh nee! Lotte werd helemaal rood en haar hart klopte plotseling weer in haar keel met de gedachte dat dit ook hun lot zou kunnen gaan worden.

Heleen, zei Lotte zacht. Heleen draaide zich even weer naar Lotte. En jij denkt dat wij ook die zwieptakken op onze billen gaan krijgen?

Ja, dat weet ik wel zeker, zei Heleen. Op jullie blote billen. Heleen schudde meewarig met haar hoofd en kneep haar lippen stijf op elkaar uit een soort medelijden met Lotte.

Het meisje was in de verte met zichtbare tegenzin haar snoeiwerk aan het doen en de bodes hadden een tak afgekeurd. Het meisjes kreeg nu opdracht om een tak te knippen die de bode zelf aanwees.

Toen moest ze van het plateau afkomen en liep ze richting het gebouw met in haar handen de 3 wilgenzwieptakken. De strenge bodes liepen in haar kielzog en ze werd door een zijdeur van het gebouw naar binnen gemarcheerd.

Lotte kreeg geen hap meer door haar keel. Evenzo hadden Anne-Fleur en Rosalie met een wit vertrokken gezicht dit tafereel aanschouwd. Ook zij hadden opeens geen honger meer.

Sorry dames, zei Heleen, maar zo gaat het hier nu eenmaal.

Zelf heb ik ook 1 keer deze straf moeten ondergaan. Een paar jaar geleden. Was gesnapt met een spiekbriefje. Moest bij de directeur komen op kantoor. Toen ik daar was hield hij mij het spiekbriefje onder mijn neus. Dat wordt “Waar een Wilg is, is een Weg” Jongedame. Heleen keek de dames veelbetekenend aan.

Nou, toen heb ook ik het schavot moeten beklimmen en de takken gesnoeid om die vervolgens snoeihard over mijn blote billen gestriemd te krijgen op het podium. Twaalf op mijn blote billen zonder enige genade! Zei ze nadrukkelijk.

Heleen was even stil en keek één voor één naar de 3 vlegelkandidaten die met grote ogen haar verhaal volgden. Nou dames, de tijd dat Marie op dit moment zogenaamd moet wachten, is helemaal geen wachttijd. Nee, nee, zij moet zich nu uitkleden tot hemd en onderbroek en wordt over de knie gelegd bij de leraar van dienst. Die moet volgens protocol haar billen eerst “opwarmen” met de hand over haar te grote onderbroek. Nou, nou wat een privilege, Zogenaamd om schade aan bolle uitstekende meisjes onderdelen te voorkomen.

Toen ik na het opwarmen die 12 striemen van die wilgentakken op mijn inmiddels rode ontblote derriere kreeg, ik kan je zeggen, dat kan ik me nog als de dag van gister herinneren. Ze waren nog dagen daarna bont en blauw. Ik heb volgens mij 2 dagen gewoon moeten staan in de klas. Zitten was een hel.

Lotte en haar 2 vlegelgenoten waren stil en keken naar buiten waar inmiddels het plateau weer werd ontmanteld en wellicht opgeruimd voor een volgend klim en snoei spektakel

Nadat de dames de eetzaal hadden verlaten en in de bieb maar eens hadden gekeken omdat ze toch anders niet te doen hadden. Was het bijna 11 uur geworden. Tijd om naar de centrale hal te gaan.

In de hal waren allemaal stoelen klaar gezet in een soort theater opstelling met in het midden een gangpad. Van alle kanten kwamen de scholieren aan om plaats te nemen op de stoelen. Waarbij vooral de achterste rijen meteen gevuld werden. Een paar meiden gingen juist helemaal voorin zitten. Achter in de hal stonden alle leraren in keurig pak.

