Toen Johan thuiskwam waren zijn zonen al hoog en droog bij hun grootouders. Het was rustig in huis, en er was geen spoor van Irene, hoewel haar auto gewoon in de garage stond. Johan riep haar, maar kreeg geen antwoord.

Toen hij de keuken inliep vond hij een glas thee op de tafel en lagen haar autosleutels gewoon in het mandje bij de deur naar de garage. ‘Maar als ze er gewoon was, waarom gaf ze dan geen antwoord. Zou ze bij de buren zijn?’

Johan riep nog eens, maar weer kwam er geen antwoord. Hij was zo gefixeerd op zijn gedachten en zijn plannen die hij met haar wou bespreken dat hij zich begon te irriteren aan haar afwezigheid. Hij had haar in de woonkamer of in de keuken en verwacht en had haar bij binnenkomst willen vertellen dat hij met haar wilde praten. In zijn hoofd bleef hij de woorden repeteren. Zelfs nu de dingen niet zo liepen als hij had verwacht was hij vastbesloten zijn plannen doorgang te laten vinden en Irene en hij zouden dingen oplossen.

De werkkleding was niet zijn favoriete dus toen hij moest wachten tot Irene op zou dagen ging hij naar boven naar de slaapkamer. Eerst zag hij haar niet eens liggen op bed, maar toen hij de louvredeurtjes van de kast opende, bewoog ze en hoorde hij haar snikken.

Irene lag helemaal ineengedoken op bed en huilde zachtjes.

‘Je bent hier! Waarom gaf je geen antwoord toen ik je riep?’, Johan liep naar het bed en ging naast haar zitten.

‘Waarom? Zodat ik naar beneden kon komen en je achterlijke negeergedrag weer over me heen kon laten komen? Nee dank je!’ Irene dook met haar gezicht in het kussen zodat haar laatste woorden smoorden en onduidelijk waren. Johan glimlachte beminnelijk. Hij wist heel goed wat ze gezegd had zonder het haar te laten herhalen.

‘Niet vanavond Irene. Vanavond gaan we eens een goed gesprek houden en wanneer we uitgesproken zijn, zul je wensen dat er nog veel meer te bespreken zou zijn, want jij zult een pak op je bips krijgen dat je de rest van je leven zult heugen!’Johan strekte zijn arm en legde die voorzichtig op de heup van zijn vrouw zodat ze languit moest gaan liggen en hem aan moest kijken.

Aan Irene’s rooddoorlopen ogen kon hij zien dat ze al een flinke tijd had moeten liggen huilen. Hij wist dat de afgelopen maand niet gemakkelijk voor haar geweest was. Misschien was de tijd die hij genomen had om zelf dingen op een rijtje te zetten wat te lang en oneerlijk geweest. Maar hun huwelijk was erg belangrijk voor hun beiden. Hij was vastbesloten niet een vergissing te begaan die ervoor zorgde dat ze beiden overstuur zouden raken of schade aan zou richten die niet meer te herstellen viel. Eén van de dingen waar hij erg zeker van was, was dat hij haar niet kwijt wilde raken. En toch, als hij haar zo zag in de wetenschap dat ze veel pijn had, ging hem aan zijn hart.

‘Irene, als we dit goed aanpakken, zullen we ons beide waarschijnlijk een stuk beter voelen. OK?’ Hij boog zich voorover en gaf haar een kusje op haar natte wang.

‘Waarom liet je me zo lang wachten Johan?, snikte ze en tilde haar hoofd op om het terug te kussen.

‘Omdat Irene, ik alles op een rijtje moest zetten. Het is niet alleen dat je vreemd bent gegaan. Je deed het omdat je het mij niet durfde te vertellen. Je vertrouwde me niet genoeg om je pijn te doen en daarom deed je mij pijn.

‘Het was geen seks Johan. Alsjeblieft! Dat was het niet!’, smeekte Irene.