Rosalie, Anne-Fleur en Lotte zagen Heleen in het midden zitten. Heleen wenkte hen om naast haar te komen zitten. Op het podium was een soort metalen stoel te zien die met 2 stevige stangen op de grond bevestigd was. Het zitgedeelte was echter compleet open gelaten en er waren allerlei beugels te zien bij de armleuningen. Waar de benen en voeten zouden moeten komen waren ook bevestigings-beugels. Op veel plaatsen was het metaal zacht gepolsterd met rode kussentjes. Maar over het algemeen was het meer een geraamte dan een echte stoel.

Op het podium stond een stevige dame in afwachting met naast zich een bak waar de uitgezochte 3 wilgentenen in stonden.

De zaal vulde zich nu snel in afwachting van Marie, die op dit moment wellicht nog over de knie lag bij de leraar van dienst.

Heleen stootte Lotte aan toen 2 mannen het podium opkwamen. Dat zijn meneer Reitsma van aardrijkskunde en meneer Timmermans van natuurkunde. Zij gaan vandaag de straf uitvoeren denk ik. De mannen zagen er knap en onberispelijk uit. Van hun witte overhemd waren hun mouwen opgestroopt.

Wie is die stevige strenge mevrouw eigenlijk op het podium? Vroeg Lotte aan Heleen.

Ja, dat is mevrouw Kerstens, ze is 1 van de meest gevreesde leraressen van dit instituut.

Lotte dacht even weer aan het verhaal van Rosalie de vorige avond. En huiverde.

Een gespannen stilte daalde neer op de zaal toen de deur achterin de hal openging en Marie werd binnengeleid.

Lotte, Anne-Fleur en Rosalie keken naar het meisje die nu zonder uniform en alleen in het kenmerkende witte ondergoed door het middenpad naar voren liepen.

Voor haar een bode, achter haar een bode.

Toen ze vlak langs Lotte liep zag ze dat ze had gehuild. Het opwarmen was kennelijk toch best hard aangekomen. Of zou ze huilen van angst voor de komende straf?

De 3 man’s stoet liep het podium op en Marie werd naar de soort stoel geleid waarin ze plaats moest nemen. Meteen werden haar armen vastgepakt en op de rode gepolsterde smalle leuningen vast gezet. Bovenarmen en polsen. De andere mannen waren bezig om haar benen goed vast te maken. Daarna werd er aandacht besteed aan haar middel. Als in een attractie van de Efteling werd haar middel gefixeerd alsof ze zo meteen een 8-baan zou gaan meemaken.

Er werd een hendel overgehaald naast de stoel waardoor het geheel omhoog kwam van de grond en begon te bewegen en langzaam te kantelen. De stangen waaraan de stoel zat liepen kennelijk door onder het podium en konden omhoog via een hydraulisch systeem.

Marie keek nog steeds angstig de zaal in toen één van de leraren de stoel vastpakte en langzaam de stoel verder voorover kantelde. Marie kwam nu ondersteboven te hangen met haar gezicht naar voren richting de zaal. Doordat de stoel haar benen en rug de juiste hoek gaven en het zitvlak van de stoel ontbrak, kwamen haar billen nu als mooie heuvels vol in zicht voor het ook zenuwachtige publiek. Door haar parelwitte ondergoed waren het net twee witte alpen-toppen die weerloos boven alles uitstaken. Als Marie haar hoofd optilde, zag ze recht de zaal in. De leraren verstelden de stoel nog een beetje in hoogte en hellingshoek. Alles werd nauwkeurig bepaald zodat de billen van Marie het meest kwetsbaar en optimaal te bereiken waren voor de zwiepstokken.

Ook voor de zaal was alles perfect te zien. De billen als soort topattractie en daarbij ook nog de gezichtsuitdrukkingen van Marie. De Hendel werd weer met enige kracht teruggezet waardoor alles gefixeerd werd.

1 van de leraren pakte nu een wilgentak uit de bak. En testte die even in de lucht voor het publiek. Dit leverde een “ohhh” op bij de meiden die vooraan zaten. Ondertussen was de andere leraar bezig om de laatste voorbereiding te treffen voor het tuchtigen van Marie haar meisjesbillen. Haar onderbroek werd langzaam van haar billen gestroopt en keurig laag over haar onderbenen tegen de beugels aangelegd. De witte alpen veranderden met het verwijderen van de onderbroek in donkerrode heuvels. Het opwarmen was duidelijk goed gelukt!