‘Het was seks Irene. Op een bepaald vlak was dat het, ook al weet ik dat het dit op andere vlakken niet was. Dat begint me nu duidelijk te worden. Maar dat heb ik een tijdlang niet zo kunnen zien. Dat zul je moeten accepteren. Net zoals ik zal moeten accepteren dat er iets is wat er voor gezorgd heeft dat je mij er niet mee vertrouwde’.

Irene ging rechtop zitten en wilde gaan protesteren, maar Johan deed zijn hand omhoog om dat te voorkomen. Hij schudde zijn hoofd. ‘Ik wil het hier niet over hebben in het midden van een andere discussie, OK?. Dan halen we alles door elkaar en dat zal alleen maar verwarrend werken’.

‘OK’, zuchtte ze en ging weer een beetje achterover zitten zodat ze hem kon zien en met hem het gesprek wat er aan zat te komen te kunnen voeren. Johan schoof wat verder achterop de matras, zodat ook hij lekker zat.

‘Mag ik iets zeggen voordat we beginnen?’, Irene keek naar haar handen en voelde plots de zenuwen opkomen.

‘Natuurlijk’.

‘Ik houd van je en als ik het over zou kunnen doen, dan zou het nooit nog eens gebeuren’. Een traan liep uit haar ooghoek.

‘Als je het zou kunnen doen en de omstandigheden waren gelijk, dan zou je het weer doen. Ik weet dat je wenst dat het niet zo zou zijn, maar het is iets wat we moeten accepteren. Het is gebeurd. Het deed pijn, maar ik denk dat we er overheen kunnen komen. Laten we het ons kapotmaken of gaan we er constructief mee om?’

Irene deed haar best niet in tranen uit te barsten. Hij had gelijk. Ze had gedaan wat ze gedaan had na vele dagen en nachten dat ze naar Johan toe wilde stappen maar het niet op kon brengen. Ondanks dat ze nu wist hoe fout of dit was, kon ze niet ontsnappen aan hetgeen haar de weg deed kiezen die ze gegaan was. Er waren heel veel redenen, maar Johan maakte haar klip en klaar dat ze niet eerlijk waren.

‘Ik heb veel gelezen over discipline en billenkoek. Ik ben gaan lezen op het forum waar je vaak kwam en heb daar alle vragen en discussies van het afgelopen jaar gelezen’. Johan sprak zachtjes en keek haar aan om haar reactie te kunnen zien.

‘Allemaal?’ Irene haalde diep adem. Ze wist niet of ze zich opgelaten of opgelucht moest voelen, ze voelde de zenuwen door haar lijf trekken. Haar mond en keel werden op slag droog en het zweet brak haar uit.

‘Alles wat ik kon vinden ja. En er staat heel veel, Irene’.

‘Ik weet het. Veel ervan zou ik waarschijnlijk nooit geschreven hebben als ik zou weten dat je het zou lezen. Heb alsjeblieft geen hekel aan me. Het waren vreemden. We kennen elkaar niet en ik moest hier gewoon met iemand over praten.

‘Ik haat je niet, liefje. Er stond niets wat me pijn heeft gedaan. Wat pijn doet is dat je het allemaal geheim voor me gehouden hebt. Ik zeg niet dat ik het allemaal begrepen zou hebben, maar ik zou het wel geprobeerd hebben’, zuchtte Johan.

‘Dat weet ik nu en het spijt me. Ik was alleen bang dat je over me zou denken wat ik zelf zo lang heb gedaan. Dat er iets niet met me in de haak was en dat ik abnormaal was. Ik was degene die bang was Johan, niet jij’. Haar zucht leek op die van Johan en haar ogen zochten contact. Johan reageerde door zich voorover te buigen en haar handen beet te pakken.

‘Ik zal nooit aan je denken in termen van abnormaal, jongedame. Vreemd en eigengereid af en toe, maar dat maakt je juist interessant in plaats van ziek’. Johan grijnsde. Irene probeerde te glimlachen, maar het lukte haar niet.

Ze haalde haar schouders op en wachtte tot Johan door zou gaan. Hij liet haar niet lang wachten.

‘Dit is huiselijke discipline? Het is behoorlijk serieuze materie. Heb je er echt goed over nagedacht wat het betekent als je zo zou leven?’ Hij kneep even in haar handen en legde ze in zijn schoot. Kneep een beetje harder toen ze niet onmiddellijk naar hem opkeek.

Irene probeerde het antwoord op de vraag in zijn gezichtsuitdrukking te vinden. Het was er. ‘Ja, ik denk het wel’, fluisterde ze, maar kon zichzelf niet horen door het suizen van haar bloed en het bonzen van haar hart in haar oren. ‘Ik zou het graag willen proberen’.

‘Ik heb er zo mijn eigen ideeën over, weet je. Sommige ideeën die ik heb over hoe we het zouden kunnen doen, vind je misschien niet leuk. En wat als het je niet aanstaat wat ik beslis?’, zijn waarschuwing was subtiel, maar het had het beoogde effect en dat was dat het vragen bij haar opriep.

‘Dan praten we erover toch?’ Irene haar keel voelde aan als een dot katoen.

‘Waarchijnlijk wel, maar weet je Irene, je bent koppig. Zeker als je opgefokt bent. Dat zijn de momenten waarvan ik het meest denk dat je een harde hand nodig hebt. Dus, hoe gaan we om met het moment dat ik zeg ‘ophouden of anders’ wanneer je opgefokt bent?’ Het werd Irene duidelijk dat Johan er goed over nagedacht had. Dat hij echt veel gelezen had.

‘Ik weet het niet. Ik denk dat ik het niet leuk zou vinden. Maar misschien hoeven we in het begin niet zo ver te gaan? Misschien dat we kunnen beginnen met de dingen waar we eerst over praten? Misschien dat ik eerst de kans krijg af te koelen na een slechte dag, dat we er daarna over praten en dat als je denkt dat ik gestraft moet worden dat we dat daarna doen?’ Irene haalde opnieuw haar schouders op. In haar fantasie zou hij gewoon het initiatief nemen. Maar nu had ze voor het eerst een idee hoe dat uit zou kunnen pakken. Het beeld wat er in haar op kwam, was niet prettig.

‘Ik begrijp het. Je wilt dat ik je straf, maar wel op jouw voorwaarden?’. Johan glimlachte.

‘Ik weet niet hoe het zou moeten Johan. Wat goed zou werken. Ik weet niet eens of het zou werken. Ik wil het alleen maar proberen’. Irene probeerde haar handen terug te trekken. Ze was moe van dit gesprek en alles wat ze dacht en bedacht had waren nu een stroom van verwarrende gevoelens waar niets coherents meer aan was. Johan hield haar handen in de zijne. Het contact zorgde er voor dat Irene zich niet terugtrok in haar eigen gedachten.

‘Misschien moeten we eerst een poosje met billenkoek experimenteren? Een beetje spelen met de gedachte aan straf, maar dan zonder regels hoe het allemaal zou moeten gaan totdat we aan het idee gewend zijn?’ Ze dacht dat wat ze vroeg redelijk klonk.

‘Zal dat je gelukkig maken? Daar heb ik mijn twijfels over als ik lees wat je er het afgelopen jaar allemaal over geschreven hebt. Als je een verandering als deze in je leven wilt, dan kan het ook maar beter in de richting gaan van wat je echt wilt’. Irene kneep haar ogen dicht bij het horen van zijn woorden. ‘Hij meent het! Dit is echt!’

‘Johan, ik heb nooit gedacht dat het realiteit zou kunnen worden. Ik bedoel, ik wenste het wel, maar dacht dat het nooit waarheid zou worden. Nu schrikt het me af. Kun je dat begrijpen? Ik…ik….ik verwachtte dit niet’. Irene probeerde opnieuw om haar handen los te trekken, maar Johan hield ze stevig beet. Hij voelde hoe ze in zichzelf weg wilde vluchten.