De leraar met de zwieptak in zijn hand liep naar Marie en ging voor het publiek rechts naast haar staan met de tak in zijn rechterhand. Hij legde de koude tak op de weerloze rode billen van Marie en keek naar de stevige dame voor op het podium.

Marie tilde haar hoofd op en keek met grote ogen de zaal in. Haar mond had ze open in angstige afwachting van wat zou gaan komen.

De andere leraar had inmiddels ook een wilgentak gepakt uit de bak en stond aan de rechterzijde af te wachten.

Mevrouw Kerstens nam het woord.

Geachte aanwezigen, we gaan beginnen met de maandagmorgen straf. Mejuffrouw Ovink, Marie Ovink, gaat vandaag 18 slagen ontvangen met de door haar zelf uitgekozen wilgen.

Er ging een “oooohhhhh” door de zaal. 18 slagen, dat hadden velen niet verwacht.

Heleen stootte Lotte aan en zei, dat gebeurd niet vaak hier!

Kersten hief haar handen op en riep: Ik verwacht stilte in de zaal en concentratie zodat Marie haar straf op een goede manier kan ontvangen op haar blote bibs.

Mevrouw Kerstens draaide zich om en keek naar Marie die inmiddels naar de grond vlak onder haar was gaan kijken.

Marie, kijk me aan!

Marie tilde haar hoofd op

Je gaat nu zeggen: Mijn billen hebben 18 slagen verdiend van mijn zelf uitgekozen wilgentakken.

Marie wist dat dit zou komen en herhaalde met trillende stem de zin, gelukkig zonder hier fouten in te maken.

Meneer Reitsma, bent u klaar?

Jazeker mevrouw Kerstens, en de leraar haalde de wilgentak van de uitpuilende rode billen omhoog en ging klaar staan voor de 1e impact.

10 slagen in rustig tempo, kondigde Kerstens aan. Ik geef aan.

Marie sloot haar ogen en wachtte op Kerstens haar “1”

Kerstens nam de tijd wetende dat het wachten voor Marie vreselijk was.

Maar dan plotseling:

Eén!

Zwiep, Klets.

De heuvels van Marie deinden bij de inslag.

Het hoofd van Marie schoot omhoog en een ingehouden kreun was net hoorbaar. De zaal zag 2 uitpuilende ogen van Marie en een open mond.

Twee, zwiep, klets

Drie, zwiep, klets

3 grote rode striemen over de volle breedte van de billen werden zichtbaar.

Marie hield nog steeds vol om niet te schreeuwen.

Vier, zwiep, klets, op de onderbenen.

Ahhhhh, schreeuwde Marie. Die had ze niet verwacht. Zo gemeen laag.

Vijf, zwiep, klets vol in het midden maar de tak zwiepte helemaal door over haar flank.

Oohhhhh schreeuwde Marie. Ze begon te huilen.

Lotte zat als bevroren op haar stoel alles te volgen. Tijd en ruimte waren weg voor haar en een soort medelijden overviel haar nu. De slagen volgden elkaar snel op en Marie was nu luid aan het huilen en jammeren.

Toch had Lotte bij alle voorbereiding van het hele schouwspel ook een vreemde sensatie gevoeld in haar lijf. Een bepaalde opwinding die best wel fijn was. Ze kon dat niet plaatsen.

Maar nu, nu de billen van Marie in volle heftigheid werden getroffen door de zwiepende takken. Nee, dat kwam te dicht bij, vanmiddag, vanmiddag, dan was zij aan de beurt.

Inmiddels had meneer Timmermans het direct overgenomen aan de andere kant van Marie met een nieuwe tak. Mevrouw Kerstens was consequent doorgegaan maar had een ander ritme opgepikt bij de 2e tak. Langzamer en met tussenposen.