‘Tja, het is echt nu. Je hebt mijn aandacht en je hebt mijn belofte het te willen proberen om je dit te geven. Het is zelfs zo, dat nu ik wat studie heb gedaan, ik denk dat er iets te zeggen valt voor het hele verhaal’. Johan liet haar handen los, maar pakte haar kin. Hij keek haar indringend aan met een belofte en een verzekering die oprecht was.

‘Je denkt niet dat het ziek is, of verkeerd? Denk je niet dat mij een pak op mijn billen geven er voor zorgt dat je je een bruut voelt?’ Ze wilde het liefst in zijn ogen wegzwemmen en zichzelf verliezen.

‘Ik denk dat ik het zou kunnen als ik zou weten dat jij het zou willen en ik zie dat het een voordeel heeft. Ik heb het gevoel dat jij er soms meer moeite mee zult hebben dan ik, maar dat weet ik pas over een tijdje. Wat je vanavond nog te wachten staat Irene, geeft je een goed idee van wat ik denk dat er van me verwacht wordt als deze huiselijke discipline het goed doet en zal uitpakken zoals jij schrijft wat je wilt. Ik beloof je bij deze dat het zeer gaat doen en niet een kinderachtig pak op je billen zal zijn.

‘Ik ben van plan je te straffen voor wat je gedaan hebt en wat je ons aan had kunnen doen tijdens je escapade van vorige maand. Ik zal alles wat je geschreven hebt gebruiken en ze veranderen in iets waarvan je weet dat het het echte werk is. Ik zal je laten voelen hoe ik denk dat een volwassen vrouw gestraft moet worden wanneer ze dingen gedaan heeft zoals jij gedaan hebt’. Hoewel zijn stem kalm was, voelde ze de spanning die zich in Johan opbouwde.

Onder de nerveuze verwarring voelde ze opwinding. “Wat ga je doen?’

Johan kon een lach niet bedwingen. ‘Ik dacht dat ik dat vrij duidelijk had gemaakt. Ik denk zelfs dat we nu maar moeten beginnen’. Hij pakte Irene’s hand en ging staan. Ik ga me even opknappen en verkleden. Terwijl ik dat doe, sta je op, gaat daar naar die hoek, doet je onderbroek omlaag en gaat staan wachten tot je gestraft wordt’.

Irene’s mond viel open en ze opende haar ogen wijd. ‘Nee! Niet op die manier!’, protesteerde ze en leunde achterover tegen het hoofdeind. Ze kon het niet opbrengen en het triggerde haar ook niet op een manier die ze gewenst had.

‘Ja, op die manier. Dit heeft niets te maken met of we huiselijke discipline gaan beleven of niet Irene. Dit is om de geschiedenis van de domme en gevaarlijke stunt die je uitgehaald hebt. Deze is voor mij en we doen het op mijn manier’. Johan zijn hele houding was streng en vastberaden. Irene worstelde met het ambivalente effect dat het op haar had. De opwinding die ze voelde escaleerde en tegelijkertijd voelde ze boosheid in zich opborrelen. Het moest in haar ogen te zien zijn want hij hield zijn hoofd een beetje schuin als iemand die meende wat hij zei. ‘Opstaan. Hoek. Nu’.

Irene twijfelde. Wat kon ze doen? Haar hele lichaam trilde van opwinding. Ze voelde dat ze slappe knieën had, en dat zich heftiger seksueel opgewonden voelde dan ze ooit van haar leven gedaan had. Angst vermengde zich met verlangen. Het was bijna meer dan ze kon hanteren.

Johan zag hoe zijn vrouw naar de rand van het bed schuifelde en de paar stappen naar de hoek aflegde. Haar handen gingen naar haar broekje, maar toen begon ze opnieuw te protesteren.

‘Dit is belachelijk’, haar stem brak door haar kwetsbaarheid en schaamte.

‘Doe naar beneden Irene. Geen tegenspreken’.

‘Nee’, jammerde ze en draaide zich naar hem om. Haar gezichtsuitdrukking leek op het gebaar alsof ze haar handen naar hem uitstak. ‘Kun je me niet gewoon een pak op mijn bips geven en zorgen dat het snel voorbij is?’

‘Nee. Onderbroek omlaag. Draai je om’, baste Johan. ‘Als ik het nog een keer moet zeggen, dan zal ik je billen eerst in brand zetten. En daarna moet je alsnog in de hoek. Is dat wat je wilt?’

Irene slaakte een diepe zucht en draaide zich om naar de muur. Ze stampte met haar voet als teken van verzet, maar haar handen gingen in de richting van haar heupen en een paar seconden later waren haar billen bloot. Er verscheen kippenvel op het ontblote vlees en een gevoel van schaamte overmeesterde haar. Johan glimlachte en draaide zich om, om zich op te knappen, nu hij zich verzekerd had van haar medewerking.

‘Het is echt! Het gaat gebeuren!’. De realiteit joeg door haar gedachten. Toen ze zeker wist dat ze alleen was maakte ze snelle kniebewegingen, verplaatste haar gewicht van het ene been op het andere alsof ze loopbewegingen op de plaats maakte. Deze snelle fanatieke bewegingen waren bedoeld om de borrelende, nerveuze energie een beetje af te laten vloeien. ‘Hij meent het! Oh God! Ik kan niet geloven dat dit gebeurt!”

Johan kwam terug in de slaapkamer en zag zijn vrouw in de hoek staan zoals hij haar achtergelaten had. Ze maakte nerveuze bewegingen.

‘Sta stil!’ zijn commando klonk nors, maar Irene zag de glimlach niet die op zijn gezicht stond. ‘Ik wil dat je eens goed nadenkt. Denk maar eens goed na over het gevaar waar je jezelf aan blootgesteld hebt en hoe de straf die je hiervoor gaat krijgen zeer gaat doen. Denk over je me misleid hebt en welke prijs we daarvoor hadden kunnen betalen en aan hoe streng de straf zal zijn die je daarvoor gaat krijgen. Denk dan hoe egoïstisch je geweest bent door alles wat je hebt, de kinderen en mij, te riskeren. Die gaat straks zeker pijn doen, mevrouw Irene de Jong. Denk dan aan die kinderachtige woede-uitbarsting van vanmorgen. Ik wil wedden dat die nog het meest pijn gaat doen bovenop al het andere’.

Het door haar heen jagende elektrisch pulserende gevoel veranderde bijna in een tremor. Irene wrong haar handen en vingers ineen. Ze tintelden door het gevoel van de denkbeeldige naalden die ontstond toen de adrenaline bezit van haar lichaam nam.

Johan ging op de rand van het bed zitten en keek naar haar. Haar nervositeit was meer dan duidelijk voor hem. De aanblik van de blote bips van zijn vrouw, die huiverde en zenuwachtig heen en weer bewoog in de wetenschap dat ze binnen enkele ogenblikken over zijn knie zou liggen leek hem op de één of andere manier rechtvaardig toe. De hele situatie was behoorlijk sensueel. Hij vroeg zich af of hij in staat zou zijn om zijn verlangens lang genoeg te beheersen om de helft van zijn beloften waar te maken.

Na een minuut of vijf besloot hij dat het tijd was om te proberen daar achter te komen.

‘Kom hier’.

De ijskoude toon in zijn stem deed Irene huiveren. De droge prop katoen in haar keel maakte het slikken overbodig en ze voelde de aandrang om te moeten plassen. Ze wist niet goed wat ze moest doen. Vragen of ze iets mocht drinken of vragen om naar het toilet te mogen. Uiteindelijk deed ze geen van beiden. Ze haalde eens diep adem en probeerde de huiveringen onder controle te krijgen toen ze zich bukte om haar broekje op te trekken zodat ze fatsoenlijk kon lopen.

‘Laat dat, schuifel maar hier naar toe’.

Irene deed haar ogen dicht om de aandrang weg te rennen te kunnen weerstaan en overbrugde met kleine schuifelde pasjes de afstand van de hoek naar haar partner. Ze ging aan de rechterkant van hem staan en stond gespannen te wachten tot hij haar op zou dragen over zijn schoot te komen liggen.