Zes!

Zwiep, Klets.

Marie gooide haar hoofd omhoog met een hoge gil kwam uit haar keel. De tak had nieuw bilvlees geraakt op de andere flank.

Zeven, zwiep, klets

Kerstens wachtte even.

Acht, zwiep, klets

Negen, zwiep, klets

Kerstens stapte richting Marie.

Ennnn…..

Tien

zwiep, klets op haar bil en linker onderbeen

Marie die helemaal vast zat kon alleen met haar hoofd bewegen. Ze krijste het uit bij iedere slag en schudde met haar hoofd wild heen en weer. Het billenkoek meubel was hier prima tegen bestand en gaf geen millimeter toe. Marie werd met haar blote gestriemde billen en onderbenen stevig op haar plaatst gehouden.

Aangekomen bij 10 stopte mevrouw Kerstens.

Marie liet haar hoofd bungelen. Vocht van haar gezicht drupte zichtbaar op de vloer.

Kerstens liep naar de stoel en haalde de hendel over zodat de stoel los kwam. Ze zette de stoel weer langzaam in de neutrale houding en hield die zo vast zonder de stoel te fixeren. Marie keek hoopvol schuin omhoog naar mevrouw Kerstens in de hoop dat de kastijding nu wellicht over was.

Marie Ovink heeft het gewaagd om een mobiele telefoon binnen dit instituut te smokkelen. Zei mevrouw Kerstens tegen de zaal meiden. Strikt verboden, ze keek naar Marie.

Helaas voor Marie hebben wij digitale technieken om dit op te sporen. En opgespoord hebben we dat. Of niet Marie. Marie legde haar kin op haar borst.

Kerstens keek de zaal in. Dat jullie dat ook allemaal even weten. Mochten er dames zijn die ook snode plannen hebben om mobieltjes hier te verbergen. De kans is levensgroot dat jullie op deze zelfde wilgenstoel terecht zullen komen. Is dat voor iedereen duidelijk!

Een doodse stilte was het antwoord van de gehele zaal.

Wel, zei mevrouw Kerstens, ik denk dat dit is overgekomen. En om extra duidelijk te zijn!

Er zijn nog 8 slagen te gaan voor Marie.

Marie begon wanhopig te schudden in haar stoel en te smeken om genade.

Kerstens kantelde onvermurwbaar de stoel weer in vrijwel dezelfde positie. Marie kantelde jammerend en schuddend voorover voor de laatste 8 zwiepers. Kerstens zette de stoel zelfs iets meer voorover waardoor Marie haar achterkant van de bovenbenen extra kwetsbaar doelwit werden.

De stoel werd pas met de hendel weer gefixeerd op het moment dat Kerstens tevreden was over de positie van de billen van Marie. Kersten legde nog even heel gemeen haar hand op de gezwollen blote billen. Dit valt toch best mee Marie, hier kunnen echt nog wel acht klapjes bij. Vind je niet. Ze wachtte niet op een reactie maar wenkte de 2 leraren om allebeide plaats te nemen aan weerzijden van Marie. Allebeide met een wilgentak in de hand.

Marie, zei Kerstens, we gaan het snel en netjes tot een goed einde brengen. Jij wilt toch ook weer snel bezig met je huiswerk toch?

Marie keek al niet meer.

Marie kijk mij aan zei Kerstens streng.

Op het moment dat Marie langzaam opkeek om te antwoorden riep Kerstens luid en supersnel achterelkaar:

ELF, TWAALF, DERTIEN, VEERTIEN, VIJFTIEN, ZESTIEN ZEVETIEN ENNN ACHTIEN

De slagen kwamen van beide kanten overal op Marie haar gehavende billen. Ze dansten op en neer en Marie was luid aan het schreeuwen van de helse pijn.

Losmaken commandeerde Kerstens tegen de bodes en leraren.