Johan pakte haar bij haar hand. Hun ogen kruisten elkaar even kort. Onderwerping, geruststelling, liefde en vastberadenheid werd in een kort ogenblik uitgewisseld. Vervolgens legde Johan zijn vrouw over de knie.

De houding waarin ze terecht kwam voelde onmiddellijk goed aan . Een nieuwe rilling van bewustzijn dat ze echt een pak op haar billen zou krijgen trok door haar heen. Het voelde goed voor hen beiden. Johan legde zijn hand op haar blote billen en toen begon het.

‘Ben je klaar?’, Johan zijn woorden klonken niet als een vraag, meer als een soort waarschuwing. Nog voor Irene kon antwoorden, gloeide haar bips onder de brandende inslag van de eerste klap. Haar adem stokte. De pijn was nog maar nauwelijks geabsorbeerd toen de volgende klets neerkwam en er ontstond het begin van een cadans van haar eerste echte pak slaag.

Dit was niets in vergelijking met het eerste pak slaag dat ze in haar leven gehad had. Toen had het lang geduurd voor het echt aangevoeld had en had het haar boos gemaakt. Dit deed zeer. Genoeg zeer om Irene zich bezorgd af te laten vragen of ze wel in staat zou zijn te ondergaan wat hij gezegd had uit te zullen delen.

‘Je zult nu flink gestraft worden Irene, besef je je dat?’, Johan zette de vraag kracht bij met een serie brandende slagen.

Irene moest op haar lip bijten om te voorkomen dat ze het uit zou schreeuwen van de pijn die tegelijk met de vraag kwam. Ze kon alleen maar met haar hoofd knikken.

‘Antwoord me’, Johan was niet van plan de hoofdknik als antwoord te accepteren en maakte dat duidelijk door een nieuwe serie nog hardere klappen.

‘Ja!’, een kreet van pijn ontsnapte haar tegelijk met het antwoord.

‘Wees maar voorzichtig met wat je wenst meisje’, Johan zette het pak slaag serieus voort. Irene kon zich niet lang tegen de pijn verzetten. Al snel jammerde ze bij iedere klap en niet lang daarna kon ze de eerste snikken en uithalen niet langer voorkomen.

Ondanks dat het zeer deed, was Irene vastbesloten het te zullen doorstaan. Een echt pak op haar blote bips voor straf was iets wat ze van alle dingen waar ze over droomde en fantaseerde, het liefst wou hebben. Dat ze het deze keer helemaal verdiend had maakte haar nog meer vastbesloten het te willen doorstaan.

Johan was vastbesloten goed tot Irene door te dringen. Hij had verwacht dat Irene al snel na het begin van het pak slaag zou gaan huilen. Toen ze na een paar minuten amper nog lag te jammeren, heroverwoog Johan zijn aanpak. Hij wist dat er meer diende te gebeuren dan het gebruik van zijn hand.

Net toen Irene het punt bereikte waarop ze wist dat ze het niet veel langer vol zou kunnen houden zonder tranen, bereikte Johan’s hand zijn grens.

‘Sta op Irene. Loop naar de badkamer en haal de haarborstel op’, Johan hield op met slaan en ging achterover zitten om zijn vrouw de gelegenheid te geven op te staan.

‘Oh asjeblieft schatje, niet meer. Ik kan niet meer hebben’. Irene stond op en deed een paar stappen achteruit terwijl ze haar handen op haar brandende billen legde.

‘Je hebt me wel gehoord, Irene. Ga de haarborstel halen’. De blik op Johan’s gezicht straalde onverzettelijkheid uit.

Vechtend tegen de tranen, maar in het besef dat ze volledig verdiende wat Johan voor haar in petto had, deed Irene wat haar opgedragen was. Toen ze weer aan de zijde van Johan stond, met de haarborstel in haar hand was de hitte en de pijn in haar bips tot volle bloei gekomen. ‘Johan, dit doet echt zeer. Kunnen we niet even pauzeren?’

‘Nee Irene. Je hebt nu één pak slaag gehad, en je hebt er nog drie tegoed. Ga weer over mijn knie liggen. Geen getreuzel’.

Irene gaf Johan de eikenhouten haarborstel. Vele jaren had ze af en toe de half versleten oppervlakte van de borstel bekeken en zich afgevraagd hoe het zou voelen als je daarmee op je billen geslagen werd. Ze had het zelfs een paar keer op zichzelf uitgeprobeerd en wist toen niet zeker meer of ze dat bij nader inzien wel wilde.

Toen hij de aarzeling in haar houding zag, pakte Johan haar bij haar arm en trok haar weer over zijn schoot. Toen Irene weer in de juiste positie lag, wreef hij met het harde en koude oppervlak over haar billen.

‘En hoe denk je er nu over Irene? Is dit de straf waar je naar verlangd hebt?’, vroeg hij omdat hij wilde weten hoe het er met haar gemoedsrust voor stond.

“Het doet zeer Johan. Ik weet niet of ik nog meer kan hebben’, antwoordde Irene naar waarheid.

‘Je zult wel moeten, is het niet?’ Het was een constatering, geen vraag.

Irene snikte en knikte. ‘Ja, ik zal het in ontvangst nemen Johan’.

Het pak slaag begon opnieuw, maar deze keer probeerde Irene niet meer om geen geluid te maken toen de klappen neer daalden. Ze kon ook niet voorkomen dat ze lag tegen te stribbelen deze keer. Haar handen moesten vastgehouden worden en na een paar minuten flink doorslaan door haar vastbesloten echtgenoot en zijn borstel, was het nodig ook Irene’s benen te fixeren.

‘Oh Johan, stop!’, huilde ze toen hij zijn been stevig over de hare zette om te voorkomen dat ze haar bips weg zou draaien.

‘Ik geloof dat ik tot je begin door te dringen, is het niet?’. Johan stopte even. ‘Nu krijg je dus een pak slaag Irene. Wanneer ze er later weer voor gaan zitten om over huiselijke discipline te praten en hoe we dat voortaan gaan doen, denk hier dan aan terug, wil je? Straf zal altijd in verhouding staan tot de overtreding. Bovendien denk ik niet dat je ooit nog een keer iets uit zult halen wat gelijkstaat aan wat je nu hebt misdaan. Maar als je dit in ons leven wilt en je hebt het verdiend, dan weet je dat ik je kan en zal straffen. Begrepen?

Irene snikte en knikte. ‘Ja. Alsjeblieft. Niet meer’.

‘Oh schatje, we zijn nog niet eens op de helft. We zullen het nu over de ergste overtreding van allemaal hebben Irene. Dat je het welzijn van je gezin in de waagschaal hebt gesteld vanwege je eigen egoïstische doeleinden. Deze moet echt flink indruk maken Irene. Ik raad je aan er niet eens aan te denken zoiets ooit nog eens te doen. Hoe dan ook, de volgende keer als je iets nodig hebt, kom je eerst naar mij toe. Je hebt vertrouwen in me, totdat ik je een goede reden gegeven heb, om dat niet te doen’. Johan sloeg de haarborstel heel hard neer op Irene’s rechterbil. De brandende pijn ontlokte haar een ijselijke gil en nog voordat de pijn ervan tot volle wasdom gekomen was, brandde de volgende al op haar linkerbil.

‘Oh Johan! Johan! Nee! Oh God! Nee!’ Irene’s stribbelingen werden steeds wanhopiger en de klappen van Johan steeds vastbeslotener.

‘Je zult me een kans geven te falen voordat je aanneemt dat ik het toch niet kan, is het niet?’ Johan liet ieder woord gepaard gaan met een klets met de haarborstel.

‘Auw!’, Irene haar gehuil ging over in gegil en de tranen liepen nu over haar wangen. ‘Ik beloof het! Nooit! Ik zal het nooit meer doen! Auw! Oh! Auw! Alsjeblieft! Johan! Alsjeblieft!’

‘Doet zeer hè?’ Johan leek zijn inspanningen verder op te voeren. ‘Niet zoveel als de pijn die het zou doen als ons gezin uit elkaar gevallen was, neem ik aan?’

‘Nee! Nee! Ik beloof het! Niet meer! Niet meer!’ Irene veranderde in een snikkend, kronkelend hoopje berouw. Ze werd ongenadig gestraft. En zoveel pijn als het deed en hoe wanhopig ze ook aan de pijn probeerde te ontkomen, iets in haar gaf zich helemaal over en liet de straf over zich heen komen. Ze liet alle pijn en spijt en angst die haar in de greep hielden in de afgelopen weken los. Het was echt mogelijk om de zeurende, langdurige pijn van haar schuldgevoel in te wisselen voor de scherpe pijn van het pak op haar bips. En haar echtgenoot, de enige levende ziel op de hele wereld die haar onderwerping en respect waard was, was degene die haar strafte. Het was precies wat ze nodig had, wist ze met haar hele ziel en zaligheid.

Toen ze zich dat realiseerde was Irene volledig in staat zich over te geven. Haar snikken bevrijden haar van haar geblokkeerde emoties. Ze kon geen woord meer uitbrengen. Johan voelde hoe de lichamelijk bevrijding door haar heen trok. De manier waarop ze op zijn schoot leek te smelten en vol overgave lag te huilen, verraste hem. Dit is waar haar straf ophield.

Aanvankelijk wist hij niet of hij het wel tot een goed einde zou kunnen brengen, maar nu wist hij dat wel. Desalniettemin bad hij dat Irene niet al te vaak een dergelijk pak op haar billen nodig had.

Johan legde de borstel neer en legde zijn hand op de brandende bips van Irene. Hij wreef er zachtjes over. Irene had een paar minuten nodig om te herstellen voordat ze probeerde van zijn schoot op te staan. En toen ze dat deed, hielp hij haar en liet haar naast zich op het bed zitten. Ze vertrok even met haar gezicht, maar bleef zitten waar hij haar neergezet had. Toen hij zijn armen om haar heen deed en zij zich koesterde in de omhelzing die ze zolang gemist had, begon Irene weer te huilen.

‘Stil maar. Het zit erop’, grijnsde Johan en trok haar nog dichter tegen zich aan.

‘Houd van me Johan’. Irene keek in zijn ogen. De openheid die op haar gezicht te lezen stond, maakte Johan week.

‘Voor altijd!’, knikte hij in de veronderstelling dat ze gerustgesteld wilde worden.

‘Alsjeblieft, vrij met me. Ik mis je en ik heb je nodig’. Irene herhaalde haar verzoek, alleen nu duidelijker.

Johan had geen verdere aanmoediging nodig. Zijn mond vond de hare en voor het eerst sinds vele weken bedreef hij de liefde met zijn vrouw.

Ze praatten tot in de vroege ochtenduren en bedreven de liefde opnieuw voordat ze in een diepe slaap vielen. Vlak na het ontbijt van de volgende ochtend gaf Johan Irene het laatste pak op haar billen wat hij haar beloofd had. Ze praatten bijna de hele zondag en aan het begin van de avond, vlak voor de kinderen terugkeerden, bedreven ze de liefde nog een keer.

Het eerste pak slaag hadden ze nu achter de rug. Huiselijke discipline werd formeel in hun relatie geïntegreerd. Geen van beiden wist hoe het uiteindelijk uit zou pakken of dat het wel zou werken. Irene wist nu dat een echt pak op haar bips voor straf in geen verhouding stond tot wat er zich in haar fantasie afspeelde. Ze moest een goed nadenken over een aantal dingen. En toch was ze niet teleurgesteld na de eerste strafsessie. Het voelde goed. Wat er zich ook mocht ontwikkelen, wat er dit weekend met Johan gebeurd was voelde in alle opzichten goed.